Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', μέρος πρώτο.

Ἦχος πλ. α΄. «Βασίλισσα τοῦ κόσμου»

Ματθαῖε Ἱεράρχα, ἀστέρα φαεινέ, 

καύχημα Ὀρθοδόξων, τραῦμα τῶν κακοδόξων, 

Ποιμήν ἀληθινέ.

Μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, προστάτα τῶν Μονῶν, 

τήν ποίμνην σου σκορπῖσαν, ὅπως τήν παρασύρουν, εἰς σπήλαιον ληστῶν.

Βλέπε, Πατέρα, βλέπε, πῶς μᾶς διώκουνε, 

τό πῶς μᾶς ὀνειδίζουν καί ἀποσχηματίζουν 

καί μᾶς ἐμπαίζουνε.

Ματθαῖε Μυροβλῦτα, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν, 

διωγμούς νά ὑποστῶμεν, ὅπως ἀξιωθῶμεν 

μετά τῶν ἐκλεκτῶν.

Προφύλαξόν μας, Πάτερ, ἀπό τῶν συμφορῶν 

καί χαροποίησόν μας, τρέξε καί σκέπασόν μας,

ἐκ ζάλης πειρασμῶν.

Ματθαῖε Ποιμενάρχα, Μακαριώτατε, 

πηγή Ὀρθοδοξίας, ψυχῆς παρηγορία, 

Πατέρα Ἱερώτατε.

Προστάτα τῶν Μονῶν μας, πάντας ἐνίσχυσον, 

εἰς συμφοράς καί θλίψεις μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, 

ἀλλά βοήθησον.

Πληγαί νηπίων εὔχου ἵνα μᾶς λογισθοῦν, 

οἱ ἐμπαιγμοί τοῦ κόσμου καί οἱ ἐχθροί τοῦ σκότους, ὅπως καταισχυνθοῦν.

Στερέωσόν μας, Πάτερ, διά Χάριτος Θεοῦ, 

Πίστιν ν’ ὁμολογῶμεν, ἄν καί θανατωθῶμεν, 

ἐξ’ ἀσεβοῦς λαοῦ.

Τό πνεῦμα προηγεῖται καί ἡ σάρξ ἀσθενεῖ, 

νεφέλη ἡ εὐχή σου, εἰς τέκνα σου νά δίδη 

χαρά καί ὑπομονή.

Ποσῶς μή φοβηθῶμεν, νά ὑπομείνωμεν 

καί σέ τόν Μυροβλήτην, πρός Κύριον μεσίτην, 

νά μεγαλύνωμεν.

Καί στήριξόν μας, Πάτερ, πρέσβευε πρός Θεόν, 

νά μή λιποψυχοῦμε καί νά μή κλονισθοῦμε 

στόν ἔσχατον καιρόν. 

Αμήν!

Πολλά λέγονται και γράφονται κατά καιρούς για το παρελθόν της εκκλησιαστικής ιστορίας. Άλλοι ασχολούνται με ζητήματα Ορθοδόξου Πίστεως και με βάση αυτά τοποθετούνται, άλλοι πάλι ασχολούνται με προσωπικές αναφορές νομίζοντας ότι Ο Κύριος θα τους ζητήσει λόγο για τα λάθη των άλλων. 

Θα δώσουμε απολογία για την Ορθόδοξη Πίστη μας, κατά πόσο την κρατήσαμε αμόλυντη από αθεολόγητες θεολογίες, αλλά και κατά πόσο κρατήσαμε αμόλυντο το βάπτισμά μας με την ορθοπραξία μας. Δεν θα λογοδοτήσουμε αν ο πνευματικός μας είναι θυμώδης, γαστρίμαργος, του αρέσει το χρήμα και η δόξα. Όχι πως είναι σωστό να έχει αυτά ή άλλα πάθη, όμως ως αμαρτίες αφορούν μόνο το προσώπό του. Θα δώσουμε λόγο αν γνωρίζαμε ότι οι Επίσκοποι μας ή οι πνευματικοί μας, έκαναν εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και αντί να διαχωρίσουμε την θέση μας, συνεχίσαμε να πηγαίνουμε στους ναούς τους, να εξομολογούμαστε στο ωμοφόριο τους ή το πετραχήλι τους, να τους εγκωμιάζουμε ενώ βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια να μεταδίδουν την Θεία Κοινωνία σε άτομα εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας όπως οι ίδιοι τα θεωρούν μέσα από τις Εγκυκλίους τους.

Θα δώσουμε λόγο αν βλέπαμε να μας εμφανίζονται ως Επίσκοποι ή Ιερείς αλλά ποτέ δεν μας εμφάνισαν το Πιστοποιητικό Χειροτονίας του πρώτου Επισκόπου τους από τον οποίον λέγουν ότι έλκουν αποστολική διαδοχή. Όπως η περίπτωση του Επισκόπου Ταλαντίου Ακακίου Παππά, όπου λέγεται ότι χειροτονήθηκε το 1960 αλλά ερχόμενος εν Ελλάδι δεν έφερε μαζί του το Χειροτονητήριο του. Από τότε ως σήμερα ποτέ δεν παρουσιάστηκε Πιστοποιητικό Χειροτονίας, με δύο τουλάχιστον υπογραφές Επισκόπων, ότι ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης χειροτονήθηκε Επίσκοπος, από καμία Σύνοδο που ομολογεί ότι έλκει εξ αυτού αποστολική διαδοχή. Αυτά αν τα γνωρίζουμε λοιπόν αλλά ενεργούμε με το βολικό σκεπτικό, ''δε βαριέσαι όλοι με το παλιό ίδιοι είναι'', ίσως κριθούμε ως αμελείς απέναντι στη σωτηρία μας. Δεν πρέπει άνευ εξετάσεως να δεχόμεθα κάποιον που παρουσιάζεται ως Επίσκοπος αν δεν έχει και τα απαραίτητα πιστοποιητικά μαζί του. Αυτά λένε οι Ιεροί Κανόνες. Δεν επιτρέπεται όποιο ναό βρούμε πλησίον μας να πηγαίνουμε ανεξετάστως, χωρίς δηλαδή να εξετάζουμε αν οι εντός του ναού αυτού ρασοφόροι είναι κανονικώς χειροτονημένοι.

Ο Ιερός Κανών ΛΓ' Αποστολικός γράφει να φέρει μαζί του ο Επίσκοπος τα συστατικά του, δηλαδή το συστατικό γράμμα ότι είναι Επίσκοπος από την αρμόδια προϊσταμένη του αρχή, επιπλέον να γίνεται εξέταση από εντεταλμένα όργανα, της Ορθοδόξου Πίστεως του προσερχομένου, ακόμα κι αν φέρει τα συστατικά του! Όποιος δεν έχει συστατικά να μην γίνεται δεκτός. Τί να πούμε λοιπόν για τον Ταλαντίου Ακάκιο που ήρθε εξ Αμερικής με Εγκόλπιο Επισκόπου αλλά χωρίς τα συστατικά του Επισκόπου; Εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι, ο κάθε σκεπτόμενος την αθάνατη ψυχή του Χριστιανός, ας πορευτεί όπως επιθυμεί. Οι σημερινοί όμως πνευματικοί επίγονοι του Ταλαντίου Ακακίου, ρασοφόροι και λαϊκοί δεν θίγουν αυτό το θέμα, είτε γιατί δεν το γνωρίζουν, είτε γιατί θεωρούν ότι δεν υπάρχει Κανονικό πρόβλημα. Όταν το θίγουμε εμείς για να δείξουμε ότι οι επίγονοι του  Ταλαντίου Ακακίου δεν έχουν Κανονικό κύρος, μας κατηγορούν αδίκως ότι τους υβρίζουμε και ότι αναμοχλεύουμε το παρελθόν με εμπάθεια. Εμπάθεια θα είχαμε αν καταφερόμασταν κατά προσώπων. Εμείς ομολογούμε τα της Κανονικής τάξεως της Εκκλησίας, και είμαστε ηθικώς υποχρεωμένοι να φυλάξουμε τις αθάνατες ψυχές των Ορθοδόξων, οι οποίοι νομίζουν πως οι παλαιοημερολογίτες Ακακιακοί έχουν έγκυρη και κανονική χειροτονία.

Απάντηση σε όσα γράφουμε δεν έχουμε λάβει ποτέ. Όταν κάποιοι εκ των φλωριναίων ''ΓΟΧ'', έγραψαν για τα γεγονότα του 1971, αναιρέσαμε όσα ανακριβή, εξ αγνωσίας μάλλον, αναπαρήγαγαν, αλλά απάντηση δεν ελάβαμε, ούτε συγγνώμη προς στους αναγνώστες τους ζήτησαν για όσα ανιστόρητα εγράφησαν, ούτε κάποια εργασία που να αναιρεί τη αναίρεση μας σε όσα έγραψαν οι, μάλλον μη καλώς πληροφορημένοι, αδελφοί μας. Αντιθέτως άλλοι ''ΓΟΧ'' του ιδίου χώρου, έγραψαν χωρίς να αναιρέσουν το κείμενο μας, άλλα άρθρα τα οποία και αυτά θα αποδειχτεί στο μέλλον εγγράφως ότι δεν στηρίζονται σε ιστορικές βάσεις αλλά σε προσωπικές υποκειμενικές ερμηνείες. 

Όταν θίξαμε το ζήτημα της κοινωνίας των φλωριναίων ''ΓΟΧ'' με μέλη της Εκκλησίας του νέου ημερολογίου, εφ' εξής ΝΗ, το οποίο ΝΗ οι ίδιοι γράφουν ότι είναι η αρχή του οικουμενισμού, μέσω της μετάδοσης μυστηρίων σε νεοημερολογίτες λαϊκούς, αναίρεση δεν έγινε από κάποιον του χώρου αυτού, διότι γνωρίζουν πολύ καλώς πως είναι τόσο διαδεδομένο το φαινόμενο, ώστε μπορεί ο οποιοσδήποτε να το διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν, επισκεπτόμενος μία ενορία τους εν ώρα θείας λειτουργίας. Επιπλέον οι ίδιοι οι Ιερείς τους το λέγουν χωρίς κανένα πρόβλημα. Κάποιοι ομολογουμένως δεν έχουν τέτοιες συνήθειες. Πολλοί Ιερείς και Επίσκοποι τους όμως δεν προβληματίζονται αν είναι με το ΝΗ εκείνος στον οποίον μεταδίδουν την θεία κοινωνία. Ούτε εξετάζουν αν ο δείνα ψάλτης είναι εκ του ΝΗ ή ψέλνει και σε κάποια άλλη ενορία του ΝΗ.

Αναίρεση λοιπόν δεν υπήρξε και πώς να υπάρξει αφού αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια, το γεγονός δηλαδή πως από το 1960 επί Ταλαντίου Ακακίου, ως και το 2014 που διανύουμε, οι νεοημερολογίτες μπορούν να κοινωνούν σαν να είναι κανονικά μέλη των εκάστοτε Συνόδων παλ/τών που υπάγεται ο ναός στον οποίον κοινωνούν.

Αντί όλων αυτών των σοβαρών θεμάτων, επέλεξαν κάποιοι οι οποίοι υπάγονται στους εν λόγω παλαιοημερολογίτες, να απαντήσουν με αναφορά προσωπική κατά του Αγίου Ματθαίου Αρχ/που, του Μυροβλήτου. Αυτού του είδους η απολογητική δεν είναι επαρκής ώστε να αποδείξει ότι ούτοι είναι ορθοφρονούντες και εμείς, οι γνωστοί και ως Ματθαιϊκοί, είμαστε αιρετικοί. Αντιθέτως ο ενασχολούμενος με προσωπικά λάθη κάποιου προσώπου από άλλον χώρο, δείχνει ότι εφόσον σε εκκλησιαστικά θέματα δεν έχει τι να πει, καταφεύγει σε προσωπικής φύσεως ζητήματα, τα οποία ούτε από εκείνον που ασχολείται με αυτά θα ζητηθούν εν ώρα Κρίσεως, ούτε από τους αναγνώστες που χάνουν χρόνο διαβάζοντας για πράγματα που Ο Θεός δε θα τους ζητήσει. Αλλά δεν γνωρίζει και κανείς με σιγουριά σε τέτοιες περιπτώσεις αν είναι όντως έτσι τα γεγονότα αυτά που παρουσιάζονται ως λάθη ή πάθη.

Για αρχή να πληροφορήσουμε τον απλό πιστό που διαβάζει την παρούσα μελέτη, ότι στο μοναστήρι των Αγίων Ταξιαρχών περιοχής Αθικίων Κορινθίας, το οποίο υπάγεται στην Σύνοδο ενός εκ των Αρχιεπισκόπων Αθηνών των Φλωριναίων, κ. Καλλινίκου, ευρίσκονται τοποθετημένα προς προσκύνηση τα τίμια λείψανα του Οσίου πατρός ημών Μωυσέως του Προορατικού, ο οποίος κοιμήθηκε το 1946 υπαγόμενος στον Άγιο Ματθαίο και όχι στον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο. Είχε γράψει μάλιστα στην πνευματική του διαθήκη, να χρησιμοποιήσουν την ψήφο του ακόμα και μετά θάνατον για την εκλογή Επισκόπων απο τον Άγιο Ματθαίο.

Αφού κατά τους γράφοντας εναντίον της αγιότητος του Αγίου Ματθαίου, Φλωριναίους αδελφούς μας, ο χώρος μας είναι κακόδοξος ή σχισματικός και εμείς είμαστε η αιτία που ο αγώνας σχίστηκε σε κομμάτια, πώς δέχονται να υπάγονται σε μία Σύνοδο που τιμά τον Όσιο Μωυσή τον Προορατικό και έχουν τα λείψανά του προς δημοσία προσκύνηση; Ο Άγιος Ματθαίος κατά τους γράφοντας δεν είναι Άγιος, αλλά ο Μοναχός του, ο π. Μωυσής, αγίασε; Αφού το ίδιο φρόνημα είχαν πως ο ένας αγίασε και ό άλλος δεν αγίασε; Η Σύνοδος που έχει τα τίμια λείψανα του Οσίου Μωυσέως προς προσκύνηση, αναγνωρίζει ως Άγιο έναν σχισματικό; Αν ναι τότε γιατί δεν τιμά και τον Άγιο Ματθαίο αλλά τον θεωρεί έναν Επίσκοπο που έκανε κακό στον αγώνα; Μην ξεχνά ο αναγνώστης της παρούσης μελέτης, ότι ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ονόμαζε παρασυνάγωγο τον Άγιο Ματθαίο. Ο Όσιος Μωυσής, ακόλουθος του ''παρασυναγώγου'' Ματθαίου, για τους Φλωριναίους δαήμωνες, είναι Άγιος και όχι παρασυνάγωγος; Πώς ο Όσιος Μωυσής αγίασε ακολουθώντας στο σχίσμα τον Επίσκοπο Ματθαίο, ο οποίος δεν αγίασε λόγω του σχίσματος που έκανε, όπως λένε οι κατά της αγιότητος του Αγίου Ματθαίου φερόμενοι; Σε όσους Φλωριναίους συνομιλητές μας έχουμε θέσει αυτά τα ερωτήματα δεν μας έδωσαν ποτέ απάντηση. Αποφεύγουν τον διάλογο σε ζητήματα ουσίας και αλλάζουν την θεματολογία της συζήτησης ενασχολούμενοι με το τί είπε τότε και τί εγραψε τότε ο π. Ευγένιος Τόμπρος σαν να ήταν Η Εκκλησία εκείνος!

Σε ερώτηση που έκανε κάποτε ο γράφων σε Επίσκοπο μίας εκ των Συνόδων των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'' για το θέμα της αγιότητος του Οσίου Μωυσέως, η απάντηση που έλαβε ήταν πως αυτός ήταν αγωνιστής, ασκητής. Μα και ο Άγιος Ματθαίος ήταν αγωνιστής και ασκητής, γιατί δέχονται λοιπόν τον Ματθαιϊκό Μοναχό Μωυσή ως Άγιο και τον Επίσκοπο Ματθαίο όχι; Επιπλέον σε επίσκεψη που είχε πάει ο γράφων στην γυναικεία Ι. Μονή της Παναχράντου Μεγάρων, στην οποίαν διέμενε ο τότε Αρχ/πος Χρυσόστομος Κιούσης, είχε ακούσει τον κεκοιμημένο πια Αρχ/πο να εγκωμιάζει τον Άγιο Ματθαίο, παρουσία τριών ακόμα Αρχιερέων και περίπου οκτώ Πρεσβυτέρων. Μην ξεχνάμε ότι ο Άγιος ήταν που συμβούλευσε τον τότε λαϊκό Αθανάσιο Κιούση να μην δηλώσει εγγραφή στη στρατιωτική σχολή που επιθυμούσε ο ίδιος αλλά του είπε, ''Να γίνεις στρατιώτης Του Χριστού Αθανάσιε.'' Αυτά αναγράφονται και στον ημεροδείκτη του έτους 2011 της Συνόδου του Αρχ/που Καλλινίκου. Αν κάποιοι Φλωριναίοι λοιπόν εκτιμούν τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Κιούση, να μην ξεχνούν ότι ούτος ακολούθησε την Μοναχική πολιτεία και την Ιερωσύνη διότι ο ''παρασυνάγωγος'' Ματθαίος τον παρότρυνε.

Το άρθρο με το οποίο αναγκαστικώς ασχολούμεθα, καταφέρεται εναντίον της αγιότητος του Αρχιερέως Ματθαίου με αρκετή δόση προκατάληψης έναντι του ανθρώπου Ματθαίου, αφού ούτε καν ο τίτλος του δεν αναφέρεται, ονομαζόμενος με το όνομα του απλώς, χωρίς να αναφέρεται η Επισκοπική του ιδιότητα προ του ονόματος του. Ακόμα και τον Πάπα τον λέμε όλοι Πάπα, ενώ δεν είναι ο κανονικός Πάπας της Ρώμης. Αυτή η στάση επικυρώνει την αντικειμενικότητα του άρθρου ή καταφανώς δεικνύει εμπάθεια στο ιστορικό πρόσωπο που ακούει στο όνομα Επίσκοπος Ματθαίος Καρπαθάκης;

Το άρθρο λοιπόν με τίτλο ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', αν θέλετε μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλίκ εδώ, θίγει για αρχή τον μοναχικό δρόμο που μπορεί να πάρει κάποια στιγμή εκείνος που θεωρεί εαυτόν ως τον μόνο Γνήσιο Ορθόδοξο. Αυτό ερμηνεύεται αρνητικώς ενώ έχουμε πολλές περιπτώσεις Αγίων, οι οποίοι έμειναν μόνοι στον αγώνα της Πίστεως και σήμερα μάλιστα ζητούμε τις πρεσβείες τους στις προσευχές μας. 

Ο Άγιος Μάρκος Μητροπολίτης Εφέσσου ο Ευγενικός, ήταν ένας εκ των τριών (άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν τέσσερεις) που δεν δέχθηκαν και δεν υπέγραψαν την ένωση με την παπική εκκλησία. Το ότι ήταν μόνος του στις τοπικές Εκκλησίες όπου ορίσθηκε τοποτηρητής, σημαίνει πως έκανε σημαία το "πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ούκ έστι ποιών χρηστότητα, ούκ έστιν έως ενός", (Ρωμ. γ', 12); 

Δηλαδή με βάση τον γράφοντα πρέπει οπωσδήποτε αν κάποιος βρεθεί μόνος στην Ορθόδοξη Πίστη να συμπορευτεί με τους άλλους, τους πολλούς, για να μην κατηγορηθεί για έπαρση; Οπότε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, όταν διέκοπτε σχέσεις με το Πατριαρχείο Κων/λεως, το έπραξε τρείς φορές, ήταν πλανεμένος ή υπερήφανος; Εμείς πάντως τέτοια σκέψη δεν κάνουμε.

Συνεχίζοντας στο άρθρο, γράφει ο συντάκτης του πως ανέτρεξε σε όλες τις πηγές και τις μαρτυρίες που αναφέρονται στο πρόσωπο του Αγίου Ματθαίου. Παραδόξως όμως δεν αναφέρει ούτε μία λέξη από πηγές που μιλούν για την Ορθόδοξη στάση που με σθένος κράτησε, δεν αναφέρει ούτε μία πηγή ή αναφορά που να μιλά για το ότι συγκέντρωσε από όλα τα μέρη της Πατρίδος μας, γυναίκες που πόθησαν τον Μοναχικό βίο και ορφανά που δεν είχαν να φάνε κυριολεκτιώς ένα κομμάτι ψωμί. Δεν αναφέρει ότι εκατοντάδες Μοναχές είχαν αφήσει χωράφια, σπίτια και γονείς για να Μονάσουν. Το ίδιο και πολλοί άνδρες, οι οποίοι αργότερα συγκρότησαν την ανδρική Μονή Κερατέας, την Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Δεν αναφέρεται ούτε μία λέξη από τα βιβλία εκείνων που έγραψαν για τις αρετές που διαχώριζαν τον Επίσκοπο Ματθαίο, από άλλους Επισκόπους ή Ιερομονάχους της εποχής του.

Όλα αυτά δεν αναφέρονται. Άρα για ποιές ''όλες τις πηγές'' μιλά ο συγγραφέας του άρθρου; Αν λοιπόν το άρθρο αυτό είναι μία σοβαρή έρευνα που απευθύνεται σε καλόπιστους αναγνώστες γιατί δεν αναφέρει και την άλλη άποψη, εκείνη που εγράφη από ανθρώπους που τον γνώρισαν και εγκωμίασαν το έργο του; Γιατί αναφέρονται μόνο όσα αρνητικά εγράφησαν για τον Άγιο Ματθαίο; Γιατί αναφέρονται μόνο όσα είπαν και έγραψαν άνθρωποι που είχαν έρθει σε ρήξη μαζί του; Αναμενόμενο δεν είναι να τον κατηγορούν ή και να τον συκοφαντούν; Οι εφημερίδες πάλι, πώς είναι τόσο απόλυτος ο συγγραφέας ότι έγραψαν και αλήθειες τις οποίες ξεχώρισε ο συγγραφέας και μας τις παρουσιάζει;

Επιλέγει, υποσυνείδητα ίσως και αυτό λέγεται ''λήψη ζητουμένου'' - petitio principi, εκείνα τα δημοσιεύματα εφημερίδων που στοιχειοθετούν την αντίληψη του για τα γεγονότα όπως εκείνος τα θεωρεί, αφού άλλωστε όπως θα δούμε πιο κάτω, όσα ισχυρίζεται πως δημοσιεύει, τα οποία κατ' αυτόν δεν είναι τα συκοφαντικά αλλά τα αληθή, δεν μας αποδεικνύει γιατί, πώς και από πού αποδεικνύεται ότι είναι τα αληθή! Απλώς τα αναδημοσιεύει από τον τύπο της εποχής. Το ότι αναφέρει την Ηγουμένη Μαριάμ ο αρθρογράφος ως ''ανεκδιήγητη'', δεν μας δίνει την εντύπωση ενός ψυχρού ερευνητή αλλά ενός ερευνητή με συναισθηματική φόρτιση, η οποία τον οδήγησε να εντοπίσει εκείνες τις αναφορές που κατά την συναισθηματική του φόρτιση θεώρησε πως τεκμαίρουν την έρευνα του.

Αυτή η αφετηρία έρευνας είναι μυθιστορηματικής δομής και όχι ιστορικής, διότι δεν αφήνει την αντικείμενη θεώρηση να αναπνεύσει. Μόνο όταν αναφέρονται όλες οι πτυχές υφίσταται ιστορικότητα στο κείμενο. Επιπλέον να αναφέρουμε πως η αναφορά σε πρόσωπα με Επισκοπική ιδιότητα ή Μοναχική, με το όνομά τους απλώς και άνευ της ιδιότητος τους, π.χ. Μαριάμ Σουλακιώτου και μάλιστα ''ανεκδιήγητη'', δείχνει προκατάληψη. Ένας ερευνητής αν θέλει να κερδίσει την εκτίμηση της δουλειάς του από τον αναγνώστη, θα πρέπει να στέκεται στα γεγονότα και όχι στα πρόσωπα, εμείς βλέπουμε τον συγγραφέα να επιτίθεται στο πρόσωπο και όχι σε αυτό που κομίζει το πρόσωπο, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με αυτό.

Παρακάτω ο αρθρογράφος μας πληροφορεί περί των πηγών του. Αναφέρει την συγγραφική δουλειά του ιδίου του Αγίου Ματθαίου, μάλλον θέλοντας να τονίσει το κύρος της έρευνας του, αφού παρουσιάζει το έργο του προσώπου για το οποίο κάνει την μελέτη. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται απαραιτήτως εγκυρότητα. Οι απολογητές Καλβινιστές, θέλοντας να αποδείξουν την αιρετική τους άποψη για την σωτηρία ή την καταδίκη του Ανθρώπου ως προκαθορισμένη εκ Θεού, παραθέτουν εδάφια από το συγγραφικό έργο του ιδίου του Αγίου Αυγουστίνου προκειμένου να εμφανίσουν τον Άγιο ότι δήθεν συμφωνεί με τις απόψεις τους περί Απολύτου Προορισμού. Το πώς διαβάζει κάποιος ένα κείμενο είναι το ζητούμενο και όχι μόνο το κείμενο αυτό καθ' εαυτό. Από την Αγία Γραφή γεννήθηκαν όλες οι αιρέσεις, όχι διότι φταίει το κείμενο αλλά διότι οι ερμηνευτές του παρερμήνευσαν το κείμενο. Οπότε το ότι ο αρθρογράφος παραθέτει αποσπάσματα από διάφορα κείμενα του Αγίου Ματθαίου δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα. Το πώς παρουσιάζονται, πώς διαβάζονται και πώς ερμηνεύονται τα κείμενα αυτά, είναι το ουσιώδες της υποθέσεως.

Το αυτό πράττουν και κάποιοι Φλωριναίοι ''ΓΟΧ'', που δεν δέχονται την αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου του εν Αιγίνη, χρησιμοποιώντας τα συγγράματα του για να τον εμφανίσουν ως αιρετικό εικονομάχο, οικουμενιστή και άλλα ανυπόστατα. Μάλιστα η γνωστή Ηγουμένη Μαγδαληνή της Μονής Αναλήψεως της Κοζάνης, η οποία υπαγόταν στη Σύνοδο του Φλωριναίου Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα, χρησιμοποίησε πολλά αποσπάσματα από τα έργα του Αγίου, νοθευμένα και ερμηνευόμενα εκ μέρους της έτσι ώστε να βγάζει τα συμπεράσματα που εκείνη ήθελε, με αποτέλεσμα να εμφανίζει τον Άγιο Νεκτάριο εικονομάχο ή ό,τι άλλο εφαντάζετο.

Βασίζεται ακόμα ο συγγραφέας, όπως λέει, σε κείμενα άλλων για τον Άγιο Ματθαίο, και γραπτές μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν. Αυτό εξυπακούεται πως αποτελεί μεγάλο διακύβευμα για την σοβαρότητα των μαρτύρων, αφού όπως είπαμε και πριν, αυτοί τους οποίους επικαλείται ο αρθρογράφος ήταν όλοι τους πρόσωπα τα οποία είχαν έρθει σε ρήξη με τον Άγιο Πατέρα. Επιπλέον οι αναφορές από φίλα προσκείμενους συγγραφείς στον Άγιο Ματθαίο ερμηνεύονται πάντα αρνητικώς στο άρθρο. Γιατί όμως οι επιθέσεις από εχθρικά διακείμενους στον Άγιο βρίσκουν πάντα σύμφωνο το συγγραφέα του εν λόγω διηγήματος;

Όσο για τις δήθεν έγκυρες πληροφορίες από τον τύπο σε σχέση με τις μή έγκυρες, τις οποίες ο αρθρογράφος δεν μας ενημερώνει πως ξεχώρισε και με τί εγγυήσεις, το αναλύσαμε λίγο πριν. Με βάση αυτές τις πηγές λοιπόν μας ενημερώνει ότι το άρθρο του, ''αποδεικνύει ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρείται Άγιος, (ο Άγιος Ματθαίος), όπως μάλιστα αυθαιρέτως έχει αποφανθεί ο Καθηγητής Αγιολογίας - με αυτήν άραγε την ιδιότητα τον "αγιοποίησε"; - κ. Αντώνιος Μάρκου''.

Αυτή η σιγουριά του αδελφού μας, πως με βάση τόσο σχετικά στοιχεία αποδεικνύεται ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ήταν Άγιος, μας προβληματίζει όπως θα προβλημάτιζε κάθε γνώστη των βασικών θεολογικών αρχών του τί είναι ένας Άγιος. Διότι όλα τα δήθεν ατράνταχτα στοιχεία του αρθρογράφου δεν μιλούν για την δογματική τοποθέτηση του προσώπου Ματθαίου, αλλά για τα κομμάτια του χαρακτήρος του, τα οποία από μέρα σε μέρα αλλάζουν από σωτήρια σε κολάσιμα, όπως σε όλους μας άλλωστε. Μην λησμονούμε το ρηθέν του Αγίου Αντωνίου του Μέγα, που μας δίνει ελπίδα σωτηρίας, βλέπε βιβλίο ''Γεροντικόν'' Θεοδώρας Χαμπάκη, Ηγουμένης Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου, εκδόσεις Λυδία, 1992, σελ. 137, ''Αν θέλει ο άνθρωπος μπορεί από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου να φθάσει την αγιότητα''. Αν λοιπόν λάβουμε, καθ' υπόθεσιν, σοβαρά τα γραφόμενα του άρθρου, τότε και πάλι ουδείς γνωρίζει τους τελευταίους μήνες της επιγείου ζωής του τί δάκρυα έδωσε στον Κύριο ο ασθενής εν κλίνη, Επίσκοπος Ματθαίος.

Παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά από πτώσεις Αγίων που δεν τους εμπόδισαν από το να Αγιάσουν τελικώς. Θα αναφέρουμε ένα μόνο. Ο Άγιος Μακάριος ο Ρωμαίος είναι μία εξέχουσα μορφή του αναχωρητικού βίου, πέρασε όλη του την ζωή σε έρημο τόπο μόνος, χωρίς επαφές με ανθρώπους, προσευχόμενος και ασκούμενος. Στον βίο του διαβάζουμε όμως ότι και ούτος ως άνθρωπος έπεσε στο σοβαρό αμάρτημα της σαρκικής επιθυμίας. Δαιμονική φαντασία με την μορφή γυναικός και χρησιμοποιούσα τα δάκρυα ως όπλο, τον έκανε να την λυπηθεί και να την αφήσει να κοιμηθεί στο σπήλαιο του. Το βράδυ ο Άγιος ομολογεί πως θέλησε να σμίξει μαζί της. Διηγείται ο ίδιος, ''Όθεν είπον εις αυτήν, και πού θέλεις να υπάγης; Eπειδή εγώ δεν σε αφίνω να κάθεσαι μαζί με εμένα εις τον τόπον τούτον. Eκείνη δε απεκρίθη. Eις την έρημον ταύτην ήλθον να κατοικήσω. Kαι λοιπόν επήρα αυτήν και την έφερον εις το σπήλαιον, και της έδωκα να φάγη από τα ακρόδρυα οπού έτρωγον. Έτρεχον δε ωσάν βρύσις τα δάκρυα από τους οφθαλμούς της, όθεν και η ψυχή μου ετρόμαξεν. Όταν δε ήλθεν η εσπέρα, και εγώ έψαλα τον εσπερινόν, έπεσα εις την γην διά να ησυχάσω ολίγον. Kαι λοιπόν άρχισε να με πειράζη ο Σατανάς. Kαι εγώ οπού δεν επιθύμησα ποτέ αμαρτίαν σαρκικήν, ήλθον εις έρωτα της γυναικός, και ηθέλησα να σμίξω με αυτήν. Kαι παρευθύς εκείνη έγινεν άφαντος. Όθεν γνωρίσας, ότι ήμαρτον ενώπιον του Θεού, είπον. Ήμαρτον ενώπιόν σου Kύριε, ελέησόν με. Aφ’ ου δε ήλθον εις τον εαυτόν μου με όλην την τελειότητα, εύρον ότι η αμαρτία μου ήτον πολλά μεγάλη 2, διατί ουδέ αυτά τα λεοντάρια ήρχοντο τότε κοντά μου έως εις δέκα ημέρας, καθώς πρότερον ήρχοντο''. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τον βίο του Αγίου Μακαρίου κάνοντας κλικ εδώ.

Μήπως η πτώση αυτή του Αγίου Μακαρίου τον εμπόδισε να εισέλθει στην Ουράνια Βασιλεία και μάλιστα ως Άγιος; Αν κάποιος λοιπόν λάβει το λεγόμενο του Γενναδίου του Σχολαρίου, το οποίο έχει ο αρθρογράφος στην αρχή του άρθρου του, ''Ἐάν τις εἴποι σοι, ὅτι ὁ δεῖνα Διδάσκαλός ἐστιν, ἢ Ἅγιος, καὶ δύναται ὠφελῆσαί σε, μὴ πίστευε ἁπλῶς, μηδὲ προσέρχου ἀβασανίστως∙ ἀλλ’ ἐξέτασον ἀκριβῶς τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ ἀπὸ τῶν αὐτοῦ καρπῶν ἐπιγνοὺς αὐτόν'', και το προσαρμόσει στην πτώση του Αγίου Μακαρίου θα εξάγει το απολύτως άδικο συμπέρασμα πως ο Άγιος Μακάριος δεν είναι Άγιος διότι τα έργα του και οι καρποί του ήταν να επιθυμήσει έρωτα σαρκικό.

Τα κριτήρια του αν είναι κάποιο πρόσωπο Άγιο ή μή, δεν μπορούν να βασίζονται στο αν είχε τάσεις εξουσίας, όπως αναφέρεται στο κείμενο, 40 χρόνια πριν κοιμηθεί ο Άγιος Ματθαίος, διότι μέσα στα 40 αυτά χρόνια, σίγουρα ο αρθρογράφος μας δεν ήταν εκεί ώστε να ξέρει τί έγινε μέσα στο ψυχικό κόσμο του Αγίου ανδρός. Ούτε αποτελεί κριτήριο αγιότητος αν μιλούσε υπερβολικώς για κόλαση και δαίμονες. Θα δούμε πόσο μιλούσε και μιλά η ορθόδοξη γραμματεία για αυτά τα θέματα, τα οποία ο συγγραφέας ατυχώς τα συνδέει με τρομοκρατία εκ μέρους του Αγίου προς το ποίμνιο του. Όσοι Άγιοι της Εκκλησίας μας αναφέρονται σε κόλαση και αιώνια φωτιά, δαίμονες και τιμωρία, είναι τρομοκράτες; Οι αναφορές Του Κυρίου μας σε κόλαση και αιώνιο πύρ αποτελούν τρομοκρατία;

Ο κ. Αντώνιος Μάρκου είναι καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας, απόφοιτος Θεολόγος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης με ειδίκευση στην Αγιολογία και υμνογράφος. Σαφώς και δεν αγιοποίησε τον Άγιο Ματθαίο ο κ. Μάρκου. Άλλωστε για κάποιον που γνωρίζει τα βασικά της Θεολογίας δεν αγιοποιούνται οι Άγιοι από ατομικές πρωτοβουλίες κάποιου ή κάποιων, αλλά από την κατά Χάριν Θέωση, η οποία κατορθώνεται απαραιτήτως με Ορθή Πίστη και Ορθά Έργα, διότι Πίστη άνευ Έργων είναι νεκρά, κατά την διδαχή στην Καθολική Επιστολή του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Κατόπιν ο λαός με τις εμπειρίες του μέσω των θαυμάτων γνωστοποιεί τον άνδρα ή την γυναίκα της Αγιότητος ή σε άλλη περίπτωση έχουμε Θεία παρέμβαση που πληροφορεί άμεσα για την αγιότητα του προσώπου και η Εκκλησία δεν αγιοποιεί, ούτε ανακηρύττει την αγιότητα, αλλά την διακηρύττει. Αυτά τα απολύτως βασικά θα έπρεπε να τα γνωρίζει όποιος επιχειρεί να ασχοληθεί με το τί είναι αγιότητα και ποιός είναι Άγιος ή όχι.

Κατόπιν ο αρθρογράφος ζητά την προσοχή μας ώστε να κατανοήσουμε την ουσία των γραφομένων του, πως δηλαδή δεν είναι το θέμα του άρθρου, αν είναι ο Άγιος Ματθαίος αιρετικός, σχισματικός ή ένας άνθρωπος που απλώς έπεσε σε πλάνη. Μας εξηγεί δηλαδή ότι το άρθρο του παραθέτει την άποψη, γιατί δεν είναι Άγιος ο Επίσκοπος Βρεσθένης. Σημασία έχει η έκφραση του αρθρογράφου πως εξετάζει τί δεν είναι ο Ματθαίος και όχι τί είναι. Αυτό κρατήστε το ώστε να δείτε πως ο ίδιος ο αρθρογράφος στο τέλος αναιρεί τον εαυτό του.

Όσο για την δήθεν εκ των οπαδών του Αγίου Ματθαίου, αγιοποίηση, αυτό ως φαινόμενο δεν υφίσταται διότι έχουμε θαύματα που βίωσαν πολλοί άνθρωποι. Το ότι το δήθεν ματθαιϊκό σχίσμα συνεχίζεται ως σήμερα λόγω της αγιοποιήσεως του Επισκόπου Ματθαίου, είναι υποκειμενική άποψη ατόμου ανήκοντος στο χώρο του φλωρινικού παλαιοημερολογιτισμού της Ελλάδος, ο οποίος χώρος έλκει κρυφή και άρα άκυρη χειροτονία από Επισκόπους εκ της Συνόδου των Ρώσων της Διασποράς, από τον παλαιονεοημερολογίτη Αρχ/πο Γαλλίας Θεόφιλο Ιονέσκου, όπως και οι ίδιοι ομολογούν και τον Αρχ/πο Σικάγου Σεραφείμ Ιβάνωφ εν έτει 1960. Επίσης συνέπραξε και ο Αρχ/πος Χιλής Λεόντιος ερχόμενος εν Ελλάδι το 1962. Οι δύο πρωτοαναφερόμενοι Επίσκοποι ενήργησαν κρυφά από τη Σύνοδο τους, των Ρώσων της Διασποράς, η οποία συνοδικώς είχε απορρίψει το αίτημα του Αρχ/του Ακακίου να τον χειροτονήσουν Επίσκοπο. Αυτού του είδους οι χειροτονίες με βάση το Εκκλησιαστικό Κανονικό Δίκαιο θεωρούνται ως μή γενόμενες και οι Επίσκοποι που προκύπτουν από κρυφές χειροτονίες δεν είναι Επίσκοποι, βλέπε Κανόνες ΙΓ' και ΙΘ' της εν Αντιοχεία Συνόδου. Σε αυτά τα ιστορικά δεδομένα, σε αυτές τις Κανονικές διατάξεις οι αρθρογράφοι που ανήκουν στο χώρο των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', δεν έχουν απαντήσει ποτέ, αντιθέτως προτιμούν να γράφουν αντί απαντήσεως, αφού απάντηση δεν υπάρχει, ιστορίες αμφιβόλου εγκυρότητος για πρόσωπα του χώρου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος.

Εμείς θεωρούμε συνομιλητή εκείνον ο οποίος απαντά, ό,τι απαντά τέλος πάντων, αλλά επί του θέματος. Όταν αντί απαντήσεως βλέπουμε άρθρα που είναι άσχετα με την ουσία, που είναι το ζήτημα Πίστεως του εκάστοτε Επισκόπου ή Συνόδου, αλλά σχετικά με το τί έκανε ο Ιερομόναχος Ματθαίος στις περιοδείες του, τότε αντιλαμβανόμεθα πως η αμάθεια στο τί καθιστά Άγιο ένα μέλος Της Εκκλησίας ή μή Άγιο, οδηγεί τον ουσιαστικό διάλογο σε αδιέξοδο. Η σταθερά Πίστη του Αγίου Ματθαίου με την απαραίτητη αρετή, άνευ της οποίας η Πίστη δεν εξαγιάζει, συνυπολογίζοντας και τα Θεία σημεία με τα οποία ευλόγησε Ο Κύριος την εξόδιο ακολουθία του Αγίου αλλά και τα μέχρι σήμερον θαύματα που σημειώνονται, καθιστούν στην συνείδηση μας τον Επίσκοπο Ματθαίο, Άγιο μέλος της Εκκλησίας.