Ιουλιανός ο Παραβάτης – Η μύηση και η θρησκευτικότητα του...

Πηγή Περιοδικό: «Η Δράσις μας» Τεύχος 455 Ιανουάριος 2008

Ο Ιουλιανός με τον επιρρεπή προς τον μυστικισμό ψυχικό του κόσμο, πριν αρχίσει να συνομιλεί στην πόλη των Αθηνών με ιεροφάντες και να μυηθεί στα Ελευσίνια μυστήρια, συνδέθηκε με την λατρεία του Ήλιου. Τούτο έγινε όταν ζούσε ως Καίσαρας στη Γαλατία, έχοντας ως έδρα το μικρό, τότε, Παρίσι. Ταυτόχρονα επιδιδόταν με ιδιαίτερο ζήλο στη μελέτη κειμένων που σχετίζονταν με την ειδωλολατρική θρησκεία. Συμβουλευόταν τους θεούς των ειδωλολατρών και τους μάντεις κατά τη διάρκεια τελετουργιών και θυσιών.

Άνθρωπος ασταθής και ρηχός στις απόψεις του, για τις οποίες αμφέβαλλε, λάτρευε τους Ολύμπιους θεούς και διακήρυττε πως την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος θα την φέρει η ειδωλολατρία των αρχαίων Ελλήνων. Πόσο επιπόλαιος ήταν φανερώνει το γεγονός ότι μυήθηκε περί το 352 ως λάτρης του ηλιακού δίσκου από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο, έναν αγύρτη μάγο και θαυματουργό, ενώ η επιστήμη της εποχής του είχε ήδη αποφανθεί ότι ο ήλιος δεν είναι θεός, αλλά υλικό ουράνιο σώμα! Και ενώ λάτρευε με πάθος τον ηλιακό δίσκο, ως φανατικός παρσιστής, αναιρώντας το πιστεύω του στους ολυμπιακούς θεούς, παράλληλα συνέχιζε να εκτελεί «κατ’ επίφασιν» τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως… Χριστιανός μέχρι το 361, που έγινε αυτοκράτορας!… 1

Όλα αυτά δείχνουν άτομο όχι απλώς με διχασμένη, αλλά με κατακερματισμένη προσωπικότητα. Στην πόλη των Αθηνών δεν μαθήτευσε μόνο σε διάσημους φιλόσοφους και ρήτορες. Είχε συνδεθεί στενά με τους ιεροφάντες που τον μύησαν στα Ελευσίνια μυστήρια.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι ο Ιουλιανός κατέφυγε στη λεγόμενη αποτροπαϊκή μαγεία και σε ειδικές θυσίες και τελετές για να «ξορκίσει» το Χριστιανικό βάπτισμα, που είχε λάβει. Γράφει: Με αίμα μεν όχι όσιο αποπλύνει το βάπτισμα, αντιπαραθέτοντας στη δική μας τελείωση την τελείωση του βδελύγματος, αγριόχοιρος που κυλίστηκε στον βόρβορο, κατά την παροιμία, και εξαγνίζει τα χέρια του καθαρίζοντάς τα από την αναίμακτη θυσία, δια της οποίας εμείς οι Χριστιανοί κοινωνούμε με τον Χριστό και τα πάθη και τη θεότητα2.

Ο άγιος Γρηγόριος κάνοντας λόγο για τη μύηση του Ιουλιανού στα Ελευσίνια μυστήρια, γράφει: «Κατέβαινε ο Ιουλιανός σ’ ένα από τα άδυτα που στους πολλούς είναι άβατα και φοβερά, συνοδευόμενος από τον σοφιστή. Καθώς δε προχωρούσε τον προσβάλλουν τα φόβητρα που γίνονται ολοένα περισσότερα και φοβερότερα, αφήνοντας κάποιους ασυνήθιστους ήχους και αηδείς οσμές και φωτεινά φαντάσματα και δεν γνωρίζω ποιες άλλες μωρολογίες και φλυαρίες». Και αφού ο μυσταγωγός του παρερμηνεύει μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο των κρότων και των φόβητρων την αλήθεια, «οδηγεί τον Ιουλιανό στο βάραθρο της απωλείας». Και συνεχίζει ο άγιος: Ο Ιουλιανός «ανέρχεται δαιμονισμένος και στην ψυχή και στα πράγματα και με τα γεμάτα μανία μάτια μαρτυρώντας ποιους ελάτρευσε. και μολονότι δε γέμισε με δαίμονες από εκείνη την ημέρα, που ετέλεσε τόσο πονηρά πράγματα, οπωσδήποτε τότε η δαιμονοπληξία του έγινε περισσότερο φανερή, για να μη αποδειχθεί μάταια η κάθοδός του και η μετάληψη. των δαιμόνων, την οποίαν εκείνοι ονομάζουν ενθουσιασμό, αλλάζοντας ευπρεπώς τα ονόματα»3.

Τελικά στη μυστικοπαθή και γεμάτη ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες ψυχή του φώλιασαν θεός μιθραϊκός, θεολογία νεοπλατωνική, δανεικά στοιχεία από θεωρητικό της «θεουργίας», τον μυστικιστή Σύρο φιλόσοφο Ιάμβλικο (τέλος 3ου με αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα) μαθητή του Πλωτίνου. «Διατήρησε τις θυσίες, περιέτρεχε τους βωμούς, άναβε τη φωτιά, έσφαζε τα ζώα, οιωνοσκοπούσε και θεουργούσε κατά τα πρότυπα των ειδωλολατρών, παρά τα σχόλια του λαού»4.

Η σκοτεινή και κατακερματισμένη προσωπικότητα του Ιουλιανού ήταν κυριευμένη από «παθολογικό μυστικισμό και αρρωστημένη δεισιδαιμονία (…). Ένιωθε μια αρρωστημένη έλξη για την μαντική, τις μαγικές τελετές , τις σκοταδιστικές πρακτικές (…) και τις απόκρυφες επιστήμες». Είχε μια φοβερή εμμονή στις θυσίες, στο παλάτι του έκτισε ιερό αφιερωμένο στον Ήλιο, έγραψε μάλιστα και ύμνο «Εις τον βασιλέα Ήλιον», στην αρχή του οποίου γράφει κατά λέξη: « Και γαρ ειμί του βασιλέως οπαδός Ηλίου». Στην αρρωστημένη σκέψη ότι ο Χριστιανισμός φάνταζε ανοησία, ο δε μιθραϊσμός …απόλυτη σοφία! Ο ιστορικός Will Durant παρατηρεί ότι «σπανίως άνθρωπος συνέθετε τόσο περίεργο σύνολο παραλογισμών, όσο ο Ιουλιανός στον Ύμνο εις τον Ήλιον». Κατά τους εθνικούς ιστορικούς ο Ιουλιανός προσέφερε «εκατόμβες» (Σ.Σ. εκατόμβη: θυσία εκατό βοδιών) προς τιμήν των θεών. Έσφαζε ο ίδιος τα θύματα γι’ αυτό και οι υπήκοοι του τον ονόμαζαν «χασάπη»! Ήθελε να τον αποκαλούν όχι μόνο βασιλιά, αλλά και ιερέα, διάβαζε τα σπλάχνα των σφαγμένων ζώων με την βοήθεια κάποιου μάντη. Ο ειδωλολάτρης ιστορικός Αμμιανός λέγει ότι «ο Ιουλιανός έδινε την εντύπωση δεισιδαίμονος μάλλον παρά πιστού, και θυσίαζε τόσα πολλά θύματα χωρίς την παραμικρή σκέψη για το κόστος, ώστε θα μπορούσε κανείς δικαίως να πιστεύσει, ότι αν είχε επιστρέψει νικητής από την μοιραία γι’ αυτόν εκστρατεία στην Περσία, πολύ σύντομα η αυτοκρατορία θα είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα… ελλείψεως βοοειδών (!) από τις πολυαίμακτες θυσίες του αυτοκράτορά της !!!»5

Ο «εστεμμένος φιλόσοφος» Ιουλιανός με τον σοβαρά αρρωστημένο ψυχικό του κόσμο, όταν «προσευχόταν»(;) είχε συγκλονιστικές παραισθήσεις, έβλεπε ψευτοθεούς με τους οποίους …συνομιλούσε. Ήταν θρησκομανής και σε απόλυτο βαθμό θρησκόληπτος. Έτρεμε τους θεούς, γι’ αυτό προσπαθούσε να τους εξευμενίσει με θυσίες. «Ως γνήσιος παρσιστής πίστευε στην μετενσάρκωση». Θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση άλλοτε του Αχιλλέα, άλλοτε του Πλάτωνα, άλλοτε του Μάρκου Αυρηλίου και άλλοτε του Μ. Αλεξάνδρου, καυχώμενος ότι θα «αποσβέσει την κηλίδα της αθεότητος» (δηλαδή του Χριστιανισμού) και θα επαναφέρει την «πάτριον θρησκείαν»6.

Απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό ότι ο Ιουλιανός δεν είχε καμιά σχέση με τις αρχές και τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού, όπως θέλουν να πιστεύουν οι νέο-ειδωλολάτρες. «Σαγηνεύτηκε από την παραφθορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τη λαϊκή και ανωφελή του θρησκευτικότητα»7. «Διδασκαλείο της ασεβείας του ήταν», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «η Ασία, που τερατολογεί περί την αστρονομία και τις αρχές των όντων και την φαντασία της προγνώσεως και περί την γοητευτική». Ελέγχοντας δε την «εμπληξίαν (=κουφόνοια, παραφροσύνη, ξύπασμα, ηλιθιότητα) ή θεοβλάβειαν» του Ιουλιανού., του λέγει: Το να μυείσαι και να μυείς και να θρησκεύεις σου προήλθε από τους Θράκες. Οι θυσίες σου προέρχονται από τους Χαλδαίους. η αστρονομία είναι βαβυλωνιακή εφεύρεση. η μαγεία περσική. Η μαντική είναι των Τελμισέων, η οιωνική των Φρυγών. Όλα αυτά συγκεντρώθηκαν και αποτέλεσαν «εν δεισιδαιμονίας μυστήριον»8.

Η θρησκευτική λοιπόν αγυρτεία του Ιουλιανού δεν είχε τίποτε το ελληνοπρεπές! Κάτι που να θυμίζει Ελλάδα. Ήταν ο εξωελληνικός μυστικισμός της Ανατολής, δηλαδή ό,τι πιο ανθελληνικό και αρρωστημένο. η κατά χριστιανική ορολογία, ουσιαστικά διαβολικό και σατανικό!...

____________________________________________________

1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, εκδ. «Πυρσός», Αθήναι, Τόμ. ΙΓ΄, σελ. 107. 2. Γρ. Θεολόγου, Λογ. Δ΄. Κατά Ιουλιανού Στηλιτευτικός Α΄, 52 PG 35, 576BC. Τα ίδια μαρτυρεί και ο Σωζόμενος: Ερμείου Σωζομενού, Εκκλ. Ιστορία Τόμ. Ε΄, κεφ. β΄ PG 67 1212 BC. 3. Γρ. Θεολόγου, ό.π., PG 35, 577C-580B. 4. Άρθρο Στεφ. Καραχάλια, « Απεσβέτο και λάλον ύδωρ»- Απέσβετο; – Αληθώς απέσβετο, εις περιοδ. «Σύναξη», τ. 69, Ιαν. – Μάρτιος 1999, σελ. 76. 5. Γιάννη Κ. Τσέντου. Α΄ Ιουλιανός ο Παραβάτης…, σελ. 71,73, 77-79, 81, 83, 236-238. Επίσης και Ιω. Χρυσοστόμου, Λογ. Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας, 19 PG 50, 562. Ο Ιουλιανός έσφαζε πάνω στους βωμούς με τόσην αφθονία πρόβατα και βόδια, σαν να είχε κληθεί στην εξουσία μόνο γι’ αυτό, για να ξοδέψει δηλαδή τα ζώα όλου του κόσμου! Έφθασε δε σε τέτοιο σημείο μανίας, ώστε πολλοί απ’ αυτούς που θεωρούνταν φιλόσοφοι να τον ονομάζουν μάγειρο και κρεοπώλη και όλα τα παρόμοια. 6. Γιάννη Κ. Τσέντου. ό.π., 85, 95, 97. Επίσης Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. «Εκδοτική Αθηνών», Τόμ. Ζ΄, σελ. 65. 7. Άρθρο Στεφ. Καραχάλια, ό.π., σελ 84. 8. Γρ. Θεολόγου, ό.π. παρ. 31, 109, PG 35, 557B 644C-645A.

Πηγή: blogs.sch.gr