-Για το έτος 392 μ.Χ. γράφεται: «392 Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος (“Άγιος”) Επιφάνειος και ο “Άγιος” Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: “όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί”».
Καμμία εκκλησιαστική πηγή δεν αναφέρει ότι ο εκχριστιανισμός έγινε «με την απειλή του φάσγανου και της πυράς». Αυτά είναι οι συνηθισμένες νεοπαγανιστικές προσθήκες εκ του πονηρού, ώστε να σπιλώνονται οι άγιοι της Εκκλησίας. Ο Άγιος Επιφάνειος δεν κατέστρεψε κανέναν αρχαίο ναό, σύμφωνα με τον Συναξαριστή. Πρόκειται για ακόμη μια συκοφαντία. Ο Άγιος Τύχων όντως κατέστρεψε πολλά μέρη της δεισιδαιμονίας, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής, αλλά όχι όλα, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές.
Κανείς δε λυπάται βέβαια, που επαύθησαν τα πορνομυστήρια της θεάς Αφροδίτης, «θεάς» του αγνού (!) και ειλικρινούς έρωτα, σύμφωνα με τους «Έλληνες Εθνικούς». Στη λατρεία της εκπορνεύτηκαν σε όλη την αρχαιότητα εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα κορίτσια, δια της βίας πολλές φορές (βλ. κεφάλαια περί γυναικών και περί δούλων), όπως βεβαιώνουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς. Τίποτε το αρνητικό δεν υπάρχει στην απαγόρευσή τους.
Όσο για το διάταγμα του Θεοδόσιου, αυτό δεν είναι καθόλου «σχετικό» με τη λατρεία της Αφροδίτης, όπως γράφουν οι Ν/Π. Το υποτιθέμενο διάταγμα του Θεοδόσιου, είναι απλώς η απάντησή του σε γράμμα του Αγίου Επιφάνειου. Να τι γράφει ο Συναξαριστής: «(..) Ήσαν δε και άλλοι πολλοί αιρετικοί εις την Κύπρον, ήτοι Σαβελλιανοί, Νικολαΐται, Βασιλειδιανοί, Καρποκρατιανοί, δια τους οποίους έγραψεν ο Άγιος εις τον βασιλέα να εκδιώξει τούτους από την Κύπρον. Διότι ήσαν τινές εξ αυτών πλούσιοι και ηγόραζον δημοσίας επιστασίας και έβλαπτον πολύ τους Ορθοδόξους. Λαβών δε ο βασιλεύς τα γράμματα του αγίου, έγραψε γράμμα προστακτικόν, με τούτους τους λόγους. «Όστις εκ των αιρετικών δεν υπακούσει εις τον Άγιον Επιφάνειον, και εις τους θείους λόγους αυτού, να αναχωρή από την νήσον Κύπρον και να κατοική όπου θέλη»(...)» (Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Έκδοσις Α’, 1946, μετάφρασις εις το απλούν από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη).
Το «διάταγμα» του Θεοδόσιου αφορά αιρετικούς κι όχι Ειδωλολάτρες˙ αλλά ούτε και γι’ αυτούς υπάρχει απειλή θανατικής ποινής. Και αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, δεν διατάζει κανέναν Ειδωλολάτρη να εκχριστιανιστεί με την απειλή του θανάτου. Απλώς οι Νεοπαγανιστές αφαιρούν από το κείμενο του Θεοδόσιου την «μαγική» φράση «εκ των αιρετικών», ώστε να φαίνεται ότι διατάζονται οι Εθνικοί να απελαθούν. Ο Άγιος Επιφάνειος ζήτησε εκδίωξη των αιρετικών, όχι των Ειδωλολατρών. Όπως θα δούμε παρακάτω, οι Νεοπαγανιστές έχουν κάνει κι άλλες πολλές παραποιήσεις χριστιανικών κειμένων.
Όσο για την εβραϊκή καταγωγή του άγιου Επιφάνειου, αν αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής (και Χριστιανός), θα τον συγχωρούσαν οι Νεοπαγανιστές; Μάλλον όχι, αλλά τότε γιατί τονίζουν την καταγωγή του; Αυτό είναι και η απόδειξη του αντισημιτισμού τους. Ή κάνουμε λάθος, αφού αυτοί «δεν είναι αντιεβραίοι»;
-Για το έτος 402 μ.Χ. γράφεται: «402 Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία».
