23c ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Ν. ΦΩΚΑ
Ψέματα διαδίδουν οι Παγανιστές για την κατοχή της Κρήτης από τους Άραβες και την απελευθέρωση της από τον Νικηφόρο Φωκά. Λένε ότι ο Νικηφόρος Φωκάς έσφαξε τους αυτόχθονες εθνικούς Κρήτες, όταν την ανακατέλαβε. Φτάνουν στο σημείο να παρουσιάζουν ως μάρτυρα των γεγονότων ένα μυθικό πρόσωπο που, αν έζησε ποτέ, έζησε πριν το 1000 π.Χ. Το 824 οι Άραβες είχαν καταλάβει την Κρήτη που έγινε κέντρο πειρατείας των Αράβων που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες, την Πελοπόννησο κ.λ.π. Μέχρι την Θεσσαλανονίκη έφτασαν, σημειώνει ο Ιωάννης Καμενιάτης. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αυτούς τους Άραβες εξόντωσε ο Νικηφόρος Φωκάς.
Βέβαια, οι Άραβες δεν μπόρεσαν να καταλάβουν όλη τη νήσο. Σύμφωνα με αραβικές πηγές, μόνο τα Σφακιά και η περιοχή τους δεν υποδουλώθηκαν (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 156). Μια πόλη έμεινε ανάλωτη, κατά τον Ι. Γενέσιο (Bonn, σ. 47, 16-20) και κατά τον Γ. Φραντζή δύο, η Γορτύνη και η Κυδωνία (Lipsiae, σ. 104, 12-16). Από τα αδούλωτα Σφακιά και τις άλλες περιοχές οι γενναίοι Κρήτες συνέχισαν να αμύνονται. «Η άμυνα και η αντίσταση του πληθυσμού της Κρήτης κατά του κατακτητού ουδ'’ επί στιγμήν εσταμάτησε» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 160).
Ο Παπαρηγόπουλος βέβαια γράφει πως (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992, τ. 10, 6): «Ο Αβού-Χαφί-Ομάρ ο Α' (κατά τους Βυζαντινούς ιστορικούς «Απόχαψις») πίεσε τόσο πολύ τους κατοίκους [της Κρήτης] να δεχθούν το δικό του δόγμα, ώστε, όταν μετά από 138 χρόνια επανακτήθηκε το νησί, είχαν μείνει μόνο αμυδρά ίχνη χριστιανισμού. (...) και ο Ομάρ, αφού κάλεσε αποίκους από την Ισπανία, την Αίγυπτο και τη Συρία, ίδρυσε νέα πρωτεύουσα». Ωστόσο, μόνο οι εποικισμοί της Κρήτης με Άραβες είναι γεγονός. Τα περί εξάλειψης του Χριστιανισμού σήμερα δεν θεωρούνται ακριβή. «Αδιάκοπη υπήρξε, όπως αυτοί [=οι Άραβες ιστορικοί Ibn Istakhri, Ibn Hawkal, Abu Mas’ udi] διαβεβαιώνουν και η τέλεση των εκκλησιαστικών και θρησκευτικών τους καθηκότνων σε όλη τη διάρκεια των 134 ετών της αραβικής κυριαρχίας» (310) Ν.Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων-περιηγητών περί της Εν Κρήτη Αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, εν Αθήναις 1968, σ. 187-194) Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 182).
Οι νεοπαγανιστές φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι στην αραβοκρατούμενη Κρήτη, το Κοράνι ως γνωστόν επιτρέπει την ανοχή στους «λαούς της Βίβλου», δηλ. στους Χριστιανούς και τους Ιουδαίους (η αλήθεια είναι ότι το κοράνι όχι μόνο δεν ανέχεται τους λαούς που τους δόθηκε η Βίβλος, αλλά γράφει στη 9η Σούρα ελ Τέβμπε, μέρος 10ο, κεφ. 29 σελ. 260: ''Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, κι ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο Αλλάχ κι ο απόστολος του (Μουχάμμεντ), κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία (ακόμη κι αν είναι) απ' το λαό που του δόθηκε η Βίβλος μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι αισθανθούν τον εαυτό τους ταπεινωμένο.'' Το κείμενο το παραθέτουμε από την μετάφραση του κορανίου και των εννοιών του στην ελληνική γλώσσα, την γενομένη υπό του συγκροτήματος του βασιλιά Φάχντ της Σαουδικής Αραβίας, και προλογίζει ο υπουργός ισλαμικών υποθέσεων, βακουφίων και ιερού κηρύγματος και γενικός επόπτης του συγκροτήματος, Σάληχ μπιν Αμπντουλαζίζ μπιν Μουχάμεντ Άλ ελ Σέιχ, το έτος 2000 μ.Χ., έτος Εγίρας 1421. Η μετάφραση έγινε υπό την εποπτεία του υπουργείου. Οι τονισμοί του κειμένου δικοί μας), αλλά όχι στους ειδωλολάτρες, ενώ σφαγιάστηκαν οι Χριστιανοί, οι Άραβες θα ανέχονταν, σε μια κτίση του Ισλάμ, να υπάρχουν (ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοιοι το 824 μ.Χ.) ειδωλολάτρες, ώστε να τους βρει και να τους «σφάξει ο Φωκάς» αργότερα. Ακόμη, οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι ανύπαρκτοι όπως δείξαμε, ειδωλολάτρες Κρήτες συνεργάζονταν με τους Μουσουλμάνους κατακτητές. Περιττό να αναφέρουμε ότι καμμία πηγή, αραβική ή ελληνική, δεν αναφέρει ειδωλολάτρες τον 9ο και τον 10ο αιώνα ή νωρίτερα στην Κρήτη. Νά πως διαστρεβλώνεται η αλήθεια. Ο Ρασσιάς γράφει (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 94): «το ίδιο έτος ο Βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς εκστρατεύει κατά των Σαρακηνών και Ελλήνων αβάπτιστων και Εθνικών ("λέγεται γαρ κατόχους είναι Κρήτας μαντείαις και βωμολοχίαις και πλάναις" ομολογεί ο Λέων Διάκονος, στο 2ο βιβλίο της "Ιστορίας" του)». Κι ενώ ο Ρασσιάς στην αμέσως επόμενη σελίδα παραθέτει σχεδόν ολόκληρη την σχετική παράγραφο του Λέοντα Διάκονου, για να μας πει (ό.π., σ. 95) ότι «ο πολιορκούμενος πληθυσμός δεν ήταν τελικά, στο σύνολό του ή στο μεγαλύτερο τμήμα του, μωαμεθανικός» (έκανε και στατιστική εκτίμηση προφανώς), «ξέχασε» να παραθέσει επακριβώς τι λέει ο Λέων Διάκονος για τις «μαντείες» και «πλάνες» του παραπάνω αποσπάσματος (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 6): «Φημολογείται ότι οι Κρητικοί είναι γνώστες χρησμών και απόκρυφων τελετών και άλλων τέτοιων αγυρτιών, πράγματα που έχουν παραλάβει παλαιόθεν από τους Μανιχαίους και τον Μωάμεθ» («λέγεται γὰρ κατόχους εἶναι Κρῆτας μαντείαις καὶ βωμολοχίαις καὶ πλάναις, πρὸς τῶν Μανιχαίων καὶ τοῦ Μωάμεθ παρειληφότας ἀνέκαθεν.»). Άρα οι συγκεκριμένες «μαντείες» δεν είναι ένδειξη ύπαρξης παγανιστών Κρητών, αλλά είναι επιρροή του Μανιχαϊσμού και του λαϊκού Ισλάμ. Στο κάτω κάτω θα μπορούσαν να συνεπάγονται απλώς διατήρηση παγανιστικών εθίμων και λαϊκών παραδόσεων στους εξισλαμισμένους Κρήτες και Άραβες Μουσουλμάνους (όπως και η ασυναίσθητη διατήρηση παγανιστικών εθίμων από Έλληνες Ορθόδοξους διόλου δεν συνεπάγεται ότι αυτοί είναι παγανιστές και όχι Ορθόδοξοι). Μάλιστα ο Ρασσιάς παραλείπει ακριβώς αυτήν την φράση του Λέοντα, «πράγματα που έχουν παραλάβει παλαιόθεν από τους Μανιχαίους και τον Μωάμεθ», λες και νόμισε ότι η Ιστορία του Λέοντα είναι τόσο δυσεύρετο κείμενο, ώστε αυτός να μπορεί να διαστρεβλώνει το νόημα της και να ισχυρίζεται ότι ο χριστιανός Λέοντας παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ύπαρξη παγανιστών Κρητών. Αυτοσχεδιάζει λοιπόν ο Ρασσιάς θεωρώντας την εύκολη κατάκτηση, το 824, της Κρήτης, ως απόδειξη ότι οι τότε Κρήτες «άλλοι είναι μόνο τύποις χριστιανοί, άλλοι άθρησκοι και άλλοι Εθνικοί» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 27). Δηλαδή δίχως καμμία απολύτως πληροφορία κανενός Άραβα ή Βυζαντινού συγγραφέα, η εύκολη υποδούλωση της Κρήτης για τον Ρασσιά συνεπάγεται ότι υπήρχαν τότε παγανιστές Κρητικοί, ενώ απλούστατα συνεπάγεται ελλειπή αμυντική ικανότητα. Κατά πρώτον η Εικονομαχία (726-843 μ.Χ.) και η επανάσταση του Θωμά (821-823 μ.Χ.) είχαν εξασθενίσει τη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία. Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του στόλου του νησιωτικού θέματος των Κιβυρραιωτών: έτσι οι Άραβες μπορούσαν να καταπλεύσουν ανενόχλητοι στην Κρήτη. «Σύμφωνα με τις αραβικές πηγές (67) Ν.Ε. Οικονομάκη, Η επιδρομή και η κατάκτηση της Κρήτης υπό των Αράβων κατά των Μπαλαδούρι, Κρητ. Χρον., τ. ΙΖ’, τχ. Α’, 1963, σ. 303-310) οι Σαρακηνοί συνάντησαν αντίσταση και για να το κατακτήσουν πολέμησαν αρκετό χρονικό διάστημα» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 45). Πράγματι οι Άραβες αγωνίστηκαν επί έναν χρόνο (μέσα 823-μέσα 824 ή, κατ’ άλλους, μέσα 827-μέσα 828) για να καταλάβουν την Κρήτη: απόδειξη της λυσσαλέας αντίστασης των Ελλήνων Κρητών. Μάλιστα, σύμφωνα με τους ίδιους τους Άραβες ιστοριογράφους της εποχής εκείνης, «Κατείχαν οι Μουσουλμάνοι... την Κύπρον και την Κρήτην... αλλά εγένετο κυρίαρχος εις αυτάς ο εχθρός [= οι Ρωμιοί] ... οι δε κάτοικοί της [=της Κρήτης] διετέλουν εις κατάστασιν πολέμου και άλλοτε εις κατάστασιν εκεχειρίας... Και εκείνο το οποίον προεκάλεσεν την απώλειαν των δύο νήσων μετά την απόφασιν του εχθρού [= του Βυζαντίου] να επιτεθή εναντίον των, είναι η αδικία και ο φθόνος και η δυστροπία που έδειξαν οι κάτοικοί των κατά την εισβολή του [=του Νικηφόρου Φωκά]» (Ν. Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων-περιηγητών περί της εν Κρήτη αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, 1968, σ. 187-194, στο Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 160). Δηλαδή οι Κρήτες, εκτός από τους συνήθεις λίγους εξωμότες, έδειχναν πολεμική και εχθρική διάθεση προς τους Μουσουλμάνους, και γι' αυτό ο Νικηφόρος Φωκάς απελευθέρωσε την Κρήτη, σύμφωνα με την άποψη των Αράβων. Ακόμη και γι'’ αυτούς τους λίγους που εξισλαμίστηκαν, μπορούμε να υποθέσουμε, σύμφωνα με τον ''Λόγο εις άγιον Βάρβαρον'' του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη ότι παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί: «και πρώτα μεν τας περιφήμους των νήσων Κρήτην τε και Σικελία... και το γε βαρύτατον συχνούς των ζωγρηθέντων, τούτο μεν τη εκ της σφετέρας αυτών ευτυχίας απάτη, τούτο δε τη εκ της αιχμαλωσίας ανάγκη, προς την ιδίαν φευ θρησκείαν μεταστήσαι». Ο Ακροπολίτης μιλά για εξισλαμισμό λόγω ανάγκης· επίσης μιλά για συχνούς εξισλαμισμούς, αλλά όχι για πλήρη εξισλαμισμό.
Επιπλέον ο Ρασσιάς (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 28) καταφεύγει στην γενική και αόριστη πληροφορία ότι οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι με το όνομα «Σαρακηνοί» εννοούσαν όχι μόνο τους Μουσουλμάνους αλλά ενίοτε και τους μη χριστιανικούς λαούς της Γης, «άρα» συμπεραίνει ο Ρασσιάς – οι Σαρακηνοί της Κρήτης είναι (και) παγανιστές ελληνικής καταγωγής. Τώρα, πώς στέκει το συμπέρασμα αυτό, ενώ δεν υπάρχει καμμία αντίστοιχη ένδειξη ειδικά για την αραβοκρατούμενη Κρήτη, είναι προφανώς περιττό να το εξηγήσει ο Ρασσιάς. Λογικά, εάν το «Σαρακηνοί» σημαίνει ενίοτε απλώς τους μη Χριστιανούς (κι όχι μόνον τους Μουσουλμάνους), αυτό δε συνεπάγεται ότι σημαίνει πάντοτε, ειδικά όταν δεν έχουμε κάποια ένδειξη, συμπαρουσία μη Μουσουλμάνων, ήτοι παγανιστών ή Ιουδαίων. Ο Λέων Διάκονος αναφέρεται εξαρχής στη δυναστεία των «Αραβιτών Κρητών» (Ιστορία, 1, 2) οι οποίοι κατέκτησαν την Κρήτη, δηλώνοντας έτσι ότι αναφέρεται σε Μουσουλμάνους, έπειτα αναφέρει ξανά την αραβομουσουλμανική προέλευση (όπου μιλά για «παιδιά της Αγάρ»· και, αντίθετα με τον όρο «Σαρακηνοί» ο οποίος πράγματι ενίοτε χρησιμοποιούταν και για τους μη Χριστιανούς απλώς, ο όρος «Αγαρηνοί» χρησιμοποιούνταν από τους Χριστιανούς για να δηλώσει αποκλειστικά τους Αραβομουσουλμάνους κι εξισλαμισθέντες και όχι τους «μη Χριστιανούς» γενικά) των υπερασπιστών του Χάνδακα (Ιστορία, 1, 6) και συνεχώς αποκαλεί τους εχθρούς που κατείχαν το Χάνδακα «βαρβάρους». Περιττό να προσθέσουμε, έπειτα από όλα αυτά, πως ο ισχυρισμός ότι «Όσοι από τους Σαρακηνούς και τους μη χριστιανούς Κρήτες έχουν επιζήσει και δεν έχουν προλάβει να’ αποσυρθούν στα βουνά υποβιβάζονται σε καθεστώς δουλοπαροικίας» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 96) είναι απλώς αποκύημα της τεράστιας φαντασίας του Ρασσιά, γιατί απλούστατα – το ξανατονίζουμε και θα το τονίζουμε, κανείς ιστοριογράφος, Άραβας ή Βυζαντινός δεν αναφέρει τίποτε από όλα αυτά. Ενδεικτικό της αγωνιώδους προσπάθειας του Ρασσιά για απόκρυψη της αντίστασης των Ελλήνων Κρητικών στην αραβική κατάκτηση της Κρήτης (αντίστοιχη με την παράλειψη παράθεσης της φράσης σχετικά με την προέλευση των «μαντειών»), είναι ότι αναφέρει ότι τα Σφακιά «θα αφεθούν σε καθεστώς πλήρους αυτονομίας» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 28) από τους Κατακτητές, ενώ οι ίδιες οι αραβικές πηγές αναφέρουν ότι τα Σφακιά δεν υποδουλώθηκαν, προφανώς λόγω της ισχυρής αντίστασης των Κρητών. Και βέβαια αλλού αναφέρει αδιάφορα και σχεδόν ως ουδέτερος (παρουσιάζει την πράξη ως... αντίποινα!) την τρομερή καταστροφή της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας, το 904 από τους Σαρακηνούς της Κρήτης (με τον συνεπακόλουθο σφαγιασμό και εξανδραποδισμό των κατοίκων τους), πόλεις των οποίων τους κατοίκους ο Ρασσιάς αποκαλεί απλώς «χριστιανούς» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 76) και όχι ελληνικής καταγωγής, ώστε να απαλύνει τις εντυπώσεις για τη δράση των ελληνομάχων Μουσουλμάνων, τους οποίους παρουσιάζει ως εκδικητές εθνικούς.
Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη από την άποψη ότι όλοι οι Κρήτες εξισλαμίστηκαν. Αν και εξισλαμίστηκαν οι κάτοικοι των πεδινών περιοχών και διαδόθηκε δια της βίας το Ισλάμ από τους Άραβες, μεγάλο μέρος των Κρητικών παρέμεινε πιστό στη θρησκεία των προγόνων του: «Οι άραβες ιστορικοί Ibn Istakhri, Ibn Hawkal και Abu Mas’udi αναγνωρίζουν και τονίζουν πως ο λαός της Κρήτης σε όλη της διάρκεια της αραβοκρατίας όχι μόνο δεν εξαραβίστηκε και δεν αφομοιώθηκε από τους Σαρακηνούς, αλλά αντίθετα ούτε μια στιγμή δεν έπαυσε να αμύνεται κατά του εισβολέα σθεναρά και να προβάλλει συνεχώς αποφασιστική κατά των κατακτητών αντίσταση˙ αδιάκοπη υπήρξε, όπως αυτοί διαβεβαιώνουν, και η τέλεση των εκκλησιαστικών και θρησκευτικών τους καθηκόντων σε όλη τη διάρκεια των 134 ετών της αραβικής κυριαρχίας» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 182) – βλ. και (Ν. Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων περιηγητών περί της εν Κρήτη αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, Αθήνα 1968, σ. 187-194 και 189-190). Δηλαδή η αλήθεια είναι πως ορισμένοι εξωμότες, γενίτσαροι και δοσίλογοι συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, κάνοντας ληστείες και επιτιθέμενοι στους ομοεθνείς τους Έλληνες των παραλίων του Αιγαίου, ενώ οι περισσότεροι Κρήτες παρέμειναν Χριστιανοί – έστω και με χαλαρώτερη την θρησκευτική συνείδηση –και αντιστέκονταν στους Άραβες, κι έρχονται οι νεοπαγανιστές να ντροπιάσουν τους Κρητικούς, λέγοντας πως οι τελευταίοι συνεργάστηκαν με χαρά μαζί με τους Άραβες.
Κρητικοί αυτόμολοι είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης για την επικείμενη τρομερή επιδρομή του 904 στη Θεσσαλονίκη (Ι. Καμενιάτης στη Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 508, 5-14). Αλλά και κατά την απελευθέρωση της Κρήτης, «καθημερινώς αυτομολούσαν στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά και του έδιναν βοήθεια και πολυτιμες πληροφορίες» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 162): «Ἔκτοτε δὲ πολλοὶ καθ’ ἑκάστη ηὐτομόλουν πρὸς τὸν μάγιστρον» Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 476, 10-11. «Κρητικοί πήραν μέρος και συμπολεμήσανε μαζί με τους άνδρες του Νικηφόρου Φωκά κατά την πολιορκία του Χάνδακα» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 162) (Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 476, 10-11). Μάλιστα, Κρητικοί ειδοποίησαν και οδήγησαν τον Νικηφόρο Φωκά κατά την πολιορκία του Χάνδακα κατά των Σαρακηνών της ενδοχώρας που κατείχαν το γήλοφο και είχαν συνεννοηθεί με τους πολιορκούμενους Σαρακηνούς να ενεργήσουν αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Νικηφόρου Φωκά απ' έξω και από μέσα από την πόλη, για να τον εξαναγκάσουν να λύσει την πολιορκία (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 1, 7, όπου γράφει «ἰθαγενεῖς ἄνδρας»). Οι σφαγιασθέντες αναφέρονται και από Βυζαντινούς χρονογράφους (π.χ. Λέων Διάκονος). Μόνο που δεν είναι Κρήτες, αλλά άνδρες εκστρατευτικού σώματος Αράβων που στάλθηκαν από τη Β. Αφρική για να ενισχύσουν τους πολιορκημένους Άραβες του Χάνδακα (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 1, 7: «σε κάποιο μικρό λόφο άρχιζε να συγκεντρώνεται βαρβαρικό στράτευμα σαράντα περίπου χιλιάδων, με σκοπό να επιτεθούν αιφνιδιαστικά και απροειδοποίητα εναντίον των Ρωμαίων, να τους εκδιώξουν από το νησί και να απεγκλωβίσουν τους ομοφύλους τους που είχαν αποκλειστεί στην πόλη»). Το εκστρατευτικό αυτό σώμα, χάρη σε πληροφορίες χριστιανών Κρητών προς τον Φωκά, έπεσε σε ενέδρα και εξοντώθηκε. Αυτή είναι η ιστορία, την οποία διαστρεβλώνουν οι νεοπαγανιστές.
Οι νεοπαγανιστές αποκαλούν «σφαγή παγανιστών Κρητικών από τους Βυζαντινούς» την άλωση του Χάνδακα και την σφαγή των Μουσουλμάνων Αράβων υπερασπιστών της. «Τον 10ο αιώνα, με την άλωση του Χάνδακα από τον Νικηφόρο Φωκά, κατασφάζονται πολλές χιλιάδες Κρήτες που ζούσαν στα παραθαλάσσια πεδινά (...) ενώ οι Έλληνες υποχρεώνονται να αποσυρθούν στο εσωτερικό και εξ αυτών οι Εθνικοί στα βουνά» (Βλ. Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, τ. 3, σ. 100). Έτσι, οι ανύπαρκτοι εθνικοί επανέρχονται... στη ζωή. Ποιο εσωτερικό και ποια βουνά, αφού ο απελευθερωτής Νικηφόρος Φωκάς απελευθέρωσε όλη την Κρήτη; Όπως έχουμε πει, ο Χάνδακας ιδρύθηκε από τους Άραβες κατακτητές του νησιού και εποικίστηκε με Μουσουλμάνους από την Ισπανία, την Συρία και την Αίγυπτο. Η σφαγή των κατοίκων ήταν όντως τρομακτική, αλλά αυτό συνέβη λόγω της πεισματικής αντίστασής τους, κι επιπλέον, αυτοί που σφάχτηκαν, οι κάτοικοι του Χάνδακα, δεν ήταν Κρητικοί, αλλά ξενόφερτοι Μουσουλμάνοι έποικοι. Άλλωστε ο Νικηφόρος Φωκάς, βλέποντας τη σφαγή «μπήκε ανάμεσά τους και προσπαθούσε να κατευνάσει την ορμή των στρατιωτών, επιχειρώντας να τους μεταπείσει να μην σκοτώνουν όσους παρέδιδαν τα όπλα (...) Με τέτοια λόγια ο στρατηγός μόλις που κατόρθωσε να ανακόψει την ανελέητη ορμή των στρατιωτών» (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 7). Οι δε Μουσουλμάνοι της υπόλοιπης Κρήτης, έπειτα από την απελευθέρωση του Χάνδακα, έστελναν πρεσβείες υποταγής και, όπως έχουμε δει στο κεφάλαιο περί οσίου Νίκωνα, εξελληνίστηκαν και εκχριστιανίστηκαν ειρηνικά. Μαθαίνουμε ότι μετά την πτώση του Χάνδακα ο Νικηφόρος «οδήγησε τους στρατιώτες του στην ύπαιθρο. Αφού λοιπόν την υποδούλωσε και την λαφυραγώγησε και υπέταξε όλους τους αντιπάλους χωρίς σταγόνα αίμα...» (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 8). Δεν υπήρξαν άλλες εστίες αντίστασης λοιπόν. Όταν οι νεοπαγανιστές αποκαλούν «Εθνικούς» τους Άραβες κατακτητές και τους δοσίλογους Αραβοκρητικούς εξωμότες (Όπως ήταν εξωμότες και αγριότεροι των Τούρκων οι Τουρκοκρητικοί), οι οποίοι άλωσαν το 904 την Θεσσαλονίκη κατασφάζοντας τους Θεσσαλονικείς, και αλώνιζαν στο Αιγαίο με την πειρατεία, τρομοκρατώντας τους Έλληνες, ψεύδονται.
Ένας άλλος νεοπαγανιστής συγγραφέας, μάλλον επιστημονικής φαντασίας γράφει: «Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες». Φαντάζεται κανείς πώς θα ακουγόταν, να έγραφε ο Χριστιανός Συνεχιστής του Θεοφάνους τέτοια πράγματα, ότι υπάρχουν ειδωλολάτρες Κρητικοί που είναι και ακατάβλητοι, και μάλιστα ότι αυτό οφείλεται στον παγανισμό! Τόσο χοντρά παραμύθια ''πουλάνε'' οι παγανιστές (εννοείται, ότι για να παραθέσουν οι Νεοπαγανιστές, ποιο είναι το συγκεκριμένο εδάφιο που λέει κάτι τέτοια, ούτε λόγος). Και το κείμενο που έχουν οι νεοπαγανιστές έχει ως πηγή τάχα κάποιον Πρίσκο και την χρονογραφία του, τα «Κρητικά» του από τη συλλογή του 19ου αι. «Jus Graeco-Romanum». Δύο Πρίσκοι υπάρχουν στην βυζαντινή εποχή: Ο ένας ήταν βυζαντινός στρατηγός του 6ου-7ου αι. μ.Χ. Ο δεύτερος ήταν βυζαντινός ιστορικός του 5ου αι. μ.Χ. Η απελευθέρωση της Κρήτης έγινε τον 10ο αιώνα. Ποιος «Πρίσκος» έγραψε την χρονογραφία, απ' την οποία ισχυρίζονται οι νεοπαγανιστές ότι πήραν τα στοιχεία; Μήπως ο Πρίσκος του 4ου αι.; Αυτός δεν πρόλαβε να δει την απελευθέρωση της Κρήτης. Μήπως ο στρατηγός του 7ου αι.; Αυτός δεν συνέγραψε καμμιά χρονογραφία και δεν ήταν σύγχρονος του Νικηφόρου Φωκά. Αλλά το μεγαλύτερο ψέμα αφορά το Jus Graeco-Romanum. Αυτό είναι συλλογή νόμων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Καμμία σχέση με Κρήτη και Κρήτες ανύπαρκτους εθνικούς. Τέλος να αναφέρουμε ότι ο Ρασσιάς χρησιμοποιεί το «αποστασία» που ο Αλέξιος ο Α',’ ο Κομνηνός, γράφει σε μια επιστολή του προς τους Κρήτες ως αιτία για να υπονοήσει έμμεσα ότι πρόκειται για αναφορά του Αλέξιου στους παγανιστές Κρήτες, συγκεκριμένα (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 96) τους απειλεί με σφαγή λόγω του υποτιθέμενου παγανισμού τους. Ωστόσο ο Αλέξιος αναφέρεται στην αποστασία του βυζαντινού διοικητή της Κρήτης, Καρύκη, το 1091-92, ο οποίος επαναστάτησε με δική του πρωτοβουλία. Οι Κρητικοί, όταν έμαθαν ότι φτάνει βυζαντινός στόλος, επιτέθηκαν οι ίδιοι στον Καρύκη. Η λέξη «αποστασία» βέβαια χρησιμοποιείται με την έννοια της επανάστασης και όχι της ειδωλολατρίας. Ήδη ο Λέων Διάκονος (π.χ. κεφ. 7, 1), ένα αιώνα πριν, χρησιμοποιεί την λέξη αποστασία εννοώντας την στάση κάποιου αξιωματούχου που ήθελε να ανέβει στο θρόνο.
Οι ισχυρισμοί αυτοί των νεοπαγανιστών προσβάλλουν την προσφορά των Κρητικών στους αγώνες της Ρωμανίας κατά των Αράβων και των άλλων κατακτητών, ειδικότερα διότι οι Κρήτες ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης το 1453, συνεχίζοντας να αμύνονται από τους πύργους τους ακόμη κι όταν είχε αλωθεί η Πόλη, κερδίζοντας έτσι το θαυμασμό του Μωάμεθ του Β'’, που τους επέτρεψε να φύγουν με τα όπλα τους στην Κρήτη. Αν οι σημερινοί Κρητικοί εξακολουθήσουν αμέριμνοι να αδιαφορούν για τα εναντίον τους ψέμματα, τότε να είναι σίγουροι ότι σε λίγο οι νεοπαγανιστές θα ισχυριστούν πως οι Κρητικοί συμπολέμησαν μαζί με τους Μουσουλμάνους Τουρκοκρητικούς και Τούρκους, κατά την Επανάσταση του Δασκαλογιάννη, κατά το 1821, το 1866 στο Αρκάδι και το 1897, προκειμένου να μην... υποδουλωθεί στο ελληνικό κράτος η Κρήτη.
Όπως βλέπουμε, ξεδιάντροπα οι νεοπαγανιστές, κάθε εσωτερική, εμφύλια εξέγερση των Βυζαντινών κατά των αρχόντων τους την ερμηνεύουν ψευδόμενοι ως «επανάσταση των Ελλήνων κατά των Βυζαντινών». Μια πιο λεπτομερής ανάλυση όλων των ισχυρισμών των νεοπαγανιστών θα αποδείκνυε πλήρως αυτό που διαφαίνεται από τα παραπάνω: ότι η προσπάθεια των νεοπαγανιστών να εμφανιστούν ως θύματα συνιστά μια από τις μεγαλύτερες και αισχρότερες απάτες των τελευταίων δεκαετιών.
23d ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ
Στο σημείο αυτό προτείνουμε στους αναγνώστες μας έναν Οδηγό Προστασίας κατά της Προπαγάνδας των αρχαιόπληκτων. Κατ' αρχήν, καθένας μας πρέπει να γνωρίζει ότι οι αρχαιόπληκτοι προπαγανδιστές μυθοπλασιών ούτε ιστορικοί είναι, ούτε σοβαροί άνθρωποι˙ π.χ. είναι άνθρωποι, οι οποίοι στη δεκαετία του 1980 ήταν αναρχικοί και έπειτα έγιναν «εθνολάτρες», ή άνθρωποι οι οποίοι πριν ήταν θεοσοφιστές, new agers και τέκτονες και στη δεκαετία του 1990 έγιναν ξαφνικά «συνεχιστές» της αρχαίας λατρείας του 5ου π.Χ. αιώνα. Όταν λοιπόν ακούμε κάποιον αρχαιολάτρη, σε παρέες ή σε διαδικτυακά fora, να αρχίζει το κατεβατό του από ισχυρισμούς κατά του Χριστιανισμού και της χριστιανικής ιστορίας υποστηρίζοντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να προσέξουμε:
1) Μας δίνει πειστικά στοιχεία ή ομιλεί δίχως να παραπέμπει σε κάποιον συγγραφέα; Του ζητάμε πηγές ή βιβλιογραφία. Αν μιλά με υποθέσεις, τότε τον αποστομώνουμε δείχνοντας την αμάθεια του.
2) Αν παραπέμπει σε συγγραφέα, αυτός είναι σύγχρονος ή αρχαίος, της εποχής των γεγονότων στα οποία αναφέρεται ο αρχαιολάτρης (π.χ. του 4ου ή 5ου μ.Χ. αι.);
3) Αν ο αρχαιολάτρης προπαγανδιστής, μάς παραπέμπει σε σύγχρονο συγγραφέα, παραθέτοντας ένα τυχαίο βιβλίο του, θα του ζητήσουμε να μας αναφέρει τον αρχαίο συγγραφέα, το σύγγραμμα του αρχαίου συγγραφέα και την ακριβή αρχαία παραπομπή, διότι συνήθως οι σύγχρονοι συγγραφείς τους οποίους οι αρχαιόπληκτοι χρησιμοποιούν (αν τους διάβασαν κι αυτούς) είναι αντιχριστιανοί και διαστρεβλωτές των απόψεων των αρχαίων ή χριστιανών συγγραφέων (π.χ. Λ. Ζωγράφου). Π.χ. οι αντιχριστιανοί σύγχρονοι συγγραφείς κάνουν λόγο για τον Ιωάννη Χρυσόστομο δίχως να έχουν διαβάσει παρά ένα μηδαμινό τμήμα του τεράστιου έργου του, διότι απλούστατα μόνο στην Ελλάδα βρίσκονται τόσο εύκολα σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
4) Αν ο αρχαιολάτρης, μάς παραθέτει μια παραπομπή κάποιου αρχαίου συγγραφέα, θα του ζητήσουμε να μας παραθέσει αυτούσιο το αρχαίο κείμενο, καθώς και την έκδοση του αρχαίου κειμένου, απ'’ την οποία έλαβε το απόσπασμα. Αυτό το συνιστούμε, διότι συνήθως οι αρχαιολάτρες δεν έχουν διαβάσει το αρχαίο κείμενο του οποίου την παραπομπή παραθέτουν, αλλά απλώς «αντιγράφουν» «σκέτες» αρχαίες παραπομπές (δίχως το αρχαίο κείμενο) από τους σύγχρονους αντιχριστιανούς συγγραφείς, οι οποίοι επίσης δεν διάβασαν το αρχαίο κείμενο («σπαστό τηλέφωνο»)˙ και έτσι οι αρχαιόπληκτοι ισχυρίζονται πορίσματα τα οποία με κανένα λόγο δεν προκύπτουν από τα αρχαία κείμενα, στα οποία βασίζουν τους ισχυρισμούς τους.
5) Αν μας παραθέσει το αρχαίο κείμενο, πρέπει να προσέξουμε τον τρόπο με τον οποίο ο αρχαιολάτρης το μεταφράζει και βγάζει τα συμπεράσματά του. Π.χ. όταν πρόκειται για την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε δείξει την φρικιαστική διαστρέβλωση ενός εδαφίου της, όπου, σύμφωνα με τους αρχαιόπληκτους, ο Θεός δήθεν προστάζει κάποιον προφήτη να φάει περιττώματα (!), ενώ η σωστή μετάφραση τίποτε τέτοιο δεν δείχνει. Απλώς οι αρχαιόπληκτοι παραποίησαν, ίσως λόγω άγνοιας των αρχαίων ελληνικών – το κείμενο της Π.Δ. «φτιάχνοντας» μία ψευδή μετάφραση. Συμπέρασμα: ποτέ δεν εμπιστευόμαστε μετάφραση αρχαίων κειμένων από αρχαιόπληκτους προπαγανδιστές.
6) Επίσης, όταν παραθέτει – ακόμη και με τη σωστή μετάφραση αρχαία κείμενα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για τα απατεωνίστικα συμπεράσματα του κάθε αρχαιολάτρη. Π.χ. έχουμε δει ότι τα γεγονότα της Σκυθόπολης τα παραποιεί ο Ρασσιάς, παραθέτοντας μόνο μία από τις δεκαεφτά παραγράφους του επίμαχου κεφαλαίου του Αμμιανού Μαρκελλίνου, που κι αυτήν την διαστρεβλώνει προσθέτοντας αισχρά ένα "...ως ειδωλολάτρης". Ο σκοπός του ήταν να βγάλει το συμπέρασμα ότι τάχα στη Σκυθόπολη οργανώθηκε και διεπράχθη «γενοκτονία» κατά εθνικών. Περιττό να πούμε ότι στα βιβλία του ο Ρασσιάς παραθέτει, στο τέλος, ως βιβλιογραφία, τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, προσπαθώντας να πείσει τους αναγνώστες του ότι τον διάβασε. Φυσικά οι «βιβλιογραφίες», που παραθέτουν οι αρχαιολάτρες στα βιβλία τους, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ουδέποτε διαβάστηκαν από τους ίδιους. Απλώς π.χ. συμβαίνει ό,τι αναφέραμε στο 4) και οι αρχαιολάτρες βάζουν και το αρχαίο σύγγραμμα ως πηγή τους, την οποία δήθεν διάβασαν.
7) Πάντοτε και σε κάθε κείμενο προσέχουμε μήπως οι αρχαιολάτρες παραθέτουν τη μισή αλήθεια (αυτό ισχύει και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης) ή αν «ξεχνάνε» κάποια γεγονότα. Π.χ. έχουμε δει παραπάνω ότι οι αρχαιολάτρες αναφέρονται σε δολοφονίες εθνικών αρχόντων ή εξέχοντων προσώπων, ως απόδειξη ότι «οι Εθνικοί διώκονταν», ενώ στην πραγματικότητα ούτε η θρησκεία των δολοφονημένων εθνικών ήταν η αιτία της δολοφονίας τους, ούτε οι δολοφονίες ή εκτελέσεις έγιναν δίχως αιτία, αλλά οι συγκεκριμένοι εκείνοι εθνικοί είχαν εμπλακεί σε συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα. Συμπέρασμα: τα πορίσματα των αρχαιολατρών πρέπει να ελέγχονται μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου ιστορικού πλαίσιου.
Βέβαια, οι Άραβες δεν μπόρεσαν να καταλάβουν όλη τη νήσο. Σύμφωνα με αραβικές πηγές, μόνο τα Σφακιά και η περιοχή τους δεν υποδουλώθηκαν (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 156). Μια πόλη έμεινε ανάλωτη, κατά τον Ι. Γενέσιο (Bonn, σ. 47, 16-20) και κατά τον Γ. Φραντζή δύο, η Γορτύνη και η Κυδωνία (Lipsiae, σ. 104, 12-16). Από τα αδούλωτα Σφακιά και τις άλλες περιοχές οι γενναίοι Κρήτες συνέχισαν να αμύνονται. «Η άμυνα και η αντίσταση του πληθυσμού της Κρήτης κατά του κατακτητού ουδ'’ επί στιγμήν εσταμάτησε» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 160).
Ο Παπαρηγόπουλος βέβαια γράφει πως (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992, τ. 10, 6): «Ο Αβού-Χαφί-Ομάρ ο Α' (κατά τους Βυζαντινούς ιστορικούς «Απόχαψις») πίεσε τόσο πολύ τους κατοίκους [της Κρήτης] να δεχθούν το δικό του δόγμα, ώστε, όταν μετά από 138 χρόνια επανακτήθηκε το νησί, είχαν μείνει μόνο αμυδρά ίχνη χριστιανισμού. (...) και ο Ομάρ, αφού κάλεσε αποίκους από την Ισπανία, την Αίγυπτο και τη Συρία, ίδρυσε νέα πρωτεύουσα». Ωστόσο, μόνο οι εποικισμοί της Κρήτης με Άραβες είναι γεγονός. Τα περί εξάλειψης του Χριστιανισμού σήμερα δεν θεωρούνται ακριβή. «Αδιάκοπη υπήρξε, όπως αυτοί [=οι Άραβες ιστορικοί Ibn Istakhri, Ibn Hawkal, Abu Mas’ udi] διαβεβαιώνουν και η τέλεση των εκκλησιαστικών και θρησκευτικών τους καθηκότνων σε όλη τη διάρκεια των 134 ετών της αραβικής κυριαρχίας» (310) Ν.Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων-περιηγητών περί της Εν Κρήτη Αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, εν Αθήναις 1968, σ. 187-194) Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 182).
Οι νεοπαγανιστές φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι στην αραβοκρατούμενη Κρήτη, το Κοράνι ως γνωστόν επιτρέπει την ανοχή στους «λαούς της Βίβλου», δηλ. στους Χριστιανούς και τους Ιουδαίους (η αλήθεια είναι ότι το κοράνι όχι μόνο δεν ανέχεται τους λαούς που τους δόθηκε η Βίβλος, αλλά γράφει στη 9η Σούρα ελ Τέβμπε, μέρος 10ο, κεφ. 29 σελ. 260: ''Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, κι ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο Αλλάχ κι ο απόστολος του (Μουχάμμεντ), κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία (ακόμη κι αν είναι) απ' το λαό που του δόθηκε η Βίβλος μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι αισθανθούν τον εαυτό τους ταπεινωμένο.'' Το κείμενο το παραθέτουμε από την μετάφραση του κορανίου και των εννοιών του στην ελληνική γλώσσα, την γενομένη υπό του συγκροτήματος του βασιλιά Φάχντ της Σαουδικής Αραβίας, και προλογίζει ο υπουργός ισλαμικών υποθέσεων, βακουφίων και ιερού κηρύγματος και γενικός επόπτης του συγκροτήματος, Σάληχ μπιν Αμπντουλαζίζ μπιν Μουχάμεντ Άλ ελ Σέιχ, το έτος 2000 μ.Χ., έτος Εγίρας 1421. Η μετάφραση έγινε υπό την εποπτεία του υπουργείου. Οι τονισμοί του κειμένου δικοί μας), αλλά όχι στους ειδωλολάτρες, ενώ σφαγιάστηκαν οι Χριστιανοί, οι Άραβες θα ανέχονταν, σε μια κτίση του Ισλάμ, να υπάρχουν (ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοιοι το 824 μ.Χ.) ειδωλολάτρες, ώστε να τους βρει και να τους «σφάξει ο Φωκάς» αργότερα. Ακόμη, οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι ανύπαρκτοι όπως δείξαμε, ειδωλολάτρες Κρήτες συνεργάζονταν με τους Μουσουλμάνους κατακτητές. Περιττό να αναφέρουμε ότι καμμία πηγή, αραβική ή ελληνική, δεν αναφέρει ειδωλολάτρες τον 9ο και τον 10ο αιώνα ή νωρίτερα στην Κρήτη. Νά πως διαστρεβλώνεται η αλήθεια. Ο Ρασσιάς γράφει (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 94): «το ίδιο έτος ο Βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς εκστρατεύει κατά των Σαρακηνών και Ελλήνων αβάπτιστων και Εθνικών ("λέγεται γαρ κατόχους είναι Κρήτας μαντείαις και βωμολοχίαις και πλάναις" ομολογεί ο Λέων Διάκονος, στο 2ο βιβλίο της "Ιστορίας" του)». Κι ενώ ο Ρασσιάς στην αμέσως επόμενη σελίδα παραθέτει σχεδόν ολόκληρη την σχετική παράγραφο του Λέοντα Διάκονου, για να μας πει (ό.π., σ. 95) ότι «ο πολιορκούμενος πληθυσμός δεν ήταν τελικά, στο σύνολό του ή στο μεγαλύτερο τμήμα του, μωαμεθανικός» (έκανε και στατιστική εκτίμηση προφανώς), «ξέχασε» να παραθέσει επακριβώς τι λέει ο Λέων Διάκονος για τις «μαντείες» και «πλάνες» του παραπάνω αποσπάσματος (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 6): «Φημολογείται ότι οι Κρητικοί είναι γνώστες χρησμών και απόκρυφων τελετών και άλλων τέτοιων αγυρτιών, πράγματα που έχουν παραλάβει παλαιόθεν από τους Μανιχαίους και τον Μωάμεθ» («λέγεται γὰρ κατόχους εἶναι Κρῆτας μαντείαις καὶ βωμολοχίαις καὶ πλάναις, πρὸς τῶν Μανιχαίων καὶ τοῦ Μωάμεθ παρειληφότας ἀνέκαθεν.»). Άρα οι συγκεκριμένες «μαντείες» δεν είναι ένδειξη ύπαρξης παγανιστών Κρητών, αλλά είναι επιρροή του Μανιχαϊσμού και του λαϊκού Ισλάμ. Στο κάτω κάτω θα μπορούσαν να συνεπάγονται απλώς διατήρηση παγανιστικών εθίμων και λαϊκών παραδόσεων στους εξισλαμισμένους Κρήτες και Άραβες Μουσουλμάνους (όπως και η ασυναίσθητη διατήρηση παγανιστικών εθίμων από Έλληνες Ορθόδοξους διόλου δεν συνεπάγεται ότι αυτοί είναι παγανιστές και όχι Ορθόδοξοι). Μάλιστα ο Ρασσιάς παραλείπει ακριβώς αυτήν την φράση του Λέοντα, «πράγματα που έχουν παραλάβει παλαιόθεν από τους Μανιχαίους και τον Μωάμεθ», λες και νόμισε ότι η Ιστορία του Λέοντα είναι τόσο δυσεύρετο κείμενο, ώστε αυτός να μπορεί να διαστρεβλώνει το νόημα της και να ισχυρίζεται ότι ο χριστιανός Λέοντας παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ύπαρξη παγανιστών Κρητών. Αυτοσχεδιάζει λοιπόν ο Ρασσιάς θεωρώντας την εύκολη κατάκτηση, το 824, της Κρήτης, ως απόδειξη ότι οι τότε Κρήτες «άλλοι είναι μόνο τύποις χριστιανοί, άλλοι άθρησκοι και άλλοι Εθνικοί» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 27). Δηλαδή δίχως καμμία απολύτως πληροφορία κανενός Άραβα ή Βυζαντινού συγγραφέα, η εύκολη υποδούλωση της Κρήτης για τον Ρασσιά συνεπάγεται ότι υπήρχαν τότε παγανιστές Κρητικοί, ενώ απλούστατα συνεπάγεται ελλειπή αμυντική ικανότητα. Κατά πρώτον η Εικονομαχία (726-843 μ.Χ.) και η επανάσταση του Θωμά (821-823 μ.Χ.) είχαν εξασθενίσει τη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία. Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του στόλου του νησιωτικού θέματος των Κιβυρραιωτών: έτσι οι Άραβες μπορούσαν να καταπλεύσουν ανενόχλητοι στην Κρήτη. «Σύμφωνα με τις αραβικές πηγές (67) Ν.Ε. Οικονομάκη, Η επιδρομή και η κατάκτηση της Κρήτης υπό των Αράβων κατά των Μπαλαδούρι, Κρητ. Χρον., τ. ΙΖ’, τχ. Α’, 1963, σ. 303-310) οι Σαρακηνοί συνάντησαν αντίσταση και για να το κατακτήσουν πολέμησαν αρκετό χρονικό διάστημα» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 45). Πράγματι οι Άραβες αγωνίστηκαν επί έναν χρόνο (μέσα 823-μέσα 824 ή, κατ’ άλλους, μέσα 827-μέσα 828) για να καταλάβουν την Κρήτη: απόδειξη της λυσσαλέας αντίστασης των Ελλήνων Κρητών. Μάλιστα, σύμφωνα με τους ίδιους τους Άραβες ιστοριογράφους της εποχής εκείνης, «Κατείχαν οι Μουσουλμάνοι... την Κύπρον και την Κρήτην... αλλά εγένετο κυρίαρχος εις αυτάς ο εχθρός [= οι Ρωμιοί] ... οι δε κάτοικοί της [=της Κρήτης] διετέλουν εις κατάστασιν πολέμου και άλλοτε εις κατάστασιν εκεχειρίας... Και εκείνο το οποίον προεκάλεσεν την απώλειαν των δύο νήσων μετά την απόφασιν του εχθρού [= του Βυζαντίου] να επιτεθή εναντίον των, είναι η αδικία και ο φθόνος και η δυστροπία που έδειξαν οι κάτοικοί των κατά την εισβολή του [=του Νικηφόρου Φωκά]» (Ν. Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων-περιηγητών περί της εν Κρήτη αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, 1968, σ. 187-194, στο Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 160). Δηλαδή οι Κρήτες, εκτός από τους συνήθεις λίγους εξωμότες, έδειχναν πολεμική και εχθρική διάθεση προς τους Μουσουλμάνους, και γι' αυτό ο Νικηφόρος Φωκάς απελευθέρωσε την Κρήτη, σύμφωνα με την άποψη των Αράβων. Ακόμη και γι'’ αυτούς τους λίγους που εξισλαμίστηκαν, μπορούμε να υποθέσουμε, σύμφωνα με τον ''Λόγο εις άγιον Βάρβαρον'' του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη ότι παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί: «και πρώτα μεν τας περιφήμους των νήσων Κρήτην τε και Σικελία... και το γε βαρύτατον συχνούς των ζωγρηθέντων, τούτο μεν τη εκ της σφετέρας αυτών ευτυχίας απάτη, τούτο δε τη εκ της αιχμαλωσίας ανάγκη, προς την ιδίαν φευ θρησκείαν μεταστήσαι». Ο Ακροπολίτης μιλά για εξισλαμισμό λόγω ανάγκης· επίσης μιλά για συχνούς εξισλαμισμούς, αλλά όχι για πλήρη εξισλαμισμό.
Επιπλέον ο Ρασσιάς (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 28) καταφεύγει στην γενική και αόριστη πληροφορία ότι οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι με το όνομα «Σαρακηνοί» εννοούσαν όχι μόνο τους Μουσουλμάνους αλλά ενίοτε και τους μη χριστιανικούς λαούς της Γης, «άρα» συμπεραίνει ο Ρασσιάς – οι Σαρακηνοί της Κρήτης είναι (και) παγανιστές ελληνικής καταγωγής. Τώρα, πώς στέκει το συμπέρασμα αυτό, ενώ δεν υπάρχει καμμία αντίστοιχη ένδειξη ειδικά για την αραβοκρατούμενη Κρήτη, είναι προφανώς περιττό να το εξηγήσει ο Ρασσιάς. Λογικά, εάν το «Σαρακηνοί» σημαίνει ενίοτε απλώς τους μη Χριστιανούς (κι όχι μόνον τους Μουσουλμάνους), αυτό δε συνεπάγεται ότι σημαίνει πάντοτε, ειδικά όταν δεν έχουμε κάποια ένδειξη, συμπαρουσία μη Μουσουλμάνων, ήτοι παγανιστών ή Ιουδαίων. Ο Λέων Διάκονος αναφέρεται εξαρχής στη δυναστεία των «Αραβιτών Κρητών» (Ιστορία, 1, 2) οι οποίοι κατέκτησαν την Κρήτη, δηλώνοντας έτσι ότι αναφέρεται σε Μουσουλμάνους, έπειτα αναφέρει ξανά την αραβομουσουλμανική προέλευση (όπου μιλά για «παιδιά της Αγάρ»· και, αντίθετα με τον όρο «Σαρακηνοί» ο οποίος πράγματι ενίοτε χρησιμοποιούταν και για τους μη Χριστιανούς απλώς, ο όρος «Αγαρηνοί» χρησιμοποιούνταν από τους Χριστιανούς για να δηλώσει αποκλειστικά τους Αραβομουσουλμάνους κι εξισλαμισθέντες και όχι τους «μη Χριστιανούς» γενικά) των υπερασπιστών του Χάνδακα (Ιστορία, 1, 6) και συνεχώς αποκαλεί τους εχθρούς που κατείχαν το Χάνδακα «βαρβάρους». Περιττό να προσθέσουμε, έπειτα από όλα αυτά, πως ο ισχυρισμός ότι «Όσοι από τους Σαρακηνούς και τους μη χριστιανούς Κρήτες έχουν επιζήσει και δεν έχουν προλάβει να’ αποσυρθούν στα βουνά υποβιβάζονται σε καθεστώς δουλοπαροικίας» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 96) είναι απλώς αποκύημα της τεράστιας φαντασίας του Ρασσιά, γιατί απλούστατα – το ξανατονίζουμε και θα το τονίζουμε, κανείς ιστοριογράφος, Άραβας ή Βυζαντινός δεν αναφέρει τίποτε από όλα αυτά. Ενδεικτικό της αγωνιώδους προσπάθειας του Ρασσιά για απόκρυψη της αντίστασης των Ελλήνων Κρητικών στην αραβική κατάκτηση της Κρήτης (αντίστοιχη με την παράλειψη παράθεσης της φράσης σχετικά με την προέλευση των «μαντειών»), είναι ότι αναφέρει ότι τα Σφακιά «θα αφεθούν σε καθεστώς πλήρους αυτονομίας» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 28) από τους Κατακτητές, ενώ οι ίδιες οι αραβικές πηγές αναφέρουν ότι τα Σφακιά δεν υποδουλώθηκαν, προφανώς λόγω της ισχυρής αντίστασης των Κρητών. Και βέβαια αλλού αναφέρει αδιάφορα και σχεδόν ως ουδέτερος (παρουσιάζει την πράξη ως... αντίποινα!) την τρομερή καταστροφή της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας, το 904 από τους Σαρακηνούς της Κρήτης (με τον συνεπακόλουθο σφαγιασμό και εξανδραποδισμό των κατοίκων τους), πόλεις των οποίων τους κατοίκους ο Ρασσιάς αποκαλεί απλώς «χριστιανούς» (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 76) και όχι ελληνικής καταγωγής, ώστε να απαλύνει τις εντυπώσεις για τη δράση των ελληνομάχων Μουσουλμάνων, τους οποίους παρουσιάζει ως εκδικητές εθνικούς.
Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη από την άποψη ότι όλοι οι Κρήτες εξισλαμίστηκαν. Αν και εξισλαμίστηκαν οι κάτοικοι των πεδινών περιοχών και διαδόθηκε δια της βίας το Ισλάμ από τους Άραβες, μεγάλο μέρος των Κρητικών παρέμεινε πιστό στη θρησκεία των προγόνων του: «Οι άραβες ιστορικοί Ibn Istakhri, Ibn Hawkal και Abu Mas’udi αναγνωρίζουν και τονίζουν πως ο λαός της Κρήτης σε όλη της διάρκεια της αραβοκρατίας όχι μόνο δεν εξαραβίστηκε και δεν αφομοιώθηκε από τους Σαρακηνούς, αλλά αντίθετα ούτε μια στιγμή δεν έπαυσε να αμύνεται κατά του εισβολέα σθεναρά και να προβάλλει συνεχώς αποφασιστική κατά των κατακτητών αντίσταση˙ αδιάκοπη υπήρξε, όπως αυτοί διαβεβαιώνουν, και η τέλεση των εκκλησιαστικών και θρησκευτικών τους καθηκόντων σε όλη τη διάρκεια των 134 ετών της αραβικής κυριαρχίας» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 182) – βλ. και (Ν. Ε. Οικονομάκη, Ειδήσεις Αράβων γεωγράφων περιηγητών περί της εν Κρήτη αραβοκρατίας, ΠΒΔΚΣ, τ. Γ’, Αθήνα 1968, σ. 187-194 και 189-190). Δηλαδή η αλήθεια είναι πως ορισμένοι εξωμότες, γενίτσαροι και δοσίλογοι συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, κάνοντας ληστείες και επιτιθέμενοι στους ομοεθνείς τους Έλληνες των παραλίων του Αιγαίου, ενώ οι περισσότεροι Κρήτες παρέμειναν Χριστιανοί – έστω και με χαλαρώτερη την θρησκευτική συνείδηση –και αντιστέκονταν στους Άραβες, κι έρχονται οι νεοπαγανιστές να ντροπιάσουν τους Κρητικούς, λέγοντας πως οι τελευταίοι συνεργάστηκαν με χαρά μαζί με τους Άραβες.
Κρητικοί αυτόμολοι είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης για την επικείμενη τρομερή επιδρομή του 904 στη Θεσσαλονίκη (Ι. Καμενιάτης στη Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 508, 5-14). Αλλά και κατά την απελευθέρωση της Κρήτης, «καθημερινώς αυτομολούσαν στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά και του έδιναν βοήθεια και πολυτιμες πληροφορίες» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 162): «Ἔκτοτε δὲ πολλοὶ καθ’ ἑκάστη ηὐτομόλουν πρὸς τὸν μάγιστρον» Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 476, 10-11. «Κρητικοί πήραν μέρος και συμπολεμήσανε μαζί με τους άνδρες του Νικηφόρου Φωκά κατά την πολιορκία του Χάνδακα» (Βασ. Ι. Καλαϊτζάκη, Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ, σ. 162) (Συνέχεια Θεοφάνους, Bonn, σ. 476, 10-11). Μάλιστα, Κρητικοί ειδοποίησαν και οδήγησαν τον Νικηφόρο Φωκά κατά την πολιορκία του Χάνδακα κατά των Σαρακηνών της ενδοχώρας που κατείχαν το γήλοφο και είχαν συνεννοηθεί με τους πολιορκούμενους Σαρακηνούς να ενεργήσουν αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Νικηφόρου Φωκά απ' έξω και από μέσα από την πόλη, για να τον εξαναγκάσουν να λύσει την πολιορκία (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 1, 7, όπου γράφει «ἰθαγενεῖς ἄνδρας»). Οι σφαγιασθέντες αναφέρονται και από Βυζαντινούς χρονογράφους (π.χ. Λέων Διάκονος). Μόνο που δεν είναι Κρήτες, αλλά άνδρες εκστρατευτικού σώματος Αράβων που στάλθηκαν από τη Β. Αφρική για να ενισχύσουν τους πολιορκημένους Άραβες του Χάνδακα (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 1, 7: «σε κάποιο μικρό λόφο άρχιζε να συγκεντρώνεται βαρβαρικό στράτευμα σαράντα περίπου χιλιάδων, με σκοπό να επιτεθούν αιφνιδιαστικά και απροειδοποίητα εναντίον των Ρωμαίων, να τους εκδιώξουν από το νησί και να απεγκλωβίσουν τους ομοφύλους τους που είχαν αποκλειστεί στην πόλη»). Το εκστρατευτικό αυτό σώμα, χάρη σε πληροφορίες χριστιανών Κρητών προς τον Φωκά, έπεσε σε ενέδρα και εξοντώθηκε. Αυτή είναι η ιστορία, την οποία διαστρεβλώνουν οι νεοπαγανιστές.
Οι νεοπαγανιστές αποκαλούν «σφαγή παγανιστών Κρητικών από τους Βυζαντινούς» την άλωση του Χάνδακα και την σφαγή των Μουσουλμάνων Αράβων υπερασπιστών της. «Τον 10ο αιώνα, με την άλωση του Χάνδακα από τον Νικηφόρο Φωκά, κατασφάζονται πολλές χιλιάδες Κρήτες που ζούσαν στα παραθαλάσσια πεδινά (...) ενώ οι Έλληνες υποχρεώνονται να αποσυρθούν στο εσωτερικό και εξ αυτών οι Εθνικοί στα βουνά» (Βλ. Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, τ. 3, σ. 100). Έτσι, οι ανύπαρκτοι εθνικοί επανέρχονται... στη ζωή. Ποιο εσωτερικό και ποια βουνά, αφού ο απελευθερωτής Νικηφόρος Φωκάς απελευθέρωσε όλη την Κρήτη; Όπως έχουμε πει, ο Χάνδακας ιδρύθηκε από τους Άραβες κατακτητές του νησιού και εποικίστηκε με Μουσουλμάνους από την Ισπανία, την Συρία και την Αίγυπτο. Η σφαγή των κατοίκων ήταν όντως τρομακτική, αλλά αυτό συνέβη λόγω της πεισματικής αντίστασής τους, κι επιπλέον, αυτοί που σφάχτηκαν, οι κάτοικοι του Χάνδακα, δεν ήταν Κρητικοί, αλλά ξενόφερτοι Μουσουλμάνοι έποικοι. Άλλωστε ο Νικηφόρος Φωκάς, βλέποντας τη σφαγή «μπήκε ανάμεσά τους και προσπαθούσε να κατευνάσει την ορμή των στρατιωτών, επιχειρώντας να τους μεταπείσει να μην σκοτώνουν όσους παρέδιδαν τα όπλα (...) Με τέτοια λόγια ο στρατηγός μόλις που κατόρθωσε να ανακόψει την ανελέητη ορμή των στρατιωτών» (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 7). Οι δε Μουσουλμάνοι της υπόλοιπης Κρήτης, έπειτα από την απελευθέρωση του Χάνδακα, έστελναν πρεσβείες υποταγής και, όπως έχουμε δει στο κεφάλαιο περί οσίου Νίκωνα, εξελληνίστηκαν και εκχριστιανίστηκαν ειρηνικά. Μαθαίνουμε ότι μετά την πτώση του Χάνδακα ο Νικηφόρος «οδήγησε τους στρατιώτες του στην ύπαιθρο. Αφού λοιπόν την υποδούλωσε και την λαφυραγώγησε και υπέταξε όλους τους αντιπάλους χωρίς σταγόνα αίμα...» (Λέοντα Διάκονου, Ιστορία, 2, 8). Δεν υπήρξαν άλλες εστίες αντίστασης λοιπόν. Όταν οι νεοπαγανιστές αποκαλούν «Εθνικούς» τους Άραβες κατακτητές και τους δοσίλογους Αραβοκρητικούς εξωμότες (Όπως ήταν εξωμότες και αγριότεροι των Τούρκων οι Τουρκοκρητικοί), οι οποίοι άλωσαν το 904 την Θεσσαλονίκη κατασφάζοντας τους Θεσσαλονικείς, και αλώνιζαν στο Αιγαίο με την πειρατεία, τρομοκρατώντας τους Έλληνες, ψεύδονται.
Ένας άλλος νεοπαγανιστής συγγραφέας, μάλλον επιστημονικής φαντασίας γράφει: «Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες». Φαντάζεται κανείς πώς θα ακουγόταν, να έγραφε ο Χριστιανός Συνεχιστής του Θεοφάνους τέτοια πράγματα, ότι υπάρχουν ειδωλολάτρες Κρητικοί που είναι και ακατάβλητοι, και μάλιστα ότι αυτό οφείλεται στον παγανισμό! Τόσο χοντρά παραμύθια ''πουλάνε'' οι παγανιστές (εννοείται, ότι για να παραθέσουν οι Νεοπαγανιστές, ποιο είναι το συγκεκριμένο εδάφιο που λέει κάτι τέτοια, ούτε λόγος). Και το κείμενο που έχουν οι νεοπαγανιστές έχει ως πηγή τάχα κάποιον Πρίσκο και την χρονογραφία του, τα «Κρητικά» του από τη συλλογή του 19ου αι. «Jus Graeco-Romanum». Δύο Πρίσκοι υπάρχουν στην βυζαντινή εποχή: Ο ένας ήταν βυζαντινός στρατηγός του 6ου-7ου αι. μ.Χ. Ο δεύτερος ήταν βυζαντινός ιστορικός του 5ου αι. μ.Χ. Η απελευθέρωση της Κρήτης έγινε τον 10ο αιώνα. Ποιος «Πρίσκος» έγραψε την χρονογραφία, απ' την οποία ισχυρίζονται οι νεοπαγανιστές ότι πήραν τα στοιχεία; Μήπως ο Πρίσκος του 4ου αι.; Αυτός δεν πρόλαβε να δει την απελευθέρωση της Κρήτης. Μήπως ο στρατηγός του 7ου αι.; Αυτός δεν συνέγραψε καμμιά χρονογραφία και δεν ήταν σύγχρονος του Νικηφόρου Φωκά. Αλλά το μεγαλύτερο ψέμα αφορά το Jus Graeco-Romanum. Αυτό είναι συλλογή νόμων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Καμμία σχέση με Κρήτη και Κρήτες ανύπαρκτους εθνικούς. Τέλος να αναφέρουμε ότι ο Ρασσιάς χρησιμοποιεί το «αποστασία» που ο Αλέξιος ο Α',’ ο Κομνηνός, γράφει σε μια επιστολή του προς τους Κρήτες ως αιτία για να υπονοήσει έμμεσα ότι πρόκειται για αναφορά του Αλέξιου στους παγανιστές Κρήτες, συγκεκριμένα (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 96) τους απειλεί με σφαγή λόγω του υποτιθέμενου παγανισμού τους. Ωστόσο ο Αλέξιος αναφέρεται στην αποστασία του βυζαντινού διοικητή της Κρήτης, Καρύκη, το 1091-92, ο οποίος επαναστάτησε με δική του πρωτοβουλία. Οι Κρητικοί, όταν έμαθαν ότι φτάνει βυζαντινός στόλος, επιτέθηκαν οι ίδιοι στον Καρύκη. Η λέξη «αποστασία» βέβαια χρησιμοποιείται με την έννοια της επανάστασης και όχι της ειδωλολατρίας. Ήδη ο Λέων Διάκονος (π.χ. κεφ. 7, 1), ένα αιώνα πριν, χρησιμοποιεί την λέξη αποστασία εννοώντας την στάση κάποιου αξιωματούχου που ήθελε να ανέβει στο θρόνο.
Οι ισχυρισμοί αυτοί των νεοπαγανιστών προσβάλλουν την προσφορά των Κρητικών στους αγώνες της Ρωμανίας κατά των Αράβων και των άλλων κατακτητών, ειδικότερα διότι οι Κρήτες ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης το 1453, συνεχίζοντας να αμύνονται από τους πύργους τους ακόμη κι όταν είχε αλωθεί η Πόλη, κερδίζοντας έτσι το θαυμασμό του Μωάμεθ του Β'’, που τους επέτρεψε να φύγουν με τα όπλα τους στην Κρήτη. Αν οι σημερινοί Κρητικοί εξακολουθήσουν αμέριμνοι να αδιαφορούν για τα εναντίον τους ψέμματα, τότε να είναι σίγουροι ότι σε λίγο οι νεοπαγανιστές θα ισχυριστούν πως οι Κρητικοί συμπολέμησαν μαζί με τους Μουσουλμάνους Τουρκοκρητικούς και Τούρκους, κατά την Επανάσταση του Δασκαλογιάννη, κατά το 1821, το 1866 στο Αρκάδι και το 1897, προκειμένου να μην... υποδουλωθεί στο ελληνικό κράτος η Κρήτη.
Όπως βλέπουμε, ξεδιάντροπα οι νεοπαγανιστές, κάθε εσωτερική, εμφύλια εξέγερση των Βυζαντινών κατά των αρχόντων τους την ερμηνεύουν ψευδόμενοι ως «επανάσταση των Ελλήνων κατά των Βυζαντινών». Μια πιο λεπτομερής ανάλυση όλων των ισχυρισμών των νεοπαγανιστών θα αποδείκνυε πλήρως αυτό που διαφαίνεται από τα παραπάνω: ότι η προσπάθεια των νεοπαγανιστών να εμφανιστούν ως θύματα συνιστά μια από τις μεγαλύτερες και αισχρότερες απάτες των τελευταίων δεκαετιών.
23d ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ
Στο σημείο αυτό προτείνουμε στους αναγνώστες μας έναν Οδηγό Προστασίας κατά της Προπαγάνδας των αρχαιόπληκτων. Κατ' αρχήν, καθένας μας πρέπει να γνωρίζει ότι οι αρχαιόπληκτοι προπαγανδιστές μυθοπλασιών ούτε ιστορικοί είναι, ούτε σοβαροί άνθρωποι˙ π.χ. είναι άνθρωποι, οι οποίοι στη δεκαετία του 1980 ήταν αναρχικοί και έπειτα έγιναν «εθνολάτρες», ή άνθρωποι οι οποίοι πριν ήταν θεοσοφιστές, new agers και τέκτονες και στη δεκαετία του 1990 έγιναν ξαφνικά «συνεχιστές» της αρχαίας λατρείας του 5ου π.Χ. αιώνα. Όταν λοιπόν ακούμε κάποιον αρχαιολάτρη, σε παρέες ή σε διαδικτυακά fora, να αρχίζει το κατεβατό του από ισχυρισμούς κατά του Χριστιανισμού και της χριστιανικής ιστορίας υποστηρίζοντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να προσέξουμε:
1) Μας δίνει πειστικά στοιχεία ή ομιλεί δίχως να παραπέμπει σε κάποιον συγγραφέα; Του ζητάμε πηγές ή βιβλιογραφία. Αν μιλά με υποθέσεις, τότε τον αποστομώνουμε δείχνοντας την αμάθεια του.
2) Αν παραπέμπει σε συγγραφέα, αυτός είναι σύγχρονος ή αρχαίος, της εποχής των γεγονότων στα οποία αναφέρεται ο αρχαιολάτρης (π.χ. του 4ου ή 5ου μ.Χ. αι.);
3) Αν ο αρχαιολάτρης προπαγανδιστής, μάς παραπέμπει σε σύγχρονο συγγραφέα, παραθέτοντας ένα τυχαίο βιβλίο του, θα του ζητήσουμε να μας αναφέρει τον αρχαίο συγγραφέα, το σύγγραμμα του αρχαίου συγγραφέα και την ακριβή αρχαία παραπομπή, διότι συνήθως οι σύγχρονοι συγγραφείς τους οποίους οι αρχαιόπληκτοι χρησιμοποιούν (αν τους διάβασαν κι αυτούς) είναι αντιχριστιανοί και διαστρεβλωτές των απόψεων των αρχαίων ή χριστιανών συγγραφέων (π.χ. Λ. Ζωγράφου). Π.χ. οι αντιχριστιανοί σύγχρονοι συγγραφείς κάνουν λόγο για τον Ιωάννη Χρυσόστομο δίχως να έχουν διαβάσει παρά ένα μηδαμινό τμήμα του τεράστιου έργου του, διότι απλούστατα μόνο στην Ελλάδα βρίσκονται τόσο εύκολα σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
4) Αν ο αρχαιολάτρης, μάς παραθέτει μια παραπομπή κάποιου αρχαίου συγγραφέα, θα του ζητήσουμε να μας παραθέσει αυτούσιο το αρχαίο κείμενο, καθώς και την έκδοση του αρχαίου κειμένου, απ'’ την οποία έλαβε το απόσπασμα. Αυτό το συνιστούμε, διότι συνήθως οι αρχαιολάτρες δεν έχουν διαβάσει το αρχαίο κείμενο του οποίου την παραπομπή παραθέτουν, αλλά απλώς «αντιγράφουν» «σκέτες» αρχαίες παραπομπές (δίχως το αρχαίο κείμενο) από τους σύγχρονους αντιχριστιανούς συγγραφείς, οι οποίοι επίσης δεν διάβασαν το αρχαίο κείμενο («σπαστό τηλέφωνο»)˙ και έτσι οι αρχαιόπληκτοι ισχυρίζονται πορίσματα τα οποία με κανένα λόγο δεν προκύπτουν από τα αρχαία κείμενα, στα οποία βασίζουν τους ισχυρισμούς τους.
5) Αν μας παραθέσει το αρχαίο κείμενο, πρέπει να προσέξουμε τον τρόπο με τον οποίο ο αρχαιολάτρης το μεταφράζει και βγάζει τα συμπεράσματά του. Π.χ. όταν πρόκειται για την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε δείξει την φρικιαστική διαστρέβλωση ενός εδαφίου της, όπου, σύμφωνα με τους αρχαιόπληκτους, ο Θεός δήθεν προστάζει κάποιον προφήτη να φάει περιττώματα (!), ενώ η σωστή μετάφραση τίποτε τέτοιο δεν δείχνει. Απλώς οι αρχαιόπληκτοι παραποίησαν, ίσως λόγω άγνοιας των αρχαίων ελληνικών – το κείμενο της Π.Δ. «φτιάχνοντας» μία ψευδή μετάφραση. Συμπέρασμα: ποτέ δεν εμπιστευόμαστε μετάφραση αρχαίων κειμένων από αρχαιόπληκτους προπαγανδιστές.
6) Επίσης, όταν παραθέτει – ακόμη και με τη σωστή μετάφραση αρχαία κείμενα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για τα απατεωνίστικα συμπεράσματα του κάθε αρχαιολάτρη. Π.χ. έχουμε δει ότι τα γεγονότα της Σκυθόπολης τα παραποιεί ο Ρασσιάς, παραθέτοντας μόνο μία από τις δεκαεφτά παραγράφους του επίμαχου κεφαλαίου του Αμμιανού Μαρκελλίνου, που κι αυτήν την διαστρεβλώνει προσθέτοντας αισχρά ένα "...ως ειδωλολάτρης". Ο σκοπός του ήταν να βγάλει το συμπέρασμα ότι τάχα στη Σκυθόπολη οργανώθηκε και διεπράχθη «γενοκτονία» κατά εθνικών. Περιττό να πούμε ότι στα βιβλία του ο Ρασσιάς παραθέτει, στο τέλος, ως βιβλιογραφία, τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, προσπαθώντας να πείσει τους αναγνώστες του ότι τον διάβασε. Φυσικά οι «βιβλιογραφίες», που παραθέτουν οι αρχαιολάτρες στα βιβλία τους, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ουδέποτε διαβάστηκαν από τους ίδιους. Απλώς π.χ. συμβαίνει ό,τι αναφέραμε στο 4) και οι αρχαιολάτρες βάζουν και το αρχαίο σύγγραμμα ως πηγή τους, την οποία δήθεν διάβασαν.
7) Πάντοτε και σε κάθε κείμενο προσέχουμε μήπως οι αρχαιολάτρες παραθέτουν τη μισή αλήθεια (αυτό ισχύει και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης) ή αν «ξεχνάνε» κάποια γεγονότα. Π.χ. έχουμε δει παραπάνω ότι οι αρχαιολάτρες αναφέρονται σε δολοφονίες εθνικών αρχόντων ή εξέχοντων προσώπων, ως απόδειξη ότι «οι Εθνικοί διώκονταν», ενώ στην πραγματικότητα ούτε η θρησκεία των δολοφονημένων εθνικών ήταν η αιτία της δολοφονίας τους, ούτε οι δολοφονίες ή εκτελέσεις έγιναν δίχως αιτία, αλλά οι συγκεκριμένοι εκείνοι εθνικοί είχαν εμπλακεί σε συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα. Συμπέρασμα: τα πορίσματα των αρχαιολατρών πρέπει να ελέγχονται μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου ιστορικού πλαίσιου.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Σχόλιο Εγκολπίου: Το ιστολόγιο μας δεν συμφωνεί σε όλα όσα έχουν σχέση με την φρασεολογία του συγγραφέως έναντι κάποιων προσώπων και των μεθόδων αυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου