Έλα, Κυριάκο, μην αργείς.

Έλα, Κυριάκο, ετοιμάσου. Είναι 19 Νοεμβρίου σήμερα. Σε περιμένουν στο νησί του πόνου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε θυμούνται. Σε τιμούν και σε εξυμνούν. Θυμούνται εκείνη την περήφανη απάντηση που έδωσες στους Άγγλους δυνάστες όταν σου φώναξαν να βγεις από το κρησφύγετο: «Όχι, δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Εκείνοι οι δειλοί, ακολούθησαν τον άνανδρο τρόπο. Εκείνο το «όχι» σου, έκλεισε μέσα του όλες τις μεγάλες αξίες της ανθρωπότητας. Πώς το είπε ο τεράστιος Μόντης; «Εκείνο τ’ «όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ, ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει». Για τον Αυξεντίου το είχε γράψει βεβαίως, αλλά ουδόλως διαφέρει από το δικό σου.
 

Έλα, Κυριάκο, μην αργείς. Σε περιμένουν για να σε τιμήσουν (οι υποκριτές). Εκείνο το παγερό μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958, οι αποικιοκράτες δεν γνώριζαν. Εσύ, όμως, ήσουν συνειδητοποιημένος. Είχες αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθούσες. Ήταν αυτός που έγραφες στα συγγράμματά σου: «Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής». Κι εσύ επέλεξες τον ωραιότερο. Το θάνατο για τη λευτεριά της πατρίδας. Έντεκα μήνες νωρίτερα προετοίμαζες τους γονείς σου: «Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα». Εκείνο το αγέρωχο «μολών λαβέ» το οποίο φώναξες εκείνο το μεσημέρι σε έστειλε στο πάνθεον της Ιστορίας, μαζί με άλλους τιτάνες που ακολούθησαν το ίδιο αιματοβαμμένο μονοπάτι, τον Αυξεντίου, τους λεβέντες του Αχυρώνα κ.α. Το αίμα σου πότισε τη ράχη του παλικαρόβουνου.
 

Ο Πενταδάκτυλος συγκλονίστηκε. Ούτε κι αυτός άντεχε τόσο ηρωισμό στη ράχη του. Πού να ξέρατε, όμως, κι αυτός κι εσύ ότι, 16 χρόνια μετά, στις ίδιες βουνοπλαγιές θα έρρεε και πάλι αίμα ελληνικό. Κάποια άλλα παλικάρια θα άφηναν κι αυτά την ψυχή τους εκεί. Προδομένα κι αυτά όπως κι εσύ. Πού να ήξερες ότι εκεί δίπλα στην τρύπα της λεβεντιάς, εκεί που ακόμη και οι αετοί δίσταζαν να πετάξουν από δέος, θα έφτιαχναν οι βάρβαροι τη σημαία της ντροπής. Την ώρα που κάποιοι μεγαλόσχημοι σήμερα θα σε εξυμνούν, το ξέρεις, το παλικαρόβουνο θα κλαίει. Ίσως προφητικά να επέλεξες τη θυσία σου στο Δίκωμο. Εκεί δίπλα από τη μούτζα. Αυτή μας αρμόζει.
 

Έλα, Κυριάκο, ετοιμάσου να ακούσεις σήμερα όσους θα θυμηθούνε την κορυφαία πράξη του απόλυτου ηρωισμού, του απόλυτου πατριώτη: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα». Ακόμη και ο Άγγλος στρατάρχης μαρμάρωσε. Μισό εκατομμύριο λίρες είχε μέσα το βαλιτσάκι που σου πρότεινε. Αγόραζες ολόκληρη την Κύπρο τότε. Έστρεψες, όμως, την πλάτη και κοίταξες κατάματα την αρετή, τα ιδανικά και την τιμή. Πού να ήξερες ότι, έκτοτε, οι επόμενες γενιές λάτρεψαν την επική απάντησή σου, διαγράφοντας το «ου». Αφοσιώθηκαν ψυχή τε και σώματι στον αγώνα περί χρημάτων. Ακόμη και σήμερα, παρά το ότι μετέτρεψαν το νησί σε χώρο ερειπίων, πολλοί στρατευμένοι στον ίδιο «αγώνα» παραμένουν. Ξεπουλούν και ψυχές και πατρίδες. Ακόμη και στο διάβολο…
 

Έλα, Κυριάκο, μην αργείς. Έχουν φορέσει τα γιορτινά τους οι ταγοί (οι τιποτένιοι) και σε περιμένουν. Να δεις που θα θυμηθούν κι αυτό που έλεγες: «Αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη». Θα σου κρύψουν, όμως, την αλήθεια. Δεν θα σου ομολογήσουν ότι έκοψαν τον ομφάλιο λώρο. Σήμερα δεν πεθαίνουμε ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Κύπρο. Σήμερα μάθαμε απλώς να ζούμε. Ταπεινωμένοι το 1974, το 2013… Μάθαμε να ζούμε με σκυφτό το κεφάλι. Πάψαμε προ πολλού να μιλάμε για λευτεριά. Μιλάμε μόνο για υποφερτή λύση. Και ξέρεις τι προτάσσουμε; Τα χρήματα. Την ανάγκη για καλύτερη οικονομία. Αυτό κατάντησε να είναι το μεγάλο, το σπουδαίο «όραμά» μας. Πριν από έξι δεκαετίες έγραφες: «Δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι. Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της». Τόσο προφητικός ήσουν. Αυτό θα ήταν αρκετό. Τίποτα περισσότερο. Και, όμως, φαντάζει τόσο μακρινό… Η διχόνοια δεν μας αφήνει ούτε καν αυτό να διεκδικήσουμε. Τι τραγικό. Οι τιμές σήμερα προς εσένα συμπίπτουν με το δηλητήριο που χύνουν αυτές τις μέρες οι πολιτικάντηδες στο μαθητόκοσμο. Του προσφέρουν αρρωστημένο φανατισμό. Δεν μάθαμε τίποτα από την κερκόπορτα που άνοιξε η διχόνοια…
 

Λοιπόν, Κυριάκο, τελειώνοντας από τους ύμνους που θα ακούσεις σήμερα, ξέρω, θα σκύψεις ξανά το κεφάλι. Θα πάρεις πάλι την ανηφοριά. Θα ανεβείς ξανά τα σκαλοπάτια που ακολούθησες για να φτάσεις στο πάνθεον των αθανάτων. Εκεί που αρμόζει να βρίσκονται μοναδικές ψυχές, μοναδικά παλικάρια, μοναδικοί ήρωες… Η καρδιά σου, όμως, θα παραμείνει λαβωμένη. Θα συνεχίσει να περιμένει την ημέρα εκείνη που το παλικαρόβουνο θα μπορέσει να ανασηκώσει τη ράχη του και να αποσείσει τους βαρβάρους. Τη μέρα που μπορέσει να σβήσει τη σημαία της ντροπής δίπλα στο ηρωικό κρησφύγετό σου. Ξέρω, θα συνεχίσεις κάθε 19 Νοεμβρίου να επιστρέφεις αναζητώντας την ελπίδα. Αυτήν αναζητάμε κι εμείς. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχουν ήρωες να μας καθοδηγήσουν στα τιμημένα μονοπάτια της ανδρειωμένης ψυχής τους και στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της Ελευθερίας. Απέμειναν μόνο οι νάνοι…
 

Γ. Καλλινίκου
Φιλελεύθερος

 

Πηγή: stoxos.gr