ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, 11o.

60g ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΙ ΟΙ ΜΥΘΟΙ;

Αντίθετα, πάντως, με τις απόψεις των νεοπαγανιστών και των τελευταίων παγανιστών που εναγωνίως, επειδή τους κατηγορούσαν οι Χριστιανοί, προσπαθούσαν να δείξουν ότι οι μυθολογικοί βιασμοί, μητροκτονίες, αδελφοκτονίες και βασανισμοί ήταν συμβολικοί, οι ίδιοι οι απλοί ειδωλολάτρες της προχριστιανικής και δη της κλασσικής εποχής, φαίνεται να είχαν διαφορετική γνώμη. Φαίνεται πως τότε δεν είχαν πρόβλημα να συγκαλύπτουν τις συμβολικές αιματοχυσίες της μυθολογίας.

«Τοῦ δὲ ἀγάλματος τὸ βάθρον παρέχεται μὲν βωμοῦ σχῆμα, τεθᾶφθαι δὲ τὸν Ὑάκινθον λέγουσιν ἐν αὐτῷ, καὶ Ὑακινθίοις πρὸ τῆς τοῦ Ἀπόλλωνος θυσίας ἐς τοῦτον Ὑακίνθῳ τὸν βωμὸν διὰ θύρας χαλκῆς ἐναγίζουσιν», γράφει ο Παυσανίας, (Λακωνικά, 19, 3). Δηλαδή: «Το βάθρο του αγάλματος έχει σχήμα βωμού και λέγεται ότι εκεί είναι θαμμένος ο Υάκινθος και στα Υακίνθια, πριν από την θυσία στον Απόλλωνα, σε αυτόν τον βωμό και μέσα από χάλκινη πόρτα κάνουν εξαγνισμούς για τον Υάκινθο». Δηλαδή ο Υάκινθος δεν ήταν ένας «ανύπαρκτος», και «απλό σύμβολο», αλλά σύμφωνα με τους ειδωλολάτρες ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αφού είχε τάφο.

Ηροδότου, Ιστορίαι, 2, 45: «Λέγουσι δὲ πολλὰ καὶ ἄλλα ἀνεπισκέπτως οἱ Ἕλληνες˙ εὐήθης δὲ αὐτῶν καὶ ὅδε ὁ μῦθός ἐστι τὸν περὶ τοῦ Ἡρακλέους λέγουσι, ὡς αὐτὸν ἀπικόμενον ἐς Αἴγυπτον στέψαντες οἱ Αἰγύπτιοι ὑπὸ πομπῆς ἐξῆγον ὡς θύσοντες τῷ Διί˙ τὸν δὲ τέως μὲν ἡσυχίην ἔχειν, ἐπεὶ δὲ αὐτοῦ πρὸς τῷ βωμῷ κατάρχοντο, ἐς ἀλκὴν τραπόμενον πάντας σφέας καταφονεῦσαι. Ἐμοὶ μέν νυν δοκέουσι ταῦτα λέγοντες τῆς Αἰγυπτίων φύσιως καὶ τῶν νόμων πάμπαν ἀπείρως ἔχειν οἱ Ἕλληνες˙ τοῖσι γὰρ οὐδὲ κτήνεα ὁσίη θύειν ἐστὶ χωρὶς ὑῶν καὶ ἐρσένων βοῶν καὶ μόσχων, ὅσοι ἂν καθαροὶ ἔωσι, καὶ χηνῶν, κῶς ἄν οὗτοι ἀνθρώπους θύεν; Ἔτι δὲ ἕνα ἐόντα τὸν Ἡρακλέα καὶ ἔτι ἄνθρωπον, ὡς δή φασι, κῶς φύσιν ἔχει πολλὰς μυριάδας φονεῦσαι; Καὶ περὶ μὲν τούτων τοσαῦτα ἡμῖν εἰποῦσι καὶ παρὰ τῶν θεῶν καὶ παρὰ τῶν ἡρώων εὐμενείη εἴη». Σε μετάφραση: «Οι Έλληνες έχουν πολλούς μύθους που δεν στηρίζονται σε γεγονότα. Ένας από τους πιο αστείους είναι αυτός που διηγείται πως πήγε ο Ηρακλής στην Αίγυπτο, όπου τον συνέλαβαν οι Αιγύπτιοι και ήθελαν να τον θυσιάσουν στον Δία με όλη την πρέπουσα λαμπρότητα και με το θυσιαστήριο στεφάνι πάνω στο κεφάλι του, και πως εκείνος έμεινε άπραγος μέχρι τη στιγμή που θα άρχιζε η τελετή στον βωμό, οπότε χρησιμοποίησε την δύναμή του και τους σκότωσε όλους. Κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον, αυτός ο μύθος είναι αρκετή απόδειξη ότι οι Έλληνες έχουν πλήρη άγνοια του χαρακτήρα και των συνηθειών των Αιγυπτίων. Η ίδια η θρησκεία τους απαγορεύει να σκοτώνουν ακόμα και ζώα για θυσία, εκτός από πρόβατα, ταύρους, χοίρους και μοσχάρια που έχουν περάσει από έλεγχο καθαριότητας και χήνες. Πόσο πιθανό είναι λοιπόν, να ήθελαν να θυσιάσουν έναν άνθρωπο; Εξάλλου, αν ο Ηρακλής ήταν κοινός θνητός, όπως λένε πως ήταν, πώς είναι δυνατό να σκότωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους; Εύχομαι θεοί και ήρωες να με συγχωρήσουν για αυτά που είπα πάνω σε αυτά τα θέματα!» Βλέπουμε τον Ηρόδοτο να ζητά συγγνώμη από τους θεούς, επειδή τόλμησε να κρίνει το περιεχόμενο ενός μύθου ως ψευδές. Πραγματεύεται δηλαδή τον μύθο όχι ως «συμβολικό», όχι ως δόγμα θεολογικό, αλλά ως αληθινό γεγονός που διέπραξε ο ημί-θεος Ηρακλής, διότι φοβάται μήπως αρνούμενος το αληθές τού μύθου, διαστρέψει την ιστορική αλήθεια! Εάν οι μύθοι ήταν απλά σύμβολα, δε θα φοβόταν ο Ηρόδοτος να «διαστρεβλώσει» την νομιζόμενη ιστορική αλήθεια που αυτοί περιέχουν, αλλά απλώς θα εξέφραζε άλλη άποψη για το «συμβολικό νόημά» τους. Συνεπώς, δεν ήταν «σύμβολα – ούτε βεβαίως δογματικά άρθρα πίστεως και κοσμοαντίληψης – οι αρχαίοι μύθοι, αλλά θεωρούνταν αληθινά γεγονότα.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι «μύθοι», επειδή θεωρούνταν αληθινά γεγονότα κι όχι «συμβολικά», αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση. Ό,τι έκαναν οι θεοί στους μύθους, το έκαναν και οι λάτρεις τους. Παιδεραστία ο θεός; Παιδεραστής κι ο θνητός. Μοιχός ο θεός; Μοιχός κι ο θνητός λάτρης του. Φονιάς ο θεός; Φονιάς κι ο θνητός. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι ο Πλάτων, αναφέρει στους Νόμους ότι τον «μύθο» του Δία και του Γανυμίδη τον χρησιμοποιούν οι παιδεραστές σε όλη την Ελλάδα, για να δικαιολογήσουν την ομοφυλοφιλία τους. «Ήταν τόσο σίγουροι ότι οι νόμοι τους προήλθαν από το Δία, ώστε τον φόρτωσαν με αυτό το μύθο για να έχουν ένα θεϊκό παράδειγμα, όταν ήθελαν να απολαμβάνουν και αυτό το είδος ηδονής» (Νόμοι, 636c).
 

Γι' αυτό τον λόγο κι ο Αριστοφάνης γράφει «Με παντρεμένη αν σε πιάσουν / θα πεις απλά στον σύζυγο/ πως δεν διέπραξες αδικία, αφού κι ο Δίας το ίδιο έκανε, / σαν ερωτιάρης που ήτανε και γυναικάς/ Κι αφού εσύ είσαι θνητός, πώς από τον θεό θα είσαι δυνατότερος;» (Αριστοφάνη, Νεφέλες, στχ. 1079-1082).

Ο Ευριπίδης γράφει (Ίων, στ. 449 κ.ε.): «Σωστό δεν είναι/ με κατηγόριες να κακολογούμε/ τους δύσμοιρους ανθρώπους αν μιμούνται/ τα έργα που οι θεοί κρίνουν δίκαια,/ μα εκείνους που σ' αυτά μας δασκαλεύουν» και (Ηρακλής μαινόμενος, στ. 1316): «με γάμους άνομους δεν έχουν σμίξει;/ Δεν ατίμασαν για την εξουσία/ τους γονιούς δένοντάς τους μ' αλυσίδες;/ Αξένοιαστοι στον Όλυμπο όμως ζούνε/ παρά τα σφάλματά τους», υποστηρίζοντας πως για την ανηθικότητα των ανθρώπων φταίνε οι θεοί με το παράδειγμα που δίνουν στους μύθους.

Να τι γράφει ο Παλλαδάς, που αν και εθνικός, δεν έβγαζε συμπεράσματα από «συμβολικούς μύθους» κι άλλες ανοησίες, αλλά συνέδεε τους ανθρωποκτόνους με το παράδειγμα που δίνει ο Δίας. «Εἴ τούς ἀνδροφόνους εὐδαίμονας ὄντας ὁρῶμεν,/οὐ πάνυ θαυμάζω˙ τοῦ Διός ἐστι γέρας./τόν γάρ γεννήσαντα μεμισηκώς καί ἐκεῖνος/ κτεῖνεν ἄν, εἰ ὁ Κρόνος θνητός ἐτύγχανεν ὤν˙/ ἀντί δέ τοῦ κτεῖναι σύν τοῖς Τιτῆσι κολάζει,/δέσμιον ὡς ληστήν εἰς τὀ βάραθρον ἐνείς» (Π.Α. X, 53). Μετάφραση: «Αν βλέπω ευτυχείς τους ανθρωποκτόνους να είναι/δεν απορώ πολύ./του Δία είναι ο έπαινος./ κι εκείνος τον γεννήτορα του ασφαλώς θά χε σκοτώσει,/που τόσο μίσησε, αν τύχαινε θνητός ο Κρόνος νά ναι./όμως μαζί με τους Τιτάνες δεν τον σκότωσε. Δέσμιο/μες στο βαθύ το βάραθρο, προτίμησε, ωσάν ληστή, να τον κρατάει».

Ο Πλάτων καθόλου δεν θεωρεί «συμβολικά» όσα λένε οι μύθοι, όπως επιμένουν οι νεοπαγανιστές, αλλά απολύτως πραγματικά γεγονότα˙ πάντως πιστεύει πως αυτοί που τα πρωτοείπαν και αυτοί που τα ακούν, τα θεωρούν αληθή. Όχι ως συμβολικά.

«Όλα όσα λέγουν οι ποιηταί και οι μυθολόγοι δεν είναι διήγηση για πράγματα, που είτε έχουν γίνει, είτε γίνονται τώρα, είτε που θα γίνουν;

- Τι άλλο βέβαια;» (Πολιτεία 392d).

Οι ποιητές είναι «τέκνα συγχρόνως και προφήτες των θεών» (Πολιτεία 366b)˙ αυτή είναι η άποψη των πολυθεϊστών του 4ου αι. π.Χ., όπως τη μεταφέρει ο Πλάτων. Άρα, σύμφωνα με τους πολυθεϊστές (αλλά αντίθετα με τον Πλάτωνα), τα λόγια των ποιητών κι οι μυθολογίες δεν μπορεί να είναι «λανθασμένα». Είναι «προφητείες»˙ αποκάλυψη.

Είναι ολοφάνερο, ότι για τους αρχαίους Έλληνες της κλασσικής εποχής οι μύθοι δεν ήταν «συμβολικοί», όπως λένε οι νεοεποχίτες, αλλά αληθινά γεγονότα επαναλαμβάνουμε: όχι όμως πηγές δογματικής θεολογίας – και παραδείγματα προς μίμηση. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που ο Πλάτων θέλει την «κάθαρση» των ανήθικων μύθων. Ξέρει πολύ καλά ο Πλάτων αυτά που οι νεοεποχίτες νεοπαγανιστές αρνούνται.

Ορισμένοι θα ισχυριστούν, ότι οι θεοί είναι σύμβολα των φυσικών δυνάμεων. Έτσι, π.χ. ο Απόλλωνας είναι ο συμβολισμός του Ήλιου και η Άρτεμις ο συμβολισμός της Σελήνης. Ωστόσο, δεν υπάρχει μόνο ο θεός Απόλλων και η θεά Άρτεμις, αλλά την ίδια στιγμή, εκτός από αυτούς υπήρχαν και οι θεοί Ήλιος και Σελήνη, ως ξεχωριστές θεότητες από τους Απόλλων και Άρτεμις. Εάν ο Απόλλων ήταν «απλώς» ο συμβολισμός του Ήλιου, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχει ταυτόχρονα ξεχωριστή θεότητα Ήλιος και Σελήνη. Άρα ο Απόλλων δεν είναι απλώς ένας φυσικός συμβολισμός. Άλλωστε η θεά Σελήνη έχει ερωτικές σχέσεις με τον κοινό θνητό Ενδυμίωνα, ενώ η Θεά Άρτεμη είναι παρθένα.

Με άλλα λόγια, οι αρχαίοι, ακόμη κι αν στην αρχή, στην προϊστορία τους, είχαν κάποιο φυσικό συμβολισμό για τον Απόλλωνα (πράγμα, βεβαίως, αναπόδεικτο), στη συνέχεια το «ξέχασαν» εντελώς και, παράλληλα με τον συμβολικό θεό Ήλιο, συνυπήρχε ο θεός Απόλλων, ο οποίος είχε «αποσυμβολιστεί». Δεν πίστευαν οι αρχαίοι ότι οι θεοί τους ήταν σύμβολα. Εξάλλου, όπως είδαμε, οι θεοί δεν μπορεί να είναι «συμβολικοί», διότι κάθε θεότητα μπλέκεται στα πόδια και μπαίνει στα χωράφια πολλών άλλων θεοτήτων «κλέβοντας» τους τον δικό τους συμβολισμό. Δεν μπορεί η «πελάγια Αφροδίτη» να συμβολίζει το ίδιο με τον αρμόδιο για την θάλασσα, θεό Ποσειδώνα. Θα ήταν άχρηστη η ύπαρξη της ως συμβόλου, αφού ο Ποσειδώνας φροντίζει για την θάλασσα. Κι αν υποτεθεί ότι κάθε θεότητα έχει πολλές λειτουργίες, τότε θα έπρεπε να έχει διαφορετικό όνομα, αφού προφανώς η μία λειτουργία είναι πολύ πιο κοντά στην ιδιότητα της μίας παρά της άλλης θεότητας. Επιπλέον όντας, σύμφωνα με τον ορισμό των νεοπαγανιστών, οι θεότητες δυνάμεις, κάθε δύναμη, αν ήταν πολλαπλή (με πολλές λειτουργίες) θα έπρεπε να υποδιαιρεθεί σε τόσες δυνάμεις-θεότητες (με διαφορετικό όνομα), ώστε κάθε μία από αυτές να έχει μόνο ένα όνομα. Δηλαδή,

1) Η άποψη περί συμβολικών θεών είναι ορθή σε λίγες περιπτώσεις μύθων.

2) Δεν μπορούμε να ξέρουμε, πότε ένας μύθος είναι συμβολικός ή πραγματική ιστορία ή σκέτη φαντασία. Ο «Προμηθέας» ως λέξη, σύμφωνα με τον Π. Λεκατσά προέρχεται από το σανσκριτικό «prβmantha», που σημαίνει «το ξύλινο όργανο, δια της τριβής του οποίου οι πρωτόγονοι παράγουν πυρ. Προς το σύμβολο ακριβώς του Προμηθέα αντιστοιχεί ο νάθρηκας του Ησίοδου (Έργα και Ημέραι, στ. 50)». Στη Σπάρτη και σε άλλα μέρη της Λακωνίας είναι βεβαιωμένη από φιλολογικές και επιγραφικές πηγές λατρεία του «Δία Αγαμέμνονα» (Ν. Παπαχατζή, Η θρησκεία στην Αρχαία Ελλάδα, Εκδοτικής Αθηνών, σ. 123), πράγμα που σημαίνει ότι ο θρυλικός Αγαμέμνονας, αδερφός του Σπαρτιάτη βασιλιά Μενέλαου είχε θεοποιηθεί ως Δίας. Άλλοτε, λοιπόν, έχουμε φαντασία, άλλοτε μακριά ανάμνηση της πρωτόγονης ζωής ή πραγματική ιστορία, άλλοτε συμβολισμό, όμως, ούτε γνωρίζουμε τα πραγματικά γεγονότα της προϊστορίας, ούτε οι μεταγενέστερες αυθαίρετες συμβολικές ερμηνείες είναι αποδείξιμες.

3) Είναι (η άποψη περί συμβολισμού) αδύνατη, διότι κάθε θεός εμπλέκεται στις αρμοδιότητες-συμβολισμούς άλλων θεών, άρα υπάρχουν π.χ. δύο θεοί για ένα φυσικό φαινόμενο ή δύναμη.

4) Οι μύθοι, επειδή είναι διηγήσεις που περιγράφουν ολόκληρη τη «ζωή» ενός θεού, τις μάχες, συμμαχίες, έρωτες, μαλώματα κλπ, δεν γίνεται να είναι φυσικός συμβολισμός. Δεν μπορεί σε κάθε τι που αποτελεί μέρος της διήγησης μιας ολόκληρης ζωής, να δοθεί συμβολική εξήγηση. Θα ήταν το ίδιο αφελές, αν την ζωή ενός ανθρώπου, οι θεοί είναι ανθρωπομορφικοί, προσπαθούσαμε να την θεωρήσουμε «συμβολική», αποσυμβολίζοντας (βάσει της θεωρίας, ότι οι πράξεις είναι συμβολισμοί φυσικών φαινομένων) κάθε πράξη του. Είναι, λοιπόν, οι μύθοι, κυρίως μη συμβολική περιγραφή των πράξεων του θεού.

5) Δεν μπορεί, μέσα στο χάος των τόσων πολλών και συχνά αντικρουόμενων μυθολογικών διηγήσεων, να εκλεγεί αυθαίρετα Ένας μύθος ως ο σωστός, ο πραγματικός. Ως συνέπεια, επίσης δεν μπορεί να υπάρξει Ενας και μοναδικός Αποσυμβολισμός του «θεού»-μύθου, διότι αυτό απαιτεί την ύπαρξη Δόγματος, το οποίο καθορίζει ποια από όλες τις ερμηνείες και ποιος από όλες τις παραλλαγές του μύθου είναι ο σωστός. Δόγμα όμως δεν υπήρχε στην Αρχαιότητα˙ άρα ούτε και κοινά αποδεκτός Αποσυμβολισμός.

6) Οι αρχαίοι στην πλειοψηφία τους, εκτός ορισμένων θρήσκων φιλοσόφων, τους μύθους δεν τους λογάριαζαν για συμβολικούς, αλλά για πραγματικά γεγονότα.

Όταν επικράτησε ο Χριστιανισμός, σαν μικρά παιδιά οι παγανιστές προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα των αρχαίων μύθων, παρουσιάζοντας τα ως «συμβολικά».

Και βέβαια, για να γυρίσουμε στα περί δογματισμού, οι νεοπαγανιστές είναι δογματικοί, έχουν δόγματα, τα οποία συνίστανται στην ερμηνεία των μύθων της αρχαίας θρησκείας. Οι ειδωλολάτρες της κλασσικής εποχής δεν είχαν ούτε ενιαία αλλά ούτε και συγκεκριμένη ερμηνεία των μύθων, ούτε νοιάστηκαν να τους ερμηνεύσουν καν. Δεν δογμάτιζαν με βάση το περιεχόμενο των μύθων, κι αυτό διότι, όπως είδαμε, ουδέποτε τους θεώρησαν συμβολικούς, ώστε να υπάρχει ανάγκη αποσυμβολισμού. Αντιθέτως, από τη στιγμή που οι νεοεποχίτες νεοπαγανιστές αποφασίζουν ότι υπάρχει μία σωστή, κρυφή ερμηνεία των μύθων, τότε η ερμηνεία αυτή είναι ζήτημα αλήθειας, και δογματισμού. Από τη στιγμή που οι νεοπαγανιστές ερμηνεύουν μύθους με συγκεκριμένο τρόπο και δίνοντας συγκεκριμένο νόημα, δογματίζουν, και η φιλοσοφία τους είναι δόγμα.

Να τονίσουμε πως οι ειδωλολάτρες, όσο κι αν δέχονταν τους μύθους ως γεγονότα, ωστόσο δεν μπορούσαν να εξάγουν δογματικά συμπεράσματα από την μυθολογία, διότι δεν υπήρχε ενιαίο ιερατείο, αλλά και διότι πολλοί μύθοι ήταν αντικρουόμενοι μεταξύ τους (π.χ. ο τάφος του Δία στην Κρήτη ή στην Κρητέα της Αρκαδίας). Οι νεοεποχίτες νεοπαγανιστές, επειδή συνιστούν ενιαία ομάδα-ιερατείο, μεταχειρίζονται δογματικά όλους τους δεκάδες αντικρουόμενους μύθους, οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά καθαρή φαντασία.

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, 10o.

60d ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

Άλλωστε, το ότι είναι φαντασία και παραμύθια οι μύθοι φαίνεται και από το εξής γεγονός: έχουμε ως τον 6ο-5ο π.Χ. αιώνα αφηγήσεις για τις «περιπέτειες» των θεών, τις διαμάχες τους, τις δημιουργίες νέων θεών κλπ. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμμία πληροφορία γι' αυτούς. Γιατί άραγε; Σταμάτησαν να γεννώνται θεοί μετά τον 6ο αιώνα; Δεν κάνουν πια τίποτα; Κι αν κάνουν, όπως πολεμούσαν, έπαιρναν μέρος σε μάχες, κατέβαιναν στους ανθρώπους, κλπ παρόμοια, γιατί δε βρέθηκε κάποιος ποιητής μεταξύ 4ου π.Χ. και 4ου μ.Χ. αιώνα να αφηγηθεί τις νέες εξελίξεις; Μόνο αντιγραφή και αναμάσημα. Σαν να ήταν νεκρά δημιουργήματα της φαντασίας τους, κι όταν η φαντασία τους στέρεψε, έπαψαν να δρουν. Αν δρουν, τί έκαναν οι θεοί μετά την «θεογονία» του Ησίοδου; Αν οι θεοί στο παρελθόν γεννούσαν και γεννιόντουσαν, αυτό θα έπρεπε να γίνεται χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα, δηλαδή π.χ. ο Δίας να γεννά κι άλλες κόρες. Αν όχι, αυτό θα σήμαινε αδυναμία ή ότι έφθασαν σε βαθύ γήρας και ευλόγως δεν γεννούν ή ότι πέθαναν και επομένως δεν υπάρχουν πια. Αν λοιπόν οι θεοί ήταν γεννητοί, έπρεπε μέχρι και σήμερα να γεννώνται, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, και μάλιστα θα έπρεπε να είναι περισσότεροι από τους θνητούς ανθρώπους.

Ένα άλλο πρόβλημα με τους μύθους είναι το εξής: έφτιαξε τελικά ο βαβυλώνιος θεός τον άνθρωπο, ή ο έλληνας θεός; Ή ο ινδός θεός; Κυβερνά ο Δίας στον Όλυμπο ή τα πνεύματα των Ινδιάνων; Αφού οι «Εθνικοί Ελληνες» είναι υπέρ όλων των παγανιστικών παραδόσεων, είτε θα πουν (παραλογιζόμενοι, και αυθαιρετώντας) πως όλοι οι θεοί τους, έχουν το αντίστοιχό τους με όλους τους θεούς όλων των άλλων χωρών, είτε θα πούν πως οι θεοί της μιας χώρας είναι ανώτεροι των άλλων χωρών. Φαντάζεται κανείς τι κωμική κατάσταση θα δημιουργούνταν, να προσπαθούσαν (αποτυχημένα βεβαίως) να κατατάξουν σε παγκόσμια κατάταξη τους θεούς τους οι Ελληνες νεοπαγανιστές. Χαρακτηριστικά γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης, για το χάος αναφορικά με τις «ταυτίσεις» θεών: «Την ίδια θεά άλλοι αποκαλούν Ίσιδα, άλλοι Δήμητρα, άλλοι Θεσμοφόρο, άλλοι Σελήνη, άλλοι Ήρα κι άλλοι με όλα μαζί τα ονόματα. Παρομοίως, τον Όσιρι άλλοι λένε πως είναι ο ίδιος με τον Σάραπι, άλλοι με τον Διόνυσο, άλλοι με τον Πλούτωνα, άλλοι με τον Άμμωνα, μερικοί μάλιστα και με τον Δία, ενώ πολλοί τον θεωρούν ίδιο με τον Πάνα˙ υπάρχουν και μερικοί που λένε ότι Σάραπις είναι ο θεός που οι Έλληνες ονομάζουν Ποσειδώνα» (Βιβλιοθήκης ιστορικής, βίβλος πρώτη, 25, 1-2). Το πιο παράλογο αλλά και πιθανό, διότι θεωρούν πως καθένας θεός έχει και μια δικαιοδοσία – θα ήταν να πουν ότι, οι Έλληνες θεοί έχουν δικαιοδοσία μόνο στην Ελλάδα, οι ινδικοί μόνο στην Ινδία, οι αρχαίοι ρωσσικοί μόνο στη Ρωσσία κλπ. Έτσι, οι θεοί τους θα έκαναν θεομαχίες, προσπαθώντας να ορίσουν... ως πού πέφτει η Ελλάδα, η Ρωσσία, η Ινδία κ.λπ.

Αλλά είναι ακόμη πιο κωμική η κατάσταση με τις αντιστοιχίσεις θεών, διότι ακόμη και κάθε μία ελληνική «θεότητα» δεν ήταν η ίδια. Εξηγούμαστε: «το γεγονός ότι δύο πόλεις έδιναν στο θεό τους το ίδιο όνομα, δεν σημαίνει ότι είχαν και τον ίδιο θεό. Υπήρχε μια Αθηνά στην Αθήνα και μια άλλη Αθηνά στη Σπάρτη˙ ήταν δύο διαφορετικές θεές (Θουκιδίδης, 1, 134˙ Παυσανίας, 3, 17) (...) Στο μύθο του Τρωικού Πολέμου βλέπουμε μια Παλλάδα που μάχεται μαζί με τους Έλληνες, και μέσα στην Τροία υπάρχει μια άλλη Παλλάδα που λατρεύουν οι Τρώες και που τους προστατεύει (Ιλιάδας Ζ 88) (...) Οι πολίτες του Άργους και της Σάμου είχαν κάθε μία και από μία πολιούχο Ήρα˙ δεν ήταν η ίδια θεά, γιατί κάθε μια της απέδιδε εντελώς διαφορετικές ιδιότητες. (...) Η Ρώμη είχε μία Juno˙ λίγα χιλιόμετρα από εκεί, οι Βήιοι είχαν μια άλλη˙ ήταν μια τόσο διαφορετική θεότητα, ώστε ο δικτάτορας Κάμιλλος, καθώς πολιορκούσε του Βήιους, απευθύνθηκε στη Juno του εχθρού, με σκοπό να την πείσει να εγκαταλείψει την πόλη των Ετρούσκων και να περάσει στο δικό του στρατόπεδο» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 231, 232). Θα πουν ορισμένοι, ότι και οι Χριστιανοί έχουν Παναγία σε κάθε τόπο, άρα είναι το ίδιο. Αυτό είναι λάθος, διότι η Παναγία της Τήνου κι η Παναγία Σουμελά έχουν τις ίδιες ιδιότητες, την ίδια ζωή κλπ, ενώ η Ήρα της Σάμου και η Αθηνά της Αθήνας έχουν, γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν και τόσες διαφορές από μύθο σε μύθο, αναφορικά με κάθε θεό, διαφορετικές ιδιότητες και ιστορία˙ δεν είναι απλώς τοπική η διαφορά, είναι διαφορετική θεότητα με ίδιο όνομα. Δηλαδή, όχι μόνο είναι αδύνατον να αντιστοιχηθούν ξένοι κι ελληνικοί θεοί, αλλά και κάθε ένα όνομα ελληνικής θεότητας αντιστοιχεί σε περισσότερους από έναν θεούς. Εάν, όμως, αυτά δεν ισχύουν, τότε οι «θεοί» είναι ανθέλληνες, αφού υποστήριζαν τους Τρώες κατά των Ελλήνων.

60e ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΔΙ' ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Μυθολογία ακατάλληλη δι' ανηλίκους... φόνοι, δήμιοι, πατροκτονίες, ακρωτηριασμοί, γδαρσίματα ζωντανών, αδελφοκτονίες, παιδοκτονίες, συζυγοκτονίες, βιασμοί: Ο Αθάμας σκοτώνει με βέλη το παιδί του. Η Ινώ ρίχνει την Μελικέρτη σε ένα πυρωμένο καζάνι και πηδά κι αυτή. Ο Ηρακλής κόβει αυτιά και μύτες κοινών θνητών. Σκοτώνει αντιπάλους σε αγώνα πάλης, σκοτώνει με ρόπαλο ένα βοσκό, σκοτώνει τον αντίπαλό του αρπάζοντας τον απ' την μέση, σηκώνοντας τον στον αέρα και σπάζοντας του την ραχοκοκκαλιά. Ο Δίας σακατεύει το παιδί του. Ο Δίας κρεμάει ανάποδα την Ήρα. Ο Απόλλων γδέρνει ζωντανό τον Μαρσύα. Ο Οινοπίων τυφλώνει τον Ωρίωνα στον ύπνο του. Η Αθηνά γδέρνει ζωντανό τον Πάλλαντα. Ο Απόλλων καρφώνει ένα εχθρό του με βέλος στο μάτι. Ο Πελίας κατασφάζει τη μητριά του πάνω στο βωμό της Ήρας. Οι Λήμνιες σφάζουν τους άντρες και τους πατεράδες τους. Η Μήδεια σφάζει, κόβει σε κομματάκια και πετάει στη θάλασσα τον αδερφό της. Οι κόρες του Πελία τον κατακρεουργούν και τον βράζουν... Ο Πελίας σφάζει το παιδί του. Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της και το θείο της. Ο Δίας βιάζει μια ιέρεια της Ήρας. Οι νύφες, κόρες του Δαναού, με προτροπή του δολοφονούν τους άντρες τους. Ο Ακρίσιος παρατάει την γυναίκα και το παιδί του σε μια βάρκα στη θάλασσα. Ο Κρεσφόντης δολοφονείται από τα παιδιά του. Ο Αλκμαίων σφάζει τη μητέρα του Εριφύλη. Ο Ηρακλής βιάζει την Αυγή.

Είναι παράλογο, οι εθνικιστές αρχαιολάτρες να εξοργίζονται, διότι η Παλαιά Διαθήκη που αναφέρει επίσης ανήθικες πράξεις, διδάσκεται στα σχολεία, ενώ δεν εξοργίζονται καθόλου για τις ανηθικότητες της μυθολογίας, η οποία επίσης διδάσκεται στα σχολεία, τα έπη του Ομήρου διδάσκονται ολόκληρα, δίχως αποκλεισμό των αντιπαιδαγωγικών στίχων. Δηλαδή, σύμφωνα με τους αρχαιόπληκτους, η εβραϊκή ανηθικότητα πρέπει να μη διδάσκεται, ενώ η ελληνική πρέπει να διδάσκεται, επειδή είναι απλώς ελληνική; Οι «Πατρώοι Θεοί» του Φωτός διέπραξαν συνολικά 76 φόνους, μία γενοκτονία, μία αιμομιξία, 3 βιασμούς, 2 απόπειρες βιασμού, 7 βασανισμούς-ακρωτηριασμούς, 78 μοιχίες, 2 κακοποιήσεις τέκνων, ήταν αυτουργοί σε εκατοντάδες φόνους, προκάλεσαν τρέλλα 6 φορές, 5 φορές παιδεραστία.

60f ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

Οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως οι μύθοι είναι συμβολικοί, και γι' αυτό έχουν άδικο οι Χριστιανοί, οι οποίοι εξ αρχής κατέκριναν το ανήθικο και αδύνατο να συνδυαστεί με την αντίληψη περί θεότητας περιεχόμενο ορισμένων μύθων. Ωστόσο, ο Πλάτων έχει ακριβώς τις ίδιες απόψεις με αυτές των Χριστιανών: Καταδικάζει με σφοδρότητα τους ποιητές (Όμηρο, Ησίοδο, Αισχύλο κ.ά.) και τους μύθους που αυτοί έγραψαν. Δεν λέει ο Πλάτων «αυτοί οι φαινομενικά ανήθικοι και αισχροί περί θεών μύθοι είναι συμβολικοί και έχουν κρυφό νόημα». Δεν λέει ο Πλάτων «Ά, μύθοι είναι, δεν πειράζει, συμβολικοί είναι». Αντίθετα, αντιμετωπίζει τα γεγονότα των μύθων ως πραγματικά συμβάντα της ζωής των θεών. Για παράδειγμα, λέει ότι ο μύθος στην Ιλιάδα Ω 527 (δες παραπάνω) πρέπει να απορριφθεί διότι είναι απαράδεκτος και εκφράζει μια απαράδεκτη αντίληψη για τη θεότητα. Τόσο γι' αυτόν τον μύθο όσο και για άλλους, ο Πλάτων δεν λέει «είναι συμβολικός, οπότε ας τον κρατήσουμε κι ας τον διδάσκουμε». Λέει «είναι για πέταμα, και απαγορεύεται να τον διδάσκει κανείς». Ο Πλάτωνας γράφει (Πολιτεία 378): «Όσα πάλι έκανε ο Ουρανός κι έπαθε έπειτα από το γιό του [Κρόνο], και αληθινά ακόμη να ήταν, νομίζω πως δεν έπρεπε να λέγονται τόσο εύκολα σε νέους που δεν έχουν κρίση, αλλά να αποσιωπούνται (...). Και δεν πρέπει να ακουστούν ποτέ στη δική μας πόλη, ούτε θα επιτραπή ποτέ να λέγεται εμπρός σε νέο ακροατή, πως και την χειρότερη αδικία αν έκανε κανείς, πως και τον πατέρα του αν έριχνε στα χειρότερα βασανιστήρια για κάποιο κακό που του έκανε εκείνος, δεν θα ήταν αυτό κανένα έκτακτο πράγμα, αλλά κάτι που έκαναν και οι πρώτοι και μεγαλύτεροι θεοί. (...) Και ούτε ο ελάχιστος λόγος, εννοείται, δεν θα γίνει, πως πολεμούν και επιβουλεύονται και μάχονται οι θεοί μεταξύ τους, αν θέλουμε τουλάχιστον αυτοί, που μέλλουν να μας φυλάξουν την πόλη, να νομίζουν το αισχρότερο πράγμα το να γίνονται για το τίποτα εχθροί μεταξύ τους˙ πολύ περισσότερο, να καθόμαστε να διηγούμαστε ή να ιστορούμε γιγαντομαχίες και άλλες κάθε λογής έχθρες θεών και ηρώων με συγγενείς και με άλλους δικούς τους. Αλλά αν ο σκοπός μας είναι να τους πείσουμε, πως ποτέ δεν μίσησε πολίτης άλλο συμπολίτη του κι ούτε είναι όσιο να γίνεται τέτοιο πράγμα, (...) μόνο με αυτό το πνεύμα μύθους να διηγούνται στα παιδιά και να συνθέτουν οι ποιητές. (...) Κι όλες τις θεομαχίες που διηγείται ο Όμηρος, θα είναι ολότελα απαράδεκτα στην πόλη μας, ούτε αν είναι καμωμένα με αλληγορίες, ούτε αν είναι χωρίς αλληγορίες. Γιατί ο νέος δεν είναι σε θέση να κρίνει τι είναι αλληγορία και τι δεν είναι, μα όσα εντυπωθούν από αυτή την ηλικία στο πνεύμα του, δύσκολο είναι συνήθως να εξαλειφθούν και να μετακινηθούν από εκεί μέσα˙ γι' αυτό ίσως πρέπει να δώσουμε την μεγαλύτερη σημασία, οι πρώτοι λόγοι που ακούει το παιδί, να είναι όσο μπορεί καταλληλότεροι να το οδηγούν στην αρετή.»

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει, (Κατά Ιουλιανού, 1, 117, 118, 120, 121): «Αν και, αν μεν αυτά [Οι μύθοι] είναι αληθινά, δεν πρέπει να ντρέπονται, αλλά να φιλοτιμούνται να τα μιμηθούν και να πείσουν ότι δεν είναι αισχρά. Και γιατί πρέπει να καταφεύγουν στο μύθο, ως συγκάλλυμα της αισχύνης; (...) Εάν πουν ότι αυτά είναι φανταστικά δημιουργήματα και φλυαρίες των ποιητών, οι οποίοι χρησιμοποιούν δύο μέσα για να κάνουν ευχάριστη την ποίηση, το μέτρο και τον μύθο, και οιωνεί καταγλυκαίνουν με αυτά την ακοή, ενώ γι' αυτούς είναι περισσότερο απόρρητο και βαθύτερο το νόημα που υπάρχει μέσα σε αυτά [=στους μύθους], και γίνεται προσιτό στους λίγους από τους πλέον σοφούς, (....) Από πού και από ποια ορμώμενοι και ποιους λόγους χρησιμοποιούντες, θα μπορέσουν να διαπαιδαγωγήσουν αυτούς στην αρετή και να τους κάνουν άξιους περισσότερων με τις παραινέσεις; (...) Μήπως διηγούμενοι τους πολέμους των θεών και τις εξεγέσεις και τις επαναστάσεις και το πλήθος των ελαττωμάτων, τα οποία και αυτοί έχουν και μεταξύ τους επιδεικνύουν, τόσο ιδιαιτέρως όσο και δημοσίως, και με τα οποία ελαττώματα είναι γεμάτο κάθε σύγγραμμα και ποίημα; Πολύ γρήγορα θα τους μετέβαλαν από ειρηνικούς σε φιλοπόλεμους και αντί σοφών σε παράφρονες, και όχι, αντιθέτως, σε μετρημένους και συνετούς αντί θρασέων και αμόρφωτων, με τα παραδείγματα αυτά. Διότι αυτούς, που είναι δύσκολο και χωρίς εκείνα που τους τραβούν προς το κακό να τους μεταθέσεις από την κακία και να τους μεταφέρεις προς την καλλίτερη μοίρα απο τη χειρότερη, αυτούς ποιος θα μπορούσε να τους πείσει να γίνουν ήμεροι και συγκρατημένοι, αφού χρησιμοποιούν ως οδηγούς και προστάτες των παθών τους τους θεούς, και όπου το κακό θεωρείται τίμιο, καθόσον προΐσταται κάποιους από τους θεούς, του οποίου το πάθος τιμάται με βωμούς και θυσίες και απολαύει ελευθερίας υπό την προστασία των νόμων; Διότι αυτό είναι το χειρότερο: ότι εκείνα που τιμωρούνται από τους νόμους, αυτά ως θεϊκά τιμώνται. Τόσο μεγάλο είναι το μέγεθος της αδικίας σας.

121. Δεύτερον, ας προβληθεί προς αυτούς ο σεβασμός και η τιμή των γονιών και ο σεβασμός της πρώτης αιτίας της ύπαξης. Γι' αυτό και η λογική ας μας προτρέπει και η θεολογία ας μας πείθει. Πώς δε, δεν θα μας πείσει ο Κρόνος ο οποίος απέκοψε το μόριο του Ουρανού, για να γίνει άγονος μεταξύ των θεών (...) και ο,τιδήποτε άλλο παρόμοιο προβάλλουν σε αυτούς ως παράδειγμα τιμής των γονιών οι βίβλοι [των μύθων];»

Είτε μιλάει ο Πλάτωνας είτε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, το ίδιο κάνει. Και οι δύο ισχυρίζονται πως οι βλαβεροί μύθοι, είτε είναι αλληγορίες είτε όχι (το τονίζει ιδιαίτερα ο Πλάτων), επιδρούν βλαβερά στους ανθρώπους. Πιστεύουν δηλαδή και οι δύο ότι μύθοι που μιλάνε για θεομαχίες και άλλες παρεκτροπές των «θεών» δίνουν το κακό παράδειγμα στους ανθρώπους. Κι έτσι οι άνθρωποι παραδειγματίζονται από την κακία, την οποία δίνουν ως παράδειγμα οι δήθεν «συμβολικοί» (ηθικά αθώοι) μύθοι. Αυτά δε τα λέει κανένας «θρησκόληπτος Χριστιανός», τα προσυπογράφει ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της Ελλάδας. Συνεπώς, ο Πλάτων δεν θεωρεί καθόλου τους μύθους ηθικώς αβλαβείς, αλλά το αντίθετο, συμμερίζεται την χριστιανική άποψη.

«- Θα επιτρέψουμε λοιπόν, έτσι εύκολα να ακούουν τα παιδιά τούς όποιους λάχη μύθους, που τους έπλασαν όποιοι λάχουν;

- Διόλου μάλιστα δε θα το επιτρέψωμε.

- (...) Τους περισσότερους βέβαια [μύθους] απ' αυτούς που τους διηγούνται σήμερα, πρέπει να τους βγάλωμε έξω» (Πολιτεία 377c-d)

« (...) και αν ήταν οπωσδήποτε ανάγκη να γίνη λόγος γι' αυτά, να τα ακούουν με απόλυτη μυστικότητα όσο μπορεί πιο λίγοι» (Πολιτεία 378a).

Εδώ να σημειώσουμε:

1) την δυσφορία, με την οποία ο Πλάτων δίνει την άδεια, ακόμη και γι'αυτήν την ακρόαση. Μόνο «αν ήταν οπωσδήποτε ανάγκη».

2) ότι δεν αναιρείται τίποτε, όσον αφορά την απαγόρευση να ακούν ή να διδάσκονται οι νέοι τους μύθους αυτούς. Ακόμη κι αν αυτό ήταν το τελικό συμπέρασμα του Πλάτωνα, πάλι, επειδή οι νέοι δεν θα διδάσκονταν τους μύθους αυτούς, αυτοί έπειτα από μια γενιά θα έσβηναν και θα χάνονταν από την μνήμη. Ωστόσο αυτή δεν είναι η τελική πρόταση του Πλάτωνα.

«Ούτε θα αφήσωμε τους νέους να ακούουν εκείνα που λέγει ο Αισχύλος, ότι τάχα ο θεός αφορμή βρίσκει σαν θέλη σύρριζα να ξεπατώσει σπίτι (Αισχύλου, Νιόβη)» (Πολιτεία 380a).

«Να μη δώσωμε ποτέ την άδεια σε κανένα, ούτε σε νέους ούτε σε γέρους, ούτε να λέγουν ούτε να ακούουν μέσα στην πόλη μας τέτοιους λόγους είτε με στίχους, είτε χωρίς στίχους, γιατί και ανόσια είναι να λέγουνται, αν λέγουνται, τέτοια πράγματα για τους θεούς και για μας όχι ωφέλιμα, μα ακόμη και μεταξύ τους ασύμφωνα» (Πολιτεία 380b-c).

«Όταν κανείς μας λέγει τέτοια για τους θεούς, θα του γυρίσωμε τις πλάτες και δε θα του δώσωμε τα ψαλτικά του, ούτε και στους δασκάλους θα επιτρέψωμε να τα μεταχειρίζουνται για την ανατροφή των παιδιών» (Πολιτεία 383c).

«Γιατί, αν τα ακούσουν στα σοβαρά οι νέοι όλα τα τέτοια (τους μύθους) και δεν τα περιγελούν σαν ανάξια να λέγονται, εύκολα θα καταντήσουν να μην το θεωρούν ανάξιο να τα κάνουν και οι ίδιοι» (Πολιτεία 388d)....

... «Γιά όλους αυτούς τους λόγους ας καταργήσουμε τούς τέτοιους μύθους, μήπως γεννήσουν μέσα στην ψυχή των νέων πολλή ευκολία για την πονηρία» (Πολιτεία 391e).

Βλέπουμε, ότι ο Πλάτων, αν και για μια στιγμή του περνάει απ' το νού να επιτρέψει σε πολύ λίγους πολίτες να ακούν τους παράλογους μύθους (378a), (κι αυτό με μεγάλη δυσαρέσκεια, «αν ήταν οπωσδήποτε ανάγκη»˙ οι νέοι, όμως, απαγορεύεται σε κάθε περίπτωση να τα ακούν), αμέσως αλλάζει γνώμη και προστάζει κανείς πολίτης, όχι μόνο απλώς οι νέοι, αλλά ούτε και οι γέροι, να μην ακούει τους μύθους που ο Πλάτων απαγορεύει (380 b-c). 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, 9o.

60. "Η Ελληνική θρησκεία δεν είχε δόγματα και ιερά βιβλία, και κατά συνέπεια ήταν πολύ ανεκτική, μια που ο καθένας ερμήνευε όπως ήθελε το θείον".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

60a ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΑΡΞΗΣ ΔΟΓΜΑΤΟΣ

Βέβαια... τί να τα κάνεις τα δόγματα, όταν έχεις ανθρωποθυσίες και μαστιγώσεις μέχρι θανάτου; Καλύτερα μαστιγώσεις παρά δόγμα!(;) Κλασσικό – και ανιστόρητο – δόγμα πολλών. Ακριβώς επειδή ο καθένας ερμήνευε όπως ήθελε το θείον και τους μύθους, γρήγορα έγινε κατανοητό πως οι θεοί και η αρχαία θρησκεία ήταν παραμύθι και φαντασία. Διότι, είτε ο θεός (ο οποιοσδήποτε θεός) θα έχει μια συγκεκριμένη ιδιότητα, είτε δεν θα την έχει. Είτε θα έχει κάνει το Χ πράγμα, είτε δε θα το έχει κάνει. Αν συμβαίνουν και τα δυό, τότε είναι παράλογο. Η μια πόλη έλεγε για το Δία πως έκανε αυτά κι αυτά, ενώ η άλλη πόλη είχε άλλες παραδόσεις. Ή π.χ. ο Δίας γεννήθηκε στην Κρήτη, ή στην Κρητέα της Αρκαδίας. Αυτό το κατάλαβαν ήδη από την κλασσική και την ελληνιστική εποχή και προσπαθούσαν να το ερμηνεύσουν, πότε λέγοντας ότι είναι συμβολικά και πότε επιλέγοντας έναν εκ των πολλών μύθων, αλλά δεν τους ικανοποιούσε η προσπάθεια τους. Διότι ο καθένας μπορεί να νομίζει οποιονδήποτε συμβολισμό του κατέβει, αλλά τότε μετατίθεται το πρόβλημα από το ποια παράδοση είναι η αληθινή, στο ποιος συμβολισμός-ερμηνεία ήταν ο σωστός, και δεν υπήρχε λύση. Αντίθετα, αν ο θεός είναι αληθινός, τότε το τί έκανε ή το τί είναι αυτός, δεν είναι ζήτημα μύθων και παραμυθιών, αλλά αλήθειας μοναδικής. Γι' αυτό και χρειάζεται το δόγμα.

60b ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι μύθοι της αρχαίας θρησκείας δημιουργήθηκαν στην προ-ορθολογική εποχή των Αρχαίων Ελλήνων και κανένα κρυφό ή φανερό νόημα δεν έχουν, εκτός κι αν αρχίσουμε να πιστεύουμε σε ομάδες Ε και νεοεποχίτικα παραμύθια. Είναι δημιούργημα της φαντασίας. Οι Αρχαίοι Έλληνες ορθολογιστές (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, σοφιστές 5ου αι.) δεν προσπάθησαν να ταιριάξουν την σκέψη τους με μύθους του 10ου και 8ου αι. π.Χ., διότι δεν τους πέρασε από το νου πως θα ερχόταν ο κάθε νεοεποχίτης 25 αιώνες μετά, να προσπαθήσει να συνδυάσει Αριστοτέλη και ολύμπιους μύθους, ορθολογισμό και παραμύθια του Ομήρου.

Το τι είχαν στο μυαλό τους οι ποιητές του 8ου και 10ου και 11ου π.Χ. αι. δεν θα μπορέσουμε να το ξέρουμε. Πίσω από κάθε μύθο ίσως κρύβεται ψήγμα ιστορικής αλήθειας, ίσως όμως και όχι. Ορθολογιστικές, ιστορικιστικές, ηθικιστικές, φυσικές εξηγήσεις δίνονται και δίνονταν. Από την εποχή πάντως που ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα ο ορθολογισμός να παίρνει το πάνω χέρι (5ος π.Χ. αι), ως την εποχή που φανερά χλευαζόταν το δωδεκάθεο και οι γύρω από αυτό ιστορίες (3ος μ.Χ. αι.), οι μύθοι αυτοί εξετάστηκαν δια της λογικής, απορρίφθηκαν και κατέληξαν για τους αρχαίους απλώς ωραίες αφορμές για καλλιτεχνικά δημιουργήματα και τίποτε άλλο.

Ο Ευριπίδης ρωτά τους «θεούς» (Ίων, στ. 442 κ.ε.): «Πώς είναι δίκαιο/ εσείς που έχετε ορίσει στους ανθρώπους/ τους νόμους, εσείς να κάνετε ανομίες;»

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης (γεν. 575-570 π.Χ.) από νωρίς χτύπησε τον παιδαριώδη ανθρωπομορφισμό των «θεών». Δίδασκε πως οι άνθρωποι παριστάνουν τους θεούς τους κατ' εικόνα τους. Το ίδιο θα έκαναν όμως και τα ζώα, αν μπορούσαν να τους παραστήσουν με εικόνες: «Αν είχαν χέρια τα άλογα, τα βόδια, τα λιοντάρια, /να φτειάνουν ό,τι οι άνθρωποι και ζωγραφιές να γράφουν,/ τα άλογα καθώς τα άλογα, τα βόδια σαν τα βόδια/ θα ζωγράφιζαν τους θεούς, και σώματα παρόμοια/ σαν τα δικά τους θά καμναν θεούς, σαν τα κορμιά τους» (Απόσπασμα 15, μτφ. Σ. Μενάνδρου). Ο Ξενοφάνης λέει ακόμα: «Οι Αιθίοπες θα ζωγράφιζαν τους θεούς μαύρους/ και οι Θράκες γαλανούς και ξανθούς» (Απ. 16). Η θεότητα, λέει ο Ξενοφάνης, δεν μπορεί να μοιάζει με τους ανθρώπους, όπως πιστεύουν οι θνητοί: «Ἀλλ’ οἱ βροτοὶ δοκέουσοι γεννάσθαι θεούς/ τὴν σφετέρην ἐσθῆτά τ' ἔχειν φωνήν τε δέμας τε» (Απ. 14). Πλήρης απόρριψη των θεοτήτων του Ομήρου και του Ησιόδου. Καταλήγει ο Ξενοφάνης: «Ένας είναι ο μέγιστος θεός ανάμεσα σε θεούς κι ανθρώπους» («Εἷς θεὸς ἔν τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος») (Απ. 23).

Ο Πυθαγόρας, σύμφωνα με τον Φιλόλαο, έναν μαθητή του, δίδασκε πως «ἔστιν ἡγεμὼν καὶ ἄρχων ἁπάντων θεός, εἷς ἀεὶ ἐών, μόνιμος, ἀκίνητος, αὐτὸς ἑαυτῷ ὅμοιος, ἕτερος τῶν ἄλλων» (Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 107).

Ενώ ο Θαλής, που εθεωρείτο από τους πολυθεϊστές άθεος, επειδή δεν πίστευε στους θεούς τους, είχε γράψει το ακόλουθο επίγραμμα: 

 

«πρεσβύτατον τῶν ὄντων θεός· ἀγένητον γάρ. / κάλλιστον κόσμος· ποίημα γὰρ θεοῦ.
μέγιστον τόπος· ἅπαντα γὰρ χωρεῖ. / τάχιστον νοῦς· διὰ παντὸς γὰρ τρέχει. / ἰσχυρότατον ἀνάγκη· κρατεῖ γὰρ πάντων. / σοφώτατον χρόνος· ἀνευρίσκει γὰρ πάντα.>> (Διογένης Λαέρτιος, I, 35)

Ο δε Εμπεδοκλής λέει (απ. 128, Πορφύριου, Περί αποχής 2, 21):

οὐδέ τις ἦν κείνοισιν Ἄρης θεὸς οὐδὲ Κυδοιμὸς / οὐδὲ Ζεὺς βασιλεὺς οὐδὲ Κρόνος οὐδὲ Ποσειδῶν, / ἀλλὰ Κύπρις βασίλεια. / τὴν οἵ γ' εὐσεβέεσσιν ἀγάλμασιν ἱλάσκοντο / .............................................................. / ταύρων τ' ἀρρήτοισι φόνοις οὐ δεύετο βωμός, / ἀλλὰ μύσος τοῦτ’ ἔσυεν ἐν ἀνθρώποισι μέγιστον (...)

Δηλαδή, στα παλιότερα χρόνια οι άνθρωποι: «δεν λάτρευαν κανένα θεό Άρη, ούτε της μάχης την αντάρα/ ούτε ήταν ο Δίας βασιλιάς τους ούτε ο Κρόνος ούτε ο Ποσειδώνας/ παρά βασίλευε η Κύπρη./ Αυτήν εξευμενίζανε με αγάλματα ιερά/ (......) / Δεν ποτιζόταν ο βωμός τους από ανείπωτες ταύρων σφαγές, παρά τούτο λογιζόταν στους ανθρώπους το μεγαλύτερο βδέλυγμα». Δηλαδή, ο Εμπεδοκλής πίστευε πως αρχικά λατρευόταν Μία θεότητα κι όχι ο Δίας.

Σίγουρα υπάρχουν ορισμένοι – και λιγοστοί – μύθοι και συγκεκριμένα «γεγονότα» μύθων που εύκολα αντιστοιχούνται σε φυσικά ή μετεωρολογικά φαινόμενα˙ πλάι όμως σε αυτές τις καταφανείς εξηγήσεις κοχλάζει ένα πλήθος αμφιλεγόμενων υποθέσεων, ευθύς μόλις η ανθρωπομορφική διήγηση για τους θεούς (η οποία παρουσιάζει μια βιοτική διαδρομή, με γέννηση των θεών, έργα τους, αγώνες κλπ) αναχθεί σε στοιχειακά δεδομένα και στις αιτιακές τους σχέσεις. Και όλο αυτό το πλήθος των αφηγήσεων που δεν ανάγονται σε «φυσικούς συμβολισμούς» ή οποιαδήποτε άλλη νεοπαγανιστική ασυναρτησία, αποδεικνύει πως πρόκειται περί καθαρής φαντασίας.

 

60c ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ;

Αφού οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι μύθοι είναι συμβολικοί, ας αποσυμβολίσουν τους εξής μύθους:

Γιατί ο Δίας βασάνισε σαδιστικά τον Προμηθέα, τον ευεργέτη του ανθρώπινου γένους; Τί συμβολίζει αυτό;

Γιατί ο Δίας ζευγάρωσε με την Λήδα με μορφή κύκνου; Τί συμβολίζει αυτό; Αν ζευγάρωνε μαζί της με μορφή ποντικού, θα άλλαζε τίποτα στο «κρυφό νόημα» του μύθου, εκτός από το ότι, επειδή ο Δίας είχε μορφή κύκνου, η Λήδα γέννησε ένα αυγό;(!)

Γιατί ο Δίας κυνηγά να βιάσει την Αστερία; Τί συμβολίζει αυτό; Γιατί αυτή πέφτει και πνίγεται στη θάλασσα; Τί συμβολίζει αυτό;

Γιατί ο Δίας απήγαγε και διακόρευε τον (ανήλικο) Γανυμίδη; Συμβολίζει κάτι αυτό ή είναι φαντασία ή συνέβη στην πραγματικότητα;

Γιατί ο Δίας κατακεραύνωσε ολόκληρη πόλη, την οποία είχε χτίσει ο Σαλμωνεύς; Δε μπορούσε να φονεύσει τον Σαλμωνέα μόνο; Τί συμβολίζει αυτή η βαρβαρότητά του;

Γιατί ο Δίας σκότωσε τους τροφούς του, τους Κουρήτες; Τί συμβολίζει αυτό; Μήπως την Ευγνωμοσύνη;

Τί συμβολίζει που ο Ηρακλής έρριξε στη φωτιά τα παιδιά του και τα ανήψια του; Αν τα στραγγάλιζε και αυτά γινόταν άστρα, θα συμβόλιζε κάτι άλλο ο μύθος;

Γιατί ο Ηρακλής έκοψε τις μύτες και τα αυτιά των απεσταλμένων του Εργίνου; Αν τους έκοβε τη γλώσσα θα συμβόλιζε κάτι άλλο;

Τί συμβολίζει που ο Ηρακλής άρπαξε έναν ταύρο από την άμαξα ενός βοσκού και τον έφαγε, ενώ ο βοσκός ανίσχυρος να αντιδράσει στεκόταν σε ένα ύψωμα και τον καταριόταν;

Γιατί ο Ηρακλής, εκεί που ο γιος του Αρχιτέλη, ο Εύνομος έχυνε νερό στα χέρια του, αυτός τον σκότωσε με μια γροθιά; Τί συμβολίζει αυτό;

Τί συμβολίζει που η Ήρα έρριξε μανία στον Αθάμα και την Ινώ, τροφούς του Διονύσου, ώστε αυτός να σκοτώσει το μεγαλύτερο παιδί του, ενώ αυτή να ρίξει την Μελικέρτη σε ένα πυρωμένο καζάνι;

Τί συμβολίζει ότι ο Απόλλων σκότωσε τον εραστή του, τον Υάκυνθο, κατά λάθος;

Γιατί ο Δευκαλίων και η Πύρρα έφτιαξαν ανθρώπους όχι μέσω του φυσικού τρόπου, αλλά ζητώντας από το Δία βοήθεια και πετώντας πέτρες που μετασχηματίζονταν σε ανθρώπους, άνδρες οι πέτρες του Δευκαλίωνα, γυναίκες οι πέτρες της Πύρρας; Ήταν στείροι; Τί συμβολίζει αυτός ο τρόπος αναπαραγωγής; Από ένα ζευγάρι δημιουργήθηκαν ολόκληροι λαοί; Κι αν ναι, τότε γιατί κοροϊδεύουν την διήγηση του Αδάμ και της Εύας;

Τί συμβολίζει ο έρωτας της Σελήνης με τον θνητό Ενδυμίωνα; Γίνεται να διακορεύει ένας θνητός μία εκ των θεών, οι οποίοι είναι «φυσικές δυνάμεις και οντότητες»;

Τί συμβολίζουν αυτές οι ατελείωτες μοιχίες του Δία με θνητές; Αφού δεν αναμιγνύεται θεός με άνθρωπο, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, γιατί οι μύθοι έχουν αντίθετη άποψη;

Τί συμβολίζει ότι ο Άργος είχε μάτια σε όλο του το σώμα;

Ήταν άνθρωπος ο Νείλος, ώστε να έχει κόρη και να την παντρέψει με τον βασιλιά των Αιγυπτίων;

Τί συμβολίζει ότι ο Βήλος, γιος της κόρης του Νείλου, παντρεύεται μια άλλη κόρη του Νείλου, την θεία του; (Συμβολική αιμομιξία;)

Τί συμβολίζει η Χίμαιρα κι ο φόνος της από τον Βελλεροφόντη;

Τί συμβολίζει ότι ο Ζεύς μεταμορφώθηκε σε χρυσάφι για να κυλήσει μέσα από την οροφή στο χάλκινο θάλαμο της Δανάης;

Ο Πέρσης είναι ο θείος της Μήδειας ή ο γιος του Περσέα;

Τί συμβολίζει ότι ο Ποσειδών έκανε αθάνατο τον Πτερέλαο φυτεύοντας του μια χρυσή τρίχα στο κεφάλι; Θαύμα; Μυστική υπερτεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων, κρυμμένη στα μαντεία; Και πού ήταν αυτή, για να τους σώσει από τους παγανιστές Ρωμαίους κατακτητές; Χάλασαν τα γρανάζια των αρχαιοελληνικών πολεμικών αεροσκαφών μας και οι Ρωμαίοι μας υποδούλωσαν;

Πώς κατάφερε η Ήρα να καθυστερήσει επί μήνες την γέννα της Αλκμήνης, ώστε να γεννηθεί πρώτος ο Ευρυσθέας; Θαύμα;

Πώς συνέβη, επειδή ο Αμφικτρύωνας έρριξε με δύναμη το ρόπαλο σε μια αγελάδα κι αυτό χτύπησε στα κέρατα της, να τιναχτεί και να χτυπήσει κατακέφαλα τον Ηλεκτρύονα;

 
Στα αλήθεια είχε τέτοια δύναμη η μπούκλα των μαλλιών της Γοργόνας, ώστε να πειστεί ο Κηφεύς, βασιλιάς των Αρκάδων, να συνεκστρατεύσει με τον Ηρακλή, ο οποίος του την έδωσε, προκειμένου, κάθε εχθρός που πλησίαζε την Αρκαδία, να το βάζει στα πόδια, όταν ανεμίζαν οι άμαχοι Αρκάδες την μπούκλα;

Τί φίλτρο ηταν αυτό που έδωσε ο Νέσσος στη Δηιάνειρα; Σπέρμα και αίμα; Τόσο θαυματουργές ιδιότητες να κρατά τον εραστή είχε;

Πώς κατάφερε ο Δίας, αυτή η «ζώσα φυσική δύναμις και οντότητα» που δεν παραβιάζει τους νόμους της φύσης, να πετύχει, ο Σαρπηδώνας να ζήσει τρεις γενιές; Τί συμβολίζει;

Πώς κατάφερε το πέος του μαινόμενου ιερού ταύρου του Ποσειδώνα να εισχωρήσει στον κόλπο της Πασιφάης δίχως να την τραυματίσει; Συμβολισμός; Θαύμα; Ή σκέτη φαντασία;

Τί συμβολίζει ότι η Ίφικλος, για να κάνει αγόρι, έπρεπε να πίνει σκουριά από ξυσμένο μαχαίρι;

Τί συμβολίζει η οχύρωση της Θήβας, δια μαγείας, με θαυματουργή μετακίνηση των λίθων χάρη στην λύρα του Αμφίωνα;

Τί είναι η Σφίγγα; Υπήρξε;

Τί συμβολίζει, ότι ο Διομήδης μπήγει το κοντάρι του στο κορμί της Αφροδίτης κι αυτή φεύγει ξέφρενη από φόβο και πόνο (Ιλιάδας Ε 335-354); Είναι δυνατόν οι θεοί (δυνατότεροι σε κάθε περίπτωση από τους θνητούς) να φοβούνται τους ανθρώπους; Είναι δυνατόν να πληγώνονται από αυτούς; Συνέβη στην πραγματικότητα η μάχη θνητού Διομήδη και θεάς Αφροδίτης ή είναι συμβολική;

Τί συμβολίζει, ότι ο Άρης είχε δεθεί και κλειδωθεί δεκατρείς μήνες μέσα σε χάλκινο πιθάρι από τους θνητούς Εφιάλτη και Ώτο και θα είχε χαθεί; (Ιλιάδας Ε 385-388) Είναι δυνατόν ο τρομερός θεός του πολέμου να κατανικάται από θνητούς; Συμβολικό ή πραγματικό το γεγονός;

Τί συμβολίζει ο Άδης; Ή είναι πραγματικός και υπάρχει; Πώς κατεβαίνει Οδυσσέας με το ζωντανό κορμί του εκεί πέρα; Σημαίνει τίποτε, ότι για να μιλήσουν οι νεκροί, πρέπει να πιούν αίμα ή είναι κάτι που συμβαίνει στ' αλήθεια; Και πώς μπορεί μια σκιά, η ψυχή ενός νεκρού, να πιεί αίμα, κάτι, δηλαδή, υλικό;

Τί είναι αυτοί οι Γίγαντες; Υπάρχουν;

Ο Φορωνέας πήρε τη φωτιά απ' το Δία, δίχως να τιμωρηθεί, ή ο Προμηθέας, που τιμωρήθηκε; 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, 8o.

59. "Οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί των προγόνων μας ήταν ανώτεροι, γεμάτοι χάρη και ευγένεια, σε αντίθεση με το μοχθηρό , σκοτεινό Γιαχωβά".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι ίδιοι οι αρχαίοι έλεγαν για τους θεούς τους «τὸ θεῖον πὰν ἐστὶ φθονερὸν καὶ ταραχῶδες» (Ηρόδοτος, 1, 32). Η Πηνελόπη στη ραψωδία ψ, στίχο 210 της Οδύσσειας λέει: «Οι θεοί τις δυστυχίες μάς έστειλαν». Ο Τρωικός πόλεμος προκλήθηκε από το Δία, επειδή αυτός βαριόταν και ήθελε να περάσει την ώρα του ευχάριστα. Χαρακτηριστικά ομιλεί ο Ευριπίδης που είναι Αρχαίος Έλληνας και γι' αυτό δε μπορούν να τον κατηγορήσουν οι αρχαιολάτρες παγανιστές για ανθελληνισμό, αναφερόμενος στις πράξεις του αρχαιοελληνικού πάνθεου: «αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις, τότε δεν είναι θεοί». Ποιες είναι οι πράξεις που έχει κατά νου ο Ευριπίδης; Είναι οι κάτωθι, παρμένες από το έργο Απολλοδώρου, ''Βιβλιοθήκη''. Είναι πράξεις που, αν τις έκαναν άνθρωποι, θα τους χαρακτηρίζαμε κατακάθια της κοινωνίας, οποιασδήποτε κοινωνίας, ακόμη και αρχαίας:

ΖΕΥΣ ή ΔΙΑΣ

 

1. Θανάτωσε την Κάμπη. 

 

2. Μοιχός, πλαγιάζει εκτός από την Ήρα με τις: Θέμιδα, Διώνη, Ευρυνόμη, Στύγα, Μνημοσύνη, Μήτι, Λητώ, Ελάρη, Νιόβη, Ιώ, Δανάη μεταμορφωμένος σε χρυσαφένια οροφή, Αλκμήνη παίρνοντας την μορφή του ανδρός της Αμφιτρύωνος, την Ευρώπη με μορφή ταύρου, Σεμέλη, Αντιόπη, Καλλιρόη, 7 θυγατέρες του Άτλαντα, Λήδα μεταμορφωμένος σε κύκνο, Αίγινα. 

 

3. Κυνήγησε να βιάσει την Αστερία, που πνίγεται στη θάλασσα. 

 

4. Βασάνισε τον Ιξίονα που θέλησε να πλαγιάσει με την Ήρα. 

 

5. Κρέμασε ανάποδα τη γυναίκα του Ήρα. 

 

6. Εκσφενδόνισε το παιδί του, Ήφαιστο, σακατεύοντας τον. 

 

7. Κατάπιε το έμβρυο, το παιδί του, της Μήτιδας. 

 

8. Διέταξε να καρφωθεί ζωντανός ο ευεργέτης των ανθρώπων, Προμηθέας, και να του τρώει το συκώτι ένας αετός. 

 

9. Θανατώνει τους ανθρώπους, χωρίς αιτία, με κατακλυσμό. 

 

10. Κατακεραύνωσε ολόκληρη πόλη, που έκτισε ο Σαλμωνεύς. 

 

11. Σκότωσε τους Κούρητες που τον ανέθρεψαν ως βρέφος. 

 

12. Κατακεραύνωσε τον Καπανέα. 

 

13. Κατακεραύνωσε τη Σεμέλη. 

 

14. Βιάζει την παρθένα ιέρεια της Άρτεμης, Καλλιστώ. 

15. Βιάζει την Ηλέκτρα. 

 

16. Κατακεραυνώνει τον Ασκληπιό που βοηθούσε τους ανθρώπους. 

 

17. Κατακεραύνωσε τον Ίδα. 

 

18. Παιδεραστής του Γανυμήδη. 

 

19. Δεχόταν από τον Βούσιρι ανθρωποθυσίες.

Μια γενοκτονία εναντίον ολόκληρης πόλης. Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Παιδεραστία. Δύο βιασμοί, μια απόπειρα βιασμού. Εφτά φόνοι (ενός αγέννητου), κακοποίηση συζύγου, κακοποίηση τέκνου. Κατά συρροήν εξαπάτηση συζύγου. Πρόκληση σωματικής βλάβης.

ΗΡΑ 

 

1. Σκότωσε την Σίδη, γυναίκα του Ωρίωνα. 

 

2. Ρίχνει τρέλλα στον Αθαμά και σκοτώνει τα παιδιά του. 

 

3. Ρίχνει τρέλλα στον Ηρακλή. 

 

4. Ρίχνει τρέλλα στους Ινώ και Αθάμαντα. 

 

5. Ρίχνει μανία στο Διόνυσο. 

 

6. Έστειλε άνευ αιτίας την Σφίγγα που έτρωγε τους Θηβαίους.

Τουλάχιστον δύο φόνοι άμεσοι, πρόκληση ψυχικής βλάβης, ηθική αυτουργία για τις δεκάδες ανθρωποφαγίες της Σφίγγας.

ΑΠΟΛΛΩΝ 

 

Πάμε τώρα στον θεό του Φωτός. Πώς λέμε «Μαύρο Φως»;

1. Σκότωσε τον ομοφυλόφιλο εραστή του, Υάκινθο. 

 

2. Σκότωσε τον δράκο των Δελφών. 

 

3. Σκότωσε τον Τιτυό, γιό του Δία και Ελάρης. 

 

4. Σκότωσε το Μαρσύα, γδέρνοντας τον ζωντανό. 

 

5. Έστειλε λοιμική νόσο στο Λαομέδοντα. 

 

6. Σκότωσε τους γιους της Νιόβης. 

 

7. Σκότωσε την Κορωνίδα. 

 

8. Σκοτώνει τους Κύκλωπες.

Μόνο 6 φόνοι για το θεό του φωτός. Και φυσικά, συμβολική παιδεραστία. Μήπως να τον κάνατε «θεό των εκδορέων»; Έχει ταλέντο, ο θεός.

ΕΡΜΗΣ 

 

1. Σκότωσε τον Ιππόλυτο. 

 

2. Σκότωσε τον Άργο. 

 

3. Βίασε την Απημοσύνη. 

 

4. Κλέβει τις αγελάδες του αδερφού του Απόλλωνα.

Κλέφτης, δυο φορές φονιάς, βιαστής.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ 

 

1. Τιμωρεί τις Λήμνιες να μυρίζουν άσχημα. 

 

2. Έκανε τη Σμύρνα να ερωτευτεί τον πατέρα της.

Συμβολικά μυρίζουν οι Λήμνιες, ηθική αυτουργία σε αιμομιξία.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ 

 

1. Μοιχός, πλάγιασε με την Ιφιμέδεια, την Αμυμώνη. 

 

2. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Πέλοπα. 

 

3. Τύφλωσε το Φινέα. 

 

4. Έστειλε θαλασσινό τέρας που έτρωγε ανθρώπους. 

 

5. Σκότωσε τον Ερεχθέα.
 

Μοιχός, φονιάς, βασανιστής.

ΑΡΤΕΜΙΣ

 

1. Σκότωσε των Ωρίωνα. 

 

2. Σκότωσε τον Γρατίωνα. 

 

3. Σκότωσε τον Ώτο και τον Εφιάλτη. 

 

4. Σκότωσε τις κόρες της Νιόβης 

 

5. Σκότωσε τον Άδωνι με κάπρο.

Έξι φόνοι τουλάχιστον.

ΑΘΗΝΑ 

 

1. Έγδαρε ζωντανό τον Πάλλαντα. 

 

2. Τύφλωσε τον Τειρεσία.

Μήπως ήταν εκδορείς οι Ολύμπιοι;

ΗΡΑΚΛΗΣ 

 

Το αστέρι της οικογενείας. Ο Ηρακλής, που διάλεξε το δρόμο της Αρετής (για να τη βιάσει καθ' οδόν)

1. Σκότωσε τον Αλκυονέα. 

 

2. Σκότωσε τον Πορφυρίωνα. 

 

3. Κάρφωσε με βέλος στο μάτι τον Εφιάλτη. 

 

4. Σκότωσε τα παιδιά του Νηλέα. 

 

5. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Ύλα. 

 

6. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Άβδηρου, γιου του Ερμή. 

 

7. Σκότωσε τον Λίνο. 

 

8. Έκοψε των απεσταλμένων του Εργίνου τα αυτιά και τις μύτες. 

 

9. Σκότωσε τον Εργίνο. 

 

10. Έριξε τα παιδιά του στη φωτιά. 

 

11. Έριξε στη φωτιά τα παιδιά του Ιφικλή. 

 

12. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 

 

13. Σκότωσε τους γιους του Μίνωα. 

 

14. Σκοτώνει την Ιππολύτη. 

 

15. Σκότωσε τον Σαρπηδώνα, γιο του Ποσειδώνα. 

 

16. Σκότωσε τους Πολύγονο και Τηλέγονο. 

 

17. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 

 

18. Σκότωσε τον Ιαλεβίωνα και τον Δέρκυνο, γιους του Ποσειδώνα. 

 

19. Σκότωσε τον Έρυκο. 

 

20. Σκότωσε τον Ανταίο. 

 

21. Σκότωσε το Βούσιρι. 

 

22. Σκότωσε τον Αμφιδάμαντα. 

 

23. Σκότωσε τον Ημαθίωνα. 

 

24. Σκότωσε τον Ίφιτο. 

 

25. Λήστεψε τον τρίποδα των Δελφών. 

 

26. Σκότωσε τον Συλέα. 

 

27. Σκότωσε την Ξενοδίκη. 

 

28. Σκότωσε τον Λαομέδοντα και τα παιδιά του. 

 

29. Σκότωσε τον Ευρύπυλο, γιο του Ποσειδώνα. 

 

30. Σκότωσε τους Μολιονίδες που ήθελαν να πάρουν μέρος σε θυσίες.

 

31. Σκότωσε τον Αυγεία και τα παιδιά του. 

 

32. Σκότωσε τον Νηλέα. 

 

33. Σκότωσε τον Ιπποκόωντα. 

 

34. Μοιχός, πλάγιασε με την Αυγή, Αστυόχη, τις 50 θυγατέρες του Θέσπιου. 

 

35. Σκότωσε τον Εύνομο, την ώρα που του έχυνε νερό στα χέρια του. 

 

36. Σκότωσε τον Κόρωνο. 

 

37. Σκότωσε τον Λαογόρα μαζί και τα παιδιά του. 

 

38. Σκότωσε τον Κύκνο, γιο του Άρη.

 

39. Σκότωσε τον Αμύντορα. 

 

40. Σκότωσε τον Εύρυτο και τα παιδιά του. 

 

41. Εκσφενδόνισε το Λίχα.

Σαράντα ένας (!!) φόνοι (συμβολικοί, βεβαίως...), μια ληστεία, παιδεραστία, βασανισμοί.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ 

 

1. Σκότωσε τον Εύρυτο με θυρσό. 

 

2. Ρίχνει μανία στο Λυκούργο. 

 

3. Ανάγκασε τις Θηβαίες να αφήσουν τα σπίτια τους. 

 

4. Έκανε τις Αργείες τρώνε τις σάρκες των βρεφών τους.

Φόνος, πρόκληση ψυχικής βλάβης, ηθική αυτουργία στη δολοφονία εκατοντάδων μικρών παιδιών.

ΚΡΟΝΟΣ

 

Είναι παράδειγμα αυτού που λέμε «κάνε παιδιά να δεις καλό».

1. Κόβει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του. 

 

2. Φυλακίζει τα αδέρφια του στον Άδη.

 

3. Αιμομίκτης, παντρεύεται την αδερφή του, Ρέα. 

 

4. Καταπίνει τα παιδιά του.

Πρόκληση σωματικής βλάβης, αιμομιξία, παιδοκτονία.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ 

 

1. Σκότωσε τον Μίμαντα με πυρωμένο σίδερο. 

 

2. Επιχείρησε να βιάσει την Αθηνά.

ΟΥΡΑΝΟΣ 

 

1. Έδεσε και πέταξε τα παιδιά του στα Τάρταρα.

ΓΑΙΑ 

 

1. Πείθει τα παιδιά της να επιτεθούν στον πατέρα τους.

Είναι κυριολεκτικά τυχεροί οι νεοπαγανιστές, διότι οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι αφαίρεσαν εκατοντάδες άλλες αισχρές πράξεις των θεών, για να ωραιοποιήσουν τους μύθους. Αλλά κι αυτά αρκούν. Πράγματι, καταντά αστεία αυτή η αναφορά εκ μέρους των νεο-δωδεκαθεϊστών σε αποτρόπαιες πράξεις που περιγράφονται της Π.Δ. με σκοπό να αποδειχθεί «ανίερο βιβλίο». Οι Χριστιανοί είναι ολοφάνερο ότι πιστεύουν στην αλήθεια των περιγραφόμενων γεγονότων, αλλά δεν πιστεύουν τα ίδια τα γεγονότα ως εντολές για τους ίδιους και την ζωή τους. Πιστεύουν στο Θεό της Π.Δ. και στις ηθικές εντολές του, κι όχι στο τί κάνει ο Α ή ο Β, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Έτσι κι αλλιώς, οι κατήγοροι αυτοί αντιφάσκουν: από τη μία κατηγορούν την Π.Δ. ως «εθνικιστική», δηλαδή ότι δήθεν ωραιοποιεί τις πράξεις των Εβραίων, κι από την άλλη διαμαρτύρονται για την εκ μέρους της Π.Δ. ειλικρινή παράθεση όλων των πράξεων και γεγονότων, καλών και άδικων, που διαπράττουν οι Εβραίοι. Δεν γίνεται να υποστηρίζεις και τα δύο! Αν ήταν εθνικιστικό βιβλίο, θα αποκρύβονταν οι κακές πράξεις των Εβραίων και δεν θα υπήρχαν αντιεβραϊκά κατηγορητήρια. Από πού κι ως πού ένα «ιερό βιβλίο» πρέπει να αποσιωπά γεγονότα ανθρώπων (δηλαδή ατελών όντων) ώστε να είναι «ιερό»; Η μισή αλήθεια, λοιπόν, συνιστά «ιερότητα»; Μάλλον ψευτιά συνιστά. Αντί να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ ενός Τέλειου Θεού και φονιάδων, κλεφτών, μοίχων «θεών», θα έπρεπε να εξηγήσουν οι λάτρεις των «θεών», γιατί υπάρχουν τόσες αρχαίες αναφορές για ανθρωποθυσίες προς τιμή των Ελλήνων Θεών στην αρχαία Ελλάδα;

Στην αρχαία Ελλάδα από ότι καταλαβαίνουμε από την αρχαία ιστορία και από την μυθολογία, γίνονταν ανθρωποθυσία κάθε φορά πριν από κάθε εκστρατεία. Στο φρούριο της Ιθώμης θυσιάστηκαν από τον Αριστομένη του Μεσσηνίου εις τον Δία 300 άνδρες, στην Πέλλα της Θεσσαλίας θυσίαζαν ανθρώπους στον Κένταυρο Χείρωνα και στον Πηλέα. Κατά τον Παυσανία ο Λυκαίος Ζεύς εν Αρκαδία δέχονταν ανθρώπινα θύματα και στην εποχή του. Στα χρόνια του Κικέρωνα όπως αυτός βεβαιώνει, οι παγανιστές πιστοί απέθεταν τάματα μπροστά σε εντόσθια αγοριών σφαγμένων προς τιμή των θεών. Επί Ιούλιου Καίσαρα οι Εθνικοί ιερείς του Άρεως θυσίαζαν 2 άνδρες κάθε έτος στο πεδίο του Άρεως. Κατά την εορτή των εφεστίων (lares) παγανιστικών θεοτήτων οι Ρωμαίοι εθνικοί θυσίαζαν παιδιά και αργότερα ανδρείκελα. Ο Ερεχθώς θυσίασε τις κόρες του στους υποχθόνιους θεούς για να δώσει νίκη στους Αθηναίους. Ο Θεμιστοκλής θυσίασε 3 Πέρσες αιχμαλώτους. Ο Σουΐδας αναφέρει ότι την λέξη «κάθαρμα» την είχαν στην Αθήνα για τους εγκληματίες που τους έστεφαν σαν βόδια και πρόβατα και που στεφανωμένους τους οδηγούσαν σε βράχια όπου τους κατακρήμνιζαν σε τόπο θυσίας. Στην Σπάρτη τελούνταν ανθρωποθυσίες προς την Ταυροπόλο Αρτέμιδα μέχρι που τις κατάργησε ο Λυκούργος. Στην Τένεδο και στην Χίο, κατακρήμνιζαν ανθρώπους προς τιμή του Διονύσου. Οι Φωκαιείς έριχναν ανθρώπους εις την φωτιά της Ταυροπόλου Αρτέμιδας. Οι Λέσβιοι θυσίαζαν ανθρώπους στον Διόνυσο και οι Κρήτες στον Δία. Στην Κρήτη, κοντά στην κωμόπολη Αχαρνές, στη θέση Ανεμοσπηλιά βρέθηκε μινωικός ναός που μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός γνωστός. Καταστράφηκε το 1700 π.Χ από σεισμό ενώ οι αρχαιολόγοι από τις ανασκαφές διαπίστωσαν οτι ήταν λατρευτικός βωμός όπου γινότουσαν ανθρωποθυσίες. Στην Άλο της Μαγνησίας (Θεσσαλία) γινόντουσαν ανθρωποθυσίες στο ιερό της Άλου, τα ναό του Λαφυστίου Διός. Ο Απόλλωνας της Λευκάδας χαιρόταν με τις ανθρωποθυσίες που τελούνταν με ρίψη στα βράχια. Προς τιμήν του Αγρωνίου Διονυσίου τελούνταν θυσίες στον Ορχομενό της Βοιωτίας. Από τους αρχαίους τελούνταν θυσίες και κατά τις κηδείες και σκοπό είχαν την εξιλέωση της παροργισμένης σκιάς του εν πολέμω πεθαμένου και την ικανοποίηση και εκδίκηση των επιζώντων οικείων αυτού. Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρωποθυσίας μας δίνει ο Όμηρος για την κηδεία του Πάτροκλου εις την οποία θυσιάστηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Εις την μυθολογία πάλι έχουμε πάλι την ίδια μεθοδολογία για τον εξευγενισμό των θεών. Ο Τειρεσίας έδωσε εντολή εις τον Κρέοντα να θυσιάσει τον υιό του Μενοικέα. Τέλος, κατά την «ημέρα του Αίματος» οι πιστοί της θεάς Κυβέλης, που με τη μουσική και το χορό περιέρχονταν σε κατάσταση θρησκευτικής μανίας, ξέσκιζαν τις σάρκες τους με μαχαίρια και τέλος αυτοευνουχίζονταν μ’ένα πυρόλιθο.

Τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία είναι από την 30 τόμων «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» του Π. Δρανδράκη. Επίσης η 12 τόμων «Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια» του Ελευθερουδάκη γράφει τα εξής: «(...). Εν τη ιστορία των μετέπειτα χρόνων απαντώνται ενιαχού εν τη λατρεία ωρισμένων θεοτήτων ανθρωποθυσίαι, ως εν τη λατρεία του Λυκαίου Διός, της Αρτέμιδος Ορθίας και Ταυροπόλου, του Απόλλωνος εν Λευκάδι, εκ δε πολλών ιεροτελεστιών των μεταγενεστέρων χρόνων μετ' ασφαλείας εικάζεται ότι το πάλαι συνεδέοντο μετ' ανθρωποθυσιών. Ανθρωποθυσίαι ετελούντο επίσης (...) και υπό των Ρωμαίων. Ο Οκταβιανός διέταξε να θυσιάσωσιν επί του Βωμού του Καίσαρος 300 ανθρώπους, ο δε Πομπήϊος να ρίψωσιν εις την θάλασσαν ανθρώπους εις θυσίαν τω Ποσειδώνι. Κατά τον Πορφύριον, αι θυσίαι ανθρώπων έπαυσαν μόνον επί αυτοκράτορος Αδριανού (αλλά εν τούτοις γνωρίζομεν ότι ακόμη επί των ημερών αυτού τούτου του συγγραφέως, τω 280, ετελέσθησαν τοιαύται θυσίαι)˙ κατά δε τον Λακτάντιον, εν τοις χρόνοις του αυτοκράτορος τούτου εθυσιάζετο κατ' έτος άνθρωπος τω Λατίω Διΐ».

Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής: «(...). Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού. Αλλά και εις την Σπάρτην θα απαντήσωμεν το έθιμον της ανθρωποθυσίας (ένθα κατήργησεν αυτό ο Λυκούργος) και εις την Λέσβον, την Κρήτην, την Τένεδον, και την Χίον και εις όλας εν γένει τας νήσου της Μεσογείου, εις τας οποίας διεδόθη δια των Φοινίκων. Ανθρωποθυσίας ωσαύτως θα εύρωμεν και εις την Φώκαιαν και την Μασσαλίαν και τας Αθήνας, εις τας οποίας το έθιμον παρέμεινε κατά τους ιστορικούς χρόνους υπο την κεκαλυμμένην μορφήν της εμφανίσεως ως εξιλαστηρίων θυμάτων των εις θάνατον καταδικαζομένων κακούργων. Εις την Ρώμην καθ' όλους τους αιώνας διετηρήθη το έθιμον της ανθρωποθυσίας, οι δε πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν ομοφώνως ότι το ανθρώπινον αίμα αξηκολούθη να ρέει εις την Ρώμην προ του ειδώλου του Διός ακόμη και κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα. (...)».

Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει: «(...) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.). Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατήργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στην Χίο και την Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο».

Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει: «(...) Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ώς τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Επίσης ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνονταν και στο ιερό των μεγάλων θεοτήτων (Δήμητρας και Κόρης) στην περιοχή της Ανδανίας Μεσσηνίας. Στο Λαφύστιο όρος κοντά στο βοιωτικό Ορχομενό, όπου συνεχιζόταν ώς τα χρόνια των Περσικών πολέμων. Στη Θεσσαλία αναφέρονται ανθρωποθυσίες προς τιμήν του Διόνυσου. Προς τιμή του Διόνυσου γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Τένεδο και στη Χίο και στην Φώκαια προς τιμήν της Ταυροπόλου Άρτεμης. (...). Περιπτώσεις ανθρωποθυσιών αναφέρονται και στους Ρωμαίους. Έτσι, στη γιορτή των εφεστίων θυσίαζαν παιδιά και αργότερα τα αντικατέστησαν με ανδρείκελα. Οι Εστιάδες γκρέμιζαν ανθρώπους από τον Τίβερη ποταμό. Ο αυτοκράτορας Κόμμοδος θυσίασε με τα ίδια του τα χέρια άνθρωπο στον Μίθρα. (...). Ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος θυσίαζε παιδιά κατά το πρότυπο των συριακών ανθρωποθυσιών». Επειδή οι αρχαιολάτρες, νεοπαγανιστές αμφισβητούν τα άνωθι στοιχεία, παραθέτουμε μερικές μόνο αρχαίες περιγραφές ανθρωποθυσίας. Όπως έχουμε δει, ανθρωποθυσίες στον ελλαδικό χώρο γίνονταν τουλάχιστον ώς τα αρχαϊκά χρόνια, αφού ο Λυκούργος είναι αυτός που τις αντικατέστησε με μαστίγωμα (συχνά έως θανάτου). Υπάρχουν άνω των εκατό αυτούσιες αναφορές σε ανθρωποθυσίες σε αρχαιοελληνικά κείμενα (δες Human sacrifice in ancient Greece, του D. Hughes, 1991).

Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, 13 «Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται την βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης. Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα».

Παυσανία, Αρκαδικά, 38, 7 «Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμμιά διάθεση να ερευνήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή». (Τα συμπεράσματα δικά σας...)

Παυσανία, Βοιωτικά, 8, 2 «Υπάρχει και ναός του Αιγοβόλου Διόνυσου˙ (...) Αμέσως μετά το φόνο έπεσε σε αυτούς επιδημία. Για να θεραπευτούν έφτασε σ’ αυτούς χρησμός από τους Δελφούς να θυσιάζουν στο Διόνυσο παιδί στην ακμή της ηλικίας του (...)» («καί σφισιν ἀφίκετο ἴαμα ἐκ Δελφῶν τῷ Διονύσῳ θύειν παῖδα ὡραῖον»).

Παυσανία, Μεσσηνιακά 19, 3 «Προσέφερε στον Ιθωμάτα Δία την θυσία που ονομάζουν εκατομφόνα. Αυτή είναι αρχαιότερη˙ την προσέφεραν εκείνοι οι Μεσσήνιοι που σκότωσαν εκατό εχθρούς. Λένε ότι και αργότερα προσέφερε τρίτη θυσία στη διάρκεια των επιδρομών».

Παυσανία, Μεσσηνιακά, 9, 4 Ο χρησμός του Απόλλωνα στον Αριστομένη και τους Μεσσήνιους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, τον 8ο αι. π.Χ. ενώ πολεμούσαν τους Λακεδαιμόνιους ήταν ο εξής:

«κόρην ἄχραντον νερτέροισι δαίμοσι, κλήρῳ λαχοῦσαν Αἰποτιδῶν ἀφ’ αἵματος, θυηπολεῖτε νυκτέροισιν ἐν σφαγαῖς. ἢν δὲ σφαλῆτε, καὶ παρ’ ἀλλοίου τότε θύειν, δίδοντος ἐς σφαγὴν ἑκουσίως.»

Δηλαδή: «Αμόλυντη παρθένα στους θεούς του Κάτω Κόσμου/ που κληρώθηκε από το αίμα των Αιπυτιδών/ να θυσιάσετε σε νυχτερινή τελετή./Αν κάνετε λάθος, από άλλο αίμα/ να θυσιάσετε, που όμως θεληματικά θα δοθεί για θυσία». Η θυσία έγινε.

Παυσανία, Αχαϊκά, 19, 4: «Η πόλη κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών (...) και ήρθε χρησμός και αυτούς τους δύο να θυσιάσουν στην Άρτεμη, αλλά και κάθε χρόνο να θυσιάζουν στη θεά ένα νέο και μια νέα παρθένο που θα υπερτερούσαν στην ομορφιά».

Πλουτάρχου, Φιλοποιμήν, 21 «...ενταφιάστηκε [ο Φιλοποιμήν] με μεγάλες τιμές και γύρω από τον τάφο του θανατώθηκαν με λιθοβολισμό οι Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι».

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 27,1 «Ἀφ’ οὗ μέχρι τοῦ νῦν οὐκ ἐν Ἀρκαδίᾳ μόνον τοῖς Λυκαίοις, οὐδ’ ἐν Καρχηδόνι τῷ Κρόνῳ, κοινῇ πάντες ἀνθρωποθυτοῦσι, ἀλλὰ κατὰ περίοδον τῆς τοῦ νομίμου χάριν μνήμης ἐμφύλιον ἀεὶ αἷμα ῥαίνουσιν πρὸς τοὺς βωμούς, καίπερ τοῖς παρ’ αὐτοῖς ὁσίας ἐξειργούσης τῶν Ἱερῶν, τοῖς περιρραντηρίοις κηρύγματι, εἴ τις αἵματος ἀρθμείου μεταίτιος».

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 54, 2 «Ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Ρόδῳ μηνὶ Μεταγειτνιῶν, ἕκτῃ ἱσταμένου ἄνθρωπος τῷ Κρόνῳ». (δηλ. κατά τον μήνα Μεταγειτνιών στη Ρόδο θυσίαζαν άνθρωπο στον Κρόνο)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 54, 3 «Ἐν δὲ τῇ Σαλαμῖνι, πρότερον δὲ Κορωνίδι ὀνομαζομένῃ, μηνὶ κατὰ Κυπρίους Ἀφροδισίῳ ἐθύετο ἄνθρωπος Ἀγραύλῳ τῇ Κέκροπος καὶ νύμφης Ἀγραυλίδος». (δηλ. στη Σαλαμίνα κατά τον κυπριακό μήνα της Αφροδίτης θυσίαζαν άνθρωπο)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 3 «ἔθυον δὲ καὶ ἐν Χίῳ τῷ Ὠμαδίῳ Διονύσῳ ἄνθρωπον διασπῶντες, καὶ ἐν Τενέδῳ, ὥς φησιν Εὔελπις ὁ Καρύστιος». (δηλ. θυσίαζαν άνθρωπο στον θεό Διόνυσο)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 4 «Ἐπεὶ καὶ Λακεδαιμονίους φησὶν ὁ Ἀπολλόδωρος τῷ Ἄρει θύειν ἄνθρωπον». (δηλ. θυσίαζαν στον θεό του πολέμου Άρη, άνθρωπο)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 1 «Φοίνικες δὲ ἐν ταῖς μεγάλαις συμφοραῖς ἢ πολέμων ἢ λοιμῶν ἢ αὐχμῶν ἔθυον τῶν φιλτάτων τινὰ ἐπιψηφίζοντες Κρόνῳ, καὶ πλήρης δὲ ἡ Φοινικικὴ ἱστορία τῶν θυσάντων, ἣν Σαγχουνιάθων μὲν τῇ Φοινίκων γλώττῃ συνέγραψεν, Φίλων δὲ ὁ Βύβλιος εἰς τὴν Ἑλλάδα γλῶσσαν δι’ ὀκτὼ βιβλίων ἡρμήνευσεν».

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 2 «Ἴστρος δὲ ἐν τῇ συναγωγῇ Κρητικῶν θυσιῶν φησι τοὺς Κουρῆτας τὸ παλαιὸν τῷ Κρόνῳ θύειν παῖδας». (δηλ. οι Κουρήτες θυσίαζαν παιδιά στον Κρόνο)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 3 «Καταλυθῆναι δὲ τὰς ἀνθρωποθυςίας σχεδὸν τὰς παρὰ πᾶσί φησι Πάλλας ὁ ἄριστα τὰ περὶ τῶν τοῦ Μίθρα συναγαγὼν μυστηρίων ἐφ’ Ἁδριανοῦ τοῦ αὐτοκράτορος».

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 4 «ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Λαοδικείᾳ τῇ κατὰ Συρίαν τῇ Ἀθηνᾷ κατ’ ἕτος παρθένος, νῦν δὲ ἔλαφος».

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 7-8 «Φύλαρχος δὲ κοινῶς πάντας τοὺς Ἕλληνας πρὶν ἐπὶ πολεμίους ἐξιέναι ἀνθρωποκτονεῖν ἱστορεῖ. Καὶ παρίημι Θρᾷκας καὶ Σκύθας, καὶ ὡς Ἀθηναῖοι τὴν Ἐρεχθέως καὶ Πραξιθέας θυγατέρα ἀνεῖλον». (Δηλ. νεαρή κόρη θυσίαζαν)

Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 9 «Ἀλλ’ ἔτι γε νῦν τίς ἀγνοεῖ κατὰ τὴν μεγάλην πόλιν τῇ τοῦ Λατιαρίου Διὸς ἑορτῇ σφαζόμενον ἄνθρωπον;» (δηλ. κατά την εορτή του Δία Λατιαρίου έσφαζαν άνθρωπο ως θυσία στον Δία)

Σουητώνιου, Αύγουστος, 17: «[Ο Αύγουστος] διάλεξε τριακόσιους αιχμαλώτους από τις τάξεις των ιππέων και των συγκλητικών και τους πρόσφερε θυσία στις Ειδές Μαρτίου (επέτειο της δολοφονίας του Καίσαρα) στο βωμό του θεοποιημένου Ιουλίου Καίσαρα».

Ο Σουίδας γράφει στη λέξη «κάθαρμα»: «ὑπὲρ δὲ καθαρμοῦ πόλεως ἀνήρουν ἐστολισμένον τινά, ὂν ἐκάλουν κάθαρμα», δηλαδή, υπέρ του καθαρμού της Αθήνας σκότωναν κάποιον, τον οποίον αποκαλούσαν «κάθαρμα» και τον στόλιζαν.

Σύμφωνα με τον Annaeus Lucanus (Bell. Civ., 1, 198-199) στην Ρώμη γινόταν ανθρωποθυσίες στον Λατιάριο Δία (Juppiter Latiaris), την τέλεση των οποίων αναφέρουν πάμπολοι Χριστιανοί συγγραφείς.

Σύμφωνα με τον Κικέρωνα (Vatin, 6) γίνονται τάματα μπροστά στα εντόσθα σφαγμένων παιδιών.

Στράβωνας, 10, 2, 9 (c452): «ἦν δὲ καὶ πάτριον τοῖς Λευκαδίοις κατ’ ἐνιαυτὸν ἐν τῇ θυσίᾳ τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπὸ τῆς σκοπῆς ῥιπτεῖσθαί τινα τῶν ἐν αἰτίαις ὄντων ἀποτροπῆς χἀριν, ἐξαπτομένων ἐξ αὐτοῦ παντοδαπῶν πτερῶν καὶ ὀρνέων ἀνακουφίζειν δυναμένων τῇ πτήσει τὸ ἅλμα», δηλαδή «ήταν πατρώο έθιμο στους Λευκαδίτες, κάθε χρόνο κατά τη θυσία προς τιμή του Απόλλωνα να ρίχνουν από έναν γκρεμό έναν κατάδικο για να αποτρέπουν το κακό».

ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΜΑ’

21 Ο Κύριος, λέει στους θεούς των εθνών:

24 «(...) Εσείς είστε μηδέν κι είναι ένα τίποτα το έργο σας˙ είναι αποκρουστικό να σας διαλέγει κάποιος για θεούς του».

Όμως, ανθρωποθυσία δεν είναι απαραίτητα μόνο η θανάτωση ανθρώπων προς τιμή των «πατρώων θεών». Αρκεί ο «πατρώος θεός» να απαιτεί το χύσιμο αρχαίου ελληνικού αίματος στο βωμό του. Για παράδειγμα, αφότου καταργήθηκαν οι ανθρωποθυσίες άτυχων Σπαρτιατών στο βωμό της «πατρώας θεάς» Αρτέμιδος, αυτή δεν σταμάτησε να απαιτεί ανθρώπινο αίμα. Έτσι, αντί για θανατώσεις Σπαρτιατών, άρχισαν μαστιγώσεις εφήβων, ώστε και σε αυτήν την περίπτωση το άγαλμα της οντότητας να ξεδιψά με ελληνικό αίμα. Λογικό, αφού οι οντότητες αυτές είναι μισάνθρωπες˙ όταν, δηλαδή, είδαν πως οι αρχαίοι Έλληνες αντιστέκονταν στις ανθρωποκτονίες, τις οποίες αυτές πρόσταζαν, απαίτησαν τουλάχιστον να εξακολουθεί να χύνεται ανθρώπινο αίμα.

Παυσανίας, Λακωνικά, 16, 11 «Στο άγαλμα λοιπόν, έχει μείνει από τον καιρό των θυσιών της Ταυρικής η ευχαρίστηση από το χυνόμενο ανθρώπινο αίμα» («οὕτω τῷ ἀγάλματι ἀπὸ τοὺς ἐν τῇ Ταυρικῇ θυσιῶν ἐμμεμένηκεν ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΙΜΑΤΙ ΗΔΕΣΘΑΙ»)!

Ωστόσο, επειδή η μαστίγωση ήταν πολύ άγρια, όπως δείξαμε στο κεφάλαιο περί ανορθολογισμού, και διαρκούσε ολόκληρη μέρα, συχνά τα Σπαρτιατόπουλα πέθαιναν από το μαστίγωμα, πάνω στο βωμό της θεάς που χαιρόταν με το αίμα:

Πλουτάρχου, Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων επιτηδεύματα, 40 (239cd) «οἱ παῖδες παρ’ αὐτοῖς ξαινόμενοι μάστιξι δι’ ὅλης τῆς ἡμέρας ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τῆς ὀρθίας Ἀρτέμιδος, μέχρι θανάτου πολλάκις διακαρτεροῦσιν (...). καλεῖται δε ἡ ἅμιλλα διαμαστίγωσις˙ γίνεται δὲ καθ’ ἕκαστον ἕτος». Δηλαδή: «Τα αγόρια [των Σπαρτιατών] στην πόλη τους, μαστιγώνονται μια ολόκληρη μέρα στο βωμό της Όρθιας Αρτέμιδος μέχρι θανάτου πολλές φορές (...). Ο διαγωνισμός καλείται διαμαστίγωση και γίνεται κάθε χρόνο».

Κι ο Λουκιανός επιβεβαιώνει: Λουκιανού, Ανάχαρσις, 38 «ὁρᾷς μαστιγουμένους αὐτοὺς ἐπὶ τῷ βωμῷ καὶ αἵματι ῥεομένους (...) πολλοὶ γοῦν καὶ ἐναπέθανον τῷ ἀγῶνι». Δηλαδή: «βλέπεις να μαστιγώνονται αυτοί [οι νέοι Σπαρτιάτες] πάνω στο βωμό και να ρέει το αίμα (...) πολλοί πέθαναν στον αγώνα αυτό [της διαμαστίγωσης]».

Δηλαδή, και σε αυτήν την περίπτωση, παρ' ότι γινόταν μαστίγωμα κι όχι φόνος, η «Άρτεμη», η οποία ξεγελούσε τους προγόνους μας και την οποία θέλουν οι νεοπαγανιστές να ξαναλατρέψουν οι σύγχρονοι Λάκωνες, κατάφερνε και πραγματοποιούσε εμμέσως την επιθυμία της για σφαγή αθώων Σπαρτιατόπουλων.

Γίνεται φανερό το μίσος της οντότητας αυτής προς τους λάτρεις της: όχι μόνο μαστιγωνόταν απάνθρωπα ο νέος, αλλά επιπλέον το μαστίγωμα κρατούσε όλη την ημέρα – φυσικά, δεν αποτελούσε «τελετή ενηλικίωσης», αφού αν κάποιος έφηβος δεν άντεχε άλλο, παραιτείτο από την διαδικασία, η οποία επιπλέον δεν ήταν υποχρεωτική, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες θανάτωσης.

Παυσανία, Αρκαδικά, 23, 1 «Μετά την Στύμφαλο είναι η Αλέα (...). Υπάρχει και ναός του Διόνυσου με το άγαλμα του. Γι’ αυτό το θεό έχουν μια γιορτή, Σκιέρεια, κάθε δεύτερο χρόνο˙ σύμφωνα με δελφική μαντεία, στη γιορτή του Διόνυσου μαστιγώνονται γυναίκες, όπως μαστιγώνονται οι έφηβοι των Σπαρτιατών στο ιερό της Ορθίας». Ακόμη και το γυναικείο κορμί απαιτούσαν οι «πατρώοι θεοί» να σφαδάζει κάτω από το βούρδουλα. Κοροϊδεύοντας τους ειδωλολάτρες, ότι άμα δεν μαστιγωνόταν η γυναίκα, οι... Φυσικές Οντότητες θα τους τιμωρούσαν.

Στο δήμο των Αλών, βόρεια της σημερινής Λούτσας, χαρασσόταν με ξίφος ο λαιμός ενός ανθρώπου, ώστε ο βωμός της ’ρτεμης να βραχεί με μερικές σταγόνες αίματος. Ίσως οι λαϊκές δεισιδαιμονίες για βρυκόλακες και δράκουλες να είναι απλώς η ανάμνηση των αιμοβόρων «θεών» της ειδωλολατρίας.

Στα λατινικά Λουπερκάλια με κομμάτια από τις δορές των θυσιασμένων κατσικών χτυπούσαν τις γυναίκες πιστεύοντας πως το χτύπημα τις έδινε γονιμότητα ή εύκολη γέννα!

Άρα, δεν είναι ζήτημα, εάν οι ανθρωποθυσίες γίνονταν παντού ή σε συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας, τακτικά ή έκτακτα, ως άμεση ή ως έμμεση ανθρωποσφαγή. Σημασία έχει ότι στην αρχαιοελληνική θρησκεία οι θεοί απαιτούσαν να χύνεται ανθρώπινο αίμα στους βωμούς τους. Πράγματι το επιχείρημα του ΥΣΕΕ ότι τάχα (ο αντιχριστιανός Πορφύριος τονίζει ότι ήταν τακτικές οι θυσίες) δεν υπήρχαν τακτικές ανθρωποθυσίες είναι αηδιαστικά γελοίο: δηλαδή κατά τα σαΐνια του ΥΣΕΕ, ένας δολοφόνος είναι «καλός άνθρωπος», μόνο και μόνο επειδή δεν δολοφονεί σε τακτά διαστήματα αλλά «αραιά και πού» και –κατ' αντιστοιχία, σύμφωνα με το ΥΣΕΕ, μια θρησκεία στην οποία δεν γίνονταν τακτικά ανθρωποθυσίες, αλλά μόνο «αραιά και πού», είναι υπέροχη.

Ο καημένος, τίμιος Παυσανίας, ντρέπεται να πει ευθέως τι συνέβαινε στο Λύκαιο Όρος, σε αντίθεση με τους νεοπαγανιστές, που λατρεύουν τέτοιους αιμοβόρους θεούς. Παρατηρούμε επίσης, ότι, όπως οι Φιλόσοφοι ήταν ξεχωριστή κατηγορία αρχαίων Ελλήνων, αφού σε αντίθεση με τον όχλο των παγανιστών, αυτοί χλεύαζαν την αρχαία θρησκεία και τις παιδαριώδεις αντιλήψεις της ''Πατρώας Θρησκείας'' ότι το άγαλμα είναι θεός, με αποτέλεσμα οι παγανιστές να τους καταδιώκουν, κατ' αντιστοιχία με αυτούς, ο Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την εντολή του μάντη, αλλά ο συνηθισμένος σε βάρβαρες λατρείες των θεών όχλος των ειδωλολατρών, ενθουσιασμένος τρέχει και εκτελεί την ανθρωποθυσία. Ο ίδιος ειδωλολατρικός όχλος θα τον εξορίσει αργότερα. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι καλοί, ανώτεροι αρχαίοι Έλληνες καταδίκαζαν με λόγια ή σιωπηρά την αρχαία θρησκεία και τις τελετές της.

«Το μέρος εκείνο της κορυφής όπου βρίσκεται ο βωμός του Διός ονομάζεται και σήμερα από τους χωρικούς "κόκκαλα", ανάλογους δε λαϊκούς θρύλους για καμένα και ημιαπολιθωμένα τεμάχια οστών καθώς και για φρικτές θανατώσεις ανθρώπων από τους Αρχαίους στην κορυφή του Λυκαίου έχουν καταχωρήσει στα βιβλία τους οι περιηγητές Gell και Ross» (Από ομιλία του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας, Λακωνίας, Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Λύκαιο και Λυκοσούρα, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων» στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας»).

«Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής αρχαιολογίας Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα. Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκκαλα, όλα όμως ήταν κόκκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα. Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου. Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατα τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα» (Πηγή: Ancient Mysteries των Peter James and Nick Thorpe).

Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος, ένας ανδρικός με κοσμήματα, ίσως ιερέως, και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. (Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία, σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003).

Αντίθετα απ’ ό,τι δίχως καμμία ντροπή διαδίδουν οι εθνικιστές αρχαιολάτρες και οι νεοπαγανιστές, οι παλαιότεροι μύθοι για ανθρωποθυσίες δεν είναι συμβολικοί ή φαντασία ή συκοφαντίες των Χριστιανών, αλλά εκφράζουν ό,τι συνέβαινε στην Μυκηναϊκή Ελλάδα. Οι αρχαιολόγοι Ventris και Chadwick (Documents in Mycenaean Greek, p. 463) βρήκαν κάποιες πινακίδες που αναφέρουν θυσίες κυρίως γυναικών σε θεούς όπως ο Δίας (DI-U-JA) και η Πότνια Αθηνά (A-TA-NA PO-TI-NI-JA). Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στην 2η χιλιετία π.Χ. Η «Πατρώα θρησκεία» πήγαινε εξ αρχής χέρι χέρι με την ανθρωποθυσία (M. Ventris and J. Chadwick, DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK, second ed. (Cambridge, 1973), p. 463). Να τι λέει η Μυκηναϊκή Πινακίδα υπ’ αριθμό 172:

[μπροστινή όψη της πινακίδας]

Στον μήνα Πλοουίστος (PLOWISTOS) η Πύλος... φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:

Για την Δέσποινα [Πότνια]: ένα χρυσό ποτήρι, μια γυναίκα

Για την Μνάσα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα

Για την Ποσιδαιεία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα

Για τον Τρις-Ήρωα: ένα χρυσό ποτήρι

Για τον κύριο του σπιτιού: ένα χρυσό ποτήρι

[πίσω όψη της πινακίδας]

Η Πύλος φέρνει θυσίες στο ιερό του Ποσειδώνα (PO-SE-DO-O) και η πόλη οδηγεί και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:

Για την Γουία (Gwoia) [και την] Κομαουέντεια (Komawenteia): ένα χρυσό ποτήρι, δύο γυναίκες

Η Πύλος θυσιάζει στα ιερά του Πέρση (PERSE) και της Ιφιμέδειας (IPHIMEDEIA) και της Δίουιας (DIWIA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:

Για τον Πέρση: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα

Για την Ιφιμέδεια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο

Για την Δίουια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα

Για τον Ερμή Αρεία [κριό]: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα

Η Πύλος θυσιάζει στο ιερό του Δία (DI-U-JA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:

Για τον Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα

Για την Ήρα (E-RA): ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα

Για τον Δρίμιο, γιο του Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο

Η Πύλος [...]

4 ποτήρια, 8 βαθιά πιάτα, 2 άνδρες, 8 γυναίκες

Είναι ξεκάθαρο, ότι πρόκειται για ανθρώπους, που προσφέρονται ως «θύματα» κι όχι ως λ.χ. δούλοι των ιερών του ναού κάθε θεότητας. Τα «θύματα» που οδηγεί η πόλη της Πύλου για το Δία, την Ήρα κ.ά. είναι οι ανθρωποθυσίες που ζητούσαν οι ειδωλολατρικοί «θεοί».

Πρώτος ο Χ. Τσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Μυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Ελληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Μυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, Ε. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Καζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο Μ. Ανδρόνικος, ο οποίος μάλιστα «θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Μυκηναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Κύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά». Θα πουν ορισμένοι πως αυτές είναι απλές αναφορές, βγαλμένες από τη φαντασία και τις μυθολογικές αναφορές κι έτσι, δεν συνιστούν μαρτυρίες. Θα πουν ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί οστά ανθρώπινα στους τόπους αυτούς. Δεν απαντούν όμως,

- γιατί υπάρχουν τέτοιες αναφορές αδιάκοπα, από τα βάθη της προϊστορίας ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα;

- γιατί συγγραφείς σοβαροί, ορθολογιστές και ευλαβείς, όπως ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος να θελήσουν να αμαυρώσουν την αρχαία λατρεία καταγράφοντας ως πραγματικά τέτοια φρικτά συμβάντα;

- αν αμφέβαλλαν, δε θα ήταν λογικότερο να κατέγραφαν την αμφιβολία τους για τις ανθρωποθυσίες; Αν αμφέβαλλαν, το πιθανότερο είναι ότι θα αποσιωπούσαν τις «φήμες».

- η τελευταία ανασκαφή στο Λύκαιο έγινε το 1904 με μεθόδους ανασκαφής του 1904. Οι νεώτερες ανασκαφές έδειξαν ανθρώπινα οστά στην Κρήτη, όπως προείπαμε. Τέλος, είναι απλοϊκό να πιστέψουμε ότι οι ανθρωποθυσιαστές της κλασσικής αρχαιότητας ή του καιρού του Παυσανία πετούσαν τριγύρω από τον τόπο της θυσίας τα ανθρώπινα κόκκαλα ή τα έθαβαν κάπου κοντά σε συγκεκριμένο τόπο. Η πράξη της θυσίας ήταν μυστική, όπως λέει ο Παυσανίας, και δεν θα ήθελαν να αφήνουν ίχνη προσιτά στον υπόλοιπο κόσμο. Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Πλάτων, που λέει: «παρατηρούμε ότι έχει επιβιώσει ακόμα και στις μέρες μας η συνήθεια να γίνονται ανθρωποθυσίες σε πολλά μέρη του κόσμου» (Νόμοι 782c). Ο Πλάτων έγραψε τους Νόμους μεταξύ 350-340 π.Χ. Ο Ηράκλειτος πάλι λέει (απ. 69): «ἐφ’ ἑνὸς ὰν ποτὲ γένοιτο... ἤ τινων ὀλίγων (sc. θυσίαι κεκαθαρμένων παντάπασιν ἀνθρώπων)» δηλ. «από ένα ή από λίγους θα μπορούσαν να γίνουν (θυσίες ανθρώπων ολωσδιόλου καθαρών)». Είναι αστείο να ισχυρίζονται οι νεοπαγανιστές ότι δεν γίνονταν ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα επειδή δεν βρέθηκαν στις λιγοστές έρευνες του 1904 κόκκαλα, ενώ ο αντιχριστιανός Πορφύριος ισχυρίζεται το αντίθετο και μάλιστα λέει ότι ώς τον καιρό του γίνονταν ανθρωποθυσίες.

Όταν λοιπόν, ωραιοποιείται η αρχαία θρησκεία της πατρίδας μας με τις γνωστές γενικολογίες περί κάλλους των θεών, αυθόρμητα προκύπτει το ερώτημα, τί ανάγκη είχαν οι «θεοί» τους από ανθρωποθυσίες; Και γιατί δεν απαγόρευσαν στους ανθρώπους να τελούν τέτοιες θυσίες λατρεύοντας τους; Και γιατί δεν τιμώρησαν όσους θυσίαζαν ανθρώπινα πλάσματα στους βωμούς τους; Μήπως γιατί δεν ηταν τόσο «ανώτεροι» και καλοί, αλλά ακριβώς το αντίθετο;

Φυσικά η άποψη ότι και στην ιουδαϊκή θρησκεία της Π.Δ. υπάρχει ανθρωποθυσία είναι ψέμμα. Ο Ισαάκ δεν θυσιάστηκε διότι ήταν δοκιμή της πίστης του Αβραάμ στο Θεό κι όχι πραγματικά θέληση του Θεού να λατρεύεται με θύματα. Ο Αβραάμ υπάκουσε, διότι πίστευε ότι ο Θεός – ακόμη κι αν θυσιαζόταν ο Ισαάκ – θα ανέσταινε τον γιο του, αφού μέσω αυτού θα γεννιόταν ο Μεσσίας. Κι ο «Μολώχ» είναι καρχηδονιακή και φοινικική ψευδοθεότητα, κι οχι ο Γιαχβέ. Όντως οι Ισραηλίτες θυσίαζαν τα παιδιά τους˙ αλλά όχι στον Γιαχβέ παρά αποκλειστικά και μόνο στους ειδωλολατρικούς θεούς. Όσοι δηλαδή παρατούσαν την μονοθεϊστική λατρεία του Γιαχβέ και γίνονταν πολυθεϊστές, αυτοί μόνο, οι ξεκομμένοι, ήταν παιδοθυσιαστές. Αλλά ούτε και σε κάποιο τμήμα της Παλαιάς Διαθήκης ή γενικότερα του τελετουργικού της ιουδαϊκής θρησκείας υπάρχει διαταγή για τέτοια πράγματα όπως ανθρωποθυσίες προς τιμή του Θεού. Μόνο στους «ανώτερους πατρώους θεούς».

Και για την περίπτωση του Ιεφθαέ (ΚΡΙΤΑΙ ΙΑ', 30-40), απαραθέτουμε το κείμενο των Ο':

30 καὶ ηὔξατο ᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· ἐὰν διδοὺς δῷς μοι τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί μου, 31 καὶ ἔσται ὁ ἐκπορευόμενος, ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ οἴκου μου εἰς συνάντησίν μου ἐν τῷ ἐπιστρέφειν με ἐν εἰρήνῃ ἀπὸ υἱῶν ᾿Αμμών, καὶ ἔσται τῷ Κυρίῳ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα. 32 καὶ παρῆλθεν ᾿Ιεφθάε πρὸς υἱοὺς ᾿Αμμὼν παρατάξασθαι πρὸς αὐτούς, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ἐν χειρὶ αὐτοῦ. 33 καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπὸ ᾿Αροὴρ ἕως ἐλθεῖν ἄχρις ᾿Αρνὼν ἐν ἀριθμῷ εἴκοσι πόλεις καὶ ἕως ᾿Εβελχαρμὶμ πληγὴν μεγάλην σφόδρα, καὶ συνεστάλησαν οἱ υἱοὶ ᾿Αμμὼν ἀπὸ προσώπου υἱῶν ᾿Ισραήλ. 34 Καὶ ἦλθεν ᾿Ιεφθάε εἰς Μασσηφὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἐξεπορεύετο εἰς ὑπάντησιν ἐν τυμπάνοις καὶ χοροῖς· καὶ αὕτη ἦν μονογενής, οὐκ ἦν αὐτῷ ἕτερος υἱὸς ἢ θυγάτηρ. 35 καὶ ἐγένετο ὡς εἶδεν αὐτὴν αὐτός, διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ἆ ἆ, θυγάτηρ μου, ταραχῇ ἐτάραξάς με καὶ σὺ ἦς ἐν τῷ ταράχῳ μου, καὶ ἐγώ εἰμι ἤνοιξα κατὰ σοῦ τὸ στόμα μου πρὸς Κύριον καὶ οὐ δυνήσομαι ἀποστρέψαι. 36 ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· πάτερ, ἤνοιξας τὸ στόμα σου πρὸς Κύριον; ποίησόν μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ στόματός σου, ἐν τῷ ποιῆσαί σοι Κύριον ἐκδίκησιν τῶν ἐχθρῶν σου ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Αμμών. 37 καὶ ἥδε εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς· ποιησάτω δὴ ὁ πατήρ μου τὸν λόγον τοῦτον· ἔασόν με δύο μῆνας, καὶ πορεύσομαι καὶ καταβήσομαι ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπὶ τὰ παρθένιά μου, ἐγώ εἰμι καὶ αἱ συνεταιρίδες μου. 38 καὶ εἶπε· πορεύου· καὶ ἀπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας. καὶ ἐπορεύθη, αὐτὴ καὶ αἱ συνεταιρίδες αὐτῆς, καὶ ἔκλαυσεν ἐπὶ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπὶ τὰ ὄρη. 39 καὶ ἐγένετο ἐν τέλει τῶν δύο μηνῶν καὶ ἐπέστρεψε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς, καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῇ εὐχὴν αὐτοῦ, ἣν ηὔξατο· καὶ αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα. καὶ ἐγένετο εἰς πρόσταγμα ἐν ᾿Ισραήλ· 40 ἀπὸ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐπορεύοντο θυγατέρες ᾿Ισραὴλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα ᾿Ιεφθάε τοῦ Γαλααδίτου ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ.

(Σε μετάφραση: 30 Κι έκανε τάμα ο Ιεφθάε στον Κύριο: «Αν πράγματι παραδώσεις τους Αμμωνίτες στην εξουσία μου», του είπε», 31 «τότε όποιος βγει πρώτος από την πόρτα του σπιτιού μου να με προϋπαντήσει, όταν με το καλό θα επιστρέψω από τον πόλεμο των Αμμωνιτών, αυτός θ’ ανήκει σε εσένα, Κύριε, και θα σου τον προσφέρω ολοκαύτωμα». 32 Έτσι ο Ιεφθάε πέρασε τα σύνορα για να πολεμήσει τους Αμμωνίτες κι ο Κύριος τους παρέδωσε σε αυτόν. 33 Τους χτύπησε από την Αρώρ ώς τη Μινίθ, περιοχή με είκοσι πόλεις, κι ώς την Αβέλ-Κεραμίμ. Η ήττα τους ήταν πολύ μεγάλη˙ έτσι οι Αμμωνίτες έγιναν υποτελείς στους Ισραηλίτες. 34 Όταν ο Ιεφθάε γυρνούσε στο σπιτι του, στη Μισπά, βγήκε η κόρη του να τον προϋπαντήσει με τύμπανα και χορούς. Ήταν το μοναχοπαίδι του. Εκτός απ' αυτήν δεν είχε ούτε γιο, ούτε άλλη κόρη. 35 Όταν την είδε ο Ιεφθάε έσχισε με απόγνωση τα ρούχα του και είπε: «Αχ, κόρη μου, με βύθισες στη δυχτυχία! Πόση θλίψη μού ‘φερες κι εσύ! Έχω δεσμευτεί με λόγο ενώπιον του Κυρίου και δεν μπορώ να ανακαλέσω την υπόσχεσή μου». 36 Εκείνη αποκρίθηκε: «Πατέρα μου, αν έδωσες λόγο στον Κύριο, κάνε για μένα ό,τι του υποσχέθηκες, αφού ο Κύριος εκδικήθηκε για σένα τους εχθρούς σου, τους Αμμωνίτες». 37 Είπε ακόμα στον πατέρα της: «Κάνε μου μόνο αυτή τη χάρη: άφησέ με δυο μήνες να πάω να ανέβω στα βουνά και να κλάψω την παρθενία μου μαζί με τις φίλες μου». 38 Εκείνος της είπε: «Πήγαινε». Έτσι την έστειλε για δυο μήνες μαζί με τις φίλες της και πήγαν πάνω στα βουνά να κλάψουν την παρθενία της. 39 Όταν τέλειωσαν οι δύο μήνες, γύρισε στον πατέρα της κι αυτός εκπλήρωσε με την κόρη του το τάξιμο που είχε κάνει. Η κοπέλα δεν είχε γνωρίσει άντρα. Από τότε έγινε έθιμο στο λαό Ισραήλ, 40 να πηγαίνουν κάθε χρόνο οι κόρες των Ισραηλιτών, και να κλαίνε την κόρη του Ιεφθάε, του Γαλααδίτη, για τέσσερις μέρες.)

Από το κείμενο προκύπτει πως ουδέποτε ζήτησε ο Γιαχβέ από τον Ιεφθάε τέτοια θυσία, αλλά αποκλειστικά μόνος του ο Ιεφθάε έκανε τάμα να προσφέρει ολοκαύτωμα ό,τι έβγαινε πρώτο από την θύρα της οικίας του, δίχως μάλιστα να ξέρει ότι θα έβγαινε η κόρη του.
 

Πουθενά δεν λέει ότι ο Γιαχβέ την ενέκρινε. Πουθενά δεν λέει το κείμενο ότι ο Θεός είχε ανάγκη ανθρωποθυσίας, ώστε να χαρίσει την νίκη στους Ισραηλίτες. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ιεφθάε δεν υποσχέθηκε (στ. 31) ανθρωποθυσία οπωσδήποτε.
 

Πουθενά δεν λέει ότι επέμενε στην εκπλήρωση του τάματος. Η σιωπή του ίσως να οφείλεται στο ότι, επειδή ίσως ο Ιεφθάε νόμιζε ή πίστευε ή έλπιζε, πως από τη θύρα της οικίας του θα εξέρχονταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός από την κόρη του, π.χ. δούλος ή ζώο, έκανε το τάμα θεωρώντας ότι δεν θα έχει κόστος. Σαν να ήθελε, δηλαδή, να ξεγελάσει το Θεό, ενώ πίστευε, ήλπιζε πως θα εξερχόταν κάποιος δούλος.
 

Πουθενά δεν συναντάμε στην Π.Δ. παρόμοιο περιστατικό, καθότι ο Ιεφθάε ήταν απλώς ιδιώτης και δεν ακολούθησε κάποιο ιουδαϊκό θρησκευτικό τελετουργικό, όταν θυσίασε την κόρη του. Από το ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΚΒ’, 18-19 μαθαίνουμε ότι στις θυσίες ολοκαυτώματος έπρεπε πάντα να θυσιάζεται αρσενικό ζώο χωρίς ελάττωμα. Η κόρη του Ιεφθάε δεν ήταν αγόρι. Επιπλέον η θυσία ολοκαυτώματος συνδυαζόταν με ένα κακό γεγονός, για εξιλέωση, όχι ως ευχαριστία.
 

Πουθενά στην Π.Δ. δεν υπάρχει εντολή του Γιαχβέ για ανθρωποθυσίες ως μέρος της προς αυτόν λατρείας˙ το αντίθετο μάλιστα, ο Γιαχβέ απαγορεύει ρητά να θυσιάζεις την κόρη σου ή το γιό σου (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΒ’, 31, όπου απαγορεύεται ο γονιός να καίει το γιο ή την κόρη του θυσία στο θεό!˙ ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΗ’ 10˙ ΙΕΖΕΚΙΗΛ Ζ’, 31).
 

Η κατάληξη της ιστορίας είναι πολύ ασαφής. Δεν ξεκαθαρίζεται αν το «ολοκαύτωμα» έγινε με συμβολικό τρόπο λ.χ. καταδικάζοντας την κόρη του σε αγαμία κάτι ατιμωτικό για τους Ισραηλίτες. Διότι η κόρη, λέει η Π.Δ. (στ. 38) έκλαψε «για την παρθενία της», όχι «για τη ζωή της». Επίσης η Π.Δ. μας λέει ότι η κόρη του δε γνώρισε άντρα (στ. 39). Αυτά τα δύο συνηγορούν στην άποψη της συμβολικής θυσίας ή υποχρεωτικής αγαμίας της κόρης του (η αγαμία και η συνεπαγόμενη ατεκνία θεωρούνταν από τους Ισραηλίτες, άντρες και γυναίκες, μεγάλη ατιμία, αφού η άγαμη-άτεκνη δεν θα γεννούσε απογόνους οι οποίοι κάποτε θα γεννούσαν τον αναμενόμενο Μεσσία). Δεν είναι απίθανο, λοιπόν, ο όρκος του Ιεφθάε να σήμαινε κάτι γενικότερο.

 
Άλλωστε ανθρωποθυσίες γινόταν προς τιμήν πάρα πολλών ειδωλολατρικών θεών σέ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κι όχι μόνο των θεών του Ολύμπου. Οι πολυθεϊστές Μάγιας, οι Αζτέκοι (Μέσα στο ναό του Ηλίου υπήρξε μέρα που θυσιάστηκαν 10.000 και 20.000 αιχμάλωτοι πολέμου στον θεό Ήλιο.), οι Φοίνικες, οι Γαλάτες, οι Σουηδοί ώς τον 11ο αιώνα, κ.ά. λάτρευαν τους θεούς τους με ανθρωποθυσίες. Γράφει π.χ. ο Ηρόδοτος: «Από τους λαούς αυτούς οι Ταύροι έχουν τα εξής έθιμα: θυσιάζουν στην Άρτεμη τους ναυαγούς κι όποιους Έλληνες συλλάβουν με τον τρόπο που θα περιγράψω: αφού κάνουν την επίσημη έναρξη της θυσίας, χτυπούν τα θύματα με ρόπαλο στο κεφάλι.» (Ηρόδοτος 4, 103). Οι ανθρωποθυσίες δηλαδή είναι ένα γενικό γνώρισμα του πολυθεϊσμού. Εφόσον, λοιπόν, οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι θεοί των άλλων λαών είναι απλώς οι «ελληνικοί θεοί» με άλλο όνομα και εφόσον οι θεοί των άλλων λαών ζητούσαν ανθρωποθυσίες, συνεπάγεται ότι οι «ελληνικοί θεοί» ζήταγαν ανθρωποθυσίες. 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org