Ἀφαιροῦνται χριστιανικὲς εἰκόνες στὸ ΠΠΝΠ...

Πρὸς κ. Διοικητὴ ΠΠΝΠ ἀπὸ παιδίατρο Καραβασίλη Διαμαντούλα, περὶ ὁδηγιῶν σας γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ἀσθενεῖς. 

17 Δεκεμβρίου 2016 

Ἀξιότιμε κ. Διοικητή,

Ἀρχικὰ νὰ σᾶς ἐνημερώσω ὅτι οὐδέποτε ἄνηκα οὔτε ἀνήκω σὲ κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ κόμμα τῆς χώρας μας. Ὡς πολίτης, σκέπτομαι ἐλεύθερα καὶ ἔχω κάθε δικαίωμα νὰ λέω τὴν ἄποψή μου, καθὼς ἔχουμε Δημοκρατικὸ Πολίτευμα.

Σπούδασα στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ Πάτρων καὶ ἔλαβα τίτλο Εἰδικότητας Παιδιατρικῆς ἀπὸ τὸ ΠΠΝΠ. Γνωρίζω τὸ ΠΠΝΠ ἀπὸ τὴν ἔναρξη λειτουργίας του. Ἐργάστηκα σὲ αὐτό. Νοσηλεύτηκα σὲ αὐτό. Σήμερα, διαβάζοντας τὴ τοπικὴ ἐφημερίδα "Πελοπόννησος" τυχαία, ἐνημερώθηκα γιὰ τὶς ὁδηγίες σας πρὸς τὸ προσωπικό του ΠΠΝΠ σχετικὰ μὲ τοὺς μουσουλμάνους ἀσθενεῖς. Ἀρχικὰ ξανακοίταξα τὸ ἡμερολόγιο μήπως εἶναι Πρωταπριλιά. Δὲν εἶναι. Ὀρθὰ λοιπὸν ἔχω στολίσει τὸ σπίτι μου χριστουγεννιάτικα, δέντρο, φωτάκια κλπ.

Ἀσχέτως τῆς ἀθειας ἢ θρησκεύματός σας, τὸ ὁποῖο σέβομαι ἀπόλυτα ὅπως καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο τοῦ πλανήτη μας, τὸ ἐπίσημο θρήσκευμα τῆς Ἑλλάδας εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός. Αὐτὸ δὲν σᾶς ἐπιτρέπει νὰ βάζετε ὅρους στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἰδιοκτησία σας καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο φορολογοῦμαι. Ὅπως καὶ κάθε πολίτης.

Στὸ σπίτι σας, ἔχετε κάθε δικαίωμα νὰ μὴν ἔχετε εἰκόνες, σταυρούς. Νὰ ἔχετε κοράνιο ἢ κάθε σύμβολο ποὺ σᾶς ἐκφράζει. Ὄχι ὅμως στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο νὰ ἐπιβάλλετε κανόνες ὅπως "νὰ ἀφαιροῦνται χριστιανικὲς εἰκόνες, σταυροί, σὲ δωμάτια ποὺ νοσηλεύονται μουσουλμάνοι", δῆθεν σεβόμενος τὴ θρησκεία τους. Νά σας θυμησω ὅτι ὅλοι οἱ ἀλλοδαποὶ ξέρουν ὅτι βρίσκονται στὴν Ἑλλάδα. Ἄρα ὀφείλουν νὰ δείχνουν σεβασμὸ πρὸς τὴ χώρα ποὺ ζοῦν. Ἄρα καὶ γιὰ τὸ θρήσκευμά μας.

Ἔχω ταξιδέψει σὲ πολλὲς χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ μὲ διαφορετικὰ θρησκεύματα. Τὰ σεβάστηκα ἀπόλυτα. Δὲν εἶχα τὴν ἀξίωση νὰ κάνουν ἀλλαγὴ τῶν συνήθειών τους, οὔτε στὰ δωμάτια τῶν ξενοδοχείων ποὺ πλήρωνα γιὰ νὰ διαμένω καὶ ἦταν ὁ προσωπικός μου χῶρος κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς μου. Οὔτε ὅταν νοσηλεύτηκα ἀπαίτησα νὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ δωμάτιο νοσηλείας μου Βοῦδες, Μωάμεθ, Κοράνια. Γιατί ἐγὼ ἤμουν στὸ δικό τους κράτος καὶ σεβόμουν πραγματικά τα πιστεύω τους.

Τί καταπληκτικὲς ἰδέες εἶναι αὐτὲς ποῦ σκεφθήκατε; Ρωτήσατε τὸ προσωπικὸ τοῦ Νοσοκομείου καὶ τοὺς ἀσθενεῖς πρίν; Τί δικτατορικὲς τακτικὲς ἀκολουθεῖτε κύριε; Μὲ τί δικαίωμα; Ἤδη ὑπάρχει δραματικὴ ἔλλειψη προσωπικοῦ. Καὶ πρακτικὰ νὰ τὸ δοῦμε, οἱ νοσηλεύτριες π.χ θὰ ἔχουν ἐπιπλέον νὰ ρωτοῦν "παρακαλῶ ποιὸ Θεὸ πιστεύετε;” καὶ ἀνάλογα νὰ ἀνεβοκατεβάζουν εἰκόνες;;!!

Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὴν ἄσκηση τῆς Ἰατρικῆς, τί νὰ πεῖ κανένας. Κύριε, ἂν δὲν βγάλεις τὰ ἐνδύματα τοῦ ἀσθενῆ, νὰ ψηλαφίσεις, νὰ ἀκροαστεῖς καρδία-κοιλία-πνεύμονα καὶ ἐπὶ γυναικολογικοῦ ἢ οὐρολογικοῦ περιστατικοῦ τὰ γεννητικὰ ὄργανα, πῶς θὰ διαγνώσεις ἄρα καὶ θὰ χορηγήσεις τὴ κατάλληλη ἀγωγή;;;;;;;!!!!!!!!!!!! Ρίχνοντας χαρτιά, βλέποντας τὸν καφέ, πῶς;;; Ἡ Ἰατρικὴ εἶναι Ἐπιστήμη. Η Ἐπιστήμη δὲν εἶναι μαγεία. Ἄρα ἡ Ἰατρικὴ δὲν εἶναι μαγεία. Ἔλεος! Καὶ ὅταν σε ἕνα ἀκραία ἐπεῖγον γυναικολογικὸ περιστατικὸ ποὺ κινδυνεύει ἄμεσα ἡ ζωή της γυναίκας, ἐφημερεύει ἄρρεν γυναικολόγος; Θὰ ὑπάρχει "on call" γυναίκα γυναικολόγος νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς εἰδικὰ γιὰ μουσουλμάνα ἀσθενῆ; Ἂν ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἄλλων θρησκευμάτων, ἃς ἐπιλέξουν ὡς χωρᾶ διαμονῆς τοὺς κάποια ποὺ νὰ τοὺς ἐκφράζει. Ὅπως πολλοὶ Ἕλληνες ἐνοχλοῦνται ἀπὸ κάποια θέματα τῶν Νοσοκομείων μας, ὑπογραφοῦν καὶ ἀποχωροῦν μὲ δίκη τοὺς εὐθύνη, ἔτσι καὶ οἱ ἀλλοδαποὶ φίλοι μας ἔχουν τὴν ἴδια ἐπιλογή.

Ξέρετε τί δύναμη καὶ κουράγιο παίρνουν οἱ χριστιανοὶ ἀσθενεῖς ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τοῦ Χριστοῦ, τὸ Σταυρό, τὸ Εὐαγγέλιο; Τεράστια. Τὸ ἔχω ζήσει τόσα χρόνια αὐτό.Μὲ τί δικαίωμα κύριε δίνετε τέτοιου εἴδους ὁδηγίες στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο στὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖτε; Τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ, παρεπιπτοντως. Ὄχι ὅτι θὰ ὕπηρχε διαφορὰ ἐὰν ὀνομάζονταν ΠΠΝΠ μόνον. Ὡς πολίτης ντρέπομαι. Ὡς γιατρὸς μόνον ἐκπλήξη καὶ θλίψη νιώθω. Ἐσεῖς, νιώθετε σωστός;

Μετὰ τιμῆς,

Καραβασίλη Διαμαντούλα,Παιδίατρος.

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Φρίκη!! Τι έζησε στα χέρια σατανιστών από τα 2 της...

Προσοχή! Το βίντεο εμπεριέχει λεπτομερή αφήγηση νεαρής έφηβης η οποία υπέστη ανατριχιαστικά μαρτύρια σε χέρια σατανιστών από την ηλικία των δύο ετών της. Ακατάλληλο κάτω των 18 ετών. Βλέπετε με δική σας ευθύνη και μόνο.

Άνθρωποι που από το Ισλάμ ήρθαν στον Χριστιανισμό.

Απάντηση στα ψέματα των μουσουλμάνων περί του Χριστού.

Η απομύθευση του Οικουμενισμού.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

 

Ό εικοστός αιώνας στο χώρο του Χριστιανισμού χαρακτηρίσθηκε ως αιώνας του Οικουμενισμού, γιατί ποτέ άλλοτε στα προηγούμενα έτη δεν αναλήφθηκε τόσο εργώδης και εκτεταμένη προσπάθεια για την αποκατάσταση της ενότητας του χριστιανικού κόσμου. Κατά την πρώτη χιλιετία ή Εκκλησία σε Ανατολή και Δύση, παρά την εμφάνιση αιρέσεων και σχισμάτων, διατήρησε την ενότητα της.

Στις οικουμενικές συνόδους, πού εκφράζουν το αληθές οικουμενικό πνεύμα του Ευαγγελίου, την γνήσια οικουμενικότητα, υπήρχε ή δυνατότητα για την έγκαιρη και αποτελεσματική θεραπεία και αποκατάσταση των τραυμάτων πού προκαλούσαν οι παρανοήσεις και παραχαράξεις του χριστιανικού δόγματος και ή διασάλευση της εκκλησιαστικής τάξεως. Μέσα στο θεσμό της πενταρχίας των πατριαρχών, που περιελάμβανε τους θρόνους Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, ό πάπας λειτουργούσε ως πρώτος μεταξύ ίσων, και μολονότι είχαν φυτρώσει οι τάσεις και προβάλλονταν συχνά οι διεκδικήσεις για παγκόσμια δικαιοδοσία, για πρωτείο εξουσίας, αντί του προηγουμένου πρωτείου τιμής, εν τούτοις οι ιστορικές συγκυρίες και ή εκκλησιολογική ευαισθησία απέτρεπαν την διαίρεση Ανατολής και Δύσεως, ή οποία σχεδιαζόταν και τότε και ήταν εμφανής στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι.
 

Δυστυχώς ή ενότητα έπαυσε να υπάρχει στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας, με αποκλειστική την ευθύνη του Παπισμού για την μεγάλη αυτή αμαρτία και πτώση, την τρίτη μεγάλη πτώση μετά από εκείνες του Αδάμ και του Ιούδα κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς. Ή μοναρχία του πάπα στη Δύση με την υποβάθμιση και κατάργηση του συνοδικού συστήματος, σε συνδυασμό με τις κοσμικές επιδιώξεις τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, διέστρεψαν το γνήσιο χριστιανικό πνεύμα και οδήγησαν σε περαιτέρω διαιρέσεις τον δυτικό Χριστιανισμό, με συνέπεια την εμφάνιση του Προτεσταντισμού τον 16ο αιώνα ό όποιος ορθά κατενόησε την παραποίηση και διαστροφή του Ευαγγελίου εκ μέρους των πάπων, κινήθηκε όμως και αυτός έξω από την εγγυημένη και κατασταλαγμένη εμπειρία της Εκκλησίας σε ατραπούς ατομικών και εγωιστικών ερμηνειών και πλήθηνε τις διαιρέσεις.
 

Δημιουργήθηκε πάντως τώρα ένας τρίτος πόλος, ένας τρίτος εταίρος μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Οι δύο μεγάλοι ιστορικοί θρόνοι, όσο ή Κωνσταντινούπολη ήταν πολιτικά ελεύθερη, παρά τις επανειλημμένες ενωτικές προσπάθειες μέχρι και των τελευταίων προ της αλώσεως χρόνων, δεν κατόρθωσαν να αποκαταστήσουν την ενότητα. Ή πολιτική υποβάθμιση και αιχμαλωσία της Κωνσταντινούπολη κατά τους αιώνες της Τουρκοκρατίας, μέσα στην άβυσσο του ελέους και των κριμάτων του Θεού, με τον σταυρό του μαρτυρίου και της θυσίας, βοήθησε στην εμβάθυνση και εμπέδωση της ορθοδόξου πίστεως στην αναγκαστική αποχή από τις κοσμογονικές διεργασίες στο χώρα της Δύσεως, οπού ό Χριστιανισμός διηρημένος τραγικά ετίθετο στο περιθώριο των πνευματικών και πολιτιστικών διεργασιών.
 

Μετά την πνευματική κυριαρχία του Διαφωτισμού και των άρχω της Γαλλικής Επανάστασης ό Προτεσταντισμός φαινόταν περισσότερο κατάλληλος και έτοιμος να εκπροσωπήσει το μήνυμα του Ευαγγελίου απέναντι στην μεσαιωνική παρακμή του Παπισμού. Παπισμός και Προτεσταντισμός, γεννήματα αμφότεροι ανθρωποκεντρικών τάσεων και επιδιώξεων, στην μεταξύ τους άγρια και εξοντωτική αντιπαράθεση αναζητούσαν συμμάχους, ιστορικά και θεολογικά ερείσματα. , Ή Ορθόδοξη Εκκλησία, ή Μία, 'Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ήταν και παρέμενε για τις δύο πλευρές ό γνωμών, ή λύδια λίθο: για τον έλεγχο της εκκλησιολογικής τους ταυτότητος.
 

Δυστυχώς, όταν κατά τον 20ό αιώνα τα αδιέξοδα του δυτικού Χριστιανισμού ήσαν πλέον εμφανή στην αδυναμία του να ποδηγετεί τον δυτικό κόσμο και στην ουσιαστική αποχριστιάνιση της Ευρώπης ή διαφυλαχθείσα από τον Θεό αμέτοχη σ' αυτήν την πορεία Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε το μεγάλο ιστορικό και θεολογικό λάθος αντί να παραμείνει ουδέτερη απέναντι στον Παπισμό και στον Προτεσταντισμό, ως ελπίδα και κριτήριο αληθείας για αμφότερους, ταυτίσθηκε με τους Προτεστάντες, έγινε μέλος του Προτεσταντικού Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με βαρύτατες συνέπειες και απώλειες. Ή Ρώμη διεκδικεί τώρα μόνη της τα χαρακτηριστικά της UNA SANCTA και οι Προτεστάντες αντιμετωπίζουν την Ορθοδοξία ως μία από τις πολλές δικές τους ομολογίες και «εκκλησίες».
 

Δεν προτιθέμεθα στο σύντομο παρόν άρθρο να προχωρήσουμε σε περαιτέρω αναλύσεις και εμβαθύνσεις. Στόχος μας εδώ αποκλειστικός είναι να επισημάνουμε ότι αυτό το άνοιγμα της Ορθοδοξίας για την επίτευξη της χριστιανικής ενότητας, κατ' αρχήν προς τους Προτεστάντες, κατόπιν και προς τον Παπισμό, πού επισυνέβη με έκπτωση από βασικές αρχές της ορθοδόξου πίστεως, και πού κατέστησε την Μία, Άγια, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μέρος και μέλος του συστήματος των αιρέσεων και των πλανών και συνυπεύθυνη για τα τραγικά αδιέξοδα του χριστιανικού κόσμου, παρουσιάζεται με καύχηση ως μεγάλο επίτευγμα, από τους Ορθόδοξους Οικουμενιστές. Διοργνώνονται επετειακές εκδηλώσεις, ενισχύονται οι συμπροσευχές και τα συλλείτουργα, συνεχίζονται οι θεολογικοί διάλογοι. Και ενώ ωριμάζει στην εκκλησιαστική συνείδηση ή αίσθηση του λάθους και ή ανάγκη της εξόδου από την οικουμενιστική αιχμαλωσία, ενισχύεται στην θεολογική παιδεία και στους κύκλους των εκκλησιαστικών ηγετών ή οικουμενιστική, ισοπεδωτική και συγκρητιστική τάση. Ή αλήθεια όμως δεν αλλάζει, όσο και αν αυξάνει το ψευδός. Αυτήν την αλήθεια εξέφρασε το «Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο» πού οργάνωσαν στην Θεσσαλονίκη το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας και ή Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών, από 20-24 Σεπτεμβρίου, με θέμα «Οικουμενισμός - Γένεση - Προσδοκίες - Διαψεύσεις».
 

Ή επιτυχέστατη διεξαγωγή του συνεδρίου με τον μεγάλο αριθμό εισηγητών και την σημαντικότατη θεματολογία, ως και ή απήχηση στο εκκλησιαστικό πλήρωμα, δικαιώνουν την διαπίστωση, πού θα φανεί και από την δημοσίευση των πορισμάτων, αργότερα δε και των πρακτικών, ότι αποτελεί την πρώτη σοβαρή επιστημονική και συλλογική απομύθευση του Οικουμενισμού. 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ - ΕΤΟΣ ΣΤ- ΙΟΥΛΙΟΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2004

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Ποιούς και πως ωφελούν τα μνημόσυνα;

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο Θάνατος και τα μετά θάνατον''. 

 

Τώρα να επανέλθουμε στο θέμα ποιούς ωφελούν και πως ωφελούν τα μνημόσυνα. Υπάρχει η εξής δυ­σκολία σχετικά με το θέμα των μνημοσύνων. Είπαμε και σε προηγούμενες ενότητες ότι οι ψυχές των κεκοιμημένων μετά τον χωρισμό τους από το σώμα διακρίνονται βασικώς σε δύο κατηγορίες.

Πρώτον, στις ψυχές εκείνων που αμάρτησαν θανάσιμα και έφυγαν αμετανόητοι από αυτήν την ζωή, με απιστία, με ασέβεια και με θανά­σιμα αμαρτήματα, οι οποίες ψυχές παραλαμβάνονται από τους δαίμονες και οδηγούνται στην κόλαση.

Και δεύτερον, στις ψυχές των αγίων και των δικαίων, αυτοίν οι οποίοι πέρασαν όλη τους την ζωή εν μετανοία, εν φι­λανθρωπία και εν αγάπη, όλη τους η ζωή ήταν μία αφιέ­ρωση στον Θεό και στους συνανθρώπους, και οι οποίες παραλαμβάνονται από τους αγγέλους και οδηγούνται στον παράδεισο.

Υπάρχει όμως και μία άλλη, μέση τάξη ψυχών.

Με την μέση τάξη των ψυχών σχετίζεται ένας διάλογος που έγινε ανάμεσα στην Ορθόδοξη Ανατολική και στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, και με την μέση αυτή τάξη των ψυχών συνδέεται η διδασκαλία της Ρω­μαιοκαθολικής Εκκλησίας για το καθαρτήριο πυρ.

Ποια είναι αυτή η μέση τάξη; Είναι οι ψυχές εκείνων των ανθρώπων που δεν ήσαν μεγάλοι αμαρτωλοί, αμετανόητοι, ασεβείς και άπιστοι, ζούσαν μέσα στην Εκκλησία, έφυ­γαν μετανοημένοι από αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν πρό­λαβαν να κάνουν έργα μετανοίας. Αυτή λοιπόν η μέση τάξη που δεν πηγαίνει ούτε απευθείας στην κόλαση ούτε απευθείας στον παράδεισο, περνάει ένα διάστημα μετά από τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, μία προσωρινή δοκιμασία, μία προσωρινή ταλαιπωρία, με τελική κατάληξη βέβαια και αυτή τον παράδεισο. Αφού δεν είναι αμετανόητοι αμαρτωλοί και ασεβείς, τελικώς και αυτοί σώζονται. Αυτή λοιπόν η τάξη, στην οποία ίσως υπαγόμαστε όλοι όσοι ζούμε μέσα στην Εκκλησία, η μέση τάξη των ψυχών, που έχει συγγνωστά αμαρτήμα­τα, περνά από τα τελώνια, αλλά γλιτώνει τελικώς από τον έλεγχο και την κρίση των δαιμόνων. Γι’ αυτήν την τάξη υπάρχει μία διαφορά ανάμεσα στην Ορθόδοξη και στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διδάσκει ότι αυτές οι ψυχές παγαίνουν στη καθαρτήριο πυρ, όπου αφού καθαρισθούν, μεταβαίνουν τελικώς στον παράδεισο. Η ορθόδοξη όμως θέση είναι ότι οι ψυχές αυτές των μετανοημένων αμαρτωλών δεν καθαρίζονται και δεν απαλλάσσονται από τα αμαρτήματά τους με την φωτιά. Απαλλάσσονται, όταν περνούν από τα τελώνια, και, ελεγχόμενες για τις αμαρτίες τους, έρχονται σε συναίσθηση τού τι έκαναν σ’ αυτήν την ζωή. Στην φάση δε αυτή της συναισθήσεως και τού τελω­νισμού που υφίστανται αυτές οι ψυχές βοηθούν πολύ τα μνημόσυνα. Όταν στην φάση αυτή εμείς κάνοντας μνημόσυνα και Λειτουργίες παρακαλούμε γι’ αυτές τις ψυχές, τις προσφέρουμε αρωγή στην προσπάθεια που κάνουν οι ίδιες να απαλλαγούν από την ταλαιπωρία των δαιμόνιων και να πάνε κοντά στον Θεό, στους κόλπους τού Αβραάμ.

Μόνον όμως αυτές τις ψυχές βοηθούν τα μνημό­συνα; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μας κατηγόρησε στην σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας ότι δεν πρέπει να τελούμε μνημόσυνα, εφόσον δεν δεχόμαστε το καθαρ­τήριο πυρ. Γι’ αυτούς τα μνημόσυνα είναι απλώς ένα μέσο που βοηθά να βγουν οι ψυχές από το καθαρτήριο πυρ. Ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός και πολλοί άλλοι μεγάλοι θεολόγοι που πήραν μέρος σ’ αυτήν την συζήτηση απάντησαν ότι εμείς οι Ορθόδοξοι τελούμε μνημόσυνα όχι μόνο γι’ αυτούς που βρίσκονται στην μέση τάξη ψυχών, αλλά και για τους δικαίους και για τους αδίκους. Αν κάποιος είναι άγιος, δεν σημαίνει πως δεν έχει ανάγκη των μνημοσύνου. Όταν ευχόμαστε και κάνουμε μνημόσυνο για κάποιον δίκαιο, γίνεται σ’ αυτόν προσθήκη δόξης. Γι’ αυτό άλλωστε και η Εκκλησία εύ­χεται και υπέρ των δικαίων και των προπατόρων και προσφέρει την Θεία Ευχαριστία υπέρ όλων, πατριαρχών, προφητών, ομολογητών, κηρύκων, ευαγγελιστών.

Προσφέρουμε την Θεία Ευχαριστία ακόμα και για τους δικαίους, γιατί γι’ αυτούς υπάρχει προσθήκη δόξης. Για την μέση τάξη των ψυχών, επαναλαμβάνω, βοηθάει να απαλλαγούν από αυτήν την ταλαιπωρία που υφίστανται από τα τελώνια. Για τους αδίκους όμως που είναι καταδικασμένοι, γιατί τους κάνουμε μνημόσυνο, σε τι τους ωφελεί;

Αυτό είναι όντως ένα μεγάλο θεολογικό πρόβλημα και στα δογματικά μας εγχειρίδια υπάρχει κάποια ασά­φεια στο θέμα αυτό. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει γρα­φτεί μέχρι τώρα ένα ειδικό έργο που να ξεκαθαρίζει τα θέματα αυτά και δικαιολογημένα υπάρχει μία σύγχυση. Τι γίνεται με τους αμαρτωλούς; Τους βοηθούν τα μνημόσυνα να φύγουν από την κόλαση και να πάνε στον παράδεισο; Διότι λένε, και δικαιολογημένα, μεγάλοι θε­ολόγοι των καιρών μας, ο Τρεμπέλας, ο Ανδρούτσος και άλλοι, πως αν γινόταν αυτό, τότε θα είχαμε προσ­βολή του δόγματος της μερικής κρίσεως, σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει μεταβολή της καταστάσεως στην άλλη ζωή, «εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια», και όπου βρεθεί κανένας την ώρα του θανάτου εκεί παραμένει στην αιωνιότητα. Όσο και να προσεύχονται οι άνθρω­ποι στη γη, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση. Αφού λοιπόν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση και, όπως λέγεται στην παραβολή τού πλουσίου και του Λαζάρου, «χάσμα μέγα εστήρικται», ποια λοιπόν είναι η προσ­φορά των μνημοσύνων, αφού ο καθένας μένει στην κα­τάσταση όπου βρέθηκε εξ αρχής;

Διδάσκουν λοιπόν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι την ώρα που εμείς τελούμε μνημόσυνα οι ψυχές των καταδικασμένων στον τόπο της βασάνου νιώθουν κάποια ανακούφιση, κάποια άνεση, κάποιον δροσισμό. Την ώρα εκείνη, θα λέγαμε, χαλαρώνει η ένταση της κολάσεως και της τιμωρίας και νιώθουν μία ανάπαυση. Αυτό το διδάσκουν πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας και έχει περάσει και μέσα στις ευχές της Αγίας Πεντηκοστής στην γονυκλισία. Όταν διαβάζουμε τις ευχές της γονυκλισίας την Πεντηκοστή, μνημονεύουμε και πάλι τους νεκρούς, διότι και την παραμονή της Πεντηκοστής έχουμε Ψυχοσάββα­το. Σε μία θαυμάσια ευχή ο ιερέας λέγει ότι πιστεύουμε πως με τις ευχές μας αυτές ο Θεός θα δώσει «άνεσιν τοις κατοιχομένοις των κατεχόντων αυτοίς δεινών», θα τους δώσει κάποια ανάπαυση από τα δεινά τα οποία τους κατέχουν.

Επομένως σε κάθε περίπτωση ωφελούν τα μνημό­συνα. Αν μεν είναι άγιος ο κεκοιμημένος, τότε υπάρχει προσθήκη δόξης και αμοιβής. Αν βρίσκεται στην μέση τάξη ψυχών, βοηθούν τα μνημόσυνα, ιδίως τις πρώτες ημέρες μετά από τον θάνατο, να απαλλαγεί ο άνθρωπος από τα τελώνια που τον ταλαιπωρούν και να φθάσει γρηγορότερα κοντά στο Θεό και κοντά στους αγίους. Αν δε είναι αμαρτωλός, τότε βοηθούν τα μνημόσυνα ώστε να δοθεί στην ψυχή κατά την ώρα εκείνη κάποια άνεση και κάποιος δροσισμός.

Είναι βέβαια γνωστό ότι υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες συνέβη μεταβολή της καταστάσεως στην άλλη ζωή. Έχουμε στην Παράδοσή μας περιπτώ­σεις που μεγάλοι άγιοι προσευχήθηκαν για μεγάλους αμαρτωλούς, ακόμη και για μη χριστιανούς, και άλλαξε η κατάστασή τους, σώθηκαν, και από την κόλαση πή­γαν στον παράδεισο. Και μνημονεύει η εκκλησιαστική μας ιστορία μερικά παραδείγματα. Όπως την περίπτω­ση τού βασιλέως Τραϊανού, τού ρωμαίου ειδωλολάτρου αυτοκράτορα και διώκτη των χριστιανών, για τον οποίο προσευχήθηκε ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος. Και ο Θεός βέβαια εισήκουσε την προσευχή του, γιατί πάντα ακούει τις προσευχές των αγίων, όταν κάνουν κάποιο επίμονο αίτημα, αλλά αφού όντως γλίτωσε τον Τραϊανό από την κόλαση και τον έφερε στον παράδεισο, έκανε παρατή­ρηση ο Θεός στον Άγιο Γρηγόριο άλλη φορά να μην ευχηθεί υπέρ άσεβών. Υπάρχει επίσης το παράδειγμα με την Αγία Θέκλα. Η Αγία Θέκλα, μια μεγάλη γυναικεία μορφή μάρτυρος των αποστολικών ακόμη χρόνων, όταν εδιώκετο, την φρόντισε μία ειδωλολάτρισσα χήρα γυναί­κα. Αυτή δε η χήρα είχε μία κόρη, η οποία παρασύρθη­κε σε πορνείες, μοιχείες και άσωτο βίο. Κάποια στιγμή όμως πέθανε αυτή η κόρη και πήγε ασφαλώς στην κό­λαση. Εμφανίστηκε λοιπόν η κόρη στην μητέρα της και είπε· μητέρα, να παρακαλέσεις την Θέκλα, την οποίαν, όταν ζούσε εκεί, την είχες φροντίσει, να ζητήσει από τον Θεό να με γλιτώσει, γιατί αυτή έχει παρρησία στον Θεό. Έτσι και έγινε. Είναι η περίπτωση της Φαλκονίλας. Και υπάρχει επίσης το γνωστό παράδειγμα τού εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου, για την -ψυχή τού οποίου φρόντισε η αυτοκράτειρα Αγία Θεοδώρα. Υποσχέθηκε η Αγία Θεοδώρα στους πατριάρχες και τους κληρικούς να αναστηλώσει τις εικόνες, αλλά τους ζήτησε μία χάρη· να προσευχηθούν όλοι, αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, για να σωθεί η ψυχή τού εικονομάχου Θεοφίλου. Και προσευχήθηκε όντως όλος ο κλήρος και όλος ο λαός υπέρ της ψυχής τού Θεοφίλου, και κατά την παράδοση σώθηκε η ψυχή τού αυτοκράτορα.

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Το φαινόμενο ''New Monasticism''.

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 

 New Monastics Rory McEntee, Netanel Miles-Yepez, and Adam Bucko with Father Thomas Keating at St. Benedict's monastery, Snowmass, CO, 2014

 

Οι καλούμενες ''Νέες Μοναστικές Κοινότητες'' δραστηριοποιούνται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες (με ιδιαίτερη δραστηριότητα στη Βόρεια Καρολίνα και Βιρτζίνια), τη Μεγάλη Βρεττανία (με ιδιαίτερη δραστηριότητα στο Δυτικό Λονδίνο) και την Ιρλανδία. Ο νέος αυτός ''μοναστικός'' δρόμος όπως αυτοαποκαλείται, αποτελεί μια ατραπό απωλείας της ανθρωπάρεσκης παρερμηνείας της αγάπης και ειρήνης.
 

Ο καλούμενος ''νέος μοναχισμός'' δεν περιορίζεται σε ένα ''θρησκευτικό δόγμα'' ή ''εκκλησία'' όπως δελεαστικά προβάλλεται, αλλά περιλαμβάνει διάφορες ''ευαγγελικές χριστιανικές κοινότητες''. Προβάλλεται ως δυνατότητα ''ποικίλων εκφράσεων στοχαστικής ζωής''. Αποτελεί ένα κακόδοξο μοναστικό έκτρωμα.

Είναι και τούτο ένα ακόμα παιχνίδισμα της ανθρωπάρεσκης αγάπης, μιας αγάπης που φανερώνει το έλλειμμα της προς τον Θεόν αγάπης. «Πως ουν ουκ άτοπον τον ούτως αγαπήσαντα μη και ημάς, όσον έχομεν δυνάμεως αγαπάν;», ερωτά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η προβολή της ανθρωπάρεσκης αγάπης, αποτελεί αχαριστία προς ''τον αγαπήσαντα ημάς''.
 

Το νέο αυτό μοναστικό μόρφωμα – έκτρωμα έχει ιδρυθεί από τη Beverly Lanzetta, μια φεμινίστρια που ασκεί το λεγόμενο ''θεολογικό στοχασμό''. Το στρεβλό αυτό ''μοναχικό'' έκτρωμα, έλκει την καταγωγή του σε παρόμοια ''μοναστικά'' εκτρώματα όπως αρχικά είχαν αναπτυχθεί από τους Rory McEntee και Adam Buco. Παρενθετικά να αναφέρομε ότι ο Rory McEntee είναι βασικό στέλεχος του καλουμένου ''διαπνευματικού'' κινήματος (interspiritual), στο οποίο συμμετέχει και ο Δαλάϊ Λάμα, τον οποίο και καλεί κακοδόξως ‘’αυτού αγιότητα’’. Ο δε Adam Buco στις εκδηλώσεις του κάνει αναφορά στην ενατένιση στην Νέα Εποχή, στη sangha yoga, στο μεταθρησκευτικό κόσμο και άλλες νεοεποχίτικες στρεβλώσεις. Στην ''έκκλησή'' της λοιπόν η Beverly Lanzetta, που επιγράφεται ''μια θεία έκκληση για την ψυχή της ανθρωπότητας'' προβάλλει την κακόδοξη αυτή μοναξιά. Προβάλλονται ως ''νέες μοναστικές κοινότητες'' που διευρύνουν δήθεν την ''παραδοσιακή μοναστική σοφία''. ''Θεία έκκληση'' την καλούν βλασφήμως, ''για την ψυχή της ανθρωπότητας''. ''Νέα πορεία αγιότητας'' κακοδόξως καλείται, ξεγελώντας ανυποψίαστους ανθρώπους που αποζητούν την ψευδαίσθηση της τριφηλής μοναξιάς, που καλιεργείται μέσα στη συνάφεια του κόσμου τούτου.

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Πρώην μουσουλμάνος συγγραφέας βάζει στην θέση της μουσουλμάνα που ψευδόταν.

Η Γουάφα Σάλταν καλεί τους μουσουλμάνους να ξυπνήσουν.

Ρητορική μίσους από μουσουλμάνο κληρικό που καταδικάζει την φιλία στους απίστους.