Μαχητές της ISIS βίασαν ομαδικά χριστιανές, μάνα και κόρη, στη Μοσούλη μπροστά στον πατέρα που αυτοκτόνησε...

Πορφύρης Δ / Σταφυλά Π

Τρεις μαχητές της ISIS βίασαν ομαδικά τη μητέρα και την κόρη μιας χριστιανικής οικογένειας στη Μοσούλη γιατί αδυνατούσαν να πληρώσουν το φόρο υποτέλειας των χριστιανών. (Dailymail 24/06/14). Ο κεφαλικός φόρος των 250 δολαρίων επιβλήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση με σαριακό νόμο και ισοδυναμεί με τα τζίζια που οφείλουν να καταβάλουν οι dhimi δηλ. οι χριστιανοί που ζουν σε ισλαμικό έδαφος. Την καταγγελία έκανε ο Dr. Sallama Al Khafaji μέλος του Συμβουλίου της Υψηλής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (IHCHR). Ο ίδιος δήλωσε στο Διεθνές Ασσυριακό Πρακτορείο ΑΙΝΑ ότι ο τραγικός πατέρας και σύζυγος αυτοκτόνησε αφού ήταν αυτόπτης των διαδραματισθέντων. Την είδηση του ομαδικού βιασμού μάνας και κόρης μεταδίδουν και τα christiantoday 23/06/14 και ΑΙΝΑ. Σύμφωνα με το αραβόφωνο site Alghade οι άντρες της ISIS στο Ιράκ χτύπησαν έως θανάτου 4 χριστιανές γιατί δεν φόραγαν μαντήλα. (AINA)

Xριστιανή που έχει καφύγει σε εκκλησία στο Β.Ιράκ...

Ο Dr. Sallama Al Khafaji δήλωσε στο ίδιο πρακτορείο ότι «η οικονομική κατάσταση στη Μοσούλη είναι πάρα πολύ δύσκολη και δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι με εξαίρεση τα μαγαζιά που πουλούν λαχανικά …Οι πολίτες τα έχουν χάσει όλα πώς είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της ISIS πρόσθεσε: Οι χριστιανοί μου είπαν ότι αδυνατούν να πληρώνουν αυτόν τον φόρο. Είναι σε απόγνωση και με ρωτούσαν: τι πρέπει να να κάνουμε να σκοτωθούμε;“

To πρακτορείο ANE μεταδίδει ότι οι πολίτες ανησυχούν ότι στις περιοχές που ελέγχονται από την ISIS οι ανύπαντρες κοπέλες θα υποχρεωθούν να κάνουν ”τζιχάντ alnikah“. Σε μπροσούρα που κυκλοφόρησαν οι τζιχαντιστές στην αραβική αναφέρουν: “Ζητάμε από τα άτομα αυτού του κράτους να προσφέρουν την ανύπαντρη κόρη τους ώστε αυτές να επιτελέσουν το καθήκον τους ως προς το τζιχάντ στους αδερφούς μουτζαχεντίν.”

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη τουλάχιστον 1075 άτομα στην πλειοψηφία τους πολίτες σκοτώθηκαν τον Ιούνιο στο Ιράκ.

Πηγή: freepen.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αυτά παθαίνουν οι Χριστιανοί κάπου στο πλανήτη και κάποιοι εδώ ανεγκέφαλοι ψευδοχριστιανοί ασχολούνται με το ποίος μπήκε στο ναό και τί φοράει... Αλήθεια αυτοί οι υπέρορθόδοξοι θα είχαν την δύναμη να αντέξουν έστω μία μέρα σε τέτοια τρομοκρατία και βία, ψυχολογική και σωματική;

Ο οικουμενιστής Πατριάρχης έχει πάει μία επίσκεψη κατά 'κεί να δεί τι αίμα χριστιανικό χύθηκε και πόσο θλίψη έχουν τα μάτια των Χριστιανών κάπου εκεί μακράν; Μία δήλωση έκανε ή αρκεί η συμπροσευχή με τον Ισραηλινό Πέρες και τον Πάπα; Οι πιστοί μπροστά στην αδιαφορία της εκκλησίας της Κων/λεως και της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στους ναούς τους; 

Μήπως είμαστε ''χριστιανοί'' και όχι Χριστιανοί; Ρητορικό το ερώτημα μπροστά στα μάτια των αγριεμένων μυστακοφόρων και μαντιλοφόρων υποκριτών...

Ποιά είναι η λύση για όποιον Χριστιανό δεν έχει χρήματα να πληρώσει τον κεφαλικό φόρο ή δεν θέλει να δώσει τις κόρες του για πόρνες των τζιχαντιστών ανταρτών; Οι ακραίοι ισλαμιστές το λένε τζιχάντ alnikah. Μα να άλλαξει την πίστη του, δηλαδή να αρνηθεί, μή γένοιτο, Τον Χριστό και να ασπασθεί το ισλάμ... Έτσι θα σταματήσει ο φόρος και οι κόρες του αφού θα έχουν κι αυτές γίνει μουσουλμάνες θα έχουν έναν σύζυγο μόνο και όχι υποχρεωτικώς όλους τους αντάρτες που θα θέλουν να τις βιάσουν. Αριθμός δεν υπάρχει συγκεκριμένος... Αυτοί λοιπόν οι Χριστιανοί εκεί κάτω είναι πολύ πιο Χριστιανοί από μας τους παχύσαρκους, πολυλογάδες, και υπερθεολόγους ώχ...)

Απειλές θανάτου από ομοφυλόφιλους σε χριστιανική παμπ.

 

Υβριστικά και απειλητικά συνθήματα γράφτηκαν σε μια χριστιανική παμπ στο Παρίσι που λένε : «Σήμερα συνθήματα, αύριο βόμβες» και «Θάνατος στους ιερούς μ...ς». Στα συνθήματα υπάρχει η υπογραφή LGBT (ΛΟΑΤ, που σημαίνουν Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά και Τρανσεξουαλικά άτομα), ενώ διακρίνεται και ένα σφυροδρέπανο.

Το περιστατικό έλαβε χώρα στην διασταύρωση των οδών Servandoni και Palatine στο Παρίσι VI. Bloggers που δημοσιοποίησαν το θέμα λένε ότι το graffiti που υπογράφεται από μέλη της ΛΟΑΤ είχαν ως άμεσο στόχο τους χριστιανούς.

 

Πηγή: Λίθος φωτός

Syria - Jabhat al-Nusra justice in action.

Jabhat al-Nusra controlled Sharia Committee punished two alleged thieves by cutting off their hands in Al-Bukamal countryside, Syria.

Αυτό είναι το ακραίο ισλάμ και η φονταμενταλιστική ερμηνεία του κορανίου, εφαρμοσμένη στη πράξη. Ακολουθούν εικόνες πάρα πολύ σκληρές, ακατάλληλες κάτω των 18 ετών και σας ενημερώνουμε οτι αν δείτε το βίντεο το κάνετε με δική σας και μόνο ευθύνη. Η ποινή είναι κόψιμο χεριών και βιντεοσκοπείται λεπτομερώς. Η εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, σαρία, στην πράξη.

Το ζήτημα του Αγίου Νεκταρίου στο χώρο των φλωριναίων ''ΓΟΧ''. (Μέρος δεύτερο.)

Μέσα σε όλα αυτά τα μη αρμόζοντα σε ρασοφόρους τότε γεγονότα ως προς τις χειροτονίες, υπήρχε και το πρόβλημα όπως ήδη είπαμε, το οποίο υπάρχει ως τώρα, της Αγιομαχίας στον χώρο αυτό ο οποίος είναι πολυδιασπασμένος, αν και εσχάτως ενώθηκαν δύο ομάδες εκ των πολλών. Κατά την περίοδο 2006 - 2013 ο γράφων διεπίστωσε ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αγιομαχίας απέναντι στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου.

Ο Άγιος Νεκτάριος το 1893 σε χωριό της Εύβοιας, μετά την Θεία Λειτουργία.

Συγκεκριμένα χωρίς αναφορά σε πρόσωπα ονομαστικώς, αφού η αντίθεσή μας δεν είναι κατά προσώπων αλλά κατά της πλάνης τους, κάποιος Επίσκοπος μίας εξ αυτών των ομάδων, όταν τον είχε ρωτήσει ο γράφων το 2007 αν φροντίζει να λειτουργεί στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, του είχε απαντήσει ''δεν καίγομαι κιόλας''... Στη συνέχεια ερωτήθηκε ο εν λόγω Επίσκοπος αν τιμά τον Άγιο Νεκτάριο και απάντησε γενικώς και αορίστως ότι η απόφαση της αγιοποίησης του ήταν απόφαση του οικουμενιστού Πατριάρχου Αθηναγόρα, και πως ένας Μοναχός ονόματι Μελχισεδέκ, ήταν εκείνος που προώθησε την ιδέα ότι ο Επίσκοπος Νεκτάριος είναι Άγιος. Μάλιστα ομολόγησε πως ένας Ιερέας του, τον οποίον μου κατονόμασε, επίσης δε τιμά τον Άγιο αφού διατηρούσε σχέσεις με την γνωστή μονή Αναλήψεως Κοζάνης της αγιομάχου Μοναχής Μαγδαληνής, οπότε από 'κει του έμεινε και η πλάνη αυτή. 

Σημειωτέον πως ο γράφων είχε επαφές με τον εν λόγω Ιερέα και σε θέμα συζητήσεως περί της Μοναχής Μαγδαληνής όταν ο γράφων είχε θίξει την δαιμονική πλάνη της, ο Ιερέας είχε δείξει να συμφωνεί με την φράση ''Τί να πεις...''. 

Επίσκοπος άλλης συνόδου είχε ομολογήσει, πάλι στον γράφωντα, πως γυναικεία μονή στη βόρειο Ελλάδα δεν τιμά τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν τον ρώτησε ο γράφων γιατί η σύνοδος στην οποία υπάγεται η μονή δεν καλεί το ηγουμενοσυμβούλιο ώστε να διορθώσει την κατάσταση, ο Επίσκοπος απήντησε πως κατ' οικονομίαν γίνεται ανεχτή αυτή η πλάνη για να μην πάει το μοναστήρι να υπαχθεί σε άλλη ομάδα παλαιοημερολογιτών Επισκόπων. Μετά από αυτή την συζήτηση όμως έρχεται φυσιολογικά η εξής σκέψη: Τί θα γίνει με την σωτηρία της κάθε προσερχομένης στη μονή για να σώσει την ψυχή της αλλά τελικώς βρίσκεται να μη τιμά τον Άγιο Νεκτάριο, αφού ούτε Θεία Λειτουργία κάνουν την ημέρα της εορτής του, ούτε Παράκληση του κάνουν; Ίσως να ήταν κάτι αδιάφορο και για τον συγκεκριμένο Επίσκοπο και για την σύνοδο του, που άφηνε την κατάσταση αυτή να ανθίζει μέσα στο μοναστήρι.
 
Ιερομόναχος της ιδίας συνόδου που δραστηριοποιείται σε Πειραιά, Αθήνα και περίχωρα Αττικής σε συνομιλία που είχε με τον γράφοντα ομολόγησε ευθέως πως δεν θεωρεί Άγιο τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο. Όταν τον ρώτησε υποθετικά ο γράφων αν κάνει μία στις χίλιες λάθος, τί θα πει όταν κοιμηθεί στον Άγιο που θα βρεί μπροστά του, εκείνος σήκωσε τους ώμους και χαμογέλασε αμήχανα. Δυστυχώς ακόμα ένας Επίσκοπος, μέλος της ιδίας συνόδου, συγγενής του συγκεκριμένου Ιερομονάχου δεν τιμούσε τον Άγιο και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στο να γίνει Επίσκοπος... Τώρα πιά είναι στα χέρια της Απόλυτης Δικαιοσύνης, από την οποία δε πρόκειται να ξεφύγει κανένας μας...

Στο χωριό Φαλάνη 10 χλμ εκτός Λαρίσης, είχε ένα σπίτι με ιδιωτικό εκκλησάκι, τον Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, ένας από τους οδηγούς της αγιομάχου Μοναχής Μαγδαληνής ονόματι Χατζόγλου. Το εκκλησάκι αυτό το εξυπηρετούσε μυστηριακώς Αυξεντιανός Μητροπολίτης που τα τελευταία χρόνια εντάχθηκε σε σύνοδο Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', ο οποίος λένε κάποιοι οτι επίσης δεν τιμά τον Άγιο Νεκτάριο. Έστελνε Ιερέα όταν ζητούσε ο αγιομάχος ιδιοκτήτης του ιδιωτικού παρεκκλησίου, για να τελέσει την Θεία Λειτουργία. Τις πληροφορίες αυτές μας τις έδωσαν ρασοφόροι οι οποίοι γνωρίζουν όπως μας βεβαίωσαν την πλάνη που έχει ο εν λόγω Μητροπολίτης κατά του Αγίου Νεκταρίου. Αν οι εν λόγω ρασοφόροι μας έδωσαν ψευδείς πληροφορίες δεν γνωρίζουμε, άλλωστε όταν ακούμε κάτι και 'μεις το ακούμε σχετικώς και όχι απολύτως, δεν το υιοθετούμε. Επιπλέον μας πληροφόρησαν πως είχε επαφές και με το μοναστήρι της Αναλήψεως στη Κοζάνη. Λειτουργούσε, έκανε κουρές ρασοφόρων Μοναζουσών και Μεγαλοσχήμων. Αυτό μας το επιβεβαίωσε και δεύτερη πηγή. 

Τώρα, αν ισχύουν όλα αυτά, τί κάνει η Σύνοδος στην οποία υπάγεται ο εν λόγω Μητροπολίτης; Έχει προσπαθήσει να συνετίσει τον αγιομάχο Επίσκοπο ή τον ανέχεται; Όταν κοιμηθεί ο Επίσκοπος, αφού και ηλικίαν έχει, τί θα πεί στον Άγιο Νεκτάριο; Όταν έρθει το κοινό χρέος για όλους τί θα πούν οι Επίσκοποι που ανέχονται αυτές τις καταστάσεις, στον Άγιο Νεκτάριο;

Σίγουρος είναι ο γράφων μόνο για όσα του είπαν οι ίδιοι οι μη δεχόμενοι τον Άγιο Νεκτάριο. Η διάθεση ιστορικής αναφοράς στο ζήτημα γύρω από τους αγιομάχους που βρίσκονται στο χώρο των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', δεν είναι ούτε η εμπάθεια όπως θα φαντάζονται κάποιοι ευρισκόμενοι στο χώρο αυτό, ούτε η πορεία μας στον συγκεκριμένο χώρο και η δήθεν πίκρα που διαδίδουν κάποιοι πως έχουμε κατόπιν της, ούτως ή άλλως εθελουσίας, αναχωρήσεως μας. Αντιθέτως η συμπεριφορά της οποίας έτυχε ο γράφων όσο περιόδευε στις διάφορες συνόδους των Φλωριναίων ήταν καλή ως άριστη μερικές φορές. Αλλά είναι διάφορο αυτό από τα φαινόμενα αιρέσεως και αγιομαχίας τα οποία συνάντησε ο γράφων στον χώρο τους.

 

Ο Άγιος κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στο καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος.

Η διάθεση μας σε όσα γράφουμε, είναι η αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας, την οποία πολλά ιστολόγια και ιστοσελίδες μάλλον από άγνοια παραποιούν, η σωτηρία έστω και μίας ψυχής που ίσως παρασυρόμενη από τα βιβλία της κεκοιμημένης πια αγιομάχου Μοναχής Μαγδαληνής, βλασφημεί τον Άγιο Νεκτάριο, η ευθύνη την οποίαν έχουν οι Επίσκοποι οι οποίοι είναι και αυτοί  αρμόδιοι να φροντίζουν την σωτηρία του ποιμνίου τους, και όχι να αφήνουν να ανθίζουν φαινόμενα αιρέσεως όπως η κοινωνία, μέσω μετάδοσης μυστηρίων, με σχισματικούς και εκτός Εκκλησίας κατά την δική τους ομολογία, ή φαινόμενα όπως η αγιομαχία.

Επιπλέον γράφουμε γιατί θεωρούμε πως με την στάση πολλών ''ΓΟΧ'' ρασοφόρων δυσκολεύεται ο καλόπιστος Χριστιανός που ίσως θέλει να πλησιάσει την Ορθοδοξία. Πώς θα επηρεάσει το φαινόμενο της αγιομαχίας κάποιον που στο διαδίκτυο βλέπει κάποιον ''του παλαιού'' να υβρίζει τον Άγιο Νεκτάριο; Οι 13 ημέρες δεν σώζουν όταν η αγιομαχία ανθεί ανεμπόδιστα. Πώς επιτρέπουν οι Επίσκοποι να κοινωνούν οι Μοναχές της εν λόγω Μονής που προαναφέραμε εφόσον δεν δέχονται την αγιότητα ενός προσώπου καθολικώς αποδεκτού ως Αγίου; Υπάρχουν Ιεροκανονικά ερείσματα για αυτήν τους την οικονομία; Κατά την άποψη μας δεν επιτρέπεται να νοθεύεται η Ορθόδοξος Πίστη και να κοινωνούν από το ίδιο Ποτήριο άνθρωποι που βλασφημούν το πρόσωπο ενός Αγίου και ευσεβείς τιμητές του.

Το ζήτημα του Αγίου Νεκταρίου στο χώρο των φλωριναίων ''ΓΟΧ''. (Μέρος πρώτο.)

Ελαιογραφία σε καμβά του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά, Μητροπολίτου Πενταπόλεως Λιβύης, Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Έργο του ζωγράφου Αντρέι Μιρόνωφ, φιλοτεχνημένο μετά το 2000.

Εντοπίσαμε την παρακάτω ανάρτηση σε προφίλ κοινωνικού μέσου δικτύωσης και την αναδημοσιεύουμε για ιστορικούς λόγους αλλά και γιατί  στην 7ετή περίοδο κατά την οποία γνωρίσαμε από κοντά τις ομάδες των σχισματικών ''ΓΟΧ'', τις προερχόμενες από τις χειροτονίες των ετών 1960 και 1962, μας ομολόγησαν κάποιοι ότι δεν τιμούν τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τον εν Αιγίνη ως Άγιο. 

Επειδή λοιπόν στον χώρο των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', υπάρχει σε μεγάλη έκταση το πρόβλημα της αγιομαχίας κατά του Αγίου Νεκταρίου και της εξ αυτής απορρέουσας πνευματομαχίας, αφού το Άγιο Πνεύμα αναδεικνύει τους Αγίους και όχι η ανάγκη για πνευματικά πρότυπα σε μία νεκρή εποχή, αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση αυτή που παρέχει κάποια στοιχεία που δεν γνωρίζαμε και θα καταλήξουμε την δημοσίευση μας με προσωπικές μας εμπειρίες, από χείλη αγιομάχων και μή (και όχι από την φαντασία μας όπως πολλοί θα μας καταλογίσουν).

''Σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν ὁμάδα τῶν Καλλιστικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, «εὐθύς ἅμα τῆ συγκροτήσει της», ἐξέδωκε τήν ὑπ’ ἀριθμ. 4/7. 3. 1979 Ἐγκύκλιο, «δι’ ἧς ἐνετέλλετο πρός τά πνευματικά της τέκνα τήν παράδοσιν τῶν βιβλίων τῆς ἁγιομάχου τέως μοναχῆς τῶ πυρί, ἀπήγγειλε ἐναντίον αὐτῆς κατηγορίαν ἐπί βλασφημία, σκνδαλισμῶ τῶν πιστῶν, ἱεροκατηγορίᾳ καί ἀντιποιήσει ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς» (Ἰω. Χατζηφώτη αὐτ. σελ. 77 – 78).
 

Στήν συνέχεια, τήν 20. 3. 1979 ἡ μ. Μαγδαληνή κλήθηκε νά ἐμφανιστεῖ ἐνώπιον τοῦ Ἱερομ. Δαμασκηνοῦ Τσαπερλῆ πού εἶχε ὁρισθεῖ Ἀνακριτής ἐπί τῆς ὑποθέσεως καί ἐπειδή δέν ἐμφανίσθηκε παραπέμφθηκε στό Πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο ἀπό τό ὁποῖο δικάσθηκε ἐρήμην καί καταδικάσθηκε σέ καθαίρεση καί ἔκπτωση ἀπό τῆς ἡγουμενικῆς της θέσεως, πέραν τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνισίας πού τῆς ἐπιβλήθηκε. (Πρβλ. «Φύλακες Ὀρθοδοξίας», φ. 6, Αὐγ. 1979, σελ. 45 – 47).
 

Ἡ ἀδράνεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου καί τοῦ Πειραιῶς Γεροντίου ἀπέναντι στήν ἁγιομαχία τῆς μοναχῆς Μαγδαληνῆς (σύμφωνα μέ ἰσχυρή φήμη λόγῳ τοῦ χρηματισμοῦ τους ἀπ’ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον ἡ οἰκονομική ἐπιφάνεια τῆς Μονῆς Ἀναλήψεως ἦταν πολύ μεγάλη), χρησιμοποιήθηκε ἀπό τούς Καλλιστικούς σάν ἕνα ἐπιπρόσθετο ἐπιχείρημα τῆς ἀνεπαρκείας τῶν Αὐξεντίου – Γεροντίου νά ἀσκήσουν τήν διοίκηση τῆς ἑνωμένης μέχρι τότε Φλωρινικῆς Παρατάξεως. (Πρβλ. «Φύλακες Ὀρθοδοξίας» φ. 19/1980, σελ. 74).
 

Παράλληλα ἡ ἀδράνεια τῶν Αὐξεντίου – Γεροντίου ἐπέτρεψε τήν διάδοση τῶν ἁγιομαχικῶν ἰδεῶν τῆς μ. Μαγδαληνῆς στόν χώρο τους, μέ ἀποτέλεσμα ἕνας τῶν νεοχειροτονηθέντων Ἀρχιερέων τοῦ 1979, ὁ γέρων Ἐπίσκοπος Αἰγίνης Παΐσιος Φιλοκαλιώτης, νά συνταχθεῖ ἀνοικτά μέ τήν μοναχή καί νά συντελέσει στήν διεύρυνση τοῦ προβλήματος, χωρίς νά καταδικαστεῖ ποτέ ἀπό τήν Σύνοδο Αὐξεντίου – Γεροντίου.'' (Η αλήθεια είναι πως ο επίσκοπος Παίσιος Φιλοκαλιώτης πριν κοιμηθεί μετανόησε και αποδέκτηκε την αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου.)

 Φωτογραφία του Αγίου, λίγο μετά το 1900.

Αυτά λέει η εν λόγω ανάρτηση και όσα γράφονται με παραπομπή σε περιοδικά και πηγές της εποχής, μπορεί να τα διασταυρώσει ο κάθε μελετητής αν είναι ή όχι ακριβή. Τα υπόλοιπα περί χρηματισμού τα δεχόμεθα σχετικώς και όχι απολύτως, δεν τα υιοθετούμε αλλά ούτε και τα απορρίπτουμε. Εμείς κρατάμε όσα αναφέρονται στην αδράνεια του τότε Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου Πάστρα, ο οποίος είχε καθαιρεθεί ως Ιερομόναχος από την Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, κατόπιν κατέφυγε στην Σύνοδο του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, το 1962 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Γαρδικίου από τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής Λεόντιο Φιλίπποβιτς, ο οποίος υπαγόταν στη Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς αλλά ενήργησε λάθρα της Συνόδου του, και το 1965 αναδείχτηκε από την ομάδα Επισκόπων των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. 

Σημειώστε δε, ότι το χαρτί που είναι απαραίτητο για την πιστοποίηση του αν είναι κάποιος ή όχι Επίσκοπος, δεν υπεγράφη στον τόπο που έγινε η χειροτονία του εις Επίσκοπον, στην γυναικεία μονή Αγίου Νικολάου Παιανίας, αλλά κάποιους μήνες αργότερα στη Χιλή(..!), από τον Αρχ/πο Χιλής Λεόντιο και φέρει μόνο την υπογραφή του, ενώ ο φερόμενος ως συμμετέχων επίσης στην χειροτονία του καθηρημένου Ιερομονάχου Αυξεντίου Πάστρα, Επίσκοπος Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς, δεν υπογράφει το πιστοποιητικό χειροτονίας και δεν φαίνεται στη φωτογραφία που δείχνει την χειροτονία του Επισκόπου Αυξεντίου. Μήπως λοιπόν χειροτονήθηκε από έναν ο Επίσκοπος Αυξέντιος; Γιατί δεν φωτογραφήθηκε και εκείνος αφού λένε οτι συμμετείχε στην χειροτονία του Αρχιμανδρίτου Αυξεντίου; Γιατί δεν υπογράφει το χαρτί ομού με τον Χιλής Λεόντιο;

Επιπλέον η χειροτονία αυτή ήταν απολύτως άκυρη όπως και των υπολοίπων Επισκόπων που χειροτονήθηκαν το 1962, διότι όσα έγιναν στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου έγιναν κρυφά και χωρίς την έγκριση του Προέδρου Αναστασίου και της Συνόδου του, των Ρώσσων της Διασποράς. Σύμφωνα με το Ιεροκανονικό δίκαιο της Εκκλησίας τέτοιες χειροτονίες είναι ως μή γενόμενες, παντελώς άκυρες. Για μελέτη με ιστορικά στοιχεία κάνετε κλίκ εδώ, εδώ και εδώ. Γι΄αυτό και η Εκκλησία της Ελλάδος που ακολουθεί το νέο ημ/λόγιο όταν κάποιος Πρεσβύτερος αποχωρεί από τους ''ΓΟΧ'' και κάνει αίτηση εντάξεως σ' αυτήν, τον χειροτονούν ξανά Διάκονο και Πρεσβύτερο. Στην περίπτωση δύο Φλωριναίων ''ΓΟΧ'' Επισκόπων, του Παϊσίου Λουλουργά και του Βικεντίου Μαλαματένιου, οι οποίοι έκαναν αίτηση στο Πατριαρχείο Κων/λεως, έγινε αναχειροτονία σε όλους τους βαθμούς. 

Κάποιοι Φλωριναίοι θεωρούν αυτήν την πρακτική ακραία, αλλά δυστυχώς και στο χώρο τους σημειώθηκαν τέτοια φαινόμενα μεταξύ τους και μάλιστα όχι μόνο μία φορά. Σημείωθηκε αναχειροτονία σε 3 Ιερείς μίας Συνόδου Φλωριναίων προσερχομένων στη Σύνοδο του τότε Αρχ/που Χρυσοστόμου Κιούση. Χειροτονήθηκαν υπ' αυτής εξ αρχής Διάκονοι και Ιερείς σαν να ήταν απλοί λαϊκοί ή Μοναχοί... Το θέμα συζητήθηκε και στον χώρο της εκκλησίας του νέου ημ/γίου δυσμενώς, ως ένδειξη του χάους που επικρατεί στον χώρο των Φλωριναίων ΓΟΧ αλλά και γενικώς.

Ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα της δημοσίευσης μας. Ο Μητροπολίτης  Γερόντιος που αναφέρεται στην δημοσίευση στο διαδίκτυο, είναι ο κεκοιμημένος πιά Μητροπολίτης Πειραιώς, Γερόντιος Μαριόλης. Χειροτονήθηκε το 1962 ως Επίσκοπος Σαλαμίνος από τον Αρχιεπίσκοπο Σαντιάγκο και Χιλής Λεόντιο Φιλίπποβιτς. Αργότερα ονομάστηκε Μητρoπολίτης Πειραιώς και Σαλαμίνος της ομάδος του Αρχ/που Αυξεντίου Πάστρα. Κοιμήθηκε το έτος 1994 και ο τάφος του βρίσκεται στην ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου εν Μεγάροις. Στην εν λόγω μονή ο γράφων όταν είχε πάει ως επισκέπτης το 1993, μία Μοναχή του είχε κάνει δώρο ένα βιβλιαρίδιο της αγιομάχου Μοναχής Μαγδαληνής, με θέμα το παλαιό και το νέο ημερ/γιο. Ήταν η πρώτη φορά που ο γράφων ήρθε σε ''γνωριμία'' με την βλάσφημη Μοναχή Μαγδαληνή. Λεγόταν και για τον Μητροπολίτη Γερόντιο Μαριόλη πως δεν τιμούσε τον Άγιο Νεκτάριο αλλά όχι τόσο έντονα όσο λεγόταν για τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Παρθένιο Σκουρλή, πνευματικό της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Της Θεοτόκου Θρακομακεδόνων Αττικής, και ιδιαιτέρως για τον Μητροπολίτη Μαγνησίας Χρυσόστομο Νασλίμη, πνευματικό της Ιεράς Μονης Υπαπαντής Του Χριστού, Χορτοκοπίου Ελευθερουπόλεως Καβάλας.

Ποιοί είναι οι Αγιορείτες Άγιοι;

 

Την Β’ Κυριακή του Ματθαίου κάθε έτους, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, όπου ακούμε στις εκκλησίες την ευαγγελική περικοπή για την κλήση των πρώτων Μαθητών από τον Χριστό, εορτάζουμε την μνήμη πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Οσίων Πατέρων.
 

Οι Αγιορείτες Άγιοι αντιλήφθηκαν την κλήση αυτή από τον Θεό και έφθασαν σε ύψη αρετής. Σύμφωνα με το βιβλίο του λόγιου μοναχού Μωυσή του Αγιορείτου, αριθμούνται οι Άγιοι Πατέρες του Άθω σε 450, ενώ χιλιάδες είναι οι αφανείς και άγνωστοι άγιοι ασκητές, οι οποίοι αγίασαν τα χώματα του Άθω και έγιναν η αιτία για να ονομαστεί το Όρος Άγιον.
 

Η κοινή εορτή όλων των Αγιορειτών Αγίων καθιερώθηκε μετά την σύνθεση της ακολουθίας και των εγκωμίων από τον πολυγραφότατο και ιερώτατο Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη κατά τον 19ο αιώνα. Στον Άγιο Νικόδημο οφείλουμε το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων : «Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι».
 

Από τον ασκητή Όσιο Πέτρο και τον ιδρυτή Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη ως τους γέροντες των ημερών μας είναι πολλές οι άγιες μορφές του Αγίου Όρους που έζησαν σαν άγγελοι, όπως αναφέρει και το απολυτίκιο τους.
 

Η μεγαλύτερη προσφορά του Αγιορειτών Αγίων είναι η προστασία του Ορθόδοξου δόγματος σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες και της πνευματικής κληρονομιάς της Ορθοδοξίας. Ας δούμε τι αναφέρει ο Γέροντας Μωυσής για ένα μέρος των Αγίων του Αγίου Όρους.
 

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α' (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιόλογος.
 

Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275), για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης (1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.
 

Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος. Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.
 

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους (1279-1280) απαγχονίσθηκε από τους Λατινόφρονες στις Καρυές μη θέλοντας να υποκύψει στα λατινικά δόγματα. Μαζί του μαρτύρησαν πατέρες Καρυώτες, Κουτλουμουσιανοί, Ιβηρίτες, Βατοπεδινοί, Ζωγραφίτες και Ξενοφωντινοί.
 

Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογητής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.
 

Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β', αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).
 

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η' τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.
 

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1350) διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
 

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.
 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες. Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι' αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.
 

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.
 

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε' Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.
 

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β' τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η' τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.
 

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β' και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).
 

Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.
 

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.
 

Ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο γνωστότατος διδαχός και ιδρυτής ναών και σχολείων, ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών. Είναι σημαντικό το ιεραποστολικό του έργο για την αναγέννηση του Ελληνισμού στην δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανάλογο έργο, ως πρόδρομοι του Αγίου Κοσμά, είχαν και οι επίσης Φιλοθεΐτες Άγιοι, Διονύσιος εν Ολύμπω, Δαμιανός εν Κισσάβω και Συμεών ο ανυπόδητος.
 

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις και τους άθεους.
 

Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα. Το κίνημα των Νεομαρτύρων αποτέλεσε παράδειγμα υπομονής και αντίστασης για τους υπόδουλους Έλληνες.
 

Μεταξύ αυτών διακρίνονται: Παχώµιος ο Νεοσκητιώτης (+ 1730), Κωνσταντίνος ο Ρώσος (+ 1742), ∆αµασκηνός ο Θεσσαλός (+ 1771), Κοσµάς ο Αιτωλός (+ 1779), Λουκάς ο Σταυρονικητιανός (+ 1802), Γεράσιµος ο Κουτλουµουσιανοσκητιώτης (+ 1812), Ευθύµιος ο Ιβηροσκητιώτης (+ 1814), Γεδεών ο Καρακαλληνός ο εν Τυρνάβω τελειωθείς (+ 1818), Αγαθάγγελος ο Εσφιγµενίτης (+ 1819), Γρηγόριος ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+ 1821), Παύλος ο Κωνσταµονίτης (+ 1824) και τελευταίος γνωστός Αθανάσιος ο Λήµνιος (+ 1846).
 

Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των Αγιορειτών Αγίων Πατέρων.

Πηγή: anavaseis.blogspot.gr

Τί συνέβη πράγματι στον Ιππόδρομο επί Θεοδοσίου;

Η ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ σφαγή τού πλήθους από τον Θεοδόσιο στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης, διαστρεβλώνεται από τους Νεοειδωλολάτρες, για να παρουσιάσουν άλλον έναν ανύπαρκτο διωγμό δήθεν εναντίον τους. Γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι οι Έλληνες ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ (και μάλιστα με κίνδυνο και θυσία τής ζωής τους) την δαιμονική θρησκεία τής ειδωλολατρείας, για να δεχθούν την αλήθεια τού Χριστού.

Όμως τα παρακάτω στοιχεία, θα δείξουν την αλήθεια, που όπως πάντα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ από τους ψευδείς ισχυρισμούς τών Νεοπαγανιστών.

Στην "Ιστορία του Ελληνικού έθνους" της "Εκδοτικής Αθηνών" ρητά αναφέρεται πως: «Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ....φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος....κατακρεούργησε τον στρατηγό. Ο θυμός που κατέλαβε τον Θεοδόσιο ...ήταν τρομερός....και διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο ...και να σφάξει όλους τους θεατές. Για την διαταγή μετανόησε, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού είχαν σφαγεί 7.000 πολίτες». Και βέβαια στον Ιππόδρομο πήγαιναν πολλοί Χριστιανοί, και είναι σίγουρο ότι εκεί σφαγιάσθηκαν και αυτοί. Δεν ήταν λοιπόν θρησκευτικός διωγμός, αλλά πολιτικός. Ήταν μια εποχή που η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προσπαθούσε να έχει συμμάχους τους Γότθους και κάποια άλλα Γερμανικά φύλα, για να την πρστατεύουν στη Δύση από επιδρομές ομοφύλων τους. Και η δολοφονία τών Γερμανών αξιωματικών διετάρασσε αυτές τις σχέσεις. Ο Θεοδόσιος λοιπόν, θέλησε αφ' ενός να δείξει την ισχύ του, ώστε να γίνονται σεβαστοί οι νόμοι του, αφ' ετέρου να δείξει στους συμμάχους του Γότθους ότι οι δολοφονίες τών αξιωματικών τους τιμωρήθηκαν, κάτι που θα διατηρούσε τη συμμαχία και τη σταθερότητα τής Δυτικής αυτοκρατορίας. Καμία σχέση με διωγμούς! Καθαρά πολιτικοί λόγοι τον ώθησαν σε αυτή τη δολοφονία.

Όμως ο Θεοδόσιος ήταν Χριστιανός! Και αυτό ήταν ένα απαράδεκτο έγκλημα από την πίστη τής αγάπης τού Χριστού. Ποια ήταν η αντιμετώπισή του από τη λοιπή Εκκλησία;

Ο Αμβρόσιος ταράχθηκε τόσο από την συμπεριφορά του Θεοδόσιου ώστε κατέφυγε εις την εξοχή και δεν επιθυμούσε να τον δει. Εκεί του έγραψε μια επιστολή ελέγχοντας αυτόν και του συνιστούσε βαθιά μετάνοια, άνευ της οποίας δεν θα τον άφηνε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια. Ο Θεοδόσιος δεν έδωσε σημασία εις την επιστολή και μετά από λίγες ημέρες εμφανίσθηκε εις τον ναό. Κατά την διήγηση του Θεοδώρητου ο Αμβρόσιος εμφανίσθηκε εις τα πρόθυρα και εμπόδισε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας με τις συστάσεις του Αμβρόσιου υπέβαλε εαυτόν εις οκτάμηνο μετάνοια καθ’ όλο το διάστημα της οποίας «βασιλικώ κόσμω ουκ εχρήσαντο» Τότε υπό υπόδειξη του Αμβρόσιου ο αυτοκράτορας εφάρμοσε νόμο ο οποίος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης άνευ παρέλευσης χρονικού διαστήματος ενός μηνός ώστε να υπάρχει χρόνος για πιο σωστές αποφάσεις. Τέλος όταν ο Θεοδόσιος τα Χριστούγεννα μετανόησε πέφτοντας στα γόνατα, απεττίλοντας (βγάζωντας) τις τρίχες του και κλαίγοντας του επετράπη από τον Αμβρόσιο να συμμετάσχει των αχράντων μυστηρίων.
 

Να τί γράφει ο Παυλίνος, ο οποίος συνέγραψε τον βίο του αγίου Αμβροσίου, λίγο μετά την κοίμηση του τελευταίου:

"Την ίδια εποχή, εξαιτίας της πόλης της Θεσσαλονίκης, ο επίσκοπος Αμβρόσιος ταράχτηκε πολύ όταν έμαθε πως η πόλη σχεδόν καταστράφηκε. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του είχε υποσχεθεί ότι θα συγχωρούσε τους πολίτες της προαναφερθείσας πόλης αλλά, μετά από μυστικές συμφωνίες των αξιωματικών με τον αυτοκράτορα και χωρίς να το γνωρίζει ο επίσκοπος, έγινε σφαγή στην πόλη για περισσότερο από μία ώρα και πολλοί αθώοι θανατώθηκαν. Όταν ο επίσκοπος έμαθε αυτό που συνέβη, εμπόδισε τον αυτοκράτορα να εισέλθει στον ναό και τον επέπληξε, λέγοντας του ότι ήταν ανάξιος να είναι μέλος της Εκκλησίας και να συμμετέχει στα Ιερά Μυστήρια μέχρι να κάνει δημόσια μετάνοια. Ο αυτοκράτορας όμως απάντησε ότι ο Δαυίδ είχε πράξει μοιχεία και φόνο επίσης. Ο επίσκοπος όμως απάντησε, "Εφόσον ακολούθησες τον Δαυίδ στην αμαρτία, ακολούθησέ τον στην διόρθωση." Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε αυτά τα λόγια, τα πήρε τόσο κατάκαρδα που δεν δίστασε να κάνει δημόσια μετάνοια." (Παυλίνου, Βίος Αμβροσίου, 7)

Κατά τον Θεοδώρητο σε άλλο περιστατικό ο Αμβρόσιος δεν άφησε τον Θεοδόσιο να εισέλθει εις το ιερό με το ιερατείο αλλά του όρισε θέση ανάλογη με τον λοιπό λαό φρονώντας ότι «αλουργίς βασιλέας ουχ ιερά ποιεί» !!!

Το κήρυγμα του Αμβρόσιου σε γενικές γραμμές ήταν πάρα πολύ δυνατό ώστε και αυτός ο Αυγουστίνος επέστρεψε από τους λόγους του στον Χριστιανισμό το 387 μ.Χ. Ο Αμβρόσιος συνέγραψε ως ηθικολόγος πλήθος έργων και ύμνους σε ιαμβικό δίμετρο. Έλληνες οι οποίοι έγραψαν για τον Αμβρόσιο, είναι ο Σωκράτης, ο Σωζόμενος, ο Θεοδώρητος, ο Νικηφόρος Κάλλιστος και ο Συμεών ο μεταφραστής.

Τι παρατηρούμε από τα παραπάνω; Και πάλι τη διαστροφή, το ψεύδος και το δόλο τών Νεοπαγανιστών! Προσέξτε:

- Δεν ήταν θρησκευτικός διωγμός, αλλά πολιτική εκτέλεση για την ευστάθεια τής αυτοκρατορίας.

- Η σφαγή έγινε μετά από βιαιοπραγία και φόνους τού ιδίου τού πλήθους.

- Στο σφαγέν πλήθος, υπήρχαν και Χριστιανοί.

- Ο άγιος Αμβρόσιος ως εκπρόσωπος τής Εκκλησίας, καταδίκασε την πράξη αυτή, και δεν φοβήθηκε να απαγορεύσει στον αυτοκράτορα τη συμμετοχή στα μυστήρια τής Εκκλησίας.

- Ο ίδιος ο Θεοδόσιος κατάλαβε το σφάλμα του, και μετανόησε τελικά για το έγκλημά του με δάκρυα.

Αυτός είναι και ο λόγος, που η εκκλησία τιμάει τον Θεοδόσιο ως "Μέγα" μεταξύ τών αυτοκρατόρων. Γιατί το έγκλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι συγχωρείται, αν ο άνθρωπος μετανοήσει. Και δεν υπάρχει αμαρτία που να οδηγεί στην απώλεια, αν υπάρχει μετάνοια.

Πέρα από τα λάθη του και το έγκλημά του αυτό, ο Θεοδόσιος ήταν ένας πιστός αυτοκράτορας που αγωνίστηκε για την αλήθεια τού Χριστού, και μετανόησε. Γι' αυτό η Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του, ΟΧΙ ΩΣ ΑΓΙΟΥ, αλλά ως ενός εκ τών "ευσεβών αυτοκρατόρων", (κατά το Συνοδικό τής Ορθοδοξίας), που έζησε εν μετανοία.

Απομένουν λοιπόν εκτεθειμένοι οι ΘΥΤΕΣ ειδωλολάτρες, που δεν ντρέπονται για τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ φόνους Χριστιανών ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, αλλά προσπαθούν με ψεύδη και δόλο να φανούν ως θύματα! Φωνάζει ο κλέφτης να φοβάται ο νοικοκύρης!

 

Πηγή: oodegr.com

Ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατά των ελληνικών ονομάτων;

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δυστυχώς διαστρεβλώνουν συνειδητά και συστηματικά κείμενα πατέρων της Εκκλησίας, για να προκαλέσουν εντυπώσεις και να υποστηρίξουν ανιστόρητες αντιεκκλησιαστικές θέσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται (και πάλι) για ένα χωρίο του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου.

Συγκεκριμένα, ισχυρίζονται ότι ο Χρυσόστομος προτρέπει τους γονείς να μην δίνουν ελληνικά ονόματα στα παιδιά τους. Ας δούμε όμως τι πραγματικά έχει διασωθεί σε κώδικες (αυθεντικά χειρόγραφα).

Ιωάννου Χρυσοστόμου «Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων», 47: «Κανένας λοιπόν ας μη σπεύδει να δώσει στα παιδιά τα ονόματα των προγόνων, του πατέρα δηλαδή, της μητέρας, του πάππου και του προπάππου, αλλά να δίνονται τα ονόματα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων».

Να πώς, κακοπροαίρετοι άνθρωποι, πετσοκόβουν αντιεπιστημονικά το παραπάνω αυθεντικό κείμενο. Θαυμάστε μαεστρία: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων, (της Παλαιάς Διαθήκης)».

Δηλαδή:
 

1) Αυθαιρετούν κάνοντας ένα λογικό «σάλτο μορτάλε». Με το ζόρι «βαφτίζουν» τον «πατέρα», την «μητέρα», τον «παππού» και τον «προπάππου» του αυθεντικού κειμένου καθαρόαιμους Παγανιστές-ειδωλολάτρες «Έλληνες».

 

Μήπως τους διέφυγε, ότι ο Χρυσόστομος απευθύνει τις οδηγίες αυτές προς Χριστιανούς γονείς και όχι προς παγανιστές;

2) Εσκεμμένα δεν παραθέτουν ολόκληρο το κείμενο, ώστε να προβάλλουν την κατηγορία ότι ο Χρυσόστομος δήθεν προτείνει μόνο τα ονόματα των δικαίων (των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης). Όμως ο Χρυσόστομος προσθέτει: «τα ονόματα των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων», πολλά από τα οποία φυσικά ήταν ελληνικά!

Παρακαλώ λοιπόν να είμαστε υποψιασμένοι και μην δεχόμαστε άκριτα οτιδήποτε «ανακαλύπτουν» (κατασκευάζουν) όψιμοι «μικροί (στο ήθος) εξερευνητές».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι οι κατ’ εξοχήν εκφραστές του γνήσιου Ορθόδοξου ήθους. Με την αγιασμένη, ξέχειλη από αγάπη ζωή τους μας δείχνουν ότι ο δρόμος της Αγιότητας είναι δύσβατος μεν, αλλά ανοιχτός για όλους μας και είναι (για όσους τον περπατούν) γεμάτος από ασύγκριτη ευφροσύνη από αυτή τη ζωή!

 

Πηγή: oodegr.com

Ήταν ορθόδοξο ή αιρετικό το βάπτισμα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου από τον Ευσέβιο Νικομηδείας;

Στο άρθρο αυτό, θα ασχοληθούμε με ένα ζήτημα που δίνει συχνά την ευκαιρία σε προτεστάντες και αθεο-παγανιστές να… εξασκούνται στην λιβελλογραφία. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου μας, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους βρίσκεται αρκετές φορές το βάπτισμα του Μ. Κων/νου με το ερώτημα αν αυτό ήταν ορθόδοξο ή αιρετικό, μια που τελέσθηκε από τον φιλοαρειανό Ευσέβιο, επίσκοπο Νικομηδείας, τον Μάιο του 337, λίγες ημέρες πριν πεθάνει ο αυτοκράτορας[1].

Βεβαίως, δεν πρόκειται για ένα θέμα που εμφανίστηκε πρόσφατα, αλλά βρίσκεται κατά καιρούς στο προσκήνιο των συζητήσεων εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια! Για του λόγου το αληθές, διαβάζουμε στον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο (1815-1891), ότι οι δυτικοί ιστορικοί:

«εις την ατελεύτητον σειράν των ύβρεων και συκοφαντιών ας έμελλον να εκτοξεύσωσι […] δεν εδίστασαν να δανεισθώσι τα όπλα των εθνικών και των φιλοσόφων ίνα ασχημίσωσι πολυειδώς και πολυτρόπως την εικόνα του ανδρός [δηλ. του Μ. Κων/νου]. Τινές μάλιστα κατήντησαν να αμφισβητήσωσι και αυτήν την ορθοδοξίαν αυτού επί τω λόγω ότι εβαπτίσθη υπό του Νικομηδείας Ευσεβίου»[2].

Ας δώσουμε λοιπόν τις απαραίτητες διευκρινήσεις επάνω σε αυτό το ζήτημα, ώστε να πάψει ο λαϊκισμός και η προχειρολογία. Έχουμε πει πολλές φορές πόσο σπουδαία κατάκτηση είναι η διαδικτυακή ανεξάρτητη πληροφόρηση, αρκεί όμως να μην καταντά ανεξέλεγκτη παραπληροφόρηση…

Η Κανονικότητα του βαπτίσματος του Μ. Κων/νου

Η όλη παρανόηση σχετικά με τον Μ. Κων/νο, ξεκινά από το γεγονός ότι στις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Ευσέβιος Νικομηδείας παρουσιάστηκε ως ηγετική μορφή των ακραίων αρειανοφρόνων[3]. Αυτό και μόνο αρκεί σε κάποιους ώστε να συσχετίσουν το βάπτισμα του Μ. Κων/νου με ένα αντικανονικό για την ορθοδοξία, αιρετικό βάπτισμα.

Όμως, εάν κάποιος σταματήσει μόνο στην συγκεκριμένη πληροφορία, χωρίς να εξετάσει τα ιστορικά δεδομένα και τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία κατά παράδοση αντιμετώπιζε τα ζητήματα αυτά, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε λάθος συμπεράσματα: διότι, στην Παράδοση της Εκκλησίας, η οποία αποκρυσταλλώνεται και στο Κανονικό της Δίκαιο, «δεν θεωρείται αιρετικός εκείνος όστις πρεσβεύει μεν πεπλανημένως, νουθετούμενος όμως ανακαλεί και απαρνείται τας κακοδοξίας του»[4].

Η φράση λοιπόν, «νουθετούμενος όμως ανακαλεί και απαρνείται τας κακοδοξίας του» είναι το κλειδί που θα μας δώσει την απάντηση στο ερώτημα περί του βαπτίσματος του Μ. Κων/νου, καθώς, ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου ως αιρετικού δεν είναι ζήτημα προσωπικό, αλλά θα πρέπει «να καθορισθεί από τα αρμόδια εκκλησιαστικά όργανα», αφού «δεν είναι δυνατόν κάθε ένας χριστιανός να αποφασίζει μόνος του και να χαρακτηρίζει έναν άλλο χριστιανό ως αιρετικό»[5].

Ασφαλώς, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε εδώ λεπτομερώς με όλα τα γεγονότα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά μας αρκεί να επικεντρωθούμε στον Ευσέβιο Νικομηδείας και όσα αφορούν την πίστη που επισήμως αποδέχτηκε και εκείνος και οι περισσότεροι αρειανόφρονες επίσκοποι, στο χρονικό διάστημα πριν βαπτίσει τον Μ. Κων/νο.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιωάννη Καρμίρη, στην Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ.):

«Το Ιερόν Σύμβολον, απεδέχθησαν ομοφώνως άπαντες οι Πατέρες της Συνόδου, συμπεριλαμβανομένων και των Αρειανιζόντων, πλην των ανωτέρω δύο, μετά εξαήμερον περίπου δογματικήν επ’ αυτού συζήτησιν, και υπέγραψαν τη 19 Ιουνίου του έτους 325»[6].

Σχετικά με τη φράση «πλην των ανωτέρω δύο», ο καθηγητής έχει σημειώσει λίγες γραμμές πριν, ότι «οι Αρειανίζοντες τον Άρειον απεκήρυξαν, πλην Σεκούνδου και Θεωνά». Αυτοί οι δύο, και φυσικά ο Άρειος, ήταν οι μόνοι που δεν αποδέχτηκαν τελικά το ορθόδοξο Σύμβολο της Νίκαιας[7].

Για τα ίδια γεγονότα, ο καθ. Ιωάννης Αναστασίου σημειώνει:

«Πρέπει να δεχθούμε ότι οι ορθόδοξοι είχαν την πλειοψηφία στη Νίκαια, παρόλο που υπήρχαν επίσκοποι που συμφωνούσαν με τον Άρειο, άλλωστε όλοι υπόγραψαν το σύμβολο και τους αναθεματισμούς εκτός από τον 'Αρειο και τους δύο γνωστούς μας επισκόπους, το Θεωνά της Μαρμαρικής και το Σεκούνδο Πτολεμαΐδος και αυτοί οι τρεις αναθεματίστηκαν. Άλλοι τρεις επίσκοποι, ο Ευσέβιος Νικομηδείας, ο Θέογνις Νικαίας και ο Μάρις Χαλκηδόνος υπόγραψαν, όμως δε δέχτηκαν τον προσωπικό αφορισμό του Αρείου»[8].

Τον λόγο για τον οποίο οι τρεις αυτοί δεν υπέγραψαν τον προσωπικό αφορισμό του Αρείου, εξηγεί ο Κων/νος Κοντογόνης:

«Τον κατά των αρειανών διδασκαλιών τύπον του αναθέματος ηρνήσαντο να συνυπογράψωσιν, ουχί, ως έλεγον, διότι δεν συνεφώνουν προς το εν αυτώ δογματικόν, αλλά διότι δεν εδύναντο να πιστεύσωσιν εκ του τρόπου, καθ' ον κατέμαθον τας διδασκαλίας του Αρείου εκ τε της εγγράφου και προφορικής αυτού ομολογίας, ότι αληθώς εδίδαξε ταύτα, ων ένεκα κατηγορείτο. Και περί τούτου μεν εγίνετο αυτοίς τότε παράβλεψις· ο Άρειος όμως και οι δύο πιστοί αυτού φίλοι αφωρίσθησαν της εκκλησιαστικής κοινωνίας ως πλάνοι, καθηρέθησαν από του ιερατικού βαθμού και υπό του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου εις εξορίαν κατεκρίθησαν»[9].

Βέβαια, οι Ευσέβιος Νικομηδείας, Θέογνις και Μάρις, δεν γλύτωσαν τελικά την εξορία, αφού έκαναν το σφάλμα, και «όταν ήρθαν στη Νικομήδεια εξόριστοι αρειανοί, τους δέχτηκαν σε εκκλησιαστική κοινωνία»[10].

Όμως, η εξορία αυτή οδήγησε τελικά τον Ευσέβιο Νικομηδείας σε μια δεύτερη επικύρωση του ορθοδόξου Συμβόλου της Νίκαιας, μέσω ενός γράμματος μετανοίας το οποίο απέστειλε:

«Ο Νικομηδείας Ευσέβιος και Θέογνις ο Νικαίας, οι φίλοι του Αρείου, γράμμα μετανοίας προς τους κορυφαίους των επισκόπων αποστείλαντες, ανεκλήθησάν τε της εξορίας εκ βασιλικού προστάγματος και τας εαυτών εκκλησίας απέλαβον»[11].

Το γράμμα αυτό διασώζει ο Σωζομενός (Εκκλ. Ιστ. Β΄,16) και είναι σημαντικό επειδή περιέχει την ορθόδοξη ομολογία του Ευσέβιου Νικομηδείας (την παραθέτουμε σε νεοελληνική μετάφραση από τη γνωστή σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» [Ε.Π.Ε]):

«…δηλώνουμε ότι συμφωνήσαμε με το σύμβολο πίστεως και αφού εξετάσαμε την έννοια του ομοουσίου, πήγαμε όλοι με το μέρος της ειρήνης, μη συνεχίζοντας πλέον πουθενά την αίρεση … αφού βεβαιωθήκαμε και βεβαιώσαμε αυτούς που έπρεπε να πεισθούν από εμάς, υπογράψαμε τη διατύπωση της πίστεως. Αλλά δεν υπογράψαμε τον αναθεματισμό, όχι επειδή θέλαμε να κατηγορήσουμε την πίστη, αλλ’ επειδή δεν πιστεύαμε ότι ο κατηγορηθείς είναι τέτοιος, από αυτά που οι ίδιοι πληροφορηθήκαμε από αυτόν και με επιστολές και με προσωπικές συνδιαλέξεις. Αλλ’ αφού πείσθηκε η ιερά σύνοδος, εμείς μη θέλοντας να αντιτεθούμε, αλλά συμφωνώντας σε αυτά που σεις αποφασίσατε, επιβεβαιώνουμε τη συγκατάθεση μας, όχι επειδή φέρουμε βαριά την εξορία, αλλά για να απομακρύνουμε την υποψία της αιρέσεως. Εάν λοιπόν κρίνετε άξιο να μας δεχθείτε πάλι ενώπιον σας, θα μας έχετε σε όλα σύμφωνους και ακολουθούντες αυτά που εσείς εγκρίνετε …»[12].

Και καταλήγει ο Σωζομενός:

«Έτσι λοιπόν ο Ευσέβιος και ο Θεόγνιος μεταμελήθηκαν και πήραν πίσω τις εκκλησίες τους»[13].

Βεβαίως, στα επόμενα χρόνια και μέχρι τον θάνατο του Μ. Κων/νου, οι αρειανικές έριδες παρουσιάζουν μια αναζωπύρωση, με κάποιες αποφάσεις του αυτοκράτορα να δείχνουν ευνοϊκές για τους αρειανόφρονες επισκόπους. Σύμφωνα όμως με τον Βλ. Φειδά, για το μόνο που μας βεβαιώνουν οι αποφάσεις αυτές, είναι «η σταθερή αξίωση του Μ. Κωνσταντίνου» για αποδοχή από τους επισκόπους μιας «συμβιβαστικής συγκλίσεως των θεολογικών αντιθέσεων», με σκοπό «την περιφρούρηση της ενότητας του εκκλησιαστικού σώματος»[14].

Αυτό ακριβώς σημειώνει και ο Κων/νος Παπαρρηγόπουλος:

«Ουδέν ήττον δε αναμφισβήτητον είναι ότι ο Κωνσταντίνος, συμπράττων τω Ευσεβίω, δεν ενόησε ποτέ να συντέλεση εις τον θρίαμβον του αρειανισμού αλλ’ εις μόνην την στερέωσιν της χριστιανικής ενότητος»[15].

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μ. Κων/νος ήταν που έστειλε στην εξορία τον Ευσέβιο ως αιρετικό, ενώ αποδέχτηκε την επιστροφή του Νικομηδείας στην επισκοπή, μόνο μετά από το γράμμα μετανοίας, στο οποίο δήλωνε ξεκάθαρα υπακοή στην Εκκλησία και πίστη στο Σύμβολο της Νίκαιας, το οποίο Σύμβολο άλλωστε, είχε συνυπογράψει στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Κατά συνέπεια, όταν ο Μ. Κων/νος δέχτηκε πίσω τον Ευσέβιο, τον δέχτηκε ως μεταμελημένο και ορθόδοξο. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Βλ. Φειδάς:

«Ο Μ. Κωνσταντίνος παρέμενε υποστηρικτής των αποφάσεων της συνόδου. Η εξορία του επισκόπου Νικομηδείας Ευσεβίου, ο οποίος ήταν συγγενής εξ αγχιστείας του αυτοκράτορα, υποδήλωνε τις συνέπειες σε κάθε ανοικτή αντίδραση προς τις αποφάσεις της συνόδου»[16].

Άλλωστε, και από το γράμμα μετανοίας που προαναφέραμε, φαίνεται ξεκάθαρα όχι μόνο ότι ο Κων/νος εξόρισε τον Ευσέβιο ως αιρετικό, αλλά και ότι ο ίδιος ο Νικομηδείας ζητούσε από τον αυτοκράτορα να τον δεχτεί πίσω ως ορθόδοξο:

«…συμφωνήσαμε με το σύμβολο πίστεως … μη συνεχίζοντας πλέον πουθενά την αίρεση … υπογράψαμε τη διατύπωση της πίστεως … συμφωνώντας σε αυτά που σεις αποφασίσατε, επιβεβαιώνουμε τη συγκατάθεση μας … για να απομακρύνουμε την υποψία της αιρέσεως … θα μας έχετε σε όλα σύμφωνους και ακολουθούντες αυτά που εσείς εγκρίνετε … να υπενθυμήσετε και τον θεοφιλέστατο βασιλιά και να του παραδώσετε τις παρακλήσεις μας»[17].

Έτσι λοιπόν, ο Κωνσταντίνος, «δεχόμενος το βάπτισμα παρά του Νικομηδείας, είχε την πεποίθησιν ότι δέχεται αυτό παρ’ αρχιερέως πρεσβεύοντος το ορθόδοξον της εν Νικαία συνόδου σύμβολον»[18]. Διότι, όχι μόνο «είναι αναμφισβήτητον ότι ο Νικομηδείας υπέγραψε το εν Νικαία σύμβολον», επιπλέον όμως, «ούτε αυτός [ο Νικομηδείας δηλαδή] ούτε οι περί αυτόν εξώμοσαν το σύμβολον τούτο ζώντος του Κωνσταντίνου»[19].

Εφόσον, σύμφωνα με τον Σωζομενό, «Ευσέβιός τε και Θεόγνιος μετεμελήθησαν και τας αυτών εκκλησίας απέλαβον», αυτό σημαίνει πως όταν ο Ευσέβιος βάπτισε τον Μ. Κων/νο ίσχυαν στο ακέραιο οι προϋποθέσεις κανονικής τελέσεως του βαπτίσματος τις οποίες σημειώνει ο καθ. Παναγιώτης Μπούμης:

Ο Νικομηδείας είχε γίνει και πάλι δεκτός ως «κανονικός κληρικός (επίσκοπος ή πρεσβύτερος, όχι διάκονος) της Ορθόδοξης Εκκλησίας» μετέχοντας έτσι στην «αποστολική διαδοχή», ενώ, με το γράμμα μετανοίας που υπέβαλε και έγινε αποδεκτό, αποκήρυσσε κάθε σχέση του με την αίρεση και ταυτόχρονα, κατά τον χρόνο του βαπτίσματος του αυτοκράτορα ούτε είχε «καθαιρεθεί», ούτε βρισκόταν «σε αργία»[20]. Και βεβαίως, τυχόν «αμαρτωλότητα του κληρικού δεν έχει επίδραση στην εγκυρότητα του μυστηρίου, εφ’ όσον αυτός δεν είναι καθηρημένος ή σε αργία»[21].

Κατά συνέπεια, για την Ορθόδοξη Εκκλησία κανένα ζήτημα εγκυρότητας ή κανονικότητας δεν προκύπτει για το βάπτισμα που δέχτηκε ο Μ. Κων/νος παρά τις επιπολαιότητες που κατά καιρούς ακούγονται.

 

_______________________________

Σημειώσεις

[1] Αναστασίου Ιωάννης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 266.
 

[2] Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμ. 2Β΄. «Από του Αυγούστου μέχρι του οίκου του Ιουστινιανού», έκδ. 6η, Ελευθερουδάκης, Αθήνα 1932, σελ. 150.

[3] Φειδάς Ιω. Βλάσιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία», τόμ. Α΄, 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 446.

[4] Καχριμάνης Γεώργιος, «Αίρεσις», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 1, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962, στ. 1089.

[5] Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 235.

[6] Καρμίρης Ιωάννης, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Α΄, 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 118.

[7] Καρμίρης Ιωάννης, «Τα δογματικά…», τόμ. Α΄, ό.π.

[8] Αναστασίου Ιωάννης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, ό.π., σελ. 260.

[9] Κοντογόνης Κωνσταντίνος, «Εκκλησιαστική Ιστορία από Χριστού γεννήσεως μέχρι των καθ' ημάς χρόνων», 2η εκδ., εν Αθήναις 1876, σελ. 508.

[10] Αναστασίου Ιωάννης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, ό.π.

[11] Κοντογόνης Κωνσταντίνος, «Εκκλησιαστική Ιστορία…», ό.π., σελ. 511.

[12] Στο πρωτότυπο: « … αναφέρομεν, ως ημείς και τη πίστει συνεδράμομεν και την έννοιαν εξετάσαντες επί τω ομοουσίω όλοι εγενόμεθα της ειρήνης, μηδαμού τη αιρέσει εξακολουθήσαντες … πληροφορηθέντες και πληροφορήσαντες τους δι΄ ημών πεισθήναι οφείλοντας, υπεσημηνάμεθα τη πίστει· τω δε αναθεματισμώ ουχ υπεγράψαμεν, ουχ ως της πίστεως κατηγορούντες, αλλ΄ ως απιστούντες τοιούτον είναι τον κατηγορηθέντα, εκ των ιδία προς ημάς παρ΄ αυτού δια τε επιστολών και των εις πρόσωπον διαλέξεων πεπληροφορημένοι μη τοιούτον είναι. ει δε επείσθη η αγία υμών σύνοδος, ουκ αντιτείνοντες, αλλά συντιθέμενοι τοις παρ΄ υμών κεκριμένοις και δια του γράμματος πληροφορούμεν την συγκατάθεσιν, ου την εξορίαν βαρέως φέροντες, αλλά την υπόνοιαν της αιρέσεως αποδυόμενοι. ει γαρ κατ αξιώσητε νυν γούν εις πρόσωπον επαναλαβείν ημάς, έξετε εν άπασι συμψύχους, ακολουθούντας τοις παρ’ υμίν κεκριμένοις …» (Σωζομ. ‘’Εκκλ. Ιστ.’’ 2,16).

Η μετάφραση από το, Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία» Α΄-Δ΄ (σειρά Ε.Π.Ε. #128), εκδ. Μερετάκη ‘’Το Βυζάντιον’’, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 187.189.

[13] Στο πρωτότυπο: «Ώδε μεν αυτοίς Ευσέβιός τε και Θεόγνιος μετεμελήθησαν και τας αυτών εκκλησίας απέλαβον» (Σωζομ. ‘’Εκκλ. Ιστ.’’ 2,16. Η μετάφραση από το, Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», ό.π. σελ. 189).

[14] Φειδάς Ιω. Βλάσιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, ό.π., σελ. 483.

[15] Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμ. 2Β΄, ό.π., σελ. 150.

[16] Φειδάς Ιω. Βλάσιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, ό.π., σελ. 472.

[17] Η μετάφραση από το: Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία» Α΄-Δ΄ (σειρά Ε.Π.Ε. #128), ό.π., σελ. 187.189.

[18] Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμ. 2Β΄, ό.π., σελ. 150.

[19] Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμ. 2Β΄, στο ίδιο.

[20] Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», ό.π., σελ. 98-99.

[21] Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», ό.π., σελ. 99.

 

Πηγή: oodegr.com

Η δήθεν σφαγή Γότθων από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Τι γράφουν οι παγανιστές συγγραφείς και τί πράγματι ισχύει...

Γράφει ο Ρασσιάς:
 

"Για το έτος 400 γράφεται: «Στην Κωνσταντινούπολη, την νύχτα της 11ης προς 12η Ιουλίου, ο πατριάρχης Ιωάννης "Χρυσόστομος" (...) μοιράζει με τους καθολικούς παπάδες του όπλα στον όχλο που ελέγχουν και επιτίθενται κατά της συνοικίας των Γότθων στρατιωτικών που ήσαν αρειανοί. Οι θηριωδίες εκείνης της νύχτας είναι πέρα από κάθε περιγραφή και εκτός ελάχιστων πολεμιστών Γότθων που κατορθώνουν να διαφύγουν, οι υπόλοιποι και οι οικογένειές τους, συνολικά 7.000 περίπου άνθρωποι κατασφάζονται ή καίγονται ζωντανοί μέσα στην εκκλησία τους όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν, κάποιοι ελάχιστοι μάλιστα που θα γλιτώσουν από τις φλόγες συγκεντρωμένοι στο κέντρο της εκκλησίας, θα λιθοβοληθούν έως θανάτου από τον όχλο του "Χρυσοστόμου" που και ο ίδιος θα σκαρφαλώσει έως το ύψος της καμμένης σκεπής (Deschner, τόμος 2, σελ. 25-26) και την επαύριον θα ψάλει τις ευχαριστήριες δεήσεις»" (Βλ. Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 244-245).

Όμως το ανωτέρω συκοφαντικό αθεοπαγανιστικό κείμενο, είναι ένα από τα πιο αηδιαστικά, τα πιο σατανικά ψεύδη. Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή για να δούμε τι συνέβη πραγματικά, και το μέγεθος της απάτης που επιχειρείται:

Εκείνη την εποχή ο Γαϊνάς ήταν αρχηγός των εγκατεστημένων Γότθων μισθοφόρων στο ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος. «Τη 27 Νοεμβρ. 395 κατά διαταγήν αυτού εφονεύθη ο πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου. Βραδύτερον συνεννοηθείς ο Γαϊνάς προς τον κόμιτα των Οστρογότθων και Γρουθούγγων Τριβιγίλδον, καθ’ ού είχεν αποσταλεί υπό της εν Κων/πόλει κυβερνήσεως, κατέστη κύριος των πραγμάτων (399/400). Ο αυτοκράτωρ Αρκάδιος ηναγκάσθη να δεχθή τον Γαϊνά μετά πολυαρίθμου στρατού εντός της πρωτευούσης και να αναγορεύση αυτόν γενικόν αρχηγόν του στρατού» (εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λ. Γαϊανάς). Το τι έγινε τότε το περιγράφουν ο αντιχριστιανός Παγανιστής Ζώσιμος, και οι Χριστιανοί Σωκράτης και Σωζόμενος:

«Όταν ο Γαϊνάς διέμεινε στην Κωνσταντινούπολη, διέσπειρε τους στρατιώτες του σε διάφορες συνοικίες, στερώντας την πόλη ακόμη κι απ’ την ανακτορική φρουρά της. Έδωσε κατ’ ιδίαν στους Βαρβάρους (τους Γότθους) οδηγίες, όταν θα έβλεπαν ότι οι στρατιώτες θα εγκατέλειπαν την πόλη, να της επιτεθούν, αφού ήταν (η Πόλη) στερημένη από κάθε προστασία, και να παραδώσουν την εξουσία στα χέρια του. Έχοντας δώσει στους υπ’ αυτόν Βαρβάρους αυτές τις οδηγίες, έφυγε απ’ την πόλη, προσποιούμενος ότι οι κακουχίες του πολέμου είχαν καταστρέψει την υγεία του και γι’ αυτό έπρεπε να ξεκουραστεί, κάτι που δε θα το κατόρθωνε αν δεν ζούσε για λίγο δίχως άγχος. Έτσι άφησε τους Βάρβαρους στην πόλη, οι οποίοι υπερτερούσαν σημαντικά αριθμητικώς προς τους αυλικούς φρουρούς, και αποσύρθηκε σε μια βίλα, επτά στάδια μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί περίμενε να έρθει η ευκαιρία να επιτεθεί στην πόλη, όταν οι Βάρβαροι που ήταν εντός της θα έκαναν την απόπειρά τους (να την καταλάβουν).

Ο Γαϊνάς ήταν γεμάτος απ’ αυτές τις ελπίδες, κι αν δεν είχε παρασυρθεί από την συνηθισμένη στους Βάρβαρους απερισκεψία αλλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για το εγχείρημά του, οι Βάρβαροι θα είχαν οπωσδήποτε γίνει κύριοι της πόλης. Μη περιμένοντας όμως για το σύνθημα (των Βαρβάρων εντός της Πόλης), οδήγησε τους στρατιώτες του στα τείχη με αποτέλεσμα οι φρουροί να σημάνουν συναγερμό. Έτσι ξέσπασε γενική αναταραχή, με γυναικείες κραυγές ανακατευμένες με δάκρυα, ως αν η πόλη να είχε ήδη παρθεί. Τελικά οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν και επιτέθηκαν στους Βαρβάρους που ήταν μέσα στην πόλη. Έχοντάς τους αποτελειώσει με ξίφη, πέτρες ή ό,τι άλλα όπλα μπόρεσαν να βρουν, έτρεξαν στα τείχη και με τη βοήθεια των φρουρών επιτέθηκαν τόσο πολύ κατά των στρατευμάτων του Γαϊνά, ώστε τους απώθησαν μη αφήνοντάς τους να μπουν στην πόλη.

Έχοντας μ’ αυτόν τον τρόπο η πόλη σωθεί, οι Βάρβαροι που ήταν εντός της έχοντας περικυκλωθεί, περισσότεροι από επτά χιλάδες από αυτούς, έτρεξαν σε μια εκκλησία των Χριστιανών, η οποία στέκεται δίπλα στο παλάτι, σκοπεύοντας έτσι να σωθούν. Ο αυτοκράτορας διέταξε να σφαγούν επί τόπου. Κι ούτε επέτρεψε να προστατευτούν από την δίκαιη τιμωρία που επιφυλασσόταν για τις αποκοτιές τους. Ωστόσο, όσο κι αν ο αυτοκράτορας το διέταξε αυτό, κανείς δεν είχε το κουράγιο να τους αγγίξει (τους Γότθους) από ανησυχία ότι θα υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό θεώρησαν σωστό να βγάλουν τη σκεπή της εκκλησίας και να πετάξουν από ψηλά δαυλιά ώστε να τους κάψουν. Με αυτόν τον τρόπο οι Βάρβαροι εξοντώθηκαν. Αυτό, στα μάτια όσων ήταν ζηλωτές Χριστιανοί, φάνηκε ως ένα απαράδεκτο έγκλημα που διαπράχτηκε στη μέση της πόλης» (Ζώσιμου, Νέα Ιστορία, βιβλίο 5ο, παρ. 146-147).

Απ’ όσα λέει ο αρχαίος Παγανιστής Ζώσιμος, παρατηρούμε:

1. Ο Γαϊνάς ήθελε και προσπάθησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και την εξουσία.

2. Οι εφτά χιλιάδες εξοντώθηκαν με εντολή του αυτοκράτορα Αρκάδιου και όχι φυσικά του αγίου Ιωάννη Χρυσόστομου, όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο Ρασσιάς.

3. Οι εφτά χιλιάδες δεν ήταν «οικογένειες» αλλά στρατιώτες Γότθοι, διότι το πλήθος φοβόταν να τους επιτεθεί, επειδή πίστευε ότι θα υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους. Μόνο εάν οι 7.000 ήταν έμπειροι στρατιώτες, θα ήταν λογικό να φοβηθούν οι Κωνσταντινοπολίτες και να μην εισέλθουν στην εκκλησία για να τους σφάξουν.

4. Πουθενά δεν αναφέρεται ο άγιος Ιωάννης να «μοιράζει όπλα» (!) στους Κωνσταντινοπολίτες.

5. Πουθενά δεν αναφέρονται αυτοί που επιτέθηκαν στους εντός της εκκλησίας Γότθους ως καθοδηγούμενοι από τον Χρυσόστομο (ως «όχλος του Χρυσοστόμου» κατά τον συκοφάντη κειμενογράφο).

6. Η αιτία της σφαγής των Γότθων δεν ήταν ο Αρειανισμός τους (αφού υπήρχαν και Ορθόδοξοι Γότθοι, τους οποίους κατήχησε ο ίδιος ο Χρυσόστομος) αλλά η συνωμοσία τους, και ούτε φυσικά ο Ζώσιμος αναφέρει ότι το συμβάν ήταν διαμάχη μεταξύ Αρειανών και Ορθόδοξων.

7. Πουθενά δεν λέγεται ότι ο Χρυσόστομος συμμετείχε στη σφαγή. Ίσα ίσα, ο Ζώσιμος τονίζει ότι η σφαγή ενόχλησε τους ζηλωτές Χριστιανούς.

8. Το αν ο Χρυσόστομος την επαύριο της καταστολής της γοτθικής συνωμοσίας και της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης έψαλλε ευχαριστήρια δέηση είναι απολύτως φυσιολογικό και με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ούτε συνεπάγεται ότι αυτός οργάνωσε το πογκρόμ κατά των Γότθων, όπως λέει ο απόγονος των Γότθων, Deschner, και ο καλός εν Ελλάδι αντεγραφέας του, Ρασσιάς.

Ας δούμε τι λέει ο Σωκράτης:

«Προσποιούμενος [ο Γαϊνάς] ότι ήταν υπό δαιμονική κατοχή, έφυγε ώστε τάχα να προσευχηθεί στο ναό του αγ. Ιωάννη του Απόστολου, που είναι εφτά μίλια μακριά απ’ την Πόλη. Μαζί του πήγαν βάρβαροι που κρατούσαν όπλα, έχοντάς τα κρύψει στα ρούχα τους. Όταν οι φρουροί της πόλης τα αντιλήφθηκαν και δεν τους επέτρεπαν να περάσουν, οι βάρβαροι τους έσφαξαν με τα ξίφη τους. Μια φοβισμένη αναταραχή έγινε στην πόλη και ο θάνατος έμοιαζε ν’ απειλεί τον καθένα. Ωστόσο η πόλη συνέχισε να είναι ασφαλής και οι πύλες τις καλά υπερασπιζόμενες.

Ο αυτοκράτορας με έγκαιρη σοφία χαρακτήρισε τον Γαϊνά δημόσιο εχθρό και διέταξε όλοι οι βάρβαροι που είχαν παραμείνει στην πόλη να σφαγούν. Έτσι, μια μέρα μετά τη σφαγή των φρουρών των πυλών, οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στους βάρβαρους εντός των τειχών δίπλα στην εκκλησία των Γότθων – διότι προς τα εκεί μερικοί είχαν πάει, όταν έμειναν στην πόλη – και αφού έσφαξαν μεγάλο αριθμό απ’ αυτούς, έκαψαν την εκκλησία ολοσχερώς.

Ο Γαϊνάς πληροφορούμενος για τη σφαγή των δικών του που δεν κατάφεραν να βγουν απ’ την πόλη, και αντιλαμβανόμενος την αποτυχία των σχεδίων του, έφυγε απ’ την εκκλησία του αγίου Ιωάννη και προχώρησε προς τη Θράκη» (Σωκράτη, Εκκλησιαστική Ιστορία, 6, 6).

Τα ίδια περίπου λέει κι ο Σωκράτης, αναφορικά με την αιτία της σφαγής και τον διατάξαντα τη σφαγή.

Κι ο Σωζόμενος (Εκκλ. Ιστ., 8, 4), τα ίδια λέει:

«Μια καλή σκέψη κυριάρχησε τότε. Ο αυτοκράτορας διέταξε ότι όλοι οι βάρβαροι στην πόλη θα σφαγούν. Δεν είχε καλά καλά εκδοθεί η διαταγή και οι στρατιώτες όρμηξαν κατά των βαρβάρων και έσφαξαν πολλούς απ’ αυτούς. Μετά έκαψαν την εκκλησία που ονομαζόταν «των Γότθων», διότι είχαν συγκεντρωθεί εκεί, επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής, αφού οι πύλες ήταν κλειστές».

Κι εδώ μαθαίνουμε ότι ο λόγος της σφαγής δεν ήταν θρησκευτικός (δεν σφάχτηκαν λόγω Αρειανισμού οι Γότθοι), ότι ο αυτοκράτορας και όχι ο Χρυσόστομος έδωσε την εντολή, ότι επίσης δεν γίνεται λόγος για γυναικόπαιδα.

Τέλος να επισημάνουμε ότι ο Deschner, αναφέρει ότι μάλλον του Συνέσιου ήταν ιδέα η δίωξη των Γότθων. Ο "καλός ερευνητής" Ρασσιάς όμως, ενώ αντιγράφει τον Deschner, παραλείπει αυτή την άποψή του, προφανώς διότι ο Χρυσόστομος ήταν Άγιος, και ήταν πιο συμφέρον για το ήθος του κυρίου Ρασσιά, να συκοφαντήσει εκείνον, παρά τον Συνέσιο. Αλλά με παραλείψεις αντιγραφέων θα ασχολούμαστε τώρα;

Του Ι. Τ.

 

Πηγή: oodegr.com