Όλοι οι άγιοι που αναφέρονται παρακάτω, όταν επέστρεψαν στο χριστιανισμό, θανατώθηκαν από τους πρώην ομοθρήσκους τους, τους μουσουλμάνους. Είναι λοιπόν άγιοι μάρτυρες (έδωσαν μαρτυρία και υπέστησαν μαρτύρια) και χαρακτηρίζονται «νεομάρτυρες», γιατί μαρτύρησαν στα νεότερα χρόνια και όχι στους αρχαίους διωγμούς κατά των χριστιανών.
Ανθολογήσαμε το βίο τους από το Νέον Μαρτυρολόγιον του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, που γράφτηκε το 18ο αιώνα, ενώ η Τουρκοκρατία στον χώρο της πρώην Ρωμανίας (το «βυζαντινό» χώρο) κρατούσε ακόμη καλά.
Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση: η Εκκλησία απαγορεύει το «εισπηδητικό μαρτύριο», δηλαδή το να παραδοθώ στους εχθρούς του χριστιανισμού και να πω «είμαι χριστιανός», για να με σκοτώσουν και να γίνω άγιος. Την εποχή της Τουρκοκρατίας όμως, η πρακτική αυτή διαδόθηκε ανάμεσα στους χριστιανούς που είχαν ασπαστεί το Ισλάμ, αρνούμενοι την πίστη τους, και στη συνέχεια είχαν επιστρέψει στο χριστιανισμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν να αυτοκτονήσουν, ούτε και να δοξαστούν ως άγιοι. Αγαπούσαν τη ζωή και δεν επιθυμούσαν να υποστούν τα φρικτά βασανιστήρια που ήξεραν ότι τους περίμεναν. Όμως τους οδηγούσε εκεί η συνείδησή τους, που δεν ειρήνευε με την απλή μυστική επιστροφή στο χριστιανισμό. Θεωρούσαν ότι οφείλουν να ισοσταθμίσουν την άρνησή τους, που κατά κανόνα ήταν δημόσια, με μια εξίσου δημόσια ομολογία πίστης. Έτσι θα εφάρμοζαν τα λόγια του Χριστού «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς, και όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32-33).
Για τους ανθρώπους αυτούς η αιώνια παρουσία κοντά στο Χριστό ήταν το πιο ποθητό αγαθό. Δεν ήταν φανατικοί, απλώς αγαπούσαν τη ζωή – αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν ζωή, βασισμένοι στην πείρα των μεγάλων χριστιανών αγίων όλων των αιώνων. Πιστεύω πως οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα τους καταλάβουν, γιατί κι εκείνοι έχουν βαθιά γνώση της έννοιας του μάρτυρα. Επισημαίνω ωστόσο ότι οι χριστιανοί μάρτυρες, που επέλεξαν οι ίδιοι το μαρτύριο και παραδόθηκαν στις αρχές, πεθαίνουν μόνοι. Δεν παίρνουν κι άλλους μαζί τους, όπως οι μάρτυρες των επαναστάσεων. Έτσι η μαρτυρία τους –που είναι συγχρόνως και μια γενναία πράξη εμψύχωσης των υπόδουλων χριστιανών, όπως ήδη φάνηκε με τον άγιο Κωνσταντίνο τον εξ Αγαρηνών και θα φανεί και στη συνέχεια– είναι μια ειρηνική επανάσταση.
Ανθολογήσαμε το βίο τους από το Νέον Μαρτυρολόγιον του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, που γράφτηκε το 18ο αιώνα, ενώ η Τουρκοκρατία στον χώρο της πρώην Ρωμανίας (το «βυζαντινό» χώρο) κρατούσε ακόμη καλά.
Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση: η Εκκλησία απαγορεύει το «εισπηδητικό μαρτύριο», δηλαδή το να παραδοθώ στους εχθρούς του χριστιανισμού και να πω «είμαι χριστιανός», για να με σκοτώσουν και να γίνω άγιος. Την εποχή της Τουρκοκρατίας όμως, η πρακτική αυτή διαδόθηκε ανάμεσα στους χριστιανούς που είχαν ασπαστεί το Ισλάμ, αρνούμενοι την πίστη τους, και στη συνέχεια είχαν επιστρέψει στο χριστιανισμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν να αυτοκτονήσουν, ούτε και να δοξαστούν ως άγιοι. Αγαπούσαν τη ζωή και δεν επιθυμούσαν να υποστούν τα φρικτά βασανιστήρια που ήξεραν ότι τους περίμεναν. Όμως τους οδηγούσε εκεί η συνείδησή τους, που δεν ειρήνευε με την απλή μυστική επιστροφή στο χριστιανισμό. Θεωρούσαν ότι οφείλουν να ισοσταθμίσουν την άρνησή τους, που κατά κανόνα ήταν δημόσια, με μια εξίσου δημόσια ομολογία πίστης. Έτσι θα εφάρμοζαν τα λόγια του Χριστού «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς, και όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32-33).
Για τους ανθρώπους αυτούς η αιώνια παρουσία κοντά στο Χριστό ήταν το πιο ποθητό αγαθό. Δεν ήταν φανατικοί, απλώς αγαπούσαν τη ζωή – αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν ζωή, βασισμένοι στην πείρα των μεγάλων χριστιανών αγίων όλων των αιώνων. Πιστεύω πως οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα τους καταλάβουν, γιατί κι εκείνοι έχουν βαθιά γνώση της έννοιας του μάρτυρα. Επισημαίνω ωστόσο ότι οι χριστιανοί μάρτυρες, που επέλεξαν οι ίδιοι το μαρτύριο και παραδόθηκαν στις αρχές, πεθαίνουν μόνοι. Δεν παίρνουν κι άλλους μαζί τους, όπως οι μάρτυρες των επαναστάσεων. Έτσι η μαρτυρία τους –που είναι συγχρόνως και μια γενναία πράξη εμψύχωσης των υπόδουλων χριστιανών, όπως ήδη φάνηκε με τον άγιο Κωνσταντίνο τον εξ Αγαρηνών και θα φανεί και στη συνέχεια– είναι μια ειρηνική επανάσταση.
Ο άγιος Θεοφάνης
Έζησε το 16ο αιώνα. Ασπάστηκε το Ισλάμ, όμως αργότερα μετανόησε, επέστρεψε στο χριστιανισμό και έγινε μοναχός. Έκλαψε και αγωνίστηκε πολύ νιώθοντας τύψεις για την αποστασία του από το χριστιανισμό και, πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη, ομολόγησε δημόσια ότι ήταν ξανά χριστιανός.
Συνελήφθη και βασανίστηκε ανελέητα. Τον κρέμασαν στο ξύλο, του έκοψαν τα αφτιά και τη μύτη, του έβγαλαν σταυροειδώς λουρίδες από το δέρμα της πλάτης του… Τελικά τον θανάτωσαν ρίχνοντάς τον στα τσιγκέλια (μεγάλα τσιγκέλια, πάνω στα οποία τους έριχναν και τους άφηναν καρφωμένους μέρες, ώσπου να ξεψυχήσουν) στις 5 Ιουνίου 1559, ημέρα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του.
Ο άγιος Νικόλαος των Τρικάλων
Ασπάστηκε το Ισλάμ, αλλά αργότερα μετανόησε και επέστρεψε στο χριστιανισμό. Αφού κρύφτηκε για ένα διάστημα, επέστρεψε στα Τρίκαλα όπου αμέσως έγινε αντιληπτός. Συνελήφθη και ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη. Βασανίστηκε στη φυλακή και κάηκε ζωντανός το 1617.
Η κάρα του αγίου (το κρανίο του), το οποίο πήρε με δωροδοκία ένας χριστιανός, φυλάσσεται στα Τρίκαλα και πολλά θαύματα συνδέονται με αυτήν. Ο άγιος τιμάται στις 16 και 17 Μαΐου.
