Ο ρατσιστικός φυλετικός πατερναλισμός των αριστερών «αντιρατσιστών».

Άρθρο του Keith Preston, (Attack the System / Alternative Right), με λίγες διορθώσεις και δικό μου τίτλο.

Ένα πρόσφατο άρθρο από τον αριστερό ακτιβιστή και ερευνητή «ειδικό» σε θέματα «αντιφασισμού», Spencer Sunshine στο ‘Political Research Associates’ (που έχει επικεφαλής τον "πρώην" σταλινικό Chip Berlet και χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Ford, εκπρόσωπο της αριστερής πτέρυγας του καπιταλισμού) αξίζει να διαβαστεί γιατί είναι ένα άριστο παράδειγμα της παθολογίας, της παράνοιας, και της υποκρισίας που κυριαρχεί το συγκεκριμένο σκέλος της αριστεράς που ο "Sunshine" αντιπροσωπεύει.

Αυτός ο τύπος υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι οι «προοδευτικοί» (ό, τι αυτό σημαίνει) θα πρέπει να αποκλείσουν από τις τάξεις τους, όχι μόνο την «ακροδεξιά» (δηλαδή κάθε έναν από μετριοπαθείς συντηρητικούς έως ναζί), αλλά και καθέναν από την αριστερά, libertarians, «ανθρώπους του χρώματος» (μη Λευκούς), προφανώς ομοφυλόφιλους, ΛΟΑΤ, κ.λπ., που δεν συμμορφώνεται με την αριστερή γραμμή του κόμματος, ή που κρίνεται ένοχος από την ένωση. Ο Sunshine μιλάει πιο ανοιχτά από ό,τι οι περισσότεροι αριστεροί και τελικά καταδεικνύει τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν όλοι αυτοί οι «ολοκληρωτικοί ανθρωπιστές», ενώ εκθέτει την έμμεση φυλετική αλαζονεία του λευκού αριστερισμού. Γιατί αυτός ο τύπος ουσιαστικά αποφασίζει για το πώς οι μειονότητες θα πρέπει να συμπεριφέρονται και πως πρέπει να σκέφτονται οι «άνθρωποι του χρώματος». Έχουμε δηλαδή, το πρότυπο του λευκού αριστερού φυλετικού πατερναλισμού.

Πάντα έβρισκα απίστευτο το ρατσισμό αυτών των σκληρών αριστερών «αντιρατσιστών». Θέλω πρώτα πω ότι κι εγώ ήμουν μέρος της σκληρής αριστεράς πριν χρόνια. Οι τύποι αυτοί τους αρέσει να παρουσιάζουν τις μειονότητες (μετανάστες), σαν παιδιά που χρειάζονται διάσωση, σαν ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους, ή σαν πιόνια που τα χρησιμοποιούν ως εργαλεία της "επανάστασης". Τίποτα δεν τους τσαντίζει περισσότερο από μια μειοψηφία που δεν παίζει καλά το αριστερό τους παιχνίδι. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται αμέσως ένας "αυτο-μισητής", ένας "Μπάρμπα Θωμάς" (αν είναι μαύρος), ένας "καιροσκόπος", ένας που έχει "ξεπουληθεί" κλπ. Δηλαδή, όπως ακριβώς σύμφωνα με την ρατσιστική παράδοση της ιστορίας του φυλετικού συστήματος καστών των ΗΠΑ, εκείνοι που εκπροσωπούσαν την «λευκή υπεροχή» θεωρούσαν έναν μη-λευκού με ανεξάρτητο μυαλό ως «αλαζόνα αράπη» που «δεν ξέρει τη θέση του». Αυτήν ακριβώς την στάση έχει υιοθετήσει η Αριστερά, καλυμμένη όμως πίσω από μια παρωδία «ανθρωπισμού» ή «ισότητας».

Πάντως τέτοιου είδους σκέψη θα λειτουργήσει τελικά, προς όφελός μας, διότι θα κάνει πολλούς καλοπροαίρετους ανθρώπους που είναι κατά του συστήματος, να γίνουν «άστεγοι» πολιτικά. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχτούμε.

Παρακάτω μερικές από τις σκέψεις του «προοδευτικού» Sunshine, που ίσως σας φανούν σαν απολογία αιρετικού μπροστά στην Ιερά Εξέταση:

«Οι προοδευτικές ομάδες θα πρέπει να έχουν δικά τους κριτήρια για τους ανθρώπους που θέλουν να απομακρυνθούν από την ακροδεξιά και να πάνε σε ‘προοδευτικές’ πολιτικές ομάδες. Ορισμένες συστάσεις είναι οι παρακάτω : 1) απαιτείται το άτομο να κάνει μια δημόσια δήλωση αποκήρυξης της ακροδεξιάς και να την αποστείλει στα μέσα ενημέρωσης της πρώην ομάδας του, 2) να πετάξει όλα τα ακροδεξιά βιβλία, μπλουζάκια, κονκάρδες, ειδικά επιθέματα ή άλλα διακριτικά κλπ και να υιοθετήσει αντί αυτών αντιφασιστικά, 3) να αφαιρέσει κάθε επαφή με ακροδεξιούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να μην συμμετέχει σε εκδηλώσεις (κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές) που διοργανώνονται από τέτοια άτομα ή ομάδες, 4) να κάνει μια ειλικρινή δήλωση γιατί τις πρώην απόψεις τους ότι ήταν προβληματικές, και να ζητήσει συγνώμη για όποιον πληγώθηκε από τις ενέργειές τους (όπως η επιστολή που γράφτηκε από τον πρώην Λευκό εθνικιστική Derek Black, γιος του ιδρυτή του Stormfront, Don Black). Αν θέλουν να εμπλακούν ενεργά ως προοδευτικοί πολιτικοί διοργανωτές, θα πρέπει επίσης 5) να δώσουν μια αναφορά που θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τις δομές της πρώην ακροδεξιάς ομάδας τους, την συμμετοχή, την τακτική και τις πεποιθήσεις της».

Μοιάζει με αστείο που λέει ότι "ακροδεξιές" ομάδες έχουν «ανθρώπους του χρώματος» μεταξύ των μελών τους. Τι σόι ρατσιστές είναι αυτοί τότε;

 

Ήμουν σε ένα libertarian-anarchist συνέδριο στο Ακαπούλκο πριν δύο εβδομάδες και ένα πράγμα που κατάλαβα, είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα ανθρώπων που είναι κατά του συστήματος, από τις διάφορες πτυχές της ριζοσπαστικής Δεξιάς και libertarians, μέχρι αριστερούς του στυλ Russia Today, περιβαλλοντικούς συνωμοσιολόγους, αναρχικούς, μειονότητες, ομοφυλόφιλους κλπ, που έχουν κουραστεί από αυτές τις ανοησίες αυτών των καταθλιπτικών πολιτικά ορθών αριστεροφασιστών/νεοσταλινικών.

Σε πιο πρόσφατες περιόδους, έχω παρατηρήσει ότι η Αριστερά πραγματικά αρχίζει να διαλύεται από μέσα, λόγω της συνεχούς πάλης ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις της πολιτικής ορθότητας για το ποια είναι η πιο καταπιεσμένη και τέτοια. Οι αριστερό-αναρχικοί, για παράδειγμα, δύσκολα μπορούν να κάνουν δημόσιες συγκεντρώσεις πια χωρίς να ξεσπάσουν φιλονικίες μεταξύ τους. Μιλώ για καβγάδες μεταξύ transgendereds και φεμινιστριών ή μεταξύ ακραίων και μη χορτοφάγων ή άλλων παρεμφερών περιπτώσεων τρέλας. Ο λόγος που μας μισούν, δεν είναι απλώς και μόνο επειδή θολώνουμε την διάκριση μεταξύ αριστεράς / δεξιάς, είτε επειδή νομίζουν ότι είμαστε φασίστες. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν ο ένας τον άλλο, και νομίζω ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντανακλαστικό της ψυχολογικής τους κατάστασης. Η κοινωνική αριστερά στην παρούσα μορφή της, προσελκύει πολλούς ψυχολογικά κατεστραμμένους και άρρωστους ανθρώπους και όλες αυτές οι περιθωριακές πολιτικές τους παρέχουν ένα φόρουμ για να εκδηλωθούν ενεργά.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός