Είναι σωστό να το λέμε και να το πιστεύουμε;

«Παναγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Είναι σωστό να το λέμε και να το πιστεύουμε; 

Στέλιος Μπαφίτης.

 

 

Η πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών για την Παναγία, στηρίζεται στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Είναι η ιερή της μνήμη, ο συνεκτικός κρίκος που την ενώνει με την αρχαία Εκκλησία. Όταν κάποιοι εμφανίζονται ξαφνικά μέσα στην ιστορία, ξεκομμένοι από την εν Αγίω Πνεύματι εμπειρία της Εκκλησίας, είναι ως ένα σημείο λογικό να μην μπορούν να κατανοήσουν ορισμένες αλήθειες.

 

Το παράλογο, όμως, είναι πολλές φορές να παρερμηνεύουν θέσεις της Εκκλησίας, αντί να ρωτήσουν, θέσεις που είχε εξ αρχής, και έχουν μία ιδέα περί της Εκκλησίας τελείως διαφορετική από την πραγματική. Ένα από τα πολλά που παρεξηγούν, άλλοτε από άγνοια και άλλοτε εκούσια, είναι η γνωστή επίκληση που κάνουμε στην αγία Θεοτόκο Μαρία. Θεωρούν ότι την βάζουμε παραπάνω από τον Άγιο Θεό, και της αποδίδουμε ιδιότητες που μόνο ο Χριστός έχει. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική, και θα δούμε ότι τα λόγια αυτής της επίκλησης είναι απόλυτα σύμφωνα με την Αγία Γραφή.

 

Το ότι την αποκαλούμε «Παναγία», δεν σημαίνει ότι την θέτουμε παραπάνω από τον Άγιο Θεό. Αυτό είναι μέγα λάθος και κακοήθεια. Η Ορθόδοξη πίστη ορίζει σαφώς ότι μόνο τον Τριαδικό Θεό λατρεύουμε. Στο συνοδικό της Ορθοδοξίας εκφράζεται· «Τον μεν (Χριστό) ως Θεόν και Δεσπότην, τους δε(αγίους) δια τον κοινόν Δεσπότην, ως αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες και σέβοντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες» (Συνοδικό Ορθοδοξίας, Ζ Οικουμενικής) [Η Ορθοδοξία μας, π. Αλεβιζόπουλος, σελ. 419]. «Η μεν εν Πνεύματι και αληθεία λατρεία τη μακαρία Τριάδι παρά των Ορθοδόξων απονενέμηται· ταις δε αγίαις εικόσι ου λατρεία πάντως, αλλά προσκύνησις, και ασπασμός, και τιμή. Ει γαρ και η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Ράλλη και Ποτλή, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, τομ. 6). Στην Αγία Γραφή, ο ίδιος ο Άγιος Θεός αναφέρει το θυμίαμα που θα Του πρόσφεραν οι ιερείς ως «αγιώτατο». «Και θέλεις κάμει τούτο θυμίαμα, σύνθεσιν κατά την τέχνην του μυρεψού μεμιγμένον, καθαρόν, άγιον· και θέλεις κοπανίσει μέρος εκ τούτου πολλά λεπτόν, και θέλεις βάλει εξ αυτού έμπροσθεν του μαρτυρίου εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όπου θέλω εμφανίζεσθαι εις σέ· τούτο θέλει είσθαι εις εσάς αγιώτατον» (Έξοδος λ, 35-36).  

 

Έτσι αποκαλεί ο ίδιος ο Θεός και το θυσιαστήριό Του (Έξοδος, κθ 37), αλλά και πολλά άλλα πράγματα που είναι άψυχα. Αν τα άψυχα αναφέρονται ως «αγιότατα» από τον Άγιο Θεό, γιατί να μην αναφέρεται έτσι και η Μαρία; Είναι μήπως ανώτερα τα άψυχα από την Μαρία που έγινε ναός του Θεού μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού κυοφόρησε και έδωσε σάρκα στον Λόγο του Θεού; Γιατί ενοχλεί τους Προτεστάντες αυτό και όχι τα παραπάνω λόγια του ίδιου του Θεού; Και όπως το αγιώτατο θυμίαμα και θυσιαστήριο δεν μπαίνουν παραπάνω από τον Θεό, έτσι και να αποκαλούμε «Παναγία» την Μαρία, δεν σημαίνει ότι την βάζουμε παραπάνω από τον Άγιο Θεό.

 

Μερικοί Προτεστάντες, ευτυχώς όχι όλοι, δεν αποδέχονται τον όρο «Θεοτόκος» για την Μαρία, διότι θεωρούν ότι λέγοντας κάτι τέτοιο, είναι σαν να λένε ότι ο Χριστός ως Λόγος έχει την αρχή Του σε αυτήν. Αυτό βέβαια δεν ισχύει γιατί όταν την αποκαλούμε Θεοτόκο δεν εννοούμε αυτό που νομίζουν, αλλά απλά ότι το βρέφος που βγήκε από τα σπλάχνα της ήταν ταυτόχρονα άνθρωπος και Ο Θεός. Δεν ενώθηκε αργότερα ο Λόγος με τον άνθρωπο Χριστό. Προσέξτε τι λέει ο άγγελος Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία. «Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (Λουκάς α, 35). Εκείνο που θα γεννηθεί, δηλαδή το βρέφος Ιησούς, θα ονομαστεί «Υιός του Θεού». Όταν ο Γαβριήλ είχε μιλήσει νωρίτερα στον Ζαχαρία για τον Ιωάννη, τον μεγαλύτερο των Προφητών, δεν είπε κάτι τέτοιο, αλλά μόνο ότι «θέλει είσθαι μέγας ενώπιον του Κυρίου» (Λουκάς α 15). Αλλά και παρακάτω, από τα κατά θεία έμπνευση λόγια της Ελισάβετ, φαίνεται καθαρά ότι το βρέφος που κυοφορούσε η Μαρία είχε θεία φύση. «πόθεν μοι τούτο, να έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;» (Λουκάς α, 43). Η Μαρία είναι (ήδη από την στιγμή που επισκέπτεται την Ελισάβετ καθώς έχει προηγηθεί ο ευαγγελισμός) η μητέρα του Κυρίου.

 

Γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή ότι ο Μοναδικός Σωτήρας είναι ο Χριστός. Υπάρχουν δεκάδες εδάφια στην Αγία Γραφή που το επιβεβαιώνουν. Και σαφώς συμφωνούμε απόλυτα. Όμως, το «Παναγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», το λέμε με την σχετική έννοια, και όχι με την απόλυτη όπως αρμόζει στον Χριστό. Αυτό δεν είναι σόφισμα. Είναι μια αλήθεια που αποδεικνύεται από την ίδια την Γραφή. Ο απ. Παύλος αναφέρει για τον εαυτό του την ιδιότητα του.. «σωτήρα». Όμως, αν δούμε τα χωρία, καταλαβαίνουμε ότι το λέει σχετικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βάζει τον εαυτό του παραπάνω από τον Ιησού Χριστό! Μιλώντας για τους Ισραηλίτες που είχαν απορρίψει τον Ιησού, αναφέρει· «ίσως κινήσω εις ζηλοτυπίαν αυτούς, οίτινες είναι σαρξ μου και σώσω τινάς εξ αυτών» (Ρωμαίους, ια 14). Στην προς Κορινθίους αναφέρει για τους αγώνες του· «εις πάντας έγεινα τα πάντα, διά να σώσω παντί τρόπω τινάς» (θ 22). Και ρωτάμε, γιατί να μην επικαλούμαστε την Παναγία Θεοτόκο να μας «σώσει», με την έννοια που εννοεί και ο απ. Παύλος για τον εαυτό του; Μήπως ο απ. Παύλος εξυπηρέτησε το σχέδιο της σωτηρίας μας περισσότερο από την Παναγία;

 

Όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν σε συνάρτηση με το πρόσωπο του Χριστού. Χωρίς τον Χριστό, η Μαρία ούτε «Παναγία» θα ήταν, ούτε Θεοτόκος, ούτε θα «έσωζε» με τις μεσιτείες της. Ο Χριστός την έκανε Παναγία και Θεοτόκο και ισχυρή στην προσευχή, καθώς «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη» (Ιακώβου, ε 16) Όσοι αρνούνται τα παραπάνω, να σκεφτούν μήπως άθελά τους αρνούνται την δόξα του Θεού.

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Άγιο Πνεύμα ή δαιμονισμός;;;

Δείτε πως ενεργεί το δαιμόνιο σε ανθρώπους που έχουν πλανηθεί από τις πεντηκοστιανικές θεωρίες και αν έχετε την δυνατότητα, δείτε και εξορκισμό από Ορθόδοξο Ιερέα, ώστε να συγκρίνετε τις αντιδράσεις και στις δύο περιπτώσεις.

Γραπτή και άγραφη Παράδοση.

Ο Μέγας Βασίλειος δίνει το ίδιο κύρος σε γραπτή και άγραφη Παράδοση.

 

 

«Οι αιρετικοί απορρίπτουν τις άγραφες μαρτυρίες των Πατέρων και έχουν ως επιδίωξη τον αφανισμό της αποστολικής παραδόσεως» (Περί Αγ.Πνεύματος,79,ΕΠΕ 10,342).«Η ιερή Παράδοση διασώθηκε δια της μνήμης από γενεά σε γενεά και έφθασε σε μας με τη διδασκαλία των πατέρων» (Περί Αγ.Πνεύματος, 79,ΕΠΕ 10,500).

«Όποιος δέχεται διδασκαλίες ξένες προς την Παράδοση είναι σαν να μην βαπτίστηκε» (Περί Αγ.Πνεύματος, Ι',26, ΕΠΕ 10,344).

«Υπάρχει το έθιμο μας, το οποίο μπορούμε να προβάλουμε ότι έχει δύναμη νόμου, γιατί οι θεσμοί παραδόθηκαν σ' εμάς από αγίους άνδρες» (Επιστ.160, Διοδώρω,2,ΕΠΕ 3,306).

«Η Παράδοση που δόθηκε με τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος πρέπει να μένει πάντοτε απαράβατη. Το να προσθέσει ή να αφαιρέσει κανείς κάτι ισοδυναμεί σαφώς με έκπτωση από την αιώνια ζωή» (Περί Αγ.Πνεύματος,28,ΕΠΕ 10,350).

«Διακηρύσουμε μόνον εκείνα που έχουμε διδαχθεί από τους αγίους Πατέρες. Δεν τολμούμε να υποστηρίξουμε νεώτερα στοιχεία, προϊόντα της δικής μας διάνοιας» (Επισ.140, Προς την Αντιοχέων Εκκλησίαμ,2,ΕΠΕ 1,336-338).

Ο Μέγας Βασίλειος δίνει το ίδιο κύρος σε γραπτή και άγραφη Παράδοση. Συνοπτικά (για την άγραφη Παράδοση) θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άγιος Βασίλειος δέχεται:

1. Το σημείο του Σταυρού.

2. Η στροφή προς Ανατολάς (προς την Εδέμ), όταν προσευχόμαστε.

3. Τα λόγια του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.

4. Η ευλογία του νερού του Βαπτίσματος.

5. Η ευλογία του λαδιού του Χρίσματος.

6. Η ευλογία του ίδιου του Βαπτιζομένου.

7. Η τριπλή κατάδυση και ανάδυση.

8. Η αποταγή του σατανά και των αγγέλων αυτού.

Για περισσότερες πληροφορίες καλώ τον αναγνώστη να μελετήσει τον Α' τόμο της Παιδαγωγικής Ανθρωπολογίας του Μ.Βασίλειου υπό του Βασιλείου Δ.Χαρώνη.

Ας αναρωτηθούν οι προτεστάντες αν όλα αυτά συμβαίνουν στους δικούς τους χώρους. Αν ο Βασίλειος ψεύδεται κι αυτός όπως εμείς (κατηγορούμαστε) σήμερα. Αν η σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία κινείται ιεροπρεπώς και βρίσκεται σε κοινωνία με τους λόγους του ιερού Πατρός.

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Μεταποίησης του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα του Χριστού.

 

«Η ορθόδοξη παράδοση, κατά την κοινή γραμμή της διπλής μεθοδολογίας, δεν εξήγησε ποτέ τον τρόπο της μεταβολής ή της μεταποίησης του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα του Χριστού. Η επιστήμη, όπως είδαμε, ήταν για την περιγραφή των κτιστών πραγμάτων (σε τούτη την επιστήμη ανήκει και η θεολογική επιστήμη), ενώ η χαρισματική θεολογία γεύεται και βλέπει εμπειρικά τα μυστηριακά γεγονότα. 

 

Το έργο της άκτιστης ενέργειας δεν εξετάζεται ως προς τον τρόπο τέλεσης επιστημονικά. Αρκεί μονάχα η γνώση του πράγματος ως μετοχή σ'αυτό. Και τούτη είναι η μοναδική οδός θεογνωσίας κατά την ορθόδοξη θεολογία. Η σχολαστική θεολογία εντούτοις, σύμφωνα με τη διαλεκτική, και όχι την αποδεικτική μέθοδο, όπως την ονόμαζε ο Γρηγόριος Παλαμάς, επιχείρησε έρευνα και του τρόπου μεταβολής του άρτου και του οίνου. Έτσι επινόησε τη λεγόμενη μετουσίωση (transubstantiatio). 

 

Κατά την αριστοτελική φιλοσοφία τα πράγματα έχουν ύλη (ορατή) και είδος (αόρατο). Το τελευταίο είναι η αντικατάσταση της πλατωνικής ιδέας, αυτού του αρχετύπου, όπου κατά μέθεξη παίρνουν μορφή τα υλικά πράγματα. Εδώ στην αριστοτελική περίπτωση τη μορφή τη δίνει το είδος. Κατά τη μεταβολή λοιπόν, λένε οι σχολαστικοί, «μεταποιείται» το είδος, δηλαδή η αόρατη ουσία, ενώ η ύλη μένει ως έχει. Έτσι έχουμε κατά την ύλη ψωμί και κρασί, ενώ κατά την ουσία το σώμα και το αίμα του Χριστού.  

 

Η εξήγηση αυτή, όπως καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ενώ είναι ευφυής και επιστημονικά ικανοποιητική, σήμερα δεν ισχύει, μια και η επιστήμη δεν έχει ως δικό της πόρισμα την αριστοτελική φιλοσοφία. Πρόκειται λοιπόν για μια ιστορική απλώς αναφορά σε τούτο τον όρο, και μόνο φιλολογικό ενδιαφέρον προξενεί. Απεναντίας η διπλή μεθοδολογία των ορθοδόξων πατέρων, με τον αντίστοιχο αποφατισμό, ξέφυγε τέτοιες παγίδες. Ρητά και κατηγορηματικά ο Ιωάννης Δαμασκηνός κάνοντας λόγο για τη μεταποίηση του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού μας λέει πώς, αν ζητούμε και τον τρόπο της μεταβολής, μας αρκεί μονάχα η πληροφορία ότι γίνεται διαμέσου των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος. Είναι λοιπόν σύγχρονη με τα σημερινά δεδομένα η ορθόδοξη μεθοδολογία». 

 

Δογματική και Συμβολική Θεολογία, Β' τόμος, σελ. 486-488, Νίκου Α. Ματσούκα

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Περί της φιλαργυρίας.

Άγιος Νείλος

«Η φιλαργυρία είναι η ρίζα όλων των κακών και τρέφει σαν κλαδιά της πονηρά τα υπόλοιπα πάθη, και δεν αφήνει να ξεραθούν εκείνα που βλάστησαν από αυτήν. Αυτός που θέλει να κόψει τα πάθη, να κόψει την ρίζα τους. Γιατί, όσο παραμένει η φιλαργυρία, κόβοντας τα κλαδιά δεν ωφελεί καθόλου· γιατί, και αν κοπούν, θα ξαναβλαστήσουν πάλι. Μοναχός που έχει πολλά κτήματα, είναι σαν το πολυφορτωμένο πλοίο, το οποίο σε τρικυμία βυθίζεται εύκολα. Γιατί, όπως το καταπονημένο πλοίο βασανίζεται από κάθε κύμα, έτσι και ο μεγαλοκτηματίας βυθίζεται από τις φροντίδες. 

 

Ο ακτήμονας μοναχός είναι οδοιπόρος άνετος και σε κάθε τόπο βρίσκει κατάλυμα. Ο ακτήμονας μοναχός είναι αετός που πετάει ψηλά, κατεβαίνει δε χαμηλά μόνο για να βρει τροφή, όταν η ανάγκη τον πιέσει. Ο μοναχός αυτός βρίσκεται πάνω από κάθε πειρασμό, περιγελά τα παρόντα, και ανεβαίνει στα ύψη, φεύγει από τα γήινα και περιπλανιέται μαζί με τους αγγέλους, γιατί έχει ελαφρά φτερά, που δεν βαρύνονται με φροντίδες. Έρχεται θλίψη, και αυτός χωρίς λύπη εγκαταλείπει τον τόπο. Έρχεται θάνατος, και φεύγει χαρούμενος, γιατί δεν έδεσε την ψυχή του με κανένα γήινο δεσμό. 

 

Αντίθετα ο πολυκτηματίας είναι δεμένος με φροντίδες και σαν σκυλί είναι δεμένος με αλυσίδα, και αν αναγκαστεί να μετακινηθεί, κουβαλάει μαζί του τις αναμνήσεις των κτημάτων του φορτίο βαρύ και βάρος ανώφελο. Πληγώνεται από τη λύπη, και από την έγνοια πονάει δυνατά. Εγκατέλειψε τα κτήματά του και μαστιγώνεται από τη λύπη. Και όταν έρθει ο θάνατος, αφήνει τα παρόντα με τρόπο αξιολύπητο. Παραδίδει την ψυχή του και το μάτι του δεν αποσπάται από τα πράγματα. Σύρεται χωρίς να το θέλει σαν ζώο που δραπετεύει. Χωρίζεται από το σώμα, και δεν αποχωρίζεται από τα πράγματα, επειδή το πάθος τον κρατάει περισσότερο από εκείνους που τον τραβούν. 

 

Η θάλασσα δεν γεμίζει, αν και δέχεται πολλά ποτάμια, και η επιθυμία του φιλάργυρου δεν ικανοποιείται από τα χρήματα. Διπλασιάζει τα χρήματα, και αυτά επιθυμεί να τα κάνει διπλά, αλλά και με τον διπλασιασμό τους ποτέ δεν σταματά, μέχρι που ο θάνατος να σταματήσει αυτήν την ατελείωτη επιδίωξή του. Ο συνετός μοναχός φροντίζει για την ανάγκη του σώματος και το χορτασμό της κοιλιάς του με ψωμί και νερό. Δεν κολακεύει πλούσιους για την ευχαρίστηση της κοιλιάς, ούτε υποδουλώνει τον νου του σε πολλούς δεσπότες. Γιατί είναι ικανά τα χέρια του να ικανοποιήσουν τις φυσικές ανάγκες του για πάντα. Ο ακτήμονας μοναχός είναι αθλητής χωρίς τη μεσολάβηση τρίτου, και δρομέας ελαφρός, που φτάνει γρήγορα στο βραβείο της ουράνιας κλήσης του. 

 

Ο πολυκτηματίας μοναχός χαίρεται για πολλά εισοδήματα, ενώ ο ακτήμονας για τα στεφάνια των αρετών του. Ο φιλάργυρος μοναχός εργάζεται σκληρά, ενώ ο ακτήμονας ασχολείται με την προσευχή και τα αναγνώσματα. Ο φιλάργυρος μοναχός γεμίζει τα ταμεία του με χρυσάφι, ενώ ο ακτήμονας αποταμιεύει στον ουρανό. «Είναι καταραμένος αυτός που κάνει είδωλο και το τοποθετεί σε μέρος απόκρυφο». Το ίδιο και αυτός που έχει το πάθος της φιλαργυρίας. Γιατί ο ένας προσκυνεί ένα ψεύτικο και ανώφελο άγαλμα, και ο άλλος κάνει άγαλμα το φάντασμα του πλούτου». 

 

(Απόσπασμα από το «Περί των οκτώ πνευμάτων της πονηρίας», αγίου Νείλου, Φιλοκαλία 11Β).

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Χριστιανοί σας σφάξαμε το 1945 - θα σας σφάξουμε το 2013...

Σλοβενία: Σύνθημα μίσους σε τοίχο: "Χριστιανοί σας σφάξαμε το 1945 - θα σας σφάξουμε το 2013".

 

Άγνωστοι δράστες έγραψαν με σπρέι στον τοίχο ενός εμπορικού κέντρου σε μια από τις λεωφόρους της Λιουμπλιάνα, πρωτεύουσας της Σλοβενίας, την 1η Φεβρουαρίου 2013, σύνθημα που απειλεί τους Χριστιανούς με θάνατο. “Kristjani – klali smo vas 1945 – klali vas bomo 2013” - «Χριστιανοί - σας σφάξαμε το 1945 - θα σας σφάξουμε το 2013", είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα στον τοίχο.

Το σύνθημα μίσους υποκινεί το θρησκευτικό μίσος και προωθεί τη βία και τον πόλεμο. Η αναφορά του συνθληματος στο έτος 1945 παραπέμπει στη μεταπολεμική σφαγή των χριστιανών που ήταν συνέπεια της κομμουνιστικής επανάστασης και του ταυτόχρονου εμφύλιου πολέμου. Πολλοί άνθρωποι στη Σλοβενία ​​οι οποίοι δεν ήταν ιδεολογικά ευθυγραμμισμένοι με το κομμουνιστικό καθεστώς σκοτώθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς τη δέουσα δικαστική διαδικασία, και τα σώματά τους δεν έχουν λάβει ακόμα μια αξιοπρεπή ταφή. 

 

Το Αστυνομικό Τμήμα της Λιουμπλιάνα (Policijska Uprava Ljubljana) επιβεβαίωσε ότι έχει λάβει μια αναφορά σχετικά με το γκράφιτι και την διερευνά περαιτέρω. Έχει επίσης εκδώσει μια δήλωση ότι το γκράφιτι δείχνει ξεκάθαρα σημάδια πράξης που τιμωρείται από το νόμο για δημόσια προτροπή σε μίσος, βία και μη ανεκτικότητα.

 

Η Διάσκεψης των Επισκόπων της Σλοβενίας χαρακτηρίζει το περιστατικό "ότι είναι χωρίς αμφιβολία μια περίπτωση ρητορικής μίσους και προτροπής σε θρησκευτική μισαλλοδοξία, η οποία απαγορεύεται ρητά από το σλοβενικό Σύνταγμα. "

 

Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 97% των Σλοβένων δήλωναν ότι ήταν Ρωμαιοκαθολικοί. Η θρησκεία ήταν ένα σημαντικό κομμάτι στη κοινωνική και πολιτική ζωή της προ-κομμουνιστικής Σλοβενίας​​. Μετά το 1945, η χώρα γνώρισε μια διαδικασία σταδιακής αλλά σταθερής εκκοσμίκευσης. Μετά από μια δεκαετία από σοβαρές διώξεις κατά των χριστιανών, το κομμουνιστικό καθεστώς υιοθέτησε μια πολιτική σχετικής ανοχής προς τις εκκλησίες, αλλά περιόρισε την κοινωνική τους λειτουργία. Μετά το 1990, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ανέκτησε ένα μέρος της πρώην επιρροής της, αλλά η Σλοβενία ​​παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια εκκοσμικευμένη κοινωνία. Σήμερα, σύμφωνα με την απογραφή του 2002, το 57,8% του πληθυσμού, πλέον, είναι Ρωμαιοκαθολικοί.

 

Το 1945, η Γιουγκοσλαβία απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς και λίγο αργότερα ονομάστηκε ομοσπονδιακό κομμουνιστικό κράτος. Η Σλοβενία ​​εντάχθηκε στην ομοσπονδία ως μια σοσιαλιστική δημοκρατία. Το Σλοβένικο Κομμουνιστικό Κόμμα ιδρύθηκε το 1937. Μεταξύ 1945 και 1948, ένα κύμα πολιτικής καταστολής έλαβε χώρα στη Σλοβενία ​​και στη Γιουγκοσλαβία. Χιλιάδες άνθρωποι φυλακίστηκαν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αρκετές δεκάδες χιλιάδες Σλοβένοι έφυγαν από την Σλοβενία ​​αμέσως μετά τον πόλεμο από το φόβο των κομμουνιστικών διώξεων. 

 

Το 2009 ήρθε στο φως ομαδικός τάφος στο Jama Huda κοντά στην πόλη του Laško​. Τα θύματα είχαν εκτελεστεί επί τόπου, αλλά δεν έγινε γνωστό από πού τα έφεραν.

 

Ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας που βρέθηκε ήταν ο οδηγός που οδήγησε τα θύματα στο ορυχείο, και είπε ότι ήταν Σλοβένοι, ενώ οι ντόπιοι θεωρούν ότι ήταν Κροάτες.

 

Η περιοχή, σύμφωνα με τις αρχές, είναι στη λίστα των περίπου 600 ομαδικών τάφων της κομμουνιστικής θηριωδίας στη Σλοβενία​​. Οι εργασίες για την ανακάλυψη μαζικών τάφων και κομμουνιστικών εγκλημάτων μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Σλοβενία ​​γίνεται από ειδική ομάδα ιστορικών και αστυνομικών της εγκληματολογικής υπηρεσίας.

 

Η σλοβενική αστυνομία άρχισε να ερευνά για τις κομμουνιστικές αγριότητες το 1994. Στην αρχή ως επί το πλείστον εργάστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Teharje κοντά στην πόλη του Celje, αλλά οι έρευνες δεν προχώρησαν. Το 1997, στο Μάριμπορ, ενώ γίνονταν εργασίες για την κατασκευή δρόμου, βρέθηκαν περίπου 1.100 πτώματα σε αντιαρματικές τάφρους βάθους περίπου εκατό μέτρων. Η αστυνομία προσπάθησε να εντοπίσει τα θύματα, καθώς και τους δράστες, αλλά χωρίς επιτυχία, έτσι η έρευνα καθυστέρησε και πάλι. Το 2001, περίπου 400 πτώματα βρέθηκαν σε ένα καταφύγιο κοντά στην Slovenska Bistrica. Είχαν εκτελεστεί το 1946. Υπολογίζεται ότι περίπου 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Σλοβενία ​​το 1945 από τις κομμουνιστικές δυνάμεις. Κανείς δεν παραπέμφθηκε σε δίκη για τα εγκλήματα αυτά μέχρι στιγμής.

  

 

Πήγη: Κόκκινος ουρανός

Ήθελε να σκοτώσει το παιδί της.

 

Μια γυναίκα με το μικρό της παιδί αγκαλιά πηγαίνει στον γυναικολόγο της και τον παρακαλάει:

-Γιατρέ, σας παρακαλώ βοηθήστε με στο πρόβλημά μου: Το παιδί μου δεν είναι ούτε ενός έτους. Και εγώ είμαι ξανά έγκυος. Δεν θέλω να αποκτήσω τόσο σύντομα ένα δεύτερο παιδί. Θα ήθελα να υπάρχει κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στα δύο παιδιά.

Ο γιατρός ρωτάει:

-Ωραία, τι θέλετε λοιπόν να κάνω για σας;

Η γυναίκα απαντάει:

-Θέλω να διακόψω την εγκυμοσύνη μου και χρειάζομαι τη βοήθειά σας.

Ο γιατρός σκέφτεται για λίγο και... της λέει:

-Νομίζω ότι έχω μια καλύτερη λύση στο πρόβλημά σας και είναι μάλιστα πιο ακίνδυνη για εσάς.

Η γυναίκα αρχίζει να χαμογελάει πιστεύοντας ότι ο γιατρός μπορεί να την βοηθήσει.

Ο γιατρός συνεχίζει:

-Λοιπόν, για να μην έχετε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ένα δεύτερο παιδί θα σκοτώσουμε το παιδί πού κρατάτε στην αγκαλιά σας. Με αυτό τον τρόπο θα έχετε κάποιο χρονικό διάστημα χαλάρωσης ώσπου να γεννηθεί το επόμενο παιδί. Εκτός αυτού είναι ευκολότερο να θυσιάσετε το παιδί που κρατάτε στην αγκαλιά σας, επειδή αυτό σημαίνει και λιγότερο ρίσκο για τη δική σας υγεία.

Η γυναίκα εμφανώς σοκαρισμένη:

-Όχι, κύριε γιατρέ! Τι απάνθρωπο! Το να σκοτώσεις ένα παιδί θα ήταν έγκλημα!

-Αυτό πιστεύω και εγώ αγαπητή μου, απαντάει ο γιατρός.

-Όμως φαινόσασταν τόσο αποφασισμένη που πίστεψα προς στιγμήν ότι έπρεπε να σας βοηθήσω.

Μετά από μια στιγμή σιγής φαίνεται ότι το δίδαγμά του είχε αποτέλεσμα. Έδωσε στη μητέρα να καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.

Αν θα σκοτώσεις μια γεννημένη ή μια αγέννητη ζωή το έγκλημα είναι το ίδιο!

Πηγή: lllazaros.blogspot.gr

Μυρίζει Θεό!

Δίνεις υλικά, λαμβάνεις αιώνια αγαθά...

Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων;

Όταν τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή εκείνη ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της βασιλείας· «Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35).

Μήπως δεν μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου, να θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι' αυτό αφήνει εκείνον να υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την ελεημοσύνη ...

Ας μη κάνουμε, λοιπόν, την ελεημοσύνη, αποβλέποντας μόνο σ' εκείνον που δέχεται την ελεημοσύνη· αλλά σκεπτόμενοι ποιός οικειοποιείται αυτά που δίνονται στον φτωχό και υπόσχεται να εξοφλήσει αυτά, που δίνονται, στρέφοντας, έτσι, τη σκέψη μας προς εκείνον, να προσφέρουμε με κάθε προθυμία· και, όσο ακόμη είναι καιρός, ας σπείρουμε με αφθονία, ώστε και να θερίσουμε με αφθονία. Διότι λέγει: « Εκείνος που σπέρνει με φειδώ, με φει­δώ και θα θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6).

Ας δίνουμε, λοιπόν, τους καλούς αυτούς σπόρους με απλοχεριά, ώστε να θερίσουμε με αφθονία, όταν έλθει ο καιρός. Διότι τώρα είναι ο καιρός της σποράς, τον οποίο, παρακαλώ, να μην παραβλέψουμε, ώστε κατά την ημέρα της ανταποδόσεως, να θερίσουμε τους καρπούς όσων σπείραμε εδώ, και να αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Διότι τίποτε, κανένα άλλο κατόρθωμά μας, δεν θα μπορέσει να σβήσει τόσο τη φωτιά των αμαρτιών μας, όπως η πλουσιοπάροχη ελεημοσύνη. Αυτή πετυχαίνει και την εξαφάνιση των αμαρτιών μας και μας χαρίζει παρρησία και μας προετοιμάζει για να απολαύσουμε εκείνα τα ανέκφραστα αγαθά ....

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γέννεσιν, ΛΔ' ΕΠΕ 3,432-436)

Πηγή: 1myblog.pblogs.gr/

Ο Οσιομάρτυρας Δαμιανός ο Νέος. (14-2-1568)

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Ιεραπόστολος: Ο Δαμιανός γεννήθηκε στο Μυρίχοβο των Αγράφων γύρω στο 1500. Νέος, αφού εκάρη μοναχός στην αγιορείτικη Ι.Μ. Φιλοθέου, αναχώρησε για έρημους τόπους του όρους. Εκεί για τρία έτη, υποτασσόμενος σε κάποιον πατέρα Δομέτιο, έζησε άκρως ασκητικό βίο, προετοιμαζόμενος γι' αυτό που ο Κύριος τον προόριζε. Στο πέρας της τριετίας, ο Όσιος άκουσε μια φωνή να του λέει: «Δεν πρέπει να αναζητάς μόνο το συμφέρον σου αλλά και των άλλων». Έτσι αναχώρησε στα χωριά του Ολύμπου και κήρυττε επανευαγγελίζοντας τους «ραγιάδες». Κάποιοι όμως «Χριστιανοί» τον αποκαλούσαν πλάνο και τον κατέτρεχαν. Ο ίδιος δεν απαντούσε στις κατηγορίες και, για να ειρηνεύσουν οι αμφισβητίες, αναχώρησε περιοδεύοντας σε χωριά της Όσσας, κηρύττοντας θείο Λόγο.

 
Κυνηγημένος όμως κι από 'κει δίδαξε στα χωριά των Αγράφων, απ' όπου και καταγόταν. Εκεί κατά την παράδοση έκτισε την Μονή Παναγίας Πελεκητής. Όμως ούτε και εκεί, συνεργεία του διαβόλου, έγινε δεκτός. Τότε αναχώρησε ξανά για την Όσσα. Στο χωριό Σελίτσανη (Ανατολή) βρήκε ο Ιεραπόστολος επιδεκτικές ψυχές. Εκεί, επί πολλά έτη παρέμεινε εργαζόμενος, ενώ βρήκε πόρους, ώστε να κτίσει ένα μοναστήρι, τον Τίμιο Πρόδρομο. Εκεί, και στο ασκηταριό του, που σώζεται ως σήμερα, πήγαιναν πολλοί κάτοικοι των γύρω χωριών για να ακούσουν τα κηρύγματά του και να πάρουν τη συμβουλή του.

Διδασκαλία του Οσίου περί της Κυριακής αργίας: Στις αρχές του 1568, ενώ δίδασκε στη Βουλγαρινή (Έλαφο) συνελήφθη από Οθωμανούς, που τον έστειλαν στο μουλά (δικαστή) της Λάρισας με την κατηγορία ότι εμπόδιζε τους Χριστανούς να πουλάνε και να αγοράζουν τις Κυριακές, (η Κυριακή για το οθωμανικό κράτος δεν ήταν αργία, αντίθετα Σάββατα και Παρασκευές, ιερές μέρες για Εβραίους και Μουσουλμάνους, δεν οργανώνονταν αγορές) καθώς και ότι τους στερέωνε στην πίστη. Και να 'ξερε ο Όσιος ότι σήμερα, χωρίς Τουρκοκρατία, καταργήθηκε η αργία της Κυριακής, έτσι απλά! Όμως δυστυχώς, κι αυτό είναι ένα μέτρο που αποσκοπεί στην αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποϊεροποίηση της ζωής των Ελλήνων και την κατάργηση της Κυριακής ως ημέρας αφιερωμένης στό Θεό. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, πιστός στη διδασκαλία του Δαμιανού, έλεγε δύο αιώνες αργότερα: «Πρέπει να χαιρώμεθα περισσότερο την Κυριακή, που είναι η Ανάστασις του Χριστού μας. Να εργαζώμεθα τις έξι ημέρες για τα μάταια, γήινα και ψεύτικα, και την Κυριακὴ να πηγαίνουμε στην εκκλησία και νὰ στοχαζώμεθα αμαρτίες, θάνατο, κόλαση, παράδεισο, την ψυχήν μας καὶ όχι να εργαζόμεθα και να πραγματευόμεθα. Το κέρδος της Κυριακὴς είναι κατηραμένο, βάνετε φωτιὰ και κατάρα στὸ σπίτι σας και όχι ευλογίαν» (Διδαχ.Δ’). Όμως οι κοσμικοί στο φρόνημα άρχοντες, σήμερα ούτε καν προβληματίζονται, αφού η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από δείκτες και αδιαφορούν αν ο λαός λιμοκτονεί. Χρηματιστήρια, τράπεζες, χρυσός, μοναδική μέριμνά τους. Εγκλωβισμένοι στην παγίδα του κακού εκλαμβάνουν τον πλούτο ως δρόμο ευτυχίας. Σήμερα, τύποις «χριστιανοί» άρχοντες του κόσμου τούτου διαγράφουν από τη ζωή μας την ημέρα της Κυριακής.

Μαρτύριο: Στη Λάρισα ο Όσιος Δαμιανός ξυλοκοπήθηκε άγρια, του φόρεσαν βαριές αλυσίδες σε λαιμό και πόδια, ενώ ρίχτηκε στη σκοτεινή φυλακή. Για 15 μέρες υποβαλλόταν σε συνεχή βασανιστήρια για να αρνηθεί την πίστη του. Τελικά, ο δικαστής, εξαγριωμένος από την υπομονή του Αγίου, διέταξε την 14η Φεβρουαρίου 1568, να τον κρεμάσουν στη “φούρκα”. Οι δήμιοι τον κρέμασαν στην περιοχή Ξυλοπάζαρο της Λάρισας (στην αρχή της οδού Βενιζέλου, προς το ποτάμι). Καθώς όμως κάποιος βάρβαρος Οθωμανός τον χτύπησε με τσεκούρι στο κεφάλι, κόπηκε το σκοινί. Στη συνέχεια, ημιθανής, ρίχτηκε στην πυρά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, όλα είχαν τελειώσει. Τη στάχτη του την έριξαν στον Πηνειό. Φοβούνταν οι Οθωμανοί και το λείψανο του Αγίου, επειδή γνώριζαν την τιμὴ που απονέμουν οι Χριστιανοὶ στα Άγια Λείψανα. Ήξεραν ότι η ύπαρξή τους θὰ διαιώνιζε τὴν μνήμη του Αγίου. Κι αυτὴ την μνήμη ήθελαν να εξαλείψουν. Δεν το κατόρθωσαν. Έτσι έλαβε ο Οσιομάρτυρας Δαμιανός τον στέφανο του Μαρτυρίου.

 

Η παρακαταθήκη: Ο Οσιομάρτυρας Δαμιανός αναδείχθηκε με τη διδασκαλία του και το μαρτυρικό του θάνατο πρόδρομος των μεγάλων διδασκάλων του Γένους. Ας παραδειγματίσει η διδασκαλία του και στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς.

Απολυτίκιο: Ευφράνθητι σήμερον, η εν Κισσάβω Μονή, και Λάρισα σκίρτησον, Δαμιανού η σεπτή πανήγυρις, πάρεστι, δεύτε ουν και συμφώνως, εν αυτή τω Σωτήρι, άσωμεν εν αινέσει, τούτον ανευφημούντες, αυτού ταις ικεσίαις, όπως σωζώμεθα.

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Αντιτριαδικοί Πεντηκοστιανοί.

Πρωτοπρ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Οἱ ἀντιτριαδικοί Πεντηκοστιανοί εἶναι ἕνας κλάδος τῆς παγκόσμιας Πεντηκοστιανικῆς Κίνησης, ὅπου τό κύριο χαρακτηριστικό του εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ὁ ἐν λόγω κλάδος τῆς Πεντηκοστιανικῆς αἱρετικῆς κίνησης εἶναι διεθνῶς γνωστός μέ τίς ὀνομασίες «Jesus Only» καί « Κίνημα τῆς ἑνότητας» (Oneness).

1. Οἱ ἀπαρχές τῶν Ἀντιτριαδικῶν Πεντηκοστιανῶν.

Ἡ ἀντιτριαδική Πεντηκοστιανική Κίνηση ἐμφανίστηκε λίγο πρίν τόν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1913 στό Arroyo Seco κοντά στό Λός Ἄντζελες τῶν Η.ΠΑ. Πρωταγωνιστές καί θεωρητικοί της ὑπήρξαν οἱ Πεντηκοστιανοί F. J. Ewart ,G.Studd, H. Morse, G.Haywood, καί κυρίως ὁ R. E. McAlister ὁ ἱδρυτής τῆς πρώ -της κοινότητας Πεντηκοστιανῶν στόν Καναδᾶ. Ἡ Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ ἀμφισβητήθηκε εὐθέως ἀπό τήν ἀρχή. Πολλοί Πεντηκοστιανοί πού ἀποδέχθηκαν τίς ἀντιτριαδικές ἀπόψεις ξαναβαπτίζονταν πάλι μεταξύ τους στό ὄνομα μόνο τοῦ Ἰησοῦ.

Οἱ ἀντιτριαδικές ἀντιλήψεις διαδόθηκαν γρήγορα μεταξύ τῶν διαφόρων Πεντηκοστιανικῶν κοινοτήτων, δημιουργώντας,ταυτοχρόνως, ἑστίες ἔντασης καί ἀναταραχῆς. Γιά μιά ἀκόμη φορά τό χάος τοῦ Πεντηκοστιανισμοῦ, μεταξύ τῶν ἀντιτριαδικῶν καί ὅσων Πεντηκοστιανῶν θεωρούσαν τίς ἀντιτριαδικές ἀντιλήψεις ὡς ἀντιβιβλικές, ἔκανε αἰσθητή τήν παρουσία του.

Συνέπεια αὐτῶν τῶν διαφωνιῶν ὑπῆρξε ἡ διάσπαση πού ἐπακολούθησε. Δημιουργήθηκαν ἐπιμέρους ἀντιτριαδικές κινήσεις καί ὁμάδες. Οἱ ὁμάδες αὐτές, ἀργότερα, προχώρησαν σέ διάφορες μορφές συμφωνίας καί σχήματα ἑνότητας μεταξύ τους. Προϊόντος τοῦ χρόνου, λόγω τῆς ἔντονης προσηλυτιστικῆς δραστηριότητας, δημιουργήθηκαν ἀντιτριαδικές Πεντηκοστιανές ὁμάδες τόσο στήν Εὐρώπη, ὅσο καί ἀλλοῦ, χωρίς, βεβαίως, νά ἐξαιρεθεῖ καί ἡ Ἑλλάδα.

2. Οἱ πεποιθήσεις τῶν ἀντιτριαδικῶν Πεντηκοστιανῶν.

 
Κατά τούς ἀντιτριαδικούς Πεντηκοστιανούς στή θεότητα ὑπάρχει μόνο ἕνα πρόσωπο. Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πα-τέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἁγ.Πνεῦμα, κατά τούς ἐν λόγω αἱρετικούς, δέν εἶναι ἰδιαίτερες διακριτές ὑποστάσεις, ἀλλά ἁπλῶς τίτλοι θέσεων τοῦ μοναδικοῦ προσώπου τῆς θεότητος, ἀνάλογα μέ τή χρονική περίοδο δραστηριοποίησης και φανέρωσης του στο ἱστορικό προσκήνιο.

Οἱ ἐν λόγω αἱρετικές ἀπόψεις, ἀπό τίς διάφορες ὁμάδες τῶν ἀντιτριαδικῶν Πεντηκοστιανῶν, γίνεται προσπάθεια νά κατοχυρωθοῦν ἁγιογραφικά μέ τή διαστρέβλωση τῶν χωρίων: Δευτ. 6,4, Ματθ. 28, 19, Ἰωαν. 4, 24 , Πραξ. 2, 38, Πραξ. 4, 12, Κολ. 2, 9 . Ἰδιαιτέρως στό Ματθ 28, 19 ἔμφαση δίνεται στη λέξη « ὄνομα » καί ὄχι στή διάκριση τῶν Ὑποστάσεων. Ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐκφορά τῆς λέξης « ὄνομα » σέ ἑνικό ἀριθμό στό Ματθ 28, 19, ἀποκλείει τήν ὕπαρξη ἄλλων προσώπων στή θεότητα. Τά ἄλλα δύο πρόσωπα ἀποτελοῦν , ἁπλῶς, ἐκδηλώσεις τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τή μοναδική θεϊκή ὑπόσταση.

Φυσική συνέπεια τῶν παραπάνω κακόδοξων ἀντιλήψεων ἀποτελεῖ, ἐπίσης, ὁ πλανεμένος ἰσχυρισμός τῶν ἐν λόγω ὁμάδων, ὅτι τό μόνο ἔγκυρο καί θεμιτό βάπτισμα, εἶναι τό βάπτισμα πού τελεῖται ἀποκλειστικά στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ὁποιαδήποτε μορφή ἀναφοράς στό μυστήριο τῆς Ἁγ. Τριάδας ἀποτελεῖ γιά τίς ἀντιτριαδικές Πεντηκοστιανικές ὁμάδες ὁμολογία «Τριθεΐας », ἀντίληψη, λέγουν, ἀδιανόητη γιά τά βιβλικά δεδομένα καί γιά τό βιβλικό τρόπο σκέψης.

3. Τό σύγχρονο σκηνικό τῶν ἀντιτριαδικῶν Πεντηκοστιανῶν.

Οἱ πιό γνωστές, διεθνῶς, ἀντιτριαδικές Πεντηκοστιανές κινή-σεις εἶναι: α)United Pentecostal Church International, β) Pentecostal Assemblies of the World, γ) Assemblies of the World, δ) Assemblies of the Lord Jesus Christ, ε)Apostolic Assembly of the Faith in Christ Jesus, στ)The Apostolic Church of the Faith in Jesus Christ, ζ) The Bible Way Church of Our Lord Jesus Christ World Wide, η) Institute for Biblical Studies .

4. Ἀντιτριαδικοί Πεντηκοστιανοί στήν Ἑλλάδα.

Ἀπό τήν Ἑλλάδα δέν ἀπουσιάζει βεβαίως καί αὐτή ἡ μορφή πλάνης. Σ’ αὐτή τήν κατηγορία ἀνήκουν οἱ ὁμάδες.

α) Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ἡ ἐν λόγω ὁμάδα ἱδρύθηκε στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 καί δραστηριοποιεῖται ἀπό τότε μέ διαφορετικές ὀνομασίες. Ἀπό τό 1986-1993 εἶχε τήν ὀνομασία «Κοινωνία Μαθητῶν Χριστοῦ ». Ἀπό 1994-1997 ἔχει τήν ὀνομασία « Ἐκκλησία Ἀνανεωμένων Χριστιανῶν » καί ἀπό τό 1998 μέχρι σήμερα μέ τήν τωρινή ὀνομασία.

β) Ἐκκλησία Χριστιανῶν Ἑλλάδας. Ἡ ἐν λόγω ὁμάδα προῆλθε ἀπό τή διάσπαση τῆς προηγούμενης καθώς ἕνα ἀπό τά ἱδρυτικά στελέχη της διαφώνησε, ἀποχώρησε καί ἵδρυσε δική του ὁμάδα μέ τήν ἐν λόγω ὀνομασία.

γ) Ὑπάρχουν καί ἐπιμέρους μικρές ὁμάδες ἀντιτριαδικῶν μέ διάφορες ὀνομασίες πού δραστηριοποιοῦνται πρός τό παρόν μόνο στό διαδίκτυο.

5. Κριτικές ἐπισημάνσεις.

Δέν ὑπάρχει ἴχνος ἀμφιβολίας, ὅτι οἱ σύγχρονες ἀντιτριαδικές Πεντηκοστιανικές ἀντιλήψεις ἀποτελοῦν ἀναβίωση, μέ μιά μικρή μόνο διαφοροποίηση ὡς πρός τό πρόσωπο, τοῦ ἀρχαίου Τροπικοῦ Μοναρχιανισμοῦ (Modalismus) καί ἰδιαιτέρως τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Σαβέλλιου. Τοῦτο μάλιστα καθίσταται πιό σαφές, καθώς διαπιστώνεται, ὄχι μόνο παραπλήσια ὁρολογία καί προσέγγιση ἀλλά καί ἐκπληκτικῆς ὁμοιότητας ἀναλογίες, ὡς πρός τόν τρόπο κατανόησης τῶν ἄλλων δύο προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός, γιά μιά ἀκόμη φορά, ἀντιλαμβάνεται σαφῶς τί εἶδους πνεῦμα εἶναι αὐτό τό ὁποῖο ἐπιδημεῖ καί σ’ αὐτες τίς Πεντηκοστιανικές συνάξεις. 

 

 

________________________________________________
Σημείωση.

Γιά τή σύνταξη τοῦ παρόντος ἄρθρου λάβαμε ὑπόψη μας: W. Hollenweger, Enthusiastisches Christentum. Die Pfingstbewegung in Geschichte und Gegenwart, 1969, σσ. 30-31, 347-348. E. Calvin Beisner, Jesus Only Churches, 1998. David Reed, Oneness Pentecostalism, στό The New International Dictionary of Pentecostal and Chari- smatic Movements, 2002, σσ. 933- 950. L. A. Nichols – G. A. Mather – A. J. Schmidt, Encyclopedic Dictionary of Cults, Sects and World Religions, 2006, σσ. 221-225. 

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Κεφάλαια περί τηρήσεως του νου, Αββά Ησαϊα!

Άγιος Ησαΐας ο αναχωρητής: 27 Κεφάλαια περί τηρήσεως του νου.

 

 

 

1. Ἡ ὀργή εἶναι φυσική ἰδιότητα τοῦ νοῦ. Καί χωρίς ὀργή οὔτε στήν καθαρότητα φτάνει ὀ ἄνθρωπος, ἄν δέν ὀργιστεῖ ἐναντίον ὅλων τῶν πονηρῶν λογισμῶν πού σπέρνει μέσα του ὁ διάβολος. Καί ὅταν τόν βρῆκε ὁ Ιώβ, ἔβρισε τούς ἐχθρούς του μ’ αὐτά τά λόγια: «Ἄτιμοι καί ἐξαχρειωμένοι, πού δέν ἔχετε κανένα καλό πάνω σας, πού δέν σᾶς θεωρῶ οὔτε σάν τούς σκύλους τῶν ποιμνίων μου»(Ιώβ 30, 1, 4). Ἐκείνος πού θέλει νά φτάσει στή φυσική ὀργή (δηλαδή σ' ἐκείνη πού στρέφεται ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν), κόβει ὅλα τά θελήματά του μέχρις ὅτου φτάσει στήν κατάσταση τοῦ νοῦ του, ὅπως τή δημιούργησε ὁ Θεός.

2. Ἄν ἀντιστέκεσαι στήν καταδρομή τοῦ διαβόλου καί δεῖς ὅτι ἐξασθένησε καί ὑποχωρεῖ, μή χαρεῖς, γιατί ἡ κακία τῶν πονηρῶν πνευμάτων δέν ἐξαντλήθηκε ἀκόμη, ἀλλά ἀκολουθεῖ πίσω ἀπό αὐτά. Ἐτοιμάζουν πόλεμο χειρότερο ἀπό τόν πρῶτο, τόν ἔχουν ἀφήσει πίσω ἀπό τήν πόλη καί τοῦ ἔδωσαν ἐντολή νά μή κινηθεῖ. Καί ἄν ἀντισταθεῖς σ' αὐτούς, φεύγουν νικημένοι. Ἄν ὅμως ὑπερηφανευτεῖς ὅτι τούς ἔδιωξες καί ἀφήσεις ἀφύλαχτη τήν πόλη, τότε ἄλλοι ἔρχονται ἀπό πίσω καί ἄλλοι στέκονται ἐμπρός, καί ἡ ταλαίπωρη ψυχή ἀνάμεσά τους δέ βρίσκει καταφύγιο πουθενά. Πόλη εἶναι ἡ προσευχή. Ἀντίσταση εἶναι ἡ ἀντίκρουση τῶν πονηρῶν λογισμῶν στό ὄνομα του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βάση εἶναι ὁ θυμός.

 
3. Λοιπόν, ἀγαπητοί, ἄς σταθοῦμε μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς φυλάγομε τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ἄς μή βάζομε ἐμπόδιο στή συνείδησή μας· ἄς προσέχομε τόν ἑαυτό μας μέ φόβο Θεοῦ, μέχρις ὅτου ἡ συνείδησή μας ἐλευθερωθεῖ καί μαζί της κι ἐμεῖς καί πραγματοποιηθεῖ ἕνωση ἀνάμεσα σ' αὐτήν καί σ' ἐμάς. Καί τότε ἡ συνείδηση γίνεται φύλακάς μας καί μᾶς δείχνει ποῦ σφάλλομε. Ἄν ὅμως δέν ὑπακούσομε σ' αὐτήν, θά φύγει ἀπό μᾶς καί θά μᾶς ἐγκαταλείψει καί τότε πέφτομε στά χέρια τῶν ἐχθρῶν καί δέν μᾶς ἀφήνουν πλέον. Ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Κύριός μας: «Ἄκουσε τόν ἀντίδικό σου ἕως ὅτου βρίσκεσαι μαζί του στό δρόμο γιά τό δικαστήριο»(Ματθ. 5,25). Ἀντίδικος, ἐννοοῦν μερικοί ὅτι εἶναι ἡ συνείδηση, ἡ ὁποία ἀντιστέκεται στόν ἄνθρωπο πού θέλει νά κάνει τό ἀμαρτωλό του θέλημα. Καί ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀκούσει τήν συνείδησή του, τότε αὐτή τον παραδίνει στούς ἐχθρούς του.

 
4. Ἄν ὁ Θεός δεῖ ὅτι ὑποτάχθηκε σ' Αὐτόν ὁ νοῦς μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί δέν ἔχει ἄλλη βοήθεια παρά Αὐτόν μόνο, τότε τόν ἐνδυναμώνει καί λέει: «Μή φοβάσαι, παιδί μου Ἰακώβ, ὀλιγάριθμε Ἰσραήλ»(Ησ. 41,13). Καί πάλι λέει: «Μή φοβάσαι, γιατί σέ λύτρωσα. Σοῦ ἔδωσα τό ὄνομά μου, σύ εἶσαι δικός μου. Καί ἄν περνᾶς ἀπό νερό, εἶμαι μαζί σου, ποτάμια ὁλόκληρα δέν θά σέ παρασύρουν, κι ἄν περάσεις ἀνάμεσα ἀπό φωτιά δέ θά καεῖς και ἡ φλόγα δέν θά σέ κατακάψει, γιατί ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος ὁ Θεός σου, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ, πού σέ σώζω»(Ησ. 43, 1-3).

 
5. Ἄν λοιπόν ὁ νοῦς ἀκούσει αὐτά τά ἐνθαρρυντικά λόγια, ἀψηφᾶ τούς δαίμονες λέγοντας: «Ποιός εἶναι ποὺ μέ πολεμᾶ; Ἄς σταθεῖ ἀπέναντί μου. Ποιός ἀντιδικεῖ μ' ἐμένα; Ἄς μέ πλησιάσει. Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου, ποιός θά μοῦ κάνει κακό; Ὅλοι ἐσεῖς θά παλιώσετε ὅπως τά ροῦχα πού τρώει ὁ σκόρος»(Ἡσ. 50,8).

 
6. Ἄν ἡ καρδιά σου ἔφτασε νά ἀποκτήσει σάν φυσικό τό μίσος κατά τῆς ἁμαρτίας, τότε νίκησε καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό ἐκεῖνα πού γεννοῦν τήν ἁμαρτία καί ἔβαλε στήν μνήμη σου τήν κόλαση. Καί γνώριζε ὅτι Ἐκεῖνος πού σέ βοηθεῖ μένει κοντά σου. Καί σύ νά μήν Τόν λυπεῖς μέ καμία ἁμαρτία, ἀλλά κλαῖε ἐμπρός Του καί λέγε: «Ἐσύ Κύριε ἔχεις τό ἔλεος γιά νά μέ γλυτώσεις ἀπό τήν ἁμαρτία καί τούς δαίμονες, γιατί ἐγώ ἀδυνατῶ νά ξεφύγω ἀπό τούς ἐχθρούς χωρίς τήν βοήθειά Σου». Καί πρόσεχε νά μήν παραδεχτεῖς πονηρές σκέψεις, καί Αὐτός σέ φυλάγει ἀπό κάθε κακό.

 
7. Ὀφείλει ὁ μοναχός νά κλείσει ὅλες τίς πόρτες τῆς ψυχῆς, δηλαδή τίς αἰσθήσεις του, γιά νά μήν πέσει ἐξαιτίας τους στήν ἁμαρτία. Καί ὅταν δεῖ ὁ νοῦς ὅτι δέν κυριεύεται ἀπό κανένα πάθος, ἑτοιμάζεται γιά τήν ἀθανασία καί μαζεύει τίς αἰσθήσεις του ὅλες κοντά καί τίς κάνει ἕνα σῶμα.

 
8. Ἄν ἀπαλλαγεῖ ὁ νοῦς ἀπό κάθε ἐλπίδα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, αὐτό εἶναι τό σημεῖο ὅτι πέθανε μέσα σου ἡ ἁμαρτία.

 
9. Ἄν ὁ νοῦς μείνει ἐλεύθερος ἀπό τά κοσμικά πράγματα, τότε ἐκείνη ἡ ἀπόσταση πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ, χάνεται.

 
10. Ἄν ἐλευθερωθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ὅλους τοὺς ἐχθρούς του, δηλ. ἀπό τά πάθη, καί ἀναπαυτεῖ, τότε βρίσκεται σέ καινούργια ζωή καί σκέφτεται καινούργια πράγματα, θεϊκά καί ἄφθαρτα. Ὅπου βρίσκεται τό πτῶμα, ἐκεῖ θά μαζευτοῦν οἱ ἀετοί(Λουκ. 17,37), (δηλαδή ὅπου ἡ ἠρεμία ἀπό τά πάθη, ἐκεῖ καί οἱ θεϊκές καί ἄφθαρτες σκέψεις).

 
11. Οἱ δαίμονες συνηθίζουν νά ἀποτραβιοῦνται μέ δόλο προσωρινά, γιά νά ξεθαρρευτεῖ ὁ ἄνθρωπος νομίζοντας ὅτι ἔγινε ἀπαθής καί νά ἀφήσει τόν ἑαυτό του χωρίς προσοχή, Καί τότε ξαφνικά πηδοῦν πάνω στήν ταλαίπωρη ψυχή του καί τήν ἁρπάζουν σάν σπουργίτι. Καί ἄν τήν νικήσουν, τή ρίχνουν χωρίς οἶκτο σέ κάθε ἁμάρτημα, χειρότερο ἀπό ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα ζητοῦσε πρωτύτερα συγχώρηση. Ἄς σταθοῦμε λοιπόν μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς φυλάξομε τήν καρδιά μας, ἐκτελώντας τήν ἄσκησή μας. Καί ἄς κρατοῦμε τίς ἀρετές, πού ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στήν κακία τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων.

 
12. Ὁ δάσκαλός μας Ἰησοῦς Χριστός πού γνωρίζει τήν ἀσπλαχνία τῶν δαιμόνων καί σπλαχνίζεται τό ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔδωσε αὐστηρή ἐντολή λέγοντας: «Νά εἶστε ἕτοιμοι γιά κάθε ὥρα, γιατί δέν γνωρίζετε ποιά ὥρα ἔρχεται ὁ ληστής, μήπως ἔρθει καί σᾶς βρεῖ νά κοιμᾶστε»(Ματθ. 24, 42-44). Καί σέ ἄλλο μέρος λέει: «Προσέχετε μή βαρύνουν οἱ καρδιές σας ἀπό τήν κραιπάλη καί τήν μέθη καί τίς βιοτικές μέριμνες καί ἔρθει ξαφνικά ἡ ὥρα γιά σᾶς»(Λουκ. 21, 34). Στάσου λοιπόν καλά καί πρόσεχε τίς αἰσθήσεις σου. Καί ἄν κρατεῖς εἰρηνικά στό νοῦ σου τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, τότε βλέπεις τούς ληστές δαίμονες πού προσπαθοῦν νά τήν ἀφαιρέσουν κρυφά. Γιατί ἐκεῖνος πού προσέχει μέ ἀκρίβεια τούς λογισμούς του, ἀντιλαμβάνεται ἐκείνους πού θέλουν νά μποῦν καί νά τόν μολύνουν. Οἱ κακοί λογισμοί ταράζουν τό νοῦ γιά νά γίνει μετέωρος, φουσκωμένος καί ἀργός. Ἀλλά ἐκεῖνοι πού γνωρίζουν τήν κακία τους, μένουν ἀτάραχοι, προσευχόμενοι στόν Κύριο.

 

 

 

Πιστοί βάζουν το Άγιο Φως στα μαλλιά και τα χέρια τους προς απόδειξην ότι το Άγιο Φως δεν είναι από ανθρώπινο χέρι όπως συκοφαντούν διάφοροι προτεστάντες, δωδεκαθεϊστές, άθεοι και λοιποί εχθροί Του Χριστού, αλλά Φως εκ Θεού δοσμένο που τα πρώτα 33 λεπτά της ώρας δεν καίει όπως μία κοινή φλόγα... Αλλά και την φωτογραφία θα παραβλέψουν οι εχθροί Του Χριστού μας για να μην παραδεχτουν την πλάνη τους... Αυτό το Άκτιστο φως θα αξιωθούν να δούν οι σεσωσμένοι και αυτού θα γίνουν μέτοχοι οι ζώντες αν κοιμηθούν εν μετανοία και εντός Της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

 

13. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν μισήσει τά ἔργα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά λατρεύσει τόν Θεό. Καί ποιά εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ; Τό νά μήν ἔχει κανείς τίποτε ξένο στό νοῦ του, ὅταν προσεύχεται σ' Αὐτόν· νά μήν νιώθει ἄλλη ἡδονή, ὅταν Τόν δοξολογεῖ. νά μή διατηρεῖ καμιά κακία, ὅταν ψάλλει σ' Αὐτόν. νά μήν ἔχει μίσος ἐναντίον κανενός, ὅταν προτιμᾶ Αὐτόν· οὔτε νά ὑπάρχει καμιά ζηλοφθονία πονηρή πού νά μᾶς ἐμποδίζει ὅταν ἀπευθυνόμαστε σ' Αὐτόν συνεχῶς καί νά τόν θυμόμαστε πάντοτε. Γιατί τά παραπάνω σκοτεινά ἐμπόδια εἶναι τεῖχος πού περικυκλώνει τή δυστυχισμένη ψυχή καί δέν μπορεῖ νά λατρεύσει καθαρά τόν Θεό, ἐφόσον τά ἔχει αὐτά. Γιατί τῆς γίνονται ἐμπόδια στό δρόμο της πρός τόν Θεό καί δέν τήν ἀφήνουν νά Τόν συναντήσει καί νά Τόν δοξολογήσει μέσα της καί νά προσευχηθεῖ σ' Αὐτόν μέ γλυκύτητα στήν καρδιά γιά νά φωτιστεῖ ἀπό Αὐτόν. Γι' αὐτό ὁ νοῦς σκοτίζεται πάντοτε καί δέν μπορεῖ νά προκόψει κατά Θεόν, γιατί δέν φροντίζει νά τά κόψει ὅλα αὐτά μέ πνευματική γνώση.

 
14. Ὅταν ὁ νοῦς σώσει τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς ἀπό τά θελήματα τῆς σάρκας καί τίς ὁδηγήσει στήν ἀπάθεια καί ξεχωρίσει τήν ψυχή ἀπό τά θελήματα τῆς σάρκας, τότε ἄν δεῖ ὁ Θεός τήν ἀδιαντροπιά τῶν παθῶν, ὅτι ὁρμοῦν πάνω στήν ψυχή γιά νά φέρουν τίς αἰσθήσεις στήν ἁμαρτία, καί φωνάξει ὁ νοῦς κρυφά ἀπό τό Θεό καί ἀκατάπαυστα, στέλνει τήν βοήθειά Του καί ὅλα αὐτά ἀμέσως τά καταστρέφει.

 
15. Σέ παρακαλῶ, ἐφόσον βρίσκεσαι στή ζωή, μήν ἀφήσεις ἐλεύθερη τήν καρδιά σου. Γιατί ὅπως ὁ γεωργός δέν μπορεῖ νά εἶναι σίγουρος γιά τούς καρπούς του, ἐπειδή δέν γνωρίζει τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέχρις ὅτου τούς μαζέψει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἐπιτρέπεται νά ἀφήσει ἀφύλαχτη τήν καρδιά του ὅσο ἀναπνέει. Ὅπως δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ποιό πάθος θά τοῦ ἔρθει ὡς τήν τελευταία του πνοή, ἔτσι δέν πρέπει νά ἀφήσει ἐλεύθερη τήν καρδιά του μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη, ἀλλά πρέπει πάντοτε νά φωνάζει πρός τό Θεό νά τόν βοηθήσει καί νά τόν ἐλεήσει.

 
16. Ἐκεῖνος πού δέν βρίσκει βοήθεια σέ καιρό πολέμου, οὔτε στήν εἰρήνη μπορεῖ νά ἔχει ἐμπιστοσύνη.

 
17. Ὅταν χωριστεῖ κανείς ἀπό τήν ἁμαρτωλή ζωή, θά γνωρίσει μέ ἀκρίβεια ὅλα τά ἁμαρτήματα μέ τά ὁποῖα ἁμάρτησε στό Θεό. Γιατί δέν βλέπει τίς ἁμαρτίες του πρίν χωριστεῖ ἀπό αὐτές, πράγμα πού θά τοῦ φανεῖ πικρό καί δύσκολο. Ὅσοι φτάνουν σ' αὐτό τό μέτρο, κλαῖνε γιά τίς ἁμαρτίες τους καί παρακαλοῦν καί ντρέπονται μπροστά στό Θεό, φέρνοντας στό νοῦ τίς πονηρές φιλίες πού εἶχαν μέ τά πάθη. Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν ἀδελφοί κατά τήν δύναμή μας καί ὁ Θεός μᾶς βοηθᾶ κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Του. Καί ἄν δέν φυλάξαμε καθαρή τήν καρδιά μας, τουλάχιστον ἄς βάλομε τά δυνατά μας νά φυλάξομε τά σώματά μας, ὅπως ζητάει ὁ Θεός, ἀναμάρτητα καί ἄς πιστεύομε ὅτι κατά τόν καιρό τῆς πνευματικῆς πείνας πού μᾶς βρῆκε, μᾶς ἐλεεῖ μαζί μέ τούς Ἁγίους Του.

 
18. Ἐκεῖνος πού ἔδωσε τήν καρδιά του στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ μέ ἀληθινή εὐσέβεια, δέν μπορεῖ νά σκέφτεται ὅτι εἶναι ἀρεστός στό Θεό. Ἐπειδή ὅσο τόν ἐλέγχει ἡ συνείδησή του γιά τίς ἁμαρτίες πού ἔκανε, δέν ἀπόκτησε τήν ἐλευθερία. Ἐφόσον ὑπάρχει ὁ ἐλέγχος, ὑπάρχει καί ἐκεῖνος πού κατηγορεῖ· καί ἐφόσον ὑπάρχει κατηγορία, δέν ὑπάρχει ἐλευθερία. Ἄν λοιπόν στήν προσευχή σου δεῖς ὅτι δέν σέ κατηγορεῖ κανένα εἶδος κακίας, ἄρα εἶσαι ἐλεύθερος καί μπῆκες στήν ἁγία ἀνάπαυση τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Ἄν δεῖς ὅτι ὁ καλός καρπός δυνάμωσε καί δέν τόν πνίγουν πλέον τά ζιζάνια τοῦ ἐχθροῦ· καί ὅτι δέν ἔφυγαν μόνοι τους οἱ ἐχθροί καί ἔπαψαν ἀπό πανουργία νά πολεμοῦν πλέον μέ τίς αἰσθήσεις σου· καί ἄν ἡ νεφέλη ἔριξε τή σκιά της πάνω στή σκηνή καί ὁ ἥλιος δέν σέ ἔκαψε τήν ἡμέρα, οὔτε ἡ σελήνη τή νύχτα(Ψαλμ.120,6)· καί ἄν βλέπεις ὅτι ἑτοίμασες τήν σκηνή νά τή στήσεις καί νά τή φυλάξεις κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἔχεις νικήσει. Καί τότε Αὐτός θά ρίξει τή σκιά Του πάνω στή σκηνή γιατί εἶναι δική Του. Καί ἕως ὅτου γίνεται πόλεμος, ὁ ἄνθρωπος ἔχει φόβο καί τρόμο, ἤ νά νικήσει σήμερα, ἤ νά νικηθεῖ· ἤ νά νικηθεῖ αὔριο ἤ νά νικήσει· γιατί ὁ ἀγώνας σφίγγει τήν καρδιά ὁλόγυρα. Ἡ ἀπάθεια ὅμως εἶναι ἀκαταμάχητη, γιατί ἔλαβε πιά τό βραβεῖο καί ἔπαψε πιά νά μεριμνᾶ γιά κάποιο ἀπό τά τρία μέρη, ἐπειδή εἰρήνευσαν μεταξύ τους καί μέ τό Θεό. Τά τρία αὐτά μέρη εἶναι ψυχή, σῶμα καί πνεῦμα. Ὅταν λοιπόν τά τρία αὐτά γίνουν ἕνα μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν μποροῦν πλέον νά χωριστοῦν. Μή νομίζεις λοιπόν τόν ἑαυτό σου ὅτι εἶσαι νεκρός ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ὅσο στενοχωρεῖσαι καί πολεμεῖσαι μέ ὁρμή ἀπό τούς ἐχθρούς σου τούς δαίμονες, εἴτε ξυπνητός, εἴτε στόν ὕπνο σου. Ὅσο ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος βρίσκεται στό στάδιο τοῦ ἀγώνα, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀσφαλής.

 
19. Ἄν ὁ νοῦς ἀποκτήσει πνευματική δύναμη καί ἑτοιμάσει τόν ἑαυτό του νά ἀκολουθήσει τήν ἀγάπη πού σβήνει ὅλα τά πάθη τοῦ σώματος καί πού δέν ἀφήνει μέ τή δύναμή της καμιά κακία νά ἐξουσιάζει τήν καρδιά, τότε ὁ νοῦς ἀντιστέκεται ἐναντίον τῆς κακίας μέχρις ὅτου τήν χωρίσει ἀπό τίς καλές διαθέσεις τῆς ψυχῆς.

 
20. Ἐξέταζε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ μεγάλη προσοχή τόν ἑαυτό σου, ἀδελφέ, κάθε ἡμέρα, καί βλέπε τήν καρδιά σου, ποιό πάθος βρίσκεται μέσα σ' αὐτήν. Καί πέταξέ το μακριά ἀπό τήν καρδιά σου, γιά νά μή σοῦ γίνει ἀφορμή καταδίκης.

 
21. Πρόσεχε λοιπόν ἀδελφέ μου τήν καρδιά σου καί ἀγρύπνα γιά ν' ἀντιμετωπίσεις τούς ἐχθρούς σου. Γιατί εἶναι πανοῦργοι καί μέ κάθε εἶδος κακίας. Καί πίστεψε μέσα σου βαθιά ὅτι εἶναι ἀδύνατο ὁ ἄνθρωπος πού πράττει τό κακό, νά πράξει καλά. Γι' αὐτό καί ὁ Σωτήρας μας μᾶς δίδαξε νά εἴμαστε προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι, λέγοντας: «Ὅτι εἶναι στενή ἡ πύλη καί δύσκολος ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή ζωή καί εἶναι λίγοι ὅσοι τόν βρίσκουν»(Ματθ. 7,14).

 
22. Πρόσεχε λοιπόν στόν ἑαυτό σου μήπως κάτι ἀπ' ὅσα ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια σέ ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί φύλαγε τήν καρδιά σου καί μήν ἀμελήσεις καί πεῖς: «Πῶς νά φυλάξω τήν καρδιά μου, ἀφοῦ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός;» Γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείψει τίς ἁμαρτίες του καί ἐπιστρέψει στό Θεό μετανοιωμένος, ἡ μετάνοια τόν ξαναγεννᾶ καί τόν κάνει ὅλον καινούργιο.

 
23. Παντοῦ ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή, μιλᾶ γιά τή φύλαξη τῆς καρδιᾶς. Ὁ Δαβίδ λέει: «Γιοί τῶν ἀνθρώπων, ὡς πότε θά ἔχετε βαριά καρδιά;(Ψαλμ. 4,3), καί πάλι: «Ἡ καρδιά τούς εἶναι κούφια»(Ψαλμ. 5,10). Γιά ἐκείνους πάλι πού σκέφτονται μάταια, λέει: «Εἶπε μέσα στήν καρδιά του, θά μείνω ἀμετακίνητος»(Ψαλμ.9,27). Καί πάλι: «Εἶπε μέσα στήν καρδιά του, ξεχάστηκε ὁ Θεός»(Ψαλμ. 9,32), καί ἄλλα πολλά παρόμοια. Ὀφείλει λοιπόν ὁ μοναχός νά ἐννοεῖ τό σκοπό τῆς Γραφῆς, γιά ποιόν καί πότε μιλάει, καί νά κρατᾶ συνεχῶς τόν ἀγώνα τῆς ἀσκήσεως. νά προσέχει τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου καί σάν καλός πλοίαρχος νά ξεπερνᾶ τά κύματα, καθώς θά τόν κυβερνᾶ ἡ χάρη, χωρίς νά ξεφεύγει ἀπό τόν δρόμο του καί νά προσέχει μόνο στόν ἑαυτό του. καί νά πλησιάζει τό Θεό, χωρίς νά πλανιέται ἡ σκέψη του ἐδῶ κι ἐκεῖ, καί χωρίς περιέργεια τοῦ νοῦ του.

 
24. Ὁ καιρός τῶν ἀγώνων ἀπαιτεῖ ἀπό μᾶς τήν προσευχή, ὅπως τόν πλοίαρχο οἱ ἄνεμοι καί οἱ τρικυμίες καί οἱ φουρτοῦνες. Γιατί δεχόμαστε προσβολή λογισμῶν καί ἐναρέτων καί κακῶν. Κύριος τῶν παθῶν εἶναι ὁ εὐσεβής καί φιλόθεος λογισμός. Πρέπει ἐμεῖς οἱ ἡσυχαστές μέ σύνεση νά διακρίνομε καί νά ξεχωρίζομε καί τίς ἀρετές καί τίς κακίες. καί ποιές ἀρετές νά ἐργαζόμαστε μπροστά στούς ἀδελφούς μας καί ποιές μόνοι μας. καί ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἀρετή, ποιά ἡ δεύτερη καί ποιά ἡ τρίτη. καί ποιό πάθος εἶναι ψυχικό καί ποιό σωματικό, καί ποιά ἀρετή ψυχική καί ποιά σωματική· καί ἀπό ποιά ἀρετή ἡ ὑπερηφάνεια χτυπᾶ τό νοῦ, ἀπό ποιά ἔρχεται ἡ κενοδοξία, ἀπό ποιά πλησιάζει ὁ θυμός καί ἀπό ποιά ἔρχεται ἡ γαστριμαργία. Γιατί ὀφείλομε νά ἀνατρέπομε τίς πονηρές σκέψεις καί κάθε ὑψηλοφροσύνη πού ὑψώνεται καί ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τό Θεό(Β΄ Κορ. 10,5).

 
25. Πρώτη ἀρετή εἶναι ἡ ἀμεριμνία, δηλαδή θάνατος σέ σχέση μέ κάθε ἄνθρωπο καί κάθε πράγμα. Αὐτή γεννᾶ τήν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτή πάλι γεννᾶ τή φυσική ὀργή, ἡ ὁποία ἀντιστέκεται σέ κάθε πειρασμό τοῦ διαβόλου. Τότε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ βρίσκει κατοικία στόν ἄνθρωπο καί διαμέσου τοῦ φόβου φανερώνεται ἡ ἀγάπη.

26. Πρέπει τήν προσβολή τοῦ πονηροῦ λογισμοῦ νά τήν ἀνατρέπομε ἀπό τήν καρδιά μας μέ εὐσεβῆ ἀντιλογία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μήπως καί βρεθοῦμε νά προσευχόμαστε στό Θεό μέ τά χείλη, ἐνῶ στήν καρδιά νά σκεφτόμαστε τά ἄτοπα. Γιατί ὁ Θεός δέν δέχεται ἀπό τόν ἡσυχαστή προσευχή θολή καί περιφρονητική. Σέ ὅλα τά μέρη της ἡ Γραφή συνιστᾶ ἔντονα νά φυλάγομε τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς. Ἄν ὑποταχθεῖ τό θέλημα τοῦ μοναχοῦ στό νόμο τοῦ Θεοῦ, κατά τό νόμο αὐτό θά κυβερνήσει καί ὁ νοῦς ὅσα ἐξαρτῶνται ὡς ὑπήκοοί του ἀπό αὐτόν, δηλ. ὅλες τίς ψυχικές κινήσεις καί ἰδιαίτερα τό θυμό καί τήν ἐπιθυμία. Αὐτοί εἶναι οἱ ὑπήκοοι τοῦ νοῦ. Ἀρετή ἐργαστήκαμε καί κάναμε τό σωστό, στρέψαμε τήν ἐπιθυμία στό Θεό καί τά θελήματά Του, καί τό θυμό κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Τί εἶναι λοιπόν ἐκεῖνο ποὺ ζητεῖται ἀπό μας; Ἡ ἐσωτερική μελέτη.

 
27. Ἄν ὁ σπόρος τῆς αἰσχρότητας σπαρεῖ στήν καρδιά σου, ὅταν κάθεσαι στό κελί σου, πρόσεξε. Ἀντιστάσου κατά τῆς κακίας, μήπως σέ κυριεύσει. Θυμήσου τό Θεό ὅτι εἶναι παρών καί σέ προσέχει, καί ὅ,τι ἔχεις στήν καρδιά σου εἶναι φανερό μπροστά Του. Πές λοιπόν στήν ψυχή σου: «Ἄν φοβᾶσαι ὁμοίους σου ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς νά μή δοῦν τίς ἁμαρτίες σου, πόσο μᾶλλον τό Θεό ποὺ ὅλα τά βλέπει; Καί ἀπό αὐτό φανερώνεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή σου. Καί ἄν μείνεις μαζί του, μένεις ἀκίνητος ὡς πρός τά πάθη, ὅπως εἶναι γραμμένο: «Ὅσοι στηρίζονται στόν Κύριο εἶναι σάν τό ὅρος Σιῶν. δέν θά σαλευτεῖ στόν αἰώνα ὅποιος κατοικεῖ στήν Ἱερουσαλήμ»(Ψαλμ. 124, 1). Καί σέ κάθε πράγμα πού κάνεις, νά πιστεύεις ὅτι ὁ Θεός βλέπει κάθε σκέψη σου καί δέν θά ἁμαρτήσεις ποτέ. Σ' Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν. 

 

___________________________

 
(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 57-62). 

 

Πηγή: paterikakeimena.blogspot.gr

Οι 238 αρετές και τα 298 πάθη κατά τον Όσιο Πέτρο Δαμασκηνό!

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

 

 

Κατάλογος των αρετών.

Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής: Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό, σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή... ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ξηροφαγία, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, μωρία για το Χριστό, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, παρθενία, αγιασμός, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, ανάγνωση για το Χριστό, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ψαλμωδία, προσευχή, ευχαριστία, εξομολόγηση, ικεσία, γονυκλισία, παράκληση, δέηση, αίτηση, συνομιλία με το Θεό, υμνωδία, δοξολογία, εξαγόρευση, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού, θρηνητική κραυγή, αμεριμνία για όλα, ανεξικακία, ακενοδοξία, αφιλοδοξία, απλότητα της ψυχής, συμπάθεια, αποφυγή επιδείξεως, χρηστοήθεια, τα κατά φύση έργα, τα υπέρ φύση έργα, φιλαδελφία, ομόνοια, κατά Θεόν συναναστροφή, γλυκύτητα, πνευματική διάθεση, ημερότητα, ευθύτητα, ακακία, ηπιότητα, ακεραιότητα, απλότητα, έπαινος του πλησίον, καλολογία, καλοεργία, προτίμηση του πλησίον, κατά Θεόν στοργή, ενάρετη έξη, επιμονή στην αρετή, στερέωση την αρετή, ευγνωμοσύνη, ταπείνωση, απουσία εμπαθών κλίσεων, μεγαλοσύνη, ανοχή, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθότητα, διάκριση, προσιτότητα, καταδεκτικότητα, αταραξία, θεωρία, οδηγία, σταθερότητα, διόραση, απάθεια, πνευματική χαρά, έλλειψη σφαλμάτων, δάκρυα της συνέσεως, ψυχικό δάκρυ, θείος πόθος, οικτιρμός, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα του νου, προόραση, καθαρή προσευχή, λογισμός που δεν αιχμαλωτίζεται, αντοχή, δραστηριότητα ψυχής και σώματος, φωτισμός, ανόρθωση της ψυχής, μίσος της ζωής, ορθή διδασκαλία, αγαθός πόθος θανάτου, νηπιότητα εν Χριστώ, εδραίωση, νουθεσία και παρακίνηση, άσκηση με μέτρο αλλά και βία, αξιέπαινη αλλοίωση, έκσταση προς το Θεό, τελειότητα εν Χριστώ, γνήσια έλλαμψη, θείος έρωτας, αρπαγή του νου, ενοίκηση Θεού, φιλοθεΐα, εσωτερική φιλοσοφία, θεολογία, ομολογία, καταφρόνηση του θανάτου, αγιοσύνη, επίτευξη του σκοπού, τέλεια υγεία της ψυχής, αρετή, έπαινος από το Θεό, χάρη, θεία βασιλεία και υιοθεσία· όλες μαζί 238.

 
Κατάλογος των παθών.

 
Το να γίνει κανείς θέσει θεός επιτυγχάνεται με τη χάρη του Θεού που μας δίνει τη νίκη κατά των παθών, των οποίων τα ονόματα, όπως νομίζω, είναι τα εξής.

 
Αγριότητα, πανουργία, πονηρία, κακή διάθεση, αλογία, ακολασία, δελεασμός, αφυΐα, ανεπιστημοσύνη, αεργία, πνευματική ψυχρότητα, ηλιθιότητα, κολακεία, μωρία, παραλογία, απώλεια φρενών, παραφροσύνη, αγένεια, θράσος, δειλία, νάρκη, αργία των καλών, πλημμέλημα, πλεονεξία, μειονεξία, άγνοια, άνοια, ψεύτικη γνώση, λησμοσύνη, αδιακρισία, αναισθησία, αδικία, κακή προαίρεση, ασυνείδητη ψυχή, νωθρότητα, φλυαρία, υπαναχώρηση, σφάλμα, αμαρτία, ανομία, παρανομία, πάθος, αιχμαλωσία, κακή συγκατάθεση, παράλογος συνδυασμός με τους κακούς λογισμούς, δαιμονική προσβολή, καθυστέρηση στο κακό, υπερβολική ανάπαυση του σώματος, κακία, φταίξιμο, ασθένεια ψυχής, ατονία, αδυναμία του νου, αμέλεια, ραθυμία, αξιόμεμπτη αθυμία, καταφρόνηση του Θεού, παραστράτημα, παράβαση, απιστία, δυσπιστία, κακοπιστία, ολιγοπιστία, αίρεση, συμφωνία με αιρετικούς, πολυθεΐα, ειδωλολατρία, αγνωσία Θεού, ασέβεια, μαγεία, παρατήρηση οιωνών, μαντεία, γήτευμα, άρνηση, συμμετοχή σε μανιώδεις ειδωλολατρικές τελετές, ακράτεια, σπατάλη, ρητορισμός, οκνηρία, φιλαυτία, απροσεξία, έλλειψη προκοπής, απάτη, πλάνη, τόλμη, χρήση μαγικών φαρμάκων, μιαρότητα, κατανάλωση μιαρών τροφών, τρυφή, ασωτία, γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, λύπη, ακηδία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, μεγάλη ιδέα, έπαρση, αλαζονεία, ύβρη του θείου, αισχρότητα, κόρος, ματαιοδοξία, νυσταγμός, ηδονή, απληστία, λαιμαργία, αχορτασιά, λαθροφαγία, πολυφαγία, αποφυγή του κοινοβιακού γεύματος, αδιαφορία, ευκολία στο κακό, αυτοβουλία, αβουλία, αυταρέσκεια, ανθρωπαρέσκεια, απειρία του καλού, απαιδευσία, ανεπιτηδειότητα, ελαφρότητα γνώμης, αμάθεια, χωριατιά, αντιλογία, φιλονεικία, κακολογία, κραυγή, ταραχή, μάχη, θυμός, άλογη επιθυμία, χολή, παροξυσμός, σκάνδαλο, έχθρα, πολυπραγμοσύνη, συκοφαντία, πικρία, καταλαλιά, ψόγος, διαβολή, κατάκριση, κατηγορία, μίσος, λοιδορία, υβρεολόγια, ατιμία, αγριότητα, μανία, αυστηρότητα, αψιθυμία, επιορκία, όρκος, ανελεημοσύνη, μισαδελφία, ανισότητα, πατροκτονία, μητροκτονία, φαγοπότι, παραλυσία, δωροληψία, κλοπή, αρπαγή, ζήλεια, εριστικότητα, φθόνος, απρέπεια, χλευασμός, ονειδισμός, μυκτηρισμός, περιγέλασμα, επινόηση τρόπων για βλάβη του άλλου, καταδυνάστευση, καταφρόνηση του πλησίον, μαστίγωση, εμπαιγμός, αγχόνη, πνιγμός, αστοργία, αδιαλλαξία, παράβαση των συνθηκών, βασκανία, απανθρωπιά, αναίδεια, αναισχυντία, αιχμαλωσία, σκοτισμός των λογισμών, αβλεψία, τύφλωση, εμπαθής προσκόλληση στα πρόσκαιρα, εμπάθεια, ματαιότητα, απείθεια, ζάλη, νυσταγμός ψυχής, πολυυπνία, φαντασία, πολυποσία, μέθη, αχρηστία, χαυνότητα, παράλογη τέρψη, φιληδονία, λαγνεία, αισχρολογία, θηλυπρέπεια, ακόλαστος οίστρος, πύρωση, μαλθακότητα, εκμαύλιση, μοιχεία, αρσενοκοιτία, κτηνοβασία, μολυσμός, ασέλγεια, κηλίδωση της ψυχής, αιμομιξία, ακαθαρσία, μαγαρισμός, μιασμός, ιδιαίτερη φιλία, γέλιο, παιχνιδισμοί, χορός, χτυπήματα χεριών και ποδιών, άπρεπα τραγούδια, χορευτικές κινήσεις, μουσική, παρρησία, συχνή αλλαγή μονής, ανυποταξία, ακαταστασία, αξιόμεμπτη ομόνοια, επιβουλή, επιθετικός πόλεμος, φόνος, λησταρχία, ιεροσυλία, αισχροκέρδεια, τόκος, δόλος, τυμβωρυχία, σκληροκαρδία, δυσφήμηση, γογγυσμός, βλασφημία, μεμψιμοιρία, αχαριστία, κακοβουλία, ολιγωρία, μικροψυχία, σύγχυση, ψευδολογία, αργολογία, ματαιολογία, άλογη χαρά, μετεωρισμός, άλογη φιλία, κακοήθεια, κενολογία, μωρολογία, πολυλογία, τσιγγουνιά, μοχθηρία, ακαταδεξία, αγανάκτηση, πολυκτημοσύνη, μνησικακία, κακή χρησιμοποίηση των πραγμάτων, διαφθορά, φιλοζωία, κομπασμός, φαντασιοπληξία, φιλαρχία, υποκρισία, ειρωνεία, υπουλότητα, ευτραπελία, ήττα, σατανικός έρωτας, περιέργεια, αφορμές δυσαρέσκειας, αφοβία Θεού, παρακοή, αγνωμοσύνη, υψηλοφροσύνη, καύχηση, φυσίωση, εξουδένωση του πλησίον, ασπλαχνία, αναλγησία, έλλειψη ελπίδας, χαλάρωση, μίσος κατά του Θεού, απόγνωση, αυτοκτονία, και μέσω όλων αυτών η έκπτωση από το Θεό και η τέλεια απώλεια. Όλα τα παραπάνω είναι 298.

 
Αυτά λοιπόν τα πάθη βρήκα να αναφέρονται στις θείες Γραφές και τα παρέθεσα εδώ, όπως έκανα με τους τίτλους των βιβλίων στην αρχή του λόγου. Δεν μπόρεσα, μα ούτε και επιχείρησα να τα κατατάξω, γιατί αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις μου, για το λόγο που είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος: «Θα ζητήσεις, λέει η Γραφή, σύνεση στους κακούς και δε θα βρείς"(Παροιμ. 14, 6). Γιατί στους δαίμονες όλα είναι άτακτα.

 
Ένα μόνο σκοπό έχουν, στον οποίο συμφωνούν οι ασύμφωνοι και ανόσιοι: να οδηγήσουν στην απώλεια τις ψυχές εκείνων που δέχονται την ολέθρια συμβουλή τους. Αν και σε άλλους ανθρώπους προξενούν στεφάνια, όταν δηλαδή τους νικήσουν εκείνοι που ελπίζουν στον Κύριο με την πίστη και την υπομονή, και που με την εργασία των καλών και την αντίσταση στους λογισμούς αντιπράττουν και προσεύχονται εναντίον τους».

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr