Το περί αγεννήτου κόσμου δόγμα των νεοπαγανιστών.

53. «Αυτός ο ίδιος κόσμος πρέπει κατανάγκη να είναι άφθαρτος και αγέννητος. Άφθαρτος επειδή, αν τυχόν καταστραφεί, πρέπει ή καλλίτερος, ή χειρότερος, ή ο ίδιος με αυτόν, ή χάος να δημιουργηθεί. Αν είναι καλλίτερος, ο δημιουργός που δεν έφτιαξε εξ αρχής το καλλίτερο πρέπει να είναι ατελής. Αν είναι ο ίδιος, μάταια δημιουργήθηκε. Αν είναι ο Χάος... είναι ασέβεια και να λέγονται τέτοια πράγματα. Οσα είπαμε για να αποδείξουμε ότι ο Κόσμος είναι αδημιούργητος. Διότι αν δεν καταστρέφεται, τότε δεν δημιουργείται. Διότι κάθε τι δημιουργούμενο καταστρέφεται».

 

Απάντηση: Κατ' αρχήν, εφόσον, σύμφωνα με το Β΄ θερμοδυναμικό αξίωμα, ο κόσμος είναι φθαρτός, έχει δημιουργηθεί, συνεπάγεται πως δεν είναι αιώνιος, και κάθε ισχυρισμός περί του αντιθέτου βασισμένος σε συλλογισμούς δίχως τη βοήθεια της Επιστήμης είναι αναπόδεικτος και δεν ευσταθεί.

 
Επιπλέον δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ κόσμου και δημιουργού. Ένας τέλειος Δημιουργός μπορεί να φτιάξει έναν τέλειο κόσμο, αλλά, αν θέλει, μπορεί να φτιάξει και έναν ατελή κόσμο, να μην τον φτιάξει τέλειο δηλαδή. Ο Δημιουργός όντας πλήρως ελεύθερος, μπορεί να διαλέξει τι είδους κόσμο θα δημιουργήσει. Αυτό, πρώτον είναι δυνατόν και δεύτερον δεν συνεπάγεται ατέλεια ή κακία του δημιουργού.

 
Είναι δυνατόν να συμβαίνει, διότι ο κόσμος και τα (έλλογα ή άλογα) όντα εντός του δεν μετέχουν της θεϊκής Ουσίας του Δημιουργού, αλλά έχουν, επειδή έτσι το θέλησε ο Δημιουργός, δική τους ουσία και βούληση, η οποία είναι ανεξάρτητη από τη βούληση και ουσία του Δημιουργού. Συνεπώς ο παραλληλισμός «ατελής Κόσμος, ατελής Δημιουργός», μόνο στην περίπτωση του Πανθεϊσμού, όταν κόσμος και Θεός έχουν την ίδια ουσία, είναι αληθής. Στην περίπτωση όμως ενός Άκτιστου Θεού, είναι όχι μόνο δυνατόν, αλλά και αιτιολογημένο να διαφέρει η ουσία του κόσμου από την ουσία του Θεού. Δεν συνεπάγεται κακό ή ατελή Δημιουργό η δημιουργία ενός ατελούς κόσμου από έναν τέλειο Θεό, τόσο διότι όπως δείξαμε δεν υπάρχει αντιστοιχία στην ουσία Θεού και κόσμου, όσο και διότι ο Θεός είχε συγκεκριμένο σκοπό, για τον οποίο δημιούργησε τον κόσμο ατελή, «λίαν καλό», αλλά όχι τέλειο. Ο Δημιουργός δίνει την δυνατότητα στα έλλογα όντα του κόσμου που αυτός έπλασε, ελεύθερα να συνδιαμορφώσουν την πορεία του κόσμου: είτε προς το μηδέν και την καταστροφή είτε προς την τελείωση. Ο Δημιουργός δεν θα ήθελε να φτιάξει έλλογα όντα, τα οποία αναγκαστικά, δηλαδή εκ της φύσεώς τους, άρα δίχως δική τους ελεύθερη επιλογή και προσπάθεια, θα ήταν τέλεια, σε έναν εξ αρχής και εκ φύσεως τέλειο Κόσμο. Δίνοντάς τους ο Θεός το δικαίωμα να διαλέξουν, μεταξύ τελειότητας και εκμηδενισμού, φθοράς, τους δίνει και την ελευθερία. Την ελευθερία να γίνουν θεοί, αν το θέλουν, ώστε ο «πολύ καλός» κόσμος, τον οποίο εκπροσωπούν και του οποίου ηγούνται, να γίνει κι αυτός τέλειος. Γιατί μόνο με την ελευθερία έχει νόημα η αρετή και η τελειότητα. Φυσικά και θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός ένα τέλειο κόσμο εξ αρχής. Αλλά τότε δε θα έδινε στον άνθρωπο την δυνατότητα να απορρίψει το Δημιουργό του. Θα ήταν εκ φύσεως, κατ' ανάγκην τέλειος (όπως οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως όμορφοι ή άσχημοι ή έξυπνοι ή κοντοί, δίχως να μπορούν να το αλλάξουν) κι όχι επειδή το θέλησε.

 

Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία