33. "Γιατί να απορρίπτεις τους δικούς μας Ελληνικούς θεούς για χάρη του Εβραίου Γιαχβέ; Γιατί ένας θεός αντί πολλών;"
Απάντηση: Γιατί οι Ν/Π να είναι τόσο ψευτοεθνικιστές, ώστε το τι θα πιστέψουν να εξαρτάται από την εθνικότητα και τη προέλευσή του; (Σχόλιο Εγκολπίου: Άλλωστε το τετραγράμμτο ΓΧΒΧ, εξ ού και Γιαχβέ εξελληνισμένο, σημαίνει ''εγώ είμαι αυτός που υπάρχει'', και Ο Θεός δεν έχει εθνικότητα... Αν είναι τόσο δηθεν ευαίσθητοι κάποιοι αρχαιολάτρες ας αποβάλλουν από την σκηνή του αρχαιοελληνικού πανθέου τον Όσιρι, την Ίσιδα, τον Άττι, τον εβραϊκό Άδωνι, που είναι εισαγώμενες θεότητες... Επιπλέον, ένας Έλληνας, φυλετικά, που είναι οπαδός του Βούδα είναι Ινδός και όχι Έλληνας, επειδή ο Βούδας ήταν Ινδός;;;). Όσο για το γιατί ένας θεός κι όχι πολλοί: «Το θείον είναι τέλειο και δεν έχει καμμιά έλλειψη στην αγαθότητα και στη σοφία και στη δύναμη, άναρχο, αϊδιο, απερίγραπτο, και για να μιλήσουμε απλά, τέλειο σε όλα. Αν λοιπόν παραδεχτούμε πολλούς θεούς, είναι ανάγκη να επισημάνουμε κάποιες διαφορές ανάμεσα στους πολλούς. Γιατί αν δεν υπάρχει καμμιά διαφορά σ' αυτούς, μάλλον θα είναι ένας κι όχι πολλοί. Αν πάλι υπάρχει διαφορά σ'αυτούς, πού είναι η τελειότητα; Γιατί αν κάποιος είτε κατά την αγαθότητα, είτε κατά τη δύναμη, είτε κατά τη σοφία είτε κατά τον χρόνο είτε κατά τον τόπο δεν φτάνει την τελειότητα, δε θα μπορούσε να είναι θεός. Έτσι η μιά ταυτότητα όλων αποδεικνύει μάλλον ένα κι όχι πολλούς θεούς. Έπειτα πώς, αν είναι πολλοί, θα διατηρηθεί το απερίγραπτο; Γιατί, όπου θα ήταν ο ένας, δε θα βρισκόταν ο άλλος. Πώς επίσης θα κυβερνηθεί ο κόσμος από πολλούς χωρίς να διαλυθεί και να καταστραφεί, αφού θα παρουσιαστούν αντιθέσεις στους κυβερνήτες; Γιατί η διαφορά δημιουργεί εναντιώσεις. Κι αν ισχυριστεί κανείς πως ο καθένας κυβερνά ένα μέρος, ποιό είναι αυτό που έβαλε τάξη και έκανε σ' αυτούς την διανομή; Εκείνο λοιπόν θα ήταν μάλλον ο Θεός. Κατά συνέπεια ένας είναι ο Θεός, τέλειος, απερίγραπτος, δημιουργός του σύμπαντος, αυτός που συνέχει τα πάντα και τα κυβερνά, πέρα από κάθε όριο δυνατότητας και πηγή της τελειότητας. Επιπλέον είναι φυσική ανάγκη η μονάδα να αποτελεί την αρχή της δυάδας» (Ιωάννη Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, 1, 5).
34. "Όλες οι διδασκαλίες του Χριστιανισμού και της Παλαιάς Διαθήκης είναι παρμένες από πανάρχαια ελληνικά κείμενα του Ορφέα και του Ερμή Τρισμέγιστου".
Απάντηση: Ο Χριστιανισμός δεν αποδέχεται ότι ο θεός ανακαλύπτεται ή ότι ο άνθρωπος μπορεί δια της εξάσκησης να ανυψωθεί μόνος του ώς το θεό, αλλά ότι ο θεός αποκαλύπτεται. Δεν πιστεύει σε πανθεϊστικές δοξασίες ότι όλα είναι το ίδιο, ότι όλα είναι ένα, και ότι απλώς ο δρόμος προς την κορυφή διαφέρει. Δε περιφρονεί την ύλη, χάριν του πνεύματος, αφού και τα δύο είναι δημιουργήματα του ίδιου Θεού. Δεν πιστεύει σε μετεμψυχώσεις κι άλλες μορφές περιφρόνησης προς την μοναδικότητα του ανθρώπου, διότι ως «άνθρωπο» θεωρεί όχι την «συνείδηση» του ανθρώπου μόνη, αλλά την συνείδηση μαζί με το σώμα, και συνεπώς εάν θεωρούσε ως άνθρωπο την ψυχή μόνο, τότε θα έλεγε κι αυτός πως η ψυχή μπαίνει σε καλούπι-σώμα κάθε φορά. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει ούτε ότι η ψυχή είναι φύσει αθάνατη ούτε ότι προϋπάρχει του σώματος, αλλά ούτε κι ότι με τον θάνατο εξαφανίζεται η ψυχή, διότι είναι ο Θεός που δεν το επιθυμεί αυτό. Δεν κάνει διάκριση μεταξύ ύλης και πνεύματος όπως κάνουν κάποιοι αρχαίοι φιλόσοφοι και οι αποκρυφιστές, αλλά μεταξύ κτιστού (υλικού και άυλου κόσμου και όντων) και Άκτιστου (Θεού). Τα περί ενανθρώπισης του Θεού, και Ανάστασης του Χριστού δεν τα θεωρεί μύθους ή αλληγορίες-σύμβολα αναγέννησης και θανάτου της Φύσης (όπως συμβαίνει με τους θεούς), αλλά ιστορικά γεγονότα, και πιστεύει πως στην εμπειρία αυτών των ιστορικών γεγονότων βασίζεται ώς τα τώρα η ύπαρξή του. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει σε καμμιά κυκλικότητα της ιστορίας, όπως οι αρχαίες θρησκείες, αλλά στην γραμμική εξέλιξή της. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει σε καμμία ειμαρμένη η οποία καθορίζεται από τις «Μοίρες» και η οποία εξουσιάζει και το Θεό ακόμη, αλλά δεχόμενος την παντοδυναμία του Θεού και την έλλειψη οποιασδήποτε Ανάγκης ή καταναγκασμού επ' αυτού, δέχεται ταυτόχρονα την συνεργία. Ο Χριστιανισμός δεν έχει όμοιό του στην διδασκαλία περί διάκρισης ουσίας-υπόστασης, περί διάκρισης θείας ουσίας και θείων ενεργειών, περί του ακατάληπτου της θείας ουσίας, και κοινωνίας των θείων ενεργειών από τον άνθρωπο. Όλα αυτά σε κανέναν Ερμή δεν υπάρχουν. Ούτε ως σκοπό του ανθρώπου θέτει κάποια φιλοσοφική ενατένιση του «Αγαθού-Θεού» χάριν ατομικής ευδαιμονίας, ούτε και κάποια μυστικιστική ένωσή-απορρόφησή του με τη θεία ουσία, πράγμα βλάσφημο για τον Χριστιανισμό αφού η θεία ουσία μένει ακατάληπτη πάντα. Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός ζητά τη «σωτηρία της ψυχής» αρνούμενος το σώμα ή τον κόσμο αυτόν. Για τον Χριστιανισμό όμως η σωτηρία της ψυχής δεν συνίσταται στην απαλλαγή της ψυχής από το σώμα και στην φυγή της από την ζωή. Η άποψη κατά την οποία πρέπει κατά την πορεία της σωτηρίας να φύγη η ψυχή από το σώμα, «τό έξω τον νουν του σώματος ποιείν... δαιμόνων εύρημα και παίδευμα» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).
34a ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΡΜΗ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Οι διαφορές μεταξύ του Ερμή Τρισμέγιστου και του Χριστιανισμού είναι κάτι παραπάνω από τρισμέγιστες:
1) Ο Ερμής Τρισμέγιστος (εφεξής Ε.Τ.) λέει ότι ο θεός είναι «αρσενοθηλυκός» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 19). Ειδωλολατρική αντίληψη περί θεού, την οποία ο Χριστιανισμός κατακρίνει.
2) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος είναι «ουσιωδώς αθάνατος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 20). Ο Χριστιανισμός πιστεύει ότι ο άνθρωπος γίνεται κατα χάρη θεός και δεν είναι εκ φύσεως αθάνατος.
3) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «από ζωή και φως» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 20). Στην Π.Δ. δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
4) Ο Ε.Τ. λέει ότι όποιος είναι άτεκνος «καταδικάζεται να μην ενσαρκωθεί σε ανθρώπινο σώμα γυναίκας και άνδρα» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 30). Καμμία σχέση με το Χριστιανισμό, που ούτε τιμωρεί μεταθανάτια την ατεκνία ούτε πιστεύει στην μετενσάρκωση.
5) Ο Ε.Τ. λέει για τη Δημιουργία ότι «όλοι οι θεοί άρχισαν να επιμελούνται την ένσπορο φύση» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 31). Στον Χριστιανισμό δεν υπάρχουν άλλοι θεοί.
6) Ο Ε.Τ. διδάσκει ότι πρέπει να μισήσεις το σώμα σου (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 34). Ο Χριστιανισμός δε διδάσκει το μίσος προς το σώμα, αλλά προς το σαρκικό φρόνημα. Τεράστια διαφορά, αφού για τον Ε.Τ. το σώμα είναι κακό.
7) Ο Ε.Τ. θεωρεί τον ήλιο θεό (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 38). Ακόμη μια απόδειξη παιδαριώδους ειδωλολατρίας. Ο Χριστιανισμός και μάλιστα η Π.Δ. τον ήλιο τον θεωρεί... δοχείο φωτός και λάμπα.
8) Ο Ε.Τ. θεωρεί τον Θεό «πολυσώματο και παντοσώματο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 40). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο.
9) Ο Ε.Τ. λέει ότι «η ουσία του Θεού είναι το να θέλει να είναι πάντοτε» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 51). Ο Χριστιανισμός θεωρεί ύψιστη βλασφημία να λέει κάποιος ότι γνωρίζει την ουσία του Θεού.
10) Ο Ε.Τ. λέει ότι «όλες οι ψυχές του κόσμου προέρχονται από μία και μόνο ψυχή, από την ψυχή του σύμπαντος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 52) και ότι οι ψυχές «ερπετώδεις στην αρχή μεταβάλλονται σε ένυδρες, οι ένυδρες σε χερσαίες κι οι χερσαίες σε πετεινές σε αέριες, σε ανθρώπους, οι δε ανθρώπινες σε δαίμονες» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 53). Πού είδαν κάτι αντίστοιχο στη διδασκαλία του Χριστιανισμού για τη ψυχή; Ούτε κοκοράκια ούτε πετεινούς θεωρεί τις ανθρώπινες ψυχές.
11) Ο Ε.Τ. λέει ότι «καταδίκη της κακής ψυχής είναι η αγνωσία» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 53). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο.
12) Ο Ε.Τ. λέει ότι η ασεβής ψυχή «ζητά μετά την έξοδό της από το σώμα να ενσαρκωθεί σε νέο ανθρώπινο σώμα κι όχι σε σώμα άλλου ζώου» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 56). Οι γνωστές αιγυπτιακές αστειότητες που δεν έχουν καμμία σχέση με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού για την ψυχή.
13) Ο Ε.Τ. αποκαλεί «τον άνθρωπο επίγειο θνητό θεό, τον επουράνιο θεό αθάνατο άνθρωπο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 58). Ο Χριστιανισμός τονίζει την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Δεν είναι απλώς η θνητότητα, αλλά και η διαφορά μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου.
14) Ο Ε.Τ. λέει ότι «και ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να δημιουργεί αγαθά έργα» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 62). Ο Χριστιανισμός τονίζει ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη κανενός πράγματος και φυσικά δεν είχε ανάγκη να δημιουργήσει τίποτε.
15) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος είναι της ίδιας ουσίας με το Θεό (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 70). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο.
16) Ο Ε.Τ. λέει ότι τα αγάλματα «είναι προικισμένα με ψυχή˙ και ζωική πνοή˙ και κάνουν θαύματα˙ και προλέγουν το μέλλον» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 92). Καμμία σχέση με το Χριστιανισμό.
17) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο κόσμος είναι αιώνιος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 96). Φυσικά όσοι ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανισμός αντέγραψε τον Ε.Τ. δεν έχουν ιδέα περί Χριστιανισμού και της διδασκαλίας του για μη αιωνιότητα του κόσμου.
18) Ο Ε.Τ. λέει ότι «όλα στον κόσμο είναι πλάνη και ψευτιά» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 106), ότι «κάθε αλλοιούμενο πράγμα είναι ψεύτικο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 107). Αντίθετα, ο Χριστιανισμός την αλλοίωση δεν τη θεωρεί ένδειξη πλάνης. Ο κόσμος είναι τρεπτός (μεταβαλλόμενος-αλλοιούμενος), αλλά οπωσδήποτε υπαρκτός, σύμφωνα με το Χριστιανισμό.
19) Ο Ε.Τ. λέει ότι η «ψυχή είναι αθάνατη» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 110). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο. Δέχεται ότι η ψυχή ως κτιστή έχει αρχή αλλά όχι τέλος.
20) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο πρώτος Θεός δημιούργησε από πρώτη ουσία, ο δε δεύτερος Θεός δημιούργησε εμάς από γενόμενη σωμάτωση» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 115). Ο Χριστιανισμός απλώς λέει ότι ο Θεός δημιούργησε εκ του μη όντος και φυσικά δεν δέχεται όλη αυτή την ειδωλολατρική... ποικιλία θεών.
21) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο άνθρωπος πλάστηκε από κακή ύλη» και γι' αυτό περιπίπτει σε πλάνες (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 120). Ο Χριστιανισμός θεωρεί βλασφημία κατά του Θεού την άποψη ότι η ύλη είναι κακή, διαβολική κ.λ.π. Για τους ειδωλολάτρες καλό είναι μόνο ο νους, ενώ για το Χριστιανισμό είναι καλό ό,τι έκανε ο Θεός, σωματικό και ασώματο.
Αυτές είναι οι «ελάχιστες λεπτομέρειες», που κάποιοι τις θεωρούν και ανύπαρκτες και ταυτίζουν τη διδασκαλία της Π.Δ. και της Κ.Δ. με τέτοιες ειδωλολατρικές, μισόκοσμες, πανθεϊστικές αντιλήψεις του Ε.Τ. Μόνο όσοι αγνοούν το Χριστιανισμό και τον Ε.Τ. θα έλεγαν ότι ταυτίζεται ο Χριστιανισμός με τα όσα λέει ο Ε.Τ.
34b ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΦΕΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Ένα από τα πιο αγαπημένα παραδείγματα που φέρνουν οι αρχαιοκεντρικοί αυτοί είναι μια σκαλιστή πέτρα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όπου ο Ορφέας παρουσιάζεται σταυρωμένος πάνω σε σταυρό στο κάτω μέρος του οποίου είναι μια άγκυρα. Και δείχνουν αντίστοιχα πρωτοχριστιανικά σύμβολα, με το σταυρό και την άγκυρα. Όμως η χριστιανική άγκυρα παραπέμπει στην «κιβωτό της σωτηρίας» Α' Πέτρου 3, 20-21. Η άγκυρα στον Ορφισμό τί συμβολίζει; Αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό σχετικά με το παρακάτω. Το εύρημα με τον Ορφέα χρονολογείται 200 με 300 χρόνια μετά Χριστόν, είναι κλοπή δηλαδή του Χριστιανικού συμβολισμού. Πιθανότατα κάποιοι Ορφικοί θα είδαν στο πρόσωπο του Χριστού τον Ορφέα.
Και μερικά πράγματα για τα Ορφικά, τον Ορφισμό και τον λεγόμενο μονοθεϊσμό του Ορφέα:
«Ο Αριστοτέλης στο ''Περί Ψυχής'' 410 b 31 κάνει λόγο για «τα λεγόμενα Ορφικά έπη». Διαφωτιστική είναι η μαρτυρία από ένα απόσπασμα (24 στην έκδοση του Blumenthal) του Ίωνος του Χίου (5ος π.Χ. αι.): ο Πυθαγόρας είχε συνθέσει ποιήματα που τα παρουσίαζε υπό το όνομα του Ορφέα. Και ο Επιγένης, Αλεξανδρινός φιλόλογος που είχε ειδικά ασχοληθεί με τα «Ορφικά», επαναλαμβάνει την μαρτυρία αυτή και για άλλους Πυθαγόρειους (Διογένης Λαέρτης, VII, 8)» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λάρους Μπριτάνικα).
«Ο αγέραστος Χρόνος ήταν η αρχή που γέννησε το Χάος, τον Αιθέρα και το Έρεβος. Ο Χρόνος άφησε στον Αιθέρα ένα αυγό, από το οποίο βγήκε ο Φάνης (Έρωτας). Ο άνθρωπος κατά τους ορφικούς έχει καθήκον να απελευθερώσει τη ψυχή του από το σώμα, για να απαλλαγεί από τα τιτανικά του στοιχεία. Η ψυχή επανέρχεται στο σώμα με την μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση, μετά τις βαριές κυρώσεις που υφίσταται στον Άδη, όπου και αποκαθαίρεται» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία).
«Πίστευαν ότι το σώμα ήταν φυλακή της ψυχής και ότι αναγκάστηκε να κλειστεί σε αυτό, γιατί είχε διαπράξει κάποιο αμάρτημα, για το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί» (Εγκυκλοπαίδεια Παιδεία).
Τί σχέση έχουν όλα αυτά με τον βιβλικό μονοθεϊσμό; Καμμία απολύτως. Ποιος Χρόνος και ποια Νύχτα; Ποια μετεμψύχωση; Καμμία σχέση με την Π.Δ. και την Κ.Δ. δεν έχουν αυτές οι αντιλήψεις. Ο χρόνος έχει αρχή σύμφωνα με το Χριστιανισμό.
Στους «ορφικούς ύμνους» η Νύχτα είναι η «γενέτειρα θεών και ανθρώπων», ο Ουρανός είναι «παγγενήτορας», ο Ήλιος είναι «πατέρας του χρόνου», ο Κρόνος είναι «πατέρας μακάριων θεών και ανθρώπων», η Ρέα είναι «μητέρα των θεών και των θνητών», ο Δίας είναι «αρχή των πάντων», η Γη είναι «των μακαρίων μητέρα και των θνητών», η Μήτηρ των Θεών είναι μητέρα επίσης «των αθανάτων θεών και του γένους των θνητών», και τέλος, η Δηώ-Δήμητρα είναι η «παμμητέρα θεά».
Πού τον είδαν τον μονοθεϊσμό; Και τί συμβαίνει επί τέλους; Ο Ουρανός ή η Γαία ή η Νύχτα ή η Ρέα, ή ο Δίας ή ο Κρόνος είναι ο «γενήτορας θεών και θνητών»; Θα μάς πεί κανείς τι συμβαίνει; Και, συγκρίνοντας με τα όσα οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν για την ορφική θεογονία, πώς γίνεται ο Ήλιος να είναι πατέρας του Χρόνου, αφού ο Χρόνος είναι αιώνιος (αγέραστος) και αυτός δημιουργεί τα πάντα; Όταν τα ξεκαθαρίσουν αυτά, τότε να πουν ότι ο λεγόμενος Ορφέας ίδρυσε ...μονοθεϊστική θρησκεία, την οποία αντέγραψε ο Χριστιανισμός.
34c ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ «ΣΠΟΥΔΑΣΑΝ» ΣΕ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΑΣΙΑ
Αντί οι αρχαιολάτρες να χρησιμοποιούν κείμενα του β' π.Χ. αιώνα, μερικοί ερευνητές ισχυρίζονται πως αυτά είναι του β' μ.Χ. αιώνα («μια σειρά πραγματειών που είχαν συντεθεί στη διάρκεια του πρώτου μ.Χ. αιώνα από Έλληνες της Αιγύπτου με τη μορφή μιας αποκάλυψης του Αιγυπτίου θεού Θωθ» R.T. Wallis, Νεοπλατωνισμός, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 59), οπότε ο Ε.Τ. αντέγραψε το Χριστιανισμό, προκειμένου να αποδειχθεί αντιγραφή ο Χριστιανισμός από διάφορα αιγυπτιακά κι ανατολίτικα συστήματα, αν διάβαζαν τον Διογένη Λαέρτιο, που αναφέρει, έχοντας άλλους παλαιότερους ως πηγή, ότι πολλοί αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι σπούδασαν στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα, προτού επανέλθουν στην Ελλάδα.
«Ο αγέραστος Χρόνος ήταν η αρχή που γέννησε το Χάος, τον Αιθέρα και το Έρεβος. Ο Χρόνος άφησε στον Αιθέρα ένα αυγό, από το οποίο βγήκε ο Φάνης (Έρωτας). Ο άνθρωπος κατά τους ορφικούς έχει καθήκον να απελευθερώσει τη ψυχή του από το σώμα, για να απαλλαγεί από τα τιτανικά του στοιχεία. Η ψυχή επανέρχεται στο σώμα με την μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση, μετά τις βαριές κυρώσεις που υφίσταται στον Άδη, όπου και αποκαθαίρεται» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία).
«Πίστευαν ότι το σώμα ήταν φυλακή της ψυχής και ότι αναγκάστηκε να κλειστεί σε αυτό, γιατί είχε διαπράξει κάποιο αμάρτημα, για το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί» (Εγκυκλοπαίδεια Παιδεία).
Τί σχέση έχουν όλα αυτά με τον βιβλικό μονοθεϊσμό; Καμμία απολύτως. Ποιος Χρόνος και ποια Νύχτα; Ποια μετεμψύχωση; Καμμία σχέση με την Π.Δ. και την Κ.Δ. δεν έχουν αυτές οι αντιλήψεις. Ο χρόνος έχει αρχή σύμφωνα με το Χριστιανισμό.
Στους «ορφικούς ύμνους» η Νύχτα είναι η «γενέτειρα θεών και ανθρώπων», ο Ουρανός είναι «παγγενήτορας», ο Ήλιος είναι «πατέρας του χρόνου», ο Κρόνος είναι «πατέρας μακάριων θεών και ανθρώπων», η Ρέα είναι «μητέρα των θεών και των θνητών», ο Δίας είναι «αρχή των πάντων», η Γη είναι «των μακαρίων μητέρα και των θνητών», η Μήτηρ των Θεών είναι μητέρα επίσης «των αθανάτων θεών και του γένους των θνητών», και τέλος, η Δηώ-Δήμητρα είναι η «παμμητέρα θεά».
Πού τον είδαν τον μονοθεϊσμό; Και τί συμβαίνει επί τέλους; Ο Ουρανός ή η Γαία ή η Νύχτα ή η Ρέα, ή ο Δίας ή ο Κρόνος είναι ο «γενήτορας θεών και θνητών»; Θα μάς πεί κανείς τι συμβαίνει; Και, συγκρίνοντας με τα όσα οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν για την ορφική θεογονία, πώς γίνεται ο Ήλιος να είναι πατέρας του Χρόνου, αφού ο Χρόνος είναι αιώνιος (αγέραστος) και αυτός δημιουργεί τα πάντα; Όταν τα ξεκαθαρίσουν αυτά, τότε να πουν ότι ο λεγόμενος Ορφέας ίδρυσε ...μονοθεϊστική θρησκεία, την οποία αντέγραψε ο Χριστιανισμός.
34c ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ «ΣΠΟΥΔΑΣΑΝ» ΣΕ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΑΣΙΑ
Αντί οι αρχαιολάτρες να χρησιμοποιούν κείμενα του β' π.Χ. αιώνα, μερικοί ερευνητές ισχυρίζονται πως αυτά είναι του β' μ.Χ. αιώνα («μια σειρά πραγματειών που είχαν συντεθεί στη διάρκεια του πρώτου μ.Χ. αιώνα από Έλληνες της Αιγύπτου με τη μορφή μιας αποκάλυψης του Αιγυπτίου θεού Θωθ» R.T. Wallis, Νεοπλατωνισμός, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 59), οπότε ο Ε.Τ. αντέγραψε το Χριστιανισμό, προκειμένου να αποδειχθεί αντιγραφή ο Χριστιανισμός από διάφορα αιγυπτιακά κι ανατολίτικα συστήματα, αν διάβαζαν τον Διογένη Λαέρτιο, που αναφέρει, έχοντας άλλους παλαιότερους ως πηγή, ότι πολλοί αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι σπούδασαν στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα, προτού επανέλθουν στην Ελλάδα.
Ο Πύρρων: «(...) μετά συνδέθηκε με τον Ανάξαρχο, τον οποίο συνόδευσε στα ταξίδια του παντού, έτσι ώστε συνάντησε τους ινδούς Γυμνοσοφιστές και τους Πέρσες Μάγους» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 61).
Ο Πλάτων: «(...) εν συνεχεία πήγε στην Αίγυπτο, στους προφήτες, (...). Προσέτι ακολουθώντας τον Όμηρο, είπε ότι οι Αιγύπτιοι υπερέχουν όλων στην ιατρική. Ο Πλάτων ήθελε να ανταμώσει και τους Μάγους» (Διογένης Λαέρτιος, III, 6-7). «Υπάρχει και άλλη παράδοση, που λέει πως πήγε και στη Φοινίκη, όπου από τους εκεί Πέρσες λόγιους διδάχτηκε τις γύρω από τον Ζωροάστρη περσικές αντιλήψεις και διδασκαλίες. Την παράδοση αυτή την μνημονεύει κάποιος ανώνυμος βιογράφος του (βλ. Βίος Πλάτωνος, εκδ. Westermann, στο παράρτ. της έκδ. του Διογένη Λαέρτιου από τον Cobet στο Didot, σ. 7)» (Γιάνη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 290 (2).
Ο Δημόκριτος: «ήταν μαθητής ορισμένων μάγων και Χαλδαίων» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 34), «Ο Δημήτριος στους ''Ομωνύμους'' και ο Αντισθένης στις ''Διαδοχές'' λένε ότι ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να μάθει γεωμετρία από τους ιερείς και επίσης πήγε στην Περσία να επισκεφθεί τους Χαλδαίους καθώς και στην Ερυθρά θάλασσα. Μερικοί λεν ότι συναναστράφηκε με τους γυμνοσοφιστές στην Ινδία και πήγε στην Αιθιοπία» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 35).
Ο Θαλής: «Κατά την Παμφίλη, αφού έμαθε γεωμετρία από τους Αιγύπτιους, πρώτος ενέγραψε ορθογώνιο τρίγωνο σε κύκλο» (Διογένης Λαέρτιος, I, 24). «Κανένας δεν υπήρξε δάσκαλός του, εκτός ότι πήγε στην Αίγυπτο και έμεινε εκεί αρκετό καιρό με τους ιερείς» (Διογένης Λαέρτιος, I, 27). «Οἴονται δε καὶ Ὅμηρον ὥσπερ Θαλῆ μαθόντα παρ' Αἰγυπτίων ἀρχὴν ἁπάντων» (Πλουτάρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 34). Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Θαλής ήταν μισός Έλληνας, μισός Φοίνικας («Ἦν τοίνυν ὁ Θαλῆς, ὡς μὲν Ἡρόδοτος (i. 170, 3) καὶ Δοῦρις (FGrH 76 F 74) καὶ Δημόκριτός (DK 68 B 115a) φασι, πατρὸς μὲν Ἐξαμύου, μητρὸς δὲ Κλεοβουλίνης, ἐκ τῶν Θηλιδῶν, οἵ εἰσι Φοίνικες», Διογένης Λαέρτιος, I, 22). Άλλοι το αμφισβητούν αυτό, λέγοντας ότι ο Ηρόδοτος, επειδή η μητέρα του Θαλή ήταν από το γένος του Κάδμου, απλώς έκανε το λάθος να πει πως ο Θαλής ήταν Φοίνικας λόγω της μυθικής φοινικικής καταγωγής του Κάδμου. Ο Ηρόδοτος, όμως, λέει επιπλέον ότι οι Μιλήσιοι άποικοι δεν είχαν φέρει γυναίκες από την Ελλάδα, αλλά αναμίχτηκαν με ντόπιες Ασιάτισσες: «Και όσοι από αυτούς (τους Ίωνες άποικιστές) ξεκίνησαν απ' το πρυτανείο της Αθήνας και θεωρούσαν τους εαυτούς τους τους πιο καθαρόαιμους Ίωνες, αυτοί δεν πήραν μαζί τους στις αποικίες συζύγους, αλλά παντρεύτηκαν γυναίκες από την Καρία, αφού τούς σκότωσαν πρώτα τους γονείς. (...) Αυτά γίνονταν στη Μίλητο» (1, 146). Άρα, όπως όλοι οι Μιλήσιοι, ο Θαλής δεν ήταν καθαρόαιμος Έλληνας.
Ο Πυθαγόρας: «ενώ ήταν νέος, τόσο φιλομαθής ήταν ώστε άφησε την πατρίδα του και μυήθηκε σε όλες τις ελληνικές και βαρβαρικές τελετές. Ήταν στην Αίγυπτο, όταν ο Πολυκράτης του έστειλε συστατική επιστολή στον Άμαση. Έμαθε την αιγυπτιακή γλώσσα, έτσι μαθαίνουμε από τον Αντιφώντα, στο βιβλίο Περί των εν αρετή πρωτευσάντων, και επίσης ταξίδεψε στους Χαλδαίους και στους Μάγους (..) Εισήλθε στα Αιγυπτιακά ιερά και του είπαν τις μυστικές παραδόσεις περί θεών» (Διογένης Λαέρτιος VIII, 2-3). «Πυθαγόρας ὁ Σάμιος (...) ἀφικόμενος εἰς Αἴγυπτον καὶ μαθητὴς ἐκείνων γενόμενος τὴν τ΄ ἄλλην φιλοσοφίαν πρῶτος εἰς τοὺς Ἕλληνας ἐκόμισε καὶ τὰ περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἀγιστείας τὰς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιφανέστερον τῶν ἄλλων ἐσπούδασεν ἡγούμενος..» (Ισοκράτη, Βούσιρις, 28). «Κατόπιν, ο Πυθαγόρας ήρθε κοντά στους Αιγυπτίους, τους Άραβες, τους Χαλδαίους και Εβραίους από τους οποίους εξακρίβωσε τη γνώση τη σχετική με τα όνειρα (Πορφύριου, Πυθαγόρου βίος, 11). Ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας μάς αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας έκανε περιτομή, προκειμένου να παρακολουθήσει τα αιγυπτιακά μυστήρια: «Θαλῆς (..) τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι εἴρηται, καθάπερ καὶ ὁ Πυθαγόρας αὐτοῖς γε τούτοις δι' οὓς καὶ περιετέμνετο, ἵνα δὴ καὶ εἰς τὰ ἄδυτα κατελθὼν τὴν μυστικὴν παρὰ Αἰγυπτίων ἐκμάθοι φιλοσοφίαν» (Στρωματείς, 1, 66).
Ο Πρωταγόρας: «Ο Πρωταγόρας από τα Άβδηρα, ο σοφιστής, άκουσε στην πατρίδα του τον Δημόκριτο και μαθήτευσε και στους μάγους από την Περσία, τον καιρό που ο Ξέρξης έκανε την εκστρατεία στην Ελλάδα. Γιατί, ο πατέρας του, ο Μαιάνδριος, από τους πιο πλούσιους στην Θράκη, με τις περιποιήσεις στο σπίτι και με τα δώρα που έκανε στον Ξέρξη πέτυχε από αυτόν να πάει ο γιος του μαθητής στους μάγους. Οι Πέρσες μάγοι δε δέχονται ξένους για μαθητές τους, εκτός αν τους το έχει ζητήσει ο βασιλιάς» (Φιλόστρατου, Βίοι Σοφιστών, 1, 10, 1).
Ο Κλεόβουλος, «ήταν ο γιος του Ευαγόρα του Λίνδιου, ο Δούρις όμως (FGrH 76 F 77) λέει ότι ήταν από την Καρία (..) σπούδασε φιλοσοφία στην Αίγυπτο» (Διογένης Λαέρτιος, I, 89).
Ο Κλεόβουλος, «ήταν ο γιος του Ευαγόρα του Λίνδιου, ο Δούρις όμως (FGrH 76 F 77) λέει ότι ήταν από την Καρία (..) σπούδασε φιλοσοφία στην Αίγυπτο» (Διογένης Λαέρτιος, I, 89).
Ο Λυκούργος: «Οι Αιγύπτιοι νομίζουν, ότι ο Λυκούργος επεσκέφθη και την ιδικήν των χώραν και ότι θαυμάσας όλως ιδιαιτέρως τον διαχωρισμόν της τάξεως των πολεμιστών από τας άλλας τάξεις (ο οποίος επεκράτει εις την Αίγυπτον) τον εισήγαγεν εις την Σπάρτην και αποχωρίσας τους ασκούντας διαφόρους τέχνας και τους χειρώνακτας κατέστησε πράγματι το πολίτευμα της Σπάρτης αστικόν και καθαρόν. Αυτά τα υπό των Αιγυπτίων λεγόμενα περί του Λυκούργου τα επιβεβαιώνουν και μερικοί από τους Έλληνας συγγραφείς. Ότι όμως ο Λυκούργος περιήλθε και την Λυβικήν και την Ιβηρίαν και ότι περιοδεύσας εις την Ινδικήν ήλθεν εις επαφήν προς τους Γυμνοσοφιστάς, περί τούτων γνωρίζομεν, ότι ουδείς άλλος τα έγραψεν ειμή μόνον ο Σπαρτιάτης Αριστοκράτης, ο υιός του Ιππάρχου». (Πλούταρχου Λυκούργος, 4)
Ο Σόλων: «Μερικοί έγραψαν, ότι ο Σόλων ετράπη εις εμπορικάς επιχειρήσεις δια τον λόγον, ότι κατείχετο περισσότερον από την αγάπην, ταξιδεύων εις ξένας χώρας, να πλουτίση την πείραν του και από φιλομάθειαν παρά από την διάθεσιν να αποκτήση χρήματα. (...) η εμπορική δραστηριότης παρείχε και δόξαν, διότι επετυγχάνετο δι' αυτής η καλλιέργεια εγκαρδίων σχέσεων προς τους ξένους λαούς και ανεπτύσσετο στενή φιλία προς τους βασιλείς άλλων χωρών, ακόμη δε εβοήθει η άσκησις του εμπορίου και εις την απόκτησιν πολλών γνώσεων περί διαφόρων πραγμάτων» (Πλουτάρχου, Σόλων, 2).
Ο Εύδοξος: «πήγε στην Αίγυπτο μαζί με τον Χρύσιππο τον ιατρό έχοντας συστατικά γράμματα από τον Αγησίλαο στον Νεκτάναβι, ο οποίος τον σύστησε στους ιερείς» (Διογένης Λαέρτιος, VIII, 87)
Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει «Οι ιερείς των Αιγυπτίων ιστορούν από τις καταγραφές στα ιερά τους βιβλία ότι τους επισκέφτηκαν τα παλαιά χρόνια ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Μελάμπους και ο Δαίδαλος, καθώς και ο ποιητής Όμηρος και ο Λυκούργος ο Σπαρτιάτης, ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Σόλων ο Αθηναίος και ο φιλόσοφος Πλάτων, ήλθε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος και ο μαθηματικός Εύδοξος, καθώς επίσης ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης και ο Οινοπίδης ο Χίος. Τεκμήρια της επίσκεψης όλων ετούτων δείχνουν για άλλους τα αγάλματά τους και για άλλους τοποθεσίες ή κτίρια που φέρουν τ' όνομά τους. (...) Αλλά και για τον Λυκούργο και για τον Πλάτωνα καθώς και για τον Σόλωνα λένε πως ενσωμάτωσαν στη νομοθεσία τους πολλά από τα αιγυπτιακά έθιμα. Ο Πυθαγόρας έμαθε από τους Αιγυπτίους τις ιερές διδασκαλίες, τα θεωρήματα της γεωμετρίας και τη θεωρία των αριθμών, καθώς και για την μετάβαση της ψυχής σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Επίσης βεβαιώνουν πως και ο Δημόκριτος έμεινε κοντά τους πέντε χρόνια και διδάχτηκε πολλά για την αστρολογία. Το ίδιο και ο Οινοπίδης, που έμεινε κοντά στους ιερείς και τους αστρολόγους κι έμαθε, μεταξύ άλλων, για τη λοξή τροχιά του ήλιου και για την κίνησή του που έχει αντίθετη φορά από τα άλλα άστρα. Από τους αρχαίους αγαλματοποιούς επίσης οι πιο ξακουστοί έμειναν ένα διάστημα κοντά τους, όπως ο Τηλεκλής και ο Θεόδωρος, οι γιοι του Ροίκου, που κατασκεύασαν για τους Σαμίους ένα ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα. Γιατί το ένα ήμισυ του αγάλματος έγινε από τον Τηλεκλή στη Σάμο, ενώ το άλλο ήμισυ ολοκληρώθηκε στην Έφεσο από τον αδελφό του, Θεόδωρο (...) τούτο όμως το είδος της εργασίας δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα, ενώ οι Αιγύπτιοι το κάνουν κατά κανόνα.(...) Το ξόανο, λοιπόν, της Σάμου, είναι κομμένο, σύμφωνα με τη μέθοδο των Αιγυπτίων, στα δύο» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη, 96, 2-3 και 98, 1-7 και 9). Και επίσης γράφει «Μερικοί μάλιστα λένε πως και ο Δαίδαλος ήρθε στην Αίγυπτο, θαύμασε την τέχνη του κτίσματος και μετά κατασκεύσασε για τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, λαβύρινθο όμοιο με της Αιγύπτου, όπου βρισκόταν κατά τον μύθο ο λεγόμενος Μινώταυρος. Αλλά ο λαβύρινθος στην Κρήτη εξαφανίστηκε τελείως, είτε επειδή τον γκρέμισε κάποιος δυνάστης είτε από το καταστροφικό έργο του χρόνου, ενώ στην Αίγυπτο διατηρήθηκε στο ακέραιο η όλη κατασκευή μέχρι των ημερών μας» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη 61, 3-4).
Ο Πλούταρχος γράφει (Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 10 (354ef και 354f)): «Και ο μέν Εύδοξος λέγουν ότι έμαθε πολλά από τον Μεμφίτην Χόνουφιν, ο δε Σόλων από τον εκ της Σάϊος Σόγχιτον, ο δε Πυθαγόρας από τον εξ Ηλιουπόλεως Οίνουφιν. Προ πάντων δε ούτος, πλήρης θαυμασμού δια τους ιερείς αυτούς, εμιμήθη την συμβολικήν και αινιγματώδη γλώσσαν των και εκάλυψε τα δόγματά του με το πέπλον της αλληγορίας. (...) Νομίζω δε εγώ τουλάχιστον ότι οι Πυθαγόρειοι ονομάσαντες την μονάδα Απόλλωνα, την δυάδα Άρτεμιν, την εβδομάδα Αθηνάν, Ποσειδώνα δε τον πρώτον κύβον, ηθέλησαν να μιμηθούν εκείνα, τα οποία είναι παραστάσεις εις τους ναούς της Αιγύπτου».
Για να μην αναφερθούμε στον Καρχηδόνιο Κλειτόμαχο Ασδρούβα, μαθητή του Καρνεάδη («Κλειτόμαχος Καρχηδόνιος. οὗτος ἐκαλεῖτο μὲν Ἀσδρούβας καὶ τῇ ἰδίᾳ φωνῇ κατὰ τὴν πατρίδα ἐφιλοσόφει. ἐλθὼν δ' εἰς Ἀθήνας ἤδη τετταράκοντ' ἔτη γεγονὼς ἤκουσε Καρνεάδου˙» Διογένης Λαέρτιος, IV, 67), τον Σκυθο-Έλληνα Ανάχαρσι («Ἀνάχαρσις ὁ Σκύθης Γνούρου μὲν ἦν υἱός, ἀδελφὸς δὲ Καδουίδα τοῦ Σκυθῶν βασιλέως, μητρὸς δὲ Ἑλληνίδος· διὸ καὶ δίγλωττος ἦν» Διογένης Λαέρτιος, I,101), τον Σύριο Φερεκύδη («Φερεκύδης Βάβυος Σύριος, καθά φησιν Ἀλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς (FGrH 273 F 85)» Διογένης Λαέρτιος, I, 116), τον Φοίνικα («Φοινικίδιον» τον έλεγαν) Ζήνωνα («Ζήνων Μνασέου [Manash] ἢ Δημέου, Κιτιεὺς ἀπὸ Κύπρου, πολίσματος Ἑλληνικοῦ Φοίνικας ἐποίκους ἐσχηκότος» Διογένης Λαέρτιος, VII, 1), τον Πυθαγόρα («άλλοι λένε ότι αυτός ήταν Σάμιος, ο Νεάνθης όμως στο πέμπτο βιβλίο των Μυθικών λέει ότι ήταν Σύρος από την Τύρο της Συρίας. (...) Μας αναφέρει δε ο Νεάνθης ότι υπήρξαν και άλλοι που πιστεύουν πως ο πατέρας του είναι τυρρηνός, από εκείνους που αποίκησαν τη Λήμνο» (Πορφύριου, Πυθαγόρου βίος 1, 2)), τον Φοίνικα κυνικό Μένιππο (Διογένης Λαέρτιος, VI, 99), τον Σύρο-Εβραίο Μάλχο Πορφύριο, τον Σύριο Ιάμβλιχο, κ.ά. Είναι πραγματικά γελοίο οι Νεοπαγανιστές, ύστερα απ' όλα αυτά να κάνουν νύξεις για τη μη ελληνική καταγωγή μερικών ελληνόφωνων ή ελληνομαθών Πατέρων της Εκκλησίας, λες και κατορθώνουν τίποτε.
Δίχως να εννοούμε ότι η αρχαιοελληνική φιλοσοφία είναι ολόκληρη ασιατική ή αιγυπτιακή, αφού μόνο, και είμαστε περήφανοι γι' αυτό, οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν όλα όσα έκαναν, και αποφεύγοντας κάθε γελοίο Αφροκεντρισμό που π.χ. κατηγορεί τον Αριστοτέλη ότι έκλεψε τις θεωρίες του από την ανύπαρκτη τότε Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, είναι όμως άστοχο το επιχείρημα, πως επειδή δε διαθέτουμε ονόματα αιγυπτίων ή ασιατών σοφών, δεν ήταν αυτοί δάσκαλοι κάποιων πρώτων αρχαίων Ελλήνων σοφών. Αυτή ήταν η γενικότερη αντίληψη των Ασιατών, να μην αποδίδουν το επίτευγμα στο άτομο˙ γι' αυτό δεν διέσωζαν τα ονόματα των σοφών ή των εφευρετών.) τα παραπάνω αποσπάσματα δείχνουν ότι δεν υπήρχαν τα πολιτισμικά στεγανά μεταξύ των λαών, μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και «Βαρβάρων», όπως τα αντιλαμβάνοται οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι, αντίθετα από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, μισούν και περιφρονούν την Ασία, μιλώντας με απέχθεια για τους «Ασιάτες», τους «Σημίτες» και τους «ανατολίτες». Είναι φυσιολογικό, αφού οι Νεοπαγανιστές μισούν τον ασιατικό πολιτισμό, να μην μπορούν να έχουν την άποψη των αρχαίων Ελλήνων, δηλαδή αυτών, τους οποίους τάχα υπερασπίζονται από «την χριστιανική απειλή». Οι πρώτοι αρχαίοι Έλληνες σοφοί και νομοθέτες είχαν συνείδηση ότι η σοφία και η επιστήμη των Ασιατών και Αιγυπτίων εκείνης της εποχής ήταν σημαντική, γι' αυτό πρόθυμα πήγαν εκεί να μάθουν, να σπουδάσουν, δίχως καμμιά προκατάληψη κατά των «ανατολιτών». Το ότι γρήγορα οι αρχαίοι Έλληνες τούς ξεπέρασαν, δεν αναιρεί τα παραπάνω. Γι' αυτό κι ο Πλάτωνας, που πήγε στην Αίγυπτο και στη Φοινίκη, γράφει «ὅ,τιπερ ἂν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται» (Επινομίς, 10, 987de). Έτσι, αποδεικνύεται ότι οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν την αρχαιοελληνική αντίληψη, την οποία σκίζονται για να την... υπερασπιστούν.
Ο Εύδοξος: «πήγε στην Αίγυπτο μαζί με τον Χρύσιππο τον ιατρό έχοντας συστατικά γράμματα από τον Αγησίλαο στον Νεκτάναβι, ο οποίος τον σύστησε στους ιερείς» (Διογένης Λαέρτιος, VIII, 87)
Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει «Οι ιερείς των Αιγυπτίων ιστορούν από τις καταγραφές στα ιερά τους βιβλία ότι τους επισκέφτηκαν τα παλαιά χρόνια ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Μελάμπους και ο Δαίδαλος, καθώς και ο ποιητής Όμηρος και ο Λυκούργος ο Σπαρτιάτης, ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Σόλων ο Αθηναίος και ο φιλόσοφος Πλάτων, ήλθε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος και ο μαθηματικός Εύδοξος, καθώς επίσης ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης και ο Οινοπίδης ο Χίος. Τεκμήρια της επίσκεψης όλων ετούτων δείχνουν για άλλους τα αγάλματά τους και για άλλους τοποθεσίες ή κτίρια που φέρουν τ' όνομά τους. (...) Αλλά και για τον Λυκούργο και για τον Πλάτωνα καθώς και για τον Σόλωνα λένε πως ενσωμάτωσαν στη νομοθεσία τους πολλά από τα αιγυπτιακά έθιμα. Ο Πυθαγόρας έμαθε από τους Αιγυπτίους τις ιερές διδασκαλίες, τα θεωρήματα της γεωμετρίας και τη θεωρία των αριθμών, καθώς και για την μετάβαση της ψυχής σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Επίσης βεβαιώνουν πως και ο Δημόκριτος έμεινε κοντά τους πέντε χρόνια και διδάχτηκε πολλά για την αστρολογία. Το ίδιο και ο Οινοπίδης, που έμεινε κοντά στους ιερείς και τους αστρολόγους κι έμαθε, μεταξύ άλλων, για τη λοξή τροχιά του ήλιου και για την κίνησή του που έχει αντίθετη φορά από τα άλλα άστρα. Από τους αρχαίους αγαλματοποιούς επίσης οι πιο ξακουστοί έμειναν ένα διάστημα κοντά τους, όπως ο Τηλεκλής και ο Θεόδωρος, οι γιοι του Ροίκου, που κατασκεύασαν για τους Σαμίους ένα ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα. Γιατί το ένα ήμισυ του αγάλματος έγινε από τον Τηλεκλή στη Σάμο, ενώ το άλλο ήμισυ ολοκληρώθηκε στην Έφεσο από τον αδελφό του, Θεόδωρο (...) τούτο όμως το είδος της εργασίας δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα, ενώ οι Αιγύπτιοι το κάνουν κατά κανόνα.(...) Το ξόανο, λοιπόν, της Σάμου, είναι κομμένο, σύμφωνα με τη μέθοδο των Αιγυπτίων, στα δύο» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη, 96, 2-3 και 98, 1-7 και 9). Και επίσης γράφει «Μερικοί μάλιστα λένε πως και ο Δαίδαλος ήρθε στην Αίγυπτο, θαύμασε την τέχνη του κτίσματος και μετά κατασκεύσασε για τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, λαβύρινθο όμοιο με της Αιγύπτου, όπου βρισκόταν κατά τον μύθο ο λεγόμενος Μινώταυρος. Αλλά ο λαβύρινθος στην Κρήτη εξαφανίστηκε τελείως, είτε επειδή τον γκρέμισε κάποιος δυνάστης είτε από το καταστροφικό έργο του χρόνου, ενώ στην Αίγυπτο διατηρήθηκε στο ακέραιο η όλη κατασκευή μέχρι των ημερών μας» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη 61, 3-4).
Ο Πλούταρχος γράφει (Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 10 (354ef και 354f)): «Και ο μέν Εύδοξος λέγουν ότι έμαθε πολλά από τον Μεμφίτην Χόνουφιν, ο δε Σόλων από τον εκ της Σάϊος Σόγχιτον, ο δε Πυθαγόρας από τον εξ Ηλιουπόλεως Οίνουφιν. Προ πάντων δε ούτος, πλήρης θαυμασμού δια τους ιερείς αυτούς, εμιμήθη την συμβολικήν και αινιγματώδη γλώσσαν των και εκάλυψε τα δόγματά του με το πέπλον της αλληγορίας. (...) Νομίζω δε εγώ τουλάχιστον ότι οι Πυθαγόρειοι ονομάσαντες την μονάδα Απόλλωνα, την δυάδα Άρτεμιν, την εβδομάδα Αθηνάν, Ποσειδώνα δε τον πρώτον κύβον, ηθέλησαν να μιμηθούν εκείνα, τα οποία είναι παραστάσεις εις τους ναούς της Αιγύπτου».
Για να μην αναφερθούμε στον Καρχηδόνιο Κλειτόμαχο Ασδρούβα, μαθητή του Καρνεάδη («Κλειτόμαχος Καρχηδόνιος. οὗτος ἐκαλεῖτο μὲν Ἀσδρούβας καὶ τῇ ἰδίᾳ φωνῇ κατὰ τὴν πατρίδα ἐφιλοσόφει. ἐλθὼν δ' εἰς Ἀθήνας ἤδη τετταράκοντ' ἔτη γεγονὼς ἤκουσε Καρνεάδου˙» Διογένης Λαέρτιος, IV, 67), τον Σκυθο-Έλληνα Ανάχαρσι («Ἀνάχαρσις ὁ Σκύθης Γνούρου μὲν ἦν υἱός, ἀδελφὸς δὲ Καδουίδα τοῦ Σκυθῶν βασιλέως, μητρὸς δὲ Ἑλληνίδος· διὸ καὶ δίγλωττος ἦν» Διογένης Λαέρτιος, I,101), τον Σύριο Φερεκύδη («Φερεκύδης Βάβυος Σύριος, καθά φησιν Ἀλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς (FGrH 273 F 85)» Διογένης Λαέρτιος, I, 116), τον Φοίνικα («Φοινικίδιον» τον έλεγαν) Ζήνωνα («Ζήνων Μνασέου [Manash] ἢ Δημέου, Κιτιεὺς ἀπὸ Κύπρου, πολίσματος Ἑλληνικοῦ Φοίνικας ἐποίκους ἐσχηκότος» Διογένης Λαέρτιος, VII, 1), τον Πυθαγόρα («άλλοι λένε ότι αυτός ήταν Σάμιος, ο Νεάνθης όμως στο πέμπτο βιβλίο των Μυθικών λέει ότι ήταν Σύρος από την Τύρο της Συρίας. (...) Μας αναφέρει δε ο Νεάνθης ότι υπήρξαν και άλλοι που πιστεύουν πως ο πατέρας του είναι τυρρηνός, από εκείνους που αποίκησαν τη Λήμνο» (Πορφύριου, Πυθαγόρου βίος 1, 2)), τον Φοίνικα κυνικό Μένιππο (Διογένης Λαέρτιος, VI, 99), τον Σύρο-Εβραίο Μάλχο Πορφύριο, τον Σύριο Ιάμβλιχο, κ.ά. Είναι πραγματικά γελοίο οι Νεοπαγανιστές, ύστερα απ' όλα αυτά να κάνουν νύξεις για τη μη ελληνική καταγωγή μερικών ελληνόφωνων ή ελληνομαθών Πατέρων της Εκκλησίας, λες και κατορθώνουν τίποτε.
Δίχως να εννοούμε ότι η αρχαιοελληνική φιλοσοφία είναι ολόκληρη ασιατική ή αιγυπτιακή, αφού μόνο, και είμαστε περήφανοι γι' αυτό, οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν όλα όσα έκαναν, και αποφεύγοντας κάθε γελοίο Αφροκεντρισμό που π.χ. κατηγορεί τον Αριστοτέλη ότι έκλεψε τις θεωρίες του από την ανύπαρκτη τότε Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, είναι όμως άστοχο το επιχείρημα, πως επειδή δε διαθέτουμε ονόματα αιγυπτίων ή ασιατών σοφών, δεν ήταν αυτοί δάσκαλοι κάποιων πρώτων αρχαίων Ελλήνων σοφών. Αυτή ήταν η γενικότερη αντίληψη των Ασιατών, να μην αποδίδουν το επίτευγμα στο άτομο˙ γι' αυτό δεν διέσωζαν τα ονόματα των σοφών ή των εφευρετών.) τα παραπάνω αποσπάσματα δείχνουν ότι δεν υπήρχαν τα πολιτισμικά στεγανά μεταξύ των λαών, μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και «Βαρβάρων», όπως τα αντιλαμβάνοται οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι, αντίθετα από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, μισούν και περιφρονούν την Ασία, μιλώντας με απέχθεια για τους «Ασιάτες», τους «Σημίτες» και τους «ανατολίτες». Είναι φυσιολογικό, αφού οι Νεοπαγανιστές μισούν τον ασιατικό πολιτισμό, να μην μπορούν να έχουν την άποψη των αρχαίων Ελλήνων, δηλαδή αυτών, τους οποίους τάχα υπερασπίζονται από «την χριστιανική απειλή». Οι πρώτοι αρχαίοι Έλληνες σοφοί και νομοθέτες είχαν συνείδηση ότι η σοφία και η επιστήμη των Ασιατών και Αιγυπτίων εκείνης της εποχής ήταν σημαντική, γι' αυτό πρόθυμα πήγαν εκεί να μάθουν, να σπουδάσουν, δίχως καμμιά προκατάληψη κατά των «ανατολιτών». Το ότι γρήγορα οι αρχαίοι Έλληνες τούς ξεπέρασαν, δεν αναιρεί τα παραπάνω. Γι' αυτό κι ο Πλάτωνας, που πήγε στην Αίγυπτο και στη Φοινίκη, γράφει «ὅ,τιπερ ἂν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται» (Επινομίς, 10, 987de). Έτσι, αποδεικνύεται ότι οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν την αρχαιοελληνική αντίληψη, την οποία σκίζονται για να την... υπερασπιστούν.
Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου