Καταδικασμένοι στην αθανασία! Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τό Θεό σέ θάνατο. Αυτός διά της αναστάσεως του, τούς καταδικάζει στήν αθανασία. Στά χτυπήματα ανταποδίδει εναγκαλισμούς, στις ύβρεις -ευλογίες, στό θάνατο αθανασία. Ουδέποτε οί άνθρωποι επέδειξαν περισσότερο μίσος απέναντι στό Θεό παρά όταν τόν έσταύρωσαν καί ουδέποτε ό Θεός επέδειξε περισσότερη αγάπη απέναντι στους ανθρώπους παρά όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν καί τό Θεό νά καταστήσουν θνητό, άλλά ό Θεός μέ τήν ανάσταση του κατέστησε τούς ανθρώπους αθανάτους. Αναστήθηκε ό εσταυρωμένος Θεός καί έφόνευσε τό θάνατο. Πλέον δέν υπάρχει θάνατος. Ή αθανασία περιέβαλε τόν άνθρωπο καί όλους τούς κόσμους του. Ή ανθρώπινη φύση, διά της αναστάσεως τοϋ Θεανθρώπου, ανεπιστρεπτί οδηγούμενη πρός τήν αθανασία, έγινε φοβερή καί γιά τόν ίδιο τό θάνατο. Γιατί μέχρι τήν ανάσταση τοϋ Χριστού ό θάνατος ήταν φοβερός γιά τόν άνθρωπο- άπό τήν ανάσταση τοϋ Χριστου ό άνθρωπος γίνεται φοβερός γιά τόν θάνατο. Έάν ό άνθρωπος ζει μέ πίστη στόν άναστηθέντα Κύριο, τότε ζει πάνω άπό τόν θάνατο, πού είναι απρόσιτος γι' αυτόν αυτός είναι υποπόδιο των ποδών του: Πού σου θάνατε τό κέντρον; Που σου "Αδη τό νίκος; Καί όταν ό άνθρωπος του Χριστού πεθαίνει, αυτός αποχωρίζεται μόνο τό σώμα, ώς ένδυμα, τό όποιο καί πάλι θά ενδυθεί τή φοβερή ήμερα τής κρίσεως.

Μέχρι τήν ανάσταση του Σωτήρος ό θάνατος ήταν ή δεύτερη φύση του άνθρωπου, ζωή ή πρώτη, ό δέ θάνατος ή δεύτερη. Ό άνθρωπος είχε συνηθίσει στό θάνατο, όπως σέ κάτι φυσικό. Άλλά μέ τήν ανάσταση του ό Κύριος τά πάντα άλλαξε: Ή αθανασία έγινε ή δεύτερη φύση του άνθρωπου, έγινε φυσική στόν άνθρωπο, ό δέ θάνατος αφύσικος. "Οπως μέχρι τήν ανάσταση τοϋ Χριστού ήταν φυσικό οι άνθρωποι νά είναι θνητοί, έτσι μετά τήν ανάσταση του Χριστού έγινε φυσικό οί άνθρωποι νά είναι αθάνατοι. Διά τής αμαρτίας ό άνθρωπος, κατέστη θνητός καί προσωρινός, διά τής αναστάσεως του Θεανθρώπου αυτός καθίσταται άθάνατος καί αιώνιος. Σ' αυτό έγκειται ή ισχύς, σ' αυτό ή δύναμη, σ' αυτό ή παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Δίχως αυτήν ό Χριστιανισμός δεν θά υπήρχε. Μεταξύ των θαυμάτων αυτό είναι τό μεγαλύτερο. Όλα τά άλλα θαύματα άρύονται έξ αυτού καί ανάγονται σ' αυτό. Έξ αυτού πηγάζουν καί ή πίστη καί ή αγάπη καί ή ελπίδα καί ή προσευχή καί ή φιλοθεΐα καί ή φιλαδελφία. Ιδού, ο'ι μαθητές-φυγάδες, ο'ι όποιοι εγκατέλειψαν τόν Ίησου, όταν απέθανε, επιστρέφουν σ' Αυτόν, επειδή αναστήθηκε. Ιδού, ό έκατόνταρχος ώμολόγησε τό Χριστό, ώς Υιό τού Θεού, όταν είδε ότι ανασταίνεται έκ του τάφου. Ιδού, όλοι ο'ι πρώτοι Χριστιανοί έγιναν Χριστιανοί, γιατί ό Κύριος Ιησούς αναστήθηκε, γιατί ένίκησε τό θάνατο. Αυτό δέν τό έχει καμμία άλλη πίστη" αυτό είναι εκείνο, πού τόν Κύριο Χριστό υψώνει υπεράνω πάντων των Θεών καί τών ανθρώπων. Χάριν της του Χριστού αναστάσεως, χάριν της νίκης Του έπί τοϋ θανάτου, ο'ι άνθρωποι έγίνοντο, γίνονται καί θά γίνονται Χριστιανοί. Όλόκληρη ή ιστορία του Χριστιανισμού δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή Ιστορία ενός καί μοναδικού θαύματος καί μάλιστα τοϋ θαύματος της αναστάσεως τού Χριστού, τό όποιο συνεχώς ανανεώνεται άπό ήμερα σέ ήμερα, άπό έτος σέ έτος, άπό αιώνα σέ αιώνα μέχρι τήν έσχατη κρίση.

Ό άνθρωπος γεννάται, όχι όταν ή μητέρα τόν φέρει στό κόσμο, άλλ' όταν πιστεύσει στόν άναστηθέντα Κύριο Χριστό, γιατί τότε γεννάται γιά τήν αθάνατη καί αιώνια ζωή, ένώ ή μητέρα γεννάει τό παιδί γιά τό θάνατο, γιά τόν τάφο. Ή ανάσταση του Χριστού είναι ή μητέρα όλων μας, όλων τών Χριστιανών, ή μητέρα τών αθανάτων. Διά της πίστεως στήν ανάσταση ό άνθρωπος άναγεννάται, γεννάται γιά τήν αιωνιότητα. Αυτό είναι αδύνατο! Παρατηρεί ό δύσπιστος. Άλλά άκουσε τί λέγει ό αναστηθείς Κύριος: Τά πάντα δυνατά τω πιστεύοντι! Πιστεύει δέ εκείνος, ό όποιος μέ όλη τήν καρδιά του, μέ όλη τήν ψυχή του, μέ όλη τήν ύπαρξή του ζει κατά τό Ευαγγέλιο του άναστηθέντος Κυρίου Ίησου.

Ή πίστη είναι ή νίκη μας, διά της οποίας νικούμε τό θάνατο. Ή πίστη στόν άναστηθέντα Κύριο Ίησου. Πού σου θάνατε τό κέντρον; Τό κεντρί δέ του θανάτου είναι ή αμαρτία. Διά της αναστάσεως του ό Κύριος "ένέκρωσε τό κεντρί της αμαρτίας"

Ποτέ νά μή λησμονείς: Το νά πιστεύεις στόν άναστηθέντα Κύριο Χριστό σημαίνει ότι διεξάγεις αδιάκοπο αγώνα μέ τις αμαρτίες, μέ τό κακό, μέ τό θάνατο. Έάν ό άνθρωπος αγωνίζεται εναντίον τών αμαρτιών καί τών παθών, αποδεικνύει ότι αληθινά πιστεύει στόν άναστηθέντα Κύριο. Έάν αγωνίζεται εναντίον αυτών αγωνίζεται γιά τήν αθανασία καί τήν αιώνια ζωή. Έάν δέν αγωνίζεται, ή πίστη του είναι μάταιη. Γιατί, έάν δέν είναι ή πίστη τοϋ άνθρωπου αγώνας γιά τήν αθανασία καί τήν αιωνιότητα, τότε πές μου, αυτή σέ τί συνίσταται; Έάν διά της πίστεως στό Χριστό δέν κατορθώνεται ή ανάσταση καί ή νίκη έπί τοϋ θανάτου, τότε αυτή τί μας χρειάζεται; Έάν ό Χριστός δέν ήγέρθη, σημαίνει, ότι ή αμαρτία δέν ένικήθη, ό θάνατος δέν ένικήθη. Έάν όμως, δέν ένικήθησαν ούτε ή αμαρτία, ούτε ό θάνατος, τότε γιατί νά πιστεύουμε στό Χριστό; Όποιος διά της πίστεως στόν άναστηθέντα Κύριο αγωνίζεται νά εξαλείψει τήν κάθε αμαρτία του. αυτό Βαθμιαία ενισχύει έν έαυτω τό συναίσθημα ότι ό Κύριος αληθώς ανέστη, αληθώς ένέκρωσε τό κεντρί της αμαρτίας, αληθώς ένίκησε τό θάνατο σ' όλα τά πεδία της μάχης.

Ή αμαρτία βαθμιαία μικραίνει τή ψυχή τοϋ άνθρωπου, τήν απωθεί στό θάνατο, άπό αθάνατη τή μεταβάλλει σέ θνητή, άπό αιώνια σέ πρόσκαιρη. Όσο περισσότερες αμαρτίες, τόσο θνητότερος ό άνθρωπος. Έάν δέν αισθάνεται ό άνθρωπος αθάνατος, νά ξέρεις ολόκληρος είναι μέσα στήν αμαρτία, ολόκληρος είναι μέσα σέ μικρόνοες σκέψεις, ολόκληρος σέ εμπαθή συναισθήματα. Ή κλήση τοϋ Χριστιανού είναι: Νά αγωνίζεται μέ τό θάνατο μέχρι τής τελευταίας αναπνοής, νά αγωνίζεται μέχρι της τελικής νίκης έπ' αυτού. Κάθε αμαρτία είναι οπισθοχώρηση, κάθε πάθος φυγή κάθε ελάττωμα εινα ήττα.

Δέν πρέπει νά απορούμε, γιατί καί οί Χριστιανοί πεθαίνουν σωματικώς. Τούτο συμβαίνει, γιατί ή τελευτή του σώματος είναι σπορά. Σπείρεται σώμα θνητόν λέγει ό Απ. Παύλος καί αυτό βλασταίνει, φυτρώνει καί αυξάνει σέ σώμα αθάνατο Ώς σπαρμένος σπόρος τό σώμα αποσυντίθεται, γιά νά τό ζωοποιήσει καί νά τό τελειοποιήσει τό Αγιο Πνευμα. Έάν ό Χριστός δέν είχε αναστήσει τό σώμα, τουτο τί είδους όφελος θά είχε έξ Αύτου; Αυτός δέν θά έσωζε ολόκληρο τόν άνθρωπο. Έάν δέν αναστήθηκε τό σώμα, τότε γιατί έσαρκώθη, γιατί έλαβε σάρκα έν έαυτώ, αφού δέν έχορήγησε τίποτε σ' αυτήν άπό τήν θεότητα Του; Έάν ό Χριστός δέν αναστήθηκε, τότε γιατί νά πιστεύουμε σ' Αυτόν; Ειλικρινά λέγω, ουδέποτε θά έπίστευα στό Χριστό, έάν δέν αναστήθηκε καί κατ' αυτό τόν τρόπο δέν ένίκησε τό θάνατο. Τό μεγαλύτερο μας εχθρό ένίκησε καί τήν αθανασία μας χάρισε. Ανευ τούτου, ό κόσμος αυτός αποτελεί μία επίδειξη αποτρόπαιων παραλογισμών. Μόνο διά τής ένδοξου αναστάσεως Του ό θαυμαστός Κύριος μας ελευθέρωσε άπό τόν παραλογισμό καί τήν απελπισία, γιατί οϋτε έπί του ουρανού, ούτε ύπό τόν ουρανό υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός άπ' αυτόν τόν κόσμο άνευ αναστάσεως καί μεγαλύτερη απόγνωση άπ' αυτή τή ζωή άνευ αθανασίας. Σέ κανένα κόσμο δέν υπάρχει δυστυχέστερη ύπαρξη άπό τόν άνθρωπο, ό όποιος δέν πιστεύει στήν ανάσταση τών νεκρών. Καλύτερα θά ήταν γιά ένα τέτοιον άνθρωπο ποτέ νά μήν είχε γεννηθεί.

"Σήμερον σωτηρία τω κόσμω...". Σε τί συνίσταται αυτή ή σωτηρία; Οχι στό θάνατο άλλά στήν ανάσταση. Ό Κύριος, φανέρωσε ολόκληρο τό μυστήριο τής σωτηρίας διά της αναστάσεως Του.

Νά σωθείς σημαίνει: στό σώμα σου καί στήν ψυχή σου νά εξασφαλίσεις τήν αθανασία καί τήν αιώνια ζωή. Πώς κατορθώνεται αυτό; Οχι άλλως πως, άλλά διά τής θεανθρώπινης ζωής, τής καινής ζωής, τής ζωής έν τω άναστηθέντι Κυρίω καί χάριν του άναστηθέντος Κυρίου. Γιά μάς τούς Χριστιανούς αυτή ή έπί τής γης ζωή είναι σχολείο, στό όποιο διδασκόμεθα πώς νά εξασφαλίζουμε στόν εαυτό μας τήν ανάσταση καί τήν αιώνια ζωή. Γιατί ποιά είναι ή ωφέλεια άπ' αυτή τή ζωή, έάν δι' αυτής δέν μπορούμε νά αποκτήσουμε τήν αιώνια ζωή; Άλλά γιά νά αναστηθεί ό άνθρωπος μετά του Κυρίου Χριστού, πρέπει πρώτα νά πάθει μετ' Αύτοϋ καί τήν ζωή Του νά βιώσει ώς δική του.Έάν τουτο πράξει, αυτός τό Πάσχα μαζί μέ τόν "Αγιο Γρηγόριο τόν θεολόγο θά μπορέσει νά πει: "Χθες -συνεσταυρούμην Χριστώ, συζωοποιουμαι σήμερον Χθες -συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι".

Σέ τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται τά Ευαγγέλια τοϋ Χριστού: Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Σέ κάθε λέξη, ένα Ευαγγέλιο καί στά Ευαγγέλια -ολόκληρη ή έννοια τών θείων κόσμων, ορατών καί αοράτων. Καί όταν όλα τά συναισθήματα τοϋ άνθρωπου καί όλες οί σκέψεις προστεθούν στή βροντή του αναστάσιμου χαιρετισμού: "Χριστός ανέστη!", τότε ή χαρά τής αθανασίας δονεί όλες τίς υπάρξεις, οί όποιες ενθουσιωδώς βροντοφωνουν τόν θαυμάσιο αναστάσιμο άντιχαιρετισμό: "Αληθώς ανέστη!".

Μετάφραση:Πρεσβύτερος Ιωάννης Νικόπουλος
 

Πρώτη δημοσίευση στο Περιοδικό "Αγία Σοφία", Τεύχος 1, Απρίλιος-Ιούνιος 1996.