Αν δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο.

Άγιος Φώτιος ο Μέγας.

Παρακάτω θα δούμε την ερμηνεία του ιερού Φωτίου στο εδάφιο του αποστόλου Παύλου που γράφει στην επιστολή του προς τις εκκλησίες της Γαλατίας «ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» (Γαλάτας 5,15).

«Επειδή ο Παύλος, του οποίου η γλώσσα είναι όργανο του παναγίου Πνεύματος, είπε, «Εσείς αδελφοί, έχετε κληθεί για την ελευθερία», και δίδαξε ότι δεν υπόκειται στη δουλεία της περιτομής ούτε σπαταλά τον καιρό του κάτω από το ζυγό του νόμου, για να μην νομίσουν ότι τους χαρίζει την ελευθερία και όσα δεν μπορούν να πράττουν, και την αφορμή της ελευθερίας την μετατρέψουν σε ύβρη της ελευθερίας, υποτασσόμενοι στην σάρκα, πρόσθεσε· «Αλλά με την αγάπη να γίνετε δούλοι ο ένας στον άλλο». Κληθήκατε, λέγει, για ελευθερία· αποφύγετε τη δουλεία της σάρκας· η δουλεία της σάρκας και άλλα πάθη προξενεί και την κακία, αλλά βέβαια απωθεί και την αγάπη. Για να αφήσω λοιπόν τώρα τα άλλα, αυτό το πλήγμα που μας έρχεται από τη σάρκα, αυτό δηλαδή που νεκρώνει την αγάπη, μην υποχωρήσετε καθόλου και μη του δώσετε την αφορμή να σας πλήξει. Και αυτό θα γίνει πως; Αν είστε με την αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, γιατί η δουλεία μέσω της αγάπης είναι η εγγύηση της ουράνιας καθαρής ελευθερίας και εγκαθιστά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την ειρήνη.

Έπειτα, δείχνοντας ότι το να αγαπά κανείς τον πλησίον του όπως τον εαυτό του είναι το αποκορύφωμα και του νόμου, και αφού έτσι παρουσίασε το ύψος και την ωφέλεια της αγάπης από αυτά που συμβαίνουν ακολουθώντας τον ανθρώπινο βίο, περισφίγγει τη διδασκαλία. Επειδή δηλαδή οι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τόσο πολύ να σωφρονίζονται με τους νόμους και τις εντολές που απειλούν με τις τελευταίες τιμωρίες, όσο από την τιμωρία από τα πρόσκαιρα και άμεσα, προσθέτει τη συμβουλή από αυτά. Εάν δεν σας συγκινεί ούτε η ελευθερία, ούτε το ότι έπρεπε να είστε από αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, ούτε ότι το πλήρωμα του νόμου είναι η αγάπη, αλλά θεωρώντας τα όλα αυτά ασήμαντα, «δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο», τουλάχιστο, αν όχι κάτι άλλο, κατανοήστε αυτό, ότι η συμπεριφορά σας αυτή θα καταλήξει στην κατασφαγή και τον αφανισμό σας. Προφυλαχθείτε λοιπόν να μη ξεπέσετε από την αγάπη, γιατί το να ξεπέσετε από αυτήν σας σπρώχνει σε διαμάχες και φιλονικίες και σας κάνει να οπλίζεστε ο ένας εναντίον του άλλου, και αυτά από κοινού προετοιμάζουν την καταστροφή και την απώλειά σας. Εδώ παρενέβαλε την κατάλληλη στιγμή την αγάπη, αν και βέβαια προηγουμένως πρότεινε την απόρριψη της περιτομής και όλη η φροντίδα του ήταν συγκεντρωμένη σ’ αυτό το θέμα, για να μη συμβεί, αφού διαιρεθούν μεταξύ τους όσοι θεωρούσαν καύχημά τους την περιτομή και όσοι αποδέχονταν με θέρμη τα όσα νομοθετούσαν τα λόγια του Παύλου, να παραδώσουν τους εαυτούς τους σε στάσεις και ταραχές και διαμάχες, με τα οποία προξενείται και η αλληλοκαταστροφή που συνήθως βλέπουμε να ακολουθεί αργότερα».

(Έργα Μ. Φωτίου, ΕΠΕ 3, σελ. 23-27).

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Κατέβασαν από το αυτοκίνητο λευκό ηλικιωμένο με οξυγόνο και τον πάτησαν με το αυτοκίνητο.

ΗΠΑ: «Δικαιοσύνη το Φέργκιουσον»: Κατέβασαν από το αυτοκίνητο λευκό ηλικιωμένο με οξυγόνο και τον πάτησαν με το αυτοκίνητο.

Ένας λευκός ηλικιωμένος άνδρας, με μια δεξαμενή οξυγόνου, δέχτηκε βίαιη επίθεση από "διαδηλωτές" στο πάρκινγκ της Faraci Pizza στην οδό Florissant στο Ferguson, στο Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών. Προφανώς οι δράστες σταμάτησαν το αυτοκίνητό του και στη συνέχεια τον πέταξαν έξω και τον πάτησαν με το ίδιο του το αυτοκίνητο!

Οι δράστες είναι δύο μαύροι άνδρες.

Το περιστατικό έλαβε χώρα το βράδυ της Δευτέρας.

Στο βίντεο μπορείτε να ακούσετε μάρτυρες να λένε στον δημοσιογράφο ότι ο ηλικιωμένος άντρας δέχτηκε επίθεση με την δεξαμενή οξυγόνου του, τον κατέβασαν από το αυτοκίνητό του και στη συνέχεια τον πάτησαν με το δικό του αυτοκίνητο.

Ένα μάρτυρες, λέει ότι το αγνώστων στοιχείων θύμα πήγαινε στο αυτοκίνητό του για να πάρει μια νέα δεξαμενή οξυγόνου, όταν οι κακοποιοί του επιτέθηκαν.

Το τηλεοπτικό συνεργείο που κατέγραφε την όλη εκδήλωση έκανε έκκληση για βοήθεια.

Το ασθενοφόρο κατέφθασε στη σκηνή και μετέφερε το θύμα στο νοσοκομείο.

Η κατάστασή του είναι άγνωστη.

Η πιτσαρία Faraci είχε επίσης ζημιές από εμπρησμό το ίδιο βράδυ.

Ο υποστηρικτές του Mike Brown είχαν και στο παρελθόν βάλει στόχο την πιτσαρία Faraci. Είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στην πιτσαρία στα τέλη Σεπτεμβρίου και φώναζαν «ρατσιστική πιτσαρία»! Ισχυρίστηκαν ότι ο ιδιοκτήτης ήταν «ρατσιστής» επειδή έδειξε το όπλο του στην τσέπη του την πρώτη φορά που ο όχλος των διαδηλωτών μαζεύτηκε μπροστά από το κτίριο του. Στις αρχές Νοεμβρίου, έριξαν βόμβες μολότοφ στο κτίριο αφήνοντας σημάδια καψίματος.

Κατόπιν του έστελναν απειλητικά μηνύματα στα social media για μήνες. 

 

Πηγή: κάνετε κλικ εδώ

Έπαρση.

Θεραπεία φύσεως και θεραπεία βουλήσεως, (π. Γ. Φλορόφσκι).

Ο Θεός Λόγος με την σάρκωσή Του δια της Παρθένου Μαρίας, ανέλαβε την σωτηρία όλου του ανθρώπινου γένους. Γεύθηκε τον θάνατο (άδικα), και με την Ανάστασή Του έγινε η αρχή της ανακαινίσεως όλης της κτίσης, αρχής γενομένης από τον «ιερέα» αυτής της κτίσης, τον άνθρωπο. Η θυσία του Χριστού είναι το αποκορύφωμα της ενανθρώπισης, και έχει το νόημα της θεραπείας της ανθρώπινης φύσης, η οποία ασθένησε μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων, που αντί να οδηγηθούν μέσα από την υπακοή στην θέωση, δηλαδή στην κατά χάρη ομοίωση του Θεού, όχι μόνο δεν έφτασαν στο σκοπό αυτό, αλλά αμαύρωσαν και το «κατ’ εικόνα». Η ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Χριστού, του Νέου Αδάμ, νίκησε την φθορά και τον θάνατο (την διάσπαση). Επειδή όμως η σωτηρία είναι κάτι σαν ένα θείο κάλεσμα, ο άνθρωπος πρέπει να ανταποκριθεί. Η Χάρις είναι παντοδύναμη και δεν εξαιρεί από την σωτηρία –που είναι ουσιαστικά η επαναφορά στο «καθ’ ομοίωση»- κανέναν άνθρωπο. Ο Χριστός όχι μόνο ανέστησε την ανθρώπινη φύση με την ένδοξη Ανάστασή Του, αλλά την ανύψωσε στους ουρανούς και την συνεκάθισε στα επουράνια, με την εξίσου ένδοξη Ανάληψή Του και καθέδρα Του. Παρόλα αυτά, η Χάρις δεν εξαναγκάζει κανέναν. Σε εμάς εναπόκειται ώστε να θεραπευτεί η βούληση. Αυτό είναι το ζητούμενο.

«Πρέπει να διακρίνουμε πολύ προσεκτικά μεταξύ της θεραπείας της φύσεως και της θεραπείας της βουλήσεως. Η φύσις θεραπεύεται και αποκαθίσταται με κάποιο εξαναγκασμό από την δύναμη της παντοδύναμης και ανίκητης χάριτος του Θεού, ή μπορεί να πει κανείς από κάποια ‘’βία της χάριτος’’. Η ακεραιότητα κατά κάποιο τρόπο επιβάλλεται επάνω στην ανθρώπινη φύση. Γιατί με τον Χριστό όλη η ανθρώπινη φύσις (το ‘’σπέρμα του Αδάμ’’) πλήρως και τελείως θεραπεύθηκε από την έλλειψη ακεραιότητος και τη θνητότητα. Αυτή η αποκατάστασις θα πραγματοποιηθεί και αποκαλυφθεί πλήρως στην γενική Ανάσταση, την ανάσταση όλων, δικαίων και αδίκων. Κανείς, όσον αφορά στη φύση, δεν μπορεί να ξεφύγει από το βασιλικό κανόνα του Χριστού, να ξεχωρίσει δηλαδή τον εαυτό του από την αήττητη δύναμη της αναστάσεως.

Αλλά η βούλησις του ανθρώπου δεν μπορεί να θεραπευθεί με τον ίδιο αναπόφευκτο τρόπο, γι’ αυτή όλο το νόημα της θεραπείας της βουλήσεως βρίσκεται στην ελεύθερή της μεταστροφή. Η βούλησις του ανθρώπου πρέπει να είναι στραμμένη προς τον Θεό· πρέπει να υπάρξει ελεύθερη και αυθόρμητη ανταπόκρισις αγάπης και λατρείας. Η βούλησις του ανθρώπου μπορεί να θεραπευθεί μόνο ελεύθερα, μέσα στο ‘’μυστήριο της ελευθερίας’’. Μόνο με αυτήν την αυθόρμητη και ελεύθερη προσπάθεια εισέρχεται ο άνθρωπος σε εκείνη τη νέα και αιώνια ζωή που αποκαλύφθηκε από τον Ιησού Χριστό.

Πνευματική αναγέννησις μπορεί να συντελεσθεί μόνο με τέλεια ελευθερία, με υπακοή αγάπης, με αυτοαναφορά και αυτοαφιέρωση στο Θεό. Η διάκρισις αυτή τονίσθηκε με μεγάλη επιμονή στην αξιόλογη πραγματεία του Νικολάου Καβάσιλα «Περί της εν Χριστώ ζωής». Η Ανάστασις είναι μία ανόρθωσις φύσεως και ο Θεός την παραχωρεί ελεύθερα. Αλλά η Βασιλεία των Ουρανών, το μακάριο όραμα και η ένωσις με τον Χριστό προϋποθέτουν την επιθυμία, και έτσι ανήκουν μόνο σε αυτούς που τις ποθούν, τις αγαπούν και τις επιθυμούν. Η αθανασία θα δοθεί σε όλους, αφού όλοι μπορούν να απολαμβάνουν τη Θεία Πρόνοια.

Δεν εξαρτάται από την επιθυμία μας αν θα εγερθούμε μετά θάνατον ή όχι, αφού δεν γεννηθήκαμε καν με δική μας θέληση. Ο θάνατος του Χριστού και η ανάστασις φέρνουν αθανασία και αφθαρσία σε όλους με τον ίδιο τρόπο, αφού όλοι έχουν την ίδια φύση με τον Άνθρωπο Ιησού Χριστό. Κανείς όμως δεν μπορεί να υποχρεωθεί να επιθυμεί. Έτσι η ανάστασις είναι ένα δώρο κοινό σε όλους, αλλά η ευλογία θα δοθεί μόνο σε ορισμένους (Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ ζωής, II 86-96).

Άλλωστε, ο δρόμος της ζωής είναι δρόμος αυταπαρνήσεως, θανατώσεως, αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς. Κανείς πρέπει να πεθάνει ως προς τον εαυτό του για να ζήσει εν Χριστώ. Καθένας πρέπει προσωπικά και ελεύθερα να συνδεθεί με τον Χριστό, τον Κύριο, το Σωτήρα, το Λυτρωτή, στην ομολογία πίστεως, στην εκλογή της αγάπης, στο μυστικό όρκο της υποταγής. Καθένας πρέπει να δημιουργήσει ένα καινούριο εαυτό, να ‘’απολέσει την ψυχή αυτού’’ προς χάριν του Χριστού, να σηκώσει τον Σταυρό του, να τον ακολουθήσει.

Ο αγώνας του Χριστιανού είναι ακριβώς η συνοδεία αυτή του Χριστού, η συνοδεία στο πάθος και στο Σταυρό του, ακόμη και μέχρι θανάτου- αλλά πρώτα απ’ όλα- η συνοδεία του Χριστού στο δρόμο της αγάπης: ‘’Εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι Εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν Αυτού έθηκεν· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς θείναι [..] εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι Αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλεν τον Υιόν Αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών’’ (Α’ Ιωάννου 3.16, 4.10).

Εκείνος που δεν συναποθνήσκει με τον Χριστό δεν μπορεί και να ζήσει μαζί του. Αν δεν δεχτούμε ελεύθερα να πεθάνουμε εκλέγοντας το πάθος Εκείνου, η ζωή του δεν θα υπάρχει μέσα μας, λέγει ο άγιος Ιγνάτιος. Αυτό δεν είναι ένας ασκητικός ή ηθικός κανόνας μονάχα, ούτε απλή πειθαρχία. Είναι οντολογικός νόμος της πνευματικής υπάρξεως της ίδιας της ζωής. Η ζωή ενός χριστιανού αρχίζει με μια καινούρια γέννηση, μια γέννηση ‘’εξ ύδατος και Πνεύματος’’. Εκείνο που πρώτα απ’ όλα χρειάζεται είναι η μετάνοια».

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας», π. Γ. Φλορόφσκι, σελ. 79-81).

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Η άμβλωση είναι φόνος.

Σκληρές εικόνες, προσοχή, βλέπετε με δική σας ευθύνη.

 

 

Την ανάγκασαν να κάνει έκτρωση. Της δολοφόνησαν εν ψυχρώ το σπλάχνο της. Και σα να μην έφτανε αυτό, της "πέταξαν" το άψυχο κορμάκι του δίπλα της. Απόδειξη του τι μπορούν να κάνουν αν "τολμήσει" να ξαναμείνει έγκυος! Η φωτογραφία δεν είναι απλά σοκαριστική ή σκληρή. Είναι, δυστυχώς, ντοκουμέντο μιας δολοφονίας. Μιας από τις πολλές που γίνονται στην Κίνα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: αυτό είναι η αναγκαστική έκτρωση στην οποία υποχρέωσαν οι αρχές της Κίνας μια 23χρονη γυναίκα. Γιατί; Γιατί έμεινε έγκυος και δεν πλήρωσε πρόστιμο γι' αυτό.

Ένα νέου είδους πογκρόμ. Ένα κυνήγι μαγισσών. Γιατί; Γιατί η κυβέρνηση της Κίνας θέλει να περιορίσει την αύξηση του πληθυσμού της χώρας. Και επέλεξε το δρόμο της δολοφονίας.

 

Η άμβλωση είναι φόνος, διότι αυτός που δολοφονείται είναι άνθρωπος, άσχετα αν ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί πλήρως. Και λέγοντας «δεν έχει διαμορφωθεί πλήρως», δεν αναφέρομαι στην ουσία του ασφαλώς, αλλά στην σχηματοποίηση.

Άνθρωπος είναι η ψυχή και το σώμα μαζί. Άπαξ και συντελεστεί η γονιμοποίηση, έχουμε άνθρωπο. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που διδάσκεται μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση, είτε εξετάσει κανείς το θέμα στα βιβλία της Αγίας Γραφής, είτε στα Πατερικά και εκκλησιαστικά κείμενα.

Για παράδειγμα, στην Αγία Γραφή αναφέρεται ξεκάθαρα ότι ο Θεός είναι που μορφώνει το έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας: «Διότι συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου· με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου. Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο» (Ψαλμός 139:13-14).

Ενώ παρακάτω, αναφέρεται στον ίδιο Ψαλμό θεοπνεύστως: «Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου» (εδάφιο 16).

Και στο βιβλίο του Ιώβ, αναφέρονται παρόμοια πράγματα. Λέει ο δίκαιος Ιώβ, «Αν κατεφρόνησα την κρίσιν του δούλου μου ή της δούλης μου, ότε διεφέροντο προς εμέ, τι θέλω κάμει τότε, όταν εγερθή ο Θεός; και όταν επισκεφθή, τι θέλω αποκριθή προς αυτόν; Ο ποιήσας εμέ εν τη κοιλία, δεν εποίησε και εκείνον; και δεν εμόρφωσεν ημάς ο αυτός εν τη μήτρα;» (Ιώβ 31:13-15). Σε αυτά τα χωρία, πέρα από το ότι δείχνουν καθαρά ότι ο Θεός δημιουργεί και δίνει μορφή, καταρρίπτεται και ο κοινωνικός ρατσισμός και η διάκριση δούλων και αρχόντων, βάση της οντολογίας· «Ο ποιήσας εμέ εν τη κοιλία, δεν εποίησε και εκείνον; και δεν εμόρφωσεν ημάς ο αυτός εν τη μήτρα;».

Στην Καινή Διαθήκη, αναφέρεται ότι ο άγιος Ιωάννης, ο Βαπτιστής και Πρόδρομος του Χριστού, γέμισε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ενώ ήταν στην κοιλιά της μητέρας του Ελισάβετ, όταν άκουσε τον ασπασμό της Θεοτόκου Μαρίας που την επισκέφτηκε. Μάλιστα, η αγία Ελισάβετ ήταν έγκυος στον έκτο μήνα, όπως μας πληροφορεί ο αρχάγγελος Γαβριήλ. «Και ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής· και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ» (Λουκάς, 1:41). Το ότι πληρώθηκε (γέμισε) με το Άγιο Πνεύμα η Ελισάβετ, σημαίνει ότι το ίδιο συνέβη και στο βρέφος που ήταν μέσα της. Διότι νωρίτερα, είχε πει περί του Ιωάννη του Βαπτιστή ο Γαβριήλ όταν ευαγγέλιζε τον Ζαχαρία, «Μη φοβού, Ζαχαρία· διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ θέλει γεννήσει υιόν εις σε, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιωάννην. Και θέλει είσθαι εις σε χαρά και αγαλλίασις, και πολλοί θέλουσι χαρή διά την γέννησιν αυτού. Διότι θέλει είσθαι μέγας ενώπιον του Κυρίου, και οίνον και σίκερα δεν θέλει πίει, και θέλει πληρωθή Πνεύματος Αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ θέλει επιστρέψει εις Κύριον τον Θεόν αυτών. Και αυτός θέλει ελθεί προ προσώπου αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου, διά να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, διά να ετοιμάση εις τον Κύριον λαόν προδιατεθειμένον» (Λουκάς, 1:13-17).

Πόση τιμή κάνει ο Κύριος στον άνθρωπο. Ώστε, δεν είναι ένα πράγμα, αλλά είναι μια προσωπικότητα, πλασμένη κατ’ εικόνα του Χριστού. Και αυτήν την προσωπικότητα- άσχετα αν ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί- ο γιατρός σκοτώνει δια της αμβλώσεως και πετά στους υπονόμους, καταπατώντας σαν κουρελόχαρτο τον όρκο του Ιπποκράτη!

«Δεν θα δώσω ποτέ σε κανέναν δηλητήριο θάνατο να βρει, έστω και αν μου ζητήσει αυτό κι ούτε σύσταση τέτοια θα κάνω. Και ομοίως εγώ σε γυναίκα δεν θα δώσω για έκτρωση μέσο».

Όταν έχουμε γονιμοποίηση, έχουμε ταυτόχρονη δημιουργία της ψυχής και του σώματος σε μία υπόσταση. Ο π. Ιερόθεος Βλάχος, στο εξαιρετικό του βιβλίο «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», γράφει τα εξής ενδεικτικά: «Ένα άλλο σημαντικό σημείο, που τονίζουν οι άγιοι Πατέρες, είναι ότι δεν έχουμε ύπαρξη του σώματος άνευ ψυχής ούτε και ύπαρξη ψυχής άνευ του σώματος. Αμέσως μόλις δημιουργεί το σώμα ο Θεός, κτίζει και την ψυχή. Ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης γράφει: ''Ούτε γαρ σώμα προ της ψυχής υφίστατο, ούτε ψυχή προ του σώματος’’. Ο δε άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επιγραμματικά τονίζει, αντικρούοντας την άποψη του Ωριγένη, ότι ''άμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ου το μεν πρώτον, το δε ύστερο’’. Η ψυχή και το σώμα δημιουργούνται ταυτόχρονα. Η ψυχή δεν υφίσταται προ της δημιουργίας του σώματος, αλλά κτίζεται μαζί με αυτό: ''Την ψυχήν ούτε γαρ προϋφίσταται του σώματος∙ ούτε μεθυφίσταται∙ αλλ’ άμα τη τούτου γενέσει κτίζεται και αυτή’’».

Σε άλλο σημείο του βιβλίου του, αναφέρει ο πατήρ, «Η ψυχή, όπως έχουμε σημειώσει, κτίσθηκε μαζί με το σώμα. Και ακόμη το έμβρυο ''εν τη συλλήψει εψύχωται’’. Μαζί με την σύλληψη δημιουργείται η ψυχή και ''τοσούτον η ψυχή ενεργεί τότε, όσον και η σαρξ∙ κατ’ αύξησιν γαρ την του σώματος και αύτη τας οικείας ενεργείας διαδείκνυσι’’. Όσο αυξάνεται το σώμα τόσο φανερώνει και τις ενέργειες της η ψυχή».

Αντιγράφω επίσης κάποια στοιχεία από το βιβλίο του Rodney Stark, «Η εξάπλωση του Χριστιανισμού», που αναφέρεται στο θέμα μας:

«Από την αρχή, η χριστιανική διδασκαλία απαγόρευσε απολύτως την άμβλωση και την παιδοκτονία, θεωρώντας και τα δύο δολοφονία. Αυτές οι χριστιανικές απαγορεύσεις απεικόνιζαν την εβραϊκή προέλευση του κινήματος. Μεταξύ των Εβραίων, σύμφωνα με τον Ιώσηπο: ‘’ο νόμος, επιπλέον, μας διατάσσει να φέρουμε στη ζωή τον απόγονό μας, και απαγορεύει στις γυναίκες να προκαλέσουν την άμβλωση αυτού που γεννιέται, ή να το καταστρέψει μετά. Και αν οποιαδήποτε γυναίκα εμφανίζεται να το έχει κάνει, θα είναι δολοφόνος του παιδιού της’’ (Josephus Flavius έκδοση 1960. The Complete Works. Grand Rapids, Ml Kregel Publications). Παρόμοια, το εβραϊκό αλεξανδρινό κείμενο ως Ψευδοφωκυλίδειες Ποινές συμβούλευε: ‘’Μια γυναίκα δεν πρέπει να καταστρέψει το αγέννητο μωρό στην κοιλιά της, ούτε μετά από τη γέννησή του να το ρίξει βορά στα σκυλιά και στους γύπες’’. (Παρατίθεται από τον Gorman Michael J. 1982: 37. Abortion and the Early Church. Downers Grove, IL Inter Varsity Press). Αυτές οι απόψεις επαναλαμβάνονται στο πρώτο χριστιανικό κείμενο που αναφέρεται στο θέμα. Έτσι, στο δεύτερο κεφάλαιο της Διδαχής, ένα εγχειρίδιο της διδασκαλίας της Εκκλησίας που γράφτηκε πιθανόν τον 1ο αιώνα (Robinson 1976), βρίσκουμε την εντολή ‘’μη δολοφονήσεις ένα παιδί με άμβλωση, ούτε να το θανατώσεις όταν γεννηθεί’’. Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας, στην Πρώτη Απολογία του, που γράφτηκε προς τα μέσα του 2ου αιώνα, σημείωνε: ‘’έχουμε διδαχτεί ότι είναι κακό να εκθέτουμε ακόμη και τα νεογέννητα παιδιά […] (γιατί) έτσι θα είμαστε δολοφόνοι’’ (27- 29, εκδ. του 1948). Στο 2ο αιώνα, ο Αθηναγόρας έγραψε στο κεφάλαιο 35 της ''Έκκλησής’’ του στον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο: ''Λέμε ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούν φάρμακα τα οποία προκαλούν άμβλωση διαπράττουν δολοφονία, και θα πρέπει να απολογηθούμε στο Θεό για την άμβλωση […] για μας το ίδιο το έμβρυο στη μήτρα είναι μια δημιουργημένη ύπαρξη, και επομένως ένα αντικείμενο της φροντίδας του Θεού […] και δεν εκθέτουμε ένα νήπιο, επειδή εκείνοι που τα εκθέτουν είναι χρεωμένοι με παιδοκτονία’’ (έκδοση του 1989). Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα, οι χριστιανοί όχι μόνο διακήρυσσαν την απόρριψή τους για την άμβλωση και την παιδοκτονία, αλλά είχαν αρχίσει τις άμεσες επιθέσεις στους εθνικούς, και ειδικά τις εθνικές θρησκείες, για την υποστήριξη τέτοιων εγκλημάτων. Στο έργο του Octavius, ο Μινούκιος Φήλιξ κατήγγειλε: ''Και βλέπω ότι κάποιες φορές εκθέτετε τα γεννημένα παιδιά σας στα άγρια κτήνη και στα πουλιά. Κάποιες άλλες, ότι τα συνθλίβετε όταν τα στραγγαλίζετε με ένα άθλιο είδος θανάτου. Υπάρχουν μερικές γυναίκες μεταξύ σας που με την κατανάλωση ιατρικών παρασκευασμάτων, εξαφανίζουν την πηγή του μελλοντικού ανθρώπου στα ίδια τα έντερά τους, και διαπράττουν έτσι πατροκτονία προτού γεννήσουν. Και αυτά τα πράγματα εγγυημένα προέρχονται από τους θεούς σας. Γιατί ο Κρόνος δεν εξέθεσε τα παιδιά του, αλλά τα καταβρόχθισε. Δικαιολογημένα θυσιάζονταν νήπια σ’ αυτόν σε μερικά μέρη της Αφρικής’’ (33, έκδοση του 1989). (Rodney Stark, ''Η Εξάπλωση του Χριστιανισμού’’ σελ. 192- 194).

Η άγνοια, πολλά κακά μπορεί να επιφέρει. Ο προφήτης Ωσηέ αναφέρει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως» (Ωσηέ 4:6).

Όμως, υπάρχει πάντα ο δρόμος της μετάνοιας και της επιστροφής, δια της εξομολογήσεως. Πάντα υπάρχει το Φως, όπως και η οδός που μας φέρνει από το σκοτάδι στο φως.

«Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις Αποστόλων, 17:30-31).  

Πηγή: newsit.gr, exprotestant.blogspot.gr

Διάλογος χριστιανού και μουσουλμάνου κατέληξε με τον έναν μαχαιρωμένο, (ξέρετε ποιόν).

 

Ο μουσουλμάνος Stepney αποφάσισε να τελειώσει τον διαθρησκευτικό διάλογο με μαχαίρι.

Τη Δευτέρα η αστυνομία δέχτηκε κλήση για μια επίθεση στο μπλοκ 1400 της Βορειοανατολικής 11ης Οδού στην Oklahoma city.

Κατά την άφιξή τους, οι αστυνομικοί έμαθαν ότι το θύμα, Jerome Bullock και ο 54χρονος Jimmy Stepney είχαν τσακωθεί «για τη Βίβλο και το Κοράνι».

Σύμφωνα με την ένορκη κατάθεση, ο Stepney είναι μουσουλμάνος και ο Bullock είναι Χριστιανός. (Ο Bullock δεν ήταν απλώς χριστιανός, ήταν και «καλός Σαμαρείτης», καθώς φιλοξενούσε στο σπίτι του τον Stepney, γιατί ήταν άστεγος και ταλαίπωρος).

Η έκθεση αναφέρει ότι ο Stepney βλέποντας τηλεόραση άρχισε να κάνει σχόλια για τον αποκεφαλισμό των ανθρώπων.

«Βλέπαμε τις ειδήσεις», είπε ο Μπούλοκ. «Είπε ότι ένιωθε ότι πιο πολλοί Μουσουλμάνοι πρέπει να πάρουν θέση και να κάνουν ορισμένα πράγματα. Μιλούσε για τον αποκεφαλισμό των ανθρώπων."

Μόλις είπε αυτά τα πράγματα, ο Bullock λέει ότι ζήτησε από τον Stepney, τον οποίον φιλοξενούσε, να φύγει.

Ο Stepney συμμορφώθηκε αρχικά, αλλά τελικά ήρθε πίσω και άρχισε να τσακώνεται με τον Μπούλοκ.

Σύμφωνα με την ένορκη κατάθεση σύλληψης, οι δυο τους άρχισαν να τσακώνονται στην αυλή και ο Stepney φέρεται να γρονθοκόπησε το θύμα.
Μάρτυρες είπαν στους αστυνομικούς ότι ο Stepney είχε ένα μαχαίρι και προσπαθούσε να μαχαιρώσει το θύμα. Τότε η μητέρα του Bullock, Diane Range, βγήκε με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και άρχισε να το κουνάει πάνω από τον Stepney.

«Προσπαθούσε να σκοτώσει το γιο μου», είπε η Range.

Ο Μπούλοκ υπέστη μικρές περικοπές στο χέρι, ενώ ο Stepney μπόρεσε και έφυγε.

«Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω και να κάνω το καλό», είπε ο Μπούλοκ. «Αντ’ αυτού δέχτηκα μαχαιριές και θλίψη».

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Αφαίρεσαν τον Σταυρό από το νεκροταφείο για να μην «προσβάλει» τους «άλλους»...

 

Αυτό δεν "προσβάλλει"

Διαμάχη έχει προκαλέσει σε ολόκληρη την πόλη Κροτόνε (το όνομα προέρχεται από την αρχαία ελληνική αποικία του Κρότωνα) της Καλαβρίας στην Ιταλία, η απόφαση του δήμου να απομακρύνει τον Σταυρό από την κεντρική πύλη του νεκροταφείου.

 

Αυτό "πρόσβαλλε"

Την αφαίρεση του σταυρού από την πύλη του νεκροταφείου, καταγγέλλει ο επικεφαλής της μειοψηφίας Fabrizio Meo, λέγοντας ότι ο σταυρός αφαιρέθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι "ενοχλεί" την ευαισθησία των μουσουλμάνων και των εκπροσώπων των μη χριστιανικών θρησκειών.

 

Η απόφαση του δήμου, λέει ο Meo, "ήταν ένα εσκεμμένο αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης επιλογής επίδειξης «κοσμικού κράτους» του δημάρχου Peppino Vallone (φωτο) που ανήκει στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα (Partito Democratico, PD).

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα της Καλαβρίας “Il Quotidiano della Calabria”, ο Meo επικαλείται σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι «πρέπει να θεωρηθεί ότι το Σύνταγμα, ενώ εξασφαλίζοντας παράλληλα την ίση ελευθερία σε όλα τα θρησκευτικά δόγματα δεν επιβάλλει καμία απαγόρευση για την έκθεση σε δημόσια κτίρια και γραφεία ενός συμβόλου που, όπως είναι ο Σταυρός, είναι μέρος της ιστορικής κληρονομιάς της χώρας».

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Θείος έρως.

 

 

Στο παρακάτω απόσπασμα από τα «Αρεοπαγιτικά συγγράμματα», μας εξηγείται το γιατί δεν είναι κακό να χρησιμοποιούμε την φράση «θείος έρωτας», προκειμένου να περιγράψουμε την αγάπη προς τον Θεό.

«Όμως, για να μη φανεί ότι λέγοντας αυτά τα πράγματα παραβαίνομε τα θεία Λόγια ας τα ακούσουν όσοι διαβάλλουν τον όρο έρως. Λέγει, ‘’Εράσθητι αυτής και τηρήσει σε· παριχαράκωσον αυτήν, και υψώσει σε· τίμησον αυτήν, ίνα σε περιλάβη’’ (Παροιμίες 4: 6.8). Μερικοί μάλιστα από τους ιερολόγους μας νόμισαν ότι το όνομα του έρωτος είναι θειότερο από το όνομα της αγάπης. Γράφει ο θείος Ιγνάτιος· ‘’ο εμός έρως εσταύρωται’’ (Ρωμαίους 7:3). Αλλά και στα κείμενα που εισάγουν στα Λόγια θα εύρεις λόγους που λέγουν τα εξής περί της θείας Σοφίας· ‘’Εραστής εγενόμην του κάλλους αυτής’’ (Σοφία Σολομώντα, 8:2). Ώστε λοιπόν να μη φοβηθούμε αυτή τη λέξη του έρωτος ούτε να μας θορυβήσει κανένας λόγος φοβίζοντάς μας γι’ αυτόν.

Εγώ πραγματικά νομίζω ότι οι θεολόγοι θεωρούν ταυτόσημες τις λέξεις της αγάπης και του έρωτος· γι’ αυτό μάλιστα στα θεία αναφέρουν περισσότερο τον όντως έρωτα, εξ αιτίας της άτοπης αντιλήψεως εκείνων των ανθρώπων. Ενώ δηλαδή ο όντως έρως υμνείται, όχι μόνο από μας, αλλά και από τα ίδια τα Λόγια, θεοπρεπώς, τα πλήθη μη μπορώντας να χωρέσουν το ενοειδές της ερωτικής θεωνυμίας γλίστρησαν όπως τους ταίριαζε προς τον μεριστό και σωματοπρεπή και διηρεμένο έρωτα, που δεν είναι αληθινός έρως, αλλά είδωλο ή έκπτωσις του όντως έρωτος· διότι το ενιαίο του ενός θείου έρωτος είναι αχώρητο στο νου του πλήθους. Για αυτό το όνομα τούτο του έρωτος, αν και θεωρείται από τους πολλούς ως απρεπέστερο, χρησιμοποιείται επί της θείας σοφίας, για να ανυψωθούν κι αναστηθούν στη γνώση του έρωτος κι έτσι να απαλλαγούν από την αντιπάθεια προς αυτό. Επί του ανθρωπίνου πεδίου όμως, όπου οι χαμερπείς πολλές φορές θα μπορούσαν να σκεφτούν και κάτι άτοπο, λέγει κάποιος με μια λέξη που φαίνεται ευφημότερη, ‘’η αγάπησίς σου επ’ εμέ ως η αγάπησις των γυναικών’’ (Β’ Βας. 1:26). Διότι, για όσους καταλαβαίνουν τα θεία σωστά, το όνομα της αγάπης και του έρωτος από τους θεολόγους φέρεται ισοδύναμο σύμφωνα με τις θείες αποκαλύψεις. Και είναι αυτό το όνομα δηλωτικό της ενοποιού και συνδετικής και εξόχως συναπτικής δυνάμεως στο καλό και αγαθό, που προϋφίσταται εξ αιτίας του καλού και αγαθού και εκχέεται από το καλό και αγαθό για το καλό και αγαθό, που συνέχει τα ομοταγή κατά την κοινωνική τους αλληλουχία, κινεί δε τα προηγούμενα προς την πρόνοια των κατωτέρων και επιστροφικώς εδράζει τα υποδεέστερα στα υπέρτερα.

Είναι δε και εκστατικός ο θείος έρως, διότι δεν αφήνει τους εραστάς να ανήκουν στον εαυτό τους, αλλά στους ερωμένους. Κι αυτό το φανερώνει το γεγονός ότι τα μεν υπέρτερα με την πρόνοια γίνονται των υποδεεστέρων, τα ομόστοιχα με τη συνοχή γίνονται το ένα του άλλου και τα κατώτερα με τη θειότερη προς αυτά επιστροφή γίνονται των πρώτων. Γι’ αυτό και ο μέγας Παύλος, όταν κατέκτησε τον θείο έρωτα και μετάλαβε από την εκστατική του δύναμη, λέγει με ένθεο στόμα, ‘’Ζω εγώ ουκ έτι, ζη δε εν εμοί Χριστός’’ (Γαλάτας 2:20), ως αληθινός εραστής που είναι σε έκσταση προς τον Θεό, όπως λέγει ο ίδιος, και ζει όχι τη δική του ζωή, αλλά τη ζωή του εραστού, ως πολύ αγαπητή».

(Απόσπασμα από το «Περί Θείων Ονομάτων», Φ. ΕΠΕ 3, σελ. 113-115).  

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Η Τιμή της Θεοτόκου, μέρος δεύτερο.

 

 

Τα παρακάτω χωρία που αφορούν την Θεοτόκο είναι από σχετικό άρθρο του π. Γ. Φλορόφσκι, που βρίσκεται στο βιβλίο «Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας», σελ. 125-138. Παντού παρατηρούμε ότι τα ονόματα της Παναγίας έχουν άμεση σχέση με τον Χριστό. Η σχέση της με το πρόσωπο του Χριστού, γίνεται φανερή και από την εικονογραφία, όπου πάντα απεικονίζεται μαζί με τον Χριστό.

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης:
 

«Εάν ένας δεν αναγνωρίζει τη Μαρία σαν Θεοτόκο είναι αποξενωμένος από τον Θεό» (Επιστολή 101, προς τον Κληδόνιο).

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
 

«Διότι, πώς θα μπορούσε ο ίδιος ο Λόγος του Θεού να υποταχθεί στο νόμο, αν δεν είχε γίνει άνθρωπος όμοιος στην ουσία με μας; Δίκαια, λοιπόν, και αληθινά ονομάζουμε την αγία Μαρία Θεοτόκο· διότι αυτό το όνομα εκφράζει όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας. Διότι αυτή που γέννησε είναι Θεοτόκος, και οπωσδήποτε είναι Θεός αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτήν και οπωσδήποτε είναι και άνθρωπος».
 

(Έκδοσις Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. 56).

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

 

«Διότι η αγία Παρθένος δεν γέννησε μόνο άνθρωπο, αλλά αληθινό Θεό· όχι φανταστικό, αλλά με σάρκα· δεν κατέβηκε το σώμα από τον ουρανό και πέρασε μέσα από το σώμα της όπως περνά από σωλήνα, αλλά προσέλαβε απ’ αυτήν όμοια σάρκα με τη δική μας και της έδωσε τη δική του υπόσταση».
(Έκδοσις Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. 56).

Τροπάριο των Γενεθλίων της Θεοτόκου:
 

«Η γέννησις σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη. Εκ σου γαρ ανέτειλε ο ήλιος της Δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών»

Ιερός Αυγουστίνος:
 

«Είναι μεγάλο μυστήριο το ότι, ενώ από γυναίκα κάναμε μοίρα μας το θάνατο, από γυναίκα γεννήθηκε για μας η ζωή».

Άγιος Ιερώνυμος:
 

«Δια της Εύας ο θάνατος, δια της Μαρίας η ζωή».

Τροπάριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου:
 

«Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής»

Κοντάκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου:

«Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον»

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Η Τιμή της Θεοτόκου, μέρος πρώτο.

 

 

Το πρόσωπο της Θεοτόκου πάντα είχε ιδιαίτερη θέση στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Η Ορθόδοξη πίστη από πάντα την αναγνώριζε και της έδινε την αξία που της αρμόζει δίπλα στον Χριστό. Όχι σαφώς ως «συν- λυτρώτρια» (άπαγε της βλασφημίας), αλλά ως έναν άνθρωπο από την οποία ο Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να ανοίξει και πάλι τον δρόμο προς την «ομοίωση», ένας δρόμος που είχε κλείσει κατά την πτώση των πρωτοπλάστων. Αυτήν την τιμή θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε θεολογικά με Πατερικά εδάφια, από Πατέρες διαφορετικών εποχών. Διότι πρώτος ο Θεός την τίμησε κατά τον ευαγγελισμό της.

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (107 μ Χ).

«Ένας ιατρός υπάρχει, και σαρκικός και πνευματικός, γεννητός και αγέννητος, που ενώ είναι Θεός ενσαρκώθηκε, και ενώ είναι η ζωή η αληθινή θανατώθηκε, και αφού εκ της Μαρίας εν χρόνω και εκ του Θεού προαιώνια γεννήθηκε, πρώτα έγινε παθητός, χάρη της σωτηρίας μας, και έπειτα απαθής, ο Ιησούς Χριστός ο Κύριός μας».

(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, «Επιστολή προς Εφεσίους», VII:2, Αποστολικοί Πατέρες, Χ. Κρικώνη, τόμος Α, σελ. 123).

Σχόλιο: Ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε εν χρόνω στην κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, προκειμένου να γίνει παθητός για την σωτηρία μας. Εδώ φαίνεται η συμβολή της Παρθένου στο θέμα της σωτηρίας. Δεν θα υπήρχε σωτηρία-θεραπεία της φύσης μας, αν δεν προσλάμβανε την ανθρώπινη φύση ο Θεός Λόγος για να την θεώσει, να της δώσει δηλαδή την δυνατότητα της «ομοίωσης». Αυτή η ενσάρκωση είναι η θεραπεία μας.

Άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας (Β’ αιώνας).

«Πράγματι η Εύα, παρθένος ούσα και άφθορος, συλλαβούσα τον λόγον από τον όφιν, εγέννησε παρακοήν και θάνατον· λαβούσα δε πίστιν και χαράν η παρθένος Μαρία, όταν ο άγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλεν ότι «Πνεύμα Κυρίου θα έλθει επ’ αυτήν και δύναμις υψίστου θα την επισκιάσει, διό και το γεννώμενον από αυτήν άγιον τέκνον είναι Υιός Θεού» (Λουκάς 1,35), αποκρίνετο· «ας γίνει εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκάς 1,38)».

(Άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυς, «Διάλογος προς Τρύφωνα», 100:5, ΕΠΕ 1, σελ. 547).

Σχόλιο: Είναι από τις αρχαιότερες μαρτυρίες παραλληλισμού της Παρθένου Μαρίας με την Εύα. Η Εύα παράκουσε ελεύθερα, και γέννησε τον θάνατο. Η Μαρία υπάκουσε ελεύθερα, και γέννησε την Ζωή. Μεγάλη η συμβολή της, που μαρτυρείται (και) αγιογραφικά.

 
Άγιος Ειρηναίος της Λυών (130- 202 μ Χ).

Στην θεολογία της «Ανακεφαλαιώσεως» του αγίου Ειρηναίου της Λυών, η οποία αναφέρεται στο ότι ο Θεός Λόγος προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση την ανέπλασε και της έδωσε το προνόμιο της ομοίωσης με τον Θεό το οποίο το είχε χάσει κατά την πτώση του Αδάμ και της Εύας, η Υπεραγία Θεοτόκος έχει σημαντικό ρόλο. Επίσης, ανακεφαλαιώνει στο θεανθρώπινο πρόσωπό του όλη την πλάση, ανακαινίζοντάς την.

Διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του π. Γ. Φλορόφσκι:

«Η λειτουργία της στην ενσάρκωση είναι διπλή. Απ’ τη μία μεριά εξασφαλίζει τη συνέχεια του ανθρωπίνου γένους. Ο Υιός της είναι, χάρις στην «δευτέρα γέννησή του», ο Υιός Δαβίδ, ο υιός Αβραάμ και όλων των προπατόρων (αυτό τονίζεται με έμφαση στη γενεαλογία του Ιησού και στις δύο εκδόσεις της). Κατά τη φράση του Ειρηναίου «ανακεφαλαίωσε εν αυτή το μακρό κατάλογο της ανθρωπότητος» (Κατά Αιρέσεων, III, 18, 1), «συνέλεξε εν εαυτώ όλα τα έθνη τα ήδη από του Αδάμ διασπαρέντα» (Κατά Αιρέσεων, III, 22, 3), και ανέλαβε εν εαυτώ την παλαιά οδό της δημιουργίας» (Κατά Αιρέσεων, IV, 23,4). Αλλά από την άλλη μεριά «επέδειξε ένα νέο είδος γεννήσεως» (Κατά Αιρέσεων, V,1,3). Ήταν ο Νέος Αδάμ». («Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας», σελ. 130).

Ο καθηγητής πατρολογίας Στυλιανός Παπαδόπουλος αναφέρει στον πρώτο τόμο της Πατρολογίας του σχετικά με την θέση της Θεοτόκου στην θεολογία του αγίου Ειρηναίου:

«Στο έργο της ανακεφαλαιώσεως έχει σπουδαία θέση και η Θεοτόκος. Ο ρόλος της είναι «σωτηριώδης», καθόσον συμβάλλει στην πνευματική αναμόρφωση του πιστού. Η Εύα παρακούσασα έγινε αρχή της πτώσεως, ενώ η Μαρία «υπακούσασα» έγινε «αιτία σωτηρίας» για όλη την ανθρωπότητα (Κατά Αιρέσεων, Γ 22,4). Η προσφορά της Θεοτόκου είναι λοιπόν πολύ περισσότερο από παραδειγματική» (σελ. 298).

Άγιος Ιππόλυτος (170- 235 μ Χ).

«Εμφαίνων το κατά σάρκα του Κυρίου ημών, ότι εξ Αγίου Πνεύματος και εκ Μαρίας εγεννήθη. Λέγει γαρ και εν άλλη γραφή· «Και εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται» (Ησαίας 11:1)

(Άγιος Ιππόλυτος, «Απόσπασμα από την Γένεση, 49:9», ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 116)

Σχόλιο: Εδώ, βρίσκουμε την ίδια διατύπωση με αυτήν του Συμβόλου της Πίστεως, που θα γραφτεί 100 χρόνια περίπου μετά τα χρόνια του Ιππολύτου, « Τον δι’ ημάς τούς ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα» (Άρθρο 3 του Συμβόλου της Πίστεως).

Επίσης, στην προφητεία του Ησαία που μεταφέρει ο άγιος Ιππόλυτος, η Παρθένος προφητεύεται ως «ραβδί» (κορμός) που βγαίνει από την ρίζα του Ιεσσαί (ο Ιεσσαί ήταν ο πατέρας του Δαβίδ), και ο Χριστός ως ο «ανθός» που φυτρώνει από τη ρίζα και το ραβδί.

«Ην δε το κατά σάρκα επ’ εσχάτων εκ παρθενικής μήτρας κυοφορούμενος, ίνα και εκ μήτρας μητρός πάλιν γενόμενος φανερός». Και δια τούτο λέγει· «Ούτος ο πλάσας με εκ κοιλίας δούλω εαυτώ» (Ησαίας 49:5)».
 

(Άγιος Ιππόλυτος, «Εις τας ευλογήσεις του Ιακώβ», XXVII στίχοι 30-35, ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 152).

Σχόλιο: Ο άγιος Ιππόλυτος αναφέρεται στην κυοφορία της Παρθένου. Είναι πολύ σπουδαίο ότι δεν ήρθε ουρανοκατέβατος, αλλά έπρεπε να προσλάβει την ανθρώπινη φύση και να γεννηθεί κατά σάρκα για μας. Είναι ένα σημαντικό σημείο που επιμένουν οι Πατέρες προκειμένου να αντιμετωπίσουν διάφορες αιρέσεις. Στα χρόνια του Ιππολύτου, τον Γνωστικισμό.

«Αλλ’ ευσεβώς ομολογεί πιστεύων, ότι δια την ημών σωτηρίαν, και το δήσαι προς ατρεψία το παν, ο των όλων Δημιουργός εκ της Παναγίας Αειπαρθένου Μαρίας, κατά σύλληψιν άχραντον, δίχα τροπής, ενουσιώσας εαυτώ ψυχήν νοεράν μετά αισθητικού σώματος, γέγονεν άνθρωπος φύσει κακίας αλλότριος, όλος Θεός ο αυτός, και όλος άνθρωπος ο αυτός, όλος Θεός ομού, φύσει και άνθρωπος ο αυτός».

(Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, «Κατά Βήρωνος και Ήλικος», VIII στίχοι 1-5, ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 275)

Είναι από αμφιβαλλόμενο έργο του αγίου Ιππολύτου (και μάλλον μεταγενέστερο του Ιππολύτου, αν κρίνουμε από την ορολογία). Παρόλα αυτά, το χωρίο δεν παύει να εκφράζει την πεποίθηση της αρχαίας Εκκλησίας για την Παρθένο Μαρία. Στο χωρίο δηλώνεται καθαρά η ενανθρώπιση του Θεού Λόγου από την Μαρία που ονομάζεται «Παναγία» και «Αειπάρθενος», που έγινε χωρίς σαρκική μίξη, χωρίς να αλλάξει καμία από τις δύο φύσεις, προσλαμβάνοντας ο Λόγος ψυχή και σώμα (την προπτωτική ανθρώπινη φύση), ο Ίδιος ολοκληρωμένος Θεός και ταυτόχρονα ολοκληρωμένος άνθρωπος, ασύγχυτα.  

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Η τιμητική προσκύνηση των κτισμάτων.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

 

«Πρώτα εκείνοι στους οποίους αναπαύεται ο Θεός, ο μόνος άγιος ''εν αγίοις αναπαυόμενος’’ (Ης. 57,15), όπως είναι η αγία Θεοτόκος και όλοι οι άγιοι. Αυτοί είναι εκείνοι που κατά το δυνατόν έγιναν όμοιοι με το Θεό και από τη δική τους προαίρεση και από τη θεία ενοίκηση και βοήθεια, οι οποίοι λέγονται και θεοί, αληθινά, όχι κατά φύση, αλλά κατά θέση, όπως και το πυρακτωμένο σίδερο λέγεται φωτιά, όχι ως προς τη φύση του, αλλά ως προς τη θέση και τη μέθεξη της φωτιάς· γιατί λέει ''άγιοι έσεσθε, ότι Εγώ άγιος ειμί’’ (Δευτερονόμιο 19,2). Αυτό είναι το πρώτο, δηλαδή η προαίρεση. Έπειτα, στον καθένα που θέλει το αγαθό, ο Θεός βοηθάει για το αγαθό, έπειτα ''ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω’’ (Β’ Κορ. 6,16), και ''ναοί εσμέν Θεού και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν ημίν’’ (Α’ Κορ. 3,16), και ''έδωκεν αυτοίς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε εκβάλλειν αυτά και θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν’’ (Ματθ. 10,1), και ''ζω Εγώ, λέγει Κύριος, αλλ’ η τους δοξάζοντάς με δοξάσω’’ (Ά Βας. 2,30), και ''είπερ συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν’’ (Ρωμ. 8,17), και ''ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί’’ (Ψαλμός 81,1). Όπως λοιπόν είναι αληθινά θεοί, όχι κατά φύση, αλλά ως μέτοχοι του κατά φύση Θεού, έτσι είναι και προσκυνητοί, όχι κατά φύση, αλλ' επειδή έχουν μέσα τους τον κατά φύση προσκυνητό, όπως το πυρακτωμένο σίδερο δεν είναι από τη φύση του απρόσιτο στην αφή και καυστικό, αλλ' επειδή μετέχει στο κατά φύση καυστικό. Προσκυνούνται λοιπόν ως δοξασμένοι από τον Θεό, επειδή αποδείχτηκαν φοβεροί στους αντίθετους και ευεργέτες σε εκείνους που τους πλησιάζουν με πίστη, όχι βέβαια ως κατά φύση θεούς και ευεργέτες, αλλά ως υπηρέτες και λειτουργούς του Θεού και ως προικισμένους με θάρρος εξαιτίας της αγάπης τους προς αυτόν. 

 

Τους προσκυνούμε λοιπόν, επειδή λατρεύεται ο βασιλιάς βλέποντας να προσκυνείται αγαπημένος του υπηρέτης, όχι ως βασιλιάς, αλλά ως υπάκουος λειτουργός και αγαπημένος φίλος. Και ικανοποιούνται τα αιτήματα όσων πλησιάζουν με πίστη, είτε διότι ο υπηρέτης το ζητά από το βασιλιά, είτε διότι ο βασιλιάς δέχεται την τιμή και την πίστη εκείνου που ζητάει από τον υπηρέτη του· αφού τελικά από αυτόν το ζήτησε. Έτσι όσοι προσήρχοντο μέσω των αποστόλων θεραπεύονταν. Έτσι η σκιά και τα σουδάρια και τα σιμικίνθια των αποστόλων παρήχαν ιάσεις (Πράξεις Αποστόλων 5:15, 19:12). Εκείνοι όμως που θέλουν με τρόπο αντάρτη και αποστάτη να προσκυνούνται ως θεοί, αυτοί είναι απροσκύνητοι και άξιοι της αιώνιας φωτιάς. Και όσοι περιφρονητικά, με υπερήφανο φρόνημα, δεν προσκυνούν τους υπηρέτες του Θεού, ως αλαζόνες και υπερήφανοι, καταδικάζονται, σαν να ασεβούν στο Θεό. Και αυτό το βεβαιώνουν τα παιδιά που ξεφώνιζαν περιφρονητικά τον Ελισσαίο και έγιναν τροφή στις αρκούδες [1].

Δεύτερος τρόπος είναι εκείνος με τον οποίο προσκυνούμε τα κτίσματα, μέσω των οποίων και στα οποία ο Θεός πραγματοποίησε τη σωτηρία μας, είτε πριν από την παρουσία του Κυρίου, είτε μετά την ένσαρκη οικονομία του, όπως είναι το όρος Σινά και η Ναζαρέτ, η φάτνη στη Βηθλεέμ και το σπήλαιο, ο άγιος Γολγοθάς, το ξύλο του σταυρού, τα καρφιά, ο σπόγγος, το καλάμι, η ιερή και σωτήρια λόγχη, η εσθήτα, ο χιτώνας, τα σεντόνια, τα σπάργανα, ο άγιος τάφος, η πηγή της αναστάσεώς μας, ο λίθος του μνήματος, το άγιο όρος Σιών, το όρος επίσης των Ελαιών, η προβατική κολυμβήθρα και ο πανάγιος ναός της Γεσθημανής. Αυτά και τα παρόμοια τα σέβομαι και τα προσκυνώ και κάθε άγιο ναό του Θεού και κάθε τι στο οποίο αναφέρεται το όνομα του Θεού, όχι εξ αιτίας της φύσεώς τους, αλλά επειδή είναι δοχεία θείας ενέργειας και μέσω αυτών και μέσα σε αυτά ευδόκησε ο Θεός να πραγματοποιήσει τη σωτηρία μας. Και αγγέλους και ανθρώπους και κάθε ύλη που είναι μέτοχη της θείας ενέργειας και διακόνησε τη σωτηρία μου, τη σέβομαι και την προσκυνώ εξ αιτίας της θείας ενέργειας. Δεν προσκυνώ τους Ιουδαίους, γιατί δεν είναι μέτοχοι της θείας ενέργειας, ούτε σταύρωσαν τον Κύριο της δόξας, το Θεό μου, με σκοπό την σωτηρία μου, αλλά μάλλον κινήθηκαν από φθόνο και μίσος προς τον Θεό και ευεργέτη. ''Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου’’, λέει ο Δαβίδ, ''και τόπον σκηνώματος δόξης σου’’, (Ψαλμός 25,8) και ''προσκυνήσατε εις τον τόπον, ου έστησαν οι πόδες αυτού’’ (Ψαλμός 131,7), και ''προσκυνείτε εις όρος άγιον αυτού’’ (Ψαλμός 98,9). Άγιο και έμψυχο όρος του Θεού είναι η αγία Θεοτόκος, όρη του Θεού λογικά είναι οι απόστολοι· ''Τα όρη εσκίρητασαν ωσεί κριοί, και οι βουνοί ως αρνία προβάτων’’ (Ψαλμός 113,4).

Τρίτος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσκυνούμε όσα είναι αφιερωμένα στον Θεό, εννοώ τα ιερά Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία, γιατί γράφτηκαν για να νουθετήσουν εμάς που ζούμε στα έσχατα χρόνια. Επίσης είναι φανερό ότι οι δίσκοι και τα ποτήρια, τα θυμιάματα, οι λυχνίες και οι τράπεζες, όλα αυτά είναι σεβάσμια· γιατί πρόσεχε, όταν ο Βαλτάσαρ διέταξε να υπηρετηθεί ο λαός με τα ιερά σκεύη, πως ο Θεός κατάργησε τη βασιλεία του.

Τέταρτος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσκυνούνται οι εικόνες που φανερώθηκαν στους προφήτες (γιατί είδαν το Θεό με εικονική όραση) και οι εικόνες που αναφέρονται σε εκείνα που επρόκειτο να συμβούν, όπως είναι η ράβδος του Ααρών, που εικονίζει το μυστήριο της Παρθένου, και η στάμνα και η τράπεζα· αλλά και ο Ιακώβ προσκύνησε στο άκρο της ράβδου και ήταν τύπος του Σωτήρα. Επίσης οι εικόνες που αποτελούν ανάμνηση γεγονότων, διότι η ίδια η σκηνή ήταν παγκόσμια εικόνα (λέει στο Μωυσή, ‘’όρα τον τύπον τον δειχθέντα σοι εν τω όρει’’), και τα χρυσά χερουβίμ, έργο χυτό, και τα χερουβίμ του παραπετάσματος, έργο υφαντό. Έτσι προσκυνούμε τον τίμιο τύπο του σταυρού, το ομοίωμα της σωματικής μορφής του Θεού μου και εκείνης που τον γέννησε κατά σάρκα, και των υπηρετών του».

(Ι. Δαμασκηνός, ΕΠΕ 3, σελ. 247- 255). 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Η θεωρία της εξιλέωσης, νοθεία της πίστης.

Η θεωρία της εξιλέωσης αποτελεί νοθεία της πίστεως, καθώς παρουσιάζει έναν Θεό κατασκευασμένο κατά τα ανθρώπινα μέτρα, και εξετάζει την αμαρτία επιφανειακά ως ποινική και νομική παράβαση του Νόμου του Θεού και όχι ως αστοχία προς την θέωση και αποτέλεσμα της φθοράς της ανθρώπινης φύσης που έφερε η αυτονόμηση των πρωτοπλάστων, όπως πραγματικά είναι.

Προκειμένου να καταλάβει κανείς πλήθος θεμάτων της Χριστιανικής πίστης, όπως για παράδειγμα τι είναι η αμαρτία, τι είναι ο θάνατος, γιατί βαπτιζόμαστε, ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου, γιατί ενανθρώπησε ο Θεός Λόγος και όχι ένα κτίσμα κλπ, πρέπει να κατανοήσει ορθά τι περιγράφουν τα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως, και ειδικά να κατανοήσει τι συνέβη στο τρίτο της κεφάλαιο. Όλα αυτά τα ωραία πράγματα αναλύονται με πανεπιστημιακές μελέτες και διατριβές, όπως του μακαριστού π. Ι. Ρωμανίδη, με τίτλο «Το προπατορικό αμάρτημα». Δεν θα εστιάσουμε σε αυτά με κάθε λεπτομέρεια όμως. Υπάρχουν οι ειδικοί που έχουν ασχοληθεί και αναλύσει το θέμα μέσα από την Πατερική Ορθόδοξη Παράδοση. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε επιγραμματικά, και θα παρουσιάσουμε ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ότι η δυτική αυτή θεώρηση, πέραν του ότι είναι νοθεία της πίστεως, είναι επίσης και βλάσφημη. Και δυστυχώς, την έχει υιοθετήσει τόσο ο Παπισμός, όσο και τα «τέκνα» του, οι Προτεσταντικές ομάδες.

Ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς στην «Εκκλησιαστική Ιστορία», αναφέρει για την σχετική διδασκαλία, την οποία πρωτοανέπτυξε ο Άνσελμος (+ 1109):

«[..] υποστήριξε ότι ο άνθρωπος, επειδή με την αμαρτία του προσέβαλε τον Θεό, όφειλε να εκπληρώσει το χρέος του μόνο προς τον Θεό, για να του προσφέρει την αναγκαία ικανοποίηση (satisfactio). Ο άνθρωπος όμως οφείλει πάντοτε υπακοή στον Θεό και δεν διαθέτει τη δύναμη από μόνος του να θεραπεύσει μια παλαιότερη παρακοή. Συνεπώς, την ικανοποίηση αυτή μπορούσε να προσφέρει μόνο ένας θεάνθρωπος, ο οποίος θα ήταν τέλειος άνθρωπος και θα είχε, ως τέλειος Θεός, τη δύναμη να προσφέρει κάτι το άπειρο. Ο θεάνθρωπος όχι μόνο κάλυψε με τη θυσία του σταυρού την ικανοποίηση του Θεού, αλλά και προσέφερε στους ανθρώπους και την ανταμοιβή της αιώνιας ευλογίας του Θεού. Η όλη νοοτροπία του έργου έχει επηρεασθεί από τα πρότυπα λειτουργίας της φεουδαρχικής κοινωνίας της Δύσεως, αλλά η όλη θεολογική επιχειρηματολογία της διαλεκτικής μεθόδου κατέστησε το έργο μοναδικό στη σχολαστική παράδοση» (Β’ Τόμος, σελ. 464).

Είναι φανερό ότι ο Θεός παρουσιάζεται με πάθη, όπως τον θυμό, και η θυσία του Κυρίου ως προσφορά εξιλέωσης για τον Θεό. Θύμωσε ο παντοδύναμος θεός διότι ο αδύνατος άνθρωπος τον πρόσβαλε αφού δεν τον υπάκουσε. Έτσι λοιπόν ο θεός που διψούσε για την ‘’αποκατάστασή’’ του θιγομένου εγωισμού του, απαιτούσε μια τέλεια προσφορά που δεν ήταν άλλη παρά ο αναμάρτητος Υιός του, ο οποίος πεθαίνοντας στον σταυρό, από την μία κατεύνασε τον θυμό και από την άλλη έδωσε ως δώρο την νομική δικαίωση. Όλα αυτά βέβαια, μακράν απέχουν από την Ευαγγελική αλήθεια όπως διαφυλάχτηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, θυμίζοντας περισσότερο αρχαίους ειδωλολατρικούς μύθους, παρά την αποκάλυψη του ζώντος Θεού.

Ο αρχ. Βασίλειος Στεφανίδης στην «Εκκλησιαστική Ιστορία», αναφέρει:

«Η θεία δικαιοσύνη απήτει ικανοποίησιν, την οποίαν ο άνθρωπος δεν ηδύνατο να τελέση, ήτο άρα, ανάγκη να τελέση αυτήν ο θεάνθρωπος. Δια της διδασκαλίας ταύτης πρώτος ο Άνσελμος την υπό του Τερτυλλιανού καθορισθείσαν νομικήν σχέσιν του ανθρώπου και του Θεού εν τω μυστηρίω της εξομολογήσεως και της μετανοίας μετέφερεν επί της σχέσεως του Χριστού και του Θεού εν τω ζητήματι του σωτηριώδους έργου του Χριστού» (6η Έκδοση, σελ. 547).

Η διδασκαλία αυτή της ''εξιλεώσεως'' ήταν άγνωστη στην Εκκλησία επί 1000 περίπου χρόνια, και πρωτοεμφανίστηκε από τον δυτικό Άνσελμο. Ο Τερτυλλιανός δεν είχε αναφέρει τίποτα σχετικά, αν και αυτός έβλεπε τα πράγματα υπό το νομικό πρίσμα, μη όντας γνήσιος φορέας της Παραδόσεως, κάτι που φαίνεται και από την μετέπειτα αποστασία του στο αιρετικό κίνημα του Μοντανού. Ο Άνσελμος απλά πήρε την θεωρία του Τερτυλλιανού που αφορούσε το μυστήριο της εξομολόγησης, και την προσάρμοσε σε μια νέα θεωρία δική του, όσον αφορά το θέμα του έργου του Χριστού πάνω στον Σταυρό.

Πως όμως θα ήταν δυνατό ο Θεός να ζητά από εμάς να συγχωρούμε χωρίς να περιμένουμε ‘’εξιλέωση’’ από τους άλλους αλλά να τους συγχωρούμε με ένα απλό ‘’συγνώμη’’, και ο ίδιος να απαιτεί την θυσία ενός αναμάρτητου; «Και αν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε, και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήση αυτόν» (Κατά Λουκά, 17:4).

Δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να συγχωρεθεί λέγοντας απλά «μετανοώ»; Από εδώ φαίνεται ότι το θέμα της σωτηρίας δεν είναι νομικό αλλά οντολογικό. Η πτώση των πρωτόπλαστων δεν ήταν νομικού χαρακτήρα, αλλά οντολογικού. Η πτώση τους στέρησε την χάρη του Αγίου Πνεύματος με την οποία θα οδηγούνταν στην ομοίωσή τους με τον Θεό. Η αστοχία τους συνίστατο στην αυτονόμησή τους από την πηγή της Ζωής. Χωρίς τον Θεό όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιτύχει τον σκοπό για τον οποίο πλάστηκε. Για αυτό και δεν κληρονομούμε από τους προπάτορές μας την ευθύνη της πτώησης (μια ευθύνη για την οποία εμείς δεν ευθυνόμαστε), αλλά την φθορά και τον θάνατο. Για αυτό και ενανθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού, προκειμένου να μας επαναφέρει, και να μας ανοίξει και πάλι τον δρόμο για την ομοίωσή μας με τον Τριαδικό Θεό. Η σωτηρία δεν είναι η νομική απαλλαγή από την ενοχή και η ικανοποίηση του θεού, αλλά η νίκη κατά της φθοράς και του θανάτου που μας χάρισε ο Χριστός. Ενανθρώπησε ο Θεός Λόγος προκειμένου να ενώσει κατά χάρη την ανθρωπότητα με τον Θεό. Η σωτηρία είναι θεραπεία!

Ο Ματθαίος Γκάλλατιν, ο οποίος πέρασε από πολλές ομάδες του Προτεσταντισμού αλλά και από τον Παπισμό και τελικά κατέληξε στην Ορθόδοξη Πίστη, γράφει όταν του αποκαλύφθηκε αυτή η μεγάλη αλήθεια:

«Η ανακάλυψη αυτή ήταν τόσο όμορφη που η καρδιά μου κυριολεκτικά σκίρτησε από συγκίνηση. Για τα πρώτα χίλια χρόνια, διάβασα, η χριστιανική Εκκλησία δεν δίδασκε ότι η θυσία του Χριστού είχε στόχο την ικανοποίηση της υπόληψης του Θεού. Αντ’ αυτού, δίδασκε ότι ο θάνατος του Ιησού ήταν το ακριβό τίμημα που πλήρωσε εκουσίως ο Υιός του Θεού για να ελευθερώσει τα αγαπημένα Του δημιουργήματα από τη δυναστεία του θανάτου. Με την θυσία του Χριστού οι πιστοί ελευθερώθηκαν από τα δεσμά του θανάτου και από τις επιβουλές του διαβόλου [..] η ερμηνεία αυτή φωτίζει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής με τη θεία ευσπλαχνία. Αποκαλύπτει έναν σωτήρα Θεό και όχι έναν Θεό θυμωμένο για την κηλίδωση της υπόληψής Του, που απαιτεί πληρωμή για αυτό» (Διψώντας για τον Θεό, σελ. 95).

Ο π. Ι. Ρωμανίδης εξηγεί Πατερικά, σε τι συνίσταται η πτώση:

«Οι Πατέρες λένε ότι κατά την πτώσι του άνθρωπου εσκοτίσθηκε ο νους του ανθρώπου. Εσκοτίσθη ο νους του Αδάμ. Δεν ασχολούνται οι Πατέρες με τον Αδάμ ως Αδάμ, άλλα με τον νουν του Αδάμ, ο οποίος Αδάμ αρρώστησε, επειδή εσκοτίσθηκε ο νους του. Οι Πατέρες μιλάνε για ασύνετον νουν. Παντού στην Πατερική γραμματεία το θέμα της πτώσεως είναι ο σκοτασμός του νοός του ανθρώπου [..] Αλλά εμείς πως ξέρομε ότι ο νους του Αδάμ σκοτίσθηκε; Απλούστατα, διότι γνωρίζομε ότι εμείς οι ίδιοι τώρα έχομε εσκοτισμένον νουν. Και αυτός ο εσκοτισμένος νους θέλει θεραπεία . Η δε θεραπεία συνίσταται στην φώτισι και στην θέωσι. Έχει δηλαδή δύο φάσεις. Η θέωσις είναι πλήρης θεραπεία. Αλλά τι σημαίνει εσκοτισμένος νους; Σημαίνει ότι η νοερά ενέργεια της καρδιάς του ανθρώπου δεν ενεργεί σωστά. Η νοερά ενέργεια αρχίζει να ενεργή σωστά μόνον όταν ο άνθρωπος περάση από κάθαρσι και φθάση στον φωτισμό. Μετά την πτώσι, ο νους είναι σκοτισμένος. Γιατί; Διότι είναι γεμάτος από λογισμούς και έχει σκοτισθή από αυτούς τους λογισμούς. Πότε συμβαίνει αυτό, το να σκοτισθή ο νους από τους λογισμούς; Συμβαίνει όταν οι λογισμοί της διανοίας κατεβούν στην καρδιά και γίνουν λογισμοί του νοός. Όταν γίνει σύγχυσις λογισμών μεταξύ λογικής και νοός. Υπάρχουν δηλαδή λογισμοί στον νουν, που δεν πρέπει να υπάρχουν εκεί, διότι ανήκουν στην λογική (στην διάνοια). O νους πρέπει να είναι τελείως άδειος από λογισμούς, ώστε να μπορεί να έλθη στον άνθρωπο το Πνεύμα το Άγιο να κατοικήση και να παραμείνη μέσα του» (Πατερική Θεολογία, κεφ. 8).

Ο αρχ. Π. Μπρούσαλης, αναφέρει σχετικά από τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης:

«Αλλά ο άνθρωπος δεν πλάστηκε, για να ζει αποκομμένος από τον Δημιουργό του, πεσμένος στην αμαρτία. Ένιωθε βέβαια την ανάγκη και ήθελε να ανορθωθεί από την πτώση του. Δεν είχε όμως τη δύναμη, δεν έβρισκε τον τρόπο. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ο τρόπος και η δύναμη για την ανόρθωση. Ποιος διέθετε τη δύναμη; Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί τον τρόπο της ανόρθωσης; Μόνο ο Δημιουργός: ''Τω εξ αρχής δεδωκότι την ζωήν μόνω δυνατόν ην και πρέπον άμα και απολομένην ανακαλέσασθαι’’. Από την πίστη και τη διδασκαλία της Εκκλησίας διδασκόμαστε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, και πάλι από την πίστη μαθαίνουμε ότι τον ανορθώνει από την πτώση και τον σώζει» (Εισαγωγή στην θεολογία του Γρ. Νύσσης, σελ. 19-20).

Στο ίδιο έργο, γράφει επίσης:

«Όπως ακριβώς η αρχή του θανάτου ξεκίνησε από ένα, τον Αδάμ, και απλώθηκε σ’ όλο το ανθρώπινο γένος, έτσι και ‘’η αρχή της αναστάσεως δι’ ενός (του Χριστού) διατείνει επί πάσαν την ανθρωπότητα’’» (σελ. 24).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει στο λόγο του «Εις το Πάσχα» συνοψίζοντας με λίγα λόγια την ουσία της θεολογίας για την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου:

«Διατί τάχα θα ευχαριστούσε το αίμα του Μονογενούς τον Πατέρα, ο οποίος δεν δέχτηκε ούτε τον Ισαάκ, όταν του είχε προσφερθεί ως θυσία από τον πατέρα του, αλλά άλλαξε την θυσία και τοποθέτησε κριάρι εις την θέση του λογικού θύματος; Είναι επομένως φανερό ότι το λαμβάνει μεν ο Πατήρ, χωρίς να το ζητήσει ούτε και να το έχει ανάγκη, αλλά δια να εκπληρωθεί το σχέδιο της σωτηρίας και επειδή έπρεπε να αγιασθεί ο άνθρωπος από την ανθρώπινη φύση του Θεού, για να μας ελευθερώσει ο ίδιος, αφού κατανίκησε με την βία τον τύραννο και για να μας επαναφέρει κοντά του με την μεσιτεία του Υιού, ο οποίος έδωσε το αίμα του για να μας σώσει προς τιμή του Πατρός, εις τον οποίο φαίνεται ότι παραχωρεί τα πάντα» (ΕΠΕ, 5, σελ. 201).

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου δεν είχε χαρακτήρα νομικό υπό την έννοια ότι έπαθε για να εξιλεωθούμε εμείς με τον θάνατο ενός αναμάρτητου, αλλά έπρεπε να προσληφθεί η ανθρώπινη φύση που νοσούσε, προκειμένου να θεραπευτεί και έτσι να ανοίξει και πάλι ο δρόμος προς την ομοίωση του Θεού που διεκόπη εξ αιτίας της αυτονόμησης των πρωτοπλάστων που δέχτηκαν την αυτοθέωση που τους πρότεινε ο διάβολος δια του όφεως. Δεν είναι επομένως, ότι απλά συγχωρούμαστε για τις παραβάσεις μας, αλλά θεραπευόμαστε οντολογικά.

Αυτήν την Αγιογραφική αλήθεια εκφράζουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας. Να μερικά ελάχιστα παραδείγματα:

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει αλλού:

«Αυτός εισέρχεται εις την ίδια την εικόνα του, ενδύεται με σάρκα προς χάριν της σαρκός και με ψυχή πνευματική προς χάριν της ψυχής μου, καθαρίζοντας έτσι το όμοιο με το όμοιό του» (ΕΠΕ 5, σελ. 59).

Γράφει ο πατρολόγος Στυλιανός Παπαδόπουλος για την θεολογία του Μ. Αθανασίου για την πτώση:

«Την κατάσταση αυτή χαρακτηρίζει ο Αθανάσιος επιστροφή στο ''κατά φύσιν’’, το οποίο ταυτίζει με το ''ουκ ον’’, δηλαδή με το μηδέν, από το οποίο προήλθαν οι άνθρωποι. Έτσι αμαρτία, πτώση, θάνατος, κακό, ειδωλολατρία, ταυτίζονται· ''η γαρ παράβασις της εντολής εις το κατά φύσιν αυτούς επέστρεφεν, ίνα, ώσπερ ουκ όντες γεγόνασιν, ούτω και την εις το είναι φθοράν υπομείνωσι τω χρόνω εικότως’’» (Β’ Τόμος, σελ. 267).

Ενώ στην σελίδα 268, γράφει ο καθηγητής:

«Η εικόνα στον άνθρωπο γίνεται τόπος υποδοχής της επεμβάσεως του Θεού [..] Την επέμβαση συνιστά η ενανθρώπηση του ίδιου του θείου Λόγου, του Υιού του Πατέρα: ''ο Θεός ελεήσας πάλιν το γένος το ανθρώπινον, άτε δη αγαθός ων, ουκ αφήκεν αυτούς ερήμους της εαυτού γνώσεως, ίνα μη ανόνητον έχωσι και το είναι’’. ''Τι έδει γενέσθαι, αλλ’ η το κατ’ εικόνα πάλιν ανανεώσαι, ίνα δι’ αυτού πάλιν Αυτόν γνώναι δυνηθώσιν οι άνθρωποι; [..] Ο Θεός πλέον δεν διδάσκει με κραυγές και νεφέλες, όπως στην Π. Δ, αλλά φανερώνει την αλήθεια γινόμενος άνθρωπος, προσλαμβάνοντας το φθαρτό κτίσμα, ανακαινίζοντας και ενώνοντας την θεία εικόνα στον άνθρωπο με την ίδια την αλήθεια, δηλαδή θεώνοντας ολόκληρο τον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού ''ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν’’».

Ο δε θάνατος του Χριστού δεν αναφέρεται ως ''θυσία’’ που είχε ανάγκη ο Θεός Πατέρας, αλλά έγινε προκειμένου να αναορθώσει την ανθρώπινη φύση, να αναστηθεί και να πατήσει τον θάνατο με τον θάνατο του και την ανάστασή Του. ‘’Θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος’’.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πολλά ακόμα χωρία, αλλά χάριν συντομίας, θα αρκεστούμε σε ένα ακόμα χωρίο, αυτή την φορά από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας. Στο έργο του «Περί της ενανθρωπίσεως του Μονογενούς», γράφει:

«Επειδή δηλαδή με την παράβαση του Αδάμ είχε επικρατήσει σε όλους η αμαρτία, έφυγε το Άγιο Πνεύμα, και για τον λόγο αυτό επικράτησε το κακό. Έπρεπε λοιπόν και πάλι με την ευσπλαχνία του Θεού, για να επανέλθει η ανθρωπότητα στην αρχική της κατάσταση, να καταστεί άξια του αγίου Πνεύματος. Ενανθρώπησε λοιπόν ο Μονογενής Λόγος του Θεού, και εμφανίστηκε στους γήινους με γήινο σώμα, και έγινε ελεύθερος από κάθε αμαρτία, ώστε με αυτόν και μόνο η ανθρώπινη φύση, στεφανωμένη με τα καυχήματα της αναμαρτησίας, να δεχτεί πλουσιοπάροχα το Άγιο Πνεύμα, και έτσι να αναμορφωθεί προς τον Θεό με τον αγιασμό» (ΕΠΕ 10, σελ. 105).
 

Μετά από αυτά, καταλαβαίνουμε πόσο ρηχή, πνευματικά φτωχή, πλανεμένη και βλάσφημη είναι η θεωρία των δυτικών.

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr