Εγκόλπιον Ορθοδοξίας: Η έγγραφη άρνηση του Αρχ/που Θεοφίλου Ιονέσκου.

Οι παλαιοημερολογίτες πνευματικοί επίγονοι του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, αφού έμειναν άνευ Επισκόπου το έτος 1955, όταν κοιμήθηκε ο Αρχιποιμήν τους, αφήνοντας τους ακέφαλους και αποίμαντους, μάλλον κάτι θα ήξερε, προσπάθησαν να λάβουν χειροτονία Επισκόπου από πολλές πηγές. Αλλά μη δυναμένων να βρουν πρόθυμες Συνόδους που θα αναλάμβαναν την ευθύνη να χειροτονήσουν κάποιον ή καποιους εκ των Αρχιμανδριτών τους, κατέφυγαν στον Αρχιεπίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ Ιβάνωφ και έλαβαν εκ των χειρών του χειροτονία Επισκόπου.

Έτσι το έτος 1960, απ' ό,τι λέγεται, ο Αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παππάς, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ταλαντίου από τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ. Ο Σικάγου δεν μπορούσε βεβαίως να δώσει κανένα νόμιμο χαρτί που να αποδεικνύει ότι έκανε την χειροτονία αυτή, διότι η Σύνοδος των Ρώσσων της Διασποράς της οποίας ήταν μέλος είχε απορρίψει τον π. Ακάκιο Παππά για να τον χειροτονήσει Επίσκοπο. Έτσι ο Ταλαντίου Ακάκιος επέστρεψε στην Πατρίδα άνευ αποδείξεων ότι όντως είναι Επίσκοπος και γι' αυτό, αρκετοί παλαιοημερολογίτες της παρατάξεως του δεν τον αποδέκτηκαν ως τέτοιον, αρχικώς τουλάχιστον.

Η ανυπαρξία Χειροτονητηρίου, ή αλλιώς Πιστοποιητικού Χειροτονίας, απαραιτήτου νομίμου εγγράφου για κάθε έναν που θέλει να λέγεται και να είναι Επίσκοπος, δικαιολογήθηκε εκ των οπαδών του με διάφορα σοφίσματα. Λόγω ψυχρού πολέμου έλεγαν κάποιοι, άλλοι έλεγαν λόγω του βεβιασμένου της υποθέσεως και θα το στείλουν αργότερα, πολλά κυκλοφορούσαν ως φήμες και λόγια περιφερόμενα.

Ακόμα βεβαίως Πιστοποιητικό Χειροτονίας δεν έχει παρουσιάσει καμία σύνοδος προερχόμενη από την πρώτη εκείνη χειροτονία του Ακακίου, αν και εφόσον έγινε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι ο Σικάγου Σεραφείμ ενήργησε κρυφά από την Σύνοδο του, την Ρωσική Σύνοδο των Επισκόπων της Διασποράς. Η οποία Σύνοδος δεν είχε κάνει δεκτό το αίτημα του Αρχ/τη Ακακίου να τον χειροτονήσει Επίσκοπο. Έτσι, με ποίον τρόπο κανείς δεν ξέρει, δέκτηκε να κάνει την χειροτονία ο Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπος Σικάγο και Ντιτρόιτ των ΗΠΑ.

Δεν μπορούσε λοιπόν να δώσει Πιστοποιητικό Χειροτονίας, διότι ό,τι έκανε το έκανε χωρίς να γνωρίζει η Σύνοδος του τις ενέργειες του. Επιπλέον έκανε κάτι απολύτως παράνομο και άκυρο, διότι ενώ η Σύνοδος του δεν είχε δεκτεί τον Αρχ/τη Ακάκιο ως υποφήφιο για χειροτονία εις Επίσκοπον, ο Σικάγου Σεραφείμ μόνος του, αντιθέτως από την επίσημη απόφαση της Συνόδου του, κρυφά χωρίς άδεια από την Σύνοδο του, χειροτόνησε έναν Αρχ/τη σε Επίσκοπο. Τέτοιου είδους χειροτονίες για τους Ιερούς Κανόνες είναι σαν να μην έγιναν. Ο Ταλαντίου Ακάκιος ουδέποτε απέδειξε ότι χειροτονήθηκε Επίσκοπος, ουδέποτε εμφανίστηκε ένα Πιστοποιητικό Χειροτονίας που να αποδεικνύει ότι όντως ο π. Ακάκιος έγινε έστω και έτσι Επίσκοπος. Οποιοσδήποτε μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θεωρεί Επίσκοπο τον π. Ακάκιο και δεν θα είναι παράλογο αυτό.

Επίσης οι παλαιοημερολογίτες επίγονοι του Ταλαντίου Ακακίου, ρασοφόροι και λαϊκοί, όσοι ασχολούνται με το θέμα, επιμένουν ότι δεν έκανε την χειροτονία μόνος του ο Σικάγου Σεραφείμ, αλλά μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Γαλλίας Θεόφιλο Ιονέσκου, έναν Ρουμάνο Επίσκοπο ο οποίος χρησιμοποιούσε και το παλαιό ημερολόγιο και το νέο. Αλλά υπάρχει γραπτή διάψευση του ιδίου του Αρχ/που Θεοφίλου, που αρνείται την συμμετοχή του σε χειροτονία Έλληνος Κληρικού ονόματι Ακακίου Παππά! Αυτή μάλιστα η γραπτή διάψευση του Αρχ/που Θεοφίλου έρχεται χρονικώς μετά την ανεπίσημο χαρτί κάποιων Επισκόπων της Ρωσικής Συνόδου του έτους 1969, το οποίος δήθεν αποτελεί για κάποιους επίσημη αναγνώριση των χειροτονιών του 1960 και του 1962, και οι δύο έγιναν κρυφά από την Ρωσική Σύνοδο των Επισκόπων της Διασποράς, η πρώτη το 1960 όπως είπαμε από τον Σικάγου Σεραφείμ και η δεύτερη από τον ερχόμενο το 1962 στην Ελλάδα, Αρχ/πο Σαντιάγκο και Χιλής Λεόντιο Φιλίπποβιτς. Ούτε ο Χιλής Λεόντιος είχε άδεια από την Σύνοδο του να έρθει και να χειροτονήσει Επισκόπους στην Πατρίδα μας.

Η ανύπαρκτη αυτή αναγνώριση του 1969, είναι ένα χαρτί χωρίς αριθμό Πρωτοκόλλου, χωρίς σφραγίδα, και υπογράφεται από την μειοψηφία των Επισκόπων, 11 στον αριθμό, ενώ η πλειοψηφία 13 στον αριθμό, δεν το υπογράφει, δεν αναγνωρίζει τις χειροτονίες αυτές. Είναι ένα ιδιωτικό χαρτί που δεν γνωρίζουμε πού και πώς προέκυψε, αφού η έλλειψη αριθμού Πρωτοκόλλου δείχνει ότι δεν πέρασε μέσα από την συνεδρίαση της Συνόδου αλλά προέκυψε παρασκηνιακώς και παρασυνοδικώς. Η γραπτή διάψευση του Αρχ/που Θεοφίλου αναιρεί ακόμη και αυτήν την ανεπίσημη ''αναγνώριση'', αφού ο δεύτερος Επίσκοπος που δεν κατονομάζεται σε αυτήν(!), δηλ. ο Αρχ/πος Θεόφιλος, αρνείται την συμμετοχή του στην χειροτονία του Αρχ/τη Ακακίου, επωνύμως και επισήμως.

Από την άλλη πλευρά πάλι, αυτή του Σικάγου Σεραφείμ, υπάρχει επιστολή στην οποίαν γράφει πως δεν περίμενε ποτέ ότι ο Γαλλίας Θεόφιλος θα αρνείτο την συμμετοχή του στην χειροτονία του π. Ακακίου το 1960. Έτσι το τί έγινε επ' ακριβώς στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στο Ντιτρόιτ δεν θα μάθουμε ποτέ. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως είτε δύο χειροτόνησαν, είτε ένας τον Αρχ/τη Ακάκιο, η χειροτονία εφόσον ήταν λάθρα της Συνόδου, άνευ αδείας, άνευ Πιστοποιητικού Χειροτονίας, άνευ επισήμου Συνοδικής αναγνωρίσεως από την Σύνοδο των Διασποριτών και με όσα έχουν λεχθεί γύρω από αυτήν, την ας πούμε χειροτονία, τελικώς μόνο έγκυρη δεν ήταν τόσο αυτή όσο και οι επόμενες χειροτονίες του έτους 1962.

Μετά απ' όλη αυτήν την κουραστική και τόσο μπερδεμένη κατάσταση, ο καθένας μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματα του, για το κατά πόσο είναι έγκυρες οι χειροτονίες που προέρχονται από την πρώτη αυτή χειροτονία του 1960, με βάση τους Ιερούς Κανόνες. Επίσης να σημειώσουμε ότι το έτος 1978, η αγία αυτή μορφή της Ορθοδοξίας, ο Μητροπολίτης των Ρώσων της Διασποράς Φιλάρετος απαγόρευσε πάσα εκκλησιαστική κοινωνία με μέλη της συνόδου του τότε Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος ως Πρόεδρος της Συνόδου των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς κοιμήθηκε το έτος 1985, ήδη όμως οι Διασπορίτες Ρώσοι Επίσκοποι είχαν διακόψει κάθε εκκλησιαστική κοινωνία στις ΗΠΑ, με τους παλαιοημερολογίτες Έλληνες που είχαν σχέση με την Σύνοδο του Αρχ/που Αυξεντίου, από το 1978.

Αυτήν την σοβαρή ιστορική αλήθεια την αποσιωπούν οι αδελφοί μας παλαιοημερολογίτες, γνωστοί και ως ''Φλωριναίοι'', αφού κοινωνούν με τους νεοημερολογίτες επισήμως στις ενορίες τους μεταδίδοντας τους τα μυστήρια τους την ώρα που οι ίδιοι κατηγορούν την νεοημερολογιτική εκκλησία για οικουμενισμό.

Παρουσιάζουν τον άγιο αυτό Ιεράρχη ως μέρος της ιστορίας τους, για να κερδίζουν τρόπον τινά μία κάποια κανονικότητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τους είχε αποκηρύξει και ουδεμία εκκλησιαστική σχέση ήθελε μαζί τους. Αυτά στην επίσημη Εγκύκλιο του έτους 1978 των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς. Βεβαίως λάθη έκαναν Επίσκοποι μέλη της Συνόδου αυτής αλλά δεν κρίνεται η αγιότης του βίου ενός ανθρώπου από τα λάθη συνεπισκόπων του. Αυτά τα υποστηρίζουν όσοι δεν έχουν μελετήσει επαρκώς εκκλησιαστική ιστορία. Ως γνωστόν οι Ρώσοι της Διασποράς είχαν διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με τον οικουμενισμό το έτος 1965 και Αναθεμάτισαν τον οικουμενισμό και την θεωρία των κλάδων επισήμως και Συνοδικώς το έτος 1983, κάτι που καμία Σύνοδος δεν έχει κάνει ποτέ.

Όσα γράφουμε τα γράφουμε όχι για να ταράζουμε ψυχές, αλλά για να γράφεται η εκκλησιαστική ιστορική αλήθεια, η οποία από τα λεγόμενα παλαιοημερολογιτικά ιστολόγια και σελίδες σχεδόν εκλείπει. Λόγω αγνοίας αλλά και λόγω προκατάληψης. Αν και ποτέ δεν λαμβάνουμε τεκμηριωμένες απαντήσεις σε όσα δημοσιεύουμε, δεν θεωρούμε ατελέσφορο το να γράφουμε τα ιστορικά δεδομένα με αποδείξεις και φωτογραφίες από έγγραφα όπως θα δείτε πιο κάτω, διότι πολλοί άνθρωποι όταν βλέπουν λαμπρές εορτές και πλήθος ενδεδυμένων Επισκόπων και Πρεσβυτέρων, δεν στέκονται εκεί αλλά ψάχνουν την πραγματικότητα. Το πώς θα κρίνει την κάθε ψυχή ο Κύριος δεν είναι δική μας μέριμνα, εμείς μόνο παρουσιάζουμε αποδείξεις περί του ποιοί είναι Ιεροκανονικώς Επίσκοποι και ποιοί όχι.

Για ενδελεχή μελέτη του θέματος των Συνόδων των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'' της Ελλάδος και κατά πόσον είναι εκκλησίες με την έννοια και την εγκυρότητα των Ιερών Κανόνων μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ, εδώ, εδώ.

Δείτε την επιστολή του Αρχιεπισκόπου Γαλλίας, Θεοφίλου Ιονέσκου, στην οποία αρνείται την συμμετοχή του στην κρυφή και άκυρη χειροτονία του π. Ακακίου Παππά το 1960.