Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', μέρος έκτο.

 

Αναφέρεται πως η Ηγουμένη Μαριάμ τον θεωρούσε τον μόνο Ορθόδοξο Επίσκοπο σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι άποψη της Ηγουμένης και δεν έχει σχέση με την αγιότητα του Επισκόπου Ματθαίου. Αν κάποιου Κληρικού τα πνευματικά τέκνα εκφράζουν προσωπικές απόψεις αυτό εμποδίζει τον Κληρικό να αγιάσει; Τί νέα θεολογία είναι αυτή; Ο ίδιος ο Άγιος θεωρούσε ότι ήταν Επίσκοπος ορθοτομών το λόγον της αληθείας. Γι' αυτό άλλωστε ήρθε σε επαφή μέσω επιστολών με κάποιους Επισκόπους στη Λευκορωσία κατά μαρτυρία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ανδρέου Ανέστη, αλλά και οι δύο πλευρές σταμάτησαν τις επαφές λόγω της κομμουνιστικής εγκληματικής δράσης στην Πατρίδα μας τη περίοδο 1944 - 49. Αν οι αρχές διεπίστωναν ότι παλαιοημερολογιτικό μοναστήρι έχει επαφές με πρόσωπα στη Λευκορωσία, θα το έκλειναν άμεσα λόγω κομμουνιστικής δράσης και κατασκοπείας μέ βάση τους τότε νόμους. Οπότε η αστήριχτη κατηγορία πως ο Άγιος Ματθαίος θεωρούσε εαυτόν ως τον μόνο Ορθόδοξο Επίσκοπο σε όλη την γή είναι τουλάχιστον αστεία και αυτό θα φανεί παρακάτω όχι από λόγια Ματθαιϊκών.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για Επισκόπους που θεωρούν εαυτούς ως τους μόνους στον σημερινό κόσμο, ας θέσουμε μερικά ερωτήματα αν και γνωρίζουμε πως απάντηση όπως πάντα δεν θα λάβουμε. 

Ποιοί Κανόνες εν καιρώ μη κεκριμένης αιρέσεως, δίνουν το δικαίωμα σε μία τοπική εκκλησία όπως η ''Εκκλησία ΓΟΧ Ελλάδος'' των Φλωριναίων, να χειροτονεί Επισκόπους για την Αμερική αφού αυτή υπάγεται στο Πατριαρχείο Κων/πόλεως και όχι στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος; Προβλέπεται από τους Κανόνες να δημιουργείται άλλη σύνοδος, εκεί που υπάρχει ακόμη η υπόδικη σύνοδος της Εκκλησίας, και μάλιστα από μία τοπική εκκλησία η οποία δεν έχει Κανονικό δικαίωμα να το κάνει; 

Ποιοί Κανόνες επιτρέπουν να φύγει Επίσκοπος από μία Ορθόδοξη Σύνοδο αν δεν υπάρχουν λόγοι Πίστεως όπως έκανε ο Αστορίας Πέτρος Αστυφίδης ο οποίος έφυγε από την Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς; Οι Φλωριναίοι που αναγνώριζαν την Σύνοδο των Ρώσσων ως Ορθόδοξη γιατί δέχτηκαν τον Αστορίας Πέτρο στους κόλπους τους; Γιατί δέχτηκαν τον Αστορίας και ταυτόχρονα έλεγαν ότι είναι αδέλφια με τους Ρώσσους της Διασποράς; Ποιοί Κανόνες επιτρέπουν σε μία τοπική εκκλησία να λειτουργεί ως παγκόσμια εκκλησία; Ποιοί Κανόνες επιτρέπουν σε Επίσκοπο ανδρώας Μονής να χειροτονεί Ιερείς σε άλλη ήπειρο; Επιτρέπεται από την Ελλάδα να πηγαίνει Επίσκοπος στην Αφρική και να ιδρύει ενορίες όταν η Αφρική υπάγεται στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας; Επιτρέπεται από τους Κανόνες υπαρχούσης της υπόδικης τοπικής Εκκλησίας να ιδρύεται άλλη Εκκλησία με άλλον Αρχιεπίσκοπο; Αφού η εν δυνάμει σχισματική Εκκλησία δεν έχει ακόμη δικαστεί, είναι υπόδικη όπως λένε, τότε πως οι Φλωριναίοι αναδεικνύουν άλλον Αρχ/πον και κάνουν άλλο συνοδικό σχήμα πριν καταδικαστεί η υπόδικη νεοημερολογιτική Εκκλησία;

Ας έρθουμε όμως στην ουσία, οι εμφανιζόμενες ως εκκλησίες ''ΓΟΧ'' είναι παρακλάδια του νεοημερολογιτισμού εφόσον οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι τους χειροτόνησε και ο Αρχ/πος Γαλλίας Θεόφιλος Ιονέσκου το 1960. Πράγμα το οποίο ο ίδιος ο Γαλλίας Θεόφιλος το αρνείτο εγγράφως και προφορικώς μέχρι που απεβίωσε! Έχουν άμεση κοινωνία με τον νεοημερολογιτισμό μέσω των μυστηρίων τα οποία μεταδίδουν στους, κατά την δική τους ομολογία, εκτός εκκλησίας νεοημερολογίτες. Πώς γίνεται κάποιος να είναι μέλος υπόδικης Εκκλησίας, αλλά να είναι και εκτός Εκκλησίας ήδη (βλέπε Εγκύκλιο του 1974) σαν να έχει ήδη δικαστεί η υπόδικη Εκκλησία της οποίας είναι μέλος;

Αν το νέο ημερολόγιο δεν είναι εν ενεργεία σχίσμα αλλά υπόδικο σε μέλλουσα σύνοδο, τότε με βάση αυτή την λογική και θεωρία, οι Φλωριναίοι παλαιοημερολογίτες Κληρικοί είναι υπόδικοι για την κοινωνία τους με τον υπόδικο νεοημερολογιτισμό και άρα αν κάποιος θέλει να λέγεται και να είναι Ορθόδοξος θα πρέπει να μην έχει ουδεμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. Οι κοσμικές αναγνωρίσεις από την Πολιτεία είναι γεγονός, δεν είναι εγγύηση όμως πως μία σύνοδος έχει Κανονική χειροτονία και άρα Αποστολική Διαδοχή διότι πολλές έχουν τον τίτλο αλλά μόνο μία έχει την Χάρη. Επιπλέον μία σύνοδος για να έχει Διαδοχή πρέπει πρωτίστως να έχει Κανονική χειροτονία.

Κάπου αναφέρεται από πνευματικά παιδιά του Αγίου ότι ήταν λειτουργός στην αγρυπνία που ενεφανίσθη ο Τίμιος Σταυρός. Όντως στην εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού δεν ήταν λειτουργός ο Άγιος Πατέρας Ματθαίος, αλλά αν το έγραφαν αυτό τα πνευματικά παιδιά του δεν είναι ευθύνη του Αγίου. Επίσης δεν είναι απόδειξη αυτό προσωπολατρείας προς τον Άγιο διότι μπορεί να το έγραφαν από λάθος πληροφόρηση. Άλλωστε η πληροφορία αυτή έρχεται από το βιβλίο ''Δακτυλοδείκτης'', του Ρουμάνου αγιομάχου και υβριστού του Αγίου Νεκταρίου, Μοναχού Αρσενίου Κοττέα, χωρίς όμως να αναφέρει ο π. Αρσένιος που το βρήκε γραμμένο και υπό ποιού Ματθαιϊκού. Οπότε μπορεί να κάνει λάθος και σε αυτό το σημείο ο π. Αρσένιος, όπως έκανε λάθος για το ανύπαρκτο συλλείτουργο του π. Ματθαίου με τον Πατριάρχη Μελέτιο εν Αγίω Όρει. Αν δεν πλανάται και σε αυτό το σημείο τότε ήταν λάθος η πληροφορία που έδιναν οι Ματθαιϊκοί για τον Άγιο. 

Ας δούμε όμως λίγο και πάλι το πνεύμα γραφής και την εμπάθεια του π. Αρσενίου κατά του Αγίου Ματθαίου ώστε να κατανοήσουμε πόσο αξιόπιστος συγγραφέας ήταν. Γράφει στη σελ. 13, ''ως θείος Πατήρ και ως ήλιος εκλαμπρότατος επί Ναού Υψίστου, ο Πανάγαθος Θεός ταις επί τόπου δεήσεσι του επικαμπτόμενος, κατά την νύκτα της 14/9/1925 εν τω Ιερώ Ναώ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εν Αθήναις, εφανέρωσε τον Τίμιον Σταυρόν! Εν ώ αυτός τότε ήτο στο Άγιον Όρος, ασχολούμενος με ποιηματάκια και εξομολογήσεις των θεομπαικτών!''. 

Αμυνόμενοι απέναντι στην ανήθικη επίθεση που δέχτηκε το 1953 από τον αγιομάχο Μοναχό Αρσένιο Κοττέα ο ήδη κοιμηθείς από το 1950 Άγιος Ματθαίος, είμαστε υποχρεωμένοι να ρωτήσουμε το εξής, είναι ήθος Μοναχού, το να ειρωνεύεται ότι έγραφε ''ποιηματάκια'' ο Ιερομόναχος Ματθαίος; Είναι ήθος για τον Μοναχό Αρσένιο Κοττέα, να καθυβρίζει εκείνους που πήγαιναν να εξομολογηθούν στον πνευματικό της Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας, π. Ματθαίο, ονομάζοντας τους ''θεομπαίκτες''; Μήπως γνώριζε όλους όσους πήγαιναν στο πετραχήλι του και ασφαλώς γνώριζε ότι είναι θεομπαίκτες; Τί του έφταιγαν οι Μοναχοί και Ιερομονάχοι που εξομολογούντο στον Ιερομόναχο Ματθαίο; Αποτελεί αξιόπιστο μάρτυρα και καταγραφέα γεγονότων ένας Μοναχός που μιλάει έτσι για ανθρώπους που δεν είχε δει ποτέ του;

Ο π. Αρσένιος μέσα στο μίσος του απέναντι στον Άγιο Νεκτάριο προσπάθησε να απαξιώσει και όποιον συνδεόταν μαζί του, έτσι το μίσος του π. Αρσενίου συμπεριέλαβε και τον Άγιο Ματθαίο αλλά και όλους όσους πήγαιναν να εξομολογηθούν σε αυτόν. Στο μίσος του ο π. Αρσένιος συμπεριέλαβε και τις Μοναχές του Αγίου Ματθαίου και τις Μοναχές του Αγίου Νεκταρίου, γράφοντας τα εξής στη σελ. 14, ''Ταύτα συμβαίνουν δυστυχώς όταν κανείς τας φρένας δεν έχει σώας και αδιακρίτως περιπλέκεται με ονειροπώλους και πείσμονας Καλογραίας (αναφερόμενος στον Άγιο Ματθαίο) όπως, φεύ! και ο Νεκτάριος Πενταπόλεως Ηγούμενος της εν Αιγίνη γυναικείας Μονής''. 

Θλιβερό το φρασεολόγιο του τιμωμένου υπό τινών, ως μεγάλου αγωνιστού π. Αρσενίου Κοττέα. Αφού από τα βιβλία εκείνου δανείζονται κάποιοι επιχειρήματα κατά του Αγίου Νεκταρίου και κάποιοι κατά του Αγίου Ματθαίου, ας προβληματιστούν τουλάχιστον για το ποιόν εμπιστεύονται. Είναι επίσης ενδεικτικό του μίσους που 'χε στη καρδιά του ο π. Αρσένιος, όταν αποφαίνεται σαν ειδήμων, ότι οι Άγιοι Νεκτάριος και Ματθαίος δεν είχαν σώας τας φρένας. Δηλαδή έπασχαν από κάποια ψυχική ασθένεια; Μήπως από κάποια φρενοβλάβεια; Πώς το γνώριζε αυτό ο Μοναχός Αρσένιος; Είχε σπουδάσει ιατρική μήπως; Τίποτα από όλα αυτά. Αρκεί η εμπάθεια για να μιλά μία Χριστιανή ψυχή έτσι και να πέφτει από την αρετή στο σκότος της κακίας. Θλιβερές αλλά αναγκαίες διαπιστώσεις. Ο Θεός να ελεήσει την ψυχή του Μοναχού Αρσενίου και να φωτίσει όσους χρησιμοποιούν τα γραφόμενά του.

Για το αν ο π. Ματθαίος ήταν στη αιματοβαμμένη αγρυπνία της Μάνδρας ως συλλειτουργός του Ιερομονάχου Χριστοφόρου Ψαλλίδα ή όχι οι απόψεις διαφέρουν. Αλλοι λένε ότι ήταν δύο λειτουργοί, ο π. Χριστοφόρος και ο π. Ματθαίος, άλλοι λένε ένας μόνο, ο π. Χριστοφόρος. Το θέμα αυτό για εμάς δεν είναι σημαντικό. Εξαρτάται η αγιότητα ενός προσώπου από το αν παρευρίσκετο σε μία αγρυπνία ή όχι; Δεν έχουμε συναντήσει ποτέ αυτό το θεολογικό επιχείρημα. Αν κάποιος ήταν σε αγρυπνία είναι άγιος ενώ αν δεν ήταν, δεν είναι άγιος; Δεν μπορεί το μυαλό μας, αλήθεια, να καταλάβει τέτοια αθεολόγητα επιχειρήματα.

Συνεχίζει το άρθρο με άλλη μία αμφιλεγόμενη πηγή που δεν είναι άλλη από εφημερίδα της εποχής. Το Μοναστήρι της Κερατέας βρισκόταν σε άνθιση, όλο και νέες κοπέλες πλαισίωναν τον αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων δεχόμενες την Μοναχική κλήση και υποτασσόμενες στην Ηγουμένη και τον Πνευματικό τους πατέρα. Οι δημοσιογράφοι της εποχής, άλλοι νεοημερολογίτες και άλλοι ελάχιστοι, ακολουθούντες το παλαιό, μιλούσαν για την πρωτοφανή αυτή άνθιση σε Μοναστήρι της Ελλάδος! Όλοι έβλεπαν σχεδόν με καχυποψία την ακμάζουσα Λαύρα. Λίγοι, όπως πάντα, εκτίμησαν την πνευματική εργασία που γινόταν εκεί, οι πολλοί όλο και κάτι αρνητικό είχαν να πουν, κυρίως βγαλμένο από την φαντασία τους. 

Όσα γράφει ο π. Βαρθολομαίος, ότι δήθεν μελετούσε ο Ιερομόναχος Ματθαίος να πάει στη Σερβία για να χειροτονηθεί, σε συνδυασμό με τα αμφιβόλου σοβαρότητος δημοσιεύματα της εφημερίδος, συγκεκριμένα για το πρόσωπο του Αγίου Ματθαίου, εντάσονται ίσως στο γενικό πλαίσιο πολεμικής που ασκούσαν εχθροί και ''φίλοι'' εναντίον του έργου του Αγίου. Αλλά και αν είχε προσκληθεί ή είχε προταθεί για υποψήφιος Επίσκοπος, κάτι το οποίο δεν μαρτυρείται από κάπου, αυτό δεν αποτελεί αρνητικό στοιχείο για την αγιότητα του Επισκόπου Ματθαίου. Ίσα ίσα αποδεικνύει ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του τον μόνο Ορθόδοξο επί της γης, όπως αδίκως τον κατηγορούσαν και τον κατηγορούν μέχρι σήμερα. 

Μερικοί άνθρωποι δεν κατανούν ότι με όσα γράφουν ακυρώνουν όσα έγραψαν λίγο πριν! Αν κάποιοι κατηγορούν τον Άγιο Ματθαίο ότι θεωρούσε τον εαυτό του τον μόνο Ορθόδοξο Επίσκοπο επί της γης, αλλά ταυτόχρονα λένε ότι σχεδίαζε να πάει να χειροτονηθεί Επίσκοπος από τους Σέρβους Επισκόπους αντιφάσκουν. Αν δεν καταλάβαμε πάλι εμείς κάτι καλώς να μας διορθώσουν οι αδελφοί μας. Απάντηση όμως ως τώρα δεν έχουμε λάβει...

Η συνέχεια της μυθοπλασίας του π. Ακακίου ότι φούσκωνε η έπαρση του Αγίου Ματθαίου από τα δήθεν λεγόμενα των Μοναζουσών του είναι μία ψυχαναλυτική ιατρική γνωμάτευση άνευ κύρους! Ήταν μέσα στην καρδιά του και γνώριζε τί συνέβαινε; Όσοι άγιοι αββάδες δέχονταν προσφωνήσεις όπως ''άγιε γέροντα'', ''άγιε πατέρα'', ''τίμιε πάτερ'' κλπ, όλοι αυτοί φούσκωναν από έπαρση ή αυτό ισχύει μόνο για τον Άγιο Ματθαίο;

Τονίζουμε και πάλι πως ο αρθρογράφος, μας λέγει ότι δανείζεται τα έγκυρα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής και όχι τα αναληθή. Αλλά δεν μας αποδεικνύει για κάθε δημοσίευμα εφημερίδος που αναδημοσιεύει με ποιά κριτήρια το ξεχώρισε απο τα αναληθή δημοσιεύματα, ούτε μας αποδεικνύει το κάθε δημοσίευμα εφημερίδος που χρησιμοποιεί πώς τελικώς κατοχυρώνει την θέση του εγκύρου δημοσιεύματος. Εν ολίγοις, πώς γνωρίζουμε εμείς ότι τα δημοσιεύματα των εφημερίδων που βλέπουμε στο άρθρο του, είναι αληθείς αναφορές δημοσιογράφων και όχι ανακρίβιες ή ίσως και συκοφαντικές αναφορές, τις οποίες από λάθος εκτίμηση ο αρθρογράφος τις αξιολόγησε ως έγκυρες; Δεν το γνωρίζουμε.

Παρακάτω ο αρθρογράφος μας λέγει οτι είναι άξιον προσοχής ότι η προσφώνηση ''Άγιος Πατέρας'', που χρησιμοποιούσαν οι Μοναχοί και οι λαϊκοί για τον Άγιο Ματθαίο, όζει, δηλαδή βρωμάει, παπισμό! Ίσως ο αρθρογράφος μας να μην έχει αναγνώσει τους βίους των Αγίων μας, αν ισχύει αυτό τότε είναι ''λογικό'', να μιλά έτσι για μία καθαρά Χριστιανική συνήθεια από αρχαιοτάτων χρόνων... Αν ανοίξει κάποιος ένα οποιοδήποτε βιβλίο με ιστορίες των αρχαίων Αγίων της Εκκλησίας μας, θα διαπιστώσει ότι η συνήθεια να προσφωνείται κάποιος εν ζωή ακόμα ''Άγιος πατέρας'', ήταν καθεστώς και μάλιστα έδειχνε και την πνευματική κατάσταση του εκφραζομένου κατά τέτοιον τρόπο! 

Ας δούμε τι αναφέρεται στο σημαντικότατο βιβλίο με τίτλο, ''Η κατ' Αίγυπτον των Μοναχών ιστορία'', εκδόσεις Τήνος, Αθήναι 1992. Αυτό το κείμενο με περιεχόμενο τις ιστορίες αρχαίων Αγίων της Εκκλησίας μας, ασκητών, ερημιτών και αναχωρητών της Αιγύπτου, ήταν για εκατονταετίες σπουδαίο ανάγνωσμα των Χριστιανών που γνώριζαν τι έπρεπε να μελετούν προς ωφέλειαν της ψυχής τους. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και τα λατινικά, στον 20ο αιώνα μεταφράστηκε στα γαλλικά το 1964 και στα γερμανικά το 1967. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν ερχόμαστε σε επαφή με την αρχαία παράδοση της Μοναχικής πολιτείας την οποίαν προσπάθησε επιτυχώς ως ένα βαθμό να αναστήσει ο Άγιος πατέρας Ματθαίος. Στη σελίδα 57, μας μιλά ο αφηγητής που είδε και κατέγραψε τις εμπειρίες του από την έρημο της Αιγύπτου και γράφει, ''όπως άκουσα από τον άγιο πατέρα Απολλώ να διηγήται''. Το ίδιο γράφει και στην επόμενη σελίδα, ''συνέβη να περάσει από εκεί ο άγιος μαζί με μερικούς αδελφούς''. Το ίδιο γράφει στη σελίδα 62, ''ήταν ο άγιος Απολλώ σε ένα σπήλαιο του βουνού μαζί με πέντε αδελφούς''... Αυτά τα γράφει ο περιηγητής για πρόσωπο το οποίο ήταν εν ζωή! και όπως είδαμε τον ονομάζει ''άγιο πατέρα''. Ξανά τον προσφωνεί άγιο στη σελίδα 69, ''Τότε ο άγιος Απολλώς''... 

Αλλά δεν ήταν μόνο προς τον Άγιο Απολλώ η προσφώνηση αυτή. Στο ίδιο βιβλίο, ανάγνωσμα αιώνων στην Εκκλησία μας ήδη από τον 4ο αιώνα, γράφει για τον Άγιο Αμμούν, στη σελίδα 70, ''μας διηγείτο ο αδελφός αυτός πως ήταν στο τόπο εκείνο ένας άγιος, ο Αμμούν''. Στη σελίδα 72, '' αυτός ήταν ο λόγος που έκανε τον άγιο να σκοτώση το ερπετό''. Στην επόμενη σελίδα αναφέρεται ο ευλαβής προσκυνητής, που ως περιηγητής έγραψε τις εμπειρίες του, πως συνάντησε ''έναν πρεσβύτερο που είχε κοντά στην έρημο το ερημητήριο του, Κόπρης το όνομά του, άγιος άνθρωπος, κάπου ενενήντα χρονών''... Μόνο από ένα βιβλίο είχαμε τόσα παραδείγματα. Κατά τον αρθρογράφο και αυτά όζουν, δηλαδή βρωμούν παπισμό; Μόνο που τον 4ο αιώνα δεν υπήρχε παπισμός! Δεν είναι μόνο αυτό το σπουδαίο ιστορικό ντοκουμέντο που έχουμε για την παλαιά Μοναχική πολιτεία, αλλά και ο εκτενής βίος του Αγίου Αντωνίου αναφέρει ότι ενώ εν ζωή τον προσφωνούσαν ''Μέγα'', ουδέποτε τους εμπόδισε από την συνήθεια τους αυτή ο Άγιος. Ίσως υπήρχαν και τότε κάποιοι να τον κατηγορήσουν ότι αυτό ενίσχυε δήθεν τον εγωϊσμό του.

Ακόμα σ' ένα σημαντικότατο για Μοναχό βιβλίο, το οποίο το έγραψε ο κατ' εξοχήν επιστήμονας της Μοναχικής Πολιτείας, ο όντως Δάσκαλος της Θεωρίας και της Πράξεως, Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, γνωστός και ως, ο της Κλίμακος, στο άφταστο σύγγραμμα του ''Κλίμαξ'', του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν ''Πλάκες Πνευματικαί'', συναντούμε την έκφραση, ''Προς τον υπερφυέστατο και ισάγγελο και μέγιστο διδάσκαλο'', την προσφώνηση αυτή την γράφει ο Ηγούμενος της Ραϊθώ Ιωάννης, προς τον  Ιωάννη Ηγούμενο του Σινά. Στις δύο επιστολές που εμπεριέχονται στην αρχή του βιβλίου Κλίμαξ, ανταλλάσσονται εκφράσεις όπως, ''θαυμάσιε πάτερ'', ''πέφτουμε στα πόδια σου'', ''ιερέ φίλε'', ''ώ θείε και ιερέ φίλε'', ''ώ άριστε διδάσκαλε''. Όλα αυτά είναι παπικά φαινόμενα κατά τον αρθρογράφο ή μόνο όσα αφορούν στο πρόσωπο του Αγίου Πατέρα Ματθαίου; Στον παπισμό υπήρχε η συνήθεια κάποτε, να γονατίζουν έμπροσθεν των ποδών του Πάπα. Στις επιστολές είδαμε την έκφραση, ''πέφτουμε στα πόδια σου''. Είναι και αυτό παπική συνήθεια κατά τον αρθρογράφο;

Ρητορικό το ερώτημα γιατί αυτού του είδους οι προσφωνήσεις όπως φαίνεται από τα αρχαιότατα αυτά κείμενα, ήταν μία ευγενική συνήθεια η οποία όμως ερμηνεύεται ώς παπικής προελεύσεως, από τους μη δεχομένους τον Άγιο Ματθαίο. Γιατί κατηγορείται αδίκως ο Άγιος πατέρας Ματθαίος αφού τέτοιες προσφωνήσεις υπήρχαν 1600 χρόνια πριν τουλάχιστον;

Άλλη μία απάντηση σε εκείνους που σκανδαλίστηκαν ή ακόμα σκανδαλίζονται από την προσφώνηση ''Άγιος πατέρας'', μας δίνει μία πιο νέα, για τον εκκλησιαστικό χρόνο, ιστορική μαρτυρία από το βιβλίο, ''Η ΘΗΒΑΪΔΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ'', μετάφραση επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Δ' έκδοση 1988, στη σελίδα 169. Εκεί ο εν ζωή ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ προσφωνείται Άγιος πατέρας το έτος 1525, δηλαδή 1000 χρόνια μετά τα παραδείγματα που φέραμε από το βιβλίο με τις ιστορίες των Μοναχών της Αιγύπτου, και δεν εμποδίζει διόλου τον λαϊκό Δανιήλ να τον προσφωνεί έτσι και δεύτερη φορά λίγο πιο κάτω. 

Όμως μόνο ο Άγιος πατέρας Ματθαίος άφηνε κατά την άποψη κάποιων, να τον προσφωνούν έτσι για να θρέφει τον εγωϊσμό του ή καταλάβαμε λάθος; Μπορούν να πούν το ίδιο για τους Αγίους που ως τώρα αναφέραμε, ότι ενεργούσαν κατά τον ίδιο τρόπο; Γιατί μόνο ο Άγιος Ματθαίος κατ' αυτούς εσκέπτετο έτσι; Μήπως ήταν μέσα στη καρδιά του και γνώριζαν όσα γνωρίζει μόνο Ο Κύριος; 

Πίσω στο βιβλίο, στη σελίδα 172, ο Άγιος Αλέξανδρος προσφωνείται πάλι ''Άγιος πατέρας'', από τον μαθητή του Ηρωδίωνα και ''Όσιος πατέρας'' προσφωνείται στη σελίδα 175. Μετά την οσιακή κοίμηση του, σε μόλις 14 χρόνια συνετέθη ακολουθία προς τιμήν του! Όταν συνέθεσαν εγκώμια μετά θάνατον οι Μοναχές και οι Μοναχοί του Αγίου Ματθαίου λοιπόν, δεν έκαναν κάτι καινοτόμο, κάτι αντορθόδοξο. Ναός προς τιμήν του Αγίου Αλεξάνδρου υπήρχε μόλις 26 χρόνια μετά την κοίμηση του! Οι ακραίοι Ματθαιϊκοί πάντως στα 26 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του Αγίου Ματθαίου δεν είχαν χτίσει ακόμα ναό.

Στο ίδιο βιβλίο την προσφώνηση ''Αγιος πατέρας'', την συναντούμε πάλι στη σελίδα 219 προς τον Μοναχό Ευφρόσυνο και στην σελίδα 231 από έναν λαϊκό ονόματι Βασίλειο, προς έναν ερημίτη ονόματι Ανδρέα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων με παραδείγματα από πολλούς βίους Αγίων. Αυτά τα δανειστήκαμε κατόπιν αυθόρμητης επιλογής από την βιβλιοθήκη, από μερικά βιβλία μόνο! Αντιλαμβάνεστε πόσα θα μπορούσαμε να γράψουμε, αν ασχολούμεθα αποκλειστικώς και μόνο με την, παπική για κάποιους, αρχαιοτάτη αυτή συνήθεια. Σημείωστε μάλιστα πως οι ασκητές, ερημίτες και λοιποί που άκουγαν να τους προφωνούν, ''άγιε πατέρα'' ή ''όσιε πατέρα'', δεν μάλωναν εκείνους που τους προσφωνούσαν έτσι, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ κάποιος να κατηγορήσει τους ασκητές αυτούς ότι έθρεφαν τον εγωϊσμό τους μέσω αυτών των προσφωνήσεων.