Αγάπη, αιρέσεις και αιρετικοί.

Ο πιστός αγαπά ακόμη και τους αιρετικούς, όχι όμως την αίρεση. Είναι "ασθενείς κατά την ψυχήν και ανάπηροι κατά το βλέμμα της διανοίας των, δεν ημπορούν να ατενίσουν προς το φως της αληθείας", λέγει ο Χρυσόστομος και συνιστά ''Δι' αυτό ας εκπληρώσωμε τας υποχρεώσεις μας και ας απλώσωμε το χέρι μας εις αυτούς", σύμφωνα με τη συμβουλή του Παύλου: ''εν πραότητι παιδεύοντα τους αντιδιατιθεμένους, μήποτε δω αυτοίς ο Θεός μετάνοιαν εις επίγνωσιν αληθείας και ανανήψωσιν εκ της του διαβόλου παγίδος, εζωγρημένοι υπ' αυτού εις το εκείνου θέλημα" (Β' Τιμ. β' 25-26).

Η Γραφή συνιστά νουθεσία στους αιρετικούς και μάλιστα μία και δύο φορές (Τίτ. γ' 10-11)· ακόμη και στην περίπτωση της εμμονής στην πλάνη οι πιστοί δεν προτρέπονται να μισούν τους αιρετικούς. Πρέπει μόνο να μισούν την αίρεση και να αποφεύγουν τις στενές σχέσεις, γιατί αυτό μπορεί να σημάνει γι' αυτούς πνευματικό κίνδυνο.

Πρέπει να μισούμε ''το κακόν έργον και όχι τον άνθρωπον", λέγει ο Χρυσόστομος και υπογραμμίζει πως έργο του Διαβόλου είναι να εξαλείψη την αγάπη και να καταστρέψει την οδό της διορθώσεως- ''και να κυριεύση, εκείνον μεν εις την πλάνην, εσένα δε εις την έχθραν, ώστε έτσι να κρημνίση τα τείχη της οδού της σωτηρίας εκείνου. Διότι, όταν και ο ιατρός μισή και αποφεύγη τον άρρωστον, πότε θα αναλάβη αυτός που νοσεί, εφ' όσον ούτε αυτός καλεί τον ιατρόν, ούτε εκείνος έρχεται εις τον ασθενή; Αλλά διά ποίον λόγον, ειπέ μου, τον αποστρέφεσαι και τον αποφεύγεις; Διότι είναι ασεβής; Λοιπόν δι' αυτό ακριβώς πρέπει να τον πλησιάζης και να τον περιποιείσαι. Εάν δε η ασθένειά του είναι αθεράπευτος, συ όμως έχεις εντολήν να πράξης το καθήκον σου".

«Εάν λοιπόν πρέπει να μισούμε τους εχθρούς του Θεού, δεν πρέπει να μισούμε μόνον τους ασεβείς, αλλά και τους αμαρτωλούς· και έτσι θα καταντήσωμε χειρότεροι από τα θηρία, με το να αποστρεφώμεθα όλους τους ανθρώπους και να υπερηφανευώμεθα με ανοησίαν όπως εκείνος ο Φαρισαίος. Ο Παύλος όμως δεν παραγγέλλει έτσι, αλλά πώς; Παρακαλούμεν δε υμάς, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείσθε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας" (Α' Θεσ. ε' 14)» (ι. Χρυσ.).

Ιερεύς Αντώνιος Αλεβιζόπουλος.

Σχόλιο Εγκολπίου: Μακάρι να πιάσει ο σπόρος αυτού του άρθρου σε όσες ψυχές έχουν σκοτεινιάσει από το μίσος και τον φανατισμό, από την ιδέα ότι σώθηκαν ήδη και δασκαλεύουν τους άλλους με τρόπο άγριο, αναιδή, υπερήφανο. Πρέπει όλοι όσοι θέλουμε να λέμε ότι είμαστε Γνήσιοι Ορθόδοξοι, να φερόμεθα με τρόπο που να φέρνει στην αγκαλιά Του Χριστού μας ψυχές, όχι να διώχνει. 

Δυστυχώς πολλοί με ύφος απότομο, απάνθρωπο και αγενές τολμούν να λένε ότι κάνουν ιεραποστολικό έργο, ότι κάνουν ομολογία πίστεως. Ενω ουσιαστικά υπηρετούν τον διάβολο που χαίρεται να βλέπει υπερήφανους ψευδαπόστολους να διώχνουν από τον ναό ή Τον Χριστό ψυχές πληγωμένες και αναζητούσες λίγα ψίχουλα αγάπης. Μετά οι εν λόγω λίαν δυστυχείς αδελφοί μας, κάθονται στη καρέκλα τους και συνεχίζουν να περιφρουρούν το εκκλησίασμα ώστε να σηκωθούν και πάλι να πιάσουν από το χέρι και να οδηγήσουν έξω τον κακό αδελφό που μπήκε στην εκκλησία με απρεπή ένδυση... Άλλοι πάλι αφού ρίξουν όλο το φρασεολόγιο του υποκόσμου που έχουν στη καρδιά τους, εναντίον του συνομιλητή τους επειδή διαφωνούν, μετά με άνεση υπέρορθόδοξου κάνουν τη προσευχή τους ευχαριστημένοι που ομολόγησαν... Τον Χριστό... Κατάντια...