Το Γενέθλιο Της Θεοτόκου κατά την παράδοση.

 

 Το Γενέθλιο της Θεοτόκου κατά την παράδοση

Του δρ. θεολογίας Αχιλλέα Πιτσίλκα

Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά τους πατέρες της Εκκλησίας, ήταν η αρχή της πραγματοποίησης των υποσχέσεων του Θεού για την έλευση του Χριστού - Μεσσία στον κόσμο, δηλαδή η έναρξη του μυστηρίου της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων. Για τούτο η Γέννηση αυτή, που χαρακτηρίζεται ως θαυμαστή, κατά τους υμνογράφους της Εκκλησίας, «Χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη».

α) Η επίμονη δέηση των γονέων της για την απόκτηση τέκνου

Κατά τις μαρτυρίες της παράδοσης οι γονείς της Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, που κατοικούσαν στα Ιεροσόλυμα ή ίσως στην ευρύτερη περιοχή της, για πάρα πολλά χρόνια δεν είχαν αποκτήσει κανένα παιδί. Επειδή δε η ατεκνία εθεωρείτο εντροπή, γιατί δεν ήταν δυνατόν από μια άτεκνη οικογένεια να προέλθη ο αναμενόμενος από όλους Μεσσίας, για τον λόγο αυτό ο Ιωακείμ και η Άννα για χρόνια και χρόνια παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, που θα το αφιέρωναν σ' Εκείνον, γιατί ήταν άνθρωποι ευσεβείς.

β) Ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και εκπλήρωσε το αίτημά τους.

Όταν ο Ιωακείμ και η Άννα εγήρασαν και δεν ήταν πια δυνατόν ανθρώπινα να αποκτήσουν παιδί, ο Θεός που, κατά τον ιερό ψαλμωδό, έχει τους οφθαλμούς του «Επί δικαίους και ώρα αυτού εις δέησιν αυτών» 33,16), αποφάσισε να χαρίσει στο ζευγάρι εκείνο των πιστών όχι ένα συνηθισμένο παιδί, αλλά το πιο ευλογημένο παιδί στον κόσμο ολόκληρο, αποδεικνύοντας ότι χαρίζει στους πιστούς δούλους Του «υπερκπερισσού» εκείνα που ζητούν ή περιμένουν (Βλ. Εφεσ. Γ'20). Για τον λόγο δε αυτό έλυσε τη στειρότητα της Άννας, καθιστώντας αυτήν ικανή να αποκτήσει στα γεράματά της παιδί.

γ) Η ονομασία του παιδιού και η εξύμνηση της γέννησής του

Ύστερα από τη γέννηση της ευλογημένης εκείνης κόρης τους, ο Ιωακείμ και η Άννα την ονόμασαν Μαριάμ, δηλαδή ισχυρή και ένδοξη, αφιερώνοντας αυτήν από την πρώτη στιγμή στον δωρεοδότη Θεό, χωρίς να γνωρίζουν την εποχή εκείνη ότι αυτή ήταν «η αγία και φωτοφόρος αυγή» και «η δροσερή αύρα του θείου φωτός», η «εκκύπτουσα ωσεί όρθρος» (Ασμ. Ασμ. 6,10), που θα γινόταν η μητέρα του Μεσσία, δηλαδή Θεοτόκος.

Η γέννηση δε αυτή της Μαριάμ, που προήλθε «εκ της ρίζης Ιεσσαί», εξυμνήθηκε αργότερα από τους αγίους πατέρες, που διακήρυξαν ότι «Χαράν εμήνυσε πάση τη Οικουμένη». Για τον λόγο δε αυτό ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που είχε μεγάλη ευλάβεια προς την Υπεραγία Θεοτόκο και έγραψε πολλούς ύμνους και λόγους εγκωμιαστικούς στη χάρη της, έλεγε χαρακτηριστικά ότι...

''Σήμερα έγινε η αρχή της σωτηρίας του κόσμου. Ας ευφρανθούν για τούτο τα σκηνώματα του ουρανού και ας σκιρτήσει από αγαλλίαση η γη, γιατί γεννήθηκε η θεόπαιδα εκείνη, από την οποία θα έλθει στον κόσμο, ο Μεσσίας Χριστός, που θα σχίσει το χειρόγραφο των αμαρτιών του κόσμου.

Σ' αυτήν την ανάπλαση όμως συμβάλλουν και οι προσωπικοί αγώνες και οι προσευχές προς την Υπεραγία Θεοτόκο, με τις οποίες οι πιστοί ζητούν τις πρεσβείες της για την εκτέλεση του θείου θελήματος.

Ύστερα από όλα τα πιο πάνω, θα έλεγα ότι, σαν Χριστιανοί, πρέπει και μεις να τιμούμε τη γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και να μιμούμεθα το παράδειγμα της ταπεινής και αγνής ζωής της, ώστε να ζητούμε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας την κραταιά προστασία της, λέγοντας: «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών».

Πάντοτε δε να ζητούμε την ειρήνη, που είναι η αρχή της πνευματικής ζωής και δώρο του Αγίου Πνεύματος, λέγοντας: «Εν τη γεννήσει σου, Κόρη Θεόκλητε, την ειρήνην αίτησαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Ελευθερία, 08/09/2012

 

Πηγή: Ακτίνες