Σκοταδισμός εναντίον Γραφής.

Υπό Ιερομονάχου Αλεξάνδρου 
 

Πόσο μας αγάπησε ο Κύριος, ώστε καταδέχτηκε να εργάζεται το ταπεινό επάγγελμα του ξυλουργού για να βγάζει το ψωμί του. Ποιός; Εκείνος, ο μόνος αληθινός Θεός και Ποιητής του παντός, ο Δημιουργός των αμέτρητων γαλαξιών και των απέραντων συμπάντων. Αυτός να δουλεύει το κοπίδι για να φτιάξει το άροτρο και την ρόδα από την άμαξα του συγχωριανού του!

Αυτός, ο Θεός της απόλυτης αγάπης, η ίδια η Αυτοαγάπη, ο Κύριος πάσης κτίσεως ορατής και αοράτου, καταδέχτηκε να πεινάσει και να διψάσει, να νηστεύσει 40 ημέρες, καταδέχτηκε να έχει ανάγκη τον ύπνο και την ξεκούραση για να εκπληρώσει την υπακοή στον Πατέρα όλων μας, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της θείας Οικονομίας για την σωτηρία μας.

Πώς στεκόμεθα εμείς έναντι αυτής της αληθείας; Πόσο έντιμοι είμαστε απέναντι στο πρόσωπο Εκείνου που άνοιξε τα χέρια Του πάνω στο σταυρό και αγκάλιασε όλο τον κόσμο, ακριβώς την στιγμή που Του τα κάρφωναν με σιδερένια καρφιά; Πόσο άξιοι μαθητές Του είμαστε όταν Εκείνος πάνω στο ξύλο ματωμένος φώναζε στον ουράνιο Πατέρα μας να συγχωρέσει τους σταυρωτές Του διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν; Πόσο άξιοι ακόλουθοί Του είμαστε όταν εκείνος με περασμένα τα καρφιά πέρα ως πέρα στα πανάχραντα πόδια Του, προσευχόταν για τους εχθρούς Του μέσα σε φρικτούς πόνους;

Είμαστε Χριστιανοί, όταν στην μικρή αναποδιά της ζωής ρωτάμε τον Θεό γιατί σε μένα αυτό; Βάζουμε τον Θεό τιμωρό εκεί που δεν είναι, υπεύθυνο εκεί που έθεσε εμάς προ των ευθυνών μας. Διότι έτσι δεν αντιμετωπίζουμε τον κακό εαυτό μας αλλά κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας και δακτυλοδεικτούμε μονίμως κάποιον άλλον, ακόμη και τον ίδιο τον Θεό... Όμως την Κυριακή, αν ξυπνήσουμε, θα πάμε στο Ναό να κάνουμε μερικούς σταυρούς, να ανάψουμε δυο κεριά και σαν άλλοι φαρισαίοι φρονούμε πως κάναμε το καθήκον μας. Έχει ανάγκη μήπως ο Θεός από τα υλικά κεριά μας και τις τυπικές μετάνοιες μας;

Η Πίστη μας δεν είναι καθήκον και δωρεά υλικών πραγμάτων στον Κύριο, αλλά Αγάπη. Αφού κι Εκείνος είναι Αγάπη. Δεν είναι η Πίστη μας εκτέλεση πράξεων για να εξευμενίσουμε κάποιον θεό που μας περιμένει στη γωνία να κάνουμε το λαθος, αλλά ανακαίνιση του έσω Ανθρώπου με πορεία από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τυπολατρείες και μεσαιωνικής εμπνεύσεως δοξασίες, ''κάνε τόσες νηστείες, δώσε τόσα στο ναό για λειτουργίες και ευχέλαια και είσαι εντάξει απέναντι στον Θεό''... Αυτή είναι μία νέα τυπολατρική θρησκεία στη θέση της αληθείας του Ευαγγελίου. 

Πολλοί Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες την εποχή του Ιησού Χριστού φρονούσαν το ίδιο, πως με τις πράξεις τους κερδίζουν την εύνοια του θείου, μία καλή σοδειά, ένα καλό γάμο, μία εργασία με πολλά έσοδα. Θυσίες ζώων από την πλευρά των Ιουδαίων αλλά και των ειδωλολατρών, καθόριζαν σχεδόν όλες τις πτυχές ζωής ενός μέλους των τότε κοινωνιών. Όλα αυτά τα κατήργησε δια παντός η μία και μοναδική υπέρτατη θυσία του Δεσπότου Χριστού μας. Εκείνος με την προσωπική του θυσία επάνω στο καταραμένο για τους εβραίους ξύλο, απελευθέρωσε μία για πάντα το ανθρώπινο γένος από την μόνη ουσιαστική σκλαβιά, της αμαρτίας, της παρά φύσιν βιωτής.

Δεν έχει ανάγκη από εμάς τίποτα ο Κύριος. Εμείς έχουμε ανάγκη το λυτρωτικό του έργο για να γίνουμε κληρονόμοι της Βασιλείας του. Μαθητές του όμως αληθινοί θα είμαστε αν ακολουθήσουμε τα βήματα του. Πίστη και Έργα. Διότι Πίστη χωρίς Έργα αρετής είναι Πίστη νεκρή, όπως θεόπνευστα μας διδάσκει ο απόστολος Του Παύλος. Πόσοι όμως σήμερα ''πιστεύουν'' αλλά τελικώς δεν Πιστεύουν; Πόσοι νομίζουν ότι με ένα απόδειπνο και με μία τυπική κίνηση εδαφιαίων μετανοιών κάνουν κάτι σπουδαίο; Σπουδαίο θα ήταν αν αυτά γίνονταν με επίγνωση ότι είναι τα εργαλεία εκείνα που υπό προϋποθέσεις οδηγούν στον αγιασμό. Σπουδαίο θα ήταν αν τα διαχειριζόμασταν ώστε να γίνουμε κατά χάριν θεοί. 

Όταν ο ανώριμος όμως πνευματικός δεν οδηγεί από τα μέσα του αγιασμού, στον σκοπό που είναι ο αγιασμός, αλλά αντιθέτως τα μέσα τα έχει κάνει αυτοσκοπό, τότε φτιάχνει Χριστιανούς μισούς, τυπολάτρες, παιδιά που ακόμη πίνουν γάλα όπως γράφει ο απόστολος των Εθνών. Δυστυχώς πολλοί σημερινοί γέροντες και πνευματικοί, δεν οδηγούν τα παιδιά τους στο σταυρικό Ευαγγέλιο, στην θυσία του καταραμένου ξύλου. Δεν κάνουν μύηση ουσιαστική στο πρόσωπο του Λόγου. Έχουν αντ' αυτού μία προσωπολατρική θεώρηση του θρησκεύματος που έχουν κατασκευάσει. Βεβαίως το κεντρικό πρόσωπο του θρησκεύματος αυτού δεν είναι ο Χριστός, αλλά οι ίδιοι αυτοί γέροντες και πνευματικοί. Ευτυχώς όχι όλοι.

Θλιβερά φαινόμενα φανατισμένων οπαδών του δείνα ή του τάδε γέροντος με ενδυμασία που παραπέμπει σε παραστρατιωτικό τάγμα, με γένια, άγρια μάτια, που τα παιδιά τους τα σταματούν από το σχολείο, που δεν κάνουν εμβόλια στα παιδιά τους, διότι τα εμβόλια τα έχουν φτιάξει οι πολυεθνικές για να σκοτώνουν τον κόσμο και άλλες παρανοϊκές ιδεοληψίες και εμμονές με κρατικά έγγραφα που τα βαπτίζουν χαράγματα του αντιχρίστου, με πλήθος εσχατολογικές πλάνες κατά νου, είναι πια συχνό θέμα συζήτησης σε κύκλους Ορθοδόξων. 

Πολλοί γελούν με τέτοιου είδους ορθοδόξους και ίσως ως ψυχολογική άμυνα να μην έχουν άδικο. Αλλά το να διαστρέφεται το Ευαγγέλιο της ειρήνης, του γλυκού αγώνα με τον Χριστό και για τον Χριστό, και να ξεπέφτει σ' ένα ιδεολόγημα φανατισμού, εμμονών, ανθρωπίνων παραδόσεων που ουδεμία σχέση έχουν με την Αποστολική διδαχή είναι καταδικαστέο, αντιευαγγελικό και λίαν καταστροφικό για τις ψυχές που παγιδεύονται σε τέτοιες αντίχριστες σέκτες με μανδύα Ορθοδοξίας!

Όπως όλες οι παράλογες διδαχές και ιδεολογίες, έτσι και αυτές έχουν κατασκευάσει, ασυνειδήτως ίσως, εχθρούς, ώστε να επιβιώσει η καθέδρα του ηγήτορος και η απαραίτητη οπαδοκρατία, εν ονόματι βεβαίως της διαφύλαξης της πίστης. Οι Εβραίοι, ο Πάπας, οι αιρετικοί, οι διαφωνούντες, οι άλλοι και όχι οι ημέτεροι, οι άλλοι και όχι εμείς, αυτοί πάντα ευθύνονται για όλα, για το τάδε σχίσμα, για την τάδε διχοστασία, για το τάδε μοναστήρι που αποστάτησε.  

Όταν ο φανατισμός και η αμάθεια συμπλέουν δεν έχουν ώρες για αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών. Πάντα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί. ''Εμείς είμαστε οι καλοί, μας πολεμούν όλοι γιατί είμαστε οι τελευταίοι''. Με τέτοια πρόσωπα είναι αδύνατον να μιλήσει κάποιος που σκέπτεται.

 
Μέσα σε όλα αυτά που είναι ο Χριστός μας; Πουθενά. Αν τολμήσετε να το πείτε αυτό σε κάποιον οπαδό γέροντος ή πνευματικού θα του χαλάσετε την γυάλινη πραγματικότητα. Οπότε μία ώριμη αντιμετώπιση, είναι η σιωπή και η καρδιακή προσευχή υπέρ φωτίσεως του εν λόγω αδελφού, μήπως κατανοήσει ότι απέχει πολύ από τον Κύριο, Τον οποίον οι πνευματικοί στων οποίων έπεσε τα χέρια, Τον παραποίησαν και του Τον γνώρισαν μέσα από τα δικά τους μυωπικά πνευματικώς μάτια. Αποτέλεσμα; Να φτιάχνονται Χριστιανοί που ουδεμία σχέση έχουν με τους Χριστιανούς της αρχαίας Εκκλησίας του 2ου αιώνος μ.Χ.

Εκείνοι έλαμπαν στο διάβα τους ανάμεσα στους ειδωλολάτρες και ιουδαίους συμπολίτες τους. Άθελα τους ακόμη και οι εχθροί τους, μιλούσαν με θαυμασμό για την ζωή αυτών των άσαρκων Ναζωραίων ή Γαλιλαίων όπως τους ονόμαζαν περιπαικτικώς τότε. Ο Αυτοκράτορας μάλιστα Ιουλιανός, ο γνωστός και ως Παραβάτης, τον 4ο αιώνα, σε επιστολή του απαιτεί από τους ιερείς των ειδώλων να μιμηθούν τους ιερείς των Χριστιανών! 

Σήμερα αντί να κατανοήσουν κάποιοι ότι ο χώρος της αποκαλουμένης Ορθοδοξίας μόνο παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι, εθελοτυφλούν, και όλοι από την πλευρά τους, υποστηρίζουν ότι είναι εν τάξει και με ανοικτή την αγκάλη να δεχτούν τον οποιονδήποτε έρθει να τους χτυπήσει την πόρτα. Πολλοί έχουν κλειστεί στο προσωπικό τους σύμπαν και την ιεραποστολή την έχουν κλείσει στο ερμάριο της λήθης. Άλλοι πάλι αυτοπροβάλλονται ως ''πνευματική άνοιξη'' με μία απαξιωτική διάθεση έναντι άλλων, που ουσιαστικώς τους συγκαταλέγουν στον πνευματικό χειμώνα, με την απαραίτητη πάντα ευγένια ύφους. Άλλοι πάλι αναμένουν τον αντίχριστο όπου νά' ναι και έχουν και την ανάλογη ποιμαντική.

Πού βρίσκεται η απάντηση σε όλα αυτά; Πού αλλού παρά στον Κύριο; Τί έκανε Εκείνος, ώστε να λάβουμε πυξίδα πορείας και εμείς; Έτρεξε να βρει το χαμένο πρόβατο, δεν είπε και δεν υπενόησε πουθενά ότι οι άλλοι πρέπει να ψάξουν να τον βρουν. Εκείνος έτρεξε να μας βρει, ενσαρκώθηκε, ταπεινώθηκε, έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου σταυρικού, ώστε εμείς να χαιρόμαστε την ελπίδα της σωτηρίας! Ποιοί είμαστε λοιπόν με την σειρά μας εμείς που αρνούμαστε ή και αδιαφορούμε για τα πλανηθέντα αδέλφια μας; Ποιός ή τί μας δίνει το δικαίωμα να κρίνουμε τα πάντα με τρόπο άτσαλο και άκαμπτο, όταν τα δικά μας τα κρίνουμε πάντα με δικαιολογίες και εσωτερική άρνηση της πραγματικότητας μας; 

Δυστυχώς η σημερινή αποκαλούμενη Ορθοδοξία έχει εκπέσει σε μία κατεδαφιστική ιδεολογική εμμονή της απολύτου κατάργησης των απ' αιώνων παραδεδομένων από την μία πλευρά, και από την άλλη στην εσωστρεφή φοβική λήθη της ζώσας Παράδοσης, με αποτέλεσμα να μην βρίσκει ο πιστός παρηγορία παρά μόνο ψυχολογικά δεκανίκια σε διάφορους αυτοπρόβλητους γέροντες. 

Ο Αδαμάντιος Κοραής είχε πει ότι μόνο το Ευαγγέλιο δύναται να σώσει την Ελλάδα. Αυτό το Ευαγγέλιο όμως οι πιστοί το λησμόνησαν και τρέχουν να βρούν την ευτυχία στις έτοιμες συνταγές του κάθε γέροντα που ενώ χρειάζεται θεραπεία κάνει τον θεραπευτή ψυχών, δημιουργώντας ψυχολογικά τέρατα από τα ανυποψίαστα θύματα του. Σπανίζουν οι πνευματικοί που όντως βοηθούν ψυχές και σχεδόν πάντα τέτοιες μορφές είναι αφανείς και καθόλου γνωστές. Διότι αποφεύγουν την υπερηφάνεια ως κάτι πολύ ανήθικο. Αντιθέτως οι κατά καιρούς ονομαστοί γέροντες είναι συνήθως άδεια κουτιά υποσχέσεων και φερέφωνα του εγώ τους. Συνήθεια μάλιστα επικρατεί να εκδίδουν και περιοδικά στα οποία οι φωτογραφίες τους είναι πιο πολλές κι από τις σελίδες του περιοδικού!

Από τους καρπούς τους μπορεί κάποιος, που έχει εντρυφήσει λίγο στο Ευαγγέλιο, να καταλάβει πόσο ορθόδοξοι δεν είναι όλοι αυτοί οι υποκριτές της Πίστης. Συνήθως τα πνευματικά παιδιά τέτοιων άρρωστων, διάσημων όμως, πνευματικών ή γερόντων, είναι χωρίς να το γνωρίζουν προσωπολάτρες αφού έχουν ανάγει τον γέροντα σε έναν αλάθητο μικρό Πάπα. Όλα τους τα λόγια παραπέμπουν σε εκείνον και όχι στον Κύριο μας. ''Ο γέροντας είπε αυτό'', ή ''ο γέροντας δεν μας έδωσε ευλογία για εκείνο''... Δικαιολογούν το γέροντα τους ακόμη κι όταν τον βλέπουν να φορά στολή πιο ακριβή από ιταλικό κοστούμι ή όταν αντικρίζουν πολυτελή ενδυμασία με μανικετόκουμπα και ενδυματολογική αισθητική ρασοφόρου επαγγελματία. Άνθρωποι έγγαμοι θεωρούν υγιές να ρωτούν για ο,τιδήποτε τον γέροντα και δυστυχώς ο γέροντας, δεν σταματά αυτήν την νοσηρή διαδικασία, αλλά αντιθέτως πολλοί πνευματικοί και γέροντες την καλλιεργούν και την χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος. Πόσο δύσκολο είναι για τον γέροντα να διακόψει αυτά τα θλιβερά φαινόμενα ψυχολογικής εξάρτησης, με μία του λέξη αφού τον υπακούν σε βαθμό απόλυτο;

Υπήρξε στο παρελθόν περίπτωση κατά τα λεγόμενα κάποιων, που ζητούσαν ευλογία από τον γέροντα τους για να πάνε στη λαϊκή για ψώνια, έψαχναν στο τηλέφωνο να μιλήσουν με τον γέροντα για να τους δώσει ευχή να ξεκινήσουν το ταξίδι τους στο χωριό. Το χειρότερο δε είναι, η εξάπλωση αυτής της αντιευαγγελικής και αντιχριστιανικής συνήθειας και στις πρεσβυτέρες, από γυναίκες της ενορίας! ''Πρεσβυτέρα έχουμε ευλογία να ανοίξουμε το παράθυρο''; Και αντί η πρεσβυτέρα να κόψει αυτήν την τακτική του δούλου προς τον κύριο του, την συντηρεί με το να δίνει την άδεια της!

 

Όλα τα δεινά ξεκινούν, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, από την έλλειψη γνώσης της Γραφής. Επειδή οι Χριστιανοί σήμερα δεν γνωρίζουν διότι δεν μελετούν την Αγία Γραφή, έχουν παρηκμάσει, έχουν πέσει από το επίπεδο των παλαιοτέρων Χριστιανών. Σημειώστε μάλιστα ότι οι μουσουλμάνοι διαβάζουν κάθε μέρα το κοράνι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά μελετούν κάθε μέρα την Γραφή τους, το ίδιο και οι Διαμαρτυρόμενοι. Όμως από εμάς τους Ορθοδόξους, είναι ζήτημα αν ένας στους δέκα έχει διαβάσει μία φορά όλη την Γραφή! Έτσι εξηγείται η κατηφόρα μας και το σκοτάδι στο οποίο ζούμε πνευματικώς, δηλαδή δεν ζούμε.

Πρέπει επειγόντως να ξεκινήσουμε όλοι μας να μελετούμε την Γραφή. Να κλείσουμε την διαβολική τηλεόραση που χαζεύει κυριολεκτικώς το μυαλό και να ρίξουμε όλη μας την ενέργεια στη μελέτη των Αγίων Γραφών. Εκεί θα βρούμε απαντήσεις για όλα και θα μπορούμε να διακρίνουμε τον ''αλάθητο'' γέροντα από τον πνευματικό που υπηρετεί το Ευαγγέλιο. Βεβαίως μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει να έχουμε αγωνιστεί πολύ στην προσευχή, ζητώντας να μας δωρίσει ταπείνωση και μετάνοια για τις αμαρτίες μας ο Χριστός μας, να έχουμε κοκκινίσει τα μάτια μας από την καθημερινή μελέτη των Γραφών πάντα με πνεύμα ταπείνωσης και βαθυτάτης ευλάβειας πριν ακόμη ανοίξουμε την Γραφή για να ξεκινήσουμε την μελέτη. Καλή αρχή σε όλους μας, αμήν!