Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013
Ήταν οι θεοί καλοί;
59. "Οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί των προγόνων μας ήταν ανώτεροι, γεμάτοι χάρη και ευγένεια, σε αντίθεση με το μοχθηρό , σκοτεινό Γιαχωβά".
Απάντηση: Οι ίδιοι οι αρχαίοι έλεγαν για τους θεούς τους «τὸ θεῖον πὰν ἐστὶ φθονερὸν καὶ ταραχῶδες» (Ηρόδοτος, 1, 32). Η Πηνελόπη στο ψ 210 της Οδύσσειας λέει «Οι θεοί τις δυστυχίες μάς έστειλαν». Ο Τρωικός πόλεμος προκλήθηκε από το Δία, επειδή αυτός βαριόταν και ήθελε να περάσει την ώρα του ευχάριστα. Χαρακτηριστικά ομιλεί ο Ευριπίδης που είναι Αρχαίος Έλληνας και γι' αυτό δε μπορούν να τον κατηγορήσουν οι Αρχαιολάτρες Παγανιστές για ανθελληνισμό, αναφερόμενος στις πράξεις του αρχαιοελληνικού πάνθεου: «αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις, τότε δεν είναι θεοί». Ποιες είναι οι πράξεις που έχει κατά νου ο Ευριπίδης; Είναι οι κάτωθι, παρμένες από το έργο Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη. Είναι πράξεις που, αν τις έκαναν άνθρωποι, θα τους χαρακτηρίζαμε κατακάθια της κοινωνίας, οποιασδήποτε κοινωνίας, ακόμη και αρχαίας:
Ζεύς: 1. Θανάτωσε την Κάμπη. 2. Μοιχός, πλαγιάζει εκτός από την Ήρα με τις: Θέμιδα, Διώνη, Ευρυνόμη, Στύγα, Μνημοσύνη, Μήτι, Λητώ, Ελάρη, Νιόβη, Ιώ, Δανάη μεταμορφωμένος σε χρυσαφένια οροφή, Αλκμήνη παίρνοντας τη μορφή του ανδρός της Αμφιτρύωνος, την Ευρώπη με μορφή ταύρου, Σεμέλη, Αντιόπη, Καλλιρόη, 7 θυγατέρες του Άτλαντα, Λήδα μεταμορφωμένος σε κύκνο, Αίγινα. 3. Κυνήγησε να βιάσει την Αστερία, που πνίγεται στη θάλασσα. 4. Βασάνισε τον Ιξίονα που θέλησε να πλαγιάσει με την Ήρα. 5. Κρέμασε ανάποδα τη γυναίκα του Ήρα. 6. Εκσφεντόνισε το παιδί του, Ήφαιστο, σακατεύοντάς τον. 7. Κατάπιε το έμβρυο, το παιδί του, της Μήτιδας. 8. Διέταξε να καρφωθεί ζωντανός ο ευεργέτης των ανθρώπων, Προμηθέας, και να τού τρώει το συκώτι ένας αετός. 9. Θανατώνει τους ανθρώπους, χωρίς αιτία, με κατακλυσμό. 10.Κατακεραύνωσε ολόκληρη πόλη, που έκτισε ο Σαλμωνεύς. 11. Σκότωσε τους Κούρητες που τον ανέθρεψαν ως βρέφος. 12. Κατακεραύνωσε τον Καπανέα. 13. Κατακεραύνωσε τη Σεμέλη. 14. Βιάζει την παρθένα ιέρεια της Άρτεμης, Καλλιστώ. 15. Βιάζει την Ηλέκτρα. 16. Κατακεραυνώνει τον Ασκληπιό που βοηθούσε τους ανθρώπους. 17. Κατακεραύνωσε τον Ίδα. 18. Παιδεραστής του Γανυμήδη. 19. Δεχόταν από τον Βούσιρι ανθρωποθυσίες.
Μια γενοκτονία εναντίον ολόκληρης πόλης / Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας/ Παιδεραστία / Δύο βιασμοί, μια απόπειρα βιασμού / Εφτά φόνοι (ενός αγέννητου) / κακοποίηση συζύγου/ κακοποίηση τέκνου/ Κατά συρροήν εξαπάτηση συζύγου /Πρόκληση σωματικής βλάβης.
Ήρα: 1. Σκότωσε την Σίδη, γυναίκα του Ωρίωνα. 2. Ρίχνει τρέλλα στον Αθαμά και σκοτώνει τα παιδιά του. 3. Ρίχνει τρέλλα στον Ηρακλή. 4. Ρίχνει τρέλλα στους Ινώ και Αθάμαντα. 5. Ρίχνει μανία στο Διόνυσο. 6. Έστειλε άνευ αιτίας τη Σφίγγα που έτρωγε τους Θηβαίους.
Τουλάχιστον δύο φόνοι άμεσοι, πρόκληση ψυχικής βλάβης, ηθική αυτουργία για τις δεκάδες ανθρωποφαγίες της Σφίγγας.
Απόλλων: Πάμε τώρα στον θεό του Φωτός. Πώς λέμε «Μαύρο Φως»;
1. Σκότωσε τον ομοφυλόφιλο εραστή του, Υάκινθο. 2. Σκότωσε τον δράκο των Δελφών. 3. Σκότωσε τον Τιτυό, γιό του Δία και Ελάρης. 4. Σκότωσε το Μαρσύα, γδέρνοντάς τον ζωντανό. 5. Έστειλε λοιμική στο Λαομέδοντα. 6. Σκότωσε τους γιους της Νιόβης. 7. Σκότωσε την Κορωνίδα. 8. Σκοτώνει τους Κύκλωπες.
Μόνο 6 φόνοι για το θεό του φωτός. Και φυσικά, συμβολική παιδεραστία. Μήπως να τον κάνατε «θεό των εκδορέων»; Έχει ταλέντο, ο θεός.
Ερμής: 1. Σκότωσε τον Ιππόλυτο. 2. Σκότωσε τον Άργο. 3. Βίασε την Απημοσύνη. 4. Κλέβει τις αγελάδες του αδερφού του Απόλλωνα.
Κλέφτης, δυο φορές φονιάς, βιαστής.
Αφροδίτη: 1. Τιμωρεί τις Λήμνιες να βρωμάνε. 2. Έκανε τη Σμύρνα να ερωτευτεί τον πατέρα της.
Συμβολικά βρωμύλες οι Λήμνιες.
Ποσειδώνας: 1. Μοιχός, πλάγιασε με την Ιφιμέδεια, την Αμυμώνη. 2. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Πέλοπα. 3. Τύφλωσε το Φινέα. 4. Έστειλε θαλασσινό τέρας που έτρωγε ανθρώπους. 5. Σκότωσε τον Ερεχθέα.
Κερατάς, παιδέρας, φονιάς, βασανιστής.
Άρτεμις: 1. Σκότωσε των Ωρίωνα. 2. Σκότωσε τον Γρατίωνα. 3. Σκότωσε τον Ώτο και τον Εφιάλτη. 4. Σκότωσε τις κόρες της Νιόβης 5. Σκότωσε τον Άδωνι με κάπρο.
Έξι φόνοι τουλάχιστον.
Αθηνά: 1. Έγδαρε ζωντανό τον Πάλλαντα. 2. Τύφλωσε τον Τειρεσία.
Μήπως ήταν εκδορείς οι Ολύμπιοι;
Ηρακλής: Το αστέρι της οικογενείας. Ο Ηρακλής, που διάλεξε το δρόμο της Αρετής (για να τη βιάσει καθ' οδόν)
1. Σκότωσε τον Αλκυονέα. 2. Σκότωσε τον Πορφυρίωνα. 3. Κάρφωσε με βέλος στο μάτι τον Εφιάλτη. 4. Σκότωσε τα παιδιά του Νηλέα. 5. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Ύλα. 6. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Άβδηρου, γιου του Ερμή. 7. Σκότωσε το Λίνο. 8. Έκοψε των απεσταλμένων του Εργίνου τα αυτιά και τις μύτες. 9. Σκότωσε τον Εργίνο. 10. Έριξε τα παιδιά του στη φωτιά. 11. Έριξε στη φωτιά τα παιδιά του Ιφικλή. 12. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 13. Σκότωσε τους γιους του Μίνωα. 14. Σκοτώνει την Ιππολύτη. 15. Σκότωσε τον Σαρπηδώνα, γιο του Ποσειδώνα. 16. Σκότωσε τους Πολύγονο και Τηλέγονο. 17. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 18. Σκότωσε τον Ιαλεβίωνα και τον Δέρκυνο, γιους του Ποσειδώνα. 19. Σκότωσε τον Έρυκο. 20. Σκότωσε τον Ανταίο. 21. Σκότωσε το Βούσιρι. 22. Σκότωσε τον Αμφιδάμαντα. 23. Σκότωσε τον Ημαθίωνα. 24. Σκότωσε τον Ίφιτο. 25. Λήστεψε τον τρίποδα των Δελφών. 26. Σκότωσε τον Συλέα. 27. Σκότωσε την Ξενοδίκη. 28. Σκότωσε τον Λαομέδοντα και τα παιδιά του. 29. Σκότωσε τον Ευρύπυλο, γιο του Ποσειδώνα. 30. Σκότωσε τους Μολιονίδες που ήθελαν να πάρουν μέρος σε θυσίες.31. Σκότωσε τον Αυγεία και τα παιδιά του. 32. Σκότωσε τον Νηλέα. 33. Σκότωσε τον Ιπποκόωντα. 34. Μοιχός, πλάγιασε με την Αυγή, Αστυόχη, τις 50 θυγατέρες του Θέσπιου. 35. Σκότωσε τον Εύνομο, την ώρα που του έχυνε νερό στα χέρια του. 36. Σκότωσε τον Κόρωνο. 37. Σκότωσε τον Λαογόρα μαζί και τα παιδιά του. 38. Σκότωσε τον Κύκνο, γιο του Άρη. 39. Σκότωσε τον Αμύντορα. 40. Σκότωσε τον Εύρυτο και τα παιδιά του.
Έξι φόνοι τουλάχιστον.
Αθηνά: 1. Έγδαρε ζωντανό τον Πάλλαντα. 2. Τύφλωσε τον Τειρεσία.
Μήπως ήταν εκδορείς οι Ολύμπιοι;
Ηρακλής: Το αστέρι της οικογενείας. Ο Ηρακλής, που διάλεξε το δρόμο της Αρετής (για να τη βιάσει καθ' οδόν)
1. Σκότωσε τον Αλκυονέα. 2. Σκότωσε τον Πορφυρίωνα. 3. Κάρφωσε με βέλος στο μάτι τον Εφιάλτη. 4. Σκότωσε τα παιδιά του Νηλέα. 5. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Ύλα. 6. Ομοφυλόφιλος, εραστής του Άβδηρου, γιου του Ερμή. 7. Σκότωσε το Λίνο. 8. Έκοψε των απεσταλμένων του Εργίνου τα αυτιά και τις μύτες. 9. Σκότωσε τον Εργίνο. 10. Έριξε τα παιδιά του στη φωτιά. 11. Έριξε στη φωτιά τα παιδιά του Ιφικλή. 12. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 13. Σκότωσε τους γιους του Μίνωα. 14. Σκοτώνει την Ιππολύτη. 15. Σκότωσε τον Σαρπηδώνα, γιο του Ποσειδώνα. 16. Σκότωσε τους Πολύγονο και Τηλέγονο. 17. Σκότωσε τον Ευρυτίωνα. 18. Σκότωσε τον Ιαλεβίωνα και τον Δέρκυνο, γιους του Ποσειδώνα. 19. Σκότωσε τον Έρυκο. 20. Σκότωσε τον Ανταίο. 21. Σκότωσε το Βούσιρι. 22. Σκότωσε τον Αμφιδάμαντα. 23. Σκότωσε τον Ημαθίωνα. 24. Σκότωσε τον Ίφιτο. 25. Λήστεψε τον τρίποδα των Δελφών. 26. Σκότωσε τον Συλέα. 27. Σκότωσε την Ξενοδίκη. 28. Σκότωσε τον Λαομέδοντα και τα παιδιά του. 29. Σκότωσε τον Ευρύπυλο, γιο του Ποσειδώνα. 30. Σκότωσε τους Μολιονίδες που ήθελαν να πάρουν μέρος σε θυσίες.31. Σκότωσε τον Αυγεία και τα παιδιά του. 32. Σκότωσε τον Νηλέα. 33. Σκότωσε τον Ιπποκόωντα. 34. Μοιχός, πλάγιασε με την Αυγή, Αστυόχη, τις 50 θυγατέρες του Θέσπιου. 35. Σκότωσε τον Εύνομο, την ώρα που του έχυνε νερό στα χέρια του. 36. Σκότωσε τον Κόρωνο. 37. Σκότωσε τον Λαογόρα μαζί και τα παιδιά του. 38. Σκότωσε τον Κύκνο, γιο του Άρη. 39. Σκότωσε τον Αμύντορα. 40. Σκότωσε τον Εύρυτο και τα παιδιά του.
41. Εκσφεντόνισε το Λίχα.
Σαράντα ένας (!!) φόνοι (συμβολικοί, βεβαίως..), μια ληστεία, παιδεραστία, βασανισμοί.
Διόνυσος: 1. Σκότωσε τον Εύρυτο με θυρσό. 2. Ρίχνει μανία στο Λυκούργο. 3. Ανάγκασε τις Θηβαίες να αφήσουν τα σπίτια τους. 4. Έκανε τις Αργείες τρώνε τις σάρκες των βρεφών τους.
Φόνος, πρόκληση ψυχικής βλάβης, ηθική αυτουργία στη δολοφονία εκατοντάδων μικρών παιδιών.
Κρόνος: Είναι παράδειγμα αυτού που λέμε «κάνε παιδιά να δεις καλό».
1. Κόβει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του. 2. Φυλακίζει τα αδέρφια του στον Άδη 3. Αιμομίκτης, παντρεύεται την αδερφή του, Ρέα. 4. Καταπίνει τα παιδιά του.
Πρόκληση σωματικής βλάβης, αιμομιξία, παιδοκτονία.
Σαράντα ένας (!!) φόνοι (συμβολικοί, βεβαίως..), μια ληστεία, παιδεραστία, βασανισμοί.
Διόνυσος: 1. Σκότωσε τον Εύρυτο με θυρσό. 2. Ρίχνει μανία στο Λυκούργο. 3. Ανάγκασε τις Θηβαίες να αφήσουν τα σπίτια τους. 4. Έκανε τις Αργείες τρώνε τις σάρκες των βρεφών τους.
Φόνος, πρόκληση ψυχικής βλάβης, ηθική αυτουργία στη δολοφονία εκατοντάδων μικρών παιδιών.
Κρόνος: Είναι παράδειγμα αυτού που λέμε «κάνε παιδιά να δεις καλό».
1. Κόβει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του. 2. Φυλακίζει τα αδέρφια του στον Άδη 3. Αιμομίκτης, παντρεύεται την αδερφή του, Ρέα. 4. Καταπίνει τα παιδιά του.
Πρόκληση σωματικής βλάβης, αιμομιξία, παιδοκτονία.
Ήφαιστος: 1. Σκότωσε τον Μίμαντα με πυρωμένο σίδερο. 2. Επιχείρησε να βιάσει την Αθηνά.
Ουρανός: 1. Έδεσε και πέταξε τα παιδιά του στα Τάρταρα.
Γαία: 1. πείθει τα παιδιά της να επιτεθούν στον πατέρα τους.
Είναι κυριολεκτικά τυχεροί οι Νεοπαγανιστές, διότι οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι αφαίρεσαν εκατοντάδες άλλες αισχρές πράξεις των θεών, για να ωραιοποιήσουν τους μύθους. Αλλά κι αυτά αρκούν. Πράγματι, καταντά αστεία αυτή η αναφορά εκ μέρους των Νεο-Δωδεκαθεϊστών σε αποτρόπαιες πράξεις που περιγράφονται της Π.Δ. με σκοπό να αποδειχθεί «ανίερο βιβλίο». Οι Χριστιανοί είναι ολοφάνερο ότι πιστεύουν στην αλήθεια των περιγραφόμενων γεγονότων, αλλά δεν πιστεύουν τα ίδια τα γεγονότα ως εντολές για τους ίδιους και τη ζωή τους. Πιστεύουν στο Θεό της Π.Δ. και στις ηθικές εντολές του, κι όχι στο τί κάνει ο Α ή ο Β, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Έτσι κι αλλιώς, οι κατήγοροι αυτοί αντιφάσκουν: από τη μία κατηγορούν την Π.Δ. ως «εθνικιστική», δηλαδή ότι δήθεν ωραιοποιεί τις πράξεις των Εβραίων, κι από την άλλη διαμαρτύρονται για την εκ μέρους της Π.Δ. ειλικρινή παράθεση όλων των πράξεων και γεγονότων, καλών και άδικων, που διαπράττουν οι Εβραίοι. Δε γίνεται να υποστηρίζεις και τα δυό! Αν ήταν εθνικιστικό βιβλίο, θα αποκρύβονταν οι κακές πράξεις των Εβραίων και δεν θα υπήρχαν αντιεβραϊκά κατηγορητήρια. Από πού κι ώς πού ένα «ιερό βιβλίο» πρέπει να αποσιωπά γεγονότα ανθρώπων (δηλαδή ατελών όντων) ώστε να είναι «ιερό»; Η μισή αλήθεια, λοιπόν, συνιστά «ιερότητα»; Μάλλον ψευτιά συνιστά. Αντί να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ ενός Τέλειου Θεού και φονιάδων, κλεφτών, μοίχων «θεών», θα πρεπε να εξηγήσουν οι λάτρεις των «θεών», γιατί υπάρχουν τόσες αρχαίες αναφορές για ανθρωποθυσίες προς τιμή των Ελλήνων Θεών στην αρχαία Ελλάδα;
Στην αρχαία Ελλάδα από ότι καταλαβαίνουμε από την αρχαία ιστορία και από την μυθολογία, γίνονταν ανθρωποθυσία κάθε φορά πριν από κάθε εκστρατεία. Στο φρούριο της Ιθώμης θυσιάστηκαν από τον Αριστομένη του Μεσσηνίου εις τον Δία 300 άνδρες, στην Πέλλα της Θεσσαλίας θυσίαζαν ανθρώπους στον Κένταυρο Χείρωνα και στον Πηλέα. Κατά τον Παυσανία ο Λυκαίος Ζεύς εν Αρκαδία δέχονταν ανθρώπινα θύματα και στην εποχή του. Στα χρόνια του Κικέρωνα όπως αυτός βεβαιώνει, οι Παγανιστές πιστοί απέθεταν τάματα μπροστά σε εντόσθια αγοριών σφαγμένων προς τιμή των θεών. Επί Ιούλιου Καίσαρα οι Εθνικοί ιερείς του Άρεως θυσίαζαν 2 άνδρες κάθε έτος στο πεδίο του Άρεως. Κατά την εορτή των εφεστίων (lares) παγανιστικών θεοτήτων οι Ρωμαίοι Εθνικοί θυσίαζαν παιδιά και αργότερα ανδρείκελα. Ο Ερεχθώς θυσίασε τις κόρες του στους υποχθόνιους θεούς για να δώσει νίκη στους Αθηναίους. Ο Θεμιστοκλής θυσίασε 3 Πέρσες αιχμαλώτους. Ο Σουΐδας αναφέρει ότι την λέξη «κάθαρμα» την είχαν στην Αθήνα για τους εγκληματίες που τους έστεφαν σαν βόδια και πρόβατα και που στεφανωμένους τους οδηγούσαν σε βράχια όπου τους κατακρήμνιζαν σε τόπο θυσίας. Στην Σπάρτη τελούνταν ανθρωποθυσίες προς την Ταυροπόλο Αρτέμιδα μέχρι που τις κατάργησε ο Λυκούργος. Στην Τένεδο και στην Χίο, κατακρήμνιζαν ανθρώπους προς τιμή του Διονύσου. Οι Φωκαείς έριχναν ανθρώπους εις την φωτιά της Ταυροπόλου Αρτέμιδας. Οι Λέσβιοι θυσίαζαν ανθρώπους στον Διόνυσο και οι Κρήτες στον Δία. Στην Κρήτη, κοντά στην κωμόπολη Αχαρνές, στη θέση Ανεμοσπηλιά βρέθηκε μινωικός ναός που μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός γνωστός. Καταστράφηκε το 1700 π.Χ από σεισμό ενώ οι αρχαιολόγοι από τις ανασκαφές διαπίστωσαν οτι ήταν λατρευτικός βωμός όπου γινότουσαν ανθρωποθυσίες. Στην Άλο της Μαγνησίας (Θεσσαλία) γινόντουσαν ανθρωποθυσίες στο ιερό της Άλου, τα ναό του Λαφυστίου Διός. Ο Απόλλωνας της Λευκάδας χαιρόταν με τις ανθρωποθυσίες που τελούνταν με ρίψη στα βράχια. Προς τιμήν του Αγρωνίου Διονυσίου τελούνταν θυσίες στον Ορχομενό της Βοιωτίας. Από τους αρχαίους τελούνταν θυσίες και κατά τις κηδείες και σκοπό είχαν την εξιλέωση της παροργισμένης σκιάς του εν πολέμω πεθαμένου και την ικανοποίηση και εκδίκηση των επιζώντων οικείων αυτού. Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρωποθυσίας μας δίνει ο Όμηρος για την κηδεία του Πάτροκλου εις την οποία θυσιάστηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Εις την μυθολογία πάλι έχουμε πάλι την ίδια μεθοδολογία για τον εξευγενισμό των θεών. Ο Τερεσίας έδωσε εντολή εις τον Κρέοντα να θυσιάσει τον υιό του Μενοικέα. Τέλος, κατά την «ημέρα του Αίματος» οι πιστοί της θεάς Κυβέλης, που με τη μουσική και το χορό περιέρχονταν σε κατάσταση θρησκευτικής μανίας, ξέσκιζαν τις σάρκες τους με μαχαίρια και τέλος αυτοευνουχίζονταν μ' ένα πυρόλιθο.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία είναι από την 30 τόμων «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» του Π. Δρανδράκη. Επίσης η 12 τόμων «Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια» του Ελευθερουδάκη γράφει τα εξής: «(...). Εν τη ιστορία των μετέπειτα χρόνων απαντώνται ενιαχού εν τη λατρεία ωρισμένων θεοτήτων ανθρωποθυσίαι, ως εν τη λατρεία του Λυκαίου Διός, της Αρτέμιδος Ορθίας και Ταυροπόλου, του Απόλλωνος εν Λευκάδι, εκ δε πολλών ιεροτελεστιών των μεταγενεστέρων χρόνων μετ' ασφαλείας εικάζεται ότι το πάλαι συνεδέοντο μετ' ανθρωποθυσιών. Ανθρωποθυσίαι ετελούντο επίσης (..) και υπό των Ρωμαίων. Ο Οκταβιανός διέταξε να θυσιάσωσιν επί του Βωμού του Καίσαρος 300 ανθρώπους, ο δε Πομπήϊος να ρίψωσιν εις την θάλασσαν ανθρώπους εις θυσίαν τω Ποσειδώνι. Κατά τον Πορφύριον, αι θυσίαι ανθρώπων έπαυσαν μόνον επί αυτοκράτορος Αδριανού (αλλ' εν τούτοις γνωρίζομεν ότι ακόμη επί των ημερών αυτού τούτου του συγγραφέως, τω 280, ετελέσθησαν τοιαύται θυσίαι)˙ κατά δε τον Λακτάντιον, εν τοις χρόνοις του αυτοκράτορος τούτου εθυσιάζετο κατ' έτος άνθρωπος τω Λατίω Διΐ».
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής: «(...). Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού. Αλλά και εις την Σπάρτην θα απαντήσωμεν το έθιμον της ανθρωποθυσίας (ένθα κατήργησεν αυτό ο Λυκούργος) και εις την Λέσβον, την Κρήτην, την Τένεδον, και την Χίον και εις όλας εν γένει τας νήσου της Μεσογείου, εις τας οποίας διεδόθη δια των Φοινίκων. Ανθρωποθυσίας ωσαύτως θα εύρωμεν και εις την Φώκαιαν και την Μασσαλίαν και τας Αθήνας, εις τας οποίας το έθιμον παρέμεινε κατά τους ιστορικούς χρόνους υπο την κεκαλυμμένην μορφήν της εμφανίσεως ως εξιλαστηρίων θυμάτων των εις θάνατον καταδικαζομένων κακούργων. Εις την Ρώμην καθ' όλους τους αιώνας διετηρήθη το έθιμον της ανθρωποθυσίας, οι δε πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν ομοφώνως ότι το ανθρώπινον αίμα αξηκολούθη να ρέει εις την Ρώμην προ του ειδώλου του Διός ακόμη και κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα. (...)».
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει «(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.). Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο (...)».
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει: «(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ώς τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Επίσης ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνονταν και στο ιερό των μεγάλων θεοτήτων (Δήμητρας και Κόρης) στην περιοχή της Ανδανίας Μεσσηνίας. Στο Λαφύστιο όρος κοντά στο βοιωτικό Ορχομενό, όπου συνεχιζόταν ώς τα χρόνια των Περσικών πολέμων. Στη Θεσσαλία αναφέρονται ανθρωποθυσίες προς τιμήν του Διόνυσου. Προς τιμή του Διόνυσου γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Τένεδο και στη Χίο και στην Φώκαια προς τιμήν της Ταυροπόλου Άρτεμης. (...). Περιπτώσει ανθρωποθυσιών αναφέρονται και στους Ρωμαίους. Έτσι, στη γιορτή των εφεστίων θυσίαζαν παιδιά και αργότερα τα αντικατέστησαν με ανδρείκελα. Οι Εστιάδες γκρέμιζαν ανθρώπους από τον Τίβερη ποταμό. Ο αυτοκράτορας Κόμμοδος θυσίασε με τα ίδια του τα χέρια άνθρωπο στον Μίθρα. (..). Ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος θυσίαζε παιδιά κατά το πρότυπο των συριακών ανθρωποθυσιών». Επειδή οι αρχαιολάτρες/Νεοπαγανιστές αμφισβητούν τα άνωθι στοιχεία, παραθέτουμε μερικές μόνο αρχαίες περιγραφές ανθρωποθυσίας. Όπως έχουμε δει, ανθρωποθυσίες στον ελλαδικό χώρο γίνονταν τουλάχιστον ώς τα αρχαϊκά χρόνια, αφού ο Λυκούργος είναι αυτός που τις αντικατέστησε με μαστίγωμα (συχνά έως θανάτου). Υπάρχουν άνω των εκατό αυτούσιες αναφορές σε ανθρωποθυσίες σε αρχαιοελληνικά κείμενα (δες Human sacrifice in ancient Greece, του D. Hughes, 1991).
Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, 13 «Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (...) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης. Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα».
Παυσανία, Αρκαδικά, 38, 7 «Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμμιά διάθεση να ερευνήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή».
Παυσανία, Βοιωτικά, 8, 2 «Υπάρχει και ναός του Αιγοβόλου Διόνυσου˙ (...)Αμέσως μετά το φόνο έπεσε σ' αυτούς επιδημία. Για να θεραπευτούν έφτασε σ' αυτούς χρησμός από τους Δελφούς να θυσιάζουν στο Διόνυσο παιδί στην ακμή της ηλικίας του(...)» («καί σφισιν ἀφίκετο ἴαμα ἐκ Δελφῶν τῷ Διονύσῳ θύειν παῖδα ὡραῖον»).
Παυσανία, Μεσσηνιακά 19, 3 «Προσέφερε στον Ιθωμάτα Δία τη θυσία που ονομάζουν εκατομφόνα. Αυτή είναι αρχαιότερη˙ την προσέφεραν εκείνοι οι Μεσσήνιοι που σκότωσαν εκατό εχθρούς. Λένε ότι και αργότερα προσέφερε τρίτη θυσία στη διάρκεια των επιδρομών».
Παυσανία, Μεσσηνιακά, 9, 4 Ο χρησμός του Απόλλωνα στον Αριστομένη και τους Μεσσήνιους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, τον 8ο αι. π.Χ. ενώ πολεμούσαν τους Λακεδαιμόνιους ήταν ο εξής:
«κόρην ἄχραντον νερτέροισι δαίμοσι, κλήρῳ λαχοῦσαν Αἰποτιδῶν ἀφ' αἵματος, θυηπολεῖτε νυκτέροισιν ἐν σφαγαῖς. ἢν δὲ σφαλῆτε, καὶ παρ' ἀλλοίου τότε θύειν, δίδοντος ἐς σφαγὴν ἑκουσίως.»
Δηλαδή: «Αμόλυντη παρθένα στους θεούς τού Κάτω Κόσμου/ που κληρώθηκε από το αίμα των Αιπυτιδών/ να θυσιάσετε σε νυχτερινή τελετή./Αν κάνετε λάθος, από άλλο αίμα/ να θυσιάσετε, που όμως θεληματικά θα δοθεί για θυσία». Η θυσία έγινε.
Παυσανία, Αχαϊκά, 19, 4: «Η πόλη κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών (...) και ήρθε χρησμός κια υτούς τους δύο να θυσιάσουν στην Άρτεμη, αλλά και κάθε χρόνο να θυσιάζουν στη θεά ένα νέο και μια νέα παρθένο που θα υπερτερούσαν στην ομορφιά».
Πλουτάρχου, Φιλοποιμήν, 21 «...ενταφιάστηκε [ο Φιλοποιμήν] με μεγάλες τιμές και γύρω από τον τάφο του θανατώθηκαν με λιθοβολισμό οι Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 27,1 «Ἀφ' οὗ μέχρι τοῦ νῦν οὐκ ἐν Ἀρκαδίᾳ μόνον τοῖς Λυκαίοις, οὐδ' ἐν Καρχηδόνι τῷ Κρόνῳ, κοινῇ πάντες ἀνθρωποθυτοῦσι, ἀλλὰ κατὰ περίοδον τῆς τοῦ νομίμου χάριν μνήμης ἐμφύλιον ἀεὶ αἷμα ῥαίνουσιν πρὸς τοὺς βωμούς, καίπερ τοῖς παρ' αὐτοῖς ὁσίας ἐξειργούσης τῶν Ἱερῶν, τοῖς περιρραντηρίοις κηρύγματι, εἴ τις αἵματος ἀρθμείου μεταίτιος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 54, 2 «Ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Ρόδῳ μηνὶ Μεταγειτνιῶν, ἕκτῃ ἱσταμένου ἄνθρωπος τῷ Κρόνῳ».
Πορφύριου, Περί αποχής έμψύχων, 2, 54, 3 «Ἐν δὲ τῇ Σαλαμῖνι, πρότερον δὲ Κορωνίδι ὀνομαζομένῃ, μηνὶ κατὰ Κυπρίους Ἀφροδιςίῳ ἐθύετο ἄνθρωπος Ἀγραύλῳ τῇ Κέκροπος καὶ νύμφης Ἀγραυλίδος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 3 «ἔθυον δὲ καὶ ἐν Χίῳ τῷ Ὠμαδίῳ Διονύσῳ ἄνθρωπον διασπῶντες, καὶ ἐν Τενέδῳ, ὥς φησιν Εὔελπις ὁ Καρύστιος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 4 «Ἐπεὶ καὶ Λακεδαιμονίους φηςὶν ὁ Ἀπολλόδωρος τῷ Ἄρει θύειν ἄνθρωπον».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 1 «Φοίνικες δὲ ἐν ταῖς μεγάλαις συμφοραῖς ἢ πολέμων ἢ λοιμῶν ἢ αὐχμῶν ἔθυον τῶν φιλτάτων τινὰ ἐπιψηφίζοντες Κρόνῳ, καὶ πλήρης δὲ ἡ Φοινικικὴ ἱστορία τῶν θυςάντων, ἣν Σαγχουνιάθων μὲν τῇ Φοινίκων γλώττῃ συνέγραψεν, Φίλων δὲ ὁ Βύβλιος εἰς τὴν Ἑλλάδα γλῶσσαν δι' ὀκτὼ βιβλίων ἡρμήνευσεν».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 2 «Ἴστρος δὲ ἐν τῇ συναγωγῇ Κρητικῶν θυσιῶν φησι τοὺς Κουρῆτας τὸ παλαιὸν τῷ Κρόνῳ θύειν παῖδας».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 3 «Καταλυθῆναι δὲ τὰς ἀνθρωποθυςίας σχεδὸν τὰς παρὰ πᾶσί φησι Πάλλας ὁ ἄριστα τὰ περὶ τῶν τοῦ Μίθρα συναγαγὼν μυστηρίων ἐφ' Ἁδριανοῦ τοῦ αὐτοκράτορος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 4 «ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Λαοδικείᾳ τῇ κατὰ Συρίαν τῇ Ἀθηνᾷ κατ' ἕτος παρθένος, νῦν δὲ ἔλαφος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 7-8 «Φύλαρχος δὲ κοινῶς πάντας τοὺς Ἕλληνας πρὶν ἐπὶ πολεμίους ἐξιέναι ἀνθρωποκτονεῖν ἱστορεῖ. Καὶ παρίημι Θρᾷκας καὶ Σκύθας, καὶ ὡς Ἀθηναῖοι τὴν Ἐρεχθέως καὶ Πραξιθέας θυγατέρα ἀνεῖλον».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 9 «Ἀλλ' ἔτι γε νῦν τίς ἀγνοεῖ κατὰ τὴν μεγάλην πόλιν τῇ τοῦ Λατιαρίου Διὸς ἑορτῇ σφαζόμενον ἄνθρωπον;»
Σουητώνιου, Αύγουστος, 17: «[Ο Αύγουστος] διάλεξε τριακόσιους αιχμαλώτους από τις τάξεις των ιππέων και των συγκλητικών και τους πρόσφερε θυσία στις Ειδές Μαρτίου (επέτειο της δολοφονίας του Καίσαρα) στ βωμό του θεοποιημένου Ιουλίου Καίσαρα».
Ο Σουίδας γράφει στη λέξη «κάθαρμα»: «ὑπὲρ δὲ καθαρμοῦ πόλεως ἀνήρουν ἐστολισμένον τινά, ὂν ἐκάλουν κάθαρμα», δηλαδή, υπέρ του καθαρμού της Αθήνας σκότωναν κάποιον, τον οποίον αποκαλούσαν «κάθαρμα» και τον στόλιζαν.
Σύμφωνα με τον Annaeus Lucanus (Bell. Civ., 1, 198-199) στην Ρώμη γινόταν ανθρωποθυσίες στον Λατιάριο Δία (Juppiter Latiaris), την τέλεση των οποίων αναφέρουν πάμπολοι Χριστιανοί συγγραφείς.
Σύμφωνα με τον Κικέρωνα (Vatin, 6) γίνονται τάματα μπροστά στα εντόσθα σφαγμένων παιδιών.
Στράβωνας, 10, 2, 9 (c452): «ἦν δὲ καὶ πάτριον τοῖς Λευκαδίοις κατ' ἐνιαυτὸν ἐν τῇ θυςίᾳ τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπὸ τῆς σκοπῆς ῥιπτεῖσθαί τινα τῶν ἐν αἰτίαις ὄντων ἀποτροπῆς χἀριν, ἐξαπτομένων ἐξ αὐτοῦ παντοδαπῶν πτερῶν καὶ ὀρνέων ἀνακουφίζειν δυναμένων τῇ πτήσει τὸ ἅλμα», δηλαδή «ήταν πατρώο έθιμο στους Λευκαδίτες, κάθε χρόνο κατά τη θυσία προς τιμή του Απόλλωνα να ρίχνουν από έναν γκρεμό έναν κατάδικο για να αποτρέπουν το κακό».
Ιερεμία ΜΑ':
21 Ο Κύριος, λέει στους θεούς των εθνών:
24 «(...) Εσείς είστε μηδέν κι είναι ένα τίποτα το έργο σας˙ είναι αποκρουστικό να σας διαλέγει κάποιος για θεούς του».
Όμως, ανθρωποθυσία δεν είναι απαραίτητα μόνο η θανάτωση ανθρώπων προς τιμή των «πατρώων θεών». Αρκεί ο «πατρώος θεός» να απαιτεί το χύσιμο αρχαίου ελληνικού αίματος στο βωμό του. Για παράδειγμα, αφότου καταργήθηκαν οι ανθρωποθυσίες άτυχων Σπαρτιατών στο βωμό της «πατρώας θεάς» Αρτέμιδος, αυτή δεν σταμάτησε να απαιτεί ανθρώπινο αίμα. Έτσι, αντί για θανατώσεις Σπαρτιατών, άρχισαν μαστιγώσεις εφήβων, ώστε και σε αυτήν την περίπτωση το άγαλμα της οντότητας να ξεδιψά με ελληνικό αίμα. Λογικό, αφού οι οντότητες αυτές είναι μισάνθρωπες˙ όταν, δηλαδή, είδαν πως οι αρχαίοι Έλληνες αντιστέκονταν στις ανθρωποκτονίες, τις οποίες αυτές πρόσταζαν, απαίτησαν τουλάχιστον να εξακολουθεί να χύνεται ανθρώπινο αίμα.
Παυσανίας, Λακωνικά, 16, 11 «Στο άγαλμα λοιπόν, έχει μείνει από τον καιρό των θυσιών της Ταυρικής η ευχαρίστηση από το χυνόμενο ανθρώπινο αίμα» («οὕτω τῷ ἀγάλματι ἀπὸ τοὺς ἐν τῇ Ταυρικῇ θυσιῶν ἐμμεμένηκεν ανθρώπων αίματι ηδέσθαι»)!
Ωστόσο, επειδή η μαστίγωση ήταν πολύ άγρια, όπως δείξαμε στο κεφάλαιο περί ανορθολογισμού, και διαρκούσε ολόκληρη μέρα, συχνά τα Σπαρτιατόπουλα πέθαιναν από το μαστίγωμα, πάνω στο βωμό της θεάς που χαιρόταν με το αίμα:
Πλουτάρχου, Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων επιτηδεύματα, 40 (239cd) «οἱ παῖδες παρ' αὐτοῖς ξαινόμενοι μάστιξι δι' ὅλης τῆς ἡμέρας ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τῆς ὀρθίας Ἀρτέμιδος, μέχρι θανάτου πολλάκις διακαρτεροῦσιν (...). καλεῖται δε ἡ ἅμιλλα διαμαστίγωσις˙ γίνεται δὲ καθ' ἕκαστον ἕτος». Δηλαδή: «Τα αγόρια [των Σπαρτιατών] στην πόλη τους, μαστιγώνονται μια ολόκληρη μέρα στο βωμό της Όρθιας Αρτέμιδος μέχρι θανάτου πολλές φορές (...). Ο διαγωνισμός καλείται διαμαστίγωση και γίνεται κάθε χρόνο».
Κι ο Λουκιανός επιβεβαιώνει: Λουκιανού, Ανάχαρσις, 38 «ὁρᾷς μαστιγουμένους αὐτοὺς ἐπὶ τῷ βωμῷ καὶ αἵματι ῥεομένους (...) πολλοὶ γοῦν καὶ ἐναπέθανον τῷ ἀγῶνι». Δηλαδή: «βλέπεις να μαστιγώνονται αυτοί [οι νέοι Σπαρτιάτες] πάνω στο βωμό και να ρέει το αίμα (...) πολλοί πέθαναν στον αγώνα αυτό [της διαμαστίγωσης]».
Δηλαδή, και σ' αυτήν την περίπτωση, παρ' ότι γινόταν μαστίγωμα κι όχι φόνος, η «Άρτεμη», η οποία ξεγελούσε τους προγόνους μας και την οποία θέλουν οι Νεοπαγανιστές να ξαναλατρέψουν οι σύγχρονοι Λάκωνες, κατάφερνε και πραγματοποιούσε εμμέσως την επιθυμία της για σφαγή αθώων Σπαρτιατόπουλων.
Γίνεται φανερό το μίσος της οντότητας αυτής προς τους λάτρεις της: όχι μόνο μαστιγωνόταν απάνθρωπα ο νέος, αλλά επιπλέον το μαστίγωμα κρατούσε όλη την ημέρα, φυσικά, δεν αποτελούσε «τελετή ενηλικίωσης», αφού αν κάποιος έφηβος δεν άντεχε άλλο, παραιτείτο από τη διαδικασία, η οποία επιπλέον δεν ήταν υποχρεωτική, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες θανάτωσης.
Παυσανία, Αρκαδικά, 23, 1 «Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (...). Υπάρχει και ναός του Διόνυσου με το άγαλμά του. Γι' αυτό το θεό έχουν μια γιορτή, Σκιέρεια, κάθε δεύτερο χρόνο˙ σύμφωνα με δελφική μαντεία, στη γιορτή του Διόνυσου μαστιγώνονται γυναίκες, όπως μαστιγώνονται οι έφηβοι των Σπαρτιατών στο ιερό της Ορθίας». Ακόμη και το γυναικείο κορμί απαιτούσαν οι «πατρώοι θεοί» να σφαδάζει κάτω από το βούρδουλα. Κοροϊδεύοντας τους ηλίθιους Ειδωλολάτρες, ότι άμα δεν μαστιγωνόταν η γυναίκα, οι... Φυσικές Οντότητες θα τους τιμωρούσαν.
Στο δήμο των Αλών, βόρεια της σημερινής Λούτσας, χαρασσόταν με ξίφος ο λαιμός ενός ανθρώπου, ώστε ο βωμός της Άρτεμης να βραχεί με μερικές σταγόνες αίματος. Ίσως οι λαϊκές δεισιδαιμονίες για βρυκόλακες και δράκουλες να είναι απλώς η ανάμνηση των αιμοβόρων «θεών» της Ειδωλολατρίας.
Στα λατινικά Λουπερκάλια με κομμάτια από τις δορές των θυσιασμένων κατσικών χτυπούσαν τις γυναίκες πιστεύοντας πως το χτύπημα τις έδινε γονιμότητα ή εύκολη γέννα!
Άρα, δεν είναι ζήτημα, εάν οι ανθρωποθυσίες γίνονταν παντού ή σε συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας, τακτικά ή έκτακτα, ως άμεση ή ως έμμεση ανθρωποσφαγή. Σημασία έχει ότι στην αρχαιοελληνική θρησκεία οι θεοί απαιτούσαν να χύνεται ανθρώπινο αίμα στους βωμούς τους. Πράγματι το επιχείρημα του ΥΣΕΕ ότι τάχα (ο αντιχριστιανός Πορφύριος τονίζει ότι ήταν τακτικές οι θυσίες) δεν υπήρχαν τακτικές ανθρωποθυσίες είναι αηδιαστικά γελοίο: δηλαδή κατά τα σαΐνια του ΥΣΕΕ, ένας δολοφόνος είναι «καλός άνθρωπος», μόνο και μόνο επειδή δεν δολοφονεί σε τακτά διαστήματα αλλά «αραιά και πού» και, κατ' αντιστοιχία, σύμφωνα με το ΥΣΕΕ, μια θρησκεία στην οποία δεν γίνονταν τακτικά ανθρωποθυσίες, αλλά μόνο «αραιά και πού», είναι υπέροχη.
Ο καημένος, τίμιος Παυσανίας, ντρέπεται να πει ευθέως τι συνέβαινε στο Λύκαιο Όρος, σε αντίθεση με τους Νεοπαγανιστές, που λατρεύουν τέτοιους αιμοβόρους θεούς. Παρατηρούμε επίσης, ότι, όπως οι Φιλόσοφοι ήταν ξεχωριστή κατηγορία αρχαίων Ελλήνων, αφού σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών, αυτοί χλεύαζαν την αρχαία θρησκεία και τις παιδαριώδεις αντιλήψεις της Πατρώας Θρησκείας ότι το άγαλμα είναι θεός, με αποτέλεσμα οι Παγανιστές να τους καταδιώκουν, κατ' αντιστοιχία με αυτούς, ο Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την εντολή του μάντη, αλλά ο συνηθισμένος σε βάρβαρες λατρείες των θεών όχλος των Ειδωλολατρών, ενθουσιασμένος τρέχει και εκτελεί την ανθρωποθυσία. Ο ίδιος ειδωλολατρικός όχλος θα τον εξορίσει αργότερα. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι καλοί, ανώτεροι Αρχαίοι Έλληνες καταδίκαζαν με λόγια ή σιωπηρά την αρχαία θρησκεία και τις τελετές της.
«Το μέρος εκείνο της κορυφής όπου βρίσκεται ο βωμός του Διός ονομάζεται και σήμερα από τους χωρικούς "κόκαλα", ανάλογους δε λαϊκούς θρύλους για καμένα και ημιαπολιθωμένα τεμάχια οστών καθώς και για φρικτές θανατώσεις ανθρώπων από τους Αρχαίους στην κορυφή του Λυκαίου έχουν καταχωρήσει στα βιβλία τους οι περιηγητές Gell και Ross» (Από ομιλία του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας, Λακωνίας, Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών «Λύκαιο και Λυκοσούρα, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων» στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας»).
«Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής αρχαιολογίας Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα. Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα. Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς,έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου. Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα» (Πηγή: Ancient Mysteries των Peter James and Nick Thorpe).
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. (Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία, σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003).
Αντίθετα απ' ό,τι δίχως καμμία ντροπή διαδίδουν οι εθνικιστές αρχαιολάτρες και οι Νεοπαγανιστές, οι παλαιότεροι μύθοι για ανθρωποθυσίες δεν είναι συμβολικοί ή φαντασία ή συκοφαντίες των Χριστιανών, αλλά εκφράζουν ό,τι συνέβαινε στην Μυκηναϊκή Ελλάδα. Οι αρχαιολόγοι Ventris και Chadwick (Documents in Mycenaean Greek, p. 463) βρήκαν κάποιες πινακίδες που αναφέρουν θυσίες κυρίως γυναικών σε θεούς όπως ο Δίας (DI-U-JA) και η Πότνια Αθηνά (A-TA-NA PO-TI-NI-JA). Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στην 2η χιλιετία π.Χ. Η «Πατρώα θρησκεία» πήγαινε εξ αρχής χέρι-χέρι με την ανθρωποθυσία (M. Ventris and J. Chadwick, DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK, second ed. (Cambridge, 1973), p. 463). Να τι λέει η Μυκηναϊκή Πινακίδα υπ' αριθμό 172:
[μπροστινή όψη της πινακίδας]
Στον μήνα Πλοουίστος (PLOWISTOS) η Πύλος... φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Δέσποινα [Πότνια]: ένα χρυσό ποτήρι, μια γυναίκα.
Για την Μνάσα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για την Ποσιδαιεία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Τρις-Ήρωα: ένα χρυσό ποτήρι.
Για τον κύριο του σπιτιού: ένα χρυσό ποτήρι.
[πίσω όψη της πινακίδας]
Η Πύλος φέρνει θυσίες στο ιερό του Ποσειδώνα (PO-SE-DO-O) και η πόλη οδηγεί και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Γουία (Gwoia) [και την] Κομαουέντεια (Komawenteia): ένα χρυσό ποτήρι, δύο γυναίκες.
Η Πύλος θυσιάζει στα ιερά του Πέρση (PERSE) και της Ιφιμέδειας (IPHIMEDEIA) και της Δίουιας (DIWIA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Πέρση: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για την Ιφιμέδεια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο.
Για την Δίουια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Ερμή Αρεία [κριό]: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα.
Η Πύλος θυσιάζει στο ιερό του Δία (DI-U-JA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα.
Για την Ήρα (E-RA): ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Δρίμιο, γιο του Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο.
Η Πύλος[...]
4 ποτήρια, 8 βαθιά πιάτα, 2 άνδρες, 8 γυναίκες.
Είναι ξεκάθαρο, ότι πρόκειται για ανθρώπους, που προσφέρονται ως «θύματα» κι όχι ως λ.χ. δούλοι των ιερών του ναού κάθε θεότητας. Τα «θύματα» που οδηγεί η πόλη της Πύλου για το Δία, την Ήρα κ.ά. είναι οι ανθρωποθυσίες που ζήταγαν οι ειδωλολατρικοί «θεοί».
Πρώτος ο Χ. Τσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Μυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Ελληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Μυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, Ε. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Καζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο Μ. Ανδρόνικος, ο οποίος μάλιστα «θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Μυκηναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Κύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά». Θα πουν ορισμένοι πως αυτές είναι απλές αναφορές, βγαλμένες από τη φαντασία και τις μυθολογικές αναφορές κι έτσι, δεν συνιστούν μαρτυρίες. Θα πουν ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί οστά ανθρώπινα στους τόπους αυτούς. Δεν απαντάν όμως,
- γιατί υπάρχουν τέτοιες αναφορές αδιάκοπα, από τα βάθη της προϊστορίας ώς τον 3ο μ.Χ. αιώνα;
-γιατί συγγραφείς σοβαροί, ορθολογιστές και ευλαβείς, όπως ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος να θελήσουν να αμαυρώσουν την αρχαία λατρεία καταγράφοντας ως πραγματικά τέτοια φρικτά συμβάντα;
-αν αμφέβαλλαν, δε θα ήταν λογικότερο να κατέγραφαν την αμφιβολία τους για τις ανθρωποθυσίες; Αν αμφέβαλλαν, το πιθανότερο είναι ότι θα αποσιωπούσαν τις «φήμες».
-η τελευταία ανασκαφή στο Λύκαιο έγινε το 1904 με μεθόδους ανασκαφής του 1904. Οι νεώτερες ανασκαφές έδειξαν ανθρώπινα οστά στην Κρήτη, όπως προείπαμε. Τέλος, είναι απλοϊκό να πιστέψουμε ότι οι ανθρωποθυσιαστές της κλασσικής αρχαιότητας ή του καιρού του Παυσανία πέταγαν τριγύρω από τον τόπο της θυσίας τα ανθρώπινα κόκκαλα ή τα έθαβαν κάπου κοντά σε συγκεκριμένο τόπο. Η πράξη της θυσίας ήταν μυστική, όπως λέει ο Παυσανίας, και δεν θα ήθελαν να αφήνουν ίχνη προσιτά στον υπόλοιπο κόσμο. Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Πλάτων, που λέει: «παρατηρούμε ότι έχει επιβιώσει ακόμα και στις μέρες μας η συνήθεια να γίνονται ανθρωποθυσίες σε πολλά μέρη του κόσμου» (Νόμοι 782c). Ο Πλάτων έγραψε τους Νόμους μεταξύ 350-340 π.Χ. Ο Ηράκλειτος πάλι λέει (απ. 69): «ἐφ' ἑνὸς ὰν ποτὲ γένοιτο... ἤ τινων ὀλίγων (sc. θυσίαι κεκαθαρμένων παντάπασιν ἀνθρώπων)» δλδ «από ένα ή από λίγους θα μπορούσαν να γίνουν (θυσίες ανθρώπων ολωσδιόλου καθαρών)». Είναι αστείο να ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές ότι δεν γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα επειδή δεν βρέθηκαν στις λιγοστές έρευνες του 1904 κόκκαλα, ενώ ο αντιχριστιανός Πορφύριος ισχυρίζεται το αντίθετο και μάλιστα λέει ότι ώς τον καιρό του γινόντουσαν ανθρωποθυσίες.
Όταν λοιπόν, ωραιοποιείται η αρχαία θρησκεία της πατρίδας μας με τις γνωστές γενικολογίες περί κάλλους των θεών, αυθόρμητα προκύπτει το ερώτημα, τι ανάγκη είχαν οι «θεοί» τους από ανθρωποθυσίες; Και γιατί δεν απαγόρευσαν στους ανθρώπους να τελούν τέτοιες θυσίες λατρεύοντάς τους; Και γιατί δεν τιμώρησαν όσους θυσίαζαν ανθρώπινα πλάσματα στους βωμούς τους; Μήπως γιατί δεν ηταν τόσο «ανώτεροι» και καλοί, αλλά ακριβώς το αντίθετο;
Φυσικά η άποψη ότι και στην ιουδαϊκή θρησκεία της Π.Δ. υπάρχει ανθρωποθυσία είναι ψέμμα. Ο Ισαάκ δεν θυσιάστηκε διότι ήταν δοκιμή της πίστης του Αβραάμ στο Θεό κι όχι πραγματικά θέληση του Θεού να λατρεύεται με θύματα. Ο Αβραάμ υπάκουσε, διότι πίστευε ότι ο Θεός, ακόμη κι αν θυσιαζόταν ο Ισαάκ, θα ανέσταινε τον γιο του, αφού μέσω αυτού θα γενιόταν ο Μεσσίας. Κι ο «Μολώχ» είναι καρχηδονιακή και φοινικική ψευδοθεότητα, κι οχι ο Γιαχβέ. Όντως οι Ισραηλίτες θυσίαζαν τα παιδιά τους˙ αλλά όχι στον Γιαχβέ παρά αποκλειστικά και μόνο στους ειδωλολατρικούς θεούς. Όσοι δηλαδή παρατούσαν την μονοθεϊστική λατρεία του Γιαχβέ και γίνονταν πολυθεϊστές, αυτοί μόνο, οι ξεκομμένοι, ήταν παιδοθυσιαστές. Αλλά ούτε και σε κάποιο τμήμα της Παλαιάς Διαθήκης ή γενικότερα του τελετουργικού της ιουδαϊκής θρησκείας υπάρχει διαταγή για τέτοια πράγματα όπως ανθρωποθυσίες προς τιμή του Θεού. Μόνο στους «ανώτερους πατρώους θεούς».
Και για την περίπτωση του Ιεφθαέ (Κριταί ΙΑ', 30-40), απαραθέτουμε το κείμενο των Ο'
30 καὶ ηὔξατο ᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· ἐὰν διδοὺς δῷς μοι τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί μου, 31 καὶ ἔσται ὁ ἐκπορευόμενος, ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ οἴκου μου εἰς συνάντησίν μου ἐν τῷ ἐπιστρέφειν με ἐν εἰρήνῃ ἀπὸ υἱῶν ᾿Αμμών, καὶ ἔσται τῷ Κυρίῳ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα. 32 καὶ παρῆλθεν ᾿Ιεφθάε πρὸς υἱοὺς ᾿Αμμὼν παρατάξασθαι πρὸς αὐτούς, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ἐν χειρὶ αὐτοῦ. 33 καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπὸ ᾿Αροὴρ ἕως ἐλθεῖν ἄχρις ᾿Αρνὼν ἐν ἀριθμῷ εἴκοσι πόλεις καὶ ἕως ᾿Εβελχαρμὶμ πληγὴν μεγάλην σφόδρα, καὶ συνεστάλησαν οἱ υἱοὶ ᾿Αμμὼν ἀπὸ προσώπου υἱῶν ᾿Ισραήλ. 34 Καὶ ἦλθεν ᾿Ιεφθάε εἰς Μασσηφὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἐξεπορεύετο εἰς ὑπάντησιν ἐν τυμπάνοις καὶ χοροῖς· καὶ αὕτη ἦν μονογενής, οὐκ ἦν αὐτῷ ἕτερος υἱὸς ἢ θυγάτηρ. 35 καὶ ἐγένετο ὡς εἶδεν αὐτὴν αὐτός, διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ἆ ἆ, θυγάτηρ μου, ταραχῇ ἐτάραξάς με καὶ σὺ ἦς ἐν τῷ ταράχῳ μου, καὶ ἐγώ εἰμι ἤνοιξα κατὰ σοῦ τὸ στόμα μου πρὸς Κύριον καὶ οὐ δυνήσομαι ἀποστρέψαι. 36 ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· πάτερ, ἤνοιξας τὸ στόμα σου πρὸς Κύριον; ποίησόν μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ στόματός σου, ἐν τῷ ποιῆσαί σοι Κύριον ἐκδίκησιν τῶν ἐχθρῶν σου ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Αμμών. 37 καὶ ἥδε εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς· ποιησάτω δὴ ὁ πατήρ μου τὸν λόγον τοῦτον· ἔασόν με δύο μῆνας, καὶ πορεύσομαι καὶ καταβήσομαι ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπὶ τὰ παρθένιά μου, ἐγώ εἰμι καὶ αἱ συνεταιρίδες μου. 38 καὶ εἶπε· πορεύου· καὶ ἀπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας. καὶ ἐπορεύθη, αὐτὴ καὶ αἱ συνεταιρίδες αὐτῆς, καὶ ἔκλαυσεν ἐπὶ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπὶ τὰ ὄρη. 39 καὶ ἐγένετο ἐν τέλει τῶν δύο μηνῶν καὶ ἐπέστρεψε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς, καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῇ εὐχὴν αὐτοῦ, ἣν ηὔξατο· καὶ αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα. καὶ ἐγένετο εἰς πρόσταγμα ἐν ᾿Ισραήλ· 40 ἀπὸ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐπορεύοντο θυγατέρες ᾿Ισραὴλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα ᾿Ιεφθάε τοῦ Γαλααδίτου ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ.
(Σε μετάφραση: 30 Κι έκανε τάμα ο Ιεφθάε στον Κύριο: «Αν πράγματι παραδώσεις τους Αμμωνίτες στην εξουσία μου», του είπε», 31 «τότε όποιος βγει πρώτος από την πόρτα του σπιτιού μου να με προϋπαντήσει, όταν με το καλό θα επιστρέψω από τον πόλεμο των Αμμωνιτών, αυτός θ' ανήκει σ' εσένα, Κύριε, και θα σου τον προσφέρω ολοκαύτωμα». 32 Έτσι ο Ιεφθάε πέρασε τα σύνορα για να πολεμήσει τους Αμμωνίτες κι ο Κύριος τους παρέδωσε σ' αυτόν. 33 Τους χτύπησε από την Αρώρ ώς τη Μινίθ, περιοχή με είκοσι πόλεις, κι ώς την Αβέλ-Κεραμίμ. Η ήττα τους ήταν πολύ μεγάλη˙ έτσι οι Αμμωνίτες έγιναν υποτελείς στους Ισραηλίτες. 34 Όταν ο Ιεφθάει γυρνούσε στο σπιτι του, στη Μισπά, βγήκε η κόρη του να τον προϋπαντήσει με τύμπανα και χορούς. Ήταν το μοναχοπαίδι του. Εκτός απ' αυτήν δεν είχε ούτε γιο ούτε άλλη κόρη. 35 Όταν την είδε ο Ιεφθάε έσχισε μ' απόγνωση τα ρούχα του και είπε: «Αχ, κόρη μου, με βύθισες στη δυχτυχία! Πόση θλίψη μού 'φερες κι εσύ! Έχω δεσμευτεί με λόγο ενώπιον του Κυρίου και δεν μπορώ ν' ανακαλέσω την υπόσχεσή μου». 36 Εκείνη αποκρίθηκε: «Πατέρα μου, αν έδωσες λόγο στον Κύριο, κάνε για μένα ό,τι του υποσχέθηκες, αφού ο Κύριος εκδικήθηκε για σένα τους εχθρούς σου, τους Αμμωνίτες». 37 Είπε ακόμα στον πατέρα της: «Κάνε μου μόνο αυτή τη χάρη: άφησέ με δυο μήνες να πάω ν' ανέβω στα βουνά και να κλάψω την παρθενία μου μαζί με τις φίλες μου». 38 Εκείνος της είπε: «Πήγαινε». Έτσι την έστειλε για δυο μήνες μαζί με τις φίλες της και πήγαν πάνω στα βουνά να κλάψουν την παρθενία της. 39 Όταν τέλειωσαν οι δύο μήνες, γύρισε στον πατέρα της κι αυτός εκπλήρωσε με την κόρη του το τάξιμο που είχε κάνει. Η κοπέλα δεν είχε γνωρίσει άντρα. Από τότε έγινε έθιμο στο λαό Ισραήλ, 40 να πηγαίνουν κάθε χρόνο οι κόρες των Ισραηλιτών, και να κλαίνε την κόρη του Ιεφθάε, του Γαλααδίτη, για τέσσερις μέρες.)
Από το κείμενο προκύπτει πως ουδέποτε ζήτησε ο Γιαχβέ από τον Ιεφθάε τέτοια θυσία, αλλά αποκλειστικά μόνος του ο Ιεφθάε έκανε τάμα να προσφέρει ολοκαύτωμα ό,τι έβγαινε πρώτο από την θύρα της οικίας του, δίχως μάλιστα να ξέρει ότι θα έβγαινε η κόρη του.
Ουρανός: 1. Έδεσε και πέταξε τα παιδιά του στα Τάρταρα.
Γαία: 1. πείθει τα παιδιά της να επιτεθούν στον πατέρα τους.
Είναι κυριολεκτικά τυχεροί οι Νεοπαγανιστές, διότι οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι αφαίρεσαν εκατοντάδες άλλες αισχρές πράξεις των θεών, για να ωραιοποιήσουν τους μύθους. Αλλά κι αυτά αρκούν. Πράγματι, καταντά αστεία αυτή η αναφορά εκ μέρους των Νεο-Δωδεκαθεϊστών σε αποτρόπαιες πράξεις που περιγράφονται της Π.Δ. με σκοπό να αποδειχθεί «ανίερο βιβλίο». Οι Χριστιανοί είναι ολοφάνερο ότι πιστεύουν στην αλήθεια των περιγραφόμενων γεγονότων, αλλά δεν πιστεύουν τα ίδια τα γεγονότα ως εντολές για τους ίδιους και τη ζωή τους. Πιστεύουν στο Θεό της Π.Δ. και στις ηθικές εντολές του, κι όχι στο τί κάνει ο Α ή ο Β, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Έτσι κι αλλιώς, οι κατήγοροι αυτοί αντιφάσκουν: από τη μία κατηγορούν την Π.Δ. ως «εθνικιστική», δηλαδή ότι δήθεν ωραιοποιεί τις πράξεις των Εβραίων, κι από την άλλη διαμαρτύρονται για την εκ μέρους της Π.Δ. ειλικρινή παράθεση όλων των πράξεων και γεγονότων, καλών και άδικων, που διαπράττουν οι Εβραίοι. Δε γίνεται να υποστηρίζεις και τα δυό! Αν ήταν εθνικιστικό βιβλίο, θα αποκρύβονταν οι κακές πράξεις των Εβραίων και δεν θα υπήρχαν αντιεβραϊκά κατηγορητήρια. Από πού κι ώς πού ένα «ιερό βιβλίο» πρέπει να αποσιωπά γεγονότα ανθρώπων (δηλαδή ατελών όντων) ώστε να είναι «ιερό»; Η μισή αλήθεια, λοιπόν, συνιστά «ιερότητα»; Μάλλον ψευτιά συνιστά. Αντί να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ ενός Τέλειου Θεού και φονιάδων, κλεφτών, μοίχων «θεών», θα πρεπε να εξηγήσουν οι λάτρεις των «θεών», γιατί υπάρχουν τόσες αρχαίες αναφορές για ανθρωποθυσίες προς τιμή των Ελλήνων Θεών στην αρχαία Ελλάδα;
Στην αρχαία Ελλάδα από ότι καταλαβαίνουμε από την αρχαία ιστορία και από την μυθολογία, γίνονταν ανθρωποθυσία κάθε φορά πριν από κάθε εκστρατεία. Στο φρούριο της Ιθώμης θυσιάστηκαν από τον Αριστομένη του Μεσσηνίου εις τον Δία 300 άνδρες, στην Πέλλα της Θεσσαλίας θυσίαζαν ανθρώπους στον Κένταυρο Χείρωνα και στον Πηλέα. Κατά τον Παυσανία ο Λυκαίος Ζεύς εν Αρκαδία δέχονταν ανθρώπινα θύματα και στην εποχή του. Στα χρόνια του Κικέρωνα όπως αυτός βεβαιώνει, οι Παγανιστές πιστοί απέθεταν τάματα μπροστά σε εντόσθια αγοριών σφαγμένων προς τιμή των θεών. Επί Ιούλιου Καίσαρα οι Εθνικοί ιερείς του Άρεως θυσίαζαν 2 άνδρες κάθε έτος στο πεδίο του Άρεως. Κατά την εορτή των εφεστίων (lares) παγανιστικών θεοτήτων οι Ρωμαίοι Εθνικοί θυσίαζαν παιδιά και αργότερα ανδρείκελα. Ο Ερεχθώς θυσίασε τις κόρες του στους υποχθόνιους θεούς για να δώσει νίκη στους Αθηναίους. Ο Θεμιστοκλής θυσίασε 3 Πέρσες αιχμαλώτους. Ο Σουΐδας αναφέρει ότι την λέξη «κάθαρμα» την είχαν στην Αθήνα για τους εγκληματίες που τους έστεφαν σαν βόδια και πρόβατα και που στεφανωμένους τους οδηγούσαν σε βράχια όπου τους κατακρήμνιζαν σε τόπο θυσίας. Στην Σπάρτη τελούνταν ανθρωποθυσίες προς την Ταυροπόλο Αρτέμιδα μέχρι που τις κατάργησε ο Λυκούργος. Στην Τένεδο και στην Χίο, κατακρήμνιζαν ανθρώπους προς τιμή του Διονύσου. Οι Φωκαείς έριχναν ανθρώπους εις την φωτιά της Ταυροπόλου Αρτέμιδας. Οι Λέσβιοι θυσίαζαν ανθρώπους στον Διόνυσο και οι Κρήτες στον Δία. Στην Κρήτη, κοντά στην κωμόπολη Αχαρνές, στη θέση Ανεμοσπηλιά βρέθηκε μινωικός ναός που μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός γνωστός. Καταστράφηκε το 1700 π.Χ από σεισμό ενώ οι αρχαιολόγοι από τις ανασκαφές διαπίστωσαν οτι ήταν λατρευτικός βωμός όπου γινότουσαν ανθρωποθυσίες. Στην Άλο της Μαγνησίας (Θεσσαλία) γινόντουσαν ανθρωποθυσίες στο ιερό της Άλου, τα ναό του Λαφυστίου Διός. Ο Απόλλωνας της Λευκάδας χαιρόταν με τις ανθρωποθυσίες που τελούνταν με ρίψη στα βράχια. Προς τιμήν του Αγρωνίου Διονυσίου τελούνταν θυσίες στον Ορχομενό της Βοιωτίας. Από τους αρχαίους τελούνταν θυσίες και κατά τις κηδείες και σκοπό είχαν την εξιλέωση της παροργισμένης σκιάς του εν πολέμω πεθαμένου και την ικανοποίηση και εκδίκηση των επιζώντων οικείων αυτού. Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρωποθυσίας μας δίνει ο Όμηρος για την κηδεία του Πάτροκλου εις την οποία θυσιάστηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Εις την μυθολογία πάλι έχουμε πάλι την ίδια μεθοδολογία για τον εξευγενισμό των θεών. Ο Τερεσίας έδωσε εντολή εις τον Κρέοντα να θυσιάσει τον υιό του Μενοικέα. Τέλος, κατά την «ημέρα του Αίματος» οι πιστοί της θεάς Κυβέλης, που με τη μουσική και το χορό περιέρχονταν σε κατάσταση θρησκευτικής μανίας, ξέσκιζαν τις σάρκες τους με μαχαίρια και τέλος αυτοευνουχίζονταν μ' ένα πυρόλιθο.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία είναι από την 30 τόμων «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» του Π. Δρανδράκη. Επίσης η 12 τόμων «Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια» του Ελευθερουδάκη γράφει τα εξής: «(...). Εν τη ιστορία των μετέπειτα χρόνων απαντώνται ενιαχού εν τη λατρεία ωρισμένων θεοτήτων ανθρωποθυσίαι, ως εν τη λατρεία του Λυκαίου Διός, της Αρτέμιδος Ορθίας και Ταυροπόλου, του Απόλλωνος εν Λευκάδι, εκ δε πολλών ιεροτελεστιών των μεταγενεστέρων χρόνων μετ' ασφαλείας εικάζεται ότι το πάλαι συνεδέοντο μετ' ανθρωποθυσιών. Ανθρωποθυσίαι ετελούντο επίσης (..) και υπό των Ρωμαίων. Ο Οκταβιανός διέταξε να θυσιάσωσιν επί του Βωμού του Καίσαρος 300 ανθρώπους, ο δε Πομπήϊος να ρίψωσιν εις την θάλασσαν ανθρώπους εις θυσίαν τω Ποσειδώνι. Κατά τον Πορφύριον, αι θυσίαι ανθρώπων έπαυσαν μόνον επί αυτοκράτορος Αδριανού (αλλ' εν τούτοις γνωρίζομεν ότι ακόμη επί των ημερών αυτού τούτου του συγγραφέως, τω 280, ετελέσθησαν τοιαύται θυσίαι)˙ κατά δε τον Λακτάντιον, εν τοις χρόνοις του αυτοκράτορος τούτου εθυσιάζετο κατ' έτος άνθρωπος τω Λατίω Διΐ».
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής: «(...). Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού. Αλλά και εις την Σπάρτην θα απαντήσωμεν το έθιμον της ανθρωποθυσίας (ένθα κατήργησεν αυτό ο Λυκούργος) και εις την Λέσβον, την Κρήτην, την Τένεδον, και την Χίον και εις όλας εν γένει τας νήσου της Μεσογείου, εις τας οποίας διεδόθη δια των Φοινίκων. Ανθρωποθυσίας ωσαύτως θα εύρωμεν και εις την Φώκαιαν και την Μασσαλίαν και τας Αθήνας, εις τας οποίας το έθιμον παρέμεινε κατά τους ιστορικούς χρόνους υπο την κεκαλυμμένην μορφήν της εμφανίσεως ως εξιλαστηρίων θυμάτων των εις θάνατον καταδικαζομένων κακούργων. Εις την Ρώμην καθ' όλους τους αιώνας διετηρήθη το έθιμον της ανθρωποθυσίας, οι δε πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν ομοφώνως ότι το ανθρώπινον αίμα αξηκολούθη να ρέει εις την Ρώμην προ του ειδώλου του Διός ακόμη και κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα. (...)».
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει «(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.). Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο (...)».
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει: «(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ώς τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Επίσης ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνονταν και στο ιερό των μεγάλων θεοτήτων (Δήμητρας και Κόρης) στην περιοχή της Ανδανίας Μεσσηνίας. Στο Λαφύστιο όρος κοντά στο βοιωτικό Ορχομενό, όπου συνεχιζόταν ώς τα χρόνια των Περσικών πολέμων. Στη Θεσσαλία αναφέρονται ανθρωποθυσίες προς τιμήν του Διόνυσου. Προς τιμή του Διόνυσου γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Τένεδο και στη Χίο και στην Φώκαια προς τιμήν της Ταυροπόλου Άρτεμης. (...). Περιπτώσει ανθρωποθυσιών αναφέρονται και στους Ρωμαίους. Έτσι, στη γιορτή των εφεστίων θυσίαζαν παιδιά και αργότερα τα αντικατέστησαν με ανδρείκελα. Οι Εστιάδες γκρέμιζαν ανθρώπους από τον Τίβερη ποταμό. Ο αυτοκράτορας Κόμμοδος θυσίασε με τα ίδια του τα χέρια άνθρωπο στον Μίθρα. (..). Ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος θυσίαζε παιδιά κατά το πρότυπο των συριακών ανθρωποθυσιών». Επειδή οι αρχαιολάτρες/Νεοπαγανιστές αμφισβητούν τα άνωθι στοιχεία, παραθέτουμε μερικές μόνο αρχαίες περιγραφές ανθρωποθυσίας. Όπως έχουμε δει, ανθρωποθυσίες στον ελλαδικό χώρο γίνονταν τουλάχιστον ώς τα αρχαϊκά χρόνια, αφού ο Λυκούργος είναι αυτός που τις αντικατέστησε με μαστίγωμα (συχνά έως θανάτου). Υπάρχουν άνω των εκατό αυτούσιες αναφορές σε ανθρωποθυσίες σε αρχαιοελληνικά κείμενα (δες Human sacrifice in ancient Greece, του D. Hughes, 1991).
Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, 13 «Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (...) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης. Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα».
Παυσανία, Αρκαδικά, 38, 7 «Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμμιά διάθεση να ερευνήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή».
Παυσανία, Βοιωτικά, 8, 2 «Υπάρχει και ναός του Αιγοβόλου Διόνυσου˙ (...)Αμέσως μετά το φόνο έπεσε σ' αυτούς επιδημία. Για να θεραπευτούν έφτασε σ' αυτούς χρησμός από τους Δελφούς να θυσιάζουν στο Διόνυσο παιδί στην ακμή της ηλικίας του(...)» («καί σφισιν ἀφίκετο ἴαμα ἐκ Δελφῶν τῷ Διονύσῳ θύειν παῖδα ὡραῖον»).
Παυσανία, Μεσσηνιακά 19, 3 «Προσέφερε στον Ιθωμάτα Δία τη θυσία που ονομάζουν εκατομφόνα. Αυτή είναι αρχαιότερη˙ την προσέφεραν εκείνοι οι Μεσσήνιοι που σκότωσαν εκατό εχθρούς. Λένε ότι και αργότερα προσέφερε τρίτη θυσία στη διάρκεια των επιδρομών».
Παυσανία, Μεσσηνιακά, 9, 4 Ο χρησμός του Απόλλωνα στον Αριστομένη και τους Μεσσήνιους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, τον 8ο αι. π.Χ. ενώ πολεμούσαν τους Λακεδαιμόνιους ήταν ο εξής:
«κόρην ἄχραντον νερτέροισι δαίμοσι, κλήρῳ λαχοῦσαν Αἰποτιδῶν ἀφ' αἵματος, θυηπολεῖτε νυκτέροισιν ἐν σφαγαῖς. ἢν δὲ σφαλῆτε, καὶ παρ' ἀλλοίου τότε θύειν, δίδοντος ἐς σφαγὴν ἑκουσίως.»
Δηλαδή: «Αμόλυντη παρθένα στους θεούς τού Κάτω Κόσμου/ που κληρώθηκε από το αίμα των Αιπυτιδών/ να θυσιάσετε σε νυχτερινή τελετή./Αν κάνετε λάθος, από άλλο αίμα/ να θυσιάσετε, που όμως θεληματικά θα δοθεί για θυσία». Η θυσία έγινε.
Παυσανία, Αχαϊκά, 19, 4: «Η πόλη κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών (...) και ήρθε χρησμός κια υτούς τους δύο να θυσιάσουν στην Άρτεμη, αλλά και κάθε χρόνο να θυσιάζουν στη θεά ένα νέο και μια νέα παρθένο που θα υπερτερούσαν στην ομορφιά».
Πλουτάρχου, Φιλοποιμήν, 21 «...ενταφιάστηκε [ο Φιλοποιμήν] με μεγάλες τιμές και γύρω από τον τάφο του θανατώθηκαν με λιθοβολισμό οι Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 27,1 «Ἀφ' οὗ μέχρι τοῦ νῦν οὐκ ἐν Ἀρκαδίᾳ μόνον τοῖς Λυκαίοις, οὐδ' ἐν Καρχηδόνι τῷ Κρόνῳ, κοινῇ πάντες ἀνθρωποθυτοῦσι, ἀλλὰ κατὰ περίοδον τῆς τοῦ νομίμου χάριν μνήμης ἐμφύλιον ἀεὶ αἷμα ῥαίνουσιν πρὸς τοὺς βωμούς, καίπερ τοῖς παρ' αὐτοῖς ὁσίας ἐξειργούσης τῶν Ἱερῶν, τοῖς περιρραντηρίοις κηρύγματι, εἴ τις αἵματος ἀρθμείου μεταίτιος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 54, 2 «Ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Ρόδῳ μηνὶ Μεταγειτνιῶν, ἕκτῃ ἱσταμένου ἄνθρωπος τῷ Κρόνῳ».
Πορφύριου, Περί αποχής έμψύχων, 2, 54, 3 «Ἐν δὲ τῇ Σαλαμῖνι, πρότερον δὲ Κορωνίδι ὀνομαζομένῃ, μηνὶ κατὰ Κυπρίους Ἀφροδιςίῳ ἐθύετο ἄνθρωπος Ἀγραύλῳ τῇ Κέκροπος καὶ νύμφης Ἀγραυλίδος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 3 «ἔθυον δὲ καὶ ἐν Χίῳ τῷ Ὠμαδίῳ Διονύσῳ ἄνθρωπον διασπῶντες, καὶ ἐν Τενέδῳ, ὥς φησιν Εὔελπις ὁ Καρύστιος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 55, 4 «Ἐπεὶ καὶ Λακεδαιμονίους φηςὶν ὁ Ἀπολλόδωρος τῷ Ἄρει θύειν ἄνθρωπον».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 1 «Φοίνικες δὲ ἐν ταῖς μεγάλαις συμφοραῖς ἢ πολέμων ἢ λοιμῶν ἢ αὐχμῶν ἔθυον τῶν φιλτάτων τινὰ ἐπιψηφίζοντες Κρόνῳ, καὶ πλήρης δὲ ἡ Φοινικικὴ ἱστορία τῶν θυςάντων, ἣν Σαγχουνιάθων μὲν τῇ Φοινίκων γλώττῃ συνέγραψεν, Φίλων δὲ ὁ Βύβλιος εἰς τὴν Ἑλλάδα γλῶσσαν δι' ὀκτὼ βιβλίων ἡρμήνευσεν».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 2 «Ἴστρος δὲ ἐν τῇ συναγωγῇ Κρητικῶν θυσιῶν φησι τοὺς Κουρῆτας τὸ παλαιὸν τῷ Κρόνῳ θύειν παῖδας».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 3 «Καταλυθῆναι δὲ τὰς ἀνθρωποθυςίας σχεδὸν τὰς παρὰ πᾶσί φησι Πάλλας ὁ ἄριστα τὰ περὶ τῶν τοῦ Μίθρα συναγαγὼν μυστηρίων ἐφ' Ἁδριανοῦ τοῦ αὐτοκράτορος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 4 «ἐθύετο γὰρ καὶ ἐν Λαοδικείᾳ τῇ κατὰ Συρίαν τῇ Ἀθηνᾷ κατ' ἕτος παρθένος, νῦν δὲ ἔλαφος».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 7-8 «Φύλαρχος δὲ κοινῶς πάντας τοὺς Ἕλληνας πρὶν ἐπὶ πολεμίους ἐξιέναι ἀνθρωποκτονεῖν ἱστορεῖ. Καὶ παρίημι Θρᾷκας καὶ Σκύθας, καὶ ὡς Ἀθηναῖοι τὴν Ἐρεχθέως καὶ Πραξιθέας θυγατέρα ἀνεῖλον».
Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 56, 9 «Ἀλλ' ἔτι γε νῦν τίς ἀγνοεῖ κατὰ τὴν μεγάλην πόλιν τῇ τοῦ Λατιαρίου Διὸς ἑορτῇ σφαζόμενον ἄνθρωπον;»
Σουητώνιου, Αύγουστος, 17: «[Ο Αύγουστος] διάλεξε τριακόσιους αιχμαλώτους από τις τάξεις των ιππέων και των συγκλητικών και τους πρόσφερε θυσία στις Ειδές Μαρτίου (επέτειο της δολοφονίας του Καίσαρα) στ βωμό του θεοποιημένου Ιουλίου Καίσαρα».
Ο Σουίδας γράφει στη λέξη «κάθαρμα»: «ὑπὲρ δὲ καθαρμοῦ πόλεως ἀνήρουν ἐστολισμένον τινά, ὂν ἐκάλουν κάθαρμα», δηλαδή, υπέρ του καθαρμού της Αθήνας σκότωναν κάποιον, τον οποίον αποκαλούσαν «κάθαρμα» και τον στόλιζαν.
Σύμφωνα με τον Annaeus Lucanus (Bell. Civ., 1, 198-199) στην Ρώμη γινόταν ανθρωποθυσίες στον Λατιάριο Δία (Juppiter Latiaris), την τέλεση των οποίων αναφέρουν πάμπολοι Χριστιανοί συγγραφείς.
Σύμφωνα με τον Κικέρωνα (Vatin, 6) γίνονται τάματα μπροστά στα εντόσθα σφαγμένων παιδιών.
Στράβωνας, 10, 2, 9 (c452): «ἦν δὲ καὶ πάτριον τοῖς Λευκαδίοις κατ' ἐνιαυτὸν ἐν τῇ θυςίᾳ τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπὸ τῆς σκοπῆς ῥιπτεῖσθαί τινα τῶν ἐν αἰτίαις ὄντων ἀποτροπῆς χἀριν, ἐξαπτομένων ἐξ αὐτοῦ παντοδαπῶν πτερῶν καὶ ὀρνέων ἀνακουφίζειν δυναμένων τῇ πτήσει τὸ ἅλμα», δηλαδή «ήταν πατρώο έθιμο στους Λευκαδίτες, κάθε χρόνο κατά τη θυσία προς τιμή του Απόλλωνα να ρίχνουν από έναν γκρεμό έναν κατάδικο για να αποτρέπουν το κακό».
Ιερεμία ΜΑ':
21 Ο Κύριος, λέει στους θεούς των εθνών:
24 «(...) Εσείς είστε μηδέν κι είναι ένα τίποτα το έργο σας˙ είναι αποκρουστικό να σας διαλέγει κάποιος για θεούς του».
Όμως, ανθρωποθυσία δεν είναι απαραίτητα μόνο η θανάτωση ανθρώπων προς τιμή των «πατρώων θεών». Αρκεί ο «πατρώος θεός» να απαιτεί το χύσιμο αρχαίου ελληνικού αίματος στο βωμό του. Για παράδειγμα, αφότου καταργήθηκαν οι ανθρωποθυσίες άτυχων Σπαρτιατών στο βωμό της «πατρώας θεάς» Αρτέμιδος, αυτή δεν σταμάτησε να απαιτεί ανθρώπινο αίμα. Έτσι, αντί για θανατώσεις Σπαρτιατών, άρχισαν μαστιγώσεις εφήβων, ώστε και σε αυτήν την περίπτωση το άγαλμα της οντότητας να ξεδιψά με ελληνικό αίμα. Λογικό, αφού οι οντότητες αυτές είναι μισάνθρωπες˙ όταν, δηλαδή, είδαν πως οι αρχαίοι Έλληνες αντιστέκονταν στις ανθρωποκτονίες, τις οποίες αυτές πρόσταζαν, απαίτησαν τουλάχιστον να εξακολουθεί να χύνεται ανθρώπινο αίμα.
Παυσανίας, Λακωνικά, 16, 11 «Στο άγαλμα λοιπόν, έχει μείνει από τον καιρό των θυσιών της Ταυρικής η ευχαρίστηση από το χυνόμενο ανθρώπινο αίμα» («οὕτω τῷ ἀγάλματι ἀπὸ τοὺς ἐν τῇ Ταυρικῇ θυσιῶν ἐμμεμένηκεν ανθρώπων αίματι ηδέσθαι»)!
Ωστόσο, επειδή η μαστίγωση ήταν πολύ άγρια, όπως δείξαμε στο κεφάλαιο περί ανορθολογισμού, και διαρκούσε ολόκληρη μέρα, συχνά τα Σπαρτιατόπουλα πέθαιναν από το μαστίγωμα, πάνω στο βωμό της θεάς που χαιρόταν με το αίμα:
Πλουτάρχου, Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων επιτηδεύματα, 40 (239cd) «οἱ παῖδες παρ' αὐτοῖς ξαινόμενοι μάστιξι δι' ὅλης τῆς ἡμέρας ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τῆς ὀρθίας Ἀρτέμιδος, μέχρι θανάτου πολλάκις διακαρτεροῦσιν (...). καλεῖται δε ἡ ἅμιλλα διαμαστίγωσις˙ γίνεται δὲ καθ' ἕκαστον ἕτος». Δηλαδή: «Τα αγόρια [των Σπαρτιατών] στην πόλη τους, μαστιγώνονται μια ολόκληρη μέρα στο βωμό της Όρθιας Αρτέμιδος μέχρι θανάτου πολλές φορές (...). Ο διαγωνισμός καλείται διαμαστίγωση και γίνεται κάθε χρόνο».
Κι ο Λουκιανός επιβεβαιώνει: Λουκιανού, Ανάχαρσις, 38 «ὁρᾷς μαστιγουμένους αὐτοὺς ἐπὶ τῷ βωμῷ καὶ αἵματι ῥεομένους (...) πολλοὶ γοῦν καὶ ἐναπέθανον τῷ ἀγῶνι». Δηλαδή: «βλέπεις να μαστιγώνονται αυτοί [οι νέοι Σπαρτιάτες] πάνω στο βωμό και να ρέει το αίμα (...) πολλοί πέθαναν στον αγώνα αυτό [της διαμαστίγωσης]».
Δηλαδή, και σ' αυτήν την περίπτωση, παρ' ότι γινόταν μαστίγωμα κι όχι φόνος, η «Άρτεμη», η οποία ξεγελούσε τους προγόνους μας και την οποία θέλουν οι Νεοπαγανιστές να ξαναλατρέψουν οι σύγχρονοι Λάκωνες, κατάφερνε και πραγματοποιούσε εμμέσως την επιθυμία της για σφαγή αθώων Σπαρτιατόπουλων.
Γίνεται φανερό το μίσος της οντότητας αυτής προς τους λάτρεις της: όχι μόνο μαστιγωνόταν απάνθρωπα ο νέος, αλλά επιπλέον το μαστίγωμα κρατούσε όλη την ημέρα, φυσικά, δεν αποτελούσε «τελετή ενηλικίωσης», αφού αν κάποιος έφηβος δεν άντεχε άλλο, παραιτείτο από τη διαδικασία, η οποία επιπλέον δεν ήταν υποχρεωτική, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες θανάτωσης.
Παυσανία, Αρκαδικά, 23, 1 «Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (...). Υπάρχει και ναός του Διόνυσου με το άγαλμά του. Γι' αυτό το θεό έχουν μια γιορτή, Σκιέρεια, κάθε δεύτερο χρόνο˙ σύμφωνα με δελφική μαντεία, στη γιορτή του Διόνυσου μαστιγώνονται γυναίκες, όπως μαστιγώνονται οι έφηβοι των Σπαρτιατών στο ιερό της Ορθίας». Ακόμη και το γυναικείο κορμί απαιτούσαν οι «πατρώοι θεοί» να σφαδάζει κάτω από το βούρδουλα. Κοροϊδεύοντας τους ηλίθιους Ειδωλολάτρες, ότι άμα δεν μαστιγωνόταν η γυναίκα, οι... Φυσικές Οντότητες θα τους τιμωρούσαν.
Στο δήμο των Αλών, βόρεια της σημερινής Λούτσας, χαρασσόταν με ξίφος ο λαιμός ενός ανθρώπου, ώστε ο βωμός της Άρτεμης να βραχεί με μερικές σταγόνες αίματος. Ίσως οι λαϊκές δεισιδαιμονίες για βρυκόλακες και δράκουλες να είναι απλώς η ανάμνηση των αιμοβόρων «θεών» της Ειδωλολατρίας.
Στα λατινικά Λουπερκάλια με κομμάτια από τις δορές των θυσιασμένων κατσικών χτυπούσαν τις γυναίκες πιστεύοντας πως το χτύπημα τις έδινε γονιμότητα ή εύκολη γέννα!
Άρα, δεν είναι ζήτημα, εάν οι ανθρωποθυσίες γίνονταν παντού ή σε συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας, τακτικά ή έκτακτα, ως άμεση ή ως έμμεση ανθρωποσφαγή. Σημασία έχει ότι στην αρχαιοελληνική θρησκεία οι θεοί απαιτούσαν να χύνεται ανθρώπινο αίμα στους βωμούς τους. Πράγματι το επιχείρημα του ΥΣΕΕ ότι τάχα (ο αντιχριστιανός Πορφύριος τονίζει ότι ήταν τακτικές οι θυσίες) δεν υπήρχαν τακτικές ανθρωποθυσίες είναι αηδιαστικά γελοίο: δηλαδή κατά τα σαΐνια του ΥΣΕΕ, ένας δολοφόνος είναι «καλός άνθρωπος», μόνο και μόνο επειδή δεν δολοφονεί σε τακτά διαστήματα αλλά «αραιά και πού» και, κατ' αντιστοιχία, σύμφωνα με το ΥΣΕΕ, μια θρησκεία στην οποία δεν γίνονταν τακτικά ανθρωποθυσίες, αλλά μόνο «αραιά και πού», είναι υπέροχη.
Ο καημένος, τίμιος Παυσανίας, ντρέπεται να πει ευθέως τι συνέβαινε στο Λύκαιο Όρος, σε αντίθεση με τους Νεοπαγανιστές, που λατρεύουν τέτοιους αιμοβόρους θεούς. Παρατηρούμε επίσης, ότι, όπως οι Φιλόσοφοι ήταν ξεχωριστή κατηγορία αρχαίων Ελλήνων, αφού σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών, αυτοί χλεύαζαν την αρχαία θρησκεία και τις παιδαριώδεις αντιλήψεις της Πατρώας Θρησκείας ότι το άγαλμα είναι θεός, με αποτέλεσμα οι Παγανιστές να τους καταδιώκουν, κατ' αντιστοιχία με αυτούς, ο Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την εντολή του μάντη, αλλά ο συνηθισμένος σε βάρβαρες λατρείες των θεών όχλος των Ειδωλολατρών, ενθουσιασμένος τρέχει και εκτελεί την ανθρωποθυσία. Ο ίδιος ειδωλολατρικός όχλος θα τον εξορίσει αργότερα. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι καλοί, ανώτεροι Αρχαίοι Έλληνες καταδίκαζαν με λόγια ή σιωπηρά την αρχαία θρησκεία και τις τελετές της.
«Το μέρος εκείνο της κορυφής όπου βρίσκεται ο βωμός του Διός ονομάζεται και σήμερα από τους χωρικούς "κόκαλα", ανάλογους δε λαϊκούς θρύλους για καμένα και ημιαπολιθωμένα τεμάχια οστών καθώς και για φρικτές θανατώσεις ανθρώπων από τους Αρχαίους στην κορυφή του Λυκαίου έχουν καταχωρήσει στα βιβλία τους οι περιηγητές Gell και Ross» (Από ομιλία του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας, Λακωνίας, Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών «Λύκαιο και Λυκοσούρα, η γενέθλιος κοιτίδα των Αρκάδων» στις 6 Μαΐου 1996 στο ξενοδοχείο Novotel στην Αθήνα, σε εκδήλωση του Συλλόγου Άνω Καρυωτών «ο Λύκαιος Δίας»).
«Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής αρχαιολογίας Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα. Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα. Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς,έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου. Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα» (Πηγή: Ancient Mysteries των Peter James and Nick Thorpe).
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. (Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία, σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003).
Αντίθετα απ' ό,τι δίχως καμμία ντροπή διαδίδουν οι εθνικιστές αρχαιολάτρες και οι Νεοπαγανιστές, οι παλαιότεροι μύθοι για ανθρωποθυσίες δεν είναι συμβολικοί ή φαντασία ή συκοφαντίες των Χριστιανών, αλλά εκφράζουν ό,τι συνέβαινε στην Μυκηναϊκή Ελλάδα. Οι αρχαιολόγοι Ventris και Chadwick (Documents in Mycenaean Greek, p. 463) βρήκαν κάποιες πινακίδες που αναφέρουν θυσίες κυρίως γυναικών σε θεούς όπως ο Δίας (DI-U-JA) και η Πότνια Αθηνά (A-TA-NA PO-TI-NI-JA). Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στην 2η χιλιετία π.Χ. Η «Πατρώα θρησκεία» πήγαινε εξ αρχής χέρι-χέρι με την ανθρωποθυσία (M. Ventris and J. Chadwick, DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK, second ed. (Cambridge, 1973), p. 463). Να τι λέει η Μυκηναϊκή Πινακίδα υπ' αριθμό 172:
[μπροστινή όψη της πινακίδας]
Στον μήνα Πλοουίστος (PLOWISTOS) η Πύλος... φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Δέσποινα [Πότνια]: ένα χρυσό ποτήρι, μια γυναίκα.
Για την Μνάσα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για την Ποσιδαιεία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Τρις-Ήρωα: ένα χρυσό ποτήρι.
Για τον κύριο του σπιτιού: ένα χρυσό ποτήρι.
[πίσω όψη της πινακίδας]
Η Πύλος φέρνει θυσίες στο ιερό του Ποσειδώνα (PO-SE-DO-O) και η πόλη οδηγεί και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Γουία (Gwoia) [και την] Κομαουέντεια (Komawenteia): ένα χρυσό ποτήρι, δύο γυναίκες.
Η Πύλος θυσιάζει στα ιερά του Πέρση (PERSE) και της Ιφιμέδειας (IPHIMEDEIA) και της Δίουιας (DIWIA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Πέρση: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για την Ιφιμέδεια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο.
Για την Δίουια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Ερμή Αρεία [κριό]: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα.
Η Πύλος θυσιάζει στο ιερό του Δία (DI-U-JA) και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα.
Για την Ήρα (E-RA): ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα.
Για τον Δρίμιο, γιο του Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο.
Η Πύλος[...]
4 ποτήρια, 8 βαθιά πιάτα, 2 άνδρες, 8 γυναίκες.
Είναι ξεκάθαρο, ότι πρόκειται για ανθρώπους, που προσφέρονται ως «θύματα» κι όχι ως λ.χ. δούλοι των ιερών του ναού κάθε θεότητας. Τα «θύματα» που οδηγεί η πόλη της Πύλου για το Δία, την Ήρα κ.ά. είναι οι ανθρωποθυσίες που ζήταγαν οι ειδωλολατρικοί «θεοί».
Πρώτος ο Χ. Τσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Μυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Ελληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Μυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, Ε. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Καζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο Μ. Ανδρόνικος, ο οποίος μάλιστα «θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Μυκηναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Κύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά». Θα πουν ορισμένοι πως αυτές είναι απλές αναφορές, βγαλμένες από τη φαντασία και τις μυθολογικές αναφορές κι έτσι, δεν συνιστούν μαρτυρίες. Θα πουν ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί οστά ανθρώπινα στους τόπους αυτούς. Δεν απαντάν όμως,
- γιατί υπάρχουν τέτοιες αναφορές αδιάκοπα, από τα βάθη της προϊστορίας ώς τον 3ο μ.Χ. αιώνα;
-γιατί συγγραφείς σοβαροί, ορθολογιστές και ευλαβείς, όπως ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος να θελήσουν να αμαυρώσουν την αρχαία λατρεία καταγράφοντας ως πραγματικά τέτοια φρικτά συμβάντα;
-αν αμφέβαλλαν, δε θα ήταν λογικότερο να κατέγραφαν την αμφιβολία τους για τις ανθρωποθυσίες; Αν αμφέβαλλαν, το πιθανότερο είναι ότι θα αποσιωπούσαν τις «φήμες».
-η τελευταία ανασκαφή στο Λύκαιο έγινε το 1904 με μεθόδους ανασκαφής του 1904. Οι νεώτερες ανασκαφές έδειξαν ανθρώπινα οστά στην Κρήτη, όπως προείπαμε. Τέλος, είναι απλοϊκό να πιστέψουμε ότι οι ανθρωποθυσιαστές της κλασσικής αρχαιότητας ή του καιρού του Παυσανία πέταγαν τριγύρω από τον τόπο της θυσίας τα ανθρώπινα κόκκαλα ή τα έθαβαν κάπου κοντά σε συγκεκριμένο τόπο. Η πράξη της θυσίας ήταν μυστική, όπως λέει ο Παυσανίας, και δεν θα ήθελαν να αφήνουν ίχνη προσιτά στον υπόλοιπο κόσμο. Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Πλάτων, που λέει: «παρατηρούμε ότι έχει επιβιώσει ακόμα και στις μέρες μας η συνήθεια να γίνονται ανθρωποθυσίες σε πολλά μέρη του κόσμου» (Νόμοι 782c). Ο Πλάτων έγραψε τους Νόμους μεταξύ 350-340 π.Χ. Ο Ηράκλειτος πάλι λέει (απ. 69): «ἐφ' ἑνὸς ὰν ποτὲ γένοιτο... ἤ τινων ὀλίγων (sc. θυσίαι κεκαθαρμένων παντάπασιν ἀνθρώπων)» δλδ «από ένα ή από λίγους θα μπορούσαν να γίνουν (θυσίες ανθρώπων ολωσδιόλου καθαρών)». Είναι αστείο να ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές ότι δεν γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα επειδή δεν βρέθηκαν στις λιγοστές έρευνες του 1904 κόκκαλα, ενώ ο αντιχριστιανός Πορφύριος ισχυρίζεται το αντίθετο και μάλιστα λέει ότι ώς τον καιρό του γινόντουσαν ανθρωποθυσίες.
Όταν λοιπόν, ωραιοποιείται η αρχαία θρησκεία της πατρίδας μας με τις γνωστές γενικολογίες περί κάλλους των θεών, αυθόρμητα προκύπτει το ερώτημα, τι ανάγκη είχαν οι «θεοί» τους από ανθρωποθυσίες; Και γιατί δεν απαγόρευσαν στους ανθρώπους να τελούν τέτοιες θυσίες λατρεύοντάς τους; Και γιατί δεν τιμώρησαν όσους θυσίαζαν ανθρώπινα πλάσματα στους βωμούς τους; Μήπως γιατί δεν ηταν τόσο «ανώτεροι» και καλοί, αλλά ακριβώς το αντίθετο;
Φυσικά η άποψη ότι και στην ιουδαϊκή θρησκεία της Π.Δ. υπάρχει ανθρωποθυσία είναι ψέμμα. Ο Ισαάκ δεν θυσιάστηκε διότι ήταν δοκιμή της πίστης του Αβραάμ στο Θεό κι όχι πραγματικά θέληση του Θεού να λατρεύεται με θύματα. Ο Αβραάμ υπάκουσε, διότι πίστευε ότι ο Θεός, ακόμη κι αν θυσιαζόταν ο Ισαάκ, θα ανέσταινε τον γιο του, αφού μέσω αυτού θα γενιόταν ο Μεσσίας. Κι ο «Μολώχ» είναι καρχηδονιακή και φοινικική ψευδοθεότητα, κι οχι ο Γιαχβέ. Όντως οι Ισραηλίτες θυσίαζαν τα παιδιά τους˙ αλλά όχι στον Γιαχβέ παρά αποκλειστικά και μόνο στους ειδωλολατρικούς θεούς. Όσοι δηλαδή παρατούσαν την μονοθεϊστική λατρεία του Γιαχβέ και γίνονταν πολυθεϊστές, αυτοί μόνο, οι ξεκομμένοι, ήταν παιδοθυσιαστές. Αλλά ούτε και σε κάποιο τμήμα της Παλαιάς Διαθήκης ή γενικότερα του τελετουργικού της ιουδαϊκής θρησκείας υπάρχει διαταγή για τέτοια πράγματα όπως ανθρωποθυσίες προς τιμή του Θεού. Μόνο στους «ανώτερους πατρώους θεούς».
Και για την περίπτωση του Ιεφθαέ (Κριταί ΙΑ', 30-40), απαραθέτουμε το κείμενο των Ο'
30 καὶ ηὔξατο ᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· ἐὰν διδοὺς δῷς μοι τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί μου, 31 καὶ ἔσται ὁ ἐκπορευόμενος, ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ οἴκου μου εἰς συνάντησίν μου ἐν τῷ ἐπιστρέφειν με ἐν εἰρήνῃ ἀπὸ υἱῶν ᾿Αμμών, καὶ ἔσται τῷ Κυρίῳ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα. 32 καὶ παρῆλθεν ᾿Ιεφθάε πρὸς υἱοὺς ᾿Αμμὼν παρατάξασθαι πρὸς αὐτούς, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ἐν χειρὶ αὐτοῦ. 33 καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπὸ ᾿Αροὴρ ἕως ἐλθεῖν ἄχρις ᾿Αρνὼν ἐν ἀριθμῷ εἴκοσι πόλεις καὶ ἕως ᾿Εβελχαρμὶμ πληγὴν μεγάλην σφόδρα, καὶ συνεστάλησαν οἱ υἱοὶ ᾿Αμμὼν ἀπὸ προσώπου υἱῶν ᾿Ισραήλ. 34 Καὶ ἦλθεν ᾿Ιεφθάε εἰς Μασσηφὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἐξεπορεύετο εἰς ὑπάντησιν ἐν τυμπάνοις καὶ χοροῖς· καὶ αὕτη ἦν μονογενής, οὐκ ἦν αὐτῷ ἕτερος υἱὸς ἢ θυγάτηρ. 35 καὶ ἐγένετο ὡς εἶδεν αὐτὴν αὐτός, διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ἆ ἆ, θυγάτηρ μου, ταραχῇ ἐτάραξάς με καὶ σὺ ἦς ἐν τῷ ταράχῳ μου, καὶ ἐγώ εἰμι ἤνοιξα κατὰ σοῦ τὸ στόμα μου πρὸς Κύριον καὶ οὐ δυνήσομαι ἀποστρέψαι. 36 ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· πάτερ, ἤνοιξας τὸ στόμα σου πρὸς Κύριον; ποίησόν μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ στόματός σου, ἐν τῷ ποιῆσαί σοι Κύριον ἐκδίκησιν τῶν ἐχθρῶν σου ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Αμμών. 37 καὶ ἥδε εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς· ποιησάτω δὴ ὁ πατήρ μου τὸν λόγον τοῦτον· ἔασόν με δύο μῆνας, καὶ πορεύσομαι καὶ καταβήσομαι ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπὶ τὰ παρθένιά μου, ἐγώ εἰμι καὶ αἱ συνεταιρίδες μου. 38 καὶ εἶπε· πορεύου· καὶ ἀπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας. καὶ ἐπορεύθη, αὐτὴ καὶ αἱ συνεταιρίδες αὐτῆς, καὶ ἔκλαυσεν ἐπὶ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπὶ τὰ ὄρη. 39 καὶ ἐγένετο ἐν τέλει τῶν δύο μηνῶν καὶ ἐπέστρεψε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς, καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῇ εὐχὴν αὐτοῦ, ἣν ηὔξατο· καὶ αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα. καὶ ἐγένετο εἰς πρόσταγμα ἐν ᾿Ισραήλ· 40 ἀπὸ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐπορεύοντο θυγατέρες ᾿Ισραὴλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα ᾿Ιεφθάε τοῦ Γαλααδίτου ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ.
(Σε μετάφραση: 30 Κι έκανε τάμα ο Ιεφθάε στον Κύριο: «Αν πράγματι παραδώσεις τους Αμμωνίτες στην εξουσία μου», του είπε», 31 «τότε όποιος βγει πρώτος από την πόρτα του σπιτιού μου να με προϋπαντήσει, όταν με το καλό θα επιστρέψω από τον πόλεμο των Αμμωνιτών, αυτός θ' ανήκει σ' εσένα, Κύριε, και θα σου τον προσφέρω ολοκαύτωμα». 32 Έτσι ο Ιεφθάε πέρασε τα σύνορα για να πολεμήσει τους Αμμωνίτες κι ο Κύριος τους παρέδωσε σ' αυτόν. 33 Τους χτύπησε από την Αρώρ ώς τη Μινίθ, περιοχή με είκοσι πόλεις, κι ώς την Αβέλ-Κεραμίμ. Η ήττα τους ήταν πολύ μεγάλη˙ έτσι οι Αμμωνίτες έγιναν υποτελείς στους Ισραηλίτες. 34 Όταν ο Ιεφθάει γυρνούσε στο σπιτι του, στη Μισπά, βγήκε η κόρη του να τον προϋπαντήσει με τύμπανα και χορούς. Ήταν το μοναχοπαίδι του. Εκτός απ' αυτήν δεν είχε ούτε γιο ούτε άλλη κόρη. 35 Όταν την είδε ο Ιεφθάε έσχισε μ' απόγνωση τα ρούχα του και είπε: «Αχ, κόρη μου, με βύθισες στη δυχτυχία! Πόση θλίψη μού 'φερες κι εσύ! Έχω δεσμευτεί με λόγο ενώπιον του Κυρίου και δεν μπορώ ν' ανακαλέσω την υπόσχεσή μου». 36 Εκείνη αποκρίθηκε: «Πατέρα μου, αν έδωσες λόγο στον Κύριο, κάνε για μένα ό,τι του υποσχέθηκες, αφού ο Κύριος εκδικήθηκε για σένα τους εχθρούς σου, τους Αμμωνίτες». 37 Είπε ακόμα στον πατέρα της: «Κάνε μου μόνο αυτή τη χάρη: άφησέ με δυο μήνες να πάω ν' ανέβω στα βουνά και να κλάψω την παρθενία μου μαζί με τις φίλες μου». 38 Εκείνος της είπε: «Πήγαινε». Έτσι την έστειλε για δυο μήνες μαζί με τις φίλες της και πήγαν πάνω στα βουνά να κλάψουν την παρθενία της. 39 Όταν τέλειωσαν οι δύο μήνες, γύρισε στον πατέρα της κι αυτός εκπλήρωσε με την κόρη του το τάξιμο που είχε κάνει. Η κοπέλα δεν είχε γνωρίσει άντρα. Από τότε έγινε έθιμο στο λαό Ισραήλ, 40 να πηγαίνουν κάθε χρόνο οι κόρες των Ισραηλιτών, και να κλαίνε την κόρη του Ιεφθάε, του Γαλααδίτη, για τέσσερις μέρες.)
Από το κείμενο προκύπτει πως ουδέποτε ζήτησε ο Γιαχβέ από τον Ιεφθάε τέτοια θυσία, αλλά αποκλειστικά μόνος του ο Ιεφθάε έκανε τάμα να προσφέρει ολοκαύτωμα ό,τι έβγαινε πρώτο από την θύρα της οικίας του, δίχως μάλιστα να ξέρει ότι θα έβγαινε η κόρη του.
Πουθενά δεν λέει ότι ο Γιαχβέ την ενέκρινε. Πουθενά δεν λέει το κείμενο ότι ο Θεός είχε ανάγκη ανθρωποθυσίας, ώστε να χαρίσει τη νίκη στους Ισραηλίτες. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ιεφθάε δεν υποσχέθηκε (στ. 31) ανθρωποθυσία οπωσδήποτε.
Πουθενά δεν λέει ότι επέμενε στην εκπλήρωση του τάματος. Η σιωπή του ίσως να οφείλεται στο ότι, επειδή ίσως ο Ιεφθάε νόμιζε ή πίστευε ή έλπιζε, πως από τη θύρα της οικίας του θα εξέρχονταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός από την κόρη του, π.χ. δούλος ή ζώο, έκανε το τάμα θεωρώντας ότι δεν θα έχει κόστος. Σα να ήθελε, δηλαδή, να ξεγελάσει το Θεό, ενώ πίστευε/έλπιζε πως θα εξερχόταν κάποιος δούλος.
Πουθενά δεν συναντάμε στην Π.Δ. παρόμοιο περιστατικό, καθότι ο Ιεφθάε ήταν απλώς ιδιώτης και δεν ακολούθησε κάποιο ιουδαϊκό θρησκευτικό τελετουργικό, όταν θυσίασε την κόρη του. Από το Λευϊτικόν ΚΒ', 18-19 μαθαίνουμε ότι στις θυσίες ολοκαυτώματος έπρεπε πάντα να θυσιάζεται αρσενικό ζώο χωρίς ελάττωμα. Η κόρη του Ιεφθάε δεν ήταν αγόρι. Επιπλέον η θυσία ολοκαυτώματος συνδυαζόταν με ένα κακό γεγονός, για εξιλέωση, όχι ως ευχαριστία.
Πουθενά στην Π.Δ. δεν υπάρχει εντολή του Γιαχβέ για ανθρωποθυσίες ως μέρος της προς αυτόν λατρείας˙ το αντίθετο μάλιστα, ο Γιαχβέ απαγορεύει ρητά να θυσιάζεις την κόρη σου ή το γιό σου (Δευτερονόμιον Ε ΙΒ', 31, όπου απαγορεύεται ο γονιός να καίει το γιο ή την κόρη του θυσία στο θεό!˙ Δευτερονόμιον ΙΗ' 10˙ Ιεζεκιήλ Ζ', 31).
Πουθενά στην Π.Δ. δεν υπάρχει εντολή του Γιαχβέ για ανθρωποθυσίες ως μέρος της προς αυτόν λατρείας˙ το αντίθετο μάλιστα, ο Γιαχβέ απαγορεύει ρητά να θυσιάζεις την κόρη σου ή το γιό σου (Δευτερονόμιον Ε ΙΒ', 31, όπου απαγορεύεται ο γονιός να καίει το γιο ή την κόρη του θυσία στο θεό!˙ Δευτερονόμιον ΙΗ' 10˙ Ιεζεκιήλ Ζ', 31).
Η κατάληξη της ιστορίας είναι πολύ ασαφής. Δεν ξεκαθαρίζεται αν το «ολοκαύτωμα» έγινε με συμβολικό τρόπο λ.χ. καταδικάζοντας την κόρη του σε αγαμία, κάτι ατιμωτικό για τους Ισραηλίτες. Διότι η κόρη, λέει η Π.Δ. (στ. 38) έκλαψε «για την παρθενία της», όχι «για τη ζωή της». Επίσης η Π.Δ. μας λέει ότι η κόρη του δε γνώρισε άντρα (στ. 39). Αυτά τα δύο συνηγορούν στην άποψη της συμβολικής θυσίας ή υποχρεωτικής αγαμίας της κόρης του (η αγαμία και η συνεπαγόμενη ατεκνία θεωρούνταν από τους Ισραηλίτες, άντρες και γυναίκες, μεγάλη ατιμία, αφού η άγαμη/άτεκνη δεν θα γεννούσε απογόνους οι οποίοι κάποτε θα γεννούσαν τον αναμενόμενο Μεσσία). Δεν είναι απίθανο, λοιπόν, ο όρκος του Ιεφθάε να σήμαινε κάτι γενικότερο.
Άλλωστε ανθρωποθυσίες γινόταν προς τιμήν πάρα πολλών ειδωλολατρικών θεών σέ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κι όχι μόνο των θεών του Ολύμπου. Οι Πολυθεϊστές Μάγιας, οι Αζτέκοι (Μέσα στο ναό του Ηλίου υπήρξε μέρα που θυσιάστηκαν 10.000 και 20.000 αιχμάλωτοι πολέμου στον θεό Ήλιο.), οι Φοίνικες, οι Γαλάτες, οι Σουηδοί ώς τον 11ο αιώνα, κ.ά. λάτρευαν τους θεούς τους με ανθρωποθυσίες. Γράφει π.χ. ο Ηρόδοτος: «Από τους λαούς αυτούς οι Ταύροι έχουν τα εξής έθιμα: θυσιάζουν στην Άρτεμη τους ναυαγούς κι όποιους Έλληνες συλλάβουν με τον τρόπο που θα περιγράψω: αφού κάνουν την επίσημη έναρξη της θυσίας, χτυπούν τα θύματα με ρόπαλο στο κεφάλι.» (Ηρόδοτος 4, 103). Οι ανθρωποθυσίες δηλαδή είναι ένα γενικό γνώρισμα του Πολυθεϊσμού. Εφόσον, λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι θεοί των άλλων λαών είναι απλώς οι «ελληνικοί θεοί» με άλλο όνομα και εφόσον οι θεοί των άλλων λαών ζητούσαν ανθρωποθυσίες, συνεπάγεται ότι οι «ελληνικοί θεοί» ζήταγαν ανθρωποθυσίες.
Άλλωστε ανθρωποθυσίες γινόταν προς τιμήν πάρα πολλών ειδωλολατρικών θεών σέ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κι όχι μόνο των θεών του Ολύμπου. Οι Πολυθεϊστές Μάγιας, οι Αζτέκοι (Μέσα στο ναό του Ηλίου υπήρξε μέρα που θυσιάστηκαν 10.000 και 20.000 αιχμάλωτοι πολέμου στον θεό Ήλιο.), οι Φοίνικες, οι Γαλάτες, οι Σουηδοί ώς τον 11ο αιώνα, κ.ά. λάτρευαν τους θεούς τους με ανθρωποθυσίες. Γράφει π.χ. ο Ηρόδοτος: «Από τους λαούς αυτούς οι Ταύροι έχουν τα εξής έθιμα: θυσιάζουν στην Άρτεμη τους ναυαγούς κι όποιους Έλληνες συλλάβουν με τον τρόπο που θα περιγράψω: αφού κάνουν την επίσημη έναρξη της θυσίας, χτυπούν τα θύματα με ρόπαλο στο κεφάλι.» (Ηρόδοτος 4, 103). Οι ανθρωποθυσίες δηλαδή είναι ένα γενικό γνώρισμα του Πολυθεϊσμού. Εφόσον, λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι θεοί των άλλων λαών είναι απλώς οι «ελληνικοί θεοί» με άλλο όνομα και εφόσον οι θεοί των άλλων λαών ζητούσαν ανθρωποθυσίες, συνεπάγεται ότι οι «ελληνικοί θεοί» ζήταγαν ανθρωποθυσίες.
Πηγή: Ενάντια στην Αρχαιοπληξία
Οι αρχαίοι πολυθεϊστές ήταν ειδωλολάτρες.
58. "Οι αρχαίοι παγανιστές δεν ήταν ειδωλολάτρες, όπως τους κατηγορούν οι Χριστιανοί. Δεν ήταν «δούλοι» του θεού. Δεν λάτρευαν την ύλη, αλλά το πρόσωπο που εικονίζει. Αυτή ήταν μια από τις μεγάλες απατεωνιές των Χριστιανών, ώστε να συκοφαντήσουν τον αρχαίο κόσμο. Ειδωλολατρία δεν γνώρισε ποτέ η αρχαιότητα. Η πολυμορφία του θείου δεν συνεπάγεται ειδωλολατρία".
Απάντηση: 1) Ο εγκλωβισμός της θεότητας στο άγαλμα γίνεται με ειδική τελετή, την «Καθιέρωσιν» (Διιπετές, 4/1993, τ. 21).
2) Ο Ιάμβλιχος γράφει ότι οι θεοί βάζουν ψυχή σε ορισμένα αγάλματά τους κατασκευασμένα από ανθρώπους, αλλά και οι ίδιοι ρίχνουν από τον ουρανό απεικονήσεις τους που περικλείουν θεία δύναμη (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 513).
3) Κατά την πτώση του Σαράπειου, όταν όλα έδειχναν στους εθνικούς υπερασπιστές του ότι η μάχη είχε χαθεί και οι Χριστιανοί είχαν καταστρέψει τα αγάλματα, ο αρχηγός τους, ο Ολύμπιος τούς διαβεβαίωσε ότι το πνεύμα που βρισκόταν μέσα στα αγάλματα έφυγε για τον ουρανό και μόνο η ανθρώπινη απεικόνισή τους καταστράφηκε (M. Dzielska, Υπατία η Αλεξανδρινή, εκδ. Ενάλιος, σ. 154).
4) Ο Νέρωνας είχε ένα αγαλματάκι το οποίο τον πληροφορούσε για τις συνωμοσίες (Σουετώνιου Nero 56).
5) Ο θεουργός Μάξιμος, ο φίλος του Ιουλιανού, κάνει ένα άγαλμα της Εκάτης να γελά και ενεργεί ώστε να ανάβουν αυτόματα οι πυρσοί που κρατούσε στα χέρια της (Ευνάπιου, Βίοι Σοφιστών, 475).
6) Ο Ηραΐσκος είχε μια τόσο οξεία διαίσθηση ώστε μπορούσε να διακρίνει στη στιγμή ένα «έμψυχο» από ένα «άψυχο» άγαλμα από τα αισθήματα που προκαλούσε (Σουΐδα, λ. Ηραΐσκος).
7) ο Στίλπων ο Μεγαρεύς καταδικάστηκε, όταν είπε ότι το άγαλμα της Αθηνάς Παλλάδας δεν είναι θεός˙ προσπάθησε να ξεφύγει λέγοντας πως «δεν είναι θεός, αλλά θεά», αλλά δεν γλίτωσε την εξορία («"ἆρά γε ἡ τοῦ Διὸς Ἀθηνᾶ θεός ἐστι;" φήσαντος [του Στίλπωνα] δέ, "ναί," "αὕτη δέ γε," εἶπεν, "οὐκ ἔστι Διός, ἀλλὰ Φειδίου·" συγχωρουμένου δέ, "οὐκ ἄρα," εἶπε, "θεός ἐστιν." ἐν ᾧ καὶ εἰς Ἄρειον πάγον προσκληθέντα (...) καὶ μέντοι τοὺς Ἀρεοπαγίτας εὐθέως αὐτὸν κελεῦσαι τῆς πόλεως ἐξελθεῖν»).
8) Παυσανία, Κορινθιακά, 2, 7
«Έπειτα, όπως λεν οι Κορίνθιοι, η Πυθία τούς έδωσε χρησμό να βρούν εκείνο το δέντρο (απ' όπου ο Πενθέας κατασκόπευε τις Μαινάδες) και να το λατρεύουν ισάξια με τον θεό. Από αυτό το δέντρο και γι' αυτό το λόγο έφτιαξαν τα ξόανα αυτά».
9) Ο Διογένης έβλεπε τους ανθρώπους να προσκυνάν τα αγάλματα: «θεασάμενός ποτε γυναῖκα ἀσχημονέστερον τοῖς θεοῖς προσπίπτουσαν,(...)» (Διογένης Λαέρτιος, VI, 37). Επίσης, κορόϊδευε όσους στέκονταν μπροστά στα αγάλματα και ζητούσαν από αυτά: «ᾔτει ποτὲ ἀνδριάντα· ἐρωτηθεὶς δὲ διὰ τί τοῦτο ποιεῖ, "μελετῶ," εἶπεν, "ἀποτυγχάνειν."» (Διογένης Λαέρτιος, VI, 49). Ο Διογένης επίσης είχε αφιερώσει στον Ασκληπιό κάποιον που κυνηγούσε και χτυπούσε όσους έκαναν βαθιές μετάνοιες («τῷ Ἀσκληπιῷ ἀνέθηκε πλήκτην, ὃς τοὺς ἐπὶ στόμα πίπτοντας ἐπιτρέχων συνέτριβεν» Διογένης Λαέρτιος, VI, 38), πράγμα που σημαίνει ότι οι πιστοί προσκυνούσαν τα αγάλματα σκύβοντας μέχρι το χώμα.
10) Οι Αρχαίοι ταύτιζαν την παρουσία του αγάλματος ενός θεού στην πόλη τους με την παρουσία του ίδιου του θεού στην πόλη. «Σε καιρό πολέμου οι πολιορκημένοι έκαναν κάθε προσπάθεια να τους [τους πολιούχους θεούς] συγκρατήσουν. Μερικές φορές έδεναν με αλυσίδες το άγαλμα του θεού, για να τον εμποδίσουν να ξεπορτίσει. Άλλες πάλι τον έκρυβαν από κάθε βλέμμα, για να μην μπορέσει ο εχθρός να τον βρει» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 239). Είναι αυτονόητο, ότι το άψυχο άγαλμα από μόνο του δεν θα μπορούσε να.. ξεπορτίσει, εκτός κι αν το άγαλμα ήταν έμψυχο, είχε δηλαδή το θεό εντός του. Δηλαδή, θεωρούσαν ότι η θεότητα έφευγε από την πόλη, όταν έφευγε το άγαλμά της. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτά ταυτίζονταν μεταξύ τους: το άγαλμα δεν ήταν απλώς η απεικόνιση του θεού˙ ήταν ο θεός εντός του. Οι Αιγινήτες θέλοντας να κηρύξουν τον πόλεμο στην Επίδαυρο, άρχισαν κλέβοντας δύο αγάλματα πολιούχων θεών αυτής της πόλεως, τα οποία και μετέφεραν στο νησί τους (Ηρόδοτος, 5, 83).
11) Ο ιερέας απαντά στον Οιδίποδα, στην τραγωδία Οιδίπους τύραννος, του Σοφοκλή (στ. 411): «δεν είμαι δούλος δικός σου, αλλά του Λοξία» (οὐ γάρ τι σοὶ ζῶ δοῦλος, ἀλλὰ Λοξίᾳ). Δεν πρόκειται περί ιερόδουλου, αλλά περί ιερέα, που αποκαλεί τον εαυτό του «δούλο του θεού».
12) Παυσανία, Βοιωτικά (9), 24, 3: «Στην Ύηττο υπάρχει ναός του Ηρακλή, από τον οποίο άρρωστοι είναι δυνατόν να βρουν γιατρειά˙ η λατρευτική του εικόνα δεν είναι άγαλμα καλλιτεχνικό, αλλά λίθος αργός, όπως συνηθίζονταν τον παλιό καιρό».
Παυσανία, Βοιωτικά (9), 27, 1: «Οι Θεσπιείς τιμούν ανέκαθεν πιο πολύ απ' όλους τους θεούς τον Έρωτα και έχουν άγαλμά του παλαιότατο, ένα αλάξευτο λίθο».
Παυσανία, Βοιωτικά (9), 38, 1-2: «Τιμούν [οι κάτοικοι του Ορχομενοί] ιδιαίτερα τους λίθους, οι οποίοι, κατά την παράδοση, είχαν πέσει από τον ουρανό».
Παυσανία, Αττικά (1), 44, 2: «Μέσα στο παλαιό γυμνάσιο, κοντά στις πύλες που λέγονται Νυμφάδες, υπάρχει λίθος σε σχήμα πυραμίδας, όχι μεγάλης. Τον λίθο αυτόν τον ονομάζουν Απόλλωνα καρινόν».
Παυσανία, Αχαϊκά (7), 22, 4: «[στις Φαρές] πολύ κοντά στο άγαλμα είναι στημένοι λίθοι τετράγωνοι, περί τους τριάντα, που οι Φαρείς τούς λατρεύουν δίνοντας σε καθένα το όνομα κάποιου θεού˙ στα παλιότερα χρόνια όλοι οι Έλληνες απέδιδαν θεϊκές τιμές σε αλάξευτους λίθους, οι οποίοι είχαν τη θέση των αγαλμάτων».
Παυσανία, Λακωνικά (3), 22, 1: «Από το Γύθειο απέχει τρία περίπου στάδια ένας άμορφος λίθος, πάνω στον οποίο λένε πως κάθισε ο Ορέστης και θεραπεύτηκε από τη μανία˙ γι' αυτό ο λίθος ονομάστηκε Ζεύς καππώτας στη δωρική διάλεκτο».
Παυσανία, Λακωνικά, 22, 12: «(...) όταν ο λαγός τρύπωσε σε μια μυρτιά, (...) τη μυρτιά εκείνη τη λατρεύουν ακόμη και την ονομάζουν Άρτεμιν σωτείρα».
Παυσανία, Βοιωτικά, 12, 4: «μαζί με τον κεραυνό που ρίχτηκε στον θάλαμο της Σεμέλης έπεσε από τον ουρανό κι ένα κομμάτι ξύλο που ο Πολύδωρος το διακόσμησε με χαλκό και το ονόμασε Διόνυσο κάδμο». Θεοί-κούτσουρα.
Παυσανία, Βοιωτικά, 40, 11-12: «από τους θεούς οι Χαιρωνείς τιμούν ιδιαίτερα το σκήπτρο που κατά τον Όμηρο έκανε ο Ήφαιστος για το Δία (...) αυτό το σκήπτρο το λατρεύουν ονομάζοντάς το δόρυ. (...) Λένε πως βρέθηκε στα σύνορα της Χαιρώνειας (...). Ναό δεν έχει χτίσει η πόλη για το σκήπτρο, αλλά κάθε χρόνο ο ιερέας το κρατά μέσα σε κάποιο κτίσμα. Θυσίες γίνονται κάθε μέρα». Όχι μόνο θεοποιούσαν φυσικά αντικείμενα αλλά και ανθρώπινα κατασκευάσματα. Πού είναι αυτοί οι Νεοειδωλολάτρες, που θα μας πούν πως οι αρχαίοι Ειδωλολάτρες θεωρούσαν συμβολικούς και όχι πραγματικούς τους μύθους; Αν οι μύθοι θεωρούνταν συμβολικοί, δεν θα πίστευαν ποτέ ότι ένα (μυκηναϊκό ίσως) σκήπτρο φτιάχτηκε από τον... «συμβολικό θεό» Ήφαιστο.
Με άλλα λόγια, οι Ειδωλολάτρες λάτρευαν λιθάρια πεσμένα απ' τον ουρανό (μετεωρίτες), κοτρώνες και πέτρες, τις οποίες ονόμασαν θεούς. Πολλοί θα θυμούνται την ξένη ταινία «Και οι θεοί τρελλάθηκαν», στην οποία ένας Αφρικανός ιθαγενής πολυθεϊστής εκλαμβάνει ως «θεϊκό δώρο» ένα κουτί αναψυκτικού που είχε ρίξει ένας Δυτικός πιλότος απ' το αεροπλάνο του. Ακριβώς τα ίδια πίστευαν και οι εν Ελλάδι Ειδωλολάτρες: θεοποιούσαν ό,τι έπεφτε απ' τον ουρανό, μόνο που τότε δεν υπήρχαν πιλότοι να ρίχνουν αναψυκτικά, αλλά απλώς έπεφταν από μόνοι τους οι μετεωρίτες. Όπου τελικά φαίνεται ότι αυτή η κατά τα άλλα χιουμοριστική ξένη ταινία ανέλυσε σε βάθος την έλλειψη σκέψης που προκαλεί ο Πολυθεϊσμός. Κι όμως ο Αριστοτέλης γράφει: «Από τους αρχαίους, τώρα, και τους πολύ παλαιότερους έχει κληροδοτηθεί στους μεταγενέστερους υπό μορφή μύθου η παράδοση ότι, αυτά [τα ουράνια σώματα] είναι θεοί (...) Τα λοιπά προστέθηκαν αργότερα ως μυθολογικές περιγραφές, για να εξασφαλίζεται η ευπείθεια του πολύ κόσμου και να γίνεται χρήση τους στους νόμους και προς το κοινό συμφέρον· διότι λένε ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή ή είναι όμοιοι με μερικά από τα άλλα ζώα» (Μετά τα φυσικά, Λ', 8 (1074b)).
Παυσανία, Αρκαδικά (8), 42, 4: «Το άγαλμα (της Δήμητρας) λένε πως είχε την εξής μορφή: η θεά παριστάνονταν σα μια γυναίκα καθισμένη σε βράχο, η οποία όμως είχε κεφάλι και κόμη αλόγου».
Παυσανία, Αττικά (10), 26, 6: «Για το άγαλμα αυτό (της Αθηνάς στην Ακρόπολη) υπάρχει η φήμη πως έπεσε από τον ουρανό»(!!). Κατά τα άλλα οι «ορθολογιστές Νεοπαγανιστές» κοροϊδεύουν την άποψη για αχειροποίητες εικόνες.
13) Ο Πλούταρχος στο Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 71 αναφέρει ότι παρά τις απόψεις των φιλοσόφων, οι λάτρεις των «θεών» πιστεύουν ότι τα αγάλματα είναι οι θεοί, και όχι η απεικόνισή τους. «Οι παλαιοί εκείνοι άνθρωποι αφελώς ωνόμαζον με τα ονόματα των θεών τα δώρα των θεών, και τα ετιμούσαν ένεκα της ανάγκης των και τα εσέβοντο» (Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 70 (379b)). «Δια τούτο ορθότατα οι φιλόσοφοι λέγουν ότι όσοι δεν μανθάνουν ορθώς την σημασίαν των λέξεων, αυτοί σφάλλονται και εις τα πράγματα, όπως σφάλλονται εκείνοι εκ των Ελλήνων, οι οποίοι, επειδή έμαθον και συνήθισαν να δίδουν το όνομα των θεών εις τα από χαλκόν και μάρμαρον αγάλματα αυτών και εις τας ζωγραφισμένας εικόνας των και όχι να τα ονομάζουν απλώς αγάλματα και αφιερώματα των θεών, κατήντησαν έπειτα να λέγουν ασεβώς όχι ο Λάχαρης εξέδωσε την Αθηνάν, ότι ο Διονύσιος εκούρευσε τους χρυσούς βοστρύχους του Απόλλωνος, ο δε Ζευς του Καπιτωλίου εκάη και κατεστράφη εις μίαν πυρκαϊάν κατά τον εμφύλιον πόλεμον. Τοιουτοτρόπως η εσφαλμένη χρήσις των λέξεων τους παρέσυρε και παραδέχονται δοξασίας διεστραμμένας συμφώνως προς τας λέξεις (70 (379cd)).
14) Ο Ηράκλειος «βλέποντας τους Έλληνες να προσφέρουν δώρα στους θεούς είπε "Προσεύχονται στα αγάλματα των θεών σαν να μπορούσαν να τους ακούσουν, ενώ δεν τους ακούνε, δεν δίνουν, όπως και δεν μπορούν να ζητήσουν» (απ. 132)
Αυτά είναι αρκετά παραδείγματα ότι όχι λίγοι Ειδωλολάτρες της αρχαιοτητας θεωρούσαν πως το άγαλμα έχει μέσα στην ύλη του το θεό, ότι μέσα στο άγαλμα κατοικεί ο θεός, κι επομένως δεν λάτρευαν απλώς «τον θεό που απεικόνιζε το άγαλμα», όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αλλά το άγαλμα-θεό. Παρατηρούμε ότι ο Στίλπων, παρ' όλο που αποδέχτηκε πως η Αθηνά είναι θεός, εξορίστηκε επειδή είπε πως το άγαλμα της Αθηνάς δεν είναι θεός! Δηλαδή, ο αθηναϊκός δήμος, οι πολλοί Ειδωλολάτρες που τον εξόρισαν, πίστευαν πως το άγαλμα το ίδιο είναι η θεά Αθηνά. Επίσης, τόσο ο Στίλπων, όσο κι ο Διογένης ο Κυνικός αναφέρουν ότι οι λάτρεις των θεών προσκυνούσαν τα αγάλματα. Ο Διογένης μάλιστα ειρωνευόταν μια γυναίκα που έσκυβε πολύ στο άγαλμα ενός θεού, ενώ ο Στίλπων απέφυγε ν' απαντήσει, αν οι θεοί ευχαριστούνται με τις προσευχές και τις προσκυνήσεις. Αντίθετα από τους ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών, τα αρχαία αγάλματα ήταν αντικείμενο προσκύνησης, θεωρούνταν θεοί, και ήταν θαυματουργικά. Αυτά τα πράγματα τα ήξεραν και τα έβλεπαν οι Χριστιανοί, και εξαιτίας αυτών αποκαλούσαν Ειδωλολάτρες τους πολυθεϊστές.
Φυσικά οι αρχαίοι δεν ήταν ανόητοι, ώστε να πιστεύουν ότι η πέτρα ήταν θεός, και άλλωστε οι πιο έξυπνοι (π.χ. Ηράκλειτος ή ο Στίλπων που αρνήθηκε πως το άγαλμα είναι θεός) είχαν καταδικάσει την πρακτική της λατρείας των αγαλμάτων. Ποιοι «αρχαίοι», όμως; Όλοι; Φυσικά όχι. Ορισμένοι από τους φιλοσόφους. Οι υπόλοιποι αρχαίοι, όμως; Απ' όσο τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν, δεν ήταν αρκετά έξυπνοι, ώστε να αποκλείσουν κάτι τέτοιο, και δεν πρέπει να ξεχνάται ότι παγανισμός ήταν η λαϊκή πρακτική κι όχι οι γνώμες των λίγων φιλοσόφων. Στην περίπτωση του Στίλπωνα βλέπουμε πόσο ανιστόρητος είναι ο ισχυρισμός των Νεοπαγανιστών ότι οι γνώμες μεμονωμένων φιλοσόφων συνιστούν απόψεις της «αυθεντικής αρχαιοελληνικής θρησκείας», δηλαδή ότι αρχαία θρησκεία και Φιλοσοφία ταυτίζονται. Ο φιλόσοφος Στίλπων έχει αντίθετη άποψη για το άγαλμα/θεό από αυτήν των Ειδωλολατρών της αρχαιοελληνικής θρησκείας.
Παραθέτουμε και την άποψη του ίδιου του νεοπαγανιστικού Διιπετούς (τ. 4, σ. 22-23): «Από ότι εμείς ξέρουμε, υπάρχουν κάποιες καίριες διαφοροποιήσεις πάνω στην αντιμετώπιση των αγαλμάτων, δηλαδή για παράδειγμα, υπήρξαν κι αγάλματα που θεωρούνταν επί γής θεότητες, το ίδιο άγαλμα δηλαδή πλέον και όχι αυτό που απεικόνιζε, πιστευόταν πως είχε πάρει μέσα του αυτή την ενέργεια». Τα σχόλια είναι περιττά.
Δεν είναι τόσο ριζικά αντίθετη με τον εθνισμό η ειδωλολατρία, όπως διαμαρτύρονται οι Νεοπαγανιστές: οι θεοί είναι ενδοκοσμικοί, δηλαδή είναι ή ελέγχουν ή συμβολίζουν τμήματα της φύσης ή πάλι θεοποιούνται ορισμένα τμήματα της φύσεως, είτε ως σύμβολα της υπόλοιπης φύσης είτε όχι. Το άγαλμα ως ύλη είναι τμήμα της φύσης/κόσμου. Έτσι μπορεί να θεοποιηθεί το άγαλμα-πέτρα, ως τμήμα του κόσμου που συγκεντρώνει ή συμβολίζει το θεϊκό στοιχείο της φύσης. Άλλωστε η άποψη των Νεοπαγανιστών, ότι οι θεοί μπορούν να παίρνουν (και παίρνουν) οποιαδήποτε υλική μορφή (δηλαδή, ακόμη και μορφή αγαλμάτος) ενισχύει το χριστιανικό επιχείρημα ότι η λατρεία αγαλμάτων δεν σήμαινε τη λατρεία του προσώπου το οποίο αυτά απεικονίζουν (όπως ισχυρίζονται/δικαιολογουνται οι Ν/Π), αλλά αντίθετα, συνιστούσε λατρεία της ύλης-θεού, αφού ο θεός έχει πάρει τη μορφή του αγάλματος. Πάντως, ειδωλολατρεία δεν είναι απλώς η λατρεία αγαλμάτων ως θεών. Οποιαδήποτε θεοποίηση τμήματος της κτίσης είναι ειδωλολατρία.
Η πολυμορφία του θείου συνεπάγεται ειδωλολατρεία, διότι το θείο ως όλον και απόλυτο δεν μπορεί να διασπάται. Αν διασπαστεί, τότε είναι πολύ εύκολο να θεωρηθεί θεός κάτι, που, ενώ δεν είναι θεός, θεωρείται «ένα τμήμα» του θεού. Τότε οι πέτρες, τα ζώα, τα ποτάμια, ο αέρας, η φωτιά κ.λπ. γίνονται «θεοί». Η «πολυμορφία» συνεπάγεται μη προχωρημένη σκέψη, δηλαδή αδυναμία να γίνει κατανοητό ότι οι πολλές λειτουργίες του Θείου δεν συνεπάγονται διάσπαση της οντολογικής ενότητας και μοναδικότητάς του, έτσι ώστε αυτό να πρέπει να διασπασθεί σε επιμέρους «θεούς». Όσο για τον αυτοπροσδιορισμό «Έλληνες Εθνικοί», οι Νεοπαγανιστές δεν μπορούν να φέρουν ούτε ένα κείμενο της ελληνικής αρχαιότητας ή του 4ου μ.Χ. αιώνα, στο οποίο να αποκαλούνται οι αρχαίοι Έλληνες θρησκευτές «Έλληνες Εθνικοί». Για τον 4ο μ.Χ. αιώνα υπάρχουν οι χαρακτηρισμοί «Έλληνες» ή «εθνικοί» ή «Παγανιστές». «Έλληνες Εθνικοί» δεν υπάρχουν˙ ούτε φυσικά στην κλασσική αρχαιότητα, όπου ούτε το όνομα Έλληνας ούτε το επίθετο εθνικός είχε θρησκευτική σημασία. Ακόμη και το «Εθνικός» οφείλεται στο χριστιανικό «έθνη». Η ονομασία που δίνουν στον εαυτό τους οι Νεοπαγανιστές είναι καθαρά χριστιανικής επινόησης. Εύγε. Εκτός κι αν διαλέξουν το ρωμαϊκό «Δωδεκαθεϊστής», αφού ο όρος «δωδεκάθεο» ανάγεται στην ρωμαιοκρατία κι όχι στην (σύμφωνα με τους ίδιους) «αυθεντική ελληνική εποχή». Ο προσδιορισμός «Πολυθεϊστής», εκτός του ότι δεν υποδηλώνει την ελληνικότητα της θρησκείας τους, είναι σκέτη αερολογία, αφού σύμφωνα με τους ίδιους τους Νεοπαγανιστές (βλέπε κεφάλαιο 49) ο αριθμός των θεών, πολλοί ή ένας, δεν έχει καμμία σημασία. Νεοεποχίτικης και σύγχρονης έμπνευσης, λοιπόν ο αυτοπροσδιορισμός. Δεν υποδηλώνει την ουσία της λατρείας και θρησκείας των ατόμων αυτών, αφού ούτε το/τους θεούς αναφέρει, και δηλώνει απλώς μια (παγκόσμια; Άρα μη ελληνική) θρησκεία που έχει θρησκευτές και στην Ελλάδα (οι εθνικοί της Ελλάδας, κι όχι οι εθνικοί της Αλβανίας) ή κυριολεκτικά σημαίνει Έλληνες το έθνος, χωρίς να υποδηλώνει θρησκεία. Φυσικά δικαίωμα του καθενός να αυτοαποκαλείται όπως θέλει. Αλλά για να έχει κανείς το δικαίωμα αυτό πρέπει να σέβεται το αντίστοιχο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Ορθοδόξων. Οι Νεοπαγανιστές δεν το σέβονται, αφού αποκαλούν τους Χριστιανούς υβριστικά «ναζωραίους», «Γαλιλαίους» και «ιουδαιοχριστιανούς (κατακτητές)». Επομένως αντίστοιχο δικό μας δικαίωμα είναι να τους χαρακτηρίζουμε σαν «(νεο)- ειδωλολάτρες», «νεο- παγανιστές», «νεο- εποχίτες». Ας διαλέξουν πώς θα φέρονται.
Τί λέγουν δύο Άγιοι για το κάπνισμα...
Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα.
Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο Όσιος Αμβρόσιος, απαντά σε επιστολή του μανιώδους καπνιστή Αλέξιου Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ που του ζητά βοήθεια προκειμένου να κόψει το κάπνισμα, τα εξής:
Διότι ο καπνός:
· εξασθενίζει την ψυχή,
· αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη,
· σκοτίζει το νού
· και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγεία με έναν αργό θάνατο.
· Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος.
Κάθε μέρα να διαβάζεις όρθιος ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου. Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται η αποθάρρυνση και η απελπισία, να διαβάζεις και πάλι μέχρι να περάσει. Αν ξαναεμφανισθεί, άρχισε πάλι την μελέτη του Ευαγγελίου.
Ή, αν θέλεις, πήγαινε σε κάποιον απομονωμένο χώρο και κάνε τριάντα τρεις εδαφιαίες μετάνοιες σε ανάμνηση της επίγειας ζωής του Κυρίου και προς τιμήν της Αγίας Τριάδος».
Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο Όσιος Αμβρόσιος, απαντά σε επιστολή του μανιώδους καπνιστή Αλέξιου Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ που του ζητά βοήθεια προκειμένου να κόψει το κάπνισμα, τα εξής:
«Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα! Αυτό που είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσεις με σταθερότητα να απαλλαγείς απ’ αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου.
Διότι ο καπνός:
· εξασθενίζει την ψυχή,
· αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη,
· σκοτίζει το νού
· και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγεία με έναν αργό θάνατο.
· Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος.
Πνεύμονας μή καπνιστή.
Πνεύμονας καπνιστή με το λευκό κομμάτι να δείχνει τον καρκίνο που σκότωσε τον χρήστη τσιγάρου...
Σε συμβουλεύω να χρησιμοποιήσεις πνευματική θεραπεία για την καταπολέμηση του πάθους σου. Να κάνεις λεπτομερή εξομολόγηση όλων των αμαρτιών που διέπραξες από την ηλικία των επτά χρόνων έως σήμερα και να μεταλάβεις τα Άχραντα Μυστήρια.
Κάθε μέρα να διαβάζεις όρθιος ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου. Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται η αποθάρρυνση και η απελπισία, να διαβάζεις και πάλι μέχρι να περάσει. Αν ξαναεμφανισθεί, άρχισε πάλι την μελέτη του Ευαγγελίου.
Ή, αν θέλεις, πήγαινε σε κάποιον απομονωμένο χώρο και κάνε τριάντα τρεις εδαφιαίες μετάνοιες σε ανάμνηση της επίγειας ζωής του Κυρίου και προς τιμήν της Αγίας Τριάδος».
(Αγιορείτικη Μαρτυρία. Τριμηνιαία Έκδοση Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, Τεύχος 6)
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης.
«Ο άνθρωπος έχει διαστρέψει την ηδονή των αισθήσεών του. Γιά την όσφρηση και την γεύση ανακάλυψε έναν βρωμερό και πικρό καπνό που τον τραβάει σχεδόν συνεχώς στο στήθος του. Έτσι, χαλάει τον αέρα εντός και εκτός της κατοικίας του και διαποτίζεται ο ίδιος από αυτήν την βρώμα. Ο καπνός που καταπίνει κάνει κακό όχι μόνο στην υγεία, αλλά και στην λεπτότητα της συναίσθησης της καρδιάς, κοινωνώντας σ’ αυτήν τον σαρκικό χαρακτήρα, την χοντράδα της και την υποδούλωση των αισθήσεων».
Πηγή: agioritikovima.gr