Ο Στηλίχων ολοκλήρωσε το έργο που άρχισε ο Αύγουστος: «Αναλαμβάνοντας το αξίωμα του Αρχιερέα, ο Αύγουστος συγκέντρωσε όλα τα προφητικά βιβλία, ελληνικά και λατινικά, που κυκλοφορούσαν τότε είτε ανώνυμα είτε ως έργα μικρών συγγραφέων και έκαψε πάνω από δύο χιλιάδες βιβλία˙ κράτησε μόνο τους Σιβυλλικούς χρησμούς κάνοντας ακόμη και σ’ αυτούς επιλογή, πριν τους καταθέσει μέσα σε δύο επίχρυσες θήκες κάτω από το βάθρο του αγάλματος του Παλατίνου Απόλλωνα» (Σουετώνιου, Αύγουστος, 31). Ο Αύγουστος προφανώς ήθελε μόνο οι εγκεκριμένοι οιωνοσκόποι να έχουν πρόσβαση στους χρησμούς, ώστε να τους ερμηνεύουν κατά τη θέληση του κράτους κι όχι επαναστατών κ.ά. Παρατηρούμε ότι ο Αύγουστος έκαψε και τμήμα των Σιβυλλικών βιβλίων.
Επειδή μερικοί οδύρονται για το κάψιμο των σιβυλλικών βιβλίων, θα πρέπει να μάθουν ποιο ήταν το περιεχόμενό τους, σύμφωνα με τον Πλούταρχο: «και οι ίδιοι [οι Ρωμαίοι], όχι πολλά χρόνια νωρίτερα είχαν θάψει ζωντανούς δύο άντρες και δύο γυναίκες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, στην επονομαζόμενη αγορά των βοών. (...) Εκείνες [οι Εστιάδες] κρίθηκαν ένοχες και τιμωρήθηκαν˙ επειδή όμως η πράξη τους [είχαν εραστές] θεωρήθηκε φοβερή, αποφασίστηκε να συμβουλευτούν οι ιερείς τα Σιβύλλεια βιβλία. Αναφέρεται λοιπόν ότι βρέθηκαν χρησμοί που προέβλεπαν τα γεγονότα αυτά, λέγοντας ότι θα συμβούν για κακό, και πρόσταζαν, για ν’ αποτραπούν τα επερχόμενα δεινά, να θυσιάσουν σε κάποιες παράδοξες και ξένες θεότητες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, θάβοντάς τους ζωντανούς στο μέρος εκείνο» (Πλούταρχου, Αίτια Ρωμαϊκά, 83, 283f και 284b). Αυτά δίδασκαν τα «περίφημα»(!) σιβυλλικά βιβλία. Ανθρωποθυσίες. Όχι επιστημονικές γνώσεις.
«Αν ο Στηλίχων ήταν εχθρικός προς τα Σιβυλλικά βιβλία, αυτό οφειλόταν μάλλον στο αποκαλυπτικό και για έναν πολιτικό άνδρα – ηττοπαθές περιεχόμενό τους, παρά σε καθαρά θρησκευτικούς λόγους. Με την ίδια λογική μάλλον, σεβάστηκε το άγαλμα της Νίκης στην Κουρία (το άγαλμα, όχι το βωμό, που είχε αφαιρεθεί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια νωρίτερα). Ο Ευνάπιος, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του συγγραφείς, του επιτέθηκε βίαια, ενώ ο Ολυμπιόδωρος τον εκθείασε. Ο πιο ένθερμος υμνητής του ήταν ο Εθνικός Κλαύδιος» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 103).
-Για το έτος 410 μ.Χ. γράφεται: «410 Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία χριστιανών την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”», με την προσθήκη ότι οι Εθνικοί σφαγιάστηκαν, ενώ οι Χριστιανοί (αρειανοί και ορθόδοξοι) σώθηκαν μπαίνοντας στις εκκλησίες, επειδή τάχα ο Πάπας είχε συννενοηθεί.
Ο Προκόπιος δίνει μια πολύ διαφορετική εκδοχή από την συνωμοσιολογία των «Ελλήνων Εθνικών»: «Διάλεξε [ο Αλάριχος] από το στρατό του τριακόσιους νέους που δεν είχαν βγάλει ακόμη γένια, αλλά είχαν ενηλικιωθεί (...) και μυστικά τους είπε ότι θα τους έκανε δώρο σε κάποιους πατρίκιους Ρωμαίους ως δήθεν δούλους: και τους συμβούλευσε, όταν θα έμπαιναν στα σπίτια αυτών των ανθρώπων να φέρονται με ευγένεια, ηρεμία και σωφροσύνη και να εκτελούν τις διαταγές των αφεντικών τους. Και ύστερα από κάποιο διάστημα σε μια ορισμένη μέρα, όταν τα αφεντικά τους θα έπεφταν για ύπνο, μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα έπρεπε όλοι να ορμήσουν στη λεγόμενη Σαλάρια πύλη και αιφνιδιαστικά να πέσουν πάνω στους φύλακες και να τους σκοτώσουν στα γρήγορα και να ανοίξουν την πύλη. (...) Όλοι οι νέοι την ορισμένη μέρα και ώρα όρμησαν στην πύλη, αιφνιδίασαν τη σκοπιά και αφού σκότωσαν τους φύλακες, άνοιξαν την πύλη και δέχτηκαν τον Αλάριχο και το στρατό του μέσα στην πόλη. (...) Μερικοί λένε ότι ο Αλάριχος δεν κυρίεψε την Ρώμη με τον τρόπο που περιέγραψα. Διηγούνται ότι η Πρόβη, γυναίκα επιφανέστατη για τον πλούτο και τη δόξα της ανάμεσα στους πατρίκιους, λυπήθηκε τους Ρωμαίους που αφανίζονταν από την πείνα και τις κακουχίες, αφού έφτασαν στο σημείο να τρώνε και ανθρώπινες σάρκες και βλέποντας ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα γι’ αυτούς, αφού και το ποτάμι και το λιμάνι ήταν στα χέρια του εχθρού, λένε ότι αυτή έδωσε εντολή στους υπηρέτες της να ανοίξουν τις πύλες στη διάρκεια της νύχτας» (Ιστορία των Πολέμων, Γ’, ii, 15-27). Ούτε στην τελευταία ούτε στην πρώτη φυσικά, διήγηση υπάρχει νύξη για προδοσία. Και ειδικότερα, είναι τελείως αφελές το επιχείρημα ότι οι ίδιοι οι Χριστιανοί κάτοικοι της Ρώμης θα ήταν τόσο ανόητοι, ώστε να προκαλέσουν τη σφαγή τους και τη λεηλασία των περιουσιών τους.
Ο Αλάριχος, ως γνωστόν, ήταν Αρειανός, δηλ. αιρετικός. Ποιοί «Χριστιανοί» πρόδωσαν τη Ρώμη, αν δεχτούμε ότι υπήρξε προδοσία; Απλούστατα, αρειανοί, δηλαδή μη-χριστιανοί. Άρα δεν αφορά τους Χριστιανούς. Και περιμένουν οι Νεοπαγανιστές να πιστέψουμε την απίστευτη ανοησία, ότι τα έξαλλα και φανατισμένα (τόσο κατά εθνικών όσο και κατά ορθοδόξων) στρατεύματα του Αλάριχου κατά την είσοδό τους στην πόλη ούτε τους ορθόδοξους που πετύχαιναν μπροστά τους έσφαζαν, ούτε τις περιουσίες τους και τα βιβλία τους κατέστρεφαν και λήστευαν.
«Τι θα πει Αρειανιστές και μη Αρειανιστές, όλοι Χριστιανοί ήταν», θα πουν οι Νεοπαγανιστές. Εκτός από την άγνοιά τους για την χριστιανική θεολογία, γίνεται φανερό, ότι με τέτοια φόρα που πήραν, αποκαλώντας «Χριστιανούς» ακόμη και τους αρνητές της θεότητας του Ιησού Χριστού, τους Αρειανιστές δηλαδή, σε λίγο θα αποδώσουν στους Ορθόδοξους την ευθύνη ακόμη και για το αλάθητο του Πάπα και για τις δυτικές σταυροφορίες, μπορεί και για την Δ' Σταυροφορία! Τέτοια είναι η άγνοιά τους για τον Χριστιανισμό. -Ο Ευνάπιος (Βίος Μαξίμου, εκδ. Boissonade σ. 52) κατενόησε την καταστροφή της Ελευσίνας κατά την επιδρομή του Αλάριχου ως τιμωρία των θεών (!), επειδή ιεροφάντης είχε αναλάβει, παρανόμως σύμφωνα με τον Ευνάπιο, ένας ιερέας του Μίθρα. Αφού οι «θεοί» τιμώρησαν τους Εθνικούς, γιατί κλαίγονται οι Ν/Π;
Κανείς δε λυπάται βέβαια, που επαύθησαν τα πορνομυστήρια της θεάς Αφροδίτης, «θεάς» του αγνού (!) και ειλικρινούς έρωτα, σύμφωνα με τους «Έλληνες Εθνικούς». Στη λατρεία της εκπορνεύτηκαν σε όλη την αρχαιότητα εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα κορίτσια, δια της βίας πολλές φορές (βλ. κεφάλαια περί γυναικών και περί δούλων), όπως βεβαιώνουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς. Τίποτε το αρνητικό δεν υπάρχει στην απαγόρευσή τους.
Όσο για το διάταγμα του Θεοδόσιου, αυτό δεν είναι καθόλου «σχετικό» με τη λατρεία της Αφροδίτης, όπως γράφουν οι Ν/Π. Το υποτιθέμενο διάταγμα του Θεοδόσιου, είναι απλώς η απάντησή του σε γράμμα του Αγίου Επιφάνειου. Να τι γράφει ο Συναξαριστής: «(..) Ήσαν δε και άλλοι πολλοί αιρετικοί εις την Κύπρον, ήτοι Σαβελλιανοί, Νικολαΐται, Βασιλειδιανοί, Καρποκρατιανοί, δια τους οποίους έγραψεν ο Άγιος εις τον βασιλέα να εκδιώξει τούτους από την Κύπρον. Διότι ήσαν τινές εξ αυτών πλούσιοι και ηγόραζον δημοσίας επιστασίας και έβλαπτον πολύ τους Ορθοδόξους. Λαβών δε ο βασιλεύς τα γράμματα του αγίου, έγραψε γράμμα προστακτικόν, με τούτους τους λόγους. «Όστις εκ των αιρετικών δεν υπακούσει εις τον Άγιον Επιφάνειον, και εις τους θείους λόγους αυτού, να αναχωρή από την νήσον Κύπρον και να κατοική όπου θέλη»(...)» (Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Έκδοσις Α’, 1946, μετάφρασις εις το απλούν από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη).
Το «διάταγμα» του Θεοδόσιου αφορά αιρετικούς κι όχι Ειδωλολάτρες˙ αλλά ούτε και γι’ αυτούς υπάρχει απειλή θανατικής ποινής. Και αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, δεν διατάζει κανέναν Ειδωλολάτρη να εκχριστιανιστεί με την απειλή του θανάτου. Απλώς οι Νεοπαγανιστές αφαιρούν από το κείμενο του Θεοδόσιου την «μαγική» φράση «εκ των αιρετικών», ώστε να φαίνεται ότι διατάζονται οι Εθνικοί να απελαθούν. Ο Άγιος Επιφάνειος ζήτησε εκδίωξη των αιρετικών, όχι των Ειδωλολατρών. Όπως θα δούμε παρακάτω, οι Νεοπαγανιστές έχουν κάνει κι άλλες πολλές παραποιήσεις χριστιανικών κειμένων.
Όσο για την εβραϊκή καταγωγή του άγιου Επιφάνειου, αν αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής (και Χριστιανός), θα τον συγχωρούσαν οι Νεοπαγανιστές; Μάλλον όχι, αλλά τότε γιατί τονίζουν την καταγωγή του; Αυτό είναι και η απόδειξη του αντισημιτισμού τους. Ή κάνουμε λάθος, αφού αυτοί «δεν είναι αντιεβραίοι»;
-Για το έτος 402 μ.Χ. γράφεται: «402 Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία».
Ο Στηλίχων ολοκλήρωσε το έργο που άρχισε ο Αύγουστος: «Αναλαμβάνοντας το αξίωμα του Αρχιερέα, ο Αύγουστος συγκέντρωσε όλα τα προφητικά βιβλία, ελληνικά και λατινικά, που κυκλοφορούσαν τότε είτε ανώνυμα είτε ως έργα μικρών συγγραφέων και έκαψε πάνω από δύο χιλιάδες βιβλία˙ κράτησε μόνο τους Σιβυλλικούς χρησμούς κάνοντας ακόμη και σ’ αυτούς επιλογή, πριν τους καταθέσει μέσα σε δύο επίχρυσες θήκες κάτω από το βάθρο του αγάλματος του Παλατίνου Απόλλωνα» (Σουετώνιου, Αύγουστος, 31). Ο Αύγουστος προφανώς ήθελε μόνο οι εγκεκριμένοι οιωνοσκόποι να έχουν πρόσβαση στους χρησμούς, ώστε να τους ερμηνεύουν κατά τη θέληση του κράτους κι όχι επαναστατών κ.ά. Παρατηρούμε ότι ο Αύγουστος έκαψε και τμήμα των Σιβυλλικών βιβλίων.
Επειδή μερικοί οδύρονται για το κάψιμο των σιβυλλικών βιβλίων, θα πρέπει να μάθουν ποιο ήταν το περιεχόμενό τους, σύμφωνα με τον Πλούταρχο: «και οι ίδιοι [οι Ρωμαίοι], όχι πολλά χρόνια νωρίτερα είχαν θάψει ζωντανούς δύο άντρες και δύο γυναίκες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, στην επονομαζόμενη αγορά των βοών. (...) Εκείνες [οι Εστιάδες] κρίθηκαν ένοχες και τιμωρήθηκαν˙ επειδή όμως η πράξη τους [είχαν εραστές] θεωρήθηκε φοβερή, αποφασίστηκε να συμβουλευτούν οι ιερείς τα Σιβύλλεια βιβλία. Αναφέρεται λοιπόν ότι βρέθηκαν χρησμοί που προέβλεπαν τα γεγονότα αυτά, λέγοντας ότι θα συμβούν για κακό, και πρόσταζαν, για ν’ αποτραπούν τα επερχόμενα δεινά, να θυσιάσουν σε κάποιες παράδοξες και ξένες θεότητες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, θάβοντάς τους ζωντανούς στο μέρος εκείνο» (Πλούταρχου, Αίτια Ρωμαϊκά, 83, 283f και 284b). Αυτά δίδασκαν τα «περίφημα»(!) σιβυλλικά βιβλία. Ανθρωποθυσίες. Όχι επιστημονικές γνώσεις.
«Αν ο Στηλίχων ήταν εχθρικός προς τα Σιβυλλικά βιβλία, αυτό οφειλόταν μάλλον στο αποκαλυπτικό και για έναν πολιτικό άνδρα – ηττοπαθές περιεχόμενό τους, παρά σε καθαρά θρησκευτικούς λόγους. Με την ίδια λογική μάλλον, σεβάστηκε το άγαλμα της Νίκης στην Κουρία (το άγαλμα, όχι το βωμό, που είχε αφαιρεθεί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια νωρίτερα). Ο Ευνάπιος, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του συγγραφείς, του επιτέθηκε βίαια, ενώ ο Ολυμπιόδωρος τον εκθείασε. Ο πιο ένθερμος υμνητής του ήταν ο Εθνικός Κλαύδιος» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 103).
-Για το έτος 410 μ.Χ. γράφεται: «410 Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία χριστιανών την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”», με την προσθήκη ότι οι Εθνικοί σφαγιάστηκαν, ενώ οι Χριστιανοί (αρειανοί και ορθόδοξοι) σώθηκαν μπαίνοντας στις εκκλησίες, επειδή τάχα ο Πάπας είχε συννενοηθεί.
Ο Προκόπιος δίνει μια πολύ διαφορετική εκδοχή από την συνωμοσιολογία των «Ελλήνων Εθνικών»: «Διάλεξε [ο Αλάριχος] από το στρατό του τριακόσιους νέους που δεν είχαν βγάλει ακόμη γένια, αλλά είχαν ενηλικιωθεί (...) και μυστικά τους είπε ότι θα τους έκανε δώρο σε κάποιους πατρίκιους Ρωμαίους ως δήθεν δούλους: και τους συμβούλευσε, όταν θα έμπαιναν στα σπίτια αυτών των ανθρώπων να φέρονται με ευγένεια, ηρεμία και σωφροσύνη και να εκτελούν τις διαταγές των αφεντικών τους. Και ύστερα από κάποιο διάστημα σε μια ορισμένη μέρα, όταν τα αφεντικά τους θα έπεφταν για ύπνο, μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα έπρεπε όλοι να ορμήσουν στη λεγόμενη Σαλάρια πύλη και αιφνιδιαστικά να πέσουν πάνω στους φύλακες και να τους σκοτώσουν στα γρήγορα και να ανοίξουν την πύλη. (...) Όλοι οι νέοι την ορισμένη μέρα και ώρα όρμησαν στην πύλη, αιφνιδίασαν τη σκοπιά και αφού σκότωσαν τους φύλακες, άνοιξαν την πύλη και δέχτηκαν τον Αλάριχο και το στρατό του μέσα στην πόλη. (...) Μερικοί λένε ότι ο Αλάριχος δεν κυρίεψε την Ρώμη με τον τρόπο που περιέγραψα. Διηγούνται ότι η Πρόβη, γυναίκα επιφανέστατη για τον πλούτο και τη δόξα της ανάμεσα στους πατρίκιους, λυπήθηκε τους Ρωμαίους που αφανίζονταν από την πείνα και τις κακουχίες, αφού έφτασαν στο σημείο να τρώνε και ανθρώπινες σάρκες και βλέποντας ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα γι’ αυτούς, αφού και το ποτάμι και το λιμάνι ήταν στα χέρια του εχθρού, λένε ότι αυτή έδωσε εντολή στους υπηρέτες της να ανοίξουν τις πύλες στη διάρκεια της νύχτας» (Ιστορία των Πολέμων, Γ’, ii, 15-27). Ούτε στην τελευταία ούτε στην πρώτη φυσικά, διήγηση υπάρχει νύξη για προδοσία. Και ειδικότερα, είναι τελείως αφελές το επιχείρημα ότι οι ίδιοι οι Χριστιανοί κάτοικοι της Ρώμης θα ήταν τόσο ανόητοι, ώστε να προκαλέσουν τη σφαγή τους και τη λεηλασία των περιουσιών τους.
Ο Αλάριχος, ως γνωστόν, ήταν Αρειανός, δηλ. αιρετικός. Ποιοί «Χριστιανοί» πρόδωσαν τη Ρώμη, αν δεχτούμε ότι υπήρξε προδοσία; Απλούστατα, αρειανοί, δηλαδή μη-χριστιανοί. Άρα δεν αφορά τους Χριστιανούς. Και περιμένουν οι Νεοπαγανιστές να πιστέψουμε την απίστευτη ανοησία, ότι τα έξαλλα και φανατισμένα (τόσο κατά εθνικών όσο και κατά ορθοδόξων) στρατεύματα του Αλάριχου κατά την είσοδό τους στην πόλη ούτε τους ορθόδοξους που πετύχαιναν μπροστά τους έσφαζαν, ούτε τις περιουσίες τους και τα βιβλία τους κατέστρεφαν και λήστευαν.
«Τι θα πει Αρειανιστές και μη Αρειανιστές, όλοι Χριστιανοί ήταν», θα πουν οι Νεοπαγανιστές. Εκτός από την άγνοιά τους για την χριστιανική θεολογία, γίνεται φανερό, ότι με τέτοια φόρα που πήραν, αποκαλώντας «Χριστιανούς» ακόμη και τους αρνητές της θεότητας του Ιησού Χριστού, τους Αρειανιστές δηλαδή, σε λίγο θα αποδώσουν στους Ορθόδοξους την ευθύνη ακόμη και για το αλάθητο του Πάπα και για τις δυτικές σταυροφορίες, μπορεί και για την Δ' Σταυροφορία! Τέτοια είναι η άγνοιά τους για τον Χριστιανισμό. -Ο Ευνάπιος (Βίος Μαξίμου, εκδ. Boissonade σ. 52) κατενόησε την καταστροφή της Ελευσίνας κατά την επιδρομή του Αλάριχου ως τιμωρία των θεών (!), επειδή ιεροφάντης είχε αναλάβει, παρανόμως σύμφωνα με τον Ευνάπιο, ένας ιερέας του Μίθρα. Αφού οι «θεοί» τιμώρησαν τους Εθνικούς, γιατί κλαίγονται οι Ν/Π;
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου