Πολλοί δεσπότες νέου και παλαιού ημερολογίου θα μπορούσαν να αφήσουν τον προκλητικό για την ελληνική πενία βίο τους και να ακολουθήσουν την απλότητα του Σιατίστης Αντωνίου, του οποίου το παράδειγμα είναι φάρος για όσους μετέτρεψαν το ράσο σε καριέρα, τα πλατιά μανίκια σε φιγούρα, τη ποιμαντική ράβδο σε δυναστεία των αδυνάτων, τα γραφεία τους σε κέντρα διερχομένων πολιτικών, την διακονία σε μπίζνες, την ηθική σε βούρκο.
Ηθική δεν είναι μόνο η σαρκική εγκράτεια, αλλά προ πάντων η καρδιακή καθαρότητα. Όταν η καρδιά είναι πλήρης χαμηλοβλεπούσης φωτογράφισης, στόματος χειροτέρου του υπονόμου, αστείων γεμάτων ανηθίκων υπονοουμένων, χεριών απλωμένων μονίμως για μερίδιο ακόμα και από το ξύγκι της μύγας... τότε δεν μιλάμε για επισκόπους, ή ιερείς, αλλά για δαιμονισμένους λαμπροστόλιστους πνευματικούς δολοφόνους.
Ευτυχώς στην Εκκλησία μας δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα, για όσους μας ξέρουν, αλλά θα δείξουμε και το διαμάντι που θα εντοπίσουμε όπου κι αν βρίσκεται. Και ο Σιατίστης Αντώνιος ήταν ένα διαμάντι. Ο Θεός να υπολογίσει το παραδειγμά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου