Θεμελιοκρατία, καταστροφή ένδοθεν.

Ιερομονάχου Αλεξάνδρου.

''Πρέπει κάποιος να βαδίζει στη μέση, πιο φιλοσοφικά από τους εντελώς άσχετους και πιο ανθρώπινα από όσους φιλοσοφούν δίχως μέτρο''.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Η εποχή μας ίσως χειρότερα από άλλες, κατακλύζεται από σαρκολατρεία, ηδονολατρεία, θεοποίηση των υλικών αγαθών, έλλειψη πνευματικότητος, έλλειψη δημιουργικότητος, έλλειψη πνεύματος φιλοσοφίας και αναζήτησης, άμεση εκπλήρωση των τεχνητών ή μη αναγκών μας, απώλεια του ευγενούς κόπου που οδηγεί σε δόμηση προσωπικότητος. Η εποχή μας πάσχει από την πλήρη κατάργηση της Παράδοσης, ή την φαρισαϊκή και θεμελιοκρατική ερμηνεία της. Συνέπεια των παραπάνω συνισταμένων αλλά και πολλών άλλων που αν αναφερθούν θα αναγκάσουν το άρθρο να γίνει βιβλιαρίδιο, είναι η μετά δυσκολίας, σε σημείο αβάσταχτο και επώδυνο, εύρεση παρηγορίας. Με την στενή αλλά και την εν γένει έννοια της.

Ο αναζητών μία σανίδα παρακλήσεως και παραμυθίας απογοητεύεται βλέπων την ανυπαρξία των λογικών και βασικώς σκεπτομένων όντων γύρωθεν του. Ειρωνία, ανοησία με κακία σε δυναμικό αλλά γελοίο συνδυασμό, μίσος, αηδία, κορεσμός, είναι κάποια από τα διεγνωσμένα συναισθήματα της εν τω μικροσκοπίω αναλύσεως κοινωνίας. Η στεγνή βιολογική κατάληξη της εμπειρίας αποτέλεσμα της αναπτύξεως μόνο του υλικοτεχνικού πολιτισμού εις βάρος των ηθικών αξιών, μεταμόρφωσε το Ανθρώπινο Πρόσωπο σε Μονάδα και Άτομο. Μονάδα ως προς την εσωτερική του ζωή, Άτομο ως προς την εκδηλουμένη έπαρση η οποία δεν επιδέχεται τομή, εν είδει αλάθητης συνταγής ιδίας εκάστου εμπνεύσεως.

Οι ξεχωριστοί άκοσμοι κόσμοι που πηγάζουν από την εκ βαθέων ετερότητα των πολλαπλών πρώην Προσώπων, και νύν Μονάδων-Ατόμων, βρίσκονται σε διαρκή συγκρουσιακή θέση έναντι του πλησίον τους. Η Αγάπη ως απαξία πια δεν αιματώνει τις φλέβες και αρτηρίες των κοινωνικών δομών. Η αποδόμηση του κοινωνικού ενιαίου κάποτε ιστού, που κέντρο του ήταν η εκκλησιά, ο πλάτανος στη πλατεία, το μάτι που κοίταζε με αιδώ, επήλθε από την υιοθέτηση νέων μη αξιών, στη θέση των όντως αξιών. Η νέα αυτή απαξιακή ιεράρχηση που δέλεαρ της ήταν και είναι η ύλη, το εφήμερο, η στιγμή, η αίσθηση, η απόλαυση, αυτοκτονικά αγκαλιασμένη από τον βιομηχανικό άνθρωπο, δολοφόνησε κάθε ομορφιά της Πίστης, της Τιμής, του γνωστού και ως Ελληνικού Φιλότιμου.

Αποφατικά αποφαινόμενος ο οικονομικός κατόπιν Άνθρωπος, αυτοταυτοποιήθηκε με το θήραμά του το χαρτονόμισμα. Πίσω από το επιχείρημα, ''Δεν είναι ζωή αυτή'', εκουσίως αντήλλαξε την ελευθερία της γης του με τις ανέσεις του διαμερίσματος μη αντιλαμβανόμενος ότι μερίζει εαυτόν. Στον αυγερινό του 20ου αιώνα οι γενετικές πια αλλαγές στο σκέπτεσθαι, πορίζεσθαι, τεκνοποιείν, θρησκεύειν, πολιτεύεσθαι, με αχνοφαίνοντα τα πρώτα ίχνη της παγκοσμιοποίησης, γέννησαν μικρά ηφαίστεια που εξερράγησαν πολλαχού. Ήταν εστίες αντίδρασης, ονομαζόμενες υπό τινών δήθεν προοδευτικών, συντήρηση, αγραμματοσύνη, σκοταδισμός, σχίσμα. Με την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου οι δύο νέες σφαίρες επιρροής των δήθεν διάφορων οικονομικών συστημάτων, εν αληθεία όμως αδιάφορων αφού τον οικονομισμό υπηρετούσαν και τα δύο, καλπάζοντας αποτελείωσαν την ισοπέδωση της Παράδοσης, δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στην από το 1945, διάθεση για ψηφιοποίηση της πληροφορίας, ψηφιοποίηση της Ψυχής. Η γνώση αντικαταστάθηκε επιτυχώς από την διαδικτυακή ενημέρωση, πληροφόρηση, αποχαύνωση, έλεγχο, ηλιθιοποίηση.

Παρατηρείται το φαινόμενο της μοναδικής συντροφιάς, δηλαδή Μονάδων-Ατόμων που κάθονται σε ένα τραπέζι αλλά ο καθένας μιλά με το κινητό του, είτε όντως μιλώντας, είτε κοιτάζοντας απλώς το κοινωνικό του προφίλ... Όλα τελούνται μέσω της ψηφιακής πραγματικότητος, μίας παράλληλης ζωής που σκοτώνει την όντως ζωή. Οι επαναστάσεις, η ιδεολογικοποίηση, καλώς ή κακώς, κινημάτων για καλύτερη ποιότητα ζωής, οι τεχνητές ή μη κοινωνικές εκρήξεις, ποτέ δεν έγιναν από το σαλόνι, τον καναπέ, την καρέκλα, την τηλεόραση ή την οθόνη του επιτραπέζιου υπολογιστή. Η Μοναδικοποίηση του Ανθρωπίνου Προσώπου είναι το τέλειο όπλο ώστε ο Άνθρωπος μεταλλαγμένος σε Άτομο-Μονάδα να μην είναι ποτέ μόνος του. Αντιφατικό αλλά αληθές. Μόνη της η Μονάδα-Άτομο στην οθόνη εμπρός, αλλά παρέα δήθεν με χιλιάδες άλλους, έτοιμη μέσα στην ανύπαρκτη ζωή της να εκπληρώσει κάθε επιθύμια της, αισχρή, ηθική, παράνομη, νόμιμη, εγκληματική, παραβατική, αγαθή, μεταπηδώντας από κόσμους σε κόσμους με ένα πάτημα κομβίου.

Εκεί επέρχεται μία από τις πολλές παρενέργειες. Η Μονάδα-Άτομο κρυμμένη πίσω από την αφάνεια και ασφάλεια της ανωνυμίας, αποφαίνεται και καταφαίνεται ως αυθεντία. Μιλά ως διδάσκαλος για όλα. Εκφράζεται ελεύθερα, αλλά το χωρίς πλαίσια και όρια ελεύθερο της έκφρασης, μετατρέπεται σε χυδαιότητα, παρρησία, ύβρη, ειρωνία, απόρριψη, εξάσκηση λεκτικής βίας και έκφραση απειλών. Σπανίως εκφράζεται σε Ανθρωπιά. Αυτό καθίσταται σχεδόν αδύνατο άλλωστε από την κατ' ουσίαν δομή της ψηφιακής επικοινωνίας. Το Άτομο-Μονάδα εχει το ''αναμάρτητο''. Ουδείς το ελέγχει, ουδείς το συνετίζει, ουδείς το συνεφέρει. Εφόσον με τα κουμπιά κάνει όσα θέλει, άρα είναι αλάθητο καθ' εαυτόν. Η εκ του μακρόθεν ακοινωνία των χρηστών της ψηφιακής τεχνολογίας, μεταφραζομένη ως επικοινωνία δεν πληρεί, ίσως επίτηδες, τους όρους εκείνους που θα επέτρεπαν μία ανάσταση του τριδύναμου της Ψυχής, της μετά του σώματος ενωμένης.

Αντιθέτως η συνεχής εξάπλωση της χρήσης ψηφιακής τεχνολογίας αποανθρωποποιεί το εναπομείναν ανθρώπινο στοιχείο. Το τραγικό είναι πως αντιδραστικά, στην παγκοσμιοποίηση, κινήματα και αντίθετα στον οικουμενισμό θρησκευτικά σχήματα, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δρούν μέσω του μέσου εκείνου που δημιουργήθηκε δια την επίτευξην της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης, και της θρησκευτικής εκφρασής της του οικουμενισμού. Αυτό έχει ως εγγενές στοιχείο την αντίφαση. Αλλά εφόσον το ψηφιακό πιά Άτομο-Μονάδα, λειτουργεί μόνο μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας τί πιθανότητα έχουν οι αντιτιθέμενοι να κοινωνήσουν τις ιδέες τους στους εν δυνάμει συναγωνιστές ή ομοπίστους τους; Ουδεμία. Οπότε η επιλογή ως μόνη είναι ήδη αυτή.

Οι κίνδυνοι του απρόσωπου της κατ' ουσίαν ακοινωνίας των χρηστών της ψηφιακής τεχνολογίας, ενυπάρχουν και δεν αποφεύγονται. Η Αρετή του ιδεολόγου αλλά και η Αρετή του Πιστού προϋποθέτουν την ασφαλή κοινωνία ιδεών ή πίστεως. Δυστυχώς οι κενές ζωές εδράζουν στην ψηφιακή τεχνολογία ως βάση και όχι ως εργαλείο. Αυτό συνεπάγεται την διδασκαλική αυθεντία που αυθαίρετα ο καθείς κενός ενστερνίζεται δι' εαυτόν. Αυτό δημιουργεί παρερμηνείες. Από τη μία πλευρά η κατάργηση της Παράδοσης μέσω της ψηφιακής επαφής με άλλες εργοτεχνίες, (κουλτούρες), ομάδες ιδεολογιών, θρησκείες, με νέα πρότυπα συμβίωσης, νέες ηθικές θεωρήσεις, οδηγεί σε πλήρη αποσύνθεση των ανεπτυγμένων υλικοτεχνικώς πολιτισμών, συνοδεία έπαρσης και νομικής επιβολής της διάλυσης. 

Από την άλλη η Φιλοσοφημένη τοποθέτηση  έναντι της νέας αυτής πολεμικής κατά της Ανθρωπότητος είναι σπάνια. Αντιθέτως η παρερμηνεία συνεχίζεται αλλά τώρα στον αντίποδα, οδηγημένη στη θεμελιοκρατική ερμηνεία του Γράμματος της Παράδοσης. Αυτή η θεμελιοκρατία, γνωστή και ως Φονταμενταλισμός, στη μεν Ανατολή εκφράζεται συνήθως μέσω του Ισλάμ όπου ίδρυσε και ένα Χαλιφάτο στα μεσαιωνικά πρότυπα, με θύματα αθώους Ανθρώπους, στη δε ανεπτυγμένη υλικοτεχνικώς Δύση, οι Διαμαρτυρόμενοι και Ορθόδοξοι Θεμελιοκράτες αρκούνται στις εντός ενοριακών ορίων ιδεοληψίες τους, κείμενοι μακρόθεν εκ του γνησίου Ευαγγελικού Πνεύματος, αλληλοαποσχισθέντες, εκφράζοντας τον Φονταμενταλισμό τους στην επαγγελματική, συζυγική, κοινωνική τους στάση, η οποία αντανακλάζουσα την εσωτερική τους άμυνα σε όσα αντιπαραδοσιακά συμβαίνουν γύρω τους, αναδίδει την επιθετικότητα του εν φόβω ευρισκομένου ζώου. Αυτό δεν νοείται ως Πίστη στην Παράδοση αλλά μόνιμη ψυχική υστερία εκδηλουμένη με υπεκφυγές έναντι δύσκολου αντιπάλου, παράθεση εδαφίων άνευ Καθολικής επικύρωσης εκ της Παράδοσης, αλλά αποκεκομένων εξ αυτής, ως σύμβολα αυτοϊκανοποιήσεως της έπαρσης, μίσος για την άλλη δόξα, επανάληψη συνθημάτων υπό την επήρεια ίσως διαφημιστικών εκστρατειών, αδιέξοδη εν τέλει ρητορία άνευ ενστάλαξης, στην ετέρα ψυχή, Αγάπης. Οι δε Φονταμενταλιστές του λεγομένου Επιστημονικού Σοσιαλισμού, του αυτοαποκαλουμένου Ουτοπικού Σοσιαλισμού και τα εκατοντάδες θεωρητικά παρακλάδια τους, επιδίδονται σε αέναα σχίσματα και σχήματα, διαλεγόμενοι παράλληλους μονολόγους και ενίοτε παίζοντας κυνηγητό στο κέντρο μεγαλουπόλεων, όπως κάναμε παιδιά στη γειτονιά, χωρίς να καίμε την περιουσία κάποιου ή την εθνική σημαία. Η δε ακραία τους μορφή εμπεριέχει την κατά γράμμα ερμηνεία του Νόμου περί ένοπλης πάλης.

Αντιπαραδοσιακοί προοδευτικοί και Θεμελιοκράτες Παραδοσιακοί έχουν κοινά στοιχεία δυστυχώς. Το μίσος είναι το πρώτο στοιχείο που τους ταυτοποιεί Ηθικώς. Μη φιλοσοφημένοι και οι μεν και οι δε, ετεροπροσδιορίζονται από την θέα του απεχθούς εχθρού. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος στο έργο του με τίτλο, Ασκητικά, στον ΠΑ' λόγο του ''Περί διαφοράς των αρετών, και περί τελειότητος παντός δρόμου της αρετής'', γράφει: ''Καρδιά ελεήμων είναι να καίγεται η καρδιά για όλη την κτίση, δηλαδή υπέρ των ανθρώπων, και των ορνέων, και των ζώων, και των δαιμόνων και για όλα τα κτίσματα, τα οποία όταν τα βλέπει και τα θυμάται τρέχουν δάκρυα τα μάτια της, και από την πολλή συμπάθεια και ελεημοσύνη που αισθάνεται η καρδιά μικραίνει και δε μπορεί να υποφέρει ή να δεί ή να ακούσει οποιαδήποτε βλάβη ή κάτι λυπηρό ότι συνέβη στη πλάση, για αυτό το λόγο προσεύχεται με δάκρυα συνεχώς για τα ζώα, για τους εχθρούς της αλήθειας, για εκείνους που την έβλαψαν αυτήν την ίδια, να τους φυλάει Ο Θεός και να τους ελεήσει, επίσης προσεύχεται υπέρ των ερπετών από την πολλή ελεημοσύνη που 'χει μέσα της''.

Οι Παραδοσιακοί λίγοι στον αριθμό και αφανείς ήρωες της Πίστεως, έτσι πράττουν. Οι Θεμελιοκράτες Παραδοσιακοί θεωρούν αντιθέτως, οι αντίθεοι, χρέος τους την πικρή συμπεριφορά η οποία πολλές φορές συμβαδίζει με την εξωτερική αγνότητα, όπως μας διδάσκει ο μέγας καθηγητής του Μοναχισμού, Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης στο έργο του με τίτλο, Πλάκες Πνευματικές, γνωστό όμως ως Κλίμακα, στο κεφάλαιο ΚΣΤ', ''Περί διακρίσεως'', συνήθως δε, η πικρή συμπεριφορά κρύβεται πίσω από τις εξόχως ταλαιπωρημένες λέξεις-συνθήματα, Πίστη, Ομολογία, Παράδοση, Αλήθεια. Ποιά καρδιά σήμερον είναι διατεθειμένη να κλάψει για την κατάντια των αγγέλων που εξέπεσαν εκ του ουρανού γενόμενοι δαίμονες λόγω έπαρσης; Ποιά καρδιά κλαίει σήμερον για τους εχθρούς της αληθείας να τους ελεήσει Ο Θεός; Αλήθεια είναι πως οι μάχες των πολιτικών έχουν θύματα εκατόμβες αθώων αμάχων, γυναικών, παίδων, νέων, γερόντων. Αλλά οι μάχες των δοξασιών έχουν θύματα εκείνους που αναζητούν, έξω από το γράμμα του Νόμου, την Αγάπη και απορρίπτονται λόγω θρησκευτικων γραφειοκρατιών.

Πόσοι Άνθρωποι Πρόσωπα με την καρδιά που περιγράφει ο Άγιος Ισαάκ, έκλαψαν γιατί δεν έγιναν δεκτοί και όταν βρήκαν ένα σπιτικό κατακρίθηκαν που στέγασαν το είναι τους εκεί; Πότε θα μετατραπούν οι δαήμονες σε αδαείς ώστε να ανακουφιστούν οι Φιλόσοφοι; Πόσα χιλιόμετρα διήνυσαν κάποιοι να βρούν Παράδοση και Πίστη και βρήκαν νομικισμό και φαρισαϊσμό; Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, λέει Ο Κύριος, σε τί χρησιμεύει πια; Σε τίποτα το πετάνε έξω. Αν πεταχτούν εκτός οι δαήμονες εκεί μην απορήσουν, είναι ήδη εκτός κι ας μη το γνωρίζουν από εδώ.

Η διδασκαλική τροφή με την οποίαν αναπτύσσονται οι μικροί αλάθητοι πάπες, είναι η απροϋπόθετος κοινωνία των ιδεών ή της πίστης τους, στους απέναντι και εν δυνάμει ομού, η αφάνεια της οθόνης και η εκπλήρωση της αυτοϊκανοποίησης της έπαρσης εν ονόματι της ακριβείας, της διάσωσης δήθεν της Παράδοσης, αλλά εν αληθεία της διάσωσης του παχύσαρκου εγωκεντρικού εαυτού τους, που άνευ ουσιαστικού νοήματος ζωής αμόναχης, πληρούται ψηφιακώς. Οι Θεμελιοκράτες βρίσκουν έδαφος στις μικρές πληθυσμιακώς αντιδράσεις των Παραδοσιακών. Περιθωριακοί πνευματικώς οδηγούν εαυτούς στις παρυφές. Στο πλήθος δεν επιβιώνουν λόγω ανοησιαρχίας, αλλά και διότι στους Παραδοσιακούς που λόγω κενοδοξίας έπαψαν να είναι τέτοιοι και μεταλάχθηκαν σε ουνίτες της παγκοσμιοποίησης με δήθεν αντιοικουμενιστικά πρότυπα, δεν βρίσκουν ώτα ακουόντων, δεν βρίσκουν οπαδούς. Οπότε εισβάλουν σε μικρότερες ομάδες Παραδοσιακών, αποφεύγοντας την σύγκριση με το εκεί σπανίως ευρισκόμενο Φιλοσοφών πνεύμα και αρχίζοντας το διαβρωτικό κήρυγμα τους εν ονόματι πάντα της διάσωσης της Παράδοσης.

Κινούνται ελεγκτικώς κατά οποιουδήποτε δεν τηρεί την δική τους πεπατημένη πλανεμένη. Φωνασκούν μη έχοντες θεμέλιο το Πνεύμα του Νόμου αλλά το Γράμμα που μόνο του καταστρέφει. Αγάπη δεν είναι ικανοί να νιώσουν πια, και δικαιολογούνται ταυτίζοντας την Αγάπη με τις οικουμενιστικές αγαπολογίες, εγκληματώντας σε αυτή καθ' εαυτή την βασίλισσα των Αρετών που δίδαξε Ο Κύριος. Σε επιχειρήματα ιστορικού κύρους δεν απαντούν ποτέ όταν αυτά αναιρούν τις ερμηνείες τους ψευδολογίες τους. Ρίχνουν την μελάνη της σουπιάς και δυστυχώς με αυτήν γράφουν σύγχρονη πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία αδαείς ηγήτορες, που την δανείζονται ως ελλιπείς προσωπικότητες ούσες. Η στάση τους έναντι ουσιαστικών ζητημάτων θυμίζει εντόνως την στάση των Φαρισαίων όταν Ο Κύριος έκανε θαύματα αλλά εκείνοι τον κατηγορούσαν ότι τα έκανε ημέρα Σάββατο! Ποία λύση υπάρχει όταν σε καιρούς αγνωσίας, αμάθειας, ημιμάθειας, έπαρσης, κυβερνούν και υπολογίζονται εκείνοι που έχουν τα προαναφερθέντα αντιπροσόντα; Μόνο η Προσευχή.

Όσο οι ηγήτορες είναι ακατάλληλοι για ηγεσία τόσο χώρο βρίσκουν οι συμπλεγματικοί για άσκηση επιρροής. Η ανοησιαρχία κυριαρχεί διότι αποδίδει άμεσα αποτελέσματα ψευδαίσθησης δυνάμεως στον κάτοχο αυτής. Η Σκέψη θέλει προσωπικότητα, πλήρωση, Ταπείνωση, Ευσπλαχνία, Αγάπη. Πολλοί πέρασαν τα εναέρια τελώνια, αλλά κατά την διήγηση, τους έριξε στην αιώνια Κόλαση το τελευταίο τελώνιο, το της Ασπλαχνίας. Η επιτυχία του διαβάλοντος το Θείο Σχέδιο Σωτηρίας, είναι πως καλύπτει την Ασπλαχνία υπό τον μανδύα της Αλάθητης ερμηνείας αντιχριστιανών φωνασκούντων δια την σωτηρία της Πίστεως... Όσο ούτοι γίνονται δεκτοί μετά της αρρώστιας που μεταδίδουν τόσο η Ασπλαχνία θα βασιλεύει εν ονόματι της Παραδόσεως.