Ο Ιουλιανός ο Αποστάτης, αν και καταφέρθηκε εναντίον της Εκκλησίας και της Χριστιανικής πίστεως, μιλώντας μάλιστα πολύ υποτιμητικά για αυτήν χαρακτηρίζοντάς την «αθεΐα», «ασέβεια», και τους Χριστιανούς «Γαλιλαίους», εντούτοις έγραψε και πράγματα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως απολογητικά στοιχεία υπέρ της. Τέτοια σπαράγματα αληθείας παρουσιάζονται παρακάτω, από τις επιστολές του. Έχουν αξία διότι προέρχονται από έναν αρνητή της πίστεως. Τα στοιχεία ελήφθησαν από τον τρίτο τόμο των «Απάντων του Ιουλιανού», από τις εκδόσεις Ζήτρος.
Η κλασσική αρχαία γραμματεία διδασκόταν
στην εποχή του Χριστιανικού Βυζαντινού Κράτους, σε αντίθεση με όσα
ισχυρίζονται ψευδώς οι σημερινοί αρχαιολάτρες. Μάλιστα, ο Ιουλιανός
θεωρούσε ότι δεν ήταν σωστό να διδάσκεται από χριστιανούς καθηγητές.
Αυτό που ενδιαφέρει στο προκειμένω, είναι ότι έχουμε την σαφέστατη
αναφορά από τον Ιουλιανό.
Στην επιστολή 61 [ep. 42] γράφει:
«Κατά τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, τον Θουκιδίδη,
τον Ισοκράτη και τον Λυσία οι θεοί είναι προστάτες κάθε μορφωτικής
προσπάθειας. Δεν πίστευαν τον εαυτό τους αφιερωμένο άλλοι στον Ερμή και
άλλοι στις Μούσες; Νομίζω ότι είναι άτοπο όσοι εξηγούν τα έργα τους να
περιφρονούν τους θεούς που εκείνοι τιμούσαν. Ωστόσο, αν και θεωρώ ότι
αυτό είναι άτοπο, δεν υποστηρίζω ότι πρέπει αυτοί να αλλάξουν γνώμη και
να διδάσκουν τους νέους· τους αφήνω στην δυνατότητα επιλογής να μην
διδάσκουν όσα θεωρούν ότι δεν είναι σημαντικά, αλλ' αν θέλουν να
διδάξουν, να διδάσκουν πρώτα και να προσπαθούν να πείσουν τους μαθητές
τους ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς απ’ όσους ερμηνεύουν,
αφού τους κατηγόρησαν για ασέβεια, για αστοχασιά και για πλάνη στη γνώμη
τους για τους θεούς» (σελ. 411).
Κατά
την περιοδεία του στην Μ. Ασία επισκέφτηκε την Τροία, και ο Επίσκοπος
Πήγασος (ο οποίος ήταν αρειανόφρονας) του έδειχνε τους αρχαιολογικούς
χώρους, ο Ιουλιανός παρατήρησε ότι δεν έκανε το σημείο του σταυρού. Από
τα λόγια του φαίνεται καθαρά ότι τόσο το σημείο του σταυρού όσο και η χρήση του ως συμβόλου ήταν κοινός τόπος μεταξύ των Χριστιανών.
Στην επιστολή 79 [ep. 78] γράφει:
«Εκείνος με μεγάλη προθυμία με οδήγησε εκεί, μου άνοιξε τον ναό και,
σαν να με χρησιμοποιούσε ως μάρτυρα, μου έδειξε με ακρίβεια όλα τα
αγάλματα που ήταν σώα· και δεν έκανε τίποτε απ' όσα συνηθίζουν να κάνουν
εκείνοι οι ασεβείς, δηλαδή να σχεδιάζουν πάνω στο μέτωπό τους το σημείο
της ασέβειας (σημείο της ασέβειας εννοεί ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας το σημείο του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, το οποίο εκείνη την εποχή οι προπατορές μας Χριστιανοί το σημείωναν στο μέτωπό τους) και δεν σφύριζε, όπως εκείνοι, σιγά- σιγά· διότι το πιο
σημαντικό της θεολογίας τους είναι αυτά τα δύο, το σφύριγμα για τους
δαίμονες και το να σχεδιάζουν στο μέτωπό τους τον σταυρό» (σελ. 455).
Πολύ σημαντική είναι η επιστολή του Ιουλιανού προς τον εθνικό αρχιερέα Αρσάκιο, όπου αναγνωρίζει τηνφιλανθρωπική δράση των Χριστιανών και την πτωτική πορεία της εθνικής θρησκείας. Μάλιστα, η πίστη είχε εισχωρήσει ακόμα και σε οικογένειες εθνικών ιερέων.
«Νομίζουμε
ότι αυτά αρκούν και δεν βλέπουμε ότι εκείνα που αύξησαν προπαντών την
αθεΐα είναι η φιλανθρωπία που δείχνουν προς τους ξένους, η μέριμνά τους
για την ταφή των νεκρών και η προσωπική σοβαρότητα της ζωής τους;» (σελ.
497). (Η αναφορά του Ιουλιανού στην φιλανθρωπία των Χριστιανών είναι σημαντική διότι οι σημερινοί παγανιστές παρουσιάζουν τους Χριστιανούς με τελείως διάφορο και αναληθή τρόπο)
«Αυτούς
ή φιλοτίμησέ τους ή πείσε τους να σοβαρευτούν ή καθαίρεσέ τους από το
ιερατικό αξίωμά τους, αν δεν πηγαίνουν να προσεύχονται στους θεούς με
τις γυναίκες, με τα παιδιά και με τους δούλους τους, αλλά ανέχονται να
δείχνουν ασέβεια προς τους θεούς οι δούλοι τους ή οι γιοί τους ή οι
Γαλιλαίες γυναίκες τους και να προτιμούν την αθεΐα από τη θεοσέβεια»
(σελ. 497).
«Διότι
είναι ντροπή, ενώ από τους Ιουδαίους δεν επαιτεί κανείς και ενώ οι
ασεβείς Γαλιλαίοι εκτός από τους δικούς τους τρέφουν και τους δικούς
μας, οι δικοί μας φτωχοί να μην έχουν τη δική μας βοήθεια. [...] Λοιπόν
ας μην αφήνουμε σε άλλους να κάνουν σαν ζηλωτές τα καλά μας έργα κι ας
μην τα ντροπιάζουμε οι ίδιοι με τη ραθυμία μας, ή καλύτερα, ας μην
εγκαταλείπουμε την ευλάβεια μας προς τους θεούς» (σελ. 499). (Ομολογεί ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός ότι οι Χριστιανοί έτρεφαν και φρόντιζαν όχι μόνο για τους ομοπίστους αδελφούς τους, αλλά και για τους ειδωλολάτρες κι ας υπέστησαν οι παππούδες και πατέρες τους, τα παιδιά τους παλαιότερα, σφαγές, λιοντάρια, μονομάχους, βιασμούς, κάψιμο ζωντανών Χριστιανών, από τους παλαιούς ειδωλολάτρες)
Σε άλλη επιστολή του (89b),
αναφέρει: «Επειδή, κατά την γνώμη μου, έτυχε να παραβλέπονται και να
παραμελούνται από τους ιερείς οι θεόφτωχοι, το παρατήρησαν οι ασεβείς
Γαλιλαίοι και ανέλαβαν αυτή την φιλανθρωπία και δυνάμωσαν την χειρότερη
επιχείρηση με την εντύπωση των σωστών ενεργειών τους [...] με τον ίδιο
τρόπο άρχισαν και αυτοί με τη λεγόμενη από αυτούς αγάπη, φιλοξενία και
διακονία της κοινής τράπεζας (όπως η πράξη, έτσι και η λέξη διακονία
έχει διαφορετική σημασία) παρέσυραν πάρα πολλούς στην αθεΐα» (σελ. 557).
Η αδιαφορία των ανθρώπων για την εθνική θρησκεία (όσων δεν είχαν γίνει ακόμα χριστιανοί), εκφράζεται από τον Ιουλιανό και σε άλλη μια επιστολή του, προς τον εθνικό αρχιερέα Θεόδωρο: «[...] ενώ εμείς είμαστε τόσο αδιάφοροι απέναντι στους θεούς, ώστε έχουμε λησμονήσει τα πατροπαράδοτα [..]». (σελ. 519).
Όχι
μόνο οι Χριστιανοί δεν κατέστρεψαν κλασσικά έργα τέχνης, αλλά τα
διέσωσαν στα μοναστήρια. Σε αντίθεση με τον Ιουλιανό που σε επιστολή του
προς τον έπαρχο της Αιγύπτου Εκδίκιο, εκφράζει την επιθυμία του να καταστρέψει την χριστιανική γραμματεία της εποχής του από
την βιβλιοθήκη του αρειανόφρονα Γεωργίου του Καππαδόκη, μετά την
δολοφονία του. «Εγώ από μικρό παιδί είχα σφοδρό πόθο να αποκτήσω βιβλία.
Λοιπόν θα είναι άτοπο να βλέπω με αδιαφορία να τα σφετερίζονται
άνθρωποι που δεν τους αρκεί το χρυσάφι, για να κορέσουν τη μεγάλη
επιθυμία τους να πλουτίσουν, αλλ' επιπλέον σκέφτονται να υπεξαιρέσουν
εύκολα και αυτά. Κάνε μου λοιπόν μια προσωπική χάρη να βρεθούν όλα τα
βιβλία του Γεωργίου. Πολλά από τα βιβλία του ήταν φιλοσοφικά, πολλά
ρητορικά, πολλά ήταν και της διδασκαλίας των ασεβών Γαλιλαίων· αυτά τα
τελευταία θα ήθελα να τα εξαφανίσω εντελώς, αλλά για να μην εξαφανισθούν μαζί τους τα πιο χρήσιμα, ας αναζητηθούν και αυτά με
προσοχή» (σελ. 581).
Ο Ιουλιανός ομολογεί τους διωγμούς κατά των Χριστιανών που
διέπραξε ο αρειανόφρονας Κωνστάντιος (εξάδελφος του Ιουλιανού):
«Φανταζόμουν ότι οι αρχηγοί των Γαλιλαίων θα χρωστούσαν μεγαλύτερη
ευγνωμοσύνη σ' εμένα παρά σ' εκείνον που πήρε την εξουσία πριν από
εμένα· διότι κατά την διάρκεια της βασιλείας εκείνου πολλοί από αυτούς
εξορίστηκαν, καταδιώχτηκαν και φυλακίστηκαν [...]» (σελ. 599).
Επίσης, στην ίδια επιστολή,
παραινεί τους εναπομείναντες οπαδούς της εθνικής θρησκείας να μην
επιτίθενται κατά των Χριστιανών. «Και πάλι και πολλές φορές συμβουλεύω
όσους είναι προσανατολισμένοι στην πραγματική θεοσέβεια να μη ζημιώνουν
τα πλήθη των Γαλιλαίων, να μην κάνουν επιθέσεις εναντίον τους και να μην
τους βρίζουν». (Ομολογεί ο Ιουλιανός ότι οι παγανιστές κυνηγούσαν τους Χριστιανούς ενώ είχαν τελειώσει οι επίσημες αυτοκρατορικές διώξεις από την εποχή του Διοκλητιανού τυπικά τουλάχιστον. Γράφει λοιπόν ότι οι παγανιστές επιτίθεντο και ύβριζαν τους Χριστιανούς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου