14c ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ
- Για τα έτη 301-302 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...) Στην Δύση, οι χριστιανοί εξακολουθούν να προκαλούν και δημιουργούν ταραχές ακόμη και στον στρατό, σφυρίζοντας και κάνοντας το σημείο του σταυρού κάθε φορά που οι Οιωνοσκόποι προσπαθούν να κάνουν τις αναγκαίες για το καθήκον τους τελετές».
Προφανώς η δύναμη των... «θεών» του παγανισμού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούσαν να δώσουν χρησμό, αν κάποιος έκανε το σταυρό του. Πάντως, είναι έκδηλη η προσπάθεια των Νεοπαγανιστών να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς ως «διώκτες του παγανισμού», απλώς επειδή έκαναν το σταυρό τους (!), και μάλιστα σε εποχή διωγμού, τους οποίους οι οπαδοί της Ειδωλολατρίας διεξήγαγαν επί δύο δεκαετίες (Λικίνιος στην Ανατολή ώς το 324 μ.Χ.). Διότι, φαίνεται πως για τους Νεοπαγανιστές, η ίδια η ύπαρξη των Χριστιανών συνιστά «διωγμό κατά των παγανιστών». Σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να εξαφανιστούν, ώστε να μην διαπράττουν διωγμό κατά των παγανιστών! Φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ακόμη και τον απάνθρωπο διωγμό του Διοκλητιανού, τον χαρακτηρίζουν «διωγμό», εντός εισαγωγικών, δηλαδή ανύπαρκτο. Φωνάζει ο κλέφτης, δηλαδή.
-Για το έτος 306 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...)Οι «Flamines», δηλαδή οι ανά έτος εύποροι ιερείς της Αυτοκρατορικής Λατρείας, τους οποίους η Σύνοδος [της Ελβίρας] καθυβρίζει ως «φονιάδες» και «αναίσχυντους» επειδή με δικά τους έξοδα οργάνωναν, ως ώφειλαν, αγώνες μονομάχων και θεατρικές παραστάσεις (...)».
Οι εύποροι ιερείς του... «Θεού Αυτοκράτορα» (!) οργάνωναν τα ανθρωποκτόνα εκείνα «παιχνίδια», στα οποία οι μονομάχοι αλληλεξοντώνονταν και τις «θεατρικές παραστάσεις», όπου οι Χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια του Κολοσσαίου κι άλλων «θεάτρων». Τους Ειδωλολάτρες αυτούς, που ήταν οι ηθικοί αυτουργοί μυριάδων φόνων «για πλάκα», οργανώνοντας λουτρά ανθρώπινου αίματος στα Κολοσσαία, ώστε να αποχαυνώνουν και να αποθηριώνουν τον ρωμαϊκό λαό, οι Νεοπαγανιστές τούς επαινούν και οδύρονται, διότι η Εκκλησία τούς αποκαλούσε «φονιάδες». Σωστά. Θα έπρεπε να τους αποκαλεί «ειρηνοποιούς» και «εχθρούς της αιματοχυσίας», κατά την επιθυμία των Νεοπαγανιστών.
-Αναφέρονται στο κείμενο μετατροπές επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ναών της Αφροδίτης σε πορνεία. Αφού πορνεία ήταν, έτσι κι αλλιώς, γεμάτα «ιερές πόρνες» στην υπηρεσία των πιστών της θεάς. Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοδωδεκαθεϊστές για τους Ειδωλολάτρες Αθηναίους, οι οποίοι έδωσαν στον Δημήτριο τον Πολιορκητή για κατοικία τον οπισθόδομο του Παρθενώνα, γιατί τάχα η θεά ήθελε αυτή να φιλοξενήσει τον ελευθερωτή της πόλης της; Εκεί, στο άδυτο του Παρθενώνα, ο Δημήτριος δεν έπαυε να οργιάζει˙ παιδί, κοπέλλα, γυναίκα σίγουρη δεν έμενε με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του (J. H. Droysen, Ιστορία των Διαδόχων), κι ο Πλούταρχος (Δημήτριος, 24) βεβαιώνει πως η ντροπή δεν τον αφήνει να διηγηθεί τις ασέβειες που έγιναν στον Παρθενώνα. Αυτά μάλλον δεν είναι βεβήλωση, είναι «εσωτερικές υποθέσεις» των Ειδωλολατρών (οπότε δεν μας αφορούν), οι οποίοι άλλωστε δεν στεναχωρέθηκαν καθόλου για τη μετατροπή του Παρθενώνα σε σπίτι οργίων.
-Για το έτος 315 μ.Χ. το κείμενο γράφει: «315 στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Σύλβεστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιία του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”».
Ζωναράς Ιωάννης, Βυζαντινός χρονογράφος, ακμάσας κατά το πρώτον ήμισυ του ΙΒ’ αιώνος. Το ιστορικόν έργον του Ζωναρά άρχεται από θεμελιώσεως κόσμου, φθάνει δε μέχρι της αναρρήσεως εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον του Ιωάννου Κομνηνού, ήτοι μέχρι του έτους 1118 (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Ζωναράς).
Αμαρτωλός Γεώργιος Μοναχός. Έγραψε κατά τα μέσα του Θ' αιώνος, εισαγαγών πολλά μυθώδη και φανταστικά εις τα υπ' αυτού ιστορούμενα (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Αμαρτωλός). Η Ελένη είτε γεννήθηκε από Χριστιανούς, είτε έγινε Χριστιανή λίγο μετά το 292, όταν τη χώρισε ο άνδρας της.
Έτσι, ενώ οι Νεοπαγανιστές αρνούνται τη μαρτυρία του Θεοδώρητου Κύρου περί των εγκλημάτων του Ιουλιανού, επειδή απέχει από τα γεγονότα 70 χρόνια, ενώ αρνούνται τη μαρτυρία του Κεδρηνού περί του τελευταίου χρησμού των Δελφών, επειδή απέχει από το γεγονός κατά 700 χρόνια, δέχονται τη μαρτυρία του Γεώργιου Μοναχού, όσο κι αν πρώτος αυτός αναφέρει το παραπάνω γεγονός έπειτα από 600 ολόκληρα χρόνια. Βλέπει κανείς πώς χρησιμοποιούν τις πηγές οι Νεοπαγανιστές, από τη μια να αρνούνται μαρτυρίες 70 ετών κι από την άλλη να δέχονται μαρτυρίες 600 ετών. Σκοπός τους είναι να αποδόσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού σε κάτι τυχαίο, μια θαυματοποιία.
-Και τι δεν έχουν πει για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο οι παγανιστές. Έφτασαν ακόμη και την αγία Ελένη να την αποκαλέσουν (Ο Ζώσιμος, 2, 8 CSHB, 78) πόρνη (!), δύο αιώνες μετά, κι ενώ κανείς άλλος σύγχρονος του αυτοκράτορα δεν το ανέφερε, ούτε οι μετά από αυτόν. Παγανιστικό ήθος, βέβαια! Αναμασούν τα περί φρικιαστικού τρόπου θανάτωσης της Φαύστας, τα οποία ο εμπαθής αντιχριστιανός Ζώσιμος μόλις τον 6ο αιώνα γράφει. Φυσικά οι «μισαλλόδοξοι χριστιανοί» τον άφησαν ανενόχλητο να γράψει τέτοιες συκοφαντίες και συνέχισαν να αντιγράφουν επί αιώνες την ιστορία του ενώ και σ' ’αυτήν την περίπτωση κανείς από τους τόσους και τόσους ιστορικούς του 4ου αιώνα δεν τα αναφέρει. Ξεχνούν φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος, όταν θανάτωνε τον γιό του και την δεύτερη γυναίκα του, δεν ήταν ακόμη Χριστιανός ούτε είχε βαπτισθεί, ούτε κατηχηθεί, ούτε από τη μια μέρα στην άλλη απέκτησε τη δέουσα συμπεριφορά. Μήπως αυτό είναι αποτρεπτικό από το να ανακηρυχτεί άγιος; Ο πρώτος αυτοκράτορας που διεκήρυξε ανεξιθρησκεία (τα παραμύθια περί Ιουλιανού ας τα πουν οι Ν/Π στους ομοίους τους) και τερμάτισε το διωγμό που ξεκίνησε ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και ο οποίος συνεχίστηκε στο ανατολικό τμήμα μέχρι το 324 μ.Χ. από τον Λικίνιο.
-Για το έτος 337 μ.Χ. γράφεται: «337 ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας, προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι ό,τι καλύτερο για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών».
Ο Ευσέβιος ο Παμφίλου, επίσκοπος Καισαρείας στα κρυφά μόνο δεν δεχόταν το «ομοούσιον». Σε ιδιωτικό γράμμα προς τον φίλο του Ευφρατίωνα γράφει: «καί αὐτός μέν Θεός ὁ Υἱός, ἀλλ' οὐκ ἀληθινός Θεός» (Βλ. Μ. Αθανασίου, Περί Συνόδων, 17). Κατείχε το αξίωμα του στην Ορθόδοξη Εκκλησία συμφωνώντας στα κρυφά με τον Άρειο. Δεν δίδασκε τον αρειανισμό και μάλιστα υπέγραψε το σύμβολο της Πίστεως στη Νίκαια (κατόπιν προτροπής του Μ. Κωνσταντίνου). Σε επίσημο γράμμα αποδεχόταν τον Υιό ως «Θεόν εκ Θεού» και διαβεβαίωνε «μέχρι θανάτου υπέρ ταύτης ενίστασθαι τής πίστεως» (Ευσεβίου, Επιστολή πρός τούς τής παροικίας αυτού). Κατά τη βασιλεία του Κωνστάντιου Β' φανέρωσε τα αισθήματά του. Πάντως, ο Μέγας Κωνσταντίνος, εφόσον έως τότε ο Ευσέβιος παρίστανε τον Ορθόδοξο, βαπτίστηκε από Ορθόδοξο, έστω και τυπικά.
Δεν είναι ο Μ. Κωνσταντίνος που είχε «πονηρές σκέψεις», να βαπτισθεί πριν πεθάνει, αλλά οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, ότι τότε το βάπτισμα γινόταν σε όλους σε μεγάλη ηλικία, αν όχι κατά τις τελευταίες στιγμές.
Και βέβαια, οι αντιχριστιανοί πέφτουν σε αντιφάσεις, όταν εξηγούν τις αιτίες του εκχριστιανισμού του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της υιοθέτησης του Χριστιανισμού από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες. Από τη μια ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός, όταν τον υιοθέτησε ο Μ. Κωνσταντίνος ήταν «μια ασήμαντη μειονότητα» εντός της Αυτοκρατορίας, ενώ από την άλλη ισχυρίζονται πως ο Μ. Κωνσταντίνος και οι λοιποί Αυτοκράτορες υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό για να επιτευχθεί η ενότητα και το ενδυνάμωμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πώς γίνεται ο Μ. Κωνσταντίνος και οι άλλοι να πίστευαν ότι η Αυτοκρατορία θα αποκτήσει ενότητα δια μέσου του Χριστιανισμού, αφού – φυσικά γνώριζαν ότι αυτός αποτελεί μια «ασήμαντη μειοψηφία»; Λογικότερο θα ήταν να στηριχθούν στην ειδωλολατρία κι όχι σε κάτι που υποτίθεται πως ήταν «ασήμαντη μειοψηφία». Ή ο Χριστιανισμός δεν ήταν ασήμαντη μειοψηφία ή ο λόγος που ο Μ. Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι Αυτοκράτορες εκχριστιανίστηκαν δεν ήταν η ενδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, αλλά η ειλικρινής πίστη στην αλήθεια του Χριστιανικού θεού. Τα περί «εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων» είναι ένα παραμύθι λοιπόν, το οποίο αναμασάται συνέχεια από δήθεν αντιεξουσιαστές. Διότι ο κρυπτο-εξουσιαστής με προβιά αντιεξουσιαστή ανακαλύπτει – κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, μυστικές συνωμοσίες, εξουσιασμούς, πράσινα καταχθόνια, εβραιοχριστιανικά ανθρωπάκια, νάνους, μάγισσες κ.λπ.
Ακόμη όμως και το θαύμα του οράματος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, με το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», έχει αποδειχθεί πλέον ότι δεν ήταν φαντασιοπληξία του αγίου Κωνσταντίνου ούτε παραμύθι του Ευσέβιου, αλλά κάτι που συμβαίνει: «Εκείνο που πιθανόν είδε ο Κωνσταντίνος ήταν μια σπάνια αλλά επιστημονικά εξακριβωμένη μορφή του φαινομένου άλως. Είναι ένα φαινόμενο ανάλογο με το ουράνιο τόξο και, όπως εκείνο, τοπικό και παροδικό. Δημιουργείται καθώς οι ηλιακές ακτίνες προσπίπτουν όχι σε σταγόνες βροχής αλλά σε παγοκρυστάλλους. Συνήθως παίρνει τη μορφή παρηλίου ή φωτεινών δακτυλίων που περιβάλλουν τον ήλιο, αλλά έχει επιστημονικά παρατηρηθεί σε μερικές περιπτώσεις ο σχηματισμός ενός φωτεινού σταυρού που έχει τον ήλιο στο κέντρο του» (A. M. Jones, Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας, σ. 108). Φυσικά, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο συμβάν να είναι θαύμα, είναι η στιγμή πριν την καθοριστική μάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου και του διώκτη των Χριστιανών Λικίνιου. Το ότι εξηγείται επιστημονικά δεν λέει τίποτε εναντίον της ερμηνείας του ως θαύματος. Λόγω ενός πραγματικού γεγονότος, λοιπόν, πείστηκε ο Κωνσταντίνος˙ την αλήθεια κι όχι παραμύθι βγαλμένο απ' την φαντασία του, διηγείται ο Ευσέβιος.
-Παρουσιάζονται από το κείμενο αυτό νόμοι χριστιανών Αυτοκρατόρων που καταδικάζουν με ποινές την αστρολογία και τη μαντεία (που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, αφού πάντοτε η αστρολογία ήταν δημοφιλής στη βυζαντινή εποχή), που δήθεν αποτελούν «διωγμό κατά των Παγανιστών». Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοπαγανιστές για τον Πλάτωνα ο οποίος ορίζει τις αυστηρότερες ποινές (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 111) γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι μπορούν να ανακαλέσουν νεκρούς, να κάνουν μάγια, να επηρεάσουν τη θέληση των θεών με τη μαγική δύναμη που έχουν οι θυσίες, ό,τι ακριβώς γινόταν και στην κλασσική εποχή; Άραγε διέπραττε κι ο Πλάτων «διωγμούς»; Τον 4ο αι. π.Χ. καταβάλλονται προσπάθειες να περιοριστεί η μαγεία με δραστική νομοθεσία (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128). Αυτό διαπιστώνεται από ένα χωρίο του λόγου Κατά Αριστογείτονος (Δημ. 25, 79): η περίπτωση μιας φαρμακίδος από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίς που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Αθήνα «μαζί με όλη την οικογένειά της», ύστερα από την καταγγελία της υπηρέτριας της. Ότι η φαρμακίς αυτή δεν ήταν απλώς μια δηλητηριάστρια φαίνεται από την αναφορά του κειμένου στα φάρμακα και στις επωδές της (και πρβ. Αριστοφ. Νεφ. 749κκ.) Σύμφωνα με τον Φιλόχωρο, στον Αρποκρατίωνα, βλ. λέξη Θεωρίς, η επίσημη κατηγορία ήταν αυτή της ασέβειας. O παγανιστής Διοκλητιανός που το 298 μ.Χ. διέταξε την συγκέντρωση και την καύση σε κεντρικά σημεία της Αλεξάνδρειας πολλών βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Μουσείου στην Αλεξάνδρεια, κυρίως βιβλίων σχετικών με αλχημεία και μαγεία καθώς και αιγυπτιακών θρησκευτικών βιβλίων (Μουσταφά Ελ Αμπαντί, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκδ. Σμίλη, σ. 179), μήπως διέπραττε «διωγμούς κατά εθνικών»; Ο παγανιστής αυτοκράτωρ Αύγουστος επίσης είχε φροντίσει, ώστε πάνω από δύο χιλιάδες αντίγραφα προφητικών βιβλίων, ανωνύμων ή ψευδωνύμων να συγκεντρωθούν και να καούν. (Σουητώνιου, Div. August., 31.) Μήπως διέπραττε κι αυτός ακόμη ένα φανταστικό «διωγμό των εθνικών»;
-Το κείμενο μιλάει για διωγμούς του Αγίου Πορφύριου Γάζας κατά των εθνικών της πόλης αυτής. Η αλήθεια είναι ότι οι εθνικοί συμπεριφέρθηκαν πολύ βάναυσα τόσο στον ίδιο κατά την έλευσή του στην πόλη, όσο και στους Γαζαίους Χριστιανούς. Αρκεί μια ματιά στον βίο του Αγίου, για να πείσει: Οι εθνικοί στη Γάζα, κατά την εποχή εκείνη, ήσαν πλείστοι και ασκούσαν την λατρεία τους δίχως κανένα περιορισμό, ακόμη και μετά από τη βασιλεία του «αιματηρού διώκτη» των ειδωλολατρών Μ. Θεοδοσίου. Οι κακουχίες που υπέμενε από αυτούς ο Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του όδευαν προς τη Γάζα, και οι ειδωλολάτρες κάτοικοι των γύρω χωριών έστρωσαν το δρόμο με αγκάθια και με ακαθαρσίες (Βίος Πορφυρίου, 17). Αργότερα κατηγόρησαν τον άγιο για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (Βίος Πορφυρίου 19). Οι οργανωμένες βιαιοπραγίες δεν άργησαν να αρχίσουν, χωρίς καμία πρόκληση εκ μέρους των χριστιανών, με πρώτη που αναφέρεται στο έργο, τον άγριο ξυλοδαρμό του χριστιανού Βαρόχα από παγανιστές, ώσπου τον μάζεψαν μισοπεθαμένο ο διάκονος Κορνήλιος μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Οι εθνικοί, νομίζοντας τον Βαρόχα για νεκρό, επιτέθηκαν στους χριστιανούς αυτούς επειδή «μόλυναν» την πόλη με τον δήθεν νεκρό, και αφού έδεσαν με ένα σχοινί το πόδι του, άρχισαν να τον σέρνουν. Τελικά ο άγιος Πορφύριος κατάφερε να πάρει τον Βαρόχα μέσα από όλη εκείνη τη φασαρία (Βίος Πορφυρίου 22-23). Όλοι αυτοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών ανάγκασαν τον Πορφύριο, ποιμένα όλων των χριστιανών που ήταν κάθε μέρα στο έλεος της μανίας των ειδωλολατρών, να ζητήσει από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να κλείσει, τους οκτώ εν ενεργεία ναούς της Γάζας (κεφ.26). Κατάφερε το κλείσιμο των ναών, αν και επέτρεψε στο ναό του Μάρνα να δίδει χρησμούς στα κρυφά (Βίος Πορφυρίου 27). Οι ειδωλολάτρες όμως πάλι άρχισαν τα ίδια και δεν άφηναν τους χριστιανούς να κατέχουν δημόσια αξιώματα, φερόμενοι σε αυτούς σαν σε δούλους (Βίος Πορφυρίου 27, 32). Επιπλέον, τελούνταν ανθρωποθυσίες ακόμη στο ναό του Μαρνείου Δίος (Βίος Πορφυρίου 66), κάτι πολύ βέβαιο, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις τόσες ανθρωποθυσίες που τελούνταν στον ειδωλολατρικό κόσμο, (έχουμε μαρτυρίες του Στράβωνα, του Παυσανία, του Πορφυρίου του νεοπλατωνικού, κ.ά.).
-Στο κείμενο αυτό βλέπει εύκολα κανείς έναν βαθύ καημό με την απαγόρευση της μαντικής και της Αστρολογίας, μια και όλο αναφέρονται οι συνεχόμενες απαγορεύσεις της αστρολογίας από τους Αυτοκράτορες. Αλήθεια, αυτούς που κοροϊδεύουν τον κόσμο με τις αστρολογικές τους «προβλέψεις» οι Ν/Π τα έχουν σε τέτοια υπόληψη, που στεναχωρώνται τόσο πολύ επειδή έπαψαν να έχουν το δικαίωμα να εμπαίζουν την κοινή λογική; Πιστεύουν οι Ν/Π στα άστρα μήπως; Είναι και ορθολογιστές ταυτόχρονα, ε; -Στο κείμενο αναφέρεται η απαγόρευση της λατρείας των Εστιάδων. Οι Εστιάδες ήταν 6 ιέρειες, που υπηρετούσαν στο ναό της Εστίας στη Ρώμη και έπρεπε υποχρεωτικά να παραμείνουν παρθένες. Όποια έχανε την παρθενία της, ... θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11˙ VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχου, Νουμάς, 10). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο,– τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά. Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία. Ευτυχώς με την κυριαρχία του Χριστιανισμού απαγορεύτηκε η λατρεία αυτή. Οι Νεοπαγανιστές και όσοι αρχαιολάτρες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σήμαινε η Ειδωλολατρία, μπορούν να θρηνούν. Η λατρεία τους αυτή είναι τόσο παράλογη και μισανθρωπική, όσο το να επιβαλλόταν ποινή του θανάτου σε όποιον μοναχό ή μοναχή δεν ήταν παρθένος/α.
Προφανώς η δύναμη των... «θεών» του παγανισμού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούσαν να δώσουν χρησμό, αν κάποιος έκανε το σταυρό του. Πάντως, είναι έκδηλη η προσπάθεια των Νεοπαγανιστών να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς ως «διώκτες του παγανισμού», απλώς επειδή έκαναν το σταυρό τους (!), και μάλιστα σε εποχή διωγμού, τους οποίους οι οπαδοί της Ειδωλολατρίας διεξήγαγαν επί δύο δεκαετίες (Λικίνιος στην Ανατολή ώς το 324 μ.Χ.). Διότι, φαίνεται πως για τους Νεοπαγανιστές, η ίδια η ύπαρξη των Χριστιανών συνιστά «διωγμό κατά των παγανιστών». Σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να εξαφανιστούν, ώστε να μην διαπράττουν διωγμό κατά των παγανιστών! Φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ακόμη και τον απάνθρωπο διωγμό του Διοκλητιανού, τον χαρακτηρίζουν «διωγμό», εντός εισαγωγικών, δηλαδή ανύπαρκτο. Φωνάζει ο κλέφτης, δηλαδή.
-Για το έτος 306 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...)Οι «Flamines», δηλαδή οι ανά έτος εύποροι ιερείς της Αυτοκρατορικής Λατρείας, τους οποίους η Σύνοδος [της Ελβίρας] καθυβρίζει ως «φονιάδες» και «αναίσχυντους» επειδή με δικά τους έξοδα οργάνωναν, ως ώφειλαν, αγώνες μονομάχων και θεατρικές παραστάσεις (...)».
Οι εύποροι ιερείς του... «Θεού Αυτοκράτορα» (!) οργάνωναν τα ανθρωποκτόνα εκείνα «παιχνίδια», στα οποία οι μονομάχοι αλληλεξοντώνονταν και τις «θεατρικές παραστάσεις», όπου οι Χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια του Κολοσσαίου κι άλλων «θεάτρων». Τους Ειδωλολάτρες αυτούς, που ήταν οι ηθικοί αυτουργοί μυριάδων φόνων «για πλάκα», οργανώνοντας λουτρά ανθρώπινου αίματος στα Κολοσσαία, ώστε να αποχαυνώνουν και να αποθηριώνουν τον ρωμαϊκό λαό, οι Νεοπαγανιστές τούς επαινούν και οδύρονται, διότι η Εκκλησία τούς αποκαλούσε «φονιάδες». Σωστά. Θα έπρεπε να τους αποκαλεί «ειρηνοποιούς» και «εχθρούς της αιματοχυσίας», κατά την επιθυμία των Νεοπαγανιστών.
-Αναφέρονται στο κείμενο μετατροπές επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ναών της Αφροδίτης σε πορνεία. Αφού πορνεία ήταν, έτσι κι αλλιώς, γεμάτα «ιερές πόρνες» στην υπηρεσία των πιστών της θεάς. Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοδωδεκαθεϊστές για τους Ειδωλολάτρες Αθηναίους, οι οποίοι έδωσαν στον Δημήτριο τον Πολιορκητή για κατοικία τον οπισθόδομο του Παρθενώνα, γιατί τάχα η θεά ήθελε αυτή να φιλοξενήσει τον ελευθερωτή της πόλης της; Εκεί, στο άδυτο του Παρθενώνα, ο Δημήτριος δεν έπαυε να οργιάζει˙ παιδί, κοπέλλα, γυναίκα σίγουρη δεν έμενε με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του (J. H. Droysen, Ιστορία των Διαδόχων), κι ο Πλούταρχος (Δημήτριος, 24) βεβαιώνει πως η ντροπή δεν τον αφήνει να διηγηθεί τις ασέβειες που έγιναν στον Παρθενώνα. Αυτά μάλλον δεν είναι βεβήλωση, είναι «εσωτερικές υποθέσεις» των Ειδωλολατρών (οπότε δεν μας αφορούν), οι οποίοι άλλωστε δεν στεναχωρέθηκαν καθόλου για τη μετατροπή του Παρθενώνα σε σπίτι οργίων.
-Για το έτος 315 μ.Χ. το κείμενο γράφει: «315 στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Σύλβεστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιία του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”».
Ζωναράς Ιωάννης, Βυζαντινός χρονογράφος, ακμάσας κατά το πρώτον ήμισυ του ΙΒ’ αιώνος. Το ιστορικόν έργον του Ζωναρά άρχεται από θεμελιώσεως κόσμου, φθάνει δε μέχρι της αναρρήσεως εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον του Ιωάννου Κομνηνού, ήτοι μέχρι του έτους 1118 (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Ζωναράς).
Αμαρτωλός Γεώργιος Μοναχός. Έγραψε κατά τα μέσα του Θ' αιώνος, εισαγαγών πολλά μυθώδη και φανταστικά εις τα υπ' αυτού ιστορούμενα (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Αμαρτωλός). Η Ελένη είτε γεννήθηκε από Χριστιανούς, είτε έγινε Χριστιανή λίγο μετά το 292, όταν τη χώρισε ο άνδρας της.
Έτσι, ενώ οι Νεοπαγανιστές αρνούνται τη μαρτυρία του Θεοδώρητου Κύρου περί των εγκλημάτων του Ιουλιανού, επειδή απέχει από τα γεγονότα 70 χρόνια, ενώ αρνούνται τη μαρτυρία του Κεδρηνού περί του τελευταίου χρησμού των Δελφών, επειδή απέχει από το γεγονός κατά 700 χρόνια, δέχονται τη μαρτυρία του Γεώργιου Μοναχού, όσο κι αν πρώτος αυτός αναφέρει το παραπάνω γεγονός έπειτα από 600 ολόκληρα χρόνια. Βλέπει κανείς πώς χρησιμοποιούν τις πηγές οι Νεοπαγανιστές, από τη μια να αρνούνται μαρτυρίες 70 ετών κι από την άλλη να δέχονται μαρτυρίες 600 ετών. Σκοπός τους είναι να αποδόσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού σε κάτι τυχαίο, μια θαυματοποιία.
-Και τι δεν έχουν πει για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο οι παγανιστές. Έφτασαν ακόμη και την αγία Ελένη να την αποκαλέσουν (Ο Ζώσιμος, 2, 8 CSHB, 78) πόρνη (!), δύο αιώνες μετά, κι ενώ κανείς άλλος σύγχρονος του αυτοκράτορα δεν το ανέφερε, ούτε οι μετά από αυτόν. Παγανιστικό ήθος, βέβαια! Αναμασούν τα περί φρικιαστικού τρόπου θανάτωσης της Φαύστας, τα οποία ο εμπαθής αντιχριστιανός Ζώσιμος μόλις τον 6ο αιώνα γράφει. Φυσικά οι «μισαλλόδοξοι χριστιανοί» τον άφησαν ανενόχλητο να γράψει τέτοιες συκοφαντίες και συνέχισαν να αντιγράφουν επί αιώνες την ιστορία του ενώ και σ' ’αυτήν την περίπτωση κανείς από τους τόσους και τόσους ιστορικούς του 4ου αιώνα δεν τα αναφέρει. Ξεχνούν φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος, όταν θανάτωνε τον γιό του και την δεύτερη γυναίκα του, δεν ήταν ακόμη Χριστιανός ούτε είχε βαπτισθεί, ούτε κατηχηθεί, ούτε από τη μια μέρα στην άλλη απέκτησε τη δέουσα συμπεριφορά. Μήπως αυτό είναι αποτρεπτικό από το να ανακηρυχτεί άγιος; Ο πρώτος αυτοκράτορας που διεκήρυξε ανεξιθρησκεία (τα παραμύθια περί Ιουλιανού ας τα πουν οι Ν/Π στους ομοίους τους) και τερμάτισε το διωγμό που ξεκίνησε ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και ο οποίος συνεχίστηκε στο ανατολικό τμήμα μέχρι το 324 μ.Χ. από τον Λικίνιο.
-Για το έτος 337 μ.Χ. γράφεται: «337 ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας, προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι ό,τι καλύτερο για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών».
Ο Ευσέβιος ο Παμφίλου, επίσκοπος Καισαρείας στα κρυφά μόνο δεν δεχόταν το «ομοούσιον». Σε ιδιωτικό γράμμα προς τον φίλο του Ευφρατίωνα γράφει: «καί αὐτός μέν Θεός ὁ Υἱός, ἀλλ' οὐκ ἀληθινός Θεός» (Βλ. Μ. Αθανασίου, Περί Συνόδων, 17). Κατείχε το αξίωμα του στην Ορθόδοξη Εκκλησία συμφωνώντας στα κρυφά με τον Άρειο. Δεν δίδασκε τον αρειανισμό και μάλιστα υπέγραψε το σύμβολο της Πίστεως στη Νίκαια (κατόπιν προτροπής του Μ. Κωνσταντίνου). Σε επίσημο γράμμα αποδεχόταν τον Υιό ως «Θεόν εκ Θεού» και διαβεβαίωνε «μέχρι θανάτου υπέρ ταύτης ενίστασθαι τής πίστεως» (Ευσεβίου, Επιστολή πρός τούς τής παροικίας αυτού). Κατά τη βασιλεία του Κωνστάντιου Β' φανέρωσε τα αισθήματά του. Πάντως, ο Μέγας Κωνσταντίνος, εφόσον έως τότε ο Ευσέβιος παρίστανε τον Ορθόδοξο, βαπτίστηκε από Ορθόδοξο, έστω και τυπικά.
Δεν είναι ο Μ. Κωνσταντίνος που είχε «πονηρές σκέψεις», να βαπτισθεί πριν πεθάνει, αλλά οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, ότι τότε το βάπτισμα γινόταν σε όλους σε μεγάλη ηλικία, αν όχι κατά τις τελευταίες στιγμές.
Και βέβαια, οι αντιχριστιανοί πέφτουν σε αντιφάσεις, όταν εξηγούν τις αιτίες του εκχριστιανισμού του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της υιοθέτησης του Χριστιανισμού από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες. Από τη μια ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός, όταν τον υιοθέτησε ο Μ. Κωνσταντίνος ήταν «μια ασήμαντη μειονότητα» εντός της Αυτοκρατορίας, ενώ από την άλλη ισχυρίζονται πως ο Μ. Κωνσταντίνος και οι λοιποί Αυτοκράτορες υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό για να επιτευχθεί η ενότητα και το ενδυνάμωμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πώς γίνεται ο Μ. Κωνσταντίνος και οι άλλοι να πίστευαν ότι η Αυτοκρατορία θα αποκτήσει ενότητα δια μέσου του Χριστιανισμού, αφού – φυσικά γνώριζαν ότι αυτός αποτελεί μια «ασήμαντη μειοψηφία»; Λογικότερο θα ήταν να στηριχθούν στην ειδωλολατρία κι όχι σε κάτι που υποτίθεται πως ήταν «ασήμαντη μειοψηφία». Ή ο Χριστιανισμός δεν ήταν ασήμαντη μειοψηφία ή ο λόγος που ο Μ. Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι Αυτοκράτορες εκχριστιανίστηκαν δεν ήταν η ενδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, αλλά η ειλικρινής πίστη στην αλήθεια του Χριστιανικού θεού. Τα περί «εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων» είναι ένα παραμύθι λοιπόν, το οποίο αναμασάται συνέχεια από δήθεν αντιεξουσιαστές. Διότι ο κρυπτο-εξουσιαστής με προβιά αντιεξουσιαστή ανακαλύπτει – κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, μυστικές συνωμοσίες, εξουσιασμούς, πράσινα καταχθόνια, εβραιοχριστιανικά ανθρωπάκια, νάνους, μάγισσες κ.λπ.
Ακόμη όμως και το θαύμα του οράματος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, με το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», έχει αποδειχθεί πλέον ότι δεν ήταν φαντασιοπληξία του αγίου Κωνσταντίνου ούτε παραμύθι του Ευσέβιου, αλλά κάτι που συμβαίνει: «Εκείνο που πιθανόν είδε ο Κωνσταντίνος ήταν μια σπάνια αλλά επιστημονικά εξακριβωμένη μορφή του φαινομένου άλως. Είναι ένα φαινόμενο ανάλογο με το ουράνιο τόξο και, όπως εκείνο, τοπικό και παροδικό. Δημιουργείται καθώς οι ηλιακές ακτίνες προσπίπτουν όχι σε σταγόνες βροχής αλλά σε παγοκρυστάλλους. Συνήθως παίρνει τη μορφή παρηλίου ή φωτεινών δακτυλίων που περιβάλλουν τον ήλιο, αλλά έχει επιστημονικά παρατηρηθεί σε μερικές περιπτώσεις ο σχηματισμός ενός φωτεινού σταυρού που έχει τον ήλιο στο κέντρο του» (A. M. Jones, Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας, σ. 108). Φυσικά, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο συμβάν να είναι θαύμα, είναι η στιγμή πριν την καθοριστική μάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου και του διώκτη των Χριστιανών Λικίνιου. Το ότι εξηγείται επιστημονικά δεν λέει τίποτε εναντίον της ερμηνείας του ως θαύματος. Λόγω ενός πραγματικού γεγονότος, λοιπόν, πείστηκε ο Κωνσταντίνος˙ την αλήθεια κι όχι παραμύθι βγαλμένο απ' την φαντασία του, διηγείται ο Ευσέβιος.
-Παρουσιάζονται από το κείμενο αυτό νόμοι χριστιανών Αυτοκρατόρων που καταδικάζουν με ποινές την αστρολογία και τη μαντεία (που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, αφού πάντοτε η αστρολογία ήταν δημοφιλής στη βυζαντινή εποχή), που δήθεν αποτελούν «διωγμό κατά των Παγανιστών». Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοπαγανιστές για τον Πλάτωνα ο οποίος ορίζει τις αυστηρότερες ποινές (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 111) γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι μπορούν να ανακαλέσουν νεκρούς, να κάνουν μάγια, να επηρεάσουν τη θέληση των θεών με τη μαγική δύναμη που έχουν οι θυσίες, ό,τι ακριβώς γινόταν και στην κλασσική εποχή; Άραγε διέπραττε κι ο Πλάτων «διωγμούς»; Τον 4ο αι. π.Χ. καταβάλλονται προσπάθειες να περιοριστεί η μαγεία με δραστική νομοθεσία (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128). Αυτό διαπιστώνεται από ένα χωρίο του λόγου Κατά Αριστογείτονος (Δημ. 25, 79): η περίπτωση μιας φαρμακίδος από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίς που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Αθήνα «μαζί με όλη την οικογένειά της», ύστερα από την καταγγελία της υπηρέτριας της. Ότι η φαρμακίς αυτή δεν ήταν απλώς μια δηλητηριάστρια φαίνεται από την αναφορά του κειμένου στα φάρμακα και στις επωδές της (και πρβ. Αριστοφ. Νεφ. 749κκ.) Σύμφωνα με τον Φιλόχωρο, στον Αρποκρατίωνα, βλ. λέξη Θεωρίς, η επίσημη κατηγορία ήταν αυτή της ασέβειας. O παγανιστής Διοκλητιανός που το 298 μ.Χ. διέταξε την συγκέντρωση και την καύση σε κεντρικά σημεία της Αλεξάνδρειας πολλών βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Μουσείου στην Αλεξάνδρεια, κυρίως βιβλίων σχετικών με αλχημεία και μαγεία καθώς και αιγυπτιακών θρησκευτικών βιβλίων (Μουσταφά Ελ Αμπαντί, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκδ. Σμίλη, σ. 179), μήπως διέπραττε «διωγμούς κατά εθνικών»; Ο παγανιστής αυτοκράτωρ Αύγουστος επίσης είχε φροντίσει, ώστε πάνω από δύο χιλιάδες αντίγραφα προφητικών βιβλίων, ανωνύμων ή ψευδωνύμων να συγκεντρωθούν και να καούν. (Σουητώνιου, Div. August., 31.) Μήπως διέπραττε κι αυτός ακόμη ένα φανταστικό «διωγμό των εθνικών»;
-Το κείμενο μιλάει για διωγμούς του Αγίου Πορφύριου Γάζας κατά των εθνικών της πόλης αυτής. Η αλήθεια είναι ότι οι εθνικοί συμπεριφέρθηκαν πολύ βάναυσα τόσο στον ίδιο κατά την έλευσή του στην πόλη, όσο και στους Γαζαίους Χριστιανούς. Αρκεί μια ματιά στον βίο του Αγίου, για να πείσει: Οι εθνικοί στη Γάζα, κατά την εποχή εκείνη, ήσαν πλείστοι και ασκούσαν την λατρεία τους δίχως κανένα περιορισμό, ακόμη και μετά από τη βασιλεία του «αιματηρού διώκτη» των ειδωλολατρών Μ. Θεοδοσίου. Οι κακουχίες που υπέμενε από αυτούς ο Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του όδευαν προς τη Γάζα, και οι ειδωλολάτρες κάτοικοι των γύρω χωριών έστρωσαν το δρόμο με αγκάθια και με ακαθαρσίες (Βίος Πορφυρίου, 17). Αργότερα κατηγόρησαν τον άγιο για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (Βίος Πορφυρίου 19). Οι οργανωμένες βιαιοπραγίες δεν άργησαν να αρχίσουν, χωρίς καμία πρόκληση εκ μέρους των χριστιανών, με πρώτη που αναφέρεται στο έργο, τον άγριο ξυλοδαρμό του χριστιανού Βαρόχα από παγανιστές, ώσπου τον μάζεψαν μισοπεθαμένο ο διάκονος Κορνήλιος μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Οι εθνικοί, νομίζοντας τον Βαρόχα για νεκρό, επιτέθηκαν στους χριστιανούς αυτούς επειδή «μόλυναν» την πόλη με τον δήθεν νεκρό, και αφού έδεσαν με ένα σχοινί το πόδι του, άρχισαν να τον σέρνουν. Τελικά ο άγιος Πορφύριος κατάφερε να πάρει τον Βαρόχα μέσα από όλη εκείνη τη φασαρία (Βίος Πορφυρίου 22-23). Όλοι αυτοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών ανάγκασαν τον Πορφύριο, ποιμένα όλων των χριστιανών που ήταν κάθε μέρα στο έλεος της μανίας των ειδωλολατρών, να ζητήσει από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να κλείσει, τους οκτώ εν ενεργεία ναούς της Γάζας (κεφ.26). Κατάφερε το κλείσιμο των ναών, αν και επέτρεψε στο ναό του Μάρνα να δίδει χρησμούς στα κρυφά (Βίος Πορφυρίου 27). Οι ειδωλολάτρες όμως πάλι άρχισαν τα ίδια και δεν άφηναν τους χριστιανούς να κατέχουν δημόσια αξιώματα, φερόμενοι σε αυτούς σαν σε δούλους (Βίος Πορφυρίου 27, 32). Επιπλέον, τελούνταν ανθρωποθυσίες ακόμη στο ναό του Μαρνείου Δίος (Βίος Πορφυρίου 66), κάτι πολύ βέβαιο, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις τόσες ανθρωποθυσίες που τελούνταν στον ειδωλολατρικό κόσμο, (έχουμε μαρτυρίες του Στράβωνα, του Παυσανία, του Πορφυρίου του νεοπλατωνικού, κ.ά.).
-Στο κείμενο αυτό βλέπει εύκολα κανείς έναν βαθύ καημό με την απαγόρευση της μαντικής και της Αστρολογίας, μια και όλο αναφέρονται οι συνεχόμενες απαγορεύσεις της αστρολογίας από τους Αυτοκράτορες. Αλήθεια, αυτούς που κοροϊδεύουν τον κόσμο με τις αστρολογικές τους «προβλέψεις» οι Ν/Π τα έχουν σε τέτοια υπόληψη, που στεναχωρώνται τόσο πολύ επειδή έπαψαν να έχουν το δικαίωμα να εμπαίζουν την κοινή λογική; Πιστεύουν οι Ν/Π στα άστρα μήπως; Είναι και ορθολογιστές ταυτόχρονα, ε; -Στο κείμενο αναφέρεται η απαγόρευση της λατρείας των Εστιάδων. Οι Εστιάδες ήταν 6 ιέρειες, που υπηρετούσαν στο ναό της Εστίας στη Ρώμη και έπρεπε υποχρεωτικά να παραμείνουν παρθένες. Όποια έχανε την παρθενία της, ... θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11˙ VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχου, Νουμάς, 10). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο,– τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά. Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία. Ευτυχώς με την κυριαρχία του Χριστιανισμού απαγορεύτηκε η λατρεία αυτή. Οι Νεοπαγανιστές και όσοι αρχαιολάτρες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σήμαινε η Ειδωλολατρία, μπορούν να θρηνούν. Η λατρεία τους αυτή είναι τόσο παράλογη και μισανθρωπική, όσο το να επιβαλλόταν ποινή του θανάτου σε όποιον μοναχό ή μοναχή δεν ήταν παρθένος/α.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου