Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΚΑΡΠΑΘΑΚΗ, μέρος δωδέκατο.

 

Οι τέσσερεις Επίσκοποι που χειροτόνησε ο Άγιος Ματθαίος ο Μυροβλύτης το 1948, σε φωτογραφία του 1950. Όπισθεν του πρώτου Επισκόπου, αριστερά όπως κοιτάμε την φωτογραφία, διακρίνεται ο ταπεινός Ιερομόναχος π. Πέτρος. Μία σπάνια περίπτωση Αρχιμανδρίτου ο οποίος αρνήθηκε να χειροτονηθεί Επίσκοπος όταν του επροτάθη!

Παρακάτω το άρθρο αναφέρεται σε μία πληροφορία που μας έρχεται από τον καθόλου αξιόπιστο Μοναχό π. Αρσένιο Κοττέα, ο οποίος με την ως τώρα αποδεδειγμένη εμπάθεια του καθίσταται αναξιόπιστος, διότι ως γνωστόν ακόμη και σε πρωτοετή φοιτητή της Ιστορίας, αντικειμενική εξιστόριση γεγονότων μπορεί να καταγράψει εκείνος ο οποίος δεν έχει αντιπάθειες και συμπάθειες σε πρόσωπα. Μόνο αυτός μπορεί να λογιστεί αξιόπιστος και πάλι υπό προϋποθέσεις. Εκείνος του οποίου το φρασεολόγιο παραπέμπει σε κοσμικό ύφος, όπως του π. Αρσενίου δυστυχώς, δεν μπορεί να κερδίσει θετικές εντυπώσεις, αφού διαφαίνεται από το ύφος του το μίσος που έχει κατά προσώπων και άρα και η ερμηνεία των γεγονότων που σχετίζονται με τα πρόσωπα αυτά είναι αναμενόμενα παραποιημένες υπό το βάρος του μίσους του συγγραφέως... 

Λέει λοιπόν ο π. Αρσένιος στο βιβλίο του ''Απομόνωσις'', πως ο Άγιος Ματθαίος επέβαλε στην Μοναχή Βασιλική να προσποιείται την δαιμονισμένη. Είναι αλήθεια αυτό; Όχι δεν είναι αλήθεια. Εμείς σε προσκύνημα μας το έτος 1997 στο Άγιον Όρος γνωρίσαμε τον Γέροντα Κλήμη τον Κατουνακιώτη στο κελλί του, Γέννησις Χριστού, λίγο καιρό πριν κοιμηθεί. Είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε αυτήν την αγία μορφή του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Αγιορείτες Μοναχοί ακόμα και κάποιοι που μνημονεύουν τον Πατριάρχη, ομολογούν ως σήμερον ότι ο Γέρων Κλήμης ήταν μύστης της νοεράς προσευχής, ταπεινός, αυστηρός, σοβαρός στις συζητήσεις του και εύστοχος. Η Βασιλική ήταν η μετέπειτα Μοναχή Μαύρα. Ο Γέρων Κλήμης ήταν ο κατά κόσμον σύζυγος της Βασιλικής προτού αποφασίσουν από κοινού να αφήσουν τον έγγαμο βίο και να μονάσουν, ο μεν Μοναχός Κλήμης στο αντρικό Μοναστήρι της Κερατέας, η δε Βασιλική στο γυναικείο, η οποία μετέπειτα ονομάστηκε Μαύρα Μοναχή. 

Ο ίδιος ο Γέροντας Κλήμης λοιπόν, σε διάλογο που είχαμε για τα θαύματα που σημειώνονταν από την αρετή και την θερμή προσευχή του Αγίου Ματθαίου, μας ανέφερε πως η σύζυγος του είχε δαιμόνιο καιρό πρίν πάνε να μονάσουν. Εκείνος εργαζόταν ως χτίστης όταν ήταν ακόμα λαϊκός και εκείνη με το σπίτι. Όταν τον ρωτήσαμε τί απέγινε με το δαιμόνιο, μας είπε ότι όταν γνώρισαν τον Άγιο Ματθαίο, τόσο άλλαξε η ζωή τους προς το καλύτερο που αποφάσισαν να γίνουν Μοναχοί. Τότε μας εξήγησε ότι η περίφημη και γνωστή σε όλους Βασιλική ήταν η σύζυγος του η οποία είχε δαιμόνιο και αργότερα μετονομάστηκε σε Μαύρα Μοναχή! Από προσωπική μας εμπειρία λοιπόν γνωρίζουμε ότι η Βασιλική δεν είχε υποκριθεί την δαιμονισμένη, αλλά όπως μας ανέφερε ο π. Κλήμης χωρίς εμείς να ξέρουμε ποία ήταν η σύζυγος του, ήταν δαιμονισμένη καιρό πριν πάει στο γυναίκειο Μοναστήρι. Από εκείνα τα οποία έβλεπε η Βασιλική τυπώθηκε ένα βιβλίο ονομαζόμενο ''Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας'', το οποίο ήταν βασισμένο σε σημειώσεις του π. Βίκτωρος Ματθαίου, αυτόπτου μάρτυρος των εξορκισμών, καθώς και πλήθους άλλων μαρτύρων, Λαϊκών, Μοναχών, Ιερέων και Ιερομονάχων. Ο π. Βίκτωρ ήταν εκείνος που το 1950 προσχώρησε στον π. Φλωρίνης, αλλά όταν ήταν με τον Άγιο Ματθαίο κατέγραφε όσα έλεγε η Βασιλική. Συμμετείχε δηλαδή στο δήθεν θέατρο και ο μετέπειτα Φλωριναίος Μοναχός Βίκτωρ; Απάντηση δεν έχουμε λάβει ως τώρα.

Σημειώστε ότι ο Μοναχός Κλήμης ήταν τόσο φτωχός, ώστε πήγε στο Μοναστήρι με την σύζυγό του μόνο με τα ρούχα που φορούσαν και ένα καρβέλι ψωμί που είχαν για τον δρόμο μέχρι να φτάσουν. Ουδέποτε ο π. Κλήμης είπε ότι επειδή ήταν φτωχός εκείνος και η σύζυγος του πέρασαν στο μοναστήρι μαύρη ζωή. Ούτε είπε ότι οι πλούσιοι που πήγαιναν για Μοναχοί περνούσαν καλύτερα από τους υπόλοιπους. Άνθρωπος που έζησε δεκαετίες στο μοναστήρι. Ο Μοναχός Χριστοφόρος που διακονούσε στα χωράφια, ο οποίος είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία στα χωριά γύρω από την Θήβα, είχε την ίδια αντιμετώπιση με τον φτωχό Μοναχό Κλήμη. Τους γνωρίσαμε και τους δύο.

Αυτό το βιβλίο λοιπόν που τυπώθηκε με τις οράσεις της Βασιλικής είναι κατά τον αρθρογράφο ''επαίσχυντο''. Ακόμα επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό του περί πνευματικής τρομοκρατίας στον οποίον ισχυρισμό απαντήσαμε και πιο πριν. Είδαμε μερικά μόνο από τα χιλιάδες παραδείγματα βίων Αγίων, εμπειριών Αγίων, και διδαχές οι οποίες εμπεριέχουν ιστορίες με δαίμονες, κολάσεις κλπ. 

Αναφέραμε ελάχιστα όπως τον βίο του Αγίου Ανδρέου του δια Χριστόν Σαλού. Στον οποίον αναφέρεται η κόλαση με κλουβιά για τους αμαρτωλούς, τα οποία ήταν γεμάτα από κόπρανα τα οποία λέγει ό Αγιος Ανδρέας, πως ήταν οι αμαρτίες των αμετανοήτων αμαρτωλών και από αυτά τα κόπρανα θα έτρωγαν στην αιωνιότητα οι αμαρτωλοί που κοιμήθηκαν χωρίς μετάνοια. Αυτά όλα είναι για τον αρθρογράφο επαίσχυντα; Ακόμα να θυμηθούμε το όραμα του Μοναχού Κοσμά το οποίο περιγράφει τις κολάσεις και εμπεριέχεται στον Συναξαριστή. Την διήγηση της Θεοδώρας η οποία μας περιγράφει πώς πέρασε τα τελώνια και τί απειλές δεχόταν από τους δαίμονες για την ψυχή της. Να θυμηθούμε το εξαίρετο βιβλίο επονομαζόμενο ''Στόμα Θανάτου'', το οποίο έγινε πολυ αγαπητό στον εικοστό αιώνα και περιγράφει με ιδιαιτέρως σκληρές εικόνες τις ψυχές των αμετανοήτων κεκοιμημένων αμαρτωλών. 

Ας δούμε τι λέγει στο βιβλίο που θεωρείται επιτομή της Μοναχικής πολιτείας, την ''Κλίμακα'', του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου στο κεφάλαιο ''Περί υπακοής'', λόγος τέταρτος, εκεί αναφέρει την άμεση εκδίωξη απο την Μονή ενός Μοναχού από τον Ηγούμενο λόγω του ότι μίλησε εναντίον κάποιου άλλου αδελφού. Αυτό το έγραψε ο Άγιος για εκφοβισμό και άσκηση τρομοκρατίας; Αναφέρει ο Άγιος κάποιο μέρος με λόγια εγκωμιαστκά, την λεγόμενη ''Φυλακή'', ένα μέρος στο οποίο πήγαινε ο μέγας ποιμήν, κατά τον Άγιο Ιωάννη, εξορία όποιους έπεφταν σε βαρύ αμάρτημα μετά την κουρά τους. Εκεί είδε ο Άγιος ανήκουστα και μάλλον τρομοκρατικά για κάποιους πράγματα. 

Άλλοι παραπατούσαν αξιολύπητα, λέει, από την αγρυπνία. Άλλους τους ξυπνούσαν με ατιμίες και ύβρεις, για να μετανοήσουν αληθινά. Άλλοι έδειχναν σαν παράφρονες, λέει ο Άγιος, τόσο με το φέρσιμό τους όσο και με το κλείσιμο τους στον εαυτό τους. Εκεί υπήρχαν άνθρωποι που η γλώσσα τους ήταν έξω σαν των σκύλων από την δίψα. Άλλοι είχαν μείνει στεγνοί από την νηστεία και έμοιαζαν σαν ξερό χορτάρι με την σάρκα κολλημένη στα οστά τους. Όλα αυτά ο Άγιος τα περιγράφει με εγκωμιαστικό τρόπο και τα θαυμάζει. Ήταν μήπως κατά τον αρθρογράφο και ο Άγιος Ιωάννης τρομοκράτης και ήθελε να ασκήσει πνευματική τρομοκρατία; Δεν πιστεύουμε ότι έχει αυτήν την άποψη. Αλλά τότε γιατί την έχει για τον Άγιο Ματθαίο που δεν έγραφε κάτι διαφορετικό;

Πιο κάτω γίνεται αναφορά από τον αρθρογράφο για την άποψη του π. Αντωνίου Γεωργαντά για το βιβλίο ''Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας'' όπου ο π. Αντώνιος γράφει ότι το βιβλίο αυτό έχει, ''τόσες ανοησίες και βλασφημίες που και αυτοί οι δυστυχείς έγκλειστοι στο Δαφνί θα τον είχαν πάρει με τις λεμονόκουπες, εάν το διάβαζαν''. Δεν είναι και η καλύτερη δυνατή κρίση αυτή που αντιγράφει ο αρθρογράφος, ούτε και με απολογητικό ύφος που να αποδεικνύει τί βλασφήμιες και τί ανοησίες δήθεν υπάρχουν στο βιβλίο, αφού καμία δεν αναφέρεται από κανέναν και ποτέ! Η προσωπική άποψη του π. Αντωνίου και του αρθρογράφου που την δανείζεται, είναι δικαίωμα τους να την εκφράζουν αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι και σωστή. Άλλωστε ο ''Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας'', σαν ανάγνωσμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από βιβλία αναλόγου περιεχομένου που έχουν γραφεί και από Αγίους ή από αφηγήσεις Αγίων τις οποίες έδωσαν ευλογία να καταγράψουν σε βιβλίο. Αυτά τα παρουσιάσαμε παραπάνω.

Ακολουθούσε την παράδοση των συγγραμμάτων μετανοίας ο Άγιος Ματθαίος και όσοι έχουν μελετήσει ανάλογα συγγράμματα θα γνώριζαν ότι αυτά οδηγούν στο χαροποιό πένθος και όχι στην πνευματική τρομοκρατία.

Παρακάτω στο άρθρο γίνεται αναφορά για τις οράσεις της Βασιλικής στις οποίες αναφέρονται πρόσωπα και τα αμαρτήματα τους κάτι το οποίο θεωρεί ο αρθρογράφος ''το χειρότερο όλων''. Να πούμε κατ' αρχάς ότι η αρχαία ποιμαντική της Εκκλησίας είχε εφαρμόσει την δημόσια εξομολόγηση. Ενώπιον του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού οι εξομολογήσεις είχαν δημόσιο χαρακτήρα και κατόπιν βαπτίζονταν. Ενώπιον μαθητών, ακολούθων, και Του Ιδίου Του Χριστού υπήρξαν δημόσιες ομολογίες αμαρτιών, όπως του Τελώνου. Αρχικώς η πνευματική κατάσταση των Χριστιανών ήταν τόσο υψηλή για τα σημερινά δεδομένα που δεν προέκυπτε ζήτημα σκανδάλου από το να εξομολογηθεί κάποιος δημοσίως. Με την παρέλευση του χρόνου η εξομολόγηση έγινε κάτι ιδιωτικό μεταξύ Ιερέως και εξομολογουμένου και γι΄αυτό θεσπίστηκαν Κανόνες που απαγορεύουν την δημοσιοποίηση της εξομολογήσεως. 

Όμως Η Εκκλησία σε κάποιες περιπτώσεις επανέφερε την δημόσια εξομολόγηση ή κάποιοι ποιμένες, Ηγούμενοι Μονών, Επίσκοποι και Ιερείς έκαναν δημόσιες εξομολογήσεις για λόγους μετανοίας του ποιμνίου τους. Παράδειγμα αρχαίο ο μέγας, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, εκείνος ποιμένας, ο οποίος έβαλε να εξομολογηθεί δημοσίως ένας πρώην ληστής για να ωφελήσει και τον ίδιο αλλά και τους λοιπούς Μοναχούς της Μονής του. Αυτό μπορείτε να το διαβάσετε στην ''Κλίμακα'' στις σελ. 67, 68, 69, στον λόγο του περί υπακοής. Σημειώστε ότι πολλοί που ίσως αντιπαθούν την λέξη υπακοή την ταυτίζουν με την άσκηση εξουσίας και τρομοκρατίας. Άλλο παράδειγμα είναι η αναφορά πάλι από το βιβλίο ''Ιστορία των Μοναχών της Αιγύπτου'', στο οποίο εμπεριέχεται η ιστορία του αββά Ελλή, ο οποίος κάθησε τρεις μέρες με κάποιους Μοναχούς και τους συμβούλευε για τη σωτηρία της ψυχής τους, λέγοντας τα αμαρτήματα τους ενώπιον όλων στον καθένα, αναλόγως τί πάθος είχε έκαστος. Αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε στην σελ. 89 του βιβλίου. Στο ίδιο βιβλίο στη σελ. 102 αναφέρει κάποιον άγιο Ιερέα τον Ευλόγιο, ο οποίος είχε το διορατικό χάρισμα και όταν κάποιος από εκείνους τους Μοναχούς που ερχόταν να κοινωνήσει τα Άγια Μυστήρια δεν ήταν έτοιμος, ο π. Ευλόγιος έλεγε δημοσίως ενώπιον όλων την αμαρτία του! Γράφει στο βιβλίο, ''πώς τολμάτε να προσέλθετε στα άγια μυστήρια έχοντας τη διάνοια μολυσμένη; Εσύ αυτή τη νύχτα είχες άσχημους λογισμούς πορνείας. Ό άλλος, έλεγε, σκέφτηκε με το νού του ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον αμαρτωλό και τον δίκαιο όταν προσέρχεται στη χάρη του Θεού''. Ενώπιον όλων λοιπόν γινόταν η αναφορά των αμαρτιών εκάστου.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αναφορά στο βίο του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, (1829-1908), ο οποίος εξομολογούσε δημοσίως κατά ομάδες όλα του τα πνευματικά τέκνα καθ' ότι ήταν χιλιάδες!

 

Άλλο παράδειγμα δημοσίου ελέγχου αμαρτωλού είναι τα περιστατικά από τον βίο του Αγίου Ανδρέου του δια Χριστόν Σαλού. Στην σελίδα 102 αναφέρει την συνάντηση ενός ακόλαστου ευνούχου τον οποίον έλεγξε δημοσίως ο Άγιος Ανδρέας, για την συνήθεια του να έρχεται σε επαφή με τον κύριο του αλλά και με διαφόρους στις γωνίες των δρόμων της Κων/λεως. Του μίλησε πολύ σκληρά και γράφει χαρακτηριστικά πως ο ευνούχος κοκκίνησε από ταραχή και ντροπή. Το μόνο που ψέλλισε, γράφει, είναι το ''Αλίμονο μου''! Ο μαθητής του Αγίου, ο Επιφάνιος, όταν έφυγε ο ευνούχος ρώτησε τον Άγιο γιατί του μίλησε τόσο σκληρά. Η απάντηση του Αγίου είναι απάντηση γνησίου Ορθοδόξου που νοιάζεται για την σωτηρία των άλλων. Του λέει ο Άγιος πως επειδή ακριβώς ήταν φίλος του Επιφανίου έπρεπε να τα ακούσει αυτά. 

Ο Επιφάνιος δεν γνώριζε τίποτα για την ζωή του ευνούχου. Μήπως ήθελε να τρομοκρατήσει ο Άγιος τον μαθητή του Επιφάνιο ο οποίος ήταν μπροστά στην σκηνή αυτή; Μήπως ο Ιερέας ο οποίος έγραψε τον βίο του Αγίου ήθελε να τρομοκρατήσει και αυτός τους Ορθοδόξους που θα διάβαζαν τα περιστατικά αυτά τα οποία ο ίδιος ο Άγιος Ανδρέας του εξιστορούσε; Τόσους αιώνες όσοι Ορθόδοξοι ωφελήθηκαν από τον τόσο ωραίο και πνευματικώς σπουδαίο βίο του Αγίου Ανδρέου ήταν οι απλούστεροι οι οποίοι μετενόησαν από φόβο και όχι από αγάπη για την Ορθοδοξία; Αν όχι τότε γιατί μόνο όσα έγραφε ο Άγιος Ματθαίος αποσκοπούσαν στην οπαδολατρεία; Τόσο μίσος λοιπόν για τον σύγχρονο αυτό Μυροβλήτη της Ορθοδοξίας, που ενώ έγραψε μέσα στο πνεύμα των Αγίων και των Πατέρων και τίποτα περισσότερο δεν έπραξε, παρά μόνο όσα έπρεπε για την ψυχική σωτηρία των Ορθοδόξων, που δωρεάν λάμβαναν τα βιβλία του; Ακόμη και σήμερα υπάρχουν Αγιορείτες μνημονευτές του Πατριάρχου οι οποίοι έχουν ακούσει για τον περίφημο πνευματικό π. Ματθαίο Καρπαθάκη.

Ο αρθρογράφος μέσα στην άποψη που έχει για τον Άγιο Ματθαίο, παρασύρεται σε ερμηνείες αστήριχτες λέγοντας πως η δαιμονισμένη Βασιλική συνεργαζόταν με τον Άγιο. Επειδή αποδείξαμε όμως πως η Βασιλική ήταν όντως δαιμονισμένη, εξ αυτού συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο ισχυρισμός πως συνεργάζονταν, είναι δυστυχώς για τον αρθρογράφο και αυτός ανυπόστατος. Οι αναφορές ''τρομοκράτηση'' και ''τυφλή υπακοή'', είδαμε και πιο πριν ότι δεν ισχύουν αφού αυτά τα οποία έγραφε και με τον τρόπο που τα έγραφε το περιβάλλον του Αγίου, αφού ο ίδιος δεν κρατούσε σημειώσεις την ώρα του εξορκισμού αλλά το περιβάλλον του Αγίου, είναι απολύτως μέσα στο πνεύμα της αρχαίας αλλά και συγχρόνου Ορθοδόξου γραμματείας προς σωτηρία των ψυχών. 

Όσοι έχουν διαβάσει έστω ένα γεροντικό, ένα βίο Αγίου, γνωρίζουν πώς έγραφαν οι Άγιοι, οι ιστοριογράφοι κλπ. Όσοι είναι ξένοι με το Ορθόδοξο πνεύμα είναι αναμενόμενο και ''φυσιολογικό'', να ερμηνεύουν ως τρομοκρατία τις αναφορές σε δαίμονες και κόλαση. Οι Ορθόδοξοι δεν φοβούνται να τα ακούν αυτά διότι οι ίδιοι οι Άγιοι, μας λένε να θυμόμαστε την κρίση, τον θάνατο και την κόλαση αν θέλουμε να είμαστε σε εγρήγορση. Στον ίδιο βίο του Αγίου Ανδρέου στη σελ. 121 και στη σελ. 123 υπάρχουν διηγήσεις με τον διάβολο. Αν γράψουμε πόσες διηγήσεις υπάρχουν μόνο στο βίο αυτό και τις παραθέσουμε θα γράφουμε μέρες. Αξίζει να πάρετε τον βίο του Αγίου Ανδρέου για να διαπιστώσετε πόσο ίδιες είναι οι διηγήσεις του Αγίου με τις διηγήσεις της δαιμονισμένης Βασιλικής. Τόσο στο σκοτάδι των κολάσεων και των τόπων αυτής όσο και στο τί κάνουν στους ανθρώπους οι δαίμονες.

Στην φωτογραφία ΚΑ, υπάρχει ένα σχόλιο με αριθμό 4, κάποιου που μάλλον δεν γνώριζε την Ορθόδοξη διδασκαλία περί Μνημοσύνων και Θείων Λειτουργιών για την ανάπαυση των κεκοιμημένων Ορθοδόξων. Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του Αγίου Ματθαίου, ''δια τους αμαρτωλούς αλλά ορθοδόξους υπάρχει ελπίς συγχωρήσεως αν αποθάνουν χωρίς να προφθάσουν να εργαστούν έργα της μετανοίας, με τας Θείας Λειτουργίας, τα μνημόσυνα, τα κομβοσχοίνια, ελεημοσύνας''. Είναι γνωστό πως από τα αρχαία χρόνια της Εκκλησίας υπήρχε συνήθεια να γίνεται επί 40 ημέρες κάθε μέρα Θεία Λειτουργία για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού. Την Κυριακή και όποια άλλη ημέρα τελείται η Θεία Λειτουργία είναι γνωστό σε όλους μας ότι πηγαίνουμε τα ονόματα των Ορθοδόξων προκειμένου να μνημονευθούν ώστε να λαμβάνουν μέσω των θερμών προσευχών του Ιερέως αλλά και τις δικές μας, ανάπαυση και έλεος οι ψυχές των αδελφών μας. 

Ας δούμε τώρα αυτά που γράφονται στο βιβλίο του Αγίου Ματθαίου αν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Παράδοση. Γράφει στον λόγο του ''Η ωφέλεια από τα μνημόσυνα'', ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ''Κάποιος από τους οσίους Πατέρες είχε έναν μαθητή που ζούσε απρόσεκτα. Έτσι μέσα στην ραθυμία έφθασε στο τέλος της ζωής του. Ο πολυεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος Κύριος φανέρωσε στον Γέροντα του που τον παρακάλεσε με δάκρυα, ότι θα ρίξει τον μαθητή του στη φωτιά μέχρι τον λαιμό, όπως τον πλούσιο της παραβολής του Λαζάρου. Όταν ο όσιος γέροντας άρχισε να κτυπιέται και να ικετεύη κλαίγοντας τον Θεό, Εκείνος του αποκάλυψε ότι θα τον βάλη στη φωτιά μόνο μέχρι την ζώνη. Μα όταν και πάλι ο γέροντας Τον παρακάλεσε με μεγάλη επιμονή, ο Θεός του έδειξε σε όραμα ότι λύτρωσε τελείως το μαθητή του από την  φωτιά της κολάσεως''. Τί διαφορετικό λέγει στο βιβλίο του ο Άγιος Ματθαίος; Γράφει ότι υπάρχει για τον Ορθόδοξο ελπίδα σωτηρίας αν κοιμηθεί χωρίς έργα μετανοίας, από τις Λειτουργίες, τα κομποσχοίνια κλπ. Γράφει και ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός ότι ένας Γέροντας έσωσε τον μαθητή του από την κόλαση μόνο με τα δικά του δάκρυα. Πού είναι η διαφορα λοιπόν; Πουθενά. Με λίγη αντικειμενική μελέτη όλα ξεκαθαρίζουν. Ας δούμε πόσο πιο σημαντικά είναι αυτά που προτείνει ο Άγιος Ματθαίος ακόμα κι από τα δάκρυα του Γέροντος.
 

Διαβάζουμε τι λέει για την μνημόνευση των νεκρών σ' ένα θαύμα από το βίο ενός Αγίου. ''Η σπουδαιότητα της μνημόνευσης κατά τη Θεία Λειτουργία καταδεικνύεται από το παρακάτω συμβάν. Πριν από το άνοιγμα του σκηνώματος του Αγίου Θεοδοσίου του Τσέρνιγκοφ (1896), ο ιερέας, που είχε ενδύσει με άμφια το σκήνωμα, κάθισε εξουθενωμένος κοντά στα λείψανα και αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του εμφανίστηκε ο ιεράρχης και του είπε: «Σ' ευχαριστώ που κοπιάζεις για χάρη μου. Σε παρακαλώ όταν ιερουργείς να μνημονεύεις τους γονείς μου» και έδωσε τα ονόματά τους, πρεσβύτερος Νικήτας και Μαρία. Ο ιερέας τον ρώτησε: «Μα πώς ζητάς εσύ, ένας Αγιος Ιεράρχης, τις προσευχές μου, όταν βρίσκεσαι στον ουράνιο θρόνο και χορηγείς στους ανθρώπους την ευλογία του Θεού;». «Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο Αγιος. «Αλλά η προσφορά κατά τη Θεία Λειτουργία είναι πιο ισχυρή από τις δικές μου προσευχές». Προσέξτε τι λέει ο Άγιος Θεοδόσιος για τις πρεσβείες του σε σχέση με την μνημόνευση των ονομάτων των κεκοιμημένων στη Θεία Λειτουργία. Πιο ισχυρές είναι οι Θείες Λειτουργίες από την πρεσβεία του Αγίου.

Οπότε πού είναι το κακό σε αυτά που αναφέρονται στο βιβλίο με τις οράσεις της Βασιλικής; Πού είναι το κακό όταν ο Άγιος συμβούλευε τους πιστούς να κάνουν Θείες Λειτουργίες για τις ψυχές των κεκοιμημένων; Πουθενά, αλλά η άγνοια σε συνδυασμό με την προκατάληψη οδηγούν στο αποτέλεσμα να δέχεται ακόμη και σήμερον άδικες επιθέσεις ο Άγιος Ματθαίος. Τόσους αιώνες Η Εκκλησία φροντίζει να κάνει Θείες Λειτουργίες για τις ψυχές των κεκοιμημένων, ακόμα και το 40λείτουργο των Χριστουγέννων γι' αυτό γίνεται. Αλλά όταν το έγραφαν αυτό τα βιβλία του Αγίου Ματθαίου, ήταν μία δική του θεωρία, κάτι νέο που αποσκοπούσε στο χρήμα; Δεν ζητούσε ποτέ χρήματα ο Άγιος για τα Μυστήρια. Μόνη υποχρέωση των Ορθοδόξων είναι το λάδι, το κρασί και τα πρόσφορα. Τίποτα άλλο δεν ζητούσε ο Άγιος. Οι αναφορές του σχολίου περί αδειάσματος των πορτοφολιών των φτωχών στη Κερατέα με αντάλλαγμα την θέση του αμετανοήτου στο παράδεισο είναι υποκειμενική ερμηνεία του σχολιαστού και όχι πρακτική του Αγίου Ματθαίου. Άλλα γράφει στο βιβλίο και άλλα λέγει ο σχολιαστής. Σαν να διαβάζει άλλο κείμενο ή να διαβάζει το αυτό κείμενο με δικό του τρόπο. Επιπλέον δεν ζούσε εκείνη την εποχή στην Κερατέα ώστε να γνωρίζει τι γινόταν. Οπότε οι υποθέσεις δεν αποτελούν ιστορική καταγραφή, ούτε κάποιος ιστορικός μελετητής βασίζεται σε υποθέσεις.