ια') "Ο μύθος της Βαβέλ είναι αντιεπιστημονικός. Αντίθετα υπάρχει το έπος της Φορωνίδας. Σύμφωνα μ’ αυτό, όταν βασιλιάς του ’ργους ήταν ο Φορωνέας, η επικράτειά του ήταν μεγάλη, και οι κάτοικοί του ζούσαν διασκορπισμένοι στα διάφορα μέρη της. Όταν μάλωσαν η Ήρα κι ο Ποσειδών για την κηδεμονία του ’ργους, επικράτησε η πρώτη κι ο δεύτερος οργισμένος έστειλε ξηρασία στο ’ργος. Τότε ο Φορωνεύς συγκέντρωσε όλους τους κατοίκους στον τόπο όπου υπήρχαν αποθέματα νερού. Εκεί όμως «γίνονται μια σειρά από πρωτοφανείς διαπιστώσεις και πρώτ’ απ’ όλα ότι η πολυθρύλητη ομογλωσσία των απογόνων του Φορωνέα δεν υπάρχει πιά» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 57). Έτσι, αρχίζουν προστριβές. Ο Δίας στέλνει τον Ερμή, ο οποίος προτείνει τη διάλυση της πόλης και τη διασπορά των κατοίκων, ανάλογα με τη γλώσσα τους, σε διαφορετικές περιοχές όπου υπήρχαν αποθέματα νερού. Ο ελληνικός μύθος του Φορωνέα είναι πολύ επιστημονικότερος, διότι δεν ισχυρίζεται τον παραλογισμό ότι η δημιουργία των διαφορετικών γλωσσών οφείλεται σε θαυματουργική επέμβαση των θεών (όπως στην Π.Δ.), αλλά, σύμφωνα με την επιστήμη, ότι προέκυψαν φυσιολογικά οι διαφορετικές γλώσσες (Βλ. Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 56-58)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εδώ ο αυτοσυστηνόμενος ως «απομυθοποιητής της Βίβλου» και «ορθολογιστής», Μ. Καλόπουλος, μας λέει ότι ο ειδωλολατρικός μύθος είναι ανώτερος της διήγησης της Παλαιάς Διαθήκης, επειδή σ’' αυτήν οι διαφορετικές γλώσσες εμφανίζονται έπειτα από θεϊκή παρέμβαση (θαύμα), ενώ στον μύθο τάχα δεν υπάρχει θεϊκή παρέμβαση, αλλά οι γλώσσες εμφανίζονται «φυσιολογικά», όπως λέει η επιστήμη. Κατά πόσο αυτό αληθεύει, δείτε το, διαβάζοντας τον πραγματικό μύθο του Φορωνέα, όπως μας τον δίνει η Ελληνική Μυθολογία, τόμος 3, – Οι ήρωες, της Εκδοτικής Αθηνών (επιμέλεια Ι. Κακριδή), σελ. 165-166:
«Σύμφωνα με την αργεία παράδοση ο Φορωνέας, ο γιος του ποταμού Ίναχου και της νύμφης Μελίας, ήταν ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη αυτή. Ως γυναίκα του αναφέρεται η Τελεσιδίκη (ή Πειθώ). Το ζευγάρι των πρωτόπλαστων πρέπει να απόκτησε πλήθος απογόνους. Για χάρη τους ο Φορωνέας κατεβάζει τη φωτιά από τον ουρανό, το δίχως άλλο με τη συγκατάθεση του Δία, και τους μαθαίνει να τη χρησιμοποιούν, για να μπορούν να πορεύονται στη ζωή. Αναφέρεται ακόμα από άλλες πηγές πως, όταν η Ήρα και ο Ποσειδώνας μάλωναν ποιος θα γίνει κύριος του ’ργους, ήταν ο Φορωνέας και όχι ο Ίναχος που ορίστηκε κριτής με τον Κηφισό και τον Αστερίωνα – ονόματα θεοποιημένων ποταμών – και έδωσε τη νίκη στη θεά˙ έπειτα, πρώτος αυτός, ίδρυσε τη λατρεία της στο ’ργος. Η κατακύρωση του ’ργους στην Ήρα προκαλεί την οργή του Ποσειδώνα, που για τιμωρία στρεύει τα ποτάμια της αργείας γης. Από τότε το Άργος γίνεται πολυδίψιον.
Στα παλιά εκείνα χρόνια δεν είχαν ακόμα χτιστεί πολιτείες˙ οι άνθρωποι περνούσαν τη ζωή τους στα δάση και στις ερημιές, καθένας για τον εαυτό του, μιλούσαν όμως όλοι την ίδια γλώσσα και ήταν ο Δίας που τους κυβερνούσε από τον Όλυμπο. Το κακό ήταν πως, έτσι σκορπισμένοι και απομονωμένοι που ζούσαν, κινδύνευαν να αφανιστούν από τα άγρια θηρία, γι’ αυτό ο Φορωνέας αποφασίζει να τους συγκεντρώσει στο Άργος˙ επειδή όμως έχουν στο μεταξύ πληθύνει και δεν χωρούν πια σ’' ένα μόνο συνοικισμό, ο Ερμής τούς σκορπίζει πάνω στη γη, ώστε να σχηματιστούν πολλές πολιτείες˙ αποφασίζει ακόμα, από λόγους που δεν ξέρουμε, να δώσει σε κάθε πολιτεία και άλλη γλώσσα. Τώρα όμως οι άνθρωποι αρχίζουν τα μαλώματα μεταξύ τους, πρώτα πρώτα μέσα στην ίδια πολιτεία, ο ένας γείτονας με τον άλλον. Είναι και ανάμεσα στις πολιτείες που γεννιούνται τώρα διχόνοιες για τις βοσκές, για τα χωράφια, για τα σύνορα. Το κακό μεγαλώνει με την πολυγλωσσία, που οδηγεί στην ασυνεννοησία. Όταν τα μαλώματα και οι αδικίες πληθαίνουν, ο Δίας αποστρέφει το πρόσωπό του από τη γη, δεν θέλει πια να κυβερνά τους ανθρώπους και παραδίδει την εξουσία σ’' ένα θνητό, τον Φορωνέα. Στην εκλογή αυτή φαίνεται πως σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ήρα, που είχε λόγους, όπως είδαμε, να συμπαθεί τον ήρωα. Έτσι ο Φορωνέας γίνεται ο πρώτος βασιλιάς του κόσμου. Για να αποκαταστήσει, όσο γινόταν, την αρμονία κι τη δικαιοσύνη που επικρατούσε στα παλιά χρόνια, υποχρεώνεται να συντάξει νόμους και να ιδρύσει τα πρώτα δικαστήρια. Και κάτι άλλο: ώς την ώρα εκείνη όπλα δεν υπήρχαν ή αν υπήρχαν, ήταν πρωτόγονα. Αναφέρεται για τον Άπη, το γιο του Φορωνέα, πως πρώτος αυτός οδήγησε το στρατό του οπλισμένο με ξύλα και δέρματα. Όταν η κατάσταση χειροτερεύει, ο Φορωνέας αναγκάζεται να επινοήσει όπλα πιο φονικά. Τα πρώτα δείγματά τους τα αφιερώνει στο ναό της Ήρας. Για το θάνατο του Φορωνέα δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία, πρέπει όμως να πέθανε σε πολύ βαθιά γεράματα». Η Ελληνική Μυθολογία, για τα παραπάνω περί Φορωνέα βασίζεται, όπως η ίδια αναφέρει, στις εξής πηγές: Φορωνίς EGF σ. 210-211, απόσπ. 1-5˙ Ακουσίλαος FgrHist 2 F 23α˙ Πλάτων, Τίμαιος 22Α˙ Απολλόδωρος 2, 1, 1˙ Πάπυροι Οξυρύγχου 20, 2260, στ. Ι, 3 κ.ε. και 10, 1241, στ. II, 24 κ.ε. και 10, στ. IV, 3 κ.ε.˙ Παυσανίας 2, 15, 5 και 2, 19, 5˙ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, 1, 21˙ Ευσέβιος, Ευαγγελική προπαρασκευή 10, 10, 448˙ Τατιανός, Προς Έλληνας, 150˙ Γεώργιος Σύγκελλος 119, 15˙ Τζέτζης, Σχόλια στον Λυκόφρονα 177˙ Σχόλια στον Σοφοκλή, Ηλέκτρα, 4˙ Σχόλια στον Ευριπίδη, Ορέστης 932 και 1246˙ Σχόλιο στον Στάτιο, Θηβαΐδα 1, 252˙ Υγίνος 143 και 225 και 274˙ Κασσιόδωρος 12, 213. Παρατηρούμε τα εξής, συγκρίνοντας όσα ισχυρίζεται περί Φορωνέα ο Μ. Καλόπουλος και όσα γράφει περί Φορωνέα η Ελληνική Μυθολογία:
1. (Το σημαντικότερο:) Ο Μ. Καλόπουλος παραποιεί (συνειδητά;) την αφήγηση του μύθου στο κρίσιμο σημείο της δημιουργίας των πολλών διαλέκτων. Ο Μ. Καλόπουλος λέει ότι ο διαχωρισμός των γλωσσών, η δημιουργία νέων διαλέκτων δεν οφείλεται στους «θεούς», αλλά έγινε «φυσιολογικά» και απλώς, όταν συνοικίστηκαν στο Άργος όλοι οι άνθρωποι, «διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε πλέον ομογλωσσία». Αντίθετα η Ελληνική Μυθολογία μας πληροφορεί ότι ο «θεός» Ερμής δημιούργησε και έδωσε τις διαφορετικές γλώσσες στους ανθρώπους, αφού είχαν συνοικιστεί.
2. Ο συνοικισμός στο Άργος δεν οφείλεται στην λειψυδρία, όπως ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, αλλά στο φόβο μην φαγωθούν απ'’ τα θηρία οι άνθρωποι.
3. Οι προστριβές δεν οφείλονται στην ύπαρξη πολλών διαλέκτων, όπως ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, αλλά στο συνωστισμό, όπως λέει η Ελληνική Μυθολογία˙ η πολυγλωσσία επέτεινε τις προστριβές, αλλά δεν ήταν αυτή που τις δημιούργησε. Ο Μ. Καλόπουλος ισχυρίζεται ότι αντλεί τα στοιχεία του για τον μύθο από την Ελληνική Μυθολογία της Εκδοτικής Αθηνών. Είναι ολοφάνερο ότι άλλα λέει η Ελληνική Μυθολογία και άλλα ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος. Τι συμβαίνει είναι προφανές.
Ώστε ο Ερμής, ένας «θεός», είναι που δίνει σε κάθε πολιτεία και στις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων από μια γλώσσα. Καμιά σχέση με τον ψευδοεπιστημονισμό του αρχαιογνώστη, Μ. Καλόπουλου, ο οποίος θέλει να πείσει ότι ο μύθος συμφωνεί με τα επιστημονικά δεδομένα (που σιγά μην συμφωνούσε, λες και έχουν καταλήξει οι επιστήμονες πώς, πού και πότε διαχωρίστηκαν οι γλώσσες).
Είναι ενδιαφέρον, ως διαφορά, ότι στην Π.Δ. η σύγχυση των γλωσσών έχει μια κάποια αιτία, μια «ύβρη» προς τον Θεό. Στο μύθο του Φορωνέα αντίθετα, δεν υπάρχει κανείς λόγος, αντίστοιχος ή έστω διαφορετικός απ’ αυτόν της διήγησης της Βαβέλ. Γιατί π.χ. να μην τους άφηνε ο Ερμής να συνεχίσουν να έχουν την ίδια γλώσσα, όπως την είχαν πριν πριν τους συνοικίσει ο Φορωνέας στο Άργος;
Όχι απλώς – ενάντια στους ψευδείς ισχυρισμούς του Μ. Καλόπουλου – ο ειδωλολατρικός μύθος παραδέχεται ότι οι «θεοί» έδωσαν τις γλώσσες (άρα πάει στράφι ο «αθεϊστικός ορθολογισμός», τον οποίο γελοιοποιεί ο Μ. Καλόπουλος κάνοντάς τον «σημαία» του αγώνα του υπέρ των πολυθεϊστικών μύθων) κι ότι αυτές δεν δημιουργήθηκαν μόνες τους (π.χ. απ’' τις φυσικές συνθήκες ή το γεωγραφικό διαχωρισμό), αλλά επιπλέον ο μύθος δεν δίνει καν μια (έστω παράλογη) εξήγηση για τη δημιουργία πολλών διαλέκτων απ'’ τους «θεούς», σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη, η οποία δίνει μια θεολογικώς πολύ κατανοητή εξήγηση (ύβρη προς τον Θεό). Για δυο λόγους, λοιπόν, υπερτερεί η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης απ’' το παραμύθι του Φορωνέα, και συνεπώς είναι αδύνατο να αντιγράφει αυτή τον ειδωλολατρικό μύθο. Για τρεις μάλλον. Ο μύθος μάς λέει ότι αρχικά οι άνθρωποι «οι άνθρωποι περνούσαν τη ζωή τους στα δάση και στις ερημιές, καθένας για τον εαυτό του». Αυτό είναι εντελώς αντιεπιστημονικό. Δεν υπήρξε ποτέ καμμιά αρχική άγρια κατάσταση, όπου καθένας ζούσε μόνος του. Πάντα ζούσαν μαζί οι άνθρωποι. Άλλωστε, αν ζούσαν στις ερημιές, τι νόημα θα είχε η διακυβέρνηση απ’ τον Δία; Χώρια που αυτό εισάγει τη θεοκρατία, ότι οι θεοί κυβερνούσαν την ανθρώπινη κοινωνία. Πέραν αυτών, ο μύθος, όπως τον παραθέτει η Ελληνική Μυθολογία, είναι εξ αντικειμένου παράλογος, διότι μας παρουσιάζει τον Φορωνέα να είναι ταυτόχρονα ο πρώτος άνθρωπος και ο πρώτος βασιλιάς στη γη. Για αν ήταν βασιλιάς, θα απαιτούνταν η ύπαρξη κι άλλων ανθρώπων. Αλλά τότε θα έπρεπε ο Φορωνέας να ζήσει εκατοντάδες χρόνια, ώστε να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι θα γίνονταν υπήκοοί του. Πώς το εξηγούν αυτοί οι οπαδοί της επιστημονικότητας των μύθων; Εξάλλου ο μύθος του Φορωνέα που κατεβάζει τη φωτιά απ’' τον ουρανό, προφανώς με τη συγκατάθεση του Δία (αφού ο Φορωνέας δεν τιμωρήθηκε γι’ αυτό) αντικρούει το μύθο του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά και τιμωρήθηκε. Συμπέρασμα; Η ειδωλολατρική μυθολογία είναι ένα ετερόκλητο σύμφυρμα παράλογων παραμυθιών, που το ένα αντικρούει το άλλο. Επιπλέον υπάρχουν και άλλες διαφορές μεταξύ μύθου του Φορωνέα και διήγησης της Βαβέλ: πρώτον, δεν υπάρχει πύργος και απόπειρα των ανθρώπων να φτάσουν τους θεούς στο μύθο του Φορωνέα˙ δεύτερο, στη βιβλική διήγηση η αιτία της συγκέντρωσης των ανθρώπων σε μια πόλη είναι η ματαιοδοξία των ανθρώπων να ανέβουν στον ουρανό.
Υπάρχει η αντίρρηση για ένα άλλο μύθο, του Ώτου και του Εφιάλτη, των Αλωάδων, γιων του Ποσειδώνα και της Ιφιμέδειας. Αυτοί, «όταν έγιναν εννιά χρονώ κι είχαν πάχος εννιά πήχες και ύψος εννιά οργυιές, τους μπήκε η ιδέα ν’ ανοίξουν πόλεμο με τους θεούς. Σηκώνουν, λοιπόν, την Όσσα και τη στήνουν πάνω στον Όλυμπο, πάνω στην Όσσα σκαλώνουν το Πήλιο και με τα βουνά αυτά φοβέριζαν ν’ ανεβούνε στον Ουρανό. Κι έλεγαν, ότι θα χώσουν τη θάλασσα με τα βουνά και θα την κάνουν στεριά και τη στεριά θάλασσα. Και ζητούσαν γυναίκες ο Εφιάλτης την Ήρα κι ο Ώτος την Αρτέμιδα. Έδεσαν μάλιστα και τον Άρη. Αλλά κατάφερε να τον απελευθερώσει κρυφά ο Ερμής και τους Αλωάδες του σκότωσε η Άρτεμις με τέχνασμα στη Νάξο» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Α’, VII, 4). Παρατηρούμε τις εξής διαφορές μεταξύ μύθου των Αλωάδων και βιβλικής αφήγησης: πρώτον, στη βιβλική αφήγηση χτίζεται πύργος (οικοδόμημα), ενώ στο μύθο στήνεται βουνό πάνω σε βουνό (!)˙ δεύτερον, στη βιβλική αφήγηση όλοι οι άνθρωποι συμμετέχουν στο εγχείρημα της οικοδόμησης του πύργου, ενώ στο μύθο μόνο δύο αδέλφια˙ τρίτον, σκοπός των ανθρώπων που έχτιζαν τον πύργο της Βαβέλ ήταν «να γίνουν ονομαστοί» πριν διασπαρούν, ενώ στο μύθο ο σκοπός των Αλωάδων ήταν... να παντρευτούν δυο θεές˙ τέταρτο, ούτε και σ’' αυτόν τον μύθο υπάρχει αιτιολόγηση για την ποικιλία των διαλέκτων, αλλά ούτε και αναφορά σε γλωσσικές διαλέκτους˙ πέμπτον, είναι ολοφάνερο ότι ο μύθος περιέχει πολλά εντελώς παράλογα στοιχεία (στήσιμο βουνού πάνω σε βουνό) που δείχνουν την αναληθοφάνειά του, ενώ η βιβλική διήγηση είναι ορθολογική (δεν θα ήταν παράξενο αν κάποιοι αποφάσιζαν να χτίσουν έναν πύργο, από ματαιοδοξία, που να έφτανε ώς τον ουρανό). Καμμία σχέση λοιπόν.
Η ύπαρξη υψηλών πύργων-ναών στην Μεσοποταμία είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Ο Ηρόδοτος (1, 181 κ.ε.) αναφέρει τέτοιους οκταόροφους πύργους˙ οι Άραβες τους ονομάζουν birs nimrud. Ένας σωζόμενος πύργος έχει ύψος 210 μέτρων. Είναι τα γνωστά ziggurat, όπως πολλοί γνωρίζουν. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λέξη ζιγκουράτ σημαίνει «λόφος του ουρανού» (Robert T. Boyd, Tells, Tombs and Treasure, Bonanza Books - New York 1969, p. 75), πράγμα που μας θυμίζει την πρόθεση των επίδοξων οικοδόμων της Βαβέλ να χτίσουν πύργο, του οποίου η κορυφή «να φτάνει στους ουρανούς». Η λέξη Βαβέλ προέρχεται από την ακκαδική Bab-ilu, η πύλη του θεού. Στους Εβραίους όμως η λέξη σημαίνει την Βαβυλώνα και είναι ομόηχη της λέξης «σύγχυση». Εντυπωσιακό είναι και το εξής. «Ο Τζώρτζ Σμιθ, μέλος του προσωπικού του Βρεταννικού Μουσείου, που μετέφρασε την διήγησιν του Βαβυλωνιακού μύθου δια τον Κατακλυσμόν, εδημοσίευσε την μετάφρασιν ενός αποσπάσματος, εις το οποίον γίνεται λόγος δια την καταστροφήν ενός από αυτά τα Ζιγκουράτ. Το απόσπασμα γράφει: "Το κτίσιμον του ναού αυτού δυσαρέστησε τους θεούς. Σε μια νύχτα κατεδάφισαν, ό,τι είχε κτισθή. Τους εσκόρπισαν σε μακρινούς τόπους και έφεραν σύγχυσι στην ομιλία τους (την έκαναν παράξενη, ξένη). Την πρόοδο την εμπόδισαν" (George Smith, Chaldean Account of Genesis (N. York: Scribner’s 1876) εις J. P. Free, Archaeology and Bible History, Van Kampen Press, Wheaton, 1954, σελ. 46» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 47). Άλλη μία επιγραφή στη Borsippa αναφέρεται στη σύγχυση των γλωσσών και γράφει: «Λέμε για το άλλο, δηλαδή το οικοδόμημα, τον οίκο των Επτά Λυχνιών της Γης, το πιο αρχαίο μνημείο της Borsippa, ότι ένας παλιάς βασιλιάς το είχε χτίσει, αλλά δεν ολοκλήρωσε την κορυφή του. Από μια πολύ μακρινή εποχή οι άνθρωποι το είχαν εγκαταλείψει μιλώντας ασυνάρτητα. Από εκείνο τον καιρό ο σεισμός και ο κεραυνός είχαν διασκορπίσει τον πηλό του˙ τα τούβλα της επένδυσης είχαν σπάσει, και το ανάχωμα είχε σκορπιστεί». Οι εξωβιβλικές αναφορές δεν είναι λίγες. Στο σουμεριακό έπος με τίτλο ''Ο Ενμερκάρ και ο κύριος της Αράττα'', βρίσκεται ένας λόγος του Ενμερκάρ. Σ'’ αυτόν, αφού αναφερθεί ότι όλοι μιλούσαν σε μια γλώσσα, διαβάζουμε: «[Τότε] ο Ένκι, ο κύριος της αφθονίας, [του οποίου] οι εντολές είναι αξιόπιστες, / ο κύριος της σοφίας, που κατανοεί τη γη, / ο ηγέτης των θεών, / προικισμένος με σοφία, ο κύριος της Eridu, / άλλαξε την λαλιά στα στόματά τους, [έφερε] καυγά σ’' αυτή, / στο λόγο των ανθρώπων, που [ώς τότε] ήταν ένας».
Μόνο φαντασία, λοιπόν, δεν είναι το περιεχόμενο της διήγησης της Γένεσης για τον πύργο της Βαβέλ. Το ζήτημα της δυνατότητας να υπήρχε μία αρχική κοινή γλώσσα είναι συνδεδεμένο με το ενδεχόμενο της ύπαρξης ενός μοναδικού ζευγαριού ανθρώπων,– αναφερθήκαμε σ'’ αυτό παραπάνω. Αν υπήρξε τέτοια κοινή γλώσσα – είναι η λεγόμενη Νοστρατική υπόθεση (Nostratic hypothesis), είναι επιστημονικά αμφιλεγόμενο, αλλά όχι και αποκλειόμενο. Στο Nostratic: Sifting the Evidence (John Benjamins, 1998), των Brian Joseph (καθηγητή γλωσσολογίας στο Ohio State) και Josheph Salmons (καθηγητή Γερμανικών στο University of Wisconsin), αφού οι δύο επιστήμονες παραθέσουν τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της υπόθεσης αυτής, ο Joseph λέει: «Η απόδειξη για την Νοστρατική υπόθεση δεν είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να την κάνει πιθανή, αλλά υπάρχει αρκετή αξία σ’' αυτήν, για να κάνει την υπόθεση ενδεχόμενη». Όσο για το πώς ο Θεός επέφερε τη σύγχυση των γλωσσών, προκαλώντας πανικό ή τρόμο στους οικοδόμους, δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, καθώς δεν εξηγείται ούτε στα κείμενα των λαών της Μεσοποταμίας. Αλλά εδώ πρόκειται για μια απευθείας επέμβαση του Θεού. Η άγνοια του τρόπου με τον οποίον έπαθαν σύγχυση, τρομοκρατήθηκαν, έφυγαν αλαφιασμένοι προφέροντας ασυνάρτητες κι ακατανόητες λέξεις – σύμφωνα και με τους εξωβιβλικούς βαβυλωνιακούς μύθους οι κατασκευαστές του πύργου της Βαβέλ, δεν ακυρώνει την πραγματικότητα του γεγονότος (εκτός κι αν αρχίσουμε να μην πιστεύουμε ούτε στις εξωβιβλικές πηγές, εάν αυτές επιβεβαιώνουν τη μαρτυρία της Π.Δ.) ότι όντως οι κατασκευαστές του πύργου τρομοκρατήθηκαν, έπαθαν σύγχυση, και διασκορπίστηκαν αλαφιασμένοι μιλώντας ασυνάρτητα και ακατανότητα. Άλλο η αδυναμία εξήγησης (της θεϊκής παρέμβασης επί) ενός γεγονότος κι άλλο η αβεβαιότητα ή (στην περίπτωσή μας) η βεβαιότητα ότι πράγματι το γεγονός αυτό συνέβη.
ιβ') "Τι αποδείξεις υπάρχουν για την ύπαρξη του Αβραάμ; Μπορεί απλώς να εφευρέθηκε το πρόσωπο αυτό, ώστε οι απόγονοί του να ισχυρίζονται ότι κληρονόμησαν τα δικαιώματα που ο Θεός της Π.Δ. υποτίθεται ότι έδωσε σ'’ αυτόν".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά, ο Αβραάμ δεν ήταν κάποιος βασιλιάς ενός ισχυρού έθνους˙ θα ήταν μάταιο να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός μη σημαντικού προσώπου, επειδή δεν τον αναφέρουν εξωβιβλικές πηγές. Τότε θα έπρεπε να αρνηθούμε την ύπαρξη όλων των ανθρώπων της εποχής εκείνης, εκτός από τους επιφανείς. Μπορούμε όμως να μάθουμε κατά πόσο οι πληροφορίες της Γένεσης για τον καιρό του Αβραάμ επαληθεύονται από την Αρχαιολογία.
Κατά πρώτον, συγκρίνοντας τα ονόματα που βρέθηκαν σε κείμενα της Μέσης Ανατολής του 20ου και 18ου π.Χ. αιώνα με τα ονόματα των Πατριαρχών της Π.Δ., βλέπουμε ορισμένες ομοιότητες. «Έτσι ημπορούμε να συγκρίνωμεν το όνομα Άβραμ με το Αβα(μ)ράμα, που ευρέθη εις πινακίδες εις το Ντιλμπάτ˙ το όνομα Αβραάμ με το Αμπουραχάνα, που ευρέθη εις τα "κείμενα με τους εξορκισμούς"˙ το όνομα Ιακώβ με το Γιακούμπ-ιλ, το όνομα Ζαβουλών με το Ζαβιλάνου, που ευρέθη εις πηγές Αιγυπτιακές και παλαιο-Βαβυλωνιακές˙ το όνομα Ασήρ με το Άσρα κλπ. Το όνομα (Μαρί-) Γιαμίνα, που ευρέθη εις τα κείμενα της Μάρι, θεωρείται παράλληλον με το Εβραϊκόν όνομα Βενιαμίν. Όλα αυτά τα παράλληλα ονόματα συναντώνται μεταξύ του 19ου και 17ου αιώνος π.Χ. (K. A. Kitchen, Ancient Orient and Old Testament, The Tyndale Press, London 1966, σσ. 48-49)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 60). Όταν πέθανε η Σάρρα, ο Αβραάμ αγόρασε ένα χωράφι για να τη θάψει. Αρχικά ήθελε να αγοράσει μόνο ένα σπήλαιο, αλλά ο Εφρών, ο ιδιοκτήτης του αγρού στην άκρη του οποίος βρισκόταν το σπήλαιο, επέμενε να αγοράσει ο Αβραάμ όλο το χωράφι (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΓ’). «Το γεγονός εφωτίσθη εντελώς, όταν εμελετήθησαν οι πινακίδες με τους νόμους των Χετταίων (M.R. Lehman, Bulletin of the American Schools of Oriental Research, 129 (1953), σσ. 15-18). Από τις πινακίδες αυτές εμάθαμε διατί ο Εφρών επέμενε ν’α αγοράσει ο Αβραάμ όχι μονάχα το σπήλαιον, αλλά και όλο το χωράφι. Αν ο Αβραάμ αγόραζε μόνον το σπήλαιον, τότε, σύμφωνα με την ισχύουσαν νομοθεσίαν, τα έξοδα συντηρήσεως, καλλιεργείας κλπ. θα εσυνέχιζε να τα πληρώνη ο Εφρών˙ ενώ, εάν ο Αβραάμ αγόραζε και το χωράφι, εις το οποίο ευρίσκετο το σπήλαιον, τότε τα έξοδα αυτά θα τα επλήρωνε ο αγοραστής, ο νέος κάτοχος, δηλαδή ο Αβραάμ (K. A. Kitchen, Ancient Orient and Old Testament, The Tyndale Press, London 1966, σσ. 155)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 63). Στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ’, 18 και 27 ο Ιακώβ εργάζεται επτά χρόνια για τον πεθερό του, προκειμένου να παντρευτεί τις κόρες του. Ο πεθερός του, ο Λάβαν, τονίζει στον Ιακώβ ότι δεν πρέπει αυτός να πάρει άλλες γυναίκες εκτός από τις κόρες του (ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ’, 50). «Από τις γραπτές πινακίδες της Νουζί εμάθαμε επίσης ότι, όταν κάποιος υιοθετούσε ένα γιο, έδιδε εις αυτόν ως σύζυγον την κόρην του. Οι πινακίδες αναφέρουν πολλές περιπτώσεις, κατά τις οποίες ένας άνδρας εδούλευε δια κάποιαν περίοδον εις τον θετόν του πατέρα, πριν ο τελευταίος του δώση την κόρη του. Εις πολλές επίσης περιπτώσεις εις τον άνδρα, πάντοτε κατά τις πινακίδες, απηγορεύετο ο γάμος με άλλην σύζυγον. Εις περίπτωσιν γάμου επεβάλλοντο ποινές εις τον άνδρα» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 64). «Από τις πινακίδες της Νουζί εμάθαμεν επίσης ότι εις την πόλιν εκείνη ήταν γνωστός και ο γάμος γαμβρού με κουνιάδα. Έχομεν, περίπτωσιν, την οποίαν αναφέρουν οι πινακίδες, κατά την οποίαν ο πατέρας προσφέρει νύμφην εις το παιδί του και ορίζει ότι, αν πεθάνη ο γιος του, τότε η κόρη πρέπει να υπανδρευθή με άλλον γιο του» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 65). Αυτό ακριβώς γίνεται και στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΗ’, 6-8. Ο Ιούδας δίνει στο γιο του, Ήρ, κάποια Ταμάρ για γυναίκα˙ όταν ο Ήρ πεθαίνει, ο Ιούδας λέει στον αδερφό του Ήρ να παντρευτεί την Ταμάρ. Στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 1-2 βλέπουμε την στείρα Σάρρα να προτρέπει τον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη της, ώστε να αποκτήσει μέσω αυτής ένα γιο. «Ο κώδικας του Χαμμουραμπί αναφέρει ότι εις την Βαβυλωνίαν η γυναίκα ημπορούσε να προσφέρη ως δεύτερη σύζυγο εις τον άνδρα της μίαν δούλην, ώστε ο τελευταίος ν’ αποκτήσει μαζί της παιδιά» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 65). Επίσης η Αγία Γραφή δεν γράφει πουθενά ότι ο Θεός προέτρεψε την Σάρρα να ζητήσει κάτι τέτοιο από τον Αβραάμ˙ ήταν δική της πρωτοβουλία, σύμφωνα με τα έθιμα της πατρίδας τους. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει την αλήθεια ότι ο Θεός δεν προέτρεπε στον πολυγυνισμό, πριν το Δεκάλογο στο Σινά, αλλά απλώς τον ανέχτηκε. Περιπτώσεις όπως του Ησαύ που πούλησε τα πρωτοτόκια για ένα πιάτο φακής (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕ’, 27-34) βρίσκουμε και στις πινακίδες της Νουζί. Εκεί αναφέρεται κάποιος Τουπκιτίλλα που μεταβίβασε τα κληρονομικά του δικαιώματα στον αδερφό του Κουρπαζάμ, με αντάλλαγμα τρία πρόβατα. Ακόμη και περίεργοι τρόποι επικύρωσης εμπορικής συμφωνίας, σύμφωνα με τους οποίους τα συμβαλλόμενα μέρη έδιναν το ένα στο άλλο το ένα σανδάλι τους (π.χ. ΡΟΥΘ Δ’, 7-8). Αυτός ο τρόπος αναφέρεται και σε ορισμένες πινακίδες, σύμφωνα με τις οποίες γινόταν ανταλλαγή ενός ζευγαριού παπουτσιών ή άλλου φθηνού αντικειμένου μεταξύ δύο προσώπων σε περίπτωση εμπορικών συναλλαγών. Η ευλογία του ετοιμοθάνατου πατέρα ήταν μη ανακλητή και είχε νομική ισχύ. Γι’ αυτό κι ο Ισαάκ δεν μπορεί να ευλογήσει ξανά τον εξαπατημένο πρωτότοκο Ησαύ με τις ίδιες ευλογίες, αφού είχε ήδη ευλογήσει τον Ιακώβ (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΖ’, 33 κ.ε.). Και στις πινακίδες της Νουζί βλέπουμε αντίστοιχα πράγματα. Στις ίδιες πινακίδες αναφέρεται ότι ο κληρονόμος κάποιου έπαιρνε, εκτός από την περιουσία, και τα είδωλα των οικογενειακών θεών, που επείχαν θέση τίτλων κυριότητας, ακόμη κι αν ήταν θετός γιος. Οι κόρες του Λαβάν, επειδή αυτός δεν έδινε στον Ιακώβ το μερίδιο της περιουσίας που του άξιζε, φεύγουν μαζί με τον Ιακώβ και παίρνουν μαζί τους τα είδωλα των θεών του πατέρα τους (ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ’, 34), προφανώς για να «εκβιάσουν» αργότερα τα αδέρφια τους, αφού θα είχαν τους τίτλους κυριότητας της πατρικής περιουσίας.
Το ζήτημα των καμήλων που απέκτησε ο Αβραάμ στην Αίγυπτο (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’, 16) χρησιμοποιήθηκε, από όσους τόνιζαν ότι δεν είχαν εξημερωθει οι καμήλες την εποχή εκείνη, για να αποδειχθεί ότι η Π.Δ. γράφει ανακρίβειες. «Κατά τον αρχαιολόγο Φρη, μεταξύ των στοιχείων που κατέχει η Αρχαιολογία, των σχετικών με την παρουσίαν και χρήσιν των ζώων αυτών εις την Αίγυπτον, περιλαμβάνονται αγαλματίδια και γλυπτά με καμήλες, πλάκες με παραστάσεις των ζώων αυτών, γλυπτά εις βράχους και τοιχογραφίες, οστά καμήλας, ένα κρανίο καμήλας και ένα σκοινί από μαλλί καμήλας. Τα αντικείμενα αυτά, που πλησιάζουν τα είκοσι, χρονολογούνται από το 3000 περίπου π.Χ. μέχρι τον 7ον π.Χ. αιώνα (J.P Free, Abraham’s Camels, Journal of Near Eastern Studies, University of Chicago, July 1944, σσ. 187-193)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 73).
Το συμπέρασμα είναι ότι όλα τα έθιμα της εποχής του Αβραάμ περιγράφονται με μεγάλη ακρίβεια στην Παλαιά Διαθήκη˙ αυτό είναι σημαντικό στοιχείο, για να αποδεχτούμε και την μαρτυρία της για την ύπαρξη των προσώπων που αναφέρει, αλλά και την αλήθεια της άποψης ότι συγγραφέας ήταν ο Μωυσής.
ιγ') «Ο Αβραάμ είναι ο νταβατζής της ίδιας του της γυναίκας, αφού την έδωσε στον Φαραώ, όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Νταβατζής» είναι κάποιος που παραδίδει στην πορνεία γυναίκες, προκειμένου να βγάλει χρήματα. Εάν οι επικριτές της Π.Δ. διάβαζαν ποτέ τους το επίμαχο εδάφιο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 10-20, αντί να βρίζουν, θα έβλεπαν ότι ο Αβραάμ ούτε είχε σκοπό να βγάλει χρήματα εκδίδοντας την Σάρα ούτε την έκανε πόρνη:
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 10 Εκείνο τον καιρό ξέσπασε πείνα στη Χαναάν και ο Άβραμ κατέβηκε στην Αίγυπτο για να μείνει εκεί, γιατί η πείνα ήταν μεγάλη. 11 Όταν πλησίαζε στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα, τη γυναίκα του: «Ξέρω πως είσαι γυναίκα με ωραία εμφάνιση. 12 Αν σε δουν οι Αιγύπτιοι θα καταλάβουν πως είσαι γυναίκα μου. Τότε θα με σκοτώσουν˙ εσένα όμως θα σε αφήσουν να ζήσεις. 13 Να λες λοιπόν ότι είσαι αδελφή μου, για να μου φερθούν καλά και να μ'’ αφήσουνε να ζήσω για χάρη σου.
Δεν είναι προαγωγός ο Αβραάμ, όπως ψεύδονται οι κατήγοροί του, διότι δεν είχε καμμία τέτοια πρόθεση. Ήξερε ο Αβραάμ ότι κινδύνευε, εάν έλεγε πως η Σάρα είναι γυναίκα του. Βλέποντάς τον να είναι μόνος, οι Αιγύπτιοι θα τον σκότωναν, για να του πάρουν τη γυναίκα, να τη βιάσουν ή να την πουλήσουν δούλα. Από φόβο λοιπόν, είπε κι έκανε όλα αυτά ο Αβραάμ, κι όχι από πονηρούς υπολογισμούς. Μπορεί να κατηγορηθεί ως δειλός, αν και ούτε αυτό ισχύει, διότι, όταν είσαι ολομόναχος σε ξένη χώρα και γνωρίζεις τα «έθιμα» των λαών αυτών, μόνο για δειλία δεν μπορείς να κατηγορηθείς.
i)«Ναι, αλλά δεν υπολόγισε ότι η τιμή της γυναίκας του θα σπιλωνόταν;» Απάντηση: Φυσικά, αλλά ήξερε ότι θα τον βοηθούσε ο Θεός.
ii) «Μα αφού στο ΙΒ’ 19 ο Φαραώ λέει ότι έλαβε τη Σάρα για γυναίκα του, πώς λέτε ότι δεν σπιλώθηκε η τιμή της;» Η απάντηση βρίσκεται στο ΙΒ’ 17-20:
17 Αλλά ο Κύριος χτύπησε με μεγάλες συμφορές τον Φαραώ και τους αυλικούς του εξαιτίας της Σάρας, της γυναίκας του Άβραμ. 18 Τότε ο Φαραώ κάλεσε τον Άβραμ και του είπε: «Τι ήταν αυτό που μου έκανες! Γιατί δεν μου το ‘πες ότι αυτή είναι γυναίκα σου; 19 Γιατί είπες ότι είναι αδερφή σου, κι εγώ την πήρα γυναίκα μου; Τώρα λοιπόν να η γυναίκα σου. Πάρ’ε την και φύγε». 20 Και έδωσε ο Φαραώ διαταγή στους άντρες του να συνοδέψουν έξω από τη χώρα τον Άβραμ, τη γυναίκα του και όλα όσα είχε.
Δεν είναι σίγουρο ότι πρόλαβε να διαπράξει τη μοιχεία ο Φαραώ. Εάν είχε προλάβει να τη διαπράξει, τότε το 17 θα έλεγε ότι ο Θεός τον τιμώρησε για τις ασεβείς πράξεις. Δηλαδή επενέβη όταν έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και στο ΓΕΝΕΣΙΣ Κ’ 2-7. «6. Τότε ο Θεός [τού Αβιμέλεχ] του είπε, στο όνειρό του πάντα: «Το ξέρω κι εγώ ότι το έκανες με καλή πρόθεση: γι’' αυτό και σε προφύλαξα από του να αμαρτήσεις ενώπιόν μου, και δε σε άφησα να την αγγίξεις». Το σχετικό με τον Φαραώ κείμενο δεν προσδιορίζει το διάστημα μεταξύ της γαμήλιας τελετής Φαραώ-Σάρας και της τιμωρίας του Φαραώ. Δεν είναι υποχρεωτικό να υποθέσουμε ότι τα δύο γεγονότα συνέβηκαν μακριά το ένα από το άλλο, ούτε καν παραπάνω από την ίδια ημέρα. Αντίθετα, η αρχική (όχι κατά το διώξιμο απ’' την Αίγυπτο) παροχή δώρων στον Αβραάμ μπορεί κάλλιστα να έγινε πριν την γαμήλια τελετή ή αμέσως μετά, την ίδια μέρα.
iii) «Και γιατί δεν το βοήθησε εξ αρχής ο Θεός, αλλά τον άφησε να μπλέξει;» Απάντηση: διότι οι πρόγονοί μας έλεγαν «συν Αθηνά και χείρα κίνει»˙ έπρεπε πρώτα ο Αβραάμ να εξαντλήσει τα ανθρωπίνως δυνατά μέσα και μετά θα αναλάμβανε δράση ο Θεός, όταν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Εκτός κι αν έχουν κατά νου τους οι Νεοπαγανιστές κανέναν θεό προστάτη της τεμπελιάς και της αδράνειας. Καθόλου παράξενο.
iv) «Και γιατί να πει ψέμματα ότι είναι η αδελφή του;» Απάντηση: Δεν είπε ψέμματα, ήταν ξάδερφή του και γυναίκα του. (Εκείνη την εποχή οι ξαδέλφες ονομάζονταν αδελφές, δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι συγγένειας, εξάδελφος, θείος, ανηψιός κλπ).
v) «Ωραία. Εκτός από νταβατζής είναι και αιμομίκτης ο... Πατριάρχης σας». Απάντηση: Στους λαούς της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου δεν θεωρείτο αιμομιξία να διαλέγεις γυναίκα μέλος της οικογένειάς σου, αλλά αντίθετα, θεωρείτο ασέβεια να πάρεις γυναίκα από άλλη φυλή. Ακολουθούσε τα έθιμα, τα θεωρούμενα σωστά ο Αβραάμ. Δεν τα παραβίαζε. Ο Καλόπουλος φυσικά, έχοντας πλήρη άγνοια του γεγονότος αυτού κάνει λόγο για «πρωτάκουστη και εύκαμπτη χαλδαϊκή λογική» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 73). H αλήθεια είναι ότι και στην Ελλάδα, τον καιρό του Θεμιστοκλή ο ανηψιός κάποιου μπορούσε να παντρευτεί την κόρη του, δηλαδή, επιτρεπόταν ο γάμος μεταξύ ξαδέλφων (Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, 32).
vi) «Κι εξάλλου, βλέπουμε στο ΙΒ’ να γράφει ότι αφού οδήγησαν την Σάρα στα ανάκτορα του Φαραώ: «16 Χάριν αυτής υποδέχτηκαν με ευμένεια και περιποιήθηκαν τον Άβραμ, ώστε αυτός να αποκτήσει πρόβατα και μοσχάρια και ημιόνους και δούλους και δούλες και καμήλες.» Δηλαδή ο Αβραάμ όντως επωφελήθηκε από το γεγονός αυτό! Πώς λέτε ότι δεν είναι νταβατζής;»
Απάντηση: δεν είναι, γιατί δεν σκόπευε να αποκτήσει τα αγαθά αυτά εκδίδοντας τη Σάρα. Μετά ήρθαν αυτά, δίχως να τα ζητήσει. Γι’ αυτό άλλωστε λέει στη Σάρα, αρχικά, να πει ότι είναι αδερφή του, όχι για να κερδίσει ο ίδιος χρήματα, αλλά για να σωθεί η ζωή του.
Ο Καλόπουλος, θεωρεί ότι ο Αβραάμ, όντας «Χαλδαίος μάγος» εξαπατούσε με χαλδαϊκά φίλτρα και δηλητήρια διάφορους (μεταξύ αυτών και τον Φαραώ) προκαλώντας σ’' αυτούς πληγές (ΓΕΝΕΣΗ ΙΒ’, 17), ώστε μετά να τους τρομάξει παριστάνοντας σ’ αυτούς τον άνθρωπο του Θεού κι έτσι πείθοντάς τους να του δώσουν πλούτη ώστε να προσευχηθεί για να απαλλαγούν από την θεϊκή τιμωρία: «Η Χαλδαία, γνωστός τόπος παραγωγής δυνατών φίλτρων, βοτάνων, καθώς και μάγων-μαγγανευτών, έχει εξοπλίσει με ικανότατα εφόδια (τον Αβραάμ). (...) Άλλωστε ο Αβραάμ δεν έχει λιγότερες ίσως ελευθερίες μέσα στο θεϊκό στόχο, την οικεία του Φαραώ. Οι πληγές λοιπόν μπορούν να συντηρηθούν με αξιοθαύμαστη δράση. Ο Φαραώ μάταια θα εφαρμόσει τις δικές του θεραπευτικές μεθόδους προσπαθώντας να απαλλαγεί από τις μεγάλες πληγές που ξαφνικά γέμισαν τον οίκο του. (...) Γι’ αυτό το σκοπό, τα αραιωμένα δηλητήρια-ναρκωτικά είναι η ιδανική λύση, γιατί ζώα και άνθρωποι "θεραπεύονται" αμέσως μόλις αποσύρει απ’ τη διατροφή των θυμάτων του τα πληγηρά αυτά μαγγανο-χαλδαιικά μυστικά "όπλα"!» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 72 και 149). Εδώ ο Καλόπουλος μας παρουσιάζει τον Αβραάμ (πάντα δίχως αποδείξεις: ένας συνωμοσιολόγος «κριτικός» ποτέ δεν θα πράξει κάτι τέτοιο) ως τον Κυρίαρχο της Κουζίνας (έ, είναι κουνιάδος του Φαραώ, βλέπετε) ή σαν χαρακτήρα σε ταινίες, στις οποίες ρίχνει σκονάκι στα ποτήρια με το ποτό κι αποκοιμίζει τα θύματά του. Μαζί με το δισάκι του, ο Αβραάμ – ακόμη κι όταν κατεβαίνει φτωχός και πεινασμένος στην Αίγυπτο – κουβαλά πάντα τα μαγικά χαλδαϊκά φίλτρα, φυσικά, που είναι τόσο απαραίτητα. Και οι μάγειρες του Φαραώ τον αφήνουν να αλωνίζει στα μαγειρεία, να προσθέτει ό,τι θέλει στα φαγητά, και – όπως στις ταινίες να μη τον παίρνει είδηση κανείς μάγειρας, κανείς «δοκιμαστής» να μην διαβλέπει αλλαγή στη γεύση των ποτών και των φαγητών κι έτσι ο Φαραώ να υποφέρει και το πανάρχαιο Αιγυπτιακό ιερατείο να μην μπορεί να διαγνώσει την αιτία ούτε τη θεραπεία, παρά ο «χαλδαίος μάγος»... πολύ χολυγουντιανά όλα αυτά.
Μπορεί άραγε οι Αιγύπτιοι να ήταν τόσο αδαείς και ηλίθιοι, και οι Χαλδαίοι τόσο πονηροί και υπέρτεροι γνώστες των φίλτρων-δηλητηρίων, όπως σκηνοθετεί ο Καλόπουλος την ιστορία για τις ανάγκες της συνωμοσιολογίας του; Από όσο μας λένε οι Αρχαίοι, με τίποτε! Οι Χαλδαίοι ήταν μαθητές των Αιγυπτίων ιερέων: «Ο Αιγύπτιος Βήλος, αφού εγκαταστάθηκε στον Ευφράτη ποταμό, διόρισε ιερείς, που οι Βαβυλώνιοι τους ονομάζουν Χαλδαίους (...) κατά το παράδειγμα του ιερατείου της Αιγύπτου, που κάνουνε [οι Χαλδαίοι] αστρονομικές παρατηρήσεις, μιμούμενοι τους Αιγύπτιους ιερείς, φυσικούς και αστρολόγους» (Διόδωρος Σικελιώτης, 1, 28, 1). Το αντίθετο, λοιπόν συνέβαινε, πράγμα που αναιρεί την υπόθεση των «σατανικών, ακατανίκητων χαλδαϊκών φίλτρων»: «Λένε επίσης πως οι Χαλδαίοι της Βαβυλώνας, όντας άποικοι των Αιγυπτίων, απέκτησαν τη φήμη που έχουν επειδή έμαθαν την αστρολογία από τους Αιγύπτιους ιερείς» (Διόδωρος Σικελιώτης, 1, 81). Αν όμως οι Χαλδαίοι μάγοι ήταν οι μαθητές και οι Αιγύπτιοι ιερείς οι δάσκαλοι, τότε όλα τα σενάρια περί Χαλδαίου Αβραάμ που εξαπατά τους ηλίθιους κι αδαείς Αιγυπτίους (μάγειρες, παλατιανούς, Φαραώ κι ιερατείο, τους πάντες) αποδεικνύονται αβάσιμα. Εκατό χρονών η αλεπού και εκατόν ένα το αλεπουδάκι, δεν γίνεται.
ιδ') "Η εμφάνιση των τριών αγγέλων στον Αβραάμ και η βοήθειά τους στη θεραπεία της στειρότητας της Σάρρας είναι αντιγραφή του ελληνικού μύθου του Υριέα. Αυτόν τον επισκέφτηκαν τρεις ολύμπιοι θεοί, και επειδή αυτός ήταν άτεκνος, του έδωσαν παιδί: γονιμοποίησαν το δέρμα του βοδιού το οποίο ο Υριέας είχε θυσιάσει σ’' αυτούς και τον διέταξαν να το χώσει στη γη, στον τάφο της γυναίκας του, και να το βγάλει ύστερα από εννιά μήνες. Έτσι γεννήθηκε ο γιος του".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: αυτά ισχυρίζεται ο Καλόπουλος (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 113-114), για να πείσει ότι ο συγγραφέας της Π.Δ. αντέγραψε τον ελληνικό μύθο. Είναι προφανές, ωστόσο ότι, 1) Η γυναίκα του Αβραάμ ζούσε –ενώ η γυναίκα του Υριέα ήταν νεκρή. 2) Οι τρεις άγγελοι (ο Θεός) απλώς με ένα λόγο του έλυσαν την στειρότητα της Σάρρας οι ψευτοθεοί του παραμυθιού όντας αδύναμοι έπρεπε να ακολουθήσουν ολόκληρο μαγικό τυπικό πασαλείφοντας στο δέρμα ενός βοδιού το σπέρμα τους (αν αυτό σημαίνει η γονιμοποίηση του δέρματος, εκτός κι αυνανίστηκε ο ίδιος ο Υριέας και έρριξε το δικό του σπέρμα στο δέρμα του ψόφιου βοδιού) κι ύστερα να το θάψουν για εννιά ολόκληρους μήνες. 3) Ο Ισαάκ εξέρχεται φυσιολογικά από τη μήτρα γυναίκας – ο γιος του Υριέα μήπως βγήκε από τη γη όπου ήταν θαμμένος επί εννιά μήνες και πασσαλειμένος στο σπέρμα (φαίνεται υπήρχε ομφάλιος λώρος μεταξύ δέρματος και εμβρύου); Ποια ιστορία είναι πιο ορθολογική κι αληθινή και ποια είναι πλήρης ανοησιών, σε ποια ιστορία ο ένας Θεός είναι αξιόπιστος και σε ποια οι τρεις θεοί είναι για κλάμματα (αλήθεια, δεν μπορούσαν οι θεοί να συστήσουν στον Υριέα απλώς να υιοθετήσει ένα παιδί ή να παντρευτεί μιαν άλλην κάνοντας μαζί της παιδί;) είναι εύκολο να εννοηθεί απ’ όλους εκτός από ελληνοκεντρικούς «κριτικούς της Βίβλου».
ιε') «Η επαγγελία της θαυμαστής γέννησης του Ισαάκ αναγγέλλεται [σημ.: από τους τρεις αγγέλους στον Αβραάμ] με μεγαλύτερη απ’' τη γνωστή σε όλους κανονική διάρκεια! αντί (sic) των 9 φυσιολογικών μηνών το παιδί θα έρθει σε 12 ακριβώς μήνες!» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 135).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ως «επιχείρημα» παρατίθεται το ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 10. Τίποτε τέτοιο δεν συνάγεται από το εδάφιο αυτό. Ο Θεός είπε στον Αβραάμ ότι «του χρόνου τέτοια εποχή η Σάρρα θα έχει γιο». Δεν είπε στον Αβραάμ «του χρόνου τέτοια εποχή, τη στιγμή που θα έρθω, η Σάρρα θα γεννήσει γιο». Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Πράγμα που σημαίνει, αντίθετα από ό,τι λέει ο Καλόπουλος, ότι ο γιος της Σάρρας σε ένα χρόνο θα ήταν τριών μηνών, θα ήταν δηλαδή ήδη γεννημένος, κι όχι «γεννημένος μόλις εκείνη τη στιγμή».
ιστ') "Η καταστροφή των Σοδόμων-Γομόρρων δεν έγινε από τον «Θεό», αλλά από τον Αβραάμ, ο οποίος κατασκεύασε τη θεότητα της Π.Δ., ώστε να δικαιολογήσει την θέλησή του ν’α αρπάξει τη γη των Σοδόμων. Να πώς: «Η πυκνοκατοικημένη πόλη με τις πολλές πλινθόχτιστες οικίες, άφθονα αποθηκευμένα εύφλεκτα υλικά... αρκούσαν για να κάνουν παρανάλωμα του πυρός τις πόλεις αυτές, αν η φωτιά ξεκινούσε σε λίγα σωστά επιλεγμένα μέρη. Αν ταυτόχρονα κάποια φρεάτια ασφάλτου υπήρχαν καταμεσής της περιοχής τους και κάποιος φρόντιζε να πιάσουν κι’ αυτά φωτιά, τότε καταλαβαίνουμε ότι η πυρκαγιά αυτή θα εξελισσόταν σε καταστροφή πολλών εβδομάδων (...) το πολύ-πολύ τινάζοντας τον παρακείμενο λόφο θείου στον αέρα πάνω απ’ την πόλη, να έχανε [σημ.: ο «ύπουλος Αβραάμ»] έναν αφελή δούλο, που έλαβε τη θεϊκή εντολή να θυσιάσει στον "Κύριο" εκείνο το πρωί πλάι... στις εύφλεκτες εξόδους αερίων» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 112-113). «Ο "πιστός", είναι τόσο ιδιόμορφα αφελής, που ενώ εύκολα δέχεται το "θεό" να ανατινάξει έναν ολόκληρο λόφο θειάφι πάνω στους "ασεβείς" Σοδομίτες... δεν του περνά καθόλου απ'’ το μυαλό του πως και ο "ευσεβής" προφήτης του... θα ήταν εξίσου πρόθυμος να κάνει το ίδιο» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 113)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κριτικοί της Αγίας Γραφής είναι τόσο ιδιόμορφα αφελείς, ώστε ενώ εύκολα αποδέχονται ως γεγονός την καταστροφή των Σοδόμων (είναι γνωστό ότι αποδέχονται από την Π.Δ. μόνο ό,τι τους βολεύει), δεν σκέφτονται πως δεν ήταν δυνατόν να ανατιναχτεί ολόκληρη πόλη... στα κρυφά από έναν άνθρωπο, όπως επίσης δεν περνά καθόλου απ’' το μυαλό τους να διαβάσουν (αυτοί, οι γνώστες-κριτικοί της Π.Δ.) το κεφάλαιο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’ 23-32, όπου ο Αβραάμ – που υποτίθεται ότι σκέφτεται μόνο την καταστροφή των Σοδόμων, ώστε να ιδιοποιηθεί τη γη τους – ζητά από τον Θεό (τον οποίο υποτίθεται ότι «κατασκεύασε», μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την αρπακτικότητά του λέγοντας: «δεν ζήτησα εγώ τη Χαναάν. Ο Θεός μου την έδωσε!») να συγχωρέσει τους Σοδομίτες και να μην τους καταστρέψει! Ούτε περνά καθόλου απ’' το μυαλό των κριτικών της Βίβλου ότι ο Θεός που δήθεν «εφευρέθηκε ως άλλοθι από τον Αβραάμ εξαιτίας της υλικής απληστίας του ίδιου» υποσχέθηκε (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΕ’, 16) να δώσει τη γη όχι στον ίδιο τον Αβραάμ αλλά στους απογόνους του έπειτα από 480 χρόνια, οπότε δε θα είχε απολύτως κανένα νόημα – ούτε και άδεια του Θεού υπήρχε – ο Αβραάμ να καταστρέψει τα Σόδομα (λέγοντας ότι το έκανε ο Θεός) ώστε να εκπληρωθεί μια ώρα αρχύτερα η υπόσχεση της δωρεάς της Χαναάν! Η ίδια η υπόθεση του Καλόπουλου βρίθει αναπόδεικτων υποθέσεων: 1) ΑΝ έβαζε κάποιος φωτιά σε πολλά σημεία της πόλης. 2) ΑΝ το έκανε αυτό και στην άλλη πόλη, και δεν πιανόταν (ένας άνθρωπος να κάψει μια πόλη!!). 3) ΑΝ κάποια φρεάτια ήταν κοντά εκεί. 4) ΑΝ κάποιος φρόντιζε να τα ανάψει, στα κρυφά. 5) ΑΝ ο Αβραάμ ήθελε να καταστρέψει στα Σόδομα για να λάβει τη χώρα τους εκείνη τη στιγμή κι όχι μετά από 480 χρόνια και κυρίως 6) ΑΝ ο Θεός της Π.Δ. είναι επινόηση του Αβραάμ. Ο Καλόπουλος, ως... σκεπτικιστής που είναι, πιστεύει ότι όλα αυτά τα «αν» έγιναν, διότι προφανώς ήταν εκεί και τα είδε. Τα επιχειρήματα του Καλόπουλου είναι κυκλικά: «επειδή δεν υπάρχει τέτοιος θεός, ο Αβραάμ τον κατασκεύασε για να δικαιολογήσει σε όλον τον κόσμο την απληστία του», ενώ αντίστροφα «πώς το ξέρουμε ότι ο Αβραάμ πράγματι ήθελε να δικαιολογήσει την απληστία του και γι’ αυτό πράγματι κατασκεύασε έναν τέτοιο θεό για άλλοθι; –Μα επειδή είναι προφανές ότι δεν υπάρχει εξαντικειμένου τέτοιος θεός!» και ξανά: «και πώς το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιος θεός; –Επειδή είναι ολοφάνερο ότι ο Αβραάμ τον κατασκεύασε προκειμένου να... κ.λπ.» κ.ο.κ. Δεν είναι κακό πράγμα κάποιος να έχει κυκλική λογική, αρκεί να το ξέρει κι έτσι να μην παριστάνει τον «κριτικό», τον «διαφωτιστή», τον «αδογμάτιστο», ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πιστός απ’ την ανάποδη. Το παράδοξο είναι ότι κάτι τέτοιου είδους «κριτικοί» όχι απλώς αρνούνται αλλά και δεν κατανοούν ότι αυτό που υποστηρίζουν είναι δογματισμός. Η λογική αποδεικνύει τον ανορθολογισμό αυτού του είδους ψευδο-«σκεπτικισμού».
Η ιστορία αναφέρει τα εξής για τα Σόδομα: «Ένας ιερέας των Φοινίκων, ο Σαγχουνιάθων, εις την "Παλαιά ιστορία" του γράφει: "...Η κοιλάδα Σιντίμους (=Σιδδίμ) βυθίστηκε κι έγινε λίμνη που πάντοτε αχνίζει κι είναι χωρίς ζωή, μια εικόνα τιμωρίας και θανάτου των αμαρτωλών» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 84). Την ιστορία του Φοίνικα ιερέα την μετέφερε ο Διόδωρος Σικελιώτης. Ώστε και οι γύρω λαοί πίστευαν τα ίδια, αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη για τα Σόδομα.
ιζ') «Ο... Δίκαιος Αβραάμ αφού κάνει παιδί με την δούλη του Άγαρ, όταν κάνει παιδί με την Σάρα, διώχνει τη δούλα του με το παιδί του να πεθάνουν στην έρημο.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: i) Δεν ήταν δική του πρωτοβουλία ούτε ήθελε ο Αβραάμ να διώξει τη Σάρα και τον γιο του Ισμαήλ. Η Σάρα τού το ζήτησε˙ κι όταν του το ζήτησε ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 11 Βαρύς πολύ και οδυνηρός φάνηκε στον Αβραάμ ο λόγος αυτός της Σάρας για το γιό του.
ii) «άρα μεταθέτετε την κακία από τον Αβραάμ στη Σάρα, ώστε τουλάχιστον να τη γλιτώσει ο πρώτος. Όμως και οι δυο τιμώνται ως άγιοι.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Σάρα μίλησε όπως κάθε γυναίκα. Ήταν στείρα για δεκαετίες, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε να προτείνει η ίδια στον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη τους, για να αποκτήσει αυτός γιο (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 2). Είχε «προηγούμενα» με την Άγαρ:
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 4 Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθηκε με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος. Όταν η Άγαρ είδε ότι ήταν έγκυος, άρχισε να φέρεται στην κυρά της με περιφρόνηση.
Δηλαδή, μίλησε ο εγωισμός της. Κι όταν είδε (ΚΑ’, 8) το παιδί της, τον Ισαάκ να παίζει με το γιο της Άγαρ, θυμήθηκε τα παλιά. Όπως και να ‘χει, «άγιος» δε σημαίνει «τέλειος». Και ο πιο άγιος είναι ατελής, έχει διαπράξει σφάλματα. Και η Σάρα διέπραξε. Δεν υπάρχει καμμιά αντίφαση στη διδασκαλία της Εκκλησίας.
iii) «Όπως και να ‘χει, τελικά ο Αβραάμ έδιωξε το παιδί του στην έρημο, για να πεθάνει».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι, δεν το έδιωξε για να πεθάνει. Πριν πάρει την απόφαση να το διώξει, του μίλησε ο Θεός.
ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 13 Ως προς το γιο της δούλης σου, θα φροντίσω εγώ. Θα τον αναδείξω γενάρχη μεγάλου λαού, γιατί είναι κι αυτός δικό σου τέκνο.
Μόνο μετά τη διαβεβαίωση του Θεού, ότι το παιδί και η Άγαρ δεν θα πεθάνουν στην ερημιά, αλλά θα καταστεί μεγάλος λαός, δέχτηκε ο Αβραάμ και το έδιωξε. Δεν έκανε κάτι απάνθρωπο, λοιπόν, ο Αβραάμ. Κι όταν η Άγαρ περιπλανιόταν στην ερημιά και είχαν εξαντληθεί τα τρόφιμα και το νερό, ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 17 Ο Θεός όμως άκουσε τις φωνές του παιδιού, κι ένας άγγελος Θεού φώναξε στην Άγαρ από τον ουρανό και της είπε: Τι σου συμβαίνει Άγαρ; Μη φοβάσαι! Ο Θεός άκουσε το παιδί σου που φωνάζει πέρα ‘εκεί. 18 Σήκω, πάρε το παιδί σου και κράτησέ το στην αγκαλιά σου, γιατί απ’' αυτό θα κάνω ένα μεγάλο λαό». 19 Τότε ο Θεός τής άνοιξε τα μάτια και είδε ένα πηγάδι με νερό. Πήγε και γέμισε το ασκί της νερό, και έδωσε στο παιδί να πιεί. 20 Ο Θεός ήταν μαζί με το παιδί.
Ούτε ο Αβραάμ έκανε κάτι απάνθρωπο ούτε ο Θεός αδιαφόρησε για τον «άχρηστο» – αφού είχε γεννηθεί ο Ισαάκ – γενάρχης των Αράβων, Ισμαήλ. Τελικά, τι θέλουν να αποδείξουν οι εθνικιστές επικριτές της Π.Δ.; Ότι ο Αβραάμ δεν είναι «τόσο τέλειος», όσο τον θεωρούν οι Χριστιανοί; Οι Χριστιανοί δεν θεωρούν τέλειο τον Αβραάμ ή κάποιον άλλον άνθρωπο. Τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Άλλο Δίκαιος κι άλλο Τέλειος.
Να μερικές πράξεις του «κακού», ατελή Αβραάμ: ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΓ’, 8-12, όπου ο Αβραάμ δίνει στον ανεψιό του Λωτ το πιο εύφορο κομμάτι γης. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΔ’ 22-24, όπου ο Αβραάμ δεν δέχεται να πάρει τίποτα από τον βασιλιά των Σοδόμων. ΓΕΝΕΣΙΣ, ΙΕ’, 2-3, όπου ο Αβραάμ, όντας άτεκνος, θέλησε να αφήσει τα υπάρχοντά του στον υπηρέτη του. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 23-32, όπου ο Αβραάμ μεσιτεύει για να μην καταστραφούν τα Σόδομα. ΓΕΝΕΣΙΣ, Κ’, 17, όπου ο Αβραάμ προσευχήθηκε στον Κύριο για να γίνει καλά ο βασιλιάς των Γερράρων Αβιμέλεχ και οι δούλες του. Εξ αιτίας του έγινε το θαύμα. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 24-27, όπου ο Αβραάμ είναι γενναιόδωρος και θέλει ειρήνη. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΓ’, 16, όπου ο Αβραάμ πλήρωσε τον αγρό, παρ' όλο που εκείνος που του το έδωσε δεν ήθελε πληρωμή.
Είναι αξιοσημείωτη η υποκρισία των αρχαιολατρών κατήγορων της Π.Δ. Φαίνεται πως δεν άνοιξαν ποτέ τους καμμιά αρχαία μυθολογία, να εμφανιστεί ενώπιόν τους το πορνείο του Ολύμπου με τις μοιχίες του, τους βιασμούς, με θεούς που μεταμορφώνονταν σε ταύρους και σε χρυσάφι ακόμα(!), επειδή είχαν όρεξη για σεξ. Αυτοί, που λατρεύουν το Δία, που δεν άφησε κοριτσάκι για κοριτσάκι, αγοράκι για αγοράκι, που κρεμούσε ανάποδα τη γυναίκα του (βλ. Ιλιάδα), έχουν πρόβλημα με έναν άνθρωπο, ένα ατελές ον. Αυτοί, των οποίων οι θεοί είναι ΜΙΑ οικογένεια και συνεπώς όλοι τους είναι προϊόντα αιμομιξίας, μιλούν για τον Λωτ – που στο κάτω κάτω ούτε θεός, δηλαδή τέλειος είναι, αλλά ούτε και είχε τις αισθήσεις του ή το θέλησε. Αντί να κοιτάξουν τα χάλια τους, αυτοί που λατρεύουν αιμομίκτες, παιδεραστές και νταβατζήδες θεούς, ψεύδονται κι από πάνω αποκαλώντας προαγωγό τον Αβραάμ. Ισοσταθμίζουν, από τη μια τις πράξεις ενός ανθρώπου, οι Χριστιανοί δεν λατρεύουν ανθρώπους – με τις πράξεις «θεών». Δηλαδή, συγκρίνουν θεό και άνθρωπο, και κατηγορούν, ψευδώς μάλιστα, τον άνθρωπο για κάτι που οι θεοί τους έκαναν σε τακτική βάση.
ιη') "Ο Αβιμέλεχ, που εξαπατήθηκε στο ΓΕΝΕΣΙΣ Κ’, αποκαλεί ψεύτη τον Αβραάμ: «μόνο ένα πράγμα φοβάται ο Αβιμέλεχ, τα μοναδικά και ανεπανάληπτα ψέματα αυτού του ανθρώπου. Ξέρει ότι είναι τρόπος ζωής για τον προφήτη (...). Ένας διορατικός βασιλιάς με απόλυτη ευθύτητα αποκαλεί τον Αβραάμ επαγγελματία και ψεύτη» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 146)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί οδηγούν το συμπέρασμα ότι η άγνοια και η συνειδητή παραποίηση της Π.Δ. είναι ο χειρότερος τρόπος για να ασκηθεί επιστημονική κριτική στην Αγία Γραφή. Ο Καλόπουλος χρησιμοποιεί μια παλιά μετάφραση του Βέλλα, στην οποία διαβάζουμε ότι ο Αβιμέλεχ ζητά απ’ τον Αβραάμ να του ορκιστεί στο Θεό ότι δεν θα πει ψέμματα ποτέ, ούτε στον Αβιμέλεχ ούτε στους απογόνους του (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 23). Στην σύγχρονη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας διαβάζουμε (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 22-23): «22 Εκείνη την εποχή ο Αβιμέλεχ κι ο αρχιστράτηγός του ο Φιχόλ είπαν στον Αβραάμ: «Ο Θεός είναι μαζί σου ό,τι κι αν επιχειρείς. 23 Τώρα, λοιπόν, ορκίσου μου στο Θεό ότι δε θα εξαπατήσεις ποτέ ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου ούτε τους απογόνους μου. Τη φιλία που σου έδειξα εγώ, την ίδια θα δείξεις κι εσύ σ’ εμένα και σ’ε αυτή τη χώρα, όπου έχεις εγκατασταθεί ως ξένος». Το επίσημο εκκλησιαστικό κείμενο των Ο’' κάνει λόγο για «αδικία» κι όχι για «ψευδολογία»: «22 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ εἶπεν ᾿Αβιμέλεχ καὶ ῾Οχοζὰθ ὁ νυμφαγωγὸς αὐτοῦ καὶ Φιχὸλ ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς δυνάμεως αὐτοῦ πρὸς ῾Αβραὰμ λέγων· ὁ Θεὸς μετὰ σοῦ ἐν πᾶσιν, οἷς ἐὰν ποιῇς· 23 νῦν οὖν ὄμοσόν μοι τὸν Θεόν, μὴ ἀδικήσειν με μηδὲ τὸ σπέρμα μου, μηδὲ τὸ ὄνομά μου· ἀλλὰ κατὰ τὴν δικαιοσύνην, ἣν ἐποίησα μετὰ σοῦ, ποιήσεις μετ᾿ ἐμοῦ, καὶ τῇ γῇ, ᾗ σὺ παρῴκησας ἐν αὐτῇ.» Είναι αξιοσημείωτο όχι μόνο ότι ο Αβιμέλεχ δεν αποκαλεί ψεύτη ή απατεώνα τον Αβραάμ, αλλά κι ότι του ζητάει κάτι για το μέλλον δίχως να υπονοεί ότι στο παρελθόν ο Αβραάμ τον εξαπάτησε/του είπε ψέμματα. Δεν είπε, δηλαδή, ο Αβιμέλεχ «μην με εξαπατήσεις ξανά / μη μου πεις ψέμματα ποτέ ξανά, ούτε σ’' εμένα κ.λπ.», το οποίο θα σήμαινε ότι πίστευε – ο Αβιμέλεχ – ότι στο παρελθόν είχε εξαπατηθεί από τον Αβραάμ, αλλά «μη με αδικήσεις». Κι αυτό το λέει επειδή – ο Μ. Καλόπουλος σιωπά εδώ πιστεύει ότι ο Αβραάμ είναι άνθρωπος του Θεού. Ενδεχόμενη αντίρρηση ότι το αρχικό κείμενο υπέστη διορθώσεις, ώστε να βγαίνει το μόνο λογικό συμπέρασμα – που παραθέσαμε – το ενάντιο στο συμπέρασμα του Καλόπουλου, θα ακύρωνε την ίδια την αρχική αντίρρηση. Διότι, πώς μπορεί κανείς να συζητά βάσει ενός κειμένου, το οποίο θεωρεί παραποιημένο (με καμμία απόδειξη, φυσικά);
ιθ') «O Μωϋσής ήταν ο τελευταίος θρησκευτικός αρχηγός των μονοθεϊστών Αιγυπτίων με μοναδικό θεό τον Ήλιο, ΟΝ στα αρχαία αιγυπτιακά (τα οποία έχουν πολλές ομοιότητες με τα αρχαία εβραϊκά), που σημαίνει ήλιος και που με το όνομα αυτό αναφέρεται στη Παλιά Διαθήκη με την φράση «εγώ ειμί ο ΟΝ». Οι μονοθεϊστές μετά από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο με τους πολυθεϊστές γύρω στο -1350, στα χρόνια του Φαραώ Ακενατόν Δ΄, ηττήθηκαν και αυτοεξορίζονται στην έρημο του Σινά».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο αιγυπτιακός θεός Ήλιος «ΟΝ» (σωστότερα «Άτων») μπορεί μεν να μοιάζει με το ελληνικό «Ων», αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν γράφτηκε στα Ελληνικά! Γράφτηκε στα Εβραϊκά, και σε αυτά αναφέρεται ο «Γιαχβέ». Καμμία φωνητική ομοιότητα δεν υπάρχει μεταξύ εβραϊκού «Γιαχβέ» και αιγυπτιακού «Άτων», και συνεπώς δεν είναι ο Γιαχβέ ένα εβραϊκό αντίγραφο του αιγυπτιακού Άτων. Ο Μ. Καλόπουλος γράφει: «θα δούμε μάλιστα παρακάτω ότι ΩΝ είναι το πρώτο όνομα με το οποίο ο θεός της ερήμου συστήνεται εκ νέου στο Μωυσή, πριν το αλλάξει με το όνομα Ιεοβά, Γιαχβέ ή Ιεχωβά (Έξ. Γ’, 14 & Σ’ 3)» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 235). Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει, αλλά ένας άνθρωπος, ο οποίος συστήνεται ως «κριτικός της βιβλικής θρησκείας» και «απομυθοποιητής» του Θεού του Χριστιανισμού, δεν γνωρίζει ούτε καν τα στοιχειώδη της Βίβλου, ότι η εβραϊκή λέξη «Γιαχβέ» (YHWH) σημαίνει ό,τι και η ελληνική λέξη «ων». Καταλαβαίνει αμέσως κανείς πώς στην σύγχρονη Ελλάδα η αμάθεια βαπτίζεται «κριτική της Αγίας Γραφής».
Ούτε λοιπόν και αντιγραφή του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού υπάρχει. Άλλωστε, στην Γένεση είναι ο Γιαχβέ που κατασκευάζει τον ήλιο˙ δεν ταυτίζεται μαζί του. Ο Θεός είναι άκτιστος, ενώ κάθε άλλος «θεός» είναι κτιστός, δηλαδή θεοποιηθέν τμήμα της φύσης˙ πράγμα που αποδεικνύει την άπειρη διαφορά μεταξύ των δύο υποτιθέμενων κοινών μονοθεϊσμών. Ο αιγύπτιος θεός-ήλιος λεγόταν Ρα ή αλλιώς Ρε. Κι άλλωστε ο Φαραώ που εισήγαγε τον «μονοθεϊσμό» ήθελε να τον λατρεύουν ως ενσάρκωση του μόνου θεού Ήλιου –δεν έλεγε (αντίθετα απ’' το Μωυσή) ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Τα περί αυτοεξορίας είναι αναπόδεικτα.
«Σύμφωνα με την αργεία παράδοση ο Φορωνέας, ο γιος του ποταμού Ίναχου και της νύμφης Μελίας, ήταν ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη αυτή. Ως γυναίκα του αναφέρεται η Τελεσιδίκη (ή Πειθώ). Το ζευγάρι των πρωτόπλαστων πρέπει να απόκτησε πλήθος απογόνους. Για χάρη τους ο Φορωνέας κατεβάζει τη φωτιά από τον ουρανό, το δίχως άλλο με τη συγκατάθεση του Δία, και τους μαθαίνει να τη χρησιμοποιούν, για να μπορούν να πορεύονται στη ζωή. Αναφέρεται ακόμα από άλλες πηγές πως, όταν η Ήρα και ο Ποσειδώνας μάλωναν ποιος θα γίνει κύριος του ’ργους, ήταν ο Φορωνέας και όχι ο Ίναχος που ορίστηκε κριτής με τον Κηφισό και τον Αστερίωνα – ονόματα θεοποιημένων ποταμών – και έδωσε τη νίκη στη θεά˙ έπειτα, πρώτος αυτός, ίδρυσε τη λατρεία της στο ’ργος. Η κατακύρωση του ’ργους στην Ήρα προκαλεί την οργή του Ποσειδώνα, που για τιμωρία στρεύει τα ποτάμια της αργείας γης. Από τότε το Άργος γίνεται πολυδίψιον.
Στα παλιά εκείνα χρόνια δεν είχαν ακόμα χτιστεί πολιτείες˙ οι άνθρωποι περνούσαν τη ζωή τους στα δάση και στις ερημιές, καθένας για τον εαυτό του, μιλούσαν όμως όλοι την ίδια γλώσσα και ήταν ο Δίας που τους κυβερνούσε από τον Όλυμπο. Το κακό ήταν πως, έτσι σκορπισμένοι και απομονωμένοι που ζούσαν, κινδύνευαν να αφανιστούν από τα άγρια θηρία, γι’ αυτό ο Φορωνέας αποφασίζει να τους συγκεντρώσει στο Άργος˙ επειδή όμως έχουν στο μεταξύ πληθύνει και δεν χωρούν πια σ’' ένα μόνο συνοικισμό, ο Ερμής τούς σκορπίζει πάνω στη γη, ώστε να σχηματιστούν πολλές πολιτείες˙ αποφασίζει ακόμα, από λόγους που δεν ξέρουμε, να δώσει σε κάθε πολιτεία και άλλη γλώσσα. Τώρα όμως οι άνθρωποι αρχίζουν τα μαλώματα μεταξύ τους, πρώτα πρώτα μέσα στην ίδια πολιτεία, ο ένας γείτονας με τον άλλον. Είναι και ανάμεσα στις πολιτείες που γεννιούνται τώρα διχόνοιες για τις βοσκές, για τα χωράφια, για τα σύνορα. Το κακό μεγαλώνει με την πολυγλωσσία, που οδηγεί στην ασυνεννοησία. Όταν τα μαλώματα και οι αδικίες πληθαίνουν, ο Δίας αποστρέφει το πρόσωπό του από τη γη, δεν θέλει πια να κυβερνά τους ανθρώπους και παραδίδει την εξουσία σ’' ένα θνητό, τον Φορωνέα. Στην εκλογή αυτή φαίνεται πως σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ήρα, που είχε λόγους, όπως είδαμε, να συμπαθεί τον ήρωα. Έτσι ο Φορωνέας γίνεται ο πρώτος βασιλιάς του κόσμου. Για να αποκαταστήσει, όσο γινόταν, την αρμονία κι τη δικαιοσύνη που επικρατούσε στα παλιά χρόνια, υποχρεώνεται να συντάξει νόμους και να ιδρύσει τα πρώτα δικαστήρια. Και κάτι άλλο: ώς την ώρα εκείνη όπλα δεν υπήρχαν ή αν υπήρχαν, ήταν πρωτόγονα. Αναφέρεται για τον Άπη, το γιο του Φορωνέα, πως πρώτος αυτός οδήγησε το στρατό του οπλισμένο με ξύλα και δέρματα. Όταν η κατάσταση χειροτερεύει, ο Φορωνέας αναγκάζεται να επινοήσει όπλα πιο φονικά. Τα πρώτα δείγματά τους τα αφιερώνει στο ναό της Ήρας. Για το θάνατο του Φορωνέα δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία, πρέπει όμως να πέθανε σε πολύ βαθιά γεράματα». Η Ελληνική Μυθολογία, για τα παραπάνω περί Φορωνέα βασίζεται, όπως η ίδια αναφέρει, στις εξής πηγές: Φορωνίς EGF σ. 210-211, απόσπ. 1-5˙ Ακουσίλαος FgrHist 2 F 23α˙ Πλάτων, Τίμαιος 22Α˙ Απολλόδωρος 2, 1, 1˙ Πάπυροι Οξυρύγχου 20, 2260, στ. Ι, 3 κ.ε. και 10, 1241, στ. II, 24 κ.ε. και 10, στ. IV, 3 κ.ε.˙ Παυσανίας 2, 15, 5 και 2, 19, 5˙ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, 1, 21˙ Ευσέβιος, Ευαγγελική προπαρασκευή 10, 10, 448˙ Τατιανός, Προς Έλληνας, 150˙ Γεώργιος Σύγκελλος 119, 15˙ Τζέτζης, Σχόλια στον Λυκόφρονα 177˙ Σχόλια στον Σοφοκλή, Ηλέκτρα, 4˙ Σχόλια στον Ευριπίδη, Ορέστης 932 και 1246˙ Σχόλιο στον Στάτιο, Θηβαΐδα 1, 252˙ Υγίνος 143 και 225 και 274˙ Κασσιόδωρος 12, 213. Παρατηρούμε τα εξής, συγκρίνοντας όσα ισχυρίζεται περί Φορωνέα ο Μ. Καλόπουλος και όσα γράφει περί Φορωνέα η Ελληνική Μυθολογία:
1. (Το σημαντικότερο:) Ο Μ. Καλόπουλος παραποιεί (συνειδητά;) την αφήγηση του μύθου στο κρίσιμο σημείο της δημιουργίας των πολλών διαλέκτων. Ο Μ. Καλόπουλος λέει ότι ο διαχωρισμός των γλωσσών, η δημιουργία νέων διαλέκτων δεν οφείλεται στους «θεούς», αλλά έγινε «φυσιολογικά» και απλώς, όταν συνοικίστηκαν στο Άργος όλοι οι άνθρωποι, «διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε πλέον ομογλωσσία». Αντίθετα η Ελληνική Μυθολογία μας πληροφορεί ότι ο «θεός» Ερμής δημιούργησε και έδωσε τις διαφορετικές γλώσσες στους ανθρώπους, αφού είχαν συνοικιστεί.
2. Ο συνοικισμός στο Άργος δεν οφείλεται στην λειψυδρία, όπως ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, αλλά στο φόβο μην φαγωθούν απ'’ τα θηρία οι άνθρωποι.
3. Οι προστριβές δεν οφείλονται στην ύπαρξη πολλών διαλέκτων, όπως ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος, αλλά στο συνωστισμό, όπως λέει η Ελληνική Μυθολογία˙ η πολυγλωσσία επέτεινε τις προστριβές, αλλά δεν ήταν αυτή που τις δημιούργησε. Ο Μ. Καλόπουλος ισχυρίζεται ότι αντλεί τα στοιχεία του για τον μύθο από την Ελληνική Μυθολογία της Εκδοτικής Αθηνών. Είναι ολοφάνερο ότι άλλα λέει η Ελληνική Μυθολογία και άλλα ισχυρίζεται ο Μ. Καλόπουλος. Τι συμβαίνει είναι προφανές.
Ώστε ο Ερμής, ένας «θεός», είναι που δίνει σε κάθε πολιτεία και στις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων από μια γλώσσα. Καμιά σχέση με τον ψευδοεπιστημονισμό του αρχαιογνώστη, Μ. Καλόπουλου, ο οποίος θέλει να πείσει ότι ο μύθος συμφωνεί με τα επιστημονικά δεδομένα (που σιγά μην συμφωνούσε, λες και έχουν καταλήξει οι επιστήμονες πώς, πού και πότε διαχωρίστηκαν οι γλώσσες).
Είναι ενδιαφέρον, ως διαφορά, ότι στην Π.Δ. η σύγχυση των γλωσσών έχει μια κάποια αιτία, μια «ύβρη» προς τον Θεό. Στο μύθο του Φορωνέα αντίθετα, δεν υπάρχει κανείς λόγος, αντίστοιχος ή έστω διαφορετικός απ’ αυτόν της διήγησης της Βαβέλ. Γιατί π.χ. να μην τους άφηνε ο Ερμής να συνεχίσουν να έχουν την ίδια γλώσσα, όπως την είχαν πριν πριν τους συνοικίσει ο Φορωνέας στο Άργος;
Όχι απλώς – ενάντια στους ψευδείς ισχυρισμούς του Μ. Καλόπουλου – ο ειδωλολατρικός μύθος παραδέχεται ότι οι «θεοί» έδωσαν τις γλώσσες (άρα πάει στράφι ο «αθεϊστικός ορθολογισμός», τον οποίο γελοιοποιεί ο Μ. Καλόπουλος κάνοντάς τον «σημαία» του αγώνα του υπέρ των πολυθεϊστικών μύθων) κι ότι αυτές δεν δημιουργήθηκαν μόνες τους (π.χ. απ’' τις φυσικές συνθήκες ή το γεωγραφικό διαχωρισμό), αλλά επιπλέον ο μύθος δεν δίνει καν μια (έστω παράλογη) εξήγηση για τη δημιουργία πολλών διαλέκτων απ'’ τους «θεούς», σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη, η οποία δίνει μια θεολογικώς πολύ κατανοητή εξήγηση (ύβρη προς τον Θεό). Για δυο λόγους, λοιπόν, υπερτερεί η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης απ’' το παραμύθι του Φορωνέα, και συνεπώς είναι αδύνατο να αντιγράφει αυτή τον ειδωλολατρικό μύθο. Για τρεις μάλλον. Ο μύθος μάς λέει ότι αρχικά οι άνθρωποι «οι άνθρωποι περνούσαν τη ζωή τους στα δάση και στις ερημιές, καθένας για τον εαυτό του». Αυτό είναι εντελώς αντιεπιστημονικό. Δεν υπήρξε ποτέ καμμιά αρχική άγρια κατάσταση, όπου καθένας ζούσε μόνος του. Πάντα ζούσαν μαζί οι άνθρωποι. Άλλωστε, αν ζούσαν στις ερημιές, τι νόημα θα είχε η διακυβέρνηση απ’ τον Δία; Χώρια που αυτό εισάγει τη θεοκρατία, ότι οι θεοί κυβερνούσαν την ανθρώπινη κοινωνία. Πέραν αυτών, ο μύθος, όπως τον παραθέτει η Ελληνική Μυθολογία, είναι εξ αντικειμένου παράλογος, διότι μας παρουσιάζει τον Φορωνέα να είναι ταυτόχρονα ο πρώτος άνθρωπος και ο πρώτος βασιλιάς στη γη. Για αν ήταν βασιλιάς, θα απαιτούνταν η ύπαρξη κι άλλων ανθρώπων. Αλλά τότε θα έπρεπε ο Φορωνέας να ζήσει εκατοντάδες χρόνια, ώστε να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι θα γίνονταν υπήκοοί του. Πώς το εξηγούν αυτοί οι οπαδοί της επιστημονικότητας των μύθων; Εξάλλου ο μύθος του Φορωνέα που κατεβάζει τη φωτιά απ’' τον ουρανό, προφανώς με τη συγκατάθεση του Δία (αφού ο Φορωνέας δεν τιμωρήθηκε γι’ αυτό) αντικρούει το μύθο του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά και τιμωρήθηκε. Συμπέρασμα; Η ειδωλολατρική μυθολογία είναι ένα ετερόκλητο σύμφυρμα παράλογων παραμυθιών, που το ένα αντικρούει το άλλο. Επιπλέον υπάρχουν και άλλες διαφορές μεταξύ μύθου του Φορωνέα και διήγησης της Βαβέλ: πρώτον, δεν υπάρχει πύργος και απόπειρα των ανθρώπων να φτάσουν τους θεούς στο μύθο του Φορωνέα˙ δεύτερο, στη βιβλική διήγηση η αιτία της συγκέντρωσης των ανθρώπων σε μια πόλη είναι η ματαιοδοξία των ανθρώπων να ανέβουν στον ουρανό.
Υπάρχει η αντίρρηση για ένα άλλο μύθο, του Ώτου και του Εφιάλτη, των Αλωάδων, γιων του Ποσειδώνα και της Ιφιμέδειας. Αυτοί, «όταν έγιναν εννιά χρονώ κι είχαν πάχος εννιά πήχες και ύψος εννιά οργυιές, τους μπήκε η ιδέα ν’ ανοίξουν πόλεμο με τους θεούς. Σηκώνουν, λοιπόν, την Όσσα και τη στήνουν πάνω στον Όλυμπο, πάνω στην Όσσα σκαλώνουν το Πήλιο και με τα βουνά αυτά φοβέριζαν ν’ ανεβούνε στον Ουρανό. Κι έλεγαν, ότι θα χώσουν τη θάλασσα με τα βουνά και θα την κάνουν στεριά και τη στεριά θάλασσα. Και ζητούσαν γυναίκες ο Εφιάλτης την Ήρα κι ο Ώτος την Αρτέμιδα. Έδεσαν μάλιστα και τον Άρη. Αλλά κατάφερε να τον απελευθερώσει κρυφά ο Ερμής και τους Αλωάδες του σκότωσε η Άρτεμις με τέχνασμα στη Νάξο» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Α’, VII, 4). Παρατηρούμε τις εξής διαφορές μεταξύ μύθου των Αλωάδων και βιβλικής αφήγησης: πρώτον, στη βιβλική αφήγηση χτίζεται πύργος (οικοδόμημα), ενώ στο μύθο στήνεται βουνό πάνω σε βουνό (!)˙ δεύτερον, στη βιβλική αφήγηση όλοι οι άνθρωποι συμμετέχουν στο εγχείρημα της οικοδόμησης του πύργου, ενώ στο μύθο μόνο δύο αδέλφια˙ τρίτον, σκοπός των ανθρώπων που έχτιζαν τον πύργο της Βαβέλ ήταν «να γίνουν ονομαστοί» πριν διασπαρούν, ενώ στο μύθο ο σκοπός των Αλωάδων ήταν... να παντρευτούν δυο θεές˙ τέταρτο, ούτε και σ’' αυτόν τον μύθο υπάρχει αιτιολόγηση για την ποικιλία των διαλέκτων, αλλά ούτε και αναφορά σε γλωσσικές διαλέκτους˙ πέμπτον, είναι ολοφάνερο ότι ο μύθος περιέχει πολλά εντελώς παράλογα στοιχεία (στήσιμο βουνού πάνω σε βουνό) που δείχνουν την αναληθοφάνειά του, ενώ η βιβλική διήγηση είναι ορθολογική (δεν θα ήταν παράξενο αν κάποιοι αποφάσιζαν να χτίσουν έναν πύργο, από ματαιοδοξία, που να έφτανε ώς τον ουρανό). Καμμία σχέση λοιπόν.
Η ύπαρξη υψηλών πύργων-ναών στην Μεσοποταμία είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Ο Ηρόδοτος (1, 181 κ.ε.) αναφέρει τέτοιους οκταόροφους πύργους˙ οι Άραβες τους ονομάζουν birs nimrud. Ένας σωζόμενος πύργος έχει ύψος 210 μέτρων. Είναι τα γνωστά ziggurat, όπως πολλοί γνωρίζουν. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λέξη ζιγκουράτ σημαίνει «λόφος του ουρανού» (Robert T. Boyd, Tells, Tombs and Treasure, Bonanza Books - New York 1969, p. 75), πράγμα που μας θυμίζει την πρόθεση των επίδοξων οικοδόμων της Βαβέλ να χτίσουν πύργο, του οποίου η κορυφή «να φτάνει στους ουρανούς». Η λέξη Βαβέλ προέρχεται από την ακκαδική Bab-ilu, η πύλη του θεού. Στους Εβραίους όμως η λέξη σημαίνει την Βαβυλώνα και είναι ομόηχη της λέξης «σύγχυση». Εντυπωσιακό είναι και το εξής. «Ο Τζώρτζ Σμιθ, μέλος του προσωπικού του Βρεταννικού Μουσείου, που μετέφρασε την διήγησιν του Βαβυλωνιακού μύθου δια τον Κατακλυσμόν, εδημοσίευσε την μετάφρασιν ενός αποσπάσματος, εις το οποίον γίνεται λόγος δια την καταστροφήν ενός από αυτά τα Ζιγκουράτ. Το απόσπασμα γράφει: "Το κτίσιμον του ναού αυτού δυσαρέστησε τους θεούς. Σε μια νύχτα κατεδάφισαν, ό,τι είχε κτισθή. Τους εσκόρπισαν σε μακρινούς τόπους και έφεραν σύγχυσι στην ομιλία τους (την έκαναν παράξενη, ξένη). Την πρόοδο την εμπόδισαν" (George Smith, Chaldean Account of Genesis (N. York: Scribner’s 1876) εις J. P. Free, Archaeology and Bible History, Van Kampen Press, Wheaton, 1954, σελ. 46» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 47). Άλλη μία επιγραφή στη Borsippa αναφέρεται στη σύγχυση των γλωσσών και γράφει: «Λέμε για το άλλο, δηλαδή το οικοδόμημα, τον οίκο των Επτά Λυχνιών της Γης, το πιο αρχαίο μνημείο της Borsippa, ότι ένας παλιάς βασιλιάς το είχε χτίσει, αλλά δεν ολοκλήρωσε την κορυφή του. Από μια πολύ μακρινή εποχή οι άνθρωποι το είχαν εγκαταλείψει μιλώντας ασυνάρτητα. Από εκείνο τον καιρό ο σεισμός και ο κεραυνός είχαν διασκορπίσει τον πηλό του˙ τα τούβλα της επένδυσης είχαν σπάσει, και το ανάχωμα είχε σκορπιστεί». Οι εξωβιβλικές αναφορές δεν είναι λίγες. Στο σουμεριακό έπος με τίτλο ''Ο Ενμερκάρ και ο κύριος της Αράττα'', βρίσκεται ένας λόγος του Ενμερκάρ. Σ'’ αυτόν, αφού αναφερθεί ότι όλοι μιλούσαν σε μια γλώσσα, διαβάζουμε: «[Τότε] ο Ένκι, ο κύριος της αφθονίας, [του οποίου] οι εντολές είναι αξιόπιστες, / ο κύριος της σοφίας, που κατανοεί τη γη, / ο ηγέτης των θεών, / προικισμένος με σοφία, ο κύριος της Eridu, / άλλαξε την λαλιά στα στόματά τους, [έφερε] καυγά σ’' αυτή, / στο λόγο των ανθρώπων, που [ώς τότε] ήταν ένας».
Μόνο φαντασία, λοιπόν, δεν είναι το περιεχόμενο της διήγησης της Γένεσης για τον πύργο της Βαβέλ. Το ζήτημα της δυνατότητας να υπήρχε μία αρχική κοινή γλώσσα είναι συνδεδεμένο με το ενδεχόμενο της ύπαρξης ενός μοναδικού ζευγαριού ανθρώπων,– αναφερθήκαμε σ'’ αυτό παραπάνω. Αν υπήρξε τέτοια κοινή γλώσσα – είναι η λεγόμενη Νοστρατική υπόθεση (Nostratic hypothesis), είναι επιστημονικά αμφιλεγόμενο, αλλά όχι και αποκλειόμενο. Στο Nostratic: Sifting the Evidence (John Benjamins, 1998), των Brian Joseph (καθηγητή γλωσσολογίας στο Ohio State) και Josheph Salmons (καθηγητή Γερμανικών στο University of Wisconsin), αφού οι δύο επιστήμονες παραθέσουν τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της υπόθεσης αυτής, ο Joseph λέει: «Η απόδειξη για την Νοστρατική υπόθεση δεν είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να την κάνει πιθανή, αλλά υπάρχει αρκετή αξία σ’' αυτήν, για να κάνει την υπόθεση ενδεχόμενη». Όσο για το πώς ο Θεός επέφερε τη σύγχυση των γλωσσών, προκαλώντας πανικό ή τρόμο στους οικοδόμους, δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, καθώς δεν εξηγείται ούτε στα κείμενα των λαών της Μεσοποταμίας. Αλλά εδώ πρόκειται για μια απευθείας επέμβαση του Θεού. Η άγνοια του τρόπου με τον οποίον έπαθαν σύγχυση, τρομοκρατήθηκαν, έφυγαν αλαφιασμένοι προφέροντας ασυνάρτητες κι ακατανόητες λέξεις – σύμφωνα και με τους εξωβιβλικούς βαβυλωνιακούς μύθους οι κατασκευαστές του πύργου της Βαβέλ, δεν ακυρώνει την πραγματικότητα του γεγονότος (εκτός κι αν αρχίσουμε να μην πιστεύουμε ούτε στις εξωβιβλικές πηγές, εάν αυτές επιβεβαιώνουν τη μαρτυρία της Π.Δ.) ότι όντως οι κατασκευαστές του πύργου τρομοκρατήθηκαν, έπαθαν σύγχυση, και διασκορπίστηκαν αλαφιασμένοι μιλώντας ασυνάρτητα και ακατανότητα. Άλλο η αδυναμία εξήγησης (της θεϊκής παρέμβασης επί) ενός γεγονότος κι άλλο η αβεβαιότητα ή (στην περίπτωσή μας) η βεβαιότητα ότι πράγματι το γεγονός αυτό συνέβη.
ιβ') "Τι αποδείξεις υπάρχουν για την ύπαρξη του Αβραάμ; Μπορεί απλώς να εφευρέθηκε το πρόσωπο αυτό, ώστε οι απόγονοί του να ισχυρίζονται ότι κληρονόμησαν τα δικαιώματα που ο Θεός της Π.Δ. υποτίθεται ότι έδωσε σ'’ αυτόν".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά, ο Αβραάμ δεν ήταν κάποιος βασιλιάς ενός ισχυρού έθνους˙ θα ήταν μάταιο να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός μη σημαντικού προσώπου, επειδή δεν τον αναφέρουν εξωβιβλικές πηγές. Τότε θα έπρεπε να αρνηθούμε την ύπαρξη όλων των ανθρώπων της εποχής εκείνης, εκτός από τους επιφανείς. Μπορούμε όμως να μάθουμε κατά πόσο οι πληροφορίες της Γένεσης για τον καιρό του Αβραάμ επαληθεύονται από την Αρχαιολογία.
Κατά πρώτον, συγκρίνοντας τα ονόματα που βρέθηκαν σε κείμενα της Μέσης Ανατολής του 20ου και 18ου π.Χ. αιώνα με τα ονόματα των Πατριαρχών της Π.Δ., βλέπουμε ορισμένες ομοιότητες. «Έτσι ημπορούμε να συγκρίνωμεν το όνομα Άβραμ με το Αβα(μ)ράμα, που ευρέθη εις πινακίδες εις το Ντιλμπάτ˙ το όνομα Αβραάμ με το Αμπουραχάνα, που ευρέθη εις τα "κείμενα με τους εξορκισμούς"˙ το όνομα Ιακώβ με το Γιακούμπ-ιλ, το όνομα Ζαβουλών με το Ζαβιλάνου, που ευρέθη εις πηγές Αιγυπτιακές και παλαιο-Βαβυλωνιακές˙ το όνομα Ασήρ με το Άσρα κλπ. Το όνομα (Μαρί-) Γιαμίνα, που ευρέθη εις τα κείμενα της Μάρι, θεωρείται παράλληλον με το Εβραϊκόν όνομα Βενιαμίν. Όλα αυτά τα παράλληλα ονόματα συναντώνται μεταξύ του 19ου και 17ου αιώνος π.Χ. (K. A. Kitchen, Ancient Orient and Old Testament, The Tyndale Press, London 1966, σσ. 48-49)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 60). Όταν πέθανε η Σάρρα, ο Αβραάμ αγόρασε ένα χωράφι για να τη θάψει. Αρχικά ήθελε να αγοράσει μόνο ένα σπήλαιο, αλλά ο Εφρών, ο ιδιοκτήτης του αγρού στην άκρη του οποίος βρισκόταν το σπήλαιο, επέμενε να αγοράσει ο Αβραάμ όλο το χωράφι (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΓ’). «Το γεγονός εφωτίσθη εντελώς, όταν εμελετήθησαν οι πινακίδες με τους νόμους των Χετταίων (M.R. Lehman, Bulletin of the American Schools of Oriental Research, 129 (1953), σσ. 15-18). Από τις πινακίδες αυτές εμάθαμε διατί ο Εφρών επέμενε ν’α αγοράσει ο Αβραάμ όχι μονάχα το σπήλαιον, αλλά και όλο το χωράφι. Αν ο Αβραάμ αγόραζε μόνον το σπήλαιον, τότε, σύμφωνα με την ισχύουσαν νομοθεσίαν, τα έξοδα συντηρήσεως, καλλιεργείας κλπ. θα εσυνέχιζε να τα πληρώνη ο Εφρών˙ ενώ, εάν ο Αβραάμ αγόραζε και το χωράφι, εις το οποίο ευρίσκετο το σπήλαιον, τότε τα έξοδα αυτά θα τα επλήρωνε ο αγοραστής, ο νέος κάτοχος, δηλαδή ο Αβραάμ (K. A. Kitchen, Ancient Orient and Old Testament, The Tyndale Press, London 1966, σσ. 155)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 63). Στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ’, 18 και 27 ο Ιακώβ εργάζεται επτά χρόνια για τον πεθερό του, προκειμένου να παντρευτεί τις κόρες του. Ο πεθερός του, ο Λάβαν, τονίζει στον Ιακώβ ότι δεν πρέπει αυτός να πάρει άλλες γυναίκες εκτός από τις κόρες του (ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ’, 50). «Από τις γραπτές πινακίδες της Νουζί εμάθαμε επίσης ότι, όταν κάποιος υιοθετούσε ένα γιο, έδιδε εις αυτόν ως σύζυγον την κόρην του. Οι πινακίδες αναφέρουν πολλές περιπτώσεις, κατά τις οποίες ένας άνδρας εδούλευε δια κάποιαν περίοδον εις τον θετόν του πατέρα, πριν ο τελευταίος του δώση την κόρη του. Εις πολλές επίσης περιπτώσεις εις τον άνδρα, πάντοτε κατά τις πινακίδες, απηγορεύετο ο γάμος με άλλην σύζυγον. Εις περίπτωσιν γάμου επεβάλλοντο ποινές εις τον άνδρα» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 64). «Από τις πινακίδες της Νουζί εμάθαμεν επίσης ότι εις την πόλιν εκείνη ήταν γνωστός και ο γάμος γαμβρού με κουνιάδα. Έχομεν, περίπτωσιν, την οποίαν αναφέρουν οι πινακίδες, κατά την οποίαν ο πατέρας προσφέρει νύμφην εις το παιδί του και ορίζει ότι, αν πεθάνη ο γιος του, τότε η κόρη πρέπει να υπανδρευθή με άλλον γιο του» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 65). Αυτό ακριβώς γίνεται και στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΗ’, 6-8. Ο Ιούδας δίνει στο γιο του, Ήρ, κάποια Ταμάρ για γυναίκα˙ όταν ο Ήρ πεθαίνει, ο Ιούδας λέει στον αδερφό του Ήρ να παντρευτεί την Ταμάρ. Στο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 1-2 βλέπουμε την στείρα Σάρρα να προτρέπει τον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη της, ώστε να αποκτήσει μέσω αυτής ένα γιο. «Ο κώδικας του Χαμμουραμπί αναφέρει ότι εις την Βαβυλωνίαν η γυναίκα ημπορούσε να προσφέρη ως δεύτερη σύζυγο εις τον άνδρα της μίαν δούλην, ώστε ο τελευταίος ν’ αποκτήσει μαζί της παιδιά» Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 65). Επίσης η Αγία Γραφή δεν γράφει πουθενά ότι ο Θεός προέτρεψε την Σάρρα να ζητήσει κάτι τέτοιο από τον Αβραάμ˙ ήταν δική της πρωτοβουλία, σύμφωνα με τα έθιμα της πατρίδας τους. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει την αλήθεια ότι ο Θεός δεν προέτρεπε στον πολυγυνισμό, πριν το Δεκάλογο στο Σινά, αλλά απλώς τον ανέχτηκε. Περιπτώσεις όπως του Ησαύ που πούλησε τα πρωτοτόκια για ένα πιάτο φακής (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕ’, 27-34) βρίσκουμε και στις πινακίδες της Νουζί. Εκεί αναφέρεται κάποιος Τουπκιτίλλα που μεταβίβασε τα κληρονομικά του δικαιώματα στον αδερφό του Κουρπαζάμ, με αντάλλαγμα τρία πρόβατα. Ακόμη και περίεργοι τρόποι επικύρωσης εμπορικής συμφωνίας, σύμφωνα με τους οποίους τα συμβαλλόμενα μέρη έδιναν το ένα στο άλλο το ένα σανδάλι τους (π.χ. ΡΟΥΘ Δ’, 7-8). Αυτός ο τρόπος αναφέρεται και σε ορισμένες πινακίδες, σύμφωνα με τις οποίες γινόταν ανταλλαγή ενός ζευγαριού παπουτσιών ή άλλου φθηνού αντικειμένου μεταξύ δύο προσώπων σε περίπτωση εμπορικών συναλλαγών. Η ευλογία του ετοιμοθάνατου πατέρα ήταν μη ανακλητή και είχε νομική ισχύ. Γι’ αυτό κι ο Ισαάκ δεν μπορεί να ευλογήσει ξανά τον εξαπατημένο πρωτότοκο Ησαύ με τις ίδιες ευλογίες, αφού είχε ήδη ευλογήσει τον Ιακώβ (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΖ’, 33 κ.ε.). Και στις πινακίδες της Νουζί βλέπουμε αντίστοιχα πράγματα. Στις ίδιες πινακίδες αναφέρεται ότι ο κληρονόμος κάποιου έπαιρνε, εκτός από την περιουσία, και τα είδωλα των οικογενειακών θεών, που επείχαν θέση τίτλων κυριότητας, ακόμη κι αν ήταν θετός γιος. Οι κόρες του Λαβάν, επειδή αυτός δεν έδινε στον Ιακώβ το μερίδιο της περιουσίας που του άξιζε, φεύγουν μαζί με τον Ιακώβ και παίρνουν μαζί τους τα είδωλα των θεών του πατέρα τους (ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ’, 34), προφανώς για να «εκβιάσουν» αργότερα τα αδέρφια τους, αφού θα είχαν τους τίτλους κυριότητας της πατρικής περιουσίας.
Το ζήτημα των καμήλων που απέκτησε ο Αβραάμ στην Αίγυπτο (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’, 16) χρησιμοποιήθηκε, από όσους τόνιζαν ότι δεν είχαν εξημερωθει οι καμήλες την εποχή εκείνη, για να αποδειχθεί ότι η Π.Δ. γράφει ανακρίβειες. «Κατά τον αρχαιολόγο Φρη, μεταξύ των στοιχείων που κατέχει η Αρχαιολογία, των σχετικών με την παρουσίαν και χρήσιν των ζώων αυτών εις την Αίγυπτον, περιλαμβάνονται αγαλματίδια και γλυπτά με καμήλες, πλάκες με παραστάσεις των ζώων αυτών, γλυπτά εις βράχους και τοιχογραφίες, οστά καμήλας, ένα κρανίο καμήλας και ένα σκοινί από μαλλί καμήλας. Τα αντικείμενα αυτά, που πλησιάζουν τα είκοσι, χρονολογούνται από το 3000 περίπου π.Χ. μέχρι τον 7ον π.Χ. αιώνα (J.P Free, Abraham’s Camels, Journal of Near Eastern Studies, University of Chicago, July 1944, σσ. 187-193)» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 73).
Το συμπέρασμα είναι ότι όλα τα έθιμα της εποχής του Αβραάμ περιγράφονται με μεγάλη ακρίβεια στην Παλαιά Διαθήκη˙ αυτό είναι σημαντικό στοιχείο, για να αποδεχτούμε και την μαρτυρία της για την ύπαρξη των προσώπων που αναφέρει, αλλά και την αλήθεια της άποψης ότι συγγραφέας ήταν ο Μωυσής.
ιγ') «Ο Αβραάμ είναι ο νταβατζής της ίδιας του της γυναίκας, αφού την έδωσε στον Φαραώ, όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Νταβατζής» είναι κάποιος που παραδίδει στην πορνεία γυναίκες, προκειμένου να βγάλει χρήματα. Εάν οι επικριτές της Π.Δ. διάβαζαν ποτέ τους το επίμαχο εδάφιο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 10-20, αντί να βρίζουν, θα έβλεπαν ότι ο Αβραάμ ούτε είχε σκοπό να βγάλει χρήματα εκδίδοντας την Σάρα ούτε την έκανε πόρνη:
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 10 Εκείνο τον καιρό ξέσπασε πείνα στη Χαναάν και ο Άβραμ κατέβηκε στην Αίγυπτο για να μείνει εκεί, γιατί η πείνα ήταν μεγάλη. 11 Όταν πλησίαζε στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα, τη γυναίκα του: «Ξέρω πως είσαι γυναίκα με ωραία εμφάνιση. 12 Αν σε δουν οι Αιγύπτιοι θα καταλάβουν πως είσαι γυναίκα μου. Τότε θα με σκοτώσουν˙ εσένα όμως θα σε αφήσουν να ζήσεις. 13 Να λες λοιπόν ότι είσαι αδελφή μου, για να μου φερθούν καλά και να μ'’ αφήσουνε να ζήσω για χάρη σου.
Δεν είναι προαγωγός ο Αβραάμ, όπως ψεύδονται οι κατήγοροί του, διότι δεν είχε καμμία τέτοια πρόθεση. Ήξερε ο Αβραάμ ότι κινδύνευε, εάν έλεγε πως η Σάρα είναι γυναίκα του. Βλέποντάς τον να είναι μόνος, οι Αιγύπτιοι θα τον σκότωναν, για να του πάρουν τη γυναίκα, να τη βιάσουν ή να την πουλήσουν δούλα. Από φόβο λοιπόν, είπε κι έκανε όλα αυτά ο Αβραάμ, κι όχι από πονηρούς υπολογισμούς. Μπορεί να κατηγορηθεί ως δειλός, αν και ούτε αυτό ισχύει, διότι, όταν είσαι ολομόναχος σε ξένη χώρα και γνωρίζεις τα «έθιμα» των λαών αυτών, μόνο για δειλία δεν μπορείς να κατηγορηθείς.
i)«Ναι, αλλά δεν υπολόγισε ότι η τιμή της γυναίκας του θα σπιλωνόταν;» Απάντηση: Φυσικά, αλλά ήξερε ότι θα τον βοηθούσε ο Θεός.
ii) «Μα αφού στο ΙΒ’ 19 ο Φαραώ λέει ότι έλαβε τη Σάρα για γυναίκα του, πώς λέτε ότι δεν σπιλώθηκε η τιμή της;» Η απάντηση βρίσκεται στο ΙΒ’ 17-20:
17 Αλλά ο Κύριος χτύπησε με μεγάλες συμφορές τον Φαραώ και τους αυλικούς του εξαιτίας της Σάρας, της γυναίκας του Άβραμ. 18 Τότε ο Φαραώ κάλεσε τον Άβραμ και του είπε: «Τι ήταν αυτό που μου έκανες! Γιατί δεν μου το ‘πες ότι αυτή είναι γυναίκα σου; 19 Γιατί είπες ότι είναι αδερφή σου, κι εγώ την πήρα γυναίκα μου; Τώρα λοιπόν να η γυναίκα σου. Πάρ’ε την και φύγε». 20 Και έδωσε ο Φαραώ διαταγή στους άντρες του να συνοδέψουν έξω από τη χώρα τον Άβραμ, τη γυναίκα του και όλα όσα είχε.
Δεν είναι σίγουρο ότι πρόλαβε να διαπράξει τη μοιχεία ο Φαραώ. Εάν είχε προλάβει να τη διαπράξει, τότε το 17 θα έλεγε ότι ο Θεός τον τιμώρησε για τις ασεβείς πράξεις. Δηλαδή επενέβη όταν έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και στο ΓΕΝΕΣΙΣ Κ’ 2-7. «6. Τότε ο Θεός [τού Αβιμέλεχ] του είπε, στο όνειρό του πάντα: «Το ξέρω κι εγώ ότι το έκανες με καλή πρόθεση: γι’' αυτό και σε προφύλαξα από του να αμαρτήσεις ενώπιόν μου, και δε σε άφησα να την αγγίξεις». Το σχετικό με τον Φαραώ κείμενο δεν προσδιορίζει το διάστημα μεταξύ της γαμήλιας τελετής Φαραώ-Σάρας και της τιμωρίας του Φαραώ. Δεν είναι υποχρεωτικό να υποθέσουμε ότι τα δύο γεγονότα συνέβηκαν μακριά το ένα από το άλλο, ούτε καν παραπάνω από την ίδια ημέρα. Αντίθετα, η αρχική (όχι κατά το διώξιμο απ’' την Αίγυπτο) παροχή δώρων στον Αβραάμ μπορεί κάλλιστα να έγινε πριν την γαμήλια τελετή ή αμέσως μετά, την ίδια μέρα.
iii) «Και γιατί δεν το βοήθησε εξ αρχής ο Θεός, αλλά τον άφησε να μπλέξει;» Απάντηση: διότι οι πρόγονοί μας έλεγαν «συν Αθηνά και χείρα κίνει»˙ έπρεπε πρώτα ο Αβραάμ να εξαντλήσει τα ανθρωπίνως δυνατά μέσα και μετά θα αναλάμβανε δράση ο Θεός, όταν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Εκτός κι αν έχουν κατά νου τους οι Νεοπαγανιστές κανέναν θεό προστάτη της τεμπελιάς και της αδράνειας. Καθόλου παράξενο.
iv) «Και γιατί να πει ψέμματα ότι είναι η αδελφή του;» Απάντηση: Δεν είπε ψέμματα, ήταν ξάδερφή του και γυναίκα του. (Εκείνη την εποχή οι ξαδέλφες ονομάζονταν αδελφές, δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι συγγένειας, εξάδελφος, θείος, ανηψιός κλπ).
v) «Ωραία. Εκτός από νταβατζής είναι και αιμομίκτης ο... Πατριάρχης σας». Απάντηση: Στους λαούς της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου δεν θεωρείτο αιμομιξία να διαλέγεις γυναίκα μέλος της οικογένειάς σου, αλλά αντίθετα, θεωρείτο ασέβεια να πάρεις γυναίκα από άλλη φυλή. Ακολουθούσε τα έθιμα, τα θεωρούμενα σωστά ο Αβραάμ. Δεν τα παραβίαζε. Ο Καλόπουλος φυσικά, έχοντας πλήρη άγνοια του γεγονότος αυτού κάνει λόγο για «πρωτάκουστη και εύκαμπτη χαλδαϊκή λογική» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 73). H αλήθεια είναι ότι και στην Ελλάδα, τον καιρό του Θεμιστοκλή ο ανηψιός κάποιου μπορούσε να παντρευτεί την κόρη του, δηλαδή, επιτρεπόταν ο γάμος μεταξύ ξαδέλφων (Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, 32).
vi) «Κι εξάλλου, βλέπουμε στο ΙΒ’ να γράφει ότι αφού οδήγησαν την Σάρα στα ανάκτορα του Φαραώ: «16 Χάριν αυτής υποδέχτηκαν με ευμένεια και περιποιήθηκαν τον Άβραμ, ώστε αυτός να αποκτήσει πρόβατα και μοσχάρια και ημιόνους και δούλους και δούλες και καμήλες.» Δηλαδή ο Αβραάμ όντως επωφελήθηκε από το γεγονός αυτό! Πώς λέτε ότι δεν είναι νταβατζής;»
Απάντηση: δεν είναι, γιατί δεν σκόπευε να αποκτήσει τα αγαθά αυτά εκδίδοντας τη Σάρα. Μετά ήρθαν αυτά, δίχως να τα ζητήσει. Γι’ αυτό άλλωστε λέει στη Σάρα, αρχικά, να πει ότι είναι αδερφή του, όχι για να κερδίσει ο ίδιος χρήματα, αλλά για να σωθεί η ζωή του.
Ο Καλόπουλος, θεωρεί ότι ο Αβραάμ, όντας «Χαλδαίος μάγος» εξαπατούσε με χαλδαϊκά φίλτρα και δηλητήρια διάφορους (μεταξύ αυτών και τον Φαραώ) προκαλώντας σ’' αυτούς πληγές (ΓΕΝΕΣΗ ΙΒ’, 17), ώστε μετά να τους τρομάξει παριστάνοντας σ’ αυτούς τον άνθρωπο του Θεού κι έτσι πείθοντάς τους να του δώσουν πλούτη ώστε να προσευχηθεί για να απαλλαγούν από την θεϊκή τιμωρία: «Η Χαλδαία, γνωστός τόπος παραγωγής δυνατών φίλτρων, βοτάνων, καθώς και μάγων-μαγγανευτών, έχει εξοπλίσει με ικανότατα εφόδια (τον Αβραάμ). (...) Άλλωστε ο Αβραάμ δεν έχει λιγότερες ίσως ελευθερίες μέσα στο θεϊκό στόχο, την οικεία του Φαραώ. Οι πληγές λοιπόν μπορούν να συντηρηθούν με αξιοθαύμαστη δράση. Ο Φαραώ μάταια θα εφαρμόσει τις δικές του θεραπευτικές μεθόδους προσπαθώντας να απαλλαγεί από τις μεγάλες πληγές που ξαφνικά γέμισαν τον οίκο του. (...) Γι’ αυτό το σκοπό, τα αραιωμένα δηλητήρια-ναρκωτικά είναι η ιδανική λύση, γιατί ζώα και άνθρωποι "θεραπεύονται" αμέσως μόλις αποσύρει απ’ τη διατροφή των θυμάτων του τα πληγηρά αυτά μαγγανο-χαλδαιικά μυστικά "όπλα"!» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 72 και 149). Εδώ ο Καλόπουλος μας παρουσιάζει τον Αβραάμ (πάντα δίχως αποδείξεις: ένας συνωμοσιολόγος «κριτικός» ποτέ δεν θα πράξει κάτι τέτοιο) ως τον Κυρίαρχο της Κουζίνας (έ, είναι κουνιάδος του Φαραώ, βλέπετε) ή σαν χαρακτήρα σε ταινίες, στις οποίες ρίχνει σκονάκι στα ποτήρια με το ποτό κι αποκοιμίζει τα θύματά του. Μαζί με το δισάκι του, ο Αβραάμ – ακόμη κι όταν κατεβαίνει φτωχός και πεινασμένος στην Αίγυπτο – κουβαλά πάντα τα μαγικά χαλδαϊκά φίλτρα, φυσικά, που είναι τόσο απαραίτητα. Και οι μάγειρες του Φαραώ τον αφήνουν να αλωνίζει στα μαγειρεία, να προσθέτει ό,τι θέλει στα φαγητά, και – όπως στις ταινίες να μη τον παίρνει είδηση κανείς μάγειρας, κανείς «δοκιμαστής» να μην διαβλέπει αλλαγή στη γεύση των ποτών και των φαγητών κι έτσι ο Φαραώ να υποφέρει και το πανάρχαιο Αιγυπτιακό ιερατείο να μην μπορεί να διαγνώσει την αιτία ούτε τη θεραπεία, παρά ο «χαλδαίος μάγος»... πολύ χολυγουντιανά όλα αυτά.
Μπορεί άραγε οι Αιγύπτιοι να ήταν τόσο αδαείς και ηλίθιοι, και οι Χαλδαίοι τόσο πονηροί και υπέρτεροι γνώστες των φίλτρων-δηλητηρίων, όπως σκηνοθετεί ο Καλόπουλος την ιστορία για τις ανάγκες της συνωμοσιολογίας του; Από όσο μας λένε οι Αρχαίοι, με τίποτε! Οι Χαλδαίοι ήταν μαθητές των Αιγυπτίων ιερέων: «Ο Αιγύπτιος Βήλος, αφού εγκαταστάθηκε στον Ευφράτη ποταμό, διόρισε ιερείς, που οι Βαβυλώνιοι τους ονομάζουν Χαλδαίους (...) κατά το παράδειγμα του ιερατείου της Αιγύπτου, που κάνουνε [οι Χαλδαίοι] αστρονομικές παρατηρήσεις, μιμούμενοι τους Αιγύπτιους ιερείς, φυσικούς και αστρολόγους» (Διόδωρος Σικελιώτης, 1, 28, 1). Το αντίθετο, λοιπόν συνέβαινε, πράγμα που αναιρεί την υπόθεση των «σατανικών, ακατανίκητων χαλδαϊκών φίλτρων»: «Λένε επίσης πως οι Χαλδαίοι της Βαβυλώνας, όντας άποικοι των Αιγυπτίων, απέκτησαν τη φήμη που έχουν επειδή έμαθαν την αστρολογία από τους Αιγύπτιους ιερείς» (Διόδωρος Σικελιώτης, 1, 81). Αν όμως οι Χαλδαίοι μάγοι ήταν οι μαθητές και οι Αιγύπτιοι ιερείς οι δάσκαλοι, τότε όλα τα σενάρια περί Χαλδαίου Αβραάμ που εξαπατά τους ηλίθιους κι αδαείς Αιγυπτίους (μάγειρες, παλατιανούς, Φαραώ κι ιερατείο, τους πάντες) αποδεικνύονται αβάσιμα. Εκατό χρονών η αλεπού και εκατόν ένα το αλεπουδάκι, δεν γίνεται.
ιδ') "Η εμφάνιση των τριών αγγέλων στον Αβραάμ και η βοήθειά τους στη θεραπεία της στειρότητας της Σάρρας είναι αντιγραφή του ελληνικού μύθου του Υριέα. Αυτόν τον επισκέφτηκαν τρεις ολύμπιοι θεοί, και επειδή αυτός ήταν άτεκνος, του έδωσαν παιδί: γονιμοποίησαν το δέρμα του βοδιού το οποίο ο Υριέας είχε θυσιάσει σ’' αυτούς και τον διέταξαν να το χώσει στη γη, στον τάφο της γυναίκας του, και να το βγάλει ύστερα από εννιά μήνες. Έτσι γεννήθηκε ο γιος του".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: αυτά ισχυρίζεται ο Καλόπουλος (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 113-114), για να πείσει ότι ο συγγραφέας της Π.Δ. αντέγραψε τον ελληνικό μύθο. Είναι προφανές, ωστόσο ότι, 1) Η γυναίκα του Αβραάμ ζούσε –ενώ η γυναίκα του Υριέα ήταν νεκρή. 2) Οι τρεις άγγελοι (ο Θεός) απλώς με ένα λόγο του έλυσαν την στειρότητα της Σάρρας οι ψευτοθεοί του παραμυθιού όντας αδύναμοι έπρεπε να ακολουθήσουν ολόκληρο μαγικό τυπικό πασαλείφοντας στο δέρμα ενός βοδιού το σπέρμα τους (αν αυτό σημαίνει η γονιμοποίηση του δέρματος, εκτός κι αυνανίστηκε ο ίδιος ο Υριέας και έρριξε το δικό του σπέρμα στο δέρμα του ψόφιου βοδιού) κι ύστερα να το θάψουν για εννιά ολόκληρους μήνες. 3) Ο Ισαάκ εξέρχεται φυσιολογικά από τη μήτρα γυναίκας – ο γιος του Υριέα μήπως βγήκε από τη γη όπου ήταν θαμμένος επί εννιά μήνες και πασσαλειμένος στο σπέρμα (φαίνεται υπήρχε ομφάλιος λώρος μεταξύ δέρματος και εμβρύου); Ποια ιστορία είναι πιο ορθολογική κι αληθινή και ποια είναι πλήρης ανοησιών, σε ποια ιστορία ο ένας Θεός είναι αξιόπιστος και σε ποια οι τρεις θεοί είναι για κλάμματα (αλήθεια, δεν μπορούσαν οι θεοί να συστήσουν στον Υριέα απλώς να υιοθετήσει ένα παιδί ή να παντρευτεί μιαν άλλην κάνοντας μαζί της παιδί;) είναι εύκολο να εννοηθεί απ’ όλους εκτός από ελληνοκεντρικούς «κριτικούς της Βίβλου».
ιε') «Η επαγγελία της θαυμαστής γέννησης του Ισαάκ αναγγέλλεται [σημ.: από τους τρεις αγγέλους στον Αβραάμ] με μεγαλύτερη απ’' τη γνωστή σε όλους κανονική διάρκεια! αντί (sic) των 9 φυσιολογικών μηνών το παιδί θα έρθει σε 12 ακριβώς μήνες!» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 135).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ως «επιχείρημα» παρατίθεται το ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 10. Τίποτε τέτοιο δεν συνάγεται από το εδάφιο αυτό. Ο Θεός είπε στον Αβραάμ ότι «του χρόνου τέτοια εποχή η Σάρρα θα έχει γιο». Δεν είπε στον Αβραάμ «του χρόνου τέτοια εποχή, τη στιγμή που θα έρθω, η Σάρρα θα γεννήσει γιο». Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Πράγμα που σημαίνει, αντίθετα από ό,τι λέει ο Καλόπουλος, ότι ο γιος της Σάρρας σε ένα χρόνο θα ήταν τριών μηνών, θα ήταν δηλαδή ήδη γεννημένος, κι όχι «γεννημένος μόλις εκείνη τη στιγμή».
ιστ') "Η καταστροφή των Σοδόμων-Γομόρρων δεν έγινε από τον «Θεό», αλλά από τον Αβραάμ, ο οποίος κατασκεύασε τη θεότητα της Π.Δ., ώστε να δικαιολογήσει την θέλησή του ν’α αρπάξει τη γη των Σοδόμων. Να πώς: «Η πυκνοκατοικημένη πόλη με τις πολλές πλινθόχτιστες οικίες, άφθονα αποθηκευμένα εύφλεκτα υλικά... αρκούσαν για να κάνουν παρανάλωμα του πυρός τις πόλεις αυτές, αν η φωτιά ξεκινούσε σε λίγα σωστά επιλεγμένα μέρη. Αν ταυτόχρονα κάποια φρεάτια ασφάλτου υπήρχαν καταμεσής της περιοχής τους και κάποιος φρόντιζε να πιάσουν κι’ αυτά φωτιά, τότε καταλαβαίνουμε ότι η πυρκαγιά αυτή θα εξελισσόταν σε καταστροφή πολλών εβδομάδων (...) το πολύ-πολύ τινάζοντας τον παρακείμενο λόφο θείου στον αέρα πάνω απ’ την πόλη, να έχανε [σημ.: ο «ύπουλος Αβραάμ»] έναν αφελή δούλο, που έλαβε τη θεϊκή εντολή να θυσιάσει στον "Κύριο" εκείνο το πρωί πλάι... στις εύφλεκτες εξόδους αερίων» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 112-113). «Ο "πιστός", είναι τόσο ιδιόμορφα αφελής, που ενώ εύκολα δέχεται το "θεό" να ανατινάξει έναν ολόκληρο λόφο θειάφι πάνω στους "ασεβείς" Σοδομίτες... δεν του περνά καθόλου απ'’ το μυαλό του πως και ο "ευσεβής" προφήτης του... θα ήταν εξίσου πρόθυμος να κάνει το ίδιο» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 113)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κριτικοί της Αγίας Γραφής είναι τόσο ιδιόμορφα αφελείς, ώστε ενώ εύκολα αποδέχονται ως γεγονός την καταστροφή των Σοδόμων (είναι γνωστό ότι αποδέχονται από την Π.Δ. μόνο ό,τι τους βολεύει), δεν σκέφτονται πως δεν ήταν δυνατόν να ανατιναχτεί ολόκληρη πόλη... στα κρυφά από έναν άνθρωπο, όπως επίσης δεν περνά καθόλου απ’' το μυαλό τους να διαβάσουν (αυτοί, οι γνώστες-κριτικοί της Π.Δ.) το κεφάλαιο ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’ 23-32, όπου ο Αβραάμ – που υποτίθεται ότι σκέφτεται μόνο την καταστροφή των Σοδόμων, ώστε να ιδιοποιηθεί τη γη τους – ζητά από τον Θεό (τον οποίο υποτίθεται ότι «κατασκεύασε», μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την αρπακτικότητά του λέγοντας: «δεν ζήτησα εγώ τη Χαναάν. Ο Θεός μου την έδωσε!») να συγχωρέσει τους Σοδομίτες και να μην τους καταστρέψει! Ούτε περνά καθόλου απ’' το μυαλό των κριτικών της Βίβλου ότι ο Θεός που δήθεν «εφευρέθηκε ως άλλοθι από τον Αβραάμ εξαιτίας της υλικής απληστίας του ίδιου» υποσχέθηκε (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΕ’, 16) να δώσει τη γη όχι στον ίδιο τον Αβραάμ αλλά στους απογόνους του έπειτα από 480 χρόνια, οπότε δε θα είχε απολύτως κανένα νόημα – ούτε και άδεια του Θεού υπήρχε – ο Αβραάμ να καταστρέψει τα Σόδομα (λέγοντας ότι το έκανε ο Θεός) ώστε να εκπληρωθεί μια ώρα αρχύτερα η υπόσχεση της δωρεάς της Χαναάν! Η ίδια η υπόθεση του Καλόπουλου βρίθει αναπόδεικτων υποθέσεων: 1) ΑΝ έβαζε κάποιος φωτιά σε πολλά σημεία της πόλης. 2) ΑΝ το έκανε αυτό και στην άλλη πόλη, και δεν πιανόταν (ένας άνθρωπος να κάψει μια πόλη!!). 3) ΑΝ κάποια φρεάτια ήταν κοντά εκεί. 4) ΑΝ κάποιος φρόντιζε να τα ανάψει, στα κρυφά. 5) ΑΝ ο Αβραάμ ήθελε να καταστρέψει στα Σόδομα για να λάβει τη χώρα τους εκείνη τη στιγμή κι όχι μετά από 480 χρόνια και κυρίως 6) ΑΝ ο Θεός της Π.Δ. είναι επινόηση του Αβραάμ. Ο Καλόπουλος, ως... σκεπτικιστής που είναι, πιστεύει ότι όλα αυτά τα «αν» έγιναν, διότι προφανώς ήταν εκεί και τα είδε. Τα επιχειρήματα του Καλόπουλου είναι κυκλικά: «επειδή δεν υπάρχει τέτοιος θεός, ο Αβραάμ τον κατασκεύασε για να δικαιολογήσει σε όλον τον κόσμο την απληστία του», ενώ αντίστροφα «πώς το ξέρουμε ότι ο Αβραάμ πράγματι ήθελε να δικαιολογήσει την απληστία του και γι’ αυτό πράγματι κατασκεύασε έναν τέτοιο θεό για άλλοθι; –Μα επειδή είναι προφανές ότι δεν υπάρχει εξαντικειμένου τέτοιος θεός!» και ξανά: «και πώς το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιος θεός; –Επειδή είναι ολοφάνερο ότι ο Αβραάμ τον κατασκεύασε προκειμένου να... κ.λπ.» κ.ο.κ. Δεν είναι κακό πράγμα κάποιος να έχει κυκλική λογική, αρκεί να το ξέρει κι έτσι να μην παριστάνει τον «κριτικό», τον «διαφωτιστή», τον «αδογμάτιστο», ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πιστός απ’ την ανάποδη. Το παράδοξο είναι ότι κάτι τέτοιου είδους «κριτικοί» όχι απλώς αρνούνται αλλά και δεν κατανοούν ότι αυτό που υποστηρίζουν είναι δογματισμός. Η λογική αποδεικνύει τον ανορθολογισμό αυτού του είδους ψευδο-«σκεπτικισμού».
Η ιστορία αναφέρει τα εξής για τα Σόδομα: «Ένας ιερέας των Φοινίκων, ο Σαγχουνιάθων, εις την "Παλαιά ιστορία" του γράφει: "...Η κοιλάδα Σιντίμους (=Σιδδίμ) βυθίστηκε κι έγινε λίμνη που πάντοτε αχνίζει κι είναι χωρίς ζωή, μια εικόνα τιμωρίας και θανάτου των αμαρτωλών» (Ν. Π. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 84). Την ιστορία του Φοίνικα ιερέα την μετέφερε ο Διόδωρος Σικελιώτης. Ώστε και οι γύρω λαοί πίστευαν τα ίδια, αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη για τα Σόδομα.
ιζ') «Ο... Δίκαιος Αβραάμ αφού κάνει παιδί με την δούλη του Άγαρ, όταν κάνει παιδί με την Σάρα, διώχνει τη δούλα του με το παιδί του να πεθάνουν στην έρημο.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: i) Δεν ήταν δική του πρωτοβουλία ούτε ήθελε ο Αβραάμ να διώξει τη Σάρα και τον γιο του Ισμαήλ. Η Σάρα τού το ζήτησε˙ κι όταν του το ζήτησε ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 11 Βαρύς πολύ και οδυνηρός φάνηκε στον Αβραάμ ο λόγος αυτός της Σάρας για το γιό του.
ii) «άρα μεταθέτετε την κακία από τον Αβραάμ στη Σάρα, ώστε τουλάχιστον να τη γλιτώσει ο πρώτος. Όμως και οι δυο τιμώνται ως άγιοι.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Σάρα μίλησε όπως κάθε γυναίκα. Ήταν στείρα για δεκαετίες, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε να προτείνει η ίδια στον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη τους, για να αποκτήσει αυτός γιο (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 2). Είχε «προηγούμενα» με την Άγαρ:
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ’, 4 Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθηκε με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος. Όταν η Άγαρ είδε ότι ήταν έγκυος, άρχισε να φέρεται στην κυρά της με περιφρόνηση.
Δηλαδή, μίλησε ο εγωισμός της. Κι όταν είδε (ΚΑ’, 8) το παιδί της, τον Ισαάκ να παίζει με το γιο της Άγαρ, θυμήθηκε τα παλιά. Όπως και να ‘χει, «άγιος» δε σημαίνει «τέλειος». Και ο πιο άγιος είναι ατελής, έχει διαπράξει σφάλματα. Και η Σάρα διέπραξε. Δεν υπάρχει καμμιά αντίφαση στη διδασκαλία της Εκκλησίας.
iii) «Όπως και να ‘χει, τελικά ο Αβραάμ έδιωξε το παιδί του στην έρημο, για να πεθάνει».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι, δεν το έδιωξε για να πεθάνει. Πριν πάρει την απόφαση να το διώξει, του μίλησε ο Θεός.
ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 13 Ως προς το γιο της δούλης σου, θα φροντίσω εγώ. Θα τον αναδείξω γενάρχη μεγάλου λαού, γιατί είναι κι αυτός δικό σου τέκνο.
Μόνο μετά τη διαβεβαίωση του Θεού, ότι το παιδί και η Άγαρ δεν θα πεθάνουν στην ερημιά, αλλά θα καταστεί μεγάλος λαός, δέχτηκε ο Αβραάμ και το έδιωξε. Δεν έκανε κάτι απάνθρωπο, λοιπόν, ο Αβραάμ. Κι όταν η Άγαρ περιπλανιόταν στην ερημιά και είχαν εξαντληθεί τα τρόφιμα και το νερό, ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’ 17 Ο Θεός όμως άκουσε τις φωνές του παιδιού, κι ένας άγγελος Θεού φώναξε στην Άγαρ από τον ουρανό και της είπε: Τι σου συμβαίνει Άγαρ; Μη φοβάσαι! Ο Θεός άκουσε το παιδί σου που φωνάζει πέρα ‘εκεί. 18 Σήκω, πάρε το παιδί σου και κράτησέ το στην αγκαλιά σου, γιατί απ’' αυτό θα κάνω ένα μεγάλο λαό». 19 Τότε ο Θεός τής άνοιξε τα μάτια και είδε ένα πηγάδι με νερό. Πήγε και γέμισε το ασκί της νερό, και έδωσε στο παιδί να πιεί. 20 Ο Θεός ήταν μαζί με το παιδί.
Ούτε ο Αβραάμ έκανε κάτι απάνθρωπο ούτε ο Θεός αδιαφόρησε για τον «άχρηστο» – αφού είχε γεννηθεί ο Ισαάκ – γενάρχης των Αράβων, Ισμαήλ. Τελικά, τι θέλουν να αποδείξουν οι εθνικιστές επικριτές της Π.Δ.; Ότι ο Αβραάμ δεν είναι «τόσο τέλειος», όσο τον θεωρούν οι Χριστιανοί; Οι Χριστιανοί δεν θεωρούν τέλειο τον Αβραάμ ή κάποιον άλλον άνθρωπο. Τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Άλλο Δίκαιος κι άλλο Τέλειος.
Να μερικές πράξεις του «κακού», ατελή Αβραάμ: ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΓ’, 8-12, όπου ο Αβραάμ δίνει στον ανεψιό του Λωτ το πιο εύφορο κομμάτι γης. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΔ’ 22-24, όπου ο Αβραάμ δεν δέχεται να πάρει τίποτα από τον βασιλιά των Σοδόμων. ΓΕΝΕΣΙΣ, ΙΕ’, 2-3, όπου ο Αβραάμ, όντας άτεκνος, θέλησε να αφήσει τα υπάρχοντά του στον υπηρέτη του. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 23-32, όπου ο Αβραάμ μεσιτεύει για να μην καταστραφούν τα Σόδομα. ΓΕΝΕΣΙΣ, Κ’, 17, όπου ο Αβραάμ προσευχήθηκε στον Κύριο για να γίνει καλά ο βασιλιάς των Γερράρων Αβιμέλεχ και οι δούλες του. Εξ αιτίας του έγινε το θαύμα. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 24-27, όπου ο Αβραάμ είναι γενναιόδωρος και θέλει ειρήνη. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΓ’, 16, όπου ο Αβραάμ πλήρωσε τον αγρό, παρ' όλο που εκείνος που του το έδωσε δεν ήθελε πληρωμή.
Είναι αξιοσημείωτη η υποκρισία των αρχαιολατρών κατήγορων της Π.Δ. Φαίνεται πως δεν άνοιξαν ποτέ τους καμμιά αρχαία μυθολογία, να εμφανιστεί ενώπιόν τους το πορνείο του Ολύμπου με τις μοιχίες του, τους βιασμούς, με θεούς που μεταμορφώνονταν σε ταύρους και σε χρυσάφι ακόμα(!), επειδή είχαν όρεξη για σεξ. Αυτοί, που λατρεύουν το Δία, που δεν άφησε κοριτσάκι για κοριτσάκι, αγοράκι για αγοράκι, που κρεμούσε ανάποδα τη γυναίκα του (βλ. Ιλιάδα), έχουν πρόβλημα με έναν άνθρωπο, ένα ατελές ον. Αυτοί, των οποίων οι θεοί είναι ΜΙΑ οικογένεια και συνεπώς όλοι τους είναι προϊόντα αιμομιξίας, μιλούν για τον Λωτ – που στο κάτω κάτω ούτε θεός, δηλαδή τέλειος είναι, αλλά ούτε και είχε τις αισθήσεις του ή το θέλησε. Αντί να κοιτάξουν τα χάλια τους, αυτοί που λατρεύουν αιμομίκτες, παιδεραστές και νταβατζήδες θεούς, ψεύδονται κι από πάνω αποκαλώντας προαγωγό τον Αβραάμ. Ισοσταθμίζουν, από τη μια τις πράξεις ενός ανθρώπου, οι Χριστιανοί δεν λατρεύουν ανθρώπους – με τις πράξεις «θεών». Δηλαδή, συγκρίνουν θεό και άνθρωπο, και κατηγορούν, ψευδώς μάλιστα, τον άνθρωπο για κάτι που οι θεοί τους έκαναν σε τακτική βάση.
ιη') "Ο Αβιμέλεχ, που εξαπατήθηκε στο ΓΕΝΕΣΙΣ Κ’, αποκαλεί ψεύτη τον Αβραάμ: «μόνο ένα πράγμα φοβάται ο Αβιμέλεχ, τα μοναδικά και ανεπανάληπτα ψέματα αυτού του ανθρώπου. Ξέρει ότι είναι τρόπος ζωής για τον προφήτη (...). Ένας διορατικός βασιλιάς με απόλυτη ευθύτητα αποκαλεί τον Αβραάμ επαγγελματία και ψεύτη» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 146)".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί οδηγούν το συμπέρασμα ότι η άγνοια και η συνειδητή παραποίηση της Π.Δ. είναι ο χειρότερος τρόπος για να ασκηθεί επιστημονική κριτική στην Αγία Γραφή. Ο Καλόπουλος χρησιμοποιεί μια παλιά μετάφραση του Βέλλα, στην οποία διαβάζουμε ότι ο Αβιμέλεχ ζητά απ’ τον Αβραάμ να του ορκιστεί στο Θεό ότι δεν θα πει ψέμματα ποτέ, ούτε στον Αβιμέλεχ ούτε στους απογόνους του (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 23). Στην σύγχρονη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας διαβάζουμε (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ’, 22-23): «22 Εκείνη την εποχή ο Αβιμέλεχ κι ο αρχιστράτηγός του ο Φιχόλ είπαν στον Αβραάμ: «Ο Θεός είναι μαζί σου ό,τι κι αν επιχειρείς. 23 Τώρα, λοιπόν, ορκίσου μου στο Θεό ότι δε θα εξαπατήσεις ποτέ ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου ούτε τους απογόνους μου. Τη φιλία που σου έδειξα εγώ, την ίδια θα δείξεις κι εσύ σ’ εμένα και σ’ε αυτή τη χώρα, όπου έχεις εγκατασταθεί ως ξένος». Το επίσημο εκκλησιαστικό κείμενο των Ο’' κάνει λόγο για «αδικία» κι όχι για «ψευδολογία»: «22 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ εἶπεν ᾿Αβιμέλεχ καὶ ῾Οχοζὰθ ὁ νυμφαγωγὸς αὐτοῦ καὶ Φιχὸλ ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς δυνάμεως αὐτοῦ πρὸς ῾Αβραὰμ λέγων· ὁ Θεὸς μετὰ σοῦ ἐν πᾶσιν, οἷς ἐὰν ποιῇς· 23 νῦν οὖν ὄμοσόν μοι τὸν Θεόν, μὴ ἀδικήσειν με μηδὲ τὸ σπέρμα μου, μηδὲ τὸ ὄνομά μου· ἀλλὰ κατὰ τὴν δικαιοσύνην, ἣν ἐποίησα μετὰ σοῦ, ποιήσεις μετ᾿ ἐμοῦ, καὶ τῇ γῇ, ᾗ σὺ παρῴκησας ἐν αὐτῇ.» Είναι αξιοσημείωτο όχι μόνο ότι ο Αβιμέλεχ δεν αποκαλεί ψεύτη ή απατεώνα τον Αβραάμ, αλλά κι ότι του ζητάει κάτι για το μέλλον δίχως να υπονοεί ότι στο παρελθόν ο Αβραάμ τον εξαπάτησε/του είπε ψέμματα. Δεν είπε, δηλαδή, ο Αβιμέλεχ «μην με εξαπατήσεις ξανά / μη μου πεις ψέμματα ποτέ ξανά, ούτε σ’' εμένα κ.λπ.», το οποίο θα σήμαινε ότι πίστευε – ο Αβιμέλεχ – ότι στο παρελθόν είχε εξαπατηθεί από τον Αβραάμ, αλλά «μη με αδικήσεις». Κι αυτό το λέει επειδή – ο Μ. Καλόπουλος σιωπά εδώ πιστεύει ότι ο Αβραάμ είναι άνθρωπος του Θεού. Ενδεχόμενη αντίρρηση ότι το αρχικό κείμενο υπέστη διορθώσεις, ώστε να βγαίνει το μόνο λογικό συμπέρασμα – που παραθέσαμε – το ενάντιο στο συμπέρασμα του Καλόπουλου, θα ακύρωνε την ίδια την αρχική αντίρρηση. Διότι, πώς μπορεί κανείς να συζητά βάσει ενός κειμένου, το οποίο θεωρεί παραποιημένο (με καμμία απόδειξη, φυσικά);
ιθ') «O Μωϋσής ήταν ο τελευταίος θρησκευτικός αρχηγός των μονοθεϊστών Αιγυπτίων με μοναδικό θεό τον Ήλιο, ΟΝ στα αρχαία αιγυπτιακά (τα οποία έχουν πολλές ομοιότητες με τα αρχαία εβραϊκά), που σημαίνει ήλιος και που με το όνομα αυτό αναφέρεται στη Παλιά Διαθήκη με την φράση «εγώ ειμί ο ΟΝ». Οι μονοθεϊστές μετά από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο με τους πολυθεϊστές γύρω στο -1350, στα χρόνια του Φαραώ Ακενατόν Δ΄, ηττήθηκαν και αυτοεξορίζονται στην έρημο του Σινά».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο αιγυπτιακός θεός Ήλιος «ΟΝ» (σωστότερα «Άτων») μπορεί μεν να μοιάζει με το ελληνικό «Ων», αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν γράφτηκε στα Ελληνικά! Γράφτηκε στα Εβραϊκά, και σε αυτά αναφέρεται ο «Γιαχβέ». Καμμία φωνητική ομοιότητα δεν υπάρχει μεταξύ εβραϊκού «Γιαχβέ» και αιγυπτιακού «Άτων», και συνεπώς δεν είναι ο Γιαχβέ ένα εβραϊκό αντίγραφο του αιγυπτιακού Άτων. Ο Μ. Καλόπουλος γράφει: «θα δούμε μάλιστα παρακάτω ότι ΩΝ είναι το πρώτο όνομα με το οποίο ο θεός της ερήμου συστήνεται εκ νέου στο Μωυσή, πριν το αλλάξει με το όνομα Ιεοβά, Γιαχβέ ή Ιεχωβά (Έξ. Γ’, 14 & Σ’ 3)» (Μ. Καλόπουλου, Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμα, σ. 235). Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει, αλλά ένας άνθρωπος, ο οποίος συστήνεται ως «κριτικός της βιβλικής θρησκείας» και «απομυθοποιητής» του Θεού του Χριστιανισμού, δεν γνωρίζει ούτε καν τα στοιχειώδη της Βίβλου, ότι η εβραϊκή λέξη «Γιαχβέ» (YHWH) σημαίνει ό,τι και η ελληνική λέξη «ων». Καταλαβαίνει αμέσως κανείς πώς στην σύγχρονη Ελλάδα η αμάθεια βαπτίζεται «κριτική της Αγίας Γραφής».
Ούτε λοιπόν και αντιγραφή του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού υπάρχει. Άλλωστε, στην Γένεση είναι ο Γιαχβέ που κατασκευάζει τον ήλιο˙ δεν ταυτίζεται μαζί του. Ο Θεός είναι άκτιστος, ενώ κάθε άλλος «θεός» είναι κτιστός, δηλαδή θεοποιηθέν τμήμα της φύσης˙ πράγμα που αποδεικνύει την άπειρη διαφορά μεταξύ των δύο υποτιθέμενων κοινών μονοθεϊσμών. Ο αιγύπτιος θεός-ήλιος λεγόταν Ρα ή αλλιώς Ρε. Κι άλλωστε ο Φαραώ που εισήγαγε τον «μονοθεϊσμό» ήθελε να τον λατρεύουν ως ενσάρκωση του μόνου θεού Ήλιου –δεν έλεγε (αντίθετα απ’' το Μωυσή) ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Τα περί αυτοεξορίας είναι αναπόδεικτα.
Άλλωστε, το βιβλίο της Εξόδου περιγράφει ένα θαύμα που αποδεικνύει πως δεν μπορεί ο Μωυσής να ήταν Αιγύπτιος μονοθεϊστής. Ο Μωυσής έριξε τη ράβδο του μπροστά στον Φαραώ κι αυτή έγινε μεγάλο φίδι. Ο Φαραώ κάλεσε τους μάγους των Αιγυπτίων, οι οποίοι μετέτρεψαν κι αυτοί μπροστά στον Φαραώ και τον Μωυσή τις ράβδους τους σε μεγάλα φίδια˙ όμως, η ράβδος του Μωυσή κατάπιε τα φίδια των μάγων (ΕΞΟΔΟΣ Ζ’, 10-12). Επίσης όταν ο Μωυσής έβγαλε σκνίπες από τη γη, οι αιγύπτιοι μάγοι δεν μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο και μάλιστα είπαν στο Φαραώ «δάκτυλος Θεού είναι αυτό» (ΕΞΟΔΟΣ Η’ 12-15). Επίσης ο Μωυσής προκάλεσε πληγές στους Αιγύπτιους, αλλά οι μάγοι του Φαραώ δεν μπορούσαν να σταθούν εξαιτίας αυτών μπροστά στον Μωυσή – ούτε μπόρεσαν να του προκαλέσουν πληγές (ΕΞΟΔΟΣ Θ’10-11) – ο Μ. Καλόπουλος, σιωπά εδώ, για ευνόητους λόγους. Αν ο Μωυσής ήταν Αιγύπτιος, τότε τα μαγικά του κόλπα θα ήταν τα ίδια με αυτά των Αιγυπτίων κι όχι ανώτερα, ώστε να καταβροχθίσει η δική του ράβδος τις δικές τους. Εφόσον η Έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο είναι γεγονός, όπως αναφέρουμε στην παράγραφο 26, τότε θα επετεύχθη μόνο επειδή τα θαύματα που έκανε ο Μωυσής ήταν ανώτερα και πέρα από τις δυνάμεις των μαγικών δυνάμεων των Αιγυπτίων μάγων. Δηλαδή, αν οι Αιγύπτιοι μάγοι είχαν την ίδια δύναμη με τον Μωυσή, θα τον εμπόδιζαν να πλήξει την Αίγυπτο και συνεπώς ο Φαραώ δεν θα άφηνε τους Ισραηλίτες. Συνεπώς ο Μωυσής είχε ανώτερες δυνάμεις και βοηθόταν από έναν Θεό, ο οποίος ήταν διαφορετικός από τους αιγυπτιακούς θεούς. Άρα ο Μωυσής δεν ήταν «Αιγύπτιος μονοθεϊστής που αυτο-εξορίστηκε από την Αίγυπτο μαζί με τους οπαδούς του μετά από την ήττα των μονοθεϊστών». Αν ήταν τέτοιος, τότε η δύναμή των Αιγυπτίων μάγων θα ήταν τουλάχιστον ίση με τη δική του, αφού και οι δυο – αιγύπτιοι μάγοι και Μωυσής – από την ίδια αιγυπτιακή πηγή θα είχαν διδαχτεί τις μαγείες. Ούτε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα επιπλέον μαγικά κόλπα του Μωυσή οφείλονται σε κάποια μαθητεία του στους Βαβυλώνιους και Χαλδαίους, εφόσον όλος ο αρχαίος κόσμος δεχόταν ότι οι Αιγύπτιοι ήταν δάσκαλοι των Χαλδαίων κι όχι το αντίθετο.
Επιπλέον μιλώντας γενικότερα για τη σύγκριση της εξιστόρησης της δημιουργίας του ανθρώπου και του κατακλυσμού σε αιγυπτιακή μυθολογία και στην Π.Δ. βλέπουμε ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές. «Η δημιουργία του ανθρώπου στην αιγυπτιακή μυθολογία δεν καταλαμβάνει ειδικό μέρος» (Samuel Henry Hook, Μυθολογία της Μέσης Ανατολής, εκδ. Αρίων, σ. 74) και της δίνεται «μικρή έμφαση». Ο θεός Χνούμ φτιάχνει τον άνθρωπο με πηλό σε τροχό˙ ο τροχός υποδηλώνει ότι η διήγηση είναι μεταγενέστερη. Επίσης στην αιγυπτιακή μυθολογία δεν υπάρχει κανένας μύθος για κατακλυσμό. «Ο Ρα έφτασε σε μεγάλη ηλικία και κατάλαβε ότι έχασε το κύρος του στους θεούς και τους ανθρώπους» (Samuel Henry Hook, Μυθολογία της Μέσης Ανατολής, εκδ. Αρίων, σ. 74). Γι'’ αυτό στέλνει την θεά Άθωρ στη γη να σφάξει τους ανθρώπους. Το μετανοιώνει όμως και για να γλιτώσει τους ανθρώπους κάνει την Άθωρ να μεθύσει με κριθαρένιες μπύρες. Αντίθετα από την Γένεση δεν υπάρχει ούτε κατακλυσμός ούτε πλοίο ούτε Νώε ή άλλος αντίστοιχος ήρωας και επιπλέον ο Ρα χάνει το κύρος του όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους θεούς. Αν ο Μωυσής ήταν Αιγύπτιος, θα είχε συμπεριλάβει στοιχεία της αιγυπτιακής μυθολογίας για την δημιουργία του ανθρώπου και δεν θα είχε καταγράψει την διήγηση του Κατακλυσμού.
Πηγή: www.ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου