Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Μακάριοι, όσοι άναψαν το Φως στην καρδιά τους και το κράτησαν άσβηστο. Μακάριοι, όσοι υποδέχτηκαν τον Χριστό, το Φως που ήρθε στο σκοτάδι τους, γιατί αυτοί έγιναν Παιδιά του Φωτός και της Μέρας.

Μακάριοι, όσοι γεύονται τον Άρρητο με το στόμα του νου τους κάθε στιγμή, γιατί αυτοί βρίσκονται στη Μέρα, εκεί θα βαδίσουν με Ομορφιά, ο βίος τους δεν θα χάσει ποτέ τη Χαρά.

Μακάριοι, όσοι ζουν στο Φως του Χριστού αδιάκοπα, γιατί αυτοί τώρα και στους αιώνες χωρίς τέλος θα είναι αδελφοί και συγκληρονόμοι Του.

Μακάριοι, όσοι άναψαν το Φως στην καρδιά τους και το κράτησαν άσβηστο, χαρούμενοι αυτοί στην έξοδο του βίου, τον Νυμφίο θα συναντήσουν, μαζί Του θα μπουν στον Νυμφώνα κρατώντας Λαμπάδες.

Μακάριοι, όσοι για τίποτε απ’ αυτά δεν διστάζουν ή δεν νομίζουν πως είναι λάθος, γιατί αυτοί, κι αν τίποτε απ’ αυτά δεν έχουν, που δεν το εύχομαι, είναι όμως βέβαιο, θα τρέξουν οπωσδήποτε να το αποκτήσουν.

Μακάριοι, όσοι λαμπρύνονται με το θείο Φως, την ασθένειά τους βλέπουν, την ασχήμια της στολής της ψυχής τους καταλαβαίνουν,γιατί αυτοί συνέχεια θα κλάψουν, με τους ποταμούς των δακρύων τους θα καθαρίσουν τέλεια.

Μακάριοι, όσοι έχουν συνέχεια το νοερό μάτι ανοιγμένο, με κάθε προσευχή τους βλέπουν καλά το Φως, και στόμα με στόμα μιλούν μαζί Του, γιατί αυτοί, των αγγέλων ισότιμοι, ή, τολμηρό ίσως να ειπωθεί, πάνω έχουν φτάσει απ’ τους αγγέλους, και το ίδιο θα είναι στην άλλη ζωή. Γιατί οι άγγελοι υμνούν, ενώ αυτοί συνομιλούν. Κι αν τέτοιοι έγιναν και συνεχώς γίνονται, ήδη τώρα, στον βίο αυτό, όταν η φθορά της σάρκας τους πιέζει, ποιοι θα γίνουν μετά την Ανάσταση; Πώς θα είναι όταν πάρουν το πνευματικό και άφθαρτο σώμα; Πάντως ίσοι, όχι μόνο με τους Αγγέλους, αλλά με τον Κύριο των Αγγέλων, όπως έχει γραφεί: «γνωρίζουμε», λέει ο Ιωάννης, «πως όταν μας φανερωθεί θα είμαστε όπως Εκείνος».

Μακάριος, όποιος είδε το Φως του κόσμου μέσα του να έχει πάρει Μορφή, γιατί αυτός, σαν έμβρυο έχοντας τον Χριστό, Μητέρα Του θα θεωρηθεί, όπως ο ίδιος Εκείνος ο αψευδής το είπε, «Μητέρα μου, αδελφοί και φίλοι αυτοί είναι».

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

First "Christian Church" in Jerusalem will shock you! (R$E)

Τελικά το κάπνισμα είναι αμαρτία;

Το 1919, ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, πέρασε από τη Ρωσία, όπου και επισκέφθηκε διάφορες μονές. Σ’ ένα από τα ταξίδια του με τραίνο, καθόταν απέναντι από ένα έμπορο.

Ο έμπορος άνοιξε μπροστά του μια ταμπακιέρα και του προσέφερε τσιγάρο «φιλικά», ίσως ειρωνικά, αφού ο άθεος κομμουνισμός είχε ήδη επικρατήσει, μα πάνω απ’ όλα δοκιμαστικά για το φρόνημα του ασκητού.

Ο άγιος Σιλουανός ευχαρίστησε το συνεπιβάτη του και αρνήθηκε την προσφορά. Τότε ο έμπορος ρώτησε αν ο λόγος της άρνησης ήταν η θεώρηση του καπνίσματος ως «αμαρτία». Πρόσθεσε δε, ότι κατ’ αυτόν το κάπνισμα βοηθάει στην πολυάσχολη ζωή, αφού είναι αναγκαίο να σταματάει κανείς την ένταση στην εργασία και να αναπαύεται για λίγα λεπτά. Επίσης ανέφερε ότι διευκολύνει την επαγγελματική ή τη φιλική συνομιλία και γενικά τη ροή της ζωής. Συνέχισε δε, να προσθέτει και άλλα πλεονεκτήματα του καπνίσματος για να πείσει τον ασκητή.

Ο άγιος άκουγε αμίλητος και κάποια στιγμή είπε στο συνεπιβάτη του, «Κύριε πριν καπνίσετε προσευχηθείτε κάθε φορά λέγοντας το ''Πάτερ ημών''». Ο έμπορος απάντησε ότι αυτό φαινόταν σ’ αυτόν ανάρμοστο. Ο Άγιος Σιλουανός τότε είπε, «Κάθε έργο προ του οποίου δεν αρμόζει η ατάραχος προσευχή καλύτερα να μη γίνεται».

Πηγή: pronews.gr

Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου, Λόγος περί μετανοίας.

Ψυχή πού ἔχασε τήν εἰρήνη, πρέπει νά μετανοήσει καί ὁ Κύριος θά συγχωρέσει τίς ἁμαρτίες της καί τότε θά 'χει χαρά καί εἰρήνη. Καί δέν χρειάζονται ἄλλοι μάρτυρες, ἀλλά τό Πνεῦμα τό Ἴδιο μαρτυρεῖ μέσα μας πώς μᾶς συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες. Καί σημάδι γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι πώς ἔχεις μισήσει τήν ἁμαρτία.

Τί ἄλλο νά περιμένουμε; Νά ζητήσουμε ἀπό τούς οὐρανούς νά μᾶς ψάλει κάποιος ἕνα οὐράνιο τραγούδι; Μά στόν οὐρανό ὅλα ζοῦν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί σέ μᾶς, στή γῆ δόθηκε τό Ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Καί στίς 'Εκκλησίες τοῦ Θεοῦ οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί στίς ἐρήμους, στά βουνά καί στίς σπηλιές καί παντοῦ οἱ ἀσκητές τοῦ Χριστοῦ ζοῦν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν τό φυλάξουμε, θά εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό τό σκοτάδι καί ἡ αἰώνια ζωή θά εἶναι μέσα μας.

Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μετανοοῦσαν καί τηροῦσαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁ Παράδεισος θά ἦταν στή γῆ, γιατί î ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστινï . Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο στόν οὐρανό καί στή γῆ.

Ὁ Κύριος δίνει τόν Παράδεισο καί τήν αἰώνια Βασιλεία μαζί Του, σέ ὅποιον μετανοεῖ. Μέ τό πλούσιο ἔλεός Του δέν θυμᾶται τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως δέν θυμήθηκε τίς ἁμαρτίες τοῦ ληστή στό Σταυρό.

Μεγάλο τό ἔλεός Σου, Κύριε! Ποιός ὅμως θά μποροῦσε νά σ' εὐχαριστήσει ὅπως πρέπει; Μᾶς ἔδωσες στή γῆ τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιο!

Μεγάλη ἡ δικαιοσύνη Σου, Κύριε! 'Εσύ ἔδωσες στούς Ἀποστόλους τήν ἐπαγγελία: «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς». Κι ἐμεῖς ζοῦμε τώρα αὐτό τό ἔλεος καί ἡ ψυχή αἰσθάνεται πώς ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ. Κι ὅποιος δέν τό αἰσθάνεται αὐτό, ἄς μετανοήσει καί ὁ Κύριος θά τοῦ δώσει τή Χάρη πού καθοδηγεῖ τήν ψυχή. Ἄν ὅμως δεῖς ἄνθρωπο ἁμαρτωλό, χωρίς νά συμπάσχεις, θά σ' ἐγκαταλείψει ἡ Χάρη. Μᾶς δόθηκε ἡ ἐντολή ν' ἀγαποῦμε. Κι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σπλαχνίζεται ὅλους καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει τή δύναμη νά κάνωμε τό καλό.

Ὤ Ἅγιο Πνεῦμα, μή μᾶς ἐγκαταλείπεις. Ὅταν Ἐσύ εἶσαι μαζί μας, ἡ ψυχή ἀντιλαμβάνεται τήν παρουσία Σου καί ἀναπαύεται μακαρίως κοντά στόν Θεό, γιατί Σύ χαρίζεις τήν φλογερή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Κύριος ἀγάπησε τόσο τούς ἀνθρώπους Του, πού τούς ἁγίασε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τούς ἔκανε ὅμοιους μέ τόν Ἑαυτό Του. Ὁ Κύριος εἶναι σπλαχνικός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δίνει κι ἐμᾶς τή δύναμη νά εἴμαστε κι ἐμεῖς σπλαχνικοί. Ἄς ταπεινωθοῦμε, ἀδελφοί, γιά ν' ἀποκτήσουμε μέ τήν μετάνοια σπλαχνική καρδιά καί τότε θά δοῦμε τή δόξα τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία γνωρίζει ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

 

 

Ὅποιος μετανοεῖ ἀληθινά, εἶναι ἕτοιμος νά ὑπομείνει κάθε θλίψη, πείνα καί γυμνότητα, κρύο καί ζέστη, πόνο καί φτώχεια, ἐξουθένωση καί ἐξορία, ἀδικία καί συκοφαντία. Γιατί ἡ ψυχή του ὑψώνεται πρός τό Θεό καί δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά γήινα, ἀλλά προσεύχεται μέ καθαρό νοῦ στό Θεό.

Ὅποιος ὅμως εἶναι προσκολλημένος σέ περιουσίες καί χρήματα, αὐτός ποτέ δέν μπορεῖ νά ἔχει καθαρό νοῦ γιά τόν Θεό, ἐπειδή στό βάθος τῆς ψυχῆς του κατοικεῖ ἔμμονη ἡ φροντίδα τί νά κάνει μ' αὐτά. Κι ἄν δέν μετανοήσει καθαρά καί δέν στενοχωρηθεῖ πού ἔχει ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, θά πεθάνει αἰχμάλωτος στό πάθος, χωρίς νά γνωρίσει τόν Κύριο.

Ὅταν σοῦ παίρνουν τήν περιουσία σου, δός την μόνος σου, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ τίποτα. Ὅποιος ὅμως δέν ἐγνώρισε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, αὐτός δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐλεήμων, γιατί δέν ἔχει στήν ψυχή του τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀφοῦ ὁ ἐλεήμων Κύριος μᾶς ἔδωσε μέ τά πάθη Του ἐπί γῆς τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός καί ἀφοῦ μᾶς ἔδωσε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι Αὐτός θά μᾶς δώσει καί ὅλα ὅσα μᾶς χρειάζονται. Ἄς παραδώσουμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί θά δοῦμε τήν Πρόνοιά Του καί ὁ Κύριος θά μᾶς χαρίσει ἀκόμη κι ἐκεῖνο πού δέν τό περιμένουμε κἄν.

Μή λυπόμαστε γιά τήν ἀπώλεια περιουσιῶν, αὐτό εἶναι ἀσήμαντη ὑπόθεση. Αὐτό τό ἔμαθα κιόλας ἀπό τόν κατά σάρκα πατέρα μου. Ὅταν συνέβαινε καμιά δυστυχία στό σπίτι, αὐτός ἔμενε ἥρεμος. Μετά τήν πυρκαγιά τοῦ ἔλεγαν μέ συμπόνοια: «Κάηκες Ἰβάν Πετρόβιτς». Κι ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ὁ Θεός θά δώσει νά διορθωθοῦν τά πράγματα». Μιά φορά περνούσαμε κοντά ἀπό τό χωράφι μας κι ἐγώ τοῦ εἶπα: «Κοίταξε, μᾶς κλέβουν τά δεμάτια». Κι αὐτός μᾶς λέει :«Ἔ, παιδί μου, ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ἀρκετό ψωμί. Αὐτός πού κλέβει, σημαίνει πώς ἔχει ἀνάγκη». Ἔτυχε νά τοῦ πῶ: «Δίνεις πολλή ἐλεημοσύνη. Ἄλλοι ὅμως πού ζοῦν καλύτερα ἀπό μᾶς, δίνουν λιγότερα». Κι αὐτός μοῦ ἀπάντησε: «Ἔ, παιδί μου, ὁ Κύριος θά μᾶς δώσει». Κι ὁ Κύριος δέν διεύψευσε τήν ἐλπίδα του.

Στόν ἐλεήμονα συγχωρεῖ ὁ Κύριος τά ἁμαρτήματα παρευθύς. Ὁ ἐλεήμονας δέν θυμᾶται τό κακό. Κι ἄν ἀκόμα τόν ἀδίκησαν ἤ τοῦ πῆραν τήν περιουσία, αὐτός παραμένει ἀτάραχος, γιατί γνωρίζει ἐκ πείρας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τό ἔλεος τοῦ Κυρίου δέν μπορεῖ νά τό ἀφαιρέσει κανείς ἄνθρωπος, γιατί εἶναι ἀπαραβίαστο καί κατοικεῖ ψηλά, κοντά στόν Θεό.

 

Πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr

Σοβαρούς περιορισμούς στην θρησκευτική ελευθερία θέτει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Μοράλες.

ΒΟΛΙΒΙΑ: Σοβαρούς περιορισμούς στην θρησκευτική ελευθερία θέτει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Μοράλες. «Εγκληματίας» όποιος φέρνει κάποιον στην εκκλησία του. Οι θρησκευτικές συνάξεις ταυτίζονται με τις ένοπλες συγκρούσεις!

 

 

Christianity Today / ΚΟ

Η ερχόμενη Κυριακή για τις ευαγγελικές εκκλησίες στη Βολιβία θα είναι μια ημέρα αφιερωμένη στην προσευχή και τη νηστεία, ύστερα από τους αυστηρούς περιορισμούς στη θρησκευτική ελευθερία που εισάγει η σοσιαλιστική κυβέρνησή της χώρας.

Το άρθρο 88 του νέου ποινικού κώδικα του ορεινού αυτού κράτους της Νότιας Αμερικής, που εγκρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου, ορίζει ότι «όποιος στρατολογεί, μεταφέρει, στερεί την ελευθερία ή φιλοξενεί ανθρώπους με σκοπό να τους προσλάβει για να συμμετάσχουν σε ένοπλες συγκρούσεις ή θρησκευτικές ή λατρευτικές οργανώσεις, τιμωρείται με 5 έως 12 χρόνια φυλάκισης", σύμφωνα με μια μετάφραση από το Evangelical Focus, μια πρωτοβουλία που ανήκει στην Ισπανική Ευαγγελική Συμμαχία.

Οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα επιτρέπουν επίσης την άμβλωση κατά τη διάρκεια των πρώτων οκτώ εβδομάδων εγκυμοσύνης και την επέκταση της τιμωρίας της «απερισκεψίας, αμέλειας, κακής πρακτικής» σε όλους τους επαγγελματίες από γιατρούς μέχρι δημοσιογράφους.

"Είναι λυπηρό το γεγονός ότι η Βολιβία γίνεται η πρώτη λατινοαμερικανική χώρα που διώκει τα δικαιώματα της ελευθερίας της συνείδησης και της θρησκείας, τα οποία προστατεύονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη δήλωση του Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα και το Σύνταγμά μας" αναφέρει η Εθνική Ένωση Ευαγγελικών στη Βολιβία (ANDEB).

 

 Δώρο του Μοράλες στον Πάπα, ο Κύριος εσταυρωμένος πάνω σε σφυροδρέπανο. Βλάσφημη απεικόνιση της Σταύρωσης αλλά ιστορικά αληθής αφού σε όλα τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα οι χριστιανοί βασανίσθηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίσθηκαν, διώχθηκαν, εξορίσθησαν και σταυρώθηκαν, όπως στις ρουμανικές φυλακές επί κομμουνισμού την δεκαετία του 1950.

 

Ο κώδικας "είναι ασαφής, διφορούμενος, κακογραμμένος, αντιφατικός και η κατασταλτική του δύναμη μπορεί να αποτελεί κρατική κακοποίηση", δήλωσε η ΑΝΤΕΒ μετά την έγκριση των αλλαγών. Ο πληθυσμός της Βολιβίας είναι 77% καθολικός και 16% προτεσταντικός, αν και ο Έβο Μοράλες, ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος (που έχει πει ότι δεν πιστεύει στον Θεό) οδηγεί την χώρα μακριά από την επίσημη καθολική θρησκεία από το 2013. [Με το νέο Σύνταγμα του 2009 καταργήθηκε το ειδικό προνόμιο που απολάμβανε η καθολική εκκλησία (κρατούσα θρησκεία)].

«Θα μας καταγγείλουν εάν φέρουμε μια ομάδα ανθρώπων σε μία χριστιανική κατασκήνωση;» ρωτάει ο ποιμένας Miguel Machaca Monroy, πρόεδρος του συνασπισμού των ευαγγελικών εκκλησιών στην πρωτεύουσα Σούκρε, στο Evangelical Focus. "Δεν θα είμαι πλέον σε θέση να κηρύξω το ευαγγέλιο στους δρόμους;"

Και ναι και όχι, σύμφωνα με την Διαμερικανική Ομοσπονδία Χριστιανών Δικηγόρων (FIAJC) και τη Βολιβιανή Ένωση Χριστιανών Δικηγόρων (ABOJUC).

 

"Το άρθρο λέει ότι κάποιος διαπράττει το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων όταν: συλλαμβάνει, μεταφέρει ή δέχεται ανθρώπους με σκοπό τη συμμετοχή σε θρησκευτικούς ή λατρευτικούς οργανισμούς", ανέφεραν οι οργανώσεις. "Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να τιμωρηθεί κάποιος: α) που διεξάγει δραστηριότητες προσηλυτισμού, δημόσιες ή ιδιωτικές, επειδή «συλλαμβάνει ανθρώπους», β) που μεταφέρει ένα άτομο από το σπίτι του στην εκκλησία ή τον θρησκευτικό ναό του ή απλά το προσκαλεί στην εκκλησία. γ) που καλωσορίζει ή δέχεται ανθρώπους να συμμετέχουν σε θρησκευτικό ή λατρευτικό οργανισμό, δηλαδή εκείνοι που θα διαπράξουν αυτό το έγκλημα είναι πάστορες, ιερείς, γονείς, θρησκευτικοί ηγέτες κλπ."

Όπως πάντα, το επίπεδο εφαρμογής του νόμου θα καθορίσει το πόσο βλαβεροί για τη θρησκευτική ελευθερία είναι οι νέοι περιορισμοί.

Η ANDEB δήλωσε ότι "έχει σημάνει ο συναγερμός προς τους ευαγγελικούς στη Βολιβία και ως εκ τούτου θα οργανωθούν εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συναντήσεις προσευχής και συναντήσεις πνευματικών συζητήσεων για τη χώρα μας σε όλες τις πόλεις και χώρους όπου υπάρχουν ευαγγελικές χριστιανικές εκκλησίες και οργανώσεις".

 

Δεν είναι οι μόνοι. Μετά από μια απεργία 43 ημερών από επαγγελματίες του ιατρικού τομέα, ο Μοράλες ζήτησε από τη βουλή να καταργήσει διάφορα άρθρα που επιβάλουν ποινή φυλάκισης σε όποιον προκαλέσει «βλάβη στην υγεία» ενός άλλου προσώπου ενώ «ασκεί το επάγγελμά του, το εμπόριό του ή τη δραστηριότητά του».

Εν τω μεταξύ, «διάφορα συνδικάτα» πραγματοποίησαν απεργίες την περασμένη εβδομάδα για να διαμαρτυρηθούν για την άρση των όρων του Morales και οι δημοσιογράφοι κήρυξαν τα μέσα ενημέρωσης σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» για τη «διφορούμενη» γλώσσα του ποινικού κώδικα όσον αφορά τη συκοφαντία και τη δυσφήμηση.

Το 2013, το Christianity Today έγραψε πως η Βολιβία επιβάλλει μια ανιμιστική κοσμοθεωρία για τις χριστιανικές εκκλησίες της.

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.gr

Ιωάννης Κορναράκης: Το Νηπτικό Έλεος του Καλού Σαμαρείτη.

 

 

Ας αρχίσουμε από την γνωστή σε όλους παραβολή του καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 33-37).

Σε κάποιο σημείο του δρόμου από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, κάποιος άνθρωπος έγινε στόχος σκληρόκαρδων ληστών, οι οποίοι αφού τον λήστευσαν, τον άφησαν ημιθανή τυγχάνοντα, μισοπεθαμένο! Καταπληγωμένο και εμφανώς θανάσιμα κακοποιημένο.

Ο πρώτος περαστικός που έτυχε να ιδεί το τραγικό για τον συνάνθρωπό του αυτό γεγονός, ήταν ένας ιερέας. Τον είδε, ποιος ξέρει τι σκέφθηκε και συναισθάνθηκε. Πάντως τον είδε και αντιπαρήλθεν! Έφυγε. Τακτοποιημένος ίσως με τον εαυτό του, αφού η συνείδησή του δεν λειτούργησε ιερατικά, για να αντιμετωπίσει φιλάνθρωπα τον τραγικό αυτόν άνθρωπο!

Το ίδιο έκανε κι ένας ακόμα άνθρωπος, λευΐτης, υπηρέτης και λειτουργός του ναού του Θεού. Ελθών και ιδών αντιπαρήλθεν. Δηλαδή ο δεύτερος αυτός περαστικός άνθρωπος, μπροστά από τον μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, δεν πέρασε βιαστικός όπως ο ιερέας, αλλά πλησίασε, είδε την τραγική του κατάσταση και συνέχισε ήσυχος και αδιάφορος τον δρόμο του προς τον προορισμό του.

Αλλά αμέσως έφθασε κοντά στο τραγικό θύμα των ληστών ένας Σαμαρείτης. Ένας ξένος, από άλλη περιοχή, στην οποία οι Ιουδαίοι δεν ήταν συμπαθείς και αποδεκτοί, αφού τους χώριζαν θρησκευτικές διαφορές με τους Σαμαρείτες. Κι όμως αυτός ο ξένος και αλλόθρησκος, ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη! Τον λυπήθηκε, τον περιέθαλψε πρόχειρα και τον μετέφερε στο πιο κοντινό πανδοχείο. Φρόντισε να μη του λείψει τίποτε και πλήρωσε χρήματα για τη φιλοξενία του στο πανδοχείο.

Εάν ο Σαμαρείτης, ο ευεργέτης του Ιουδαίου ο οποίος κακοποιήθηκε θανάσιμα από ληστές συμπατριώτες του, έδειχνε την ίδια συμπεριφορά ασπλαγχνίας και ψυχρότητος που έδειξαν οι συμπατριώτες τού θύματος ιερείς, θα ήταν πλήρως δικαιολογημένος. Γιατί άραγε;

Όταν ο Ιησούς σε κάποια οδοιπορία του προχώρησε, πέρα από τα όρια της Ιουδαίας και μπήκε στην περιοχή της Σαμάρειας, κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας αυτής, κάθισε να ξεκουραστεί κοντά στο φρέαρ του Ιακώβ και να πιει νερό από την πηγή αυτή. Αλλά εκείνη την στιγμή είχε πλησιάσει την πηγή και μία γυναίκα Σαμαρείτιδα, για να αντλήσει νερό από το πηγάδι της πηγής αυτής. Έτσι ο Ιησούς, διψασμένος, ζητάει από τη γυναίκα αυτή να του δώσει νερό να πιει.

Αντί όμως ύδατος πηγαίου και δροσερού, η Σαμαρείτιδα εκείνη συμπεριφέρθηκε επιθετικά στον Ιουδαίο οδοιπόρο! Με περιφρονητικό ύφος του είπε: ''Πώς εσύ Ιουδαίος ζητάς από μια γυναίκα Σαμαρείτιδα νερό; Δεν ξέρεις ότι οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους;''

Πράγματι μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών δεν υπήρχε καμία σχέση. Αντίθετα, ο ένας λαός περιφρονούσε και εχθρεύετο τον άλλο.

Η Σαμάρεια, η οποία παλαιότερα αποτελούσε το βόρειο Ισραηλιτικό κράτος, ήδη πολύ προ της εποχής του Χριστού είχε προσχωρήσει στην ειδωλολατρεία και είχε "εθνικώς" αλλοιωθεί από μεγάλες επιμιξίες με ξένους λαούς. Στην εποχή δε του Ιησού το όνομα Σαμαρείτης ισοδυναμούσε με ύβρη.

Ο Σαμαρείτης επομένως ο οποίος περνούσε μέσα από την Ιουδαία, ήταν δικαιολογημένα φορτισμένος με εμπάθεια και εχθρικά αισθήματα εναντίον των κατοίκων της. Αλλά ο Σαμαρείτης της παραβολής του Ιησού δεν είχε ούτε την ψυχολογία ούτε τα εχθρικά αισθήματα των συμπατριωτών του εναντίον των Ιουδαίων. Διαφορετικά θα αισθανόταν χαρά μπροστά στο τραγικό θέαμα του εμπεσόντος στους ληστές Ιουδαίου.

Ο Σαμαρείτης της παραβολής του Κυρίου εντυπωσιάζει για την καθαρότητα του νου του και της καρδίας του από παθογόνες - εχθρικές αντιστάσεις στο έλεος και την έκφραση της αγάπης. Ό,τι δεν έκαναν οι ιερείς της πατρίδος του τραγικού θύματος των ληστών το έκανε ένας εξ ορισμού εχθρός των Ιουδαίων.
 

Ήταν εξ ορισμού εχθρός όχι όμως από την φύση του και την καρδία του. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι ως ιερέας της αγάπης, τελετούργησε το μυστήριο του ελέους και της ευσπλαγχνίας στη θέση των εξ ορισμού ιερέων του Θεού!

Ο νους του καλού Σαμαρείτη, στην πράξη της αγάπης του, εκπέμπει πράγματι ανταύγειες φωτιστικές μιας εντελώς ευαγγελικής νήψεως. Επειδή χρειάζεται, αλήθεια, πολλή νήψη, φωτιστική διάκριση,για να υπερβεί κάποιος και να δαμάσει τραυματικά αισθήματα εχθρικών συμπεριφορών από φίλους και εχθρούς και να τα μεταποιήσει σε φίλτρο αγάπης και θυσίας για τους πρωταγωνιστές των τραυμάτων αυτών.

Ο Κύριος με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη εικονογράφησε και προσδιόρισε την οδό της νήψεως ως μέσο έκφρασης της αγάπης προς τους εχθρούς μας.Ο κορυφαίος λόγος του "αγαπάτε τους εχθρούς υμών", στην πραγμάτωσή του προϋποθέτει νήψη πολλή. Νήψη φωτιστική και αναιρετική της κακίας.

 

__________________________

"Κυνηγώντας τον βάτραχο.... στο φως της νήψεως" του Ιωαν. Κων. Κορναράκη, εκδ. Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού, Αγ. Αθανάσιος Κέρκυρας, Αθήνα 2009.

Πηγή: paterikakeimena.blogspot.gr

Ομιλία εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου.

 Αγίου Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων

 

Διακηρύττουμε παρουσίαν Χριστού, όχι μόνον μίαν, αλλά και δευτέραν πολύ καλλιτέραν της προηγουμένης· διότι η πρώτη αποτελούσε επίδειξιν υπομονής, ενώ η ερχομένη φέρει το στέμμα της θείας Βασιλείας. Πράγματι στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τα πάντα, ως επί το πλείστον, είναι διπλά· διπλή γέννησις, μία από τον Θεόν προαιωνίως και μία από την Παρθένον στους εσχάτους καιρούς· δύο κάθοδοι· μία η αφανής «ως επί πόκον» και Δευτέρα η ένδοξος και επιφανής, η μέλλουσα. Κατά την πρώτην παρουσίαν εσπαργανώθη στην φάτνην, στην Δευτέρα «αναβάλλεται(ενδύεται) φως ως ιμάτιον». Στην πρώτην «υπέμεινε σταυρόν αισχύνης καταφρονήσας», στην δευτέραν θα έλθη δοξαζόμενος, δορυφορούμενος από στρατιές αγγέλων. Δεν μένουμε λοιπόν στην πρώτην μόνον παρουσίαν, αλλά προσδοκούμε και την δευτέραν…Έρχεται ο Σωτήρ όχι για να δικασθεί πάλιν, αλλά για να δικάσει τους δικαστάς του· αυτός που προηγουμένως, όταν εκρίνετο, εσιωπούσε, λέγει ύστερα στους παρανόμους, υπενθυμίζοντας όσα ετόλμησαν κατα την σταύρωση: «Ταύτα εποίησας και εσίγησα». Τότε ήλθε για να εκπληρώσει την Θείαν Οικονομίαν, και εδίδασκε τους ανθρώπους με την πειθώ· τώρα όμως θα αναγκασθούν να τον αναγνωρίσουν ως Βασιλέα τους, έστω και χωρίς να το θέλουν…

«Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού». Βλέπε, άνθρωπε, ενώπιον πόσων θα εμφανισθείς στο κριτήριο.Θα είναι τότε παρόν όλο το γένος των ανθρώπων. Αναλογίσου λοιπόν πόση είναι η φυλή των Ρωμαίων· αναλογίσου πόσοι είναι οι άλλοι, οι βάρβαροι οι οποίοι ζουν τώρα και πόσοι έχουν ταφεί τα τελευταία εκατόν χρόνια· πόσοι ετάφησαν μέσα σε χίλια χρόνια· αναλογίσου πόσοι είναι από τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Μεγάλο πλήθος βέβαια, αλλά και πάλιν μικρόν είναι· διότι οι άγγελοι είναι περισσότεροι· εκείνοι είναι τα ενενήντα εννέα πρόβατα, η δε ανθρωπότης μόνο το ένα…

Παρευρίσκεται τότε στο κριτήριο ο Θεός και Πατήρ των απάντων, μαζί του θα κάθεται ο Ιησούς Χριστός, θα είναι δε παρόν και το Άγιον Πνεύμα· αγγελική σάλπιγγα θα προσκαλέσει όλους εμάς, οι οποίοι θα φορούμε ως ένδυμα τα έργα μας. Άραγε δεν οφείλουμε να αγωνιούμε από τώρα; Και μη νομίσεις, άνθρωπε, ότι είναι μικρή καταδίκη το να κατακριθείς ενώπιον τόσου πλήθους· μήπως δεν προτιμούμε πολλές φορές να πεθάνομε, παρά να κατηγορηθούμε από φίλους;

Ας έχομε την αγωνία, λοιπόν, αδελφοί, μη μας καταδικάσει ο Θεός, ο οποίος, αν πρόκειται να μας καταδικάσει, δεν έχει ανάγκη από εξέταση ή έλεγχο· μήν πείς ότι την νύκτα όταν επόρνευσα ή έκανα μαγείες ή έπραξα κάτι άλλο, και δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί. Από την συνείδηση σου κρίνεσαι, «μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων ή και απολογουμένων, εν ημέρα, ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων». Σε αναγκάζει να πεις την αλήθεια το φοβερό πρόσωπο του Κριτού, ή μάλλον, και αν δεν την πείς, σε ελέγχει. Διότι θα αναστηθείς φορώντας τις αμαρτίες σου, ή τις αρετές σου· αυτό δήλωσε ο ίδιος ο Κριτής…

Τι λέγει λοιπόν ο κριτής για την ενδυμασία ή μή των έργων σου; « Και συνάξουσιν έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»· διότι πρέπει τα πάντα νά κλίνουν γόνυ ενώπιον του Χριστού, τα επουράνια και τα επίγεια και τα καταχθόνια. «Και αφορίσει αυτούς απ’ αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων». Πως διαχωρίζει ο ποιμήν; Μήπως ερευνά κάποιο βιβλίο, να μάθει ποιο είναι πρόβατο και ποιό ερίφιον;Ή τα διακρίνει από την εμφάνιση; Δεν φανερώνει το μαλλί το πρόβατο, το δε σκληρό και τριχωτό το ερίφιο; Έτσι, άν μεν καθαριστείς τώρα από τις αμαρτίες σου, έχεις στο εξής τις πράξεις σου ως έριον καθαρό, και η στολή σου μένει αμόλυντη, και λέγεις πάντοτε το «εξεδυσάμην τον χιτώνα μου, πως ενδύσομαι αυτόν;». Από την ενδυμασία αναγνωρίζεσαι ότι είσαι πρόβατο…Μή γένοιτο όμως κάποιος από τους παρόντες να αποβληθεί από την χάρη, ούτε εξαιτίας των φαύλων πράξεων του να βρεθεί στα αριστερά τάγματα των αμαρτωλών.

Πως, θα πεί κάποιος, θα αποφύγομε το πυρ; Και πως θα εισέλθομε στην Βασιλεία; «Επείνασα», λέγει, «και εδώκατε μοι φαγείν»· ιδού τρόπος. Δεν χρειάζεται αλληγορία εδώ, αλλά να εκτελέσουμε τα λεγόμενα· «επείνασα και εδώκατε μοι φαγείν· εδίψησα, και εποτίσατέ με· ξένος ήμην και συνηγάγετέ με· γυμνός, και περιεβάλετε με· ησθένησα, και επεσκέψασθέ με· εν φυλακή ήμην, και ήλθετε πρός με». Εάν τα πράξεις αυτά, θα συμβασιλεύσεις· εάν όμως δεν τα πράξεις, θα κατακριθής. Άρχισε λοιπόν από τώρα να τα εργάζεσαι αυτά, και επίμενε στην πίστη, για να μην αποκλεισθείς έξω, αναβάλλοντας να αγοράσεις έλαιον σαν τις μωρές παρθένους· μη ξεθαρρευθείς επειδή απλώς κρατείς την λαμπάδα, αλλά διατήρησέ την αναμμένην. Ας λάμψει το φώς των καλών έργων σου ενώπιον των ανθρώπων, και μη βλασφημείται εξαιτίας σου ο Χριστός. Φόρεσε ένδυμα αφθαρσίας, διαπρέποντας στα καλά έργα…

Είθε ο Θεός των όλων να σας διαφυλάξει όλους, ώστε να διατηρείτε στη μνήμη σας τα σημεία της συντέλειας του κόσμου και να μείνετε ακατανίκητοι από τον Αντίχριστο. Έμαθες τα σημεία του πλάνου που πρόκειται να έλθει· έλαβες τις αποδείξεις του αληθινού Χριστού, του κατερχομένου φανερά από τους ουρανούς. Τον μεν ένα, τον ψεύτικο, απόφυγέ τον. Τον δε άλλον, τον αληθινό, προσδόκα τον. Έμαθες τον τρόπν, πως στην Κρίση θα καταταγείς στα δεξιά του. Τήρησε αυτά που σου εμπιστεύθηκε ως παρακαταθήκη ο Χριστός, διαπρέποντας σε έργα αγαθά, ώστε να παρουσιαστείς με παρρησίαν ενώπιον του Κριτού και να κληρονομήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών.
 

____________________________________________
ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ, Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 1991, σ. 304 κ. εξ. Αποσπάσματα).

 

Πηγή: paterikakeimena.blogspot.gr

Το πνεύμα του Λενινισμού ζει ανάμεσά μας.

Του Vladimir Moss, Ph.D.

 

 

Φίμωση της αντίθετης γνώμης – "καλή βία" - πόλεμος κατά της Εκκλησίας – πόλεμος κατά της οικογένειας – ιδιοκτησίες παραδίδονται σε ξένους – δωρεάν αμβλώσεις – "ελεύθερες" σχέσεις χωρίς κανένα ηθικό φραγμό. Το πνεύμα του Λενινισμού «ζει και βασιλεύει» στις μέρες μας…
 

Άλλο ένα καταπληκτικό κείμενο του Βρετανού αρθρογράφου που έγινε Χριστιανός Ορθόδοξος (Ρωσικό Πατριαρχείο) - σύντμηση από το εκτενέστερο άρθρο του "The Spirit of Leninism"

 

Άγαλμα του Λένιν στο Fremont του Seattle των ΗΠΑ! Πίσω του το μασονικό έμβλημα.

 

Ο Λένιν προερχόμενος από μια οικογένεια ευγενών ρωσικής, γερμανικής και εβραϊκής καταγωγής και ζώντας από κεφάλαια του κόμματος και το εισόδημα από την περιουσία της μητέρας του, είχε πολύ μικρή γνώση του τρόπου ζωής των απλών ανθρώπων. «Σύμφωνα με τον Γκόρκι, ήταν αυτή η άγνοια της καθημερινής εργασίας, και της ανθρώπινης δυστυχίας που είχε προκαλέσει στον Λένιν μια «ανελέητη περιφρόνηση, αντάξια ενός ευγενούς, για τις ζωές των απλών ανθρώπων... Η ζωή σε όλη την πολυπλοκότητά της ήταν άγνωστη στον Λένιν. Δεν ξέρει τους απλούς ανθρώπους. Ποτέ δεν έχει ζήσει ανάμεσά τους».

Ο Λένιν μισούσε την ίδια του τη χώρα. «Φτύνω τη Ρωσία», είχε πει κάποτε και οι ενέργειές του έδειχναν την περιφρόνησή του για τους Ρώσους όλων των τάξεων. Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στην ιδέα ότι η επανάσταση του Λένιν έγινε για χάρη της Ρωσίας ή των Ρώσων: έγινε, όχι από αγάπη για κάποιον ή κάτι, αλλά απλά από παράλογο, δαιμονικό, καθολικό μίσος...

Ως επαναστάτης, ο Λένιν ζούσε μια σχετικά απλή, ακόμη και ασκητική ζωή και είχε μόνο μια σχέση - με την Inessa Armand. Αλλά, όπως γράφει ο Oliver Figes, «ο ασκητισμός ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό των επαναστατών της γενιάς του Λένιν. Όλοι είχαν εμπνευστεί από την αυταπάρνηση του επαναστάτη Rakhmetev στο μυθιστόρημα του Chernyshevsky (Νικολάι Γαβρίλοβιτς Τσερνισέφσκι 1828-1889) “Τι να κάνουμε;”. Καταστέλλοντας τα συναισθήματά του, αρνούμενος στον εαυτό του τις χαρές της ζωής, ο Λένιν προσπάθησε να ενισχύσει την αποφασιστικότητά του και να γίνει όπως ο Rakhmetev, αδιάφορος ως προς τα βάσανα των άλλων. Αυτή πίστευε, ήταν η «σκληρότητα» που απαιτείται από κάθε επιτυχημένο επαναστάτη: η ικανότητα να χύνει αίμα για πολιτικούς σκοπούς. «Το τρομερό πράγμα στον Λένιν», παρατήρησε κάποτε ο Στρούβε, «ήταν ότι συνδύαζε την αυτο-διαπόμπευση, η οποία είναι η όλη ουσία του ασκητισμού, με την διαπόμπευση των άλλων ανθρώπων, όπως εκφράζεται σε ένα αφηρημένο κοινωνικό μίσος και ψυχρή πολιτική σκληρότητα.

«Ο Λένιν είχε απόλυτη πίστη στη δική του ιστορική μοίρα. Δεν αμφέβαλλε ούτε για μια στιγμή, ότι ήταν ο άνθρωπος που είχε την «μπαγκέτα του μαέστρου» στο κόμμα. Όσοι τον γνώριζαν πριν από τον πόλεμο είχαν παρατηρήσει μια δραματική αλλαγή στην προσωπικότητά του. «Πώς γέρασε έτσι;», είπε ο Roman Gul, ο οποίος είχε μια σύντομη συνάντηση μαζί του το 1905. «Όλη η εμφάνιση του Λένιν είχε αλλάξει. Και όχι μόνο αυτό. Δεν υπήρχε τίποτα από την παλιά εγκαρδιότητα, φιλικότητα ή χιούμορ, στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Ο νεαρός Λένιν ήταν κυνικός, μυστικοπαθής και αγενής, ένας συνωμότης ενάντια σε όλους και όλα, που δεν εμπιστευόταν κανέναν, υποψιαζόταν τους πάντες και ήταν αποφασισμένος να ξεκινήσει την κούρσα για την εξουσία»...

«Ο Λένιν δεν ήταν ποτέ ανεκτικός στη διαφωνία στους κόλπους του κόμματός του. Ο Μπουχάριν παραπονέθηκε ότι “δεν δίνει δεκάρα για τις απόψεις των άλλων”. Ο Λουνατσάρσκι (επίτροπος "εκπαίδευσης" των μπολσεβίκων) υποστήριξε ότι ο Λένιν σκόπιμα «ήταν περικυκλωμένος από ανόητους» που δεν θα τολμούσαν να τον αμφισβητήσουν. Η αυταρχική του στάση μεγεθύνθηκε με τον καιρό. Η Krupskaya (σύζυγος του Λένιν) αποκάλεσε «οργή» την φρενήρη κατάσταση του συζύγου της, όταν ασχολούνταν με συγκρούσεις με τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ενεργούσε σαν ένας άνθρωπος που διακατέχεται από μίσος και θυμό. Είχε νευρικές συσπάσεις σε ολόκληρο το σώμα του και δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί, ούτε να φάει. Η ομιλία του έγινε χυδαία και χοντροκομμένη. Ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτός ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος. Χλεύαζε τους αντιπάλους του, τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματος, με βρισιές και βίαιη γλώσσα. Ήταν «καθάρματα», «βρώμικα αποβράσματα», «πόρνες», «μ…ιά», «σκ..ά», «κρετίνοι», «ηλίθιες κότες» κλπ. Όταν η οργή υποχωρούσε, κατέρρεε σε μια κατάσταση εξάντλησης, ατονίας και κατάθλιψης, μέχρι που ξέσπαγε και πάλι. Αυτή η μανιακή αλλαγή της διάθεσης ήταν χαρακτηριστικό της ψυχολογίας του Λένιν και συνεχίστηκε αδυσώπητα μεταξύ 1917 και 1922, και πρέπει να συνέβαλε στην εγκεφαλική αιμορραγία από την οποία τελικά πέθανε. Οι φωτογραφίες του στην τελευταία ασθένειά του αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο που ήταν πραγματικά τρελός – η νεκροψία έδειξε ότι ο εγκέφαλός του είχε τρομερά καταστραφεί από σύφιλη. Επιπλέον, με την πνευματική έννοια: είχε δαιμονιστεί, με μια παράλογη οργή ενάντια στο Θεό και τον άνθρωπο, και μια παρόρμηση να καταστρέψει και να σκοτώσει και να ακρωτηριάσει ότι δεν μπορεί να έχει λογική βάση.

«Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του Λένιν το 1917 ήταν αναμφίβολα η απόλυτη κυριαρχία του πάνω στο κόμμα. Κανένα άλλο κόμμα δεν ήταν ποτέ τόσο στενά συνδεδεμένο με την προσωπικότητα ενός και μόνο ανθρώπου. Ο Λένιν ήταν ο πρώτος ηγέτης κόμματος που έφερνε κοντά στην ιδιότητα του θεού: ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο Μάο Τσε Τουνγκ ήταν όλοι οι διάδοχοί του σε αυτή την έννοια».

Ο πρωτοπρεσβύτερος Lev Lebedev, γράφει ότι ο Λένιν «δημιούργησε όχι απλά ένα πολιτικό επαναστατικό κόμμα στη βάση της οικονομικής και κοινωνικής “επιστημονικής” θεωρίας του μαρξισμού: ίδρυσε μια θρησκεία, και έναν «θεό» που αποδείχθηκε ότι ήταν ο ίδιος!... Για τον Λένιν, όπως και για τον Μαρξ, το μόνο πράγμα που ήταν αναγκαίο και σημαντικό ήταν η προσωπική του δύναμη με την υποχρεωτική θεοποίηση του δικού του προσώπου.. Ο Λένιν (όπως και ο Μαρξ) θεωρούσε τον εαυτό του ότι ήταν ο «Μεσσίας» - ο «δάσκαλος» και ο «ηγέτης», όχι μόνο των Ρώσων, αλλά και όλου του κόσμου. Αυτή είναι ψυχολογία Αντίχριστου. Για τον Λένιν δεν υπήρχαν νομικά, δεοντολογικά ή ηθικά όρια. Όλα τα μέσα, ανάλογα με τις περιστάσεις, ήταν επιτρεπτά για την επίτευξη του στόχου του. Ψέματα, απάτη, συκοφαντία, προδοσία, δωροδοκία, εκβιασμός, δολοφονία - ήταν η σχεδόν καθημερινή επιλογή των μέσων που ο ίδιος και το κόμμα του χρησιμοποιούσαν, ενώ ταυτόχρονα διατηρούσαν για τα μέλη του κόμματος και τις μάζες τη μάσκα του “κρυστάλλινης ειλικρίνειας”, της ευπρέπειας και της ανθρωπιάς. Ο Λένιν είχε πάντα μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να μαθαίνει για δολοφονίες, τόσο ανθρώπων όσο και μαζικές δολοφονίες. Αυτή η δίψα για αίμα ήταν το κλειδί για την ειδική δύναμη που «ο ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου» έλαβε από το διάβολο...

«Αλλά το ερώτημα είναι: πώς μπόρεσε μια διδασκαλία που κατέκτησε εκατομμύρια μυαλά στη Ρωσία και σε όλο τον κόσμο να δημιουργηθεί πάνω σε μία τέτοια πνευματικά εξαθλιωμένη, πρωτόγονη βάση; Ποτέ δεν θα μας δοθεί μια επαρκής απάντηση, αν δεν λάβουμε υπόψη το κύριο πράγμα για το μαρξισμό-λενινισμό - ότι δεν είναι απλά μια διδασκαλία, αλλά μια θρησκεία, μια λατρεία της προσωπικότητας των ιδρυτών του και καθενός από τους διαδόχους “ηγέτες” του. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια δαιμονική πλάνη που τύφλωσε και σκοτείνιασε την λογική.... Σε αντίθεση με ορισμένες άλλες σατανικές θρησκείες, η θρησκεία του μπολσεβικισμού είχε τον ρητό χαρακτήρα της λατρείας του ανθρώπου-θεού (και των έργων του ως ιερές γραφές). Ο Λένιν ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές προεικονίσεις του Αντίχριστου, ένας από τους προδρόμους του..».

Το κόμμα των Μπολσεβίκων ήταν πράγματι περισσότερο σαν μια θρησκευτική αίρεση παρά ένα κανονικό πολιτικό κόμμα. Ενώ τα μέλη των άλλων κομμάτων, ακόμη και των σοσιαλιστικών, είχαν μια ιδιωτική ζωή ξεχωριστή από την πολιτική τους ζωή, αυτό δεν συνέβαινε με τους Μπολσεβίκους. Ο Igor Shafarevich γράφει: «Ο Γερμανός αρθρογράφος Β. Schlamm αφηγείται την ιστορία πώς το 1919, στην ηλικία των 15, ήταν ένας συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, αλλά δεν μπόρεσε να διεισδύσει μέσα στο στενό κύκλο των λειτουργών τους. Τον λόγο, εξήγησε είκοσι χρόνια αργότερα, όταν τα χάλασε με τον κομμουνισμό. Όταν ο Schlamm, εκκλήθη να ενταχθεί στο κόμμα, είχε πει: «Είμαι έτοιμος να δώσω στο κόμμα τα πάντα εκτός από δύο βράδια την εβδομάδα, όταν θα ακούω Μότσαρτ». Η απάντηση αυτή έμελλε να είναι μοιραία: ένας άνθρωπος που έχει ενδιαφέροντα που δεν θέλει να τα θυσιάσει στο κόμμα δεν είναι κατάλληλος για αυτό.

Έχοντας εντελώς παραδώσει τα μυαλά τους και τις βουλήσεις τους στο κόμμα, όπως και οι Ιησουίτες στον Πάπα, οι Μπολσεβίκοι ήταν σε θέση να προχωρήσουν στη βία και την αιματοχυσία σε μια κλίμακα που ξεπέρασε κατά πολύ την Ιερά Εξέταση και κάθε προηγούμενη τυραννία στην ιστορία του κόσμου. Ο Λένιν έκανε έκκληση για «μαζική τρομοκρατία εναντίον των κουλάκων, των ιερέων και της Λευκής φρουράς». Και ο Τρότσκι είπε: «Πρέπει να θέσουμε ένα τέλος, μια για πάντα, στην παπική-κουακερική φλυαρία για την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής» Και: η πρώτη έκδοση του “Krasnij Mech” (Το κόκκινο ξίφος), το 1918 διακήρυξε: «Απορρίπτουμε τα παλαιά συστήματα ηθικής και “ανθρωπότητας” που επινοήθηκαν από την αστική τάξη για να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τις “κατώτερες τάξεις”. Η ηθική μας δεν έχει προηγούμενο, και η ανθρωπιά μας είναι απόλυτη, διότι στηρίζεται σε ένα νέο ιδανικό…. Για εμάς, τα πάντα επιτρέπονται, γιατί είμαστε οι πρώτοι που σηκώνουμε το σπαθί όχι για να καταπιέζονται φυλές και να γίνουν δούλοι, αλλά για να ελευθερώσουμε την ανθρωπότητα από τα δεσμά ... Αίμα; Ας ρεύσει το αίμα, όπως το νερό!... Μόνο μέσα από τον θάνατο του παλιού κόσμου μπορούμε να απελευθερωθούμε από την επιστροφή αυτών των τσακαλιών!»

Εν όψει του γεγονότος ότι ο κομμουνισμός είναι με μεγάλη διαφορά η πιο αιμοδιψής κίνηση στην ανθρώπινη ιστορία, που έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο (και μετράμε ακόμα), είναι απαραίτητο να πω λίγα λόγια για αυτή την πτυχή του, η οποία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, σύμφωνα με τον Lebedev, χωρίς να κατανοήσουμε την «η ουσία της σατανικής λατρείας του κινήματος. Γιατί το αίμα που τρέχει είναι πάντα τελετουργικό, είναι μια θυσία στους δαίμονες. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: “Είναι μια συνήθεια στους δαίμονες όταν οι άνθρωποι τους δίνουν λατρεία με τη δυσωδία του καπνού και του αίματος, αυτοί, ως αιμοδιψή και ακόρεστα σκυλιά, παραμένουν σε αυτά τα μέρη για φαγητό και διασκέδαση”. Είναι ακριβώς εδώ που αποκρυπτογραφούμε το αίνιγμα: Την παράξενη δίψα για αίμα, σε όλες ανεξαιρέτως τις επαναστάσεις και τα μπολσεβίκικα καθεστώτα από το 1917 έως το 1953».

 

Στις 19 Ιανουαρίου ή 1 Φεβρουαρίου 1918 ο Πατριάρχης Τύχων της Μόσχας αναθεμάτισε τους μπολσεβίκους και όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί τους. Και στις 8 Αυγούστου 1918, σε ομιλία του «προς όλα τα πιστά τέκνα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», είπε: «Η αμαρτία έχει ανάψει παντού τη φλόγα των παθών, εχθρότητα και οργή, αδελφός έχει ξεσηκωθεί εναντίον αδελφού, οι φυλακές γεμίζουν με αιχμαλώτους, η γη είναι ποτισμένη με αθώο αίμα, που έχυσε το χέρι κάποιου αδελφού, είναι μολυσμένη από τη βία, τις λεηλασίες, την πορνεία και κάθε ακαθαρσία. Από αυτή την ίδια δηλητηριώδη πηγή της αμαρτίας έχει βγει η μεγάλη απάτη των υλικών γήινων αγαθών, με την οποία ο λαός μας έχει δελεαστεί, ξεχνώντας ένα πράγμα απαραίτητο. Δεν απορρίψαμε αυτόν τον πειρασμό, όπως ο Σωτήρας Χριστός τον απέρριψε εν τη ερήμω. Θελήσαμε να δημιουργήσουμε έναν επίγειο παράδεισο, αλλά χωρίς το Θεό και τις ιερές εντολές Του. Ο Θεός δεν εμπαίζεται. Και γι’ αυτό η πείνα και η δίψα και η γυμνότητα πάνω στη γη, που ευλογήθηκε με αφθονία των δώρων της φύσης, και τώρα η σφραγίδα της κατάρας έχει πέσει στην ίδια την εργασία του λαού και σε όλα του τα έργα. Η αμαρτία, βαριά και αμετανόητη, έχει καλέσει τον Σατανά από την άβυσσο, και τώρα μουγκρίζει και συκοφαντεί ενάντια στον Κύριο και ενάντια στον Χριστό Αυτού και δημιουργεί ανοιχτές διώξεις κατά της Εκκλησίας».

Μήπως όμως, ο σοσιαλισμός είναι ένα καλοπροαίρετο κίνημα που απλά «πήγε στραβά, διότι δεν έλαβε υπόψη του τον Θεό, τις εντολές του Θεού και την πεπτωκύα ανθρώπινη φύση;» Ο Igor Shafarevich λέει ότι ο σοσιαλισμός στην πιο ριζοσπαστική του μορφή, δηλ. ο επαναστατικός σοσιαλισμός (μπολσεβικισμός, λενινισμός, Μαοϊσμός) δεν ασχολείται με τη δικαιοσύνη και με τη φιλανθρωπία. Το πραγματικό κίνητρο του είναι απλά το σατανικό μίσος, το μίσος κατά του συνόλου του παλιού κόσμου και όλων όσων που τον συνθέτουν και η επιθυμία να καταστρέψουν τα θεμέλιά του.

1. Ιεραρχία. 

 

Η ιεραρχία είχε ήδη εν πολλοίς καταστραφεί κατά τη στιγμή που οι Μπολσεβίκοι ήρθαν στην εξουσία: από εκείνη τη στιγμή η μόνη ιεραρχία ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα και όλοι οι άλλοι ήταν ‘ίσοι’ στην αθλιότητα σε σχέση με αυτό.

2. Ιδιωτική Περιουσία. 

Διάσημο σύνθημα του Λένιν: “Loot the loot” (αποκτήστε με πλιάτσικο ό,τι αποκτήθηκε με πλιάτσικο). Μέχρι το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου όλη η περιουσία και τα προνόμια είχαν περάσει στα χέρια της νέας αριστοκρατίας, στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Τα σχέδια του Λένιν βοηθήθηκαν από ένα χαρακτηριστικό των αγροτών (όχι όλων, βέβαια, αλλά μάλλον της πλειοψηφίας): την άρνησή τους να παραδεχτούν το δικαίωμα στη γη κανενός άλλου εκτός των αγροτών..

3. Η οικογένεια. 

 

Ο Oliver Figes γράφει: «Οι Μπολσεβίκοι ήθελαν να κατασκευάσουν την κομμουνιστική ουτοπία τους ως μια συνεχή μάχη ενάντια στα έθιμα και τις συνήθειες του λαού. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου προετοιμάζονταν για μια νέα και μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε στο «εσωτερικό μέτωπο», ένα επαναστατικό πόλεμο για την απελευθέρωση του κομμουνιστικού ανθρώπου μέσα από την εξάλειψη της ατομικιστικής («αστικής») συμπεριφοράς και των αποκλίνουσων συνηθειών (πορνεία, αλκοολισμός, χουλιγκανισμός και θρησκεία) που κληρονομήθηκαν από την παλιά κοινωνία. Υπήρχε μικρή διαφωνία στους μπολσεβίκους, ότι για αυτήν την μάχη που θα μεταμόρφωνε την ανθρώπινη φύση θα χρειαστούν δεκαετίες. Υπήρχε μόνο η διαφωνία σχετικά με το πότε θα έπρεπε να αρχίσει η μάχη. Ο Μαρξ είχε διδάξει ότι η μεταβολή της συνείδησης εξαρτάται από τις αλλαγές στο υλικό κομμάτι και ο Λένιν επιβεβαίωσε ότι αυτή θα ήταν μια διαδικασία που θα έπαιρνε μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Αλλά οι περισσότεροι Μπολσεβίκοι πίστευαν ότι η ενεργός συμμετοχή ήταν απαραίτητη σε κάθε στιγμή και σε κάθε πεδίο της μάχης της καθημερινής ζωής - στην οικογένεια, το σπίτι και το εσωτερικό κόσμο του ατόμου, καθώς η διατήρηση των παλαιών νοοτροπιών ήταν μια σημαντική απειλή για τους βασικούς ιδεολογικούς στόχους του κόμματος. Όπως ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι έγραψε το 1927: «Η λεγόμενη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής δεν μπορεί να μας ξεφύγει, διότι εδώ ακριβώς είναι που θα επιτευχθεί ο τελικός στόχος της Επανάστασης».

«Η οικογένεια ήταν η πρώτη αρένα στην οποία οι Μπολσεβίκοι έπεσαν να αγωνιστούν. Στη δεκαετία του 1920, το δόγμα τους ήταν ότι η «αστική οικογένεια» ήταν κοινωνικά επιζήμια: ήταν εσωστρεφής και συντηρητική, ένα προπύργιο της θρησκείας, με δεισιδαιμονία, άγνοια και προκαταλήψεις, προωθηθεί τον εγωισμό και την απληστία και καταπιέζει τις γυναίκες και τα παιδιά. Οι Μπολσεβίκοι έλπιζαν ότι η οικογένεια θα εξαφανιζόταν καθώς η Σοβιετική Ρωσία θα εξελισσόταν σε ένα πλήρως σοσιαλιστικό σύστημα, στο οποίο το κράτος θα αναλάμβανε την ευθύνη για όλες τις βασικές λειτουργίες του νοικοκυριού και απελευθερωμένες από την εργασία στο σπίτι, οι γυναίκες θα ήταν ελεύθερες να εισέλθουν στο εργατικό δυναμικό επί ίσοις όροις με τους άνδρες. Ο πατριαρχικός γάμος, με επακόλουθο τη σεξουαλική ηθική του, θα σβήσει – και θα αντικατασταθεί από «ελεύθερα συνδικάτα της αγάπης».

«Για τους Μπολσεβίκους, η οικογένεια ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κοινωνικοποίηση των παιδιών. «Με το να βιώνει αγάπη ένα παιδί, η οικογένεια το μετατρέπεται σε ένα εγωιστικό ον, ενθαρρύνοντας το να βλέπει τον εαυτό του ως το κέντρο του σύμπαντος», έγραψε η σοβιετική εκπαιδευτική στοχάστρια Zlata Lilina. Μπολσεβίκοι θεωρητικοί συμφώνησαν για την ανάγκη να αντικατασταθεί αυτή η «εγωιστική αγάπη» με την «ορθολογική αγάπη» μιας ευρύτερης «κοινωνικής οικογένειας». Το αλφαβητάρι του κομμουνισμού (1919) προέβλεπε τη μελλοντική κοινωνία στην οποία οι γονείς δεν θα χρησιμοποιούν πλέον τη λέξη «μου» για να αναφερθούν στα παιδιά τους, αλλά και θα φροντίζουν για όλα τα παιδιά στην κοινότητά τους. Μεταξύ των μπολσεβίκων υπήρχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτή η αλλαγή. Οι ριζοσπάστες υποστήριξαν ότι το Κόμμα θα έπρεπε να λάβει άμεσα μέτρα για να υπονομεύσει την οικογένεια, αλλά οι περισσότεροι αποδέχθηκαν τα επιχειρήματα του Μπουχάριν ότι σε μια χώρα αγροτών, όπως ήταν η Σοβιετική Ρωσία η οικογένεια θα παραμείνει για κάποιο χρονικό διάστημα η κύρια ενότητα της παραγωγής και της κατανάλωσης και ότι θα αποδυναμώσει σταδιακά καθώς η χώρα θα έκανε τη μετάβαση σε μια αστική σοσιαλιστική κοινωνία.

 

«Εν τω μεταξύ, οι Μπολσεβίκοι ενέκριναν διάφορες στρατηγικές - όπως ο μετασχηματισμός του οικιακού χώρου - που προοριζόταν να επιταχύνει την αποσύνθεση της οικογένειας. Για την αντιμετώπιση των ελλείψεων κατοικιών στις υπερπλήρεις πόλεις οι μπολσεβίκοι ανάγκασαν πλούσιες οικογένειες να μοιράζονται τα διαμερίσματά τους με φτωχούς αστούς - μια πολιτική γνωστή ως «συμπύκνωση» (uplotnenie). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 ο πιο κοινός τύπος κοινόχρηστου διαμερίσματος (kommunalka) ήταν εκείνο στο οποίο οι αρχικοί ιδιοκτήτες κατελάμβαναν τα κύρια δωμάτια στην «μπροστινή πλευρά», ενώ τα πίσω δωμάτια γέμιζαν από ξένες οικογένειες. Εκείνη την εποχή ήταν ακόμα δυνατό οι πρώην ιδιοκτήτες να επιλέξουν τους συγκατοίκους τους, με την προϋπόθεση ότι θα πληρούσαν τον «υγειονομικό κανόνα» (ο κατά κεφαλήν ζωτικός χώρος έπεσε από τα 13,5 τετραγωνικά μέτρα το 1926, στα μόλις 9 τετραγωνικά μέτρα το 1931). Πολλές οικογένειες έφερναν υπαλλήλους ή γνωστούς τους για να γεμίσουν τον πλεονάζοντα χώρο διαβίωσης και να αποτρέψουν την εγκατάσταση αγνώστων. Η συγκεκριμένη πολιτική είχε μια ισχυρή ιδεολογική γοητεία, όχι μόνο ως «ένας πόλεμο κατά των προνομίων», όπως παρουσιάστηκε από την προπαγάνδα του νέου καθεστώτος («Πόλεμος κατά των Ανακτόρων!»), αλλά και ως μέρος μιας σταυροφορίας για την οικοδόμηση ενός πιο συλλογικού τρόπου ζωής. Αναγκάζοντας τους ανθρώπους να μοιράζονται κοινοτικά διαμερίσματα, οι μπολσεβίκοι πίστευαν ότι θα μπορούσαν να τους κάνουν κομμουνιστές στον τρόπο σκέψης και συμπεριφορά. Ο ιδιωτικός χώρος ιδιοκτησίας θα εξαφανιζόταν και η «μπουρζουά» οικογένεια θα αντικαθίσταντο από την κομμουνιστική αδελφότητα και οργάνωση, και η ζωή του ατόμου, θα βυθιζόταν στην κοινότητα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, οι νέοι τύποι κατοικιών σχεδιάζονταν με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Οι πιο ριζοσπαστικοί σοβιετικοί αρχιτέκτονες πρότειναν την πλήρη εξάλειψη της ιδιωτικής σφαίρας με την οικοδόμηση «κοινοτικών σπιτιών» (doma kommuny) όπου όλα τα περιουσιακά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των ρούχων και των εσωρούχων, θα τα μοιράζονταν όλοι οι συγκάτοικοι, όπου οι οικιακές δουλειές όπως το μαγείρεμα και η φροντίδα των παιδιών θα έπρεπε να ανατεθούν σε ομάδες εκ περιτροπής, και όπου όλοι θα κοιμούνταν σε ένα μεγάλο κοιτώνα, διαιρούμενο ανά φύλο, με ειδικά δωμάτια για σεξουαλικές σχέσεις. Λίγα σπίτια αυτού του είδους κατασκευάστηκαν, παρόλο που δεσπόζουν στα ουτοπικά φουτουριστικά μυθιστορήματα όπως το «Εμείς» του Yevgeny Zamiatin (1920).

«Οι Μπολσεβίκοι παρενέβησαν επίσης πιο άμεσα στην οικογενειακή ζωή. Ο νέος κώδικας του γάμου και της οικογένειας (1918), θέσπισε ένα νομοθετικό πλαίσιο που αποσκοπούσε σαφώς στην διευκόλυνση της διάσπασης της παραδοσιακής οικογένειας. Αφαιρούσε κάθε επίδραση της Εκκλησίας από το γάμο και το διαζύγιο, κάνοντας και τα δύο μια απλή διαδικασία του κράτους. Παρέχονταν τα ίδια νομικά δικαιώματα με τους νόμιμους γάμους στα ζευγάρια που ζούσαν μαζί. Ο νέος κώδικας μετέτρεψε το διαζύγιο από μια πολυτέλεια για τους πλούσιους σε κάτι που ήταν εύκολο και προσιτό για όλους. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια αύξηση των ‘χαλαρών’ γάμων και το υψηλότερο ποσοστό διαζυγίων στον κόσμο - τρεις φορές υψηλότερο από ό, τι ήταν στη Γαλλία ή τη Γερμανία και είκοσι έξι φορές υψηλότερο από ό, τι ήταν στην Αγγλία το 1926 - καθώς η κατάρρευση της χριστιανικής-πατριαρχικής τάξης και το χάος των επαναστατικών χρόνων χαλάρωσαν τα σεξουαλικά ήθη, μαζί με τους οικογενειακούς και τους κοινοτικούς δεσμούς».

Τον Νοέμβριο του 1920 οι Μπολσεβίκοι νομιμοποίησαν επίσης τις αμβλώσεις, που γίνονταν δωρεάν κατόπιν αιτήματος της μητέρας. Η «απόστολος του ελεύθερου έρωτα» στη Σοβιετική Ρωσία ήταν η Αλεξάνδρα Κολοντάι, η πιο σημαντική γυναίκα των Μπολσεβίκων. Είτε έκανε αυτά που κήρυττε, είτε κήρυττε αυτά που έκανε, τα στοιχεία δείχνουν ότι η Κολοντάι είχε μια ανεξέλεγκτη σεξουαλική ορμή σε συνδυασμό με την αδυναμία να σχηματίσει σταθερές σχέσεις. Κόρη ενός πλούσιου, ήταν τρομερά κακομαθημένη στην παιδική ηλικία, και αντέδρασε στην αγάπη που της δόθηκε επλόχερα, με εξέγερση. Το 1906 πήγε στους μενσεβίκους, στη συνέχεια, το 1915, πήγε στον Λένιν, του οποίου την αντιπολεμική στάση θαύμαζε, και του οποίου πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες ως πράκτορας.

«Στα κείμενά της, η Κολοντάι υποστήριξε ότι η σύγχρονη οικογένεια είχε χάσει την παραδοσιακή οικονομική της λειτουργία, το οποίο σήμαινε ότι οι γυναίκες θα πρέπει να αφήνονται ελεύθερες να επιλέξουν τους συντρόφους τους. Το 1919 εξέδωσε την Νέα Ηθική και την Εργατική Τάξη, ένα έργο βασισμένο στα γραπτά της γερμανίδας φεμινίστριας Grete Meisel-Hess. Σε αυτό που υποστήριζε ότι οι γυναίκες έπρεπε να χειραφετηθούν, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Για αυτό έπρεπε να υποβληθούν σε μαθητεία με τη μορφή «παιχνιδιών αγάπης» όπου θα συμμετείχαν σε σεξουαλικές σχέσεις χωρίς συναισθηματική προσήλωση. Κάθε μορφή σεξουαλικής σχέσης ήταν αποδεκτή: η Κολοντάι υποστήριζε αυτό που ονόμαζε «διαδοχική πολυγαμία». Με την ιδιότητα της "Κομισάριου Κηδεμονίας" (Prizrenia) προώθησε τις κοινόχρηστες κουζίνες ως έναν τρόπο «που θα χώριζε την κουζίνα από το γάμο», ήθελε την φροντίδα των παιδιών να αναλάβει η Κοινότητα και εκλαΐκευσε τις θεωρίες της στη νουβέλα της «Ελεύθερη Αγάπη: Η αγάπη των Εργαζομένων Μελισσών» (Svobodnaia liubov’: liubov’ pchel trudovykh) (1924). Η ηρωίδα της κήρυττε τον χωρισμό του σεξ από την ηθική και από την πολιτική. Γενναιόδωρη με το σώμα της, είπε ότι αγαπούσε τους πάντες, από τον Λένιν μέχρι τον τελευταίο και θα έδινε τον εαυτό της σε κάθε άντρα που θα έτυχε να την ελκύσει.

«Παρόλα αυτά μελέτες που διεξήχθησαν μεταξύ των νέων το 1920 έδειξαν σημαντική διαφορά ανάμεσα σε αυτό που οι νέοι έλεγαν ότι πίστευαν και σε αυτό που πραγματικά έκαναν. Παρόλο που οι νέοι της Ρωσίας δήλωναν ότι θεωρούσαν την αγάπη και το γάμο «αστικά λείψανα» και ότι έπρεπε να έχουν σεξουαλική ζωή χωρίς αναστολές, βαθύτερη διερεύνηση της στάσης τους, ωστόσο, αποκάλυψε ότι πίσω από την πρόσοψη της αμφισβήτησης της παράδοσης, οι παλιές νοοτροπίες παρέμειναν άθικτες. Οι σχέσεις που βασίζονταν στην αγάπη ήταν το ιδανικό στο 82,6 % των ανδρών και στο 90,5 % των γυναικών. 

 

 

 

4. Θρησκεία. Από τα τέσσερα καταστροφικά άκρα του μπολσεβικισμού, το πιο θεμελιώδες είναι η καταστροφή της θρησκείας, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Η ασυμβατότητα ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον Χριστιανισμό ουδέποτε αμφισβητήθηκε από τους αποστόλους του σοσιαλισμού. Η θρησκεία για τον Μαρξ ήταν «το όπιο του λαού», και για τον Λένιν «η πνευματικό βότκα». Ο Λένιν έγραφε ότι «κάθε θρησκευτική ιδέα, κάθε ιδέα περί θεού, ακόμη και το να φλερτάρει κάποιος με την ιδέα του Θεού είναι ανέκφραστη προστυχιά του πιο επικίνδυνου είδους» και το 1918, είπε στον Krasin: «Η ηλεκτρική ενέργεια θα πάρει τη θέση του Θεού. Ας προσευχηθεί ο αγρότης στην ηλεκτρική ενέργεια. Θα νιώσει τη δύναμη των κεντρικών αρχών περισσότερο από αυτή του ουρανού». Όπως Αλεξάντερ Σολζενίτσιν έγραψε: «Στο φιλοσοφικό σύστημα του Μαρξ και του Λένιν, και στο επίκεντρο της ψυχολογίας τους, το μίσος για τον Θεό είναι η κύρια κινητήρια δύναμη, η πιο ουσιαστική από όλες τις πολιτικές και οικονομικές τους αξιώσεις. Ο μαχητικός αθεϊσμός δεν είναι απλώς κάτι το συμπτωματικό ή το περιθωριακό στην κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι μια παρενέργεια, αλλά το κεντρικό θεμέλιο...»

Όσο για την ηθική, στην ομιλία του στο Τρίτο Πανρωσικό συνέδριο της Ένωσης της Ρωσικής Νεολαίας, τον Οκτώβριο του 1920, ο Λένιν έγραφε: «Με ποια έννοια απορρίπτουμε την ηθική και τη δεοντολογία; Υπό την έννοια με την οποία κηρύχθηκαν αυτές από την αστική τάξη, η οποία έχει αποκομίσει αυτή την ηθική από τις εντολές του Θεού… Όλη αυτή την ηθική, εμείς την απορρίπτουμε. Εμείς λέμε ότι είναι μια απάτη, ότι είναι καταπίεση των μυαλών των εργατών και των αγροτών προς το συμφέρον των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών. Η δική μας ηθική είναι συνδεδεμένη με τα ταξικά συμφέροντα και τους αγώνες του προλεταριάτου».

Φυσικά, υπάρχει μια εσωτερική αντίφαση εδώ. Αν ο Θεός δεν υπάρχει, και όλα τα μεγάλα συστήματα της ηθικής είναι ανοησίες, γιατί να υποστηρίζουμε τις έννοιες του καλού και του κακού; Και γιατί να προτιμούμε τα συμφέροντα του προλεταριάτου αντί κάποιου άλλου; Στην πραγματικότητα, αν δεν υπάρχει Θεός, τότε, όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι, τα πάντα επιτρέπονται και τίποτα δεν είναι ιερό - ούτε καν τα συμφέροντα του προλεταριάτου..

Ο κομμουνισμός δεν μπορεί να ηττηθεί μέσω πολιτικής ή με πόλεμο, αλλά μόνο με πνευματικές μεθόδους. Διότι, όπως ο γέροντας Αριστοκλής της Μόσχας, δήλωσε το 1911, ο κομμουνισμός δεν είναι μια ιδεολογία, αλλά ένα πνεύμα από την κόλαση... Στην σημερινή Ρωσία, όπου κατά τους κυβερνώντες η πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού το 1991 θεωρείται «γεωπολιτική τραγωδία», ο Στάλιν παρουσιάζεται ως ηρωική μορφή και το σώμα του Λένιν εξακολουθεί να βρίσκεται τιμητικά την Κόκκινη Πλατεία, χρειάζεται μάλλον, ένας καθολικός εξορκισμός. Μόνο ο Χριστός μπορεί να νικήσει τον κομμουνισμό και μόνο η ανάσταση της αληθινής Ορθοδοξίας στη Ρωσία θα σώσει τον κόσμο...

 

Πηγή: mapysak.blogspot.gr

Μπροστά στην ώρα του θανάτου...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πρόσφατα ρώτησα έναν υγιή ηλικιωμένο, τι θα ήθελε περισσότερο σ’ αυτό τον κόσμο από το Θεό. Βάζοντας το χέρι στο στήθος, μου απάντησε:

-Το θάνατο και μόνο το θάνατο!
-Και πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο;
-Ακριβώς επειδή το πιστεύω, επιθυμώ όσο πιο σύντομα το θάνατο, είπε ο γέρων.

Οι άπιστοι τρέμουν το θάνατο, επειδή ισχυρίζονται ότι ο θάνατος είναι η πλήρης εξαφάνιση της ζωής. Πολλοί πιστοί πάλι, φοβούνται το θάνατο επειδή νομίζουν ότι δεν έχουν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στον κόσμο αυτό, δεν έβαλαν τα παιδιά τους σε μια σειρά, ή δεν αποτελείωσαν αυτό που έχουν ξεκινήσει.
 

Ακόμη και κάποιοι άγιοι άνθρωποι, φοβήθηκαν κατά την ώρα του θανάτου. Όταν οι Άγγελοι κατέβηκαν για να παραλάβουν τον Όσιο Σισώη, εκείνος ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν να τον αφήσουν λίγο ακόμη σ’ αυτή τη ζωή για να μετανοήσει και να προετοιμαστεί για την άλλη ζωή.

Οι Άγιοι λοιπόν, δεν φοβόταν το θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά το θάνατο.
 

Δίχως την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος γίνεται σκοινί γύρω από το λαιμό με το οποίο ο θάνατος έλκει τους καταδίκους στο λαρύγγι του. Η ζωή για τον άπιστο, δεν είναι άλλο από τον άνεμο του θανάτου, άνεμο που φυσά και καταρρίπτει την πεθαμένη του στάχτη και την απονεκρώνει. Αν ο άπιστος σκεφτόταν λογικά μέχρι τέλους, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν ο θάνατος είναι η μόνη του πίστη, η μόνη αιώνια δύναμη! Ο Θάνατος είναι ο μοναδικός Θεός.

Για μας πάλι, τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι η λήξη ενός σχολείου, το σήμα της απολύσεως μιας στρατιωτικής θητείας, η γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα. Ουσιαστικά, ο θάνατος καθαυτός, είναι γι’ αυτούς που πιστεύουν στο Χριστό ένα τίποτα.
 

Εκείνος είπε στη Μάρθα: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται…» (Ιω.11, 25-26). Ποιον θα πιστέψουμε αν όχι το Χριστό; Στους ανθρώπους δεν μπορείς να πιστέψεις ούτε και όταν σου λένε το όνομά τους, πολύ λιγότερο όταν λένε: θα σε πληρώσω αύριο και ακόμα πιο λίγο όταν μιλούν για πράγματα βαθιά και υψηλά.

Εκτός από τον Υιό του Θεού, κανείς δε γνωρίζει τίποτα, ούτε για το θάνατο, ούτε και για εκείνο που μας περιμένει μετά το θάνατο. Εκείνος τα γνώριζε και μας τα φανέρωσε και τα έδειξε. «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Ά Κορ. 15, 54), κατά το λόγο του Αποστόλου. Τι έχουμε λοιπόν να φοβηθούμε απ’ αυτό που κατεπόθη από την ανάσταση του Χριστού; Δεν προσκολλάται ο φόβος του θανάτου πάνω σ’ εκείνους που είναι προσκολλημένοι στο Χριστό, τον Νικητή του θανάτου και Δωρεοδότη.
 

Όμως, παραμένει ένας φόβος συνειδητός και δικαιολογημένος. Είναι ο φόβος που ένοιωθαν ακόμα και οι ψυχές των Αγίων μπροστά στο θάνατο. Αυτό δεν είναι φόβος του θανάτου αλλά της μη προετοιμασίας για την αθάνατη ζωή, είναι φόβος εξαιτίας της ακαθαρσίας της ψυχής. Επειδή οι ακάθαρτοι δεν θα δουν το Θεό και την αληθινή ζωή στην Βασιλεία των Ουρανών.

Από το βιβλίο: "Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος" - Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Ακόμα και τα πνευματικά μπορούν να σε παγιδέψουν!

 

Γνωρίζει ο Θεός αυτά τα οποία έχεις ανάγκη και φροντίζει για σένα. Ο Θεός σε έφερε εκεί που σε έφερε, ο Θεός σε φωτίζει, σε καθοδηγεί. Γιατί λοιπόν πέφτεις σε μέριμνα ακόμα και στα πνευματικά ζητήματα;

Ενώ δηλαδή νομίζεις ότι τάχα ασχολείσαι με πνευματικά θέματα και έχεις πνευματικά ενδιαφέροντα και έχεις πνευματικά ερωτήματα και έχεις πνευματικές απορίες και θέλεις να σου εξηγούν και θέλεις να σου πουν και να μάθεις, τελικά περιπλέκεσαι, τελικά μπαίνεις σε μέριμνα και σε φροντίδα.
 

Εγώ θα έλεγα και περισσότερο και από αυτό. Δεν είναι απλώς ότι μπαίνει κανείς σε κάποιες φροντίδες, αλλά παγιδεύεται από τον ίδιο τον εαυτό του, από τον εγωισμό του.

Ο άνθρωπος παιδεύεται συνέχεια από αυτήν την τάση που έχει, να θέλει να είναι κάτι. Και σε όποιο σκαλοπάτι κι αν βρεθεί πάλι εκεί ξαναγυρίζει.

Ας πούμε, πρόκοψε κανείς κάπως πνευματικά και επομένως έχει επικοινωνία με πνευματικούς ανθρώπους και ρωτάει κτλ. Αλλά και εκεί πάλι θέλει να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι κάτι είναι. Γι’ αυτό και ασχολείται τόσο πολύ και απασχολείται μ' αυτά. Όχι από θείο ζήλο, αλλά από υπερηφάνεια.

Παγιδεύεται από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, επείδη έμαθε τάχα πολλά, και το παίζει πλέον παράγων εκκλησιαστικός και αρχίζει να λέγει αδιακρίτος την άποψή του, να μιλά με θράσος, να πράττει αυτόβουλα και αλαζονικά. Παγιδεύεται μέσα στην φιλαυτία του και εκεί μέσα χάνει πλέον τον βαθύ νόημα των γνώσεων που έχει αποκομίσει από τους γέροντες που συζήτησε, τα βιβλία που διάβασε, τις απαντήσεις που έλαβε.

Ολά λοιπόν εκείνα τα πνευματικά ζητήματα που τον απασχολούσαν έχουν μπει πλέον στην άκρη και τώρα απλά τα χρησιμοποιεί για να δεσπόζει στο κέντρο η μέριμνα της ανάδειξης του «εγώ» του.
 

Aπό το βιβλίο: Αββάς Βαρσανούφιος -Ερμηνεία Πατερικών κειμένων- Πανόραμα Θεσσαλονίκης

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr