Ιουλιανός και Χριστιανοί...

Η σχέση του Ιουλιανού του αποστάτη, με τον Χριστιανισμό μέσα από το συγγραφικό του έργο...

Μία από τις πιο θυελλώδεις μορφές της Παγκόσμιας Ιστορίας, ένα ακόμα «σημείο αντιλεγόμενο» υπήρξε και ο Ιουλιανός ο «Παραβάτης». Ο Ιουλιανός (332 – 363 μ.Χ.) ήταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας ο οποίος θέλησε να επαναφέρει την Εθνική Θρησκεία (ειδωλολατρία) και γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε από τους Χριστιανούς «Παραβάτης» ή «Αποστάτης».

Για την πράξη του αυτή έχει μυθοποιηθεί από τους απανταχού Εθνικούς (ειδωλολάτρες) και μαζί με την Αλεξανδρινή φιλόσοφο Υπατία, έχουν τρόπο τινά «αγιοποιηθεί».

Επειδή πάμπολλα έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί για τον Ιουλιανό, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά, εξαρτάται βέβαια από τη κοσμοθεωρία και τη στάση ζωής του καθενός, το παρόν άρθρο θα τολμήσει να πρωτοτυπήσει στο εξής.

Αν και ο γράφων είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, στη διαπραγμάτευση του για τον Ιουλιανό δεν θα επικαλεστεί ούτε ένα Χριστιανό συγγραφέα. Οι πηγές μας όλες θα είναι από το Εθνικό (ειδωλολατρικό) «στρατόπεδο». Έτσι αυτές περιλαμβάνουν το ίδιο το συγγραφικό έργο του Ιουλιανού, τον Εθνικό (ειδωλολάτρη) συγγραφέα και βιογράφο του Ιουλιανού, Αμμιανό Μαρκελίνο, ένα «τέρας» αντικειμενικότητας και εκδόσεις που κάθε άλλο παρά φιλοχριστιανικές μπορούν να χαρακτηριστούν...

Βέβαια ο καλόπιστος αναγνώστης και ερευνητής, όταν προσεγγίζει τον Ιουλιανό, πρέπει να έχει υπόψη του τα εξής: Πρώτον και κύριον δεν πρέπει να κάνει αναχρονισμούς. Πρέπει τον Ιουλιανό να τον τοποθετήσει και να τον κρίνει με τα μέτρα της εποχής του και όχι με τα σημερινά. Να λάβει υπόψη του την τραγωδία που έζησε, αφού όλη η οικογένειά του, σφαγιάστηκε για δυναστικούς λόγους, από τον ξάδελφο του και Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιο. (Κάποιοι νεόπαγανιστές παρουσιάζουν τον Κωστάντιο Χριστιανό, ενώ ήταν Αρειανιστής και εξόρισε όλους τους Χριστιανούς επισκόπους...)

Πως και ο ίδιος υπήρξε αυτοκράτορας, άρα δεν πρέπει να κρίνεται ως απλός πολίτης, αλλά ως κάποιος, του οποίου οι αποφάσεις επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους.

Τέλος το σύντομο της βασιλείας του. Δεν πρόλαβε να βασιλεύσει ούτε δύο χρόνια (361 – 363 μ.Χ.). Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως ο Ιουλιανός υπήρξε εν ζωή ασκητικότατος, αγάπησε με πάθος τα Ελληνικά γράμματα και τη φιλοσοφία, πήρε μέτρα για την ανακούφιση των ασθενέστερων τάξεων και γενικά υπήρξε ένας αξιόλογος κυβερνήτης.

Έκανε όμως – κατ’ εμάς – ένα σπουδαίο λάθος. Πίστεψε πως η επαναφορά της Εθνικής Θρησκείας (ειδωλολατρίας) θα οδηγήσει σε πρόοδο την αυτοκρατορία του. Δεν είχε όμως αντιληφθεί πως είχε πλέον «ξωφλήσει» γιατί η υπεροχή του Χριστιανισμού ήταν αναμφισβήτητη.

