Για την τύχη των Παλαιστινίων χριστιανών στα κατεχόμενα.

Tου Μίκαελ Ντε Σεν Σερόν, Μάϊος 16 2012

Σε μια τριαντασέλιδη έκθεση-κόλαφο για το εβραϊκό κράτος, υπό τον τίτλο «faith under occupation» (η πίστη υπό κατοχή») που δημοσιεύτηκε από την «επιτροπή των εκκλησιών στις διεθνείς σχέσεις» (CCIA) του «παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών» (WCC) καταγγέλλεται η μοίρα των Παλαιστινίων χριστιανών στα κατεχόμενα εδάφη. Με δεδομένο τον πολλαπλασιασμό των αντιχριστιανικών ενεργειών στα μουσουλμανικά κράτη, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως αυτοί οι χριστιανοί θα γνώριζαν ανάλογη μοίρα με τους τελευταίους εβραίους που διαβιούν στο Ισλάμ (εκτός του Μαρόκου και της Ιορδανίας). Αλλά αυτή η έκθεση, που αποτελείται ως επί το πλείστον από εντυπωσιακές προσωπικές μαρτυρίες, δείχνει πως αντιθέτως, στα κατεχόμενα η μοίρα των χριστιανών είναι κοινή με εκείνη των μουσουλμάνων συμπατριωτών τους.  

Πρόκειται για ένα άβολο συμπέρασμα για το WCC. Άβολο όμως και για το Ισραήλ, αλλά και τους εβραίους της δύσης, που ήταν πεπεισμένοι πως οι χριστιανοί θα ήταν έκθετοι στους μουσουλμάνους εξτρεμιστές, γεγονός που θα τους προσέγγιζε στους Ισραηλινούς, που αντιθέτως θα σέβονταν τις διαφορές τους. Σύμφωνα όμως με τις μαρτυρίες της έκθεσης, μόνο αυτό δε συμβαίνει. Δεν εμφιλοχωρεί άραγε στην έκθεση αυτή ένα κρυφό, κεκαλυμμένο, ριζοσπαστικά αντισιωνιστικό μήνυμα;  

Η έκθεση είναι ακόμα πιο προβληματική αν λάβουμε υπόψη πως σε γενικές γραμμές οι σχέσεις του ισραηλινού κράτους με τις χριστιανικές εκκλησίες, ιδίως τη ρωμαιοκαθολική μετά την επίσκεψη του πάπα Ιωάννη-Παύλου 2ου, στους αγίους τόπους το 2000, αλλά και τις σημαντικότερες προτεσταντικές ομοσπονδίες, θεωρούνταν ομαλές και εποικοδομητικές. Είναι γνωστό πως οι Αμερικανικές προτεσταντικές εκκλησίες αντιμετωπίζουν με ευμένεια τον σιωνισμό. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει την εκπληκτική εκείνη επίσκεψη του γηραλέου πάπα Ιωάννη-Παύλου 2ου στην Ιερουσαλήμ, ιδίως στο «τείχος των δακρύων», και αργότερα την επανάληψή της από τον Βενέδικτο 16ο ; Και αν σε εκείνο το προσκύνημά του ο ήδη πολύ άρρωστος Ιωάννης Παύλος 2ος εκπροσωπούσε τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πολυάριθμοι ήταν οι ετερόδοξοι χριστιανοί σε όλον τον κόσμο που συναισθάνθηκαν εκείνη την μέρα πως η προσευχή της συγγνώμης και τη συμφιλίωσής του υπερέβαινε την πτωχή του ατομικότητα και συμπεριλάμβανε όλους τους χριστιανούς του κόσμου που αποδέχονταν αυτή τη διορθωτική κίνησή του.  

Η βία γεννά βία, και πώς ήταν δυνατό η βία της κατοχής να μην ενώσει τα θύματά της, χριστιανούς και μουσουλμάνους; Αλλά και πώς να μην βλέπουν και να μην ακούνε οι χριστιανοί τις βιαιότητες που ασκούνται κατά των αδερφών τους παντού όπου δρα το σκληρό Ισλάμ; Δεν το λέμε αυτό για να θέσουμε αντιμέτωπους χριστιανούς και μουσουλμάνους, αλλά για να ζητήσουμε από τους χριστιανούς, τους Παλαιστίνιους χριστιανούς, όχι να συγχωρέσουν τις εγκληματικές κάποτε, τρομερές πράξεις κατάχρησης εξουσίας εκ μέρους της αστυνομίας ή του στρατού του Ισραήλ, αλλά τουλάχιστο να λάβουν υπόψη τους το έργο που έχει αναληφθεί από το 1945 στην κατεύθυνση του διαλόγου μεταξύ των χριστιανικών εκκλησιών και του Ισραήλ από τη μια, των εκκλησιών και των εβραίων από την άλλη.  

Αν είναι αληθές πως οι χριστιανικές κοινότητες των αγίων τόπων είναι οι αρχαιότερες του κόσμου, είναι επίσης αληθές πως ενώ το 1948 αντιπροσώπευαν το 18% του πληθυσμού, σήμερα δεν αποτελούν παρά το 2%. Μπορεί να θεωρηθούν οι Ισραηλινοί μόνοι υπεύθυνοι για την εξέλιξη αυτή; Μεταξύ 1948 και 1969, όταν οι Παλαιστίνιοι κατείχαν την ιορδανική υπηκοότητα, δεν είχαν ήδη αρχίσει να καταφεύγουν μαζικά στην αυτοεξορία, σαν τους Λιβανέζους ομοδόξους τους;  

Αυτή η έκθεση θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως στο πλαίσιο του παλαιστινιακού λαού, η ενότητα χριστιανών και μουσουλμάνων είναι αρραγής. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική, έστω κι αν η κατοχή αποτελεί επίσης την κοιτίδα της κοινής αντίστασης. Στη μουσουλμανική γη, οι χριστιανοί, σαν τους εβραίους άλλοτε, ακόμα κι όταν είναι αποδεκτοί, το κάνουν ως «ντίμις» («προστατευμένοι» στα αραβικά), μια κατάσταση που εύκολα μπορεί να γίνει πολύ πιο ευάλωτη, ακόμα και επικίνδυνη, ιδίως όταν οι περίοδοι έντασης διαρκούν.  

Κι όμως, η έκθεση υποδεικνύει ως μόνο ένοχο για την επισφαλή κατάσταση των χριστιανών στην ισραηλινή κατοχή! Με άλλα λόγια, οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί υποκατέστησαν τη θέση που είχαν άλλοτε οι εβραίοι στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Για να μην πούμε πως είναι κάτι σαν τους «εβραίους» των αράβων «εβραίων» (ας μην ξεχνούμε πως πολλοί χαρακτήρισαν τους Παλαιστίνιους ως «εβραίους» της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής λόγω της δημιουργικότητας και του υψηλού μορφωτικού και αισθητικού επιπέδου του μικρού αυτού λαού).  

Ευλόγως παρατηρούσαν ο π. Μισέλ Ρεμό (Michel Remaud) και Λιλιάν Αποτεκέρ (Liliane Apotheker), ειδήμονες στις ιουδαιοχριστιανικές σχέσεις σε μια επιτροπή του «αντιπροσωπευτικού συμβουλίου των εβραϊκών θεσμών της Γαλλίας» (CRIF) πως στην έκθεση «δε γίνεται λόγος για καμία ανάλογη "έξοδο" των Παλαιστινίων μουσουλμάνων από τους αγίους τόπους». Ενώπιον της επιτροπής του CRIF που είναι υπεύθυνη για τις σχέσεις με τις χριστιανικές εκκλησίες, η Λ. Αποτεκέρ έλεγε πρόσφατα: «η πτωτική πορεία του αριθμού των Παλαιστινίων χριστιανών είναι σήμερα ανάλογη με εκείνη προς του 1967. Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε πως το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος της Μέσης Ανατολής όπου ο αριθμός των χριστιανών αυξάνει ακατάπαυστα».  

Όσον μας αφορά, ας αναφέρουμε πως η έκθεση συμπεραίνει πως οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί αντιτίθενται σφόδρα στο χριστιανικό σιωνισμό που ευδοκιμεί, όπως προανέφερα, στις ΗΠΑ βεβαίως, αλλά και στην 'Απω Ανατολή, στην Κορέα π.χ., μα και στην Αφρική. Κι ας μη λησμονούμε πως το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών» αποκρύπτει εντελώς ορισμένες κεφαλαιώδους σημασίας πρωτοβουλίες, σαν αυτή του Παλαιστίνιου ιερέα π. Εμίλ Σουφανί (Emile Shoufani), εφημέριου στη Ναζαρέτ και ιδρυτή ενός πρότυπου σχολείου, που το 2002 οργάνωσε την πρώτη αραβοϊσραηλινή επίσκεψη στο 'Αουσβιτς-Μπιρκενάου.  

Και μια τελευταία λέξη: από τις 28 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών» εγκαινιάζει την παγκόσμια εβδομάδα υπέρ της ειρήνης μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ.  

Ας ελπίσουμε πως πολύ γρήγορα, μια νέα ισραηλινή κυβέρνηση, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο μέλλον και την ειρήνη, όχι μόνο για τα παιδιά της, αλλά και -κυρίως- τα παιδιά των παιδιών της, θα παραδώσει τα κλειδιά της Παλαιστίνης στο λαό της, ώστε να γίνει με τη σειρά του κυρίαρχος στη γη του και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Τότε θα δούμε ποιες είναι οι πιθανότητες να ευδοκιμήσει η ειρήνη μεταξύ των Παλαιστινίων και των γειτόνων τους Ισραηλινών ή μεταξύ του παλαιστινιακού λαού, μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά και αγνωστικιστών ή άθεων. Ήρθε η ώρα να δοθεί αυτή η ευκαιρία στη ειρήνη μέσω ενός παλαιστινιακού κράτους υπεύθυνου απέναντι σε όλα τα παιδιά του, που θα είναι πλέον απτή πραγματικότητα και όχι μεσσιανική προσμονή που όσο περισσότερο την προσεγγίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρύνεται. Το να δοθεί μια ευκαιρία στην ειρήνη είναι μια υπόθεση που αξίζει τον κόπο!

Πηγή: ppol.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι αναφερόμενοι ως χριστιανοί σιωνιστές, είναι ένα αμερικάνικο φαινόμενο, το οποίο προωθεί τις θέσεις του Ισραήλ στο χριστιανικό κόσμο... Είναι κυρίως προτεσταντικές αιρετικές ομάδες, ευαγγελικοί, πεντηκοστιανοί, κλπ..., με χρήμα και επιρροή, που φτάνουν στο σημείο να χρηματοδοτούν το χτίσιμο του ναού του Σολομώντος, γιατί πιστεύουν πως έτσι θα έρθει πιο γρήγορα ο αντίχριστος, και άρα κι  Ο Χριστός !!!!!!! Βέβαια αυτοί οι άνθρωποι ουδεμία σχέση έχουν με Τον Χριστό μας, ο οποίος στα Ευαγγέλια Του μας λέει καθαρά πως θα πάρει την ευλογία Του από τον Ισραήλ και θα την δώσει σε άλλο Έθνος που θα παράγει καρπούς. Εννοώντας τους Έλληνες, για τους οποίους είπε και το περίφημο, ''Τώρα ήρθε η ώρα να δοξαστεί Ο Υιός του αθρώπου'', όταν κάποιοι Έλληνες θέλησαν να Τον συναντήσουν. Αυτά σύμφωνα με την ερμηνεία του θεοφόρου Αγίου Της Εκκλησίας μας, Νεκταρίου του Θαυματουργού, στο βιβλίο του ''Η αρχαία ελληνική σοφία ως προπαίδεια στον Χριστιανισμό''.)