Οι παρελάσεις στην Αρχαία Ελλάδα...

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
 

Τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στα άλλα παράλογα και ανιστόρητα, ακούμε πολύ συχνά κάποιους να φωνάζουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις. Φυσικά, δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Ο στόχος είναι να κυριαρχήσει η παγκοσμιοποίηση και πρέπει να αποκοπούν μία – μία οι ρίζες που μας συνδέουν με το ένδοξο προγονικό παρελθόν. Δηλαδή, την γλώσσα, την ιστορία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό.
 

Αλλά, πριν προχωρήσουμε, ας δούμε τι σημαίνει παρέλαση. Η λέξη παρέλαση προέρχεται από το ρήμα παρελαύνω (παρά +ελαύνω = τρέχω έφιππος ή επάνω σε άρμα, καταδιώκω). Παρελαύνω = ελαύνω, δηλαδή τρέχω πλησίον κάποιου, διαβαίνω πλησίον ή μπροστά από κάποιον, τρέχω δίπλα στους ήρωες για να τους τιμήσω.

Η παρέλαση γίνεται για να τιμήσουμε τους ήρωες που θυσιάστηκαν, που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας. Και οι ήρωες αυτοί ήταν νέοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές. Στους βαλκανικούς πολέμους μάλιστα νέα παιδιά 18, 19, 20 ετών έδωσαν ηρωικά τη ζωή τους σε μάχες καθοριστικές.
 

Όλα αυτά ήταν νέα παιδιά με όνειρα για τη ζωή! Παιδιά που ήθελαν να ζήσουν, να ονειρευτούν για το αύριο. Γιατί, λοιπόν, να μη παρελάσουμε γι’ αυτούς; Γιατί να μην τους τιμήσουμε; Γνωρίζουμε τι θα πει «χρέος»; Παρελαύνω σημαίνει «τρέχω δίπλα στους ήρωες της συγκεκριμένης νίκης», η οποία εορτάζεται μεγαλοπρεπώς, για να τους τιμήσουμε…

Οι παρελάσεις υπήρχαν από τους αρχαίους χρόνους με παρόμοιους τρόπους με τον σημερινό. Τον 7ο αιώνα π.Χ. στη Σπάρτη αναδείχτηκε ο ποιητής Τυρταίος, ο οποίος εκτός από τα ποιήματα που ονόμασε «Υποθήκες»(=Συμβουλές), έγραψε και εμβατήρια. Τα εμβατήρια αυτά ήταν πολεμικά άσματα που τραγουδιόνταν με τη συνοδία αυλού από τους στρατιώτες πριν από τη μάχη, καθώς ξεκινούσαν με βηματισμό μέχρι να πλησιάσουν τον εχθρό για να αρχίσει η μάχη. Μετά τη νίκη με τα εμβατήρια αυτά πανηγύριζαν για τη νίκη τους.
 

«Τι τιμή στο παλικάρι,
όταν πρώτο στη φωτιά
σκοτωθεί για την πατρίδα
με τη σπάθα στα δεξιά».
 

Γενικά, στην αρχαία Ελλάδα οι παρελάσεις των στρατιωτικών σωμάτων συνοδεύονταν από παιάνες. Οι παιάνες αρχικά ήταν ύμνοι που απευθύνονταν στο θεό Απόλλωνα. Κατόπιν εξελίχτηκαν σε νικητήριους ύμνους, νικητήριους επαίνους, ειδικά στρατιωτικά άσματα που συνόδευαν τις παρελάσεις. Σήμερα ακούμε να λέγεται: «Η φιλαρμονική παιανίζει». Έτσι, λοιπόν, με την συνοδεία παιάνων «ανέβαιναν» στην οδό της εκστρατείας ή έμπαιναν στα πλοία. Γι’ αυτόν το λόγο μάλιστα μέχρι σήμερα οι παιάνες ονομάζονται «εμβατήρια άσματα».
 

Ο Πλούταρχος στο «Λυκούργος» 21, 1-3. Μετά τις παρελάσεις και η μουσική καλλιέργεια και τα τραγούδια τους απασχολούσαν όσο και η άμιλλα στην σαφήνεια του λόγου. Η μουσική είχε κάτι που ξεσήκωνε το θυμικό και προκαλούσε ορμή και ενθουσιασμό γεμάτο δράση και τα λόγια ήσαν αφελή και απλά, για πράγματα σοβαρά και ηθοπλαστικά.Γιατί συνήθως ήσαν έπαινοι που καλοτύχιζαν όσους έπεσαν για τη Σπάρτη και κατηγορίες για όσους δείλιασαν…
 

Μετά την παρέλαση, σχηματίζονταν τρεις χοροί αντίστοιχα στις τρεις ηλικίες. Άρχιζε πρώτος το τραγούδι ο χορός των γερόντων: Ήμασταν κάποτε γενναία παλληκάρια. Ακολουθούσε ο χορός των ανδρών που απαντούσε και έλεγε: Είμαστε εμείς τώρα (εννοείται: παλληκάρια) αν θέλεις δοκίμασε. Ο τρίτος χορός των παιδιών απαντούσε: Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι.
 

Και γενικά, αν κάποιος εξέταζε τα λακωνικά ποιήματα, μερικά από τα ποιήματα που σώζονται ακόμη στα χρόνια μας και τους ρυθμούς των εμβατηρίων τους, που τους χρησιμοποιούσαν βαδίζοντας με αυλό εναντίον των εχθρών, θα σχημάτιζε την γνώμη πως ο Τέρπανδρος και ο Πίνδαρος, καλά είδαν σ’ αυτά συνδυασμένη την ανδρεία με τη μουσική.
 

Στους Επιτάφιους λόγους πάντοτε το πρώτο σημείο λόγου και αναφοράς ήταν ο έπαινος των προγόνων. Στον Επιτάφιο (τοις Κορινθίων βοηθοίς) του Λυσία βλέπουμε τα εξής: «πρώτον μεν ουν τους παλαιούς κινδύνους των προγόνων δίειμι…».
 

Αλλά, είναι γνωστός και ο επιτάφιος του Περικλή (Θουκυδίδης, 2, 36) που αναφέρει: «Θα αρχίσω την ομιλία μου πρώτα από τους προγόνους μας. Διότι είναι όχι μόνον δίκαιο, αλλά και πρέπον συγχρόνως σε τέτοια ευκαιρία, όπως η παρούσα, να αποτίσουμε στη μνήμη τους τον φόρο αυτόν της τιμής. Καθ’ όσον, κατοικούντες οι ίδιοι πάντοτε μέχρι σήμερα την ίδια χώρα κατά την διαδοχή των αλλεπαλλήλων γενεών, μας την παρέδωσαν ελεύθερη με την ανδρεία τους».
 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι παρελάσεις και οι άλλες εκδηλώσεις γινόταν για να τιμηθούν οι πρόγονοι που πολέμησαν, αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας. Σήμερα αρνούνται οι νέοι μας να παρελάσουν και κάποιοι άλλοι εισηγούνται την κατάργησή τους.
 

Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Η Νέα τάξη επιδιώκει να αποκοπούν οι ρίζες που μας συνδέουν με το ένδοξο προγονικό παρελθόν. Δηλαδή τη γλώσσα, την ιστορία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό. Οι παρελάσεις ενδυναμώνουν το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό και δεν τις θέλουν καθόλου. Γι’ αυτό τις πολεμούν και τις μέμφονται…
 

Φυσικά, η κατάργηση των παρελάσεων μοιάζει παρωνυχίδα μπροστά στα τόσα άλλα. Πρώτο απ’ όλα η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας. Τα τελευταία τριάντα χρόνια υπάρχει μια κατιούσα πορεία που συνεχίζεται χωρίς προοπτική να ανακοπεί. Η χαριστική βολή ήρθε με την επιβολή του μονοτονικού. Η μεγάλη Ελληνομαθής Γαλλίδα Ακαδημαϊκός, η οποία έζησε και πέθανε ερωτευμένη με την Ελλάδα Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, το 1995 από το βήμα της Πνύκας είπε: «Προστατέψτε τη γλώσσα σας τα αρχαία Ελληνικά. Ήταν λάθος η κατάργηση των τόνων».
 

Εμείς εκεί! Πεισματικά και εχθρικά. Και η ταυτόχρονη κατάργηση διαχρονικών συνεκτικών δομικών κανόνων ορθογραφίας και Γραμματικής οδηγούν στην καταστροφή της ελληνικής γλώσσας.
 

Πόσοι μεγαλόσχημοι είναι πρόθυμοι να εισαγάγουν την αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους!.. Μια γλώσσα που είναι ένας αχταρμάς γλωσσών, που οι μισές λέξεις της προέρχονται από την ελληνική.
 

Μετά την ομαδική και σφοδρή αντίδραση άρχισε ένας άλλος ύπουλος τρόπος. Είναι η νέα παγκόσμια γλώσσα, η οποία ονομάζεται globish (globe = υδρόγειος + english = αγγλικά). Κάτι ανάλογο με την ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ. Προέκταση της μεθόδου αυτής είναι τα greeklish, δηλαδή η απόδοση ελληνικών λέξεων με λατινικά γράμματα. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται στις σύγχρονες μορφές επικοινωνίας. Η υβριδιακή αυτή γλώσσα χρησιμοποιείται τόσο στο ίντερνετ και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όσο και στα μηνύματα που ανταλλάσσονται μέσω κινητών (ορθότερα: φορητών) τηλεφώνων και emails.
 

Η ιστορία διαστρεβλώνεται. Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της ελληνικής ιστορίας σπιλώνονται. Τα θρησκευτικά έχασαν τον Ορθόδοξο χαρακτήρα. Πήραν τη μορφή θρησκειολογίας. Οι μαθητές υποχρεώνονται να μάθουν ιστορία των θρησκειών όλων των ανατολικών λαών και περί Ορθοδοξίας ουδέν.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,07/02/2014

 

Πηγή: Ακτίνες