Ζητείται Επίσκοπος.

Κύριε Διευθυντά,
 

Δεν πρόλαβαν να περάσουν 2 μήνες από την βδελυρή επίσκεψι του Πάπα στην Κωνσταντινούπολι και έχουμε νέες προκλήσεις του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
 

Κατά την επίσκεψί του στη Γαλλία μετείχε εσπερινής ακολουθίας, στην Παναγία των Παρισίων, μετά του Καρδιναλίου των Παρισίων, φορώντας το ωμοφόριό του. Τα ίδια έγιναν και στον ιστορικό ναό του Στρασβούργου, ενώ απηύθυνε συμπροσευχές με τους εκπροσώπους των ρωμαιοκαθολικών, προτεσταντικών, ευαγγελικών και αγγλικανικών «εκκλησιών» και με τους εκπροσώπους των εκκλησιών της Ρωσίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος.
 

Όλη η πανσπερμία των αιρετικών συνόδευσε τον Πατριάρχη εν πομπή μέχρι την έξοδο του Ναού, ενώ τον συνόδευαν τα μεγάλα αρμόνια του καθεδρικού Ναού με τις χορωδιακές ψαλμωδίες του.
 

Έχει μπει στο εκκλησιαστικό πρωτόκολλο, πλέον, σε κάθε επίσκεψι του Πάπα της Ανατολής, να καταπατούνται οι Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν την συμπροσευχή μετά των αιρετικών.
 

Κι ενώ η κατρακύλα του Λατινόφρονος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει τέλος ούτε σταματημό, στο περιβάλλον της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας «φύλλο δεν κουνιέται». Μία ανεξήγητη αδράνεια βασιλεύει και μία φοβερή άπνοια επικρατεί. Ουδέν κινείται. Τα πάντα είναι νεκρά η ναρκωμένα.
 

Οι, εις «τύπον και τόπον Χριστού» ευρισκόμενοι, επίσκοποι έχουν ως πρότυπό τους τον επίσκοπο των Σάρδεων (Αποκ. 3,1), ο οποίος όνομα είχε ότι ζου­σε ενώ πνευματικά ήταν νεκρός.
 

Φορούν τα εγκόλπια και τους σταυρούς τους, κρατούν τις αρχιερατικές ράβδους τους και ως «χρυσοστόλιστοι και μιτροφορούντες Μήδοι σατράπες της εποχής του Δαρείου, ποιούντες διάφορες άκοσμες και επιτηδευμένες κινήσεις» ανέρχονται εις τον επισκοπικόν θρόνον.
 

Δύο λέοντες βρίσκονται στη βάσι του δεσποτικού θρόνου, για να θυμίζουν στους ανερχομένους επισκόπους, ότι πρέπει να είναι λέοντες, όχι προς τους κατώτερούς τους κληρικούς και νεωκόρους, αλλά προς τους ασεβείς και αιρετικούς και αθέους και ισχυρούς του κόσμου τούτου.
 

Πρέπει να είναι λέοντες προς τους αιρετικά φρονούντες συνεπισκόπους τους, αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες.
 

Κι όμως, φωνή δεν ακούγεται. Όχι βρυχηθμός λέοντος, αλλά ούτε λάκτισμα κυναρίου. Όλοι τους είναι «ως κύνες ενεοί» κατά τον Ησαΐα 56:10 «οι ου δυνήσονται υλακτείν», ποιμενικοί κύνες άφωνοι, που δεν γαυγίζουν, για να προστατεύσουν το ποίμνιο από τους λύκους και τους ληστές.
 

Λοιπόν, «ήλθον εις την Ιεράν Σύνοδον και ουκ ην επίσκοπος» θα έλεγε σήμερα ο Ησαΐας, εάν επισκεπτόταν τη Μονή Πετράκη, όπως επισκέφθηκε παλαιά τα Ιεροσόλυμα και ανεφώνησε «ήλθον και ουκ ην άνθρωπος».
 

Δεν υπάρχει επίσκοπος. Φοβερόν! Ούτε ένας δεν διαμαρτύρεται για τα τεκταινόμενα εις βάρος της Ορθοδοξίας.
 

Φωνάζουν για το νομοσχέδιο περί εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, φωνάζουν, φωνάζουν υπέρ η κατά για το ποιός έχει το πάνω χέρι στις «Νέες Χώρες», φωνάζουν για «ψύλλου ζητήματα», και για τα θέματα της Ορθοδοξίας βασιλεύει «άκρα του τάφου σιωπή». Ως ιχθύες και ως βάτραχοι και ως λαγωοί. «Άγιοι»… σιώπιοι!!!
 

Λοιπόν, ζητείται επίσκοπος.
 

Επίσκοπος με ανδρικό και προφητικό φρόνημα.
 

Επίσκοπος με ορθόδοξη πίστη.
 

Επίσκοπος ευαίσθητος στις δογματικές παρεκκλίσεις.
 

Επίσκοπος που να τηρεί τους όρκους που έδωσε κατά την ώρα της χειροτονίας του.
 

Επίσκοπος που να ελέγξη και να επιτιμήση τους κακοδοξούντας αρχιερείς, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες.
 

Επίσκοπος, ο οποίος, εφαρμόζοντας τους ιερούς κανόνες θα σταματήση το μνημόσυνο των Λατινοφρόνων Βαρθολομαίου και Χριστοδούλου.
 

Επίσκοπος με φόβο Θεού και πατερική συνείδησι.
 

Ας μη φορά μίτρα, εγκόλπια, σταυρούς και όλα τα συναφή της κοσμικής αυτοκρατορικής αμφιέσεως.
 

Ας μη είναι χρυσοστόλιστος και αδαμαντοπλουμιστός.
 

Ένα απλό ωμοφόριο αρκεί.
 

Μόνο να έχη αποστολικό ήθος, ορθόδοξο πιστεύω και βίωμα.
 

Θα βρεθή άραγε; Ας το ελπίσουμε και ας προσευχηθούμε εκτενώς να μας τον χαρίση.».
 

Μετά τιμής
 

Ευαγγελία Νικολαΐδου
 

(Περιοδικό «Ιερά Παρακαταθήκη», τ. 16/ Μάρτιος 2007).

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr