Σφαγή χριστιανών στην Αίγυπτο...

Σταματήστε τη σφαγή! 

Του Ζαν-Πιερ Ντενί, 17 Νοεμβρίου 2010

Την περασμένη εβδομάδα, έκρουα ήδη τον κώδωνα του συναγερμού για την κατάσταση των χριστιανών της ανατολής. Να όμως που ένα εξαιρετικά ειδεχθές γεγονός τους επαναφέρει στο προσκήνιο: την Κυριακή (30/10) το βράδυ, άλλοι πενήντα χριστιανοί δολοφονήθηκαν, και μάλιστα στον τόπο συγκέντρωσης και προσευχής τους.

Στο όνομα αυτών των αδερφών μας κατ' αρχήν, δεν είναι δυνατό να σιωπήσουμε.

Εξακολουθούμε αν μη τι άλλο να έχουμε φίλους που κατοικούν όχι μακριά από το συριακό ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό της Παναγίας όπου έλαβε χώρα το διπλό αυτό ειδεχθές έγκλημα, στο οποίο συνδυάστηκαν η τρομοκρατική επίθεση κι η ιεροσυλία. Μερικοί από αυτούς τους ήρωες -τους ανθρώπους πάνω απ' όλα- είναι συνδρομητές του περιοδικού μας, όπως ίσως αντιληφθήκατε όσοι είδατε τη σχετική εκπομπή στο «σουαρ 3», τη Δευτέρα το βράδυ: εκεί εμφανιζόταν να καταθέτει τη μαρτυρία του ένας ταραγμένος δομινικανός μοναχός. Πίσω του, στη βιβλιοθήκη του, διακρίνεται το τεύχος-αφιερώματος του περιοδικού μας στους μοναχούς της Τιμπιρίν. Τι φοβερό σύμβολο!

Δεν είναι δυνατό να σιωπήσουμε διότι το εβδομαδιαίο περιοδικό μας λειτουργεί ως ένας αδύναμος μεν, αλλά σημαντικός δεσμός μεταξύ αυτών των φίλων μας και του υπόλοιπου κόσμου.

Καλούμαστε ως εκ τούτου να μιλήσουμε εξ ονόματος των νεκρών τους, αλλά, ακόμα σημαντικότερο, εξ ονόματος όσων ανάμεσά τους εξακολουθούν να βρίσκονται εν ζωή. Προσθέτω πως η στράτευσή μας αυτή δεν είναι μονομερής. Εμείς, οι χριστιανοί της Γαλλίας, θεωρούμε επίσης πως κι εκείνοι μαρτυρούν για μας. Αν εμείς βρισκόμαστε στη θέση τους, ίσως να μην είχαμε το θάρρος να παραμείνουμε στη χώρα μας. Τους ευχαριστούμε διότι εκείνοι το μπορούν. Στα γράμματά τους, που θαρρείς πως στάζουν ακόμα αίμα, μας αποκαλύπτεται στην πληρότητά του το νόημα της φράσης « παρ' ἐλπίδα ἐπ' ἐλπίδι ἐπίστευσεν» (Ρωμ. 4:18). Στο απόσπασμα αυτό, ο άγιος Παύλος αναφέρεται στον Αβραάμ, που παρά την προφανή του στειρότητα, θα γίνει γενάρχης μιας πελώριας κληρονομιάς. Οι χριστιανοί της ανατολή συνεχίζουν να ελπίζουν εκεί όπου η ελπίδα χρειάζεται περισσότερο, στην καρδιά της πιο μαύρης απελπισίας. Και συνεχίζουν να το κάνουν όπως ακριβώς πρέπει, άοπλοι απέναντι στην τρομοκρατία, με όραμα απέναντι στη τυφλή βία.

Δεν είναι δυνατό να σιωπήσουμε.

Να προσευχηθούμε για «τα θύματα της παράλογης αυτής βίας». Αυτό όμως, θα τολμούσα να πω, είναι το λιγότερο! Υπάρχει και η δράση. Δυστυχώς όμως, οι εσπευσμένες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης δε νομίζω να αντιστοιχούν στην έκταση του προβλήματος. Ασφαλώς και μας χαροποιεί η απόφαση της κυβέρνησης να παράσχει άσυλο σε 150 καταδιωκόμενους. Αλλά η Γαλλία οφείλει να ασκήσει όση πίεση της επιτρέπει η ισχύς της! Πίεση προς όλες τις ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις, για να πάψουν να παραμελούν τις χριστιανικές τους μειονότητες.

Οι χριστιανικές εκκλησίες της ανατολής είναι κατά κάποιον τρόπο οι «παράπλευρες απώλειες» μιας πολυεπίπεδης σύγκρουσης: του ισραηλινο-παλαιστινιακού αποστήματος και του φονταμενταλιστικού καρκινώματος· της αμερικανικής απλοϊκότητας και της ευρωπαϊκής ολιγοψυχίας· της ρευστοποίησης των κοινωνιών και της εξάπλωσης της διαφθοράς στις χώρες της περιοχής...

Όσον όμως αφορά το διωγμό των χριστιανών του Ιράκ, στους οποίους κυρίως αναφερόμαστε, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Χρειάζονται περισσότερη ασφάλεια, οφθαλμοφανώς, επειγόντως, άμεσα! Προς το παρόν είναι μόνοι. Ουδείς τους προστατεύει από την τρομοκρατία και τον ποταπό εκβιασμό του. Ουδείς, και πάντως όχι η κυβέρνησή τους. Όχι διότι απεργάζεται την εξαφάνισή τους, αλλά διότι είναι αδύναμη, και διότι στα μάτια της οι χριστιανοί της χώρας της είναι αμελητέα ποσότητα.

Πράγμα που, συν τω χρόνω, γίνεται όλο και περισσότερο αληθινό! Μέσα στο χάος της βίας, ποιος να νοιαστεί τώρα για τους ''οπαδούς'' Του Ιησού... Όλες μας οι δυνάμεις αφιερώνονται στην προσπάθεια να διατηρήσουμε ανοικτές τις πρεσβείες, τα μεγάλα ξενοδοχεία, τις τράπεζες, το χρηματιστήριο... Αλλά σε εσάς, σας φαίνεται αποδεκτό αυτό; Όταν εξετάζουμε τις συνθήκες της σφαγής της Κυριακής (30/10) δεν μπορούμε να αποφύγουμε να διερωτηθούμε: αντί να επιχειρηθεί η απελευθέρωσή των ομήρων, που κατέληξε στην ασφαγή τους, δε θα ήταν καλύτερα να τους προστάτευαν καλύτερα εξαρχής;

Όχι, σε καμία περίπτωση... Δεν είναι δυνατό να σιωπήσουμε!

Ο Jean-Pierre Denis είναι σκηνοθέτης, διευθυντής του περιοδικού «λα βι»

Πηγή: ppol.gr