Μετά την σφαγή στο Μάντσεστερ θα αλλάξει τίποτα; Μπα, πέσε και κοιμήσου…

«Το αύριο και το αύριο και πάλι το αύριο, σέρνεται με το μικρό του βήμα…. Και όλα τα χτες μας φώτιζαν τρελούς στον δρόμο τους για τη σκόνη του θανάτου...» - Μάκβεθ

Όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους πράγματα όπως η βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ, υπάρχει μια άμεση «καταιγίδα» στο διαδίκτυο από άρθρα, αναφορές, εκπομπές, βιντεάκια και μιμίδια. Κάποια από αυτά ενημερώνουν, πολλά από αυτά επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια και είναι περιττά, και κάποια άλλα απλώς και μόνο τρέφουν την «οργή». Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι πολλά από αυτά προσπαθούν να σας πουν τι να σκεφτείτε και τι να αισθανθείτε σε μια περίπτωση όπου ο Κοινός Νους και το φυσικό συναίσθημα θα έπρεπε να είναι ο καλύτερος οδηγός σας.

Στα ελεγχόμενα media τα πράγματα πηγαίνουν όπως το περιμέναμε. Άκουγες π.χ στο BBC Radio 5 μετά την σφαγή, το ίδιο εκείνο ύφος των ραδιοφωνικές εκπομπών «ενημέρωσης» της Μόσχας στη δεκαετία του 1980. Και τα δύο είχαν την ίδια ζοφερή κενότητα ανθρώπων που απλά ακολουθούσαν ένα σενάριο ή κάποιες ακριβείς άκαμπτες κατευθυντήριες γραμμές τις οποίες έπρεπε να ακολουθούν πιστά ξανά και ξανά.

Είναι ξεκάθαρο ότι οποιοσδήποτε κρατικός ή εταιρικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας θέλει να σου περάσει ένα συγκεκριμένο τρόπο να «σκέφτεσαι» μετά από κάθε τέτοιο περιστατικό, επειδή οι ίδιες φράσεις και τα ίδια αποσπάσματα "πληροφοριών" επανεμφανίζονται. Εκείνο το βράδυ της σφαγής οι οδηγίες έλεγαν ότι έπρεπε πάση θυσία να περάσει ένα μήνυμα ενός «θετικού και ευαίσθητου ισλάμ», όσο το δυνατόν περισσότερο.

 

Η «είδηση» που έπρεπε να γίνει “viral” και να περάσει το μήνυμα στις μάζες ήταν ότι «μουσουλμάνοι ταξιτζήδες δεχόντουσαν να πάνε δωρεάν ανθρώπους στα σπίτια τους». [Στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν Σιχ ταξιτζή που τα media τον έκαναν μουσουλμάνο και μάλιστα «(πολλούς) μουσουλμάνους»!]. Αυτό σαφώς εξυπηρετούσε την ατζέντα του BBC. Ένα άλλο δείγμα ήταν να δείχνουν συνεχώς έναν συναισθηματικά αναστατωμένο μουσουλμάνο πατέρα που ανησυχούσε για την κόρη του, που είχε πάει κι αυτή στη συναυλία της Ariana Grande. Το όνομά του ήταν Imran, ένα αρκετά γνωστό μουσουλμανικό όνομα για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο ήταν να περάσει μέσα μας το μήνυμα ότι οι μουσουλμάνοι αφήνουν τις μικρές τους κόρες να πάνε σε τέτοιες συναυλίες και ότι τελικά, είδατε «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα, έτσι δεν είναι;»

Στις λιγότερο πολιτικά ορθά πλευρές έχουμε ανθρώπους όπως ο Paul Joseph Watson, η Katie Hopkins, ο Tommy Robinson κλπ., να γράφουν, να τουιτάρουν και να κάνουν podcasting για το πώς είναι «επιτέλους καιρός» να θυμώσουμε και μπλα, μπλα, μπλα. Βγαίνει μια κραυγή του στυλ «δεν μπορούμε να το ανεχτούμε αυτό πια» και ότι πρέπει να «ξεσηκωθούμε» και τα λοιπά.

Κατά μία έννοια, αυτή η πλευρά είναι εξίσου ανόητη με την άλλη πλευρά. Γιατί; Επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι δεν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας Μεγάλης Επανάστασης ενάντια στα κακά που έχει φέρει η μαζική μετανάστευση, η ισλαμοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι δύο τάσεις - η ηρεμιστική τάση "όλοι είμαστε ένα" και η τάση "έχουμε τελικά ξεπεράσει τα όρια" – μπορούμε να πούμε ότι συνεργάζονται. Η μία εργάζεται για να ηρεμήσει και να μπερδέψει τον αφελή και τον θυμωμένο, ενώ η άλλη επιτρέπει σε εκείνους που δεν μπορούν να ηρεμήσουν να εξουδετερώνουν ακίνδυνα τον θυμό τους ασχολούμενοι σε ατελείωτους κενούς χώρους, σε θαλάμους ηχώ και στους παραμορφωτικούς καθρέφτες του Διαδικτύου. Ο χρόνος και το ξέσπασμα μέσω θυμωμένων μιμιδίων είναι ένας μεγάλος θεραπευτής.

"Όχι άλλα Manchesters! Όχι άλλα Παρίσια! Όχι άλλες Νίκαιες!...τέλος πάντων, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη σφαγή".

Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και ίσως περισσότεροι άνθρωποι να είναι θυμωμένοι αυτή τη φορά από την τελευταία φορά και, ποιος ξέρει, ίσως μερικοί από αυτούς παραμείνουν ακόμα θυμωμένοι για λίγο καιρό περισσότερο.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν είμαστε κοντά στο να κάνουμε κάτι για αυτό το πρόβλημα. Ουσιαστικά, θα πρέπει να περιμένουμε τα πράγματα να γίνουν πολύ χειρότερα, πολύ πιο δυσλειτουργικά και πολύ πιο χάλια οικονομικά. Μόνο τότε ίσως υπάρξει μια πιθανότητα οι μαζικοί βιασμοί 1.400 νεαρών αγγλίδων στο Rotherham ή η ανατίναξη ορισμένων νεαρών οπαδών της Ariana Grande σε μια συναυλία της, να προκαλέσει μια πραγματική αλλαγή. Μέχρι τότε επαναλάβετε τις οδηγίες χρήσης ξανά και ξανά... 

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.gr

Φεμινίστρια θέλει να μετατρέψει τον γιό της σε πριγκίπισσα.

ΚΑΝΑΔΑΣ: Φεμινίστρια μαμά ορκίζεται να μετατρέψει τον 3χρονο γιο της «σε μια περήφανη πριγκίπισσα είτε το θέλει, είτε όχι»

Η Leah McLaren είναι μία Καναδέζα φεμινίστρια αρθρογράφος και μητέρα δύο γιών οι οποίοι - δυστυχώς για αυτήν - είναι τα τυπικά ζόρικα αγοράκια. Η McLaren αισθάνθηκε ότι «προσβλήθηκε» από τον μικρότερο γιο της, που είναι μόνο 3 χρονών, όταν εκείνος απέρριψε τα «κοριτσίστικα» πράγματα και τώρα ορκίζεται να τον μετατρέψει σε μια «περήφανη πριγκίπισσα είτε του αρέσει, είτε όχι».

Η Leah McLaren έγραψε το ακόλουθο άρθρο στο καναδικό site The Globe and Mail:

 

“Πριν λίγες ημέρες καθόμουν στο πάρκο με τον James, που είναι 3 ετών, όταν πήρα ένα λουλουδάκι και του το έδωσα δώρο. «Με τίποτα, μαμά», μου είπε, απομακρύνοντας το δώρο μου. «Τα λουλούδια είναι όμορφα και εγώ είμαι αγόρι».

Και σκέφτηκα: Αυτό ήταν. Τον γράφω σε μπαλέτο.

Καθώς ο James μεγαλώνει και αρχίζει να ανακαλύπτει τον εαυτό του, συνειδητοποιώ ότι οδηγείται μέσα από αυτά που απορρίπτει αυστηρά καθώς και μέσα από αυτά που πραγματικά αγαπά (ζόμπι, μαγεία, παγωτό, σκυλιά και χορό). Μερικά από τα πράγματα που ο ίδιος τώρα απορρίπτει πραγματικά δείχνει να αντιπαθεί (γιαούρτι, κάλτσες που προκαλούν φαγούρα, το να πάει για ύπνο), αλλά υπάρχουν άλλα πράγματα που αρχίζει να θέλει για λόγους προφανούς πολιτισμικής προετοιμασίας (sic).

Αλλά καθώς βλέπω τον γιο μου να απορρίπτει τα λουλούδια και τις κούκλες και ακόμη και τις ροζ γρανίτες - όλα όσα, μέχρι πρόσφατα, λάτρευε - με το σκεπτικό ότι είναι «κοριτσίστικα», κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι εγγενώς σεξιστικό, ακόμη και συγκεκαλυμμένα μισογυνιστικό, με τον τρόπο που αποθαρρύνουμε τα αγόρια από τα ‘όμορφα’ πράγματα, ενώ λέμε στα κορίτσια ότι μπορούν να τα έχουν.

Αυτό το είδος μηνυμάτων είναι κακό για τα αγόρια επειδή είναι πολιτιστικά περιοριστικό (sic), αλλά με την ευρύτερη έννοια είναι ακόμα χειρότερο για τα κορίτσια. Γιατί τους λέει: Τα αγόρια είναι γενικά cool και τα κορίτσια είναι ανόητα και άχρηστα.

Όσο δεν μου αρέσει η ιδέα να κατηγοριοποιείται οτιδήποτε ως εγγενώς θηλυκό ή αρσενικό, είναι δύσκολο να εξηγήσεις τη μετα-πολιτιστική θεωρία του φύλου σε ένα τρίχρονο. Για τον James, ο κόσμος είναι λίγο δυαδικός αυτή τη στιγμή και το να προσπαθώ να του αλλάξω αυτή του την προοπτική σιγά-σιγά - έχει γίνει το μικρό σχέδιό μου. Μου δείχνει επίσης πόσο περίεργο μέρος πρέπει να είναι ο κόσμος για τα τρανσέξουαλ παιδιά ή για τα παιδιά που δεν συμμορφώνονται με κάποιο φύλο.

Αν θέλω ο γιος μου να αγαπά και να σέβεται τις γυναίκες, θα πρέπει να τον διδάξω να αποδεχθεί - και να εκτιμήσει ιδανικά - τα "κοριτσίστικα" πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο του φτιάχνω ένα στεφάνι από λουλούδια και τον γράφω σε μπαλέτο.

Θα μετατρέψω αυτόν τον ξερόλα μπόμπιρα σε μία περήφανη πριγκίπισσα είτε του αρέσει, είτε όχι”.

 

ΚΟ: Εάν πάρεις απομονωμένα αυτή την ιστορία θα σκεφθείς ίσως, ότι η γυναίκα αυτή ως γονιός, έχει αποτύχει και είναι και επικίνδυνη για την ανατροφή του παιδιού της, διότι επιχειρεί εγωιστικά, εκβιαστικά και καταπιεστικά να του επιβάλλει τις δικές της ιδεοληψίες και να το «διαμορφώσει» κατάλληλα, λες και πρόκειται περί ιδιοκτησίας της. Δεν είναι απλώς ότι θέλει να του πει τις απόψεις της, ή ακόμα επιδιώκει να του κάνει πλύση εγκεφάλου, αλλά ξεκάθαρα θέλει να το εκδικηθεί μόνο και μόνο επειδή είναι στην φύση του! Επειδή το 3χρονο αγοράκι της δεν ήθελε να του φορέσει λουλούδια θα το τιμωρήσει, βάζοντας το σε μπαλέτο μαζί με κορίτσια που φορούν ροζ.
 

Το πρόβλημα όμως είναι γενικότερο και βαθύτερο.
 

Ο φεμινισμός και η «θεωρία του φύλου» (δεν είσαι αυτό το φύλο με το οποίο γεννήθηκες βλ. «κοινωνικό φύλο») αποτελούν παιδιά της αριστεροσύνης (λιμπεραλισμού κατά τα αμερικάνικα), η οποία αργά και σταθερά χτίζει το βασίλειό της στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. 

 
Η αριστεροσύνη είναι στην πραγματικότητα μια ψυχική διαταραχή. 

 

 

Το πρόβλημα είναι ότι μέσω της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, αυτή η διαταραχή έχει καταφέρει όχι μόνο να απαλλαγεί από κάθε κατηγορία και να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, αλλά να χτίσει μια «κατεστημένη» άποψη ότι αντιθέτως, ψυχικά διαταραγμένοι είναι όσοι αντιτάσσονται σε αυτήν! Έχει προλάβει δε και έχει ενδυθεί με το ένδυμα της νομιμότητας και της προστασίας του κράτους μέσω «προοδευτικών» νομοθεσιών. Μπροστά στην επέλαση αυτής της αριστερής παραφροσύνης τα υπόλοιπα συστημικά αριστεροκεντροδεξιά κόμματα που δεν θέλουν να ανήκουν στους «λαϊκιστές» και στους «ακραίους», εάν δεν της κάνουν τεμενάδες, την αφήνουν ανεξέλεγκτη να «παίζει μπάλα μόνη της». Και επειδή η παραφροσύνη δεν έχει φραγμό θα έρθει η ώρα που όποιο αγόρι μιλάει αγορίστικα, ντύνεται αγορίστικα και παίζει παιχνίδια αγορίστικα θα στιγματίζεται ως «φορέας μισαλλοδοξίας» και θα βιώνει την ανάλογη κοινωνική απαξίωση. Ήδη στα σχολεία μας η «δημόσια» (κρατική καλύτερα) παιδεία διδάσκει τα παιδιά μας την επικίνδυνη θεωρία περί «κοινωνικού φύλου» στιγματίζοντας τους «αντιφρονούντες» και ήδη ετοιμάζεται νόμος που θα επιτρέπει σε ένα άτομο να δηλώνει «το φύλο που θέλει», ασχέτως της βιολογικής / ανατομικής του κατάστασης. Οι αντιδράσεις μέχρι τώρα, ας μην κρυβόμαστε, είναι μηδαμινές. Οι παράφρονες δεν θα ησυχάσουν μέχρι να εγκαθιδρύσουν μια αντι-ανθρώπινη κοινωνία ουδετεροποιημένων subjects βγαλμένη από το γνωστό δυστοπικό μυθιστόρημα του Όργουελ. 

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.gr

Η ευχή του Μανχάν.

Ιρλανδικό μοναστικό ποίημα του 10ου αιώνα.

Ποθῶ, ζῶντος Θεοῦ Υἱέ, ἀρχαῖε, αἰώνιε βασιλιά,
μικρὴ στὴν ἔρημο καλύβη, κατοικία κρυφὴ

Κρυστάλλινο νερὸ κοντά της, ἄθολη λίμνη
γιὰ τῶν κηλίδων νίψη στοῦ Πνεύματος τὴ χάρη

Πανώριο δάσος νὰ τὴν περιβάλλη,
πολύφωνων πουλιῶν φωλιά, τρυφή, ἀραξοβόλι

Ὄψη μεσημβρινή, θερμή, μικρὸ ρυάκι νὰ διαπερνᾶ τὴ γῆ της,
γῆ ἐκλεκτὴ καὶ εὔφορη, γιὰ τῶν φυτῶν τὸ μέστωμα

Καλόγνωμοι λίγοι ἀδελφοὶ -θὰ πῶ τὸν ἀριθμὸ- πρᾶοι καὶ ὑπάκουοι σὲ ἱκεσίες βασιλικὲς

τέσσερις τριάδες, τετράδες τρεῖς, γιὰ κάθε ἀνάγκη,
στὴν ἐκκλησία δυὸ ἑξάδες, βορρᾶ καὶ νότο.

Ἕξι δυάδες σιμά μου, σὲ ὕμνο ἀτέρμονο
στὸν βασιλιά, τοῦ ἥλιου φωτοδότη

Γλυκειὰ ἐκκλησιά, μὲ ὕφασμα λινό, τοῦ ἐπουράνιου οἶκος,
φλόγες λαμπρὲς πάνω ἀπ’ ὁλόλευκες Γραφὲς
καὶ σπίτι γιὰ τὴ βιοτικὴ φροντίδα, δίχως μελέτη τοῦ κακοῦ

Ροῦχο ἀναγκαῖο καὶ τροφὴ ἀπ’ τὸν πολύφημο ἄνακτα,
κι ἐγὼ νὰ ἡσυχάζω καὶ νὰ προσεύχωμαι
κάθε στιγμή, σὲ κάθε τόπο.

Μετάφραση: Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός

 
(από το βιβλίο “Οι Εραστές της Βασιλείας. Συνάντηση Κελτικού και Βυζαντινού Μοναχισμού”, του ιερομονάχου Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού)

Πηγή: koutloumous.com

Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία.

Δείτε πως σκέφτονται οι Τζιχαντιστές της Συρίας.

Ισλάμ και βία κατά των γυναικών.

Pope Francis in Turkey - Divine Liturgy and Common Declaration - 2014.11.30

Από το 2 και 20 και μετά θα ακούσετε τον λόγο του οικουμενιστού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, προς τον Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο. Ο Πάπας φοράει το ωμοφόριο του ως Επίσκοπος και όχι ως απλός επισκέπτης. Προσέξτε τα λόγια του Πατριάρχη περί κοινού ποτηρίου και ενότητος. Ο λόγος του ξεκινά με το ''εν Χριστώ αδελφέ'' και τελείωνει με την ίδια έκφραση.

Άγιες Έξι Παρθενομάρτυρες του Γεροπλατάνου Χαλκιδικής.

 

 

Τον Απρίλιο του 1854 μ.Χ. εκδηλώθηκε στη Χαλκιδική Επανάσταση με επικεφαλής τον καπετάν-Τσάμη Καρατάσο. Η Επανάσταση απέτυχε και στις 22 Απριλίου σφαγιάσθηκαν οι 30 πρόκριτοι του Πολυγύρου. Οι καταστροφές και οι σφαγές επεκτάθηκαν και στην υπόλοιπη Χαλκιδική.

Στο Γεροπλάτανο 7 κοπέλες κλείσθηκαν στο μύλο του Τσάμη. Οι Τούρκοι τις περικύκλωσαν και ζήτησαν απ’ αυτές να αλλαξοπιστήσουν. Οι 6 παρέμειναν ακλόνητες και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά και τις έκαψαν ζωντανές. Σήμφωνα με τις πηγές η 7η κοπέλα, αν και παντρεύτηκε Τούρκο, έζησε και πέθανε χριστιανή.

Το «διά πυρός» μαρτύριό τους τις κατατάσσει στο νέφος των Νεομαρτύρων και αποτελεί παράδειγμα πίστεως και ομολογίας. Όπως το κερί φωτίζει λιώνοντας, έτσι έλιωσαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς και μας φωτίζουν. Εξάφωτη λυχνία, η εξάδα των μαρτύρων. Φωτιά, φως και χρυσάφι. Που κάηκαν, που φωτίζουν, που μας πλουτίζουν.

Τιμώνται στις 7 Μαΐου. Ειδικός υπολογισμός, τελείται η εορτή τους μεταξύ 1 και 7 Μαΐου εκάστου έτους.

_________________________________________
Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
(Υπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
 

Νεομάρτυρες Κόραι Χριστού της πίστεως, Γεροπλατάνου Παρθένοι υπέρ Χριστού του Θεού αι καυθείσαι εν τω μύλω και αγνότητος άρτι οφθείσαι καλλοναί, δυσωπείτε εκτενώς, Νεανίδες εξ, Νυμφίον υμών ουράνιον πέμψαι υμάς τιμώσι μέγα έλεος.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.
(Υπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
 

Γεροπλατάνου ευκλεείς Παρθενομάρτυρας, τας εξαρίθμους του Χριστού αμνάδας μέλψωμεν την ατίμωσιν φυγούσας και εν τω μύλω τας κλεισθείσας και καυθείσας ώσπερ φρύγανα και καλάμη ευσχημόνως μελωδήσωμεν πόθω κράζοντες· Χαίροις, σέλας αγνότητος.

Μεγαλυνάριον
(Υπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
 

Χαίροις, Νεανίδων εξάς κλεινή του Γεροπλατάνου, η καυθείσα ανηλεώς εν τω μύλω κώμης διά Χριστού την πίστην και σου της παρθενίας πάλλευκον ένδυμα.

 

Πηγή: saint.gr

Η έπαρση της εξωτερικής εμφανισης.

 

Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι, με το σύζυγό της ντυμένο με ένα… φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvarard. Δεν είχαν ραντεβού.
 

Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι... τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.

«Θα θέλαμε να δούμε τον πρόεδρο» είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
 

«Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα» απάντησε η γραμματέας κοφτά.
 

«Θα περιμένουμε» απήντησε η γυναίκα.
 

Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα…απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.
 

«Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν» του είπε!
 

Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και ……. έγνεψε θετικά.

Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια.

Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό. Η γυναίκα του είπε
 

«Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο σκοτώθηκε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.»
 

Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε. «Κυρία μου» απάντησε με αναίδεια «δεν μπορούμε να βάζουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.»

«Όχι″ απάντησε γρήγορα η γυναίκα, «δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρίσουμε ένα κτίριο στο Harvard.»
 

Ο πρόεδρος γύρισε τα μάτια του.
 

Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και φώναξε:
 

«Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια σε κτίρια εδώ στο Harvard.»

Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε χαιρέκακα. Ίσως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
 

«Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;»
 

Ο σύζυγος έγνεψε θετικά.
 

Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και καταλήφθηκε από σύγχυση.

Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη του γιού τους, τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Μία εμπαθής ενασχόληση με τα δόγματα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αίρεση.

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου του Σιναίτου

«Είναι επικίνδυνο να κολυμβά κανείς με τα ρούχα του· ομοίως και το να εγγίζει τη θεολογία, ενώ έχει πάθη» (λόγ. κζ΄, 9).

Το καταλαβαίνουμε αμέσως όλοι: το κολύμπι με τα ρούχα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί πέρα από το ότι δεν υπάρχει η ελευθερία κινήσεων, τα ρούχα καθώς διαποτίζονται από το νερό σε σπρώχνουν προς τον βυθό. Το ίδιο όμως λέει ο όσιος συμβαίνει και μ’ εκείνον που εγγίζει τη θεολογία, δηλαδή ασχολείται και μιλάει για θεολογικά θέματα, ενώ ακόμη βρίσκεται σε κατάσταση εμπαθή.

Γιατί αυτό; Διότι όπως εξηγεί «ο βυθός των δογμάτων είναι βαθύς» (9) - τα δόγματα (αυτά κυρίως είναι η θεολογία) αναφέρονται στον ίδιο τον Τριαδικό Θεό και στον Κύριό μας Ιησού Χριστό: τη διπλή Του φύση, αλλ’ όχι την υπόστασή Του.

Και πώς τα ξέρουμε; Μα από την αποκάλυψη του Ίδιου του Κυρίου: Εκείνος ήλθε, μας τα φανέρωσε και μας τα εξήγησε. «Εκείνος εξηγήσατο». Χωρίς την αποκάλυψη του Υιού και Λόγου του Θεού περί του Ιδίου του Θεού – και τα πρώτα σπέρματα αυτής στην Παλαιά Διαθήκη - με ποια δύναμη θα μπορούσαμε οι άνθρωποι, και μάλιστα ευρισκόμενοι στην κατάσταση της πτώσης στην αμαρτία, να κατανοήσουμε τη θεότητα;

Στην κατάσταση αυτή ο άνθρωπος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργεί είδωλα, πλάσματα δηλαδή της πλανεμένης φαντασίας του! Και αυτό έχει δείξει μέχρι τώρα η ανθρώπινη ιστορία.

Τα δόγματα λοιπόν είναι αποκαλυμμένες αλήθειες, οι οποίες μας βγάζουν από την άγνοια και μας προσανατολίζουν στην αλήθεια. Κι αυτά συνιστούν τον πλούτο και τον θησαυρό της Εκκλησίας μας. Με βάση αυτά μάλιστα μπορούμε να έχουμε την ορθή πνευματική ζωή: η πνευματική ζωή αποτελεί επακολούθημα της ορθής πίστης προς τον Θεό, ώστε η ορθοδοξία να γίνεται και ορθοπραξία. Γι’ αυτό και τονίζουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι χωρίς τη σύνδεση και των δύο αυτών πάσχει και το ένα και το άλλο. Με διαφορετική διατύπωση, «ο βίος πρέπει να είναι έλλογος και ο λόγος να είναι έμπρακτος».

Οπότε, όσο κανείς βρίσκεται υπό την επήρεια των παθών του δεν μπορεί και δεν πρέπει να ασχολείται με τα θεολογικά θέματα. Τα πιστεύει, τα αποδέχεται, αλλά επικεντρώνει την προσοχή του στα πρακτικά θέματα, την τήρηση δηλαδή των αγίων εντολών του Χριστού, ώστε να μπορεί να καθαρίζει την ψυχή του. Και κατά την αναλογία της καθάρσεως αυτής αρχίζει να κατανοεί κάπως βαθύτερα και τα δόγματα της πίστεως.

Θυμήσου τι έλεγε και ο νεώτερος πατέρας και δάσκαλος άγιος πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός. Πασχίζοντας να εξηγήσει όσο μπορούσε το Τριαδικό του Θεού στους απλοϊκούς υπόδουλους χριστιανούς της εποχής της Τουρκοκρατίας, έβλεπε το αδιέξοδο και κατέληγε: «Εξομολογηθείτε στον Κύριο παστρικά, και θα φωτιστείτε από Εκείνον να κατανοήσετε την αποκάλυψη του Χριστού μας»! Διαφορετικά, μία εμπαθής ενασχόληση με τα δόγματα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αίρεση, γιατί τα πάθη επηρεάζουν αμεσότατα το λογιστικό του ανθρώπου, συνεπώς η κρίση του λειτουργεί υπό καθεστώς πλάνης.

Όλοι οι αιρετικοί της Εκκλησίας δυστυχώς έτσι έγιναν αιρετικοί: χωρίς ακόμη να καθαρίσουν το οπτικό της ψυχής, θέλησαν με δαιμονική υπερηφάνεια να «εξερευνήσουν» τα της θεότητας! Και βεβαίως πλανήθηκαν!

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Κυριακή Σαμαρείτιδος, oι αληθινοί προσκυνητές.

 Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 

Μία από τις πιο ωραίες συνήθειες των χριστιανών είναι τα προσκυνήματα, ταξίδια δηλαδή και επισκέψεις σε ιερούς ναούς, μοναστήρια και τόπους, για να λάβουν την ευλογία διά των ιερών εικόνων, των λειψάνων των Αγίων ή διά της ενθυμήσεως γεγονότων που έλαβαν χώρα εκεί ή να ακούσουν λόγους πνευματικούς και να πάρουν ευχή πρόσωπα που συνδέονται με τους τόπους, ασκούνται και παραμένουν εκεί και που έχουν φώτιση από τον Θεό. Τα προσκυνήματα γίνονται έτσι σύμβολα της διάθεσης του ανθρώπου να αντλήσει δύναμη από την πίστη του στον Θεό και να πορευτεί στη ζωή του με κριτήριο αυτή την πίστη.

 

Το Ευαγγέλιο όμως μάς δίνει μία άλλη διάσταση στην έννοια του προσκυνήματος και του προσκυνητή. Το προσκύνημα δεν συνδέεται κατ’ ανάγκην με έναν τόπο, αλλά με τον τρόπο της ζωής του ανθρώπου στην Εκκλησία, τον τρόπο που βλέπει τον Θεό και τον τρόπο που θέλει ο Θεός από εμάς. «Έρχεται ώρα, και νυν εστίν, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τω πατρί εν πνεύματι και αληθεία. Και γαρ ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν» (Ιωάν. 4, 23). « Έρχεται όμως ο καιρός, ήρθε κιόλας, που οι πραγματικοί λάτρεις θα λατρεύουν τον Πατέρα με την δύναμη του Πνεύματος, που αποκαλύπτει την αλήθεια (πνευματικά και αληθινά). Γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν».

Ο λόγος αυτός του Χριστού απαντά σε έναν προβληματισμό της Σαμαρείτιδος γυναίκας και επιλύει πνευματικά μία μεγάλη διαμάχη που υπήρχε ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες, οι οποίοι διαφωνούσαν έντονα, στα όρια της εχθρότητας και του θρησκευτικού φανατισμού για το πού έπρεπε να γίνεται η λατρεία του Θεού: στον ναό των Ιεροσολύμων των Ιουδαίων ή στο όρος Γαριζίν των Σαμαρειτών. Οι άνθρωποι διεκδικούσαν την αποκλειστικότητα της λατρείας του Θεού. Θεωρούσαν τον δικό τους τόπο ιερό και ότι ο Θεός μόνο εκεί κατοικούσε. «Δικός μας ο Θεός», έλεγαν. Στην ουσία βέβαια διαμόρφωναν έναν Θεό κατά τις επιθυμίες τους. Δεν έβλεπαν τι ζητούσε από αυτούς, αλλά κολλούσαν στο γράμμα των διατάξεων του Νόμου, της Παλαιάς Διαθήκης, με σκοπό να κρατήσουν για τον εαυτό τους το δικαίωμα της αποκλειστικής διαχείρισης του Θεού, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Έτσι, το κριτήριο της πνευματικότητας και της λατρείας, το κριτήριο του προσκυνήματος και του προσκυνητή δεν ήταν ο τρόπος, αλλά ο τόπος.

Ο Χριστός έρχεται να δώσει μία διαφορετική διάσταση. Σημασία έχει ο τρόπος. Και αυτός έχει να κάνει με τρεις διαστάσεις: Το Πνεύμα, την Αλήθεια και το θέλημα του Πατρός. Κλειδί δεν είναι το προσκύνημα καθαυτό, αλλά το περιεχόμενό του. Είναι προσκύνημα πνευματικότητας, αλήθειας, επιγνώσεως του θεϊκού θελήματος; Αν ναι, τότε ο τόπος δεν έχει σημασία, γιατί τον τόπο τον φέρει ο καθένας μέσα του, καθότι το σώμα και η ύπαρξή μας γίνονται ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος. Αν όμως αρκεστούμε στον τόπο και την τυπικότητα του προσκυνήματος, όση ιεροποίηση και αν προσδώσουμε, αυτή δεν λειτουργεί μεταμορφωτικά για μας. Δεν σημαίνει αυτό ότι ο τόπος δεν έχει αξία, μοναδικότητα, ιερό χαρακτήρα. Τίποτε από αυτά όμως δεν μας αγγίζει, αν δεν ζούμε κατά τον αυθεντικό τρόπο.

Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και η πνευματική προσκύνηση του Θεού δεν έχει να κάνει με την περιφρόνηση του υλικού στοιχείου, με έναν διαχωρισμό του υλικού από το πνευματικό, του σωματικού από το ψυχικό, του πρόσκαιρου από το αιώνιο. Κάθε προσκύνημα του Θεού έχει να κάνει με την σύνολη ύπαρξή μας. Γι’ αυτό και ο Χριστός αγιάζει τον άνθρωπο ως ενιαία οντότητα. Στον ναό ανάβουμε κερί, αναπνέουμε το λιβάνι, ακούμε την ψαλμωδία, κοινωνούμε εκ του ενός άρτου και του ποτηρίου, έχοντας προσφέρει τα υλικά, για να τα προσλάβουμε μεταβληθέντα σε σώμα και αίμα Χριστού, άγια για αγίους, με τον Ένα Άγιο να μας αγιάζει.

Η παρουσία όμως του Αγίου Πνεύματος μας απαλλάσσει από την αίσθηση ότι ο Θεός είναι δικαιωματικά δικός μας, διότι ανήκουμε σε έναν εκλεκτό λαό χωρίς να το αποδεχτούμε και να το βιώσουμε. Δεν μας σώζουν οι ιδιότητές μας, η φυλή και η καταγωγή, οι παραδόσεις μας, αλλά η παρουσία του Θεού εντός μας, η ενεργός αποδοχή του καλέσματός Του να γίνουμε παιδιά Του και να Τον ζούμε ως προτεραιότητα και νόημα στην ζωή μας. Η απόφασή μας να Τον εμπιστευτούμε και να εναποθέσουμε τις αμαρτίες μας στα πόδια Του, αλλά και η δίψα μας να Τον κοινωνούμε ως την Ζωή!

Ο τρόπος της προσκύνησης όμως είναι και τρόπος αληθείας. Αυτή δεν είναι ιδέα, ούτε φιλοσοφία, ούτε αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά Πρόσωπο. Είναι ο Χριστός. Η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Και η Αλήθεια δεν κατακτάται με τον νου, ούτε είναι αποτέλεσμα συλλογιστικής. Βιώνεται ως κοινωνία, ως συνάντηση, όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και με τις εικόνες Του, που είναι οι άνθρωποι. Οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι ο Θεός ανοίγεται σε όλους τους ανθρώπους, θέλει όλοι να έρθουν σε επίγνωση αληθείας και να σωθούν, δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανέναν!

Γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, διότι δεν θεωρούσαν τον άλλο λαό πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Η αλήθεια βιώνεται μέσα από τη συνάντηση της αγάπης. Αλλά περνά και μέσα από τον θάνατο των παθών, της αποκλειστικότητας, της αίσθησης ότι τα πάντα είναι θέμα γνώσης και διανοίας. Τον θάνατο της αμαρτίας και του αμαρτωλού φρονήματος. Την ανάσταση της ύπαρξης όταν αγαπά και μοιράζεται την δωρεά της Αλήθειας, δηλαδή την δωρεά του Χριστού να είμαστε όλοι παιδιά Του και να κατοικεί εντός μας, αφήνοντας όμως χώρο και περιθώριο και για τον κάθε άνθρωπο, ακόμη κι αυτόν που δεν πιστεύει. Γιατί και όσοι δεν πιστεύουν έχουν τον νόμο της συνειδήσεως εντός τους, που σημαίνει ότι δεν αποκλείονται από την βασιλεία του Θεού εκ προοιμίου.

Ο τρόπος της προσκύνησης πηγάζει και από το πώς βιώνουμε το θέλημα του Θεού στην ζωή μας. Αν το σπουδάζουμε στο Ευαγγέλιο, αν αυτό γίνεται ο οδοδείκτης της πορείας μας. Αν το βλέπουμε στην προοπτική της τετράδος των αρετών, της αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης, της διάκρισης. Αν αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Αν μπορούμε να ρυθμίσουμε την σχέση μας με τον πλησίον στην προοπτική που το Ευαγγέλιο βάζει. Αν είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τα αντλήματά μας κατά μέρος, δηλαδή τις βεβαιότητες, τους τρόπους, ακόμη και τα χαρίσματά μας και να αναφωνήσουμε «Δεύτε ίδετε τον Θεάνθρωπον» στην ζωή της Εκκλησίας!

Οι αληθινοί προσκυνητές δεν είναι απλώς περιηγητές τόπων ή εκζητητές λόγων Αγίων ή λάτρεις εικόνων και λειψάνων. Δεν είναι δηλαδή διαποτισμένοι με την αυτάρκεια της αγιότητας των άλλων, αλλά ζητούνε τον δικό τους αγιασμό, όχι με την τήρηση εξωτερικών τύπων μόνο, αλλά με την βίωση της αυθεντικής κοινωνίας με τον Θεό. Αλλιώς, όσα προσκυνήματα κι αν γυρίσουν, αν η καρδιά δεν αναπαύεται αληθινά στην λατρεία και τον τρόπο που ο Θεός ζητά και προσφέρει, μάτην κοπιώσι. Η εκκλησιαστική ζωή, όταν είναι αυθεντική, γεννά μεταμορφούμενους πιστούς στην χάρη της Ανάστασης και της Αγάπης, στον τρόπο της όντως Αλήθειας που είναι ο Χριστός! Ας γίνουμε με την χάρη του Θεού τέτοιοι!

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Μία άγνωστη ιστορία.

 

 

1891 - Κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Ιαπωνία, ο διάδοχος του θρόνου της Ρωσίας, μετέπειτα τσάρος Νικόλαος ο Β', δέχεται επίθεση από Ιάπωνα αστυνομικό. Τον σώζει ο πρίγκιπας της Ελλάδας, Γεώργιος.

Μετά τις πρώτες εγκύκλιες σπουδές, που έλαβε κατ' οίκον, μετέβη στη Δανία όπου και σπούδασε στη Βασιλική Ναυτική Σχολή της Κοπεγχάγης. Αποφοιτώντας επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε ως αξιωματικός στο Βασιλικό Ναυτικό, γενόμενος ταυτόχρονα υπασπιστής του Βασιλιά Γεωργίου Α'. 

 

Στα νεανικά του χρόνια διέθετε μεγάλη σωματική δύναμη. Κι εκείνη ακριβώς την περίοδο στα 1891, χάρη σε αυτήν την σωματική δύναμη και την ετοιμότητα του, έσωσε στην Ιαπωνία την ζωή του πρώτου του ξαδέρφου και μέλλοντος τσάρου Νικολάου του Β', όταν ο τελευταίος δέχτηκε την ξαφνική επίθεση ενός Ιάπωνα εθνικιστή αστυνομικού που προσπάθησε να τον δολοφονήσει. 

 

Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Τσάρος της Ρωσίας απέδωσε στον Γεώργιο τον βαθμό του ναυάρχου του ρωσικού στόλου με τα διάσημα αυτού.

 

Πηγή:  stoxos.gr

Το άγιο Βάπτισμα.

Το άγιο Βάπτισμα μας δίνει κάτι, που τίποτ’ άλλο πάνω στη γη δεν μπορεί να μας δώσει: Ενώνει και συνδέει τη φύση μας με τη θεία χάρη.

Έτσι, ο άνθρωπος βγαίνει από την κολυμβήθρα όπως ένα αντικείμενο από το εργαστήριο. Πάρε, για παράδειγμα, μια χάλκινη καμπάνα, στην οποία έχει προστεθεί και ασήμι. Μια όμοια χάλκινη καμπάνα χωρίς ασήμι δεν διαφέρει εξωτερικά από την προηγούμενη, αλλά η σύνθεσή της είναι διαφορετική, ο ήχος της διαφορετικός, η ποιότητά της διαφορετική, η αξία της διαφορετική.

Όμοια διαφέρουν και δύο άνθρωποι, από τους οποίους ο ένας είναι βαπτισμένος και ο άλλος αβάπτιστος. Στην περίπτωση αυτή η διαφορά τους είναι ότι ο πρώτος έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ ο δεύτερος δεν την έχει.
 

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος συμπράττει με το βάπτισμα, αφού ο άνθρωπος βαπτίζεται τόσο με το νερό όσο και με το Άγιο Πνεύμα. Βαπτισμένος και αβάπτιστος είναι φαινομενικά ίδιοι.

Στην πραγματικότητα, όμως, ως προς τη σύνθεσή τους είναι εντελώς διαφορετικοί....

Κατά το άγιο Βάπτισμα ένα νέο στοιχείο, στοιχείο υπερφυσικό, προστίθεται στη σύνθεσή μας. Και αφότου προστεθεί, παραμένει κρυμμένο και ενεργεί μυστικά στη φύση μας. Βαπτιζόμαστε νήπια ή και βρέφη. Μολονότι αγνοούμε τι συμβαίνει μέσα μας, η χάρη ενώνεται μαζί μας και αρχίζει να ενεργεί στην ύπαρξή μας κατά την άπειρη αγαθότητα του Θεού και κατά την πίστη των γονιών και των αναδόχων μας.
 

Μεγαλώνοντας, δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι σ’ εμάς είναι από τη φύση και τι από τη χάρη, η οποία, από την ώρα ακριβώς του βαπτίσματος, βρίσκεται και ενεργεί μέσα μας με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.

Στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, όταν οι άνθρωποι βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία, η ενέργεια της χάριτος στους νεοφώτιστους ήταν άμεσα αισθητή από τους ίδιους και αντιληπτή από τους άλλους.
 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακές ήταν οι αλλαγές στα ήθη και το βίο των νέων χριστιανών.

Ένας οργίλος άνθρωπος, λ.χ., γινόταν πράος, ένας υπερήφανος ταπεινός, ένας φιλάργυρος γενναιόδωρος, ένας ακόλαστος αγνός κ.ο.κ.

Κάτι τέτοιο έγινε, αναμφίβολα, και μ’ εμάς στη κολυμβήθρα του αγίου βαπτίσματος.Μεγαλώνοντας, όμως, και συνειδητοποιώντας τα χαρίσματα μας -όποια και όσα έχει ο καθένας μας-, περηφανευόμαστε και ξιπαζόμαστε, γιατί τα αποδίδουμε στον εαυτό μας. Κάθε χάρισμά μας, ωστόσο, πρέπει να το αποδίδουμε στη χάρη του Θεού, που αναδημιουργεί ό,τι φυσικό έχουμε μέσα μας, αλλά και μας δίνει πολλά νέα δώρα.
 

Η χάρη ενεργεί μυστικά στον άνθρωπο από τη νηπιακή ηλικία, αμέσως μετά το βάπτισμα.
 

Ανανεώνεται με τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε, και πρώτιστα η οικογένειά μας, αν έχει πίστη και ευσέβεια, αφήνει ελεύθερη τη χάρη να ενεργήσει σ’ εμάς μέσω της χριστιανικής ανατροφής. Έτσι περνάμε την παιδική και εφηβική ηλικία σε συνθήκες εντελώς ανόμοιες μ’ εκείνες των αβάπτιστων. Δεν σου δίνει ευχαρίστηση η ιδέα ότι είσαι πολύ ευνοημένη από τη θεία πρόνοια; Δόξασε γι’ αυτό τον Κύριο.
 

Η χάρη ενεργεί μυστικά, αλλά συχνά εκδηλώνεται ανοιχτά σε ιερά έργα.
 

Όσο πιο πολύ ασκείσαι, όσο πιο πολύ τρίβεσαι, όπως λέμε, στη χριστιανική ζωή, τόσο πιο έντονα θα δοκιμάζεις την ενέργεια της χάριτος.

Μέσα στα ξύλα υπάρχει φωτιά, μα είναι κρυμμένη- τρίψε δύο ξύλα, και θα δεις να εμφανίζονται πρώτα καπνός κι έπειτα φλόγα.
 

Στο κεχριμπάρι και στο ισπανικό κερί υπάρχει ηλεκτρισμός, μα δεν φαίνεται· τρίψε ένα κομμάτι, και θα το δεις να σπιθοβολάει και να έλκει μικρά σωματίδια.

 

Ο τηλέγραφος είναι σιωπηλός, αλλά με την τριβή η συσκευή του παράγει ηλεκτρισμό και τον ενεργοποιεί.
 

«Τρίψε», λοιπόν, κι εσύ τη ψυχή σου, θέρμανε την με τη χριστιανική ζωή, για να εκδηλωθεί μέσα σου η ζωντανή ενέργεια της θείας χάριτος.
 

Μόνο, μη λυπάσαι τον εαυτό σου...

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής», εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το όνομα του Ιησού.

 
Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Σαν σήμερα εκτελέστηκαν.

10 Μαίου 1956.

 

O απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, με στόχο την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ήταν σε εξέλιξη. Η Κύπρος ασφυκτιούσε κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα των αγγλικών στρατευμάτων. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί και είχε διακοπεί η κίνηση των οχημάτων στους δρόμους. Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξαιτίας της προγραμματισμένης εκτέλεσης των δύο στελεχών της Ε.Ο.Κ.Α. Οι αντιδράσεις των Κυπρίων και των Ελλήνων ήταν έντονες, αλλά ο σκληρός στρατάρχης Χάρντινγκ ήταν αμετακίνητος και ανελέητος. Δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει χάρη. Ο μελλοθάνατοι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, είχαν κοινωνήσει το προηγούμενο απόγευμα από τον ιερέα Παπαντώνη Ερωτοκρίτου.

Παρά τις εκκλήσεις και τα διαβήματα του Έλληνα πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή, προς τη βρετανική κυβέρνηση και τους διεθνείς οργανισμούς, η εκτέλεση των δύο αγωνιστών δεν ματαιώθηκε. Η εκτέλεση αυτών των Κυπρίων αγωνιστών προκάλεσε εντονότατο ρεύμα αγανάκτησης σ' ολόκληρο τον κόσμο. Την προηγούμενη ημέρα στην Αθήνα, ξέσπασαν αιματηρά επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 διαδηλωτές. Ήταν δύο από τους αμέτρητους νέους, που είδαν την ένταξή τους στην Ε.Ο.Κ.Α ως κάτι φυσικό. Για αυτούς ο αγώνας εναντίον των Άγγλων για την ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν αυτονόητος.

 

Πηγή: stoxos.gr