Στόν Βούλγαρο ἱερέα Ἰβάν Ντζ., πού ἀπελπίζεται λόγω τῶν ἀθεϊστῶν.

Αρχ/σκόπου Αχρίδος Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κουράγιο, τίμιε πατέρα. Δέν κτυποῦν βροντές ἀπό κάθε σύννεφο. Γράφετε, πώς ἄθεοι στή Βουλγαρία ἔφτιαξαν σύλλογο καί πώς δημόσια ἐπιτίθενται στήν πίστη τοῦ Θεοῦ καί χλευάζουν τά χριστιανικά ἱερά. Καί τοῦτο σᾶς φέρνει ἑως τήν ἀπελπισία. Κατεβάστε ἄλλη μία φορά τό βλέμμα βαθιά μέσα στήν καρδιά σας καί δεῖτε, ἐάν ἡ δική σας προσωπική πίστη εἶναι δυνατή. Ἀφοῦ ἡ ἀπελπισία εἶναι καρπός ὀλιγοπιστίας, καί ὄχι πραγματικῆς εὐσέβειας. Ὁ εὐσεβής ἄνθρωπος ἐπιτυχημένα μάχεται ἐναντίον τῆς ἀπελπισίας μέ τή βοήθεια τῆς πίστης ὡς ἀκαταμάχητου ὅπλου.

Ἡ μοναξιά εἶναι ἡ δοκιμαστική πέτρα: ἐρευνῆστε τόν ἑαυτό σας καί τήν πίστη σας ὅταν εἶστε μόνος. Ὅσο καί ἄν ὁ ἄθεος σηκώνεται καί καμαρώνει μπροστά ἀπό τούς ἀνθρώπους, στή μοναξιά αἰσθάνεται ἀπελπισμένος. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μέ πίστη ἀκόμα καί στίς στιγμές τῆς μοναξιᾶς αἰσθάνεται τόν ἐρχομό τῆς δύναμης καί τῆς χαρᾶς. Μήν φοβᾶσαι ποτέ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι βγῆκαν ἀπό τό φρούριο τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἐπιτίθενται ἀπ᾿ ἔξω. Κάθε χτύπημά τους ἰσχυροποιεῖ τούς βράχους τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐκείνους τούς ἀποδυναμώνει. Θυμήσου τόν Παῦλο στά Βαλκάνια, μόνος του στή μέση τοῦ σκότους τῶν παγανιστῶν καί τῆς λύσσας τῶν Ἑβραίων. Χτυπημένος καί διωγμένος δέν ἀπελπιζόταν. Ὅσο συνεισέφερε ὁ λόγος του γιά νά ἐξαπλωθεί ὁ χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν καί τά χτυπήματα τῶν ἐχθρῶν. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δῆθεν ἔσβηναν τή θεϊκή φλόγα περισσότερο τή φούντωναν. Τοῦτο τό μυστικό οἱ ἄθεοι δέν τό ξέρουν, καί δέν θά τό ξέρουν ποτέ. Πλανῶνται νομίζοντας, ὅτι τό ἔργο τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά γκρεμιστεῖ μέ τά ἴδια μέσα ὅπως καί τό ἀνθρώπινο ἔργο. Ἡ θεϊκή φλόγα τῆς ἀγάπης, κατεβασμένη ἀπό τόν Χριστό ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ, θά μποροῦσε νά συσκοτισθεῖ μόνο ἀπό κάποια πιό δυνατή φλόγα ἀγάπης. Καί ποῦ βρίσκεται τούτη ἡ πιό δυνατή φλόγα; Ποῦ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στούς ἄθεους; Ὅλη ἡ ὁρμή τους εἶναι ἀπό τό ζωολογικό βασίλειο, καί ὄχι ἀπό τό οὐράνιο. Ἀλλά μέ τή ζωολογία ὁ Χριστός δέν νικιέται.

Θυμηθεῖτε τόν Ἰουλιανό τόν Παραβάτη, πῶς ἀπό τόν βασιλικό θρόνο, ὁπλισμένος μ᾿ ὅλα τά γήινα ὅπλα, ξεκίνησε πόλεμο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Φοβήθηκαν ὁ Βασίλειος καί ὁ Ἀθανάσιος; Ὄχι, ἀλλά προφήτευσαν στόν παραβάτη βασιλιά τή σύντομα ἐπερχόμενη καί ντροπιαστική κατάρρευση. «Συννεφάκι εἶναι θά περάσει!» ἔλεγε ὁ Ἀθανάσιος στό ποίμνιό του. Καί πέρασε γρήγορα, ὅπως περνοῦν ὅλα τά σύννεφα τῆς ἀθεΐας, «νεφέλαι ὑπό λαίλαπος ἐλαυνόμεναι» (Β΄ Πέτρ. β΄: 17), κατά τόν λόγο τοῦ ἀπόστολου Πέτρου.

Ἀκόμα θυμηθεῖτε τούς μάρτυρες τῆς Ζαγορᾶς. Ἡ ἀρχαία Ζαγορά ὑπῆρξε ἡ περηφάνια τῆς Ὀρθοδοξίας στά Βαλκάνια! Οἱ μάρτυρές της δολοφονήθηκαν, ἀλλά δέν ἡττήθηκαν. Ὡς νικητές ἐκεῖνοι καί σήμερα ἐμπνέουν τόν βουλγαρικό λαό μέ τόν ἡρωισμό τῆς πίστης καί τῆς θυσίας, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἀπό τά βουνά τῆς Ρίλα τόν περιβάλλει μέ τή δύναμη, ἐνῶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τοῦ Τρνόβο εὐλογοῦν ἀπό τό βασίλειο τοῦ Χριστοῦ μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἐσεῖς εἶστε νέος ἱερέας καί δέν θυμάστε τίς βουλγαρικές φρικαλεότητες, πού στήν ἐποχή τους τράνταζαν τήν καρδιά καί τή συνείδηση ὄχι μόνο τῆς ὀρθόδοξης Ρωσίας ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης. Ἀλλά, θά ὑπάρχουν στή Βουλγαρία, νομίζω, ἀκόμα ἀρκετοί ἄνθρωποι ἐπιζῶντες, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν αὐτόπτες μάρτυρες αὐτῶν τῶν φρικαλεοτήτων, ἀπό τίς ὁποῖες ἡ ὄμορφη βουλγαρική χώρα βάφτηκε μέ τό αἷμα τῶν χριστιανῶν. Καί ἀφοῦ τό ἀχόρταγο σπαθί τῶν Ὀθωμανῶν δέν μπόρεσε νά ταρακουνήσει τήν πίστη τοῦ βουλγάρικου λαοῦ, θά μπορέσουν τά κενά λόγια; Ἄραγε θά μπορέσουν νά τόν ταρακουνήσουν οἱ ἔρημες ὑποσχέσεις τοῦ ζωολογικοῦ Παραδείσου στή γῆ ἐκείνων τῶν ἀπελπισμένων, οἱ ὁποῖοι ἀποσχιζόμενοι ἀπό τή μεγάλη ψυχή τοῦ λαοῦ τους ξεκίνησαν τή μετανάστευση τῆς ψυχῆς τους, γιά νά ἀγοράσουν στόν ἑαυτό τους ψυχή ἀπό κάποιους ἄψυχους στή δύση τοῦ ἡλίου; Τήν ἀγόρασαν, ἀλλά νεκρή. Ἄραγε λοιπόν, οἱ ζωντανοί θά φοβηθοῦν τούς νεκρούς; Ὄντως, ὄχι. Ὁ βουλγάρικος λαός μπορεῖ νά ἀκούσει ἀριστερά καί δεξιά αὐτούς τούς καινούργιους δασκάλους εὐτυχίας χωρίς τόν Θεό, ἀλλά στό τέλος ἀποφασιστικά θά φύγει ἀπ᾿ αὐτούς, θά προσκολληθεῖ στόν Χριστό καί, ὅπως ὁ Πέτρος, μετανιωμένα θά κραυγάσει: «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰωάν. στ': 68).

Εἰρήνη σέ σᾶς καί χαρά ἀπό τόν Κύριο!

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…» Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ») 

Πηγή: alopsis.gr