Κόλαση και Παράδεισος στα ανατολικά θρησκεύματα.

Προσοχή. Η ανάρτηση αυτή περιέχει φωτογραφία που μπορεί να σοκάρει τον αναγνώστη.

 

Πολλοί πιστοί έχοντας την Χριστιανική παιδεία πιστεύουν, πως και οι άλλοι πιστοί των άλλων θρησκευμάτων έχουν τις ίδιες αντιλήψεις και την ίδια διδασκαλία για την Κόλαση και τον Παράδεισο. Όμως όπως θα διαπιστώσουν διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο, η γνώμη τους αυτή είναι λανθασμένη. Βέβαια το άρθρο μας επιδερμική μόνο αντιμετώπιση κάνει στο τόσο σπουδαίο αυτό θέμα. Πρόθεσή μας γράφοντας αυτό το άρθρο είναι, ο αναγνώστης να παρακινηθεί και να ψάξει μόνος του για να βρει περισσότερες λεπτομέρειες στο μεγάλο αυτό ζήτημα... 

Ινδουϊσμός.

Ο Ινδουισμός είναι η παραδοσιακή θρησκεία της Ινδίας και υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε δεν αναφέρεται και ιδρυτής στην θρησκεία αυτή. Ο κόσμος για τους Ινδούς είναι χωρισμένος σε διάφορες βαθμίδες που αρχίζει από τις πιο κατώτερες μορφές π.χ. φυτά, ζώα και φθάνει μέχρι τους Θεούς. Ό άνθρωπος βρίσκεται κάπου ανάμεσα και μπορεί να ξαναγεννηθεί παίρνοντας διάφορες μορφές (μετενσάρκωση). Στη θέση της ψυχής έχουν το «άτμαν» που σημαίνει την βαθύτερη ουσία του κάθε όντος. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος το άτμαν φεύγει από το φυσικό σώμα για να κατοικήσει κάπου αλλού. Που θα κατοικήσει εξαρτάται από αυτό, που οι Ινδοί ονομάζουν «κάρμα», δηλαδή τις πράξεις που έκανε εν ζωή το άτομο και του προσέδωσε ανάλογα θετική ενέργεια, αν έκανε καλές ή αρνητική ενέργεια, αν έκανε κακές. Έτσι μπορεί το άτμαν (η κατά κάποιον τρόπο ψυχή) να κατοικήσει σε φυτά, ζώα ή πράγματα και εκεί που κάποιος ήταν άνθρωπος τώρα να είναι φυτό ή ζώο. Η αλλεπάλληλη αυτή αλυσίδα των γεννήσεων, θανάτων και αναγεννήσεων στην οποία είναι καταδικασμένος ο άνθρωπος ονομάζεται «σαμσάρα». Δηλαδή η σαμσάρα για τους Ινδούς είναι αντίστοιχη με τη δική μας Κόλαση. Άρα το άτμαν πρέπει να ξεφύγει από τη «σαμσάρα». Η λύτρωση («μόξα») επέρχεται με τα έργα, τη γνώση και την αφοσίωση. Τα έργα που πρέπει να κάνει κάθε Ινδός για να λυτρωθεί, είναι οι θυσίες στους Θεούς και τελετουργικές πράξεις με ακριβή τήρηση του τυπικού. Όταν λοιπόν τα κάνει όλα αυτά τότε τον αποδέχονται οι Θεοί. 

 

 

Ινδουιστής πιστός στη διάρκεια του προσκυνήματος της γιορτής Ταϊπουσάμ, έξω από την Κουάλα Λαμπούρ της Μαλαισίας...

 

Για την ινδική σκέψη αμαρτία είναι κυρίως η άγνοια. Ο Ινδουισμός δεν επιθυμεί να μεταμορφώσει τον κόσμο, αλλά να βοηθήσει τον πιστό να απομακρυνθεί από αυτό τον κόσμο, τον οποίο θεωρεί ως απάτη – ψευδαίσθηση («μάγια») και να βυθιστεί στο πραγματικό κόσμο που είναι ο κόσμος του απρόσωπου Θείου και ονομάζεται «Μπράχμα». Το ξεπέρασμα δηλαδή του κόσμου και η βύθιση στο «Μπράχμα», είναι αυτό που εμείς ονομάζομαι Παράδεισο.

Τζαϊνισμός.

Ο Τζαϊνισμός ξεκίνησε ως κλάδος του Ινδουισμού, με το πέρασμα όμως του χρόνου απετέλεσε ξεχωριστή θρησκεία στην Ινδία. Όπως και ο Ινδουισμός δεν έχει και αυτός ιδρυτή. Το παράξενο με τον Τζαϊνισμό είναι πως, αν και είναι θρησκεία δεν δέχεται την ύπαρξη του Θεού. Για τον Τζαϊνισμό ο κόσμος διαιρείται σε «ντζίβα» (ψυχές) και «άντζιβα» (άψυχα). Το κάρμα (το σύνολο δηλαδή των πράξεων εν ζωή του κάθε ανθρώπου), θεωρείται ως λεπτή μορφή ύλης. Η ύλη εφοδιάζει το κάρμα με διάφορα σώματα. Όλα τα ενσώματα όντα έχουν δύο σώματα το πύρινο και το καρμικό, το οποίο προέρχεται από τις προηγούμενες πράξεις και προσκολλάται στη «ντζίβα» (ψυχή), καθορίζοντας την μορφή που θα πάρει η ψυχή: ανθρώπινη, θεία, ζωϊκή ή καταχθόνια.

 

 

 Τζαϊνιστής ασκητής σε στάση διαλογισμού...

Η σωτηρία («μόξα»), επιτυγχάνεται με διανοητική και ηθική πειθαρχία έτσι ώστε να απελευθερωθεί η ψυχή από τα υλικά δεσμά και να φθάσει στη «νιρβάνα», η οποία είναι μια κατάσταση μη σύνθεσης, από την οποία απουσιάζει ο πόνος και η ενσάρκωση (η δικιά μας Κόλαση) και είναι μια ζωή απόλυτης μακαριότητας ( ο δικός μας Παράδεισος). Επειδή για τους τζαϊνιστές είναι ανύπαρκτη η ιδέα του Θείου («Μπράχμα») όπως είπαμε, η ατομικότητα παραμένει αιώνια.

Σικκισμός.

Ο Σικκισμός («σίκκα» = μαθητής) είναι μία μονοθεϊστική θρησκεία που ξεπήδησε και αυτός από τον ο Ινδουισμό. Θεωρείται μια προσπάθεια – οι οπαδοί του όμως δεν το δέχονται αυτό – να συνθέσει στην διδασκαλία του, τον Ινδουισμό με τον Μωαμεθανισμό. Ιδρυτής του θεωρείται ο Γκουρού (δάσκαλος), Νάνακ (1469 – 1539 μ.Χ.). Ο Σικκισμός δέχεται θεό που δημιούργησε τον κόσμο και πιστεύει στην αδελφοσύνη των ανθρώπων. Δέχεται επίσης πως ο Θεός όχι μόνο είναι η αιτία του υλικού κόσμου αλλά και των ψυχών. Διδάσκει πως κάθε τί που υπάρχει είναι μια μορφή του Θεού, ένα κύμα μέσα στον θείο ωκεανό. Επειδή έχει επηρεαστεί από τον Ινδουισμό θεωρεί τον αντικειμενικό κόσμο σαν μια οφθαλμαπάτη. Παράδεισος και λύτρωση για τον Σικκισμό είναι, το να αντιληφθεί ο άνθρωπος πως ο Θεός επιθυμεί να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο και να του φανερωθεί με το λόγο του. Όποιος καταλάβει την φωνή αυτή του Θεού και απαντήσει με υπακοή επιτυγχάνει τη λύτρωση απ’ αυτή τη ζωή, η οποία ολοκληρώνεται μετά θάνατον στην «νιρβάνα». Αντίθετα Κόλαση όπως και για τον Ινδουισμό είναι, να επανέλθει πάλι ο άνθρωπος στα βάσανα της ζωής μέσω της μετενσαρκώσεως.

Βουδισμός.

 

Ο Βουδισμός ξεκίνησε ως αίρεση του Ινδουισμού. Ιδρυτής του θεωρείται ο Σινχάρτα Γκαουτάμα ( 6ος – 5ος αι. π.Χ.)που έγινε «Βούδας» δηλαδή «φωτισμένος». Σύμφωνα με αυτόν, η αιτία όλων των κακών και του πόνου στο άνθρωπο βρίσκεται στην επιθυμία. Όμως αυτή η στάση του ανθρώπου είναι λάθος, επειδή η φύση όλων των πραγμάτων είναι πρόσκαιρη και μεταβλητή. Το κακό βέβαια για τον άνθρωπο είναι πως δεν έχει επίγνωση αυτής της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί την τραγικότητα της ζωής, εφόσον υπάρχει μια κατάσταση λυτρώσεως από τον πόνο η «νιρβάνα». Ο δρόμος που οδηγεί στην «νιρβάνα» βρίσκεται ανάμεσα στην εγωϊστική ικανοποίηση των παθών και την υπερβολική άσκηση. Γι’ αυτό καλείται και «μέση οδός». Η οδός αυτή οδηγεί στην επίγνωση που διαλύει την άγνοια, και αφού την διαλύσει κατευθύνει τελικά τον άνθρωπο στον «φωτισμό» που είναι μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης και μακαριότητας. Και σ’ αυτό το σημείο αξίζει νομίζουμε να κάνουμε μία απαραίτητη διευκρίνιση. Ενώ όπως σημειώσαμε πιο πάνω ο Βουδισμός ξεπήδησε από τον Ινδουισμό, δεν ασπάστηκε όμως το κεντρικό σημείο του, που είναι το «άτμαν» κάτι αντίστοιχο με την δική μας έννοια της ψυχής. Ο Βουδισμός απορρίπτει τελείως την ύπαρξη αθάνατης ψυχής. Το εγώ είναι ένας συνεχώς μεταβαλλόμενος συνδυασμός φυσικών και διανοητικών δυνάμεων, που αποτελείται από πέντε σύνολα. Ένα ον έρχεται στην ύπαρξη όταν συναρτηθούν αυτά τα σύνολα. Για τον Βουδισμό, η «νιρβάνα» – ο δικός μας Παράδεισος – δεν δηλώνει εκμηδενισμό, σβήσιμο του εαυτού, εφόσον κατ’ αυτόν δεν υπάρχει εαυτός. Σημαίνει σβήσιμο της αυταπάτης του εαυτού και συγχρόνως την διάλυση των συνόλων που σχετίζονται μ’ αυτή τη ψευδαίσθηση.

 

 

Μετά το θάνατο του Βούδα, ο Βουδισμός διασπάστηκε στα δύο. Στον Μαχαγιάνα Βουδισμό και στον Χιναγιάνα Βουδισμό. Η διδασκαλία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο δόγματα του Βουδισμού, που αφορά τη λύτρωση του ανθρώπου διαφοροποιήθηκε.

Ο Χιναγιάνα Βουδισμός καλλιέργησε το ιδεώδες πως λύτρωση πετυχαίνεται από τον «αραχάτι». Απ’ αυτόν δηλαδή που αξιώθηκε με δική του προσπάθεια – χωρίς την βοήθεια κανενός – να προχωρήσει στην γνώση και να πετύχει να λυτρωθεί από τη «σαμσάρα», τις αλλεπάλληλες δηλαδή γεννήσεις και μετενσαρκώσεις, αυτό που θεωρούν οι Ινδοί ως Κόλαση.

Αντίθετα στο Μαχαγιάνα Βουδισμό, την θέση του «αραχάτι» παίρνει ο «Μποτιτσάβα» αυτός δηλαδή που ενώ είχε γίνει «φωτισμένος» (Βούδας), αρνείται να μπει στην «νιρβάνα», γιατί θέλει να λυτρώσει τους ανθρώπους. Άρα όλοι οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να πετύχουν τη λύτρωση με τη βοήθεια ενός «Μποτιτσάβα». Ένας τέτοιος «Μποτιτσάβα» πιστεύουν πως ήταν ο Σινχάρτα Γκαουτάμα ο γνωστός σε μας ως Βούδας.

Κομφουκιανισμός.

 

 

Ιδρυτής του ο Κομφούκιος ( 551 – 479 π.Χ. ). Οι περισσότεροι άνθρωποι της Δύσης όταν ακούνε για τον Κομφούκιο πιστεύουν πως είναι Θεός ή κάτι ανάλογο. Ο Κομφούκιος όμως ποτέ δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο, ούτε θέλησε να κηρύξει καμιά καινούρια θρησκεία ή κάποιο καινούργιο θρησκευτικό σύστημα. Απλώς όταν έγινε κυβερνήτης σε μια επαρχία στην Κίνα προσπάθησε να εφαρμόσει ένα είδος δικαιοσύνης, που θα βοηθούσε τους ανθρώπους να έχουν μεταξύ τους αρμονικές σχέσεις. Έτσι αποδέχτηκε την αρχαία παραδοσιακή θρησκεία της Κίνας, που ήταν πολυθεϊστική και ειδωλολατρική και τόνισε τον σεβασμό απέναντί της. Ο Κομφουκιανισμός διδάσκει πως μετά τον θάνατο όσοι είναι ενάρετοι εξακολουθούν να ζουν ως αγαθά πνεύματα στην ατμόσφαιρα, και μάλιστα στους τόπους που έμεναν όσο ήταν ζωντανοί, οι δε κακοί τιμωρούνται, με το να μην τους θυμάται κανένας, δηλαδή με την αιώνια λήθη.

Ταοϊσμός.

 
Ιδρυτής του ο Λάο – Τσε ( 6ος αιώνας π.Χ. ). Για τον Λάο – Τσε το σύμπαν δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα και είναι αποστολή του ανθρώπου και του άρχοντα να βρει τρόπο εναρμονίσεώς του με το ρυθμό του σύμπαντος χωρίς να το παρεμποδίζει με προσπάθειες ανακαινιστικές. Επί δυναστείας των Χαν (206 π.Χ. – 220 μ.Χ.) η ταοϊστική θρησκεία παρουσιάζει στην Κίνα, τη μεγαλύτερη της ανάπτυξη. Βάζει για σκοπό της να οδηγήσει τους πιστούς στην αιώνια ζωή. Επειδή όμως ο άνθρωπος θεωρείται πως αποτελείται μόνο από ύλη, η αιώνια αυτή ζωή δεν εκλαμβάνεται ως πνευματική αθανασία της ψυχής, αλλά ως αθανασία υλική του σώματος. Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό; Με διάφορες ασκήσεις αποφαίνεται ο Ταοϊσμός, οι οποίες προοδευτικά θα αντικαταστήσουν τα θνητά όργανα με όργανα αθάνατα. Έτσι κάποτε όλο το θνητό σώμα αντικαθίσταται με αθάνατο σώμα, του οποίου η σάρκα αποτελείται πλέον από πολύτιμες ύλες. Όταν φτάσει λοιπόν ο πιστός στο σημείο αυτό, γίνεται αθάνατος, ανέρχεται στον ουρανό και στην κορυφή κάποιου όρους πεθαίνει. Όμως ο θάνατος αυτός είναι μία ψευδαίσθηση και αποκαλείται «απελευθέρωση του σκηνής». Παίρνει πρόσκαιρα τη μορφή πτώματος, ενώ το αθάνατο σώμα απομακρύνεται για να ζήσει με τους άλλους αθανάτους. Αυτό επιτυγχάνεται με ασκήσεις γυμναστικές, αναπνευστικές, σεξουαλικές και αλχημικές. Γι’ αυτό και παρασκεύαζαν το ελιξίριο της «αθανασίας», με αποτέλεσμα πολλοί να δηλητηριάζονται. Δηλαδή για να συνοψίσουμε. Παράδεισος για του Ταοϊστές είναι η μετατροπή του θνητού σε αθάνατο ενώ Κόλαση η αδυναμία μετατροπής του.

 

  

Πέτρινο άγαλμα του Λάο Τσε στο χωριό Quanzhou, στην επαρχία Fujian, της Κίνας.

 

Επί δυναστείας Τανγκ (618 – 907 μ.Χ.) επηρεάζεται ο Ταοϊσμός από τον Βουδισμό, και πλησιάζει την δυτική άποψη για την Κόλαση και το Παράδεισο. Έτσι το βιβλίο Τάο – τσανγκ γράφει ανταμοιβές για αγαθές πράξεις και ποινές για κάθε αμαρτία. Μια θεότητα σημείωνε κατά την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου τις διάφορες ενέργειές του και αποφάσιζε μετά θάνατο αν θα τον κατατάξει στον Παράδεισο ή την Κόλαση.

Ισλάμ.

Ιδρυτής του ο Μωάμεθ (570 – 632 μ.Χ.). Ο μωαμεθανισμός επειδή έχει επηρεαστεί από τον Ιουδαϊσμό και το Χριστιανισμό, έχει σχεδόν τις ίδιες αντιλήψεις για την Κόλαση και τον Παράδεισο. Πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών, στην αιώνια ζωή και στην τελική κρίση. Όταν θα συμβεί αυτή οι αμαρτωλοί θα καταδικαστούν και θα σταλούν στην Κόλαση, ενώ οι δίκαιοι θα ανταμειφθούν με τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος όμως για τον πιστό μουσουλμάνο, δεν έχει τον πνευματικό χαρακτήρα που έχει στον Χριστιανισμό. Λόγω των έρημων και άνυδρων τόπων της Αραβίας στις οποίες ζούσαν οι πρώτοι Μουσουλμάνοι, με αποτέλεσμα η ζωή τους να είναι πολύ λιτή, φαντάστηκαν ένα υλιστικό Παράδεισο με ατέλειωτες απολαύσεις και φαγητά τα οποία θα απολαμβάνει ο πιστός Μουσουλμάνος. Έτσι σε διάφορα σημεία του Κορανίου, του ιερού τους βιβλίου, μπορεί να διαβάσει κανείς για τον υλιστικό αυτό Παράδεισο. Ποταμοί από νερά και γάλατα θα υπάρχουν, καθώς και άφθονο και ατέλειωτο κρασί. Ομοίως ποταμοί με μέλι και άφθονους καρπούς θα απολαμβάνει ο πιστός Μουσουλμάνος. Οι απολαύσεις αυτές θα συνεχίζονται και με πανέμορφες παρθένες κοπέλες και νέους υπηρέτες σαν μαργαριτάρια τα γνωστά στους περισσότερους ως «ουρί» του παραδείσου. Ιδιαίτερη θέση στον παράδεισο θα έχουν αυτοί που σκοτώθηκαν για την πίστη και την εξάπλωση του Ισλάμ.

 

 

Εκτέλεση της θανατικής ποινής δια λιθοβολισμού με βάση τον ισλαμικό νόμο, γνωστό και ως ''Σαρία''.

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr

Η ''περιπέτεια'' του Καινοδιαθηκικού Κανόνα.

Πολλοί πιστοί είτε από άγνοια, είτε από λάθος πληροφόρηση είτε τέλος από αδιαφορία πρεσβεύουν πως τα Ευαγγέλια καθώς και τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν και έγιναν αποδεκτά από τους Χριστιανούς στα πρώτα μόλις χρόνια της ίδρυσης του Χριστιανισμού.

Κάτι αντίστοιχο περίπου – εκ του πονηρού βέβαια – υποστηρίζουν και τα μέλη διάφορων αιρετικών ομάδων Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί κ.λ.π. και αυτό γιατί δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Στην ουσία δηλαδή δέχονται πως πρώτα γράφτηκε η Καινή Διαθήκη και έπειτα έγινε η Εκκλησία! Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού σχεδόν όλες οι νεοφανείς αιρέσεις στηρίζονται στον ιδρυτή του Προτεσταντισμού Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος για να πολεμήσει την Δυτική Εκκλησία, προσπάθησε να σχετικοποιήσει την αυθεντία του Πάπα και της Δυτικής Εκκλησίας, δεχόμενος πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή περιέχει ΟΛΗ τη διδασκαλία και την αλήθεια του Χριστιανισμού...

Είναι όμως έτσι; Και βέβαια όχι. Γιατί ΠΡΩΤΑ έγινε η Εκκλησία και ΜΕΤΑ γράφτηκαν και έγιναν αποδεκτά τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα οποία και ιδιαίτερα τα Ευαγγέλια, δεν είναι τίποτα άλλο από ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ» Κατά Λουκά Ευαγγέλιο κεφάλαιο 1, στίχος 2. Το ότι έχουν άδικο οι πάσης φύσεως αιρετικοί το αποδεικνύει το παρακάτω ακαταμάχητο και αναπάντητο ερώτημα που τους θέτουμε ευθύς αμέσως:

Αφού τα πάντα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή, που λοιπόν είναι γραμμένο πόσα και ποια βιβλία πρέπει να περιέχει η Καινή Διαθήκη; Όταν την βρουν λοιπόν την απάντηση, μας την λένε και εμάς να την μάθουμε!

Άλλωστε οι σημερινές ενστάσεις των αιρετικών δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές που διατύπωναν ομόφρονές τους και ομόπιστοί τους τον Β΄ μ.Χ. αιώνα, πως εάν δεν βρουν γραμμένες «σε αρχεία» τις χριστιανικές αλήθειες δεν τις πιστεύουν! Σ’ όλους αυτούς απάντησε ωραιότατα η μεγάλη μορφή του Επισκόπου Αντιοχείας και μαθητή του Ευαγγελιστή Ιωάννη, Ιγνάτιου του Θεοφόρου: «Σ’ όλους αυτούς λέω, ότι τα δικά μου αρχεία είναι ο Ιησούς Χριστός, τον οποίο αν παρακούσω με περιμένει ο όλεθρος. Γνήσιο αρχείο για μένα είναι ο σταυρός του και ο θάνατος και η ανάστασή του, και η πίστη περί αυτών» Προς Φιλαδελφείς 8, 2. Αλλά καιρός να δούμε τώρα, πως και πότε και μετά από ποιες περιπέτειες – οι οποίες δεν είναι και λίγες – ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΑΝΟΝΑΣ» ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ;

Όμως τι είναι ο «κανόνας» της Καινής Διαθήκης; Κανόνας λοιπόν είναι ένας «κλειστός» κατάλογος των βιβλίων της Καινής Διαθήκης που αποτελείται από 27 βιβλία, στον οποίο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ Ή ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΚΑΤΙ.

Πέρασαν όμως αρκετοί αιώνες και έγιναν αρκετές προσθαφαιρέσεις κατά την διάρκεια των αιώνων αυτών ώστε να παγιωθεί τελικά και να γίνει αποδεκτός από όλη την Εκκλησία ο κατάλογος αυτός. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 90 – 100 Μ.Χ. ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ Η «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ» ΤΕΤΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ.

Ο πρώτος κατάλογος – κανόνας της Καινής Διαθήκης που μας είναι γνωστός σήμερα συντάσσεται το 140 μ.Χ. στη Ρώμη. Και όσο να φανεί απίστευτο συντάκτης του δεν είναι η επίσημη Εκκλησία, αλλά κάποιος αιρετικός ονόματι Μαρκίων ο οποίος ίδρυσε και δική του Εκκλησία! Επηρεασμένος από το θρησκευτικό συγκρητιστικό κίνημα της εποχής εκείνης, τον Γνωστικισμό δέχονταν δύο Θεούς. Τον καλό Θεό που μας αποκάλυψε ο Χριστός και τον κακό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι απέρριπτε την Παλαιά Διαθήκη. Ισχυρίζονταν πως οι μαθητές του Χριστού διέστρεψαν την διδασκαλία του, γι’ αυτό και αποδέχονταν μόνο τον Απόστολο Παύλο. Συγκροτεί λοιπόν τον πρώτο κανόνα που αποτελείτο από το «Ευαγγέλιο» και το «Αποστολικό». Ο κανόνας του περιείχε μόνο το Ευαγγέλιο του Λουκά – επειδή περιείχε Παύλειες διδασκαλίες – και αυτό «κουτσουρεμένο» γιατί περιέκοψε ότι δεν τον συνέφερε και 10 από τις 14 επιστολές του Παύλου. Απέρριπτε τις: προς Τιμόθεο 1 & 2, Τίτο και Εβραίους. Την επιστολή προς Εφεσίους την μετονόμασε σε Λαοδικείς. 

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ «ΑΤΥΠΟΣ» ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.

Όμως είναι πράγματι ο Μαρκίων ο πρώτος που συνέταξε ένα είδους κανόνα της Καινής Διαθήκης; Γιατί μέσα από τα ίδια τα κείμενα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως ήδη στην πρώτη Εκκλησία υπήρχε ένας άτυπος κανόνας της – τουλάχιστον όσον αφορά τις Επιστολές του Παύλου – ο οποίος κανόνας ήταν γνωστός στους Χριστιανούς, των κατά τόπους Εκκλησιών.

Αψευδής μάρτυρας των ανωτέρω είναι η Δεύτερη Καθολική Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος απευθυνόμενος μέσω αυτής σε όλους τους τότε Χριστιανούς γράφει: «Καθώς και ο αγαπητός μας αδελφός Παύλος σας έγραψε σύμφωνα με τη σοφία που το εδόθηκε, όπως κάνει και σε όλες τις επιστολές του, στις οποίες μιλά γι’ αυτά, μεταξύ των οποίων υπάρχουν μερικά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και μη στερεωμένοι διαστρεβλώνουν, όπως και τις υπόλοιπες γραφές, προς καταστροφή τους». 2 Πέτρου κεφάλαιο 3, στίχος 16.

Αλλά και οι μετέπειτα διάδοχοι των Αποστόλων οι ονομαζόμενοι «Αποστολικοί Πατέρες» στις αρχές του Β΄ αιώνα απευθυνόμενοι με επιστολές τους στους Χριστιανούς παραθέτουν εκφράσεις από τις Επιστολές του Παύλου, που σημαίνει πως γνώριζαν και αυτοί πως υπήρχε μια συλλογή των επιστολών του, όπως παρομοίως και οι παραλήπτες των επιστολών αυτών γνώριζαν για την συλλογή αυτή.

Προς επίρρωση των λεγομένων μας παραθέτουμε δύο αποσπάσματα από τα δεκάδες που αναφέρει ο Ιγνάτιος Αντιοχείας (; – 107 μ.Χ.) : « Γνωρίζω ποιος είμαι και σε ποιους γράφω. Εγώ είμαι κατάκριτος, εσείς ελεημένοι. Εγώ βρίσκομαι κάτω από κίνδυνο εσείς στηριγμένοι... του Παύλου είστε συμμύσται του αγιασμένου, του μαρτυρημένου, του αξιομακάριστου, στου οποίου τα ίχνη έτυχε να βρεθώ και ελπίζω να πετύχω όσα είναι αρεστά στο Θεό, ο οποίος σε κάθε επιστολή, σας μνημονεύει εν Χριστώ Ιησού». Προς Εφεσίους 12,2. Ομοίως «Σαν κάθαρμα είναι το δικό μου πνεύμα για τον Σταυρό, το οποίο είναι σκάνδαλο για τους άπιστους, για μας όμως σωτηρία και ζωή αιώνιος. “Που σοφός, που συζητητής” (1 Κορινθίους 1:20) που είναι η καύχηση των λεγομένων σοφών;» Προς Εφεσίους 18, 1.

Αλλά και ο Πολύκαρπος Σμύρνης (69 – 155 μ.Χ.) γράφοντας προς τους κατοίκους των Φιλίππων αφήνει να εννοηθεί πως έχουν γνώση των επιστολών του Παύλου. Αξίζει επίσης να προσέξει ο αναγνώστης πως το Εφεσίους 4:26 στο οποίο παραπέμπει το χαρακτηρίζει «γραφή»: «Διότι έχω πεποίθηση ότι έχετε ασκηθεί στα Ιερά γράμματα και τίποτα δεν σας διαφεύγει. Αυτό όμως δεν έτυχε σε μένα. Όμως σ’ αυτές τις Γραφές έχει ειπωθεί “οργίζεστε αλλά μην αμαρτάνετε και ο ήλιος ας μην δύει, ενώ εξακολουθεί ακόμα η οργή σας” (Εφεσίους 4:26)» Προς Φιλιππησίους 12, 1. Ομοίως : «“Διότι η ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία” (1 Τιμόθεου 6:10) γνωρίζοντες λοιπόν ότι “Δεν φέραμε τίποτα στον κόσμο και είναι φανερό πως δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτα μαζί μας” (1 Τιμόθεου 6:7), ας οπλιστούμε με τα όπλα της δικαιοσύνης και ας διδάξουμε τους εαυτούς μας πρώτα να βαδίζουμε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου» Προς Φιλιππησίους 4, 1.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΗ ΜΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ.

Ενώ λοιπόν στις αρχές μέχρι και τα μέσα του Β΄ αιώνα υπάρχει κάποιος άτυπος κανόνας για τις Επιστολές του Παύλου, δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε το ίδιο και για τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια δηλαδή μέχρι και τα μέσα του Β΄ αιώνα δεν αναγνωρίζονταν ως «Γραφή». Υπήρχαν βέβαια κάποιες παραθέσεις από αυτά, αλλά πέραν τούτων ουδέν. Άλλωστε όταν γινόταν οι παραθέσεις αυτές πάντοτε γινόταν λόγος για ευαγγέλιο σε ενικό αριθμό που δήλωνε όμως το κήρυγμα της Εκκλησίας για το Χριστό και όχι το βιβλίο ή τα βιβλία που το περιείχαν.

Ο πρώτος που αναφέρει τα Ευαγγέλια και τα χαρακτηρίζει μάλιστα και «απομνημονεύματα των Αποστόλων» είναι ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (; – 165 μ.Χ.) στα μέσα του Β΄ αιώνα: «Διότι οι Απόστολοι στα συνταχθέντα από αυτούς απομνημονεύματα, τα οποία καλούνται Ευαγγέλια, παρέδωσαν πως έτσι διατάχθηκε σ’ αυτούς. Ο Ιησούς αφού πήρε το ψωμί και ευχαρίστησε είπε “αυτό να κάνετε σε ανάμνησή μου, αυτό είναι το σώμα μου. Ομοίως αφού πήρε το ποτήρι και ευχαρίστησε είπε, αυτό είναι το αίμα μου”» 1 Απολογία 66, 3. Και πιο κάτω: «Κατά δε την ημέρα την λεγομένη του ηλίου (σ.σ. εννοεί την Κυριακή) γίνεται συνέλευση εις το αυτό μέρος όλων των πιστών, είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο όπου τυχαίνει να κατοικούν, και διαβάζονται τα απομνημονεύματα των Αποστόλων ή τα συγγράμματα των προφητών, όσον επιτρέπει ο χρόνος». 1 Απολογία 67, 1. Εδώ αξίζει μία παρατήρηση. Ο Πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου που έκανε την επιμέλεια των έργων του Ιουστίνου γράφει σε υποσημείωση τα εξής ενδιαφέροντα: «Ανωτέρω ως απομνημονεύματα των Αποστόλων χαρακτηρίζονται μόνον τα Ευαγγέλια, εδώ όμως προφανώς εννοούνται τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γενικώς». Αργότερα ο μαθητής του Ιουστίνου Τατιανός, γύρω στο 170 μ.Χ. συντάσσει μία αρμονία των τεσσάρων Ευαγγελίων προφανώς έχοντας υπόψη τα γνωστά μας σημερινά Ευαγγέλια. Γράφει λοιπόν ο πατέρας της Εκκλησιαστικής Ιστορίας Ευσέβιος Καισαρείας για το γεγονός αυτό: «Ο μεν πρώτος αρχηγός αυτών Τατιανός, φιλοτεχνήσας δεν γνωρίζω πως, μία σύνθεση και συναγωγή των ευαγγελίων, την οποία ονόμασε ''Δια τεσσάρων Ευαγγέλιον'', το οποίο φέρεται εις μερικούς έως τώρα ακόμη. Λέγουν δε ότι ετόλμησε να αλλάξει μερικές εκφράσεις του αποστόλου δια να διορθώσει δήθεν την σύνταξη της φράσης». Εκκλησιαστική Ιστορία βιβλίο Δ 29,6.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ.

Άρα στα μέσα του Β’ αιώνα μπορούμε να μιλάμε για ένα άτυπο κανόνα και των Ευαγγελίων. Όμως πότε καθιερώθηκαν τα Ευαγγέλια, οι Επιστολές και τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης να ονομάζονται «Γραφές» ή «Καινή Διαθήκη»; Ο Ευσέβιος Καισαρείας θα μας βοηθήσει και πάλι. Παραθέτοντας κατά λέξη το σύγγραμμα κάποιου αγνώστου σε εμάς πολεμιστή της αίρεσης του Μοντανισμού γράφει : «Αγαπητέ Αυίρκιε Μάρκελλε, διαταχθείς από εσένα από μακρού και παρατεταμένου χρόνου να συγγράψω πραγματεία για την αίρεση των οπαδών του Μιλτιάδη, ήμουν μέχρι τώρα διστακτικός, όχι λόγω αδυναμίας να ελέγξω το ψεύδος και να επιβεβαιώσω την αλήθεια, αλλά γιατί φοβόμουν και προφυλαγόμουν μην τυχόν και νομίσουν μερικοί πως διασκευάζω και ανασυντάσσω τον λόγο του ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης, εις τον οποίον δεν επιτρέπεται ούτε να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει τίποτε αυτός που προτιμά να ζει σύμφωνα με αυτό». Εκκλησιαστική Ιστορία βιβλίο Ε΄ 16,3. Είναι λοιπόν το έτος 192 μ.Χ. όταν για πρώτη φορά εισάγεται στην Εκκλησία ο όρος Καινή Διαθήκη και έκτοτε επικρατεί.

Ας δούμε τώρα ποια βιβλία θεωρούσε πως απάρτιζαν τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης ένας από τους κορυφαίους Εκκλησιαστικούς Πατέρες στα τέλη του Β’ αιώνα, ο Ειρηναίος Λυών. Κατ’ αρχάς υπογραμμίζει την αυθεντία των τεσσάρων Ευαγγελίων που αποκαλεί και «τετράμορφο Ευαγγέλιο», τις Επιστολές του Παύλου, τις Πράξεις, την Αποκάλυψη, και την 1 Πέτρου και 1 & 2 Ιωάννη. Ως «γραφή» παραθέτει και τον Ποιμένα του Ερμά. Από την εποχή αυτή μας έρχεται και το περίφημο «απόσπασμα Μουρατόρι». Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα απόσπασμα χειρογράφου που βρήκε το 1740 ο μοναχός Μουρατόρι στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου και περιέχει σε Λατινική Γλώσσα 23 από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης. Απουσιάζουν οι προς Εβραίους του Παύλου, η 1 Πέτρου, η Ιακώβου και η 3 Ιωάννη. Αναφέρει και την – νόθα πλέον για μας – Αποκάλυψη Πέτρου με την διευκρίνιση πως μερικοί δεν επιθυμούν να διαβάζεται στην Εκκλησία. Το πιο αξιοπερίεργο όλων είναι πως αναφέρει ως βιβλίο της Καινής Διαθήκης την Σοφία Σολομώντος! Αναφέρει – υπογραμμίζοντας όμως την μη γνησιότητά τους – και τις επιστολές Προς Λαοδικείς και Αλεξανδρείς που αποδίδονταν στον Απόστολο Παύλο.

Τελειώνοντας λοιπόν ο Β’ αιώνας εκείνο που είχε αποκρυσταλλωθεί τελείως ως κανόνας της Καινής Διαθήκης ήταν τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η δε σειρά που ακολουθείται σήμερα διαδόθηκε από τον Ευσέβιο και Ιερώνυμο. Μαρτυρείται όμως και η σειρά Ματθαίου, Ιωάννη, Λουκά, Μάρκου καθώς και συνδυασμοί με πρώτο τον Μάρκο ή τον Ιωάννη.

ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ Γ΄ ΑΙΩΝΑ.

Κατά τα μέσα του Γ’ αιώνα η «περιπέτεια» του κανόνα της Καινής Διαθήκης συνεχίζεται. Και έχουμε μαρτυρίες όχι μόνο από Χριστιανικές πηγές αλλά και από εξωχριστιανικές. Έτσι ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος (232 – 305 μ.Χ. ) στο έργο του «Κατά Χριστιανών» – το οποίο μας διασώζει ο Μακάριος Μάγνητος στο «Αποκριτικός προς ειδωλολάτρας» – γνωρίζει και χρησιμοποιεί ΜΟΝΟ τα τέσσερα Ευαγγέλια και όχι κανένα από τα Απόκρυφα: «Οι ευαγγελιστές δεν μεταφέρουν απλώς μαρτυρίες, απλώς επινόησαν τα όσα συνέβησαν στον Ιησού. Ο καθένας τους βλέπετε, έγραψε για τα πάθη του πράγματα που δεν συμφωνούν με των άλλων. Γιατί ο ένας εξιστορεί ότι στον εσταυρωμένο προσέφερε κάποιος ένα σφουγγάρι που το ‘χε γεμίσει ξίδι (αυτό το λέει ο Μάρκος). Άλλος τα λέει διαφορετικά: όταν έφτασαν στον τόπο που λεγόταν Γολγοθάς, του έδωσαν να πιει κρασί ανακατωμένο με χολή. Το γεύτηκε και δεν θέλησε να το πιει... Αυτά είναι του Ματθαίου. Άλλος ισχυρίζεται: βρισκόταν καταγής ένα αγγείο γεμάτο ξύδι... Ετούτο είναι του Ιωάννη. Άλλος λέει: και βγάζοντας φωνή μεγάλη είπε, «πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου». Αυτό τυχαίνει να είναι του Λουκά». Μακάριος Μάγνητος «Αποκριτικός προς ειδωλολάτρας» ΙΙ.12. Πιο κάτω όμως ο Πορφύριος στο ίδιο έργο του «Κατά Χριστιανών» γράφει: «Χάριν αφθονίας, ας αναφερθεί και εκείνο που έχει πει ο Πέτρος στην Αποκάλυψή του» «Αποκριτικός προς ειδωλολάτρας» IV.6, επικαλείται δηλαδή ως βιβλίο της Καινής Διαθήκης την «Αποκάλυψη Πέτρου». Είναι φανερό λοιπόν πως δεν υπάρχει ακόμη αποκρυστάλλωση του Κανόνα της Καινής Διαθήκης. 

 

Η ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ Δ΄ ΑΙΩΝΑ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ.

Μέχρι τα μέσα και του Δ’ αιώνα ο κατάλογος της Καινής Διαθήκης δεν είχε ακόμα παγιωθεί ούτε στην Ανατολή ούτε στην Δύση. Ας δούμε την διάκριση των βιβλίων που κάνει γύρω στο 325 μ.Χ. ο Ευσέβιος Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία του (Γ 25):

Ομολογούμενα: Τα τέσσερα Ευαγγέλια, τις Πράξεις των αποστόλων, τις Επιστολές του Παύλου την 1 Ιωάννη και 1 Πέτρου. Συμπεριλαμβάνει και την Αποκάλυψη σημειώνει όμως και τις αντίθετες γνώμες γι’ αυτήν.

Αντιλεγόμενα: Ιακώβου, Ιούδα, 2 Πέτρου, 2 & 3 Ιωάννη.

Νόθα: Πράξεις Παύλου, Ποιμήν Ερμά, Αποκάλυψη Πέτρου, Επιστολή Βαρνάβα, Διδαχαί των Αποστόλων, Καθ’ Εβραίους Ευαγγέλιο, Αποκάλυψη Ιωάννη για την οποία σημειώνει πως άλλοι την συγκαταλέγουν στα Ομολογούμενα.

Αιρετικά: Ευαγγέλια Πέτρου, Θωμά, Ματθία και άλλων. Πράξεις Ανδρέα και άλλων Αποστόλων.

Και η «περιπέτεια» των βιβλίων της Καινής Διαθήκης λήγει οριστικά στην Ανατολή το 367 μ.Χ. με την 39η εορταστική επιστολή του Μεγάλου Αθανασίου στην οποία αναφέρονται ως γνήσια τα 27 σημερινά βιβλία. Ο Μέγας Αθανάσιος είναι αυτός που εισάγει και τον όρο «κανών» για τον κατάλογο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Και από τότε καθιερώθηκε όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον κατάλογο να τα λέμε «κανονικά» ενώ τα άλλα «απόκρυφα». Τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι:

1) Ευαγγέλια (κατά Ματθαίον, κατά Μάρκο, κατά Λουκά και κατά Ιωάννη), 2) Πράξεις των Αποστόλων 3) Επιστολές Αποστόλου Παύλου (Προς Ρωμαίους, Κορινθίους 1 & 2, Γαλάτας, Εφεσίους, Φιλιππησίους, Κολασαείς, Θεσσαλονικείς 1 & 2, Τιμόθεο 1 & 2, Τίτο, Φιλήμονα, Εβραίους) 4) Καθολικές Επιστολές (Ιακώβου, Πέτρου 1 & 2, Ιωάννου 1 ,2 & 3, Ιούδα) 5) Αποκάλυψις Ιωάννου.

Την ίδια εποχή περίπου γίνονται δεκτά και στη Δύση τα 27 κανονικά βιβλία που απαριθμούνται στην 39η εορταστική επιστολή του Μεγάλου Αθανασίου, αφού τα αποδέχονται οι μεγάλες μορφές του Αγίου Ιερώνυμου και του Αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος. Πάντως τελικοί σταθμοί στη διαμόρφωση του κανόνα στη Δύση είναι η Επιστολή του πάπα Ιννοκέντιου Α΄ προς τον επίσκοπο Τουλούζης και οι σύνοδοι Ιππώνος (393 μ.Χ.) και Καρχηδόνας (397 μ.Χ.).

Άξιο προσοχής είναι και το εξής. Πως ο κανόνας της Καινής Διαθήκης δεν έχει επικυρωθεί από Οικουμενική Σύνοδο αλλά από τοπικές.

ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ «ΚΑΝΟΝΙΚΟ»;

Τι είναι λοιπόν εκείνο που κάνει ένα βιβλίο της Καινής Διαθήκης να θεωρείται «κανονικό»;Κριτήριο λοιπόν της γνησιότητας ενός βιβλίου της Καινής Διαθήκης είναι αυτό που διατύπωσαν πολύ ωραία ο Ωριγένης – ο οποίος ταξίδεψε σε πολλές Εκκλησίες της εποχής του Ελλάδα, Μ. Ασία, Ρώμη, Αίγυπτο, Παλαιστίνη άρα γνώριζε από πρώτο χέρι τι ίσχυε στις Εκκλησίες αυτές – και οι μετέπειτα ανατολικοί θεολόγοι. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ''concensus'', την ομόφωνη δηλαδή γνώμη των Εκκλησιών για το βιβλίο αυτό. Και η ομόφωνη αυτή γνώμη δεν αφορά μόνο την αποστολικότητα του, αφού άλλωστε την εποχή εκείνη κυκλοφορούσαν πολλά ψευδεπίγραφα με το όνομα κάποιου Αποστόλου, ούτε το επίπεδο των θεολογικών συζητήσεων, αλλά αφορά κυρίως την λειτουργική και λοιπή χρήση αυτού του βιβλίου στην Εκκλησία. Όσο για την σχέση Γραφής και Εκκλησίας, θα αφήσουμε τον καθηγητή της Καινής Διαθήκης Ιωάννη Καραβιδόπουλο να μας τα πει καλύτερα μιας και θεωρείται από τους κορυφαίους Καινοδιαθηκολόγους στον κόσμο:

«Στον καθορισμό της σχέσης Γραφής και Εκκλησίας δεν είναι σωστό να υπερτονίζεται η υπεροχή της μιας έναντι της άλλης. Βέβαια η Εκκλησία χωρίς τη Γραφή μοιάζει με σκάφος χωρίς πηδάλιο. Αλλά και η Γραφή χωρίς την Εκκλησία είναι αδιανόητη και ανερμήνευτη. Εάν έχουμε την Αγία Γραφή, την έχουμε γιατί η Εκκλησία εγγυάται γι’ αυτή και την ερμηνεύει, καταδικάζοντας τις αιρετικές ερμηνείες. Χωρίς το ερμηνευτικό χάρισμα του Αγίου Πνεύματος το οποίο συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας η Αγία Γραφή παραμένει επτασφράγιστη... Παράλληλα δεν πρέπει να λησμονούμε πως η ίδια η Εκκλησία αναγνωρίζει και θεωρεί τη Γραφή «κανόνα» που ρυθμίζει την σωστή πίστη και ζωή των μελών της».

 

_____________________________

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ιωάννη Καραβιδόπουλου: Η Κ.Δ. ως βασική συλλογή της Χριστιανικής Θρησκείας. Ο κανόνας της Κ.Δ. και η απόκρυφη γραμματεία. Συλλογικός Τόμος «Ιστορία της Ορθοδοξίας, οι απαρχές του Χριστιανισμού.»
2. Ιγνάτιος Αντιοχείας: Επιστολή προς Εφεσίους, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων τόμος 2, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία της Ελλάδος
3. Πολύκαρπος Σμύρνης: Επιστολή προς Φιλιππησίους, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων τόμος 3, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία της Ελλάδος
4. Ιουστίνος: Απολογηταί 1, Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς
5. Ευσέβιος Καισαρείας: Εκκλησιαστική Ιστορία 2, Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς
6. Πορφύριος: Κατά Χριστιανών, Εκδόσεις Θύραθεν

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr

Θεός και Bing Bang.

"Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας!"

Σημείωση: Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε με αφορμή σχόλιο που έγινε στο άρθρο μας «Απάντηση σε σχόλια Μαρτύρων του Ιεχωβά από Αντιαιρετικός, μέρος 2ο» της 20/8/2008 από πρώην μαθητή μας, και αφορά το πείραμα που γίνεται αυτές τις μέρες στα Γαλλοελβετικά σύνορα από ομάδα επιστημόνων για την επαλήθευση της θεωρίας της δημιουργίας του Σύμπαντος γνωστής ως Big Bang, (Μεγάλη Έκρηξη).

 

Κατ’ αρχάς θα θέλαμε να διευκρινίσουμε πως ο αληθινός πιστός πρέπει να χαίρεται όταν γίνονται τέτοιου είδους επιστημονικά πειράματα, τα οποία βοηθούν τον άνθρωπο στην κατανόηση του μεγαλείου των δημιουργημάτων του θεού.

Ήδη ο Μέγας Βασίλειος από τον 4ο μ.Χ. αιώνα, στο βιβλίο του «Εξαήμερος», στο οποίο σχολιάζει το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Γένεσις» που ασχολείται με την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου γράφει: «Δεν μειώνεται ο θαυμασμός μας για τα έργα του Θεού, αν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο έγινε κάποιο από τα θαυμαστά αυτά έργα».Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως άλλο είναι το αντικείμενο της επιστήμης και άλλο της θρησκείας. Η επιστήμη ερευνά πως έγινε ο κόσμος, ενώ η θρησκεία ποιος και γιατί έφτιαξε τον κόσμο.

 
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ;

Βέβαια επί αιώνες υπήρχε ένα είδους σύγκρουσης μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, επειδή άτομα και από τη μία και από την άλλη πλευρά «έμπαιναν ο ένας στα χωράφια του άλλου». Δηλαδή κάποιοι υποτιθέμενοι «επιστήμονες» πίστευαν πως με τις ανακαλύψεις τους και τα πειράματά τους θα μπορούσαν να αποδείξουν την μη ύπαρξη του Θεού. Από την άλλη πλευρά κάποιοι «πιστοί;» αρνούνταν και εμπόδιζαν την πρόοδο της επιστήμης γιατί φοβόνταν πως η πρόοδος της θα είχε ως αποτέλεσμα το «γκρέμισμα» του Θεού. Οι τελευταίοι βέβαια δεν καταλάβαιναν πως στην ουσία οι ίδιοι «γκρέμιζαν» τον Θεό, αφού με την πολεμική τους αποδείκνυαν πως πίστευαν σε ένα ψεύτικο Θεό που κινδύνευε να αποδειχτεί ανύπαρκτος από την πρόοδο της επιστήμης.

 

 

 

Η πολεμική βέβαια κατά της θρησκείας στο ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου και σήμερα αλλά και τα παλιότερα χρόνια, ξεκινά από τη λάθος στάση πολλών απέναντι στην Αγία Γραφή. Ξεχνούν πως η Αγία Γραφή δεν είναι επιστημονικό βιβλίο αλλά θρησκευτικό.

 

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ «ΓΕΝΕΣΕΩΣ»

Ο συγγραφέας του βιβλίου της «Γενέσεως» είχε κατά νου να πραγματοποιήσει τρεις στόχους:

1. Πρώτον να βοηθήσει τον άνθρωπο – και πράγματι το πέτυχε – να κατανοήσει πως ό ήλιος, η σελήνη, τα άστρα και τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, δεν είναι θεοί – όπως νόμιζαν τότε οι άνθρωποι – αλλά δημιουργήματα κάποιου που ονομάζεται Θεός. Έτσι ο άνθρωπος μπορούσε ή να προσπαθήσει να τ’αντιμετωπίσει ή να τα αξιοποιήσει προς όφελός του.

 

2. Να καλλιεργήσει στον άνθρωπο την ταπεινοφροσύνη και την συνεργασία με τον συνάνθρωπό του και το φυσικό περιβάλλον, αφού τόνιζε πως και αυτός και τα υπόλοιπα πράγματα στον κόσμο είναι δημιουργήματα του θεού.

 

3. Να εξηγήσει πως η ύπαρξη του κακού στον κόσμο δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων κακών Θεών αλλά ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, αφού ο κόσμος είχε δημιουργηθεί από το Θεό με αγάπη και αγαθότητα.

 
ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

 

Ο πραγματικός πιστός λοιπόν, δεν πρέπει να φοβάται για κανένα λόγο την πρόοδο της επιστήμης για την εξήγηση των φαινομένων του μικρόκοσμου (μόρια, άτομα κ.λ.π) ή του μακρόκοσμου (άστρα, γαλαξίες κ.λ.π.). Άλλωστε λόγω του πεπερασμένου του ανθρώπινου μυαλού πάντοτε θα υπάρχουν όρια και μυστήρια που θα καλείται να υπερβεί ο άνθρωπος. Εκεί πιστεύουμε πως βρίσκεται και η ομορφιά του. Στην συνεχή αναζήτηση.

Άξιον προσοχής επίσης είναι, πως όπως εμείς οι πιστοί φτάνουμε σε μια αρχή που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και τι λέμε Θεό το ίδιο κάνουν και επιστήμονες. Φτάνουν σε ένα σημείο και μετά σταματάνε δεχόμενοι όπως είναι τα πράγματα και προχωράνε να τα εξηγήσουν μετά από αυτό το σημείο.

 
Ας πάρουμε την θεωρία της «μεγάλης έκρηξης» για να γίνουμε κατανοητοί. Η θεωρία αυτή σε γενικές γραμμές υποστηρίζει πως το τεράστιο αυτό σύμπαν στο οποίο ζούμε πριν καν να υπάρξει ο χώρος και ο χρόνος, ήταν τόσο συμπυκνωμένο και μικρό σαν το κεφάλι μιας καρφίτσας. Και ξαφνικά όταν συνέβησαν οι κατάλληλες συνθήκες έγινε μία τρομακτική έκρηξη που απελευθέρωσε τεράστιες ποσότητες ενέργειας, που μετά από διάφορες διαδικασίες οι οποίες κράτησαν δισεκατομμύρια έτη έδωσαν στο σύμπαν την σημερινή μορφή του.

 

 

Στα διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν π.χ. από πού βρέθηκε αυτό το υπερσυμπυκνωμένο σύμπαν, πού βρίσκονταν αφού δεν υπήρχε χώρος, γιατί έγινε ή έκρηξη την ''χ'' στιγμή και όχι κάποια άλλη – παρόλο που δεν υπήρχε χρόνος – και άλλα τέτοιου είδους συναφή ερωτήματα, οι επιστήμονες δεν έχουν απαντήσεις, αλλά δεχόμενοι ως δεδομένα όλα αυτά, προχωρούν να εξηγήσουν – και πολύ καλά κάνουν – τι συνέβη από κει και πέρα.

Εμείς ως πιστοί το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αφήσουμε να κάνουν την δουλειά τους, αναλογιζόμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας».

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr

Τί είναι οι ''Μάρτυρες Του Ιεχωβά'';

Κατ’ επανάληψη έχουμε ερωτηθεί από δεκάδες πιστούς όλα αυτά τα χρόνια – 15 περίπου - που ασχολούμαστε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ή Χιλιαστές, για το τί είναι και τί πρεσβεύουν. Και επειδή οι ερωτήσεις που δεχόμαστε είναι λίγο – πολύ όμοιες σκεφτήκαμε να τις απαντήσουμε υπό μορφή άρθρου, το οποίο για να είναι πιο κατανοητό και εύληπτο, του δώσαμε την μορφή ερωταποκρίσεων. 

Ερώτηση: Τι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, γιατί λέγονται έτσι και τι πιστεύουν;

Απάντηση: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή «Γιεχωβάδες» όπως είναι κοινώς πιο γνωστοί, δεν είναι πια Χριστιανική αίρεση, αλλά μια παγκόσμια πολυεθνική εκδοτική Εταιρία με το όνομα «Σκοπιά» που έχει έδρα της το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης – πρόκειται όμως να μετακινηθεί στη πόλη Γουόργικ – και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πως θα βγάλει περισσότερα χρήματα...

Και πράγματι τα καταφέρνει πουλώντας κατά εκατομμύρια διάφορα βιβλία, βιβλιαράκια, περιοδικά που σ’ αυτήν δεν στοιχίζουν σχεδόν τίποτα, επειδή αυτοί που τα βγάζουν είναι ολοχρόνιοι «σκλάβοι» της που ζουν και τρέφονται μέσα στις εγκαταστάσεις της, παίρνοντας ένα συμβολικό μισθό. Βέβαια τα έντυπα αυτά μοιράζονται δωρεάν σε μας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι όμως υποχρεωμένοι να τα πληρώνουν αυτοί στην Οργάνωσή τους. Οπότε μπορεί να φανταστεί κάποιος τι τεράστια ποσά συγκεντρώνει η Εταιρία τους. Ενδεικτικά να πούμε για να γίνουμε κατανοητοί, για τί ποσά μιλάμε, πως για το έτος π.χ. 2006 σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η ίδια η Εταιρία, ξοδεύτηκαν για διάφορες ανάγκες το ποσό των 111.000.000 δολαρίων. Οπότε είναι εύκολα να γίνει αντιληπτό τι τεράστια έσοδα εισρέουν στα ταμεία της Εταιρίας «Σκοπιά». Και για να δώσουμε μια γεύση των τεραστίων ποσών που διαχειρίζεται η Εταιρία «Σκοπιά» δημοσιεύουμε φωτογραφία από το έντυπο της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Διαγγελείς της Βασιλείας», σελίδες 352 και 353 όπου φαίνονται μερικά από τα τεράστια και πανύψηλα κτίρια που έχει στην κατοχή της. Επίσης πρέπει να ληφθεί υπόψη πως τα κτίρια αυτά είναι ένα ελάχιστο μόνο μέρος από τα εκατοντάδες άλλα που διαθέτει, όπως υποστηρίζει άλλωστε και η ίδια η Εταιρία:

«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδες 352 και 353: Μερικά από τα τεράστια κτίρια που διαθέτει η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά "Σκοπιά".

 Όλα αυτά βέβαια τα καλύπτει με θρησκευτικό ένδυμα και σήμερα έχει δημιουργήσει πλέον μια καινούργια θρησκεία με Χριστιανικό χρώμα. Και το υποστηρίζουμε αυτό όχι χωρίς λόγο. Πρώτο και κύριο έχει κατασκευάσει δική της Καινή Διαθήκη την επονομαζόμενη Μετάφραση του Νέου Κόσμου (ΜΝΚ), όπου μέσα σ’ αυτή κακοποιεί την πραγματική, προσθέτοντας, αφαιρώντας ή αλλάζοντας λέξεις και ολόκληρες προτάσεις ώστε να βγαίνει το επιθυμητό γι’ αυτή αποτέλεσμα. Μάλιστα σε κάποια σημεία της δεν δίστασε να προσθέσει κομμάτια που προέρχονται από ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ, αφού χρησιμοποίησε την μετάφραση ενός πνευματιστή ονόματι Γιοχάνες Γκρέμπερ. Θεωρεί επίσης, το επίσημο περιοδικό που φέρει τον ομώνυμο τίτλο «Σκοπιά» ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΕ! Τέλος κηρύττουν ένα Θεό καινούργιο τον Ιεχωβά – απ’ όπου πήραν και το όνομά τους – που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον αληθινό που μας φανέρωσε ο Χριστός. Ονομάζονται και Χιλιαστές επειδή πιστεύουν πως θα έρθει ο Χριστός να ιδρύσει γήινη – υλική Χιλιετή Βασιλεία. 

Ερώτηση: Λέγεται πως η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά», άλλα πίστευε και δίδασκε παλιότερα και άλλα τώρα. Αληθεύει αυτό; 

Απάντηση: Βεβαίως. Λόγου χάρη, παλιότερα πίστευαν πως θα αναστηθούν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης (Αβραάμ, Λωτ, Ιωνάς κ.λ.π) και θα σχηματίσουν κυβέρνηση με το Χριστό! Τους είχαν ετοιμάσει και σπίτι για να μείνουν στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, το περίφημο Μπεθ – Σαρίμ (Οίκος Αρχόντων)! Επίσης είχαν σε μεγάλη υπόληψη τον Σταυρό, στόλιζαν τα κτίρια τους με αυτόν, κοσμούσε το εξώφυλλο του περιοδικού τους «Σκοπιά» αλλά και το φορούσαν και ως καρφίτσα στο πέτο τους. Ομοίως παλιότερα δίδασκαν πως ο Θεός έχει πολλά ονόματα, σήμερα μόνο ένα το Ιεχωβά. Για να ξεφύγει από όλα αυτά η «Σκοπιά» δεν διστάζει να καταφύγει όχι μόνο στο ψέμα και την απάτη, αλλά και να εξαφανίσει και τις εκδόσεις που την ενοχοποιούν και την γελοιοποιούν. 

Ερώτηση: Τότε γιατί δεν την εγκαταλείπουν οι οπαδοί της;

Απάντηση: Αν και πράγματι κατά χιλιάδες την εγκαταλείπουν κάθε χρόνο, είναι πολύ δύσκολο κάποιος που έχει ενταχτεί στην Οργάνωσή της να την εγκαταλείψει. Γιατί από εκείνη τη στιγμή παύει να σκέπτεται και να ενεργεί μόνος του. Του γίνεται τέτοια επίθεση «πλύσης εγκεφάλου» από την Σκοπιά που καταντά ένα πραγματικό πιόνι της Εταιρίας, με απώτερο σκοπό το πλασάρισμα των περιοδικών και άλλων εντύπων αυτής. Είναι υποχρεωμένος να υπακούει σε ότι λέει η Οργάνωση – χωρίς αντίρρηση – αλλιώς κινδυνεύει να θεωρηθεί αντάρτης. Παρακολουθείται η ιδιωτική ζωή τους ακόμη και οι ιδιαίτερες (σεξουαλικές) σχέσεις των ζευγαριών. Απαγορεύεται να διαβάζουν άλλα έντυπα, εκτός από αυτά της Εταιρίας. Παρακινούνται να «καρφώνει» ο ένας τον άλλο, ακόμη και τα μέλη της οικογένειας τους! Δεν επιτρέπεται να κάνουν ερωτήσεις για την «Σκοπιά» τις οποίες η Εταιρία βαπτίζει ανόητες. Απαγορεύεται στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο να κάνουν παρέα με «αποκομμένους» δηλαδή πρώην Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά ούτε καν να τους μιλούν. Τα έντυπά τους βρίθουν από συμβουλές πώς να φέρονται σε «αποκομμένους» που είναι μέλη της οικογένειάς τους. Η τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Και το «κερασάκι στην τούρτα». Παραπονούνται έπειτα γιατί δεν θέλουμε να τους μιλάμε εμείς όταν απρόσκλητοι εμφανίζονται στο κατώφλι της πόρτας μας! 

Ερώτηση: Δεν είναι άξια θαυμασμού η προθυμία που δείχνουν, γυρνώντας από σπίτι σε σπίτι για τη διάδοση της διδασκαλίας τους; 

Απάντηση: Όχι! Επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Είναι αναγκασμένοι από την Εταιρία να συμπληρώνουν καταστάσεις στις οποίες γράφουν πόσες ώρες ξόδεψαν για την προπαγάνδα τους, την οποία ονομάζουν «διακονία του αγρού» και πόσες «Σκοπιές» και «Ξύπνα» διέθεσαν. Για τους μη γνωρίζοντες διευκρινίζουμε πως το «Ξύπνα» είναι και αυτό περιοδικό με γενικού ενδιαφέροντος θέματα που απευθύνεται συνήθως στην νεολαία. Το περιοδικό «Σκοπιά», όπως είπαμε είναι το επίσημο περιοδικό της Οργάνωσης που τους μεταφέρει τη διδασκαλία της Οργάνωσης. Αν δεν συμπληρώσουν ένα ικανοποιητικό αριθμό ωρών και περιοδικών, εκτός από το ότι πρέπει να εξηγήσουν γραπτώς το γιατί, κινδυνεύουν και με δικαστήριο! το λεγόμενο «θεοκρατικό». Πρέπει επίσης να τονιστεί πως η προθυμία τους αυτή πηγάζει και από ένα ακόμη λόγο. Μας θεωρούν όλους εμάς αλλόθρησκους και αποστάτες!... και γι’ αυτό προσπαθούν να μας αλλάξουν, να μας μάθουν την κατ’ αυτούς σωστή Θρησκεία που δεν είναι άλλη, από το πλασάρισμα των περιοδικών «Σκοπιά» και «Ξύπνα», για να διογκωθούν τα κέρδη της μετοχικής τους Εταιρείας. Εκτός όλων των ανωτέρω, τους ασκείται και ψυχολογική βία, πως αν αμελήσουν «την διακονία του αγρού», δεν θα τους αναστήσει ο Θεός!

Ερώτηση: Είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά;

Απάντηση: Και ναι και όχι. Ναι, για όσους έχουν γνώση της διδασκαλίας τους και αρκετή γνώση της Γραφής. Αυτό άλλωστε έχει αποδειχτεί από τις συγκεκριμένες σελίδες του «Αντιαιρετικού» που ασχολούνται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά σχολίασαν τις σελίδες αυτές πιστεύοντας πως θα μας φέρουν σε δύσκολη θέση, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς έφυγαν άρον – άρον, προφασιζόμενοι φόρτο εργασίας! 

Όχι, για όσους δεν γνωρίζουν την διδασκαλία τους και έχουν ελάχιστη γνώση της Γραφής. Και αυτό όχι γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι κάτι το ιδιαίτερο. Κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Και σαν Οργάνωση που είναι ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ. Από τη στιγμή που δείξει κάποιος προθυμία για διάλογο μαζί τους, φτιάχνεται μία κατάσταση στο όνομά του, στην οποία γράφονται τα πάντα. Ποιος είναι, τι δουλειά κάνει, τυχόν αδυναμίες του κ.λ.π. δηλαδή ΦΑΚΕΛΩΝΕΤΑΙ. Εκτός αυτού έχουν ειδικά βιβλία τα οποία περιέχουν έτοιμες ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στις πιθανές ερωτήσεις του θύματος και με τα οποία βιβλία εκπαιδεύονται καθημερινά στις πέντε εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις που είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν. Σ’ αυτές μάλιστα τις συγκεντρώσεις κάνουν και πρόβες για το πλησίασμα και τη παγίδευση του υποψήφιου θύματος, οπότε όπως γίνεται αντιληπτό είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για οτιδήποτε προκύψει. Και για τους «άπιστους Θωμάδες» δημοσιεύουμε φωτογραφία από το έντυπο «Σκοπιά» της 1ης Δεκεμβρίου 2000, σελίδα 16, όπου φαίνεται η «πρόβα» αυτή.

 

«Σκοπιά» της 1ης Δεκεμβρίου 2000, σελίδα 16: «Πρόβα» Μαρτύρων του Ιεχωβά για την παγίδευση αθώων και ανύποπτων θυμάτων.

Ερώτηση: Πόσοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα και τον κόσμο;

Απάντηση: Αν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπάρχουν εδώ και 140 χρόνια περίπου και παρόλο την επιμονή τους και το «ξεποδάριασμα» για την παγίδευση καινούργιων «θυμάτων», σχετικά δεν είναι και πάρα πολλοί. Με στοιχεία που δίνει η ίδια η Εταιρία «Σκοπιά», το πιο προηγούμενο έτος 2008 υπήρχαν γύρω στους 7.124.444 Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο. Όποιος όμως μελετήσει για χρόνια τα στοιχεία που δίνει η ίδια η Εταιρία – πράγμα που έχουμε κάνει εμείς – θα διαπιστώσει λάθη, ανακολουθίες και «μαγειρέματα» των στοιχείων αυτών, γεγονός που μας κάνει επιφυλακτικούς για την ορθότητα ή μη του συνολικού παγκόσμιου αριθμού των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην Ελλάδα το έτος έναρξης της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά τοποθετείται γύρω στο 1912, όπου υπήρχαν 12 Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έχουν δηλαδή ζωή γύρω στα 100 χρόνια περίπου. Για το έτος 2008, η Εταιρία «Σκοπιά» ισχυρίζεται πως στην Ελλάδα υπήρχαν 28.524 Μάρτυρες του Ιεχωβά, αριθμός που είναι σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στην κατοχή μας αναληθής. Τους υπολογίζουμε γύρω στους 24.000 με 25.000. Για την ορθότητα των ισχυρισμών μας πρόκειται να δημοσιεύσουμε άρθρο προσεχώς, όπου θα αποδεικνύουμε πως η Εταιρία «Σκοπιά» «μαγειρεύει» και παραποιεί τα ίδια της τα στοιχεία.

Ερώτηση: Πως πρέπει να φερόμαστε σε ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά που μας επισκέπτεται;

Απάντηση: Ευγενικά χωρίς βρισιές και ανακρίβειες, τους κλείνουμε την πόρτα. Εκφράσεις όπως «παλιογιεχωβάδες», «πουλημένοι», «τα παίρνετε», κ.λ.π. δεν αρμόζουν σ’ ένα Ορθόδοξο Χριστιανό. Βέβαια, είναι γεγονός, πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γίνονται πραγματικά «τσιμπούρια» και με την στάση τους αυτή, μας οδηγούν στον εκνευρισμό και την άπρεπη συμπεριφορά, αλλά η στάση μας να μην ανοίξουμε συζήτηση μαζί τους δεν τους δίνει το έδαφος και το πρόσχημα να παγιδεύσουν ένα καινούργιο θύμα.

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr

Αιρέσεις στην αποστολική εποχή.

 

 
Ο Σίμων ο μάγος ζητά από τους Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη να του χαρίσουν επί χρήμασι το Άγιο Πνεύμα. Θεωρείται ο πατέρας όλων των αιρέσεων, ως πρώτος αιρετικός βλασφημών Το Άγιο Πνεύμα.

 
Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει πως οι αιρέσεις είναι σύγχρονο φαινόμενο και δείχνει την απιστία της εποχής μας . Θα εκπλαγούν όμως οι περισσότεροι αν μάθουν, πως οι αιρέσεις όχι μόνο υπήρχαν εδώ και χιλιάδες χρόνια αλλά είναι και τόσο παλιές όσο και ο ίδιος ο Χριστιανισμός. Άλλωστε κάποιες από αυτές αναφέρονται και στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Έτσι σκεφτήκαμε να αφιερώσουμε ένα άρθρο που να αναφέρεται στις αιρέσεις στα χρόνια των Αποστόλων.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΑ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ.

 
Ξεκινάμε την αναφορά μας στις αιρέσεις στα χρόνια των Αποστόλων, με την αίρεση του Σίμωνα του μάγου, ο οποίος θεωρείται και ο πατέρας όλων των αιρέσεων.

 
Καταγόταν από την κωμόπολη Γίτθων της Σαμάρειας και με τα μαγικά του τεχνάσματα είχε εντυπωσιάσει τους συμπατριώτες του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται η «Μεγάλη Δύναμη του Θεού». Πιθανολογείται ότι έγραψε και βιβλίο που περιέχει την διδασκαλία του με τον τίτλο «Απόφαση Μεγάλη» το οποίο όμως έχει χαθεί.

 
Τον Σίμωνα τον μάγο τον συναντάμε στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 8, στίχοι 8 – 25, και είναι αυτός ο οποίος, εντυπωσιασθείς από τα θαύματα του διακόνου Φίλιππου θέλησε να γίνει Χριστιανός – βαπτίστηκε μάλιστα – για να μπορεί να επιτελεί και αυτός ανάλογα θαύματα. Όταν δε αργότερα είδε τους Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη να μεταδίδουν στους ανθρώπους με την επίθεση των χεριών στο κεφάλι τους το Άγιο Πνεύμα, πρόσφερε χρήματα στους Αποστόλους για να κάνει κάτι ανάλογο. Γι’ αυτό και η λέξη σιμωνία σήμερα, σημαίνει την εξαγορά εκκλησιαστικής εξουσίας από κληρικό.

 
Επειδή αποδοκιμάστηκε από τον Πέτρο κατέφυγε στη Ρώμη όπου απέκτησε πολλούς οπαδούς, γιατί ενώ έλεγε ότι πρεσβεύει τον Χριστιανισμό στην ουσία πρέσβευε ένα Γνωστικό σύστημα διδασκαλιών. Έλεγε ότι ήταν ο Πατέρας, ο οποίος κατέβηκε στην γη για να απελευθερώσει την Έννοια (την δημιουργική δύναμη του Πατέρα) η οποία είχε φυλακιστεί σε ανθρώπινο σώμα. Και πράγματι την βρήκε την Έννοια και την απελευθέρωσε στο πρόσωπο μιας πόρνης από την Τύρο της Φοινίκης.

 
Οι οπαδοί του, οι οποίοι οι περισσότεροι βρίσκονταν στην Σαμάρεια, τον λάτρευαν σαν Θεό, γονατίζοντας σε εικόνες αυτού και της Ελένης προσφέροντας θυμιάματα, θυσίες και σπονδές. Είχαν και κρυφές τελετές, που όπως παραδίδει ο Ευσέβιος Καισαρείας (περίπου 320 μ.Χ.), δεν μπορούν να ειπωθούν από σώφρονες ανθρώπους γιατί είναι γεμάτες από υπερβολική αισχρότητα και βρομερότητα. Σιγά – σιγά, η αίρεσή του εξαφανίστηκε, πολλοί δε από τους οπαδούς του απορροφήθηκαν στα άλλα γνωστικά συστήματα της εποχής.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΓΟΗΤΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ.

 
Ο Μένανδρος ήταν αυτός που διαδέχτηκε τον Σίμωνα το μάγο. Καταγόταν και αυτός από τη Σαμάρεια και συγκεκριμένα από την κωμόπολη Καπαρατταία. Η διδασκαλία του ήταν ένα κράμα Γνωστικισμού ντυμένο με Χριστιανικό μανδύα.

 
Για τους μη γνωρίζοντες ο Γνωστικισμός ήταν ένα φιλοσοφικοθρησκευτικό σύστημα, με το οποίο ο Χριστιανισμός πάλεψε σκληρά τους τρεις πρώτους αιώνες, μέχρι να επικρατήσει. Ήταν προγενέστερος του Χριστιανισμού και είχε επηρεαστεί από τον Πλατωνισμό, τις ανατολικές Θρησκείες του Ζωροαστρισμού, Παρσισμού κ.λ.π., καθώς και τα Αιγυπτιακά μυστήρια. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός πήρε στοιχεία και από αυτόν, γι’ αυτό και έγινε επικίνδυνος για την Εκκλησία.

 
Δέχονταν δύο κόσμους, ένα νοητό, όπου εκεί υπάρχει ο αληθινός Θεός με τα καθαρά πνεύματα, και έναν κατώτερο κόσμο, τον υλικό, στον οποίο είναι φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων. Μεταξύ αυτών των δύο κόσμων υπάρχουν οι άγγελοι και κάποια ανώτερα όντα που ονομάζονταν «αιώνες».

 
Ο Μένανδρος λοιπόν δίδασκε, πως αυτός ήταν ένας σωτήρας σταλμένος από τους αόρατους «αιώνες». Έλεγε επίσης πως δεν μπορούσε κανείς να νικήσει τους κακούς δημιουργούς αγγέλους, αν δεν περάσει προηγουμένως από την μαγική εμπειρία και το βάπτισμα, τα οποία μόνο αυτός μπορούσε να δώσει.

 
Διαστρέφοντας τα Χριστιανικά δόγματα για την ζωή μετά τον θάνατο και την ανάσταση των νεκρών, υποστήριζε, πως όσοι τον ακολουθήσουν δεν θα πεθάνουν ποτέ και θα παραμείνουν για πάντα νέοι και αθάνατοι.

 
Υπολείμματα των οπαδών του, διασώθηκαν μέχρι και την εποχή του Ιουστίνου του μάρτυρα (περίπου 160 μ.Χ.).

ΕΒΙΩΝΑΙΟΙ Ή ΕΒΙΩΝΙΤΕΣ.

 
Το όνομά τους προέρχεται από την εβραϊκή λέξη ''εβιωνίμ'' που σημαίνει φτωχός. Πιθανόν να ονομάστηκαν έτσι, επειδή ζούσαν ασκητικά και φτωχά.
Ανήκουν στις Ιουδαΐζουσες αιρέσεις. Οι αιρέσεις αυτές, επιθυμούσαν ο Χριστιανισμός να είναι μια βελτιωμένη έκδοση του Ιουδαϊσμού και όχι κάτι ξεχωριστό και πανανθρώπινο. Οι οπαδοί της αίρεσης των Εβιωναίων ήταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες.

 
Η πρώτη ομάδα θεωρούσε το Χριστό ως ένα απλό άνθρωπο – που είχε γεννηθεί από την συνεύρεση της Παναγίας με άνδρα – και δικαιώθηκε από τον Θεό, λόγω της ηθικής του προκοπής. Πίστευαν πως δεν σώζει κάποιον η πίστη στον Χριστό αλλά είναι απαραίτητος και ο Μωσαϊκός νόμος.

 
Η δεύτερη ομάδα δέχονταν την γέννηση του Χριστού από την Παναγία και το Άγιο Πνεύμα, απέρριπταν όμως την θεϊκή του υπόσταση. Όπως και οι προηγούμενοι τηρούσαν πιστά την λατρεία του Μωσαϊκού νόμου. Δίδασκαν επίσης, πως πρέπει να απορριφτούν όλες οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τον οποίον σημειωτέον, θεωρούσαν αποστάτη του νόμου. Χρησιμοποιούσαν μόνο το λεγόμενο «Προς Εβραίους Ευαγγέλιο», δίνοντας ελάχιστη σημασία στα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Τηρούσαν την ημέρα του Σαββάτου και όλο το Ιουδαϊκό τελετουργικό, αλλά παρ’ όλα αυτά, γιόρταζαν και την Κυριακή ως ημέρα ανάστασης του Χριστού.

Ο ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΚΗΡΙΝΘΟΣ.

 
Ο Κήρινθος ήταν ένας άλλος αρχηγός αίρεσης στα χρόνια των Αποστόλων. Ήταν ο εισηγητής του Χιλιασμού δηλ. της επίγειας βασιλείας του Χριστού για χίλια χρόνια.

 
Υποστήριζε, πως αυτά που δίδασκε, τα γνώρισε τάχα από αποκαλύψεις οι οποίες είχαν γραφεί από κάποιο σπουδαίο απόστολο, τον οποίο όμως δεν κατονόμαζε, καθώς επίσης, πως πολλά από την διδασκαλία του, του είχαν αποκαλυφτεί από κάποιον άγγελο.

 
Έλεγε λοιπόν, πως η χιλιετής βασιλεία του Χριστού θα είναι επίγεια και σαρκική (σ’ αυτό τον μιμούνται και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά). Κατά τους χρόνους αυτούς, ο καθένας θα μπορεί να απολαμβάνει τα φαγητά, τα ποτά, τον έρωτα και τις γιορτές.

 
Ο Ειρηναίος επίσκοπος της Λυών (περίπου 200 μ.Χ.), μας παραδίδει μια μαρτυρία του Πολύκαρπου επίσκοπου Σμύρνης (περίπου 110 μ.Χ.), πως όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, είχε πάει σε ένα δημόσιο λουτρό για να λουστεί και έμαθε πως βρίσκονταν στον ίδιο χώρο και ο Κήρινθος, έφυγε λέγοντας σ’ αυτούς που τον συνόδευαν: «Ας φύγουμε για να μην πέσει το λουτρό, αφού είναι μέσα ο Κήρινθος, ο εχθρός της αλήθειας».

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΪΤΩΝ.

 
Η αίρεση των Νικολαϊτών είναι αυτή, που μνημονεύεται και στο βιβλίο της Αποκάλυψης κεφάλαιο 2, στίχοι 6 και 15. Είναι και αυτή γνωστικίζουσα αίρεση με ειδωλολατρικά στοιχεία. Εκείνο όμως που την διέκρινε κυρίως ήταν η έντονη ακολασία των οπαδών της. Το όνομά τους τον πήραν από τον Νικόλαο, έναν από τους επτά διακόνους, που είχαν εκλεγεί από την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων, για την υπηρεσία των πτωχών, γεγονός που αναφέρεται στο βιβλίο Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 6, στίχος 5. Η ελεύθερη πορνεία των Νικολαϊτών και η ακολασία τους, αποδίδεται σε ένα ανύπαρκτο επεισόδιο που συνέβη στον διάκονο Νικόλαο. Αυτός λοιπόν, επειδή είχε ωραία γυναίκα, επεπλήχθη για ζηλοτυπία από τους Αποστόλους. Τότε λοιπόν ο Νικόλαος την έφερε στην μέση της σύναξης και επέτρεψε σε όποιον ήθελε να συνάψει σχέσεις μαζί της. Αυτό το έκανε για να είναι σύμφωνος με το ρητό εκείνο που λέει «παραχράσθαι τη σαρκί δει». Η λέξη όμως παραχράσθαι έχει διφορούμενη έννοια. Σημαίνει και υπερχρησιμοποιώ και περιφρονώ. Άρα αν αποδώσουμε στην νεοελληνική το παραπάνω ρητό θα προκύψουν δύο αντίθετες τελείως έννοιες. Η μία λέει, πως πρέπει να υπερχρησιμοποιούμε την σάρκα και η άλλη να την περιφρονούμε.

 
Οι Νικολαΐτες λοιπόν αποδέχτηκαν την πρώτη ερμηνεία του ρητού και για αυτό επιδίδονταν σε άκρατη ακολασία.

 
Αξίζει όμως να σημειώσουμε εδώ, πως ο διάκονος Νικόλαος σύμφωνα με την παράδοση που μας διασώζεται, έκανε την παραπάνω πράξη, ακριβώς για να δείξει πως περιφρονεί τη σάρκα και την ηδονή, για να υπηρετεί σωστά τον Κύριο. Άλλωστε δεν είχε καμιά άλλη σχέση με γυναίκα εκτός από την νόμιμη σύζυγό του, και από τα παιδιά του, οι μεν θυγατέρες του γέρασαν παρθένοι, ο δε γιος του έμεινε και αυτός αγνός και άφθορος.

 

Πηγή: antiairetikos.blogspot.gr

Franks - part 3C

Franks - part 2C

Franks - part 1C

Franks - part 3B

Franks - part 2B

Franks - part 1B

Franks - part 3A

Franks - part 2A

Franks - Part 1A

Why We Orthodox Christians Pray!

Church of Aghia Sophia is being rebuilt in New York!

Constantine's Sword - part 2.

Constantine's Sword - part 1.

What's the minimum I have to do?

Homily on the Parable of Lazarus and the Rich Man.