Ο άγιος Μάρκος ο εν Σμύρνη
Κρητικός στην καταγωγή, εξισλαμίστηκε βίαια σε εφηβική ηλικία και μετά από μεγάλη αγωνία δραπέτευσε και κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στο σοφό διδάσκαλο Μελέτιο Συρίγο. Ενισχυμένος ηθικά, επέστρεψε στη Σμύρνη και ομολόγησε δημόσια ότι είναι χριστιανός. Συνελήφθη και βασανίστηκε σκληρά, για να θανατωθεί τελικά διά ξίφους το 1643.
Το λείψανό του είναι πηγή ιαμάτων και η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου.
Ο άγιος Αναστάσιος στο Ανάπλι (Ναύπλιο)
Ήταν ζωγράφος. Αρραβωνιασμένος, έμαθε κάποια σφάλματα της αρραβωνιαστικιάς του και την εγκατέλειψε. Λέγεται ότι οι συγγενείς της του έκαναν μάγια, για να επιστρέψει σ’ αυτήν, και εξαιτίας τους «εβγήκεν από το νου του» (τρελάθηκε). Έτσι τον ανακάλυψαν κάποιοι Τούρκοι και τον εξισλάμισαν.
Όταν όμως συνήλθε, αρνήθηκε αμέσως το μουσουλμανισμό, έριξε κάτω το σαρίκι του και άρχισε να φωνάζει μέσα στο πλήθος «ήμουν, είμαι και θα είμαι χριστιανός!».
Τον άρπαξαν και τον έφεραν σέρνοντάς τον στο δικαστή. Ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη και καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Ο τουρκικός όχλος όρμησε πάνω του και τον κομμάτιασε «εις λεπτά κομμάτια»!
Αυτό συνέβη το 1655 και η μνήμη του αγίου τιμάται την 1 Φεβρουαρίου.
Ο άγιος Δημήτριος από τη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας, ανώτατος αξιωματικός του οθωμανικού στρατού
Ωραίος και σεμνός έφηβος δεκατριών ετών, εξισλαμίστηκε μετά από ποικίλες πιέσεις κάποιων μουσουλμάνων της Φιλαδέλφειας και δόθηκε ως υπηρέτης σε κάποιον επιφανή μουσουλμάνο. Με τα χρόνια όμως προόδευσε οικονομικά, απόχτησε πλούτο και ανακηρύχθηκε ανώτατος αξιωματικός του στρατού. Αρραβωνιάστηκε μάλιστα μια από τις πιο αξιόλογες μουσουλμάνες κοπέλες της Φιλαδέλφειας.
Σε ηλικία όμως 25 ετών, άρχισε να θυμάται την παλαιά του πίστη και να πέφτει σε αγωνία και τύψεις. Και μετά από μεγάλη εσωτερική πάλη προσήλθε στις αρχές και δήλωσε ότι είναι χριστιανός και ονομάζεται Δημήτριος.
Μαστιγώθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου. Φυλακίστηκε και ήρθε σε συγκινητικές αντιπαραθέσεις με τους μουσουλμάνους μέσα στη φυλακή. Στη συνέχεια τον απελευθέρωσαν, αλλά εκείνος διακήρυσσε δημόσια την πίστη του και καλούσε τους μουσουλμάνους της πόλης να γίνουν χριστιανοί. Ξυλοκοπήθηκε άγρια και τελικά θανατώθηκε με πολλές μαχαιριές. Άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του, αλλά οι φλόγες χωρίστηκαν στα δυο και άφησαν το σώμα ανέπαφο, παρά το ότι τις τροφοδότησαν με πέντε σταμνιά λάδι. Τελικά, με εργαλεία από το κοντινό δημόσιο λουτρό, έκοψαν το σώμα του σε κομμάτια.
Από τα λείψανά του τελέστηκαν πολλές θεραπείες. Ο άγιος μαρτύρησε το 1657 και τιμάται στις 2 Ιουνίου.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος από την Κω
Εξισλαμίστηκε χωρίς να το γνωρίζει, ευρισκόμενος σε κατάσταση ψυχικής νόσου. Όταν συνήλθε, αποκήρυξε αμέσως το Ισλάμ, όπως και ο άγιος Αναστάσιος του Ναυπλίου. Τότε όμως συνελήφθη, ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς κατ’ επανάληψιν και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κάηκε ζωντανός το 1669 και η μνήμη του τιμάται στις 8 Απριλίου.
Ο άγιος οσιομάρτυρας Δαμασκηνός
Ήταν ένας νεαρός ράφτης από το Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, ονομαζόμενος Διαμαντής. Ορφάνεψε από μικρός και παρασύρθηκε σε άσωτη ζωή («περιπατούσεν άτακτα» γράφει ο άγιος Νικόδημος, ίσως δηλαδή είχε γίνει και κακοποιός). Συνελήφθη από την οθωμανική αστυνομία για κάποια παράνομη πράξη και, για να τη γλιτώσει, ασπάστηκε το Ισλάμ. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας όμως ένιωσε τύψεις για την αποστασία του και, με πόνο ψυχής, έφυγε στο Άγιο Όρος και μόνασε στη μονή της Μεγίστης Λαύρας με το όνομα Δαμασκηνός.
Μετά από τουλάχιστον δώδεκα χρόνια πικρής μετάνοιας, που τον οδήγησε σε αυστηρή άσκηση, αποφάσισε να ομολογήσει δημόσια την επιστροφή του στο χριστιανισμό, παρακινημένος από τα λόγια του Χριστού «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς, και όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32-33). Γι’ αυτό το σκοπό έλαβε την ευλογία του πατριάρχη Κων/πόλεως Διονυσίου, που συνέβη να βρίσκεται στη Μεγίστη Λαύρα.
Έτσι, το 1681, μεταμφιεσμένος σε ναύτη (για να μην προκαλέσει οθωμανικά αντίποινα στους μοναχούς), ήρθε στην Κων/πολη, πήγε στην Αγία Σοφία (που είχε μετατραπεί σε τζαμί) και άρχισε να προσεύχεται κάνοντας το σταυρό του. Οι μουσουλμάνοι εξεπλάγησαν, αλλά δεν τον πείραξαν, περνώντας τον για τρελό. Τότε ο άγιος ενεπλάκη σε δημόσια συζήτηση για το Χριστό με έναν μουσουλμάνο που διάβαζε στην άκρη του δρόμου και στη συνέχεια άρχισε να καλεί με δυνατή φωνή τους μουσουλμάνους σε τζαμιά και άλλα δημόσια μέρη να γίνουν χριστιανοί. Ζώντας στους δρόμους για λίγο καιρό ως τρελός, κάποια στιγμή συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Βεζύρη. Εκεί ομολόγησε την πίστη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποκεφαλίστηκε μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου, στο Φανάρι.
Το σώμα του, κατά διαταγήν, παρέμεινε τρεις ημέρες στο σημείο της σφαγής του και τελικά, με δωροδοκία, το πήραν οι χριστιανοί και ενταφιάστηκε με τιμές μάρτυρα στο μοναστήρι της Παναγίας στη Χάλκη. Ο ηγούμενος Μακάριος του μοναστηριού του Μαύρου Μόλου αγόρασε και φύλαξε τις πόρτες του εργαστηρίου απέναντι στην είσοδο του Πατριαρχείου, που είχαν βαφτεί με το αίμα του μάρτυρα. Ο άγιος Δαμασκηνός ονομάζεται οσιομάρτυρας, δηλαδή μάρτυρας και μοναχός. Τιμάται στις 13 Νοεμβρίου.
Συνελήφθη και βασανίστηκε ανελέητα. Τον κρέμασαν στο ξύλο, του έκοψαν τα αφτιά και τη μύτη, του έβγαλαν σταυροειδώς λουρίδες από το δέρμα της πλάτης του… Τελικά τον θανάτωσαν ρίχνοντάς τον στα τσιγκέλια (μεγάλα τσιγκέλια, πάνω στα οποία τους έριχναν και τους άφηναν καρφωμένους μέρες, ώσπου να ξεψυχήσουν) στις 5 Ιουνίου 1559, ημέρα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του.
Ο άγιος Νικόλαος των Τρικάλων
Ασπάστηκε το Ισλάμ, αλλά αργότερα μετανόησε και επέστρεψε στο χριστιανισμό. Αφού κρύφτηκε για ένα διάστημα, επέστρεψε στα Τρίκαλα όπου αμέσως έγινε αντιληπτός. Συνελήφθη και ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη. Βασανίστηκε στη φυλακή και κάηκε ζωντανός το 1617.
Η κάρα του αγίου (το κρανίο του), το οποίο πήρε με δωροδοκία ένας χριστιανός, φυλάσσεται στα Τρίκαλα και πολλά θαύματα συνδέονται με αυτήν. Ο άγιος τιμάται στις 16 και 17 Μαΐου.
Ο άγιος Μάρκος ο εν Σμύρνη
Κρητικός στην καταγωγή, εξισλαμίστηκε βίαια σε εφηβική ηλικία και μετά από μεγάλη αγωνία δραπέτευσε και κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στο σοφό διδάσκαλο Μελέτιο Συρίγο. Ενισχυμένος ηθικά, επέστρεψε στη Σμύρνη και ομολόγησε δημόσια ότι είναι χριστιανός. Συνελήφθη και βασανίστηκε σκληρά, για να θανατωθεί τελικά διά ξίφους το 1643.
Το λείψανό του είναι πηγή ιαμάτων και η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου.
Ο άγιος Αναστάσιος στο Ανάπλι (Ναύπλιο)
Ήταν ζωγράφος. Αρραβωνιασμένος, έμαθε κάποια σφάλματα της αρραβωνιαστικιάς του και την εγκατέλειψε. Λέγεται ότι οι συγγενείς της του έκαναν μάγια, για να επιστρέψει σ’ αυτήν, και εξαιτίας τους «εβγήκεν από το νου του» (τρελάθηκε). Έτσι τον ανακάλυψαν κάποιοι Τούρκοι και τον εξισλάμισαν.
Όταν όμως συνήλθε, αρνήθηκε αμέσως το μουσουλμανισμό, έριξε κάτω το σαρίκι του και άρχισε να φωνάζει μέσα στο πλήθος «ήμουν, είμαι και θα είμαι χριστιανός!».
Τον άρπαξαν και τον έφεραν σέρνοντάς τον στο δικαστή. Ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη και καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Ο τουρκικός όχλος όρμησε πάνω του και τον κομμάτιασε «εις λεπτά κομμάτια»!
Αυτό συνέβη το 1655 και η μνήμη του αγίου τιμάται την 1 Φεβρουαρίου.
Ο άγιος Δημήτριος από τη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας, ανώτατος αξιωματικός του οθωμανικού στρατού
Ωραίος και σεμνός έφηβος δεκατριών ετών, εξισλαμίστηκε μετά από ποικίλες πιέσεις κάποιων μουσουλμάνων της Φιλαδέλφειας και δόθηκε ως υπηρέτης σε κάποιον επιφανή μουσουλμάνο. Με τα χρόνια όμως προόδευσε οικονομικά, απόχτησε πλούτο και ανακηρύχθηκε ανώτατος αξιωματικός του στρατού. Αρραβωνιάστηκε μάλιστα μια από τις πιο αξιόλογες μουσουλμάνες κοπέλες της Φιλαδέλφειας.
Σε ηλικία όμως 25 ετών, άρχισε να θυμάται την παλαιά του πίστη και να πέφτει σε αγωνία και τύψεις. Και μετά από μεγάλη εσωτερική πάλη προσήλθε στις αρχές και δήλωσε ότι είναι χριστιανός και ονομάζεται Δημήτριος.
Μαστιγώθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου. Φυλακίστηκε και ήρθε σε συγκινητικές αντιπαραθέσεις με τους μουσουλμάνους μέσα στη φυλακή. Στη συνέχεια τον απελευθέρωσαν, αλλά εκείνος διακήρυσσε δημόσια την πίστη του και καλούσε τους μουσουλμάνους της πόλης να γίνουν χριστιανοί. Ξυλοκοπήθηκε άγρια και τελικά θανατώθηκε με πολλές μαχαιριές. Άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του, αλλά οι φλόγες χωρίστηκαν στα δυο και άφησαν το σώμα ανέπαφο, παρά το ότι τις τροφοδότησαν με πέντε σταμνιά λάδι. Τελικά, με εργαλεία από το κοντινό δημόσιο λουτρό, έκοψαν το σώμα του σε κομμάτια.
Από τα λείψανά του τελέστηκαν πολλές θεραπείες. Ο άγιος μαρτύρησε το 1657 και τιμάται στις 2 Ιουνίου.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ναύκληρος από την Κω
Εξισλαμίστηκε χωρίς να το γνωρίζει, ευρισκόμενος σε κατάσταση ψυχικής νόσου. Όταν συνήλθε, αποκήρυξε αμέσως το Ισλάμ, όπως και ο άγιος Αναστάσιος του Ναυπλίου. Τότε όμως συνελήφθη, ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς κατ’ επανάληψιν και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κάηκε ζωντανός το 1669 και η μνήμη του τιμάται στις 8 Απριλίου.
Ο άγιος οσιομάρτυρας Δαμασκηνός
Ήταν ένας νεαρός ράφτης από το Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, ονομαζόμενος Διαμαντής. Ορφάνεψε από μικρός και παρασύρθηκε σε άσωτη ζωή («περιπατούσεν άτακτα» γράφει ο άγιος Νικόδημος, ίσως δηλαδή είχε γίνει και κακοποιός). Συνελήφθη από την οθωμανική αστυνομία για κάποια παράνομη πράξη και, για να τη γλιτώσει, ασπάστηκε το Ισλάμ. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας όμως ένιωσε τύψεις για την αποστασία του και, με πόνο ψυχής, έφυγε στο Άγιο Όρος και μόνασε στη μονή της Μεγίστης Λαύρας με το όνομα Δαμασκηνός.
Μετά από τουλάχιστον δώδεκα χρόνια πικρής μετάνοιας, που τον οδήγησε σε αυστηρή άσκηση, αποφάσισε να ομολογήσει δημόσια την επιστροφή του στο χριστιανισμό, παρακινημένος από τα λόγια του Χριστού «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς, και όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32-33). Γι’ αυτό το σκοπό έλαβε την ευλογία του πατριάρχη Κων/πόλεως Διονυσίου, που συνέβη να βρίσκεται στη Μεγίστη Λαύρα.
Έτσι, το 1681, μεταμφιεσμένος σε ναύτη (για να μην προκαλέσει οθωμανικά αντίποινα στους μοναχούς), ήρθε στην Κων/πολη, πήγε στην Αγία Σοφία (που είχε μετατραπεί σε τζαμί) και άρχισε να προσεύχεται κάνοντας το σταυρό του. Οι μουσουλμάνοι εξεπλάγησαν, αλλά δεν τον πείραξαν, περνώντας τον για τρελό. Τότε ο άγιος ενεπλάκη σε δημόσια συζήτηση για το Χριστό με έναν μουσουλμάνο που διάβαζε στην άκρη του δρόμου και στη συνέχεια άρχισε να καλεί με δυνατή φωνή τους μουσουλμάνους σε τζαμιά και άλλα δημόσια μέρη να γίνουν χριστιανοί. Ζώντας στους δρόμους για λίγο καιρό ως τρελός, κάποια στιγμή συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Βεζύρη. Εκεί ομολόγησε την πίστη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποκεφαλίστηκε μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου, στο Φανάρι.
Το σώμα του, κατά διαταγήν, παρέμεινε τρεις ημέρες στο σημείο της σφαγής του και τελικά, με δωροδοκία, το πήραν οι χριστιανοί και ενταφιάστηκε με τιμές μάρτυρα στο μοναστήρι της Παναγίας στη Χάλκη. Ο ηγούμενος Μακάριος του μοναστηριού του Μαύρου Μόλου αγόρασε και φύλαξε τις πόρτες του εργαστηρίου απέναντι στην είσοδο του Πατριαρχείου, που είχαν βαφτεί με το αίμα του μάρτυρα. Ο άγιος Δαμασκηνός ονομάζεται οσιομάρτυρας, δηλαδή μάρτυρας και μοναχός. Τιμάται στις 13 Νοεμβρίου.
πηγή: o-nekros.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου