Το περί μετεμψύχωσης δόγμα των νεοπαγανιστών...

48. «Σκοπός του Κόσμου είναι η εξέλιξη και η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως. Δια του θείου νόμου της εξελίξεως και με επανειλημμένες μετεμψυχώσεις οι ατομικότητες που γεννιούνται μέσα στον Κόσμο κατακτούν την Ανωτέρα Συνείδηση και γίνονται Θεοί αθάνατοι που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της Φύσεως. Η ψυχή εξελίσσεται, δέχεται εγγραφές και αποκτά την συνείδηση δια επανειλημμένων μετεμψυχώσεων που αρχίζουν από το ορυκτό βασίλειο για να περάσουν στα φυτά, στα ζώα και τέλος στον άνθρωπο. Όταν ο κύκλος αυτός κλείσει επιτυχώς, τότε η ψυχή έχει αποκτήσει την Ανωτέρα Συνείδηση οπότε και εισέρχεται στους Ανωτέρους Κόσμους όπου και συνεχίζει διηνεκώς την εξέλιξή της καθισταμένη, ήρως, δαίμων, Θεός, Θεός Ολύμπιος, κ.ο.κ.».

 
Απάντηση: Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι δύο. Το ένα αφορά τον Λόγο/Σκοπό του Κόσμου και το άλλο αφορά την μετεμψύχωση των ψυχών.

 
Πόθεν γνωρίζουν οι Νεοπαγανιστές ότι σκοπός του κόσμου είναι «η παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσεως»; Και για ποιο λόγο να μην έχει σκοπό την παραγωγή της Κατωτέρας Συνειδήσεως ή του σιδηρού γένους; Και γιατί να μην έχει κανένα σκοπό; Πώς το κατάλαβαν ότι Α') ο κόσμος έχει σκοπό κι ότι Β') ο σκοπός είναι αυτός που υποστηρίζουν; Μήπως τους το... αποκάλυψαν οι θεοί;

 
Ο κόσμος είτε είναι τυχαίος και δίχως σκοπό είτε έχει ένα Σκοπό. Αλλά αυτός ο Σκοπός δεν μπορεί να είναι εκ του σύμπαντος. Αν ο Σκοπός βρίσκεται εντός του κόσμου, τότε υπόκειται στον χρόνο, δηλαδή μεταβάλλεται, δηλαδή δεν είναι πάντοτε ο ίδιος Σκοπός, αλλά μπορεί π.χ. σήμερα να είναι «η παραγωγή Ανωτέρας Συνειδήσεως» και μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια να είναι η Καταστροφή του Κόσμου. Μόνο εάν ο Σκοπός βρίσκεται, δηλαδή έχει την αιτία του, εκτός του κόσμου, δηλαδή εκτός και υπεράνω του χρόνου και της αλλοιώσεως που προκαλεί ο χρόνος, μπορεί να παραμένει ο ίδιος και αναλλοίωτος και αιώνιος.

 
Ο Wittgenstein γράφει «το νόημα του κόσμου πρέπει να βρίσκεται έξω από τον κόσμο. Στον κόσμο όλα είναι όπως είναι, και όλα συμβαίνουν όπως συμβαίνουν˙ μέσα στον κόσμο δεν υπάρχει καμμιά αξία, και αν υπήρχε, δεν θα είχε καμμιά αξία. Αν υπάρχει μια αξία, που να έχει αξία, πρέπει να βρίσκεται έξω από όλα όσα συμβαίνουν και είναι έτσι. Γιατί όλα όσα συμβαίνουν και είναι έτσι, είναι συμπτωματικά. Αυτό που τα κάνει να μην είναι συμπτωματικά δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα στον κόσμο, γιατί τότε θα ήταν κι αυτό συμπτωματικό» (Tractatus Logico-Philosophicus, εκδ. Παπαζήση, σ. 128).

 
Όσον αφορά την μετεμψύχωση: σε αντίθεση με την αντίληψη των Χριστιανών ότι η ψυχή δεν είναι κατά φύση αιώνια, αλλά έχει αρχή εντός του χρόνου και γίνεται αιώνια μόνον κατά χάριν (με τη Χάρη, δηλαδή, του Θεού), οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως η «ψυχή» είναι εκ φύσεως, κατά φύση αιώνια. Αυτός όμως ο ισχυρισμός τους κάνει αδύνατη την άποψη περί μετενσάρκωσης.

 
Όπως ξέρουμε από το Β' θερμοδυναμικό νόμο (βλ. παρακάτω), κάθε τι που βρίσκεται εντός ενός υλοενεργειακά πεπερασμένου σύμπαντος έχει χρονική αρχή (δεν υπήρχε πάντα), διότι το ίδιο το πεπερασμένο σύμπαν έχει αρχή και δεν υπήρχε από πάντα. Άρα, ό,τι περικλείεται εντός του έχει και αυτό αρχή μέσα στο χρόνο. Προκύπτουν τότε δύο πιθανότητες για την προέλευση της ψυχής, αν δηλαδή η «ψυχή» έχει την αιτία της ύπαρξής της εντός ή εκτός του σύμπαντος.

 
1) Αν η ψυχή δεν έχει αιτία ύπαρξης εντός του σύμπαντος, τότε η ψυχή δεν υπόκειται στον χρόνο/χώρο, δηλαδή είναι αμετάβλητη, άτρεπτη, οπότε δεν γίνεται να υπόκειται σε εξέλιξη/μετενσάρκωση, διότι η εξέλιξη προϋποθέτει χρόνο εντός του οποίου αυτή να συμβαίνει.

 
2) Εάν πάλι η ψυχή έχει αιτία ύπαρξης εντός του σύμπαντος, τότε αναγκαστικά η «ψυχή» έχει χρονική αρχή, αφού το (πεπερασμένο) σύμπαν έχει χρονική αρχή. Ό,τι περικλείεται εντός ενός σύμπαντος που είναι χρονικά πεπερασμένο, καθώς και ό,τι έχει ως αιτία γενέσεως ένα σύμπαν χρονικά πεπερασμένο, θα έχει και αυτό το ίδιο αναγκαστικώς χρονική αρχή. Άρα η ψυχή δεν υπήρχε απο πάντα, αλλά γεννήθηκε, εν χρόνω.

 
Δηλαδή, και στις δύο περιπτώσεις, η νεοπαγανιστική «ψυχή», είτε δεν μπορεί να εξελιχθεί, άρα και να μετεμψυχωθεί, είτε δεν είναι άπειρη χρονικά και φύσει αιώνια, όπως ισχυρίζονται οι νεοειδωλολάτρες, αλλά έχει χρονική αρχή, δηλαδή γεννιέται με το σώμα και δεν προϋπάρχει από αυτό.

 
Ακόμη κι αν υποθέταμε, ότι, κατά κάποιο μυστηριώδη και παράλογο τρόπο, κάθε ψυχή είναι χρονικώς άναρχη (άπειρη) εντός ενός μη αιώνιου σύμπαντος (σύμπαντος χρονικά πεπερασμένου), δηλαδή ότι μια άπειρη χρονικά ψυχή έχει αιτία ύπαρξης εντός ενός χρονικά πεπερασμένου κόσμου, τότε θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί/μετεμψυχωθεί απείρως, έχοντας στη διάθεσή της άπειρο χρόνο. Οπότε, σε αυτήν την περίπτωση, έχοντας άπειρο χρόνο, όλες οι «ψυχές» θα έπρεπε να είχαν φτάσει στην Τέλεια, Ανώτερη Κατάσταση, πράγμα που διαφωνεί ακόμη και με την ίδια την εμπειρία των Νεοπαγανιστών, η οποία λέει ότι δεν έχουν γίνει/εξελιχθεί όλες οι ψυχές σε Ολύμπιους Θεούς (Εκτός κι αν οι Νεοπαγανιστές με τους οποίους διαφωνούμε έχουν φτάσει στην ύψιστη εξέλιξη και δεν το γνωρίζουν ούτε αυτοί, ούτε εμείς). Άρα απορρίπτεται και η περίπτωση να υπάρχει χρονικώς άναρχη ψυχή εντός ενός (πεπερασμένου χωροχρονικά) σύμπαντος.

 
Η μόνη περίπτωση που απομένει είναι να υποστηρίξουν οι Νεοπαγανιστές ότι η ψυχή είναι αιώνια και ότι έχει την αιτία ύπαρξής της εκτός του κόσμου. Αλλά αυτό είναι αντιφατικό. Οι Νεοπαγανιστές, αρνούνται με λύσσα την ύπαρξη του «εξω-κοσμικού Θεού» (Ο όρος «εξωκοσμικός» είναι λανθασμένος και συνιστά αφελή νεοπαγανιστική κατανόηση του Ορθόδοξου δόγματος περί Άκτιστου Θεού). Πώς μπορούν να δεχτούν εξω-κοσμική ψυχή και εξωκοσμική αιτία ύπαρξής της; Κι αν υπήρχε κάτι τέτοιο, πώς δημιουργείται αυτή; Από εξωκοσμικό θεό μήπως; Μα εκτός χωροχρόνου, δηλαδή σύμπαντος, δεν υπάρχει δυνατότητα γέννησης ή εξέλιξης. Διότι, αν η ψυχή υπήρχε αιωνίως εκτός σύμπαντος, πράγμα αντιφατικό κι αντίθετο με την νεοπαγανιστική απόρριψη της ύπαρξης εξωκοσμικών όντων, τότε είναι αντιφατικό να υποστηρίζεται πως έχει κάποια αιτία ύπαρξης. Κι αν δεν έχει αιτία ύπαρξης, τότε είναι αιώνια υπαρκτή, ήδη τέλεια (διότι δεν θα ήταν λογικό να είναι αιωνίως ατελής), πάντοτε άτρεπτη/αμετάβλητη κι επομένως δεν έχει ανάγκη εξέλιξης ή μετενσάρκωσης. Διότι, κι αν, παρ' όλο που είναι αιώνια, μεταβάλλεται, τότε θα έπρεπε ήδη να έχει φτάσει στην τελειότητα.

 
Η «ψυχή», λοιπόν, εάν είναι αιώνια, τότε είτε θα έπρεπε να έχει ήδη εξελιχθεί προ αιώνων (εάν κατά παράλογο τρόπο δεχτούμε ότι ήταν «αρχικά» ατελής) είτε δεν θα είχε ανάγκη να εξελιχθεί/μετενσαρκωμένη πλέον (εάν ήταν πάντα τέλεια) είτε δεν θα μπορούσε καν να εξελιχθεί, αφού εκτός χρόνου δεν υπάρχει εξέλιξη.

 
Εάν ο αριθμός των ψυχών είναι συγκεκριμένος και αμετάβλητος, και κάθε ψυχή έχει μετενσαρκωθεί σε πολλά ανθρώπινα σώματα, αυτό είναι παράλογο, διότι ο πληθυσμός της ανθρωπότητας, δηλαδή ο αριθμός των ανθρώπινων σωμάτων, ήταν πολύ μικρός στην αρχή της προϊστορίας συγκριτικά με τον σημερινό πληθυσμό. Δεν γίνεται ταυτόχρονα, να παραμένει σταθερός ο αριθμός των μετενσαρκωνόμενων ψυχών, και να αυξάνεται ο αριθμός των διαθέσιμων προς μετενσάρκωση κορμιών. Εάν, στην αρχή της ανθρωπότητας ο αριθμός των ψυχών ήταν ίσος με τον αριθμό των σωμάτων, σήμερα, δεδομένου της σταθερότητας του αριθμού των ψυχών, οι ψυχές είναι πολύ λιγότερες από τα σώματα. Θα περίσσευαν τα ζωντανά ανθρώπινα σώματα, αφού οι ψυχές είναι πολύ λίγες ως προς τα σώματα. Τι συμβαίνει με τα περισσευούμενα σώματα; Κοίτονται άψυχα; Οι 100.000 αρχικές ψυχές, πώς μοιράζονται σε 6 δις. σώματα; Αν, λοιπόν, οι ψυχές γεννώνται, ώστε να είναι ίσες προς τον αριθμό των σωμάτων, τότε δεν προϋπάρχουν του σώματος.

 
Αν πάλι, το σύμπαν είναι αιώνιο, αλλά οι ψυχές δημιουργούνται εκ του μηδενός εν χρόνω (αλλά να προϋπάρχουν του σώματος), τότε θα έπρεπε να υπάρχουν ήδη άπειρες ψυχές συγκριτικά με τα 7-8 δισεκατομμύρια ανθρώπινα σώματα. Σ' αυτήν την περίπτωση, δηλαδή, οι ψυχές θα περίσσευαν ως προς τα σώματα. Τι συμβαίνει με όσες ψυχές περισσεύουν, χωρίς να έχουν ακόμη ενσαρκωθεί ποτέ; Άρα κάθε ψυχή έχει ένα σώμα μόνο, διότι αλλιώς είναι παράλογο, τόσο να περισσεύουν οι ψυχές ως προς τα σώματα, όσο και να περισσεύουν τα σώματα ως προς τις ψυχές.

 
Ο λόγος που οι Χριστιανοί διαφωνούν ριζικά με την ιδέα τόσο της μετεμψύχωσης όσο κυρίως της φύσει αθάνατης ψυχής (η οποία συνεπάγεται την μετεμψύχωση) δεν είναι επειδή δήθεν θέλουν να υποτιμήσουν και να υποβιβάσουν τον άνθρωπο μπροστά στον Τέλειο Θεό, αλλά επειδή κάθε σκέψη περί φύσει αιωνιότητας της ψυχής είναι εντελώς παράλογη και άτοπη.

 
Όμως ο Χριστιανισμός δεν αρνείται την εξέλιξη της ψυχής ούτε την αιωνιότητά της. Απλώς ισχυρίζεται πως η ψυχή (μαζί με το σώμα), παρόλο που είναι φύσει θνητή, γίνεται κατά χάρη αιώνια, και εάν ο άνθρωπος θέλει, μπορεί να είναι αιώνιος, ενώ αν δεν θέλει, ζει αιώνιο θάνατο. Είναι χαρακτηριστική η ιδέα και η αίσθηση της ελευθερίας που διέπει τον Χριστιανισμό. Το σώμα, όντας τμήμα του ανθρώπου, ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα κι όχι μόνο σώμα ή μόνο συνείδηση, συμμετέχει στην μετεξέλιξη του ανθρώπου. Ναι, είναι αιώνια η ψυχή του ανθρώπου, από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη και μετά, αλλά όχι φύσει αιώνια, παρά χάριτι. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά το ανώτερο κτίσμα. Αν ο Θεός δεν του έδινε αιώνια ζωή, η ψυχή του θα είχε τη μοίρα των «ψυχών» των ζώων.

 
Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης ειρωνευόταν τη μετεμψύχωση και έγραψε το ακόλουθο κείμενο για τον Πυθαγόρα που ήταν οπαδός της μετεμψύχωσης: «Λένε πως ο Πυθαγόρας προσπερνώντας κάποτε κάποιον που χτυπούσε ένα σκυλί, συμπόνεσε και τέτοιο λόγο είπε: "Πάψε να το χτυπάς γιατι είναι η ψυχή ενός αγαπημένου ανθρώπου που την αναγνωρισα ακούοντας το γαύγισμά του"» (Απόσπ. 7).

 
Έχουμε λοιπόν το παράδοξο οι ίδιοι οι Αρχαίοι Έλληνες να είναι ενάντια στις απόψεις των αυτόκλητων υπερασπιστών τους, των δήθεν συνεχιστών της αρχαίας θρησκείας, των Νεοπαγανιστών. Εκτός, κι αν βγάλουν τον Ξενοφάνη ανθέλληνα και αμέτοχο του «ελληνίζειν». Σε τέτοια συμπεράσματα καταλήγει όποιος αρχαιολάτρης αγνοεί ότι η αρχαιοελληνικότητα δεν ήταν ούτε ενιαία ούτε συγκεκριμένη. Τι σχέση έχει, άραγε, η Ομηρική θρησκεία, όπου, όταν πεθάνει κάποιος, η ψυχή πηγαίνει στον Άδη, όπου μένει για πάντα εκεί, με τις θεωρίες περί μετενσάρκωσης, όπου η ψυχή συνεχώς μετενσαρκώνεται μέχρι να ενωθεί με το «όλον»;

 
«Η αποκορύφωσης της απληστίας είναι να ζητήσει κανείς να εξισωθεί με τον θεό του, το ιδεώδες δηλαδή της ευδαιμονίας και της δύναμης. Αυτό ζήτησε ο Τάνταλος. Το τόλμημα φυσικά ήταν πολύ μεγάλο, και μάλιστα κατά την αντίληψη των αρχαίων, οι οποίοι και την ανθρώπινη ευτυχία, όταν μεγάλωνε πολύ, θεωρούσαν επικίνδυνη διότι κατά αυτό τον τρόπο πλησίαζε κανείς τους θεούς και προκαλούσε το φθόνο τους. Στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται πλήθος θνητών, που τιμωρήθηκαν ακριβώς διότι τόλμησαν να συγκριθούν προς ένα θεό: Νιόβη, Μαρσύας, Αγαμέμνων, αι Προιτίδες, Ακταίων, Μέδουσα, Θάμυρις, Κασσιέπεια, ο Σαλμονεύς, η Σίδη κ.α. Και οι δελφίνες πρώτα ήταν άνθρωποι και θέλησαν να γίνουν θεοποιηθούν και ο Ζευς τους μετέβαλε γι' αυτό σε ιχθύες» (Πηγή: Αραι, Ι. Θ. Κακριδή, σελ. 51, Εκδόσεις Ραδάμανθυ Αναστασάκη Ιδεοθέατρον, Αθήνα 2000).

 
Αφού είναι η κορύφωση της απληστίας να θελήσεις να γίνεις θεός, τότε πώς οι νεοπγανιστές δογματίζουν ότι οι άνθρωποι μέσω διαδοχικών μετενσαρκώσεων θεοποιούνται; Οι προηγούμενοι, ήδη θεοποιημένοι, άνθρωποι τούς τιμωρούν αυστηρώς, όπως τιμώρησαν όλα τα πρόσωπα που αναφέρει ο Κακριδής. Άρα, ενάντια στην αρχαία θρησκεία ο Νεοπαγανισμός.

 
«Επανερχόμαστε για να βαδίσουμε μέσα από αυτές τις συνεχείς παλιγγενεσίες στην αυτογνωσία και στην αποθέωσή μας, για τον απλό και μόνο λόγο ότι σκοπός του σύμπαντος είναι η δημιουργία συνειδήσεων, των δε συνειδήσεων η τελείωση και αποθέωσή τους μέσα από τη γνώση όλων των αληθινών αιτιών και των φαινομένων», γράφει ο Βλ. Ρασσιάς (Περί των Πατρώων Θεών, σ. 125). Αφού υπήρχε από πάντα το σύμπαν, πώς έχει σκοπό τη δημιουργία συνειδήσεων; Αν το σύμπαν είναι αιώνιο, τότε και οι εντός αυτού συνειδήσεις είναι συναιώνιες μαζί του, αιωνίως μετενσαρκωνόμενες και σε καμμία περίπτωση δημιουργημένες σε κάποια χρονική στιγμή. Ένα αιώνιο σύμπαν δεν γίνεται να έχει σκοπό τη δημιουργία συνειδήσεων, για τον απλό λόγο ότι αυτές ήδη υπάρχουν προαιωνίως και ισόχρονα μαζί του, αφού όλα έχουν προαιωνίως δημιουργηθεί. Άλλωστε, η ψυχή είναι αιώνια, σύμφωνα με τους ίδιους τους Νεοπαγανιστές. Πώς μπορεί, λοιπόν, να δημιουργούνται συνεχώς νέες συνειδήσεις; «Δημιουργία ψυχής» σημαίνει, πως η ψυχή υπάρχει μόνο από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα. Αυτό είναι αδιανότητο, αν δεχτούμε ότι «η ψυχή προϋπάρχει του σώματος και υπάρχει από πάντα». Αλλά και πάλι, πώς γνωρίζει κανείς, ότι αυτός κι όχι άλλος είναι ο σκοπός του σύμπαντος; Πώς μπορεί να το αποδείξει; Αν δεν αποδεικνύεται και είναι απλώς ζήτημα πίστης, τότε να αφήσουν κατά μέρους την προπαγάνδα τους οι Νεοπαγανιστές, ότι η δική τους θρησκεία συμβαδίζει με την επιστήμη, ενώ ο Χριστιανισμός με την τυφλή πίστη.

 
Επιπλέον η ιδέα του σκοπού σε ένα αιώνιο σύμπαν παρουσιάζει τις εξής αντιφάσεις. Αν ο κόσμος υπάρχει (αιωνίως) με βάση κάποιο Πρότυπο ή κάποιον Σκοπό ή κάποια Λογική-Νόημα, τότε αυτό το πρότυπο ή Σκοπός ή Λογική-Νόημα προϋπήρχε του Κόσμου. Δεν γίνεται αλλιώς. Το σχέδιο ενός αυτοκινήτου προϋπάρχει του αυτοκινήτου. Το σχέδιο ενός σπιτιού προϋπάρχει του σπιτιού˙ αν υπήρχε πάντοτε το σπίτι, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχει σχέδιο δημιουργίας σπιτιού. Ο Σκοπός συνεπάγεται Σχέδιο και σ' ένα αιώνιο σύμπαν, το μεν Σχέδιο, που λογικά θα έπρεπε να προϋπάρχει του σύμπαντος, δεν προϋπάρχει, ο δε Σκοπός, αφού πέρασαν άπειρα χρόνια, θα 'πρεπε να έχει πραγματοποιηθεί, άρα να μην υπάρχει πλέον ως (ανεκπλήρωτος) Σκοπός. Πρόκειται για παραλογισμό να μιλάμε για Σκοπό-Σχέδιο σε αιώνιο σύμπαν. Ή το αιώνιο σύμπαν δεν έχει σκοπό (όπως το εξηγούμε παρακάτω) ή δεν είναι αιώνιο. Ο «Σκοπός» συνεπάγεται πως κάτι, το σύμπαν, δεν είναι αυτάρκες ούτε τέλειο, αλλά πρέπει να βελτιωθεί, τείνοντας προς τον Σκοπό του. Η Βελτίωση συνεπάγεται την απουσία Αιωνιότητας, διότι η Αιωνιότητα συνεπάγεται την απουσία ανάγκης Βελτίωσης. Δεν γίνεται να υπάρχει το σύμπαν αιωνίως το ίδιο, και ταυτόχρονα να λέμε πως το (αιωνίως ίδιο) σύμπαν έχει σκοπό. Άρα υπάρχει κάτι πέρα από τον κόσμο. Σε ένα αιώνιο σύμπαν, κάθε σκοπός έχει ήδη συντελεστεί προαιωνίως (άρα δεν υπάρχει πλέον στο σύμπαν Σκοπός προς εκπλήρωση). Εάν αυτό δεν συμβαίνει ήδη τώρα, τότε δε θα συμβεί ποτέ, αφού μέχρι τώρα, σε χρονικά άπειρο διάστημα, δεν συνέβη.

 
Όμως κάθε αντίληψη ότι «σκοπός του σύμπαντος είναι η δημιουργία συνειδήσεων, των δε συνειδήσεων η τελείωση και αποθέωσή τους μέσα από τη γνώση όλων των αληθινών αιτιών και των φαινομένων», όπως την παραθέτει ο κ. Ρασσιάς, είναι ανθελληνική, διότι απλούστατα όχι μόνο 1) οι «Θεοί» αντιτίθενται στην ισοθεΐα και τη θεοποίηση των ανθρώπων (ή, έστω, όλων των ανθρώπων, ως είδους), πολεμώντας όσους θνητούς προσπάθησαν να την πετύχουν, όπως αποδείξαμε με μυθολογικά παραδείγματα, αλλά 2) αν υπάρχει κάποιος «Σκοπός» σύμφονα με την ελληνική μυθολογία, αυτός είναι η ασταμάτητη κατάπτωση και παρακμή, και όχι η άνοδος. Γι' αυτό άλλωστε ο Ησίοδος μας περιγράφει πώς από το Χρυσό γένος των ανθρώπων περάσαμε στο Αργυρό, έπειτα στο Χάλκινο, έπειτα στο των Ηρώων και τέλος στο Σιδηρούν, το οποίο πρόκειται είτε να αφανιστεί είτε να παρακμάζει αθεράπευτα και ασταμάτητα. Κανέναν «αισιόδοξο» Σκοπό του Κόσμου δεν έχει η ελληνική μυθολογία, ούτε φυσικά την «τελείωση» και την «αποθέωση» των συνειδήσεων. Αυτό, ειδικά, θα ήταν βλασφημία προς τους «θεούς».

 
Αλλά η μετενσάρκωση, εκτός από παράλογη είναι και ανήθικη. Βλέποντας κάποιον να υποφέρει, θα μπορούσαμε, αντί να τον βοηθήσουμε, να σκεφτούμε «καλά παθαίνει και υποφέρει˙ πληρώνει τώρα τις αμαρτίες μιας προηγούμενης ζωής. Αν δεν εξαγνιστεί με τον πόνο, δηλαδή, αν εμείς τον βοηθήσουμε, τότε δεν θα ανέλθει σε ανώτερο επίπεδο». Επίσης, η μετενσάρκωση οδηγεί στην ηθική αναισθησία. Αν η ζωή αυτή δεν είναι μία και μοναδική, τότε ο κάθε εγκληματίας θα σκεφτεί: «αφού πρόκειται να έχω κι άλλες ζωές, άπειρες, στη συνέχεια, ώστε να εξαγνιστώ, ποιος ο λόγος να ζήσω από τώρα ηθική ζωή; Ας το αφήσω για την επόμενη» κι έτσι δικαιολογείται η εγκληματικότητα. Στο κάτω κάτω, δεν ακούσαμε κανέναν οπαδό της μετενσάρκωσης να υποστηρίζει ότι σε προηγούμενες ζωές του ήταν δούλος ή πόρνη ή βάρβαρος ή άσημος γεωργός. Όλοι τους υποστηρίζουν ότι ήταν φιλόσοφοι (μικροί ή μεγάλοι), νομοθέτες, ηγέτες, στρατιωτικοί, πολιτικοί κ.ά. Και μόνο αυτή η λεπτομέρεια γελοιοποιεί τις απόψεις για ύπαρξη μετεμψύχωσης. Διότι δεν γίνεται όλοι τους να ήταν διάσημοι ή Έλληνες. Θα ήταν οπωσδήποτε και άσημοι και βάρβαροι, αλλά «παραδόξως» θυμούνται μόνο τις διάσημες προσωπικότητες.

 

Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία