Ιερομονάχου Αλεξάνδρου
Η αριστερά εξ αρχής σχεδόν χωρίστηκε σε επιστημονική και ουτοπική. Στο συνέδριο του 1872 κυριάρχησε η διαμάχη ανάμεσα στη φράξια γύρω από τον Κάρολο Μαρξ, 1818-1883, που στήριζε την συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές και την φράξια γύρω από τον Μιχαήλ Μπακούνιν, που αντιτάχτηκε σε μια τέτοια συμμετοχή. Η φράξια αυτή έχασε την ψηφοφορία, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Μαρξ. Στο τέλος του συνεδρίου ο Μπακούνιν και διάφοροι άλλοι που ανήκαν στη φράξια του, αποβλήθηκαν για υποτιθέμενη συγκρότηση μυστικής οργάνωσης μέσα στη Διεθνή. Έτσι επήλθε οριστικός χωρισμός. Το σκουλήκι της συνομοσιωλογίας έκτοτε, ήταν η καραμέλα των σοβαρών Κομμουνιστικών κομμάτων απανταχού της γης!
Η μεν επιστημονική αριστερά είχε πατέρες τον Εβραίο Κάρολο Μαρξ, και τον Γερμανό Φρίντριχ Ένγκλες, 1820-1895. Η δε ουτοπική αριστερά είχε πατέρα τον Ρώσσο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν, 1814-1876. Εξ αυτών των δύο βασικών ρευμάτων, επιστημονικού σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και ουτοπικού σοσιαλισμού-Αναρχίας, προέκυψαν συγκυριακώς και ιστορικώς συμπτωματικά πολλά άλλα υποδυέστερα αλληλοακυρούμενα κινήματα θεωρητικού επιπέδου, ένοπλης πάλης, ακόμα και κινήματα πολέμων, κομμουνιστών κατά των Εθνών τους, όπως στην Πατρίδα μας τα έτη 1944-1949 και στην Ισπανία τα έτη 1936-1939.
Επιπλέον πολλές αριστερές τρομοκρατικές ομάδες δρούσαν και δρούν ακόμη σε διάφορα κράτη του κόσμου με θύματα αθώους πολίτες, π.χ. στο Νεπάλ όπου τώρα πια το Μαοϊκό κομμουνιστικό κόμμα χωρίστηκε σε έξι κομμάτια, στην Ινδία, στο Μπουτάν, στις Φιλιππίνες και στην Κολομβία. Παλαιότερα στην Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία αλλά και την Πατρίδα μας δρούσαν ένοπλες αριστερές τρομοκρατικές ομάδες οι οποίες κάποιοι ισχυρίζονταν ότι ήταν ελεγχόμενες από τον παρακράτος ή από την οργάνωση Κλάντο, χρηματοδοτούμενη ούσα από δυτικές χώρες, συγκεκριμένα για την οργάνωση Ερυθρές Ταξιαρχίες που έδρασαν στην Ιταλία.
Στην Ισπανία μάλιστα κατά την περίοδο 1933-36, σημειώθηκε το φαινόμενο της εφαρμογής της αχρήματης κοινωνίας που φαντάζονταν οι αναρχικές και κομμουνιστικές ένοπλες ομάδες, στις περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο τους. Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζώρτζ Όργουελ περιγράφει την κατάσταση που έζησε στις περιοχές αυτές, συμμετέχοντας στην αυτοαποκαλούμενη Δημοκρατική Πολιτοφυλακή των κομμουνιστών Ισπανών. Βασικά είδη ανάγκης έλειπαν απολύτως. Τα χρήματα δε τα οποία έπεφταν στα χέρια των αναρχικών, που δρούσαν κάπως αυτόνομα σε σχέση με τις λοιπές κομμουνιστικές ομάδες, καίγονταν μαζικά. Οι άμαχοι ήταν τα θύματα ενός παράλογου πολέμου που ξεκίνησαν οι αριστεροί Ισπανοί.
Η "εκτέλεση" του Χριστού από αναρχοκομμουνιστές της Ισπανίας: ένα απόσπασμα "εκτελεί" το άγαλμα της Ιερής Καρδιάς του Χριστού πυροβολώντας το. Το περιστατικό συνέβει στο Λόφο των Αγγέλων, 10 χλμ νότια της Μαδρίτης την 7η Αυγούστου 1936. Η φωτογραφία πρωτοδημοσιεύτηκε στην αγγλική εφημερίδα Daily Mail. Ανέκαθεν οι κομμουνιστές είχαν ένα μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα με τη θρησκεία γενικότερα και τους ιερείς ειδικότερα. Στην Ισπανία δεν είχαμε κάποια εξαίρεση, μέχρι να τελειώσει ο Ισπανικός Εμφύλιος οι δυνάμεις των κομμουνιστών "Δημοκρατικών" είχαν δολοφονήσει περίπου το 20% των κληρικών της χώρας (6.832 ιερείς)! Όποιος είχε συγγενή ρασοφόρο, ιερέα ή μοναχό, βαπτιζόταν φασίστας και τον εκτελούσαν οι αναρχικοί ή οι κομμουνιστές, αναλόγως ποιοί τον συλλάμβαναν πρώτοι. Αυτή ήταν η δημοκρατία των αριστερών.
Οι αριστεροί ως επί το πλείστον ήταν και είναι υπέρ της υλιστικής και διεθνιστικής θεώρησης της κοινωνικής πραγματικότητας, αν και ο Στάλιν εθνικοποίησε ουσιαστικώς την μπολσεβικική δικτατορία. Λόγω αυτής της ελευθεριακής εντός εισαγωγικών θεώρησης της ζωής, οι ανά τις δεκαετιές αριστεροί διαφωνούν και στον τρόπο επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Άλλοι δέχονται την σταδιακή κατάργηση του αστικού κράτους, αρχικώς μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, κατόπιν της δημιουργίας κομμουνιστικού συνοριακού κράτους και τέλος, της κατάργησης του οικονομισμού μέσω της ωρίμανσης του κομμουνισμού σε σοσιαλισμό. Δηλαδή την απόλυτη αταξική κοινωνία η οποία δεν χρησιμοποιεί χρήματα αλλά πορίζονται τα μέλη της μέσω ανταλλαγών ή διανομής αγαθών μέσω λαϊκών επιτροπών.
Ο Νικήτα Χρουτσώφ υποσχόταν στην Σοβιετική Ένωση την δεκαετία του '60, ότι εντός δέκα ετών θα είχε καταργηθεί το χρήμα στα πλαίσια των συναλλαγών μεταξύ των Σοβιετικών Κρατών! Το μόνο που πραγματοποίησε επί της διακυβέρνησης του ήταν η αναβίωση των βασανιστηρίων και των διωγμών κατά των Χριστιανών. Εγκλεισμoί σε ψυχιατρεία, υποχρεωτικό ηλεκτροσόκ μεχρι καταστροφής της προσωπικότητος, υποχρεωτική κατάποση χαπιών που οδηγούσαν ακόμα και στο θάνατο, φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί και άλλα πολιτισμένα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι βασισμένες στον υλιστικό αθεϊσμό κοινωνικές ιδέες της αριστεράς και οι βασισμένες στον φιλελεύθερο τραπεζικό κεφαλαιοκρατισμό ιδέες της δεξιάς, οδήγησαν ενίοτε σε πολεμικές συγκρούσεις και μόνιμη φορολόγηση των πτωχών. Παράδειγμα φέρουμε από το ταξίδι που είχε πραγματοποιήσει κάποτε ο αριστερός Χρόνης Μίσσιος στην τότε Σοβιετική Ένωση και είδε ένα ζευγάρι γυναικεία υποδήματα σε τιμή ίση με τον μηνιαίο μισθό εργάτη, βλέπε βιβλίο του, ''Χαμογέλα ρε τί σου ζητάνε''; Το ίδιο σημειώνεται και στον καπιταλιστικό κόσμο όπου αρκετά αγαθά είναι απρόσιτα στους πολλούς. Η διεθνιστική αριστερά και η δεξιά φιλελεύθερη οικονομία είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Αντιλαμβάνονται την ιστορία μόνο δια των μέσων παραγωγής και της διαχείρισης του πλούτου. Έχουν κοινό κεντρικό αντικείμενο τον οικονομισμό, όχι τον Άνθρωπο ή τον Θεό. Αποτελούν οικονομικά φιλοσοφικά συστήματα και όχι κοσμοθεωρίες όπως ιδιαιτέρως τονίζουν οι Μαρξιστές για την κοσμοθέαση του Καρόλου Μάρξ, τον οποίον κάποιοι οπαδοί του τοποθετούν υπεράνω ακόμη και του Αριστοτέλους!
Δεν έχουν πνευματικά ιδεώδη παρά μόνο ως μέσα προπαγάνδας, π.χ. ο Γεωργιανός Ιωσήφ Τζιουγκασβίλι, γνωστός ως Στάλιν, εφηύρε και χρησιμοποίησε τον ''Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό'' ως μέσον προπαγάνδας ώστε να επιβάλει την τέχνη που θα προήγαγε το οικονομικό μοντέλο και τον τρόπο σκέψης που εκείνος ήθελε. Βρήκε αφορμή μάλιστα να διώξει όσους καλλιτέχνες δεν ακολουθούσαν τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό του, ώς αντικαθεστωτικούς, αναθεωρητές και αστικώς εκφυλισμένους. Κάποιοι ζωγράφοι αυτοκτόνησαν βλέποντας να κάθονται τα έργα τους απούλητα και οι ίδιοι να φοβούνται να ζωγραφίσουν όσα επιθυμούσαν. Μάλιστα τα έκρυβαν στις σοφίτες ώστε όταν εισέβαλε στο σπίτι τους η μυστική αστυνομία να μην τα εντοπίσει... Κάποιοι ποιητές, όπως ο Ουκρανός Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, αυτοκτόνησαν αηδιασμένοι από το μίσος του σταλινισμού απέναντι στην ελεύθερη έκφραση της τέχνης και της σκέψης εν γένει.
(Πολλοί ένιωσαν προδομένοι διότι όσα έταζαν οι κομμουνιστές επαναστάτες, τα έκαναν με μεγαλύτερη μανία κατά των εργατών όταν απέκτησαν δύναμη και σταθερότητα στην εξουσία. Να αναφέρουμε μόνο ότι ο αποκαλούμενος πατερούλης των εργατών Στάλιν, διέμενε στα ανάκτορα του Τσάρου, του άρεσαν οι αμερικάνικες ταινίες γουέστερν και είχε ιδιωτικό κινηματογράφο για να βλέπει ταινίες με την παρέα του! Εννοείται ότι όποιος Σοβιετικός πολίτης τολμούσε να συζητήσει γι' αυτά τα φαινόμενα και γινόταν αντιληπτός, βρισκόταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκεντρώσεως να σπάει πέτρες μέχρι να πεθάνει από την πείνα, το κρύο ή το όπλο του δεσμοφύλακα. Επισης για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στην Ουκρανία επειδή οι μικρο-ιδιοκτήτες γής ήταν κατά της δικτατορίας του Στάλιν, αρνήθηκαν να παραδώσουν τη γη τους στο κόμμα για να γίνουν κρατικά, έτσι με απόφαση του ιδίου του πατερούλη των εργατών, το χειμώνα του 1932 προς 1933 δημεύθηκαν όλες οι παραγωγές των αγροτών. Τους κατασχέθηκαν από τον κόκκινο στρατό τα πάντα, μέχρι και το τελευταίο κιλό σιτάρι. Αποτέλεσμα περίπου 7.000.000 νεκροί από την πείνα, κάθε ηλικίας, βρέφη, παιδιά, ηλικιωμένοι... Αυτή η γενοκτονία δεν έγινε γνωστή παρά μόνο μετά το 1990. Δεν θα συμφωνήσει κάποιος οπαδός του Στάλιν με την ιστορία βεβαίως αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Δείτε εδώ βίντεο με ντοκουμέντα για τα εγκλήματα του κομμουνισμού εναντίον της ανθρωπότητος σε συνεργασία με τον Χίτλερ!)
Στον καπιταλιστικό κόσμο πάλι, η τέχνη κινείται με βάση τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Τί είναι εμπορεύσιμο και τί όχι, από αυτό εξαρτάται καθολικώς η πώληση ενός έργου τέχνης. Δεν καθορίζεται η αισθητική έλξης από ένα καλλιτέχνημα βάσει πνευματικών αφετηριών αλλά βάσει του τί προωθεί η αγορά τέχνης αυτήν ή την άλλην εποχή. Αναλόγως τί κενό υπάρχει την κάθε περίοδο στη αγορά τέχνης, προωθούνται και τα αντίστοιχα έργα από τους κατάλληλους ανθρώπους! Σκοπός κυρίως και πάντα είναι το μέγιστο κέρδος!
Ο Νικήτα Χρουτσώφ υποσχόταν στην Σοβιετική Ένωση την δεκαετία του '60, ότι εντός δέκα ετών θα είχε καταργηθεί το χρήμα στα πλαίσια των συναλλαγών μεταξύ των Σοβιετικών Κρατών! Το μόνο που πραγματοποίησε επί της διακυβέρνησης του ήταν η αναβίωση των βασανιστηρίων και των διωγμών κατά των Χριστιανών. Εγκλεισμoί σε ψυχιατρεία, υποχρεωτικό ηλεκτροσόκ μεχρι καταστροφής της προσωπικότητος, υποχρεωτική κατάποση χαπιών που οδηγούσαν ακόμα και στο θάνατο, φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί και άλλα πολιτισμένα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι βασισμένες στον υλιστικό αθεϊσμό κοινωνικές ιδέες της αριστεράς και οι βασισμένες στον φιλελεύθερο τραπεζικό κεφαλαιοκρατισμό ιδέες της δεξιάς, οδήγησαν ενίοτε σε πολεμικές συγκρούσεις και μόνιμη φορολόγηση των πτωχών. Παράδειγμα φέρουμε από το ταξίδι που είχε πραγματοποιήσει κάποτε ο αριστερός Χρόνης Μίσσιος στην τότε Σοβιετική Ένωση και είδε ένα ζευγάρι γυναικεία υποδήματα σε τιμή ίση με τον μηνιαίο μισθό εργάτη, βλέπε βιβλίο του, ''Χαμογέλα ρε τί σου ζητάνε''; Το ίδιο σημειώνεται και στον καπιταλιστικό κόσμο όπου αρκετά αγαθά είναι απρόσιτα στους πολλούς. Η διεθνιστική αριστερά και η δεξιά φιλελεύθερη οικονομία είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Αντιλαμβάνονται την ιστορία μόνο δια των μέσων παραγωγής και της διαχείρισης του πλούτου. Έχουν κοινό κεντρικό αντικείμενο τον οικονομισμό, όχι τον Άνθρωπο ή τον Θεό. Αποτελούν οικονομικά φιλοσοφικά συστήματα και όχι κοσμοθεωρίες όπως ιδιαιτέρως τονίζουν οι Μαρξιστές για την κοσμοθέαση του Καρόλου Μάρξ, τον οποίον κάποιοι οπαδοί του τοποθετούν υπεράνω ακόμη και του Αριστοτέλους!
Δεν έχουν πνευματικά ιδεώδη παρά μόνο ως μέσα προπαγάνδας, π.χ. ο Γεωργιανός Ιωσήφ Τζιουγκασβίλι, γνωστός ως Στάλιν, εφηύρε και χρησιμοποίησε τον ''Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό'' ως μέσον προπαγάνδας ώστε να επιβάλει την τέχνη που θα προήγαγε το οικονομικό μοντέλο και τον τρόπο σκέψης που εκείνος ήθελε. Βρήκε αφορμή μάλιστα να διώξει όσους καλλιτέχνες δεν ακολουθούσαν τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό του, ώς αντικαθεστωτικούς, αναθεωρητές και αστικώς εκφυλισμένους. Κάποιοι ζωγράφοι αυτοκτόνησαν βλέποντας να κάθονται τα έργα τους απούλητα και οι ίδιοι να φοβούνται να ζωγραφίσουν όσα επιθυμούσαν. Μάλιστα τα έκρυβαν στις σοφίτες ώστε όταν εισέβαλε στο σπίτι τους η μυστική αστυνομία να μην τα εντοπίσει... Κάποιοι ποιητές, όπως ο Ουκρανός Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, αυτοκτόνησαν αηδιασμένοι από το μίσος του σταλινισμού απέναντι στην ελεύθερη έκφραση της τέχνης και της σκέψης εν γένει.
(Πολλοί ένιωσαν προδομένοι διότι όσα έταζαν οι κομμουνιστές επαναστάτες, τα έκαναν με μεγαλύτερη μανία κατά των εργατών όταν απέκτησαν δύναμη και σταθερότητα στην εξουσία. Να αναφέρουμε μόνο ότι ο αποκαλούμενος πατερούλης των εργατών Στάλιν, διέμενε στα ανάκτορα του Τσάρου, του άρεσαν οι αμερικάνικες ταινίες γουέστερν και είχε ιδιωτικό κινηματογράφο για να βλέπει ταινίες με την παρέα του! Εννοείται ότι όποιος Σοβιετικός πολίτης τολμούσε να συζητήσει γι' αυτά τα φαινόμενα και γινόταν αντιληπτός, βρισκόταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκεντρώσεως να σπάει πέτρες μέχρι να πεθάνει από την πείνα, το κρύο ή το όπλο του δεσμοφύλακα. Επισης για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στην Ουκρανία επειδή οι μικρο-ιδιοκτήτες γής ήταν κατά της δικτατορίας του Στάλιν, αρνήθηκαν να παραδώσουν τη γη τους στο κόμμα για να γίνουν κρατικά, έτσι με απόφαση του ιδίου του πατερούλη των εργατών, το χειμώνα του 1932 προς 1933 δημεύθηκαν όλες οι παραγωγές των αγροτών. Τους κατασχέθηκαν από τον κόκκινο στρατό τα πάντα, μέχρι και το τελευταίο κιλό σιτάρι. Αποτέλεσμα περίπου 7.000.000 νεκροί από την πείνα, κάθε ηλικίας, βρέφη, παιδιά, ηλικιωμένοι... Αυτή η γενοκτονία δεν έγινε γνωστή παρά μόνο μετά το 1990. Δεν θα συμφωνήσει κάποιος οπαδός του Στάλιν με την ιστορία βεβαίως αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Δείτε εδώ βίντεο με ντοκουμέντα για τα εγκλήματα του κομμουνισμού εναντίον της ανθρωπότητος σε συνεργασία με τον Χίτλερ!)
Στον καπιταλιστικό κόσμο πάλι, η τέχνη κινείται με βάση τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Τί είναι εμπορεύσιμο και τί όχι, από αυτό εξαρτάται καθολικώς η πώληση ενός έργου τέχνης. Δεν καθορίζεται η αισθητική έλξης από ένα καλλιτέχνημα βάσει πνευματικών αφετηριών αλλά βάσει του τί προωθεί η αγορά τέχνης αυτήν ή την άλλην εποχή. Αναλόγως τί κενό υπάρχει την κάθε περίοδο στη αγορά τέχνης, προωθούνται και τα αντίστοιχα έργα από τους κατάλληλους ανθρώπους! Σκοπός κυρίως και πάντα είναι το μέγιστο κέρδος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου