κ') "Ο Μωυσής βάζει τον Θεό να τον δασκαλεύει, διατάζοντάς τον να πει στον Φαραώ ότι θέλουν απλώς να φύγουν εκτός Αιγύπτου σε τριών ημερών δρόμου απόσταση, για να θυσιάσουν στο Θεό τους (ΕΞΟΔΟΣ Γ’, 10 και 18). Ωστόσο ούτε λατρεία προσφέρουν ούτε απλώς βγαίνουν εκτός Αιγύπτου μόνο σε απόσταση τριών ημερών δρόμου, αλλά φεύγουν για πάντα. Βλ. Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 315-320). Γιατί άραγε ο Μωυσής λέει ότι οι θυσίες των Εβραίων θα θεωρούνταν απ'’ τους Αιγυπτίους βδέλυγμα και γι’ αυτό οι Ισραηλίτες έπρεπε να θυσιάσουν εκτός Αιγύπτου, ώστε να μη λιθοβοληθούν (ΕΞΟΔΟΣ Η’, 22), τη στιγμή που οι Αιγύπτιοι θυσίαζαν όπως κι όλοι οι λαοί;"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: οι Αιγύπτιοι δε θυσίαζαν όπως όλοι οι άλλοι λαοί. Οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ιερά πάρα πολλά είδη ζώων, από τα οποία ίσως οι Ισραηλίτες να θυσίαζαν κάποια. Κι αυτό το πράγμα, να θυσιαστεί ένα ζώο-«θεός», θα φαινόταν βλάσφημο και φρικτό στους Αιγυπτίους. Ο Διόδωρος Σικελιώτης μας περιγράφει ότι οι Αιγύπτιοι σκότωσαν έναν Ρωμαίο που άθελα σκότωσε μια γάτα και ούτε ο βασιλιάς της Αιγύπτου δεν πρόλαβε να τον σώσει.
Αρχικά ο Θεός είχε πει στον Μωυσή να ζητήσει απ’ τον Φαραώ έξοδο από την Αίγυπτο σε απόσταση τριών ημερών δρόμου. Στο τέλος όμως (ΕΞΟΔΟΣ, ΙΒ’, 31-33) ουσιαστικά ο Φαραώ και οι Αιγύπτιοι «έδιωξαν» τους Ισραηλίτες, δίχως να τους πουν να επιστρέψουν ή να φτάσουν μόνο ώς τριών ημερών δρόμου απόσταση. Κάποιοι με τον τρόπο σκέψης του Καλόπουλου θα θεωρήσουν «ύπουλο» ή ύποπτο να διατάζει ο Θεός τον Μωυσή να ζητήσει απ’' τον Φαραώ «πορεία τριών ημερών στην έρημο για λατρεία» αντί για «οριστική έξοδο από την Αίγυπτο». Διατάζοντας ο Θεός τον Μωυσή να ζητήσει αυτό αντί οριστικής εξόδου ουσιαστικά έδινε στον Φαραώ την ευκαιρία να δείξει τις καλές προθέσεις του και να ικανοποιήσει ένα απλό αίτημα. Ήξερε βέβαια ο Θεός για τη μελλοντική στάση του Φαραώ, αλλά τον άφησε να δείξει τις προθέσεις του για ένα μικρό ζήτημα (την προσωρινή έξοδο).
Λατρεία προσφέρθηκε: ο Μωυσής έχτισε θυσιαστήριο (ΕΞΟΔΟΣ ΙΖ’, 15) στη Ραφιδίν και έπειτα προσφέρθηκαν θυσίες και ολοκαύτωμα στο Θεό (ΕΞΟΔΟΣ ΙΗ’, 12). Λατρεία προσφέρθηκε και αργότερα, στο Σινά (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ Η’), αφού πρώτα έπρεπε να ξεμπερδέψουν με τους Αιγυπτίους που τους κυνηγούσαν και τους Αμαληκίτες, οι οποίοι τους επιτέθηκαν, και να πάρουν το Δεκάλογο. Το ότι έγινε καθυστερημένα η θυσία κι όχι ακριβώς σε τριών ημερών δρόμου απόσταση, εξαιτίας πολλών έκτακτων συμβάντων, ασφαλώς για τους «απομυθοποιητές της Βίβλου» συνιστά «ακλόνητη απόδειξη» (!) περί της ανυπαρξίας της «θεότητας του Αβραάμ»...
κα') "Η πληγή την οποία προκάλεσε δήθεν ο Θεός της ήταν απλώς χαλκός, τον οποίο κουβάλησε ο Μωυσής, έπειτα από οδηγίες του πεθερού του, όταν επέστρεψε από την Μαδιάμ. Ο χαλκός κοκκινίζει το νερό. «Ο Μωυσής δεν είχε παρά να εξασφαλίσει τον τρόπο, που οι άνθρωποί του θα "φουντάρουν" στην κατάλληλη στιγμή τεράστιες ποσότητες στον ανυπεράσπιστο ποταμό... Απ’ τα βαριά αποτελέσματα, φαίνεται ότι οι άνθρωποί του έδειξαν σ’' αυτό ιδιαίτερο ζήλο» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 254)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εδώ γίνεται αναφορά στην πληγή του αίματος. Ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά του Νείλου, ώστε να γίνουν αίμα, μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του. (ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 14-24). Ο Μ. Καλόπουλος ισχυρίζεται επίσης ότι σε κάθε πηγάδι και σε κάθε λίμνη έρριχναν οι Ισραηλίτες λίγη σκόνη χαλκού κρυφά απ’ τους Αιγύπτιους. Έτσι έχουμε τις εξής υποθέσεις: 1) Αν ο Μωυσής ήξερε για τον χαλκό. 2) Αν ο Μωυσής κατάφερε τόσο εύκολα να μεταφέρει τόσον πολύ χαλκό απαρατήρητος και να μετατρέψει σε σκόνη τόσο μεγάλη ποσότητα απαιτούμενου χαλκού. 3) Αν μπορούσαν οι Ισραηλίτες να ρίξουν την ίδια στιγμή στον Νείλο τις «τεράστιες» ποσότητες που απαιτούνταν για να κοκκινίσει ο μεγάλος αυτός ποταμός, χωρίς να τους αντιληφθούν οι Αιγύπτιοι. 4) Αν οι Αιγύπτιοι ιερείς δεν πληροφορούσαν τον Φαραώ για την απάτη του Μωυσή, εφόσον και οι ίδιοι αντιλήφτηκαν το κόλπο του και ήταν σε θέση να πράξουν το ίδιο, ώστε ο Φαραώ να εννοήσει την απάτη του Μωυσή (Το ότι μπροστά στον Φαραώ οι ιερείς έκαναν κόκκινο τον ποταμό, αποδεικνύει ότι δεν έριξαν σκόνη). Η δεύτερη υπόθεση ειδικά είναι αδύνατη. Ο Μ. Καλόπουλος, ως (δήθεν) «σκεπτικιστής», πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αφού ήταν ο ίδιος εκεί και είδε τους Ισραηλίτες να ρίχνουν τεράστιες (ακόμη κι ο ίδιος το παραδέχεται) ποσότητες χαλκού στο Νείλο, απαρατήρητοι. Δε χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα. Ωστόσο δε χρειάζονται τόσες πολύπλοκες θεωρίες. Οι «πληγές» δεν είναι παρά φυσικά φαινόμενα, εξηγήσιμα κατά τα άλλα, που συνέβησαν στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, για συγκεκριμένο σκοπό, γι’' αυτό και είναι θαύματα.
κβ') "Ο Θεός είχε πει αρχικά στο Μωυσή να χρησιμοποιήσει, ως δεύτερο σημείο κατά των Αιγυπτίων, τη λέπρα˙ ωστόσο προχώρησε στην τρίτη πληγή, του νερού του Νείλου που θα γινόταν αίμα. «Ο Μωυσής, έπρεπε να επιβάλει στο δύσμοιρο Φαραώ μετά από τη θεϊκή εντολή, και ως δεύτερη κατά σειρά σημείο-πληγή- της λεπρής χειρός. Έπρεπε να ζητήσει απ’' το Φαραώ να βάλει το χέρι στον "κόλπο" του, (μασχάλη) και να του βγει λευκό και λεπρό. (...) Αλλά δυστυχώς... δυστυχώς αυτήν ακριβώς την πληγή ξέχασε να παρεμβάλει ο Μωυσής ανάμεσα στην πρώτη και στην τρίτη – ανάμεσα στη ράβδο και τον ποταμό, ο Μωυσής ξέχασε το χέρι το λεπρό. Ούτε κι ο θεός της βίβλου νοιάστηκε να του το θυμίσει. Η πληγή νούμερο δύο εξαφανίζεται ολότελα και ποτέ κανείς δε μιλά πια γι' (sic) αυτήν. Μάλιστα ο ίδιος ο θεός με τις συνεχείς εντολές του, φαίνεται να παρασύρει τον προφήτη του κατ’' ευθείαν απ’' τη ράβδο, στην πληγή του ποταμού, υπερπηδώντας προς μεγάλη μας απογοήτευση όλων μας, την τελειότερη και την πλέον ελπιδοφόρα πληγή. Την πληγή με το νούμερο δύο (sic)! Έχουμε και πάλι την ένοχη σιωπηρή σύμπραξη θεού και προφήτη, που μας κάνει δίκαια νομίζω να ξαναρωτάμε: μήπως ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο πατέρας του Ιησού της καινής διαθήκης, είναι κατασκεύασμα εξ ολοκλήρου της χαλδαιο-εβραιο-πατριαρχικής φαντασίας;» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 322, 323). Εφόσον η Π.Δ. παραλείπει την πληγή της λέπρας, διότι προφανώς δεν μπορούσε ο Μωυσής να κάνει τον Φαραώ λεπρό ούτε να τον ξεγελάσει με ψεύτικα σημάδεια λέπρας, δεν είναι η σιωπή απόδειξη απάτης;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Μωυσής ρωτά το Θεό πώς θα τον θα τον «πιστέψουν» (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 1) κι ο Θεός του δίνει δύναμη να πραγματοποιήσει τρία θαύματα˙ αν δεν πίστευαν στο πρώτο, ο Μωυσής θα πραγματοποιούσε το δεύτερο, κι αν δεν πίστευαν στο δεύτερο, θα πραγματοποιούσε και το τρίτο. Τα τρία κατά σειρά θαύματα ήταν η ράβδος που γινόταν όφις, το χέρι που γινόταν λεπρό και τέλος, να λάβει ο Μωυσής νερό απ' το Νείλο, να το χύσει σε ξηρό έδαφος και να γίνει το χυμένο αυτό νερό αίμα πάνω στο έδαφος (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 4, 7-8 και 9 αντίστοιχα). Και ο Θεός κάνει λόγο για κάποιους που ίσως θα πιστεύσουν ή δε θα πιστεύσουν έπειτα από κάθε θαύμα (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 5, 8 και 9). Το «πιστεύσουν» αφορά τους Ισραηλίτες συμπατριώτες του Μωυσή και όχι τον Φαραώ. Έχουμε τέσσερις λόγους υπέρ αυτής της άποψης:
Ο πρώτος: το «πιστεύσουν» αφορά πολλούς ανθρώπους. Όχι έναν, δηλαδή τον Φαραώ.
Ο δεύτερος: στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 5 (τμήμα του διαλόγου μεταξύ Μωυσή-Θεού για τα τρία θαύματα) ο Θεός λέει (επίσημο κείμενο των Ο’') «ἵνα πιστεύσωσί σοι ὅτι ὦπταί σοι ὁ Θεὸς τῶν πατέρων αὐτῶν, Θεὸς Ἁβραὰμ καὶ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ Θεὸς Ἰακώβ». Η λέξη «αυτών», που υπογραμμίσαμε, σημαίνει ότι το «πιστεύσωσί» (ο γ’ πληθυντικός) αφορά τους Ισραηλίτες, που είχαν για Θεό τον Θεό των πατέρων τους, το Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Ο Φαραώ, προφανέστατα, δεν συμπεριλαμβάνεται στο «αὐτῶν»˙ δεν είχε για Θεό τον Θεό «των πατέρων αυτών». Επομένως ο Φαραώ δεν συμπεριλαμβάνεται στο «πιστεύσωσι», διότι αυτός ο γ’ πληθυντικός αναφέρεται στους Ισραηλίτες. Ο Μωυσής πρέπει πρώτα να πείσει τους ομοεθνείς του ότι του φανερώθηκε ο Θεός των πατέρων τους˙ διαφορετικά δεν θα τον ακολουθούσαν. Και οι πατέρες των Ισραηλιτών ήταν άλλοι απ’' τους πατέρες του Φαραώ. Το κείμενο είναι σαφέστατο.
Ο τρίτος λόγος: στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 29-31, διαβάζουμε ότι οι Μωυσής και Ααρών συγκέντρωσαν τους Ισραηλίτες, πραγματοποίησαν μπροστά τους τα θαύματα που προαναφέρθηκαν (δεν μάς αναφέρει η Π.Δ. αν πείστηκαν απ’' το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο θαύμα) και οι Ισραηλίτες πίστευσαν (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 31).
Ο τέταρτος: ο Φαραώ δεν νοιαζόταν αν ο Θεός «κάποιων άγνωστων πατέρων κάποιων» παρουσιάστηκε όντως στο Μωυσή˙ ούτε και διαβάζουμε ότι είπε κάτι τέτοιο. Ρώτησε μάλιστα ποιος είναι αυτός ο Θεός, για να τον ακούσει (ΕΞΟΔΟΣ Ε’, 1). Απλώς, στο τέλος δεν άντεξε και άφησε τους Ισραηλίτες να φύγουν.
Ο Μ. Καλόπουλος συγχέει το τρίτο θαύμα που θα έκανε ο Μωυσής, ώστε να πείσει τους συμπατριώτες του (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 9) με την κατά Καλόπουλο τρίτη πληγή (στην πραγματικότητα πρώτη, όπως φαίνεται στο ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 17-21). Το τρίτο θαύμα (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 9) συνίσταται στο «θα πάρεις λίγο νερό από το Νείλο και θα το χύσεις στο έδαφος˙ και το νερό αυτό του ποταμού θα γίνει αίμα», ενώ η πρώτη πληγή (ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 14-21) είναι «Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: "ο Φαραώ παραμένει άκαμπτος. Πήγαινε, λοιπόν, αύριο το πρωί, όταν αυτός θα βγαίνει για το ποτάμι και στάσου απέναντί του κοντά στην όχθη του Νείλου˙ πάρε στο χέρι σου και το ραβδί που είχε γίνει φίδι. Και θα του πεις: "(....). Με το ραβδί που κρατώ στο χέρι μου, θα χτυπήσω τα νερά του Νείλου και θα γίνουν αίμα. Τα ψάρια του ποταμού θα ψοφήσουν και θα βρωμήσει ο Νείλος˙ και οι Αιγύπτιοι θα συχαίνονται να πιουν νερό απ’' αυτόν". (...) Σήκωσε το ραβδί του ο Ααρών και χτύπησε τα νερά του Νείλου, μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του, κι όλο το χέρι του έγινε αίμα. Τα ψάρια ψόφησαν (...)». Ο Μ. Καλόπουλος είναι τόσο σπουδαίος «κριτικός της βιβλικής θρησκείας», ώστε αντιγράφει τα ψεύδη ξένων «απομυθοποιητών» της Αγίας Γραφής, χωρίς να έχει καν διαβάσει το βιβλίο της Εξόδου, ώστε να πληροφορηθεί ότι άλλο πράγμα το θαύμα που προοριζόταν αποκλειστικά για τους Ισραηλίτες, στο οποίο μια χούφτα νερό του Νείλου θα χυνόταν στο έδαφος και θα γινόταν αίμα, κι άλλο η πληγή που προοριζόταν αποκλειστικά για τον Φαραώ, στην οποία το νερό όλου του Νείλου θα γινόταν αίμα, αφού πρώτα ο Ααρών θα χτυπούσε το ποτάμι με τη ράβδο. Συνεπώς, το τρίτο θαύμα αφορά τους Ισραηλίτες, όπως και το δεύτερο θαύμα, του χεριού που γινόταν λεπρό και αμέσως θεραπευόταν (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 6-7) που προοριζόταν για τους Ισραηλίτες κι όχι για τον Φαραώ. Εξάλλου πουθενά δεν λέει η προτροπή του Θεού στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 6-7 ότι ο Μωυσής θα κολλούσε λέπρα σε κάποιον Ισραηλίτη, ώστε να τον πείσει, ούτε, φυσικά, ότι θα κολλούσε λέπρα στον ίδιο τον Φαραώ. Άρα, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, η διήγηση της Αγίας Γραφής δεν παραλείπει την μόλυνση του Φαραώ από λέπρα, που δήθεν έπρεπε να συμβεί (διότι τάχα έτσι πρόσταξε ο Θεός τον Μωυσή στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’), αλλά δεν συνέβη «διότι απλούστατα ο Μωυσής αδυνατούσε να κολλήσει πραγματική λέπρα στον Φαραώ με μαγικά κολπάκια». Πολύ έξυπνη, πράγματι, η διασκεδαστική σοφιστεία (ή μήπως αμάθεια) των «απομυθοποιητών» της Αγίας Γραφής, να της αποδίδουν πράγματα που δε γράφει, ώστε να την κατηγορούν έπειτα. Πάντως, το μόνο που δεν αποδεικνύουν μ’' αυτά όλοι αυτοί, είναι ότι ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι δημιούργημα του Αβραάμ.
κγ') «Γιατί ο Μωϋσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Μωϋσής δε θα μπορούσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους και ζώα ούτε να φέρει τόσες πληγές. Ένας άνθρωπος ολομόναχος, πώς θα το κατόρθωνε αυτό. Ακόμη κι αν είχε συνεργούς τους Ισραηλίτες, δεν θα κατόρθωνε τίποτα, αφού αυτοί ήταν άοπλοι σε ξένη χώρα, ενώ οι Αιγύπτιοι ένοπλοι. Τι είναι ο Μωϋσής, κανένας μάγος να ρίχνει σε έκσταση τα θύματά του; Κι αν τα μάγευε, δε θα τον σκότωναν αμέσως στο παλάτι; Δε θανατώθηκε ο Φαραώ, αλλά ο πρωτότοκός του, ώστε να πειστεί να αλλάξει γνώμη. Μόνο τέτοιες πληγές, που θα συμπεριελάμβαναν και τους απλούς Αιγύπτιους οι οποίοι επίσης φέρονταν σκληρά στους Εβραίους δούλους τους –θα ανάγκαζε τον Φαραώ να αφήσει τους σκλάβους του ελεύθερους. Όταν όλος ο Αιγυπτιακός λαός, ακόμα και ο ίδιος, θα είχαν να κλάψουν για κάτι. Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν ανύποπτος λαός, βασάνιζαν τους Ισραηλίτες και εκτελούσαν χωρίς αντίρρηση τις εντολές του Φαραώ. Τους είχαν υποβιβάσει σε θέση ειλώτων. Αν ο Θεός απλώς θανάτωνε τον Φαραώ, ο επόμενος θα έκανε πάλι τα ίδια, πιστεύοντας πως είναι ισχυρότερος από τον προκάτοχό του. Και μάλιστα ο Θεός είχε πει, ότι η πληγή μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Φαραώ υποχωρούσε, και ελευθέρωνε το λαό που είχε καταδουλώσει. Δεν επέφερε λοιπόν ο Θεός την πληγή, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ στο λαό του. Κάθε φορά, έπειτα από κάθε πληγή, ο Φαραώ φώναζε τον Μωϋσή και του έλεγε να φύγουν, αλλά αμέσως άλλαζε γνώμη. Τότε ακολουθούσε νέα πληγή, ώσπου να αλλάξει γνώμη. Ακόμη και την τελευταία φορά, που άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, άλλαξε γνώμη και έστειλε στρατό να τους κυνηγήσουν.
κδ') «Είναι ο Γιαχβέ ο μοναδικός θεός, σύμφωνα με την Π.Δ.; «θεοὺς οὐ κακολογήσεις.» (Έξοδος ΚΒ’, 28). Ουδέν σχόλιον...».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Νεοπαγανιστές που αναφέρουν αυτό το εδάφιο, δεν έχουν διαβάσει όλη την αφήγηση. Γίνεται λόγος για τους Κριτές των Εβραίων. Στα Εβραϊκά η λέξη «θεοί» είναι η ίδια με τη λέξη: «ισχυροί», δηλαδή «ελοχίμ». Το κείμενο λοιπόν, λέει για τους Κριτές-Δικαστές «ισχυρούς ού κακολογήσεις» και στην Ελληνική μετάφραση επελέγη η λέξη «θεούς», αντί για τη λέξη: «ισχυρούς». Τους Κριτές τους λοιπόν οι Εβραίοι τους ονόμαζαν «ελοχίμ», δηλαδή «ισχυρούς». Γι' αυτούς μιλάει το εδάφιο. Καμμία σχέση με τους ειδωλολατρικούς «θεούς». Κάποτε οι επικριτές της Π.Δ. θα πρέπει, αντί να διαβάζουν μεμονωμένους στίχους, διαστρεβλώνοντας το νόημα της διήγησης, να ερευνούν πρώτα σε τι αναφέρονται τα εδάφια αυτά.
κε') «Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «καὶ ἔσται ὑμῖν εἰς χολέραν» Ο', Αριθμοί 11.20».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κατήγοροι της Π.Δ. δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν. Η ιστορία δεν είναι καθόλου όπως την παρουσιάζουν. Περιπλανώμενοι οι Ισραηλίτες μέσα στην έρημο και τρώγοντας μόνο το «μάννα», άρχισαν να νοσταλγούν την δουλεία στην Αίγυπτο, όπου έτρωγαν δωρεάν πολλά κρέατα και λαχανικά (ΑΡΙΘΜΟΙ, ΙΑ’, 1-6). Ο Μωϋσής άκουγε τη γκρίνια τους και είπε στο Θεό, γιατί του φόρτωσε τόσο απερίσκεπτο λαό και ότι δεν υπέφερε άλλο (ΙΑ’, 11-15). Ο Θεός τότε είπε στο Μωϋσή, ΑΡΙΘΜΟΙ ΙΑ’ 18 Τώρα πες στο λαό: "εξαγνιστείτε για αύριο και θα φάτε κρέας. Ο Κύριος σας άκουσε που του γκρινιάζατε και λέγατε ποιος θα σας δώσει να φάτε κρέας, κι ότι ήσασταν καλά στην Αίγυπτο. Θα σας δώσει λοιπόν κρέας να φάτε. 19 Και θα το τρώτε όχι μία μέρα ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε είκοσι μέρες. 20 Ολόκληρο μήνα θα τρώτε κρέας, ώσπου να σας βγει από τη μύτη και να το αηδιάσετε. Κι αυτό γιατί περιφρονήσατε τον Κύριο, που είναι ανάμεσά σας, και του παραπονεθήκατε που φύγατε από την Αίγυπτο"».
Και έπειτα έπεσαν πλήθος ορτύκια, τόσα που το λιγότερο που μάζεψε ο καθένας ήταν δέκα κόροι (ΙΑ’, 32). Δεν έρριξε όμως χολέρα ο Θεός, μέσω του κρέατος ούτε το χάλασε, ώστε να αρρωστήσει κανείς, όσο κι αν οργίστηκε με τη λαιμαργία των Εβραίων. Η φράση «θα εξέλθει από τις μύτες σας το κρέας», υποδηλώνει ότι θα είναι πάρα πολύ˙ όπως μια αντίστοιχη ελληνική «θα βγει το τυρί απ’' τα αυτιά σου, τόσο που τρως». Κι όταν λέει «θα γίνει για σας χολέρα η πολυφαγία», εννοεί τις τεράστιες ποσότητες ορτυκιών που θα μάζευε ο καθένας: θα ήταν τόσο πολύ το κρέας, σαν να έπεσε «επιδημία κρέατος»! Δεν έστειλε δηλητηριασμένα (πριν ή μετά) κρέατα ο Θεός, όπως τον κατηγορούν ορισμένοι.
κστ') «Τί να πή κανείς γι' αυτές τις αδιανόητες κατάρες που εξεστόμισε ο Θεός της αγάπης(;): “καταραμένα τα παιδιά σου και τα προϊόντα των αγρών σου ... Ο Κύριος θα κολλήσει πάνω σου αρρώστειες που φέρνουν τον θάνατο, μέχρις ότου να σε εξολοθρεύσει... θα σε πατάξει ο Κύριος με πυρετό και ελονοσία... και θα φας τον καρπό των σπλάγχνων σου” (Δευτερονόμιο ΚΗ’) !!!»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτά όλα δεν είναι εκδικητικές πράξεις του Θεού προς τους Εβραίους, όπως και οι «τιμωρίες» των άλλων λαών. Σημαίνουν απλούστατα ότι, «Αν όμως δεν υπακούσετε στον Κύριο, το Θεό σας, και δεν προσέχετε να εφαρμόζετε τις εντολές του και τους νόμους του, που εγώ σας δίνω σήμερα, τότε θα σας βρουν και θα πέσουν πάνω σας όλες ετούτες οι κατάρες» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΚΗ’ 15). Δεν είναι ο Θεός που προκαλεί όλες τις συμφορές αυτές: αν κάποιος ξεκόβει από αυτόν, τότε, απλώς πια ο Θεός δεν θα τον προστατέψει από ό,τι κακό έρθει. Και όταν ο Θεός δεν προστατεύει κάποιον, όλες οι καταστροφές που το ΚΗ’ κεφάλαιο περιγράφει πραγματοποιούνται. Είναι πρόβλεψη-προειδοποίηση, κι όχι απειλή. Όταν ο Θεός λέει: «θα κάνω αυτό», «θα κάνω εκείνο», σημαίνει: «Θα το επιτρέψω λόγω της ανομίας σας».
κζ') «Οι εβραίοι είναι το έθνος για το οποίο λέει το βιβλίο τους: «Εσείς είστε λαός αφιερωμένος στον Κύριο, το Θεό σας. Αυτός σας διάλεξε μέσα απ'’ όλους τους λαούς της γης, για να είστε λαός δικός του» (Δευτερονόμιο Ζ’ 6). Τι μας ενδιαφέρει λοιπόν το ιερό βιβλίο των Εβραίων, εμάς τους Ελληνες;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Άγιο» έθνος είναι μόνο υπό μία προϋπόθεση: «Αν ακούσετε προσεκτικά την εντολή μου και φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε περιούσιος λαός μεταξύ όλων των λαών, διότι είναι δική μου η γη» (ΈΞΟΔΟΣ ΙΘ’ 5). Αν δεν την φυλάξουν, δεν είναι, όπως και δεν τη φύλαξαν. Δεν υπάρχει «εβραϊκός θεός» δηλαδή, ούτε και σχέση αποκλειστικότητας. Στην περίοδο της Καινής Διαθήκης – όπου βρισκόμαστε – δεν ισχύουν οι διακρίσεις Εθνικών και Εβραίων, διότι καταργήθηκαν από τον Χριστό: «Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας...όλοι είστε ένας εν Ιησού Χριστώ» (Γαλάτες 3, 28).
κη') "Η Βίβλος γράφει «οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσί με» (ΕΞΟΔΟΣ Κ’, 5). Θεός εκδικητικός ο Γιαχβέ. Ακόμη και οι απόγονοι ενός ανθρώπου που μισεί τον Γιαχβέ, θα πεθάνουν μαζί με αυτόν, για τις δικές του αμαρτίες!"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Καταρχήν οι επικριτές της Παλαιάς Διαθήκης αποκρύβουν τον επόμενο στίχο (6) του ίδιου κεφαλαίου, ο οποίος λέει:
«καὶ ποιῶν [ο Θεός] ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσί με καὶ τοῖς φυλάσσουσι τὰ προστάγματά μου».
Η εξαγωγή συμπερασμάτων με τη μέθοδο της απομόνωσης ορισμένων στίχων και της αποσιώπησης άλλων σχετικών με το ίδιο θέμα συνιστά διαστρέβλωση του νοήματος της Π.Δ., και αυτό ακριβώς διαπράττουν οι αρχαιολάτρες. Αντίθετα λοιπόν απ’' ό,τι λένε οι επικριτές της Π.Δ. ο Θεός αποδίδει αμαρτίες, δηλαδή τιμωρεί, όχι τους δίκαιους απογόνους ενός άδικου ανθρώπου, αλλά – συνδυάζοντας τον 5ο με τον 6ο στίχο μόνο τους άδικους απογόνους ενός άδικου ανθρώπου. Εφόσον, σύμφωνα με τον 6ο στίχο, ο Θεός ελεεί όποιον τον αγαπά, θα ήταν αντιφατικό και παράλογο να τιμωρείται κάποιος που αγαπά το Θεό, απλώς επειδή ο πατέρας του μισούσε το Θεό. Συνεπώς ο Θεός «τιμωρεί» (δηλαδή αποσύρει την προστασία του) μόνο από εκείνους τους απογόνους οι οποίοι συνεχίζουν όπως ο πρόγονός τους – να μισούν το Θεό.
Και για να κάνουμε πιο ξεκάθαρο τι εννοείται με την τρίτη και τέταρτη γενιά του 5ου στίχου, το νόημα είναι ότι ο Θεός δεν τιμωρεί αμέσως τον πρώτο αμαρτωλό, αλλά αφήνει την πρώτη και την δεύτερη γενιά να συνεχίσουν να αμαρτάνουν, επειδή μακροθυμεί δίνοντας τους χρονικό διάστημα για μετάνοια. Αν όμως και η τρίτη και τέταρτη γενιά επιμένουν να μισούν το Θεό, τότε «ξεχειλίζει το ποτήρι» και ο Θεός τους αφήνει έκθετους στις συνέπειες τις ασέβειάς τους: τιμωρεί τον αμαρτωλό της τρίτης ή τέταρτης γενιάς, όχι για τις αμαρτίες των προγόνων του (της πρώτης και δεύτερης γενιάς), αλλά αποκλειστικά για τις δικές του αμαρτίες. Αν βέβαια η δεύτερη ή η τρίτη ή τέταρτη γενιά φερόταν αντίθετα από τις προηγούμενες, δηλαδή αγαπούσε αντί να μισεί το Θεό, τότε θα ίσχυε ο 6ος στίχος, και φυσικά θα ήταν παράλογο να τιμωρηθεί αυτή η γενιά για αμαρτίες προηγούμενων ανθρώπων.
Αυτή η ερμηνεία επιβεβαιώνεται και από το ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΚΔ’, 16, όπου διαβάζουμε: Οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπὲρ τέκνων, καὶ οἱ υἱοὶ οὐκ ἀποθανοῦνται ὑπὲρ πατέρων· ἕκαστος ἐν τῇ ἑαυτοῦ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖται», δηλαδή «δεν θα τιμωρηθούν με θάνατο οι πατέρες εξαιτίας των παιδιών τους, ούτε και τα παιδιά εξαιτίας των πατέρων τους. Ο καθένας θα τιμωρείται για τη δική του αμαρτία».
Όπως βλέπουμε, ο Θεός της Π.Δ. όχι μόνο δεν είναι εκδικητικός, αλλά το αντίθετο. Δεν είναι απλώς δίκαιος, είναι ελεήμων, για τον λόγο ότι περιμένει τρεις γενιές αμαρτωλών προτού τιμωρήσει την τέταρτη αμαρτωλή, αλλά αν υπάρξει μετάνοια σε κάποια γενιά, τότε κανείς δεν τιμωρείται. Αποδεικνύεται λοιπόν πόσο επιπόλαια διαβάζουν την Π.Δ. οι επικριτές της, «αρχαιολάτρες» κ.ά.
κθ') "Η Βίβλος μάς αποκαλύπτει ότι ο... εκλεκτός λαός του Θεού ασκούσε την ανθρωποφαγία: Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΣΤ’ 24, Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἤθροισεν υἱὸς ῎Αδερ βασιλεὺς Συρίας πᾶσαν τὴν παρεμβολὴν αὐτοῦ καὶ ἀνέβη καὶ περιεκάθισεν ἐπὶ Σαμάρειαν. 25 καὶ ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐν Σαμαρείᾳ, καὶ ἰδοὺ περιεκάθηντο ἐπ᾿ αὐτήν, ἕως οὗ ἐγενήθη κεφαλὴ ὄνου πεντήκοντα σίκλων ἀργυρίου καὶ τέταρτον τοῦ κάβου κόπρου περιστερῶν πέντε σίκλων ἀργυρίου. 26 καὶ ἦν ὁ βασιλεὺς διαπορευόμενος ἐπὶ τοῦ τείχους, καὶ γυνὴ ἐβόησε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· σῶσον, κύριε βασιλεῦ. 27 καὶ εἶπεν αὐτῇ· μή σε σώσαι Κύριος, πόθεν σώσω σε; μὴ ἀπὸ ἅλωνος ἢ ἀπὸ ληνοῦ; 28 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ βασιλεύς· τί ἔστι σοι; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· αὕτη εἶπε πρός με· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φαγόμεθα αὐτὸν σήμερον, καὶ τὸν υἱόν μου φαγόμεθα αὐτὸν αὔριον· 29 καὶ ἡψήσαμεν τὸν υἱόν μου καὶ ἐφάγομεν αὐτόν, καὶ εἶπον πρὸς αὐτὴν τῇ ἡμέρᾳ τῇ δευτέρᾳ· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φάγωμεν αὐτόν. καὶ ἔκρυψε τὸν υἱόν αὐτῆς. Αντίθετα, λοιπόν, από όσα μας λεν οι Χριστιανοί, η Βίβλος παραθέτει και επιδοκιμάζει την ανθρωποφαγία. Ηθικοδιδακτικό βιβλίο η Παλαιά Διαθήκη!"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Ο ισχυρισμός αυτός είναι ψέμμα που αποδεικνύει πόσο εμπαθείς και αδιάβαστοι είναι οι επικριτές της Παλαιάς Διαθήκης. Απαντούμε με στοιχεία:
i) Ο «βασιλιάς» του κειμένου αυτού είναι ο Ιωράμ. Το βασίλειό του ΔΕΝ είναι η μονοθεϊστική Ιουδαία αλλά το ειδωλολατρικό Ισραήλ, εφόσον βρισκόμαστε στην εποχή όπου είχε διαιρεθεί το εβραϊκό κράτος: Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ’ 1, Και ᾿Ιωρὰμ υἱὸς ᾿Αχαὰβ ἐβασίλευσεν ἐν ᾿Ισραὴλ ἐν ἔτει ὀκτωκαιδεκάτῳ ᾿Ιωσαφὰτ βασιλέως ᾿Ιούδα καὶ ἐβασίλευσε δώδεκα ἔτη. 2 καὶ ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἐν ὀφθαλμοῖς Κυρίου, πλὴν οὐχ ὡς ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ οὐχ ὡς ἡ μήτηρ αὐτοῦ. καὶ μετέστησε τὰς στήλας τοῦ Βάαλ, ἃς ἐποίησεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ· 3 πλὴν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ῾Ιεροβοὰμ υἱοῦ Ναβάτ, ὃς ἐξήμαρτε τὸν ᾿Ισραήλ, ἐκολλήθη, οὐκ ἀπέστη ἀπ᾿ αὐτῆς.
Το κείμενο μάς λέει ότι ο Ιωράμ, βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου (το οποίο λεγόταν Ισραήλ και στην κατοχή του ήταν η Σαμάρεια) συνέχισε, αν και σε μικρότερο βαθμό, την αμαρτία των προηγούμενων βασιλιάδων του Βορείου Βασιλείου. Ποια ήταν η αμαρτία αυτή;
Γ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΒ’ 28 καὶ ἐβουλεύσατο ὁ βασιλεὺς καὶ ἐπορεύθη καὶ ἐποίησε δύο δαμάλεις χρυσᾶς· καὶ εἶπε πρὸς τὸν λαόν· ἱκανούσθω ὑμῖν ἀναβαίνειν εἰς ῾Ιερουσαλήμ· ἰδοὺ θεοί σου, ᾿Ισραήλ, οἱ ἀναγαγόντες σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. 29 καὶ ἔθετο τὴν μίαν ἐν Βαιθὴλ καὶ τὴν μίαν ἔδωκεν ἐν Δάν. 30 καὶ ἐγένετο ὁ λόγος οὗτος εἰς ἁμαρτίαν· καὶ ἐπορεύετο ὁ λαὸς πρὸ προσώπου τῆς μιᾶς ἕως Δάν. καὶ εἴασαν τὸν οἶκον Κυρίου. 31 καὶ ἐποίησεν οἴκους ἐφ᾿ ὑψηλῶν καὶ ἐποίησεν ἱερεῖς μέρος τι ἐκ τοῦ λαοῦ, οἳ οὐκ ἦσαν ἐκ τῶν υἱῶν Λευί.
Δηλαδή, ο Ιωράμ συνέχισε την ειδωλολατρία και δεν απομακρύνθηκε από αυτήν, αλλά συνέχισε να την επιβάλλει στο Βόρειο Βασίλειο, του Ισραήλ.
ii) Ο Θεός, όμως, είχε προειδοποιήσει από πολύ παλιά τους Ισραηλίτες (όταν ήταν ενωμένοι), ότι αν αποστατήσουν από τη συμφωνία που έκαναν μαζί του, θα τους βρουν πολλά κακά:
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΖ’ 15 ᾿Επικατάρατος ἄνθρωπος, ὅστις ποιήσει γλυπτὸν καὶ χωνευτόν, βδέλυγμα Κυρίῳ, ἔργον χειρῶν τεχνιτῶν, καὶ θήσει αὐτὸ ἐν ἀποκρύφῳ· καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς ἐροῦσι· γένοιτο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΗ’ 15 Καὶ ἔσται ἐὰν μὴ εἰσακούσῃς τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, φυλάσσειν καὶ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὅσας ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, καὶ ἐλεύσονται ἐπὶ σὲ πᾶσαι αἱ κατάραι αὗται καὶ καταλήψονταί σε. 53 καὶ φαγῇ τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας σου, κρέα υἱῶν σου καὶ θυγατέρων σου, ὅσα ἔδωκέ σοι Κύριος ὁ Θεός σου, ἐν τῇ στενοχωρίᾳ σου καὶ ἐν τῇ θλίψει σου, ᾗ θλίψει σε ὁ ἐχθρός σου.
Όπως βλέπουμε ο λαός είχε συμφωνήσει και γνώριζε τι θλίψεις τον περίμεναν, αν αποστατούσε από τη συμφωνία. Γνώριζε επίσης ήδη από την εποχή του Μωυσή ότι μία από τις θλίψεις θα ήταν οι γονείς να καταλήξουν να φάνε τα ίδια τα παιδιά τους, από την αγωνία τους. Αυτό πραγματοποιήθηκε τον καιρό του Ιωράμ, διότι αυτός καθώς και όλοι όσοι τον ακολουθούσαν στο Βόρειο Βασίλειο ήταν ειδωλολάτρες και είχαν αποστατήσει. Δεν έκανε ο Θεός να φάνε οι Σαμαρείτες τα παιδιά τους: αυτοί από μόνοι τους επέλεξαν αυτή την φοβερή λύση, για να γλιτώσουν από το λοιμό λόγω της πολιορκίας της Σαμάρειας από το βασιλιά της Συρίας.
Συνεπώς, αυτοί που έτρωγαν τα παιδιά τους ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ, αλλά ειδωλολάτρες, ΕΧΘΡΟΙ του Γιαχβέ, τους οποίους αυτός είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες τις αποστασίας τους, αλλά αυτοι δεν μετανόησαν και αυτός τους εγκατέλειψε στο έλεος των εχθρών τους. Καμμία προτροπή για ανθρωποφαγία δεν έχει η Βίβλος: το αντίθετο μάλιστα, δείχνει πού καταντάνε αυτοί οι οποίοι αποστατούν από το Θεό – όσο κι αν αυτός τους έχει προειδοποιήσει. Όχι μόνο δεν επιδοκιμάζει η Βίβλος την ανθρωποφαγία, αλλά δείχνει ότι αυτήν μπορούν να τη διαπράξουν μόνο οι ειδωλολάτρες και οι αποστάτες από τον Θεό. Επομένως, οι «ερευνητές-απομυθοποιητές» της Παλαιάς Διαθήκης είτε συκοφαντούν την Π.Δ., είτε τολμάνε να επικρίνουν την Π.Δ. δίχως να την έχουν διαβάσει όλη.
Αρχικά ο Θεός είχε πει στον Μωυσή να ζητήσει απ’ τον Φαραώ έξοδο από την Αίγυπτο σε απόσταση τριών ημερών δρόμου. Στο τέλος όμως (ΕΞΟΔΟΣ, ΙΒ’, 31-33) ουσιαστικά ο Φαραώ και οι Αιγύπτιοι «έδιωξαν» τους Ισραηλίτες, δίχως να τους πουν να επιστρέψουν ή να φτάσουν μόνο ώς τριών ημερών δρόμου απόσταση. Κάποιοι με τον τρόπο σκέψης του Καλόπουλου θα θεωρήσουν «ύπουλο» ή ύποπτο να διατάζει ο Θεός τον Μωυσή να ζητήσει απ’' τον Φαραώ «πορεία τριών ημερών στην έρημο για λατρεία» αντί για «οριστική έξοδο από την Αίγυπτο». Διατάζοντας ο Θεός τον Μωυσή να ζητήσει αυτό αντί οριστικής εξόδου ουσιαστικά έδινε στον Φαραώ την ευκαιρία να δείξει τις καλές προθέσεις του και να ικανοποιήσει ένα απλό αίτημα. Ήξερε βέβαια ο Θεός για τη μελλοντική στάση του Φαραώ, αλλά τον άφησε να δείξει τις προθέσεις του για ένα μικρό ζήτημα (την προσωρινή έξοδο).
Λατρεία προσφέρθηκε: ο Μωυσής έχτισε θυσιαστήριο (ΕΞΟΔΟΣ ΙΖ’, 15) στη Ραφιδίν και έπειτα προσφέρθηκαν θυσίες και ολοκαύτωμα στο Θεό (ΕΞΟΔΟΣ ΙΗ’, 12). Λατρεία προσφέρθηκε και αργότερα, στο Σινά (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ Η’), αφού πρώτα έπρεπε να ξεμπερδέψουν με τους Αιγυπτίους που τους κυνηγούσαν και τους Αμαληκίτες, οι οποίοι τους επιτέθηκαν, και να πάρουν το Δεκάλογο. Το ότι έγινε καθυστερημένα η θυσία κι όχι ακριβώς σε τριών ημερών δρόμου απόσταση, εξαιτίας πολλών έκτακτων συμβάντων, ασφαλώς για τους «απομυθοποιητές της Βίβλου» συνιστά «ακλόνητη απόδειξη» (!) περί της ανυπαρξίας της «θεότητας του Αβραάμ»...
κα') "Η πληγή την οποία προκάλεσε δήθεν ο Θεός της ήταν απλώς χαλκός, τον οποίο κουβάλησε ο Μωυσής, έπειτα από οδηγίες του πεθερού του, όταν επέστρεψε από την Μαδιάμ. Ο χαλκός κοκκινίζει το νερό. «Ο Μωυσής δεν είχε παρά να εξασφαλίσει τον τρόπο, που οι άνθρωποί του θα "φουντάρουν" στην κατάλληλη στιγμή τεράστιες ποσότητες στον ανυπεράσπιστο ποταμό... Απ’ τα βαριά αποτελέσματα, φαίνεται ότι οι άνθρωποί του έδειξαν σ’' αυτό ιδιαίτερο ζήλο» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 254)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εδώ γίνεται αναφορά στην πληγή του αίματος. Ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά του Νείλου, ώστε να γίνουν αίμα, μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του. (ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 14-24). Ο Μ. Καλόπουλος ισχυρίζεται επίσης ότι σε κάθε πηγάδι και σε κάθε λίμνη έρριχναν οι Ισραηλίτες λίγη σκόνη χαλκού κρυφά απ’ τους Αιγύπτιους. Έτσι έχουμε τις εξής υποθέσεις: 1) Αν ο Μωυσής ήξερε για τον χαλκό. 2) Αν ο Μωυσής κατάφερε τόσο εύκολα να μεταφέρει τόσον πολύ χαλκό απαρατήρητος και να μετατρέψει σε σκόνη τόσο μεγάλη ποσότητα απαιτούμενου χαλκού. 3) Αν μπορούσαν οι Ισραηλίτες να ρίξουν την ίδια στιγμή στον Νείλο τις «τεράστιες» ποσότητες που απαιτούνταν για να κοκκινίσει ο μεγάλος αυτός ποταμός, χωρίς να τους αντιληφθούν οι Αιγύπτιοι. 4) Αν οι Αιγύπτιοι ιερείς δεν πληροφορούσαν τον Φαραώ για την απάτη του Μωυσή, εφόσον και οι ίδιοι αντιλήφτηκαν το κόλπο του και ήταν σε θέση να πράξουν το ίδιο, ώστε ο Φαραώ να εννοήσει την απάτη του Μωυσή (Το ότι μπροστά στον Φαραώ οι ιερείς έκαναν κόκκινο τον ποταμό, αποδεικνύει ότι δεν έριξαν σκόνη). Η δεύτερη υπόθεση ειδικά είναι αδύνατη. Ο Μ. Καλόπουλος, ως (δήθεν) «σκεπτικιστής», πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αφού ήταν ο ίδιος εκεί και είδε τους Ισραηλίτες να ρίχνουν τεράστιες (ακόμη κι ο ίδιος το παραδέχεται) ποσότητες χαλκού στο Νείλο, απαρατήρητοι. Δε χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα. Ωστόσο δε χρειάζονται τόσες πολύπλοκες θεωρίες. Οι «πληγές» δεν είναι παρά φυσικά φαινόμενα, εξηγήσιμα κατά τα άλλα, που συνέβησαν στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, για συγκεκριμένο σκοπό, γι’' αυτό και είναι θαύματα.
κβ') "Ο Θεός είχε πει αρχικά στο Μωυσή να χρησιμοποιήσει, ως δεύτερο σημείο κατά των Αιγυπτίων, τη λέπρα˙ ωστόσο προχώρησε στην τρίτη πληγή, του νερού του Νείλου που θα γινόταν αίμα. «Ο Μωυσής, έπρεπε να επιβάλει στο δύσμοιρο Φαραώ μετά από τη θεϊκή εντολή, και ως δεύτερη κατά σειρά σημείο-πληγή- της λεπρής χειρός. Έπρεπε να ζητήσει απ’' το Φαραώ να βάλει το χέρι στον "κόλπο" του, (μασχάλη) και να του βγει λευκό και λεπρό. (...) Αλλά δυστυχώς... δυστυχώς αυτήν ακριβώς την πληγή ξέχασε να παρεμβάλει ο Μωυσής ανάμεσα στην πρώτη και στην τρίτη – ανάμεσα στη ράβδο και τον ποταμό, ο Μωυσής ξέχασε το χέρι το λεπρό. Ούτε κι ο θεός της βίβλου νοιάστηκε να του το θυμίσει. Η πληγή νούμερο δύο εξαφανίζεται ολότελα και ποτέ κανείς δε μιλά πια γι' (sic) αυτήν. Μάλιστα ο ίδιος ο θεός με τις συνεχείς εντολές του, φαίνεται να παρασύρει τον προφήτη του κατ’' ευθείαν απ’' τη ράβδο, στην πληγή του ποταμού, υπερπηδώντας προς μεγάλη μας απογοήτευση όλων μας, την τελειότερη και την πλέον ελπιδοφόρα πληγή. Την πληγή με το νούμερο δύο (sic)! Έχουμε και πάλι την ένοχη σιωπηρή σύμπραξη θεού και προφήτη, που μας κάνει δίκαια νομίζω να ξαναρωτάμε: μήπως ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο πατέρας του Ιησού της καινής διαθήκης, είναι κατασκεύασμα εξ ολοκλήρου της χαλδαιο-εβραιο-πατριαρχικής φαντασίας;» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 322, 323). Εφόσον η Π.Δ. παραλείπει την πληγή της λέπρας, διότι προφανώς δεν μπορούσε ο Μωυσής να κάνει τον Φαραώ λεπρό ούτε να τον ξεγελάσει με ψεύτικα σημάδεια λέπρας, δεν είναι η σιωπή απόδειξη απάτης;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Μωυσής ρωτά το Θεό πώς θα τον θα τον «πιστέψουν» (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 1) κι ο Θεός του δίνει δύναμη να πραγματοποιήσει τρία θαύματα˙ αν δεν πίστευαν στο πρώτο, ο Μωυσής θα πραγματοποιούσε το δεύτερο, κι αν δεν πίστευαν στο δεύτερο, θα πραγματοποιούσε και το τρίτο. Τα τρία κατά σειρά θαύματα ήταν η ράβδος που γινόταν όφις, το χέρι που γινόταν λεπρό και τέλος, να λάβει ο Μωυσής νερό απ' το Νείλο, να το χύσει σε ξηρό έδαφος και να γίνει το χυμένο αυτό νερό αίμα πάνω στο έδαφος (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 4, 7-8 και 9 αντίστοιχα). Και ο Θεός κάνει λόγο για κάποιους που ίσως θα πιστεύσουν ή δε θα πιστεύσουν έπειτα από κάθε θαύμα (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 5, 8 και 9). Το «πιστεύσουν» αφορά τους Ισραηλίτες συμπατριώτες του Μωυσή και όχι τον Φαραώ. Έχουμε τέσσερις λόγους υπέρ αυτής της άποψης:
Ο πρώτος: το «πιστεύσουν» αφορά πολλούς ανθρώπους. Όχι έναν, δηλαδή τον Φαραώ.
Ο δεύτερος: στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 5 (τμήμα του διαλόγου μεταξύ Μωυσή-Θεού για τα τρία θαύματα) ο Θεός λέει (επίσημο κείμενο των Ο’') «ἵνα πιστεύσωσί σοι ὅτι ὦπταί σοι ὁ Θεὸς τῶν πατέρων αὐτῶν, Θεὸς Ἁβραὰμ καὶ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ Θεὸς Ἰακώβ». Η λέξη «αυτών», που υπογραμμίσαμε, σημαίνει ότι το «πιστεύσωσί» (ο γ’ πληθυντικός) αφορά τους Ισραηλίτες, που είχαν για Θεό τον Θεό των πατέρων τους, το Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Ο Φαραώ, προφανέστατα, δεν συμπεριλαμβάνεται στο «αὐτῶν»˙ δεν είχε για Θεό τον Θεό «των πατέρων αυτών». Επομένως ο Φαραώ δεν συμπεριλαμβάνεται στο «πιστεύσωσι», διότι αυτός ο γ’ πληθυντικός αναφέρεται στους Ισραηλίτες. Ο Μωυσής πρέπει πρώτα να πείσει τους ομοεθνείς του ότι του φανερώθηκε ο Θεός των πατέρων τους˙ διαφορετικά δεν θα τον ακολουθούσαν. Και οι πατέρες των Ισραηλιτών ήταν άλλοι απ’' τους πατέρες του Φαραώ. Το κείμενο είναι σαφέστατο.
Ο τρίτος λόγος: στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 29-31, διαβάζουμε ότι οι Μωυσής και Ααρών συγκέντρωσαν τους Ισραηλίτες, πραγματοποίησαν μπροστά τους τα θαύματα που προαναφέρθηκαν (δεν μάς αναφέρει η Π.Δ. αν πείστηκαν απ’' το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο θαύμα) και οι Ισραηλίτες πίστευσαν (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 31).
Ο τέταρτος: ο Φαραώ δεν νοιαζόταν αν ο Θεός «κάποιων άγνωστων πατέρων κάποιων» παρουσιάστηκε όντως στο Μωυσή˙ ούτε και διαβάζουμε ότι είπε κάτι τέτοιο. Ρώτησε μάλιστα ποιος είναι αυτός ο Θεός, για να τον ακούσει (ΕΞΟΔΟΣ Ε’, 1). Απλώς, στο τέλος δεν άντεξε και άφησε τους Ισραηλίτες να φύγουν.
Ο Μ. Καλόπουλος συγχέει το τρίτο θαύμα που θα έκανε ο Μωυσής, ώστε να πείσει τους συμπατριώτες του (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 9) με την κατά Καλόπουλο τρίτη πληγή (στην πραγματικότητα πρώτη, όπως φαίνεται στο ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 17-21). Το τρίτο θαύμα (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 9) συνίσταται στο «θα πάρεις λίγο νερό από το Νείλο και θα το χύσεις στο έδαφος˙ και το νερό αυτό του ποταμού θα γίνει αίμα», ενώ η πρώτη πληγή (ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 14-21) είναι «Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: "ο Φαραώ παραμένει άκαμπτος. Πήγαινε, λοιπόν, αύριο το πρωί, όταν αυτός θα βγαίνει για το ποτάμι και στάσου απέναντί του κοντά στην όχθη του Νείλου˙ πάρε στο χέρι σου και το ραβδί που είχε γίνει φίδι. Και θα του πεις: "(....). Με το ραβδί που κρατώ στο χέρι μου, θα χτυπήσω τα νερά του Νείλου και θα γίνουν αίμα. Τα ψάρια του ποταμού θα ψοφήσουν και θα βρωμήσει ο Νείλος˙ και οι Αιγύπτιοι θα συχαίνονται να πιουν νερό απ’' αυτόν". (...) Σήκωσε το ραβδί του ο Ααρών και χτύπησε τα νερά του Νείλου, μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του, κι όλο το χέρι του έγινε αίμα. Τα ψάρια ψόφησαν (...)». Ο Μ. Καλόπουλος είναι τόσο σπουδαίος «κριτικός της βιβλικής θρησκείας», ώστε αντιγράφει τα ψεύδη ξένων «απομυθοποιητών» της Αγίας Γραφής, χωρίς να έχει καν διαβάσει το βιβλίο της Εξόδου, ώστε να πληροφορηθεί ότι άλλο πράγμα το θαύμα που προοριζόταν αποκλειστικά για τους Ισραηλίτες, στο οποίο μια χούφτα νερό του Νείλου θα χυνόταν στο έδαφος και θα γινόταν αίμα, κι άλλο η πληγή που προοριζόταν αποκλειστικά για τον Φαραώ, στην οποία το νερό όλου του Νείλου θα γινόταν αίμα, αφού πρώτα ο Ααρών θα χτυπούσε το ποτάμι με τη ράβδο. Συνεπώς, το τρίτο θαύμα αφορά τους Ισραηλίτες, όπως και το δεύτερο θαύμα, του χεριού που γινόταν λεπρό και αμέσως θεραπευόταν (ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 6-7) που προοριζόταν για τους Ισραηλίτες κι όχι για τον Φαραώ. Εξάλλου πουθενά δεν λέει η προτροπή του Θεού στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’, 6-7 ότι ο Μωυσής θα κολλούσε λέπρα σε κάποιον Ισραηλίτη, ώστε να τον πείσει, ούτε, φυσικά, ότι θα κολλούσε λέπρα στον ίδιο τον Φαραώ. Άρα, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, η διήγηση της Αγίας Γραφής δεν παραλείπει την μόλυνση του Φαραώ από λέπρα, που δήθεν έπρεπε να συμβεί (διότι τάχα έτσι πρόσταξε ο Θεός τον Μωυσή στο ΕΞΟΔΟΣ Δ’), αλλά δεν συνέβη «διότι απλούστατα ο Μωυσής αδυνατούσε να κολλήσει πραγματική λέπρα στον Φαραώ με μαγικά κολπάκια». Πολύ έξυπνη, πράγματι, η διασκεδαστική σοφιστεία (ή μήπως αμάθεια) των «απομυθοποιητών» της Αγίας Γραφής, να της αποδίδουν πράγματα που δε γράφει, ώστε να την κατηγορούν έπειτα. Πάντως, το μόνο που δεν αποδεικνύουν μ’' αυτά όλοι αυτοί, είναι ότι ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι δημιούργημα του Αβραάμ.
κγ') «Γιατί ο Μωϋσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Μωϋσής δε θα μπορούσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους και ζώα ούτε να φέρει τόσες πληγές. Ένας άνθρωπος ολομόναχος, πώς θα το κατόρθωνε αυτό. Ακόμη κι αν είχε συνεργούς τους Ισραηλίτες, δεν θα κατόρθωνε τίποτα, αφού αυτοί ήταν άοπλοι σε ξένη χώρα, ενώ οι Αιγύπτιοι ένοπλοι. Τι είναι ο Μωϋσής, κανένας μάγος να ρίχνει σε έκσταση τα θύματά του; Κι αν τα μάγευε, δε θα τον σκότωναν αμέσως στο παλάτι; Δε θανατώθηκε ο Φαραώ, αλλά ο πρωτότοκός του, ώστε να πειστεί να αλλάξει γνώμη. Μόνο τέτοιες πληγές, που θα συμπεριελάμβαναν και τους απλούς Αιγύπτιους οι οποίοι επίσης φέρονταν σκληρά στους Εβραίους δούλους τους –θα ανάγκαζε τον Φαραώ να αφήσει τους σκλάβους του ελεύθερους. Όταν όλος ο Αιγυπτιακός λαός, ακόμα και ο ίδιος, θα είχαν να κλάψουν για κάτι. Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν ανύποπτος λαός, βασάνιζαν τους Ισραηλίτες και εκτελούσαν χωρίς αντίρρηση τις εντολές του Φαραώ. Τους είχαν υποβιβάσει σε θέση ειλώτων. Αν ο Θεός απλώς θανάτωνε τον Φαραώ, ο επόμενος θα έκανε πάλι τα ίδια, πιστεύοντας πως είναι ισχυρότερος από τον προκάτοχό του. Και μάλιστα ο Θεός είχε πει, ότι η πληγή μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Φαραώ υποχωρούσε, και ελευθέρωνε το λαό που είχε καταδουλώσει. Δεν επέφερε λοιπόν ο Θεός την πληγή, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ στο λαό του. Κάθε φορά, έπειτα από κάθε πληγή, ο Φαραώ φώναζε τον Μωϋσή και του έλεγε να φύγουν, αλλά αμέσως άλλαζε γνώμη. Τότε ακολουθούσε νέα πληγή, ώσπου να αλλάξει γνώμη. Ακόμη και την τελευταία φορά, που άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, άλλαξε γνώμη και έστειλε στρατό να τους κυνηγήσουν.
κδ') «Είναι ο Γιαχβέ ο μοναδικός θεός, σύμφωνα με την Π.Δ.; «θεοὺς οὐ κακολογήσεις.» (Έξοδος ΚΒ’, 28). Ουδέν σχόλιον...».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Νεοπαγανιστές που αναφέρουν αυτό το εδάφιο, δεν έχουν διαβάσει όλη την αφήγηση. Γίνεται λόγος για τους Κριτές των Εβραίων. Στα Εβραϊκά η λέξη «θεοί» είναι η ίδια με τη λέξη: «ισχυροί», δηλαδή «ελοχίμ». Το κείμενο λοιπόν, λέει για τους Κριτές-Δικαστές «ισχυρούς ού κακολογήσεις» και στην Ελληνική μετάφραση επελέγη η λέξη «θεούς», αντί για τη λέξη: «ισχυρούς». Τους Κριτές τους λοιπόν οι Εβραίοι τους ονόμαζαν «ελοχίμ», δηλαδή «ισχυρούς». Γι' αυτούς μιλάει το εδάφιο. Καμμία σχέση με τους ειδωλολατρικούς «θεούς». Κάποτε οι επικριτές της Π.Δ. θα πρέπει, αντί να διαβάζουν μεμονωμένους στίχους, διαστρεβλώνοντας το νόημα της διήγησης, να ερευνούν πρώτα σε τι αναφέρονται τα εδάφια αυτά.
κε') «Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «καὶ ἔσται ὑμῖν εἰς χολέραν» Ο', Αριθμοί 11.20».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κατήγοροι της Π.Δ. δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν. Η ιστορία δεν είναι καθόλου όπως την παρουσιάζουν. Περιπλανώμενοι οι Ισραηλίτες μέσα στην έρημο και τρώγοντας μόνο το «μάννα», άρχισαν να νοσταλγούν την δουλεία στην Αίγυπτο, όπου έτρωγαν δωρεάν πολλά κρέατα και λαχανικά (ΑΡΙΘΜΟΙ, ΙΑ’, 1-6). Ο Μωϋσής άκουγε τη γκρίνια τους και είπε στο Θεό, γιατί του φόρτωσε τόσο απερίσκεπτο λαό και ότι δεν υπέφερε άλλο (ΙΑ’, 11-15). Ο Θεός τότε είπε στο Μωϋσή, ΑΡΙΘΜΟΙ ΙΑ’ 18 Τώρα πες στο λαό: "εξαγνιστείτε για αύριο και θα φάτε κρέας. Ο Κύριος σας άκουσε που του γκρινιάζατε και λέγατε ποιος θα σας δώσει να φάτε κρέας, κι ότι ήσασταν καλά στην Αίγυπτο. Θα σας δώσει λοιπόν κρέας να φάτε. 19 Και θα το τρώτε όχι μία μέρα ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε είκοσι μέρες. 20 Ολόκληρο μήνα θα τρώτε κρέας, ώσπου να σας βγει από τη μύτη και να το αηδιάσετε. Κι αυτό γιατί περιφρονήσατε τον Κύριο, που είναι ανάμεσά σας, και του παραπονεθήκατε που φύγατε από την Αίγυπτο"».
Και έπειτα έπεσαν πλήθος ορτύκια, τόσα που το λιγότερο που μάζεψε ο καθένας ήταν δέκα κόροι (ΙΑ’, 32). Δεν έρριξε όμως χολέρα ο Θεός, μέσω του κρέατος ούτε το χάλασε, ώστε να αρρωστήσει κανείς, όσο κι αν οργίστηκε με τη λαιμαργία των Εβραίων. Η φράση «θα εξέλθει από τις μύτες σας το κρέας», υποδηλώνει ότι θα είναι πάρα πολύ˙ όπως μια αντίστοιχη ελληνική «θα βγει το τυρί απ’' τα αυτιά σου, τόσο που τρως». Κι όταν λέει «θα γίνει για σας χολέρα η πολυφαγία», εννοεί τις τεράστιες ποσότητες ορτυκιών που θα μάζευε ο καθένας: θα ήταν τόσο πολύ το κρέας, σαν να έπεσε «επιδημία κρέατος»! Δεν έστειλε δηλητηριασμένα (πριν ή μετά) κρέατα ο Θεός, όπως τον κατηγορούν ορισμένοι.
κστ') «Τί να πή κανείς γι' αυτές τις αδιανόητες κατάρες που εξεστόμισε ο Θεός της αγάπης(;): “καταραμένα τα παιδιά σου και τα προϊόντα των αγρών σου ... Ο Κύριος θα κολλήσει πάνω σου αρρώστειες που φέρνουν τον θάνατο, μέχρις ότου να σε εξολοθρεύσει... θα σε πατάξει ο Κύριος με πυρετό και ελονοσία... και θα φας τον καρπό των σπλάγχνων σου” (Δευτερονόμιο ΚΗ’) !!!»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτά όλα δεν είναι εκδικητικές πράξεις του Θεού προς τους Εβραίους, όπως και οι «τιμωρίες» των άλλων λαών. Σημαίνουν απλούστατα ότι, «Αν όμως δεν υπακούσετε στον Κύριο, το Θεό σας, και δεν προσέχετε να εφαρμόζετε τις εντολές του και τους νόμους του, που εγώ σας δίνω σήμερα, τότε θα σας βρουν και θα πέσουν πάνω σας όλες ετούτες οι κατάρες» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΚΗ’ 15). Δεν είναι ο Θεός που προκαλεί όλες τις συμφορές αυτές: αν κάποιος ξεκόβει από αυτόν, τότε, απλώς πια ο Θεός δεν θα τον προστατέψει από ό,τι κακό έρθει. Και όταν ο Θεός δεν προστατεύει κάποιον, όλες οι καταστροφές που το ΚΗ’ κεφάλαιο περιγράφει πραγματοποιούνται. Είναι πρόβλεψη-προειδοποίηση, κι όχι απειλή. Όταν ο Θεός λέει: «θα κάνω αυτό», «θα κάνω εκείνο», σημαίνει: «Θα το επιτρέψω λόγω της ανομίας σας».
κζ') «Οι εβραίοι είναι το έθνος για το οποίο λέει το βιβλίο τους: «Εσείς είστε λαός αφιερωμένος στον Κύριο, το Θεό σας. Αυτός σας διάλεξε μέσα απ'’ όλους τους λαούς της γης, για να είστε λαός δικός του» (Δευτερονόμιο Ζ’ 6). Τι μας ενδιαφέρει λοιπόν το ιερό βιβλίο των Εβραίων, εμάς τους Ελληνες;»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Άγιο» έθνος είναι μόνο υπό μία προϋπόθεση: «Αν ακούσετε προσεκτικά την εντολή μου και φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε περιούσιος λαός μεταξύ όλων των λαών, διότι είναι δική μου η γη» (ΈΞΟΔΟΣ ΙΘ’ 5). Αν δεν την φυλάξουν, δεν είναι, όπως και δεν τη φύλαξαν. Δεν υπάρχει «εβραϊκός θεός» δηλαδή, ούτε και σχέση αποκλειστικότητας. Στην περίοδο της Καινής Διαθήκης – όπου βρισκόμαστε – δεν ισχύουν οι διακρίσεις Εθνικών και Εβραίων, διότι καταργήθηκαν από τον Χριστό: «Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας...όλοι είστε ένας εν Ιησού Χριστώ» (Γαλάτες 3, 28).
κη') "Η Βίβλος γράφει «οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσί με» (ΕΞΟΔΟΣ Κ’, 5). Θεός εκδικητικός ο Γιαχβέ. Ακόμη και οι απόγονοι ενός ανθρώπου που μισεί τον Γιαχβέ, θα πεθάνουν μαζί με αυτόν, για τις δικές του αμαρτίες!"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Καταρχήν οι επικριτές της Παλαιάς Διαθήκης αποκρύβουν τον επόμενο στίχο (6) του ίδιου κεφαλαίου, ο οποίος λέει:
«καὶ ποιῶν [ο Θεός] ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσί με καὶ τοῖς φυλάσσουσι τὰ προστάγματά μου».
Η εξαγωγή συμπερασμάτων με τη μέθοδο της απομόνωσης ορισμένων στίχων και της αποσιώπησης άλλων σχετικών με το ίδιο θέμα συνιστά διαστρέβλωση του νοήματος της Π.Δ., και αυτό ακριβώς διαπράττουν οι αρχαιολάτρες. Αντίθετα λοιπόν απ’' ό,τι λένε οι επικριτές της Π.Δ. ο Θεός αποδίδει αμαρτίες, δηλαδή τιμωρεί, όχι τους δίκαιους απογόνους ενός άδικου ανθρώπου, αλλά – συνδυάζοντας τον 5ο με τον 6ο στίχο μόνο τους άδικους απογόνους ενός άδικου ανθρώπου. Εφόσον, σύμφωνα με τον 6ο στίχο, ο Θεός ελεεί όποιον τον αγαπά, θα ήταν αντιφατικό και παράλογο να τιμωρείται κάποιος που αγαπά το Θεό, απλώς επειδή ο πατέρας του μισούσε το Θεό. Συνεπώς ο Θεός «τιμωρεί» (δηλαδή αποσύρει την προστασία του) μόνο από εκείνους τους απογόνους οι οποίοι συνεχίζουν όπως ο πρόγονός τους – να μισούν το Θεό.
Και για να κάνουμε πιο ξεκάθαρο τι εννοείται με την τρίτη και τέταρτη γενιά του 5ου στίχου, το νόημα είναι ότι ο Θεός δεν τιμωρεί αμέσως τον πρώτο αμαρτωλό, αλλά αφήνει την πρώτη και την δεύτερη γενιά να συνεχίσουν να αμαρτάνουν, επειδή μακροθυμεί δίνοντας τους χρονικό διάστημα για μετάνοια. Αν όμως και η τρίτη και τέταρτη γενιά επιμένουν να μισούν το Θεό, τότε «ξεχειλίζει το ποτήρι» και ο Θεός τους αφήνει έκθετους στις συνέπειες τις ασέβειάς τους: τιμωρεί τον αμαρτωλό της τρίτης ή τέταρτης γενιάς, όχι για τις αμαρτίες των προγόνων του (της πρώτης και δεύτερης γενιάς), αλλά αποκλειστικά για τις δικές του αμαρτίες. Αν βέβαια η δεύτερη ή η τρίτη ή τέταρτη γενιά φερόταν αντίθετα από τις προηγούμενες, δηλαδή αγαπούσε αντί να μισεί το Θεό, τότε θα ίσχυε ο 6ος στίχος, και φυσικά θα ήταν παράλογο να τιμωρηθεί αυτή η γενιά για αμαρτίες προηγούμενων ανθρώπων.
Αυτή η ερμηνεία επιβεβαιώνεται και από το ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΚΔ’, 16, όπου διαβάζουμε: Οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπὲρ τέκνων, καὶ οἱ υἱοὶ οὐκ ἀποθανοῦνται ὑπὲρ πατέρων· ἕκαστος ἐν τῇ ἑαυτοῦ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖται», δηλαδή «δεν θα τιμωρηθούν με θάνατο οι πατέρες εξαιτίας των παιδιών τους, ούτε και τα παιδιά εξαιτίας των πατέρων τους. Ο καθένας θα τιμωρείται για τη δική του αμαρτία».
Όπως βλέπουμε, ο Θεός της Π.Δ. όχι μόνο δεν είναι εκδικητικός, αλλά το αντίθετο. Δεν είναι απλώς δίκαιος, είναι ελεήμων, για τον λόγο ότι περιμένει τρεις γενιές αμαρτωλών προτού τιμωρήσει την τέταρτη αμαρτωλή, αλλά αν υπάρξει μετάνοια σε κάποια γενιά, τότε κανείς δεν τιμωρείται. Αποδεικνύεται λοιπόν πόσο επιπόλαια διαβάζουν την Π.Δ. οι επικριτές της, «αρχαιολάτρες» κ.ά.
κθ') "Η Βίβλος μάς αποκαλύπτει ότι ο... εκλεκτός λαός του Θεού ασκούσε την ανθρωποφαγία: Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΣΤ’ 24, Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἤθροισεν υἱὸς ῎Αδερ βασιλεὺς Συρίας πᾶσαν τὴν παρεμβολὴν αὐτοῦ καὶ ἀνέβη καὶ περιεκάθισεν ἐπὶ Σαμάρειαν. 25 καὶ ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐν Σαμαρείᾳ, καὶ ἰδοὺ περιεκάθηντο ἐπ᾿ αὐτήν, ἕως οὗ ἐγενήθη κεφαλὴ ὄνου πεντήκοντα σίκλων ἀργυρίου καὶ τέταρτον τοῦ κάβου κόπρου περιστερῶν πέντε σίκλων ἀργυρίου. 26 καὶ ἦν ὁ βασιλεὺς διαπορευόμενος ἐπὶ τοῦ τείχους, καὶ γυνὴ ἐβόησε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· σῶσον, κύριε βασιλεῦ. 27 καὶ εἶπεν αὐτῇ· μή σε σώσαι Κύριος, πόθεν σώσω σε; μὴ ἀπὸ ἅλωνος ἢ ἀπὸ ληνοῦ; 28 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ βασιλεύς· τί ἔστι σοι; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· αὕτη εἶπε πρός με· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φαγόμεθα αὐτὸν σήμερον, καὶ τὸν υἱόν μου φαγόμεθα αὐτὸν αὔριον· 29 καὶ ἡψήσαμεν τὸν υἱόν μου καὶ ἐφάγομεν αὐτόν, καὶ εἶπον πρὸς αὐτὴν τῇ ἡμέρᾳ τῇ δευτέρᾳ· δὸς τὸν υἱόν σου καὶ φάγωμεν αὐτόν. καὶ ἔκρυψε τὸν υἱόν αὐτῆς. Αντίθετα, λοιπόν, από όσα μας λεν οι Χριστιανοί, η Βίβλος παραθέτει και επιδοκιμάζει την ανθρωποφαγία. Ηθικοδιδακτικό βιβλίο η Παλαιά Διαθήκη!"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Ο ισχυρισμός αυτός είναι ψέμμα που αποδεικνύει πόσο εμπαθείς και αδιάβαστοι είναι οι επικριτές της Παλαιάς Διαθήκης. Απαντούμε με στοιχεία:
i) Ο «βασιλιάς» του κειμένου αυτού είναι ο Ιωράμ. Το βασίλειό του ΔΕΝ είναι η μονοθεϊστική Ιουδαία αλλά το ειδωλολατρικό Ισραήλ, εφόσον βρισκόμαστε στην εποχή όπου είχε διαιρεθεί το εβραϊκό κράτος: Δ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ’ 1, Και ᾿Ιωρὰμ υἱὸς ᾿Αχαὰβ ἐβασίλευσεν ἐν ᾿Ισραὴλ ἐν ἔτει ὀκτωκαιδεκάτῳ ᾿Ιωσαφὰτ βασιλέως ᾿Ιούδα καὶ ἐβασίλευσε δώδεκα ἔτη. 2 καὶ ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἐν ὀφθαλμοῖς Κυρίου, πλὴν οὐχ ὡς ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ οὐχ ὡς ἡ μήτηρ αὐτοῦ. καὶ μετέστησε τὰς στήλας τοῦ Βάαλ, ἃς ἐποίησεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ· 3 πλὴν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ῾Ιεροβοὰμ υἱοῦ Ναβάτ, ὃς ἐξήμαρτε τὸν ᾿Ισραήλ, ἐκολλήθη, οὐκ ἀπέστη ἀπ᾿ αὐτῆς.
Το κείμενο μάς λέει ότι ο Ιωράμ, βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου (το οποίο λεγόταν Ισραήλ και στην κατοχή του ήταν η Σαμάρεια) συνέχισε, αν και σε μικρότερο βαθμό, την αμαρτία των προηγούμενων βασιλιάδων του Βορείου Βασιλείου. Ποια ήταν η αμαρτία αυτή;
Γ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΒ’ 28 καὶ ἐβουλεύσατο ὁ βασιλεὺς καὶ ἐπορεύθη καὶ ἐποίησε δύο δαμάλεις χρυσᾶς· καὶ εἶπε πρὸς τὸν λαόν· ἱκανούσθω ὑμῖν ἀναβαίνειν εἰς ῾Ιερουσαλήμ· ἰδοὺ θεοί σου, ᾿Ισραήλ, οἱ ἀναγαγόντες σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. 29 καὶ ἔθετο τὴν μίαν ἐν Βαιθὴλ καὶ τὴν μίαν ἔδωκεν ἐν Δάν. 30 καὶ ἐγένετο ὁ λόγος οὗτος εἰς ἁμαρτίαν· καὶ ἐπορεύετο ὁ λαὸς πρὸ προσώπου τῆς μιᾶς ἕως Δάν. καὶ εἴασαν τὸν οἶκον Κυρίου. 31 καὶ ἐποίησεν οἴκους ἐφ᾿ ὑψηλῶν καὶ ἐποίησεν ἱερεῖς μέρος τι ἐκ τοῦ λαοῦ, οἳ οὐκ ἦσαν ἐκ τῶν υἱῶν Λευί.
Δηλαδή, ο Ιωράμ συνέχισε την ειδωλολατρία και δεν απομακρύνθηκε από αυτήν, αλλά συνέχισε να την επιβάλλει στο Βόρειο Βασίλειο, του Ισραήλ.
ii) Ο Θεός, όμως, είχε προειδοποιήσει από πολύ παλιά τους Ισραηλίτες (όταν ήταν ενωμένοι), ότι αν αποστατήσουν από τη συμφωνία που έκαναν μαζί του, θα τους βρουν πολλά κακά:
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΖ’ 15 ᾿Επικατάρατος ἄνθρωπος, ὅστις ποιήσει γλυπτὸν καὶ χωνευτόν, βδέλυγμα Κυρίῳ, ἔργον χειρῶν τεχνιτῶν, καὶ θήσει αὐτὸ ἐν ἀποκρύφῳ· καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς ἐροῦσι· γένοιτο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΗ’ 15 Καὶ ἔσται ἐὰν μὴ εἰσακούσῃς τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, φυλάσσειν καὶ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὅσας ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, καὶ ἐλεύσονται ἐπὶ σὲ πᾶσαι αἱ κατάραι αὗται καὶ καταλήψονταί σε. 53 καὶ φαγῇ τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας σου, κρέα υἱῶν σου καὶ θυγατέρων σου, ὅσα ἔδωκέ σοι Κύριος ὁ Θεός σου, ἐν τῇ στενοχωρίᾳ σου καὶ ἐν τῇ θλίψει σου, ᾗ θλίψει σε ὁ ἐχθρός σου.
Όπως βλέπουμε ο λαός είχε συμφωνήσει και γνώριζε τι θλίψεις τον περίμεναν, αν αποστατούσε από τη συμφωνία. Γνώριζε επίσης ήδη από την εποχή του Μωυσή ότι μία από τις θλίψεις θα ήταν οι γονείς να καταλήξουν να φάνε τα ίδια τα παιδιά τους, από την αγωνία τους. Αυτό πραγματοποιήθηκε τον καιρό του Ιωράμ, διότι αυτός καθώς και όλοι όσοι τον ακολουθούσαν στο Βόρειο Βασίλειο ήταν ειδωλολάτρες και είχαν αποστατήσει. Δεν έκανε ο Θεός να φάνε οι Σαμαρείτες τα παιδιά τους: αυτοί από μόνοι τους επέλεξαν αυτή την φοβερή λύση, για να γλιτώσουν από το λοιμό λόγω της πολιορκίας της Σαμάρειας από το βασιλιά της Συρίας.
Συνεπώς, αυτοί που έτρωγαν τα παιδιά τους ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ, αλλά ειδωλολάτρες, ΕΧΘΡΟΙ του Γιαχβέ, τους οποίους αυτός είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες τις αποστασίας τους, αλλά αυτοι δεν μετανόησαν και αυτός τους εγκατέλειψε στο έλεος των εχθρών τους. Καμμία προτροπή για ανθρωποφαγία δεν έχει η Βίβλος: το αντίθετο μάλιστα, δείχνει πού καταντάνε αυτοί οι οποίοι αποστατούν από το Θεό – όσο κι αν αυτός τους έχει προειδοποιήσει. Όχι μόνο δεν επιδοκιμάζει η Βίβλος την ανθρωποφαγία, αλλά δείχνει ότι αυτήν μπορούν να τη διαπράξουν μόνο οι ειδωλολάτρες και οι αποστάτες από τον Θεό. Επομένως, οι «ερευνητές-απομυθοποιητές» της Παλαιάς Διαθήκης είτε συκοφαντούν την Π.Δ., είτε τολμάνε να επικρίνουν την Π.Δ. δίχως να την έχουν διαβάσει όλη.
Πηγή: www.ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου