6. «Εμείς οι λάτρεις των Θεών είμαστε οι πραγματικοί Έλληνες, ενώ εσείς οι χριστιανοί της Ελλάδας είστε απλώς ιουδαιοχριστιανοί κι όχι Έλληνες. Εάν είστε ελληνοχριστιανοί όπως ισχυρίζεστε καί όχι ιουδαιοχριστιανοί όπως σας κατηγορούμε, τότε αφαιρέστε την διδασκαλία της εθνικής θρησκείας των εβραίων – Παλαιά Διαθήκη – από τα ελληνικά σχολεία καί εισάγετε την διδασκαλία της Εθνικής Θρησκείας των Ελλήνων. Και διδάξτε συγχρόνως και την Καινή διαθήκη, αν το θέλετε. Όσοι δεν αποδεχτούν αυτήν την πρόταση δεν είναι απλώς ιουδαιοχριστιανοί αλλά ελεεινοί προδότες.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Χριστιανοί καταφέρονται τόσο κατά των αρχαίων θεών όσο και κατά του Ιουδαϊσμού (καταφέρονται κατά της θρησκείας του Ιουδαϊσμού, κι όχι εναντίον των Εβραίων και του έθνους τους. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός γράφει (Διδαχή Γ’, 165): «Δια τούτο, αδελφοί μου, όσοι αδικήσατε ή Χριστιανούς ή Τούρκους ή Εβραίους ή Φράγκους, να δώσετε το άδικον οπίσω, διατί είναι κατηραμένο και δεν βλέπετε καμμίαν προκοπήν» και, αφού αναφέρει πολλά, σημειώνει (Διδαχή Δ’, 201): «Τώρα διατί τα είπα Χριστιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε, πως άφησαν το Θεό και επήγαν με τον Διάβολον»). «Ἄτοπόν ἐστιν, Χριστὸν Ἰησοῦν λαλεῖν καὶ ἰουδαΐζειν. Ὁ γὰρ Χριστιανισμὸς οὐκ εἰς Ἰουδαϊσμὸν ἐπίστευσεν, ἀλλὰ Ἰουδαϊσμὸς εἰς Χριστιανισμόν, ὡς πᾶσα γλῶσσα πιστεύουσα εἰς Θεὸν συνήχθη» γράφει (Τρλ., 10) ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας.
Χαρακτηριστική απόδειξη για το ότι άλλο πράγμα οι Χριστιανοί κι άλλο οι Ιουδαίοι (και συνεπώς για το ότι δεν υπάρχουν «ιουδαιοχριστιανοί») είναι ότι ο Ιουλιανός επαινούσε, προστάτευε και βοηθούσε τους Εβραίους (προσπαθώντας να ξαναχτίσει ακόμα και το Ναό τους) ενώ ταυτόχρονα εδίωκε τους Χριστιανούς. Επομένως, οι Ν/Π αντιφάσκουν, διότι ακόμα και το ίνδαλμά τους ο βυζαντινός Αυτοκράτωρ Ιουλιανός ξεχώριζε, θεωρητικά και έμπρακτα, Χριστιανούς και Ιουδαίους. Ο Ιουλιανός όχι μόνο έκανε αυτά τα πράγματα, αλλά έγραφε κι αυτά: «(...)Πάντοτε σέβομαι τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ [«ἀεὶ δὲ προσκυνῶν τὸν θεὸν Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ..»], οι οποίοι (...) σεβάστηκαν ένα θεό ευμενή σε μένα (...) γιατί είναι ένας μεγάλος και πανίσχυρος θεός [«μέγας τε ὢν πάνυ καὶ δυνατός»] (..). Γιατί δε μιμείσθε τον Αβράαμ ανεγείροντας προς τιμή του βωμούς, κτίζοντας θυσιαστήρια και λατρεύοντάς τον, όπως εκείνος, με ιερές τελετές» (Κατά Γαλιλαίων, 45 (354b)). Ευμενής ο Γιαχβέ στον Ιουλιανό. Μέγας και Πανίσχυρος θεός ο Γιαχβέ, γράφει ο Ιουλιανός. Γι' αυτό και ο Ιουλιανός τον προσκυνά και δεν τον βρίζει, όπως κάνουν οι Νεοπαγανιστές. Σέβεται κι αυτόν ακόμη τον Αβραάμ. Μήπως είναι σιωνιστής ο Ιουλιανός;
Με ποιους, τέλος πάντων, είχαν φτιάξει κοινό μέτωπο οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι; Και εναντίον ποιων; Μήπως σύναψε συμμαχία ο άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας με τους Αλεξανδρινούς Εβραίους; Αφού αυτοί ήταν εχθροί του. Μήπως σύναψε συμμαχία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με τους Εβραίους της Αντιόχειας; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά του Ιουλιανού; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά των ειδωλολατρών αυτοκρατόρων που εδίωκαν τον Χριστιανισμό; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά των Περσών ή των Αράβων, επί βασιλείας Ηρακλείου; Μήπως σχημάτισαν κοινό μέτωπο κατά των Οθωμανών ή των Σταυροφόρων; Η ιστορία διαβεβαιώνει ότι όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο «εβραιο-χριστιανικό» μέτωπο-συμμαχία, αλλά ότι αντίθετα, οι Ειδωλολάτρες ήταν εβραϊκότεροι των Χριστιανών.
Ορισμένοι αρχαιολάτρες θα απαντήσουν ότι ο Παγανισμός όπως και ο Ιουδαϊσμός ήταν δυο πανάρχαιες παραδόσεις, οπότε η συμμαχία τους κατά του Χριστιανισμού είναι απολύτως δικαιολογημένη, αφού ένωσαν τις δυνάμεις τους κατά της «χριστιανικής παραχάραξης» των δύο αυτών παραδόσεων. Θα είχαν, οι αρχαιολάτρες αυτοί, κάποιο δίκαιο, αν δεν αποκαλούσαν ταυτόχρονα «εβραιόψυχους» (προφανώς με υβριστική διάθεση) τους Χριστιανούς. Τέτοια είναι η υποκρισία τους, που και τους «εβραιόψυχους Χριστιανούς» χτυπούν, αλλά και με τους, προφανώς επίσης «εβραιόψυχους», Ιουδαίους συμμαχούν. Δηλαδή πολεμούν τους «εβραιόψυχους» συμμαχώντας με «εβραιόψυχους». Τέτοια είναι η σοβαρότητά τους και η λογική τους. Από τη μια θεωρούν απόδειξη αθλιότητας να είσαι (κατά την κρίση τους πάντα) «εβραιόψυχος», αλλά από την άλλη συμμαχούν με τους (εφόσον είναι «εβραιόψυχοι» κι αυτοί) Ιουδαίους, τους οποίους καμώνονται ότι σέβονται ως αρχαία παράδοση. Οι Νεοπαγανιστές «σέβονται» αυτό (την «εβραιοψυχία») που, ταυτοχρόνως, θεωρούν φύσει άθλιο και άξιο ύβρεως! Θα άξιζε να αναρωτηθούμε, πέραν τούτων, αν είναι ακραία (φασιστική) ή μη, η νεοπαγανιστική αντίληψη ότι είναι ύβρη (κι όχι κάτι το φυσιολογικό, όπως και η ελληνικότητα, η κινεζικότητα κ.λπ.) η εβραϊκότητα-«εβραιοψυχία».
Εβραίος θεωρείται αυτός που έχει κάνει περιτομή και δέχεται τον μωσαϊκό νόμο. Ένας Κινέζος στην καταγωγή κάνοντας περιτομή κι ασπαζόμενος τον Ιουδαϊσμό γίνεται Εβραίος. «Ακόμη κι αν δεν είναι Ιουδαίοι, οι Χριστιανοί είναι ιουδαϊκή αίρεση», λένε οι Νεοπαγανιστές. Πρέπει να εξετάσουμε τι συνιστά «ιουδαϊκή αίρεση». Οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, στα χρόνια του Χριστού, αποτελούσαν δυο αντιμαχόμενες ιουδαϊκές θρησκευτικές ομάδες, με δογματικές διαφορές μεταξύ τους, ωστόσο και οι δύο θεωρούνταν Ιουδαίοι, επειδή έκαναν περιτομή, δέχονταν το μωσαϊκό νόμο και προσεύχονταν στο Ναό. Υπήρχαν δηλαδή δύο ιουδαϊκές «αιρέσεις». Όσο κι αν ήταν «αιρέσεις», ωστόσο γινόταν αποδεκτές, η μία από την άλλη, ως «ιουδαϊκές αιρέσεις», ως ιουδαϊκές θρησκευτικές ομάδες. Οι Χριστιανοί όμως, ούτε περιτομή κάνουν, ούτε δέχονται τον μωσαϊκό νόμο, ούτε προσεύχονται στη συναγωγή, ούτε γίνονται δεκτοί εκεί και κυρίως, δεν γίνονται – παρά τις διαφορές τους, – αποδεκτοί ως Ιουδαίοι από τους Ιουδαίους, κατά τον ίδιο τρόπο που οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι γίνονταν αποδεκτοί. Δεν είναι, λοιπόν, τμήμα και αίρεση του Ιουδαϊσμού. Θα δείξουμε σε άλλο κεφάλαιο ότι ο Ιουδαϊσμός αποτελεί παραστράτημα της λατρείας του Θεού της Π.Δ., διότι κι εκεί φανερώνεται η τριαδικότητά του. Άρα δεν είναι ιουδαίοι οι Χριστιανοί, αλλά οι Εβραίοι ξεστράτησαν από την Π.Δ.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν ούτε «Εβραιομουσουλμάνοι» και συνεπώς ούτε «εβραιοχριστιανοί», ο Ιουλιανός ήταν εβραϊκότερος των Χριστιανών, οι βασικές προϋποθέσεις για να είσαι Ιουδαίος, η περιτομή και η προσέλευση στη συναγωγή, δεν υπάρχουν, δεν υπήρξε κανένα «εβραιο-χριστιανικό» μέτωπο εναντίον των Ειδωλολατρών˙ αντίθετα, υπήρξε «εβραιο-παγανιστικό» μέτωπο εναντίον των Χριστιανών. Συνεπώς θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο, αν κάναμε λόγο για εβραιο-παγανιστές και Ιουδαιοπαγανισμό, από πού κι ώς πού είναι εβραϊσμός ο Χριστιανισμός;
Ίσως εδώ αναφέρουν οι αρχαιόπληκτοι ότι ο Χριστιανισμός είναι Εβραϊσμός διότι ακολουθεί την εβραϊκή κοσμογονία κι όχι την αρχαιοελληνική. Σ' αυτό έχουν δίκαιο, με μια (ή δύο) μικρή διαφορά, την οποία θέλουν να ξεχνούν: η αρχαιοελληνική αντίληψη ότι ο χρόνος είναι κυκλικός και ότι ο Κόσμος είναι άναρχος και αιώνιος, έχει απορριφθεί. Αντίθετα, η «εβραϊκή» (ακριβέστερα: βιβλική) αντίληψη ότι ο χρόνος είναι γραμμικός κι ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε αιώνιος, ούτε άναρχος, ούτε χωρικά άπειρος έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Συνεπώς πέρα απ' το ότι οι Χριστιανοί δεν παραδέχονται ότι είναι «εβραϊκή» και «μη θεόπνευστη» η κοσμογονία της Π.Δ. – δεν τίθεται θέμα απόρριψης της αρχαιοελληνικής αντίληψης επειδή είναι αρχαιοελληνική (παγανιστική), αλλά διότι απλούστατα είναι λανθασμένη και αντίθετα η βιβλική είναι θεόπνευστη. Ο Χριστιανισμός απέρριψε εξαρχής τα λανθασμένα, όπως αποδείχτηκαν και επιστημονικά πλέον,– της Αρχαιότητας, διότι είναι θεόπνευστος. Οι αρχαιολάτρες λοιπόν κρατάνε από την αρχαιοελληνικότητα αυτά που έχουν απορριφθεί επιστημονικά και κατηγορούν ως «εβραιόψυχους» όσους τα απορρίπτουν. Πρόκειται, δηλαδή, για νευρωτικό σωβινισμό: τα λανθασμένα της Αρχαίας Ελλάδας γίνονται το «σύμβολο της Ελληνικότητας». Εκτός κι αν πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι π.χ. την Γη την βαστάζει κάποιος Άτλαντας, αλλιώς είμαστε «προδότες εβραιόψυχοι».
Όσο για το υστερικό επιχείρημα «βγάλτε την εθνική θρησκεία των εβραίων από τα σχολεία αλλιώς είστε προδότες», η αλήθεια είναι πολύ απλή: η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι «απλώς» εθνικό βιβλίο των Εβραίων, όπως δεν είναι «εθνικό βιβλίο των Σαουδαράβων» το Κοράνι, ούτε εθνική θρησκεία τους ή ιστορία του εβραϊκού έθνους, αλλά πρόλογος στην Καινή Διαθήκη και ιστορία της δημιουργίας και πτώσης του ανθρώπου και επέμβασης του Θεού υπέρ αυτού. Το όνομα «Ισραήλ» εμφανίζεται μόνο μετά τον Ιακώβ, άρα η Π.Δ. δεν πραγματεύεται με «την εβραϊκή ιστορία», όταν εξιστορεί τα γεγονότα από τον Αδάμ ώς και τον Αβραάμ. Η ιουδαϊκή θρησκεία χρησιμοποιεί την Καμπάλα και το Ταλμούδ πολύ περισσότερο απ’' ό,τι τα βιβλία της Π.Δ. των οποίων ο αριθμός είναι διαφορετικός απ’ ό,τι στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Είναι εξωπραγματικό να θεωρείται ότι τα παιδιά του Αβραάμ είναι μόνο οι Εβραίοι και άρα ο Θεός του Αβραάμ είναι «ο Θεός μόνο των Εβραίων». Με την ίδια λογική και οι Άραβες ως βιολογικοί απόγονοι του Αβραάμ θα έπρεπε να θεωρούνται Εβραίοι. Δεν ακούστηκε ποτέ κανένας Νεοπαγανιστής ν' αποκαλεί «Εβραιομουσουλμάνους» τους Μουσουλμάνους. Γιατί άραγε; Θεωρούν οι Νεοπαγανιστές πως η Π.Δ. είναι η εθνική θρησκεία των Εβραίων και πως ο Θεός της Π.Δ. είναι, σύμφωνα με την ίδια την Π.Δ., αποκλειστικά εβραϊκός. Τότε τι έχουν να πουν για τα παρακάτω εδάφια;
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 3, «καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς.»
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΛΒ’ 8, Όταν έδινε ο Ύψιστος στο κάθε έθνος τη χώρα του, όταν χώριζε τους ανθρώπους, των λαών τα σύνορα τα όρισε, ανάλογα με τους αγγέλους τους.
Γ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Η’ 41, Ακόμα κι έναν ξένο, που δεν ανήκει στο λαό σου, τον Ισραήλ, αλλά ήρθε από κάποια χώρα μακρινή επειδή άκουσε για σένα, 42 πόσο μεγάλος είσαι και πόσο μεγάλη, πόσο ακαταμάχητη είναι η δύναμή σου, αν έρθει και προσευχηθεί στο ναό αυτό, 43 άκουσέ τον κι αυτόν εσύ, Κύριε, από τον ουρανό όπου κατοικείς, και δώσε’ του ό,τι σου ζητήσει. Έτσι θα σε γνωρίσουν όλα τα έθνη της γης και θα σε σέβονται (...).
ΤΩΒΙΤ ΙΓ’ 10, Έθνη πολλά θα ‘ρθουν από μακριά, τ’ο όνομα του Κυρίου του Θεού για να τιμήσουν˙ (...) γενιές ατελείωτες θα σου προσφέρουν τη χαρά τους.
ΤΩΒΙΤ ΙΔ’ 6, Όλα τα έθνη θα επιστρέψουν εκεί για να προσφέρουν λατρεία στον Κύριο, τον αληθινό Θεό, και τα είδωλά τους θα τα θάψουν στη γη. Όλα τα έθνη θα δοξάζουν τον Κύριο.
ΨΑΛΜΟΙ ΚΑ’ 28, Θα θυμηθούν και θα γυρίσουνε στον Κύριο όλα τα πέρατα της γης˙ και θα τον προσκυνήσουν οι οικογένειες όλες των λαών.
ΨΑΛΜΟΙ ΛΒ’ 13, ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος, εἶδε πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων·
ΨΑΛΜΟΙ ΞΣΤ’ 5, Να χαίρονται όλα τα έθνη και να’ αγάλλονται γιατί κρίνεις με’ ευθύτητα την οικουμένη, και κατευθύνεις όλα τα έθνη πάνω στη γη.
ΨΑΛΜΟΙ ΠΕ’ 9, Όλοι οι λαοί που έκανε θα ‘'ρθούν να σε προσκυνήσουν εμπρός σου Κύριε˙ και θα δοξολογήσουν τ'’ όνομά σου.
ΨΑΛΜΟΙ 95, 7, Προσφέρετε στον Κύριο, λαοί όλων των χωρών, προσφέρετε στον Κύριο τη δόξα και τη δύναμη.
ΨΑΛΜΟΙ 97, 4 Στον Κύριο αλαλάξτε ολόκληρη η γη! 9 Γιατί έρχεται τη γη να κρίνει, την οικουμένη να την κρίνει με δικαιοσύνη και τους λαούς με τιμιότητα.
ΣΟΦΩΝΙΑΣ Γ’ 9, «Μετά από αυτά», λέει ο Κύριος, «θα μεταστρέψω τους λαούς και θα εξαγνίσω τα χείλη τους για να προσεύχονται όλοι στ’' όνομά μου κι όλοι να με λατρεύουν με μια καρδιά. 10 Από τη μακρινή Αιθιοπία, οι διασκορπισμένοι του λαού μου θα '‘ρθούν και θα μου φέρουν προσφορές».
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Β’ 15, Έθνη πολλά τη μέρα εκείνη θα προσκολληθούν σ’ εμένα και θα γίνουν λαός μου.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Η’ 21, «Οι κάτοικοι της μιας πόλης θα πηγαίνουν στην άλλη και θα λένε: "πάμε γρήγορα να προσευχηθούμε στον Κύριο, ν'’ αναζητήσουμε τον Κύριο του σύμπαντος!" 22 Έτσι θα έρχονται πολλοί λαοί και δυνατά έθνη για να αναζητήσουν τον Κύριο του σύμπαντος στην Ιερουσαλήμ και να προσευχηθούν σ’' αυτόν».
ΜΑΛΑΧΙΑΣ Α’ 11, «Από την ανατολή μέχρι τη δύση μεγάλη είναι η φήμη μου ανάμεσα στα έθνη», λέει ο Κύριος. «Σε κάθε τόπο προσφέρεται λιβάνι σ'’ εμένα και θυσίες καθαρές, γιατί είμαι μεγάλος ανάμεσα στα έθνη».
ΗΣΑΐΑΣ Β’ 3, [εν ταις έσχαταις ημέραις] ...πορεύσονται ἔθνη πολλὰ καὶ ἐροῦσι· δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ, καὶ ἀναγγελεῖ ἡμῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ πορευσόμεθα ἐν αὐτῇ· ἐκ γὰρ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ ῾Ιερουσαλήμ. 4 καὶ κρινεῖ ἀναμέσον τῶν ἐθνῶν καὶ ἐλέγξει λαὸν πολύν, καὶ συγκόψουσι τὰς μαχαίρας αὐτῶν εἰς ἄροτρα καὶ τὰς ζιβύνας αὐτῶν εἰς δρέπανα, καὶ οὐ λήψεται ἔθνος ἐπ᾿ ἔθνος μάχαιραν, καὶ οὐ μὴ μάθωσιν ἔτι πολεμεῖν.
(Μτφ: 3 Εκεί θα τρέχουν έθνη πολλά. «Εμπρός», θα λένε, «ας ανεβούμε στο όρος του Κυρίου, στον οίκο του Θεού του Ιακώβ, το δρόμο του να μας διδάξει για να τον ακολουθούμε». 4 Αυτός θα κρίνει ανάμεσα σε πολλούς λαούς˙ το δίκιο θ’ αποδώσει σε έθνη δυνατά. Τότε τα ξίφη τους θα τα σφυρηλατήσουν σε άροτρα και τις λόγχες τους σε δρεπάνια. Ξίφος δεν θα σηκώνει το ένα έθνος ενάντια στο άλλο και πια δε θα μαθαίνουν να πολεμούν)
ΗΣΑΐΑΣ ΙΑ’ 10, Σαν έρθει εκείνη η μέρα, το βλαστάρι από τη ρίζα του Ιεσσαί εκεί θα στέκεται για τους λαούς σημαία. Τα έθνη θα ‘ρχονται να του ζητάνε συμβουλή και κατοικία τους θα είν’ η δόξα του Κυρίου.
ΗΣΑΐΑΣ ΙΗ’ 7, Θά ‘'ρθει όμως καιρός δώρα να προσφερθούν στον Κύριο του σύμπαντος από αυτόν τον υψηλόκορμο και μελαψό λαό, που είναι’ από πάντα τρομερός (...).
ΗΣΑΐΑΣ ΙΘ’ 19, Την ημέρα εκείνη θα υπάρχει μες στην Αίγυπτο ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο και μια στήλη ιερή αφιερωμένη σ’' εκείνον κοντά στα σύνορά της. 20 Θα είναι το σημείο που θα μαρτυρεί την παρουσία του Κυρίου του σύμπαντος στη χώρα εκείνη. Όταν οι Αιγύπτιοι θα καταπιέζονται και θα ζητήσουν απ'’ τον Κύριο να τους βοηθήσει, αυτός θα τους στείλει έναν σωτήρα, που θα τους υπερασπιστεί και θα τους σώσει. 21 Έτσι, ο Κύριος εκείνη την ημέρα θ’ αποκαλυφθεί στους Αιγυπτίους˙ κι αυτοί θα τον γνωρίσουν ποιος είναι. Τότε θα τον τιμήσουν προσφέροντας μόνο σ’' αυτόν θυσίες και προσφορές. Θα κάνουν τάματα σ'’ αυτόν και θα τα εκπληρώσουν. 25 εὐλογημένος ὁ λαός μου ὁ ἐν Αἰγύπτῳ καὶ ὁ ἐν ᾿Ασσυρίοις καὶ ἡ κληρονομία μου ᾿Ισραήλ.
ΗΣΑΐΑΣ ΚΓ’ 17, Έπειτα από τα εβδομήκοντα αυτά έτη, θα επισκεφθή ο Θεός την Τύρον και θα αποκαταστήση πάλιν αυτήν εις το αρχαίον μεγαλείον της.
ΗΣΑΐΑΣ ΚΕ’ 6, Ο Κύριος του σύμπαντος θα ετοιμάσει πάνω στο όρος Σιών για όλους τους λαούς συμπόσιο με τα πιο νόστιμα εδέσματα. 7 Εκεί πάνω στο βουνό, θα καταργήσει το πένθιμο πέπλο, που όλους σκεπάζει τους λαούς (...).
ΗΣΑΐΑΣ ΜΕ’ 22, Στραφείτε σ’' εμένα για να σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης, γιατί εγώ είμαι ο Κύριος, κι άλλος Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει.
ΗΣΑΐΑΣ ΝΕ’ 5, έτσι τώρα κι εσείς θα προσκαλέσετε έθνη που δε γνωρίζατε, κι έθνη που δε σας γνώριζαν σ’' εσάς θα τρέξουν˙ (...).
ΗΣΑΙΑΣ ΝΣΤ' 3, Ας μην ειπή ο αλλοεθνής, ο μη Ιουδαίος, ο οποίος εν τούτοις ευρίσκεται πλησίον του Κυρίου˙ θα με ξεχωρίση, λοιπόν, και θα με απομακρύνη ο Κύριος από τον λαό του. (...). 6 Και τους αλλοεθνείς, τους μη Ιουδαίους, οι οποίοι ευρίσκονται κοντά εις τον Κύριον θα τον υπηρετούν και να αγαπούν το όνομα του Κυρίου, να είναι εις αυτόν πιστοί δούλοι (...) 7 αυτούς εγώ θα τους οδηγήσω και θα τους εισαγάγω εις το άγιόν μου όρος. Θα τους ευφράνω εις τον οίκον της προσευχής μου, εις τον ναόν μου. Τα ολοκαυτώματά των και αι άλλαι θυσίαι των, θα είναι ευαρέστως δεκταί επάνω εις το θυσιαστήριόν μου. Διότι ο οίκος μου θα αναγνωρισθή και θα διακηρυχθεί οίκος προσευχής δι’' όλα ανεξαιρέτως τα έθνη.
ΗΣΑΐΑΣ ΞΣΤ’ 18, κἀγὼ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὸν λογισμὸν αὐτῶν ἐπίσταμαι, ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου. 19 Καὶ καταλείψω ἐπ’ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσεὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω, οἳ οὐκ ἀκηκόασί μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασί μου τὴν δόξαν, καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι.
(Μτφ. Βιβλικής Εταιρίας: 18 Ο Κύριος λέει: «Έρχεται καιρός, που όλα τα έθνη, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, θα τα συνάξω και θα ‘'ρθούνε, για να δουν τη δόξα μου. 19 Σημείο θα τους δώσω της εξουσίας μου. Αυτούς που θα '‘χουν διασωθεί θα τους στείλω στα έθνη να διακηρύξουνε τη δόξα μου: στη Θαρσείς, στην Πουλ, στην Λουδ, στη Μεσέχ, στην Τουβάλ και στην Ιαυάν, σε χώρες μακρινές, που τίποτα δεν έχουν μάθει για μένα, ούτε έχουν δει τη δόξα μου». Μτφ Κολιτσάρα: 18 Εγώ γνωρίζω τας σκέψεις και τα έργα αυτών, θα έλθω, δια να συγκεντρώσω όλα τα έθνη και όλας τας γλώσσας της γης˙ και θα έλθουν και θα ίδουν την δόξαν μου. 19 Θα κάμω και θα δώσω εις αυτούς θαυμαστά γεγονότα, θα αποστείλω από αυτούς σεσωσμένους εις τα έθνη, εις Θαρσείς και Φουδ και Λουδ και Μοσόχ, εις Θοβέλ και εις την Ελλάδα και εις τας μακράς νήσους της Μεσογείου και τα παράλια, προς ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν μέχρι σήμερον ακούσει το Όνομά μου ούτε και έχουν ίδει την δόξαν μου. Οι απόστολοί μου αυτοί θα κηρύξουν την δόξαν μου εις τα έθνη.)
ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΙΣΤ’ 19, Σε σένα θα ‘'ρθούν οι λαοί από τα πέρατα της γης (...).
ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΛΘ’ 27, «Τότε θα τους χρησιμοποιήσω για να φανερώσω σε πολλά έθνη ότι εγώ είμαι άγιος Θεός».
Βλέπουμε ότι ο Θεός της Π.Δ. διακηρύσσει πως είναι Θεός όλων των ανθρώπων κι όχι μόνο των Εβραίων. Ο Γιαχβέ δεν ξεχωρίζει τους αλλοεθνείς, τα έθνη θα τον λατρεύουν και θα παύσουν οι πόλεμοι, ευλογεί δια μέσου του Αβραάμ όλους τους λαούς κι όχι μόνο τους Εβραίους και δέχεται ευμενώς όλους τους λαούς. Μερικοί θα υποστηρίξουν πως απλώς ο Γιαχβέ επιζητά την κυριαρχία του Ισραήλ επί των υπόλοιπων λαών, την υποδούλωσή τους δηλαδή. Ο Γιαχβέ όχι απλώς δεν ξεχωρίζει τον αλλοεθνή, αλλά θα κρίνει όλους τους λαούς με ευθύτητα και με δικαιοσύνη. Πώς θα γινόταν να υπάρξει δικαιοσύνη και παράλογη υποδούλωση στο Ισραήλ; Δεν προφητεύεται ούτε υπονοείται υποδούλωση στο Ισραήλ, λοιπόν.
ΓΕΝΕΣΙΣ Θ’ 27, «Ας αυξήση και ας πλατύνη ο Θεός την γενεάν και τας χώρας του Ιάφεθ και ας βάλη αυτόν να κατοική εις τας Χώρας του Σημ, ο δε Χαναάν ας γίνη υπηρέτης του».
Βλέπουμε ότι ο «κακός θεός των Εβραίων», όχι απλώς δεν επιδιώκει την υποδούλωση της γης στους Εβραίους, αλλά φτάνει στο σημείο να ευλογήσει τη γενιά του Ιάφεθ – (Ιαπετού), γενάρχη των Ελλήνων, προφητεύοντας ότι οι απόγονοί του θα φτάσουν ώς τις χώρες του Σημ (κι όχι το αντίθετο, οι Σημίτες να φτάσουν ώς τις χώρες του Ιάφεθ), γενάρχη των Σημιτών, και θα έχει τον Χαναάν ως υπηρέτη του. Τέτοιος ανθελληνισμός. Και τί να πει κανείς για το ΗΣΑΐΑΣ ΞΣΤ’, 19, στο οποίο ο Θεός προφητεύει την κήρυξη του Ευαγγελίου στην Ελλάδα;
Πώς γίνεται, αφού η Π.Δ. είναι εβραϊκό βιβλίο, να υπάρχει βιβλίο ολόκληρο με τίτλο «Ρουθ», όνομα κάποιας, η οποία ήταν μη Ισραηλίτισσα; Πώς γίνεται να είναι η Π.Δ. «εβραϊκό βιβλίο», αφού ένα βιβλίο της, το «Ιώβ» αναφέρεται στον αλλοεθνή, μη Ισραηλίτη Ιώβ; Αφού η Π.Δ. είναι εβραϊκό βιβλίο, τότε γιατί ανάμεσα στους Δίκαιους της συγκαταλέγονται αλλόφυλοι όπως ο Ιώβ, η Ρούθ, η Ραάβ κ.ά.; Στο αίμα του Δίκαιου Δαβίδ έρρεε αίμα Μωάβ (Μωαβίτης), γιατί η πρόγιαγιά του ήταν η Ρουθ (ΡΟΥΘ Δ’, 17).
Το Β’ και Γ’ βιβλίο των Μακκαβαίων πρωτογράφτηκαν οπωσδήποτε στα ελληνικά, βιβλία όπως η Σοφία Σολομώντος, έχουν επιρροές από την ελληνική φιλοσοφία και ορολογία, ενώ συζητάται ακόμη αν τα βιβλία Εσδρά, Νεεμίας κ.ά. πρωτογράφτηκαν στα ελληνικά (F. Millar, The problem of Hellenistic Syria στο Hellinism in the East).
«Η Π.Δ., ως βιβλίο που περιέχει την προσδοκία του Λυτρωτού και όλη τη σχετική προετοιμασία, είναι βιβλίο των Χριστιανών και όχι των απορριψάντων τον Μεσσία-Χριστόν Εβραίων» (...) «Το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι όλως δευτερεύον και εύκολα αποσυνδέεται από την πίστη». (...) «Μπορεί, συνεπώς, οι Εβραίοι να καυχώνται για το γεγονός ότι στο χώρο τους, ιστορικά, πραγματοποιήθηκαν τα θαυμάσια του Θεού στην Π.Δ. Αυτοί όμως είναι τελείως ξένοι προς αυτά, αφού τα απέρριψαν» (π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία; εκδ. Αρμός, σ. 97, 98, 99).
Αλλά, θα σταθούμε στο ζήτημα της ομοιότητας της (Ορθόδοξης Π.Δ.) και της Εβραϊκής Βίβλου (Μασσοριτικό κείμενο). Ως γνωστό, η μετάφραση στα ελληνικά της Π.Δ. έγινε από τους ίδιους τους Εβραίους, με μεγάλη προσοχή και επισημότητα. Το ελληνικό κείμενο των Ο’' θεωρήθηκε από τους Ιουδαίους, τόσο της Παλαιστίνης όσο και της Αλεξάνδρειας, ως θεόπνευστο και οι Ιουδαίοι Αλεξανδρείς κάθε χρόνο γιόρταζαν την επέτειο της μετάφρασης. Όπως μάς λέει ο Φίλωνας «ἀνὰ πᾶν ἔτος ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ἄγεται κατὰ τὴν Φάρον νῆσον, εἰς ἣν οὐκ Ἰουδαῖοι μόνον, ἀλλὰ καὶ παμπληθεῖς ἕτεροι διαπλέουσι, τό τε χωρίον σεμνύνοντες, ἐν ᾧ τὸ πρῶτον τὸ τὴς ἑρμηνείας ἐξέλαμψε». Στη συνέχεια, όμως, όταν οι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τη μετάφραση των Ο'’ και αποδείκνυαν τα σχετικά με την εμφάνιση του Χριστού, οι Ιουδαίοι άρχισαν να μην θεωρούν την μετάφραση των Ο’' θεόπνευστη και από τον 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν νέες μεταφράσεις του αρχικού εβραϊκού κειμένου στα ελληνικά. Ο σκοπός τους ήταν να αλλάξουν τα τμήματα εκείνα που μιλούσαν ξεκάθαρα για τον Μεσσία ή τουλάχιστον να τα κάνουν να φαίνονται λιγότερο σχετικά με τον Χριστό ως Μεσσία. Αλλά επιπλέον, οι Ιουδαίοι άρχισαν να συκοφαντούν τη μετάφραση των Ο'’ (που οι ίδιοι είχαν φτιάξει) και μάλιστα το Ταλμούδ λέει: «καταραμένη είναι η μέρα όταν οι εβδομήντα σοφοί μετέφρασαν το Νόμο στα ελληνικά για τον βασιλιά της Αιγύπτου. Εκείνη η μέρα είναι παρόμοια με την ημέρα κατά την οποία το Ισραήλ έφτιαξε το χρυσό μοσχάρι ως ειδωλολατρικό θεό».
Βλέπουμε, ότι οι Ιουδαίοι από τη μια πανηγύριζαν για τη μετάφραση των Ο'’, την αποδέχονταν όλοι, σε Παλαιστίνη και Διασπορά, ως εξίσου έγκυρη με το αρχικό εβραϊκό κείμενο, αλλά όταν είδαν πως δεν τους συνέφερε, όχι απλώς την συκοφάντησαν και την απέρριπταν φτιάχνοντας άλλες, κομμένες και ραμμένες στα αντιχριστιανικά μέτρα τους, μεταφράσεις, αλλά καταράστηκαν και την ημέρα της μετάφρασης! Κι όλα αυτά, επειδή δεν ήθελαν να παραδεχτούν, πως το κείμενο που θεωρούσαν θεόπνευστο, μιλούσε για το Χριστό. Στο τέλος, στο διάστημα μεταξύ 2ου μ.Χ. και 8ου μ.Χ. αι. ολοκλήρωσαν τις μεταφράσεις τους φτιάχνοντας το λεγόμενο Μασσοριτικό κείμενο, το οποίο έχει (εκτός από τις διαφορές στον αριθμό των βιβλίων) μεγάλες διαφορές με το ελληνικό κείμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ουσιαστικά 1) οι Εβραίοι άλλα παραδεχόντουσαν πριν και άλλα μετά, 2) τα κείμενα της Π.Δ. διαφέρουν πολύ σε Ιουδαίους και Ορθόδοξους. Φωνηεντίζοντας το αρχικό μασσοριτικό, μετά τον 1ο μ.Χ. αι. οι ραββίνοι επέφεραν αλλαγές στο αρχικό κείμενο, το οποίο είχαν μεταφράσει οι Εβδομήκοντα. Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, ενώ επί 500 περίπου χρόνια (3ος π.Χ. –ως 2ος μ.Χ. αι.) δέχονταν ως θεόπνευστη τη μετάφραση, ξαφνικά, όχι μόνο την απέρριψαν, αλλά και παραποίησαν το νόημα χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις από αυτές που υπήρχαν στα αρχικά κείμενα. Οι ουσιαστικές ή ανούσιες διαφορές μεταξύ του Ορθόδοξου κειμένου των Ο’' και του Ιουδαϊκού Μασσοριτικού είναι χιλιάδες.
Τίθεται το ερώτημα: πώς μπορεί ο Χριστιανισμός να είναι «αίρεση του Ιουδαϊσμού», τη στιγμή που ο Ιουδαϊσμός έπαψε να δέχεται όσα δεχόταν; Αποδεικνύεται, λοιπόν, αβάσιμη η άποψη των πολυθεϊστών και των εθνικιστών ελληνοκεντρικών, περί συμμαχίας Χριστιανών-Ιουδαίων και περί «εβραϊκής αίρεσης», απλώς επειδή και οι δύο θρησκείες έχουν το «ίδιο» κείμενο, τη στιγμή που αυτό διαφέρει τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.
Όσο για τη διδασκαλία των αρχαίων μύθων, ποτέ κανείς Χριστιανός δεν έφερε αντίρρηση. Άλλωστε, αυτοί διδάσκονταν (Όμηρος και Πίνδαρος) και στα Ρωμαίικα «Γυμνάσια-Λύκεια» της βυζαντινής εποχής. Βέβαια, το ελληνικό κράτος όντως διδάσκει τόσο τον Όμηρο, όσο και αποσπάσματα από άλλους ποιητές, οπότε γιατί διαμαρτύρονται οι Νεοπαγανιστές; Ίσως επειδή ο Πλάτων πρότεινε να μην διδάσκονται πολλά τμήματα του Ομήρου και των άλλων ποιητών, και ακριβώς γι' αυτό, κατηγορούν το ελληνικό κράτος ως «ανθελληνικό» διότι, αντίθετα από ό,τι προτείνει ο Πλάτων, αυτό διδάσκει όλο τον Όμηρο στα δημόσια σχολεία! Ίσως επειδή ο «ανθέλληνας» Μέγας Βασίλειος προτρέπει τους νέους να διαβάζουν τον «δάσκαλο όλων των αρετών», όπως αποκαλούσε ο ίδιος τον Όμηρο.
Οι αρχαιολάτρες θεωρούν ότι οι Έλληνες Ορθόδοξοι εξιουδαΐζονται και προπαγανδίζουν τον εβραϊκό πολιτισμό. Η αλήθεια είναι πως οι Ορθόδοξοι δεν δέχονται ότι η Παλαιά Διαθήκη και οι προφήτες με τις προφητείες τους συνιστούν «εβραϊκό πολιτισμό»˙ και δεν το δέχονται, διότι πιστεύουν ότι αυτά είναι θεόπνευστα, δηλαδή προϊόντα θεϊκής επέμβασης κι όχι εβραϊκής φαντασιοπληξίας (και συνεπώς δεν δέχονται τον όρο «εβραιόψυχοι»). Αν οι Ορθόδοξοι δεν τα πίστευαν ως θεόπνευστα, οι ισχυρισμοί των αρχαιολατρών, ότι οι Ορθόδοξοι είναι «εβραιόψυχοι» θα ήταν απολύτως σωστοί. Τότε οι Ορθόδοξοι Έλληνες θα έμοιαζαν με τους Ειδωλολάτρες «Γραικύλους» του 2ου π.Χ., που έγλυφαν τους Ρωμαίους κατακτητές (ως γνωστόν οι θεοί των κατακτητών Λατίνων και των κατεκτημένων Ελλήνων ταυτίζονταν). Οι αρχαιόπληκτοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδικούν τους Ορθόδοξους, διότι κάνουν πως δεν γνωρίζουν (ενώ στην πραγματικότητα το γνωρίζουν) ότι ο μόνος λόγος που οι Ορθόδοξοι δέχονται την Π.Δ. και τις προφητείες της είναι ότι τις θεωρούν θεόπνευστες κι όχι ως ανθρώπινο πνευματικό δημιούργημα των Εβραίων, κι ότι ερμηνεύουν μη εθνικιστικά, όπως οι προφήτες, την επέμβαση του Θεού στον κόσμο της Π.Δ. Αν π.χ. οι Ορθόδοξοι του 4ου αι. μ.Χ. εισήγαγαν εβραϊκά πολιτιστικά στοιχεία μη θρησκευτικά, όπως π.χ. αλφάβητο, χορούς, γλώσσα, πολιτειακή οργάνωση κ.λπ. τότε δε θα έπρατταν σωστά. Αυτό βέβαια δεν συνέβη˙ κι άλλωστε είναι η συγκεκριμένη προφητική, μη εθνικιστική παράδοση, την οποία αποδέχονται οι Ορθόδοξοι, κι όχι οι υπόλοιπες εθνικιστικές, φαρισαϊκές, ραββινικές, ταλμουδικές, σιωνιστικές κ.λπ. εβραϊκές παραδόσεις. Αλλά και η άποψη των δήθεν «φιλοχριστιανών» αρχαιολατρών, ότι οι Ορθόδοξοι είναι ανυποψίαστα θύματα της εβραϊκής συνωμοσίας για εξιουδαϊσμό της Γης και προωθούν άθελα τους τον εβραϊκό πολιτισμό, πέραν του ότι βασίζεται στο αναπόδεικτο επιχείρημα πως η πίστη των Ορθόδοξων δεν είναι θεόπνευστη, καταρρίπτεται από την καταφανή, όπως αποδείξαμε παραπάνω, αντίθεση μεταξύ Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού.
Από πού πήραν οι αρχαιολάτρες το δικαίωμα και την εξουσία να διαχωρίζουν το λαό και να κρίνουν αυτοί ποιος είναι και ποιος δεν είναι Έλληνας; Αυτοί οι λίγοι Νεοπαγανιστές είναι «πραγματικοί Έλληνες», ενώ οι υπόλοιποι (που είναι είτε Χριστιανοί είτε άθεοι-άθρησκοι) είναι σύμφωνα με τα λεγόμενά τους νόθοι και μη αυθεντικοί Έλληνες; Δηλαδή, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είναι Έλληνες, παρά μόνο μια ασήμαντη μειοψηφία νεοπαγανιστών; Φαίνεται αυτοί οι αρχαιολάτρες, ως «καθαρόαιμοι Έλληνες» απονέμουν πιστοποιητικά ελληνικότητας, ανάλογα με τη θρησκεία που έχει ο καθένας.
Επειδή υπάρχουν κάποιοι αρχαιολάτρες ελληνοκεντρικοί, οι οποίοι ζητούν από την διοίκηση της Εκκλησίας να αφαιρέσει την Παλαιά Διαθήκη από τις Γραφές, προκύπτουν δύο ερωτήματα:
1) Αφού οι ίδιοι είναι άθεοι ή άθρησκοι και πάντως μη Ορθόδοξοι, με ποιο δικαίωμα ζητούν από μια θρησκεία με την οποία δεν έχουν πλέον καμμία σχέση, να αλλάξει τα ιερά βιβλία της; Αν αυτοί είναι μη Ορθόδοξοι, έχουν κάθε δικαίωμα να μη θεωρούν την Π.Δ. δικό τους «ιερό βιβλίο», αλλά από πού κι ώς πού, με ποια αρμοδιότητα ανακατεύονται σε ζητήματα ξένης προς αυτούς θρησκείας; Δεν θα ήταν γελοίο (και ίσως φασιστικό), αν οι Ορθόδοξοι Έλληνες απαιτούσαν από τους Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες να πάψουν να έχουν το Κοράνι ως ιερό τους βιβλίο, π.χ. επειδή αυτό προφητεύει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από το Ισλάμ;
2) Γνωρίζουν ότι ακολουθούν το παράδειγμα του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζισμού εν γένει, ο οποίος ήθελε ακριβώς το ίδιο, ενώ ήταν αντιχριστιανός ήθελε να αποβληθεί η Π.Δ. από το Χριστιανισμό; Γιατί δεν κοιτάζουν τα χάλια τους, λοιπόν, και δεν ασχολούνται με τα δικά τους , αντί να ζητούν από τους Χριστιανούς να διαστρεβλώσουν την πίστη τους;
Συνεπώς:
1) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο «εθνικιστής» Θεός κατατρέχει τον υπεράνω όλων «εκλεκτό Λαό» του, όταν ο τελευταίος παραβαίνει τη Διαθήκη. Αδυνατούν να επεξηγήσουν απειλές και τιμωρίες απευθυνόμενες προς έναν λαό, ο οποίος υποτίθεται πως «έλαβε από το Θεό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει».
2) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο «εθνικιστής» Θεός συγχωρεί τους μη Ιουδαίους Νινευίτες και κρίνει λαούς και άτομα βάσει των πράξεων τους.
3) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να αρνηθούν ότι ο Θεός κρίνει και δρα με βάση ηθικά κριτήρια και ανεξαρτήτως καταγωγής του κρινόμενου, ενώ οι «θεοί» τους είναι τελείως ανθρωπομορφικοί και δεν έχουν απολύτως κανένα ηθικό κριτήριο.
4) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο Ιουλιανός τιμούσε τους Ιουδαίους και αντιπαθούσε τους Χριστιανούς, αφού υποτίθεται ότι Ιουδαίοι και Χριστιανοί είναι ένα και το αυτό.
5) Οι επικριτές της Π.Δ. έχοντας το αναπόδεικτο δόγμα ότι ο Θεός της Π.Δ. ενδιαφέρεται μόνο για τους Εβραίους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν στίχους στους οποίους ο Θεός καλεί σε μετάνοια όλους τους λαούς. 6) Οι επικριτές της Π.Δ. θέλουν να την βγάλει η Εκκλησία από την Αγία Γραφή, όχι γιατί θέλουν να απο-εβραιοποιηθεί η Εκκλησία, ώστε τάχα να την συμπαθήσουν, αλλά για να γίνει η Καινή Διαθήκη άρριζη, ο Χριστιανισμός εμφανιζόμενος από το πουθενά, κι ο Ιησούς Χριστός να γίνει ακόμη ένας από τους πολλούς προφήτες-θαυματοποιούς των διάφορων θρησκειών. Ξέρουν πολύ καλά το σχέδιο που ακολουθούν. Γι’' αυτό και ο Δαυλός από τη μια ζητά επισήμως (!) από την Εκκλησία της Ελλάδος «να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη» (εν μέρει ή εν όλω) από την Αγία Γραφή, ώστε να χαρούν «οι Έλληνες» (δηλαδή ο εκδότης του Δαυλού, Δ. Λάμπρου, και οι φίλοι του) και τάχα να δουν με καλό μάτι την Εκκλησία της Ελλάδας, ενώ από την άλλη γράφει σε εξώφυλλο ενός άλλου τεύχους του «δεν στέκει ο Χριστιανισμός δίχως την εβραϊκή βίβλο».
Χαρακτηριστική απόδειξη για το ότι άλλο πράγμα οι Χριστιανοί κι άλλο οι Ιουδαίοι (και συνεπώς για το ότι δεν υπάρχουν «ιουδαιοχριστιανοί») είναι ότι ο Ιουλιανός επαινούσε, προστάτευε και βοηθούσε τους Εβραίους (προσπαθώντας να ξαναχτίσει ακόμα και το Ναό τους) ενώ ταυτόχρονα εδίωκε τους Χριστιανούς. Επομένως, οι Ν/Π αντιφάσκουν, διότι ακόμα και το ίνδαλμά τους ο βυζαντινός Αυτοκράτωρ Ιουλιανός ξεχώριζε, θεωρητικά και έμπρακτα, Χριστιανούς και Ιουδαίους. Ο Ιουλιανός όχι μόνο έκανε αυτά τα πράγματα, αλλά έγραφε κι αυτά: «(...)Πάντοτε σέβομαι τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ [«ἀεὶ δὲ προσκυνῶν τὸν θεὸν Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ..»], οι οποίοι (...) σεβάστηκαν ένα θεό ευμενή σε μένα (...) γιατί είναι ένας μεγάλος και πανίσχυρος θεός [«μέγας τε ὢν πάνυ καὶ δυνατός»] (..). Γιατί δε μιμείσθε τον Αβράαμ ανεγείροντας προς τιμή του βωμούς, κτίζοντας θυσιαστήρια και λατρεύοντάς τον, όπως εκείνος, με ιερές τελετές» (Κατά Γαλιλαίων, 45 (354b)). Ευμενής ο Γιαχβέ στον Ιουλιανό. Μέγας και Πανίσχυρος θεός ο Γιαχβέ, γράφει ο Ιουλιανός. Γι' αυτό και ο Ιουλιανός τον προσκυνά και δεν τον βρίζει, όπως κάνουν οι Νεοπαγανιστές. Σέβεται κι αυτόν ακόμη τον Αβραάμ. Μήπως είναι σιωνιστής ο Ιουλιανός;
Με ποιους, τέλος πάντων, είχαν φτιάξει κοινό μέτωπο οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι; Και εναντίον ποιων; Μήπως σύναψε συμμαχία ο άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας με τους Αλεξανδρινούς Εβραίους; Αφού αυτοί ήταν εχθροί του. Μήπως σύναψε συμμαχία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με τους Εβραίους της Αντιόχειας; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά του Ιουλιανού; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά των ειδωλολατρών αυτοκρατόρων που εδίωκαν τον Χριστιανισμό; Μήπως έφτιαξαν Χριστιανοί και Εβραίοι κοινό μέτωπο κατά των Περσών ή των Αράβων, επί βασιλείας Ηρακλείου; Μήπως σχημάτισαν κοινό μέτωπο κατά των Οθωμανών ή των Σταυροφόρων; Η ιστορία διαβεβαιώνει ότι όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο «εβραιο-χριστιανικό» μέτωπο-συμμαχία, αλλά ότι αντίθετα, οι Ειδωλολάτρες ήταν εβραϊκότεροι των Χριστιανών.
Ορισμένοι αρχαιολάτρες θα απαντήσουν ότι ο Παγανισμός όπως και ο Ιουδαϊσμός ήταν δυο πανάρχαιες παραδόσεις, οπότε η συμμαχία τους κατά του Χριστιανισμού είναι απολύτως δικαιολογημένη, αφού ένωσαν τις δυνάμεις τους κατά της «χριστιανικής παραχάραξης» των δύο αυτών παραδόσεων. Θα είχαν, οι αρχαιολάτρες αυτοί, κάποιο δίκαιο, αν δεν αποκαλούσαν ταυτόχρονα «εβραιόψυχους» (προφανώς με υβριστική διάθεση) τους Χριστιανούς. Τέτοια είναι η υποκρισία τους, που και τους «εβραιόψυχους Χριστιανούς» χτυπούν, αλλά και με τους, προφανώς επίσης «εβραιόψυχους», Ιουδαίους συμμαχούν. Δηλαδή πολεμούν τους «εβραιόψυχους» συμμαχώντας με «εβραιόψυχους». Τέτοια είναι η σοβαρότητά τους και η λογική τους. Από τη μια θεωρούν απόδειξη αθλιότητας να είσαι (κατά την κρίση τους πάντα) «εβραιόψυχος», αλλά από την άλλη συμμαχούν με τους (εφόσον είναι «εβραιόψυχοι» κι αυτοί) Ιουδαίους, τους οποίους καμώνονται ότι σέβονται ως αρχαία παράδοση. Οι Νεοπαγανιστές «σέβονται» αυτό (την «εβραιοψυχία») που, ταυτοχρόνως, θεωρούν φύσει άθλιο και άξιο ύβρεως! Θα άξιζε να αναρωτηθούμε, πέραν τούτων, αν είναι ακραία (φασιστική) ή μη, η νεοπαγανιστική αντίληψη ότι είναι ύβρη (κι όχι κάτι το φυσιολογικό, όπως και η ελληνικότητα, η κινεζικότητα κ.λπ.) η εβραϊκότητα-«εβραιοψυχία».
Εβραίος θεωρείται αυτός που έχει κάνει περιτομή και δέχεται τον μωσαϊκό νόμο. Ένας Κινέζος στην καταγωγή κάνοντας περιτομή κι ασπαζόμενος τον Ιουδαϊσμό γίνεται Εβραίος. «Ακόμη κι αν δεν είναι Ιουδαίοι, οι Χριστιανοί είναι ιουδαϊκή αίρεση», λένε οι Νεοπαγανιστές. Πρέπει να εξετάσουμε τι συνιστά «ιουδαϊκή αίρεση». Οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, στα χρόνια του Χριστού, αποτελούσαν δυο αντιμαχόμενες ιουδαϊκές θρησκευτικές ομάδες, με δογματικές διαφορές μεταξύ τους, ωστόσο και οι δύο θεωρούνταν Ιουδαίοι, επειδή έκαναν περιτομή, δέχονταν το μωσαϊκό νόμο και προσεύχονταν στο Ναό. Υπήρχαν δηλαδή δύο ιουδαϊκές «αιρέσεις». Όσο κι αν ήταν «αιρέσεις», ωστόσο γινόταν αποδεκτές, η μία από την άλλη, ως «ιουδαϊκές αιρέσεις», ως ιουδαϊκές θρησκευτικές ομάδες. Οι Χριστιανοί όμως, ούτε περιτομή κάνουν, ούτε δέχονται τον μωσαϊκό νόμο, ούτε προσεύχονται στη συναγωγή, ούτε γίνονται δεκτοί εκεί και κυρίως, δεν γίνονται – παρά τις διαφορές τους, – αποδεκτοί ως Ιουδαίοι από τους Ιουδαίους, κατά τον ίδιο τρόπο που οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι γίνονταν αποδεκτοί. Δεν είναι, λοιπόν, τμήμα και αίρεση του Ιουδαϊσμού. Θα δείξουμε σε άλλο κεφάλαιο ότι ο Ιουδαϊσμός αποτελεί παραστράτημα της λατρείας του Θεού της Π.Δ., διότι κι εκεί φανερώνεται η τριαδικότητά του. Άρα δεν είναι ιουδαίοι οι Χριστιανοί, αλλά οι Εβραίοι ξεστράτησαν από την Π.Δ.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν ούτε «Εβραιομουσουλμάνοι» και συνεπώς ούτε «εβραιοχριστιανοί», ο Ιουλιανός ήταν εβραϊκότερος των Χριστιανών, οι βασικές προϋποθέσεις για να είσαι Ιουδαίος, η περιτομή και η προσέλευση στη συναγωγή, δεν υπάρχουν, δεν υπήρξε κανένα «εβραιο-χριστιανικό» μέτωπο εναντίον των Ειδωλολατρών˙ αντίθετα, υπήρξε «εβραιο-παγανιστικό» μέτωπο εναντίον των Χριστιανών. Συνεπώς θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο, αν κάναμε λόγο για εβραιο-παγανιστές και Ιουδαιοπαγανισμό, από πού κι ώς πού είναι εβραϊσμός ο Χριστιανισμός;
Ίσως εδώ αναφέρουν οι αρχαιόπληκτοι ότι ο Χριστιανισμός είναι Εβραϊσμός διότι ακολουθεί την εβραϊκή κοσμογονία κι όχι την αρχαιοελληνική. Σ' αυτό έχουν δίκαιο, με μια (ή δύο) μικρή διαφορά, την οποία θέλουν να ξεχνούν: η αρχαιοελληνική αντίληψη ότι ο χρόνος είναι κυκλικός και ότι ο Κόσμος είναι άναρχος και αιώνιος, έχει απορριφθεί. Αντίθετα, η «εβραϊκή» (ακριβέστερα: βιβλική) αντίληψη ότι ο χρόνος είναι γραμμικός κι ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε αιώνιος, ούτε άναρχος, ούτε χωρικά άπειρος έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Συνεπώς πέρα απ' το ότι οι Χριστιανοί δεν παραδέχονται ότι είναι «εβραϊκή» και «μη θεόπνευστη» η κοσμογονία της Π.Δ. – δεν τίθεται θέμα απόρριψης της αρχαιοελληνικής αντίληψης επειδή είναι αρχαιοελληνική (παγανιστική), αλλά διότι απλούστατα είναι λανθασμένη και αντίθετα η βιβλική είναι θεόπνευστη. Ο Χριστιανισμός απέρριψε εξαρχής τα λανθασμένα, όπως αποδείχτηκαν και επιστημονικά πλέον,– της Αρχαιότητας, διότι είναι θεόπνευστος. Οι αρχαιολάτρες λοιπόν κρατάνε από την αρχαιοελληνικότητα αυτά που έχουν απορριφθεί επιστημονικά και κατηγορούν ως «εβραιόψυχους» όσους τα απορρίπτουν. Πρόκειται, δηλαδή, για νευρωτικό σωβινισμό: τα λανθασμένα της Αρχαίας Ελλάδας γίνονται το «σύμβολο της Ελληνικότητας». Εκτός κι αν πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι π.χ. την Γη την βαστάζει κάποιος Άτλαντας, αλλιώς είμαστε «προδότες εβραιόψυχοι».
Όσο για το υστερικό επιχείρημα «βγάλτε την εθνική θρησκεία των εβραίων από τα σχολεία αλλιώς είστε προδότες», η αλήθεια είναι πολύ απλή: η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι «απλώς» εθνικό βιβλίο των Εβραίων, όπως δεν είναι «εθνικό βιβλίο των Σαουδαράβων» το Κοράνι, ούτε εθνική θρησκεία τους ή ιστορία του εβραϊκού έθνους, αλλά πρόλογος στην Καινή Διαθήκη και ιστορία της δημιουργίας και πτώσης του ανθρώπου και επέμβασης του Θεού υπέρ αυτού. Το όνομα «Ισραήλ» εμφανίζεται μόνο μετά τον Ιακώβ, άρα η Π.Δ. δεν πραγματεύεται με «την εβραϊκή ιστορία», όταν εξιστορεί τα γεγονότα από τον Αδάμ ώς και τον Αβραάμ. Η ιουδαϊκή θρησκεία χρησιμοποιεί την Καμπάλα και το Ταλμούδ πολύ περισσότερο απ’' ό,τι τα βιβλία της Π.Δ. των οποίων ο αριθμός είναι διαφορετικός απ’ ό,τι στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Είναι εξωπραγματικό να θεωρείται ότι τα παιδιά του Αβραάμ είναι μόνο οι Εβραίοι και άρα ο Θεός του Αβραάμ είναι «ο Θεός μόνο των Εβραίων». Με την ίδια λογική και οι Άραβες ως βιολογικοί απόγονοι του Αβραάμ θα έπρεπε να θεωρούνται Εβραίοι. Δεν ακούστηκε ποτέ κανένας Νεοπαγανιστής ν' αποκαλεί «Εβραιομουσουλμάνους» τους Μουσουλμάνους. Γιατί άραγε; Θεωρούν οι Νεοπαγανιστές πως η Π.Δ. είναι η εθνική θρησκεία των Εβραίων και πως ο Θεός της Π.Δ. είναι, σύμφωνα με την ίδια την Π.Δ., αποκλειστικά εβραϊκός. Τότε τι έχουν να πουν για τα παρακάτω εδάφια;
ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΒ’ 3, «καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς.»
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΛΒ’ 8, Όταν έδινε ο Ύψιστος στο κάθε έθνος τη χώρα του, όταν χώριζε τους ανθρώπους, των λαών τα σύνορα τα όρισε, ανάλογα με τους αγγέλους τους.
Γ’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Η’ 41, Ακόμα κι έναν ξένο, που δεν ανήκει στο λαό σου, τον Ισραήλ, αλλά ήρθε από κάποια χώρα μακρινή επειδή άκουσε για σένα, 42 πόσο μεγάλος είσαι και πόσο μεγάλη, πόσο ακαταμάχητη είναι η δύναμή σου, αν έρθει και προσευχηθεί στο ναό αυτό, 43 άκουσέ τον κι αυτόν εσύ, Κύριε, από τον ουρανό όπου κατοικείς, και δώσε’ του ό,τι σου ζητήσει. Έτσι θα σε γνωρίσουν όλα τα έθνη της γης και θα σε σέβονται (...).
ΤΩΒΙΤ ΙΓ’ 10, Έθνη πολλά θα ‘ρθουν από μακριά, τ’ο όνομα του Κυρίου του Θεού για να τιμήσουν˙ (...) γενιές ατελείωτες θα σου προσφέρουν τη χαρά τους.
ΤΩΒΙΤ ΙΔ’ 6, Όλα τα έθνη θα επιστρέψουν εκεί για να προσφέρουν λατρεία στον Κύριο, τον αληθινό Θεό, και τα είδωλά τους θα τα θάψουν στη γη. Όλα τα έθνη θα δοξάζουν τον Κύριο.
ΨΑΛΜΟΙ ΚΑ’ 28, Θα θυμηθούν και θα γυρίσουνε στον Κύριο όλα τα πέρατα της γης˙ και θα τον προσκυνήσουν οι οικογένειες όλες των λαών.
ΨΑΛΜΟΙ ΛΒ’ 13, ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος, εἶδε πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων·
ΨΑΛΜΟΙ ΞΣΤ’ 5, Να χαίρονται όλα τα έθνη και να’ αγάλλονται γιατί κρίνεις με’ ευθύτητα την οικουμένη, και κατευθύνεις όλα τα έθνη πάνω στη γη.
ΨΑΛΜΟΙ ΠΕ’ 9, Όλοι οι λαοί που έκανε θα ‘'ρθούν να σε προσκυνήσουν εμπρός σου Κύριε˙ και θα δοξολογήσουν τ'’ όνομά σου.
ΨΑΛΜΟΙ 95, 7, Προσφέρετε στον Κύριο, λαοί όλων των χωρών, προσφέρετε στον Κύριο τη δόξα και τη δύναμη.
ΨΑΛΜΟΙ 97, 4 Στον Κύριο αλαλάξτε ολόκληρη η γη! 9 Γιατί έρχεται τη γη να κρίνει, την οικουμένη να την κρίνει με δικαιοσύνη και τους λαούς με τιμιότητα.
ΣΟΦΩΝΙΑΣ Γ’ 9, «Μετά από αυτά», λέει ο Κύριος, «θα μεταστρέψω τους λαούς και θα εξαγνίσω τα χείλη τους για να προσεύχονται όλοι στ’' όνομά μου κι όλοι να με λατρεύουν με μια καρδιά. 10 Από τη μακρινή Αιθιοπία, οι διασκορπισμένοι του λαού μου θα '‘ρθούν και θα μου φέρουν προσφορές».
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Β’ 15, Έθνη πολλά τη μέρα εκείνη θα προσκολληθούν σ’ εμένα και θα γίνουν λαός μου.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Η’ 21, «Οι κάτοικοι της μιας πόλης θα πηγαίνουν στην άλλη και θα λένε: "πάμε γρήγορα να προσευχηθούμε στον Κύριο, ν'’ αναζητήσουμε τον Κύριο του σύμπαντος!" 22 Έτσι θα έρχονται πολλοί λαοί και δυνατά έθνη για να αναζητήσουν τον Κύριο του σύμπαντος στην Ιερουσαλήμ και να προσευχηθούν σ’' αυτόν».
ΜΑΛΑΧΙΑΣ Α’ 11, «Από την ανατολή μέχρι τη δύση μεγάλη είναι η φήμη μου ανάμεσα στα έθνη», λέει ο Κύριος. «Σε κάθε τόπο προσφέρεται λιβάνι σ'’ εμένα και θυσίες καθαρές, γιατί είμαι μεγάλος ανάμεσα στα έθνη».
ΗΣΑΐΑΣ Β’ 3, [εν ταις έσχαταις ημέραις] ...πορεύσονται ἔθνη πολλὰ καὶ ἐροῦσι· δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ, καὶ ἀναγγελεῖ ἡμῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ πορευσόμεθα ἐν αὐτῇ· ἐκ γὰρ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ ῾Ιερουσαλήμ. 4 καὶ κρινεῖ ἀναμέσον τῶν ἐθνῶν καὶ ἐλέγξει λαὸν πολύν, καὶ συγκόψουσι τὰς μαχαίρας αὐτῶν εἰς ἄροτρα καὶ τὰς ζιβύνας αὐτῶν εἰς δρέπανα, καὶ οὐ λήψεται ἔθνος ἐπ᾿ ἔθνος μάχαιραν, καὶ οὐ μὴ μάθωσιν ἔτι πολεμεῖν.
(Μτφ: 3 Εκεί θα τρέχουν έθνη πολλά. «Εμπρός», θα λένε, «ας ανεβούμε στο όρος του Κυρίου, στον οίκο του Θεού του Ιακώβ, το δρόμο του να μας διδάξει για να τον ακολουθούμε». 4 Αυτός θα κρίνει ανάμεσα σε πολλούς λαούς˙ το δίκιο θ’ αποδώσει σε έθνη δυνατά. Τότε τα ξίφη τους θα τα σφυρηλατήσουν σε άροτρα και τις λόγχες τους σε δρεπάνια. Ξίφος δεν θα σηκώνει το ένα έθνος ενάντια στο άλλο και πια δε θα μαθαίνουν να πολεμούν)
ΗΣΑΐΑΣ ΙΑ’ 10, Σαν έρθει εκείνη η μέρα, το βλαστάρι από τη ρίζα του Ιεσσαί εκεί θα στέκεται για τους λαούς σημαία. Τα έθνη θα ‘ρχονται να του ζητάνε συμβουλή και κατοικία τους θα είν’ η δόξα του Κυρίου.
ΗΣΑΐΑΣ ΙΗ’ 7, Θά ‘'ρθει όμως καιρός δώρα να προσφερθούν στον Κύριο του σύμπαντος από αυτόν τον υψηλόκορμο και μελαψό λαό, που είναι’ από πάντα τρομερός (...).
ΗΣΑΐΑΣ ΙΘ’ 19, Την ημέρα εκείνη θα υπάρχει μες στην Αίγυπτο ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο και μια στήλη ιερή αφιερωμένη σ’' εκείνον κοντά στα σύνορά της. 20 Θα είναι το σημείο που θα μαρτυρεί την παρουσία του Κυρίου του σύμπαντος στη χώρα εκείνη. Όταν οι Αιγύπτιοι θα καταπιέζονται και θα ζητήσουν απ'’ τον Κύριο να τους βοηθήσει, αυτός θα τους στείλει έναν σωτήρα, που θα τους υπερασπιστεί και θα τους σώσει. 21 Έτσι, ο Κύριος εκείνη την ημέρα θ’ αποκαλυφθεί στους Αιγυπτίους˙ κι αυτοί θα τον γνωρίσουν ποιος είναι. Τότε θα τον τιμήσουν προσφέροντας μόνο σ’' αυτόν θυσίες και προσφορές. Θα κάνουν τάματα σ'’ αυτόν και θα τα εκπληρώσουν. 25 εὐλογημένος ὁ λαός μου ὁ ἐν Αἰγύπτῳ καὶ ὁ ἐν ᾿Ασσυρίοις καὶ ἡ κληρονομία μου ᾿Ισραήλ.
ΗΣΑΐΑΣ ΚΓ’ 17, Έπειτα από τα εβδομήκοντα αυτά έτη, θα επισκεφθή ο Θεός την Τύρον και θα αποκαταστήση πάλιν αυτήν εις το αρχαίον μεγαλείον της.
ΗΣΑΐΑΣ ΚΕ’ 6, Ο Κύριος του σύμπαντος θα ετοιμάσει πάνω στο όρος Σιών για όλους τους λαούς συμπόσιο με τα πιο νόστιμα εδέσματα. 7 Εκεί πάνω στο βουνό, θα καταργήσει το πένθιμο πέπλο, που όλους σκεπάζει τους λαούς (...).
ΗΣΑΐΑΣ ΜΕ’ 22, Στραφείτε σ’' εμένα για να σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης, γιατί εγώ είμαι ο Κύριος, κι άλλος Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει.
ΗΣΑΐΑΣ ΝΕ’ 5, έτσι τώρα κι εσείς θα προσκαλέσετε έθνη που δε γνωρίζατε, κι έθνη που δε σας γνώριζαν σ’' εσάς θα τρέξουν˙ (...).
ΗΣΑΙΑΣ ΝΣΤ' 3, Ας μην ειπή ο αλλοεθνής, ο μη Ιουδαίος, ο οποίος εν τούτοις ευρίσκεται πλησίον του Κυρίου˙ θα με ξεχωρίση, λοιπόν, και θα με απομακρύνη ο Κύριος από τον λαό του. (...). 6 Και τους αλλοεθνείς, τους μη Ιουδαίους, οι οποίοι ευρίσκονται κοντά εις τον Κύριον θα τον υπηρετούν και να αγαπούν το όνομα του Κυρίου, να είναι εις αυτόν πιστοί δούλοι (...) 7 αυτούς εγώ θα τους οδηγήσω και θα τους εισαγάγω εις το άγιόν μου όρος. Θα τους ευφράνω εις τον οίκον της προσευχής μου, εις τον ναόν μου. Τα ολοκαυτώματά των και αι άλλαι θυσίαι των, θα είναι ευαρέστως δεκταί επάνω εις το θυσιαστήριόν μου. Διότι ο οίκος μου θα αναγνωρισθή και θα διακηρυχθεί οίκος προσευχής δι’' όλα ανεξαιρέτως τα έθνη.
ΗΣΑΐΑΣ ΞΣΤ’ 18, κἀγὼ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὸν λογισμὸν αὐτῶν ἐπίσταμαι, ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου. 19 Καὶ καταλείψω ἐπ’ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσεὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω, οἳ οὐκ ἀκηκόασί μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασί μου τὴν δόξαν, καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι.
(Μτφ. Βιβλικής Εταιρίας: 18 Ο Κύριος λέει: «Έρχεται καιρός, που όλα τα έθνη, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, θα τα συνάξω και θα ‘'ρθούνε, για να δουν τη δόξα μου. 19 Σημείο θα τους δώσω της εξουσίας μου. Αυτούς που θα '‘χουν διασωθεί θα τους στείλω στα έθνη να διακηρύξουνε τη δόξα μου: στη Θαρσείς, στην Πουλ, στην Λουδ, στη Μεσέχ, στην Τουβάλ και στην Ιαυάν, σε χώρες μακρινές, που τίποτα δεν έχουν μάθει για μένα, ούτε έχουν δει τη δόξα μου». Μτφ Κολιτσάρα: 18 Εγώ γνωρίζω τας σκέψεις και τα έργα αυτών, θα έλθω, δια να συγκεντρώσω όλα τα έθνη και όλας τας γλώσσας της γης˙ και θα έλθουν και θα ίδουν την δόξαν μου. 19 Θα κάμω και θα δώσω εις αυτούς θαυμαστά γεγονότα, θα αποστείλω από αυτούς σεσωσμένους εις τα έθνη, εις Θαρσείς και Φουδ και Λουδ και Μοσόχ, εις Θοβέλ και εις την Ελλάδα και εις τας μακράς νήσους της Μεσογείου και τα παράλια, προς ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν μέχρι σήμερον ακούσει το Όνομά μου ούτε και έχουν ίδει την δόξαν μου. Οι απόστολοί μου αυτοί θα κηρύξουν την δόξαν μου εις τα έθνη.)
ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΙΣΤ’ 19, Σε σένα θα ‘'ρθούν οι λαοί από τα πέρατα της γης (...).
ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΛΘ’ 27, «Τότε θα τους χρησιμοποιήσω για να φανερώσω σε πολλά έθνη ότι εγώ είμαι άγιος Θεός».
Βλέπουμε ότι ο Θεός της Π.Δ. διακηρύσσει πως είναι Θεός όλων των ανθρώπων κι όχι μόνο των Εβραίων. Ο Γιαχβέ δεν ξεχωρίζει τους αλλοεθνείς, τα έθνη θα τον λατρεύουν και θα παύσουν οι πόλεμοι, ευλογεί δια μέσου του Αβραάμ όλους τους λαούς κι όχι μόνο τους Εβραίους και δέχεται ευμενώς όλους τους λαούς. Μερικοί θα υποστηρίξουν πως απλώς ο Γιαχβέ επιζητά την κυριαρχία του Ισραήλ επί των υπόλοιπων λαών, την υποδούλωσή τους δηλαδή. Ο Γιαχβέ όχι απλώς δεν ξεχωρίζει τον αλλοεθνή, αλλά θα κρίνει όλους τους λαούς με ευθύτητα και με δικαιοσύνη. Πώς θα γινόταν να υπάρξει δικαιοσύνη και παράλογη υποδούλωση στο Ισραήλ; Δεν προφητεύεται ούτε υπονοείται υποδούλωση στο Ισραήλ, λοιπόν.
ΓΕΝΕΣΙΣ Θ’ 27, «Ας αυξήση και ας πλατύνη ο Θεός την γενεάν και τας χώρας του Ιάφεθ και ας βάλη αυτόν να κατοική εις τας Χώρας του Σημ, ο δε Χαναάν ας γίνη υπηρέτης του».
Βλέπουμε ότι ο «κακός θεός των Εβραίων», όχι απλώς δεν επιδιώκει την υποδούλωση της γης στους Εβραίους, αλλά φτάνει στο σημείο να ευλογήσει τη γενιά του Ιάφεθ – (Ιαπετού), γενάρχη των Ελλήνων, προφητεύοντας ότι οι απόγονοί του θα φτάσουν ώς τις χώρες του Σημ (κι όχι το αντίθετο, οι Σημίτες να φτάσουν ώς τις χώρες του Ιάφεθ), γενάρχη των Σημιτών, και θα έχει τον Χαναάν ως υπηρέτη του. Τέτοιος ανθελληνισμός. Και τί να πει κανείς για το ΗΣΑΐΑΣ ΞΣΤ’, 19, στο οποίο ο Θεός προφητεύει την κήρυξη του Ευαγγελίου στην Ελλάδα;
Πώς γίνεται, αφού η Π.Δ. είναι εβραϊκό βιβλίο, να υπάρχει βιβλίο ολόκληρο με τίτλο «Ρουθ», όνομα κάποιας, η οποία ήταν μη Ισραηλίτισσα; Πώς γίνεται να είναι η Π.Δ. «εβραϊκό βιβλίο», αφού ένα βιβλίο της, το «Ιώβ» αναφέρεται στον αλλοεθνή, μη Ισραηλίτη Ιώβ; Αφού η Π.Δ. είναι εβραϊκό βιβλίο, τότε γιατί ανάμεσα στους Δίκαιους της συγκαταλέγονται αλλόφυλοι όπως ο Ιώβ, η Ρούθ, η Ραάβ κ.ά.; Στο αίμα του Δίκαιου Δαβίδ έρρεε αίμα Μωάβ (Μωαβίτης), γιατί η πρόγιαγιά του ήταν η Ρουθ (ΡΟΥΘ Δ’, 17).
Το Β’ και Γ’ βιβλίο των Μακκαβαίων πρωτογράφτηκαν οπωσδήποτε στα ελληνικά, βιβλία όπως η Σοφία Σολομώντος, έχουν επιρροές από την ελληνική φιλοσοφία και ορολογία, ενώ συζητάται ακόμη αν τα βιβλία Εσδρά, Νεεμίας κ.ά. πρωτογράφτηκαν στα ελληνικά (F. Millar, The problem of Hellenistic Syria στο Hellinism in the East).
«Η Π.Δ., ως βιβλίο που περιέχει την προσδοκία του Λυτρωτού και όλη τη σχετική προετοιμασία, είναι βιβλίο των Χριστιανών και όχι των απορριψάντων τον Μεσσία-Χριστόν Εβραίων» (...) «Το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι όλως δευτερεύον και εύκολα αποσυνδέεται από την πίστη». (...) «Μπορεί, συνεπώς, οι Εβραίοι να καυχώνται για το γεγονός ότι στο χώρο τους, ιστορικά, πραγματοποιήθηκαν τα θαυμάσια του Θεού στην Π.Δ. Αυτοί όμως είναι τελείως ξένοι προς αυτά, αφού τα απέρριψαν» (π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία; εκδ. Αρμός, σ. 97, 98, 99).
Αλλά, θα σταθούμε στο ζήτημα της ομοιότητας της (Ορθόδοξης Π.Δ.) και της Εβραϊκής Βίβλου (Μασσοριτικό κείμενο). Ως γνωστό, η μετάφραση στα ελληνικά της Π.Δ. έγινε από τους ίδιους τους Εβραίους, με μεγάλη προσοχή και επισημότητα. Το ελληνικό κείμενο των Ο’' θεωρήθηκε από τους Ιουδαίους, τόσο της Παλαιστίνης όσο και της Αλεξάνδρειας, ως θεόπνευστο και οι Ιουδαίοι Αλεξανδρείς κάθε χρόνο γιόρταζαν την επέτειο της μετάφρασης. Όπως μάς λέει ο Φίλωνας «ἀνὰ πᾶν ἔτος ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ἄγεται κατὰ τὴν Φάρον νῆσον, εἰς ἣν οὐκ Ἰουδαῖοι μόνον, ἀλλὰ καὶ παμπληθεῖς ἕτεροι διαπλέουσι, τό τε χωρίον σεμνύνοντες, ἐν ᾧ τὸ πρῶτον τὸ τὴς ἑρμηνείας ἐξέλαμψε». Στη συνέχεια, όμως, όταν οι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τη μετάφραση των Ο'’ και αποδείκνυαν τα σχετικά με την εμφάνιση του Χριστού, οι Ιουδαίοι άρχισαν να μην θεωρούν την μετάφραση των Ο’' θεόπνευστη και από τον 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν νέες μεταφράσεις του αρχικού εβραϊκού κειμένου στα ελληνικά. Ο σκοπός τους ήταν να αλλάξουν τα τμήματα εκείνα που μιλούσαν ξεκάθαρα για τον Μεσσία ή τουλάχιστον να τα κάνουν να φαίνονται λιγότερο σχετικά με τον Χριστό ως Μεσσία. Αλλά επιπλέον, οι Ιουδαίοι άρχισαν να συκοφαντούν τη μετάφραση των Ο'’ (που οι ίδιοι είχαν φτιάξει) και μάλιστα το Ταλμούδ λέει: «καταραμένη είναι η μέρα όταν οι εβδομήντα σοφοί μετέφρασαν το Νόμο στα ελληνικά για τον βασιλιά της Αιγύπτου. Εκείνη η μέρα είναι παρόμοια με την ημέρα κατά την οποία το Ισραήλ έφτιαξε το χρυσό μοσχάρι ως ειδωλολατρικό θεό».
Βλέπουμε, ότι οι Ιουδαίοι από τη μια πανηγύριζαν για τη μετάφραση των Ο'’, την αποδέχονταν όλοι, σε Παλαιστίνη και Διασπορά, ως εξίσου έγκυρη με το αρχικό εβραϊκό κείμενο, αλλά όταν είδαν πως δεν τους συνέφερε, όχι απλώς την συκοφάντησαν και την απέρριπταν φτιάχνοντας άλλες, κομμένες και ραμμένες στα αντιχριστιανικά μέτρα τους, μεταφράσεις, αλλά καταράστηκαν και την ημέρα της μετάφρασης! Κι όλα αυτά, επειδή δεν ήθελαν να παραδεχτούν, πως το κείμενο που θεωρούσαν θεόπνευστο, μιλούσε για το Χριστό. Στο τέλος, στο διάστημα μεταξύ 2ου μ.Χ. και 8ου μ.Χ. αι. ολοκλήρωσαν τις μεταφράσεις τους φτιάχνοντας το λεγόμενο Μασσοριτικό κείμενο, το οποίο έχει (εκτός από τις διαφορές στον αριθμό των βιβλίων) μεγάλες διαφορές με το ελληνικό κείμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ουσιαστικά 1) οι Εβραίοι άλλα παραδεχόντουσαν πριν και άλλα μετά, 2) τα κείμενα της Π.Δ. διαφέρουν πολύ σε Ιουδαίους και Ορθόδοξους. Φωνηεντίζοντας το αρχικό μασσοριτικό, μετά τον 1ο μ.Χ. αι. οι ραββίνοι επέφεραν αλλαγές στο αρχικό κείμενο, το οποίο είχαν μεταφράσει οι Εβδομήκοντα. Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, ενώ επί 500 περίπου χρόνια (3ος π.Χ. –ως 2ος μ.Χ. αι.) δέχονταν ως θεόπνευστη τη μετάφραση, ξαφνικά, όχι μόνο την απέρριψαν, αλλά και παραποίησαν το νόημα χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις από αυτές που υπήρχαν στα αρχικά κείμενα. Οι ουσιαστικές ή ανούσιες διαφορές μεταξύ του Ορθόδοξου κειμένου των Ο’' και του Ιουδαϊκού Μασσοριτικού είναι χιλιάδες.
Τίθεται το ερώτημα: πώς μπορεί ο Χριστιανισμός να είναι «αίρεση του Ιουδαϊσμού», τη στιγμή που ο Ιουδαϊσμός έπαψε να δέχεται όσα δεχόταν; Αποδεικνύεται, λοιπόν, αβάσιμη η άποψη των πολυθεϊστών και των εθνικιστών ελληνοκεντρικών, περί συμμαχίας Χριστιανών-Ιουδαίων και περί «εβραϊκής αίρεσης», απλώς επειδή και οι δύο θρησκείες έχουν το «ίδιο» κείμενο, τη στιγμή που αυτό διαφέρει τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.
Όσο για τη διδασκαλία των αρχαίων μύθων, ποτέ κανείς Χριστιανός δεν έφερε αντίρρηση. Άλλωστε, αυτοί διδάσκονταν (Όμηρος και Πίνδαρος) και στα Ρωμαίικα «Γυμνάσια-Λύκεια» της βυζαντινής εποχής. Βέβαια, το ελληνικό κράτος όντως διδάσκει τόσο τον Όμηρο, όσο και αποσπάσματα από άλλους ποιητές, οπότε γιατί διαμαρτύρονται οι Νεοπαγανιστές; Ίσως επειδή ο Πλάτων πρότεινε να μην διδάσκονται πολλά τμήματα του Ομήρου και των άλλων ποιητών, και ακριβώς γι' αυτό, κατηγορούν το ελληνικό κράτος ως «ανθελληνικό» διότι, αντίθετα από ό,τι προτείνει ο Πλάτων, αυτό διδάσκει όλο τον Όμηρο στα δημόσια σχολεία! Ίσως επειδή ο «ανθέλληνας» Μέγας Βασίλειος προτρέπει τους νέους να διαβάζουν τον «δάσκαλο όλων των αρετών», όπως αποκαλούσε ο ίδιος τον Όμηρο.
Οι αρχαιολάτρες θεωρούν ότι οι Έλληνες Ορθόδοξοι εξιουδαΐζονται και προπαγανδίζουν τον εβραϊκό πολιτισμό. Η αλήθεια είναι πως οι Ορθόδοξοι δεν δέχονται ότι η Παλαιά Διαθήκη και οι προφήτες με τις προφητείες τους συνιστούν «εβραϊκό πολιτισμό»˙ και δεν το δέχονται, διότι πιστεύουν ότι αυτά είναι θεόπνευστα, δηλαδή προϊόντα θεϊκής επέμβασης κι όχι εβραϊκής φαντασιοπληξίας (και συνεπώς δεν δέχονται τον όρο «εβραιόψυχοι»). Αν οι Ορθόδοξοι δεν τα πίστευαν ως θεόπνευστα, οι ισχυρισμοί των αρχαιολατρών, ότι οι Ορθόδοξοι είναι «εβραιόψυχοι» θα ήταν απολύτως σωστοί. Τότε οι Ορθόδοξοι Έλληνες θα έμοιαζαν με τους Ειδωλολάτρες «Γραικύλους» του 2ου π.Χ., που έγλυφαν τους Ρωμαίους κατακτητές (ως γνωστόν οι θεοί των κατακτητών Λατίνων και των κατεκτημένων Ελλήνων ταυτίζονταν). Οι αρχαιόπληκτοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδικούν τους Ορθόδοξους, διότι κάνουν πως δεν γνωρίζουν (ενώ στην πραγματικότητα το γνωρίζουν) ότι ο μόνος λόγος που οι Ορθόδοξοι δέχονται την Π.Δ. και τις προφητείες της είναι ότι τις θεωρούν θεόπνευστες κι όχι ως ανθρώπινο πνευματικό δημιούργημα των Εβραίων, κι ότι ερμηνεύουν μη εθνικιστικά, όπως οι προφήτες, την επέμβαση του Θεού στον κόσμο της Π.Δ. Αν π.χ. οι Ορθόδοξοι του 4ου αι. μ.Χ. εισήγαγαν εβραϊκά πολιτιστικά στοιχεία μη θρησκευτικά, όπως π.χ. αλφάβητο, χορούς, γλώσσα, πολιτειακή οργάνωση κ.λπ. τότε δε θα έπρατταν σωστά. Αυτό βέβαια δεν συνέβη˙ κι άλλωστε είναι η συγκεκριμένη προφητική, μη εθνικιστική παράδοση, την οποία αποδέχονται οι Ορθόδοξοι, κι όχι οι υπόλοιπες εθνικιστικές, φαρισαϊκές, ραββινικές, ταλμουδικές, σιωνιστικές κ.λπ. εβραϊκές παραδόσεις. Αλλά και η άποψη των δήθεν «φιλοχριστιανών» αρχαιολατρών, ότι οι Ορθόδοξοι είναι ανυποψίαστα θύματα της εβραϊκής συνωμοσίας για εξιουδαϊσμό της Γης και προωθούν άθελα τους τον εβραϊκό πολιτισμό, πέραν του ότι βασίζεται στο αναπόδεικτο επιχείρημα πως η πίστη των Ορθόδοξων δεν είναι θεόπνευστη, καταρρίπτεται από την καταφανή, όπως αποδείξαμε παραπάνω, αντίθεση μεταξύ Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού.
Από πού πήραν οι αρχαιολάτρες το δικαίωμα και την εξουσία να διαχωρίζουν το λαό και να κρίνουν αυτοί ποιος είναι και ποιος δεν είναι Έλληνας; Αυτοί οι λίγοι Νεοπαγανιστές είναι «πραγματικοί Έλληνες», ενώ οι υπόλοιποι (που είναι είτε Χριστιανοί είτε άθεοι-άθρησκοι) είναι σύμφωνα με τα λεγόμενά τους νόθοι και μη αυθεντικοί Έλληνες; Δηλαδή, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είναι Έλληνες, παρά μόνο μια ασήμαντη μειοψηφία νεοπαγανιστών; Φαίνεται αυτοί οι αρχαιολάτρες, ως «καθαρόαιμοι Έλληνες» απονέμουν πιστοποιητικά ελληνικότητας, ανάλογα με τη θρησκεία που έχει ο καθένας.
Επειδή υπάρχουν κάποιοι αρχαιολάτρες ελληνοκεντρικοί, οι οποίοι ζητούν από την διοίκηση της Εκκλησίας να αφαιρέσει την Παλαιά Διαθήκη από τις Γραφές, προκύπτουν δύο ερωτήματα:
1) Αφού οι ίδιοι είναι άθεοι ή άθρησκοι και πάντως μη Ορθόδοξοι, με ποιο δικαίωμα ζητούν από μια θρησκεία με την οποία δεν έχουν πλέον καμμία σχέση, να αλλάξει τα ιερά βιβλία της; Αν αυτοί είναι μη Ορθόδοξοι, έχουν κάθε δικαίωμα να μη θεωρούν την Π.Δ. δικό τους «ιερό βιβλίο», αλλά από πού κι ώς πού, με ποια αρμοδιότητα ανακατεύονται σε ζητήματα ξένης προς αυτούς θρησκείας; Δεν θα ήταν γελοίο (και ίσως φασιστικό), αν οι Ορθόδοξοι Έλληνες απαιτούσαν από τους Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες να πάψουν να έχουν το Κοράνι ως ιερό τους βιβλίο, π.χ. επειδή αυτό προφητεύει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από το Ισλάμ;
2) Γνωρίζουν ότι ακολουθούν το παράδειγμα του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζισμού εν γένει, ο οποίος ήθελε ακριβώς το ίδιο, ενώ ήταν αντιχριστιανός ήθελε να αποβληθεί η Π.Δ. από το Χριστιανισμό; Γιατί δεν κοιτάζουν τα χάλια τους, λοιπόν, και δεν ασχολούνται με τα δικά τους , αντί να ζητούν από τους Χριστιανούς να διαστρεβλώσουν την πίστη τους;
Συνεπώς:
1) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο «εθνικιστής» Θεός κατατρέχει τον υπεράνω όλων «εκλεκτό Λαό» του, όταν ο τελευταίος παραβαίνει τη Διαθήκη. Αδυνατούν να επεξηγήσουν απειλές και τιμωρίες απευθυνόμενες προς έναν λαό, ο οποίος υποτίθεται πως «έλαβε από το Θεό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει».
2) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο «εθνικιστής» Θεός συγχωρεί τους μη Ιουδαίους Νινευίτες και κρίνει λαούς και άτομα βάσει των πράξεων τους.
3) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να αρνηθούν ότι ο Θεός κρίνει και δρα με βάση ηθικά κριτήρια και ανεξαρτήτως καταγωγής του κρινόμενου, ενώ οι «θεοί» τους είναι τελείως ανθρωπομορφικοί και δεν έχουν απολύτως κανένα ηθικό κριτήριο.
4) Οι επικριτές της Π.Δ. αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο Ιουλιανός τιμούσε τους Ιουδαίους και αντιπαθούσε τους Χριστιανούς, αφού υποτίθεται ότι Ιουδαίοι και Χριστιανοί είναι ένα και το αυτό.
5) Οι επικριτές της Π.Δ. έχοντας το αναπόδεικτο δόγμα ότι ο Θεός της Π.Δ. ενδιαφέρεται μόνο για τους Εβραίους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν στίχους στους οποίους ο Θεός καλεί σε μετάνοια όλους τους λαούς. 6) Οι επικριτές της Π.Δ. θέλουν να την βγάλει η Εκκλησία από την Αγία Γραφή, όχι γιατί θέλουν να απο-εβραιοποιηθεί η Εκκλησία, ώστε τάχα να την συμπαθήσουν, αλλά για να γίνει η Καινή Διαθήκη άρριζη, ο Χριστιανισμός εμφανιζόμενος από το πουθενά, κι ο Ιησούς Χριστός να γίνει ακόμη ένας από τους πολλούς προφήτες-θαυματοποιούς των διάφορων θρησκειών. Ξέρουν πολύ καλά το σχέδιο που ακολουθούν. Γι’' αυτό και ο Δαυλός από τη μια ζητά επισήμως (!) από την Εκκλησία της Ελλάδος «να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη» (εν μέρει ή εν όλω) από την Αγία Γραφή, ώστε να χαρούν «οι Έλληνες» (δηλαδή ο εκδότης του Δαυλού, Δ. Λάμπρου, και οι φίλοι του) και τάχα να δουν με καλό μάτι την Εκκλησία της Ελλάδας, ενώ από την άλλη γράφει σε εξώφυλλο ενός άλλου τεύχους του «δεν στέκει ο Χριστιανισμός δίχως την εβραϊκή βίβλο».
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου