Περί τῆς ἡσυχίας καί τῆς τάξης κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει ως εξής για εκείνους που δημιουργούν ταραχή μέσα στην εκκλησία και που αποχωρούν από την εκκλησία πριν ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία του Θεού: "Μερικοί δεν πλησιάζουν την Θεία Κοινωνία τρεμάμενοι αλλά με ταραχή, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, πυρωμένοι από θυμό, φωνασκούντες, μαλώνοντες, σπρώχνοντες τον διπλανό τους, γεμάτοι ταραχή. Περί αυτού σας έχω μιλήσει πολλές φορές και δεν θα παύσω να μιλώ για αυτό.

Δεν βλέπετε την τάξη στην συμπεριφορά στους παγανιστικούς αγώνες, όταν ο "Ταξιθέτης" περνά μέσα από την αρένα φορώντας στεφάνι στο κεφάλι, ντυμένος με μακρύ ένδυμα, κρατώντας ραβδί στο ένα χέρι, καθώς ο κήρυκας αναγγέλλει να γίνει ησυχία και τάξη; Δεν είναι χυδαίο, εκεί - όπου κυβερνά ο διάβολος - να γίνεται τόση ησυχία και εδώ, που ο Χριστός μας προσκαλεί σε Αυτόν τον Ίδιον, να γίνεται τόση φασαρία; Στην αρένα, ησυχία - και στην εκκλησία, αναστάτωση! Γαλήνη στην θάλασσα, και φουρτούνα στο λιμάνι!
 

Όταν σας προσκαλούν σε γεύμα, δεν πρέπει να αποχωρείτε πριν από τους άλλους, παρ' ότι έχετε χορτάσει πριν από τους άλλους, και εδώ, που τελείται το γεμάτο δέος μυστήριο του Χριστού, και ενώ ακόμη συνεχίζουν οι ιερατικές πράξεις, εσύ φεύγεις εν μέσω αυτών και εξέρχεσαι; Πώς μπορεί να συγχωρηθεί αυτό; Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί αυτό;
 

Ο Ιούδας, μόλις εκοινώνησε στον Μυστικό Δείπνο εκείνη την τελευταία βραδιά, έφυγε βιαστικός ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν στο τραπέζι. Βλέπετε, ποίων το παράδειγμα ακολουθούν εκείνοι που βιάζονται να αποχωρήσουν πριν από την τελευταία ευχαριστία;"

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Δυστυχώς αυτά τα τραγικά φαινόμενα συμβαίνουν ακόμη σε πολλές ενορίες και όποιος ιερεύς τολμήσει να τα βάλει με το κατεστημένο εκδιώκεται κακήν κακώς. Αν ο ναός μάλιστα είναι και ιδιοκτησία κάποιου λαϊκού, τότε ο άχαρος ρόλος του υπαλλήλου παπά, είναι κάτι που ο ιερεύς πρέπει να δεχτεί χωρίς πολλά λόγια... Γιατί καραδωκεί η απόλυση με την συνοδεία της υπάκουης στάσης του επιχώριου Επισκόπου, ο οποίος για να μην φύγει ο ναός από την σφαίρα επιρροής του, θυσιάζει τον ιερέα και συνεχίζει να χαμογελά σαν καλός υποτακτικός στον ή στους ιδιοκτήτες του ναού.)