Θα δούμε τώρα μια περίπτωση που οι κατήγοροι της Π.Δ. αποκαλούν «γενοκτονία». Αυτή την διαταγής για εξολόθρευση των Μαδιανιτών, όπως αυτή περιγράφεται στους ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΛΑ’. Έτσι οι κατήγοροι της Π.Δ. ισχυρίζονται:
1) ότι οι Ισραηλίτες έσφαξαν όλον τον αρσενικό πληθυσμό (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 7)
2) ότι έσφαξαν όλους τους άρρενες αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένων και των μικρών αγοριών (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17)
3) ότι έσφαξαν τις μη παρθένες αιχμάλωτες γυναίκες και κράτησαν μόνο τις παρθένες αιχμάλωτες ζωντανές (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17) προφανώς κάνοντάς τους «τέστ παρθενικότητας», ώστε να τις δώσουν ως σκλάβες του σεξ στους νικητές άντρες Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 18).
4) Κι όλα αυτά επειδή ήταν εντολή του Γιαχβέ, επειδή οι Μαδιανίτες απλώς λάτρευαν έναν άλλο θεό, τον Βάαλ.
5) Έτσι ο Θεός της Π.Δ. επιδοκιμάζει τη σφαγή μικρών αγοριών, γυναικών, και το βιασμό μικρών κοριτσιών. Μάλιστα δεν είναι αμέτοχος, αλλά είναι αυτός που διατάζει το Μωυσή να κηρύξει τον πόλεμο κατά των Μαδιανιτών και στο τέλος (στίχ. 28) ζητά και μερίδιο!
Στην περίπτωση αυτή έχουμε να αντιμετωπίσουμε επιχειρήματα ανθρώπων που απλούστατα ούτε διάβασαν ολόκληρη την Π.Δ. ούτε είναι εξοικειωμένοι με τον πολιτισμό και τις συνθήκες της Μ. Ανατολής της εποχής εκείνης. Ας παραθέσουμε όμως το κείμενο.
ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’ 1, Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 2 «Πάρε εκδίκηση από τους Μαδιανίτες για χάρη των Ισραηλιτών. Μετά από αυτό θα πεθάνεις». 3 Τότε ο Μωυσής μίλησε στο λαό και τους είπε: «Ας εξοπλιστούν μερικοί άντρες από σας για πόλεμο. Θα επιτεθούν στους Μαδιανίτες για να πραγματοποιήσουν την εκδίκηση του Κυρίου εναντίον τους. 4 Θα στείλετε στον πόλεμο χίλιους άντρες από κάθε φυλή, από όλες τις φυλές του Ισραήλ». 5 Συγκεντρώθηκαν λοιπόν απ'’ όλο το λαό χίλιοι από κάθε φυλή, δηλαδή δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι για πόλεμο. 6 Όλους αυτούς τους έστειλε ο Μωυσής στον πόλεμο και μαζί τους το γιο του ιερέα Ελεάζαρ, τον Φινεές. Αυτός κρατούσε στα χέρια του τα ιερά σκεύη και τις σάλπιγγες για τα διάφορα παραγγέλματα. 7 Πολέμησαν εναντίον των Μαδιανιτών, όπως ο Κύριος είχε διατάξει το Μωυσή και σκότωσαν όλους τους άντρες τους. 8 Στους νεκρούς περιλαμβάνονταν και οι πέντε βασιλιάδες της Μαδιάμ: Ευΐ, Ρέκεμ, Σουρ, Ούρ και Ρεβά. Σκότωσαν επίσης και το Βαλαάμ, γιο του Βεώρ. 9 Οι Ισραηλίτες αιχμαλώτισαν τις γυναίκες των Μαδιανιτών μαζί με τα παιδιά τους και λεηλάτησαν τα ζώα τους, τα κοπάδια τους, όλα τα υπάρχοντά τους 10 και πυρπόλησαν όλες τις πόλεις τους και τις κατασκηνώσεις τους. 11 Όλη αυτή τη λεία και τα λάφυρα, ανθρώπους και ζώα, 12 τα έφεραν στο Μωυσή και στον Ελεάζαρ, τον ιερέα, και στην ισραηλιτική κοινότητα, που ήταν στρατοπεδευμένη στις πεδιάδες της Μωάβ, κοντά στον Ιορδάνη, απέναντι από την Ιεριχώ. 13 Ο Μωυσής και ο Ελεάζαρ, ο ιερέας, καθώς και οι υπόλοιποι αρχηγοί της κοινότητας βγήκαν από το στρατόπεδο για να προϋπαντήσουν το στρατό. 14 Τότε ο Μωυσής οργίστηκε με τους αρχηγούς του στρατού, τους χιλίαρχους και τους εκατόνταρχους, που γύριζαν από την εκστρατεία. 15 «Γιατί αφήσατε ζωντανές τις γυναίκες;» τους έλεγε. 16 «Αυτές είναι που με συμβουλή του Βαλαάμ παρέσυραν τους Ισραηλίτες να απιστήσουν στον Κύριο κι έτσι στη Φεγώρ ξέσπασε η πληγή πάνω στην κοινότητα του Κυρίου. 17 Τώρα λοιπόν θα σκοτώσετε κάθε αρσενικό παιδί και κάθε γυναίκα που έχει πλαγιάσει με άντρα και συνευρέθηκε μαζί του. 18 Τα κορίτσια όμως που είναι παρθένες αφήστε τα να ζήσουν για σας. 19 Εσείς θα μείνετε έξω απο το στρατόπεδο εφτά μέρες. Όλοι όσοι από εσας σκοτώσατε άνθρωπο.. 32 Τα λάφυρα, ό,τι δηλαδή είχε μείνει από τη λεηλασία που έκαναν οι πολεμιστές για τους εαυτούς τους, ήταν εξακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες πρόβατα, 33 εβδομήντα δύο χιλιάδες βόδια, 34 εξήντα μία χιλιάδες γαϊδούρια. 35 Όσο για τους ανθρώπους, ο αριθμός των παρθένων γυναικών ήταν τριάντα δύο χιλιάδες. 36 Τα μισά απ'’ αυτά, δηλαδή το μερίδιο των πολεμιστών, ήταν τριακόσιες τριάντα εφτά χιλιάδες πεντακόσια πρόβατα. 37 Η προσφορά για τον Κύριο από τα πρόβατα αυτά ήταν εξακόσια εβδομήντα πέντε. 38 Από τις τριάντα έξι χιλιάδες βόδια, η προσφορά για τον Κύριο ήταν εβδομήντα δύο. 39 Από τις τριάντα χιλιάδες πεντακόσια γαϊδούρια, η προσφορά στον Κύριο ήταν εξήντα ένα, 40 και από τις δεκαέξι χιλιάδες αιχμαλώτους, η προσφορά για τον Κύριο ήταν τριάντα δύο. 47 Από αυτό το μισό, που ήταν το μερίδιο των Ισραηλιτών, ο Μωυσής πήρε ένα στα πενήντα, από τους αιχμαλώτους και από τα ζώα, και τα έδωσε στους Λευίτες, που υπηρετούσαν στη σκηνή του Κυρίου.
Ας αναλύσουμε έναν έναν τους ισχυρισμούς των κατηγόρων της Π.Δ.
1) Δεν υπήρχε ανάγκη για «τέστ παρθενικότητας», όπως το εννοούμε σήμερα, διότι εκείνη την εποχή στη Μ. Ανατολή μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να μάθει πολλά πράγματα για την εθνικότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων (άρα και των γυναικών) από τα ρούχα τους, την κόμμωσή τους και τα στολίδια τους. Στη Βαβυλώνα, οι γυναίκες έπαυαν να φορούν πέπλο, αλλά φορούσαν μια μαντίλα. Στην Ασσυρία γινόταν το αντίθετο, οι παντρεμένες φορούσαν πέπλο. Στην περιοχή που μας ενδιαφέρει η παρθενικότητα δεικνύονταν με κάποιου είδους ρουχισμό (π.χ. η ρόμπα της Ταμάρ στο Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΓ’). Πιο εύκολα δεικνύοταν ότι μια γυναίκα ήταν παντρεμένη και συνεπώς μη παρθένα. Το πέπλο, τα κοσμήματα και συγκεκριμένα είδη κόμμωσης. Παρομοίως μπορούσε μια ανύπαντρη, μη παρθένα (π.χ. ιερόδουλη ή κοινή πόρνη) να ανακαλυφθεί από τον καλλωπισμό της («εἶδος ἔχουσα πορνικόν», δηλαδή στόλισμα πόρνης ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ Ζ’ 10) ή τα διάφορα σημάδια ή τα λυτά μαλλιά, την περίεργη κόμμωση και τα πολυτελή ρούχα. Έτσι ήταν εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποιες γυναίκες ήταν πόρνες και ιερόδουλες καθώς και ποιες ήταν παντρεμένες. Αντίθετα από την εποχή μας, όπου όλοι φορούν πάνω κάτω τα ίδια ρούχα, εκείνη την εποχή και σ’' εκείνη την περιοχή (αυτό το έθιμο υπήρχε και στα μέρη μας τουλάχιστον εώς πριν 2 αιώνες, τουλάχιστον για την εθνικότητα π.χ. οι Έλληνες είχαν μουστάκι κι όχι γενιάδα, την οποία είχαν οι Τούρκοι) η αμφίεση και η κόμμωση έδειχναν και την κοινωνική θέση της γυναίκας. Για να ανακαλυφθεί ποιες ήταν παρθένες, δηλαδή ούτε παντρεμένες ούτε πόρνες, δεν χρειαζόταν «τέστ παρθενικότητας» από γιατρούς.
Το λόγο, για τον οποίο έγινε επιλογή των παρθένων, τον αναφέρουμε παρακάτω.
2) Είναι εντελώς ψευδής ο ισχυρισμός ότι οι Ισραηλίτες άφησαν να ζήσουν οι παρθένες, ώστε να τις έχουν ως «σκλάβες του σεξ». Οι περισσότερες κοπέλες παντρεύονταν μόλις άρχιζαν να μπορούν να γεννούν παιδιά, δηλαδή κατά τα 12-13, στην αρχαία Μέση Ανατολή. Επομένως, οι Ισραηλίτες άφησαν ζωντανές μόνο τις κοπέλες που ήταν κάτω από 11 και που ουσιαστικά ήταν ακόμη παιδιά, όχι γυναίκες. Στην Π.Δ. βλέπουμε το Θεό μέσω των προφητών να κατηγορεί τους Ισραηλίτες για ένα σωρό πράγματα, από μοιχεία και κακία ώς απιστία. Συνεχώς η Π.Δ. κακολογεί τους Ισραηλίτες, όπως θα δούμε. Ωστόσο, είναι βεβαιωμένο και σημαντικό ότι οι Ισραηλίτες δεν κατηγορούνται για παιδοφιλία. Συνεπώς, η κατηγορία ότι τα μικρά κοριτσάκια διασώθηκαν για να τα χρησιμοποιούν σεξουαλικά οι Ισραηλίτες δεν στέκει ούτε υποστηρίζεται από άλλα στοιχεία. Η άποψη ότι η πρόταση να τις κρατήσουν «για τον εαυτό τους» (στίχ. 18) δεν σημαίνει απαραίτητα «για την ευχαρίστησή τους», αλλά αναφέρεται ως η αντίθετη εναλλακτική κατάσταση του «για τον Γιαχβέ», που σήμαινε να σκοτωθούν. «Για τον εαυτό τους» σημαίνει απλώς «μην τις σκοτώσετε». Δεν υπάρχει κάτι που να υποδηλώνει ότι το «κρατήστε τες ζωντανές» συνεπάγεται απαραίτητα «κρατήστε τες ζωντανές για σκλάβες του σεξ».
3) Ο λόγος για τον οποίο σφάχτηκαν οι Μαδιανίτες δεν έχει να κάνει καθόλου με τη λατρεία του Βάαλ καθ' εαυτή. Εδώ πρέπει να ανατρέξουμε σε διάφορα κεφάλαια του βιβλίου των ΑΡΙΘΜΩΝ, ώστε να δούμε τον λόγο. Αυτός δίνεται κατ’' αρχήν στο κεφάλαιο που αναφέραμε, στους στίχους 15 και 16. Εκεί ο Μωυσής, ρωτά γιατί δεν θανατώθηκαν οι γυναίκες και λέει στους άρχοντες ότι αυτές ήταν η αιτία που αποστάτησαν οι Ισραηλίτες. Έτσι:
i) Μετά την ήττα των Αμορραίων, ο βασιλιάς των Μωαβιτών, ο Βαλάκ, ανησύχησε για την ισχύ των Ισραηλιτών. Οι σύμμαχοί του, οι Αμορραίοι, είχαν ηττηθεί και ο ίδιος είχε ελάχιστη στρατιωτική δύναμη και αρκετή εξυπνάδα, ώστε να μην επιτεθεί στους Ισραηλίτες (να υπενθυμίσουμε ότι ο Θεός είχε τονίσει στους Ισραηλίτες να μην επιχειρήσουν να καταλάβουν τη Μωάβ). Στέλνει το γιο του στον προφήτη Βαλαάμ, που ζούσε στην χώρα Φαθουρά, δίπλα στον Ευφράτη, ώστε να τον προσκαλέσει στη Μωάβ, προκειμένου να καταραστεί (!) τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’, 1-6), για να ηττηθούν από τους Μωαβίτες. Ο Βαλαάμ δέχεται, αλλά ο Θεός τον προστάζει να ευλογήσει τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΓ’ και ΚΔ’).
ii) Εδώ να διευκρινίσουμε ότι οι Μωαβίτες και οι Μαδιανίτες ήταν ενωμένοι ως κράτος και ως φυλή (π.χ. ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’ 7), ώστε να μην αναρωτηθεί κανείς, τι δουλειά έχουν οι μεν με την τιμωρία των δε.
iii) Ο Βαλαάμ αντιλαμβάνεται ότι ο Ισραήλ έχει την προστασία του Θεού, γι'’ αυτό είναι ανίκητος. Συλλαμβάνει λοιπόν ένα σχέδιο, με το οποίο θα έκανε τους Ισραηλίτες να απομακρυνθούν από την πίστη στο Θεό, να χάσουν την εύνοιά του άρα και την προστασία του και να μπορούν να ηττηθούν στρατιωτικά από τους Μωαβίτες και Μαδιανίτες. Το σχέδιο είναι απλό: οι Μωαβίτισσες και οι Μαδιανίτισσες θα ταξίδευαν στις περιοχές που ήταν οι Ισραηλίτες, θα είχαν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους (πρώτη παράβαση των εντολών του Θεού) κι έπειτα θα τους προέτρεπαν με όπλο το σεξ να λατρεύσουν μαζί τους θεούς των Μωαβιτών και Μαδιανιτών, ώστε ο Θεός του Ισραήλ να οργιστεί μαζί του και να εγκαταλείψει τους Ισραηλίτες. Οι Μωαβίτες άρχοντες συμφωνούν, ο Βαλαάμ απευθύνεται στις Μωαβίτισσες και Μαδιανίτισσες και είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο (άμεση πειθώ, έμμεση με πίεση των ανδρών τους ή των αρχόντων τους) τις πείθει. Μόνο ένας προφήτης, σαν το Βαλαάμ, ο οποίος άλλωστε επικοινωνούσε με το Θεό, θα μπορούσε να αντιληφθεί τόσο οξυδερκώς την αιτία της ισχύος του Ισραήλ και τον τρόπο που αυτή η ισχύς θα έπαυε να υπάρχει. Άλλωστε στο κεφ. ΛΑ’ ρητά κατονομάζεται ως ο εμπνευστής του σχεδίου. Έτσι:
ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΕ’ 1, Και κατέλυσεν ᾿Ισραὴλ ἐν Σαττείν· καὶ ἐβεβηλώθη ὁ λαὸς ἐκπορνεῦσαι εἰς τὰς θυγατέρας Μωάβ. 2 καὶ ἐκάλεσαν αὐτοὺς εἰς τὰς θυσίας τῶν εἰδώλων αὐτῶν, καὶ ἔφαγεν ὁ λαὸς τῶν θυσιῶν αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν. 3 καὶ ἐτελέσθη ᾿Ισραὴλ τῷ Βεελφεγώρ· καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος τῷ ᾿Ισραήλ. 4 καὶ εἶπε Κύριος τῷ Μωυσῇ· λαβὲ πάντας τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ λαοῦ καὶ παραδειγμάτισον αὐτοὺς Κυρίῳ κατέναντι τοῦ ἡλίου, καὶ ἀποστραφήσεται ὀργὴ θυμοῦ Κυρίου ἀπὸ ᾿Ισραήλ. 5 καὶ εἶπε Μωυσῆς ταῖς φυλαῖς ᾿Ισραήλ· ἀποκτείνατε ἕκαστος τὸν οἰκεῖον αὐτοῦ τὸν τετελεσμένον τῷ Βεελφεγώρ. 6 Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐλθὼν προσήγαγε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ πρὸς τὴν Μαδιανῖτιν ἐναντίον Μωυσῆ καὶ ἐναντίον πάσης συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραήλ, αὐτοὶ δὲ ἔκλαιον παρὰ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. 7 καὶ ἰδὼν Φινεὲς υἱὸς ᾿Ελεάζαρ υἱοῦ ᾿Ααρὼν τοῦ ἱερέως ἐξανέστη ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς καὶ λαβὼν σειρομάστην ἐν τῇ χειρὶ 8 εἰσῆλθεν ὀπίσω τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ᾿Ισραηλίτου εἰς τὴν κάμινον καὶ ἀπεκέντησεν ἀμφοτέρους, τόν τε ἄνθρωπον τὸν ᾿Ισραηλίτην καὶ τὴν γυναῖκα διὰ τῆς μήτρας αὐτῆς· καὶ ἐπαύσατο ἡ πληγὴ ἀπὸ υἱῶν ᾿Ισραήλ. 9 καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ πληγῇ τέσσαρες καὶ εἴκοσι χιλιάδες. 10 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 11 Φινεὲς υἱὸς ᾿Ελεάζαρ υἱοῦ ᾿Ααρὼν τοῦ ἱερέως κατέπαυσε τὸν θυμόν μου ἀπὸ υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐν τῷ ζηλῶσαί μου τὸν ζῆλον ἐν αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐξανήλωσα τοὺς υἱοὺς ᾿Ισραὴλ ἐν τῷ ζήλῳ μου. 12 οὕτως εἶπον· ἰδοὺ ἐγὼ δίδωμι αὐτῷ διαθήκην εἰρήνης, 13 καὶ ἔσται αὐτῷ καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ’' αὐτὸν διαθήκη ἱερατείας αἰωνία, ἀνθ'’ ὧν ἐζήλωσε τῷ Θεῷ αὐτοῦ καὶ ἐξιλάσατο περὶ τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ. 14 τὸ δὲ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ᾿Ισραηλίτου τοῦ πεπληγότος, ὃς ἐπλήγη μετὰ τῆς Μαδιανίτιδος, Ζαμβρὶ υἱὸς Σαλώ, ἄρχων οἴκου πατριᾶς τῶν Συμεών· 15 καὶ ὄνομα τῇ γυναικὶ τῇ Μαδιανίτιδι τῇ πεπληγυίᾳ Χασβί, θυγάτηρ Σοὺρ ἄρχοντος ἔθνους ᾿Ομμώθ, οἴκου πατριᾶς ἐστι τῶν Μαδιάμ. 16 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· λάλησον τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ λέγων· 17 ἐχθραίνετε τοῖς Μαδιηναίοις καὶ πατάξατε αὐτούς, 18 ὅτι ἐχθραίνουσιν αὐτοὶ ὑμῖν ἐν δολιότητι, ὅσα δολιοῦσιν ὑμᾶς διὰ Φογὼρ καὶ διὰ Χασβὶ θυγατέρα ἄρχοντος Μαδιὰμ ἀδελφὴν αὐτῶν τὴν πεπληγυῖαν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς πληγῆς διὰ Φογώρ.
(Σε μετάφραση: 1 Όταν ο λαός του Ισραήλ εγκαταστάθηκε στη Σιττείμ, άρχισε να πορνεύεται με τις Μωαβίτισσες. 2 Αυτές τους προκάλεσαν να συμμετάσχουν στις θυσίες των θεών τους κι εκείνοι έφαγαν απ’ τις θυσίες και λάτρεψαν τους θεούς των Μωαβιτών. 3 Ο Κύριος οργίστηκε πάρα πολύ που ο λαός Ισραήλ πήρε μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ 4 και είπε στο Μωυσή: «Πιάσε όλους τους αρχηγούς του λαού και θανάτωσέ τους για μένα απέναντι στον ήλιο. Έτσι θα πάψει ο καταστροφικός θυμός μου εναντίον του λαού». 5 Τότε είπε ο Μωυσής στους δικαστές του Ισραήλ: «Καθένας σας να θανατώσετε όσους από τους ανθρώπους σας πήραν μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ». 6 Εκείνη τη στιγμή έφτασε ένας Ισραηλίτης φέρνοντας στους δικούς του μια Μαδιανίτισσα˙ και τον είδε ο Μωυσής και όλη η ισραηλιτική κοινότητα, την ώρα που αυτοί έκλαιγαν μπροστά στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου. 7 Μόλις το είδε αυτό ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του ιερέα Ααρών, σηκώθηκε μέσα από την κοινότητα και μ’' ένα δόρυ στο χέρι του 8 καταδίωξε τον Ισραηλίτη ώς μέσα στη σκηνή του και τους διαπέρασε και τους δύο, έτσι που το δόρυ βγήκε από την κοιλιά της γυναίκας. Τότε σταμάτησε η συμφορά ανάμεσα στους Ισραηλίτες. 9 Αυτοί που πέθαναν από τη συμφορά ήταν είκοσι τέσσερις χιλιάδες. 10 Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: 11 «Ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του Ααρών του ιερέα, απέτρεψε την οργή μου από τους Ισραηλίτες, γιατί συγκριτικά μ’' αυτούς έδειξε μεγάλο ζήλο για μένα˙ έτσι δεν εξολόθρευσα τους Ισραηλίτες στην οργή μου. 12 Γι’' αυτό να του πεις ότι εγώ κλείνω μαζί του συμφωνία φιλίας. 13 Γι’' αυτόν και για τους απογόνους του θα ισχύει διαθήκη αιώνιας ιεροσύνης, γιατί έδειξε ζήλο για το Θεό του και έφερε στους Ισραηλίτες τη συγχώρηση των αμαρτιών τους. 14 Ο Ισραηλίτης που θανατώθηκε μαζί με τη Μαδιανίτισσα ήταν ο Ζιμβρή, γιος του Σαλού, αρχηγού οικογενείας στη φυλή Συμεών. 15 Και η Μαδιανίτισσα λεγόταν Καζβί, κόρη του Σουρ, αρχηγού φυλής, από πατριαρχική οικογένεια της Μαδιάν. 16 Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 17 «Επιτεθείτε στους Μαδιανίτες και χτυπήστε τους 18 για το κακό που σας έκαναν και σας αποπλάνησαν με τις πονηριές τους στην υπόθεση του Φεγώρ και στην υπόθεση της συμπατριώτισσάς τους της Καζβί, που θανατώθηκε τη μέρα που σας βρήκε η συμφορά»).
Δηλαδή οι Μαδιανίτισσες φτάνουν στις περιοχές που διέμενε ο Ισραήλ (στίχ. 1), οι Ισραηλίτες πορνεύουν με αυτές (στίχ. 1), αυτές τους προσκαλούν στις θυσίες των ξένων θεών, στα ειδωλολατρικά γεύματα. Οι Ισραηλίτες προσκολώνται στον Βάαλ του Φεγώρ (στίχ. 3), με αποτέλεσμα ο Θεός να οργιστεί για την απείθειά τους (στίχ. 4). Μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο του Βαλαάμ. Ωστόσο, ο Θεός δεν κάθεται απαθής: λέει στο Μωυσή να τιμωρήσει όσους συμμετείχαν στις θυσίες και είχαν σεξουαλική σχέση με τις Μαδιανίτισσες. Αυτό γίνεται, φονεύονται είκοσι τέσσερις χιλιάδες Ισραηλίτες (στίχ. 9). Οι Ισραηλίτες μετανοούν για την αποστασία τους (στίχ. 6). Καταπαύει η οργή του Θεού – αντίθετα απ'’ ό,τι προσδοκούσε ο Βαλαάμ και οι Μαδιανίτες. Τότε ο Θεός λέει στους Ισραηλίτες να πολεμήσουν και να πατάξουν τους Μαδιανίτες (στίχ. 17), γιατί αυτοί φέρθηκαν ύπουλα και δόλια. Ο Θεός, φυσικά, ήξερε το σχέδιο των Μαδιανιτών, γι’' αυτό αναφέρθηκε στην δολιότητά τους και γι’' αυτό το λόγο προτρέπει το Μωυσή να πολεμήσει και να πατάξει τους Μωαβίτες. Οι Μωαβίτισσες φαίνεται πως διέφυγαν, και εκτός από την θυγατέρα του Σουρ (στίχ. 15) θα επέτρεψαν στη Μωάβ, όπως φαίνεται από το κεφάλαιο ΛΑ’. Συνεπώς η τιμωρία στο κεφάλαιο ΛΑ’ δεν είναι ξεκομμένη ούτε ξαφνική ή αδικαιολόγητη (ώστε να προκαλεί δικαίως αισθήματα αγανάκτησης), όπως θέλουν να μας πείσουν οι κατήγοροι της Π.Δ., αλλά συνδέεται με το κεφάλαιο ΚΕ’. Ούτε ξύπνησε μια μέρα ο Μωυσής και σκέφτηκε «ας πάμε να σφάξουμε τώρα τους Μαδιανίτες».
Μπορεί κάποιοι εδώ να αναρωτηθούν «και γιατί να τιμωρούνται οι Ισραηλίτες και οι Μαδιανίτες, απλώς επειδή οι δεύτεροι προσκάλεσαν τους πρώτους στη λατρεία του Βάαλ και οι πρώτοι δέχτηκαν; Τί σόι τύραννος είναι αυτός ο Θεός της Π.Δ. να τιμωρεί όποιον τον απορρίπτει;» Η απάντηση είναι ότι ο Θεός εξαρχής δεν επέβαλε τη Διαθήκη με τους Ισραηλίτες. Τους ζήτησε να την επικυρώσουν οι ίδιοι, όχι απλώς ο Μωυσής ως εκπρόσωπος του λαού, αλλά ο ίδιος ο λαός, τους προειδοποίησε για τις συνέπειες της απιστίας τους, τους ενημέρωσε για τις συνέπειες της πίστης τους κι αυτοί δέχτηκαν (ΕΞΟΔΟΣ ΙΘ’, 8˙ ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ’, 7˙ ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΖ’, 15-26). Δεν υπήρξε λοιπόν κάτι το εξουσιαστικό εκ μέρους του Θεού που «δεν άφηνε να αλλάξουν λατρεία οι Ισραηλίτες». Μόνοι τους είχαν δεσμευτεί να υπακούσουν στους όρους της Διαθήκης και στο κάτω κάτω δεν ζήτησαν έντιμα απαλλαγή από αυτήν (πράγμα που θα τους έδινε το δικαίωμα να λατρεύουν όποιον θέλουν) προτού διαπράξουν την αποστασία τους.
iv) Στο κεφάλαιο αυτό (το ΛΑ’), στους στίχους 15-16 βλέπουμε τον λόγο που ο Μωυσής διατάζει την εξόντωση των μη παρθένων Μαδιανιτισσών αιχμαλώτων. «15 Είπε ο Μωυσής σ’' αυτούς: "γιατί συλλάβατε αιχμάλωτες και τις φέρατε ζωντανές εδώ; 16 Δεν έπρεπε αυτές να ζήσουν, διότι αυτές ήταν η αιτία, σύμφωνα με τη συμβουλή του Βαλαάμ, να αποστατήσουν οι Ισραηλίτες από τον Κύριο, να καταφρονήσουν τις εντολές Του, να λατρεύσουν το είδωλο Φογώρ, κι έτσι να αποσταλεί εκ μέρους του Κυρίου μεγάλη τιμωρία στο Ισραήλ"». Με άλλα λόγια οι αιχμάλωτες, μη παρθένες Μαδιανίτισσες αυτές ήταν οι ίδιες που είχαν αποδεχτεί το ύπουλο σχέδιο του Βαλαάμ και προσπάθησαν να κάνουν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν κατά του Θεού. Το αν οι αιχμάλωτες ήταν παρθένες ή όχι έπαιζε μεγάλο ρόλο, διότι μόνο οι μη παρθένες αιχμάλωτες μπορούσαν να είχαν συμμετάσχει σε σεξουαλικά όργια με τους Ισραηλίτες˙ οι παρθένες αιχμάλωτες Μωαβίτισσες απλούστατα δεν είχαν συνευρεθεί ποτέ με κανέναν κι επομένως δεν ήταν αυτές που είχαν παρασύρει τους Ισραηλίτες στη λατρεία του Βαάλ στο κεφάλαιο ΚΕ’. Συνεπώς αυτές δεν άξιζαν να φονευθούν, ενώ αντίθετα οι μη παρθένες έπρεπε να τιμωρηθούν, διότι συμμετείχαν στη δολιότητα του Βαλαάμ και των Μωαβιτών.
v) Μπορεί κάποιος να πει ότι οι Μωαβίτισσες αναγκάστηκαν είτε από τις συζύγους τους είτε από τους άρχοντες. Κατα πρώτον αυτή η υπόθεση δεν επιβεβαιώνεται από κανένα στίχο, το αντίθετο μάλιστα, στο στίχο 16, αυτές έκαναν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν «κατὰ τὸ ρῆμα Βαλαὰμ» (κι όχι «υπό την πίεση» του), δηλαδή φαίνεται πως πείστηκαν για την ορθότητα της «αποστολής» που τους ανέθεσε ο Βαλαάμ και οι Μωαβίτες. Κατά δεύτερον, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι αρχικά εξαναγκάστηκαν από τους Μωαβίτες άρχοντες και τους Μωαβίτες άντρες και γονείς τους να αφήσουν (παντρεμένες γυναίκες, ανύπαντρες παρθένες που θα έχαναν την παρθενιά τους με Ισραηλίτες, πόρνες) τη χώρα τους και να ταξιδέψουν σε καταυλισμούς ξένων, θα μπορούσαν όταν έφταναν στους ισραηλιτικούς καταυλισμούς – να ομολογήσουν στο Μωυσή το σκοπό του ταξιδιού τους κι ότι εξαναγκάστηκαν, οπότε δε θα τιμωρούνταν. Δεν έκαναν κάτι τέτοιο, άρα πείστηκαν είτε αμέσως είτε σταδιακά ότι αυτό ήταν για το «καλό της Μωάβ».
vi) Η δολιότητα της πράξης των Μαδιανιτών και των Μαδανιτισσών στη σημερινή εποχή θα είχε το εξής αντίστοιχο: κάπου 10-15 χιλιάδες γυναικών, που ενώ γνώριζαν ότι είχαν AIDS, πείθονται από την ηγεσία της πόλης τους να ταξιδέψουν σε μια άλλη πόλη – την οποία θεωρούν εχθρική με τη δική τους, ενώ στην πραγματικότητα η άλλη πόλη δεν αισθάνεται καμμία εχθρότητα για την πόλη των γυναικών για να προσφέρουν δωρεάν σεξ στους άντρες της πόλης αυτής, αποκρύπτοντάς τους ότι έχουν AIDS, με σκοπό να μολύνουν όλο τον πληθυσμό της πόλης, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών και παιδιών των αντρών˙ κι όλα αυτά γίνονται με την πλήρη συγκατάθεση των γονιών και των αντρών των γυναικών αυτών.
Από τον αριθμό των φονευμένων Ισραηλιτών (24.000) μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ήταν χιλιάδες (τουλάχιστον 16.000) οι Μαδιανίτισσες που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή. Η «κουλτούρα» κι ο πολιτισμός ενός λαού σαν τους Μωαβίτες και Μαδιανίτες, με την δολιότητα, την συγκατάθεση ανδρών και γυναικών, την διατάραξη κάθε έννοιας οικογενειακής ζωής (σ'’ αυτές τις 16.000 τουλάχιστον οι 10.000 θα ήταν είτε παντρεμένες είτε παρθένες, δηλαδή μιλάμε για 10.000 οικογένεις που αποδέχτηκαν ένα τέτοιο αίσχος για τον εαυτό τους), σίγουρα ήταν χειρότερα από την θρησκευτική πορνεία των Χαναναίων. Συνεπώς άξιζαν να καταστραφούν. Δεν επρόκειτο για τιμωρία ενός λαού που είχε τη δική του, παράξενη ίσως, σεξουαλική συμπεριφορά ούτε για τιμωρία «επειδή λάτρευαν άλλους θεούς». Στο κάτω κάτω, δίχως να κινδυνεύουν επιτέθηκαν στους Ισραηλίτες. Επιπλέον, παρόλο που οι Μωαβίτισσες είχαν διαπιστώσει την δύναμη του Θεού (ο οποίος εξόντωσε τους αποστάτες Ισραηλίτες και απέτρεψε την αποστασία συνολικά του Ισραήλ), όταν πήγαν να διαφθείρουν τους Ισραηλίτες, δεν μετανόησαν ούτε έδειξαν καμμία αλλαγή στη στάση τους.
vii) Μερικοί θα αναρωτηθούν γιατί να σφαγούν τα αγόρια. Η απάντηση σχετίζεται με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Πρώτον διότι αντίθετα από τα κορίτσια, τα αγόρια ήταν επίφοβα όντας η συνέχεια του ηττημένου έθνους (ας ξαναθυμίσουμε στους αρχαιόπληκτους κατήγορους της Π.Δ. ότι και οι Έλληνες σκότωσαν όλα τα αρσενικά παιδιά της Τροίας, για τον λόγο αυτόν). Δεύτερον, δεν υπήρχε η πιθανότητα να τα βάλουν οι Ισραηλίτες σε ένα ίδρυμα ή να τα παραδώσουν στους συγγενείς τους, ψάχνοντάς τους στην έρημο. Τρίτον, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε η δυνατότητα οι Ισραηλίτες, που ζούσαν σε καταυλισμούς και μετακινούνταν συνεχώς πορευόμενοι προς τη Χαναάν, να αντέξουν επιπλέον πληθυσμό (περίπου ίσο με τον αριθμό των 32.000 παρθένων Μαδιανιτισσών). Τέταρτον, η άλλη εναλλακτική πιθανότητα, να τα αφήσουν να αργοπεθάνουν στην έρημο, δίχως τροφή ή οικογένεια, στο έλεος των δουλεμπόρων δεν είναι κι η καλύτερη. Εφόσον υπήρχαν αυτές οι επιλογές, αναγκαστικά έπρεπε να παρθεί η λιγότερο οδυνηρή ή η λιγότερο μακροχρόνια οδυνηρή απόφαση. Για το θέμα των παιδιών κάνουμε λόγο σε παρακάτω παράγραφο.
viii) Η τιμωρία-εξολόθρευση αφορούσε μόνο την υποομάδα των Μαδιανιτών που συμφώνησε και συνέπραξε στο σχέδιο του Βαλαάμ. Οι Κιναίοι λ.χ. ήταν Μαδιανίτες (ΚΡΙΤΑΙ Α’, 16˙ ΚΡΙΤΑΙ Δ’, 11), αλλά οι ζωές τους δεν πειράχτηκαν από τον Σαούλ. Επιπλέον, οι Μαδιανίτες στρατιώτες θα ήταν περίπου 8.000-15.000, αφού οι Ισραηλίτες ήταν 12.000. Μικρός αριθμός μάλλον. Δεν επρόκειτο λοιπόν για επιχείρηση αφανισμού των Μωαβιτών, αλλά για τιμωρία της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων.
ix) Οι πρώτοι που τιμωρήθηκαν ήταν οι Ισραηλίτες. Μετά τιμωρήθηκαν οι Μαδιανίτες. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με σφαγή λόγω «εθνικού μίσους». Αν ήταν έτσι, τότε οι 24.000 Ισραηλίτες δεν θα θανατώνονταν ποτέ κι ούτε θα θανατώνονταν πρώτοι. Τί είδους «γενοκτονία» είναι αυτή; ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΒ’ 11, Κανέναν δε φοβόσουν, Κύριε, όταν τους φερόσουν με επιείκεια, παρ'’ όλη τους την αμαρτία. 12 Ποιος, αλήθεια, μπορεί να σε ελέγξει για τις πράξεις σου; Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στις αποφάσεις σου; Ποιος θα σε κατηγορήσει για τα ειδωλολατρικά έθνη που κατέστρεψες, ενώ εσύ ο ίδιος τα είχες δημιουργήσει; Ή ποιος θα σου αντισταθεί υπερασπίζοντας τους διεφθαρμένους; 20 Του εχθρούς των παιδιών σου, οι οποίοι ήταν άξιοι θανάτου, τους τιμώρησες με τόση μετριοπάθεια και επιείκεια και τους έδωσες την ευκαιρία και το χρόνο για ν’α απαλλαχθούν από την κακία τους.
2) ότι έσφαξαν όλους τους άρρενες αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένων και των μικρών αγοριών (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17)
3) ότι έσφαξαν τις μη παρθένες αιχμάλωτες γυναίκες και κράτησαν μόνο τις παρθένες αιχμάλωτες ζωντανές (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17) προφανώς κάνοντάς τους «τέστ παρθενικότητας», ώστε να τις δώσουν ως σκλάβες του σεξ στους νικητές άντρες Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 18).
4) Κι όλα αυτά επειδή ήταν εντολή του Γιαχβέ, επειδή οι Μαδιανίτες απλώς λάτρευαν έναν άλλο θεό, τον Βάαλ.
5) Έτσι ο Θεός της Π.Δ. επιδοκιμάζει τη σφαγή μικρών αγοριών, γυναικών, και το βιασμό μικρών κοριτσιών. Μάλιστα δεν είναι αμέτοχος, αλλά είναι αυτός που διατάζει το Μωυσή να κηρύξει τον πόλεμο κατά των Μαδιανιτών και στο τέλος (στίχ. 28) ζητά και μερίδιο!
Στην περίπτωση αυτή έχουμε να αντιμετωπίσουμε επιχειρήματα ανθρώπων που απλούστατα ούτε διάβασαν ολόκληρη την Π.Δ. ούτε είναι εξοικειωμένοι με τον πολιτισμό και τις συνθήκες της Μ. Ανατολής της εποχής εκείνης. Ας παραθέσουμε όμως το κείμενο.
ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’ 1, Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 2 «Πάρε εκδίκηση από τους Μαδιανίτες για χάρη των Ισραηλιτών. Μετά από αυτό θα πεθάνεις». 3 Τότε ο Μωυσής μίλησε στο λαό και τους είπε: «Ας εξοπλιστούν μερικοί άντρες από σας για πόλεμο. Θα επιτεθούν στους Μαδιανίτες για να πραγματοποιήσουν την εκδίκηση του Κυρίου εναντίον τους. 4 Θα στείλετε στον πόλεμο χίλιους άντρες από κάθε φυλή, από όλες τις φυλές του Ισραήλ». 5 Συγκεντρώθηκαν λοιπόν απ'’ όλο το λαό χίλιοι από κάθε φυλή, δηλαδή δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι για πόλεμο. 6 Όλους αυτούς τους έστειλε ο Μωυσής στον πόλεμο και μαζί τους το γιο του ιερέα Ελεάζαρ, τον Φινεές. Αυτός κρατούσε στα χέρια του τα ιερά σκεύη και τις σάλπιγγες για τα διάφορα παραγγέλματα. 7 Πολέμησαν εναντίον των Μαδιανιτών, όπως ο Κύριος είχε διατάξει το Μωυσή και σκότωσαν όλους τους άντρες τους. 8 Στους νεκρούς περιλαμβάνονταν και οι πέντε βασιλιάδες της Μαδιάμ: Ευΐ, Ρέκεμ, Σουρ, Ούρ και Ρεβά. Σκότωσαν επίσης και το Βαλαάμ, γιο του Βεώρ. 9 Οι Ισραηλίτες αιχμαλώτισαν τις γυναίκες των Μαδιανιτών μαζί με τα παιδιά τους και λεηλάτησαν τα ζώα τους, τα κοπάδια τους, όλα τα υπάρχοντά τους 10 και πυρπόλησαν όλες τις πόλεις τους και τις κατασκηνώσεις τους. 11 Όλη αυτή τη λεία και τα λάφυρα, ανθρώπους και ζώα, 12 τα έφεραν στο Μωυσή και στον Ελεάζαρ, τον ιερέα, και στην ισραηλιτική κοινότητα, που ήταν στρατοπεδευμένη στις πεδιάδες της Μωάβ, κοντά στον Ιορδάνη, απέναντι από την Ιεριχώ. 13 Ο Μωυσής και ο Ελεάζαρ, ο ιερέας, καθώς και οι υπόλοιποι αρχηγοί της κοινότητας βγήκαν από το στρατόπεδο για να προϋπαντήσουν το στρατό. 14 Τότε ο Μωυσής οργίστηκε με τους αρχηγούς του στρατού, τους χιλίαρχους και τους εκατόνταρχους, που γύριζαν από την εκστρατεία. 15 «Γιατί αφήσατε ζωντανές τις γυναίκες;» τους έλεγε. 16 «Αυτές είναι που με συμβουλή του Βαλαάμ παρέσυραν τους Ισραηλίτες να απιστήσουν στον Κύριο κι έτσι στη Φεγώρ ξέσπασε η πληγή πάνω στην κοινότητα του Κυρίου. 17 Τώρα λοιπόν θα σκοτώσετε κάθε αρσενικό παιδί και κάθε γυναίκα που έχει πλαγιάσει με άντρα και συνευρέθηκε μαζί του. 18 Τα κορίτσια όμως που είναι παρθένες αφήστε τα να ζήσουν για σας. 19 Εσείς θα μείνετε έξω απο το στρατόπεδο εφτά μέρες. Όλοι όσοι από εσας σκοτώσατε άνθρωπο.. 32 Τα λάφυρα, ό,τι δηλαδή είχε μείνει από τη λεηλασία που έκαναν οι πολεμιστές για τους εαυτούς τους, ήταν εξακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες πρόβατα, 33 εβδομήντα δύο χιλιάδες βόδια, 34 εξήντα μία χιλιάδες γαϊδούρια. 35 Όσο για τους ανθρώπους, ο αριθμός των παρθένων γυναικών ήταν τριάντα δύο χιλιάδες. 36 Τα μισά απ'’ αυτά, δηλαδή το μερίδιο των πολεμιστών, ήταν τριακόσιες τριάντα εφτά χιλιάδες πεντακόσια πρόβατα. 37 Η προσφορά για τον Κύριο από τα πρόβατα αυτά ήταν εξακόσια εβδομήντα πέντε. 38 Από τις τριάντα έξι χιλιάδες βόδια, η προσφορά για τον Κύριο ήταν εβδομήντα δύο. 39 Από τις τριάντα χιλιάδες πεντακόσια γαϊδούρια, η προσφορά στον Κύριο ήταν εξήντα ένα, 40 και από τις δεκαέξι χιλιάδες αιχμαλώτους, η προσφορά για τον Κύριο ήταν τριάντα δύο. 47 Από αυτό το μισό, που ήταν το μερίδιο των Ισραηλιτών, ο Μωυσής πήρε ένα στα πενήντα, από τους αιχμαλώτους και από τα ζώα, και τα έδωσε στους Λευίτες, που υπηρετούσαν στη σκηνή του Κυρίου.
Ας αναλύσουμε έναν έναν τους ισχυρισμούς των κατηγόρων της Π.Δ.
1) Δεν υπήρχε ανάγκη για «τέστ παρθενικότητας», όπως το εννοούμε σήμερα, διότι εκείνη την εποχή στη Μ. Ανατολή μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να μάθει πολλά πράγματα για την εθνικότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων (άρα και των γυναικών) από τα ρούχα τους, την κόμμωσή τους και τα στολίδια τους. Στη Βαβυλώνα, οι γυναίκες έπαυαν να φορούν πέπλο, αλλά φορούσαν μια μαντίλα. Στην Ασσυρία γινόταν το αντίθετο, οι παντρεμένες φορούσαν πέπλο. Στην περιοχή που μας ενδιαφέρει η παρθενικότητα δεικνύονταν με κάποιου είδους ρουχισμό (π.χ. η ρόμπα της Ταμάρ στο Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΓ’). Πιο εύκολα δεικνύοταν ότι μια γυναίκα ήταν παντρεμένη και συνεπώς μη παρθένα. Το πέπλο, τα κοσμήματα και συγκεκριμένα είδη κόμμωσης. Παρομοίως μπορούσε μια ανύπαντρη, μη παρθένα (π.χ. ιερόδουλη ή κοινή πόρνη) να ανακαλυφθεί από τον καλλωπισμό της («εἶδος ἔχουσα πορνικόν», δηλαδή στόλισμα πόρνης ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ Ζ’ 10) ή τα διάφορα σημάδια ή τα λυτά μαλλιά, την περίεργη κόμμωση και τα πολυτελή ρούχα. Έτσι ήταν εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποιες γυναίκες ήταν πόρνες και ιερόδουλες καθώς και ποιες ήταν παντρεμένες. Αντίθετα από την εποχή μας, όπου όλοι φορούν πάνω κάτω τα ίδια ρούχα, εκείνη την εποχή και σ’' εκείνη την περιοχή (αυτό το έθιμο υπήρχε και στα μέρη μας τουλάχιστον εώς πριν 2 αιώνες, τουλάχιστον για την εθνικότητα π.χ. οι Έλληνες είχαν μουστάκι κι όχι γενιάδα, την οποία είχαν οι Τούρκοι) η αμφίεση και η κόμμωση έδειχναν και την κοινωνική θέση της γυναίκας. Για να ανακαλυφθεί ποιες ήταν παρθένες, δηλαδή ούτε παντρεμένες ούτε πόρνες, δεν χρειαζόταν «τέστ παρθενικότητας» από γιατρούς.
Το λόγο, για τον οποίο έγινε επιλογή των παρθένων, τον αναφέρουμε παρακάτω.
2) Είναι εντελώς ψευδής ο ισχυρισμός ότι οι Ισραηλίτες άφησαν να ζήσουν οι παρθένες, ώστε να τις έχουν ως «σκλάβες του σεξ». Οι περισσότερες κοπέλες παντρεύονταν μόλις άρχιζαν να μπορούν να γεννούν παιδιά, δηλαδή κατά τα 12-13, στην αρχαία Μέση Ανατολή. Επομένως, οι Ισραηλίτες άφησαν ζωντανές μόνο τις κοπέλες που ήταν κάτω από 11 και που ουσιαστικά ήταν ακόμη παιδιά, όχι γυναίκες. Στην Π.Δ. βλέπουμε το Θεό μέσω των προφητών να κατηγορεί τους Ισραηλίτες για ένα σωρό πράγματα, από μοιχεία και κακία ώς απιστία. Συνεχώς η Π.Δ. κακολογεί τους Ισραηλίτες, όπως θα δούμε. Ωστόσο, είναι βεβαιωμένο και σημαντικό ότι οι Ισραηλίτες δεν κατηγορούνται για παιδοφιλία. Συνεπώς, η κατηγορία ότι τα μικρά κοριτσάκια διασώθηκαν για να τα χρησιμοποιούν σεξουαλικά οι Ισραηλίτες δεν στέκει ούτε υποστηρίζεται από άλλα στοιχεία. Η άποψη ότι η πρόταση να τις κρατήσουν «για τον εαυτό τους» (στίχ. 18) δεν σημαίνει απαραίτητα «για την ευχαρίστησή τους», αλλά αναφέρεται ως η αντίθετη εναλλακτική κατάσταση του «για τον Γιαχβέ», που σήμαινε να σκοτωθούν. «Για τον εαυτό τους» σημαίνει απλώς «μην τις σκοτώσετε». Δεν υπάρχει κάτι που να υποδηλώνει ότι το «κρατήστε τες ζωντανές» συνεπάγεται απαραίτητα «κρατήστε τες ζωντανές για σκλάβες του σεξ».
3) Ο λόγος για τον οποίο σφάχτηκαν οι Μαδιανίτες δεν έχει να κάνει καθόλου με τη λατρεία του Βάαλ καθ' εαυτή. Εδώ πρέπει να ανατρέξουμε σε διάφορα κεφάλαια του βιβλίου των ΑΡΙΘΜΩΝ, ώστε να δούμε τον λόγο. Αυτός δίνεται κατ’' αρχήν στο κεφάλαιο που αναφέραμε, στους στίχους 15 και 16. Εκεί ο Μωυσής, ρωτά γιατί δεν θανατώθηκαν οι γυναίκες και λέει στους άρχοντες ότι αυτές ήταν η αιτία που αποστάτησαν οι Ισραηλίτες. Έτσι:
i) Μετά την ήττα των Αμορραίων, ο βασιλιάς των Μωαβιτών, ο Βαλάκ, ανησύχησε για την ισχύ των Ισραηλιτών. Οι σύμμαχοί του, οι Αμορραίοι, είχαν ηττηθεί και ο ίδιος είχε ελάχιστη στρατιωτική δύναμη και αρκετή εξυπνάδα, ώστε να μην επιτεθεί στους Ισραηλίτες (να υπενθυμίσουμε ότι ο Θεός είχε τονίσει στους Ισραηλίτες να μην επιχειρήσουν να καταλάβουν τη Μωάβ). Στέλνει το γιο του στον προφήτη Βαλαάμ, που ζούσε στην χώρα Φαθουρά, δίπλα στον Ευφράτη, ώστε να τον προσκαλέσει στη Μωάβ, προκειμένου να καταραστεί (!) τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’, 1-6), για να ηττηθούν από τους Μωαβίτες. Ο Βαλαάμ δέχεται, αλλά ο Θεός τον προστάζει να ευλογήσει τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΓ’ και ΚΔ’).
ii) Εδώ να διευκρινίσουμε ότι οι Μωαβίτες και οι Μαδιανίτες ήταν ενωμένοι ως κράτος και ως φυλή (π.χ. ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’ 7), ώστε να μην αναρωτηθεί κανείς, τι δουλειά έχουν οι μεν με την τιμωρία των δε.
iii) Ο Βαλαάμ αντιλαμβάνεται ότι ο Ισραήλ έχει την προστασία του Θεού, γι'’ αυτό είναι ανίκητος. Συλλαμβάνει λοιπόν ένα σχέδιο, με το οποίο θα έκανε τους Ισραηλίτες να απομακρυνθούν από την πίστη στο Θεό, να χάσουν την εύνοιά του άρα και την προστασία του και να μπορούν να ηττηθούν στρατιωτικά από τους Μωαβίτες και Μαδιανίτες. Το σχέδιο είναι απλό: οι Μωαβίτισσες και οι Μαδιανίτισσες θα ταξίδευαν στις περιοχές που ήταν οι Ισραηλίτες, θα είχαν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους (πρώτη παράβαση των εντολών του Θεού) κι έπειτα θα τους προέτρεπαν με όπλο το σεξ να λατρεύσουν μαζί τους θεούς των Μωαβιτών και Μαδιανιτών, ώστε ο Θεός του Ισραήλ να οργιστεί μαζί του και να εγκαταλείψει τους Ισραηλίτες. Οι Μωαβίτες άρχοντες συμφωνούν, ο Βαλαάμ απευθύνεται στις Μωαβίτισσες και Μαδιανίτισσες και είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο (άμεση πειθώ, έμμεση με πίεση των ανδρών τους ή των αρχόντων τους) τις πείθει. Μόνο ένας προφήτης, σαν το Βαλαάμ, ο οποίος άλλωστε επικοινωνούσε με το Θεό, θα μπορούσε να αντιληφθεί τόσο οξυδερκώς την αιτία της ισχύος του Ισραήλ και τον τρόπο που αυτή η ισχύς θα έπαυε να υπάρχει. Άλλωστε στο κεφ. ΛΑ’ ρητά κατονομάζεται ως ο εμπνευστής του σχεδίου. Έτσι:
ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΕ’ 1, Και κατέλυσεν ᾿Ισραὴλ ἐν Σαττείν· καὶ ἐβεβηλώθη ὁ λαὸς ἐκπορνεῦσαι εἰς τὰς θυγατέρας Μωάβ. 2 καὶ ἐκάλεσαν αὐτοὺς εἰς τὰς θυσίας τῶν εἰδώλων αὐτῶν, καὶ ἔφαγεν ὁ λαὸς τῶν θυσιῶν αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν. 3 καὶ ἐτελέσθη ᾿Ισραὴλ τῷ Βεελφεγώρ· καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος τῷ ᾿Ισραήλ. 4 καὶ εἶπε Κύριος τῷ Μωυσῇ· λαβὲ πάντας τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ λαοῦ καὶ παραδειγμάτισον αὐτοὺς Κυρίῳ κατέναντι τοῦ ἡλίου, καὶ ἀποστραφήσεται ὀργὴ θυμοῦ Κυρίου ἀπὸ ᾿Ισραήλ. 5 καὶ εἶπε Μωυσῆς ταῖς φυλαῖς ᾿Ισραήλ· ἀποκτείνατε ἕκαστος τὸν οἰκεῖον αὐτοῦ τὸν τετελεσμένον τῷ Βεελφεγώρ. 6 Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐλθὼν προσήγαγε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ πρὸς τὴν Μαδιανῖτιν ἐναντίον Μωυσῆ καὶ ἐναντίον πάσης συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραήλ, αὐτοὶ δὲ ἔκλαιον παρὰ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. 7 καὶ ἰδὼν Φινεὲς υἱὸς ᾿Ελεάζαρ υἱοῦ ᾿Ααρὼν τοῦ ἱερέως ἐξανέστη ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς καὶ λαβὼν σειρομάστην ἐν τῇ χειρὶ 8 εἰσῆλθεν ὀπίσω τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ᾿Ισραηλίτου εἰς τὴν κάμινον καὶ ἀπεκέντησεν ἀμφοτέρους, τόν τε ἄνθρωπον τὸν ᾿Ισραηλίτην καὶ τὴν γυναῖκα διὰ τῆς μήτρας αὐτῆς· καὶ ἐπαύσατο ἡ πληγὴ ἀπὸ υἱῶν ᾿Ισραήλ. 9 καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ πληγῇ τέσσαρες καὶ εἴκοσι χιλιάδες. 10 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 11 Φινεὲς υἱὸς ᾿Ελεάζαρ υἱοῦ ᾿Ααρὼν τοῦ ἱερέως κατέπαυσε τὸν θυμόν μου ἀπὸ υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐν τῷ ζηλῶσαί μου τὸν ζῆλον ἐν αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐξανήλωσα τοὺς υἱοὺς ᾿Ισραὴλ ἐν τῷ ζήλῳ μου. 12 οὕτως εἶπον· ἰδοὺ ἐγὼ δίδωμι αὐτῷ διαθήκην εἰρήνης, 13 καὶ ἔσται αὐτῷ καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ’' αὐτὸν διαθήκη ἱερατείας αἰωνία, ἀνθ'’ ὧν ἐζήλωσε τῷ Θεῷ αὐτοῦ καὶ ἐξιλάσατο περὶ τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ. 14 τὸ δὲ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ᾿Ισραηλίτου τοῦ πεπληγότος, ὃς ἐπλήγη μετὰ τῆς Μαδιανίτιδος, Ζαμβρὶ υἱὸς Σαλώ, ἄρχων οἴκου πατριᾶς τῶν Συμεών· 15 καὶ ὄνομα τῇ γυναικὶ τῇ Μαδιανίτιδι τῇ πεπληγυίᾳ Χασβί, θυγάτηρ Σοὺρ ἄρχοντος ἔθνους ᾿Ομμώθ, οἴκου πατριᾶς ἐστι τῶν Μαδιάμ. 16 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· λάλησον τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ λέγων· 17 ἐχθραίνετε τοῖς Μαδιηναίοις καὶ πατάξατε αὐτούς, 18 ὅτι ἐχθραίνουσιν αὐτοὶ ὑμῖν ἐν δολιότητι, ὅσα δολιοῦσιν ὑμᾶς διὰ Φογὼρ καὶ διὰ Χασβὶ θυγατέρα ἄρχοντος Μαδιὰμ ἀδελφὴν αὐτῶν τὴν πεπληγυῖαν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς πληγῆς διὰ Φογώρ.
(Σε μετάφραση: 1 Όταν ο λαός του Ισραήλ εγκαταστάθηκε στη Σιττείμ, άρχισε να πορνεύεται με τις Μωαβίτισσες. 2 Αυτές τους προκάλεσαν να συμμετάσχουν στις θυσίες των θεών τους κι εκείνοι έφαγαν απ’ τις θυσίες και λάτρεψαν τους θεούς των Μωαβιτών. 3 Ο Κύριος οργίστηκε πάρα πολύ που ο λαός Ισραήλ πήρε μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ 4 και είπε στο Μωυσή: «Πιάσε όλους τους αρχηγούς του λαού και θανάτωσέ τους για μένα απέναντι στον ήλιο. Έτσι θα πάψει ο καταστροφικός θυμός μου εναντίον του λαού». 5 Τότε είπε ο Μωυσής στους δικαστές του Ισραήλ: «Καθένας σας να θανατώσετε όσους από τους ανθρώπους σας πήραν μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ». 6 Εκείνη τη στιγμή έφτασε ένας Ισραηλίτης φέρνοντας στους δικούς του μια Μαδιανίτισσα˙ και τον είδε ο Μωυσής και όλη η ισραηλιτική κοινότητα, την ώρα που αυτοί έκλαιγαν μπροστά στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου. 7 Μόλις το είδε αυτό ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του ιερέα Ααρών, σηκώθηκε μέσα από την κοινότητα και μ’' ένα δόρυ στο χέρι του 8 καταδίωξε τον Ισραηλίτη ώς μέσα στη σκηνή του και τους διαπέρασε και τους δύο, έτσι που το δόρυ βγήκε από την κοιλιά της γυναίκας. Τότε σταμάτησε η συμφορά ανάμεσα στους Ισραηλίτες. 9 Αυτοί που πέθαναν από τη συμφορά ήταν είκοσι τέσσερις χιλιάδες. 10 Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: 11 «Ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του Ααρών του ιερέα, απέτρεψε την οργή μου από τους Ισραηλίτες, γιατί συγκριτικά μ’' αυτούς έδειξε μεγάλο ζήλο για μένα˙ έτσι δεν εξολόθρευσα τους Ισραηλίτες στην οργή μου. 12 Γι’' αυτό να του πεις ότι εγώ κλείνω μαζί του συμφωνία φιλίας. 13 Γι’' αυτόν και για τους απογόνους του θα ισχύει διαθήκη αιώνιας ιεροσύνης, γιατί έδειξε ζήλο για το Θεό του και έφερε στους Ισραηλίτες τη συγχώρηση των αμαρτιών τους. 14 Ο Ισραηλίτης που θανατώθηκε μαζί με τη Μαδιανίτισσα ήταν ο Ζιμβρή, γιος του Σαλού, αρχηγού οικογενείας στη φυλή Συμεών. 15 Και η Μαδιανίτισσα λεγόταν Καζβί, κόρη του Σουρ, αρχηγού φυλής, από πατριαρχική οικογένεια της Μαδιάν. 16 Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 17 «Επιτεθείτε στους Μαδιανίτες και χτυπήστε τους 18 για το κακό που σας έκαναν και σας αποπλάνησαν με τις πονηριές τους στην υπόθεση του Φεγώρ και στην υπόθεση της συμπατριώτισσάς τους της Καζβί, που θανατώθηκε τη μέρα που σας βρήκε η συμφορά»).
Δηλαδή οι Μαδιανίτισσες φτάνουν στις περιοχές που διέμενε ο Ισραήλ (στίχ. 1), οι Ισραηλίτες πορνεύουν με αυτές (στίχ. 1), αυτές τους προσκαλούν στις θυσίες των ξένων θεών, στα ειδωλολατρικά γεύματα. Οι Ισραηλίτες προσκολώνται στον Βάαλ του Φεγώρ (στίχ. 3), με αποτέλεσμα ο Θεός να οργιστεί για την απείθειά τους (στίχ. 4). Μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο του Βαλαάμ. Ωστόσο, ο Θεός δεν κάθεται απαθής: λέει στο Μωυσή να τιμωρήσει όσους συμμετείχαν στις θυσίες και είχαν σεξουαλική σχέση με τις Μαδιανίτισσες. Αυτό γίνεται, φονεύονται είκοσι τέσσερις χιλιάδες Ισραηλίτες (στίχ. 9). Οι Ισραηλίτες μετανοούν για την αποστασία τους (στίχ. 6). Καταπαύει η οργή του Θεού – αντίθετα απ'’ ό,τι προσδοκούσε ο Βαλαάμ και οι Μαδιανίτες. Τότε ο Θεός λέει στους Ισραηλίτες να πολεμήσουν και να πατάξουν τους Μαδιανίτες (στίχ. 17), γιατί αυτοί φέρθηκαν ύπουλα και δόλια. Ο Θεός, φυσικά, ήξερε το σχέδιο των Μαδιανιτών, γι’' αυτό αναφέρθηκε στην δολιότητά τους και γι’' αυτό το λόγο προτρέπει το Μωυσή να πολεμήσει και να πατάξει τους Μωαβίτες. Οι Μωαβίτισσες φαίνεται πως διέφυγαν, και εκτός από την θυγατέρα του Σουρ (στίχ. 15) θα επέτρεψαν στη Μωάβ, όπως φαίνεται από το κεφάλαιο ΛΑ’. Συνεπώς η τιμωρία στο κεφάλαιο ΛΑ’ δεν είναι ξεκομμένη ούτε ξαφνική ή αδικαιολόγητη (ώστε να προκαλεί δικαίως αισθήματα αγανάκτησης), όπως θέλουν να μας πείσουν οι κατήγοροι της Π.Δ., αλλά συνδέεται με το κεφάλαιο ΚΕ’. Ούτε ξύπνησε μια μέρα ο Μωυσής και σκέφτηκε «ας πάμε να σφάξουμε τώρα τους Μαδιανίτες».
Μπορεί κάποιοι εδώ να αναρωτηθούν «και γιατί να τιμωρούνται οι Ισραηλίτες και οι Μαδιανίτες, απλώς επειδή οι δεύτεροι προσκάλεσαν τους πρώτους στη λατρεία του Βάαλ και οι πρώτοι δέχτηκαν; Τί σόι τύραννος είναι αυτός ο Θεός της Π.Δ. να τιμωρεί όποιον τον απορρίπτει;» Η απάντηση είναι ότι ο Θεός εξαρχής δεν επέβαλε τη Διαθήκη με τους Ισραηλίτες. Τους ζήτησε να την επικυρώσουν οι ίδιοι, όχι απλώς ο Μωυσής ως εκπρόσωπος του λαού, αλλά ο ίδιος ο λαός, τους προειδοποίησε για τις συνέπειες της απιστίας τους, τους ενημέρωσε για τις συνέπειες της πίστης τους κι αυτοί δέχτηκαν (ΕΞΟΔΟΣ ΙΘ’, 8˙ ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ’, 7˙ ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΖ’, 15-26). Δεν υπήρξε λοιπόν κάτι το εξουσιαστικό εκ μέρους του Θεού που «δεν άφηνε να αλλάξουν λατρεία οι Ισραηλίτες». Μόνοι τους είχαν δεσμευτεί να υπακούσουν στους όρους της Διαθήκης και στο κάτω κάτω δεν ζήτησαν έντιμα απαλλαγή από αυτήν (πράγμα που θα τους έδινε το δικαίωμα να λατρεύουν όποιον θέλουν) προτού διαπράξουν την αποστασία τους.
iv) Στο κεφάλαιο αυτό (το ΛΑ’), στους στίχους 15-16 βλέπουμε τον λόγο που ο Μωυσής διατάζει την εξόντωση των μη παρθένων Μαδιανιτισσών αιχμαλώτων. «15 Είπε ο Μωυσής σ’' αυτούς: "γιατί συλλάβατε αιχμάλωτες και τις φέρατε ζωντανές εδώ; 16 Δεν έπρεπε αυτές να ζήσουν, διότι αυτές ήταν η αιτία, σύμφωνα με τη συμβουλή του Βαλαάμ, να αποστατήσουν οι Ισραηλίτες από τον Κύριο, να καταφρονήσουν τις εντολές Του, να λατρεύσουν το είδωλο Φογώρ, κι έτσι να αποσταλεί εκ μέρους του Κυρίου μεγάλη τιμωρία στο Ισραήλ"». Με άλλα λόγια οι αιχμάλωτες, μη παρθένες Μαδιανίτισσες αυτές ήταν οι ίδιες που είχαν αποδεχτεί το ύπουλο σχέδιο του Βαλαάμ και προσπάθησαν να κάνουν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν κατά του Θεού. Το αν οι αιχμάλωτες ήταν παρθένες ή όχι έπαιζε μεγάλο ρόλο, διότι μόνο οι μη παρθένες αιχμάλωτες μπορούσαν να είχαν συμμετάσχει σε σεξουαλικά όργια με τους Ισραηλίτες˙ οι παρθένες αιχμάλωτες Μωαβίτισσες απλούστατα δεν είχαν συνευρεθεί ποτέ με κανέναν κι επομένως δεν ήταν αυτές που είχαν παρασύρει τους Ισραηλίτες στη λατρεία του Βαάλ στο κεφάλαιο ΚΕ’. Συνεπώς αυτές δεν άξιζαν να φονευθούν, ενώ αντίθετα οι μη παρθένες έπρεπε να τιμωρηθούν, διότι συμμετείχαν στη δολιότητα του Βαλαάμ και των Μωαβιτών.
v) Μπορεί κάποιος να πει ότι οι Μωαβίτισσες αναγκάστηκαν είτε από τις συζύγους τους είτε από τους άρχοντες. Κατα πρώτον αυτή η υπόθεση δεν επιβεβαιώνεται από κανένα στίχο, το αντίθετο μάλιστα, στο στίχο 16, αυτές έκαναν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν «κατὰ τὸ ρῆμα Βαλαὰμ» (κι όχι «υπό την πίεση» του), δηλαδή φαίνεται πως πείστηκαν για την ορθότητα της «αποστολής» που τους ανέθεσε ο Βαλαάμ και οι Μωαβίτες. Κατά δεύτερον, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι αρχικά εξαναγκάστηκαν από τους Μωαβίτες άρχοντες και τους Μωαβίτες άντρες και γονείς τους να αφήσουν (παντρεμένες γυναίκες, ανύπαντρες παρθένες που θα έχαναν την παρθενιά τους με Ισραηλίτες, πόρνες) τη χώρα τους και να ταξιδέψουν σε καταυλισμούς ξένων, θα μπορούσαν όταν έφταναν στους ισραηλιτικούς καταυλισμούς – να ομολογήσουν στο Μωυσή το σκοπό του ταξιδιού τους κι ότι εξαναγκάστηκαν, οπότε δε θα τιμωρούνταν. Δεν έκαναν κάτι τέτοιο, άρα πείστηκαν είτε αμέσως είτε σταδιακά ότι αυτό ήταν για το «καλό της Μωάβ».
vi) Η δολιότητα της πράξης των Μαδιανιτών και των Μαδανιτισσών στη σημερινή εποχή θα είχε το εξής αντίστοιχο: κάπου 10-15 χιλιάδες γυναικών, που ενώ γνώριζαν ότι είχαν AIDS, πείθονται από την ηγεσία της πόλης τους να ταξιδέψουν σε μια άλλη πόλη – την οποία θεωρούν εχθρική με τη δική τους, ενώ στην πραγματικότητα η άλλη πόλη δεν αισθάνεται καμμία εχθρότητα για την πόλη των γυναικών για να προσφέρουν δωρεάν σεξ στους άντρες της πόλης αυτής, αποκρύπτοντάς τους ότι έχουν AIDS, με σκοπό να μολύνουν όλο τον πληθυσμό της πόλης, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών και παιδιών των αντρών˙ κι όλα αυτά γίνονται με την πλήρη συγκατάθεση των γονιών και των αντρών των γυναικών αυτών.
Από τον αριθμό των φονευμένων Ισραηλιτών (24.000) μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ήταν χιλιάδες (τουλάχιστον 16.000) οι Μαδιανίτισσες που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή. Η «κουλτούρα» κι ο πολιτισμός ενός λαού σαν τους Μωαβίτες και Μαδιανίτες, με την δολιότητα, την συγκατάθεση ανδρών και γυναικών, την διατάραξη κάθε έννοιας οικογενειακής ζωής (σ'’ αυτές τις 16.000 τουλάχιστον οι 10.000 θα ήταν είτε παντρεμένες είτε παρθένες, δηλαδή μιλάμε για 10.000 οικογένεις που αποδέχτηκαν ένα τέτοιο αίσχος για τον εαυτό τους), σίγουρα ήταν χειρότερα από την θρησκευτική πορνεία των Χαναναίων. Συνεπώς άξιζαν να καταστραφούν. Δεν επρόκειτο για τιμωρία ενός λαού που είχε τη δική του, παράξενη ίσως, σεξουαλική συμπεριφορά ούτε για τιμωρία «επειδή λάτρευαν άλλους θεούς». Στο κάτω κάτω, δίχως να κινδυνεύουν επιτέθηκαν στους Ισραηλίτες. Επιπλέον, παρόλο που οι Μωαβίτισσες είχαν διαπιστώσει την δύναμη του Θεού (ο οποίος εξόντωσε τους αποστάτες Ισραηλίτες και απέτρεψε την αποστασία συνολικά του Ισραήλ), όταν πήγαν να διαφθείρουν τους Ισραηλίτες, δεν μετανόησαν ούτε έδειξαν καμμία αλλαγή στη στάση τους.
vii) Μερικοί θα αναρωτηθούν γιατί να σφαγούν τα αγόρια. Η απάντηση σχετίζεται με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Πρώτον διότι αντίθετα από τα κορίτσια, τα αγόρια ήταν επίφοβα όντας η συνέχεια του ηττημένου έθνους (ας ξαναθυμίσουμε στους αρχαιόπληκτους κατήγορους της Π.Δ. ότι και οι Έλληνες σκότωσαν όλα τα αρσενικά παιδιά της Τροίας, για τον λόγο αυτόν). Δεύτερον, δεν υπήρχε η πιθανότητα να τα βάλουν οι Ισραηλίτες σε ένα ίδρυμα ή να τα παραδώσουν στους συγγενείς τους, ψάχνοντάς τους στην έρημο. Τρίτον, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε η δυνατότητα οι Ισραηλίτες, που ζούσαν σε καταυλισμούς και μετακινούνταν συνεχώς πορευόμενοι προς τη Χαναάν, να αντέξουν επιπλέον πληθυσμό (περίπου ίσο με τον αριθμό των 32.000 παρθένων Μαδιανιτισσών). Τέταρτον, η άλλη εναλλακτική πιθανότητα, να τα αφήσουν να αργοπεθάνουν στην έρημο, δίχως τροφή ή οικογένεια, στο έλεος των δουλεμπόρων δεν είναι κι η καλύτερη. Εφόσον υπήρχαν αυτές οι επιλογές, αναγκαστικά έπρεπε να παρθεί η λιγότερο οδυνηρή ή η λιγότερο μακροχρόνια οδυνηρή απόφαση. Για το θέμα των παιδιών κάνουμε λόγο σε παρακάτω παράγραφο.
viii) Η τιμωρία-εξολόθρευση αφορούσε μόνο την υποομάδα των Μαδιανιτών που συμφώνησε και συνέπραξε στο σχέδιο του Βαλαάμ. Οι Κιναίοι λ.χ. ήταν Μαδιανίτες (ΚΡΙΤΑΙ Α’, 16˙ ΚΡΙΤΑΙ Δ’, 11), αλλά οι ζωές τους δεν πειράχτηκαν από τον Σαούλ. Επιπλέον, οι Μαδιανίτες στρατιώτες θα ήταν περίπου 8.000-15.000, αφού οι Ισραηλίτες ήταν 12.000. Μικρός αριθμός μάλλον. Δεν επρόκειτο λοιπόν για επιχείρηση αφανισμού των Μωαβιτών, αλλά για τιμωρία της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων.
ix) Οι πρώτοι που τιμωρήθηκαν ήταν οι Ισραηλίτες. Μετά τιμωρήθηκαν οι Μαδιανίτες. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με σφαγή λόγω «εθνικού μίσους». Αν ήταν έτσι, τότε οι 24.000 Ισραηλίτες δεν θα θανατώνονταν ποτέ κι ούτε θα θανατώνονταν πρώτοι. Τί είδους «γενοκτονία» είναι αυτή; ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΒ’ 11, Κανέναν δε φοβόσουν, Κύριε, όταν τους φερόσουν με επιείκεια, παρ'’ όλη τους την αμαρτία. 12 Ποιος, αλήθεια, μπορεί να σε ελέγξει για τις πράξεις σου; Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στις αποφάσεις σου; Ποιος θα σε κατηγορήσει για τα ειδωλολατρικά έθνη που κατέστρεψες, ενώ εσύ ο ίδιος τα είχες δημιουργήσει; Ή ποιος θα σου αντισταθεί υπερασπίζοντας τους διεφθαρμένους; 20 Του εχθρούς των παιδιών σου, οι οποίοι ήταν άξιοι θανάτου, τους τιμώρησες με τόση μετριοπάθεια και επιείκεια και τους έδωσες την ευκαιρία και το χρόνο για ν’α απαλλαχθούν από την κακία τους.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου