25. "Η Δύση κι ο Ευρωπαϊκός της πολιτισμός είναι βασικά προϊόν του Ελληνικού Πολιτισμού κι όχι της Ορθοξοξίας και του Βυζαντίου".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πέρα απ' το ότι είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός πως η ελληνικότητα συνδέεται μόνο με την αρχαιοελληνική εποχή, πρέπει κάποτε οι εθνικιστές αρχαιολάτρες να μην δέχονται ό,τι παραμύθι τους σερβίρουν στα θρανία χάριν εθνικιστικής προπαγάνδας. Ο δυτικός πολιτισμός δεν έχει ούτε βασικό αλλά ούτε αποκλειστικό στοιχείο του την Αρχαία Ελλάδα. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται 1) στην φιλοσοφία (κι όχι την θρησκεία) της Αρχαίας Ελλάδας, 2) το δίκαιο της Ρώμης, 3) και τον Χριστιανισμο. Αυτά τα τρία συστατικά πολιτισμικά στοιχεία είναι στη βάση τόσο του ανατολικού ευρωπαϊκού όσο και του δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού, και καθένα από αυτά ερμηνεύτηκε με διαφορετικό τρόπο από τα διάφορα έθνη κι ομάδες εθνών της Ευρώπης.
Επειδή οι εθνικιστές νεοδωδεκαθεϊστές θεωρούν δεδομένη την ταύτιση δυτικού κι αρχαιοελληνικού πολιτισμού (ή την προέλευση του πρώτου από τον δεύτερο), να ορισμένα βασικά στοιχεία στα οποία διαφέρουν:
-η απουσία της έννοιας των «ατομικών δικαιωμάτων» στην αρχαία Ελλάδα, όπου η πόλη-κράτος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους πολίτες της.
-η αποϊεροποίηση της φύσης στην (χριστιανική) Δύση, με συνέπεια την τεράστια και γοργή τεχνολογική πρόοδο.
-η διαφορετική αντίληψη του «λόγου» σε δύση και αρχαία Ελλάδα. Στη δύση ο λόγος έχει εργαλειακή σημασία. Στην Αρχαία Ελλάδα εκφράζει κάτι το συμπαντικό, κάτι που είναι κοινό σε όλο το σύμπαν («ξοινός λόγος»).
-η διαφορετική αντίληψη του χρόνου και της ιστορίας σε δύση και σε αρχαία Ελλάδα. Στη δύση ο χρόνος είναι γραμμικός, ενώ στην αρχαιότητα όχι. Το σύμπαν σύμφωνα με την δυτική επιστήμη έχει αποδεδειγμένα αρχή, ενώ για την αρχαία Ελλάδα το σύμπαν είναι άναρχο.
Όλες αυτές οι διαφορές κι άλλες πολλές είναι ασφαλώς προϊόντα της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, μια και δεν υπήρχαν στην αρχαιότητα. Ας μην είναι τόσο εθνικιστές οι νεοπαγανιστές.
Και εν πάσει περιπτώσει, οι νεοπαγανιστές δεν δικαιούνται να καπηλεύονται την ελληνική φιλοσοφία και την ελληνική δημοκρατία. Άλλο πράγμα η αρχαία φιλοσοφία, άλλο η ειδωλολατρική θρησκεία. Γιατί; Διότι οι πολυθεϊστές της αρχαιότητας με νόμους δικούς τους εδίωξαν, εξόρισαν, θανάτωσαν Έλληνες φιλοσόφους, και διότι πλείστοι εκ των ειδωλολατρών είχαν ολιγαρχικά ή βασιλικά καθεστώτα.
Να το επαναλάβουμε για μία ακόμα φορά, μήπως και το χωνεύσουν οι νεοπαγανιστές και αρχαιόπληκτοι, που ίσως συνειδητά, ίσως όχι, νομίζουν ότι η δύση προόδευσε επειδή δήθεν στράφηκε στον αρχαίο παγανισμό: η σχέση δύσης-αρχαιότητας αφορά την φιλοσοφία κι όχι την αρχαία θρησκεία˙ την αρχαία θρησκεία η δύση την είδε ως μυθολογία και ως πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης, όπως και την Καινή Διαθήκη, κι ασφαλώς όχι ως υποψήφια θρησκεία της ή πηγή μεταφυσικής έμπνευσης. Μόνο την αρχαία φιλοσοφία πήρε «στα σοβαρά». Δεν προόδευσε λοιπόν η δύση επειδή «στράφηκε στην μυθολογία». Προόδευσε, συν τοις άλλοις, γιατί στράφηκε στην φιλοσοφία και την επιστήμη. Κι όπως είπαμε, άλλο η φιλοσοφία, κι άλλο ο πολυθεϊσμός.
Ισχυρίζονται οι παγανιστές εθνικιστές πως οι αρχαίοι Ελληνες ήταν καλλίτεροι από τους δυτικούς στην επιστήμη, κι ότι οι δυτικοί καλλιεργούν την τεχνογνωσία με σκοπό την χρησιμοθηρία, ενώ οι Αρχαίοι αναζητούσαν την γνώση και τη σοφία. Και περιφρονούν την στάση αυτή των δυτικών. Θα έπρεπε αυτοί να ζήσουν δίχως ηλεκτρισμό, δίχως τηλέφωνο κ.λ.π. Δίχως τις δυτικές ανακαλύψεις δηλαδή, οι οποίες βασίζονται ακριβώς στην τεχνογνωσία και την χρησιμοθηρία. Αν έπρατταν αλλιώς οι Δυτικοί, ο κόσμος θα έμενε στο αρχαίο «ήλεκτρο» κι όχι στο δυτικό «ηλεκτρισμό». Και εθνικά υπερήφανοι, θα κρατούσαν τις νύχτες φαναράκια, αρκεί που δεν θα υπέτασσαν τη γνώση στην κακή τεχνογνωσία.
26. "Η θεοκρατία είναι χαρακτηριστικό του ιουδαιοχριστιανισμού, ενώ η Ελλάδα ήταν η κοιτίδα της δημοκρατίας και της αυτονομίας. Οι νόμοι της Π.Δ. είναι δοσμένοι από τον υπερβατικό θεό των Εβραίων, ενώ οι Έλληνες δεν περίμεναν από το θεό να τους δώσει νόμους".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Επειδή λοιπόν οι αρχαιολάτρες δεν παύουν να χλευάζουν τους Χριστιανούς λέγοντας ότι οι νόμοι της Π.Δ. είναι δοσμένοι από το Θεό της, αναφέροντας συνεχώς τις λέξεις «θεοκρατία» και «ετερονομία», ας δούμε τι σόι «αυτονομία» είχαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες.
Πλάτωνα, Νόμοι Α' 624
ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Πείτε μου φίλοι, σε ποιον αποδίδετε τη δημιουργία των νόμων σας; Σε θεό ή σε κάποιον άνθρωπο;
ΚΛΕΙΝΙΑΣ: Σε ένα θεό – κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Για εμάς τους Κρητικούς είναι ο Δίας˙ στη Σπάρτη, απ' όπου κατάγεται ο φίλος μας από δώ, νομίζω πως λένε ότι είναι ο Απόλλωνας. Έτσι δεν είναι;
ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Ακριβώς.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Εννοείς ότι, όπως αναφέρει ο Όμηρος, ο Μίνωας πήγαινε κάθε εννιά χρόνια και συμβουλευόταν τον πατέρα του, τον Δία, και στη συνέχεια έδινε νόμους στις πόλεις σας σύμφωνα με τις παραίνεσεις του θεού.
ΚΛΕΙΝΙΑΣ: Ναι, αυτή είναι η κρητική άποψη.
Τα ίδια λέει κι ο Παυσανίας (Λακωνικά 2,4): «επέβαλε στους Λακεδαιμονίους ο Λυκούργος τους νόμους του, τους οποίους άλλοι λένε πως τους είχε διδαχθεί από την Πυθία, κι άλλοι πως ήταν κρητικοί. Οι κρήτες λένε πως τους νόμους τους έθεσε σε αυτούς ο Μίνωας, ο οποίος τους είχε επινοήσει, όχι χωρίς θεϊκή συνεργία».
Αφού λοιπόν οι νεοπαγανιστές κατηγορούν την «θεοκρατία» της Π.Δ. και εξυμνούν την «ελευθερόφρονα, αυτόνομη Ελλάδα», ας διαλέξουν: Την αθηναϊκή Δημοκρατία, όπου κανένας νόμος δεν ήταν «θεϊκής καταγωγής» και δεν έλεγαν «έδοξε τω θεώ», αλλά «έδοξε τω δήμω»; Ή την σπαρτιατική θεοκρατική ολιγαρχία, όπου οι νόμοι προέρχονταν και ήταν εγκεκριμένοι από το θεό;
Το σίγουρο είναι, ότι οι αρχαιολάτρες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τσουβαλιάζουν ανόμοιες περιπτώσεις. Και στις δυο περιπτώσεις οι νεοπαγανιστές και οι «αρχαιολάτρες» θα πρέπει να παραδεχθούν είτε ότι οι νόμοι δεν είναι προϊόν της θρησκείας τους (Αθήνα) είτε ότι υπήρχε θεοκρατία (Σπάρτη, Κρήτη).
Οι Σπαρτιάτες όταν ρώτησαν τον Απόλλωνα στους Δελφούς για τον Πελοποννησιακό πόλεμο, έλαβαν την απάντηση πως θα νικήσουν και πως ο θεός θα τους βοηθήσει, είτε του το ζητήσουν είτε όχι (Θουκιδίδης 1,118 «πέμψαντες δὲ ἐς Δελφοὺς ἐπηρώτων τὸν θεὸν εἰ πολεμοῦσιν ἄμεινον ἔσται˙ ὁ δὲ ἀνεῖλεν αὐτοῖς, ὡς λέγεται, κατὰ κράτος πολεμοῦσι νίκην ἔσεσθαι, καὶ αὐτὸς ἔφη ξυλλήψεσθαι καὶ παρακαλούμενος καὶ ἄκλητος»). Εδώ έχουμε κι ένα παράδειγμα ανάμειξης των θεών στα πολιτικά.
«Όρισε ο Λυκούργος, ότι θα είναι όχι μόνο άνομο, αλλά και ανόσιο να μην υπακούει κάποιος σε νόμο που επικυρώθηκε από το θεό» (Ξενοφώντα, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, 8, 5).
«Ζήτησε και καλούς νόμους και η Πυθία του είπε ότι ο θεός συγκατένευσε και θα του έδινε νόμους, δια των οποίων η δική του νομοθεσία θα γινόταν ανώτερη όλων» (Πλούταρχου, Λυκούργος, 5).
Κι ο Ιουλιανός σχολιάζει, επτάμιση αιώνες έπειτα από τον Πλάτωνα, ενάμιση μετά τον Παυσανία, τα αστεία των νεοπαγανιστών περί «μη θεοκρατίας» και «μη επέμβασης των αρχαίων θεών στα ανθρώπινα»:«Ο Απόλλων εκπολίτισε με τις ελληνικές αποικίες το μεγαλύτερο μέρος της οικουμένης και με αυτόν τον τρόπο διευκόλυνε τον κόσμο να κυβερνηθεί από τους Ρωμαίους» (Ιουλιανού, Εις τον βασιλέαν Ήλιον προς Σαλλούστιον, 39, 152d). Μπράβο στον ελληνικό θεό Απόλλωνα: έστρωσε το δρόμο στους Ρωμαίους για την κατάκτηση της Ελλάδας, δίχως θεοκρατία. Τις απόψεις, λοιπόν, οι νεοπαγανιστές περί χριστιανικής θεοκρατίας, ότι δηλαδή «την θεοκρατία την εφηύρε ο ιουδαιοχριστιανισμός» να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Και μια που μιλήσαμε για έμπρακτη αρχαιοελληνική θεοκρατία, ας μιλήσουμε και για τη «θεωρητική θεοκρατία» της αρχαίας Ελλάδας: οι αρχαιολάτρες πασών αποχρώσεων δεν έχουν προφανώς διαβάσει τους Νόμους του Πλάτωνα, για να δουν τι είδους θεοκρατία και αρχαία θρησκευτική τρομοκρατία οραματιζόταν ο μεγαλύτερος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. «Ο Wilamowitz (“Platon”, Berlin 1920, I, s. 401) χαρακτηρίζει την πολιτεία “civitas dei” και τη συγκρίνει με το «θαυμαστό οικοδόμημα της καθολικής εκκλησίας». Ο νομοθέτης της πολιτείας έχει επίσης την αξίωση όλες οι λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής των πολιτών και οι πιο ποικίλες εκδηλώσεις του συλλογικού βίου να διέπονται από τους αυστηρά τηρούμενος ορισμούς της κρατικής λατρείας (Νόμοι V 741c-d, VI 753 b-c, 755 e, 757e, 706 b, 767 c, 778 d, κ.ά.). Στον ακριβή και διεξοδικό καθορισμό της θρησκείας του κράτους και των θρησκευτικών καθηκόντων των πολιτών αφιερώνεται το X βιβλίο των «Νόμων», που χαράζει τις μεγάλες γραμμές της δογματικής και του κανονικού δικαίου. Η ρύθμιση του θέματος της θρησκείας αναγνωρίζεται ότι είναι το σπουδαιότερο έργο του κράτους. Ο νομοθέτης οφείλει προπάντων να φροντίσει ώστε οι πολίτες να πιστεύουν στην ύπαρξη, στην πρόνοια και στην απόλυτη δικαιοσύνη των θεών. Οι άθεοι και οι αιρετικοί πρέπει να συνετισθούν με ένα προσεκτικά φιλοτεχνημένο «προοίμιον», ή με ποινικά μέσα να καταστούν ακίνδυνοι για την ευημερία του κράτους.
Παράξενες φαίνονται οι ποινές που οφείλουν να υποστούν οι αρνητές του θεού και οι αιρετικοί˙ ακόμη και η ποινή του θανάτου επιβάλλεται σε’ εκείνους που ύστερα από μακρόχρονη διαμονή στο «σωφρονιστήριον» (908a) ή στις φυλακές και με όλα τα μαθήματα που τους έγιναν από τους ηγέτες του κράτους, δεν μπορούν να μεταπεισθούν και δίνουν την εντύπωση ότι είναι αδιόρθωτοι (909a). Μπορούν να τιμωρηθούν και με ισόβια κάθειρξη, και άμα πεθάνουν δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να ταφούν στην πατρίδα τους (909c)» (Ε.Π. Παπανούτσου, Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα, εκδ. Δωδώνη, σ. 150, 152).
Ο Πλάτων μας λέει ότι μόνο με θεοκρατία ζούσε ευτυχισμένα ο άνθρωπος˙ «Μια παράδοση που έφτασε μέχρι τις μέρες μας αναφέρει πόσο ευτυχισμένοι ήταν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, όταν η γη τους πρόσφερε τα πάντα δίχως κόπο. Ο λόγος πιστεύεται, ότι ήταν ο εξής: ο Κρόνος γνώριζε, όπως είπαμε, ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να διοικήσει όλα τα ανθρώπινα πράγματα χωρίς να γίνει αλαζονικός και άδικος. Με τη σκέψη αυτή, όρισε για βασιλιάδες και κυβερνήτες στις πολιτείες μας όχι ανθρώπους, αλλά πλάσματα από ανώτερο και πιο θεϊκό γένος, τους δαίμονες» (Νόμοι 713cd).
Τι σημαίνει αρχαία παγανιστική θεοκρατία μας το εξηγεί ο Στράβωνας (Γεωγραφικά, 12, 2, 3): «Σε αυτόν τον Αντίταυρο υπάρχουν βαθιές και στενές κοιλάδες, όπου είναι τα Κόμανα και ο ναός της Ενυούς, η οποία αποκαλείται εκεί "Μα". Είναι αξιόλογη πόλη, αλλά οι κάτοικοί της αποτελούνται κυρίως από τους θεόπνευστους ανθρώπους και από τους ιερόδουλους που μένουν εκεί. Οι κάτοικοι είναι Κατάονες που, παρ' όλο που είναι υποτελείς του βασιλιά, είναι περισσότερο υποτελείς του ιερέα. Ο ιερέας είναι αφέντης του ναού και των ιερόδουλων (κύριός ἐστι καὶ τῶν ἱεροδούλων), οι οποίοι ήταν έξι χιλιάδες, όταν πήγα, άνδρες και γυναίκες». Συμπέρασμα: η θεοκρατία (το να δίνει ο θεός τους νόμους του κράτους στους ανθρώπους) δεν είναι αποκλειστικά «ιουδαϊκό φαινόμενο», αλλά συναντάται και στην πατρίδα μας. Οι αρχαιολάτρες κάποτε πρέπει να βγάλουν τις παρωπίδες της δυτικοευρωπαϊκής αρχαιολατρίας και να δουν ότι κάποια πράγματα για την Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ακριβώς όπως τους τα είπαν.
Ο Χριστιανισμός δεν προάγει τη θεοκρατία, αλλά διαχωρίζει τις εξουσίες. Άλλο ο Καίσαρας κι άλλο ο Θεός. Επιπλέον, οι Πατέρες και οι σύνοδοι της Εκκλησίας απαγορεύουν σε κληρικό να κατέχει πολιτικά (κοσμικά) αξιώματα, με ποινή την καθαίρεση.
Επειδή οι εθνικιστές νεοδωδεκαθεϊστές θεωρούν δεδομένη την ταύτιση δυτικού κι αρχαιοελληνικού πολιτισμού (ή την προέλευση του πρώτου από τον δεύτερο), να ορισμένα βασικά στοιχεία στα οποία διαφέρουν:
-η απουσία της έννοιας των «ατομικών δικαιωμάτων» στην αρχαία Ελλάδα, όπου η πόλη-κράτος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους πολίτες της.
-η αποϊεροποίηση της φύσης στην (χριστιανική) Δύση, με συνέπεια την τεράστια και γοργή τεχνολογική πρόοδο.
-η διαφορετική αντίληψη του «λόγου» σε δύση και αρχαία Ελλάδα. Στη δύση ο λόγος έχει εργαλειακή σημασία. Στην Αρχαία Ελλάδα εκφράζει κάτι το συμπαντικό, κάτι που είναι κοινό σε όλο το σύμπαν («ξοινός λόγος»).
-η διαφορετική αντίληψη του χρόνου και της ιστορίας σε δύση και σε αρχαία Ελλάδα. Στη δύση ο χρόνος είναι γραμμικός, ενώ στην αρχαιότητα όχι. Το σύμπαν σύμφωνα με την δυτική επιστήμη έχει αποδεδειγμένα αρχή, ενώ για την αρχαία Ελλάδα το σύμπαν είναι άναρχο.
Όλες αυτές οι διαφορές κι άλλες πολλές είναι ασφαλώς προϊόντα της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, μια και δεν υπήρχαν στην αρχαιότητα. Ας μην είναι τόσο εθνικιστές οι νεοπαγανιστές.
Και εν πάσει περιπτώσει, οι νεοπαγανιστές δεν δικαιούνται να καπηλεύονται την ελληνική φιλοσοφία και την ελληνική δημοκρατία. Άλλο πράγμα η αρχαία φιλοσοφία, άλλο η ειδωλολατρική θρησκεία. Γιατί; Διότι οι πολυθεϊστές της αρχαιότητας με νόμους δικούς τους εδίωξαν, εξόρισαν, θανάτωσαν Έλληνες φιλοσόφους, και διότι πλείστοι εκ των ειδωλολατρών είχαν ολιγαρχικά ή βασιλικά καθεστώτα.
Να το επαναλάβουμε για μία ακόμα φορά, μήπως και το χωνεύσουν οι νεοπαγανιστές και αρχαιόπληκτοι, που ίσως συνειδητά, ίσως όχι, νομίζουν ότι η δύση προόδευσε επειδή δήθεν στράφηκε στον αρχαίο παγανισμό: η σχέση δύσης-αρχαιότητας αφορά την φιλοσοφία κι όχι την αρχαία θρησκεία˙ την αρχαία θρησκεία η δύση την είδε ως μυθολογία και ως πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης, όπως και την Καινή Διαθήκη, κι ασφαλώς όχι ως υποψήφια θρησκεία της ή πηγή μεταφυσικής έμπνευσης. Μόνο την αρχαία φιλοσοφία πήρε «στα σοβαρά». Δεν προόδευσε λοιπόν η δύση επειδή «στράφηκε στην μυθολογία». Προόδευσε, συν τοις άλλοις, γιατί στράφηκε στην φιλοσοφία και την επιστήμη. Κι όπως είπαμε, άλλο η φιλοσοφία, κι άλλο ο πολυθεϊσμός.
Ισχυρίζονται οι παγανιστές εθνικιστές πως οι αρχαίοι Ελληνες ήταν καλλίτεροι από τους δυτικούς στην επιστήμη, κι ότι οι δυτικοί καλλιεργούν την τεχνογνωσία με σκοπό την χρησιμοθηρία, ενώ οι Αρχαίοι αναζητούσαν την γνώση και τη σοφία. Και περιφρονούν την στάση αυτή των δυτικών. Θα έπρεπε αυτοί να ζήσουν δίχως ηλεκτρισμό, δίχως τηλέφωνο κ.λ.π. Δίχως τις δυτικές ανακαλύψεις δηλαδή, οι οποίες βασίζονται ακριβώς στην τεχνογνωσία και την χρησιμοθηρία. Αν έπρατταν αλλιώς οι Δυτικοί, ο κόσμος θα έμενε στο αρχαίο «ήλεκτρο» κι όχι στο δυτικό «ηλεκτρισμό». Και εθνικά υπερήφανοι, θα κρατούσαν τις νύχτες φαναράκια, αρκεί που δεν θα υπέτασσαν τη γνώση στην κακή τεχνογνωσία.
26. "Η θεοκρατία είναι χαρακτηριστικό του ιουδαιοχριστιανισμού, ενώ η Ελλάδα ήταν η κοιτίδα της δημοκρατίας και της αυτονομίας. Οι νόμοι της Π.Δ. είναι δοσμένοι από τον υπερβατικό θεό των Εβραίων, ενώ οι Έλληνες δεν περίμεναν από το θεό να τους δώσει νόμους".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Επειδή λοιπόν οι αρχαιολάτρες δεν παύουν να χλευάζουν τους Χριστιανούς λέγοντας ότι οι νόμοι της Π.Δ. είναι δοσμένοι από το Θεό της, αναφέροντας συνεχώς τις λέξεις «θεοκρατία» και «ετερονομία», ας δούμε τι σόι «αυτονομία» είχαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες.
Πλάτωνα, Νόμοι Α' 624
ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Πείτε μου φίλοι, σε ποιον αποδίδετε τη δημιουργία των νόμων σας; Σε θεό ή σε κάποιον άνθρωπο;
ΚΛΕΙΝΙΑΣ: Σε ένα θεό – κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Για εμάς τους Κρητικούς είναι ο Δίας˙ στη Σπάρτη, απ' όπου κατάγεται ο φίλος μας από δώ, νομίζω πως λένε ότι είναι ο Απόλλωνας. Έτσι δεν είναι;
ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Ακριβώς.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Εννοείς ότι, όπως αναφέρει ο Όμηρος, ο Μίνωας πήγαινε κάθε εννιά χρόνια και συμβουλευόταν τον πατέρα του, τον Δία, και στη συνέχεια έδινε νόμους στις πόλεις σας σύμφωνα με τις παραίνεσεις του θεού.
ΚΛΕΙΝΙΑΣ: Ναι, αυτή είναι η κρητική άποψη.
Τα ίδια λέει κι ο Παυσανίας (Λακωνικά 2,4): «επέβαλε στους Λακεδαιμονίους ο Λυκούργος τους νόμους του, τους οποίους άλλοι λένε πως τους είχε διδαχθεί από την Πυθία, κι άλλοι πως ήταν κρητικοί. Οι κρήτες λένε πως τους νόμους τους έθεσε σε αυτούς ο Μίνωας, ο οποίος τους είχε επινοήσει, όχι χωρίς θεϊκή συνεργία».
Αφού λοιπόν οι νεοπαγανιστές κατηγορούν την «θεοκρατία» της Π.Δ. και εξυμνούν την «ελευθερόφρονα, αυτόνομη Ελλάδα», ας διαλέξουν: Την αθηναϊκή Δημοκρατία, όπου κανένας νόμος δεν ήταν «θεϊκής καταγωγής» και δεν έλεγαν «έδοξε τω θεώ», αλλά «έδοξε τω δήμω»; Ή την σπαρτιατική θεοκρατική ολιγαρχία, όπου οι νόμοι προέρχονταν και ήταν εγκεκριμένοι από το θεό;
Το σίγουρο είναι, ότι οι αρχαιολάτρες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τσουβαλιάζουν ανόμοιες περιπτώσεις. Και στις δυο περιπτώσεις οι νεοπαγανιστές και οι «αρχαιολάτρες» θα πρέπει να παραδεχθούν είτε ότι οι νόμοι δεν είναι προϊόν της θρησκείας τους (Αθήνα) είτε ότι υπήρχε θεοκρατία (Σπάρτη, Κρήτη).
Οι Σπαρτιάτες όταν ρώτησαν τον Απόλλωνα στους Δελφούς για τον Πελοποννησιακό πόλεμο, έλαβαν την απάντηση πως θα νικήσουν και πως ο θεός θα τους βοηθήσει, είτε του το ζητήσουν είτε όχι (Θουκιδίδης 1,118 «πέμψαντες δὲ ἐς Δελφοὺς ἐπηρώτων τὸν θεὸν εἰ πολεμοῦσιν ἄμεινον ἔσται˙ ὁ δὲ ἀνεῖλεν αὐτοῖς, ὡς λέγεται, κατὰ κράτος πολεμοῦσι νίκην ἔσεσθαι, καὶ αὐτὸς ἔφη ξυλλήψεσθαι καὶ παρακαλούμενος καὶ ἄκλητος»). Εδώ έχουμε κι ένα παράδειγμα ανάμειξης των θεών στα πολιτικά.
«Όρισε ο Λυκούργος, ότι θα είναι όχι μόνο άνομο, αλλά και ανόσιο να μην υπακούει κάποιος σε νόμο που επικυρώθηκε από το θεό» (Ξενοφώντα, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, 8, 5).
«Ζήτησε και καλούς νόμους και η Πυθία του είπε ότι ο θεός συγκατένευσε και θα του έδινε νόμους, δια των οποίων η δική του νομοθεσία θα γινόταν ανώτερη όλων» (Πλούταρχου, Λυκούργος, 5).
Κι ο Ιουλιανός σχολιάζει, επτάμιση αιώνες έπειτα από τον Πλάτωνα, ενάμιση μετά τον Παυσανία, τα αστεία των νεοπαγανιστών περί «μη θεοκρατίας» και «μη επέμβασης των αρχαίων θεών στα ανθρώπινα»:«Ο Απόλλων εκπολίτισε με τις ελληνικές αποικίες το μεγαλύτερο μέρος της οικουμένης και με αυτόν τον τρόπο διευκόλυνε τον κόσμο να κυβερνηθεί από τους Ρωμαίους» (Ιουλιανού, Εις τον βασιλέαν Ήλιον προς Σαλλούστιον, 39, 152d). Μπράβο στον ελληνικό θεό Απόλλωνα: έστρωσε το δρόμο στους Ρωμαίους για την κατάκτηση της Ελλάδας, δίχως θεοκρατία. Τις απόψεις, λοιπόν, οι νεοπαγανιστές περί χριστιανικής θεοκρατίας, ότι δηλαδή «την θεοκρατία την εφηύρε ο ιουδαιοχριστιανισμός» να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Και μια που μιλήσαμε για έμπρακτη αρχαιοελληνική θεοκρατία, ας μιλήσουμε και για τη «θεωρητική θεοκρατία» της αρχαίας Ελλάδας: οι αρχαιολάτρες πασών αποχρώσεων δεν έχουν προφανώς διαβάσει τους Νόμους του Πλάτωνα, για να δουν τι είδους θεοκρατία και αρχαία θρησκευτική τρομοκρατία οραματιζόταν ο μεγαλύτερος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. «Ο Wilamowitz (“Platon”, Berlin 1920, I, s. 401) χαρακτηρίζει την πολιτεία “civitas dei” και τη συγκρίνει με το «θαυμαστό οικοδόμημα της καθολικής εκκλησίας». Ο νομοθέτης της πολιτείας έχει επίσης την αξίωση όλες οι λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής των πολιτών και οι πιο ποικίλες εκδηλώσεις του συλλογικού βίου να διέπονται από τους αυστηρά τηρούμενος ορισμούς της κρατικής λατρείας (Νόμοι V 741c-d, VI 753 b-c, 755 e, 757e, 706 b, 767 c, 778 d, κ.ά.). Στον ακριβή και διεξοδικό καθορισμό της θρησκείας του κράτους και των θρησκευτικών καθηκόντων των πολιτών αφιερώνεται το X βιβλίο των «Νόμων», που χαράζει τις μεγάλες γραμμές της δογματικής και του κανονικού δικαίου. Η ρύθμιση του θέματος της θρησκείας αναγνωρίζεται ότι είναι το σπουδαιότερο έργο του κράτους. Ο νομοθέτης οφείλει προπάντων να φροντίσει ώστε οι πολίτες να πιστεύουν στην ύπαρξη, στην πρόνοια και στην απόλυτη δικαιοσύνη των θεών. Οι άθεοι και οι αιρετικοί πρέπει να συνετισθούν με ένα προσεκτικά φιλοτεχνημένο «προοίμιον», ή με ποινικά μέσα να καταστούν ακίνδυνοι για την ευημερία του κράτους.
Παράξενες φαίνονται οι ποινές που οφείλουν να υποστούν οι αρνητές του θεού και οι αιρετικοί˙ ακόμη και η ποινή του θανάτου επιβάλλεται σε’ εκείνους που ύστερα από μακρόχρονη διαμονή στο «σωφρονιστήριον» (908a) ή στις φυλακές και με όλα τα μαθήματα που τους έγιναν από τους ηγέτες του κράτους, δεν μπορούν να μεταπεισθούν και δίνουν την εντύπωση ότι είναι αδιόρθωτοι (909a). Μπορούν να τιμωρηθούν και με ισόβια κάθειρξη, και άμα πεθάνουν δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να ταφούν στην πατρίδα τους (909c)» (Ε.Π. Παπανούτσου, Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα, εκδ. Δωδώνη, σ. 150, 152).
Ο Πλάτων μας λέει ότι μόνο με θεοκρατία ζούσε ευτυχισμένα ο άνθρωπος˙ «Μια παράδοση που έφτασε μέχρι τις μέρες μας αναφέρει πόσο ευτυχισμένοι ήταν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, όταν η γη τους πρόσφερε τα πάντα δίχως κόπο. Ο λόγος πιστεύεται, ότι ήταν ο εξής: ο Κρόνος γνώριζε, όπως είπαμε, ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να διοικήσει όλα τα ανθρώπινα πράγματα χωρίς να γίνει αλαζονικός και άδικος. Με τη σκέψη αυτή, όρισε για βασιλιάδες και κυβερνήτες στις πολιτείες μας όχι ανθρώπους, αλλά πλάσματα από ανώτερο και πιο θεϊκό γένος, τους δαίμονες» (Νόμοι 713cd).
Τι σημαίνει αρχαία παγανιστική θεοκρατία μας το εξηγεί ο Στράβωνας (Γεωγραφικά, 12, 2, 3): «Σε αυτόν τον Αντίταυρο υπάρχουν βαθιές και στενές κοιλάδες, όπου είναι τα Κόμανα και ο ναός της Ενυούς, η οποία αποκαλείται εκεί "Μα". Είναι αξιόλογη πόλη, αλλά οι κάτοικοί της αποτελούνται κυρίως από τους θεόπνευστους ανθρώπους και από τους ιερόδουλους που μένουν εκεί. Οι κάτοικοι είναι Κατάονες που, παρ' όλο που είναι υποτελείς του βασιλιά, είναι περισσότερο υποτελείς του ιερέα. Ο ιερέας είναι αφέντης του ναού και των ιερόδουλων (κύριός ἐστι καὶ τῶν ἱεροδούλων), οι οποίοι ήταν έξι χιλιάδες, όταν πήγα, άνδρες και γυναίκες». Συμπέρασμα: η θεοκρατία (το να δίνει ο θεός τους νόμους του κράτους στους ανθρώπους) δεν είναι αποκλειστικά «ιουδαϊκό φαινόμενο», αλλά συναντάται και στην πατρίδα μας. Οι αρχαιολάτρες κάποτε πρέπει να βγάλουν τις παρωπίδες της δυτικοευρωπαϊκής αρχαιολατρίας και να δουν ότι κάποια πράγματα για την Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ακριβώς όπως τους τα είπαν.
Ο Χριστιανισμός δεν προάγει τη θεοκρατία, αλλά διαχωρίζει τις εξουσίες. Άλλο ο Καίσαρας κι άλλο ο Θεός. Επιπλέον, οι Πατέρες και οι σύνοδοι της Εκκλησίας απαγορεύουν σε κληρικό να κατέχει πολιτικά (κοσμικά) αξιώματα, με ποινή την καθαίρεση.
Δ' Οικουμενική Σύνοδος, Χαλκηδώνα, 451 μ.Χ.
7ος κανόνας: «Αποφασίσαμε ότι όσοι έγιναν κληρικοί ή μοναχοί, δεν θα δεχθούν ούτε στρατιωτικό αξίωμα ούτε κοσμικό αξίωμα. Κι αν πράξουν κάτι τέτοιο (....) ας είναι αναθεματισμένοι».
Όσιος Επίσκοπος Κορδούης, (†357) P.G. 25, 745 D «(...) Οὔτε τοίνυν ἡμῖν [της Εκκλησίας] ἄρχειν ἐπὶ τῆς γῆς ἔξεστιν, οὔτε σὺ τοῦ θυμιᾶν ἐξουσίαν ἔχεις, βασιλεῦ».
Αποστολικοί Κανόνες, 81 (P.G. 137, 204 B) «Εἴπομεν, ὅτι οὐ χρὴ ἐπίσκοπον, ὴ πρεσβύτερον καθιέναι ἑαυτὸν εἰς δημοσίας διοικήσεις, ἀλλὰ προσευκαιρεῖν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς χρείας. Ἢ πειθέσθω οὖν τοῦτο ποιεῖν, ἢ καθαιρείσθω».
Αποστολικοί Κανόνες, 83 (P.G. 137, 208 A) «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, βουλόμενος ἀμφοτέρα κατέχειν, ῥωμαϊκὴν ἀρχὴν καὶ ἱερατικὴν διοίκησιν, καθαιρείσθω. «Τὰ» γὰρ «Καίσαρος, Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ»».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου