Η άσκηση της νηστείας!

του π. Φιλοθέου Φάρου

Συχνά αυτό που θέλει και που πραγματικά έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν συμπίπτουν αλλά είναι εντελώς αντίθετα, και τελικά εκείνο που ο άνθρωπος θέλει, για τον εαυτό του είναι αντίθετο με εκείνο που ο Θεός θέλει γι αυτόν γιατί ο άνθρωπος καταντάει να θέλει την αυτοκαταστροφή του, ενώ ο Θεός θέλει την ολοκλήρωση του ανθρώπου, την πραγμάτωση των ανεξάντλητων δυνατοτήτων του, και την θέωση του. 

Έτσι, όσο ο άνθρωπος κάνει αυτό που εκείνος θέλει και όχι αυτό που ο Θεός θέλει γι αυτόν, αυτοκαταστρέφεται. Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη να αναπτύξει την δυνατότητα να λέει όχι σε αυτό το αυτοκαταστροφικό του θέλημα και γι αυτό η εκκλησία αντιτάσσει στον εθισμό της άμεσης ικανοποιήσεως κάθε επιθυμίας την άσκηση και την νηστεία. 

Η άσκηση και η νηστεία επιδιώκουν μια συμπεριφεριολογική αλλαγή των αυτοκαταστροφικών τάσεων του ανθρώπου που όμως δεν είναι αυτοσκοπός, γιατί τότε θα ήταν ευσεβισμός, αλλά που αποβλέπει στην εσωτερική αλλαγή. Ασκείτε ο άνθρωπος να μπορεί να δίνει κάτι από τον εαυτό του, στον συνάνθρωπο του όχι για να αισθανθεί ότι είναι καλός άνθρωπος, αλλά για να μπορέσει με την χάρη του Θεού με αυτή την άσκηση να αλλάξει την εσωτερική εγωκεντρική του διάθεση σε μια εσωτερική διάθεση προσφοράς και αγάπης για τον συνάνθρωπο. 

Η άσκηση για την ανάπτυξη της δυνατότητας του ανθρώπου να αντιστέκεται στις επιθυμίες του αρχίζει από το σώμα και την επιθυμία της τροφής. Ο άνθρωπος π.χ που δεν μπορεί να αντισταθεί στην επιθυμία της τροφής δεν θα μπορέσει ασφαλώς να αντισταθεί στην επιθυμία να παραγνωρίσει τον συνάνθρωπο του για να επιτύχει την δική του επαγγελματική ή κοινωνική ταχτοποίηση. 

Στο ποσοστό που εξουσιάζεται ο άνθρωπος από την αγάπη της σάρκας, λέει ο Ισαακ ο Σύρος, δεν μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις που τον εμποδίζουν να καλλιεργήσει μέσα του την αγάπη. 

Ο κορεσμός του στομαχιού προκαλεί φλόγα λαγνείας. Εκείνοι που τρέφουν το σώμα αφειδώς δημιουργούν τις προϋποθέσεις, λέει ο αββάς Ευάγριος, για την ικανοποίηση και όλων των άλλων παθών. 

πηγή: plibyos.blogspot.com

Τι είναι ευτυχία;

+ π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Τι είναι ευτυχία; Είναι το να ζει κανείς όπως ζούμε τώρα εμείς με την Λιάνα. Οι δύο μας, απολαμβάνοντας την κάθε ώρα- τον πρωινό καφέ, δυο-τρείς ώρες ησυχίας το βράδυ. Καμιά «ειδική» συζήτηση. Τα πάντα είναι σαφή, και γι αυτό τόσο ωραία..! Στην αιωνιότητα, στην Βασιλεία θα χρειάζεται μόνο το «Άγιος, Άγιος, Άγιος», μόνο λέξεις δοξολογίας και ευχαριστίας, μόνο προσευχή και λάμψη του πληρώματος, και της χαράς...

Πολλοί άνθρωποι, αν όχι η πλειοψηφία, ηδονίζονται με την αχαλίνωτη δραστηριότητα, επειδή φοβούνται να σταθούν πρόσωπο προς πρόσωπο με την ζωή, με τον εαυτό τους, με τον θάνατο. Βαριούνται, και η πλήξη είναι το βασίλειο του διαβόλου. Βαριεστημένοι και φοβισμένοι, κλείνουν τα αυτιά τους με την δράση με τις ιδέες και τις ιδεολογίες…

Η θρησκευτική διάσταση της λέξεως ''Έλλην''.

Στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελούνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, στη σελ. 152 γράφει:

«Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πας μη Ιουδαίος Έλλην», οι δε Χριστιανοί «πας μη Χριστιανός θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού). Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λεγόταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δεχόταν να περιτμηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λεγόταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς («και τόγε θαυμαστόν. Ότι ως οι ιστορήσαντες εξηγούνται, παρ' Αιγυπτίων οι Πελασγοί μαθόντες τα ονόματα τών θεών, ουκ ίσασιν ούτοι τους παρ' Αιγυπτίους θεούς. Αλλά άλλους παρ' εκείνους θρησκεύουσι. Και όλως πάντων τών εν ειδώλοις μανέντων εθνών διάφορός εστιν η δόξα και η θρησκεία, και ου αυτά παρά τοις αυτοίς ευρίσκεται» Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).

Υπό την λέξιν «οι ιστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και Έφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν, οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νυν λεγομένους Έλληνας".

Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι και το Έλλην σε αρχαία κείμενα μπορεί να σημαίνει ένα Αιγύπτιο αλλά και η θύραθεν (σοφία) να δεικνύει την Ιουδαϊκή! π.χ. Πορφύριος ή Κέλσος. Αυτό δεν το εννοούν καθόλου οι Νεοπαγανιστές λόγω σφοδρής αμάθειας.

2. Ευαγγέλια.

Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ 25 «ακούσασα γαρ γυνή περί αυτού, ης είχε το θυγάτριον αυτής πνεύμα ακάθαρτον, ελθούσα προσέπεσε προς τους πόδας αυτού. 26. Η δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τω γένει. Και ηρώτα αυτόν ίνα το δαιμόνιον εκβάλη εκ τής θυγατρός αυτής». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» στην εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας και όχι τής εθνότητας, διότι ξεκαθαρίζει ότι η γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο ήταν Συροφοινίκισα στο γένος. Ξεκαθαρίζει δηλαδή, ότι όταν μιλάει για "Ελληνίς", δεν εννοεί εθνότητα, αλλά το κατανοεί ως θρησκευτικό προσδιορισμό. Με τον ίδιο τρόπο το λένε και οι πατέρες που καταφέρονται κατά τών "Ελλήνων". Καταφέρονται κατά "τών ειδωλολατρών", και όχι τού Ελληνικού έθνους. Γιατί τότε η λέξη δεν είχε εθνική σημασία. Θα πρέπει λοιπόν να τους κατανοήσουμε όχι "ανθέλληνες" όπως τους παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές, αλλά "αντιειδωλολάτρες", όπως πράγματι ήταν.

3. Όμηρος.

Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί. (β΄ 530: «εγχείη δ' εκέκαστο Πανέλληνας και αχαιούς») Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς: Έλληνες, μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γραικοί!

4. Εκκλησία.

Β' Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ' κανών για τους «Έλληνες»: «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς... Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα»

Είναι προφανέστατη η θρησκευτική χροιά τής λέξης εδώ. Εδώ έχουμε συγκρίσεις θρησκειών. Δεν θα είχε νόημα η σύγκριση θρησκειών με εθνότητα!

Τι κάνουν λοιπόν οι Νεοειδωλολάτρες; Κείμενα από την εποχή εκείνη που η λέξη "Ελληνας" είχε έννοια θρησκείας, τα χρησιμοποιούν με εθνική έννοια. Αντιθέτως, σήμερα που η λέξη: "Έλληνας" έχει εθνική έννοια, τη χρησιμοποιούν με θρησκευτική! Φοβερά ανάποδοι και αμαθείς άνθρωποι!

5. Παναγιώτης Μαρίνης.
.
Βεβαίως δεν είναι στο θέμα αυτό αμαθείς όλοι οι Νεοειδωλολάτρες. Υπάρχει και κάποιος που λέει την αλήθεια σε αυτό. Ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη». (Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)

 

πήγή: oodegr.com

Διώξεις φιλοσόφων στην αρχαιότητα...

Απόσπασμα του Διογένη Λαέρτη «Φιλοσόφων βίοι, IX 52:

«Εξαιτίας της δήλωσης του Πρωταγόρα στο βιβλίο του Περί θεών ότι δεν ξέρει αν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ στην Αγορά, αφού πρώτα έβγαλαν κήρυκα και ΤΑ ΜΑΖΕΨΑΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ από όσους είχαν αντίτυπα». (Το ίδιο λένε και οι: Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3. Ησύχιος, Ονοματολόγος. Σέξτος Εμπειρικος, Προς μαθηματικούς, IX 55)

Επίσης: «Ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο» ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ II, 7

«Ο Πρόδικος ο Κείος, φιλόσοφος και σοφιστής, σύγχρονος του Δημοκρίτου, μαθητής του Πρωταγόρα, πέθανε στην Αθήνα, αφού του έδωσαν να πιεί κώνειο, με το αιτιολογικό ότι διέφθειρε τους νέους.» ΣΟΥΔΑ

Επίσης: Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο επονομαζόμενος Άθεος, που έζησε στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αι. κατά τον Διογένη Λαέρτη (2, 101-102) αφού εξορίστηκε για τη διδασκαλία του από την Αθήνα, κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, και έπειτα στην Κυρήνη, όπου επίσης εξορίστηκε, για να καταφύγει ξανά στην Ελλάδα.

Ο Διαγόρας ο Μήλιος εξορίστηκε από τους Αθηναίους επειδή έλεγε πως οι θεότητες του Ολύμπου είναι ανύπαρκτες και επειδή διακωμωδούσε τα απόκρυφα των μυστηρίων, και τον καταδίκασαν σε θάνατο, επικηρύσσοντας το κεφάλι του με ανταμοιβή ένα τάλαντο. (Λυσίας 6.17, Σούδα)

Ο Στίλπων ο Μεγαρεύς δικάστηκε και καταδικάστηκε για ασέβεια προς τα μνημεία των θεών, και η ποινή ήταν εξορία.

Επίσης κατηγορήθηκαν (δικάστηκαν) επί ασέβεια προς τον Παγανισμό οι Ασπασία και Ευριπίδης (από τον Κλέωνα).

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα...

Αποστόλου Μιχαηλίδη.
 

Περιδιαβαίνοντας το πολυπολιτισμικό –πλέον– κέντρο των Αθηνών έτυχε να καταλήξουμε σε κατάστημα «έθνικ» χειροτεχνημάτων, του οποίου η Τανζανή ιδιοκτήτρια μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Στο πλαίσιο μιας γενικότερης συζήτησης θελήσαμε να μάθουμε αν αληθεύουν οι πληροφορίες που αποκομίσαμε παρακολουθώντας ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ στο Διαδίκτυο σχετικώς με δολοφονίες και ακρωτηριασμούς αλμπίνων στην Τανζανία. Η καταφατική απάντηση μας εξέπληξε: «Ναι, είναι αλήθεια. Οι μάγοι τα κάνουν αυτά. Κάποιοι καταφεύγουν σε αυτούς γιατί ελπίζουν ότι θα έχουν καλή τύχη, θα κερδίσουν χρήματα ή θα θεραπευθούν από ασθένειες». Πράγματι, είχαμε ξανακούσει ότι σύμφωνα με τις επικρατούσες λαϊκές δοξασίες η συνουσία με αλμπίνο θεραπεύει ακόμη και το AIDS. Ωστόσο ούτε και οι ίδιοι οι μάγοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από την κακοδαιμονία καθώς καταδιώκονται, συλλαμβάνονται και συχνά χάνουν τη ζωή τους από δυσαρεστημένους πελάτες ή από αντιτιθέμενους στις πρακτικές τους συμπατριώτες τους. 

 
Φύγαμε από το κατάστημα με την επιβεβαίωση άσκησης μαγείας καθώς και των δολοφονιών αλμπίνων σε αυτή τη χώρα της Αφρικής, όπως και στο γειτονικό Μπουρούντι, σύμφωνα με τα ΜΜΕ.

 
Από πλήθος στοιχείων συνάγεται ότι η μαύρη μαγεία και η ανθρωποθυσίες τελούνται μέχρι σήμερα στην υποσαχάρεια Αφρική, σε περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Πολυνησίας και της Νοτίου Αμερικής. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια κριτική ματιά στο Διαδίκτυο για την επιβεβαίωση των λεγομένων¹.

 
Θυμόμαστε επίσης και μια συζήτηση που είχαμε πριν από λίγα χρόνια με έναν οικογενειακό φίλο, ναυτικό, ο οποίος περιγράφοντας τις εντυπώσεις του από τη Νιγηρία, έλεγε ότι στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας, το Λάγος, διαμένει ο φύλαρχος μιας από τις πολλές φυλές της χώρας. Όταν όμως θα πεθάνει, ο θάνατός του δεν θα ανακοινωθεί αμέσως γιατί οι κάτοικοι του Λάγος θα κλειστούν στα σπίτια τους. Στην απορία μας γιατί θα συμβεί αυτό, απάντησε ότι σύμφωνα με ένα παμπάλαιο έθιμο ο φύλαρχος θα πρέπει να θαφτεί μαζί με άλλα επτά θύματα – δηλαδή, πέντε ανθρώπινα κεφάλια, έναν δίμετρο άνδρα που θα θαφτεί ζωντανός και μία δεκαεπτάχρονη παρθένα που θα θαφτεί και αυτή ζωντανή. Και έτσι ο βασιλιάς του Λάγος θα έχει παρέα και στον άλλο κόσμο. Έπειτα από μια ενδελεχή περιήγηση στο Διαδύκτυο δεν είχαμε πια την παραμικρή αμφιβολία για την εγκυρότητα των λεγομένων του. 

 
Πέραν τούτων των εισαγωγικών πληροφοριών, ας εξετάσουμε από μια αυστηρή θρησκευτικοϊστορική σκοπιά το φαινόμενο της ανθρωποθυσίας.

 
Ορισμός και τυπολογία.

 
Ως ανθρωποθυσία ορίζεται η θυσία που έχει ως θύμα έναν ή περισσοτέρους ανθρώπους. Ειδικότερα, τα ανθρώπινα θύματα φονεύονται τελετουργικώς με σκοπό να ευαρεστηθεί ή να κατευνασθεί ένας ή περισσότεροι θεοί, πνεύματα ή οι εκλιπόντες ή να επέλθει κάποιο όφελος προς τον θύτη ή τους θύτες (π.χ. απόκτηση πλούτου, δύναμη, καλοτυχία). Η τυπολογία της θυμίζει στενά τις διάφορες πρακτικές τελετουργικής θανάτωσης ζώων. Δηλαδή, θανάτωση διά αιχμηρού αντικειμένου, καρατόμηση, στραγγαλισμός, καύση του θύματος. Στενά συνδεδεμένες με την ανθρωποθυσία είναι οι πρακτικές κανιβαλισμού και του «κυνηγιού κεφαλών» που παρατηρήθηκαν σε κάποιες φυλές που κατατάσσονται στην κατηγορία των «κατά φύση ζώντων λαών» και όχι μόνον. Πρόκειται για τη βρώση των μελών του και διατήρηση κάποιων τμημάτων του σκελετού του (κρανίο, ή κάποιος σπόνδυλος) με μαγικές ιδιότητες όπως πιστεύεται.

 
Στη σύγχρονη εποχή οι ανθρωποθυσίες, ακόμη και η ευρέως διαδεδομένη πρακτική της ζωοθυσίας, έχουν περιορισθεί ποσοτικά, δεν έχουν όμως εκλείψει. Οι μεγαλύτερες από τις γνωστές θρησκείες (Χριστιανισμός, Ισλάμ, Ιουδαϊσμός, Βουδισμός, βραχμανικός Ινδουισμός) καταδικάζουν αυτή την πρακτική και οι αστικοί νόμοι την εκλαμβάνουν ως φόνο. Ωστόσο, αναφορές για περιστατικά τελετουργικών δολοφονιών και ανθρωποφαγίας στην υποσαχάρεια ανατολική Αφρική (οι λεγόμενες δολοφονίες μούτι)2, και μεμονωμένα περιστατικά μεταξύ μελών της μεταναστευτικής αφρικανικής διασποράς σε ευρωπαϊκές χώρες3, όπως και σε άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας (Ινδία4, Ταϊλάνδη5) βεβαιώνουν την επιβίωση αυτού του φαινομένου ως τις ημέρες μας. Κατά παρόμοιo τρόπο και το έθιμο του «σάτι» στην Ινδία, δηλαδή της καύσης της χήρας πάνω στη νεκρική πυρά του συζύγου, το οποίο ήκμασε κατά τον 19ο αιώνα στη Βεγγάλη, σπανίζει πλέον σε αυτή τη χώρα, δεν έχει πάντως εκλείψει ολοσχερώς6.

 
Είδη και σκοποί των ανθρωποθυσιών.

 
Ο σκοπός της ανθρωποθυσίας προσδιορίζει τον τρόπο που τελείται, την έκταση και τη λαμπρότητα της τελετής. Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε διάφορα είδη ανθρωποθυσιών.

 
Κατά το διάβα της Ιστορίας ετελούντο ανθρωποθυσίες που σχετίζονταν με τις ταφικές τελετές. Παραδείγματα αυτού του είδους συναντούμε σε διάφορες χώρες και εποχές. Εκτός από το προαναφερόμενο παράδειγμα της ταφής του βασιλιά του Λάγος, παρόμοια ιστορικά παραδείγματα συναντώνται στους Σκύθες, στους Αιγυπτίους, σε λαούς της Μεσοποταμίας και στους Μεσοαμερικανούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι ηγεμόνες αυτών των λαών ενταφιάζονταν με πολλά από τα προσωπικά τους αντικείμενα, τους υπηρέτες και τις παλλακίδες τους, ώστε να τους υπηρετούν και στον άλλο κόσμο. Στην ομηρική ποίηση αναφέρονται οι περιπτώσεις της Πολυξένης που θυσιάζεται στον τάφο του Αχιλλέα και των 12 νέων από την Τροία που θυσιάζονται στον τάφο του Πατρόκλου. Ενώ, ως ιστορικό γεγονός, καταγράφεται η θυσία Μεσσηνίων αιχμαλώτων στον τάφο του Φιλοποίμενα το 183 π.Χ. 

 
Άλλο είδος ανθρωποθυσιών είναι εκείνες που ως σκοπό έχουν να αποτρέψουν κάποιο κακό και να προσελκύσουν τη θεία βοήθεια. Ιστορικά παραδείγματα και θρύλοι που προσιδιάζουν σε αυτό το είδος είναι πάμπολλα. Μπορεί ενδεχομένως να σχετίζονται με τη θεμελίωση ενός κτηρίου ή γεφυριού, όπως αυτό που συνέβη το 1487 στην Τενοτστιτλάν, την πρωτεύουσα του κράτους των Αζτέκων, όπου κατά τα εγκαίνια του Μεγάλου Ναού του Χουιτζιλοπότστλι θυσιάστηκαν χιλιάδες αιχμάλωτοι σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Σύμφωνα με τον Ρος Χάσινγκ, συγγραφέα του Aztec Warfare (1988), «μεταξύ των 10.000 με 80.400 ατόμων» θυσιάστηκαν κατά την τετραήμερη τελετή7. Ένας κινεζικός θρύλος λέει ότι χιλιάδες ανθρώπων ενταφιάστηκαν στα θεμέλια του Σινικού Τείχους. Στην αρχαία Ιαπωνία υπήρχε ο θρύλος για τη «χιτομπασίρα», την «ανθρώπινη στήλη», συμφώνως με τον οποίον αρκετές παρθένες θυσιάστηκαν στα θεμέλια οικοδομημάτων ή κοντά σε αυτά ως ικεσία προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η ακεραιότητα των κτηρίων από φυσικές καταστροφές ή επιθέσεις εισβολέων. Και στον ελλαδικό χώρο γνωστός είναι ο θρύλος για το γεφύρι της Άρτας όπου θυσιάστηκε η γυναίκα του πρωτομάστορα για το στέριωμά του. 

πηγή: ιστορία Εικονογραφημένη

Περί Αγάπης!

-Ἄν δέν τό πιεῖς θά σέ σκοτώσω.

Σκεφτόμενος ὁ Γέροντας, πώς ὁ ἀρχιληστής θέλει νά ἐκπληρώσει μ' αὐτό τόν τρόπο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ , καί θέλοντας κιόλας νά τόν κερδίσει, πῆρε και ἤπιε.

Τότε ὁ ληστής ἔδειξε μετάνοια, καί τοῦ λέει:

- Συγχώρεσέ με ἀββᾶ, γιατί σέ στενοχώρησα.

Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ:

- Ἔχω ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτη στό Θεό , πώς, γι' αὐτό τό ποτήρι πού μοῦ 'δωκες, μπορεῖ νά σοῦ χαρίσει τό ἔλεός Του.

Κι ὁ ἀρχιληστής ἀμέσως τοῦ λέει:

- Πιστεύω κ' ἐγώ, Γέροντα, πώς ὁ Θεός θά μέ βοηθήσει νά μή βλάψω κανέναν ἀπό τώρα καί πέρα!

Κ' ἔτσι ὁ Γέροντας, ἀφήνοντας τό δικό του θέλημα ἀπό ἀγάπη στό θεό, κέρδισε ὁλόκληρη τήν ὁμάδα ἐκείνων τῶν ληστῶν.

 

πηγή: Γεροντικόν

Περί της αρχής της κτίσεως!

Κατ᾿ ἀρχήν δέν ἔγραφε ὁ ἴδιος ὁ ἅγ. Κοσμᾶς, ἀλλά οἱ ἀκροατές του. Ἀλλά καί ἄν ἀποδεχθοῦμε ὅτι ἔτσι ἔλεγε, ὡστόσο ἄλλο εἶναι τό θεολογικό νόημα τῶν λόγων του.

Πολλές φορές στήν Ἁγία Γραφή οἱ ἀριθμοί ἐκφράζουν ἄλλα μηνύματα, γι'αὐτό καί ἡ ἁπλή ἀποδεικτική προσπάθεια ἐπαληθεύσεως τῶν γραφομένων διά προσθέσεων καί ἀφαιρέσεων δέν ὁδηγεῖ στό προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα. Ζωντανό παράδειγμα εἶναι τό βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀλλά καί στήν Καινή Διαθήκη ὁ ἀριθμός τῶν σεσωσμένων, 144.000 τῆς Ἀποκαλύψεως, προφανῶς δέν σημαίνει ὅτι τόσοι θά εἶναι μόνο οἱ σεσωσμένοι. Ἄλλα λέει, ἄλλα ἐννοεῖ!

Κατά μία ἄλλη ἐπιστημονική ἐκδοχή πάλι, ὁ κόσμος δημιουργήθηκε πρίν ἀπό 20.000.000 χρόνια. Ἄρα θά ἔλεγε κανείς πόσο τραγικά ἀπέχει ὁ ἅγιος ἀπό τήν πραγματικότητα.

Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως πλευρά ὁ ἅγιος Βασίλειος λέει στήν ἑρμηνεία τῆς ἑξαημέρου «χίλια ἔτη μία ἡμέρα καί μία ἡμέρα χίλια ἔτη».

Ὁ χρόνος κατά τόν ἅγιο Βασίλειο εἶναι «τό συμπαρεκτεινόμενον τῇ συστάσει τοῦ κόσμου διάστημα», δηλ. τό διάστημα τό ὁποῖο ἐκτείνεται, ὑπάρχει μαζί μέ τόν κόσμο ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας. Δέν λέει ἀπό πότε ἀκριβῶς.

Ἄξιο τέλος ἐπισημάνσεως εἶναι, ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀλλά καί ὁ κάθε ἅγιος, ἀκριβῶς ἐπειδή ἦταν ἅγιος, μετεῖχε τόσο ὁλοκληρωτικά στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, ἦταν δηλ. πρόσωπο πού ἀλληλοπεριχωρεῖτο στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ καί ἑπομένως μιλοῦσε σέ ἄλλη διάσταση, ἁγιοπνευματική, ἐνῶ ὁ ἴδιος ζοῦσε τήν κτιστή πραγματικότητα.

Ἑπομένως δέν πρόκειται περί λάθους, ἀλλά περί ἄλλης νοηματικῆς.

 

πηγή: orthros.eu

Ψευδοπροφητείες πεντηκοστιανών ηγετών...

Ομοφυλόφιλοι βλασφημούν τον Χριστό σε ‘event’ την Κυριακή του Πάσχα...

ΗΠΑ: Ομοφυλόφιλοι βλασφημούν τον Χριστό σε ‘event’ την Κυριακή του Πάσχα...

Κ.Ο.: Οι φωτογραφίες που ακολουθούν προκαλούν αηδία. Το ίδιο και τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό το ομοφυλοφιλικό, γελοίο ‘happening’ αντιχριστιανικού μίσους. Σημειώστε ότι τα άτομα αυτά μιλάνε για «δικαιώματα». Και για «σεβασμό στην διαφορετικότητα». Σημειώστε ότι εάν τολμήσεις να πεις τίποτα αρνητικό σήμερα, στις ΗΠΑ (και γενικότερα στην Δύση) για τους gay, την έβαψες. Έχει πάει δικαστήριο, έχεις χάσει την δουλειά σου, έχεις γίνει στόχος υβριστικών σχολίων, μέχρι και απειλών θανάτου. Γενικά είσαι απόβλητος της (''σύγχρονης'') κοινωνίας και σε έχει φάει το μαύρο σκοτάδι. Ζήτω η «ισότητα»! Αυτά για όσους ακόμα, (;) θεωρούν τους ομοφυλόφιλους «ευπαθή ομάδα» που «καταπιέζεται»… Σημειώστε ότι το ''event'' έλαβε χώρα την Κυριακή του Πάσχα (για τις ΗΠΑ). Σημειώστε ότι κανείς δεν τους εμπόδισε. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Δεν υπήρξε καμία "αντι-συγκέντρωση". Δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Ούτε πριν, ούτε μετά. Ο καθένας μπορεί να ξεφτιλίζει τον Χριστό και να ποδοπατεί με τον πιο αισχρό και βάναυσο τρόπο τα σεβάσματα εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ένα λεγόμενο «χριστιανικό» κράτος. Αυτή είναι η δημοκρατία τους. Και οι χριστιανοί; Έλα, τώρα, αφού είναι «πρόβατα». Κάθονται και «βελάζουν». Και τις τρώνε αδιαμαρτύρητα. Και φυσικά, δεν θα δείτε μουσουλμάνο να ξεφτιλίζει έτσι τον Χριστό. Αυτά για όσους βλέπουν ΜΟΝΟ τον κίνδυνο της ισλαμοποίησης της Δύσης. Η Δύση φίλοι μου, έχει «ψοφήσει» και το Ισλάμ έρχεται να συλήσει το πτώμα της. Εκτός εάν αυτό το θέαμα αποτελεί «πολιτισμό». 

Προσέξτε ότι ο σταυρός είναι ανάποδα, (αλά σατανιστές), αλλά θα μου πεις εκεί κόλλησες;

Προσέξτε πως παρουσιάζεται παρακάτω η είδηση από την ‘αριστερή’ Huffington Post της Ελληνοαμερικάνας Αριάνας Χάφινγκτον... (Την οποία επισκέφτηκε πριν λίγες μέρες περιχαρής ο ΓΑΠ!) Είναι περιττό να πούμε τα αυτονόητα. Εάν στην θέση του «Ιησού» στέκονταν κάποιοι καρνάβαλοι αμερικάνοι ομοφυλόφιλοι και παρίσταναν ας πούμε, τον Μωάμεθ (και όσκαρ ταινίας επιστημονικής φαντασίας να δινόταν επί δεκαετία, κανείς ήρωας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν θα τολμούσε να υλοποιήσει ένα τέτοιο σενάριο, αλλά τέλος πάντων), ποια θα ήταν λέτε, η αντίδραση των ‘προοδευτικών’ media και εφημερίδων; Θα ήταν τόσο… «ανάλαφρη» η περιγραφή τους; Φανταστείτε να γελοιοποιούσαν τον Μωυσή… (Σημειωτέον, ότι οι δύο παραπάνω έχουν πει και έχουν γράψει – σε Κοράνι και Πεντάτευχο - αρκετά «σκληρά» κατά των ομοφυλόφιλων, αλλά δεν τους πειράζει κανείς). Εάν είχαμε το αστέρι του Δαβίδ να γελοιοποιείται; Ή την ημισέληνο.. Δεν θα είχαμε καταιγισμό καταδικών για εκδηλώσεις που «προσβάλουν μειονότητες» και «πληγώνουν την κοινωνική συνοχή»; Δεν θα ακούγαμε 500 φορές το δευτερόλεπτο για «ισλαμοφοβία» και «αντισημιτισμό»;;; Και για "εκδηλώσεις μίσους";

Ακολουθεί (ελαφρώς λογοκριμένη λόγω αηδίας) περιγραφή της γελοιότητας :

Το Σαν Φρανσίσκο ξέρει πώς να γιορτάζει σωστά τις γιορτές και το Πάσχα δεν θα είναι το ίδιο, αν δεν περιλαμβάνει έναν βλάσφημο διαγωνισμό για το ποιός είναι ο "hunkiest" Ιησούς (η λέξη ‘hunky’ εδώ σημαίνει ‘σέξι ομοφυλόφιλος’) και αγώνα με πλαστικά τρίκυκλα σε μια επικίνδυνη κατηφόρα.

Ο διαγωνισμός, που έγινε την Κυριακή του Πάσχα και παρακολούθησε πλήθος κόσμου, διοργανώθηκε από τις (ομοφυλοφιλικές ομάδες) ‘Sisters of Perpetual Indulgence’ και ‘Bring Your Own Big Wheel’.

Κάθε χρόνο οι ‘Αδελφές’, (ομοφυλόφιλοι που γελοιοποιούν τις μοναχές) διοργανώνουν μια εκδήλωση στο Dolores Park, που περιλαμβάνει το κυνήγι του παιδικού πασχαλιάτικου αυγού, ζωντανή μουσική και, ναι, το περίφημο διαγωνισμό ''Hunky Jesus Contest''.

Οι ''Αδελφές'' προωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεβασμό στην ποικιλομορφία και τη πνευματική φώτιση και ιδίως για εκείνους που είναι στο περιθώριο της κοινωνίας.

«Πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τη χαρά και την μοναδική ομορφιά τους και να χρησιμοποιήσουν το χιούμορ τους και το καυστικό χιούμορ για να εκθέσουν τις δυνάμεις της μισαλλοδοξίας, τον εφησυχασμό και την ενοχή που αλυσοδένει το ανθρώπινο πνεύμα», λένε οι ''Αδελφές'' σε μια δήλωση.

πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αν θεωρούν οι ομοφυλόφιλοι πως με το να βλασφημούν Τον Δεσπότη Χριστό θα κερδίσουν την συμπάθεια του κόσμου, λάθος τρόπο διάλεξαν, ή ίσως δε μπορούν να κρύψουν το μίσος τους για ό,τι ηθικό και αγνό. Δύναμη μισαλλοδοξίας Ο Χριστός μας που δέχτηκε τον οποιονδήποτε κοντά του;;; Το ευαγγέλιο μας που διδάσκει την αγάπη άνευ oρίων;;; Τί ζητάει μόνο; Αγνότητα και φυσιολογικές σχέσεις... Αν έχουν επιλέξει άλλη οδό οι ομοφυλόφιλοι δεν φταίει Ο Κύριος μας... Και αν είναι φυσικό γεγονός η ένωση μεταξύ δύο αντρών ή γυναικών, τότε γιατί η φύση δε τους δίνει καρπό από την ένωσή τους; Η φύση ό,τι αναγνωρίζει ως δικό της το διαιωνίζει, ό,τι δεν αναγνωρίζει ως δικό της το σταματάει... Δείτε τί συμβαίνει με την ιδέα που είχαν οι άνθρωποι να ζευγαρώσουν άλογο με γαϊδούρι! Ο καρπός τους, το μουλάρι, γεννιέται εκ φύσεως στείρο! Η φύση σταματάει αυτό που δεν αναγνωρίζει ως δικό της. Γι'αυτό και το μουλάρι λέγεται υβρίδιο, εκ της λέξεως ''ύβρις'', (απέναντι στη φύση). Στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων ούτε καν κάτι στείρο δεν γεννιέται. Πολύ μυαλό θέλει..;)

Το 81% των Εβραίων στις ΗΠΑ υποστηρίζει τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων ...

The Jewish Daily Forward / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Δεν είναι κάτι νέο το ότι οι Εβραίοι της Αμερικής υποστηρίζουν συντριπτικά τη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλόφιλων. Όμως μια νέα έρευνα βάζει το επίπεδο της στήριξης στο 81%, υψηλότερα από προηγούμενες δημοσκοπήσεις.

Μια παλαιότερη έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο από την ίδια ομάδα δημοσκοπήσεων, την Public Religion Research Institute, έδειξε το ποσοστό των Εβραίων της Αμερικής που ποστήριζε τον «γάμο» των ομοφύλων στο 76%.

Σήμερα, περίπου το ήμισυ του συνόλου των Αμερικανών υποστηρίζουν το «γάμο» των ομοφύλων. 

 

«Μου έκανε εντύπωση ότι οι αριθμοί ήταν υψηλοί σε εθνικό επίπεδο, αλλά δεν είμαι συγκλονισμένος από αυτούς», είπε για την έρευνα.ο Idit Klein, εκτελεστικός διευθυντής της Keshet, μιας εβραϊκής ομάδας υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γκέι και των λεσβιών.

Οι «γάμοι» μεταξύ Εβραίων ομοφυλόφιλων και λεσβιών γίνονται ολοένα και περισσότερο αποδεκτοί από τις εβραϊκές θρησκευτικές ομάδες. Ο Μεταρρυθμισμένος Ιουδαϊσμός ανακοίνωσε επίσημα την υποστήριξή του για τους «γάμους» των ομοφυλόφιλων, από τη δεκαετία του 1990, και ο Συντηρητικός Ιουδαϊσμός το 2006. Καμία ομάδα του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού δεν αποδέχεται τον «γάμο» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, αν και το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης τελευταία μεταξύ των Μοντέρνων ιουδαίων Ορθοδόξων. 

 

Η νέα έρευνα διεξήχθη σε απευθείας σύνδεση από το Public Religion Research Institute το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του τρέχοντος έτους, μετά από έρευνα περίπου 1.000 Εβραίων. Ενώ η έρευνα διαπίστωσε ότι περισσότεροι από οκτώ στους δέκα Εβραίους είναι υπέρ του «γάμου» μεταξύ ατόμων ιδίου φύλου γάμο, η έρευνα έδειξε επίσης ότι μόνο το 48% των Εβραίων Ρεπουμπλικάνων τον υποστηρίζουν.

Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι η υποστήριξη των Εβραιοαμερικάνων για τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων ήταν ελαφρώς χαμηλότερη. Οι δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν από το Pew Research Center κατά την περίοδο 2008-2009 έδειξαν την Εβραιοαμερικάνικη υποστήριξη στον «γάμο» των ομοφυλόφιλων κατά 75%, και 76% το 2010.

"Η Αμερικανική Εβραϊκή κοινότητα έχει μια μακρά ιστορία υπεράσπισης του σωστού στην ιστορία, όταν πρόκειται για νομοθεσία ατομικών δικαιωμάτων και δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι βλέπουμε μια παρόμοια πορεία, όταν πρόκειται για την «ισότητα» στον γάμο", είπε ο Klein. "Οι προσπάθειές μας ... ήταν πάντα περισσότερο για τη δημιουργία εσωτερικής αλλαγής στις εβραϊκές κοινότητες, δημιουργώντας αλλαγή που θα επηρεάζει πραγματικά το κλίμα και τον πολιτισμό και την πολιτική μας μέσα στις συναγωγές και στα ολοήμερα σχολεία και τις παιδικές κατασκηνώσεις."

πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Να δούμε εκκλησίες να καίγονται...

Δεν χρειάζεται να πας στο Πακιστάν ή στη Νιγηρία για να δεις χριστιανούς να εκτίθενται σε διώξεις, βία και μίσος. Μπορείς να βρεις παρόμοια στη Γερμανία.


 

Μια online πρόσκληση "να δούμε εκκλησίες να καίγονται", δόθηκε στη δημοσιότητα ως "Χριστουγεννιάτικη ευχή" για το 2011 από μια ομάδα αριστερών εξτρεμιστών που ονομάζεται ‘Antifa Freiburg’ («αντίφα Φράιμπουργκ»). "Εμείς θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει ένα θαύμα και θα μπορούμε να θερμανθούμε το επόμενο έτος στη λάμψη των εκκλησιών που θα καίγονται".

Έχοντας λάβει αρκετές καταγγελίες από Χριστιανούς οι οποίοι φοβούνταν ότι τις προτροπές, αν ίσως όχι άμεσα, μπορεί σύντομα να ακολουθήσουν ενέργειες, ο εισαγγελέας άρχισε έρευνα - αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να εγκαταλείψει την υπόθεση, λέγοντας ότι η επιθυμία που εξέφρασε η αντίφα Φράιμπουργκ να "δούμε μερικές εκκλησίες να καίγονται τον επόμενο χρόνο" ήταν απλά μια «άγευστη δημοσίευση η οποία, αφού δεν στρέφεται εναντίον ενός συγκεκριμένου προσώπου ή ενός συγκεκριμένου κτιρίου εκκλησίας, δεν σχετίζεται με το ποινικό δίκαιο. Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι «θα ήταν σε κάθε περίπτωση δύσκολο να προσδιοριστεί ο συγγραφέας της πρόσκλησης», δεδομένου ότι η αντίφα Φράιμπουργκ δημοσιεύει την εμπρηστική προπαγάνδα της από ένα διακομιστή που βρίσκεται στην Ισλανδία.

Η ατιμωρησία φέρνει το έγκλημα. Η άρνηση του εισαγγελέα να διερευνήσει περαιτέρω την υπόθεση αυτή ελήφθη ως ενθάρρυνση, από τους αυτο-χαρακτηριζόμενους «αντιφασίστες» (οι οποίοι, αν κρίνουμε από τις πράξεις τους, είναι στην πραγματικότητα τα Τάγματα Εφόδου της εποχής μας): που δημοσίευσαν αμέσως μετά μια άλλη εμπρηστική δήλωση, ζητώντας να καούν οι εγκαταστάσεις της Kath.net, της καθολικής ιστοσελίδας που έφερε στο φως την υπόθεση.

Φαντάζεται κανείς κάποιον εισαγγελέα οπουδήποτε στην Ευρώπη, να κάνει εξίσου τα στραβά μάτια σε εγκλήματα μίσους και προτροπές για βία που θα στρέφονταν κατά Εβραίων, Μουσουλμάνων, ‘Ρομά’, Αφρικανών, ομοφυλόφιλων ή οποιασδήποτε άλλης κοινωνικής ομάδας; Φυσικά όχι. Αλλά αν τα εγκλήματα μίσους στρέφονται κατά των χριστιανών, τότε φαίνεται να είναι εντελώς αποδεκτά. Και φυσικά κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν φωνάζει για «ρατσισμό» και «αγώνα κατά της χριστιανοφοβίας». Όπως μια παλιά παροιμία λέει: Ο Αντι-χριστιανισμός είναι ο αντισημιτισμός της Αριστεράς.

 

Το «Παρατηρητήριο για την Μισαλλοδοξία και τις Διακρίσεις κατά των Χριστιανών», (“Observatoryon Intolerance and Discrimination against Christians”), από όπου προέχεται και η είδηση, είναι ένα μη κυβερνητικό ερευνητικό ινστιτούτο που εδρεύει στη Βιέννη και το οποίο δημοσίευσε πρόσφατα μια έκθεση σχετικά με τα εγκλήματα μίσους κατά των χριστιανών στην Ευρώπη. Έχει βρεθεί ότι οι Χριστιανοί είναι τα συχνότερα θύματα λόγου μίσους και βίας. Όχι κάποια από όλες αυτές τις «ευπαθείς ομάδες» και «μειονότητες» που συνήθως μονοπωλούν το ρόλο του «θύματος», αλλά οι Χριστιανοί. Και πολύ συχνά οι δράστες των εγκλημάτων αυτών είναι ριζοσπαστικές φεμινίστριες, ριζοσπαστικές ομάδες του ομοφυλοφιλικού λόμπι και φανατικοί υπέρ των αμβλώσεων.

Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς!

Η Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς έζησε στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από τη Ρώμη και οι γονείς της ονομάζονταν Φίλιππος και Κλαυδία. Επίσης, είχε και δύο άλλα αδέλφια, τον Αβίτα και το Σέργιο.

Ο πατέρας της διορίστηκε έπαρχος στην Αλεξάνδρεια και πήγε εκεί με όλη του την οικογένεια. Εκεί η Ευγενία σπούδασε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και έμαθε άριστα την ελληνική και ρωμαϊκή φιλοσοφία. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, ψάχνοντας για περισσότερη γνώση πήρε στα χέρια της από μια χριστιανή κόρη τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Όταν τις διάβασε, εντυπωσιάσθηκε πολύ. Εκεί μέσα δεν υπήρχαν θεωρίες και φιλοσοφικές δοξασίες. Οι γραμμές τους ενέπνεαν ζωή και ελπίδα.

Εκείνη την περίοδο, οι γονείς της ήθελαν να τη δώσουν σύζυγο σε κάποιο Ρωμαίο αξιωματούχο, τον Ακυλίνα. Τότε η Ευγενία, αρνούμενη να δεχθεί αυτή την πρόταση των γονέων της, κάποια νύχτα ντύθηκε ανδρικά και έφυγε σε άλλη πόλη. Εκεί κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε χριστιανή και έλαβε συγχρόνως το μοναχικό σχήμα.

Μετά από χρόνια, επέστρεψε στο σπίτι της και η αναγνώριση από τους γονείς της έγινε μέσα σε δάκρυα και ανέκφραστη χαρά. Δεν πέρασε πολύς καιρός και όλοι στο σπίτι της Ευγενίας δέχθηκαν το χριστιανισμό. Από μίσος τότε οι ειδωλολάτρες τραυμάτισαν θανάσιμα τον πατέρα της. Και όταν η Ευγενία επέστρεψε στη Ρώμη, επειδή δε θυσίαζε στα είδωλα, την αποκεφάλισαν.

Ψευδοπροφήτες πεντηκοστιανοί...

Διαβάστε τί έλεγαν οι προτεστάντες-πεντηκοστιανοί στους οπαδούς τους πριν 20 χρόνια...

Βεβαίως ουδεμία αρπαγή έγινε την δεκαετία του '90... Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει τα μέλλοντα, και μας προειδοποιεί για την ύπαρξη ψευδοπροφητών εδώ και 2.000 χρόνια...

Πηγή: ορθοδοξία

Св. ава Јустин - Време је исечак вечности! (део 2/2)

Св. ава Јустин - Време је исечак вечности! (део 1/2)

zionist jews stalin bolshevik starved Christians Orthodox...

He reveals the Truth about Zionists!

Ex Zionist Jew Says the truth!

Secret Facts - Jews & Communism...

Εκατομμύρια θύματα των μπολσεβίκων...(Νο 1)

Μικρός και Μεγάλος παρακλητικός κανόνας!

Π. Δημητρίου Αθανασίου 

 

Ο Μικρός και Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο, είναι από τις πιo λαοφιλείς Ακολουθίες της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. (Στην φωτογραφία η Βηματάρισσα της Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους). Ονομάζονται «Παρακλητικοί» οι δύο Κανόνες στην Υπεραγία Θεοτόκο, επειδὴ οι πιστοί, τα αισθήματα των οποίων εκφράζουν οι Κανόνες, ικετεύουν και παρακαλούν την Παναγία με τις μεσιτείες και πρεσβείες Της προς τον φιλάνθρωπο Θεό και Υιό της ("πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου"), να ικανοποιήσει και να εκπληρώσει τα φλέγοντα αιτήματα των προσευχών των προς Αυτήν ("τάχυνον εἰς πρεσβείαν καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν").

Όπως αναφέρει ο Καθηγητής Ιωάννης Φουντούλης, οι δύο Κανόνες ονομάζονται «Μικρὸς» ο α´ και «Μέγας» ο β´, ή Μικρὰ καὶ Μεγάλη Παράκλησις, αν καὶ έχουν ίσο αριθμὸ τροπαρίων, 32 συνολικά ο καθένας, 4 σε κάθε ωδή. Όμως τα τροπάρια και οι ειρμοὶ του Μεγάλου Κανόνος είναι εμφανώς εκτενέστερα. Ἀλλ᾿ αυτό, καθώς αναφέρει ο ίδιος Καθηγητής, δεν είναι αρκετὸ για να αιτιολογήσει το επίθετο «Μέγας» σ᾿ αυτόν. Ο σπουδαιότερος λόγος είναι ότι ο Μέγας αυτός Κανόνας ψάλλεται πανηγυρικώτερα, ιδιαιτέρως κατὰ την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, όπως δείχνουν και τα εξαποστειλάρια: «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱέ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα».

Ελάχιστη έρευνα έχει γίνει πάνω στις ιστορικές συγκυρίες που οδήγησαν στην ποίηση των δύο Κανόνων όσο και στην τελική μορφολογία των δύο Παρακλήσεων. Το σίγουρο γεγονός της ιστορίας των δύο Παρακλήσεων είναι, ότι ο Κανόνας της Μεγάλης Παρακλήσεως είναι ποίημα του Αυτοκράτορα της Νικαίας Θεοδώρου Β’ Δούκα του Λασκάρεως. Ο τίτλος του Δούκα μας δείχνει ότι συνέθεσε τον Κανόνα πριν την ανάρρησή του στον Θρόνο της Νικαίας, τον Νοέμβριο 1254.

Ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας, που είναι και ο πιο παλιός, αποδίδεται από ορισμένους στο μοναχό Θεοστήρικτο, που έζησε τον έννατο αιώνα, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι είναι έργο του Μητροπολίτη Νικαίας Θεοφάνη του Ομολογητή,του Γραπτού, που έζησε τον ίδιο αιώνα. Αλλοι πάλιν τον αποδίδουν στον Αγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό. Στο εκκλησιαστικό βιβλίο ΩΡΟΛΟΓΙΟ γράφεται, ότι ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας είναι «Ποίημα Θεοστηρίκτου Μοναχού. Οι δε (υποστηρίζουν) Θεοφάνους». Τα δύο αυτά ονόματα είναι ενδεχόμενο να συμπίπτουν στο ένα και το αυτό πρόσωπο, με την έννοια ότι ο Θεοφάνης ήταν ο μετέπειτα μοναχός Θεοστήρικτος (Ομολογηγητής των Ιερών Εικόνων).

Σύγχρονοι ειδικοὶ ερευνητές (Νικόλαος Τωμαδάκης – Καθηγητὴς Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – και Ιωάννης Φουντούλης – Καθηγητής της Λειτουργικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ) διατυπώνουν τη γνώμη, ότι πρόκειται για ένα και το αυτὸ πρόσωπο, που φέρει δύο ονόματα, το κοσμικό του όνομα Θεοφάνης και το μοναχικό του όνομα Θεοστήρικτος.

Γεννημένος στις αρχές του 8ου αιώνος στην Τριγλία της Βιθυνίας, ο όσιος Θεοστήρικτος έγινε μοναχός από νεαρή ηλικία στην Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, την αποκαλούμενη Πελεκητή, όπου αργότερα εκλέχθηκε Ηγούμενος. Όταν κατά την διαταγή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε΄του Κοπρώνυμου (741-775) ο περιβόητος και αιμοσταγής κυβερνήτης της Μικράς Ασίας Μιχαήλ Λαχανοδράκοντας άρχισε να καταδιώκει τους Ομολογητές των Ιερών και Σεπτών Εικόνων, εισέβαλλε στην μονή την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης του 763, την ώρα της Θείας Λειτουργίας . Ο Ηγούμενος όσιος Θεοστήρικτος τελούσε την Θεία Λειτουργία με τους 780 υποτακτικούς του, εκ των οποίων οι 70 ήταν Ιερομόναχοι! (Κατά τήν συμπλοκή που ακολούθησε φονεύθηκαν 400 μοναχοί!)...

Νεώτερες έρευνες στο θέμα συγκλίνουν στην άποψη, ότι ποιητής του Μικρού Παρακλητικού Κανόνος είναι ο Άγιος Θεοστήρικτος ο Ομολογητής. Αυτός χρησιμοποιώντας τον ήδη γνωστό Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο του Θεοφάνους Γραπτού και άλλα λειτουργικά στοιχεία (όπως Βιβλικά αναγνώσματα, Ευαγγέλιο), έφτιαξε την Ακολουθία του Μικρού Παρακλητικού Κανόνος.

Ο Κανόνας του Θεοφάνους Γραπτού είχε ήδη εισαχθεί σαν πρώτος Κανών του Όρθρου στις εορτές μεγάλων Αγίων. Ο Θεοφάνης με την σειρά του είχε χρησιμοποιήσει, προϋπάρχοντα στοιχεία από τον Κανόνα του Ιωάννου Δαμασκηνού στην έγερση του Λαζάρου. Συγκεκριμένα είχε δανεισθεί τους ειρμούς της α’, γ’, ζ καί η’ ωδής, ενώ τους υπολοίπους ή τους συνέθεσε μόνος του ή τους δανείσθηκε από προγενέστερο λειτουργικό υλικό. Έτσι ο Μικρός Παρακλητικός Κανών πήρε ανάλογη μορφή και σχήμα με τον ήδη υπάρχοντα Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα.

 

Ο ποιητής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος είναι ο Θεόδωρος Β´ Δούκας Λάσκαρις, Βασιλιάς τῆς Αυτοκρατορίας τῆς Νικαίας, ποὺ ιδρύθηκε μετα την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απο τους Φράγκους, σαν αντίσταση στην Φραγκοκρατία ποὺ επεβλήθηκε απὸ τὴν Δ´ Σταυροφορία κατὰ τὰ έτη 1204 – 1261. Ὁ χρόνος άρα που γράφτηκε ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανόνας είναι ὁ ΙΓ´ μ. Χ. αιώνας καὶ συγκεκριμένα τὸ διάστημα των ετών 1204 – 1258 που ἔζησε ὁ ποιητής του Θεόδωρος Β´ Λάσκαρις.

Ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης ήταν γιος του Ιωάννη Βατάτζη και της Ειρήνης Λάσκαρη και εγγονός του Θεοδώρου Α΄Λάσκαρη, δημιουργού του κράτους της Νικαίας. Κληρονόμησε μια πολύ δυνατή Αυτοκρατορία και το ίδιο δυνατή την παρέδωσε στους διαδόχους του. Ήταν πολύ μορφωμένος και είχε πλούσια φιλοσοφική και θεολογική κατάρτιση. Δάσκαλοί του ήσαν οι Νικήφόρος Βλεμμύδης και Θεόδωρος Ακροπολίτης. Όταν πάντρεψε την κόρη του με τον Νικηφόρο, γιο του Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ και της Θεοδώρας, του παραχωρήθηκαν το Δυρράχιο και τα Σέρβια.

Πάσχοντας από επιληψία βαριάς μορφής, αδυνατούσε να ασκεί τακτικά τα καθήκοντά του και με το πέρασμα του χρόνου η επιδείνωση της υγείας του του προκαλούσε έντονες εμμονές, στρέφοντας πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους εναντίον του. Ειδικότερα η συναισθηματική του αστάθεια εκφράζεται κυρίως "σαν κατάθλιψη ή σαν διάχυση του συναισθήματος". Σε μια από το πλήθος των επιστολών του, ιδιαίτερα αποκαλυπτικών του εσώτερου ψυχισμού του γράφει: «Ίδης τον παντάπασιν χαροπόν, κατηφή , δεινόν, συννοίας μεστόν και παντοίως τη λύπη τρωθέντα και τιτρωσκόμενον. Οίμοι, τι εν εμοί γέγονεν! Ουδέν άλλο είποιμι ή ότι πάντως κάθαρσις ψυχική και ταπείνωσις σαρκική, ίνα σώση ο πλάστης το συναμφότερον» (J.B.Papadopoulos).

Κάποτε στον δρόμο της Ιστορίας, συναντήθηκε με το πρόσωπο της Θεοδώρας, της Βασίλισσας του Δεσποτάτου της Ηπείρου και σημερινής Αγίας και πολιούχου της Άρτας. Η κόρη του Μαρία παντρεύτηκε τον Νικηφόρο, τον πρωτότοκο γυιό του Μιχαήλ και της Θεοδώρας. Ο χαρακτήρας της Θεοδώρας - που είχε αποκτήσει «υπομονή Αγίας και συνείδηση ειρηνοποιού» (D.M.Nicol), αλλά και η Θεοτοκοφιλία της, ήταν παραδειγματική και καταλυτική γι αυτόν. Και στις δύσκολες ώρες του συλλογικού βίου και του ατομικού πόνου, έμαθε από την Θεοδώρα (που οι περιπέτειες της ζωής της έκαναν να κυλήσουν από τα μάτια της "θρόμβοι δακρύων" και να στραφεί προσευχητικά πολλές φορές προς το πρόσωπο της Θεοτόκου), να στρέφει τα βλέμματα στην μορφή της Γιάτρισσας Παναγίας. Και να απευθύνει σε Αυτή κατανυκτικές επικλήσεις, που εκφράζουν ένα έντονο ψυχικό άλγος. Αποτέλεσμα αυτών των διαρκών προσευχητικών επικλήσεων του Θεοδώρου προς την Θεοτόκο είναι και ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας που αυτός συνέθεσε.

Καθώς η υγεία του χειροτέρευε, o Θεόδωρος παραιτήθηκε από τον Θρόνο της Νικαίας καί αποσύρθηκε στη Μονή των Σωσάνδρων, δυτικά της Νικαίας, όπου και έγινε μοναχός λίγο πρίν τόν θάνατο του. Άφησε την τελευταία του πνοή τόν Αύγουστο του 1258, πρίν ή κατά τήν διάρκεια τού μεθεόρτου οκταημέρου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Ο Θεόδωρος συνέθεσε τον Κανόνα της Μεγάλης Παρακλήσεως, ενώ ακόμα ήταν Δούκας, μάλλον σέ κάποια ύφεση της ασθενείας του πού διήρκεσε περισσότερο του συνήθους, γεγονός πού αποδόθηκε σέ θαύμα της Θεοτόκου προς αυτόν. Ο Κανόνας γρήγορα διαδόθηκε στις Μονές της Νικαίας και κατά πάσα πιθανότητα διαμορφώθηκε σέ Ακολουθία από τους μοναχούς των Σωσάνδρων ή των γύρω Μονών. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Θεοδώρου ο Κανόνας χρησιμοποιείται ήδη με την σημερινή του μορφή ως Μεγάλη Παράκλησις σαν Βασιλική Ακολουθία και διαδίδεται σε όλη την Αυτοκρατορία της Νικαίας.

Ακόμα και κατά τις τελευταίες ώρες του Θεοδώρου η Μεγάλη Παράκλησις τελούνταν καθημερινά προς ίασή του. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημέρα της κοιμήσεως του Θεοδώρου, αλλά αφού συνέπεσε κοντά στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι η Ακολουθία της Μεγάλης Παρακλήσεως ψάλλονταν καθημερινά μέχρι την ώρα του θανάτου του. Είναι επίσης εύλογο νά δεχθούμε, ότι οι μοναχοί των Σωσάνδρων αφιέρωσαν αυτή την Ακολουθία στην μνήμη του Θεοδώρου και έγινε συνήθεια έκτοτε νά ψάλλεται η Ακολουθία κάθε Αύγουστο, σε μνήμη του ποιητή της.

Λίγο πρίν από τον θάνατό του ζήτησε να εξομολογηθεί. Έπεσε στα πόδια του εξομολογητή και "δακρύων απλέτοις ρεύμασι την γήν εν ή κατέκειτο έπλυνεν, ώστε και πηλόν γεγενήσθαι εκ τούτων …το «εγκατέλιπόν σε Χριστέ» συνεχώς επεφώνει» (Γ. Ακροπολίτης).

Η ίδια αυτή κραυγή ενός έντονου ψυχικού άλγους ξεπηδά και μέσα από τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, που σήμερα αντηχεί στους ναούς στα δειλινά του Ελληνικού Δεκαπενταύγουστου, συγκινώντας τους πιστούς με τους έξοχους στίχους του, γεμάτους από βαθιά εσωτερική οδύνη και συντριβή.

«Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι καρδίαν». «Βλέψον ιλέω όμματί σου και επίσκεψαι την κάκωσιν ήν έχω».

Στίς 25 Ιουλίου 1261 o Αλέξιος Στρατηγόπουλος καταλαμβάνει τήν Κωνσταντινούπολη γιά λογαριασμό του Αυτοκράτορα της Νικαίας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου, τερματίζοντας έτσι την Λατινική κατάληψη των Σταυροφόρων του 1204. Η αναίμακτη ανάκτηση της Πόλης χαρακτηρίστηκε αμέσως σαν θαυματουργή παρέμβαση της Θεοτόκου. Ο Αυτοκράτορας για να τιμήσει το θαύμα και την Θεοτόκο, αποφάσισε να ηγηθεί θρησκευτικής πομπής και να εισέλθει στην Πόλη κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις του Δεκαπενταύγουστου.

Μεταξύ τής 25ης Ιουλίου καί 15ης Αυγούστου πολλές ευχαριστήριες Ακολουθίες γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη καί μεταξύ αυτών ήταν και ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανών του Θεοδώρου Λασκάρεως. Αλλά η νέα Βασιλική Αυλή του Μιχαήλ βρέθηκε μπροστά στο εξής δίλλημα: Οι δύο Βασιλικές Δυναστείες του Θεοδώρου Λασκάρεως καί Μιχαήλ Παλαιολόγου, βρίσκονταν σε μεγάλο μίσος μεταξύ τους. Ο Μιχαήλ είχε ήδη σφετερισθεί την εξουσία από τον νόμιμο διάδοχο και γιό του Θεοδώρου Ιωάννη. Ήταν δύσκολο κατά συνέπεια να δεχθεί η Βασιλική Αυλή Ακολουθίες πού θύμιζαν την Δυναστεία του Θεοδώρου. Η λύση βρέθηκε με την χρήση του παλιότερου Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο, του μοναχού Θεοστήρικτου.

Ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας παρέμεινε σε χρήση μόνο κατά την νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, αφού ήταν τόσο στενά συνδεδεμένος μέ την μνήμη του Θεοδώρου, ενώ βαθμιαία άρχισε νά εναλλάσσεται μέ τον Μικρό, ο όποιος διαδόθηκε έξ ίσου ευρέως και χρησιμοποιείται πλέον καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου («εις πάσαν περίστασιν»).

Δέν γνωρίζουμε πότε ακριβώς καθιερώθηκε ή εναλλακτική χρήση των δύο Παρακλήσεων κατά τό Δεκαπενταύγουστο. Είναι φυσικό να υποθέσουμε πώς αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο τον Μιχαήλ και αφού ξεχάστηκαν οι διαφορές των δύο Δυναστειών, καθιερώθηκε η εναλλαγή των δύο Παρακλήσεων κατά τό Δεκαπενταύγουστο, σαν εναρμόνιση των δύο παραδόσεων Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως.

Οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες, Μικρός καί Μεγάλος, παρέμειναν άγνωστοι στους Ρώσους Όρθοδόξους πού παρέλαβαν τά Ελληνικά λειτουργικά κείμενα κατά τόν ενδέκατο αιώνα, μεταφρασμένα στην Σλαβονική γλώσσα. Καί αυτό διότι οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες δεν περιελαμβάνονταν στα Ελληνικά λειτουργικά βιβλία της εποχής εκείνης.

Ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανών, όπως γράφουν οι ερευνητές Νικόλαος Τωμαδάκης καὶ Ιωάννης Φουντούλης, έχει περισσότερο προσωπικὸ χαρακτήρα καὶ «αναφέρεται ειδικά στὰ παθήματα καὶ στις δυσμενείς περιστάσεις της ζωής του πολυπαθούς αὐτοῦ Βασιλέως, ὁ ὁποίος έπασχε απὸ ανίατο ψυχικὸ νόσημα». Ἀναφέρει δὲ ὁ Τωμαδάκης ὅτι: «Εαν ἡ περίπτωσις τοῦ Θεοδώρου Λασκάρεως προσαρμόζεται πρὸς την κατάθλιψη καὶ τὶς διακυμάνσεις της οργιζομένης καὶ αμαρτανούσης καὶ νοσούσης υπάρξεως των μυριάδων πιστών, αυτὴ ακριβώς είναι καὶ η αιτία της κατὰ τὰ τελευταία έτη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εισαγωγής της ποιητικής αυτής συνδέσεως, δηλαδὴ τοῦ Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος, στὴν εκκλησιαστικὴ ακολουθία, προς λειτουργικὴ χρήση".

Η ποίηση του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος ειναι έκφραση πόνου καὶ κραυγὴ αγωνίας πρὸς την Παναγία, που αυτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ αποτελοῦν ένδειξη μεγάλου ποιητή, ὅπως π.χ. «ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος», ἢ «ἵνα τὶ μὲ ἀπώσω ἀπὸ τοῦ προσώπου σου τὸ φῶς τὸ ἄδυτον καὶ ἐκάλυψέ με τὸ ἀλλότριον σκότος τὸ δείλαιον», ἢ «ἀλλ΄ ἐπίστρεψόν με καὶ πρὸς τὸ φῶς τῶν ἐντολῶν σου τὰς ὁδούς μου κατεύθυνον, δέομαι» καὶ ἄλλα πολλά.

Εὰν συγκρίνωμε τώρα τὴν ποιητικὴ έκφραση του πόνου, της αγωνίας, της θλίψεως καὶ της κραυγαλέας οδύνης του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος πρὸς την σύγχρονη εξομολογητικὴ ποίηση τῶν καιρών μας, θα διαπιστώσωμε τα εξής: Ότι στην εξομολογητικὴ ποίηση του συγχρόνου κόσμου, ο ποιητής εκχέει προς τὸ κενό τον σπαραγμό της καρδίας του, το ἐσωτερικό του άλγος, χωρὶς να περιμένει από κανένα την διόρθωση της καταστάσεώς του, εφ΄ όσον δεν πιστεύει, ούτε ελπίζει σὲ κάτι. Έτσι, ο ποιητής αυτὸς αφήνει ανοικτές τις πληγὲς της ψυχής του μὲ απόγνωση καὶ απογοήτευση, χωρὶς τὴν ελπίδα γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ασθενείας του. Ενώ ἀντίθετα η ποίηση του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος, όπως καὶ όλων των ύμνων της Εκκλησίας μας, παρὰ την έκφραση του πόνου, της θλίψεως, της ασθενείας, των πειρασμών καὶ των βασάνων, δεν κυριεύεται απὸ απόγνωση καὶ απελπισία, αλλὰ μὲ πίστη καὶ ελπίδα εκλιπαρεί την ευσπλαχνία καὶ την πρεσβεία της Υπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὸ θείο έλεος τοῦ Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μὲ θάρρος καὶ αισιοδοξία για να συνεχίσει τον ἀγώνα, με την βοήθεια εκείνων, για την διόρθωση όλων των δεινών του.

 

πηγή: churchsynaxarion.blogspot.com

Το κάλλυμα της κεφαλής στη λατρεία.

Ιωάννη Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου

Ο Απόστολος Παύλος, για να διορθώσει την αταξία που επικρατούσε κατά τις συναθροίσεις της κοινότητας της Κορίνθου, στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του (11. 2-16), οριοθετεί τα της θέσης των ανδρών και των γυναικών κατά τη θεία λατρεία και την εν γένει ευταξία στις συνάξεις αυτές.

Το σχετικό απόσπασμα έχει ως εξής: «Επαινώ δε υμάς ότι πάντα μου μέμνησθε και, παρέδωκα υμίν, τας παραδόσεις κατέχετε. Θέλω δε υμάς ειδέναι ότι παντός ανδρός η κεφαλή ο Χριστός εστιν, κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο θεός. πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων κατά κεφαλήν έχων καταισχύνει την κεφαλήν αυτού. πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα ακαταλύπτω τη κεφαλή καταισχύνει την κεφαλήν αυτής. εν γαρ εστιν και το αυτό τη εξυρημένη. ει γαρ ου καταλύπτεται γυνή, και κειράσθω. Ει δε αισχρόν γυναικί το κειράσθαι ή ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. Ανήρ μεν γαρ ουκ οφείλει κατακαλύπτεσθαι την κεφαλήν εικών και δόξα θεού υπάρχων. η γυνή δε δόξα ανδρός εστιν. ου γαρ εστιν ανήρ εκ γυναικός αλλά γυνή εξ ανδρός. και γαρ ουκ εκτίσθη ανήρ δια την γυναίκα αλλά γυνή δια τον άνδρα. δια τούτο οφείλει η γυνή εξουσίαν έχειν επί της κεφαλής δια τους αγγέλους. πλην ούτε γυνή χωρίς ανδρός ούτε ανήρ χωρίς γυναικός εν κυρίω. ώσπερ γαρ η γυνή εκ του ανδρός, ούτως και ο ανήρ δια της γυναικός. τα δε πάντα εκ του θεού. Εν υμίν αυτοίς κρίνατε. Πρέπον εστίν γυναίκα ακατάλυπτον τω θεώ προσεύχεσθαι; ουδέ η φύσις αυτή διδάσκει υμάς ότι ανήρ μεν εάν κομά ατιμία αυτώ εστιν, γυνή δε εάν κομά δόξα αυτή εστιν; ότι η κόμη αντί περιβολαίου δέδοται αυτή. Ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού».

Το γενικότερο νόημα της περικοπής αυτής είναι φανερό, αν και κάποια επιμέρους σημεία είναι δύσκολα. Μια μερίδα μελών της Εκκλησίας της Κορίνθου (εξ εθνικών Χριστιανοί) επεδίωκαν μια εξίσωση των δυο φύλων κατά την προσευχή στη θεία λατρεία με μια κοινή εμφάνιση της κόμης της κεφαλής ανδρών και γυναικών, ερμηνεύοντας έτσι το Παύλειο ρητό «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (Γαλ. 3. 28) και θεωρώντας το ως πλήρη εξίσωση ανδρών και γυναικών κατά τη θεία λατρεία και σκανδαλίζοντες έτσι άλλη μερίδα μελών της Εκκλησίας (των εξ Ιουδαίων Χριστιανών).

Ο Παύλος, προκειμένου να ανατρέψει την εσφαλμένη αυτή αντίληψη των εξ εθνικών Χριστιανών, χρησιμοποιεί το επιχείρημα, ότι κάθε πρόσωπο οφείλει υποταγή σε ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κεφαλή. Έτσι: ο Θεός (Πατέρας) είναι η κεφαλή του Χριστού (Υιού), ο Χριστός είναι η κεφαλή του άνδρα και ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας. Η σειρά αυτή υποδηλώνει και ένα είδος υποταγής, γιατί ισχύει, ότι το αρχαιότερο υπερέχει σε αξία και σημασία.

Εκτός αυτών, ο Παύλος οριοθετεί τα της εμφάνισης της κόμης των ανδρών και των γυναικών (όλων των γυναικών και όχι μόνο των ύπανδρων) κατά τη θεία λατρεία. Ο Παύλος εξηγεί, ότι η αυτή κόμμωση ανδρών και γυναικών δεν υπονοεί και την ισότητα αυτή. Αντίθετα, η διαφορά στην κόμη μεταξύ ανδρών και γυναικών υποδηλώνει τη θέση κάθε ενός έναντι του άλλου και όλων έναντι του Θεού. Ο άνδρας λοιπόν πρέπει να έχει ακάλυπτη την κεφαλή, που σημαίνει να έχει κοντή κόμη και όχι μακριά και τούτο διότι η μακριά κόμη θεωρείται, ότι είναι κάλυμμα της κεφαλής. Αντίθετα, η γυναίκα πρέπει να μην έχει κοντή κόμη ή (όπως συνηθιζόταν) να μην έχει κόμη μαζεμένη και δεμένη ψηλά στο κεφάλι της, αλλά θα πρέπει η κόμη της να είναι μακριά και να πέφτει ελεύθερα προς τα κάτω, οπότε η κόμη αυτή θεωρείται ως κάλυμμα της κεφαλής της. Ο Παύλος σ’ αυτό το θέμα είναι κατηγορηματικός και σαφής: «Η κόμη αντί περιβολαίου δέδοται αυτή», δηλ. τα μαλλιά της έχουν δοθεί αντί για κάλυμμα. Από την άλλη πλευρά, το να έχει ο άνδρας μακριά μαλλιά, δηλ. να έχει κάλυμμα στην κεφαλή, εκτός του ότι είναι αφύσικο και δηλώνει θηλυπρέπεια, από την άλλη ντροπιάζει το Χριστό, γιατί αντί να έχει Αυτόν για κάλυμμα, αυτός έχει τα μακριά μαλλιά του για κάλυμμα. Η γυναίκα όμως έχει για κάλυμμα της κεφαλής της τα μακριά μαλλιά της, αν δε έχει τα μαλλιά της σηκωμένα ή έχει κοντά μαλλιά, τότε είναι σαν να είναι ξυρισμένη και επομένως να μην έχει κάλυμμα στην κεφαλή. Στην περίπτωση αυτή, που η γυναίκα δηλαδή δεν διαθέτει φυσικό κάλυμμα (τα μαλλιά της), τότε θα πρέπει να φέρει τεχνητό κάλυμμα στην κεφαλή, που είναι ένα πέπλο, ένα βέλο, ένα μαντήλι, κ.λπ. Επί πλέον τα μαλλιά της την προφυλάσσουν από ζηλόφθονα και κακόβουλα πνεύματα («αγγέλους», δηλ. δαίμονες), που επιβουλεύονται την εικόνα της εικόνας του Χριστού («δια τούτο οφείλει η γυνή εξουσίαν έχειν επί της κεφαλής δια τους αγγέλους»).

Την ανωτέρω επεξήγηση την βρίσκουμε σε μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, όπως στον Ιω. Χρυσόστομο και τον Μ. Φώτιο. 'Ετσι ο Χρυσόστομος στην 26η ομιλία του, αναλύοντας το χωρίο καταλήγει στο συμπέρασμα: «Η γυναίκα αν τρέφει κόμη αυτή είναι δόξα της «διότι τα μακριά μαλλιά της εδόθησαν δια κάλυμμα». Και αν της δόθηκαν για κάλυμμα τότε για ποιο λόγο πρέπει να προσθέτει και άλλο κάλυμμα; Ώστε όχι μόνο από τη φύση αλλά και από την δική της προαίρεση να ομολογεί την υποταγή» (P.G. 61. 211-216). Ο Μ. Φώτιος στα «Αμφιλόχια", (ερωταπόκρισις ρα)΄ δεν είναι τόσο σαφής, όσο ο Χρυσόστομος, αλλά παρ’ όλα αυτά συνδέει το κάλυμμα της κεφαλής με τα μαλλιά. Έτσι σε ένα απόσπασμα λέγει ότι: «Ο άνδρας δηλαδή για να μην ντροπιάσει το κεφάλι του το έχει ακάλυπτο (γιατί δεν είναι λογικό ν’ αφαιρεί κανείς τα μαλλιά που του έδωσε η φύση και να εφευρίσκει κάποιο εξωτερικό κάλυμμα), για τη γυναίκα όμως το κάλυμμα είναι χρέος (δηλ. το φυσικό κάλυμμα, τα μαλλιά της). Σε άλλο σημείο κάνει αντιδιαστολή του φυσικού καλύμματος με το τεχνητό και εκεί που δεν υπάρχει φυσικό κάλυμμα (τα μαλλιά), τότε εφαρμόζεται το τεχνητό (το πέπλο). Ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης παραθέτει μιαν άλλη ερμηνεία του θέματος που θα δούμε παρακάτω σε κάποιες παρατηρήσεις του σε ερμηνεία κανόνων.

Στο Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας έχουμε αναφορές στον καλλωπισμό της κεφαλής και την κόμη ανδρών και γυναικών γενικώς σε δυο κυρίως κανόνες: στον 96ο της Πενθέκτης Οικουμενικής και τον 17ο της Συνόδου της Γάγγρας. Ως προς την κόμη των κληρικών και μοναχών έχουμε άλλους κανόνες, που θα αναφερθούν και αυτοί. Έτσι, ο 96 της Πενθέκτης (691) αναφέρει την κουρά των μαλλιών της κεφαλής των ανδρών μέχρι και του πλήρους ξυρίσματος. Ο ιζ΄ της Γάγγρας (340) αναφέρεται στην κουρά των γυναικών και επιβάλλει για την πράξη αυτή αναθεματισμό. Το σχόλιο του αγ. Νικοδήμου στον κανόνα αυτό είναι: «Η γυνή χρεωστεί να έχη εις την κεφαλήν της εξουσίαν, ήτοι σημείον της εξουσίας του ανδρός, και της προς τον άνδρα υποταγής, το οποίον είναι και το φυσικόν σκέπασμα των μαλλίων, και το εξωτερικόν σκέπασμα την μανδήλαν». Μόνο για αληθινή άσκηση κουρεύει η γυναίκα τα μαλλιά της (όπως οι μοναχές), οπότε τότε καλύπτει την κεφαλήν της με μανδήλα.

Για την κουρά της κόμης της κεφαλής των κληρικών και μοναχών, ακόμη και της απόλυτης ξύρησής της, αναφέρουν διεξοδικά οι κανόνες: λθ΄ Αποστολικός, δ΄ της Δ΄, κα΄, λγ΄, μβ΄ της Πενθέκτης, β΄, ε΄ της ΑΒ΄, καθώς και οι Πατέρες: Μ. Αθανάσιος (περί παρθενίας λόγος), Γρηγόριος Θεολόγος (α΄ ειρηνικός), Ιω. Χρυσόστομος (ομιλία νστ΄), Κλήμης Αλεξανδρείας (Παιδαγωγός), Επιφάνιος Κύπρου (P.G. 42. 765-8), Ιερώνυμος (P.L. 25. 437), Ευστάθιος Θεσσαλονίκης και Νικόδημος Αγιορείτης (Πηδάλιο).

Από τις ανωτέρω καταγραφές, διαφαίνεται η θέση της Εκκλησίας σχετικά με την κόμη της κεφαλής ανδρών και γυναικών, τόσο στη θ. λατρεία, όσο και γενικότερα. Έτσι, ο άνδρας δύναται γενικώς να φέρει ή να μη φέρει κάλυμμα κεφαλής, εκτός από τη θ. λατρεία, όπου θα πρέπει οπωσδήποτε να μη φέρει κάλυμμα της κεφαλής. Επίσης οφείλει πάντοτε να έχει κουρεμένα τα μαλλιά του και να μη φέρει μακριά κόμη. Αντίθετα, η γυναίκα δεν πρέπει να έχει κοντή κόμη ή να έχει τα μαλλιά της σηκωμένα σε κότσο, αλλά παντού και πάντοτε και στη θ. λατρεία θα πρέπει να έχει τα μαλλιά της μακριά, δηλ. να τρέφει κόμη, η οποία αποτελεί και το κάλυμμα της κεφαλής της. Αν όμως η γυναίκα έχει κοντά μαλλιά ή σηκωμένα μαλλιά, τότε θα πρέπει να φέρει τεχνητό κάλυμμα στην κεφαλή της, καθότι απουσιάζει το φυσικό της κάλυμμα, που είναι σε κάθε περίπτωση τα μακριά της μαλλιά.

πηγή: churchsynaxarion.blogspot.com

Ομιλία εις το "Τούτο δε γινώσκετε, ότι εν εσχάταις ημέραις έσονται καιροί χαλεποί"

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Εισαγωγή

 
Η ομιλία σχολιάζει το αποστολικό ρητό, «Τούτο δε γινώσκετε, ότι εν εσχάταις ημέραις έσονται καιροί χαλεποί», Β' Τιμ. 3,1, και αναφέρεται στις συμφορές που θα συσσωρευθούν κατά το τέλος της παρούσας ζωής. Στα δύο πρώτα μέρη της ομιλίας ο Χρυσόστομος τονίζει τη μεγάλη δύναμη της πίστης που βλέπει όσα δε φαίνονται, παρουσιάζει τον Αβραάμ ως παράδειγμα πίστης και υπογραμμίζει ότι η πίστη «είναι ισχυρό στήριγμα και λιμάνι ασφαλές, γιατί απαλλάσσει από την πλάνη των λογισμών και οδηγεί την ψυχή σε ησυχία».

Στη συνέχεια θέτει το θέμα της ομιλίας του, που είναι το παραπάνω χωρίο, και επισημαίνει ότι οι άγιοι ενδιαφέρονται όχι μόνο για τους ανθρώπους της εποχής τους, αλλά και για τις μεταγενέστερες γενεές. Έπειτα παρουσιάζει πρώτα τον Πέτρο και ύστερα τον Παύλο ως παράδειγμα στοργικών ποιμένων που ενδιαφέρονται και για τα μελλοντικά και τονίζει ότι οι πιστοί αποτελούν ένα σώμα που ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος μπορεί να το χωρίσει, γιατί είναι δεμένοι μεταξύ τους με τους δεσμούς της αγάπης.

Απαντώντας στο ερώτημα, για ποιο λόγο οι συμφορές θα συσσωρευθούν στο τέλος της παρούσας ζωής, λέγει ότι είναι οι τιμωρίες των αμαρτιών και τα φάρμακα των ασθενειών του ανθρώπου. Το τέλος είναι άγνωστο για να μας κρατάει ξάγρυπνους και να έχουμε συνεχώς αναμμένο το φως της πίστης και της ορθής μας ζωής. Τελειώνει την ομιλία λέγοντας πως επιθυμία του είναι ν' απολαμβάνει την αγάπη του ποιμνίου του.

Κείμενο

1. Είμαι αδύναμος και φτωχός και άπειρος από διδακτικούς λόγους, αλλά όταν βλέπω τη σύναξή σας ξεχνώ την αδυναμία, αγνοώ τη φτώχεια, δε γνωρίζω την απειρία- γιατί τέτοια είναι η τυραννία της αγάπης σας. Γι' αυτό και πιο πρόθυμα από τους πλουσίους σάς παραθέτω το τραπέζι της φτώχειας μου.

Και γι' αυτή τη μεγαλοψυχία αίτιοι είστε εσείς, που με την προθυμία σας για ακρόαση διεγείρετε τους αποθαρρυμένους, αφοσιώνεστε στην ακρόαση και κρέμεστε από τα χείλη του ομιλητή. Έτσι και οι νεοσσοί των χελιδονιών, όταν δουν τη μητέρα τους να πετάει κοντά τους, σκύβουν έξω από τη φωλιά και κρεμούν το λαιμό τους και παίρνουν έτσι την τροφή από εκείνη. Έτσι και σεις βλέποντας με πολλή προθυμία προς τον ομιλητή, δέχεστε την ομιλία που σας φέρνει η γλώσσα του, και πριν ακόμη τα λόγια βγουν από το στόμα μου τα αρπάζει η διάνοιά σας.

Ποιος λοιπόν δε θα μακάριζε και σας και μένα γι' αυτά, επειδή απευθύνεται ο λόγος μου «σε ανθρώπους που ακούν»; Κοινός ο κόπος, κοινό και το στεφάνι" κοινό το κέρδος, κοινός και ο μισθός. Γι' αυτό και ο Χριστός μακάρισε τους μαθητές λέγοντας" «είναι μακάρια τα μάτια σας γιατί βλέπουν, και τα αυτιά σας γιατί ακούν». Επιτρέψτε με αυτά τα λόγια να τα πω και σε σας, γιατί και σεις δείχνετε την ίδια προθυμία" «μακάρια τα μάτια σας γιατί βλέπουν, και τα αυτιά σας γιατί ακούν».

Αλλά ότι ακούν τα αυτιά σας είναι φανερό, ότι όμως και τα μάτια σας βλέπουν, όπως έβλεπαν οι μαθητές τότε, θα προσπαθήσω να το αποδείξω αυτό για να μη είναι μισός ο μακαρισμός σας αλλά ολόκληρος. Τι λοιπόν έβλεπαν τότε οι μαθητές; Νεκρούς να ανασταίνονται, τυφλούς να βλέπουν, λεπρούς να καθαρίζονται, δαιμόνια να διώχνονται, χωλούς να βαδίζουν, κάθε αμάρτημα της φύσης να διορθώνεται.

Αυτά βλέπετε και σεις τώρα, αν και όχι με τα μάτια του σώματος αλλά με τα μάτια της πίστης. Γιατί τέτοια είναι τα μάτια της πίστης" βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται και κατανοούν εκείνα που δεν έγιναν ακόμη. Από που φαίνεται αυτό, το ότι δηλαδή η πίστη οδηγεί στη θέα και τη βεβαίωση εκείνων που δε βλέπονται; Άκουσε τον Παύλο που λέγει" «η πίστη κάνει πραγματικά εκείνα που ελπίζουμε και βέβαια εκείνα που δε βλέπουμε».

Και το θαυμαστό βέβαια είναι ότι τα μάτια του σώματος βλέπουν εκείνα που φαίνονται αλλά δε βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται, ενώ τα μάτια της πίστης κάνουν το εντελώς αντίθετο, δε βλέπουν εκείνα που φαίνονται αλλά βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται. Και ότι δε βλέπουν εκείνα που φαίνονται και βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται το φανέρωσε ο Παύλος λέγοντας τα εξής" «η προσωρινά ελαφριά θλίψη μας προετοιμάζει για μας υπερβολικά μεγάλο πλούτο αιώνιας δόξας, γιατί το βλέμμα μας δεν προσηλώνεται σ' αυτά που φαίνονται αλλά σ' εκείνα που δε φαίνονται».

Και πώς θα μπορούσε να δει κανείς αυτά που δε φαίνονται; Πώς αλλιώς παρά μόνο με τα μάτια της πίστης; Έτσι και αλλού λέγει" «με την πίστη καταλαβαίνουμε πως δημιουργήθηκε το σύμπαν». Πώς; Γιατί δεν ξέρουμε. «Επομένως αυτά που βλέπουμε δημιουργήθηκαν από εκείνα που δε φαίνονται», λέγει. Θέλετε να φέρω και άλλη μαρτυρία, ότι τα μάτια της πίστης βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται; Γράφοντας κάποτε στους Γαλάτες ο Παύλος έλεγε" «εσείς που είδατε με τα μάτια σας την εικόνα του σταυρωμένου Ιησού Χριστού».

2. Τι λέγεις, μακάριε Παύλε; τον είδαν οι Γαλάτες να σταυρώνεται στη Γαλατία; δεν παραδεχόμαστε όλοι ότι το πάθος έγινε στην Παλαιστίνη στη μέση της Ιουδαίας; Πώς λοιπόν τον είδαν να σταυρώνεται οι Γαλάτες; Με τα μάτια της πίστης και όχι με τα μάτια του σώματος. Είδες πώς τα μάτια της πίστης βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται; Από τόσο λοιπόν μεγάλο διάστημα και ύστερα από τόσα χρόνια είδαν το Χριστό να σταυρώνεται.

Έτσι και σεις βλέπετε τους νεκρούς να ανασταίνονται" έτσι σήμερα είδατε το λεπρό να καθαρίζεται· έτσι είδατε τον παράλυτο να σηκώνεται και τον είδατε καλύτερα από τους παρόντες τότε Ιουδαίους. Γιατί εκείνοι αν και παρόντες δεν παραδέχθηκαν το θαύμα, ενώ εσείς αν και απόντες παραδεχθήκατε την πίστη. Επομένως δίκαια είπα σε σας ότι «είναι μακάρια τά μάτια σας γιατί βλέπουν».

Αν όμως και από αλλού θέλεις να μάθεις ότι τα μάτια της πίστης βλέπουν εκείνα που δε φαίνονται ενώ προσπερνούν αυτά που φαίνονται (γιατί δε θα μπορούσαν αλλιώς να δουν εκείνα που δε φαίνονται, παρά μόνο αν περιφρονούσαν αυτά που λέχθηκαν), άκουσε τον Παύλο που μιλώντας για τον Αβραάμ λέγει ότι με τα μάτια της πίστης είδε τον υιό του Ισαάκ να γεννιέται και έτσι δέχθηκε την υπόσχεση. Τι λοιπόν λέγει; «Και επειδή δεν κλονίστηκε στην πίστη, δε σκέφθηκε το σώμα του που ήταν νεκρό». Είναι μεγάλη η δύναμη της πίστης.

Γιατί όπως «οι σκέψεις των ανθρώπων είναι δειλές και αδύνατες», έτσι η πίστη είναι ισχυρή και δυνατή. «Δε σκέφθηκε ότι το σώμα του είναι νεκρό». Βλέπεις πώς άφησε αυτά που φαίνονται; πώς δεν είδε τα γηρατειά; Αν και βέβαια τα είχε μπροστά στα μάτια του, όμως έβλεπε με τα μάτια της πίστης και όχι του σώματος. Γι' αυτό δεν είδε τα γηρατειά ούτε τη νέκρωση της Σάρρας. Δε σκέφθηκε «τη νέκρωση της μήτρας της Σάρρας». Εδώ μας υπαινίσσεται τη στείρωση.

Η αδυναμία λοιπόν ήταν διπλή, η μια από την ηλικία και η άλλη από την αδυναμία της φύσης. Γιατί όχι μόνο το σώμα ήταν εξ αιτίας της ηλικίας άχρηστο για να τεκνοποιήσει, αλλά και η ίδια η μήτρα είχε νεκρωθεί και το εργαστήρι της φύσης ήταν και πριν τα γηρατειά άχρηστο εξ αιτίας της στείρωσης. Είδες πόσα εμπόδια υπήρχαν; Τα γηρατειά του άνδρα, τα γηρατειά της γυναίκας, η στείρωση που ήταν πιο άχρηστη από τα γηρατειά" γιατί ασφαλώς αυτό ήταν το μεγάλο εμπόδιο για την τεκνοποίηση.

Αλλ' όμως τα παρέβλεψε όλα αυτά και με τα μάτια της πίστης ανέβηκε στους ουρανούς, έχοντας μέγιστη απόδειξη των υποσχέσεων τη δύναμη εκείνου που έδωσε τις υποσχέσεις. Γι' αυτό «στην υπόσχεση του Θεού δεν απίστησε αλλά δυνάμωσε η πίστη του». Η πίστη λοιπόν είναι ένα ισχυρό στήριγμα και λιμάνι ασφαλές, γιατί απαλλάσσει από την πλάνη των λογισμών και επαναπαύει την ψυχή σε πολλή ησυχία.

«Μακάρια τα μάτια σας γιατί βλέπουν». Είναι ανάγκη λοιπόν να επανέλθουμε σ' αυτόν το λόγο. Και βέβαια έβλεπαν και οι Ιουδαίοι τότε εκείνα που γίνονταν. Αλλά δε μακαρίζει αυτή την εξωτερική όραση, γιατί αυτή δε βλέπει από μόνη της τα θαύματα, αλλά η εσωτερική. Εκείνοι είδαν έναν τυφλό και έλεγαν" «αυτός είναι, αυτός δεν είναι, ας καλέσουμε τους γονείς του». Ακούς αυτούς που αμφιβάλλουν; βλέπεις ότι δεν αρκεί η όραση του σώματος για να δουν το θαύμα; Εκείνοι που ήταν παρόντες και θεατές έλεγαν, «αυτός είναι, δεν είναι αυτός», ενώ εμείς οι μη παρόντες δε λέμε, «αυτός είναι, αυτός δεν είναι», αλλά «αυτός είναι».

Έμαθες ότι δε βλάπτει καθόλου η απουσία όταν υπάρχουν τα μάτια της πίστης και ότι δεν ωφελεί καθόλου η παρουσία όταν δεν υπάρχουν τα μάτια της πίστης; Γιατί τι τους ωφέλησε εκείνους το ότι είδαν; Τίποτε. Εμείς είδαμε πιο καθαρά από εκείνους. Αφού λοιπόν τα μάτια σας βλέπουν θέαμα και τα αυτιά σας ακούν λόγια που τα μακάρισε ο Χριστός, εμπρός ας σας παραθέσω τα μαργαριτάρια των Γραφών.

Όπως λοιπόν ο Χριστός δεν έλυσε τα ζητήματα στους Ιουδαίους αλλά επέτεινε την ασάφεια, επειδή δεν πρόσεχαν, έτσι ακριβώς και σε σας, επειδή προσέχετε, πρέπει να παρουσιάσω όσα είναι κρυμμένα. Γιατί και οι μαθητές πλησίασαν τον Ιησού και με απορία του έλεγαν «γιατί τους μιλάς με παραβολή;» Και ο Ιησούς απάντησε, «επειδή αν και βλέπουν δε κατανοούν αυτά που βλέπουν».

Επειδή λοιπόν και σεις είδατε χωρίς να δείτε, είναι ανάγκη να μη σας μιλήσω με παραβολή. Ακόμη είπε, «αν και ακούν όμως δεν ακούν». Επειδή λοιπόν εσείς χωρίς να ακούσετε τότε ακούτε τώρα όχι λιγότερο από το αν ακούατε τότε, πρέπει να μη σας στερήσω αυτό το τραπέζι. Γιατί και ο Χριστός τους μακάρισε αυτούς όχι λιγότερο από εκείνους. «Είδες», λέγει, «και πίστεψες. Μακάριοι εκείνοι που δεν είδαν και πίστεψαν».

Μη λοιπόν γίνεστε οκνηροί στην αρετή, γιατί δεν ανήκετε σ' εκείνους τους χρόνους αλλά στη σημερινή εποχή. Γιατί αν θέλεις δε θα ζημιωθείς, όπως ακριβώς και πολλοί από τους τότε, επειδή δεν ήθελαν, δεν ωφελήθηκαν.

3. Τι λοιπόν διαβάστηκε σήμερα; «Να γνωρίζετε και αυτό, ότι κατά τις έσχατες ημέρες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Στον Τιμόθεο πάλι γράφει ο Παύλος. Φοβερή είναι η απειλή, αλλά ας προσέξουμε. Γιατί μας υπαινίσσεται τους σημερινούς καιρούς και τους επόμενους και αυτούς που αναφέρονται στη συνέχεια του κόσμου. «Να γνωρίζετε και αυτό, ότι κατά τις έσχατες ημέρες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Σύντομη η φράση και μεγάλη η δύναμή της.

Γιατί όπως τα αρώματα φανερώνουν τη μυρωδιά τους όχι με το πλήθος αλλά με τη φύση τους, έτσι και οι θείες Γραφές μάς παρέχουν όλη την ωφέλειά τους όχι με το πλήθος των φράσεων αλλά με τη δύναμη του περιεχομένου τους. Έτσι και η φύση του θυμιάματος και από μόνη της μοσχοβολάει, όταν όμως τη ρίξεις στη φωτιά, τότε φανερώνει όλη την ευχαρίστηση που προσφέρει. Έτσι και η θεία Γραφή και από μόνη της είναι γλυκύτατη, όταν όμως κυριέψει την ψυχή σας σαν να έπεσε σε θυμιατήριο, όλο τον οίκο τον γεμίζει από τη μυρωδιά της.

«Να γνωρίζετε και αυτό, ότι κατά τις έσχατες ήμερες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Μιλάει για τη συντέλεια του κόσμου.

Τι σε ενδιαφέρει λοιπόν, μακάριε Παύλε; τι ενδιαφέρει επίσης τον Τιμόθεο; τι και εκείνους που τότε το άκουαν αυτό; Γιατί ύστερα από λίγο πρόκειται να πεθάνουν, να γλυτώσουν από τα επερχόμενα δεινά και τούς κακούς ανθρώπους. Δε βλέπω μόνο τα παρόντα, λέγει, αλλά βλέπω από τώρα και τα μελλοντικά. Δε φροντίζω για το σημερινό ποίμνιο αλλά αγωνιώ και φοβούμαι και για το μελλοντικό. Και εμείς βέβαια μόλις και με δυσκολία φροντίζουμε για τους ανθρώπους που βρίσκονται μαζί μας, εκείνος όμως δείχνει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και γι' αυτούς που δε γεννήθηκαν ακόμη. Έτσι και ένας ποιμένας άριστος δε φωνάζει μόνο όταν δει τους λύκους να επιτίθενται στο ποίμνιο και να πλησιάζουν τα πρόβατα, αλλά και όταν ακόμη είναι μακριά ειδοποιεί τους άλλους.

Έτσι και ο Παύλος, σαν ένας άριστος ποιμένας, καθισμένος στον υψηλό τόπο του προφητικού αξιώματος και βλέποντας από πριν με τα προφητικά του μάτια από ψηλά να επιτίθενται τα θηρία, να ορμούν κατά τη συντέλεια του κόσμου και να κατευθύνονται εναντίον του ποιμνίου προλέγει και επιβεβαιώνει το γεγονός από πριν, με σκοπό και εκείνους που δε γεννήθηκαν ακόμη να προετοιμάσει για να αγρυπνούν και όλο το ποίμνιο να προφυλάξει με την προφητεία.

Γιατί και ένας φιλόστοργος πατέρας πολλές φορές κατασκευάζοντας σπίτι για τα παιδιά του το κάνει τόσο λαμπρό και μεγάλο, ώστε να γίνει χρήσιμο όχι μόνο σ' εκείνα αλλά και στα εγγόνια και στους επόμενους απ' αυτά. Έτσι και ένας βασιλιάς όταν περιβάλει μία αγαπημένη του πόλη εξωτερικά με τείχος, κάνει αυτό ασφαλές και ισχυρό και μόνιμο, για να εξυπηρετεί όχι μόνο στη γενεά του αλλά και για να γίνει χρήσιμο σε όλους τους μεταγενέστερους, κατάλληλο Οχι μόνο για τις τότε πολιορκητικές μηχανές αλλά και για τις μελλοντικές επιθέσεις.

Έτσι έκαμε και ο Παύλος. Επειδή δηλαδή οι επιστολές είναι τα αποστολικά τείχη των εκκλησιών, προφυλάσσει μ' αυτές όχι μόνο εκείνους που ζούσαν τότε αλλά και τους μεταγενέστερους. Και τόσο ισχυρό και αρραγή κατασκεύασε αυτόν τον περίβολο και τον περιέφερε με κάθε ασφάλεια σε ολόκληρη την οικουμένη, ώστε και τους τότε και τους μεταγενέστερους και τους σημερινούς και τους αμέσως επόμενους μέχρι την παρουσία του Χριστού να τους απαλλάξει από την πολιορκία των εχθρών. Τέτοιες είναι οι ψυχές των αγίων" φιλόστοργες, κηδεμονικές, καλύπτοντας με την αγάπη την πατρική εύνοια, νικώντας τη φιλοστοργία της φύσης και ξεπερνώντας εκείνες τις ωδίνες, γιατί είναι του Πνεύματος και της θείας χάριτος.

4. Θέλετε να σας δείξω και από αλλού πάλι ότι οι άγιοι δε φροντίζουν για τα δικά τους και ότι δεν ενδιαφέρονται μόνο για τους παρόντες αλλά και για τους μεταγενέστερους; «Όταν ο Ιησούς καθόταν στο όρος», λέγει, «τον πλησίασαν οι μαθητές», άνθρωποι που ήταν γερασμένοι και που επρόκειτο ύστερα από λίγο να φύγουν από την παρούσα ζωή. Τι λοιπόν ερωτούν; για τι αγωνιούν; για τι ενδιαφέρονται; για ποια πράγματα ερωτούν το διδάσκαλο; μήπως για πράγματα της δικής τους ζωής ή μήπως για πράγματα των ανθρώπων της εποχής εκείνης; Καθόλου.

Αλλά παρατρέχοντας όλα εκείνα τι λέγουν; «Ποιο είναι το σημάδι της δικής σου παρουσίας και της συντέλειας του κόσμου;». Είδες ότι και αυτοί ερωτούν για τη συντέλεια του κόσμου και φροντίζουν για τους ανθρώπους που θα γεννηθούν αργότερα; Γιατί οι απόστολοι δε βλέπουν τα δικά τους αλλά τα πράγματα των άλλων και όλοι μαζί και ξεχωριστά ο καθένας.

Ο Πέτρος λοιπόν ήταν ο κορυφαίος του χορού, το στόμα όλων των αποστόλων, η κεφαλή της ομάδας εκείνης, ο προστάτης όλης της οικουμένης, το θεμέλιο της Εκκλησίας, ο θερμός εραστής του Χριστού" γιατί λέγει, «Πέτρε, με αγαπάς περισσότερο απ' αυτούς;». Γι' αυτό αναφέρω τους επαίνους, για να μάθετε ότι πραγματικά αγαπάει το Χριστό" γιατί η φροντίδα για τους δούλους είναι μέγιστη απόδειξη της αγάπης προς τον Κύριο. Και δεν τα λέγω εγώ αυτά, αλλ' ο ίδιος ο αγαπώμενος Κύριος. «Αν με αγαπάς», λέγει, «ποίμαινε τα πρόβατά μου». Ας δούμε λοιπόν αν πραγματικά παρουσιάζει την προστασία που αρμόζει σε ποιμένα, αν πραγματικά έχει τη φροντίδα, αν πραγματικά αγαπάει τα πρόβατα, αν πραγματικά είναι φιλόστοργος για το ποίμνιο, για να μάθουμε καλά πως αγαπάει και τον ποιμένα" γιατί αυτό είπε πως είναι απόδειξη εκείνου.

Αυτός λοιπόν ο Πέτρος πέταξε όλα όσα είχε, το δίχτυ, όλα όσα βρίσκονταν στο πλοίο, και εγκατέλειψε τη θάλασσα, το επάγγελμα, το σπίτι. Και ας μη δούμε ότι είναι λίγα αυτά, αλλά ότι είναι όλα όσα είχε, και ας επαινέσουμε την προθυμία του. Γιατί και η γυναίκα που έρριξε τα δύο δηνάρια δεν κατέθεσε μεγάλο χρηματικό ποσό άλλ' έδειξε πολύ πλούσια προαίρεση, όπως ακριβώς και αυτός παρ' όλο που βρισκόταν σε μεγάλη φτώχεια παρουσίασε μεγάλο πλούτο προθυμίας. Όπως δηλαδή για άλλον ήταν τα κτήματα, οι δούλοι, τα κτίσματα και το χρυσάφι, έτσι για εκείνον ήταν το δίχτυ, η θάλασσα, το επάγγελμα και το πλοίο. Ας μη δούμε λοιπόν αν άφησε λίγα, αλλά αν δεν τα άφησε όλα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο, όχι το αν καταθέσει κανείς λίγα ή πολλά, αλλά το να μην προσφέρει λιγότερα από τις δυνάμεις του.

Όλα λοιπόν αυτά τα άφησε, και πατρίδα και φίλους και συγγενείς και την ίδια του την ασφάλεια, γιατί και τον ιουδαϊκό λαό έκαμε εχθρό του μ' αυτόν τον τρόπο" «γιατί οι Ιουδαίοι», λέγει, «είχαν συμφωνήσει ήδη να αφορίζεται από τη συναγωγή όποιος παραδεχθεί τον Ιησού ως Μεσσία». Επομένως είναι φανερό πως δεν είχε αμφιβολίες ούτε δισταγμούς για τη βασιλεία των ουρανών, αλλά είχε υπερβολικά πεισθεί, και από την ίδια την απόδειξη των πραγμάτων και πριν απ' αυτή την απόδειξη από το στόμα του Σωτήρα, πως οπωσδήποτε θα την κληρονομήσει. Γιατί αφού είπε, «εμείς τα αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε, τι θα γίνει με μας;», τους απάντησε ο Χριστός" « θα καθίσετε σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ». Και αυτά τα ετοίμασα για να μην πεις ότι φοβάται για τον εαυτό του, όταν τον παρουσιάσω να αγωνιά για τους συνδούλους του. Γιατί πώς θα φοβόταν όταν το ίδιο το μέλλον αποφάσισε να τον στεφανώσει για τη νίκη και τα βραβεία του;

Αυτός λοιπόν ο Πέτρος, που άφησε τα πάντα, που πίστευε στη βασιλεία των ουρανών, όταν πλησίασε κάποτε το Χριστό ένας πλούσιος και του είπε, «τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» και ο Χριστός του αποκρίθηκε, «αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς και έλα και ακολούθα με», και επειδή στη συνέχεια λυπήθηκε εκείνος γι' αυτό και ο Χριστός έλεγε στους μαθητές του, «βλέπετε πόσο δύσκολα μπαίνουν οι πλούσιοι στή βασιλεία των ουρανών αλήθεια σας λέγω ότι είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας παρά πλούσιος να μπει στη βασιλεία του Θεού», ο Πέτρος τότε, που δεν είχε κτήματα, που έλπιζε στη βασιλεία των ουρανών, που δε φοβόταν για τη δική του σωτηρία, που είχε πεισθεί καλά για την τιμή που τον περίμενε εκεί, αφού τα άκουσε αυτά έλεγε" «ποιος μπορεί να σωθεί;». Τι φοβάσαι, μακάριε Πέτρε; τι αγωνιάς; τι τρέμεις; Όλα τα έρριξες, όλα τα εγκατέλειψες. Ο λόγος είναι για τους πλουσίους, εναντίον αυτών στρέφεται το λεγόμενο, ενώ εσύ ζεις με φτώχεια και ακτημοσύνη. Δεν ενδιαφέρομαι, λέγει, για το δικό μου συμφέρον, αλλά ζητώ το συμφέρον των άλλων. Γι' αυτό, ελπίζοντας για τα δικά του, έκαμε την ερώτηση για τους άλλους, λέγοντας, «ποιος μπορεί να σωθεί;».

5. Είδες τη φροντίδα των αποστόλων; πως είναι ένα σώμα; είδες πώς ο Πέτρος ενδιαφερόταν και για τους συγχρόνους του και για τους μεταγενεστέρους του; Το ίδιο κάνει και ο Παύλος. Γι' αυτό έλεγε" «να γνωρίζετε ότι κατά τις έσχατες ημέρες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Και αλλού πάλι κάνει το ίδιο. Όταν λοιπόν επρόκειτο να φύγει από την Ασία και να πάει στη Ρώμη, και από εκεί να αναχωρήσει για τον ουρανό (γιατί ο θάνατος των αγίων δεν είναι θάνατος, αλλά μετάθεση από τη γη στον ουρανό, από τα χειρότερα στα καλύτερα, από τους συνδούλους στον Κύριο, από τους ανθρώπους στους αγγέλους)" όταν λοιπόν επρόκειτο να πάει προς τον Κύριο των όλων, το Θεό, ρύθμισε και όλα τά δικά του καλώς. Γιατί όσο καιρό ήταν με τους μαθητές του τους παρέδινε τη διδασκαλία με κάθε ακρίβεια, και λέγει, «είμαι αθώος από το αίμα όλων σας», και δεν παρέλειψα τίποτε, λέγει, απ' αυτά που έπρεπε να προσφερθούν για τη σωτηρία.

Τι λοιπόν; επειδή εξασφάλισε τον εαυτό του, επειδή δεν επρόκειτο να κατηγορηθεί από τον Κύριο για τους συγχρόνους του, μήπως αμέλησε για τις μεταγενέστερες ψυχές; Καθόλου. Αλλά σα να επρόκειτο να αναλάβει τις ευθύνες και για εκείνους, έτσι τους λέγει και εκείνα με κάθε ακρίβεια, τα οποία ας τα διαβάσουμε πάλι. «Προσέχετε», λέγει, «τον εαυτό σας και ολόκληρο το ποίμνιο». Είδες πώς ήταν δεμένος μαζί τους με τη φροντίδα; Γιατί ο καθένας από μας φροντίζει για τον εαυτό του, ενώ ο επίσκοπος για όλους. Γι' αυτό λέγει για τους διδασκάλους" «αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία των ψυχών μας, επειδή θα δώσουν λόγο στο Θεό». Πραγματικά είναι φοβερό το βάρος να έχει κανείς τις ευθύνες για τόσο πολύ λαό. Αλλά, όπως σας είπα, όταν τους κάλεσε λέγει" «προσέχετε τον εαυτό σας και ολόκληρο το ποίμνιο, στο όποιο το άγιο Πνεύμα σας τοποθέτησε ποιμένες και επισκόπους».

Τι έγινε; για ποιο λόγο συμβουλεύεις; μήπως προβλέπεις κάποιο κακό; μήπως προβλέπεις κάτι φοβερό; μήπως υπάρχει κάποιος κίνδυνος, κάποια συμφορά, κάποιος πόλεμος; Απάντησε. Γιατί στέκεσαι ψηλότερα από μας και δε βλέπεις μόνο τα παρόντα, αλλά προβλέπεις και τα μελλοντικά. Πες λοιπόν για ποιο λόγο τα παραγγέλλεις και τα συμβουλεύεις αυτά. «Το ξέρω», λέγει, «ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν λύκοι άγριοι στο ποίμνιο». Είδες αυτό που έλεγα, πως δεν αγωνιά και δε φοβάται μόνο για τους συγχρόνους του, αλλά και για εκείνους που θα έρθουν μετά την αναχώρησή του; «Θά εισβάλουν λύκοι», λέγει, και όχι απλώς λύκοι αλλά, «λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο». Διπλός ο πόλεμος" απουσία του Παύλου και επίθεση των λύκων" ο διδάσκαλος θα είναι απών και αυτοί που κάνουν το κακό θα επιτεθούν. Και πρόσεχε την κακία των θηρίων και την επινόηση των πονηρών ανθρώπων" παρατήρησαν την απουσία του διδασκάλου και τότε επιτέθηκαν στο ποίμνιο.

Τι λοιπόν; μας αφήνεις απροστάτευτους και προλέγεις τα δεινά μόνο, αλλά δεν επινοείς καμιά παρηγοριά; Αν όμως κάνεις αυτό, αυξάνεις περισσότερο τη δειλία, καταβάλλεις το ηθικό, χαλαρώνεις τα νεύρα και παραλύεις τα χέρια των ακροατών. Γι' αυτό ακριβώς τους υπενθύμισε προηγουμένως το άγιο Πνεύμα· «στο οποίο το άγιο Πνεύμα σας τοποθέτησε ποιμένες και επισκόπους». Και αν ο Παύλος φύγει, λέγει, όμως είναι παρών ο Παράκλητος.

Είδες πώς έδωσε φτερά στην ψυχή τους, υπενθυμίζοντας τό θείο διδάσκαλο, από το οποίο και αυτός έπαιρνε δύναμη; Για ποιο λόγο λοιπόν τους έρριξε σε φόβο; Για να απομακρύνει πάλι την αδιαφορία τους. Γιατί εκείνος που συμβουλεύει πρέπει να τα κάνει και τα δύο" ούτε να αφήνει τον ακροατή να παίρνει θάρρος για να μη γίνει περισσότερο αδιάφορος, ούτε πάλι να τον φοβίζει μόνο για να μην καταντήσει δειλός. Υπενθυμίζοντας λοιπόν το άγιο Πνεύμα, απομάκρυνε τη δειλία" και αναφέροντας τους λύκους, έδιωξε την αδιαφορία.

«Λύκοι άγριοι που δε λυπούνται το ποίμνιο. Προσέχετε τον εαυτό σας. Τίποτε δε σας έκρυψα», λέγει, «να με θυμάστε». Γιατί πραγματικά είναι αρκετό στο να παίρνει θάρρος κανείς το να θυμάται τον Παύλο. Και δεν εννοεί απλώς τη δική του μνήμη αλλά τη μνήμη των κατορθωμάτων του.

Και ότι δεν εννοεί απλώς τη μνήμη του, αλλά και θυμούμενοι αυτόν να γίνουν μιμητές του, πρόσθεσε γι' αυτόν που θα ακούσει" «να με θυμάστε, ότι τρία χρόνια συνέχεια δεν έπαψα νύχτα και ημέρα να νουθετώ με δάκρυα και οδυρμούς πολλούς τον καθένα σας». Δε θέλω να θυμάστε εμένα μόνο, αλλά και το χρόνο και τη νουθεσία και το ενδιαφέρον μου και τα δάκρυα και όλους εκείνους τους οδυρμούς. Γιατί όπως στους άρρωστους οι συγγενείς τους, όταν πουν πολλά και δεν τους πείσουν να πάρουν τα κατάλληλα γι' αυτούς φαγητά και φάρμακα, χύνουν δάκρυα για να τους κάμψουν ακόμη περισσότερο, έτσι έκανε και ο Παύλος στους μαθητές" όταν έβλεπε να ασθενεί ο λόγος της διδασκαλίας, πρόσφερε τη θεραπεία με τα δάκρυα.

6. Ποιος δε θα ντρεπόταν βλέποντας τον Παύλο να χύνει δάκρυα και να οδύρεται, έστω και αν ήταν πιο αναίσθητος και από τις πέτρες; Είδες πώς και εκεί προείπε τά μελλοντικά; Και εδώ το ίδιο ακριβώς κάνει λέγοντας" «να γνωρίζετε και αυτό, ότι δηλαδή κατά τις έσχατες ήμερες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Και για ποιο λόγο το λέγει στον Τιμόθεο και δε λέγει, «ας προσέξουν όσοι θα γεννηθούν αργότερα ότι θα έρθουν καιροί δύσκολοι»; Αλλά γνώριζε εσύ, για να μάθεις ότι και ο μαθητής όμοια με το διδάσκαλο φροντίζει γι' αυτούς που θα γεννηθούν στο μέλλον. Γιατί αν δε φρόντιζε, δε θα ανέθετε με παρόμοιο τρόπο τη φροντίδα σ' εκείνον.

Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Όταν δηλαδή τον πλησίασαν οι μαθητές, θέλοντας να μάθουν τα σχετικά με τη συντέλεια του χκόσμου, λέγει σ' αυτούς" «θα ακούσετε για πολέμους». Και όμως εκείνοι δεν επρόκειτο να ακούσουν. Όμως το σώμα των πιστών είναι ένα. Και όπως οι τότε ακούν για τους μεταγενέστερους, έτσι και εμείς μαθαίνουμε για όσα έγιναν τότε. Γιατί, όπως είπα, εμείς και εκείνοι είμαστε ένα σώμα, δεμένοι πολύ στενά μεταξύ μας, έστω και αν κατέχουμε την τελευταία θέση των μελών. Και το σώμα αυτό ούτε ο χρόνος το χωρίζει ούτε ο τόπος, γιατί είμαστε δεμένοι μεταξύ μας όχι με τους ιστούς των νεύρων, αλλά περιβεβλημένοι από παντού με δεσμούς αγάπης. Γι' αυτό και σ' εκείνους για μας μιλάει, και εμείς ας ακούσουμε τα δικά τους.

Αξίζει ακόμη να εξετάσουμε και αυτό, γιατί δηλαδή λέγει παντού ότι τα δυσάρεστα θα συσσωρευθούν στα τέλη της παρούσας ζωής. Γιατί και αλλού λέγει" «κατά τις έσχατες ημέρες θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη». Και εδώ πάλι λέγει" «κατά τις έσχατες ημέρες θα έρθουν καιροί δύσκολοι». Και ο Χριστός προφητεύοντας τα ίδια μ' αυτά έλεγε- «κατά τη συντέλεια του κόσμου θ' ακούσετε για πολέμους και για φήμες πολέμων, για πείνα και για επιδημίες». Για ποιο λόγο λοιπόν στη συντέλεια του κόσμου θα συμβεί το μέγεθος και η συσσώρευση των συμφορών; Μερικοί ισχυρίζονται ότι όπως ένα σώμα γηρασμένο αποκτάει πολλές αρρώστιες έτσι και η φύση κουρασμένη και άρρωστη και καθώς γηράζει αποκτάει πολλές συμφορές. Αλλά το σώμα βαδίζει προς τα γηρατειά σύμφωνα με την αδυναμία και το νόμο της φύσης, ενώ οι επιδημίες και οι πόλεμοι και οι σεισμοί δε συμβαίνουν επειδή γηράζει η φύση. Ούτε πάλι επειδή τα ίδια τα κτίσματα γηράζουν, γι' αυτό θα συμβεί «πείνα και επιδημίες και σεισμοί σε διάφορους τόπους», αλλά επειδή η γνώμη των ανθρώπων πρόκειται να διαφθαρεί. Γιατί όλα αυτά είναι τιμωρίες αμαρτιών και φάρμακα για τις ασθένειες του ανθρώπου. Πραγματικά οι ανθρώπινες ασθένειες τότε αυξάνονται ακόμη περισσότερο.

Και για ποιο λόγο αυξάνονται τότε; Εμένα μου φαίνεται ότι γίνονται πιο αδιάφοροι εκείνοι που πρόκειται να δώσουν λόγο, επειδή αργεί το δικαστήριο και καθυστερούν οι ευθύνες και δεν ήρθε ακόμη ο κριτής. Αυτό ακριβώς λέγει και ο Χριστός για τον κακό δούλο, ότι δηλαδή από την αιτία αυτή έγινε πιο αδιάφορος. «Αργεί ο κύριός μου», λέγει ο δούλος, και γι' αυτό χτυπούσε τους συνδούλους του και σπαταλούσε την περιουσία του κυρίου του. Γι' αυτό και ο Χριστός στους μαθητές, που τον πλησίασαν και ήθελαν να μάθουν την ημέρα της συντέλειας του κόσμου, δεν τη φανέρωνε, θέλοντας να μας κρατάει σε συνεχή αγωνία με το αβέβαιο των μελλοντικών, για να γίνει ο καθένας πιο επιμελής καθώς προσδοκάει πάντοτε το μέλλον και ζει με την ελπίδα της παρουσίας του Χριστού. Γι' αυτό συμβουλεύει κάποιος λέγοντας" «μην αναβάλλεις να επιστρέψεις στον Κύριο, ούτε να περιμένεις από τη μια ημέρα στην άλλη, σαν να πρόκειται να καταστραφείς κάποτε».

Άδηλο είναι το τέλος, λέγει, και γι' αυτό είναι άδηλο, για να φροντίζεις πάντοτε. Γι' αυτό σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, έτσι έρχεται η ημέρα του Κυρίου" όχι για να κλέψει, αλλά για να μας ασφαλίσει περισσότερο. Γιατί εκείνος που προβλέπει τον κλέφτη, ζει αγρυπνώντας και ανάβοντας λυχνάρι, είναι πάντοτε ξυπνητός. Έτσι λοιπόν και σεις, αφού ανάψετε το φως της πίστης και της ορθής συμπεριφοράς, να έχετε αναμμένες τις λαμπάδες σας, αγρυπνώντας διαρκώς. Γιατί, αφού δεν ξέρουμε πότε έρχεται ο νυμφίος, πρέπει να είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι, για να μας βρει ξυπνητούς όταν έρθει.

7. Θα ήθελα να επεκτείνω το λόγο, αλλά και αυτά με δυσκολία μου επέτρεψε να τα πω η ασθένεια του σώματος, εξ αιτίας της οποίας τόσο πολύ καιρό χωρίσθηκα από σας. Γιατί για μένα ήταν πολύς ο καιρός, όχι από τον αριθμό των ημερών, αλλά από το μέτρο και τη διάθεση της ψυχής. Γιατί σ' αυτούς που αγαπούν και ο λίγος χρόνος του χωρισμού φαίνεται πολύς και απερίγραπτος. Γι' αυτό και ο Παύλος, όταν αποχωρίσθηκε για λίγο τους Θεσσαλονικείς, έλεγε" «εμείς, αδελφοί, όταν σας αποχωρισθήκαμε προσωρινά, με το σώμα και όχι με την καρδιά, πολλές φορές προσπαθήσαμε να σας δούμε». Αν όμως ο Παύλος, αυτός που γνώριζε περισσότερο απ' όλους να φιλοσοφεί, δεν άντεξε για λίγο το χωρισμό, πως εγώ θα αντέξω για τόσες ημέρες;

Εγώ όμως μη αντέχοντας πια και έχοντας τα κατάλοιπα της αρρώστιας έτρεξα σε σας, πιστεύοντας να πάρω σαν το πιο δυνατό φάρμακο τη συνάντηση της δικής σας αγάπης. Γιατί για μένα πιο χρήσιμο από τα χέρια των γιατρών και πιο ωφέλιμο από κάθε παρηγοριά που προέρχεται από εκεί είναι το να απολαμβάνω τη δική σας αγάπη. Αυτή την αγάπη είθε να την απολαμβάνω διαρκώς, με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των αγίων, για τη δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου και μαζί με τον οποίο στον Πατέρα και συγχρόνως στο άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η τιμή και η δύναμη, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. 

 

πηγή: ρομφαία