Στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελούνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, στη σελ. 152 γράφει:
«Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πας μη Ιουδαίος Έλλην», οι δε Χριστιανοί «πας μη Χριστιανός θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού). Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λεγόταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δεχόταν να περιτμηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λεγόταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς («και τόγε θαυμαστόν. Ότι ως οι ιστορήσαντες εξηγούνται, παρ' Αιγυπτίων οι Πελασγοί μαθόντες τα ονόματα τών θεών, ουκ ίσασιν ούτοι τους παρ' Αιγυπτίους θεούς. Αλλά άλλους παρ' εκείνους θρησκεύουσι. Και όλως πάντων τών εν ειδώλοις μανέντων εθνών διάφορός εστιν η δόξα και η θρησκεία, και ου αυτά παρά τοις αυτοίς ευρίσκεται» Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).
Υπό την λέξιν «οι ιστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και Έφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν, οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νυν λεγομένους Έλληνας".
Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι και το Έλλην σε αρχαία κείμενα μπορεί να σημαίνει ένα Αιγύπτιο αλλά και η θύραθεν (σοφία) να δεικνύει την Ιουδαϊκή! π.χ. Πορφύριος ή Κέλσος. Αυτό δεν το εννοούν καθόλου οι Νεοπαγανιστές λόγω σφοδρής αμάθειας.
2. Ευαγγέλια.
Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ 25 «ακούσασα γαρ γυνή περί αυτού, ης είχε το θυγάτριον αυτής πνεύμα ακάθαρτον, ελθούσα προσέπεσε προς τους πόδας αυτού. 26. Η δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τω γένει. Και ηρώτα αυτόν ίνα το δαιμόνιον εκβάλη εκ τής θυγατρός αυτής». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» στην εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας και όχι τής εθνότητας, διότι ξεκαθαρίζει ότι η γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο ήταν Συροφοινίκισα στο γένος. Ξεκαθαρίζει δηλαδή, ότι όταν μιλάει για "Ελληνίς", δεν εννοεί εθνότητα, αλλά το κατανοεί ως θρησκευτικό προσδιορισμό. Με τον ίδιο τρόπο το λένε και οι πατέρες που καταφέρονται κατά τών "Ελλήνων". Καταφέρονται κατά "τών ειδωλολατρών", και όχι τού Ελληνικού έθνους. Γιατί τότε η λέξη δεν είχε εθνική σημασία. Θα πρέπει λοιπόν να τους κατανοήσουμε όχι "ανθέλληνες" όπως τους παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές, αλλά "αντιειδωλολάτρες", όπως πράγματι ήταν.
3. Όμηρος.
Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί. (β΄ 530: «εγχείη δ' εκέκαστο Πανέλληνας και αχαιούς») Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς: Έλληνες, μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γραικοί!
4. Εκκλησία.
Β' Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ' κανών για τους «Έλληνες»: «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς... Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα»
Είναι προφανέστατη η θρησκευτική χροιά τής λέξης εδώ. Εδώ έχουμε συγκρίσεις θρησκειών. Δεν θα είχε νόημα η σύγκριση θρησκειών με εθνότητα!
Τι κάνουν λοιπόν οι Νεοειδωλολάτρες; Κείμενα από την εποχή εκείνη που η λέξη "Ελληνας" είχε έννοια θρησκείας, τα χρησιμοποιούν με εθνική έννοια. Αντιθέτως, σήμερα που η λέξη: "Έλληνας" έχει εθνική έννοια, τη χρησιμοποιούν με θρησκευτική! Φοβερά ανάποδοι και αμαθείς άνθρωποι!
5. Παναγιώτης Μαρίνης.
.
Βεβαίως δεν είναι στο θέμα αυτό αμαθείς όλοι οι Νεοειδωλολάτρες. Υπάρχει και κάποιος που λέει την αλήθεια σε αυτό. Ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη». (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)
«Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πας μη Ιουδαίος Έλλην», οι δε Χριστιανοί «πας μη Χριστιανός θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού). Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λεγόταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δεχόταν να περιτμηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λεγόταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς («και τόγε θαυμαστόν. Ότι ως οι ιστορήσαντες εξηγούνται, παρ' Αιγυπτίων οι Πελασγοί μαθόντες τα ονόματα τών θεών, ουκ ίσασιν ούτοι τους παρ' Αιγυπτίους θεούς. Αλλά άλλους παρ' εκείνους θρησκεύουσι. Και όλως πάντων τών εν ειδώλοις μανέντων εθνών διάφορός εστιν η δόξα και η θρησκεία, και ου αυτά παρά τοις αυτοίς ευρίσκεται» Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).
Υπό την λέξιν «οι ιστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και Έφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν, οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νυν λεγομένους Έλληνας".
Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι και το Έλλην σε αρχαία κείμενα μπορεί να σημαίνει ένα Αιγύπτιο αλλά και η θύραθεν (σοφία) να δεικνύει την Ιουδαϊκή! π.χ. Πορφύριος ή Κέλσος. Αυτό δεν το εννοούν καθόλου οι Νεοπαγανιστές λόγω σφοδρής αμάθειας.
2. Ευαγγέλια.
Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ 25 «ακούσασα γαρ γυνή περί αυτού, ης είχε το θυγάτριον αυτής πνεύμα ακάθαρτον, ελθούσα προσέπεσε προς τους πόδας αυτού. 26. Η δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τω γένει. Και ηρώτα αυτόν ίνα το δαιμόνιον εκβάλη εκ τής θυγατρός αυτής». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» στην εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας και όχι τής εθνότητας, διότι ξεκαθαρίζει ότι η γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο ήταν Συροφοινίκισα στο γένος. Ξεκαθαρίζει δηλαδή, ότι όταν μιλάει για "Ελληνίς", δεν εννοεί εθνότητα, αλλά το κατανοεί ως θρησκευτικό προσδιορισμό. Με τον ίδιο τρόπο το λένε και οι πατέρες που καταφέρονται κατά τών "Ελλήνων". Καταφέρονται κατά "τών ειδωλολατρών", και όχι τού Ελληνικού έθνους. Γιατί τότε η λέξη δεν είχε εθνική σημασία. Θα πρέπει λοιπόν να τους κατανοήσουμε όχι "ανθέλληνες" όπως τους παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές, αλλά "αντιειδωλολάτρες", όπως πράγματι ήταν.
3. Όμηρος.
Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί. (β΄ 530: «εγχείη δ' εκέκαστο Πανέλληνας και αχαιούς») Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς: Έλληνες, μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γραικοί!
4. Εκκλησία.
Β' Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ' κανών για τους «Έλληνες»: «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς... Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα»
Είναι προφανέστατη η θρησκευτική χροιά τής λέξης εδώ. Εδώ έχουμε συγκρίσεις θρησκειών. Δεν θα είχε νόημα η σύγκριση θρησκειών με εθνότητα!
Τι κάνουν λοιπόν οι Νεοειδωλολάτρες; Κείμενα από την εποχή εκείνη που η λέξη "Ελληνας" είχε έννοια θρησκείας, τα χρησιμοποιούν με εθνική έννοια. Αντιθέτως, σήμερα που η λέξη: "Έλληνας" έχει εθνική έννοια, τη χρησιμοποιούν με θρησκευτική! Φοβερά ανάποδοι και αμαθείς άνθρωποι!
5. Παναγιώτης Μαρίνης.
.
Βεβαίως δεν είναι στο θέμα αυτό αμαθείς όλοι οι Νεοειδωλολάτρες. Υπάρχει και κάποιος που λέει την αλήθεια σε αυτό. Ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη». (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)
πήγή: oodegr.com
Εμένα πάλι γιατί μου κάνει κλικ το Ρ Ω Μ Ν Ι Ο Σ ? μου κάνει συνειρμούς μεγαλείου ,ορθοδοξίας ,κουλτούρας κ αξιών .
ΑπάντησηΔιαγραφή