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ (ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ)...

Ένα από τα αγαπημένα «σλόγκαν» των απανταχού ειδωλολατρών, είναι πως ο Χριστιανισμός επεκράτησε με τη βία. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Ο Χριστιανισμός έφερε το κάτι άλλο στην εποχή του. Αυτό τον έκανε αγαπητό στις μάζες της εποχής εκείνης γι’ αυτό κατά χιλιάδες προσχωρούσαν σ’ αυτόν.

Η υπεροχή του έναντι του Εθνισμού (ειδωλολατρίας), υπήρξε αναμφισβήτητη. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά ο Ιουλιανός το ομολογεί και το παραδέχεται ο ίδιος.

Στην επιστολή προς τον Αρσάκιο αρχιερέα της Γαλατίας, όχι μόνο αναγκάζεται να ομολογήσει και ο ίδιος την υπεροχή αυτή αλλά και επιπλέον να τονίσει και την αδιαφορία των Εθνικών (ειδωλολατρών) προς τους Θεούς:

«Γιατί είναι ντροπή να μη βρίσκουν από μας βοήθεια οι δικοί μας άνθρωποι, τη στιγμή που ούτε ένας Ιουδαίος δεν ζητιανεύει, τη στιγμή που οι ασεβείς Γαλιλαίοι (Χριστιανοί) κοντά στους δικούς τους ταΐζουν και τους δικούς μας… Τα δικά μας καλά ας μην αφήνουμε να τα μιμούνται με ζήλο οι άλλοι ενώ εμείς τα ντροπιάζουμε με την αδιαφορία μας και κυρίως, εγκαταλείπουμε την ευλάβεια προς τους θεούς». Ιουλιανός «επιστολή προς τον Αρσάκιο αρχιερέα της Γαλατίας», σελίδα 141, εκδόσεις Θύραθεν. (Οι νεοπαγανιστές, συκοφαντούν συνολικά τους Χριστιανούς ότι εδίωξαν, έσφαξαν, και ποινικοποίησαν την ειδωλολατρεία... Ο ίδιος ο Ιουλιανός όμως ομολογεί ότι οι Χριστιανοί τάιζαν ακόμα και τους πεινασμένους, άστεγους και αναξιοπαθούντες ειδωλολάτρες... Γιατί να πιστέψουμε λοιπόν αυτούς κι όχι τον ίδιο τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα που ομολογεί την αγάπη και το ήθος των Χριστιανών της εποχής του;;; Επιπλέον ομολογεί την αδιαφορεία των ειδωλολατρών προς τους θεούς τους... Τί θα προσέφερε λοιπόν η δίωξη σε άτομα που είναι αδιάφορα για τους θεούς;;; Τίποτα, κι εφόσον οι νεοπαγανιστές παρουσιάζουν τους Χριστιανούς έξυπνους πως παράλληλα πιστεύουν ότι θα έκαναν κάτι τέτοιο;;; Αν κάποιοι ανεγκέφαλοι της εποχής από φανατισμό προέβησαν σε τέτοιες πρακτικές δε μπορεί ιστορικα να καταδικαστεί το σύνολο των Χριστιανών. Με την ίδια λογική όλοι οι πολυθεϊστές είναι ένοχοι για τους διωγμούς, σφαγές, βιασμούς, που διέπραξαν οι ομόφρονές τους ανά την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτικρατορίας;)

Άλλωστε την επαναφορά της Εθνικής Θρησκείας (ειδωλολατρίας) που ονειρεύεται, την θέλει στα χνάρια της Χριστιανικής αφού θέλει να την μιμηθεί σε όλα. Στις φιλανθρωπίες της, στην ηθική της – με τον στιγματισμό και την εκδίωξη των ανάξιων ιερέων – και γενικά οτιδήποτε θυμίζει τον Χριστιανισμό. Στην ίδια επιστολή γράφει:

«Δεν βλέπουμε ότι η φιλανθρωπία προς τους ξένους, η φροντίδα για την ταφή των νεκρών και η προσποιητή αξιοπρέπεια είναι αυτά που συνέβαλαν πάρα πολύ στην πρόοδο της αθεΐας; (σ.σ. εννοεί τον Χριστιανισμό). Στον καθένα απ’ αυτά, πιστεύω, εμείς θα πρέπει να επιδοθούμε με ειλικρίνεια... Έπειτα, συμβούλεψε τους ιερείς να μην εκτίθενται στα θέατρα μήτε να πίνουν στα καπηλειά μήτε να προτιμούν επαγγέλματα και εργασίες αισχρές και ντροπιαστικές... Σε κάθε πόλη ίδρυσε πολλούς ξενώνες, για να απολαμβάνουν οι ξένοι τη φιλανθρωπία μας – κι όχι μόνο οι δικοί μας μα και από τους άλλους όποιος έχει ανάγκη» Ιουλιανός «επιστολή προς τον Αρσάκιο αρχιερέα της Γαλατίας», σελίδα 141, εκδόσεις Θύραθεν.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ (ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ)...

Η αγάπη του Ιουλιανού για τα Ελληνικά γράμματα και τη φιλοσοφία, δεν του επέτρεψε να δει πως η Εθνική Θρησκεία (ειδωλολατρία), είχε μπει πλέον σε φάση παρακμής.

Και δεν είμαστε υπερβολικοί όταν υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο, αφού ο ίδιος ο Ιουλιανός μας διηγείται ένα επεισόδιο που του συνέβη στην Αντιόχεια.

Το αναφέρει στο βιβλίο του «Μισοπώγων», ένα βιβλίο που γράφτηκε προς τους Αντιοχείς, οι οποίοι σατίριζαν το γένι του (πώγωνα).

Η Αντιόχεια την εποχή εκείνη ήταν μία από τις πολυπληθέστερες πόλεις της Αυτοκρατορίας. Σε μια γιορτή προς τιμή του θεού Ήλιου, ενώ περίμενε χιλιάδες πιστούς να αποδίδουν τιμές προς τον θεό Ήλιο με πομπές, χορούς και σφάγια, δεν βρήκε παρά ένα και μοναδικό ιερέα του θεού Ήλιου να είναι έτοιμος να θυσιάσει μια χήνα, την οποία είχε μάλιστα φέρει ο ίδιος από το σπίτι του!

Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Ιουλιανό να μας διηγηθεί το παραπάνω επεισόδιο:

«Τον δέκατο μήνα, σύμφωνα με τη δική σας (νομίζω, Λώο τον ονομάζετε), είναι η πατροπαράδοτη εορτή του Θεού Ήλιου, και θα έπρεπε επειγόντως να συγκεντρωθείτε στη Δάφνη... Και σαν ονειροπαρμένος έπλαθα με το νου μου εικόνες: την πομπή, τα σφάγια, τις σπονδές το χορό να ψέλνει προς τιμήν του θεού, τα θυμιάματα τους εφήβους συγκεντρωμένους γύρω από το τέμενος, ψυχικά προετοιμασμένους, ντυμένους μεγαλόπρεπα με λευκές εσθήτες. Μόλις όμως μπήκα στο ιερό χώρο, ούτε θυμιάματα βρήκα ούτε πίτες ούτε ζώο για θυσία. Απόρησα για μια στιγμή και φαντάστηκα ότι βρισκόσασταν έξω από τον ιερό χώρο και περιμένατε από εμένα το σύνθημα, τιμώντας με ως αρχιερέα. Όταν όμως ρώτησα τον ιερέα τι θα θυσίαζε η πόλη σ’ αυτή την ετήσια γιορτή εκείνος είπε:  ''Εγώ έφερα από το σπίτι μου μια χήνα για θυσία. Η πόλη για την ώρα δεν έχει κάνει καμιά προετοιμασία.''» Ιουλιανός «Μισοπώγων», σελίδα 83, εκδόσεις Θύραθεν.

Η ΔΙΠΡΟΣΩΠΙΑ ΚΑΙ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.

Οι απανταχού Εθνικοί (ειδωλολάτρες), αρέσκονται να επαίρονται πως ο Ιουλιανός – όντας φιλόσοφος αυτοκράτορας – σε αντίθεση με τους Χριστιανούς προκατόχους του, έδωσε ανεξιθρησκία στους Χριστιανούς και δεν τους πείραξε. Αληθεύουν άραγε όλα αυτά;

Πράγματι ο Ιουλιανός εξέδωσε διατάγματα, που ανακαλούσε τους Ορθοδόξους επισκόπους από τους τόπους εξορίας που τους είχε στείλει ο Αρειανιστής αυτοκράτορας Κωνστάντιος.

Και σε επιστολές του προτρέπει τους Εθνικούς (ειδωλολάτρες), να δείχνουν ανοχή απέναντι στους Χριστιανούς. Ενδεικτικό τούτων είναι οι παρακάτω επιστολές του:

«Και όσοι λατρεύουν τους Θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που – περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση – έχουν παραστρατήσει. Με την λογική πρέπει να πείθονται και να διδάσκονται οι άνθρωποι κι όχι με χτυπήματα και βρισιές και βασανιστήρια». Ιουλιανός «επιστολή προς τους κατοίκους της Βόστρας», σελίδα 129, εκδόσεις Θύραθεν.

«Εγώ μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι Γαλιλαίοι (σ.σ. εννοεί τους Χριστιανούς) ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν.» Ιουλιανός «ιδιόχειρη επιστολή προς τον έπαρχο Ατάρβιο», σελίδα 139, εκδόσεις Θύραθεν.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν είναι αληθινά. Επειδή οι πράξεις του και οι συγγραφές του δείχνουν το δίγλωσσο και διπρόσωπο του χαρακτήρα του.

Κατ’ αρχάς η δήθεν ανεξιθρησκεία που παραχώρησε στους Χριστιανούς, είχε ταπεινά ελατήρια επειδή θα ενίσχυε τις δογματικές διαφωνίες τους, με αποτέλεσμα τις συγκρούσεις και την διαίρεσή τους.

Και δεν τα λέμε εμείς αυτά αλλά ο βιογράφος του Εθνικός (ειδωλολάτρης) Αμμιανός Μαρκελίνος.

Γράφουν οι εκδόσεις «Θύραθεν» που κάθε άλλο παρά για τα φιλοχριστιανικά τους αισθήματα μπορούν να κατηγορηθούν, αναφερόμενες στον Αμμιανό Μαρκελίνο:

«Δεν δίστασε να εκφράσει την άποψη ότι, πίσω από την «δήθεν καλοπροαίρετη» προσπάθεια του Ιουλιανού να συμφιλιώσει τις αλληλοσυγκρουόμενες μερίδες των Χριστιανών και να εμπνεύσει ανάμεσά τους την ανεξιθρησκία, κρυβόταν η πονηρή σκέψη ότι καθώς η ελευθερία θα ενίσχυε τις διαφωνίες, ο Ιουλιανός δεν θα είχε να φοβάται ένα ενωμένο πλήθος αντιπάλων». Ιουλιανός σελίδα 248, εκδόσεις Θύραθεν.

Επαινεί τις πόλεις και τους πολίτες που κατέστρεψαν τους Χριστιανικούς ναούς κατόπιν εντολής του:

«Και τις γειτονικές σας πόλεις, που είναι άγιες και έχουν την ίδια με εμένα λατρεία... ξέρω καλά ότι οι πόλεις αυτές μ’ αγαπούν περισσότερο κι από τους γιους τους. Πόλεις που ξανάχτισαν τα ιερά των θεών και κατέστρεψαν όλους τους τάφους (σ.σ. εννοεί τους ναούς) των άθεων όταν τους έδωσα το σύνθημα πριν λίγο καιρό. Τόσο πολύ συνεπάρθηκαν και υψώθηκε το φρόνημά τους, που καταδίωξαν όσους πρόσβαλλαν τους θεούς σε βαθμό που ο ίδιος δεν επιθυμούσα» Ιουλιανός «Μισοπώγων», σελίδα 81, εκδόσεις Θύραθεν. (Δεν επιθυμούσε άραγε;;;)

Ομοίως καλεί τους Αντιοχείς να μιμηθούν τους κατοίκους της Έμεσας που έβαλαν φωτιά στους Χριστιανικούς ναούς:

«Επειδή αγαπάτε τον Χριστό, έχετε πολιούχο αυτόν αντί για τον Δία ή τον Δαφναίο Απόλλωνα ή την Καλλιόπη, όπως αποκάλυψε το σόφισμά σας. Οι Εμισηνοί, που έβαλαν φωτιά στους τάφους (σ.σ. εννοεί τους ναούς) των Γαλιλαίων (Χριστιανών), αγαπούσαν το Χριστό; Στεναχώρησα εγώ ποτέ κανένα από τους Εμισηνούς;» Ιουλιανός «Μισοπώγων», σελίδα 75, εκδόσεις Θύραθεν.

Ειρωνεύεται την πίστη των Χριστιανών για την απάρνηση των υλικών αγαθών δημεύοντας την περιουσία τους και προσπαθώντας να τους εκφοβίσει για να απαρνηθούν τον Χριστό:

«Αφού λοιπόν ο θαυμάσιος νόμος τους (σ.σ. εννοεί τους Χριστιανούς) τούς προτρέπει να απαρνηθούν τα υπάρχοντά τους για να πορευτούν πιο εύκολα προς τη βασιλεία των ουρανών, γι αυτό και μεις, συμφωνώντας με τους αγίους τους, δώσαμε διαταγή να κατασχεθούν όλα τα χρήματα της εκκλησίας των Εδεσσηνών και να δοθούν στους στρατιώτες και τα κτήματά τους να προστεθούν στα δικά μας ιδιόκτητα. Κι αυτό για να φτωχύνουν και να βάλουν μυαλό, αλλά και για να μην στερηθούν τη βασιλεία των ουρανών στην οποία ακόμα ελπίζουν» Ιουλιανός «επιστολή προς τους κατοίκους της Έδεσσας», σελίδα 127, εκδόσεις Θύραθεν.

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ.

Ο Ιουλιανός έδειξε απέραντο κόμπλεξ απέναντι στον Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς. Πιστεύοντας πως θα τους ταπεινώσει, σε όλο το συγγραφικό του έργο όταν είναι να αναφερθεί στους Χριστιανούς, δεν τους αποκαλεί με το όνομά τους, ένα όνομα με το οποίο ήταν πλέον γνωστοί πάνω από τρείς αιώνες αλλά χρησιμοποιεί τον υποτιμητικό τίτλο ''Γαλιλαίοι''. Άλλωστε και το σύγγραμμα του που γράφει εναντίον αυτών το τιτλοφορεί «Κατά Γαλιλαίων».

Εκεί βέβαια που το κόμπλεξ και ο ρατσισμός του φτάνουν στα όρια τους, είναι το γνωστό διάταγμά του, που απαγορεύει στους Χριστιανούς διδασκάλους να διδάσκουν τα αρχαία Ελληνικά γράμματα. Και πρωτοτυπεί παγκοσμίως. Διότι την απαγόρευση του αυτή την βασίζει στην αστεία δικαιολογία, πως δεν δικαιούνται οι Χριστιανοί διδάσκαλοι να διδάσκουν τα αρχαία Ελληνικά γράμματα επειδή... δεν πιστεύουν στους θεούς που πίστευαν οι συγγραφείς τους οποίους διδάσκουν π.χ. Ησίοδος, Όμηρος κ.λ.π.

Με την ίδια λογική και εγώ δεν δικαιούμαι να διδάσκω Βουδισμό και Ινδουισμό διότι ούτε Βουδιστής είμαι ούτε βέβαια Ινδουιστής.

Και για τους δύσπιστους αναγνώστες μας, ορίστε τα αυθεντικά λόγια του Ιουλιανού:

«Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, το Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και το Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν... αν όμως υποστηρίζουν ότι εκείνοι που αξίζουν τις μεγαλύτερες τιμές είχαν πλανηθεί, τότε ας πάνε στις εκκλησίες των Γαλιλαίων (σ.σ. εννοεί τους Χριστιανούς) να ερμηνεύσουν Ματθαίο και Λουκά» Ιουλιανός «επιστολή 42», σελίδα 123, εκδόσεις Θύραθεν.

Το ότι το μέτρο αυτό ήταν ρατσιστικό και άδικο, δεν το υποστηρίζουμε μόνο εμείς αλλά και ο βιογράφος του Εθνικός (ειδωλολάτρης) Αμμιανός Μαρκελίνος:

«Λόγου χάρη, ήταν σκληρός ο νόμος που απαγόρευε τους Χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν, εκτός αν συναινούσαν στη λατρεία των θεών.» Αμμιανός Μαρκελίνος ΧΧV.4 ή Ιουλιανός σελίδα 258, εκδόσεις Θύραθεν.

Και ο ρατσισμός του απέναντι στους Χριστιανούς φτάνει στο απόγειο του, στην επιστολή που στέλνει προς τον έπαρχο Ατάρβιο δίνοντάς του εντολές πώς να φέρεται στους υπηκόους του:

«Εγώ μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι Γαλιλαίοι (σ.σ. εννοεί τους Χριστιανούς) ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν. Εν τούτοις ισχυρίζομαι ότι αντί γι’ αυτούς θα πρέπει οπωσδήποτε να προτιμούμε τους θεοσεβείς. Γιατί εξ αιτίας της ανοησίας των Γαλιλαίων (Χριστιανών) λίγο έλειψε να ανατραπούν τα πάντα, όμως σωθήκαμε όλοι χάρη στην εύνοια των θεών. Γι’ αυτό θα πρέπει κοντά στους θεούς να τιμούμε και τους θεοσεβείς. Και τους ανθρώπους και τις πόλεις.» Ιουλιανός «ιδιόχειρη επιστολή προς τον έπαρχο Ατάρβιο», σελίδα 139, εκδόσεις Θύραθεν.

Τι λέει αυτή η «αθώα» επιστολή του Ιουλιανού; Θα αφήσουμε τα συμπεράσματα στις εκδόσεις «Θύραθεν» που όπως είπαμε κάθε άλλο παρά για τα φιλοχριστιανικά τους αισθήματα μπορούν να κατηγορηθούν, να μας τα πούνε:

"Ο Ατάρβιος, ένας Έλληνας από την Άγκυρα που διοικούσε τη Συριακή επαρχία του Ευφράτη, δέχεται τέσσερις έμμεσες πλην σαφείς εντολές. Μη δίνεις αξιώματα σε Χριστιανούς. Μην τους πειράζεις. Να προωθείς δικούς μας σε διοικητικές θέσεις. Μην ευνοείς πόλεις με χριστιανική πλειοψηφία." Ιουλιανός σελίδα 107, εκδόσεις Θύραθεν.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΧΕΡΙ;

Στις 26 Ιουνίου του 363 μ.Χ. πολεμώντας εναντίον των Περσών στη πρώτη γραμμή, τραυματίζεται θανάσιμα και μετά από κάποιες ώρες πεθαίνει. Τον θάνατό του πολλοί τον απέδωσαν σε Χριστιανικό χέρι, επηρεασμένοι από αυτά που υποστήριξε ο Εθνικός (ειδωλολάτρης) ρήτορας και επιστήθιος φίλος του Ιουλιανού Λιβάνιος. Γράφει:

«Τέτοια πρέπει να είναι η ζωή του βασιλιά, ώστε ακόμη και μετά θάνατον να τον μνημονεύουν με επαίνους. Και τέτοιος βασιλιάς ξέρουμε πως ήταν ο διάδοχός του στο θρόνο (δηλ. ο Ιουλιανός) που θα κατατρόπωνε τους Πέρσες, αν η προδοσία δεν εμπόδιζε τα σχέδιά του. Σπουδαίος όμως είναι ακόμη και στο θάνατό του. Γιατί πέθανε με δόλο, όπως ο Αχιλλέας, όμως δοξάζεται όπως εκείνος, για τα έργα που έκανε πριν πεθάνει». Λιβάνιος «Υπέρ των Ιερών» 40 ή σελίδα 107, εκδόσεις Θύραθεν.

Για να μην κατηγορηθούμε για εμπάθεια δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο επ’ αυτού. Θα αφήσουμε για μία ακόμη φορά τις εκδόσεις Θύραθεν να σχολιάσουν για μας:

«Το κύριο επιχείρημα των Εθνικών (ειδωλολατρών) ήταν ότι κανένας Πέρσης στρατιώτης δεν παρουσιάστηκε στον βασιλιά Σαπώρ να εισπράξει την αμοιβή που είχε προκηρυχθεί για όποιον κατόρθωνε να σκοτώσει σε μάχη τον αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Επομένως ο θάνατός του δεν προήλθε από εχθρική λόγχη.

Όμως: (α) οι συνθήκες της μάχης και ο θάνατος του Ιουλιανού περιγράφονται καταλεπτώς από το φίλο του τελευταίου, τον – αντικειμενικότατο – ιστορικό Αμμιανό Μαρκελίνο (ΧΧV.3), ο οποίος ήταν παρών στη μάχη. Δεν αναφέρει ότι η λόγχη που τρύπησε το πλευρό του αυτοκράτορα δεν ήταν περσική. (β) Ο Ιουλιανός δεν πέθανε ακαριαία. Έζησε αρκετές ώρες μετά τον τραυματισμό του, στην διάρκεια των οποίων συζητούσε με τους ανθρώπους του, ξαπλωμένος στη σκηνή του. Δεν εξέφρασε καμία σχετική υποψία. (γ) Η μάχη – στη διάρκεια της οποίας επικράτησε πολύ μεγάλη σύγχυση – ήταν πολύνεκρη για τους Πέρσες. Είναι πιθανόν, ο φονέας του Ιουλιανού να βρήκε το θάνατο την ίδια εκείνη μέρα.» Λιβάνιος «Θρήνος για τον Ιουλιανό» σημείωση 10, σελίδα 60, εκδόσεις Θύραθεν.

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΩΝ ΠΑΡΑ ΓΝΗΣΙΑ ΘΡΗΣΚΟΣ.

Θα κλείσουμε το μικρό μας αφιέρωμα στον Ιουλιανό με την κριτική που του άσκησε ο βιογράφος του Εθνικός (ειδωλολάτρης) Αμμιανός Μαρκελίνος:

«Επίσης έδινε πολύ μεγάλη σημασία στους οιωνούς, ιδιαίτερα τους κακούς, και ως προς αυτό θα μπορούσε να τον συγκρίνει κανείς με τον αυτοκράτορα Αδριανό. Όντας περισσότερο δεισιδαίμων παρά γνήσια θρήσκος, θυσίαζε αμέτρητα ζώα χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Σε τέτοιο βαθμό, που θα περίμενε κανείς ότι αν ο Ιουλιανός επέστρεφε από την Περσική εκστρατεία θα προκαλούσε έλλειψη βοοειδών. Έμοιαζε σ’ αυτό με το Μάρκο Αυρήλιο, για τον οποίο γράφτηκε το ακόλουθο δίστιχο:

Εμείς τα βόδια τα λευκά σε χαιρετάμε, Μάρκε Καίσαρα.
Άλλη μια νίκη σου και χαθήκαμε.» Αμμιανός Μαρκελίνος ΧΧV.4 ή Ιουλιανός σελίδα 257, εκδόσεις Θύραθεν.

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr