Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ευρισκόμενος στην Πάτμο, περιήλθε σε πνευματική έκσταση, την ημέρα της Κυριακής, και άκουσε τον Χριστό να τον προστάζει να στείλει επιστολές στους επισκόπους των Μικρασιατικών Εκκλησιών.
Στον επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης διετάχθη να του γράψει τα εξής:
«Τάδε λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, ος εγένετο νεκρός και έζησεν· οίδα σου τα έργα και την θλίψιν και την πτωχείαν· αλλά πλούσιος ει και την βλασφημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν αλλά ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ». Γνωρίζω λέγει ο Χριστός την θλίψη που έχεις και την φτώχεια που αντιμετωπίζεις, όπως και το πόσο σε βλασφημούν αυτοί που λένε για τους εαυτούς τους ότι είναι Ιουδαίοι, ενώ όμως δεν είναι. Στην πραγματικότητα αυτοί που σου φέρονται έτσι και σε πολεμούν, κτυπώντας στο πρόσωπό εμένα τον ίδιο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναγωγή του σατανά.
Στη Σμύρνη ήκμαζε ιουδαϊκή κοινότητα, η οποία ήταν εχθρικώς διακειμένη απέναντι στους χριστιανούς, όπως φαίνεται και στο μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης, ο οποίος μαρτύρησε στις 23-2-155 μ. Χ. και ο οποίος σύμφωνα με τις εξηγήσεις παλαιών εξηγητών της Αποκαλύψεως είναι ο επίσκοπος στον οποίον αναφέρεται η παρούσα επιστολή. Στην παρούσα επιστολή αναφέρεται ότι οι Ιουδαίοι βλασφημούσαν τον επίσκοπον της Σμύρνης δηλαδή συμπεριφερόταν ασεβώς απέναντί του και τον διέβαλαν αποδίδοντάς του φανταστικές κατηγορίες. Έτσι επέτειναν την θλίψη του και εξασθενούσαν την ταλαιπωρημένη από την φτώχεια προσωπικότητά του, χαρίζοντάς του όμως χωρίς να το θέλουν πνευματικά πλούτη αμύθητης αξίας. Αυτούς τους Ιουδαίους οι οποίοι πεισματικά και φανατικά ταλαιπωρούσαν τον επίσκοπο Σμύρνης και γίνονταν έτσι θεομάχοι (πρβλ. Πραξ. 5,39), ο Χριστός στην επιστολή του τους αποκαλεί «συναγωγή του σατανά».(Αντιθέτως σήμερα ο πατριάρχης Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με Εβραίους και πηγαίνει στην συναγωγή τους, βλέπε εδώ).
Χαρακτηρισμός πολύ σκληρός και απότομος. Σήμερα, αν λεγόταν ο χαρακτηρισμός αυτός, ο Χριστός θ’ αποκαλείτο φονταμενταλιστής, φανατικός, μισαλλόδοξος, ακραίος και πάει λέγοντας. Κι όμως ο Χριστός τους Ιουδαίους που δεν πιστέψανε και εμμένουν στην απιστία τους έτσι τους χαρακτηρίζει. Δεν τους θεωρεί καν Ιουδαίους. Γιατί και ο Χριστός Ιουδαίος ήταν και «η σωτηρία εκ των Ιουδαίων εστίν» όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτισσα.
Λοιπόν οι Ιουδαίοι, οι οποίοι εμμένουν στην απιστία τους, παύουν να είναι συναγωγή Κυρίου (Αριθ. 16,3 ·20,4 ·31,16) και καταντούν συναγωγή του σατανά. Πρέπει να προσέξουμε ότι στα χωρία Αριθ. 16,3 και 20,4 η συναγωγή των Ιουδαίων ενώ ήταν του Κυρίου, εν τούτοις, επειδή ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών επαναστάτησαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών τους οποίους ο Θεός εξέλεξε και οι πλείστοι των Ισραηλιτών συνετάχθησαν μαζί με τους επαναστάτες, ο Θεός κόντεψε να την ξεκληρίσει. Έτσι και οι Ιουδαίοι μετά την ενανθρώπιση και το κήρυγμα του Χριστού πρέπει να κάνουν υπακοή σ’ Αυτόν που προφήτεψε η Παλαιά Διαθήκη και στους διαδόχους Του. Η συναγωγή των Ιουδαίων μετά την έλευση του Κυρίου πρέπει να γίνει Εκκλησία. Αν δεν συμβεί αυτό τότε αποβαίνει συναγωγή του σατανά και η τιμωρία θα είναι ανάλογη.
Πράγματι το άπιστο Ισραήλ, μετά την ενανθρώπηση του Χριστού και την εμφάνιση του χριστιανισμού, έγινε ο κυριώτερος εχθρός του χριστιανισμού. Η Καινή διαθήκη και η μετέπειτα εκκλησιαστική ιστορία το παρουσιάζει ξεκάθαρα και με πολλά τεκμήρια. Σιωνισμός, μασονισμός, χιλιασμός, κουμμουνισμός είχαν Ιουδαίους ιδρυτές και ποδηγέτες και έπληξαν και πλήττουν τον χριστιανισμό διαχρονικά.
Στον επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης διετάχθη να του γράψει τα εξής:
«Τάδε λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, ος εγένετο νεκρός και έζησεν· οίδα σου τα έργα και την θλίψιν και την πτωχείαν· αλλά πλούσιος ει και την βλασφημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν αλλά ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ». Γνωρίζω λέγει ο Χριστός την θλίψη που έχεις και την φτώχεια που αντιμετωπίζεις, όπως και το πόσο σε βλασφημούν αυτοί που λένε για τους εαυτούς τους ότι είναι Ιουδαίοι, ενώ όμως δεν είναι. Στην πραγματικότητα αυτοί που σου φέρονται έτσι και σε πολεμούν, κτυπώντας στο πρόσωπό εμένα τον ίδιο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναγωγή του σατανά.
Στη Σμύρνη ήκμαζε ιουδαϊκή κοινότητα, η οποία ήταν εχθρικώς διακειμένη απέναντι στους χριστιανούς, όπως φαίνεται και στο μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης, ο οποίος μαρτύρησε στις 23-2-155 μ. Χ. και ο οποίος σύμφωνα με τις εξηγήσεις παλαιών εξηγητών της Αποκαλύψεως είναι ο επίσκοπος στον οποίον αναφέρεται η παρούσα επιστολή. Στην παρούσα επιστολή αναφέρεται ότι οι Ιουδαίοι βλασφημούσαν τον επίσκοπον της Σμύρνης δηλαδή συμπεριφερόταν ασεβώς απέναντί του και τον διέβαλαν αποδίδοντάς του φανταστικές κατηγορίες. Έτσι επέτειναν την θλίψη του και εξασθενούσαν την ταλαιπωρημένη από την φτώχεια προσωπικότητά του, χαρίζοντάς του όμως χωρίς να το θέλουν πνευματικά πλούτη αμύθητης αξίας. Αυτούς τους Ιουδαίους οι οποίοι πεισματικά και φανατικά ταλαιπωρούσαν τον επίσκοπο Σμύρνης και γίνονταν έτσι θεομάχοι (πρβλ. Πραξ. 5,39), ο Χριστός στην επιστολή του τους αποκαλεί «συναγωγή του σατανά».(Αντιθέτως σήμερα ο πατριάρχης Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με Εβραίους και πηγαίνει στην συναγωγή τους, βλέπε εδώ).
Χαρακτηρισμός πολύ σκληρός και απότομος. Σήμερα, αν λεγόταν ο χαρακτηρισμός αυτός, ο Χριστός θ’ αποκαλείτο φονταμενταλιστής, φανατικός, μισαλλόδοξος, ακραίος και πάει λέγοντας. Κι όμως ο Χριστός τους Ιουδαίους που δεν πιστέψανε και εμμένουν στην απιστία τους έτσι τους χαρακτηρίζει. Δεν τους θεωρεί καν Ιουδαίους. Γιατί και ο Χριστός Ιουδαίος ήταν και «η σωτηρία εκ των Ιουδαίων εστίν» όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτισσα.
Λοιπόν οι Ιουδαίοι, οι οποίοι εμμένουν στην απιστία τους, παύουν να είναι συναγωγή Κυρίου (Αριθ. 16,3 ·20,4 ·31,16) και καταντούν συναγωγή του σατανά. Πρέπει να προσέξουμε ότι στα χωρία Αριθ. 16,3 και 20,4 η συναγωγή των Ιουδαίων ενώ ήταν του Κυρίου, εν τούτοις, επειδή ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών επαναστάτησαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών τους οποίους ο Θεός εξέλεξε και οι πλείστοι των Ισραηλιτών συνετάχθησαν μαζί με τους επαναστάτες, ο Θεός κόντεψε να την ξεκληρίσει. Έτσι και οι Ιουδαίοι μετά την ενανθρώπιση και το κήρυγμα του Χριστού πρέπει να κάνουν υπακοή σ’ Αυτόν που προφήτεψε η Παλαιά Διαθήκη και στους διαδόχους Του. Η συναγωγή των Ιουδαίων μετά την έλευση του Κυρίου πρέπει να γίνει Εκκλησία. Αν δεν συμβεί αυτό τότε αποβαίνει συναγωγή του σατανά και η τιμωρία θα είναι ανάλογη.
Πράγματι το άπιστο Ισραήλ, μετά την ενανθρώπηση του Χριστού και την εμφάνιση του χριστιανισμού, έγινε ο κυριώτερος εχθρός του χριστιανισμού. Η Καινή διαθήκη και η μετέπειτα εκκλησιαστική ιστορία το παρουσιάζει ξεκάθαρα και με πολλά τεκμήρια. Σιωνισμός, μασονισμός, χιλιασμός, κουμμουνισμός είχαν Ιουδαίους ιδρυτές και ποδηγέτες και έπληξαν και πλήττουν τον χριστιανισμό διαχρονικά.
Ο Ιωάννης ο Θεολόγος, όπως προαναφέραμε, γενόμενος εν πνεύματι είδε όραμα στην Πάτμο. Είδε τον Χριστό «εν μέσω των επτά λυχνιών», να έχει «εν τη δεξιά χειρί αυτού αστέρας επτά, και εκ του στόματος αυτού ρομφαία δίστομος εκπορευομένη» (Αποκ. 1,13·16). Οι επτά λυχνίες όπως ερμηνεύει ο ίδιος ο Χριστός (Αποκ. 1,20) είναι επτά εκκλησίες και οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι δηλαδή οι επίσκοποι των επτά εκκλησιών, η δε ρομφαία η δίστομος είναι ο κοφτερός λόγος του, που απευθύνει σε κάθε εποχή και κάθε γενεά ανθρώπων.
Τι συμβολίζει το όραμα αυτό; Ότι ο Κύριος ευρίσκεται εν μέσω της Εκκλησίας και ενοικεί εν αυτή. Είναι παρών κατά δυναμικό και όχι στατικό τρόπο. Κάνει κουμάντο, εποπτεύει, διοικεί, δίνει διαταγές. Αυτό που λέγει στο τέλος του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος αμήν» (Ματθ. 28,20), δεν είναι κάτι αφηρημένο, κάτι φιλοσοφικό, κάτι νεφελώδες, αλλά εκφράζει την αλήθεια ότι ο Χριστός οντολογικά είναι μέσα στη Εκκλησία του και κρατά στο χέρι του τους επτά αστέρες, τους επισκόπους, οι οποίοι πρέπει να κάνουν ότι εκείνος θέλει, να είναι «του χεριού του»· και αλλοίμονο αν δεν είναι.
«Ο έχων ους ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις» (Αποκ. 2,11). Και μάλιστα οι επίσκοποι, οι προκαθήμενοι των Εκκλησιών, οι πατριάρχες. Να θυμούνται, το επαναλαμβάνουμε, ότι ο Χριστός διοικεί την Εκκλησία και ότι αυτοί πρέπει να είναι του χεριού του. Να τηρούν την τακτική του Χριστού στις σχέσεις τους με τους ετεροθρήσκους και τους αιρετικούς και να μη μεταίρουν όρια αιώνια ά έθεντο οι απόστολοι και οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν μπορούν αυτοί να είναι ευγενέστεροι και καλύτεροι του Χριστού και των αγίων της Εκκλησίας μας.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
πηγή: pmeletios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου