Με αφορμή ένα σημείο της προηγούμενης ανάρτησης όπου λέει ότι οι άνθρωποι προσευχονται στην εικόνα της Παναγίας για φωτισμό των μαθητών και καλή πρόοδο,θυμήθηκα ένα συμβάν από τη ζωή του Αγίου Σεργιου του Ράντονεζ.
"Οταν έγινε εφτά χρονών ο Βαρθολομαίος (Αγ.Σέργιος), οι γονείς του τον έστειλαν, μαζί με τον αδερφό του τον μεγαλύτερο, στο σχολείο της εκκλησίας. Ό πιο μεγάλος αδερφός του, ο Στέφανος, προχωρούσε καλά στα μαθήματα, μα ό Βαρθολομαίος δεν προόδευε καθόλου. Παρ' όλη την επιμέλεια καί την επιμονή πού έβαζε ό Βαρθολομαίος σε όλα του, τα μαθήματα του δεν πήγαιναν καθόλου καλά υπέφερε πολύ γι' αυτό, κι ό δάσκαλος τον τιμωρούσε από πάνω, ενώ οι γονείς του τον μάλωναν, στενοχωρημένοι. "Οταν έμενε μόνος του έβαζε τα κλάματα, μα ολ' αυτά ήταν δίχως κανένα όφελος.
Ιδού καί μια σκηνή άπ' την αγροτική ζωή του σπιτιού, πού έμεινε ζωντανή στη μνήμη του λαοϋ, παρόλον ότι έχουνε περάσει εξακόσια χρόνια από τότε. Είχαν αφήσει τα νέα πουλάρια ελεύθερα στο δάσος, οπού καί χάθηκαν. Ό πατέρας του Βαρθολομαίου τον έστειλε να βρεί τα χαμένα, πράγμα βέβαια πού δεν θα συνέβαινε για πρώτη φορά. Το παιδί θα είχε μάθει,οπωσδήποτε, να διατρέχει τα λειβάδια καί τα δάση, ή να περπατάει στις άκρολιμνιές του Ροστώβ, φωνάζοντας τα πουλάρια του, χτυπώντας τον αέρα με το καμτσίκι του πού σφύριζε, καί κουβαλώντας ίσως χαλινάρια καί σκοινιά μαζί του. Παρά τη μεγάλη αγάπη καί προτίμηση του στη μοναξιά, στον θεωρητικό βίο καί στην ονειροπόληση μέσα στους κόλπους της φύσεως, εκτελούσε πολύ ευσυνείδητα την εργασία πού του είχαν αναθέσει. Αυτό ήταν πού χαρακτήριζε πάντα τον βίο του αγίου Σεργίου.
Έκεΐ πού περπατούσε, βυθισμένος ο Βαρθολομαίος στους κάπως θλιμμένους στοχασμούς του, εξαιτίας των μαθημάτων του πού δεν προχωρούσαν, βρίσκει ξαφνικά έναν γέροντα Μοναχό να κάθεται κάτω από μια βελανιδιά. Δεν περίμενε μια τέτοια συνάντηση εδώ. Ό Γέροντας αυτός, πού ήταν ιερεύς, τον κατάλαβε από την πρώτη κιόλας ματιά καί τον ρώτησε τί τον απασχολούσε. Τότε ο Βαρθολομαίος πήρε θάρρος καί, με δάκρυα στα μάτια, του διηγήθηκε το προσωπικό του πρόβλημα με τα μαθήματα, ικετεύοντας τον να παρακαλέσει τον Κύριο να τον βοηθήσει.
Κάτω από την ίδια κείνη βελανιδιά, ό γέρων ιερέας γονάτισε καί προσευχήθηκε γι' αρκετή ώρα, έχοντας το πονεμένο παιδί στο πλάι του, πού απ'τους ώμους του κρέμονταν πάντα σκοινιά καί χαλινάρια. "Οταν τελείωσε ή προσευχή, ό άγνωστος Γέροντας έβγαλε από την τσέπη του ράσου του ένα κομμάτι ευλογημένο πρόσφορο καί του το έδωκε να το φάει: «Σου το δίνω —του λέει— ως ένα σημάδι της χάριτος, πού θα σε κάμει να κατανοείς βαθιά την Αγία Γραφή. Με τη χάρη του Θεού, θα ξεπεράσεις τ' αδέρφια σου καί τους φίλους σου!»
Ιδού καί μια σκηνή άπ' την αγροτική ζωή του σπιτιού, πού έμεινε ζωντανή στη μνήμη του λαοϋ, παρόλον ότι έχουνε περάσει εξακόσια χρόνια από τότε. Είχαν αφήσει τα νέα πουλάρια ελεύθερα στο δάσος, οπού καί χάθηκαν. Ό πατέρας του Βαρθολομαίου τον έστειλε να βρεί τα χαμένα, πράγμα βέβαια πού δεν θα συνέβαινε για πρώτη φορά. Το παιδί θα είχε μάθει,οπωσδήποτε, να διατρέχει τα λειβάδια καί τα δάση, ή να περπατάει στις άκρολιμνιές του Ροστώβ, φωνάζοντας τα πουλάρια του, χτυπώντας τον αέρα με το καμτσίκι του πού σφύριζε, καί κουβαλώντας ίσως χαλινάρια καί σκοινιά μαζί του. Παρά τη μεγάλη αγάπη καί προτίμηση του στη μοναξιά, στον θεωρητικό βίο καί στην ονειροπόληση μέσα στους κόλπους της φύσεως, εκτελούσε πολύ ευσυνείδητα την εργασία πού του είχαν αναθέσει. Αυτό ήταν πού χαρακτήριζε πάντα τον βίο του αγίου Σεργίου.
Έκεΐ πού περπατούσε, βυθισμένος ο Βαρθολομαίος στους κάπως θλιμμένους στοχασμούς του, εξαιτίας των μαθημάτων του πού δεν προχωρούσαν, βρίσκει ξαφνικά έναν γέροντα Μοναχό να κάθεται κάτω από μια βελανιδιά. Δεν περίμενε μια τέτοια συνάντηση εδώ. Ό Γέροντας αυτός, πού ήταν ιερεύς, τον κατάλαβε από την πρώτη κιόλας ματιά καί τον ρώτησε τί τον απασχολούσε. Τότε ο Βαρθολομαίος πήρε θάρρος καί, με δάκρυα στα μάτια, του διηγήθηκε το προσωπικό του πρόβλημα με τα μαθήματα, ικετεύοντας τον να παρακαλέσει τον Κύριο να τον βοηθήσει.
Κάτω από την ίδια κείνη βελανιδιά, ό γέρων ιερέας γονάτισε καί προσευχήθηκε γι' αρκετή ώρα, έχοντας το πονεμένο παιδί στο πλάι του, πού απ'τους ώμους του κρέμονταν πάντα σκοινιά καί χαλινάρια. "Οταν τελείωσε ή προσευχή, ό άγνωστος Γέροντας έβγαλε από την τσέπη του ράσου του ένα κομμάτι ευλογημένο πρόσφορο καί του το έδωκε να το φάει: «Σου το δίνω —του λέει— ως ένα σημάδι της χάριτος, πού θα σε κάμει να κατανοείς βαθιά την Αγία Γραφή. Με τη χάρη του Θεού, θα ξεπεράσεις τ' αδέρφια σου καί τους φίλους σου!»
"Ολη τους ή άλλη συζήτηση, πέρ' απ' αυτό, μένει ένα μυστικό για όλους εμάς. Μα, στη συνέχεια, ό Βαρθολομαίος προσκάλεσε τον άγιο Γέροντα να επισκεφθεί το πατρικό σπίτι, οπού, κατά τη συνήθεια της οικογένειας, τον υποδέχτηκαν καί τον φιλοξένησαν πολύ φιλόφρονα. Σέ κάποια στιγμή ό επισκέπτης φώναξε το παιδί στο εκκλησάκι του σπιτιού καί του είπε να διαβάσει μεγαλόφωνα ψαλμούς του Δαβίδ. Το παιδί αρνήθηκε, λέγοντας γι' άλλη μια φορά πώς δεν ξέρει να διαβάζει. Ό γέρων ιερεύς επανέλαβε την εντολή, δίνοντας του το Ψαλτήρι. Καί τότε, ξαφνικά, παίρνοντας ό Βαρθολομαίος το εκκλησιαστικό βιβλίο, βάλθηκε να διαβάζει καί να διαβάζει τόσο καλά, πού οι γονείς του άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους, γεμάτοι έκπληξη καί απορία! "Οταν ήρθε ή ώρα, εκάλεσαν τον άγιο ιερομόναχο στο τραπέζι, οπού ή μητέρα του διηγήθηκε τα διάφορα θαυμαστά σημεία πού συνόδεψαν τη γέννηση καί τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού τους. Ό Γέροντας τους είπε, καί το επανέλαβε αρκετές φορές, πώς αυτό το παιδί τους θα καταλάβαινε καλύτερα καί θα ξεπερνούσε κατά πολύ τ' αδέρφια του στη μελέτη της Αγίας Γραφής. Καί πρόσθεσε, ακόμη: "Αυτό το νέο παιδί θα γίνει σίγουρα, στα χρόνια πού έρχονται, ένας ναός της Αγίας Τριάδος καί θα οδηγήσει σωστά τους πιστούς στην κατανόηση καί την εφαρμογή των θείων εντολών".
Από κείνη την ήμερα, ό Βαρθολομαίος άρχισε να διαβάζει, δίχως καμία δυσκολία, οποίο βιβλίο ή κείμενο καί να του δίνανε. Ό βιογράφος του, μάλιστα, μας βεβαιώνει, πώς άφησε πολύ πίσω τους άλλους συμμαθητές τoυ
Από το βιβλίο του Π.Β.Πάσχου, ''Ο μεγάλος άγιος της Ρωσιάς''εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ
Από κείνη την ήμερα, ό Βαρθολομαίος άρχισε να διαβάζει, δίχως καμία δυσκολία, οποίο βιβλίο ή κείμενο καί να του δίνανε. Ό βιογράφος του, μάλιστα, μας βεβαιώνει, πώς άφησε πολύ πίσω τους άλλους συμμαθητές τoυ
Από το βιβλίο του Π.Β.Πάσχου, ''Ο μεγάλος άγιος της Ρωσιάς''εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ
Πηγή: proskynitis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου