Το άρθρο συνεχίζει με δύο δημοσιεύματα τα οποία δήθεν αποδεικνύουν την αρπαγή περιουσιών τον Μοναχών υπό της Ηγουμένης Μαριάμ αλλά και του Αγίου Ματθαίου. Στην εικόνα με αριθμό ΛΑ είναι το δημοσίευμα της εφημερίδος ''Εμπρός'', στο οποίο φιλοξενείται η μαρτυρία του Μοναχού Βίκτωρος Ματθαίου. Αργότερα ο Μοναχός Βίκτωρ άλλαξε στάση και μαζί με άλλους 30 περίπου Μοναχούς διεκδίκησαν και κατάφεραν να πάρουν από την ανδρική Μονή Κερατέας το ναό του Προφήτου Ηλιού, και κάποιους χώρους δίπλα από την σημερινή Μονή. Κάποιοι τον παρουσιάζουν ως αγωνιστή υπέρ της ενότητος. Πώς συνδυάζεται η ενότητα με την φυγή από έναν εκκλησιαστικό χώρο, την είσοδο σε άλλον και τα δικαστήρια για περιουσίες και κτήρια εναντίον του προηγουμένου χώρου; Εμείς δεν το κατανοούμε και αν κάνουμε λάθος παρακαλούμε διορθώστε μας.
Διαβάζουμε με απορία στο δημοσίευμα αυτό ότι ο π. Βίκτωρ Ματθαίου κατέθεσε πως τον πέταξαν στα γουρούνια και ήταν φυματικός. Ότι δεν του έδιναν ούτε λάδι στα χόρτα και ότι ήθελαν να τον πεθάνουν. Είναι όλα αυτά αλήθεια όμως; Ας δούμε μία φωτογραφία του π. Βίκτωρος ώστε να δει με τα ίδια του τα μάτια ό κάθε σοβαρός μελετητής όσων γράφονται, αν ο π. Βίκτωρ ήταν του θανατά όπως παρουσίασε τον εαυτό του! Η φωτογραφία που θα δούμε είναι του 1949, στην οποίαν φαίνεται καθαρώς, ο δήθεν πεταμένος στα γουρούνια Μοναχός Βίκτωρ Ματθαίου, οποίος ούτε λάδι δεν έτρωγε και ήταν στο ύπαιθρο εν έτει 1945.
Στη φωτογραφία αυτή λοιπόν του έτους 1949, μόλις ένα χρόνο πριν καταθέσει ο Μοναχός Βίκτωρ ότι έτρωγε σκέτα χόρτα χωρίς λάδι, και τέσσερα χρόνια από το έτος 1945 όπου δήθεν ήταν στην ύπαιθρο πεταμένος με τα γουρούνια, του είχαν αρπάξει όλη την περιουσία και δεν τρεφόταν σωστά και μάλιστα όντας φυματικός, βλέπουμε έναν Μοναχό σε καλή κατάσταση, τον πρώτο από δεξιά όπως κοιτάμε την φωτογραφία, δίπλα από τον Ιεροδιάκονο π. Ματθαίο Λαγγή. Όχι μόνο δεν είναι πεταμένος στην ύπαιθρο αλλά είναι ακριβώς δίπλα από τον Γέροντα του και τους Επισκόπους που εκείνος χειροτόνησε το 1948.
Εμάς δεν μας φαίνεται καθόλου λιπόσαρκος ο π. Βίκτωρ, αντιθέτως είναι πολύ καλώς στεκούμενος. Θα απαντήσει κάποιος ότι το 1945 ήταν στην άσχημη κατάσταση που περιγράφει ενώ η φωτογραφία είναι του 1949. Είναι κάποιος πεταμένος και θέλουν να τον πεθάνουν, όπως διαβάζουμε στο δημοσίευμα της εφημερίδος που αναδημοσιέυει ο αρθρογράφος, αλλά σε όλες τις ιστορικές φωτογραφίες είναι πρώτος; Εμείς σας δείχνουμε φωτογραφίες και τα συμπεράσματα δικά σας. Δείτε άλλη μία ιστορική φωτογραφία στην οποίαν είναι πάλι πρώτος μαζί με άλλους ο π. Βίκτωρ.
Η ιστορική στιγμή του 1950 όπου ο Αρχιεπίσκοπος της Ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Άγιος Ματθαίος σε ηλικία 89 ετών, υποβασταζόμενος αλλά ακούραστος, με τους Επισκόπους του κατεβαίνει στο Φαληρικό Δέλτα για την τελετή του Αγιασμού των υδάτων. Πάλι στη πρώτη γραμμή ο Μοναχός Βίκτωρ, από δεξιά όπως κοιτάμε την φωτογραφία, δίπλα από τον Ιεροδιάκονο Ματθαίο Λαγγή.
Όποιος δύναται να αμφισβητήσει την γνησιότητα των φωτογραφιών τον προσκαλούμε να το κάνει. Εμείς αποδείξαμε μέσω αυτών ότι η μαρτυρία του Μοναχού Βίκτωρος περί ασιτίας, υπαίθριας συμβίωσης μετά γουρουνιών είναι ανακριβής. Ένας άνθρωπος που από την μία καταθέτει ότι τον πέταξαν εκτός Μονής άσιτο σχεδόν, με σκοπό να τον πεθάνουν αλλά στις φωτογραφίες είναι αναμέσον των πρώτων, δεν δημιουργεί ερωτήματα;
Στην τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος της εφημερίδος, ο π. Βίκτωρ καταθέτει στον αντιεισαγγελέα ότι το 1946 έφυγε από τη Μονή και πήγε στην Αθήνα. Ένας Μοναχός επιτρέπεται να φύγει από το μοναστήρι του και να διαμένει εντός του κόσμου; Είχε παράπονο μήπως από την σκληρή νηστεία; Όλοι έτρωγαν λίγο στα μοναστήρια του Αγίου Ματθαίου. Ό ίδιος ο Άγιος έτρωγε στο πιατάκι του καφέ. Αν τολμούσαν να του βάλουν μερίδα κανονική δεν έτρωγε καθόλου. Όταν είχε π.χ. μπάμιες, έτρωγε μετρημένες 4 μπάμιες, όπως μας ομολόγησαν το 1994 ηλικιωμένες Μοναχές που τον διακονούσαν. Αν του έβαζαν 5 τότε το πιατάκι του καφέ γυρνούσε στο μαγειρείο άθικτο. Αυτήν την αυστηρότητα δεν την ζητούσε όμως από τους Μοναχούς και τις Μοναχές του ο Άγιος Ματθαίος.
Άξιον μνημονεύσεως είναι το γεγονός ότι ο Μοναχός Βίκτωρ έφυγε χωρίς να ειδοποιήσει την σύζυγό του, αφού με βάση τους Ιερούς Κανόνες απαγορεύεται να μην ζητήσει κάποιο άτομο την άδεια, της ή του συζύγου, και να πάει σε μοναστήρι. Το ότι ενήργησε έτσι δεν αναφέρει ότι ήταν εντολή του μοναστηριού, αντιθέτως μία ολόκληρη πρόταση είναι αφιερωμένη στο ότι έφυγε από το σπίτι του χωρίς να ειδοποιήσει την σύζυγό του, αλλά πριν και μετά αναφέρει τί συζήτησε με τους Μοναχούς της Κερατέας, τον Άγιο Ματθαίο και την Ηγουμένη Μαριάμ. Το ότι αναφέρει πως οι Μοναχοί τον έπεισαν να ακολουθήσει τον Μοναχικό βίο δεν συνεπάγεται ότι του είπαν να μην ζητήσει άδεια από την σύζυγό του.
Πήρε απόφαση να φύγει από το σπίτι του κρυφά, θύμα αυτής της απόφασης η σύζυγός του, η οποία ο ίδιος ομολογεί ότι με πόνο και δάκρυα πήγε και τον βρήκε στο μοναστήρι αλλά εκείνος αμετάπειστος της αρνήθηκε την επιστροφή του. Το ότι αναφέρει τον Άγιο Ματθαίο και την Ηγουμένη Μαριάμ ως πρόσωπα που τον έπεισαν να μείνει μονίμως στη Μονή, δεν σημαίνει ότι απαραιτήτως ήξεραν τα δύο αυτά πρόσωπα την αλήθεια, ότι δηλαδή ο π. Βίκτωρ έφυγε κρυφά από το σπίτι του. Κατόπιν ο π. Βίκτωρ αποφάσισε να φύγει από την μονή του.
Στην εικόνα ΛΒ έχουμε επανάληψη του ιστορικού του Μοναχού Βίκτωρος αλλά με την απαραίτητη δραματική γραφίδα ώστε να γίνει πιστευτό το γεγονός. Η εφημερίδα καταφέρεται, όπως όλες σχεδόν της εποχής, κατά του μοναστηριού και συγκεκριμένως του Αγίου Ματθαίου και της Ηγουμένης. Η Ηγουμένη Μαριάμ κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ όπου και απεβίωσε.
Γίνεται παρακάτω αναφορά για τις συνθήκες εντός του σταύλου. Στον σταύλο της Μονής οι συνθήκες ήταν ανάλογες, δεν υπάρχει νόημα σε αυτά που γράφει η εφημερίδα για το κατάλυμα του Ιερομονάχου Αντωνίου.
Έχουμε όμως κάτι ακόμα να σας δείξουμε το οποίο είναι τελείως διαφορετικό από την μαρτυρία του π. Βίκτωρα και του π. Αντωνίου. Ούτοι ισχυρίζονται ότι επειδή είχαν περιουσίες τους τις άρπαξαν και κατόπιν τους πέταξαν τον έναν στην ύπαιθρο, με χόρτα χωρίς λάδι, και τον άλλον στο σταύλο χωρίς κουτάλι για να φάει τα πράσσα του. Ούτοι οι δύο λοιπόν είναι προερχόμενοι από τον χώρο του π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, το ίδιο και το ιστολόγιο στο οποίο αναδημοσιεύτηκαν τα παλαιά αυτά άρθρα των εφημερίδων. Όμως ένας άλλος πάλι από τον ίδιο χώρο, αν καταλάβαμε καλά λέει κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Ο Μοναχός Αντώνιος Γεωργαντάς στο βιβλίο του ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ 1924-2004 80 ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ'', σελ. 58 γράφει ότι, ''Όσες καλόγριες είχαν αφιερώσει περιουσίες, λίρες και δολλάρια απολάμβαναν... στραγγιστές χυλοπίττες καμμένες με βούτυρο και τις λοιπές ανέσεις, ενώ οι υπόλοιπες σήκωναν τον Σταυρό της μιζέριας, της βίας, του καταναγκασμού και της εξαθλιώσεως''. Οπότε αδελφοί αναγνώστες έχουμε από τον ίδιο χώρο, των Φλωριναίων, δύο διαφορετικές καταγραφές. Από τον π. Βίκτωρ και τον π. Αντώνιο στο παρελθόν, ότι τους άρπαξαν τις περιουσίες και τους άφηναν νηστικούς σε άθλιες συνθήκες, και από τον π. Αντώνιο Γεωργαντά πιο πρόσφατα, ότι όσες καλόγριες είχαν αφιερώσει τις περιουσίες τους στη Μονή είχαν άνετη ζωή. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Κατόπιν το άρθρο συνεχίζει με άλλο ένα κεφάλαιο με τίτλο, ''Δειλία'', και αποδίδεται και αυτό το χαρακτηριστικό στο πρόσωπο του Αγίου Ματθαίου. Πηγή πρώτη ο π. Ακάκιος Παππάς, εκείνος που εμφανίστηκε το 1960 στην Ελλάδα με Εγκόλπιο Επισκόπου αλλά χωρίς χαρτί χειροτονίας. Αποδείξεις για όσα λέει από κάποιον σοβαρό Ιερομόναχο, Μοναχό ή λαϊκό δεν υπάρχουν. Άλλωστε στην Αθήνα τα πράγματα ήταν πολύ πιο επικίνδυνα για τον Ιερομόναχο Ματθαίο από ότι στην Κοινότητα, όπου θα πήγαινε, θα κατέθετε όσα είχε να πει και θα επέστρεφε στη μετάνοιά του. Στην Αθήνα οι Ιερείς που λειτουργούσαν με το παλαιό ημ/λόγιο καταδιώκονταν, φυλακίζονταν, και αποσχηματίζονταν. Κάποιους δε, τους είχαν βγάλει έξω από το αστυνομικό τμήμα και τους άφησαν να πάνε σπίτι τους με τα εσώρουχα, όπως τον Ιερέα π. Ιωάννη Γκίνη στον Πειραιά. Άρα λοιπόν ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα εκτός ΑΟ απ' ότι εντός αυτού. Οπότε άστοχο αυτό που έγραψε ο π. Ακάκιος για τον Επίσκοπο του. Ήταν δυνατόν να φοβάται στο ΑΟ όπου δεν κινδύνευε από κανέναν και να καταφεύγει στην Αθήνα όπου δεν ήξερε τί τον περιμένει;
Αναφέρει λοιπόν ο αρθρογράφος στη τρίτη παράγραφο του κεφαλαίου με τίτλο ''Δειλία'', πως το 1935 ο Άγιος Ματθαίος, καθαιρέθηκε και ορίστηκε ως τόπος εξορίας του η Μονή Στροφάδων στη Ζάκυνθο, όμως ποτέ δεν πήγε αλλά φρόντισε να κρυφτεί, (εννοεί εκτός Μονής), ενώ αργότερα επανήλθε στο γυναικείο μοναστήρι του στη Κερατέα. Όμως ο π. Αντώνιος Γεωργαντάς, στο βιβλίο του ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ 1924-2004 80 ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ'', σελ. 13, γράφει ότι η Μονή Στροφάδων ορίστηκε ως τόπος εξορίας για τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Γερμανό Βαρυκόπουλο, ο δε Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος προφασίστηκε ασθένεια και προτίμησε να συνεχίσει τον αγώνα του ανάμεσα σε 200 και πλέον Μοναχές στο μοναστήρι που ίδρυσε το 1928. Η αλήθεια είναι ότι το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1927 και όχι το 1928 όπως γράφει ο Μοναχός Αντώνιος Γεωργαντάς.
Οπότε έχουμε δύο συγγραφείς από τον ίδιο εκκλησιαστικό χώρο, τον συγγραφέα του άρθρου ''Περί του Ματθαίου Καρπαθάκη'', και τον συγγραφέα του βιβλίου ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ 1924-2004, 80 ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ'', και οι δύο γράφουν για την πρώτη δίωξη κατά του Αγίου Ματθαίου το έτος 1935, αλλά ο μεν πρώτος, μας λέει οτι ο Άγιος Ματθαίος προοριζόταν για εξορία στη Μονή Στροφάδων στη Ζάκυνθο, αλλά κρύφτηκε, (κάπου εκτός Μονής, γι' αυτό ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την έκφραση ''αργότερα επανήλθε στο γυναικείο μοναστήρι του στη Κερατέα''), ο δε δεύτερος μας λέει ότι η Μονή Στροφάδων ήταν τόπος εξορίας του Κυκλάδων Γερμανού και ότι ο Βρεσθένης Ματθαίος προφασιζόμενος ασθένεια παρέμεινε στο μοναστήρι του. Ίδιο γεγονός δύο διαφορετικές ιστορίες. Ίσως οι συντάκτες των δύο αυτών ιστοριών να μην έχουν ολοκληρωμένη εικόνα για τα τότε γεγονότα και γι' αυτό να υπάρχουν αυτές οι αντιθέσεις. Καλό θα ήταν να είναι πιο ενημερωμένοι ώστε να μην αντιφάσκουν τα γραφόμενα τους μεταξύ τους.
Εμείς μόνο να αναφέρουμε ότι δεν είναι απόδειξη ότι δεν είναι Άγιος ο Επίσκοπος Ματθαίος, είτε κρύφτηκε είτε όχι, διότι και ο Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός, όταν κηρύχθηκε διωγμός το 250 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Δεκίου, μαζί με πολλούς άλλους Χριστιανούς κατέφυγε στα όρη των γύρω περιοχών. Με βάση την λογική λοιπόν του αρθρογράφου ούτε ο Άγιος Γρηγόριος είναι Άγιος διότι κατέφυγε στα όρη; Ο Άγιος Κυπριανός ο οποίος ομοίως διέφυγε του διωγμού της εποχής του απομακρυνόμενος από την έδρα του ούτε αυτός είναι Άγιος ή μόνο για τον Άγιο Ματθαίο ισχύει αυτό το σκεπτικό;
Ακόμα να αναφέρουμε μία ιστορική καταγραφή όχι δική μας, αλλά των ιδίων των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', οι οποίοι γράφουν στον ημεροδείκτη του έτους 2011 στη σελ. 29, ότι ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Κιούσης την περίοδο του διωγμού του 1951 ''κρυβόταν προσεκτικώς για να μη συλληφθεί''... Στη σελίδα 30 γράφουν ότι πήγε και έψαλλε την νεκρώσιμο ακολουθία του Κυκλάδων Γερμανού υπό την παρουσία κάποιου ευλαβούς αξιωματικού που φρουρούσε το σώμα του κεκοιμημένου. Αφού τελείωσαν την ακολουθία και κατευθύνονταν προς το αυτοκίνητο τους, ο Αρχ/της Χρυσόστομος και η συνοδεία του, έγιναν αντιληπτοί από την νέα φρουρά που ξεκινούσε υπηρεσία, και ακολούθησε καταδίωξη από το αυτοκίνητο της αστυνομίας. Ο οδηγός Περικλής όμως κατάφερε να διαφύγει και να σώσει από την σύλληψη τον Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Κιούση μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών των Φλωριναίων ''ΓΟΧ''. Εμείς λέμε πως πολύ καλώς έκανε και κρυβόταν και πολύ καλώς προσπάθησε και ξέφυγε από την καταδίωξη ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος όπως και πολλοί άλλοι Κληρικοί το ίδιο έκαναν. Γιατί υπάρχει πρόβλημα λοιπόν μόνο για τον Άγιο Ματθαίο;
Θα απαντήσει κάποιος ότι κανείς δεν θεωρεί τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Άγιο, επιτρέπεται ένας Άγιος όμως να κρύβεται; Εμείς θα ανταπαντήσουμε το εξής, εφόσον ο Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός είναι Άγιος κι ας κατέφυγε στα όρη, εφόσον ο Άγιος Κυπριανός έπραξε το ίδιο αποφεύγοντας τον διωγμό αλλά και αυτός είναι Άγιος, γιατί όχι και ο Άγιος Ματθαίος; Επειδή υπάρχει η προκατάληψη εναντίον του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου