64. "Κάποτε πρέπει να τελειώσει το παραμύθι της εκκλησίας που έσωσε τον ελληνισμό στην τουρκοκρατία. Οι παπάδες είχαν προνόμια από τους Τούρκους, και δεν ήθελαν την επανάσταση, ο δε Πατριάρχης την αφόρισε. Η δε Φιλική εταιρία ήταν μασωνική και καμμιά σχέση δεν είχε με το χριστιανισμό".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
64a ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙO Ε'
Ο Υψηλάντης που βρισκόταν στην Μολδοβλαχία την εποχή που έγινε ο αφορισμός της επανάστασης, όταν έμαθε για τον αφορισμό από τον Πατριάρχη, σε επιστολή προς τον Κολοκοτρώνη έγραψε: «Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και Εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ', σ. 36).
Και πράγματι έτσι ήταν, γιατί υπήρχε η ρητή εκ μέρους του Σουλτάνου απειλή πως αν δεν αφόριζε την επανάσταση, θα διατασσόταν γενική σφαγή των ραγιάδων σε όλη την Τουρκία. Ούτε φυσικά έκανε τον αφορισμό επειδή ήθελε να σώσει τη ζωούλα του, αφού πάντα ήταν στο στόμα του λύκου οι Πατριάρχες, και όποτε ήθελαν οι Τούρκοι, τους έσφαζαν. Και όντως, τον κρέμασε ο Σουλτάνος τελικά, κατηγορώντας τον ως αρχηγό της επανάστασης των Ρωμηών. Ο Σουλτάνος έγραψε μεταξύ άλλων αυτά όταν τον κρέμασε: «Ο δόλιος Ρωμηός Πατριάρχης, καίτοι κατά το παρελθόν είχε δώσει πλαστά δείγματα αφοσιώσεως, όμως κατά την περίπτωσιν ταύτην, μη δυνάμενος να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του [...] γνωρίζων δέ ο ίδιος και υποχρεωμένος να γνωστοποιήση και εις όσους το ηγνόουν, ότι επρόκειτο περί επιχειρήσεως ματαίας, ήτις ουδέποτε θά επετύγχανε [...],όμως ένεκα της εμφύτου διαφθοράς της καρδίας του, ού μόνον δεν ειδοποίησε, ουδέ επετίμησε τους αφελείς [...], αλλά, κατά τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος, όπισθεν των παρασκηνίων, έδρα κρυφίως, ως αρχηγός της επαναστάσεως.… Είμεθα πληροφορημένοι ότι είναι συνένοχος όλων των αταξιών όσες οι ραγιάδες έπραξαν (...) δια τούτο εκρεμάσθη προς σωφρονισμό των άλλων» (10/4/1821).
Απλά, κάνοντας τον ελιγμό αυτόν, ο Γρηγόριος ο Ε' έσωσε τους υπόλοιπους Ρωμηούς, που ήταν κάτω από το σπαθί του Τούρκου, και όχι μακριά του, σε κάποια απόμακρη Πελοπόνησσο για να παριστάνουν τους έξυπνους. Ο Πατριάρχης, λίγο πριν εκτελεστεί, δέχθηκε πρόταση από δικούς του να δραπετεύσει και να γλιτώσει. Να τι τους απάντησε: «Με προτρέπετε εις φυγήν. Μαχαίρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των Χριστιανικών επαρχιών. (...) Ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν ωφέλειαν παρά η ζωή μου (...)». Ορισμένοι παραθέτουν εξεπίτηδες μόνο το κείμενο του αφορισμού του Πατριάρχη, αλλά όχι και τα κείμενα του Σουλτάνου ή του Υψηλάντη. Γιατί; Μήπως επειδή προσπαθούν να «αποδείξουν» ότι ο Πατριάρχης ηθελημένα, κι όχι δια της βίας, αφόρισε την Επανάσταση, αλλά γνωρίζουν πως εάν παρέθεταν και τα άλλα κείμενα, θα αποτύγχανε η προσπάθειά τους;
Να τι γράφει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών: «Επικρίθηκε ο Πατριάρχης και επικρίνεται ακόμα επειδή έστερξε στον αφορισμό. Οι επικριτές όμως δεν αναλογίζονται τί θα πάθαινε το Έθνος αν ο Πατριάρχης τηρούσε αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις του Σουλτάνου. Αν δεν γινόταν ο αφορισμός ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα εξοντώνονταν εκατοντάδες χιλιάδων ορθόδοξων χριστιανών. Αν γινόταν, ήταν απλώς πιθανό να επέλθη αποθάρρυνση αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Οι Έλληνες θα κατανοούσαν, πίστευε ο Πατριάρχης, ότι ο αφορισμός ήταν προϊόν βίας κι επομένως οι δυσμενείς συνέπειές του θα ήταν ασήμαντες» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ', σ. 36).
Είναι αβάσιμο και το επιχείρημα, ότι ο Σουλτάνος κρέμασε τον Πατριάρχη για τον ίδιο λόγο, για τον οποίο κρέμαγαν όσους Οθωμανούς αξιωματούχους αποτύγχαναν στην αποστολή τους, άρα δεν λέει τίποτε υπέρ του Πατριάρχη ο απαγχονισμός του. «Ξεχνάνε», όσοι ισχυρίζονται το παραπάνω, ότι ο ίδιος ο Σουλτάνος, ως λόγο για τον απαγχονισμό δεν έχει το ότι ο Γρηγόριος ο Ε' απέτυχε να πείσει τους Έλληνες να μην επαναστατήσουν, αλλά ρητά ισχυρίζεται, ότι ο Γρηγόριος ήταν συνένοχος και κρυφά δρούσε υπέρ αυτών, ίσως και ως αρχηγός τους. Όχι ως «αποτυχημένος στην αποστολή του οθωμανός αξιωματούχος», αλλά ως επαναστάτης, κρεμάστηκε ο Γρηγόριος ο Ε'. Αλλά φαίνεται πως δεν πρόσεξαν τι γράφει ο Σουλτάνος. Μόνο τον αφορισμό γνωρίζουν απ’ έξω. (Ο αφορισμός δεν ήταν πραγματικός αλλά εικονικός, ανυπόστατος και από ποιμαντικής απόψεως αναγκαίος προκειμένου να σωθεί ο ελληνικός πληθυσμός πέριξ της Κων/πόλεως και της Μικράς Ασίας, ασχέτως πως αυτό δεν επετεύχθη τελικώς. Το δε κείμενο είναι γραμμένο όχι σε γλώσσα οριστική αλλά ευχητική ευκτική. Επίσης δεν έγινε σύνοδος των επισκόπων του πατριαρχείου εν απαρτεία, οπότε ο αφορισμός ήταν από κανονικής πλευράς άκυρος. Βεβαίως ο σουλτάνος δεν γνώριζε την λόγια γλώσσα στην οποία έγραφε το πατριαρχείο τα επίσημα κείμενα του.
Όμως Έλληνες, για άλλη μία φορά, ενημέρωσαν τον σουλτάνο για το ότι το κείμενο δεν αφορίζει τους αγωνιστές και έτσι ο άγιος επίσκοπος και πατριάρχης μαρτύρησε με την κατηγορία πως δεν ενημέρωσε για την επανάσταση τον σουλτάνο, άρα κρίθηκε ως αρχηγός της επαναστάσεως και ένοχος για τις κακουργηματικές πράξεις εκείνων που εξεγέρθηκαν εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην διαταγή εκτελέσεως του αγίου Γρηγορίου του Ε' αναφέρεται πώς δεν αφόρισε τους αγωνιστές αφού το κείμενο ήταν γραμμένο έτσι ώστε να μην αφορίζονται οι επαναστάτες Έλληνες. Δείτε όσα αποκαλύπτει ο οθωμανολόγος Σταθακόπουλος στην συνέντευξη του εδώ)
Και πράγματι έτσι ήταν, γιατί υπήρχε η ρητή εκ μέρους του Σουλτάνου απειλή πως αν δεν αφόριζε την επανάσταση, θα διατασσόταν γενική σφαγή των ραγιάδων σε όλη την Τουρκία. Ούτε φυσικά έκανε τον αφορισμό επειδή ήθελε να σώσει τη ζωούλα του, αφού πάντα ήταν στο στόμα του λύκου οι Πατριάρχες, και όποτε ήθελαν οι Τούρκοι, τους έσφαζαν. Και όντως, τον κρέμασε ο Σουλτάνος τελικά, κατηγορώντας τον ως αρχηγό της επανάστασης των Ρωμηών. Ο Σουλτάνος έγραψε μεταξύ άλλων αυτά όταν τον κρέμασε: «Ο δόλιος Ρωμηός Πατριάρχης, καίτοι κατά το παρελθόν είχε δώσει πλαστά δείγματα αφοσιώσεως, όμως κατά την περίπτωσιν ταύτην, μη δυνάμενος να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του [...] γνωρίζων δέ ο ίδιος και υποχρεωμένος να γνωστοποιήση και εις όσους το ηγνόουν, ότι επρόκειτο περί επιχειρήσεως ματαίας, ήτις ουδέποτε θά επετύγχανε [...],όμως ένεκα της εμφύτου διαφθοράς της καρδίας του, ού μόνον δεν ειδοποίησε, ουδέ επετίμησε τους αφελείς [...], αλλά, κατά τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος, όπισθεν των παρασκηνίων, έδρα κρυφίως, ως αρχηγός της επαναστάσεως.… Είμεθα πληροφορημένοι ότι είναι συνένοχος όλων των αταξιών όσες οι ραγιάδες έπραξαν (...) δια τούτο εκρεμάσθη προς σωφρονισμό των άλλων» (10/4/1821).
Απλά, κάνοντας τον ελιγμό αυτόν, ο Γρηγόριος ο Ε' έσωσε τους υπόλοιπους Ρωμηούς, που ήταν κάτω από το σπαθί του Τούρκου, και όχι μακριά του, σε κάποια απόμακρη Πελοπόνησσο για να παριστάνουν τους έξυπνους. Ο Πατριάρχης, λίγο πριν εκτελεστεί, δέχθηκε πρόταση από δικούς του να δραπετεύσει και να γλιτώσει. Να τι τους απάντησε: «Με προτρέπετε εις φυγήν. Μαχαίρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των Χριστιανικών επαρχιών. (...) Ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν ωφέλειαν παρά η ζωή μου (...)». Ορισμένοι παραθέτουν εξεπίτηδες μόνο το κείμενο του αφορισμού του Πατριάρχη, αλλά όχι και τα κείμενα του Σουλτάνου ή του Υψηλάντη. Γιατί; Μήπως επειδή προσπαθούν να «αποδείξουν» ότι ο Πατριάρχης ηθελημένα, κι όχι δια της βίας, αφόρισε την Επανάσταση, αλλά γνωρίζουν πως εάν παρέθεταν και τα άλλα κείμενα, θα αποτύγχανε η προσπάθειά τους;
Να τι γράφει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών: «Επικρίθηκε ο Πατριάρχης και επικρίνεται ακόμα επειδή έστερξε στον αφορισμό. Οι επικριτές όμως δεν αναλογίζονται τί θα πάθαινε το Έθνος αν ο Πατριάρχης τηρούσε αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις του Σουλτάνου. Αν δεν γινόταν ο αφορισμός ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα εξοντώνονταν εκατοντάδες χιλιάδων ορθόδοξων χριστιανών. Αν γινόταν, ήταν απλώς πιθανό να επέλθη αποθάρρυνση αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Οι Έλληνες θα κατανοούσαν, πίστευε ο Πατριάρχης, ότι ο αφορισμός ήταν προϊόν βίας κι επομένως οι δυσμενείς συνέπειές του θα ήταν ασήμαντες» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ', σ. 36).
Είναι αβάσιμο και το επιχείρημα, ότι ο Σουλτάνος κρέμασε τον Πατριάρχη για τον ίδιο λόγο, για τον οποίο κρέμαγαν όσους Οθωμανούς αξιωματούχους αποτύγχαναν στην αποστολή τους, άρα δεν λέει τίποτε υπέρ του Πατριάρχη ο απαγχονισμός του. «Ξεχνάνε», όσοι ισχυρίζονται το παραπάνω, ότι ο ίδιος ο Σουλτάνος, ως λόγο για τον απαγχονισμό δεν έχει το ότι ο Γρηγόριος ο Ε' απέτυχε να πείσει τους Έλληνες να μην επαναστατήσουν, αλλά ρητά ισχυρίζεται, ότι ο Γρηγόριος ήταν συνένοχος και κρυφά δρούσε υπέρ αυτών, ίσως και ως αρχηγός τους. Όχι ως «αποτυχημένος στην αποστολή του οθωμανός αξιωματούχος», αλλά ως επαναστάτης, κρεμάστηκε ο Γρηγόριος ο Ε'. Αλλά φαίνεται πως δεν πρόσεξαν τι γράφει ο Σουλτάνος. Μόνο τον αφορισμό γνωρίζουν απ’ έξω. (Ο αφορισμός δεν ήταν πραγματικός αλλά εικονικός, ανυπόστατος και από ποιμαντικής απόψεως αναγκαίος προκειμένου να σωθεί ο ελληνικός πληθυσμός πέριξ της Κων/πόλεως και της Μικράς Ασίας, ασχέτως πως αυτό δεν επετεύχθη τελικώς. Το δε κείμενο είναι γραμμένο όχι σε γλώσσα οριστική αλλά ευχητική ευκτική. Επίσης δεν έγινε σύνοδος των επισκόπων του πατριαρχείου εν απαρτεία, οπότε ο αφορισμός ήταν από κανονικής πλευράς άκυρος. Βεβαίως ο σουλτάνος δεν γνώριζε την λόγια γλώσσα στην οποία έγραφε το πατριαρχείο τα επίσημα κείμενα του.
Όμως Έλληνες, για άλλη μία φορά, ενημέρωσαν τον σουλτάνο για το ότι το κείμενο δεν αφορίζει τους αγωνιστές και έτσι ο άγιος επίσκοπος και πατριάρχης μαρτύρησε με την κατηγορία πως δεν ενημέρωσε για την επανάσταση τον σουλτάνο, άρα κρίθηκε ως αρχηγός της επαναστάσεως και ένοχος για τις κακουργηματικές πράξεις εκείνων που εξεγέρθηκαν εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην διαταγή εκτελέσεως του αγίου Γρηγορίου του Ε' αναφέρεται πώς δεν αφόρισε τους αγωνιστές αφού το κείμενο ήταν γραμμένο έτσι ώστε να μην αφορίζονται οι επαναστάτες Έλληνες. Δείτε όσα αποκαλύπτει ο οθωμανολόγος Σταθακόπουλος στην συνέντευξη του εδώ)
Ο αρχαιολάτρης Κοραής δηλαδή που αποκαλούσε την Επανάσταση «άωρον κίνημα» γιατί δεν χαρακτηρίζεται κι αυτός προδότης; Και μιας που αναφέρθηκε ο Κοραής, ας μάθουν οι αντορθόδοξοι «αρχαιολάτρες» που αναφέρουν τον άνθρωπο αυτόν ως αντιχριστιανό και πιθανόν ως κρυπτοπαγανιστή και τον καπηλεύονται, όπως καπηλεύονται τα πάντα, τι γνώμη είχε ο ίδιος ο Κοραής για τον Χριστιανισμό. Ο Κοραής λοιπόν έγραφε πως είχε αποφασίσει «να μένη πάντοτε εις τας σταθεράς και αμετακινήτους αρχάς της χριστιανικής πίστεως υπηγορευμένες από τον ορθόν λόγον και σφραγισθείσας από την αποκαλυφθείσαν θρησκείαν, και ο κόσμος όλος ήθελε κρίνει το εναντίον». Το 1825 γράφοντας προς τον Μητροπολίτη Ουγγαροβλαχίας Ιγνάτιον να μην παύσει να διδάσκει το Ευαγγέλιο πρόσθεσε «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή μπορεί να σώσει την αυτονομίαν του Γένους. Η θρησκεία μας έχη τοσούτον εξαίρετον παρά τας λοιπάς θρησκείας χαρακτήραν θεότητος, ότι το βιβλίον είναι εν αυτώ χάρτης και της επίγειου και της ουρανίου πολιτείας, ζώντος και αποθανόντος μόνος ο χάρτης ούτος αρκεί να μας σώσει». Μπορεί να είχε επηρεαστεί πολύ από την προτεσταντική θρησκεία και τις ανιστόρητες αντιλήψεις περί Βυζαντίου ο Κοραής, αλλά αντιχριστιανός δεν ήταν.
Μόνο στα πρώτα 4 χρόνια της Επανάστασης αποκεφαλίστηκαν, απαγχονίστηκαν ή βασανίστηκαν εώς θανάτου (εκτός των 2 Πατριαρχών) μεταξύ άλλων: δύο Αρχιεπίσκοποι (Κύπρου Κυπριανός, Κρήτης Γεράσιμος), τέσσερεις Επίσκοποι (Μεθώνης Γρηγόριος, Κορώνης Γρηγόριος, Ρωγών Ιωσήφ, Σαλώνων Ησαΐας) και 15 Μητροπολίτες (Αγχιάλου Ευγένιος, Εφέσου Διονύσιος, Νικομηδείας Αθανάσιος, Θεσ/κης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγόριος, Μεσημβρίας Ιωσήφ, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Άργους Γρηγόριος, Κερύνειας Λαυρέντιος, Πάφου Χρύσανθος, Κιτίου Μελέτιος Β', Δημητσάνης Φιλόθεος, Χίου Πλάτων). Φαίνεται πως ήταν τόσο φιλότουρκη η κατώτερη και η ανώτερη Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έπεφτε πρόθυμα στις κρεμάλες και τις χατζάρες των Οθωμανών, σωστά; Ο παραλογισμός όσων αρνούνται τη προσφορά της Ιεραρχίας φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει όλους αυτούς του φόνους ως «γράψε λάθος» εκ μέρους των Τούρκων. Τέτοιο μίσος που τους διακατέχει, τέτοια πράγματα λένε.
Όσο για την προσφορά της εκκλησίας στην Τουρκοκρατία, αρκεί το γεγονός πως όπου οι κάτοικοι παρέμεναν Χριστιανοί, έστω κι αν έχαναν την ελληνική γλώσσα (π.χ. οι Καππαδόκες τουρκόφωνοι Ρωμηοί), παρέμειναν Έλληνες, ενώ όσοι εξισλαμίστηκαν, έγιναν Τούρκοι αργά ή γρήγορα, ακόμη κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα. Γι' αυτό κι ο Κολοκοτρώνης σχολιάζοντας το «υπέρ πίστεως και πατρίδος» είπε «πρώτα πολεμήσαμε υπέρ πίστεως, και μετά υπέρ πατρίδος». Και τέλος, είναι αστεία τα περί Φιλικής Εταιρίας. Στην Φιλική Εταιρία ήταν μυημένοι εκατονταδες κληρικοί και δεσποτάδες. Όλοι σχεδόν της Πελοποννήσου όπως παραδέχονται ακόμα και μαρξιστές σαν τον Σκαρίμπα. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Έμποροι 54%, Επαγγελματίες (δάσκαλοι, φοιτητές, γιατροί, νομικοί κλπ) 13 %, Πρόκριτοι 12%, Κληρικοί 10 %, Πολεμιστές 9 %, Αγρότες 2% (Πηγή: Γιώργου Φράγκου «Η Φιλική Εταιρία»). Αν όλοι αυτοί που έκαναν την Επανάσταση του '21, διανοούμενοι και στρατιωτικοί, δεν παραδεχόντουσαν την στενή σχέση του νεοελληνικού έθνους με την ορθοδοξία, δεν θα έβαζαν ποτέ στα συντάγματα τους φράσεις όπως «Έλληνας είναι όποιος κάτοικος της Ελλάδας είναι χριστιανός». Διότι, σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις των επαναστατημένων προγόνων μας, από το 1821 ώς και το 1832 (που ήρθε ο Όθωνας) αυτό διακηρύσσεται. Ο μόνος τρόπος να αρνηθεί κανείς την έντονη θρησκευτικότητα των προγόνων μας είναι να πει ότι με το ζόρι ή με τον εκφοβισμό της Εκκλησίας τα έλεγαν όλα αυτα. Όμως αυτό είναι σαν να λέει κανείς πως οι επαναστάτες του '21 ήταν άβουλες μαριονέτες, αχυράνθρωποι και ηλίθιοι που δεν μπορούσαν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.
Μόνο στα πρώτα 4 χρόνια της Επανάστασης αποκεφαλίστηκαν, απαγχονίστηκαν ή βασανίστηκαν εώς θανάτου (εκτός των 2 Πατριαρχών) μεταξύ άλλων: δύο Αρχιεπίσκοποι (Κύπρου Κυπριανός, Κρήτης Γεράσιμος), τέσσερεις Επίσκοποι (Μεθώνης Γρηγόριος, Κορώνης Γρηγόριος, Ρωγών Ιωσήφ, Σαλώνων Ησαΐας) και 15 Μητροπολίτες (Αγχιάλου Ευγένιος, Εφέσου Διονύσιος, Νικομηδείας Αθανάσιος, Θεσ/κης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγόριος, Μεσημβρίας Ιωσήφ, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Άργους Γρηγόριος, Κερύνειας Λαυρέντιος, Πάφου Χρύσανθος, Κιτίου Μελέτιος Β', Δημητσάνης Φιλόθεος, Χίου Πλάτων). Φαίνεται πως ήταν τόσο φιλότουρκη η κατώτερη και η ανώτερη Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έπεφτε πρόθυμα στις κρεμάλες και τις χατζάρες των Οθωμανών, σωστά; Ο παραλογισμός όσων αρνούνται τη προσφορά της Ιεραρχίας φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει όλους αυτούς του φόνους ως «γράψε λάθος» εκ μέρους των Τούρκων. Τέτοιο μίσος που τους διακατέχει, τέτοια πράγματα λένε.
Όσο για την προσφορά της εκκλησίας στην Τουρκοκρατία, αρκεί το γεγονός πως όπου οι κάτοικοι παρέμεναν Χριστιανοί, έστω κι αν έχαναν την ελληνική γλώσσα (π.χ. οι Καππαδόκες τουρκόφωνοι Ρωμηοί), παρέμειναν Έλληνες, ενώ όσοι εξισλαμίστηκαν, έγιναν Τούρκοι αργά ή γρήγορα, ακόμη κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα. Γι' αυτό κι ο Κολοκοτρώνης σχολιάζοντας το «υπέρ πίστεως και πατρίδος» είπε «πρώτα πολεμήσαμε υπέρ πίστεως, και μετά υπέρ πατρίδος». Και τέλος, είναι αστεία τα περί Φιλικής Εταιρίας. Στην Φιλική Εταιρία ήταν μυημένοι εκατονταδες κληρικοί και δεσποτάδες. Όλοι σχεδόν της Πελοποννήσου όπως παραδέχονται ακόμα και μαρξιστές σαν τον Σκαρίμπα. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Έμποροι 54%, Επαγγελματίες (δάσκαλοι, φοιτητές, γιατροί, νομικοί κλπ) 13 %, Πρόκριτοι 12%, Κληρικοί 10 %, Πολεμιστές 9 %, Αγρότες 2% (Πηγή: Γιώργου Φράγκου «Η Φιλική Εταιρία»). Αν όλοι αυτοί που έκαναν την Επανάσταση του '21, διανοούμενοι και στρατιωτικοί, δεν παραδεχόντουσαν την στενή σχέση του νεοελληνικού έθνους με την ορθοδοξία, δεν θα έβαζαν ποτέ στα συντάγματα τους φράσεις όπως «Έλληνας είναι όποιος κάτοικος της Ελλάδας είναι χριστιανός». Διότι, σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις των επαναστατημένων προγόνων μας, από το 1821 ώς και το 1832 (που ήρθε ο Όθωνας) αυτό διακηρύσσεται. Ο μόνος τρόπος να αρνηθεί κανείς την έντονη θρησκευτικότητα των προγόνων μας είναι να πει ότι με το ζόρι ή με τον εκφοβισμό της Εκκλησίας τα έλεγαν όλα αυτα. Όμως αυτό είναι σαν να λέει κανείς πως οι επαναστάτες του '21 ήταν άβουλες μαριονέτες, αχυράνθρωποι και ηλίθιοι που δεν μπορούσαν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.
Και εν πάσει περιπτώσει, πώς γίνεται οι Τούρκοι να δολοφόνησαν 7 Πατριάρχες (Κύριλλο Α', Κύριλλο Β', Παρθένιο Β', Παρθένιο Γ', Γαβριήλ Β', Γρηγόριο Ε', Κύριλλο ΣΤ', 8 μαζί με τον Ραφαήλ Β' που τον φόνευσαν εν εξορία) αν το Πατριαρχείο ήταν τουρκόφιλο; Πώς γίνεται οι Τούρκοι να δολοφονήσουν 100 περίπου επισκόπους, αφού σύμφωνα με κάποιους η ανώτερη Ιεραρχία της Εκκλησίας ήταν φιλότουρκη;
Αλλά τί να πει κανείς για την αμάθεια ανθρώπων που δεν αναφέρουν τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Παπαφλέσσα, τον καλόγηρο Σαμουήλ, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Μακάριο. Λένε για τον Ιγνάτιο Μολδοβλαχίας οι κακόβουλοι πολλά άσχημα πράγματα. Τότε γιατί η Γ' Εθνοσυνέλευση με την Νο 171 πράξη της (5/5/1827) απευθυνόμενη στον Ιγνάτιο λέει: «Το έθνος συνηγμένον εις Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν κηρύττει δια του παρόντος επισήμου την προς την Πανιερότητά σας ευγνωμοσύνην του, δια τον οποίον δείξατε υπέρ αυτού ζήλον» (Ι.Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 87); Οι ίδιοι οι Τούρκοι ομολογούν από μόνοι τους πως οι παπάδες ήταν οι αρχηγοί του Έθνους και πως το ξεσήκωναν, και έρχονται οι νεοπαγανιστές να πουν τα αντίθετα.
Είναι βέβαια μεγάλη η ασυνέπεια τους: όταν τύχει ένας κληρικός να μην ήταν στο ύψος των περιστάσεων ή να συνεργάστηκε με τους Τούρκους, τότε ωρύονται «προδότες οι της Εκκλησίας!» Όταν πρόκειται για τις χιλιάδες σφαγμένων, γδαρμένων, αποκεφαλισμένων, παλουκωμένων, σουβλισμένων, πεταλωμένων, απαγχονισμένων από τους Τούρκους παπάδων (Έξι χιλιάδες τις υπολόγιζε αρχές του 19ου αι. ο Γάλλος Ποκεβίλ), επισκόπων, Πατριαρχών, κι αυτών που σκοτώθηκαν σε μάχες και επαναστάσεις, τότε σιωπούν. Γιατί άραγε, μήπως επειδή δεν τους συμφέρει να συγκρίνουν;
«Ο γενικός ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας δεν μπορεί να κριθεί σαν ανασταλτικός, κι αυτό γιατί θεμέλιο του μηχανισμού της ήταν ο κατώτερος κλήρος, σάρκα από την σάρκα του λαού, που ζει, τυραννιέται, πολεμά και σκοτώνεται δίπλα στο ποίμνιό του» γράφει ο ιστορικός Τ. Βουρνάς στον πρόλογο της ιστορίας του Φίνλεϋ.
Κάνουν μερικοί λόγο για τα προνόμια που έλαβε η Εκκλησία από τους Τούρκους και νομίζουν πως αυτό είναι επιχείρημα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα στοιχειώδη προνόμια, με το αντάλλαγμα μιας (ψευτο)φιλήσυχης τακτικής του ανώτερου κλήρου, όλοι οι Έλληνες θα είχαν εξισλαμιστεί, αφού δεν θα υπήρχε Εκκλησία να τους συγκρατήσει από τον εθελούσιο ή αθέλητο εξισλαμισμό, και τότε η «αρχαία φιλοσοφία» θα ήταν τόσο διαδεδομένη και γνωστή όσο είναι διαδεδομένη και γνωστή ανάμεσα στους σημερινούς Τούρκους της Μικρασίας (που είναι κι αυτοί απόγονοι εξισλαμισμένων), δηλαδή καθόλου. Τότε θα τους βλέπαμε τους «τουρκόφωνους Έλληνες Εθνικούς» (!), τους «τουρκόφωνους αρχαιολάτρες» (!!), ποιον θα πρωτοδιαβάζανε, Όμηρο ή Μεβλανά Ρούμι. Δεν θα τον ήξεραν καν τον πρώτο, όπως και οι σημερινοί, εξισλαμισμένοι κάτοικοι της Τουρκίας δεν τον ξέρουν. Ή μήπως στους δερβίσικους τεκέδες (μουσουλμανικά μοναστήρια) αντέγραφαν τον Όμηρο οι «εξισλαμισμένοι Έλληνες» που τάχα «η Εκκλησία τους απέκοψε από την ελληνικότητά τους» (λες και μπορούσε να τους απαγορεύσει – τους εξισλαμισμένους – να μιλάνε ελληνικά ή να διαβάζουν ελληνικά!);
Τον απαγχονισμό του Πατριάρχη και τον ρόλο του ιδίου ως προς το 1821 τον είδαν στις σωστές τους διαστάσεις τόσο ο λαός όσο και οι διανοούμενοι της εποχής. Ένα δημοτικό τραγούδι από την Ήπειρο, που το διέσωσε ο ιστορικός Σάθας όπως του το είπε ο αγωνιστής Γ. Ζάκας, λέει:
«Ποιος είδε τέτοια συννεφιά, ποιος είδε τέτοια αντάρα/ που τούτ’ το χρόνο πλάκωσε ανατολή και δύσι/ Τον Πατριάρχη κρέμασαν, τον άγιο το Γρηγόρη, / Σα νά ‘τανε κατάδικος, στης εκκλησιάς την πόρτα./ Εκεί που ελειτούργαγε κι ευλόγαγε το Γένος,/ πλακώνουν οι Γιαννίτσαροι, κι οι Οβρηοί αντάμα./ Κόπιασ’ αφέντη δέσποτα και διάβασ’ τα φερμάνια,/ Που λεν να σε κρεμάσωμε στις εκκλησιάς την πόρτα./ Δε σ’ άρεσε να κάθεσαι στο θρόνο θρονιασμένος,/ Μα θέλησες Ρωμαίικο την Πόλη να την φτειάσεις».
Αλλά τί να πει κανείς για την αμάθεια ανθρώπων που δεν αναφέρουν τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Παπαφλέσσα, τον καλόγηρο Σαμουήλ, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Μακάριο. Λένε για τον Ιγνάτιο Μολδοβλαχίας οι κακόβουλοι πολλά άσχημα πράγματα. Τότε γιατί η Γ' Εθνοσυνέλευση με την Νο 171 πράξη της (5/5/1827) απευθυνόμενη στον Ιγνάτιο λέει: «Το έθνος συνηγμένον εις Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν κηρύττει δια του παρόντος επισήμου την προς την Πανιερότητά σας ευγνωμοσύνην του, δια τον οποίον δείξατε υπέρ αυτού ζήλον» (Ι.Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 87); Οι ίδιοι οι Τούρκοι ομολογούν από μόνοι τους πως οι παπάδες ήταν οι αρχηγοί του Έθνους και πως το ξεσήκωναν, και έρχονται οι νεοπαγανιστές να πουν τα αντίθετα.
Είναι βέβαια μεγάλη η ασυνέπεια τους: όταν τύχει ένας κληρικός να μην ήταν στο ύψος των περιστάσεων ή να συνεργάστηκε με τους Τούρκους, τότε ωρύονται «προδότες οι της Εκκλησίας!» Όταν πρόκειται για τις χιλιάδες σφαγμένων, γδαρμένων, αποκεφαλισμένων, παλουκωμένων, σουβλισμένων, πεταλωμένων, απαγχονισμένων από τους Τούρκους παπάδων (Έξι χιλιάδες τις υπολόγιζε αρχές του 19ου αι. ο Γάλλος Ποκεβίλ), επισκόπων, Πατριαρχών, κι αυτών που σκοτώθηκαν σε μάχες και επαναστάσεις, τότε σιωπούν. Γιατί άραγε, μήπως επειδή δεν τους συμφέρει να συγκρίνουν;
«Ο γενικός ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας δεν μπορεί να κριθεί σαν ανασταλτικός, κι αυτό γιατί θεμέλιο του μηχανισμού της ήταν ο κατώτερος κλήρος, σάρκα από την σάρκα του λαού, που ζει, τυραννιέται, πολεμά και σκοτώνεται δίπλα στο ποίμνιό του» γράφει ο ιστορικός Τ. Βουρνάς στον πρόλογο της ιστορίας του Φίνλεϋ.
Κάνουν μερικοί λόγο για τα προνόμια που έλαβε η Εκκλησία από τους Τούρκους και νομίζουν πως αυτό είναι επιχείρημα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα στοιχειώδη προνόμια, με το αντάλλαγμα μιας (ψευτο)φιλήσυχης τακτικής του ανώτερου κλήρου, όλοι οι Έλληνες θα είχαν εξισλαμιστεί, αφού δεν θα υπήρχε Εκκλησία να τους συγκρατήσει από τον εθελούσιο ή αθέλητο εξισλαμισμό, και τότε η «αρχαία φιλοσοφία» θα ήταν τόσο διαδεδομένη και γνωστή όσο είναι διαδεδομένη και γνωστή ανάμεσα στους σημερινούς Τούρκους της Μικρασίας (που είναι κι αυτοί απόγονοι εξισλαμισμένων), δηλαδή καθόλου. Τότε θα τους βλέπαμε τους «τουρκόφωνους Έλληνες Εθνικούς» (!), τους «τουρκόφωνους αρχαιολάτρες» (!!), ποιον θα πρωτοδιαβάζανε, Όμηρο ή Μεβλανά Ρούμι. Δεν θα τον ήξεραν καν τον πρώτο, όπως και οι σημερινοί, εξισλαμισμένοι κάτοικοι της Τουρκίας δεν τον ξέρουν. Ή μήπως στους δερβίσικους τεκέδες (μουσουλμανικά μοναστήρια) αντέγραφαν τον Όμηρο οι «εξισλαμισμένοι Έλληνες» που τάχα «η Εκκλησία τους απέκοψε από την ελληνικότητά τους» (λες και μπορούσε να τους απαγορεύσει – τους εξισλαμισμένους – να μιλάνε ελληνικά ή να διαβάζουν ελληνικά!);
Τον απαγχονισμό του Πατριάρχη και τον ρόλο του ιδίου ως προς το 1821 τον είδαν στις σωστές τους διαστάσεις τόσο ο λαός όσο και οι διανοούμενοι της εποχής. Ένα δημοτικό τραγούδι από την Ήπειρο, που το διέσωσε ο ιστορικός Σάθας όπως του το είπε ο αγωνιστής Γ. Ζάκας, λέει:
«Ποιος είδε τέτοια συννεφιά, ποιος είδε τέτοια αντάρα/ που τούτ’ το χρόνο πλάκωσε ανατολή και δύσι/ Τον Πατριάρχη κρέμασαν, τον άγιο το Γρηγόρη, / Σα νά ‘τανε κατάδικος, στης εκκλησιάς την πόρτα./ Εκεί που ελειτούργαγε κι ευλόγαγε το Γένος,/ πλακώνουν οι Γιαννίτσαροι, κι οι Οβρηοί αντάμα./ Κόπιασ’ αφέντη δέσποτα και διάβασ’ τα φερμάνια,/ Που λεν να σε κρεμάσωμε στις εκκλησιάς την πόρτα./ Δε σ’ άρεσε να κάθεσαι στο θρόνο θρονιασμένος,/ Μα θέλησες Ρωμαίικο την Πόλη να την φτειάσεις».
Κι ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος στον Ύμνο εις την Ελευθερία γράφει:
Όλοι κλαύστε! Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς! / Κλαύστε! Κλαύστε! Κρεμασμένος, ωσάν νάτανε φονιάς;
«Πλησίον εις τον Ιερέα ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης καί τζομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι» Θ. Κολοκοτρώνη, «Διήγησις συμβάντων ελληνικής φυλής», εκδ. Πάπυρος, Αθήναι, σ. 29.
«Φυσικά», για τους αρχαιόπληκτους καμμία σημασία δεν έχει η γνώμη του Υψηλάντη, του Σουλτάνου, του Σολωμού και του απλού λαού. Αυτοί που ζούσαν τότε ήταν παραπληροφορημένοι και ηλίθιοι, ενώ οι σημερινοί κατήγοροι της Εκκλησίας τα ξέρουν καλύτερα.
Όπως και να ‘χει, είναι γεγονός ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες, παρά τον καταναγκαστικό, δηλαδή ουσιαστικά άκυρο αφορισμό τους από τον Πατριάρχη, συνέχισαν να εκδηλώνουν την πίστη τους στο Χριστιανισμό. Εάν οι Έλληνες ήταν αντιχριστιανοί και υπόδουλοι στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Κων/πόλεως, όπως ισχυρίζονται οι αρχαιόπληκτοι, τότε ο αφορισμός του Πατριάρχη θα τους έδινε την χρυσή ευκαιρία να κόψουν κάθε δεσμό με την χριστιανική θρησκεία. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και γεγονός είναι ότι οι Έλληνες αντιλήφθηκαν τον αφορισμό όπως τον αντελήφθη ο Υψηλάντης˙ όχι ως ηθελημένο αφορισμό.
Είναι κωμικό να κατηγορούν την Εκκλησία, πως ούτε κατά βάθος, ανεξαρτήτως του τι δήλωνε, ήθελε την επανάσταση κατά των Τούρκων. Ποιοι τα λένε αυτά όμως; Ο Δαυλός, που γράφει (τ. 131, σ. 7540) «Ρωμαίικη κρατική-εδαφική επιδίωξη = Ελληνική εθνική απώλεια. 1821-1827: Απόπειρα κρατικιστικής εμπνεύσεως να "πάρουμε" τα (δικά μας, ελληνικότατα) μέρη, Πελοπόννησο, Ρούμελη, Ήπειρο, Θεσσαλία, Νησιά, κ.λπ. Αποτέλεσμα: αφού κατασφαχτήκαμε, τα χάσαμε όλα, η ναυμαχία του Ναυαρίνου και η Συνθήκη του Λονδίνου, που μας ελέησαν με κάποια ψίχουλα, δεν αποτελούν έργο του Ρωμαίικου»; Τουλάχιστον ο Δ. Λάμπρου παραδέχεται την αλήθεια, ότι αυτοί που θέλησαν να απελευθερωθούμε και έκαναν την Επανάσταση ήταν Ρωμηοί κι όχι παγανιστές, όπως λέει ο Ρασσιάς. Κι εφόσον είναι γνωστή τόσο η απέχθεια του Δαυλού για τον «κρατικισμό» και για το «ρωμαίικο εθνάριο» (το νεοελληνικό έθνος) όσο και η άποψή του ότι επί Τουρκοκρατίας ευημερούσαν οι ραγιάδες, προκύπτει το συμπέρασμα ότι κακώς έγινε η Επανάσταση του '21, κακώς προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κράτος αποτινάζοντας τον τουρκικό ζυγό, κακώς θελήσαμε να απελευθερώσουμε (αρχικά) το Μωριά και τη Ρούμελη και (ύστερα) την Ήπειρο, την Μακεδονία, τη Θράκη, την Ιωνία – φυσικά "κακώς", αφού η ελληνικότητα ήταν και τότε «παγκόσμια» και δεν υπήρχε λόγος δημιουργίας κράτους για τη διάσωσή της. Αφού τόσο οι ραγιάδες ευημερούσαν (!) αλλά και η ελληνικότητα θριάμβευε παγκοσμίως, ποιος ο λόγος να ιδρυθεί νεοελληνικό κράτος; Αυτά μάς λέει ο Δ. Λάμπρου. Για δες ποιοι κατηγορούν για φιλοτουρκισμό τον Γρηγόριο τον Ε'...
Όλοι κλαύστε! Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς! / Κλαύστε! Κλαύστε! Κρεμασμένος, ωσάν νάτανε φονιάς;
«Πλησίον εις τον Ιερέα ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης καί τζομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι» Θ. Κολοκοτρώνη, «Διήγησις συμβάντων ελληνικής φυλής», εκδ. Πάπυρος, Αθήναι, σ. 29.
«Φυσικά», για τους αρχαιόπληκτους καμμία σημασία δεν έχει η γνώμη του Υψηλάντη, του Σουλτάνου, του Σολωμού και του απλού λαού. Αυτοί που ζούσαν τότε ήταν παραπληροφορημένοι και ηλίθιοι, ενώ οι σημερινοί κατήγοροι της Εκκλησίας τα ξέρουν καλύτερα.
Όπως και να ‘χει, είναι γεγονός ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες, παρά τον καταναγκαστικό, δηλαδή ουσιαστικά άκυρο αφορισμό τους από τον Πατριάρχη, συνέχισαν να εκδηλώνουν την πίστη τους στο Χριστιανισμό. Εάν οι Έλληνες ήταν αντιχριστιανοί και υπόδουλοι στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Κων/πόλεως, όπως ισχυρίζονται οι αρχαιόπληκτοι, τότε ο αφορισμός του Πατριάρχη θα τους έδινε την χρυσή ευκαιρία να κόψουν κάθε δεσμό με την χριστιανική θρησκεία. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και γεγονός είναι ότι οι Έλληνες αντιλήφθηκαν τον αφορισμό όπως τον αντελήφθη ο Υψηλάντης˙ όχι ως ηθελημένο αφορισμό.
Είναι κωμικό να κατηγορούν την Εκκλησία, πως ούτε κατά βάθος, ανεξαρτήτως του τι δήλωνε, ήθελε την επανάσταση κατά των Τούρκων. Ποιοι τα λένε αυτά όμως; Ο Δαυλός, που γράφει (τ. 131, σ. 7540) «Ρωμαίικη κρατική-εδαφική επιδίωξη = Ελληνική εθνική απώλεια. 1821-1827: Απόπειρα κρατικιστικής εμπνεύσεως να "πάρουμε" τα (δικά μας, ελληνικότατα) μέρη, Πελοπόννησο, Ρούμελη, Ήπειρο, Θεσσαλία, Νησιά, κ.λπ. Αποτέλεσμα: αφού κατασφαχτήκαμε, τα χάσαμε όλα, η ναυμαχία του Ναυαρίνου και η Συνθήκη του Λονδίνου, που μας ελέησαν με κάποια ψίχουλα, δεν αποτελούν έργο του Ρωμαίικου»; Τουλάχιστον ο Δ. Λάμπρου παραδέχεται την αλήθεια, ότι αυτοί που θέλησαν να απελευθερωθούμε και έκαναν την Επανάσταση ήταν Ρωμηοί κι όχι παγανιστές, όπως λέει ο Ρασσιάς. Κι εφόσον είναι γνωστή τόσο η απέχθεια του Δαυλού για τον «κρατικισμό» και για το «ρωμαίικο εθνάριο» (το νεοελληνικό έθνος) όσο και η άποψή του ότι επί Τουρκοκρατίας ευημερούσαν οι ραγιάδες, προκύπτει το συμπέρασμα ότι κακώς έγινε η Επανάσταση του '21, κακώς προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κράτος αποτινάζοντας τον τουρκικό ζυγό, κακώς θελήσαμε να απελευθερώσουμε (αρχικά) το Μωριά και τη Ρούμελη και (ύστερα) την Ήπειρο, την Μακεδονία, τη Θράκη, την Ιωνία – φυσικά "κακώς", αφού η ελληνικότητα ήταν και τότε «παγκόσμια» και δεν υπήρχε λόγος δημιουργίας κράτους για τη διάσωσή της. Αφού τόσο οι ραγιάδες ευημερούσαν (!) αλλά και η ελληνικότητα θριάμβευε παγκοσμίως, ποιος ο λόγος να ιδρυθεί νεοελληνικό κράτος; Αυτά μάς λέει ο Δ. Λάμπρου. Για δες ποιοι κατηγορούν για φιλοτουρκισμό τον Γρηγόριο τον Ε'...
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου