Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012
Νεοειδωλολατρεία (Μέρος Β')
Δείτε ποιοί αυτοδιαφημίζονται ως ειρηνιστές και φορείς του φωτός... Σε συνδυασμό με την αιμοβόρα διάθεση τους πάντα, έναντι οτιδήποτε Χριστιανικού...
Οι πνευματικοί τους πρόγονοι δολοφόνησαν τον πατέρα των σοφών Σωκράτη, εδίωξαν κάθε κωμωδία που σατύριζε την πλουτοκρατία του αρχαιοελληνικού ιερατείου, εξόρισαν αρκετούς σοφούς που εναντιώθηκαν στην ανοησία της πολυθείας, και άλλα τέτοιου είδους επικοδομητικά έργα προς την ανθρωπότητα...
Όταν ο φανατισμός μετατρέπεται σε σχιζοφρένεια...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Νεοειδωλολατρεία (Μέρος Α')
Δείτε ποιοί αυτοδιαφημίζονται ως ειρηνιστές και φορείς του φωτός... Σε συνδυασμό με την αιμοβόρα διάθεση τους πάντα, έναντι οτιδήποτε Χριστιανικού...
Οι πνευματικοί τους πρόγονοι δολοφόνησαν τον πατέρα των σοφών Σωκράτη, εδίωξαν κάθε κωμωδία που σατύριζε την πλουτοκρατία του αρχαιοελληνικού ιερατείου, εξόρισαν αρκετούς σοφούς που εναντιώθηκαν στην ανοησία της πολυθείας, και άλλα τέτοιου είδους επικοδομητικά έργα προς την ανθρωπότητα...
Όταν ο φανατισμός μετατρέπεται σε σχιζοφρένεια...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Νεο-ειδωλολατρεία και Μασσωνία σε απόλυτη σχέση...
Δείτε το βίντεο το οποίο παρουσιάζονται στοιχεία για άμεση σύνδεση μεταξύ νέο-ειδωλολατρείας και μασσωνίας. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του για τους όψιμους δήθεν υπέρ Έλληνες... Επίσης κάνετε κλίκ εδώ για να δείτε την ομολογία του κ. Φουράκη, ο οποίος δηλώνει κομμάτι του κυκλώματος της παγανιστικής ειδωλατρείας, το οποίο ξεσκεπάζει ως αποτελούμενο από απατεώνες και Μασσώνους... Ακούστε προσεκτικά το ακροατήριο τι απαντά σε αυτά που ακούει και τι ανταπαντά ο κ. Φουράκης, που λίγους μήνες μετά πέθανε ξαφνικά...
Αιρέσεις παλιές και νέες...
Tου Γιάννη Τσεβά
Η μελέτη των αιρέσεων είναι μια άχαρη δραστηριότητα, πρώτον γιατί αντιλαμβανόμαστε την απάτη σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων, την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται και τη χειραγώγησή τους, δεύτερον, λόγω της προσωπικότητας των ιδρυτών, που ψεύδονται ασύστολα με σκοπό τη δόξα ή το χρήμα ή τη δύναμη, που τους χαρίζουν οι διδασκαλίες τους και τρίτον, γιατί οι διδασκαλίες τους είναι ανιστόρητες, πολλές φορές ανόητες, γραμμένες από αδαείς και παρουσιασμένες ως θείες αποκαλύψεις, διαψευδόμενες συνεχώς από τα γεγονότα, την πραγματικότητα, και συνεχώς μεταβαλλόμενες, ώστε να καλύπτονται τα λάθη και να εφευρίσκονται νέοι τρόποι εμπαιγμού των οπαδών.
Οι αιρέσεις αποτελούνται από ομάδες ανθρώπων που συγκεντρώνονται γύρω από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που συμβαίνει συχνά να είναι γυναίκα. Οι χιλιαστές με τον Ρώσσελ(Μάρτυρες Ιεχωβά), οι Μορμόνοι με τον Σμιθ και τον Γιανγκ, οι οπαδοί της Χριστιανικής Επιστήμης με την Μπαίκερ Έντυ, της θεοσοφίας με την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ. Παρότι έχουν εντελώς διαφορετικές διδασκαλίες από εκείνες του Ευαγγελίου, το χρησιμοποιούν και το επιδεικνύουν πολύ συχνά (διαστρεβλώνοντας τις διδασκαλίες του γι' αυτό και λέγονται αιρέσεις) μαζί με το ιερό βιβλίο που έχει γράψει ο ιδρυτής και έχουν διορθώσει ή μερικώς απορρίψει οι κληρονόμοι του. Η διδασκαλία τους συχνά μεταβάλλεται κατά τις ανάγκες. Συχνά έχουν μια πολύ καλή κεντρική διοίκηση απολυταρχικού χαρακτήρα. Το χρήμα είναι ο στόχος τους και αυτό που λέγεται, ότι οι αιρέσεις πληρώνουν τους οπαδούς τους, είναι ίσως λανθασμένο ή γίνεται αρχικά. Μετά οι οπαδοί πληρώνουν την αίρεση. Κάθε αίρεση δίνει έμφαση σε ορισμένα σημεία: οι χιλιαστές στην εσχατολογία και τις προφητείες, οι Μορμόνοι στην ιεραρχία, στις τελετές και τα μυστικά σύμβολα, οι της Χριστιανικής Επιστήμης στις μεταφυσικές εμπειρίες, στον πανθεϊσμό και στη θεραπεία. Κάθε αίρεση έχει και κάποια κοινωνική ομάδα σαν στόχο, άλλοι τους φτωχούς και τους αγραμμάτους, άλλοι τους μορφωμένους και τους πλούσιους άλλοι τους νέους κ.ο.κ.
Η ψυχολογία των οπαδών των αιρέσεων ή παραθρησκειών είναι κοινή σε όλους. Σημειώνουμε ορισμένα στοιχεία χρήσιμα για την κατανόησή της. Οι άνθρωποι των αιρέσεων ζητούν κάτι ή κάποιον στον οποίο να προσκολληθούν, κάτι που θα τους συμπεριλάβει, κάτι που θα τους κάνει να νιώσουν χρήσιμοι και πολύτιμοι. Πολλοί αποδίδουν αυτή την νοοτροπία σε καταστάσεις που συμβαίνουν στο οικογενειακό περιβάλλον τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Όπως και να έχει το πράγμα, η οργάνωση ή εκκλησία, προσφέρει μία λίμνη μέσα στην οποία μπορούν να κολυμπήσουν και να αισθανθούν σημαντικοί.
Γενικά υπάρχει μια παντελής έλλειψη ευρύτητας πνεύματος. Ό,τι αποφασίσει η οργάνωση και η εκκλησία είναι το σωστό, ακόμα και στην περίπτωση που είναι αυταπόδεικτα σφαλερό ή συγκρούεται με κάποια άλλη διδασκαλία της. Είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσει κανείς στο μυαλό των ανθρώπων αυτών και να το κάνει να αλλάξει τις ιδέες του.
Δεύτερον, ο αιρετικός αισθάvεται ανταγωνισμό με αυτόν που φέρνει το χριστιανικό μήνυμα και μάλιστα αντιπάθεια. Ο Χριστιανός ταυτίζεται με τις ιδέες του και θεωρείται κακός. Εάν ο χριστιανός κατορθώσει να γίνει αποδεκτός από τον αιρετικό ως άνθρωπος, τότε η επικοινωνία διευκολύνεται καταπληκτικά.Όταν πλησιάσει απροκατάληπτα, με αγάπη και όντας διαβασμένος, μπορεί να καταστρέψει όλο το τείχος που ορθώνουν οι αιρέσεις στους ανθρώπους αυτούς και να επικοινωνήσει. Ο αιρετικός έχει διδαχθεί ότι απελευθερώθηκε από την εκμετάλλευση των χριστιανικών εκκλησιών. Έτσι απομονώνεται στον κόσμο του με τραγικά αποτελέσματα κάποτε (Τζοουνστάουν, περίπτωση φωτεινού δρόμου στην Ελβετία ή ουφολογικής αιρέσεως στις ΗΠΑ).
Ο δογματισμός είναι το φυσικό αποτέλεσμα της απομόνωσης καθώς και η έντονη μισαλλοδοξία. Αυτό στηρίζεται στην αλαζονεία που έχουν, αφού ο Θεός κατευθείαν αποκαλύπτει το θέλημά του στους "αρχηγούς" τους. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι οι αιρετικοί δέχονται στοιχεία αντιφατικά. Οι 3913 αλλαγές στο βιβλίο του Μορμόνου, συμβαδίζει με το γεγονός ότι το βιβλίο είναι "θεόπνευστο" και έχει αντιγραφεί από το πρωτότυπο. Η ιδρύτρια της Χριστιανικής Επιστήμης παρότι απέρριπτε γιατρούς και φάρμακα έκανε ευρεία χρήση τους. Όλα αυτά συνυπάρχουν αρμονικά στο μυαλό των οπαδών. Η απάντηση στους άτυχους αυτούς ανθρώπους είναι η αγάπη και η υπομονή.
Μετά την ανασκόπηση των τριών αιρέσεων θα παραθέσουμε τη μέθοδο του W. Μartin για τη βοήθεια προς τους οπαδούς της Νέας Εποχής που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις περιπτώσεις. Ας σημειώσουμε ότι ο Μάρτιν ήταν σθεναρός απολογητής της Χριστιανικής πίστεως και μελετητής των αιρέσεων. Το βιβλίο του "Το βασίλειο των αιρέσεων" (Τhe Kingdom of the Cults) είναι πολύ χρήσιμο για οποιονδήποτε θέλει να μελετήσει αυτό το θέμα.
ΣΑΪΕΝΤΟΛΟΓΙΑ (SCIENTOLOGY)
Πρέπει να διακρίνουμε αυτή την αίρεση από μια άλλη με παρεμφερές όνομα, τη Χριστιανική Επιστήμη (Christian Science ). Η Σαϊεντολογία έχει οικονομικούς στόχους και το διακηρύττει. Παρουσιάζει και τιμολόγιο για κάθε στάδιο υπηρεσιών που προσφέρει. Τα ποσά μεγαλώνουν καθώς κάποιος "προχωρεί". Ο ιδρυτής της Ρον Χάμπαρντ έλεγε τα εξής: "συγκεντρώστε xρήμα. Συγκεντρώστε κι άλλο xρήμα. Ωθήστε rους άλλους να παράγουν ώστε εσείς να κερδίζεrε. Με όποιο τρόπο ή για όποιο λόγο τους εισάγετε στη θρησκεία, δεν έχει σημασία. Μόνο κάντε το". Αυτό το πρόσωπο γεννήθηκε στη Νεμπράσκα των ΗΠΑ το 1911 και αρχικά ήταν μέτριος συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας. Παρουσίαζε τον εαυτό του ως πυρηνικό φυσικό παρότι ούτε είχε καταφέρει να περάσει το δεύτερο χρόνο του Κολλεγίου και δήλωνε ότι κατείχε διδακτορικό από το Sequoia Uniνersity της Καλιφόρνια, ενώ δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο Πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια. Το 1950 δημοσίευσε το ιερό βιβλίο της Σαϊεντολογίας το "Διανοητική" (Dianetics) και μάλιστα η οργάνωσή του πήρε αυτό το όνομα.
Αργότερα, το 1952, τη μετονόμασε Σαϊεντολογία (Scientology) και δήλωσε ότι είναι θρησκευτικό σύστημα και τα κέντρα διδασκαλίας της, εκκλησίες. Οι σύμβουλοι ονομάστηκαν ποιμένες και φορούν και ιερατικό ένδυμα. Ας σημειώσουμε ότι το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το περίεργο είναι ότι οι οπαδοί της Σαϊεντολογίας αλλά και οι αξιωματούχοι της, αγοράζουν σε ποσότητες τα βιβλία που εκδίδει η οργάνωση (στις εκπτώσεις) για να κατορθώσουν να έχουν τις πρώτες θέσεις στους καταλόγους πωλήσεων. Οι ειδικοί που ασχολήθηκαν κριτικά με τη Σαϊεντολογία αποφάνθηκαν ότι τα βιβλία αυτά είναι επιεικώς ανόητα και δε διαβάζονται.
Η "εκκλησία της Σαϊεντολογίας" του Χάμπαρντ προσπαθεί να "καθαρίσει" τους ανθρώπους από τη δυστυχία. Ο Χάμπαρντ έφτιαξε ένα μηχάνημα που αποκάλεσε "Ε-μέτρο" (Εmeter) και ανιχνεύει το ψεύδος ή την αλήθεια που κάποιος λέει μιλώντας για το παρελθόν του. Η δυστυχία προέρχεται από πνευματικές διαταραχές που δημιουργήθηκαν από πρώιμα τραύματα τα οποία ονόμασε "ενγράμματα" (engrams). Η συμβουλευτική με τη βοήθεια του "έμετρου" διώχνει τα "ενγράμματα" θεραπεύει την τύφλωση και βελτιώνει την εξυπνάδα και την εμφάνιση των "ασθενών". Ο Χάμπαρντ δημιούργησε στάδια θεραπείας: τελειώνοντας το ένα, πληρώνοντας, προχωράς στο επόμενο.
Όσο προχωρούν τα στάδια, τα ποσά που ζητούνται γίνονται τεράστια. Ας σημειώσουμε ότι αφού προσφέρει την θεραπεία, ο Χάμπαρντ, κήρυξε τον πόλεμο σε γιατρούς και φάρμακα.
Το Αμερικανικό κράτος (καθώς και άλλα όπως η Γερμανία όπου απαγορεύεται η οργάνωση ως επικίνδυνη για την κοινωνία) έλαβε σε πολλές περιπτώσεις μέτρα αυστηρά, καταργώντας το αφορολόγητο των εισοδημάτων της Σαϊεντολογίας και απαγορεύοντας δραστηριότητές της, αλλά η επιχείρηση είναι πολύ καλά στημένη. Με διάφορους τρόπους, όπως προαναφέραμε, απομυζά τα χρήματα των οπαδών της που φθάνουν ως την ανέχεια. Σημειώθηκαν περιπτώσεις αυτοκτονίας απελπισμένων, καταρρακωμένων οπαδών.
Η μέθοδος προσεγγίσεως ποικίλει. Άλλοτε όπως στην Ελλάδα γίνεται με κάποιο ερωτηματολόγιο που βοηθάει τους ανθρώπους να δουν αν έχουν κάποιο πρόβλημα. Πάντα το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν... Άλλοτε υπάρχουν σεμινάρια και ομιλίες, άλλοτε διάφορες εταιρείες προσεγγίζουν επαγγελματικές τάξεις που έχουν οικονομική επιφάνεια, υποσχόμενες π.χ. να τους αυξήσουν τα έσοδα με τεχνικές που θα τους μάθουν. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο και κερδισμένη είναι η οργάνωση. Άλλες μέθοδοι όπως, εκβιασμός, ψέμα, κλοπή ντοκουμέντων, λασπολογία, οικονομική σκανδαλολογία ακόμα και ξυλοδαρμός και απειλή ζωής χρησιμοποιούνται με στόχο το οικονομικό κέρδος ή την αμαύρωση της υπολήψεως των εναντίων.
Η διδασκαλία της Σαϊεντολογίας λέει ότι υπάρχουν θεοί ανώτεροι και κατώτεροι, ότι ο ''μύθος του Χριστού'' υπήρχε στους προ-καθαρούς ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, ότι ο Βούδας και ο Χριστός ήταν λίγο παραπάνω από καθαροί και όχι "Operating Τhetans" το σπουδαιότερο επίπεδο της Σαϊεντολογίας. Αμαρτία δεν υπάρχει και η κόλαση είναι μύθος για να κάνει τους ανθρώπους δυστυχείς.
Ένα άξιο σημειώσεως στοιχείο είναι ότι στο τελευταίο στάδιο καθάρσεως από το οποίο δεν έχουμε πληροφορίες και μαρτυρίες, αφού αυτός που το περνάει είναι εντελώς υποχείριο, φημολογείται ότι οι "καθαροί" μαθαίνουν ότι ο Χάμπαρντ είναι ο Θεός. Ο Χάμπαρντ ο ίδιος έζησε φοβούμενος τα μικρόβια και τη ζωή του από ενδεχόμενες απόπειρες δολοφονίας του και μάλιστα ένα διάστημα είχε εξαφανιστεί (1980) πράξη που έδωσε αφορμή σε πλήθος φήμες.
Επανεμφανίστηκε και τώρα βεβαιώνεται ότι έχει πεθάνει. Η Σαϊεντολογία, όπως φανερώνουν τα πεπραγμένα της, είvαι εξίσου επικίvδυvη για τηv ψυχή και το πορτοφόλι των θυμάτων της. Ο κίνδυνος λοιπόν είναι μεγάλος, δεδομένου του γεγονότος ότι υπάρχει καλή οργάνωση και οικονομικός στόχος. "Οι Ευαγγελικοί πρέπει να μην έχουν σχέση με αυτές τις λανθασμένες θεωρίες, που απομακρύνουν τον άνθρωπο από την διά του Χριστού χάρη του Θεού. Η απλοϊκή σκέψη ότι η ανθρώπινη φύση μας είναι ακηλίδωτη από το κακό ότι το μυαλό του ανθρώπου είναι ικανό για αλάνθαστη κατανόηση και κρίση, ότι η τέλεια γνώση αυτομάτως προκαλεί τέλεια συμπεριφορά, ότι η ανθρώπινη μετάνοια και η θεία χάρη είναι άχρηστες, και πάνω από όλα ότι ο Θεός ( οι περισσότεροι Σαϊεντολόγοι αποδέχονται την ύπαρξή Του) είναι άσχετος με την ανθρώπινη κατάσταση".
Στην Ελλάδα η παραθρησκεία είχε ως αρχικό όνομα τα αρχικά ΚΕΦΕ (κίνηση εφαρμοσμένης φιλοσοφίας Ελλάδος). Μετά από δίκες και καταδίκες από τα δικαστήρια μετετράπη σε "Διανοητική" συνεχίζοντας την δραστηριότητα της, με όπως προαναφέραμε τα ερωτηματολόγια και τις διαλέξεις. Επίσης με μέσο ένα διώροφο λεωφορείο διαφημίζει την θεωρία της ανά την Ελλάδα.
Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ (NEW AGE ΜΟVΕΜΕΝΤ)
Η Νέα Εποχή έχει ιστορική σύνδεση με τη "Θεοσοφία"(1875) της Ελένα Μπλαβάτσκι, θρησκείας, που δημιουργήθηκε στο τέλος του παρελθόντος αιώνος και είχε ως βάσεις τις ινδουιστικές διδασκαλίες και τον πνευματισμό. Γι' αυτό είναι κοινή η παραδοχή των σχολιαστών της Νέας Εποχής, ότι δεν έχει κανένα καινούριο στοιχείο ή δική της διδασκαλία, αλλά είναι ανάμειξη παλαιοτέρων διδασκαλιών και πρακτικών, όπως ο ινδουισμός, και περιλαμβάνει στους τιμώμενους θεούς της πολλούς γκουρού που κυκλοφορούσαν ή κυκλοφορούν ανά τον κόσμο (Κρισναμούρτι, Ραζνίς, Σάι Μπάμπα, Μαχαρίσι και λοιπούς). Τη μεγάλη δημοσιότητά της, η Νέα Εποχή τη χρωστάει στη γνωστή αμερικανίδα ηθοποιό Σίρλεϊ Μακλαίην, η οποία είναι και "θεωρητικός" της κινήσεως και έχει γράψει αρκετά βιβλία γι ΄ αυτό το θέμα.
Κεντρική διδασκαλία της κινήσεως είναι ότι ανατέλλει μία Νέα Εποχή, η εποχή του Υδροχόου, οπότε θα καταργηθούν οι παλιές δομές της κοινωνίας, οι κατεστημένες αρχές και όλα θα ανανεωθούν. Τα σύνορα θα καταργηθούν, οι τομείς της ζωής θα γίνουν παγκόσμιοι από πιστωτικές κάρτες μέχρι φόρων. Θα είναι εποχή ευκαιριών. αρμονίας, και αλήθειας... Μια παγκόσμια φυσιογνωμία διδασκάλου, ο Μετρέγια θα εμφανιστεί και θα ενσαρκώνει το πρόσωπο που όλες οι θρησκείες αναμένουν. Η παρουσία του θα εγγυάται ότι δε θα γίνει 3ος παγκόσμιος πόλεμος. Βασική αρχή της Νέας Εποχής είναι ότι όλα είναι ένα (μονισμός). Όλα έχουν εσωτερική σχέση και αλληλεξάρτηση. Ο θεός, η φύση και η ανθρωπότητα είναι ένα. Η διαφοροποίηση που παρατηρούμε είναι απατηλή και προσωπική άποψή μας, όχι η πραγματικότητα. Άλλη διδασκαλία λέει ότι όλα είναι Θεός (πανθεϊσμός). Ο Θεός δεν είναι προσωπικότητα αλλά απρόσωπη δύναμη ή ενέργεια ή συνείδηση. Είμαστε λοιπόν όλοι Θεοί, λέει άλλη διδασκαλία.
Και επειδή δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Ατυχώς, λέει η Νέα Εποχή, μένουμε ικανοποιημένοι με τις ανθρώπινες καθημερινές μας αυταπάτες. Αν αλλάξουμε, θα καταλάβουμε τη θεότητά μας και την ταύτισή μας με όλα τα πράγματα.
Όλες αυτές τις διδασκαλίες τις ζούμε είτε αυθόρμητα, είτε με τη βοήθεια του διαλογισμού, της γιόγκα, ναρκωτικών, παραισθησιογόνων όπως το LSD ( παρότι δεν ενθαρρύνεται η χρήση του), ύπνωση, πνευματισμό κλπ. Κατά τη Νέα Εποχή όλες οι θρησκείες είναι ένα.
Όπως πολλοί άλλοι, ο Ιησούς Χριστός είναι ένας "Αβατάρ" του Θεού, δηλαδή μια μορφή του, ένας φωτισμένος κύριος. Η πραγματικότητα ότι ο Χριστός είναι η αποκλειστική και τελική αποκάλυψη του Θεού, δε θεωρείται σωστή από τη Νέα Εποχή. Σύμφωνα με αυτήν, ο σταυρός Του δεν έχει αξία για τη λύτρωση του ανθρώπου. Οι οπαδοί της υποβαθμίζουν το Ευαγγέλιο σε όλες του τις διδασκαλίες.
Η λύτρωση στη Νέα Εποχή έρχεται με την παλιά Ινδουιστική μέθοδο της μετενσάρκωσης. Η ψυχή προχωρεί ή οπισθοδρομεί ανάλογα με το "κάρμα" (καλές ή κακές πράξεις) από τη μια ζωή στην άλλη.
Αν και οι ανατολικές θρησκείες τονίζουν την αρνητική όψη της μετενσαρκώσεως (ξαναγέvvnση μέσα από κύκλους ανθρώπινης αθλιότητας), η Νέα Εποχή διδάσκει ότι είναι μια ευκαιρία για πνευματική πρόοδο. Τα μεγάλα θέματα του κακού, της κρίσεως και της ανταμοιβής για τη δικαιοσύνη, βλέπονται από τη σκοπιά της μετενσαρκώσεως. Η κόλαση είναι ό,τι θερίζουμε εδώ υπό μορφήν κακού κάρμα ή τιμωρίας για σφάλματα που διαπράξαμε στις προηγούμενες ζωές.
Η Νέα Εποχή έχει ήδη διεθνή χαρακτήρα και έχει εισβάλει σε πολλές πλευρές της καθημερινής ζωής. Πολλές διεθνείς οργανώσεις όπως τα κόμματα των "Πρασίνων" και η οικολογική οργάνωση Γκρήνπης (Greenpeace) θεωρούνται ότι σε κάποιο βαθμό έχουν σχέση με τη Νέα Εποχή. Η κίνηση αυτή έχει μια γενική γραμμή και πολλά παρακλάδια. Ένα από αυτά "η εκκλησία του Λαού" αυτοκτόνησε ομαδικά το 1978 υπό την καθοδήγηση του αρχηγού της, Τζόουνς, στο Τζόουνστάουν της Γουϊάνας (910 νεκροί). Χωρίς να λέμε ότι η κίνηση έχει εγκληματικό χαρακτήρα (τουλάχιστο για τη σωματική κατάσταση των οπαδών της) βλέπουμε όμως ότι στα άκρα όπως όλες οι αιρέσεις, μπορεί να λάβει τρομακτική μορφή.
Πολύ σωστά έχει λεχθεί, ότι η κίνηση έχει συγγένεια με τις παρωχημένες πλέον αντιλήψεις που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη και την Αμερική τη δεκαετία του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Πέραν των άλλων, οι ανατολικές θρησκείες είχαν απήχηση στη νεολαία. Προφανώς οι "οργισμένοι" νέοι εκείνης της εποχής είναι τώρα οι μεσήλικες της Νέας Εποχής που κηρύττουν τα βιώματα τους ανακατεμένα με τωρινές επινοήσεις.
Οι οπαδοί της Νέας Εποχής φοράνε συχνά άσπρα ρούχα, έχουν κρεμασμένο από το λαιμό τους ένα κρύσταλλο δεμένο με ασήμι ακούνε θιβετιανή μουσική και έχουν για σύμβολο το 666, τη σβάστικα και το ουράνιο τόξο. Στην ταινία "Ο Τελευταίος Πειρασμός" (1988) που τόση αναστάτωση έφερε με τις ανόητες και ασεβείς σκηνές της, ο ηθοποιός που έπαιζε τον κεντρικό ρόλο, έλεγε μέσα στο έργο ότι όλα είναι μέρος του Θεού και μάλιστα πιάνοντας μια χούφτα χώμα λέει "και αυτό είναι το σώμα μου", εννοώντας με άλλα λόγια, ότι όλα είναι θεός και όλα είναι ένα.
Τέλος υπάρχει και καλλιτεχνικό ρεύμα στην Νέα Εποχή που παράγει μουσική και ζωγραφική με το ίδιο όνομα. Πολλές φορές έχουν κατηγορηθεί έντυπα και στη χώρα μας, ότι έχουν σχέση με την αίρεση για τα οποία όμως δεν έχουμε στοιχεία.
Ένα σημείο που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς είναι η επαναλαμβανόμενη από πολλά έντυπα αλλά και ανθρώπους συγκρητιστική θεωρία ότι στον ίδιο θεό πιστεύουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκείας. Είναι μία θεωρία που συχνά ακούγεται και από την Νέα Εποχή (και όχι μόνο).
ΜΟΡΜΟΝΟΙ (MORMONS)
Ο Μορμονισμός είναι μια αίρεση με μεγάλη δραστηριότητα αλλά και ιστορία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα ασχοληθούμε με αυτήν εκτενέστερα, συν το γεγονός ότι τα τελευταία 15 χρόνια δραστηριοποιείται και στην πατρίδα μας.
Ιδρυτής του Μορμονισμού είναι ο Τζόζεφ Σμιθ που γεννήθηκε το 1805 στο Βέρμοντ και μεγάλωσε στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης. Μεταξύ των Μορμόνων είναι γνωστός ως ο "προφήτης". Ο πατέρας του, ένα μάλλον φαιδρό πρόσωπο, όπως λένε οι μαρτυρίες των γνωστών του, είχε ως απασχόληση το κυνήγι του θησαυρού. Έκανε συχνά ανασκαφές στις γύρω περιοχές με βοηθό το γιο του, που πήρε τελικά τη σκυτάλη από τον πατέρα του σ΄ αυτές τις αναζητήσεις. Ενώ προσευχόταν το 1820 σε ένα δάσος, του εμφανίστηκαν ο θεός Πατήρ και ο θεός Υιός και του ανακοίνωσαν ότι είναι ο εκλεκτός τους και ότι θα αναλάμβανε την ανασυγκρότηση της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας.
Οι αναζητήσεις του Σμιθ συνεχίστηκαν αλλά το 1823 πήρε τη βοήθεια του άγγελου Μορόνι, που του εμφανίστηκε στο κρεβάτι του και του υπενθύμισε το καθήκον του. Ας σημειωθεί ότι σε μεταγενέστερες εκδόσεις του "Bιβλίου του Μορμόνου", ο άγγελος αποκαλείται Νέφι. Το 1827 βρήκε, επιτέλους, το θησαυρό του, που ήταν όμως "πνευματικός". Ήταν οι χρυσές πλάκες, δεμένες σε βιβλίο, όπου υπήρχε γραμμένο το "βιβλίο του Μορμόνου", στον λόφο Κουμόρα κοντά στην Παλμύρα. Ο Σμιθ μετέφρασε τα "αναμορφωμένα Αιγυπτιακά" στα οποία ήταν γραμμένο το κείμενο, με τα ουρίμ και τα θουμμίμ, που ήταν μεγάλα θαυματουργά ματογυάλια, που του προμήθευσε ο πάντα προνοών άγγελος Μορόνι. Αργότερα με ένα φίλο του χρίσθηκαν ιερείς της τάξεως Ααρών, από τον Ιωάννη το Βαπτιστή, που στάλθηκε από τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, στην πολιτεία της Πενσυλβάνιας γι' αυτόν τον σκοπό. Η ομάδα των Μορμόνων μεγάλωσε και μετά από πολλές περιπλανήσεις κατέληξε στο Νόβου του Ιλλινόι.
Ας σημειωθεί ότι ο Σμιθ από το 1831 μέχρι το 1844 είχε περί τις 135 αποκαλύψεις από το θεό. Μια από αυτές επέτρεψε την πολυγαμία. για την οποία έχουν γίνει γνωστοί οι Μορμόνοι. Ήταν προϊόν της ανηθικότητας του Σμιθ και καταπολεμήθηκε και καταργήθηκε από τις ΗΠΑ. Το 1890 καταργήθηκε επισήμως από την ηγεσία της ίδιας της αιρέσεως. Υπάρχει πάντως σε περιπτώσεις φανατικών, κρυφά.
Επιστρέφοντας στη διήγηση της πορείας των "Αγίων των Εσχάτων Ημερών", η διαμονή τους στο Νοβού έγινε δύσκολη, όταν με διαταγή του Σμιθ, Μορμόνοι έκαψαν και κατέστρεψαν τα γραφεία μιας τοπικής εφημερίδας. Ο Σμιθ και ο αδελφός του συνελήφθηκαν και φυλακίσθηκαν. Μια συμμορία τον Ιούνιο του 1844, πολιόρκησε τη φυλακή της Καρθάγης όπου βρίσκονταν και τους φόνευσαν με λυντσάρισμα, χαρίζοντάς τους μεταξύ των Μορμόνων τον στέφανο του μάρτυρα. Ο Σμιθ, έγραψε ένας σύγχρονός του, θα μπορούσε να πει την πιο απτή υπερβολή ή τον πιο καταπληκτικό παραλογισμό με τη μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα.
Μετά το θάνατο του Σμιθ αρχηγός έγινε ο Μπρίγκαμ Γιανγκ. Το 1847, μετά από εξαντλητική πορεία, αφήνοντας το Ιλλινόι, ο Γιανγκ οδήγησε μια ομάδα Μορμόνων στην Αλμυρή λίμνη και με την κραυγή του "αυτός είvαι ο τόπος" τους εγκατέστησε εκεί, ιδρύοντας το Σωλτ Λαίηκ Σίτυ και την πολιτεία της Γιούτα. Ο Γιανγκ ήταν ο συνεχιστής αλλά και αυτός που δυνάμωσε το έργο του Σμιθ. Ο απολυταρχικός και ανηλεής χαρακτήρας του τον οδήγησε σε εγκληματικές αποφάσεις. Έδωσε διαταγή να φονευθoύν 100 μετανάστες στη Γιούτα, που δεν ήταν Μορμόνοι, γιατί ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της Πολιτείας.
Οι Μορμόνοι έχουν τέσσερα ιερά κείμενα: την Αγία Γραφή (εφόσον είναι σωστά μεταφρασμένη ), το "Βιβλίο του Μορμόvου", τον "Πολύτιμο Μαργαρίτη"' και το "Δόγματα και Διαθήκες". Το βιβλίο του Μορμόνου που είναι το θεμελιώδες, ομιλεί για δύο αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικανικής Ηπείρου. Ο ένας από τον πύργο της Βαβέλ (το 2250 π.Χ. κατά τους Μορμόνους) κατέληξε στην ανατολική ακτή της Αμερικής. Η δεύτερη ομάδα άφησε την Ιερουσαλήμ περί το 600 π.Χ., πέρασε τσν Ειρηνικό και έφτασε στη Δυτική ακτή της Αμερικής. Οι πρώτοι έποικοι οι "zaredites" κατατροπώθηκαν λόγω της διαφθοράς τους και ο πολιτισμός τους διαλύθηκε.
Η δεύτερη ομάδα ήταν δίκαιοι Εβραίοι και αρχηγός τους ήταν ο Νέφι. Αυτοί διαχωρίστηκαν στους Λαμανίτες (Ινδιάνοι) και τους Νεφίτες. Οι Λαμανίτες δέχθηκαν μια κατάρα που έκανε το δέρμα τους σκούρο. Οι Μορμόνοι (από τον συγγραφέα του Βιβλίου που λεγόταν Μορμόνος και ήταν προφήτης), λένε ότι ο Χριστός επισκέφθηκε την αμερικανική ήπειρο και αποκάλυψε τον εαυτό του στους Νεφίτες, κηρύττοντάς τους το ευαγγέλιο και καθιερώνοντας το βάπτισμα και την ευχαριστία.
Οι Νεφίτες καταστράφηκαν από τους Λαμανίτες, το 385 μ.Χ., στο σημείο όπου ο Σμιθ βρήκε τις πλάκες. Σκοπός του Βιβλίου αυτού είναι η μαρτυρία της αλήθειας στο δυτικό κόσμο, μια επιπρόσθετη αποκάλυψη στην Αγία Γραφή. Είναι ένας προφητικός λόγος που προλέγει ότι οι Ινδιάνοι θα επιστρέψουν στο φως των πατέρων τους. Η Βίβλος προλέγει για το Βιβλίο του Μορμόνου, το οποίο ερμηνεύει την προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης.
Η επιστήμη όμως έχει άλλα να πει. Ο καθηγητής Αnthοn το 1834, εξέτασε τα χειρόγραφα όπου ο Σμιθ είχε αντιγράψει τα "αναμορφωμένα αιγυπτιακά" και αποφάνθηκε ότι ήταν κίβδηλα. Ο Σμιθ χρησιμοποιούσε Ελληνικά, Εβραϊκά, Ρωμαϊκά γράμματα και σύμβολα, καθώς και Μεξικάνικα, που τότε πρόσφατα είχαν ανακαλυφθεί. Το βιβλίο ομιλεί για τροφές, μέταλλα, φυτά, ζώα, που δεν υπήρχαν στην Αμερικανική ήπειρο πριν από το 1492. Ο ανθρωπολογικός τύπος των Ινδιάνων και των κατοίκων ολόκληρης της ηπείρου είναι μογγολοειδής. Οι Ινδιάνοι ή οι Ίνκας ή οι Αζτέκοι, δεν έχουν καμία απολύτως ανθρωπολογική σχέση με τους Σημίτες, απόγονοι των οποίων, το βιβλίο λέει ότι είναι. Δεν έχει εξακριβωθεί κανένας πολιτισμός, που καταστράφηκε στις ημερομηνίες που παρουσιάζουν οι Μορμόνοι. Ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε γραφή που να έχει σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο πριν το 1492, χρονολογία ανακαλύψεως της Αμερικής. Αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία δοσμένα από το Ίδρυμα Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον αρκούν για να καταρρίψουν το Βιβλίο. Άλλωστε το κείμενο έχει μεγάλη συνάφεια με ορισμένα σημεία της Αγίας Γραφής και μάλιστα της Αγγλικής μεταφράσεως του Βασιλέως Ιακώβου. Ακόμα χρησιμοποιούνταν από αυτή τη μετάφραση στοιχεία που είναι μεταφρασμένα λάθος από τα Ελληνικά και τα Εβραϊκά. Πολλά λάθη διορθώθηκαν από μεταγενέστερους του Σμιθ, που σημαίνει ότι η αποκάλυψη του Σμιθ δεν ήταν τόσο θεϊκή. Οι ερευνητές βρήκαν ότι το βιβλίο του Μορμόνου είχε βάση κείμενα κάποιου S.Spaulding, τα οποία ο Σμιθ διάνθισε καταλλήλως με δικές του εμπνεύσεις, ανακάλυψη που προκάλεσε τις διαμαρτυρίες και διαψεύσεις των Μορμόνων.
Ο Μορμονισμός είναι πολυθεϊστική θρησκεία. Ο αρχηγός των θεών ζει σε κάποιο μακρινό πλανήτη και έχει γεννηθεί και αυτός ο ίδιος. Σε συμβούλιό του με τους άλλους θεούς αποφάσισαν να φτιάξουν τον κόσμο και τους ανθρώπους. Ο θεός Πατήρ και ο θεός Υιός έχουν σάρκα και οστά αλλά είναι αθάνατοι, ενώ ένας άλλος θεός, το Αγιο Πνεύμα είναι άυλο. Ο άνθρωπος γίνεται κάποια στιγμή σαν τον θεό. Ο Αδάμ κατά τον Γιανγκ ήταν θεός. Οι άνθρωποι τιμωρούνται για τα δικά τους σφάλματα και όχι επειδή γεννιώνται εν Αδάμ. Η παρθενική σύλληψη του Χριστού δεν γίνεται αποδεκτή από τους Μορμόνους. Η σωτηρία αποκτάται με πίστη στο Χριστό αλλά ακολουθούμενο από βάπτισμα, υπακοή στις διδασκαλίες της Μορμονικής εκκλησίας και καλά έργα. Έτσι, δεν μπορεί κάποιος να μετανοήσει και να σωθεί την τελευταία στιγμή, γιατί τα υπόλοιπα δεν τα έχει κάνει. Πιστεύουν στην προύπαρξη ψυχών που πρέπει να ενσαρκωθούν γι'αυτό και η πολυγαμία όταν υπήρχε, επιτάχυνε με τις πολλές γεννήσεις τις ενσαρκώσεις αυτές. Μία άλλη μέθοδος για την απελευθέρωση των ψυχών είναι η ανεύρεση σε αρχεία, των προγόνων των ανθρώπων. Οι Μορμόνοι φυλάσσουν σε σπηλιές σε ένα βουνό κοντά στο Σωλτ Λαίηκ Σίτυ, γενεαλογίες εκατομμυρίων ανθρώπων. Και μόνο η ανεύρεση ενός γενεαλογικού δέντρου σώζει από την καταδίκη, όλους εκείνους που αυτό συμπεριλαμβάνει. Επίσης πριν από λίγους μήνες, και επειδή είναι μοναδικοί σε αυτόν τον τομέα, ανέλαβαν δωρεάν την καταγραφή σε υπολογιστές όλων των αρχείων των δημοτολογίων της Γαλλίας. Ξέσπασε μάλιστα σκάνδαλο με το αιτιολογικό ότι στο διαδίκτυο δημοσιεύονται αυτά τα αρχεία μερικών νομών της Γαλλίας ενώ αυτό αντιβαίνει στους κανόνες περί του απορρήτου.
Στη θεολογία τους, ο Χριστός ως προϋπάρχον πνεύμα ήταν αδελφός του Διαβόλου και όταν ενσαρκώθηκε παντρεύτηκε τη Μαρία και τη Μάρθα πριν σταυρωθεί. Η σταυρική θυσία δεν είναι επαρκής για ορισμένες αμαρτίες, ενώ ο θάνατος ενός ανθρώπου μπορεί να τις καθαρίσει. Η εκκλησία των Μορμόνων βρίσκεται στο Σωλτ Λαίηκ Σίτυ της Γιούτα. Εκεί υπάρχει ιερατείο διαφόρων τάξεων και τελούνται τελετές κάποτε μυστηριακές.
Οι Μορμόνοι δεν κάνουν καταχρήσεις, είναι φιλόξενοι, φιλικοί, εργατικοί και οικονόμοι. Η εκκλησία τους έχει τεράστια έσοδα από τα δέκατα που δίνουν οι πιστοί ανελλιπώς. Έχουν δημιουργήσει πανεπιστήμιο και ενθαρρύνουν τη μόρφωση εν αντιθέσει με τους Χιλιαστές που προσπαθούν να έχουν απήχηση στους αμόρφωτους. Η χορωδία της Μορμονικής εκκλησίας (Mormon Tabernacle Choir) είναι ίσως η καλύτερη του κόσμου. Ερμηνεύει κλασσικά έργα και πολλούς διαμαρτυρόμενους ύμνους.
Οι νέοι από l9- 2Ι ετών αφιερώνουν 2 χρόνια από τη ζωή τους στην ιεραποστολή, αυτοσυντηρούμενοι. Πηγαίνουν σε πολλά μέρη του κόσμου για να κηρύξουν την θεωρία τους. Μεγάλη απήχηση είχαν στην Αμερική αυτοί οι νέοι, κατά την δεκαετία του 1960-70, όταν ενώ πολλοί άλλοι νέοι είχαν βιώσει την θεωρία των χίππυς και στην εμφάνιση και στον τρόπο ζωής και στην συμπεριφορά, οι νέοι Μορμόνοι κράτησαν τα πατροπαράδοτα σε όλους τους τομείς.
Η απήχηση που έχουν οι Μορμόνοι είναι μεγάλη. Υπολογίζονται σε έξι εκατομμύρια και είναι πολιτική και κοινωνική δύναμη στην Αμερική.
Η θρησκεία των Μορμόνων, πολυθεϊστική, είναι αντιχριστιανική και οι βάσεις της ανιστόρητες και παράλογες. Το γεγονός ότι οι Μορμόνοι έχουν μια εμφάνιση θετική και ηθική, τους κάνει ελκυστικούς στους πολλούς. Βρίσκονται όμως στην αμαρτία και στατιστικές δείχνουν ότι στην πολιτεία της Γιούτα (70% Μορμόνοι σήμερα) τα διαζύγια, οι αυτοκτονίες και η εφηβική εγκυμοσύνη έχουν μεγαλύτερο ποσοστό, συνεχώς αυξανόμενο, από την υπόλοιπη Αμερική.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι παρά το γεγονός ότι συχνα αναφέρονται στην Βίβλο και χρησιμοποιούν γνωστούς ευαγγελικούς ύμνους, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Χριστιανική θρησκεία.
πηγή: Αστήρ της Ανατολής
Μουσουλμάνος απαίτησε να κατεβεί εικόνα της Παναγίας από το δωμάτιο...
Μουσουλμάνος μετανάστης σχετικά πρόσφατα μετέφερε τη γυναίκα του σε μαιευτήριο της Πάτρας για να γεννήσει. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν δημόσιο μαιευτήριο ή κάποιο Κέντρο Υγείας της ευρύτερης περιοχής των Πατρών, οι μετανάστες συνηθίζουν και πηγαίνουν σε Κέντρα Υγείας ακόμα και σε Αγροτικά Ιατρεία και δέχονται να ξεγεννήσουν τις γυναίκες τους ακόμα και γιατροί άσχετων ειδικοτήτων π.χ. οφθαλμίατροι! αρκεί να θεωρηθεί έκτακτο περιστατικό για να μην πληρώσουν τίποτα απολύτως.
Μόλις έβαλαν τη γυναίκα του στον θάλαμο για να γεννήσει, πρόσεξε ο μουσουλμάνος την εικόνα της Παναγίας στον τοίχο και αμέσως είπε στον υπεύθυνο γιατρό:
- Αυτό το κάδρο (εννοούσε το εικόνισμα) κατέβασέ το αμέσως από κει. Δεν θέλω μόλις γεννηθεί το παιδί μου να δει αυτό το πράμα!
Έγινε μια σχετική φασαρία, η γυναίκα αγχώθηκε και για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι δέχθηκαν να κατεβάσουν την εικόνα της Παναγίας (κακώς) με σκοπό να την ανεβάσουν αμέσως μετά.
Ο μουσουλμάνος έμεινε να περιμένει στην αίθουσα αναμονής πότε θα τελειώσει ο τοκετός.
Μετά από ώρες βγήκε ο γιατρός και του ανακοίνωσε:
Μόλις έβαλαν τη γυναίκα του στον θάλαμο για να γεννήσει, πρόσεξε ο μουσουλμάνος την εικόνα της Παναγίας στον τοίχο και αμέσως είπε στον υπεύθυνο γιατρό:
- Αυτό το κάδρο (εννοούσε το εικόνισμα) κατέβασέ το αμέσως από κει. Δεν θέλω μόλις γεννηθεί το παιδί μου να δει αυτό το πράμα!
Έγινε μια σχετική φασαρία, η γυναίκα αγχώθηκε και για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι δέχθηκαν να κατεβάσουν την εικόνα της Παναγίας (κακώς) με σκοπό να την ανεβάσουν αμέσως μετά.
Ο μουσουλμάνος έμεινε να περιμένει στην αίθουσα αναμονής πότε θα τελειώσει ο τοκετός.
Μετά από ώρες βγήκε ο γιατρός και του ανακοίνωσε:
- Η γυναίκα σου γέννησε φυσιολογικά. Εκείνη είναι καλά. Το παιδί σου όμως γεννήθηκε τυφλό! Όχι μόνο εικόνα της Παναγίας δεν θα δει, αλλά ούτε και τίποτα άλλο στον κόσμο!
Διαβάστε για τις σφαγές Χριστιανών στη Νιγηρία κάνοντας κλίκ εδώ
πηγή: hellenic-news.blogspot.com
Επίκαιρα από την διδασκαλία των Αγίων μας!
«O Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίσθηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίσθηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς, όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στην αρχική ενότητα και όχι στη κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού».
Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος
Χριστιανισμός και ισλάμ, μία ιστορική έρευνα.
Του Θ. Κοσμάδη
Δεν είναι εύκολο να πλησιάσει κανείς ένα παγκόσμιο, πολύχρονο, και ταυτοχρόνως επίκαιρο θέμα, σαν αυτό του Ισλάμ. Η λέξη Ισλάμ στην Αραβική σημαίνει υποταγή. Ωστε Μουσουλμάνος σημαίνει υποτεταγμένος και μουσουλμανισμός είναι ο τρόπος υποταγής στο θέλημα του Αλλάχ. Ενώ θα εξετάσουμε την θρησκεία αυτή στους τελευταίους δεκατέσσερις αιώνες, θρησκεία με αυξανόμενη απήχηση στις μέρες μας, ως εισαγωγή οφείλουμε να εξοικειωθούμε με μια συνοπτική χρονολογική σειρά για να αντιληφθούμε γενικότερα το θέμα της εξαπλώσεως της θρησκείας που απασχολεί πολλούς με τις διάφορες φάσεις της σε όλη την οικουμένη.
Ολα τα γεγονότα συνέβησαν την μετά Χριστόν εποχή.
571—Γέννηση του Μωάμεθ (καλύτερη γραφή είναι Μωάμμεθ) στην πόλη της Αραβίας Μέκκα.
622—Είναι γνωστό σαν έτος Εγίρας (Hijrah). Είναι το έτος μεταναστεύσεως ή καλύτερα εκδιώξεως του Μωάμεθ από τη Μέκκα, οπότε ζήτησε καταφυγή και ασυλία σε μια ανταγωνίστρια πόλη, την Μεδίνα. Εδώ αρχίζει η θρησκεία.
632—Θάνατος του Μωάμεθ στη Μεδίνα. Σ’αυτά τα δέκα χρόνια η θρησκεία του Μωάμεθ εξαπλώθηκε σε όλη την Αραβική χερσόνησο. Ενθρονίζεται ο Αμπου Μπεκίρ, πεθερός του Μωάμεθ, πατέρας της μικρής Αϊσέ σαν ο πρώτος χαλίφης. Οι χαλίφες είναι οι διάδοχοι του προφήτη. Δεύτερος είναι ο Ομάρ , τρίτος είναι ο Οθμάν, τέταρτος είναι ο Αλή. Εκτός από τον πρώτο χαλίφη οι τρεις επόμενοι εσφάγησαν και το χαλιφάτο πέρασε στους Ομμαϋάδες της Δαμασκού (661-750).
Η εποχή του χαλίφη Ομάρ (634-644) είναι η πλέον επιτυχής εποχή στην εξάπλωση του νέου πολιτικοθρησκευτικού κράτους. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ο καταλληλότερος για μια θρησκεία που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχωρίσει τους πολιτικούς από τους θρησκευτικούς προσανατολισμούς της.
636—Πρώτη μάχη μεταξύ Βυζαντινών και Μουσουλμάνων Αράβων, που αναφέρεται στην ιστορία ως μάχη του ποταμού Γιαρμούκ. Επί κεφαλής με τον χαλίφη Ομάρ, οι Μουσουλμάνοι κατόρθωσαν να νικήσουν τους Βυζαντινούς, έτσι ανοίγοντας τον δρόμο στην Παλαιστίνη και στη Συρία .
Οφείλουμε να αναφερθούμε σε μια σχετική εξέλιξη που επαιξε σημαντικό ρόλο στη γέννηση και επέκταση της θρησκείας στην αναφερόμενη περιοχή. Οι συνεχείς Χριστολογικές διαμάχες στην Κωνσταντινούπολη που ανανεώνονταν ολοένα, είχαν σαν επίπτωση τη διαφυγή πολλών ιερέων και μοναχών με Αριανικές ή ανάλογες πεποιθήσεις, αφού δεν υπήρχε θέση γι’ αυτούς λόγω των επικρατούντων θρησκευτικών πεποιθήσεων στο Βυζάντιο. Βεβαίως αυτοί μετέφεραν και τις αιρετικές διδασκαλίες τους μαζί τους. Σύμφωνα με μερικούς ερμηνευτές επηρέασαν ακόμα και τον Μωάμεθ με αυστηρές αντιτριαδικές ιδέες. Επιπλέον παρακίνησαν τη σταδιακή χαλάρωση της νομιμοφροσύνης των λαών όλης της περιοχής προς την Αυτοκρατορία. Ετσι το Ισλάμ βρήκε ένα ώριμο έδαφος για να εξαπλωθεί.
638—Αλωση των Ιεροσολύμων από τον Ομάρ. Το περίφημο τέμενος του βράχου ή τέμενος του Ομάρ κτίστηκε αργότερα (688-691) στον τόπο του αρχαίου εβραϊκού ναού του Σολομώντος και γίνεται στόχος ανταγωνισμού μέχρι την εποχή μας.
642--Άλωση της Αλεξάνδρειας μετά από ένδεκα μήνες πολιορκίας. Όταν ερωτήθηκε ο Ομάρ τι να κάνουν με την περίφημη βιβλιοθήκη της πόλης, η απάντησή του ήταν: "ό,τι χρειαζόμαστε είναι γραμμένα στο Κοράνιο, δεν την χρειαζόμαστε, δεν έχει αξία για μας, κάψτε την". Έτσι κάηκε η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας με πολλά χαμένα πλέον για πάντα πρωτότυπα έργα του κλασικού Ελληνισμού.
674-678 — Η πρώτη πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τον αραβικό στόλο που αποκρούεται μόλις μετά από τέσσερα χρόνια.
710—Ο Άραβας στρατηγός των μουσουλμάνων Ταρίκ Ιμπν Ζιάτ, διαπερνά τις Ηράκλειες πύλες, κατακτώντας την Ιβηρική χερσόνησο. Το όνομα Γιβραλτάρ προέρχεται από τα αραβικά Τζεμπέλ ουλ Ταρίκ –βράχος του Ταρίκ. Οι μουσουλμάνοι μετά την σταθεροποίησή τους στην Ισπανία, διασχίζουν την οροσειρά των Πυρηναίων φτάνοντας στην Τούρ της Γαλλίας.
717—Δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τον Μουσουλμανικό στρατό τούτη τη φορά και από την ξηρά, που αποκρούστηκε.
732—Ακριβώς εκατό χρόνια μετά το θάνατο του ιδρυτή της, η στρατιά των μουσουλμάνων δίνει μια από τις κρισιμότερες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητος στην Τουρ της Γαλλίας, όπου ο Κάρολος Μαρτέλ, παππούς του Καρλομάγνου αποκρούει την Μουσουλμανική επίθεση αλλάζοντας τόσο την τύχη της Ευρώπης όσο και των Αράβων κατακτητών. Ο περίφημος Άγγλος ιστορικός Αρνολντ Τόυνμπι παρατηρεί λέγοντας, ότι αν η μουσουλμανική στρατιά ήταν νικήτρια της μάχης της Τουρ σήμερα οι φοιτητές θα μελετούσαν το Κοράνιο στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
1071—Η γενική ιστορία γενικά παραβλέπει την μάχη του Μαντζικέρτ ενώ αυτή υπήρξε μια πολύ κρίσιμη αναμέτρηση. Ο στρατός των Σελτζούκων Τούρκων με επικεφαλής τον Αλπ Αρσλάν, κατετρόπωσε τον βυζαντινό στρατό αιχμαλωτίζοντας τον αυτοκράτορα Ρωμανό τον Διογένη τον Δ'. Αυτή η αρχική μάχη μεταξύ Ρωμαίων και Τούρκων υπήρξε μια οικτρή ήττα των Βυζαντινών με αλλεπάλληλες επιπτώσεις στον χριστιανικό κόσμο και στην εξέλιξη της Μικρασιατικής ιστορίας που λήγει το 1922.
1453—Πολιορκία και πτώση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους.
1529—Πρώτη πολιορκία της Βιέννης από τον Οθωμανικό στρατό που αποκρούστηκε.
1683—Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης από τον Οθωμανικό στρατό που σχεδόν είχε κατορθώσει την άλωσή της, όταν ο Πολωνός Βασιλιάς Jan Sabieski ήρθε σε βοήθεια σώζοντας την Βιέννη και την Ευρώπη.
Με την κατάργηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (1918) και την άνοδο των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης μεγάλα τμήματα Μουσουλμανικών χωρών έγιναν αποικίες. Υπήρξε θα μπορούσαμε να πούμε μία έκλειψη της δράσεως του Ισλάμ. Ο Κεμάλ Ατατούρκ στην πρώην μουσουλμανική χώρα της Τουρκίας επέβαλε ένα νέο κοσμικό σύστημα τελείως άγνωστο μέχρι εκείνη την εποχή.
Όμως στα μετέπειτα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρόνια, η επίδραση του Ισλάμ γίνεται όλο και πιο αισθητή. Πιο συγκεκριμένα αυτό αποδίδεται στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και στα μεθεόρτια του πολέμου των έξι ημερών. Σήμερα η Ισλαμική παρουσία σε παγκόσμια διάσταση απασχολεί πάντας. Μετά τούτο το πολύ γενικό ιστορικό πλαίσιο της Ισλαμικής ιστορίας που θα εξυπηρετήσει στο να αποκτήσουμε μια πρακτική-ιστορική εικόνα σχετικά με τούτο το πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα, λογικό είναι να γίνει μια εισαγωγή στις θρησκευτικές διδασκαλίες του, όσο μπορούμε συντομότερα.
Τι διδάσκει η Ισλαμική Θρησκεία;
Ολα τα γεγονότα συνέβησαν την μετά Χριστόν εποχή.
571—Γέννηση του Μωάμεθ (καλύτερη γραφή είναι Μωάμμεθ) στην πόλη της Αραβίας Μέκκα.
622—Είναι γνωστό σαν έτος Εγίρας (Hijrah). Είναι το έτος μεταναστεύσεως ή καλύτερα εκδιώξεως του Μωάμεθ από τη Μέκκα, οπότε ζήτησε καταφυγή και ασυλία σε μια ανταγωνίστρια πόλη, την Μεδίνα. Εδώ αρχίζει η θρησκεία.
632—Θάνατος του Μωάμεθ στη Μεδίνα. Σ’αυτά τα δέκα χρόνια η θρησκεία του Μωάμεθ εξαπλώθηκε σε όλη την Αραβική χερσόνησο. Ενθρονίζεται ο Αμπου Μπεκίρ, πεθερός του Μωάμεθ, πατέρας της μικρής Αϊσέ σαν ο πρώτος χαλίφης. Οι χαλίφες είναι οι διάδοχοι του προφήτη. Δεύτερος είναι ο Ομάρ , τρίτος είναι ο Οθμάν, τέταρτος είναι ο Αλή. Εκτός από τον πρώτο χαλίφη οι τρεις επόμενοι εσφάγησαν και το χαλιφάτο πέρασε στους Ομμαϋάδες της Δαμασκού (661-750).
Η εποχή του χαλίφη Ομάρ (634-644) είναι η πλέον επιτυχής εποχή στην εξάπλωση του νέου πολιτικοθρησκευτικού κράτους. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ο καταλληλότερος για μια θρησκεία που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχωρίσει τους πολιτικούς από τους θρησκευτικούς προσανατολισμούς της.
636—Πρώτη μάχη μεταξύ Βυζαντινών και Μουσουλμάνων Αράβων, που αναφέρεται στην ιστορία ως μάχη του ποταμού Γιαρμούκ. Επί κεφαλής με τον χαλίφη Ομάρ, οι Μουσουλμάνοι κατόρθωσαν να νικήσουν τους Βυζαντινούς, έτσι ανοίγοντας τον δρόμο στην Παλαιστίνη και στη Συρία .
Οφείλουμε να αναφερθούμε σε μια σχετική εξέλιξη που επαιξε σημαντικό ρόλο στη γέννηση και επέκταση της θρησκείας στην αναφερόμενη περιοχή. Οι συνεχείς Χριστολογικές διαμάχες στην Κωνσταντινούπολη που ανανεώνονταν ολοένα, είχαν σαν επίπτωση τη διαφυγή πολλών ιερέων και μοναχών με Αριανικές ή ανάλογες πεποιθήσεις, αφού δεν υπήρχε θέση γι’ αυτούς λόγω των επικρατούντων θρησκευτικών πεποιθήσεων στο Βυζάντιο. Βεβαίως αυτοί μετέφεραν και τις αιρετικές διδασκαλίες τους μαζί τους. Σύμφωνα με μερικούς ερμηνευτές επηρέασαν ακόμα και τον Μωάμεθ με αυστηρές αντιτριαδικές ιδέες. Επιπλέον παρακίνησαν τη σταδιακή χαλάρωση της νομιμοφροσύνης των λαών όλης της περιοχής προς την Αυτοκρατορία. Ετσι το Ισλάμ βρήκε ένα ώριμο έδαφος για να εξαπλωθεί.
638—Αλωση των Ιεροσολύμων από τον Ομάρ. Το περίφημο τέμενος του βράχου ή τέμενος του Ομάρ κτίστηκε αργότερα (688-691) στον τόπο του αρχαίου εβραϊκού ναού του Σολομώντος και γίνεται στόχος ανταγωνισμού μέχρι την εποχή μας.
642--Άλωση της Αλεξάνδρειας μετά από ένδεκα μήνες πολιορκίας. Όταν ερωτήθηκε ο Ομάρ τι να κάνουν με την περίφημη βιβλιοθήκη της πόλης, η απάντησή του ήταν: "ό,τι χρειαζόμαστε είναι γραμμένα στο Κοράνιο, δεν την χρειαζόμαστε, δεν έχει αξία για μας, κάψτε την". Έτσι κάηκε η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας με πολλά χαμένα πλέον για πάντα πρωτότυπα έργα του κλασικού Ελληνισμού.
674-678 — Η πρώτη πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τον αραβικό στόλο που αποκρούεται μόλις μετά από τέσσερα χρόνια.
710—Ο Άραβας στρατηγός των μουσουλμάνων Ταρίκ Ιμπν Ζιάτ, διαπερνά τις Ηράκλειες πύλες, κατακτώντας την Ιβηρική χερσόνησο. Το όνομα Γιβραλτάρ προέρχεται από τα αραβικά Τζεμπέλ ουλ Ταρίκ –βράχος του Ταρίκ. Οι μουσουλμάνοι μετά την σταθεροποίησή τους στην Ισπανία, διασχίζουν την οροσειρά των Πυρηναίων φτάνοντας στην Τούρ της Γαλλίας.
717—Δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τον Μουσουλμανικό στρατό τούτη τη φορά και από την ξηρά, που αποκρούστηκε.
732—Ακριβώς εκατό χρόνια μετά το θάνατο του ιδρυτή της, η στρατιά των μουσουλμάνων δίνει μια από τις κρισιμότερες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητος στην Τουρ της Γαλλίας, όπου ο Κάρολος Μαρτέλ, παππούς του Καρλομάγνου αποκρούει την Μουσουλμανική επίθεση αλλάζοντας τόσο την τύχη της Ευρώπης όσο και των Αράβων κατακτητών. Ο περίφημος Άγγλος ιστορικός Αρνολντ Τόυνμπι παρατηρεί λέγοντας, ότι αν η μουσουλμανική στρατιά ήταν νικήτρια της μάχης της Τουρ σήμερα οι φοιτητές θα μελετούσαν το Κοράνιο στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
1071—Η γενική ιστορία γενικά παραβλέπει την μάχη του Μαντζικέρτ ενώ αυτή υπήρξε μια πολύ κρίσιμη αναμέτρηση. Ο στρατός των Σελτζούκων Τούρκων με επικεφαλής τον Αλπ Αρσλάν, κατετρόπωσε τον βυζαντινό στρατό αιχμαλωτίζοντας τον αυτοκράτορα Ρωμανό τον Διογένη τον Δ'. Αυτή η αρχική μάχη μεταξύ Ρωμαίων και Τούρκων υπήρξε μια οικτρή ήττα των Βυζαντινών με αλλεπάλληλες επιπτώσεις στον χριστιανικό κόσμο και στην εξέλιξη της Μικρασιατικής ιστορίας που λήγει το 1922.
1453—Πολιορκία και πτώση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους.
1529—Πρώτη πολιορκία της Βιέννης από τον Οθωμανικό στρατό που αποκρούστηκε.
1683—Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης από τον Οθωμανικό στρατό που σχεδόν είχε κατορθώσει την άλωσή της, όταν ο Πολωνός Βασιλιάς Jan Sabieski ήρθε σε βοήθεια σώζοντας την Βιέννη και την Ευρώπη.
Με την κατάργηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (1918) και την άνοδο των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης μεγάλα τμήματα Μουσουλμανικών χωρών έγιναν αποικίες. Υπήρξε θα μπορούσαμε να πούμε μία έκλειψη της δράσεως του Ισλάμ. Ο Κεμάλ Ατατούρκ στην πρώην μουσουλμανική χώρα της Τουρκίας επέβαλε ένα νέο κοσμικό σύστημα τελείως άγνωστο μέχρι εκείνη την εποχή.
Όμως στα μετέπειτα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρόνια, η επίδραση του Ισλάμ γίνεται όλο και πιο αισθητή. Πιο συγκεκριμένα αυτό αποδίδεται στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και στα μεθεόρτια του πολέμου των έξι ημερών. Σήμερα η Ισλαμική παρουσία σε παγκόσμια διάσταση απασχολεί πάντας. Μετά τούτο το πολύ γενικό ιστορικό πλαίσιο της Ισλαμικής ιστορίας που θα εξυπηρετήσει στο να αποκτήσουμε μια πρακτική-ιστορική εικόνα σχετικά με τούτο το πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα, λογικό είναι να γίνει μια εισαγωγή στις θρησκευτικές διδασκαλίες του, όσο μπορούμε συντομότερα.
Τι διδάσκει η Ισλαμική Θρησκεία;
Όπως ήδη αναφέραμε η θρησκεία του Μωάμεθ δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ατομική έρευνα, ή εκλογή. Είναι η θρησκεία της απόλυτης υποταγής, στον Αλλάχ και στον Προφήτη του, του οποίου το δόγμα πηγάζει από το βιβλίο της θρησκείας, το Κοράνιο. Η αραβική λέξη Κουράν προέρχεται από το ρήμα qara’a που σημαίνει ανάγνωση, απαγγελία, κήρυγμα. Στο Κοράνι απαντάται πολλές φορές ο τύπος ''iqra'' που σημαίνει “διάβασε”.
Είναι αδιανόητο να κάμει κάποιος μια μελέτη για το Ισλάμ και να μην αναφερθεί στο Κοράνι. Αποτελείται από 114 Σουρά –θα τα ονόμαζε κανείς κεφάλαια- που αρχίζουν από τη μεγαλύτερη Σουρά, και καταλήγουν στην μικρότερη. Κάθε Σουρά έχει δικό της όνομα, στην αραβική, και έναν αριθμό. Τα θέματα δεν εξιστορούνται με χρονολογική σειρά. Τα περισσότερα έχουν την προέλευσή τους από την Μεδίνα, ενώ άλλα προέρχονται από την περίοδο της Μέκκας. Ο αριθμός των στίχων του Κορανίου είναι 6.200 περίπου. Το βιβλίο γράφτηκε και μέχρι της περιόδου του χαλίφη Οθμάν, που συγκέντρωσε τις προφορικές παραδόσεις σχηματίζοντας το ιερό βιβλίο της νεοσύστατης θρησκείας που ονομαζόταν Ισλάμ.
Σύμφωνα με την επίσημη σουνιτική (ορθόδοξη) θεολογία, το Κοράνι είναι ουράνιο βιβλίο, το πρώτο μέρος του οποίου απεστάλη στον Μωάμεθ δια του αγγέλου Γαβριήλ την “νύχτα της δυνάμεως” (Lailat al Qudr) κατά τον μήνα Ραμαντάν, δόθηκε δε σταδιακά στον Προφήτη για χάρη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στο κεφάλαιο “Οι Ποιητές” (Al Shu’araa αρ. 26 στ.192) αναφέρεται πως “το Κοράνι τούτο είναι η αποκάλυψη του Κυρίου του σύμπαντος κόσμου”.
Η βεβαιότητα ότι το Κοράνι είναι ο ίδιος ο λόγος του Θεού, για πολλούς αιώνες στάθηκε εμπόδιο στη μετάφρασή του. Η πρώτη απόδοση στα ελληνικά είναι εκείνη του Νικήτα Βυζαντίου τον 9ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα έγινε μία άλλη μετάφραση από τον Γεράσιμο Πεντάκη. Η μετάφραση αυτή αν και έχει μερικά σκοτεινά σημεία και αβλεψίες, γενικά παραμένει η πιο σοβαρή στα ελληνικά.
Ο αναγνώστης του Κορανίου θα συναντήσει την παραγγελία, “διάβασε στο όνομα του Αλλάχ” στη Σουρά 96, στο πρώτο εδάφιο. Ενώ αυτή η σουρά βρίσκεται προς το τέλος του βιβλίου θεωρείται σαν αρχή της αποκάλυψης.
Για τον πιστό της θρησκείας, το Κοράνι είναι ο τέλειος λόγος του Αλλάχ, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ή να επικριθεί. Ο Χριστιανός κατέχει σαν αρχικό δόγμα την γραφική δήλωση: “Και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσε εν υμίν” (Ιω. Α΄:14). Αντίθετα ο Μουσουλμάνος που αρνείται την αιώνια ύπαρξη και Θεότητα του Ιησού Χριστού, την θεϊκή φύση Του σαν γιο του Θεού, την ενσάρκωσή Του, την Τριαδική Θεότητα, πιστεύει απόλυτα ότι ο λόγος έχει γίνει βιβλίο, που είναι το Κοράνι. Ενώ παραδέχεται την θεϊκή έμπνευση τριών άλλων βιβλίων (Τaurah ή Nabiyin, Zabour ή Mazamir, Injil, δηλ. την Πεντάτευχο ή τους Προφήτες, τους Ψαλμούς και το Ευαγγέλιο δηλ. την Καινή Διαθήκη) είναι αποφασισμένος να υπεραμυνθεί της θεωρίας του, ότι το Κοράνι είναι ανώτερο όλων, επειδή είναι η τελευταία αποκάλυψη του Αλλάχ, η άφθαρτη, ενώ τα άλλα βιβλία έχουν διαφθαρεί. Η πηγή του Κορανίου δεν είναι ανθρώπινη, προέρχεται από τον Αλλάχ.
To δεύτερο στήριγμα και κανονιστική βάση του Ισλάμ είναι η Hadith (Χαντίθ) που είναι η παράδοση των πράξεων και της σοφίας του Μωάμεθ, όπως μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα από αυτόπτες μάρτυρες και συντρόφους του της γενιάς του Ισλάμ. Η λέξη “Hadith” σημαίνει αναγγελία, διήγηση, παράδοση. Κατά τον 9ο αιώνα κυκλοφόρησαν πάνω από 600.000 χαντίθ. Ο al Bukhari, ο μεγαλύτερος κριτικός και συλλέκτης χαντίθ αποδέχεται μόνο 7.397.
Σε διάφορες περικοπές το Κοράνι αμύνεται της θεϊκής προελεύσεώς του (δες 17:90, 10:39). Επίσης αναφέρεται στο ότι συνεχίζει την θεία αποκάλυψη που άρχισε με τα προηγούμενα βιβλία δηλαδή με την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη (δες 3:2). Απολογείται για τις αντιφάσεις και τις αντιλογίες που απαντώνται στο Κοράνι, λέγοντας ότι ο Αλλάχ σβύνει ότι δεν επιθυμεί, ενώ επικυρώνει εκείνο που θέλει (δες 13:39). Ονομάζει κάτι πλάκες “Μητέρα όλων των Βιβλίων”, το πρωτότυπο του Κορανίου που διασώζεται στον ουρανό (δες 13:39, 56:77). Ακύρωση μιας δηλώσεως με μια επόμενη δεν αποτελεί πρόβλημα. Όπου υπάρχει αντίφαση, αυτό σημαίνει ότι η προηγούμενη δήλωση ίσχυε για μια δεδομένη περίσταση, ενώ η επόμενη επικρατεί για την νέα. Πάντοτε το ερώτημα είναι ποια είναι η προηγούμενη και ποια η μεταγενέστερη. Ας σημειωθεί ότι το αναμφισβήτητο θέσπισμα του Αλλάχ δεν μπορεί να συζητηθεί. Το δόγμα του προκαθορισμού που αναφέρεται ως Κισμέτ, πηγάζει από την βουλή του Αλλάχ έστω και αν περιέχει αντιλογίες. Εδώ στηρίζεται και η αμετάβλητη δυσκαμψία και της θρησκείας και του πιστού της.
Το Ισλάμ πιστεύει ότι ενώ οι Γραφές των Ιουδαίων και των Χριστιανών ήσαν γνήσιες και θεόπνευστες, έχουν διαφθαρεί (δες 3:73) και γι' αυτό ο Αλλάχ έστειλε το Κοράνι.
Το Κοράνι καυχάται ότι δόθηκε στην γλώσσα του λαού δηλαδή στην Αραβική, και όχι σε μια ξένη γλώσσα όπως τα βιβλία των Εβραίων και των Χριστιανών (δες 12:2). Επίσης επιμένει ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί θείο θαύμα.
Ο Μωάμεθ Προφήτης;
Πρέπει να σημειώσουμε ότι πριν την εμφάνιση της νέας θρησκείας, ο Αραβικός κόσμος ήταν διαιρεμένος σε πολλές φατρίες με συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Ηταν σαν να περίμεναν κάποιον να τους ενώσει σε έναν ενιαίο λαό. Έτσι εμφανίστηκε ένας από τους ιδίους, ο Μωάμεθ από την γενιά των Quraish (Κουραϊς) στην Μέκκα, εξυπνότατος άνδρας που καταγινόταν με το εμπόριο. Η οικογένειά του δεν τον δέχτηκε, επειδή πίστευε σε έναν Αλλάχ, αρνούμενος τα είδωλα στην Μέκκα. Τελικά συμβιβάστηκε σε ορισμένες λατρείες των κατοίκων της Μέκκας, δεχόμενος ορισμένες παλαιές τους συνήθειες, όπως η λατρεία μίας μαύρης πέτρας που στην πραγματικότητα είναι ένας μετεωρίτης. (Σχόλιο Εγκολπίου: Ιστορικώς το όνομα Αλλάχ ήταν όνομα θεότητος, μίας εκ των πολλών που υπήρχαν στην πολυθεϊστική Αραβική χερσόνησο.)
Όταν ταξίδευε από την Αραβία μέχρι την Δαμασκό, διανυκτέρευε σε πόλεις όπου συναντούσε Εβραίους και Χριστιανούς εμπόρους, μοναχούς και άλλους θρησκευόμενους. Αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους τόσο το τοπικό εμπόριο όσο και την διοίκηση, ενώ αντιθέτως οι Άραβες ούτε καμία διοικητική αρχή είχαν, ούτε θρησκεία με ένα αναγνωρισμένο κέντρο. Από την άλλη δεν είχαν ιερό βιβλίο.
Αυτά τα θέματα απασχόλησαν τον Μωάμεθ και εμπνεύστηκε από τον ζήλο να υπάρξει ένας ενιαίος αραβικός λαός με αυτόν τον ίδιο ως άρχοντα. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο πιο σίγουρος τρόπος ένωσης όλων των Αράβων; Αναμφισβήτητα μια κεντρική θρησκεία και μάλιστα με το δικό της βιβλίο και το δικό της ναό. Εξαρτάται βέβαια πώς κοιτάζει κανείς την παράξενη αυτή θρησκεία που γεννήθηκε στο μεγαλοφυές κεφάλι του μεγαλύτερου Άραβα που γεννήθηκε στη γη. Ορισμένοι θεωρούν την Ισλαμική πίστη ως μια από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες εξίσου εμπνευσμένη από τον ουρανό. Σ’ αυτό το σημείο καθένας οφείλει να απαντήσει στα ερωτήματα: ποια είναι η προέλευση του Ισλαμισμού; Του ανήκει η ίδια αξία όπως στις προηγούμενες θρησκείες που ο Μωάμεθ ξεκίνησε να αντικαταστήσει; Εάν αυτή η θρησκεία είναι ισοδύναμη με τις προηγούμενες δεν γίνεται αντιφατικός ο θεός που ισχυρίζεται ότι η αλήθειά του είναι αμετάβλητη;
Ενώ ορισμένοι Χριστιανικοί κύκλοι βρίσκουν άφθονο περιθώριο για συγκρητισμό, το Ισλάμ σε κάθε περίπτωση απορρίπτει αυστηρότατα κάθε απόπειρα συγκρητισμού. Το Ισλάμ είναι η τελευταία και τέλεια αποκάλυψη του Αλλάχ, που δεν συμβιβάζεται με τίποτα άλλο. Μόλις ο Μωάμεθ ίδρυσε τη νέα θρησκεία, έστειλε μία εξουσιαστική επιστολή στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ηράκλειο (610-641), καλώντας τον να ασπαστεί την τελευταία δίκαιη θρησκεία. Αν γέλασε εκείνος στην πρόσκληση αυτή, ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν γελούσε! Ακόμα και στις μέρες μας, όταν ο Γκορμπατσόφ σύστησε την Περεστρόικα, ο Χομεϊνί τον κάλεσε να μετατρέψει την Ε.Σ.Σ.Δ. σε Ισλαμική δημοκρατία. Οι ισχυρισμοί του Ισλάμ για τέλεια, έσχατη θρησκεία, άρχισαν με τον ιδρυτή τους και ποτέ δεν εγκαταλείφθηκαν.
Ο Μωάμεθ δεν ισχυρίστηκε ότι έλαβε νέα αποκάλυψη, ή ξεκίνησε την οργάνωση μιας νέας θρησκείας, αντίθετα επέμενε να μεταφέρει τον λαό του στην πρωτόγονη θρησκεία που άρχισε με τον Αδάμ. Μάλιστα ονόμασε τον Αδάμ πρώτο προφήτη και τον εαυτό του έσχατο. Ο Ιησούς, ο γιος της Μαριάμ, καθώς τον αποκαλεί συχνά, τυγχάνει να είναι ένας από τους κυριότερους προφήτες, επειδή έλαβε βιβλίο, δηλαδή το Ιντζίλ (Ευαγγέλιο) από τον Αλλάχ. Ο μεγαλύτερος όμως των προφητών είναι ο έσχατος (δες 2:30, 4:162, 10:94). Μια από τις πλέον παράξενες αναφορές που υπάρχουν στο Κοράνι είναι εκείνη που γίνεται σχετικά με το εδάφιο της Βίβλου περί Παρακλήτου (Ιωαν. 16:7). Έτσι ισχυρίζεται το Κοράνι, ότι ο Ιησούς ανήγγειλε ότι θα πέμψει τον Αχμάντ, δηλαδή τον Μωάμεθ, που σημαίνει στα αραβικά δοξασμένος (δες 61:6). Την ίδια έννοια έχει και η λέξη Αχμάντ, που έτσι αντιστοιχεί με την δική μας αρχαία λέξη Περικλυτός=ένδοξος. Παραμελώντας κάθε έννοια ορθογραφίας και προφοράς της Ελληνικής γλώσσας, οι μουσουλμάνοι θεωρούν ότι ο Ιησούς προαναγγέλλει την έλευση του Μωάμεθ-Αχμάντ-Περικλυτού όταν λέει: “διότι εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει έλθει προς εσάς, αλλ’ αφού απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς εσάς”.
Τέτοιες παραβιάσεις είναι γνωστές σε όλο το σύστημα και την διδαχή του Ισλάμ. Ο ομιλών σε μουσουλμάνο περί Χριστού συχνά έρχεται αντιμέτωπος με την διαμαρτυρία ότι ο Ιησούς έχει μιλήσει για τον Μωάμεθ! Δεν είναι εύκολο να εξουδετερώσει κανείς τέτοιους παραλογισμούς.
Για να κατανοήσουμε πληρέστερα τη διδαχή του Ισλάμ οφείλουμε να επιστρέψουμε στο Κοράνι. Εδώ αναφέρεται η δημιουργία του πρώτου ανθρώπου. Δεν υπάρχει συσχετισμός με την Εδέμ. Η εικόνα που δίνεται υπονοεί ότι ο Αδάμ και η Εύα ήσαν στον ουρανό από όπου διώχτηκαν και ρίχτηκαν στη γη. (δες 11:34, 7:15κ.εξ., 20:113-119). Ο σατανάς παρουσιάζεται σαν συνεργάτης του Αλλάχ στην καθοδήγηση και στην πτώση του ανθρώπου στο παράπτωμα. Πρέπει να τονίσουμε μάλιστα με έμφαση ότι το Κοράνι αρνείται με αυστηρότητα τη γενική πτώση, δηλαδή την προπατορική αμαρτία (δες Ρωμ. 5:12,13, Α΄ Κορ. 15:21,22). Δεν υπάρχει λογισμός αμαρτίας και κρίσεως για όλη την ανθρωπότητα εν Αδάμ. Το Ισλάμ δεν μπορεί να δεχτεί τούτη τη θεολογική αρχή, γι’ αυτό και δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη για έναν Σωτήρα. Η ύπαρξη Σωτήρα χρειάζεται εκεί που υπάρχει η αντίληψη της αμαρτωλότητας.
Ενώ ο Μωάμεθ ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να συνδέσει την αποκάλυψή του με τον Αλλάχ, δεν ήξερε τι να κάνει με το θαυμαστό πρόσωπο του Χριστού. To Koράνι αναγνωρίζει την παρθενική γέννηση του Κυρίου. Mάλιστα οι σουρά που μιλάνε γι’ αυτό το γεγονός τυγχάνει να είναι και οι μακρύτερες, όπως η σουρά περί γυναικών, περί Μαρίας και της οικογένειας του Ιμράν (δες 3:40-48, 19:19-21, 66:12). Ο μελετητής του Κορανίου θα συναντήσει τις παρακάτω θεμελιώδεις διακηρύξεις για τον Κύριο Ιησού Χριστό:
Ιησούς Καλίμα (Λόγος) από τον Αλλάχ 3:45, 4:171, Καλίμα στην χρήση του Κορανίου είναι ο δημιουργών λόγος
Al Masih (Αλ Μασίχ), ένα πνεύμα από τον Αλλάχ 4:171
Αλ Μασιχί, Ο μεσσίας 3:45, 4:171
Αλ Ρουχ, Το Πνεύμα 3:290
Al Rahman, (Αλ Ραχμάν) Ο ελεήμων 19:21
Ενισχυόμενος από το Ρουχ αλ Κουτς: το Αγιο Πνεύμα 2:87, 5:110, 3:47, σουρά 110
Εκείνος που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαριάμ με υπερφυσική ανακοίνωση του αγγέλου μειώνεται στο επίπεδο ενός κτίσματος (δες 3:52). Και πάλι πρέπει να σημειωθεί ότι η γλώσσα σε αυτό το εδάφιο είναι αινιγματική, πράγμα που απαντάται συχνά στο Κοράνι. Το Κοράνι παραδέχεται τα θαύματα του Ιησού Χριστού, πάντοτε με τον ισχυρισμό ότι έγιναν με το θέλημα του Αλλάχ. Και το Κοράνι και οι θαυματουργικές πράξεις του Ιησού, όμως ποτέ με την δική Του δύναμη και εξουσία. Σε όλα είναι ο Αλλάχ εκείνος που του επιτρέπει να κάνει το θαύμα (δες 5:109). Πάντοτε ο εσκεμμένος υποβιβασμός εκείνου που λέγει, “εγώ είμαι το Α και το Ω” γίνεται αισθητός, λ.χ. ενώ αρνείται την λυτρωτική Σταύρωση του Ιησού Χριστού, γίνεται δεχτή η ανάληψή Του στους ουρανούς, βέβαια χωρίς την Ανάσταση (δες 4:155 κ.ε.).
Απέναντι στις παρεφθαρμένες επιδοκιμασίες της κυριότητας του Ιησού Χριστού, οι έντονες αρνήσεις ιδιοτήτων του συγκεκριμένου προσώπου διαβεβαιώνουν κάθε λογικό νου ότι υπάρχει σύγκρουση στην ψυχή του οπαδού του Μωάμεθ που πηγάζει από τον ίδιο τον ιδρυτή της θρησκείας του.
Ισχυρές αρνήσεις του Κορανίου περί του προσώπου του Ιησού Χριστού Οι επίμονες αρνητικές δηλώσεις του Κορανίου περί του Ιησού Χριστού περίπου προδίδουν την σκοπιμότητα του Μωάμεθ να εκτρέψει τα πρωτεία για τον εαυτό του. Η κυριότερη άρνηση είναι για την Τριαδική Θεότητα και την Υϊκή φύση του Χριστού (δες 4:169, 6:101,102,106). Όμως πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η Ισλαμική αντίληψη της Τριαδικής Θεότητος δεν είναι όπως την γνωρίζουν οι Χριστιανοί δηλαδή Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, αλλά Θεός, Ιησούς και Μαριάμ! Τούτο διευκρινίζεται στο 5:116: "και είπε ο Θεός προς τον Ιησούν, υιόν της Μαριάμ, είπες ποτέ εσύ στους ανθρώπους: Λάβετε εμέ και την Μητέρα μου δια Θεόν αντί του μόνου Θεού; - Ουχί μα την δόξα σου, απεκρίθη ο Ιησούς, πώς ηδυνάμην να πω ό,τι δεν είναι αληθές; εάν έλεγον τούτο εσύ δεν ήθελες το γνωρίζει; Συ έγνως τα εν τω μυχώ της καρδίας μου, και εγώ ουκ οίδα τα εν τω βυθώ της σης συ γαρ γινώσκεις τα άδηλα και τα κρύφια". Παρατηρούμε εδώ την πολύ δυνατή ορκωμοσία “μα την δόξα σου”, που αποτελεί μία πολύ εμφαντική ορκωμοσία στο Κοράνι.
Τούτο μας αποκαλύπτει ότι ο Μωάμεθ δεν κατείχε αντικειμενική ενημέρωση περί των διδαχών της Βίβλου, αντίθετα η γνώση του προερχόταν από υποκειμενικές εντυπώσεις. Στα ποικίλα εμπορικά ταξίδια του με καραβάνια στην Συρία και Παλαιστίνη είχε συχνή επαφή με μονές και χριστιανικούς οικισμούς. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλοί από αυτούς επηρέασαν τον Μωάμεθ στην περιορισμένη αντίληψη που είχε περί Χριστού και Χριστιανισμού. Από εκεί ξεκίνησε με την επιδίωξη για την ίδρυση αυστηρά μονοθεϊστικής θρησκείας. Λέγεται γενικά ότι ο Μωάμεθ ήταν αγράμματος. Πάντως δεν μελέτησε ούτε την Παλαιά ούτε την Καινή Διαθήκη. Η γνώση του περί της Π.Δ. προερχόταν από τις επαφές του με Εβραϊκά εμπορικά κέντρα.
Η λατρεία της Παρθένου Μαρίας είχε πάρει μεγάλη έκταση μεταξύ του κλήρου και του λαού αυτήν την εποχή. Ο Μωάμεθ παρατήρησε την άκρα αφιέρωση των Χριστιανών στην Παρθένο Μαρία καθώς και τις προσευχές που ύψωναν σε εκείνην και δεν δίστασε να συμπεράνει ότι η Μαριάμ ήταν θεά, μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Και η πατριά του Μωάμεθ, οι Κουρεϊσίτες είχαν τις θεές τους! Έτσι ο Μωάμεθ έκαμε τον συσχετισμό.
Δεν έχει καμία αντίληψη για το Άγιο Πνεύμα μολονότι αναφέρεται μερικές φορές στο Κοράνι. Μάλιστα όπως ήδη αναφέραμε ερμηνεύει εντελώς λανθασμένα την περικοπή, Ιω. 16:7. Ο Μωάμεθ δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν προσωπικότητα. Έτσι η θεωρία του Μωάμεθ περί Τριάδος είναι εντελώς διαφορετική από την Χριστιανική αλλά παρά ταύτα την αρνείται. Ο Μωάμεθ δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο Χριστός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και θεωρεί ότι αυτό αποτελεί την ασυγχώρητη αμαρτία την μεγαλύτερη βλασφημία (‘σιρκ=συνταύτιση). Εκείνοι που το πρεσβεύουν είναι κιαφίρ (βλάσφημοι) και από εδώ προέρχεται η γνωστή κατηγορία γκιαβούρ (δες 4:51). “Δεδοξασμένο το όνομα του Κυρίου, ούτος δεν έχει υιόν” (δες 4:169).
Μια άλλη άρνηση του Κορανίου είναι εκείνη που αφορά την σταυρική θυσία (δες 4:155 κ.λπ.). Εδώ σε μία περικοπή το Κοράνι αρνείται τον σταυρικό θάνατο του Χριστού αλλά αποδέχεται την ανάληψή Του (…δεν εφόνευσαν, δεν εσταύρωσαν αυτόν, αλλ’ έτερον τινά όμοιον με αυτόν…ο Θεός εν τη ισχύι και σοφία αυτού μετεκαλέσατο αυτόν). Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Ισλάμ παραμένει αδιάλυτο, γιατί αν ο Χριστός απέφυγε τον θάνατο θα πρέπει να είναι κάποιο υπερφυσικό πρόσωπο ανώτερο του Μωάμεθ.
Άλλες διακηρύξεις του Κορανίου Υπάρχει στο Κοράνι μια ενδιαφέρουσα διδαχή περί του διαβόλου που είναι ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς (δες 7:10). Εδώ ακούμε τον Αλλάχ να εξηγεί ότι αυτός δημιούργησε τους αγγέλους και στη συνέχεια τους διέταξε να προσκυνήσουν τον Αδάμ. Όλοι τον προσκυνούν, μόνο ο Ιμπλίς (διάβολος) αρνείται. Αυτό ακολουθείται από μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ του Αλλάχ και του διαβόλου. “Εγώ είμαι ανώτερος του Αδάμ, γιατί να τον προσκυνήσω;” λέγει ο Ιμπλίς. Ο Αλλάχ κατακρίνει την διαβολική υπερηφάνεια και τον πετάει από τον ουρανό. Ο διάβολος σαν αντίποινα οδηγεί τον Αδάμ σε παράβαση. Εδώ περισσότερο από την ανθρώπινη πτώση, βρίσκεται η λογομαχία μεταξύ του Αλλάχ και του Ιμπλίς. Η πτώση του Αδάμ γίνεται σαν συνέπεια της διαβολικής εκδίκησης εναντίον του Αλλάχ. Ούτε η παράβαση του Αδάμ, ούτε η προπατορική αμαρτία έχουν προτεραιότητα. Το θέμα της εισόδου της αμαρτίας στον άνθρωπο είναι συνέπεια κάποιας υπερκόσμιας διαμάχης. Η εικόνα της κολάσεως είναι οικτρή (δες 74:25-30, 8:3 κ.λπ., 74:44-48, 88:4-8). Ο πιστός του Ισλάμ ενημερώνεται για την αυστηρή ποινή που τον περιμένει εάν αποστατήσει από το Ισλάμ. Αντίθετα ο Ισλαμικός παράδεισος έχει υλική σαρκική μορφή. Τα προνόμια που προσφέρει εκπλήσσουν τον αναγνώστη (δες 88:9-15, 56:7-30). Αρκετοί μουσουλμάνοι βρίσκονται σε αμηχανία με την αναφορά τέτοιου είδους υπερβολών.
Ενώ το Κοράνι δεν αποδέχεται τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού μιλάει εκτενώς για την ανάσταση των νεκρών. Όμως δεν παρέχει καμία βεβαιότητα στον πιστό, και στο ερώτημα πού θα πάει μετά το θάνατό του ο μουσουλμάνος δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.
Το Κοράνι δεν παρέχει καμία σιγουριά για την άφεση των αμαρτιών. Αυτό προέρχεται από την έλλειψη της σωστής κατανοήσεως της αμαρτίας στο Ισλάμ. Τελείως απουσιάζει η επίγνωση της αμαρτίας (Ρωμ. 3:20), της βασιλείας της (5:21), η εμφάνιση της αμαρτίας ως αμαρτία (7:13), η δύναμη της αμαρτίας (Α΄Κορ. 15:56), ο νόμος της αμαρτίας (Ρωμ. 8:2), η συνείδηση αμαρτιών (Εβρ. 10:2), αθέτηση αμαρτίας (9:26). Όπως ήδη το περιγράψαμε, εάν η ασυγχώρητη αμαρτία κατά το Ισλάμ είναι το ‘σιρκ (ταύτιση), δεν μπορεί μια τέτοια θρησκεία να υποδείξει την βασική αμαρτία που αναταράσσει τη δημιουργία. Η διεστραμμένη εικόνα που δίνει το Ισλάμ, τοποθετεί την αμαρτία σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Η αμαρτωλότητα της καρδιάς (Ιερ. 17:9) ούτε αναγνωρίζεται, ούτε κατανοείται και συνεπώς η ανάγκη για Σωτήρα δεν αναγνωρίζεται. Η αμαρτία στο Ισλάμ δεν αναφέρεται ως ηθική παράβαση και συνακόλουθα ο εξιλασμός της δεν λογίζεται ως υπαρξιακή ανάγκη. Ενόσω ο πιστός βρίσκεται σε καλή θρησκευτική στάση, δεν υπάρχει λόγος για συμφιλίωση με τον Αλλάχ. Ανήκει στην σωστή θρησκεία και στην κοινωνία των ουμμά (πιστών), ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει λόγος αναγεννήσεως στον Μουσουλμάνο γιατί έχει γεννηθεί στην σωστή θρησκεία και κοινωνία. Αρκεί το γεγονός ότι αρνείται το δόγμα του ‘σιρκ (δες 4:51, 116, 35:8). Ο Μουσουλμάνος είναι άκρως υπερήφανος. Κατέχει την σπουδαιότερη θρησκεία, που έχει το μονοπώλιο της αληθινής γνώσης του Αλλάχ.
Στο Ισλάμ υπάρχει μοιρολατρία (δες 35:9, 6:39, 16:4, 74:34). Η γνωστή λέξη Κισμέτ (τύχη) περιλαμβάνει αυτό το δόγμα. Συνήθως εκτείνεται σε όλα τα πλαίσια ζωής και συμπεριφοράς. Σχολές των άκρων που πρεσβεύουν τούτη την πεποίθηση, εκτείνουν την εξήγηση σ ’όλους τους συνδυασμούς, θεϊκούς ή ανθρώπινους. Εκείνο που είναι προορισμένο από τον Αλλάχ είναι αναμφισβήτητο και αμετάβλητο, το κισμέτ καθορίζει τα πάντα. Με αυτό συνεχίζεται η θλιβερή καταπίεση του γυναικείου πληθυσμού στο Ισλαμικό κατεστημένο: το κάλυμμα, γάμος ανηλίκων, πολυγαμία, διαζύγια μόνο με ανδρική θέληση και απόφαση, ο ξυλοδαρμός –επιτρέπεται στο Κοράνι-, βαριές δουλειές επιβαλλόμενες στις γυναίκες, ενώ δεν αποκλείονται παράνομες σεξουαλικές σχέσεις για τον άνδρα, -το ίδιο είναι αδιανόητο για την γυναίκα, ακόμα και αποκοπή των σεξουαλικών οργάνων των γυναικών, ένα πρόβλημα που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις στις ημέρες μας. Μπορούν να προστεθούν και άλλα πολλά αδικήματα που γίνονται κατά των γυναικών σε χώρες όπου το Ισλάμ επικρατεί σαν τρόπος ζωής.
Φεμινιστικές φωνές πολύ λίγο ακούγονται στον Ισλαμικό κόσμο, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ολοένα και πληθαίνουν. Το περίφημο κισμέτ καλύπτει όλες τις αδικίες κατά των γυναικών. Μάλιστα σε πολλές χώρες οι γυναίκες συμβαίνει να είναι πρωταγωνίστριες της συντηρητικής πτέρυγας. Η γυναίκα στο Ισλάμ αποδέχεται όλη αυτή την επικρατούσα κατάσταση με ψυχρή μοιρολατρία, πολλές φορές δικαιολογώντας αυτές τις πράξεις μάλιστα με κάποια υπερηφάνεια και ικανοποίηση: αυτά είναι τα ήθη μας, οι άντρες μας μας αγαπούν πολύ, γι’ αυτό μας προστατεύουν με τρόπους που φαίνονται παράξενοι στους λοιπούς. Πολλές φορές μάλιστα με την πεποίθηση: “ποιος μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο;”. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Αλλάχ του Ισλάμ δεν μπορεί να είναι ο θεός της αγάπης που διακηρύττει η Καινή Διαθήκη με τα λόγια: “ο Θεός είναι αγάπη” (Α΄ Ιω. 4:8,16). Ο Αλλάχ είναι μάλλον ένας αυστηρός, δεσποτικός ολοκληρωτικός άρχων. Ακόμα και ο ίδιος γίνεται υπόδουλος του κισμέτ. Η ατομικότητα δεν μπορεί να γίνει θέμα συζητήσεως εδώ, ενώ πολλοί Μουσουλμάνοι απολογητές αμύνονται με επιμονή περί του αντιθέτου. Ένας όμως απολογισμός των ημερήσιων πράξεων σε Ισλαμικές χώρες μιλούν για την αληθινή κατάσταση. Το δικαίωμα του ατόμου δεν μπορεί να προηγηθεί ποτέ από εκείνο του κράτους, που επιβάλλεται σε αυτό από το νόμο σαρία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία του ατόμου σε Ισλαμικά καθεστώτα συμβαίνει να είναι μεταξύ των πιο δυσεπίλυτων και των πιο δυσάρεστα επικαίρων παγκοσμίων συνθηκών.
Το σημαντικό για το Ισλάμ είναι ο ευπρεπισμός του συνόλου. Η Ισλαμική κοινωνία αξίζει να έχει πάντοτε την προτεραιότητα για την εξασφάλιση της δημόσιας τάξεως σύμφωνα μα τις διαταγές του σαρία. Γι’ αυτό το λόγο παρουσιάζεται ο σκληρός νόμος του κισάς (εκδίκηση), οπότε λιθοβολείται ο παραβάτης (ή η παραβάτις) ή κόπτεται το χέρι.
Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στο θέμα της προσευχής: πώς μπορεί ένας πιστός να προσεύχεται σε έναν τέτοιο Αλλάχ; Η χριστιανική πράξη και κατανόηση της προσευχής είναι τελείως άλλη από εκείνη του Ισλάμ. Ο Μουσουλμάνος οφείλει να προσευχηθεί πέντε φορές κάθε ημέρα στραμμένος προς τη Μέκκα. Οι πέντε φορές δεν καθορίζονται από το Κοράνι. Προσευχή (ναμάζ) για τον πιστό του Ισλάμ είναι απλώς ένα θρησκευτικό καθήκον και όχι ικεσία όπως στην Αγία Γραφή. Όλες οι προσευχές γίνονται στα Αραβικά, κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες λέξεις. Πολλές φορές ο πιστός δεν ξέρει τι σημαίνουν τα αραβικά λόγια της προσευχής. Ο πιστός οφείλει να πλύνει ορισμένα μέρη του σώματός του προ της προσευχής, και αν βρίσκεται στην έρημο χωρίς νερό, οφείλει να το κάνει με την άμμο της ερήμου (δες 5:8 κ.ε.). Η προσευχή αποτελεί χρήσιμο έργο και εξυπηρετεί στην ακύρωση των κακών έργων (δες 11:116, 4:104).
Η αποστασία από την θρησκεία τιμωρείται με θάνατο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η προτεραιότητα της διακηρύξεως του Κορανίου, ότι την Ισλαμική θρησκεία την επιβάλλει ο Αλλάχ (δες 4:115, 3:17, 79). Σε ένα εδάφιο μόνο γίνεται μια πλάγια αναφορά ότι η θρησκεία δεν επιβάλλεται, όμως και εδώ διευκρινίζεται το ορθό από το λαθεμένο (2:257 κ.ε.).
Το Κοράνι κυβέρνησε για πολλούς αιώνες την Ισλαμική κοινωνία και τον τρόπο ζωής, πράγμα που συνεχίζει να κάνει σε διάφορες χώρες της γης στις ημέρες μας. Η διδαχή του Κορανίου αποτελεί πολύ βαθύ διχασμό μεταξύ των υποστηρικτών του σαρία (διοίκηση σύμφωνα με τις αρχές του Κορανίου) και εκείνων που υποστηρίζουν τον κοσμικό τρόπο λειτουργίας.
Το Πιστεύω του Ισλάμ. Οι Πέντε Στύλοι του.
Όταν ταξίδευε από την Αραβία μέχρι την Δαμασκό, διανυκτέρευε σε πόλεις όπου συναντούσε Εβραίους και Χριστιανούς εμπόρους, μοναχούς και άλλους θρησκευόμενους. Αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους τόσο το τοπικό εμπόριο όσο και την διοίκηση, ενώ αντιθέτως οι Άραβες ούτε καμία διοικητική αρχή είχαν, ούτε θρησκεία με ένα αναγνωρισμένο κέντρο. Από την άλλη δεν είχαν ιερό βιβλίο.
Αυτά τα θέματα απασχόλησαν τον Μωάμεθ και εμπνεύστηκε από τον ζήλο να υπάρξει ένας ενιαίος αραβικός λαός με αυτόν τον ίδιο ως άρχοντα. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο πιο σίγουρος τρόπος ένωσης όλων των Αράβων; Αναμφισβήτητα μια κεντρική θρησκεία και μάλιστα με το δικό της βιβλίο και το δικό της ναό. Εξαρτάται βέβαια πώς κοιτάζει κανείς την παράξενη αυτή θρησκεία που γεννήθηκε στο μεγαλοφυές κεφάλι του μεγαλύτερου Άραβα που γεννήθηκε στη γη. Ορισμένοι θεωρούν την Ισλαμική πίστη ως μια από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες εξίσου εμπνευσμένη από τον ουρανό. Σ’ αυτό το σημείο καθένας οφείλει να απαντήσει στα ερωτήματα: ποια είναι η προέλευση του Ισλαμισμού; Του ανήκει η ίδια αξία όπως στις προηγούμενες θρησκείες που ο Μωάμεθ ξεκίνησε να αντικαταστήσει; Εάν αυτή η θρησκεία είναι ισοδύναμη με τις προηγούμενες δεν γίνεται αντιφατικός ο θεός που ισχυρίζεται ότι η αλήθειά του είναι αμετάβλητη;
Ενώ ορισμένοι Χριστιανικοί κύκλοι βρίσκουν άφθονο περιθώριο για συγκρητισμό, το Ισλάμ σε κάθε περίπτωση απορρίπτει αυστηρότατα κάθε απόπειρα συγκρητισμού. Το Ισλάμ είναι η τελευταία και τέλεια αποκάλυψη του Αλλάχ, που δεν συμβιβάζεται με τίποτα άλλο. Μόλις ο Μωάμεθ ίδρυσε τη νέα θρησκεία, έστειλε μία εξουσιαστική επιστολή στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ηράκλειο (610-641), καλώντας τον να ασπαστεί την τελευταία δίκαιη θρησκεία. Αν γέλασε εκείνος στην πρόσκληση αυτή, ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν γελούσε! Ακόμα και στις μέρες μας, όταν ο Γκορμπατσόφ σύστησε την Περεστρόικα, ο Χομεϊνί τον κάλεσε να μετατρέψει την Ε.Σ.Σ.Δ. σε Ισλαμική δημοκρατία. Οι ισχυρισμοί του Ισλάμ για τέλεια, έσχατη θρησκεία, άρχισαν με τον ιδρυτή τους και ποτέ δεν εγκαταλείφθηκαν.
Ο Μωάμεθ δεν ισχυρίστηκε ότι έλαβε νέα αποκάλυψη, ή ξεκίνησε την οργάνωση μιας νέας θρησκείας, αντίθετα επέμενε να μεταφέρει τον λαό του στην πρωτόγονη θρησκεία που άρχισε με τον Αδάμ. Μάλιστα ονόμασε τον Αδάμ πρώτο προφήτη και τον εαυτό του έσχατο. Ο Ιησούς, ο γιος της Μαριάμ, καθώς τον αποκαλεί συχνά, τυγχάνει να είναι ένας από τους κυριότερους προφήτες, επειδή έλαβε βιβλίο, δηλαδή το Ιντζίλ (Ευαγγέλιο) από τον Αλλάχ. Ο μεγαλύτερος όμως των προφητών είναι ο έσχατος (δες 2:30, 4:162, 10:94). Μια από τις πλέον παράξενες αναφορές που υπάρχουν στο Κοράνι είναι εκείνη που γίνεται σχετικά με το εδάφιο της Βίβλου περί Παρακλήτου (Ιωαν. 16:7). Έτσι ισχυρίζεται το Κοράνι, ότι ο Ιησούς ανήγγειλε ότι θα πέμψει τον Αχμάντ, δηλαδή τον Μωάμεθ, που σημαίνει στα αραβικά δοξασμένος (δες 61:6). Την ίδια έννοια έχει και η λέξη Αχμάντ, που έτσι αντιστοιχεί με την δική μας αρχαία λέξη Περικλυτός=ένδοξος. Παραμελώντας κάθε έννοια ορθογραφίας και προφοράς της Ελληνικής γλώσσας, οι μουσουλμάνοι θεωρούν ότι ο Ιησούς προαναγγέλλει την έλευση του Μωάμεθ-Αχμάντ-Περικλυτού όταν λέει: “διότι εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει έλθει προς εσάς, αλλ’ αφού απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς εσάς”.
Τέτοιες παραβιάσεις είναι γνωστές σε όλο το σύστημα και την διδαχή του Ισλάμ. Ο ομιλών σε μουσουλμάνο περί Χριστού συχνά έρχεται αντιμέτωπος με την διαμαρτυρία ότι ο Ιησούς έχει μιλήσει για τον Μωάμεθ! Δεν είναι εύκολο να εξουδετερώσει κανείς τέτοιους παραλογισμούς.
Για να κατανοήσουμε πληρέστερα τη διδαχή του Ισλάμ οφείλουμε να επιστρέψουμε στο Κοράνι. Εδώ αναφέρεται η δημιουργία του πρώτου ανθρώπου. Δεν υπάρχει συσχετισμός με την Εδέμ. Η εικόνα που δίνεται υπονοεί ότι ο Αδάμ και η Εύα ήσαν στον ουρανό από όπου διώχτηκαν και ρίχτηκαν στη γη. (δες 11:34, 7:15κ.εξ., 20:113-119). Ο σατανάς παρουσιάζεται σαν συνεργάτης του Αλλάχ στην καθοδήγηση και στην πτώση του ανθρώπου στο παράπτωμα. Πρέπει να τονίσουμε μάλιστα με έμφαση ότι το Κοράνι αρνείται με αυστηρότητα τη γενική πτώση, δηλαδή την προπατορική αμαρτία (δες Ρωμ. 5:12,13, Α΄ Κορ. 15:21,22). Δεν υπάρχει λογισμός αμαρτίας και κρίσεως για όλη την ανθρωπότητα εν Αδάμ. Το Ισλάμ δεν μπορεί να δεχτεί τούτη τη θεολογική αρχή, γι’ αυτό και δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη για έναν Σωτήρα. Η ύπαρξη Σωτήρα χρειάζεται εκεί που υπάρχει η αντίληψη της αμαρτωλότητας.
Ενώ ο Μωάμεθ ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να συνδέσει την αποκάλυψή του με τον Αλλάχ, δεν ήξερε τι να κάνει με το θαυμαστό πρόσωπο του Χριστού. To Koράνι αναγνωρίζει την παρθενική γέννηση του Κυρίου. Mάλιστα οι σουρά που μιλάνε γι’ αυτό το γεγονός τυγχάνει να είναι και οι μακρύτερες, όπως η σουρά περί γυναικών, περί Μαρίας και της οικογένειας του Ιμράν (δες 3:40-48, 19:19-21, 66:12). Ο μελετητής του Κορανίου θα συναντήσει τις παρακάτω θεμελιώδεις διακηρύξεις για τον Κύριο Ιησού Χριστό:
Ιησούς Καλίμα (Λόγος) από τον Αλλάχ 3:45, 4:171, Καλίμα στην χρήση του Κορανίου είναι ο δημιουργών λόγος
Al Masih (Αλ Μασίχ), ένα πνεύμα από τον Αλλάχ 4:171
Αλ Μασιχί, Ο μεσσίας 3:45, 4:171
Αλ Ρουχ, Το Πνεύμα 3:290
Al Rahman, (Αλ Ραχμάν) Ο ελεήμων 19:21
Ενισχυόμενος από το Ρουχ αλ Κουτς: το Αγιο Πνεύμα 2:87, 5:110, 3:47, σουρά 110
Εκείνος που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαριάμ με υπερφυσική ανακοίνωση του αγγέλου μειώνεται στο επίπεδο ενός κτίσματος (δες 3:52). Και πάλι πρέπει να σημειωθεί ότι η γλώσσα σε αυτό το εδάφιο είναι αινιγματική, πράγμα που απαντάται συχνά στο Κοράνι. Το Κοράνι παραδέχεται τα θαύματα του Ιησού Χριστού, πάντοτε με τον ισχυρισμό ότι έγιναν με το θέλημα του Αλλάχ. Και το Κοράνι και οι θαυματουργικές πράξεις του Ιησού, όμως ποτέ με την δική Του δύναμη και εξουσία. Σε όλα είναι ο Αλλάχ εκείνος που του επιτρέπει να κάνει το θαύμα (δες 5:109). Πάντοτε ο εσκεμμένος υποβιβασμός εκείνου που λέγει, “εγώ είμαι το Α και το Ω” γίνεται αισθητός, λ.χ. ενώ αρνείται την λυτρωτική Σταύρωση του Ιησού Χριστού, γίνεται δεχτή η ανάληψή Του στους ουρανούς, βέβαια χωρίς την Ανάσταση (δες 4:155 κ.ε.).
Απέναντι στις παρεφθαρμένες επιδοκιμασίες της κυριότητας του Ιησού Χριστού, οι έντονες αρνήσεις ιδιοτήτων του συγκεκριμένου προσώπου διαβεβαιώνουν κάθε λογικό νου ότι υπάρχει σύγκρουση στην ψυχή του οπαδού του Μωάμεθ που πηγάζει από τον ίδιο τον ιδρυτή της θρησκείας του.
Ισχυρές αρνήσεις του Κορανίου περί του προσώπου του Ιησού Χριστού Οι επίμονες αρνητικές δηλώσεις του Κορανίου περί του Ιησού Χριστού περίπου προδίδουν την σκοπιμότητα του Μωάμεθ να εκτρέψει τα πρωτεία για τον εαυτό του. Η κυριότερη άρνηση είναι για την Τριαδική Θεότητα και την Υϊκή φύση του Χριστού (δες 4:169, 6:101,102,106). Όμως πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η Ισλαμική αντίληψη της Τριαδικής Θεότητος δεν είναι όπως την γνωρίζουν οι Χριστιανοί δηλαδή Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, αλλά Θεός, Ιησούς και Μαριάμ! Τούτο διευκρινίζεται στο 5:116: "και είπε ο Θεός προς τον Ιησούν, υιόν της Μαριάμ, είπες ποτέ εσύ στους ανθρώπους: Λάβετε εμέ και την Μητέρα μου δια Θεόν αντί του μόνου Θεού; - Ουχί μα την δόξα σου, απεκρίθη ο Ιησούς, πώς ηδυνάμην να πω ό,τι δεν είναι αληθές; εάν έλεγον τούτο εσύ δεν ήθελες το γνωρίζει; Συ έγνως τα εν τω μυχώ της καρδίας μου, και εγώ ουκ οίδα τα εν τω βυθώ της σης συ γαρ γινώσκεις τα άδηλα και τα κρύφια". Παρατηρούμε εδώ την πολύ δυνατή ορκωμοσία “μα την δόξα σου”, που αποτελεί μία πολύ εμφαντική ορκωμοσία στο Κοράνι.
Τούτο μας αποκαλύπτει ότι ο Μωάμεθ δεν κατείχε αντικειμενική ενημέρωση περί των διδαχών της Βίβλου, αντίθετα η γνώση του προερχόταν από υποκειμενικές εντυπώσεις. Στα ποικίλα εμπορικά ταξίδια του με καραβάνια στην Συρία και Παλαιστίνη είχε συχνή επαφή με μονές και χριστιανικούς οικισμούς. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλοί από αυτούς επηρέασαν τον Μωάμεθ στην περιορισμένη αντίληψη που είχε περί Χριστού και Χριστιανισμού. Από εκεί ξεκίνησε με την επιδίωξη για την ίδρυση αυστηρά μονοθεϊστικής θρησκείας. Λέγεται γενικά ότι ο Μωάμεθ ήταν αγράμματος. Πάντως δεν μελέτησε ούτε την Παλαιά ούτε την Καινή Διαθήκη. Η γνώση του περί της Π.Δ. προερχόταν από τις επαφές του με Εβραϊκά εμπορικά κέντρα.
Η λατρεία της Παρθένου Μαρίας είχε πάρει μεγάλη έκταση μεταξύ του κλήρου και του λαού αυτήν την εποχή. Ο Μωάμεθ παρατήρησε την άκρα αφιέρωση των Χριστιανών στην Παρθένο Μαρία καθώς και τις προσευχές που ύψωναν σε εκείνην και δεν δίστασε να συμπεράνει ότι η Μαριάμ ήταν θεά, μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Και η πατριά του Μωάμεθ, οι Κουρεϊσίτες είχαν τις θεές τους! Έτσι ο Μωάμεθ έκαμε τον συσχετισμό.
Δεν έχει καμία αντίληψη για το Άγιο Πνεύμα μολονότι αναφέρεται μερικές φορές στο Κοράνι. Μάλιστα όπως ήδη αναφέραμε ερμηνεύει εντελώς λανθασμένα την περικοπή, Ιω. 16:7. Ο Μωάμεθ δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν προσωπικότητα. Έτσι η θεωρία του Μωάμεθ περί Τριάδος είναι εντελώς διαφορετική από την Χριστιανική αλλά παρά ταύτα την αρνείται. Ο Μωάμεθ δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο Χριστός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και θεωρεί ότι αυτό αποτελεί την ασυγχώρητη αμαρτία την μεγαλύτερη βλασφημία (‘σιρκ=συνταύτιση). Εκείνοι που το πρεσβεύουν είναι κιαφίρ (βλάσφημοι) και από εδώ προέρχεται η γνωστή κατηγορία γκιαβούρ (δες 4:51). “Δεδοξασμένο το όνομα του Κυρίου, ούτος δεν έχει υιόν” (δες 4:169).
Μια άλλη άρνηση του Κορανίου είναι εκείνη που αφορά την σταυρική θυσία (δες 4:155 κ.λπ.). Εδώ σε μία περικοπή το Κοράνι αρνείται τον σταυρικό θάνατο του Χριστού αλλά αποδέχεται την ανάληψή Του (…δεν εφόνευσαν, δεν εσταύρωσαν αυτόν, αλλ’ έτερον τινά όμοιον με αυτόν…ο Θεός εν τη ισχύι και σοφία αυτού μετεκαλέσατο αυτόν). Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Ισλάμ παραμένει αδιάλυτο, γιατί αν ο Χριστός απέφυγε τον θάνατο θα πρέπει να είναι κάποιο υπερφυσικό πρόσωπο ανώτερο του Μωάμεθ.
Άλλες διακηρύξεις του Κορανίου Υπάρχει στο Κοράνι μια ενδιαφέρουσα διδαχή περί του διαβόλου που είναι ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς (δες 7:10). Εδώ ακούμε τον Αλλάχ να εξηγεί ότι αυτός δημιούργησε τους αγγέλους και στη συνέχεια τους διέταξε να προσκυνήσουν τον Αδάμ. Όλοι τον προσκυνούν, μόνο ο Ιμπλίς (διάβολος) αρνείται. Αυτό ακολουθείται από μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ του Αλλάχ και του διαβόλου. “Εγώ είμαι ανώτερος του Αδάμ, γιατί να τον προσκυνήσω;” λέγει ο Ιμπλίς. Ο Αλλάχ κατακρίνει την διαβολική υπερηφάνεια και τον πετάει από τον ουρανό. Ο διάβολος σαν αντίποινα οδηγεί τον Αδάμ σε παράβαση. Εδώ περισσότερο από την ανθρώπινη πτώση, βρίσκεται η λογομαχία μεταξύ του Αλλάχ και του Ιμπλίς. Η πτώση του Αδάμ γίνεται σαν συνέπεια της διαβολικής εκδίκησης εναντίον του Αλλάχ. Ούτε η παράβαση του Αδάμ, ούτε η προπατορική αμαρτία έχουν προτεραιότητα. Το θέμα της εισόδου της αμαρτίας στον άνθρωπο είναι συνέπεια κάποιας υπερκόσμιας διαμάχης. Η εικόνα της κολάσεως είναι οικτρή (δες 74:25-30, 8:3 κ.λπ., 74:44-48, 88:4-8). Ο πιστός του Ισλάμ ενημερώνεται για την αυστηρή ποινή που τον περιμένει εάν αποστατήσει από το Ισλάμ. Αντίθετα ο Ισλαμικός παράδεισος έχει υλική σαρκική μορφή. Τα προνόμια που προσφέρει εκπλήσσουν τον αναγνώστη (δες 88:9-15, 56:7-30). Αρκετοί μουσουλμάνοι βρίσκονται σε αμηχανία με την αναφορά τέτοιου είδους υπερβολών.
Ενώ το Κοράνι δεν αποδέχεται τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού μιλάει εκτενώς για την ανάσταση των νεκρών. Όμως δεν παρέχει καμία βεβαιότητα στον πιστό, και στο ερώτημα πού θα πάει μετά το θάνατό του ο μουσουλμάνος δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.
Το Κοράνι δεν παρέχει καμία σιγουριά για την άφεση των αμαρτιών. Αυτό προέρχεται από την έλλειψη της σωστής κατανοήσεως της αμαρτίας στο Ισλάμ. Τελείως απουσιάζει η επίγνωση της αμαρτίας (Ρωμ. 3:20), της βασιλείας της (5:21), η εμφάνιση της αμαρτίας ως αμαρτία (7:13), η δύναμη της αμαρτίας (Α΄Κορ. 15:56), ο νόμος της αμαρτίας (Ρωμ. 8:2), η συνείδηση αμαρτιών (Εβρ. 10:2), αθέτηση αμαρτίας (9:26). Όπως ήδη το περιγράψαμε, εάν η ασυγχώρητη αμαρτία κατά το Ισλάμ είναι το ‘σιρκ (ταύτιση), δεν μπορεί μια τέτοια θρησκεία να υποδείξει την βασική αμαρτία που αναταράσσει τη δημιουργία. Η διεστραμμένη εικόνα που δίνει το Ισλάμ, τοποθετεί την αμαρτία σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Η αμαρτωλότητα της καρδιάς (Ιερ. 17:9) ούτε αναγνωρίζεται, ούτε κατανοείται και συνεπώς η ανάγκη για Σωτήρα δεν αναγνωρίζεται. Η αμαρτία στο Ισλάμ δεν αναφέρεται ως ηθική παράβαση και συνακόλουθα ο εξιλασμός της δεν λογίζεται ως υπαρξιακή ανάγκη. Ενόσω ο πιστός βρίσκεται σε καλή θρησκευτική στάση, δεν υπάρχει λόγος για συμφιλίωση με τον Αλλάχ. Ανήκει στην σωστή θρησκεία και στην κοινωνία των ουμμά (πιστών), ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει λόγος αναγεννήσεως στον Μουσουλμάνο γιατί έχει γεννηθεί στην σωστή θρησκεία και κοινωνία. Αρκεί το γεγονός ότι αρνείται το δόγμα του ‘σιρκ (δες 4:51, 116, 35:8). Ο Μουσουλμάνος είναι άκρως υπερήφανος. Κατέχει την σπουδαιότερη θρησκεία, που έχει το μονοπώλιο της αληθινής γνώσης του Αλλάχ.
Στο Ισλάμ υπάρχει μοιρολατρία (δες 35:9, 6:39, 16:4, 74:34). Η γνωστή λέξη Κισμέτ (τύχη) περιλαμβάνει αυτό το δόγμα. Συνήθως εκτείνεται σε όλα τα πλαίσια ζωής και συμπεριφοράς. Σχολές των άκρων που πρεσβεύουν τούτη την πεποίθηση, εκτείνουν την εξήγηση σ ’όλους τους συνδυασμούς, θεϊκούς ή ανθρώπινους. Εκείνο που είναι προορισμένο από τον Αλλάχ είναι αναμφισβήτητο και αμετάβλητο, το κισμέτ καθορίζει τα πάντα. Με αυτό συνεχίζεται η θλιβερή καταπίεση του γυναικείου πληθυσμού στο Ισλαμικό κατεστημένο: το κάλυμμα, γάμος ανηλίκων, πολυγαμία, διαζύγια μόνο με ανδρική θέληση και απόφαση, ο ξυλοδαρμός –επιτρέπεται στο Κοράνι-, βαριές δουλειές επιβαλλόμενες στις γυναίκες, ενώ δεν αποκλείονται παράνομες σεξουαλικές σχέσεις για τον άνδρα, -το ίδιο είναι αδιανόητο για την γυναίκα, ακόμα και αποκοπή των σεξουαλικών οργάνων των γυναικών, ένα πρόβλημα που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις στις ημέρες μας. Μπορούν να προστεθούν και άλλα πολλά αδικήματα που γίνονται κατά των γυναικών σε χώρες όπου το Ισλάμ επικρατεί σαν τρόπος ζωής.
Φεμινιστικές φωνές πολύ λίγο ακούγονται στον Ισλαμικό κόσμο, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ολοένα και πληθαίνουν. Το περίφημο κισμέτ καλύπτει όλες τις αδικίες κατά των γυναικών. Μάλιστα σε πολλές χώρες οι γυναίκες συμβαίνει να είναι πρωταγωνίστριες της συντηρητικής πτέρυγας. Η γυναίκα στο Ισλάμ αποδέχεται όλη αυτή την επικρατούσα κατάσταση με ψυχρή μοιρολατρία, πολλές φορές δικαιολογώντας αυτές τις πράξεις μάλιστα με κάποια υπερηφάνεια και ικανοποίηση: αυτά είναι τα ήθη μας, οι άντρες μας μας αγαπούν πολύ, γι’ αυτό μας προστατεύουν με τρόπους που φαίνονται παράξενοι στους λοιπούς. Πολλές φορές μάλιστα με την πεποίθηση: “ποιος μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο;”. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Αλλάχ του Ισλάμ δεν μπορεί να είναι ο θεός της αγάπης που διακηρύττει η Καινή Διαθήκη με τα λόγια: “ο Θεός είναι αγάπη” (Α΄ Ιω. 4:8,16). Ο Αλλάχ είναι μάλλον ένας αυστηρός, δεσποτικός ολοκληρωτικός άρχων. Ακόμα και ο ίδιος γίνεται υπόδουλος του κισμέτ. Η ατομικότητα δεν μπορεί να γίνει θέμα συζητήσεως εδώ, ενώ πολλοί Μουσουλμάνοι απολογητές αμύνονται με επιμονή περί του αντιθέτου. Ένας όμως απολογισμός των ημερήσιων πράξεων σε Ισλαμικές χώρες μιλούν για την αληθινή κατάσταση. Το δικαίωμα του ατόμου δεν μπορεί να προηγηθεί ποτέ από εκείνο του κράτους, που επιβάλλεται σε αυτό από το νόμο σαρία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία του ατόμου σε Ισλαμικά καθεστώτα συμβαίνει να είναι μεταξύ των πιο δυσεπίλυτων και των πιο δυσάρεστα επικαίρων παγκοσμίων συνθηκών.
Το σημαντικό για το Ισλάμ είναι ο ευπρεπισμός του συνόλου. Η Ισλαμική κοινωνία αξίζει να έχει πάντοτε την προτεραιότητα για την εξασφάλιση της δημόσιας τάξεως σύμφωνα μα τις διαταγές του σαρία. Γι’ αυτό το λόγο παρουσιάζεται ο σκληρός νόμος του κισάς (εκδίκηση), οπότε λιθοβολείται ο παραβάτης (ή η παραβάτις) ή κόπτεται το χέρι.
Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στο θέμα της προσευχής: πώς μπορεί ένας πιστός να προσεύχεται σε έναν τέτοιο Αλλάχ; Η χριστιανική πράξη και κατανόηση της προσευχής είναι τελείως άλλη από εκείνη του Ισλάμ. Ο Μουσουλμάνος οφείλει να προσευχηθεί πέντε φορές κάθε ημέρα στραμμένος προς τη Μέκκα. Οι πέντε φορές δεν καθορίζονται από το Κοράνι. Προσευχή (ναμάζ) για τον πιστό του Ισλάμ είναι απλώς ένα θρησκευτικό καθήκον και όχι ικεσία όπως στην Αγία Γραφή. Όλες οι προσευχές γίνονται στα Αραβικά, κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες λέξεις. Πολλές φορές ο πιστός δεν ξέρει τι σημαίνουν τα αραβικά λόγια της προσευχής. Ο πιστός οφείλει να πλύνει ορισμένα μέρη του σώματός του προ της προσευχής, και αν βρίσκεται στην έρημο χωρίς νερό, οφείλει να το κάνει με την άμμο της ερήμου (δες 5:8 κ.ε.). Η προσευχή αποτελεί χρήσιμο έργο και εξυπηρετεί στην ακύρωση των κακών έργων (δες 11:116, 4:104).
Η αποστασία από την θρησκεία τιμωρείται με θάνατο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η προτεραιότητα της διακηρύξεως του Κορανίου, ότι την Ισλαμική θρησκεία την επιβάλλει ο Αλλάχ (δες 4:115, 3:17, 79). Σε ένα εδάφιο μόνο γίνεται μια πλάγια αναφορά ότι η θρησκεία δεν επιβάλλεται, όμως και εδώ διευκρινίζεται το ορθό από το λαθεμένο (2:257 κ.ε.).
Το Κοράνι κυβέρνησε για πολλούς αιώνες την Ισλαμική κοινωνία και τον τρόπο ζωής, πράγμα που συνεχίζει να κάνει σε διάφορες χώρες της γης στις ημέρες μας. Η διδαχή του Κορανίου αποτελεί πολύ βαθύ διχασμό μεταξύ των υποστηρικτών του σαρία (διοίκηση σύμφωνα με τις αρχές του Κορανίου) και εκείνων που υποστηρίζουν τον κοσμικό τρόπο λειτουργίας.
Το Πιστεύω του Ισλάμ. Οι Πέντε Στύλοι του.
Οι μουσουλμάνοι έχουν το πιο μικρό σύμβολο πίστεως: “πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός του Αλλάχ και ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του”. Αυτό εκπέμπεται σαν κλήση για προσευχή σε όλους τους μουσουλμάνους από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία, στα δεκαέξι εκατομμύρια Μουσουλμάνους στις διάφορες χώρες της Ευρώπης, και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Πέντε φορές καθημερινά από τους μιναρέδες οι μουεζίνηδες κράζουν από τα μεγάφωνα το καλίμα, αυτό το πιστεύω. Σε αυτή την κλήση υπάρχει το στοιχείο της άρνησης της Τριαδικής θεότητος. Αυτού του είδους ο μονοθεϊσμός είναι καλά εγκατεστημένος σε κάθε Μουσουλμανικό νου. Μόνο η επέμβαση του Αγίου Πνεύματος δύναται να το αφαιρέσει και να εγκαταστήσει την Τριαδική πίστη και κατανόηση.
Κάθε Μουσουλμάνος οφείλει να πιστεύει στον Αλλάχ και στους αγγέλους του, στους προφήτες του, στην έσχατη ημέρα, στο κισμέτ και στην ανάσταση των νεκρών. Επιπλέον στις πρακτικές υποχρεώσεις προς την θρησκεία του που είναι πέντε και ονομάζονται οι στύλοι της θρησκείας. Κανένας δεν γίνεται δεκτός σαν πιστός μουσουλμάνος αν δεν υποταχθεί σε αυτά και δεν τα εκτελέσει με τυφλή αφοσίωση.
Κάθε Μουσουλμάνος οφείλει να πιστεύει στον Αλλάχ και στους αγγέλους του, στους προφήτες του, στην έσχατη ημέρα, στο κισμέτ και στην ανάσταση των νεκρών. Επιπλέον στις πρακτικές υποχρεώσεις προς την θρησκεία του που είναι πέντε και ονομάζονται οι στύλοι της θρησκείας. Κανένας δεν γίνεται δεκτός σαν πιστός μουσουλμάνος αν δεν υποταχθεί σε αυτά και δεν τα εκτελέσει με τυφλή αφοσίωση.
Shahada (Σαχαντα): η ομολογία πίστεως, το καλίμα
Salat ή Namaz (Σαλάτ ή Ναμάζ): η προσευχή
Zakat (Ζακάτ): Ελεημοσύνη, ή Sadaqa (Σαντακά): αγαθοεργία, χρηματική προσφορά, το 1/40
Saum (Σαούμ): Νηστεία κατά το μήνα του Ραμαζανίου
Hajj (Χατζ): το ιερό προσκύνημα στη Μέκκα το 12ο μήνα, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή
Όλα αυτά είναι αναγκαστικά καθήκοντα του πιστού και δεν πρέπει να παραμεληθούν. Άλλα θρησκευτικά καθήκοντα δεν είναι υποχρεωτικά όπως αυτά και για τούτο είναι χρήσιμο να τα εξετάσουμε από κοντά.
Oμολογία της πίστεως: όπως το βλέπουμε, αυτή η υποχρέωση είναι η πρώτη και βασική στην πίστη κάθε Μουσουλμάνου. Απάρνηση αυτής και απομάκρυνση σημαίνει αποστασία. Ο αποστάτης θα φονευθεί. “Ομολογώ την μοναδικότητα του Αλλάχ, εκτός από τον οποίο δεν υπάρχει άλλος θεός. Αυτός δεν έχει σύντροφο ή συμμέτοχο. Ο Μωάμεθ είναι ο δούλος και αγγελιοφόρος”.
Προσευχές. Πλύσιμο προ της προσευχής είναι υποχρεωτικό. Το πλύσιμο δεν είναι αυθαίρετο, αλλά γίνεται σύμφωνα με λεπτομερείς διατάξεις, συνοδευόμενο από προσευχές που γίνονται πάντα στην Αραβική. Το πλύσιμο εγγυάται την άφεση των μικρών αμαρτιών, όπως το ψέμα, την απάτη, την οργή, την επιθυμία κ.ο.κ. Οι μεγάλες αμαρτίες όπως η παραμέληση της προσευχής την Παρασκευή, η μαγεία, το χαρτοπαίγνιο, το ξύρισμα των γενιών, κ.ο.κ. Η αμαρτία του ‘σιρκ -συνταύτιση με τον Θεό- δεν εξιλεώνεται με τίποτα. Όταν τελειώνει η προσευχή, ο πιστός ικετεύει και για τον Μωάμεθ και τους απογόνους του, υπενθυμίζοντας στον Θεό περί της πιστότητάς του στον Αβραάμ και στο σπέρμα του. Από αυτό φαίνεται ότι ο Μουσουλμάνος δεν γνωρίζει την παρούσα κατάσταση του προφήτη του. Η μεσημβρινή προσευχή της Παρασκευής είναι η μεγαλύτερη ομαδική προσευχή του Ισλάμ. Αυτήν την εποχή της ανυψώσεως, της εξυψώσεως της θρησκείας, σε οποιαδήποτε Ισλαμική πόλη μεγάλες ανθρώπινες μάζες ξεχειλίζουν τους δρόμους και τις πλατείες γι’ αυτή την προσευχή. Στο τζουμά, έκτακτο κήρυγμα (χουτμπά) παρακολουθείται από τους καθήμενους ακροατές πριν την προσευχή. Ο ιμάμης συνήθως διανθίζει την ομιλία του με πολλές πολιτικές προτροπές και εχθρικές δηλώσεις κατά των απίστων. Στο τέλος της προσευχής οι πιστοί εύχονται ο ένας στον άλλον λέγοντας: “ο Αλλάχ να το δεχτεί”.
Νηστεία. Αναφέρεται κοινώς ως ραμαζάν, που είναι ένας από τους σεληνιακούς μήνες. Από τα ξημερώματα μέχρι την συσκότιση ο πιστός απέχει από όλα τα φαγητά, από κάθε τι που πίνεται ακόμη και από το σάλιο του, από τον καπνό, τις κολόνιες και τις συζυγικές σχέσεις, κ.ο.κ. Η νηστεία πάλι γίνεται για άφεση αμαρτιών. Το βράδυ, στη λήξη της νηστείας, το τραπέζι του ιφτάρ με άφθονα φαγητά, περιμένει όλους τους πιστούς. Και το πρωί πριν το ξημέρωμα το τραπέζι του σαχούρ είναι στρωμένο για εκείνους που θα ανταμώσουν την ημέρα νηστεύοντας. Ο μήνας Ραμαζάν είναι αργός μήνας. Οι δουλειές, οι απασχολήσεις, τα πάντα χαλαρώνουν. Το βράδυ περιμένουν όλοι με ανυπομονησία το ιφτάρ. Σύμφωνα με τους σεληνιακούς μήνες, το Ραμαζάν έρχεται περίπου δέκα ημέρες ενωρίτερα κάθε χρόνο. Ετσι σε 36½ χρόνια συναντιέται πάλι στο ίδιο χρονικό σημείο. Νηστεία μέσα στον καύσωνα είναι άκρως βασανιστική. Αυτά αντιμετωπίζει ο πιστός μιας θρησκείας που είναι τελείως κλειστή και αδιάφορη στην θεϊκή αλήθεια της δικαιώσεως εκ πίστεως. ΄Οσοι δεν μπορούν να νηστέψουν πρέπει να εκπληρώσουν το καθήκον τους αργότερα. Ο μήνας Ραμαζάν ονομάζεται άγιος μήνας.
Προσφορά ή ελεημοσύνη. Μια θρησκεία που εξαρτάται τελείως από την εκτέλεση θρησκευτικών καθηκόντων και καλών έργων, υποχρεώνει βέβαια την προσφορά, κάνοντάς την έναν από τους πέντε στύλους. Ενώ η Π.Δ. έχει ως αρχή την προσφορά των δεκάτων, το Ισλάμ απαιτεί το εν τεσσαρακοστόν. Αυτό εξαρτάται από πολλές καταστάσεις: ποιος δίδει ποιος δεν δίδει, πού δίδεται, πού δεν δίδεται, πώς δίδεται κ.ο.κ.
Το χατζάτο: Ο Μωάμεθ ξεκίνησε με την επιδίωξη να ενώσει όλους τους Αραβες κάτω από μία θρησκευτική σημαία, καλώντας τους όλους στο ίδιο θρησκευτικό κέντρο. Στην αρχή της θρησκείας, ο Μωάμεθ αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ –προσευχόμενος προς αυτήν την κατεύθυνση- ως το κέντρο της θρησκείας. Όμως λίγο αργότερα το έστρεψε προς τη Μέκκα που την όρισε ως κίμπλα δηλ. κατεύθυνση προσευχής, τόπος του ετησίου χατζ που το έκαμε αναγκαστικό σε κάθε πιστό τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του. Υπάρχουν εκείνοι που ταξιδεύουν πολλές φορές για την απόκτηση μεγαλύτερης χάρης ενώπιον του Αλλάχ. Οι πτωχοί ζητούν βοήθεια για την εκτέλεση της υποχρεώσεώς τους. Το χατζ είναι απόλυτη θρησκευτική υποχρέωση για κάθε μουσουλμάνο. Οι σχολιαστές της θρησκείας προσθέτουν τη δική τους ερμηνεία στο ποιοι μπορούν και ποιοι δεν μπορούν να το εκτελέσουν. Εάν κάποιος δεν μπορεί να το εκπληρώσει μπορεί να στείλει άλλον στη θέση του. Άλλος λέγει ότι αν κάποιος μπορεί να περπατήσει και έχει αρκετές προμήθειες οφείλει να το κάνει κ.ο.κ. Αν κάποιος δούλος πάει στο χατζάτο, μετά την απελευθέρωσή του, είναι υποχρεωμένος να ξαναπάει.
Το ίδιο ισχύει για τα παιδιά. Τρεις είναι οι πράξεις που πρέπει να αναλάβει ο πιστός: α) Να ντυθεί με το ιχράμ, που αποτελείται από δύο τμήματα άραφα λινά λευκά, το ένα γύρω από την οσφύ, το άλλο στον ένα ώμο. Το κεφάλι μένει ακάλυπτο. β) Να ανέβει στο όρος Αραφάτ, από όπου σύμφωνα με την παράδοση όλοι λιθοβολούν τον Σατανά που είναι εκεί υπό την μορφή κάθετων στηλών. Όταν περνούν λέγουν: “βρίσκω καταφυγή στον Αλλάχ από τον λιθοβολημένο Σατανά”. γ) Να κάμει το ταβουάφ (προσκύνηση) περιτριγυρίζοντας το κιμπλά εφτά φορές, φιλώντας τον μαύρο λίθο, την κααμπά, κληρονομιά από την εποχή των κουρεϊσιτών ειδωλολατρών.
Στο τέλος του χατζ οι πιστοί κάνουν θυσία στην κοιλάδα Μινά και ξυρίζουν το κεφάλι. Το χατζάτο γίνεται το δωδέκατο μήνα του σεληνιακού χρόνου, οπότε ο μουσουλμανικός κόσμος παντού θυσιάζει κάποιο ζώο όχι για εξιλέωση αμαρτιών, αλλα ως περαιτέρω πιστωτική πράξη σε λογαριασμό του.
Η πολυσέβαστη τελετή γύρω από τον μαύρο λίθο, όπου ο πιστός προσεύχεται και για τον προφήτη του και για την συγχώρηση των δικών του αμαρτιών, δεν διαφέρει πολύ από τις τελετές των ειδωλολατρών που γίνονταν γύρω από τον ίδιο λίθο. Ο τότε συμβιβασμός που έκαμε ο Μωάμεθ με την πατριά του, που στην αρχή τον αρνήθηκε εντελώς συνεχίζει μέχρι τούτη την ημέρα, αποτελώντας την υπερσεβάσμια Μουσουλμανική τελετή. Ο όχλος, που σπρώχνεται πατώντας οι μεν τους δε, για να φιλήσει το άψυχο αντικείμενο, μας υπενθυμίζει την θρησκεία από την οποία το στοιχείο της ζωής -ο Ιησούς Χριστός- τελείως απουσιάζει.
Στο τέλος, ο πιστός επισκέπτεται την Μεδίνα, τον τάφο του Μωάμεθ, κερδίζοντας τον έντιμο τίτλο του χατζή. Αυτό τον εξυπηρετεί πολύ στην κοινωνία, στην οικογένειά του και κυρίως στο επάγγελμα (εάν λ.χ. ένας σιδεράς γράψει στο σιδηρουργείο του Χατζή Μουσταφά έχει περισσότερη πελατεία). Και στις γυναίκες επιτρέπεται να πάνε στο χατζάτο. Όμως ο αριθμός τους είναι ελάχιστος εν συγκρίσει με τους άνδρες, κάνουν δε τα καθήκοντά τους ξεχωριστά.
Υπήρξαν πολλοί συγγραφείς και ιστοριοδίφες από την Δύση που θέλοντας να ερευνήσουν τι ακριβώς γίνεται στη Μέκκα ασπάστηκαν το Ισλάμ και έκαμαν ένα ταξίδι στη Μέκκα. Ας ακούσουμε τι περιγράφει ένας που βρέθηκε στο χατζάτο, με αυτό τον τρόπο.
“Όλες οι τελετές που συνδέονται με το χατζάτο τις πήρε με πολύ μικρές αλλαγές ο Μωάμεθ από τον Αραβικό παγανισμό. Η αμηχανία που αισθάνθηκαν μερικοί από τους συγχρόνους του Μωάμεθ σε αυτήν την πράξη σκιαγραφείται από μία παρατήρηση που αποδίδεται στον Ομάρ τον δεύτερο διάδοχο του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, όταν φιλούσε την μαύρη πέτρα, είπε: “Αλήθεια, γνωρίζω ότι είσαι πέτρα. Δεν κάνεις ούτε καλό ούτε κακό στον κόσμο. Εάν δεν είχα δει τον προφήτη να σε φιλά, εγώ δεν θα σε είχα φιλήσει!”.
Κάποιος παίρνει μια ζωηρή εντύπωση από τις μάζες των ανθρώπων που παλεύουν να φιλήσουν αυτήν την πέτρα, από μία περιγραφή της σκηνής από ένα μη Μουσουλμάνο Ευρωπαίο που παρατήρησε και έλαβε μέρος στις τελετουργίες, απαγορευμένες σε έναν άπιστο. Γράφει: “Στο τέλος πέρασα το κεφάλι μου, το χτύπησα κιόλας κατά την προσπάθειά μου, και βγήκα από το συνωστισμό έχοντας χάσει το ιχράμ του ώμου μου και αρκετό δέρμα από πάνω μου. Ήμουν πιο τυχερός από έναν άλλον άνδρα που έχασε το ύφασμα από τη μέση του και βγήκε εντελώς γυμνός”.
Έχει και μία εξίσου αστεία περιγραφή από την τελετουργία του λιθοβολισμού του Σατανά. Ο στόχος είναι μία πέτρινη στήλη που στέκεται σε κάποιο βαθούλωμα σαν τη λεκάνη ενός συντριβανιού. Όταν πλησιάσαμε ο στόχος είχε περικυκλωθεί από ένα ενθουσιώδες πλήθος που κουνούσε χέρια και πετούσε πέτρες που σχημάτιζαν σύννεφο. Ήταν πολύ αργά να πλησιάσουμε καν το στόχο μας και πετάξαμε τις πέτρες μας από μακριά, πολύ μακριά για να φτάσουν το στόχο τους. Δεν υπάρχει λόγος να χτυπήσεις το στόχο αλλά αν πετάξεις την πέτρα κοντά ή πιο μακριά μπορεί να χτυπήσεις κάποιον από το πλήθος. Ενθουσιώδεις που πλησιάζουν πολύ κοντά έχουν τον κίνδυνο να χτυπηθούν. Ένας που ήταν κοντά μου έσκισε το μάγουλό του.”
Η μαρτυρία του Χριστού στον Μουσουλμάνο.
Ο Friedrich von Schlegel (1772-1829) στις γνωστές διαλέξεις που έκαμε στη Βιέννη (1811) με το θέμα "Περί της Νέας Ιστορίας", έκανε την εξής παρατήρηση στην αναφορά περί ισλαμισμού: "προφήτης χωρίς θαύματα, θρησκεία χωρίς μυστήρια, ηθική χωρίς αγάπη, που ενθαρρύνει τη δίψα για αίμα, που ξεκίνησε και τελείωσε με έκλυτη ηδυπάθεια".
Ο γνωστός ιεραπόστολος του πρώτου μισού του αιώνα μας, Samuel Zwemer (1867-1952), συγγραφέας πολλών βιβλίων περί Ισλαμισμού, που έκανε πολλές προφητικές δηλώσεις σχετικά με την αναφερόμενη θρησκεία, είπε: "Το Ισλάμ πρέπει να αντιμετωπιστεί μόνο με πνευματικά μέσα, με τρόπο πνευματικό".
Ο πιστός της ισλαμικής θρησκείας είναι πιστός σε ένα βιβλίο για το οποίο καυχάται, μάλιστα το υπερασπίζεται με υπερβολικό ζήλο ως προς το αλάθητό του. Να υπενθυμίσουμε εκ των προτέρων ότι οι δηλώσεις του Κορανίου έρχονται σε άμεση αντίθεση με τις βασικές διακηρύξεις της Χριστιανικής διδαχής και πίστης:
Στο τέλος του χατζ οι πιστοί κάνουν θυσία στην κοιλάδα Μινά και ξυρίζουν το κεφάλι. Το χατζάτο γίνεται το δωδέκατο μήνα του σεληνιακού χρόνου, οπότε ο μουσουλμανικός κόσμος παντού θυσιάζει κάποιο ζώο όχι για εξιλέωση αμαρτιών, αλλα ως περαιτέρω πιστωτική πράξη σε λογαριασμό του.
Η πολυσέβαστη τελετή γύρω από τον μαύρο λίθο, όπου ο πιστός προσεύχεται και για τον προφήτη του και για την συγχώρηση των δικών του αμαρτιών, δεν διαφέρει πολύ από τις τελετές των ειδωλολατρών που γίνονταν γύρω από τον ίδιο λίθο. Ο τότε συμβιβασμός που έκαμε ο Μωάμεθ με την πατριά του, που στην αρχή τον αρνήθηκε εντελώς συνεχίζει μέχρι τούτη την ημέρα, αποτελώντας την υπερσεβάσμια Μουσουλμανική τελετή. Ο όχλος, που σπρώχνεται πατώντας οι μεν τους δε, για να φιλήσει το άψυχο αντικείμενο, μας υπενθυμίζει την θρησκεία από την οποία το στοιχείο της ζωής -ο Ιησούς Χριστός- τελείως απουσιάζει.
Στο τέλος, ο πιστός επισκέπτεται την Μεδίνα, τον τάφο του Μωάμεθ, κερδίζοντας τον έντιμο τίτλο του χατζή. Αυτό τον εξυπηρετεί πολύ στην κοινωνία, στην οικογένειά του και κυρίως στο επάγγελμα (εάν λ.χ. ένας σιδεράς γράψει στο σιδηρουργείο του Χατζή Μουσταφά έχει περισσότερη πελατεία). Και στις γυναίκες επιτρέπεται να πάνε στο χατζάτο. Όμως ο αριθμός τους είναι ελάχιστος εν συγκρίσει με τους άνδρες, κάνουν δε τα καθήκοντά τους ξεχωριστά.
Υπήρξαν πολλοί συγγραφείς και ιστοριοδίφες από την Δύση που θέλοντας να ερευνήσουν τι ακριβώς γίνεται στη Μέκκα ασπάστηκαν το Ισλάμ και έκαμαν ένα ταξίδι στη Μέκκα. Ας ακούσουμε τι περιγράφει ένας που βρέθηκε στο χατζάτο, με αυτό τον τρόπο.
“Όλες οι τελετές που συνδέονται με το χατζάτο τις πήρε με πολύ μικρές αλλαγές ο Μωάμεθ από τον Αραβικό παγανισμό. Η αμηχανία που αισθάνθηκαν μερικοί από τους συγχρόνους του Μωάμεθ σε αυτήν την πράξη σκιαγραφείται από μία παρατήρηση που αποδίδεται στον Ομάρ τον δεύτερο διάδοχο του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, όταν φιλούσε την μαύρη πέτρα, είπε: “Αλήθεια, γνωρίζω ότι είσαι πέτρα. Δεν κάνεις ούτε καλό ούτε κακό στον κόσμο. Εάν δεν είχα δει τον προφήτη να σε φιλά, εγώ δεν θα σε είχα φιλήσει!”.
Κάποιος παίρνει μια ζωηρή εντύπωση από τις μάζες των ανθρώπων που παλεύουν να φιλήσουν αυτήν την πέτρα, από μία περιγραφή της σκηνής από ένα μη Μουσουλμάνο Ευρωπαίο που παρατήρησε και έλαβε μέρος στις τελετουργίες, απαγορευμένες σε έναν άπιστο. Γράφει: “Στο τέλος πέρασα το κεφάλι μου, το χτύπησα κιόλας κατά την προσπάθειά μου, και βγήκα από το συνωστισμό έχοντας χάσει το ιχράμ του ώμου μου και αρκετό δέρμα από πάνω μου. Ήμουν πιο τυχερός από έναν άλλον άνδρα που έχασε το ύφασμα από τη μέση του και βγήκε εντελώς γυμνός”.
Έχει και μία εξίσου αστεία περιγραφή από την τελετουργία του λιθοβολισμού του Σατανά. Ο στόχος είναι μία πέτρινη στήλη που στέκεται σε κάποιο βαθούλωμα σαν τη λεκάνη ενός συντριβανιού. Όταν πλησιάσαμε ο στόχος είχε περικυκλωθεί από ένα ενθουσιώδες πλήθος που κουνούσε χέρια και πετούσε πέτρες που σχημάτιζαν σύννεφο. Ήταν πολύ αργά να πλησιάσουμε καν το στόχο μας και πετάξαμε τις πέτρες μας από μακριά, πολύ μακριά για να φτάσουν το στόχο τους. Δεν υπάρχει λόγος να χτυπήσεις το στόχο αλλά αν πετάξεις την πέτρα κοντά ή πιο μακριά μπορεί να χτυπήσεις κάποιον από το πλήθος. Ενθουσιώδεις που πλησιάζουν πολύ κοντά έχουν τον κίνδυνο να χτυπηθούν. Ένας που ήταν κοντά μου έσκισε το μάγουλό του.”
Η μαρτυρία του Χριστού στον Μουσουλμάνο.
Ο Friedrich von Schlegel (1772-1829) στις γνωστές διαλέξεις που έκαμε στη Βιέννη (1811) με το θέμα "Περί της Νέας Ιστορίας", έκανε την εξής παρατήρηση στην αναφορά περί ισλαμισμού: "προφήτης χωρίς θαύματα, θρησκεία χωρίς μυστήρια, ηθική χωρίς αγάπη, που ενθαρρύνει τη δίψα για αίμα, που ξεκίνησε και τελείωσε με έκλυτη ηδυπάθεια".
Ο γνωστός ιεραπόστολος του πρώτου μισού του αιώνα μας, Samuel Zwemer (1867-1952), συγγραφέας πολλών βιβλίων περί Ισλαμισμού, που έκανε πολλές προφητικές δηλώσεις σχετικά με την αναφερόμενη θρησκεία, είπε: "Το Ισλάμ πρέπει να αντιμετωπιστεί μόνο με πνευματικά μέσα, με τρόπο πνευματικό".
Ο πιστός της ισλαμικής θρησκείας είναι πιστός σε ένα βιβλίο για το οποίο καυχάται, μάλιστα το υπερασπίζεται με υπερβολικό ζήλο ως προς το αλάθητό του. Να υπενθυμίσουμε εκ των προτέρων ότι οι δηλώσεις του Κορανίου έρχονται σε άμεση αντίθεση με τις βασικές διακηρύξεις της Χριστιανικής διδαχής και πίστης:
Αρχικά ο Σταυρός και η αντικαταστατική προσφορά του Χριστού υπέρ του προπατορικώς αμαρτωλού ανθρώπου, η θριαμβευτική ανάσταση, η μεσιτική διακονία του Χριστού μπροστά στο δίκαιο Πατέρα, η μοναδική σωτηρία δια της χάριτος, η άφεση των αμαρτιών, η εξασφάλιση της αιωνίου ζωής και η ένδοξη έλευση του Χριστού σαν παντοκράτορα. Ενώ η εσχατολογία του Κορανίου αναγνωρίζει την επιστροφή του Ιησού Χριστού, αρνείται όλα τα περιγραφόμενα στην Αγία Γραφή. Η Ισλαμική παράδοση λέει ότι ο Ιησούς θα 'ρθει ξανά, θα ασπασθεί το Ισλάμ, θα καλέσει τους ανθρώπους σε αυτή τη θρησκεία, θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά, θα κατακρίνει όλους που αρνήθηκαν την τελευταία θρησκεία και τον Μωάμεθ σαν προφήτη του Αλλάχ. Μετά θα πεθάνει και μετά θα αναστηθεί!
Επιπλέον, η Ισλαμική εμμονή επικεντρώνεται στον ισχυρισμό ότι η Εβραϊκή και η Χριστιανική Γραφή είναι ακυρωμένες, επειδή ανθρώπινες αναμίξεις στη Βίβλο την έχουν διαφθείρει.
Κάποια Ισλαμική παράδοση ισχυρίζεται ότι η Σύνοδος της Νίκαιας (325) συγκλήθηκε για συζήτηση του προβλήματος των ποικίλων αντιφατικών Ευαγγελίων που κυκλοφορούσαν. Για τούτο κλήθηκαν οι Πατέρες ώστε να ελέγξουν όλα τα Ευαγγέλια. Μετά από μακροχρόνια συζήτηση κατέληξαν στα γνωστά τέσσερα, τα δε γνήσια τα πέταξαν στην κοντινή λίμνη!
Συνεπώς με διατυπώσεις τέτοιου είδους, μπορούμε να καταλάβουμε την άρνηση της Αγίας Γραφής από τον Μουσουλμάνο και την απόκρουση της μαρτυρίας περί Ιησού Χριστού ως μοναδικό Σωτήρα του ανθρώπου. Έχουμε ήδη αναφερθεί σε γενικές αρνήσεις του Ισλαμισμού γύρω από το πρόσωπο και το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού. Δεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη θρησκεία στο παγκόσμιο θρησκευτικό προσκήνιο –εκτός από τις γνωστές αιρέσεις της εποχής μας – που να αρνείται επίμονα και κοφτά το ξεχωριστό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ένα από τα βασικά στοιχεία της Ισλαμικής δογματικής είναι η απόρριψη των θεμελιωδών της χριστιανικής πίστεως, που έρχονται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ενώ το πρόσωπο του Χριστού παρουσιάζεται στο Κοράνι με ωραία χαρακτηριστικά στα οποία ήδη αναφερθήκαμε, αλλού επιμένει ότι "ο γιος της Μαριάμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας προφήτης"(5:78). Επιπλέον ο Μουσουλμάνος είναι ο πλέον υπερήφανος άνθρωπος. Αυτή η αταραξία πηγάζει από την απόλυτη ορθότητα της θρησκείας του, που τον κυριαρχεί και του δίνει ένα σύμπλεγμα ανωτερότητος.
Επιπλέον, η Ισλαμική εμμονή επικεντρώνεται στον ισχυρισμό ότι η Εβραϊκή και η Χριστιανική Γραφή είναι ακυρωμένες, επειδή ανθρώπινες αναμίξεις στη Βίβλο την έχουν διαφθείρει.
Κάποια Ισλαμική παράδοση ισχυρίζεται ότι η Σύνοδος της Νίκαιας (325) συγκλήθηκε για συζήτηση του προβλήματος των ποικίλων αντιφατικών Ευαγγελίων που κυκλοφορούσαν. Για τούτο κλήθηκαν οι Πατέρες ώστε να ελέγξουν όλα τα Ευαγγέλια. Μετά από μακροχρόνια συζήτηση κατέληξαν στα γνωστά τέσσερα, τα δε γνήσια τα πέταξαν στην κοντινή λίμνη!
Συνεπώς με διατυπώσεις τέτοιου είδους, μπορούμε να καταλάβουμε την άρνηση της Αγίας Γραφής από τον Μουσουλμάνο και την απόκρουση της μαρτυρίας περί Ιησού Χριστού ως μοναδικό Σωτήρα του ανθρώπου. Έχουμε ήδη αναφερθεί σε γενικές αρνήσεις του Ισλαμισμού γύρω από το πρόσωπο και το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού. Δεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη θρησκεία στο παγκόσμιο θρησκευτικό προσκήνιο –εκτός από τις γνωστές αιρέσεις της εποχής μας – που να αρνείται επίμονα και κοφτά το ξεχωριστό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ένα από τα βασικά στοιχεία της Ισλαμικής δογματικής είναι η απόρριψη των θεμελιωδών της χριστιανικής πίστεως, που έρχονται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ενώ το πρόσωπο του Χριστού παρουσιάζεται στο Κοράνι με ωραία χαρακτηριστικά στα οποία ήδη αναφερθήκαμε, αλλού επιμένει ότι "ο γιος της Μαριάμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας προφήτης"(5:78). Επιπλέον ο Μουσουλμάνος είναι ο πλέον υπερήφανος άνθρωπος. Αυτή η αταραξία πηγάζει από την απόλυτη ορθότητα της θρησκείας του, που τον κυριαρχεί και του δίνει ένα σύμπλεγμα ανωτερότητος.
Και ο Μουσουλμάνος είναι στόχος της θείας αγάπης.
Όπως κάθε άνθρωπος υπό την κυριαρχία της προπατορικής και ατομικής αμαρτίας, έτσι και ο Μουσουλμάνος, βρίσκεται σε επείγουσα ανάγκη ευαγγελισμού και σωτηρίας. Αυτός είναι στόχος της θείας χάριτος, ουράνιας αγάπης, λύσεως των δεσμών της αμαρτίας. Αν πιστεύουμε αληθινά στην διακήρυξη του Ιησού Χριστού καθώς παρουσιάζεται στο κατά Ιωάννην 14:6, είμαστε χρεώστες (Ρωμ. 1:14) να προσφέρουμε το μοναδικό Ευαγγέλιο και στον μουσουλμάνο συνάνθρωπό μας.
Αυτός που διακηρύττει τη μαρτυρία του Σωτήρα Χριστού στον Μουσουλμάνο, έχει την υποχρέωση να εφοδιαστεί με γενικές γνώσεις σχετικά με τη θρησκεία, το βιβλίο και τα χαντίθ (παραδόσεις), τον προφήτη και τις Ισλαμικές πράξεις. Επίσης να αποφεύγει την επιθετικότητα στην θρησκεία και τον ιδρυτή της. Το μήνυμα του Ιησού Χριστού είναι θετικό και υπερβολικά πλούσιο ώστε να μην χρειάζεται ανάμειξη αρνητικών εκδηλώσεων στις συζητήσεις μας.
Στην προσπάθεια ευαγγελισμού του Μουσουλμάνου, αυτός θα εκδηλωθεί με αντιρρήσεις στο μήνυμα του Σωτήρα, εμπνεόμενος από τις κλασικές αντιρρήσεις που του επιβλήθηκαν από την μικρή του ηλικία.
Ο συνομιλητής του μουσουλμάνου θα αισθανθεί πολλές φορές τις δυνάμεις του σκότους να αντιμάχονται την γνήσια μαρτυρία του, μάλιστα με αέρα χλευασμού ή επιθετικότητας. Απέναντι σε αυτήν την αρνητική συμπεριφορά, ο φέρων την ομολογία του Ιησού Χριστού οφείλει να είναι εμβαπτισμένος στην αγάπη Του, και να οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα.
Η άμεση αντίρρηση του μουσουλμάνου στην μαρτυρία του Χριστού είναι ότι ο ίδιος πιστεύει στον Ιησού σαν προφήτη του Αλλάχ, όμως η σφραγίδα των προφητών είναι ο Μωάμεθ. Σε πολλές περιπτώσεις όταν έδιδα την μαρτυρία μου σε Μουσουλμάνο αυτός αντιδρούσε λέγοντάς μου: "εμείς πιστεύουμε στον προφήτη Ισσα (Ιησού)". Χωρίς να χάνω χρόνο προέβαλλα ένα ερώτημα: "πηγαίνεις σε τζαμί"-"Ελχαμτουλάχ (δόξα στο Θεό)"μου απαντούσε. "Θα σου κάνω μία ερώτηση. Τόσα χρόνια που συχνάζεις στο τζαμί, έχεις ακούσει ποτέ κανένα μήνυμα ή έπαινο για τον Ιησού Χριστό;" Με βαθιά έκπληξη μου λέει: "όχι!". "Να τέτοια είναι η πίστη της θρησκείας σας στο Χριστό", απαντούσα. "Αντίθετα, δεν λείπει η πληθώρα αίνων και επαίνων στον προφήτη σας! Ταυτόχρονα όλων των ειδών οι κατηγορίες εναντίον εκείνων που δεν τον αναγνωρίζουν!"
Όπου απουσιάζει η αγάπη του Θεού, που εμφανίζεται με την ενσάρκωση του μοναδικού Υιού Του, η ανθρώπινη ψυχή προσπαθεί να Τον αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Κανένας δεν μπορεί να δοξάσει έναν Θεό που δεν είδε και δεν γνώρισε. Έτσι θα προσπαθήσει να εφεύρει κάποιον που θα θεοποιήσει και θα ασπασθεί. Γι’ αυτό όλη η υπερβολική αφιέρωση κάθε μουσουλμάνου στον προφήτη του, που αποκλείει κάθε άλλο πρόσωπο-κάποτε και τον ίδιο τον Αλλάχ- με αποφασιστικότητα.
Κάθε μουσουλμάνος που γίνεται στόχος της θείας μαρτυρίας δεν πρέπει ποτέ να εξωθείται σε άμυνα. Η ομολογία επιτυγχάνεται μόνο με θετικό τρόπο, κοιτάζοντας τον άνθρωπο σαν αντικείμενο της θείας αγάπης εν Χριστώ. Η γνήσια μαρτυρία οφείλει πάντοτε να επικεντρώνεται στο απαράμιλλο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για τον οποίο ο μέσος Μουσουλμάνος έχει κάποιο σεβασμό. Αυτός άλλωστε είναι η κύρια ανάγκη της ζωής του.
Ο αντίδικος της αλήθειας θα προσπαθήσει συνεχώς να εξουδετερώσει τη μαρτυρία προκαλώντας ερεθισμό και οξύτητα. Εκείνος που προσφέρει την ομολογία του Σωτήρα σε μουσουλμάνο, ας είναι προετοιμασμένος για τέτοια αντίδραση. Να θυμηθεί όμως ότι βρίσκεται υπό την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Ο Παύλος θα μπορούσε να προσθέσει στην Α΄ Κορινθίους 1:23, τον εξής λόγο: "για τους Μουσουλμάνους ο Χριστός είναι ανατάραξη".
Συγχώρηση αμαρτιών δια της χάριτος, της εν τω Σταυρώ του Σωτήρος Ιησού Χριστού είναι απαράδεκτη για το Ισλάμ. Η συγχώρηση εξαρτάται από τον πολυεύσπλαχνο Αλλάχ και δίνεται σε εκείνους που τηρούν τη σωστή θρησκεία και εκτελούν τα έργα που αυτή απαιτεί (35:7). Η συγχώρηση βέβαια με τέτοια μέσα αποκλείεται αφού δεν υπάρχει το τετελεσμένο έργο του Ιησού Χριστού. Ενώ κάθε σουρά του Κορανίου αρχίζει με την ευχή "στο όνομα του Αλλάχ του ελεήμονος" ο μουσουλμάνος αμαρτωλός δεν κατέχει ποτέ τη βεβαιότητα ότι είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο της απερίγραπτης χάριτος την οποία μόνο ο Χριστός προσφέρει. Ακριβώς σε αυτή την έλλειψη πρέπει να επικεντρωθεί η μαρτυρία περί Ιησού Χριστού. Να αισθανθεί ο ίδιος ότι χωρίς τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα απουσιάζει εκείνος που αποτελεί βασική ανάγκη της ζωής του. Τι νομίζετε για το Μεσσία; Ποιανού γιος είναι; (Ματθαίος 22:42). Αυτή η ερώτηση πρέπει να γίνεται συνεχώς, μέχρις ότου ο Μουσουλμάνος κατανοήσει την υπέροχη προσωπικότητα του Σωτήρα.
Ο πιστός οφείλει να έχει καλή γνώση του Χριστού τον οποίο επιδιώκει να συστήσει στον άλλο. Αλλά αγιάσατε Κύριον τον Θεόν εν ταις καρδίαις υμών, και εστέ πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν. (Α΄ Πέτρου 3:15). Η προσευχή πρέπει να προηγείται και να ακολουθεί την μαρτυρία. Ο μουσουλμάνος δεν έχει κανένα αντίστοιχο προνόμιο με την εν Πνεύματι Αγίω προσευχή που υψώνει ο πιστός του Χριστού στον Πατέρα των φώτων (Ιάκωβος 1:17). Έτσι αφοπλίζουμε τις αντιστεκόμενες δυνάμεις των ανθρωπίνων λογισμών (Β΄ Κορ. 10:4,5). Η αγάπη του Ιησού Χριστού συνδυασμένη με προσευχή πρέπει να ακτινοβολεί πειστικά.
Οι απορίες, εκπλήξεις, ερωτήσεις, του μουσουλμάνου, αξίζει να αντιμετωπιστούν με κατανόηση και σοφία, χωρίς οξύτητες. Οι περισσότερες ερωτήσεις του μουσουλμάνου είναι πολεμικές. Για παράδειγμα η διδαχή της Τριαδικής Θεότητος θα απασχολήσει πάντοτε σοβαρά το μουσουλμάνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη βασική αρχή της Θεότητος του Σωτήρος Χριστού. Η αγάπη του Θεού δεν θα μπορούσε ποτέ να επικυρωθεί χωρίς την ενσάρκωση. Η ζωή του Ιησού Χριστού που την δέχεται και το Κοράνι, αποτελεί απόδειξη της θεότητός Του.
Ο μουσουλμάνος είναι άνθρωπος με έκδηλη την ανάγκη στην οποία μόνο ο Υιός του Θεού μπορεί να ανταποκριθεί. Ο Χριστός χορηγεί την αγάπη που δεν μπορεί να πηγάσει από πουθενά αλλού παρά μόνο από Αυτόν.
Το Άγιο Πνεύμα, για το οποίο το Ισλάμ δεν έχει καμία πληροφόρηση , επιβάλλει στον πιστό να μιλήσει για το Σωτήρα με βεβαιότητα (Εφεσίους 6: 20, 4:4). Ο Μουσουλμάνος καλείται να έχει είσοδο στον Πατέρα διαμέσου του Υιού (Ιωάννης 14:6). Να αποκτήσει υγιή επαφή με τον Πατέρα δια του Υιού (Ιωαννής 1:18, 12:45, 14:7,9). Για τούτο η σωστή τοποθέτηση του κήρυκα του Ιησού Χριστού στο μουσουλμάνο είναι απαραίτητη: Το πρόσωπο του Χριστού σε αντίθεση με εκείνα που αναφέρει το Κοράνι και η Ισλαμική παράδοση. Η απαράμιλλη σωτηρία δια του Ιησού Χριστού , αντίθετα με εκείνα που πιστεύει και πράττει ο θρησκευόμενος. Η πνευματική πρακτική έννοια της Τριάδος αντίθετα στις ποικίλες παρανοήσεις του Ισλαμισμού. Ο ισχυρισμός τους ότι η Αγία Τριάδα είναι τριθεϊσμός και μάλιστα αποτελούμενος από τον Θεό, τον Χριστό και τη Μαριάμ! Όπως είπαμε, ο Μωάμεθ ούτε καν γνώριζε τη διδαχή περί του Αγίου Πνεύματος (δες 4:171, 5:76-78, 116, 119, 9:30). Η μυστική έννοια της θεότητος των Χριστιανών απέναντι σε ένα μονολιθικό Αλλάχ, τελείως διαχωρισμένο από τον άνθρωπο τον οποίο δημιούργησε με την δική του εικόνα. Ο παρανόηση για την Αγία Τριάδα ότι έχει δηλαδή παγανιστική προέλευση, πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αιώνια θεϊκή ύπαρξη ως τριαδική θεότητα της οποίας η απαραίτητη ενέργεια στην δημιουργία, σωτηρία, συντήρηση και αποκατάσταση του ανθρώπου είναι σαφής.
Ενώ για τον Μουσουλμάνο ή τον Ρωσσελιστή (μάρτυρα του Ιεχωβά), πίστη στην Τριαδική θεότητα αποτελεί διαταραχή, για τον άνθρωπο, η ίδια αλήθεια είναι πολύ βασική και σύμφωνη με την πίστη στον Θεό του οποίου τα μυστήρια δεν έχουμε τη δυνατότητα να εξιχνιάσουμε. Χωρίς την θεία ενσάρκωση, δεν μπορεί ο περιορισμένος θνητός άνθρωπος να διανοηθεί ούτε τον Θεό, ούτε την αγάπη του, ούτε την προμήθεια της θαυμαστής Σωτηρίας. Αυτά πρέπει να τονιστούν σε όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στον αιώνιο Τριαδικό Θεό, δηλαδή τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ενώ για τον μουσουλμάνο πέντε προσευχές την ημέρα σ’ ένα μονολιθικό Αλλάχ που δεν μπορεί να υπολογιστεί ως Πατέρας, είναι αυστηρό καθήκον, για τον πιστό του Ιησού Χριστού το ίδιο είναι δικαίωμα που τυγχάνει να έχει την υποστήριξη και μεσολάβηση του Αγίου Πνεύματος, στο όνομα του Χριστού (Ρωμαίους 8:26).
Εκείνος που δίνει τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού πρέπει να είναι οπλισμένος με υπομονή και μακροθυμία και να δώσει προσοχή στις απόψεις και πεποιθήσεις του συνομιλητή του όσο και αν είναι αυτή κουραστική. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να παρασυρθεί σε λογομαχία. Η οξύτητα μπορεί να παρασύρει ακόμα και τον χαλαρό μουσουλμάνο σε ζηλωτή υποστηρικτή της θρησκείας του, που ίσως δεν πολυπιστεύει.
Δεν θα διστάσουμε να προβάλλουμε με βεβαιότητα και πειστικότητα την διδαχή περί Θεού και Χριστού ώστε ο άλλος να μην παρερμηνεύσει την ειρηνική στάση μας σαν αδυναμία. Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στον μουσουλμάνο ότι ενώ αυτός βασίζεται στην περιγραφή του Κορανίου για τον Ιησού Χριστό, εμείς στηριζόμαστε στη μαρτυρία της Αγίας Γραφής (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης). Και τα δύο βιβλία ομιλούν για το ίδιο πρόσωπο αλλά διαμετρικά αντίθετα. Εμείς δεχόμαστε την λογική περιγραφή του Ευαγγελίου, που στηρίζεται σε αυτόπτες μάρτυρες. Οι πληροφορίες όμως του Κορανίου είναι έξι αιώνες μεταγενέστερη.
Στον Ισλαμισμό, θρησκεία και κοινωνία είναι τελείως συγχωνευμένες. Ο μουσουλμάνος δεν μπορεί να φανταστεί την απόσπασή του από ένα ευρύ κοινωνικό κύκλο όπου αισθάνεται ασφάλεια. Αν σκεφτούμε ότι η ιρντιτά (αποστασία) έχει ως ποινή το θάνατο, γίνεται κατανοητό γιατί ο μουσουλμάνος είναι ένα δύσκολο οχυρό. Στη χριστιανική πίστη υπάρχει ανάγκη αντιστοιχίας λόγων και έργων ώστε η μαρτυρία μας να είναι αποτελεσματική. Διαμέσου των αιώνων, τα σκάνδαλα πολλών χριστιανών έχουν προσελκύσει την προσοχή του μουσουλμάνου. Ενώ ο ίδιος για δικές του αμαρτωλές πράξεις μπορεί να δικαιολογηθεί, γιατί αντιστοιχούν στη θεολογία του, εμείς δεν έχουμε καμία δικαιολογία όταν παραβαίνουμε τις αρχές που θέσπισε ο Κύριος (Ιωάννης 15:3,7). Η σύνδεση μίας δυνατής μαρτυρίας με μία άμεμπτη συμπεριφορά δεν θα μείνει απαρατήρητη από τον μουσουλμάνο τον οποίο επιδιώκουμε να διαφωτίσουμε.
Καμία άλλη θρησκεία δεν απαιτεί από τους ακολούθους της τέτοιο είδος αγιασμού όπως η χριστιανική (Ρωμαίους 1:5). Καμία άλλη θρησκεία δεν γνωρίζει το Άγιο Πνεύμα, ούτε μπορεί να βοηθηθεί από αυτό για μια τέλεια και παραδειγματική ζωή. Δεν προσφέρουμε στον μουσουλμάνο απλώς κάποια διαφορετική θρησκεία, αλλά μία ζωή που επηρεάστηκε από τη χάρη του Σταυρού, πίστεψε στο Σωτήρα μεταμορφώθηκε από αυτόν, πληρώθηκε με το Άγιο Πνεύμα και τώρα προσφέρει την αγάπη του Χριστού στους συνανθρώπους της.
Ο μουσουλμάνος αγαπά την συζήτηση. Όμως η λογική του είναι τελείως διαφορετική και αντίθετη από εκείνη που ξέρουμε. Κάποιος τρόπος να πλησιάσεις αυτόν τον άνθρωπο, είναι να φανείς περίεργος για τα στοιχεία της θρησκείας του και να υποβάλλεις ερωτήσεις. Πόσοι μουσουλμάνοι ζουν στη γη; Γιατί συναντώνται ποικίλες εφαρμογές της θρησκείας; Π.χ. το Ισλάμ στην Αφρική που περιτέμνει τα κορίτσια και το Ισλάμ που εγκρίνει την τρομοκρατία; Πού είναι και ποιος είναι ο χαλίφης; (που σημαίνει θρησκευτικός διάδοχος του Προφήτη -δεν υπάρχει πλέον μετά τον Κεμάλ). Σιγά σιγά γίνεται εισαγωγή σε Χριστολογικά και σωτηριακά θέματα. Τι διδάσκει η θρησκεία για την άφεση των αμαρτιών; κ.ο.κ.
Και ο μουσουλμάνος θα κάμει πολλές ερωτήσεις, λ.χ."τι σκέφτεστε για τον Μωάμεθ; ". Πρέπει να είσαι προσεκτικός ώστε να μην πεις ούτε λόγια επαίνου ούτε μομφής. Ο έπαινος πρέπει να στραφεί στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ότι αυτός είναι ο μοναδικός αναμάρτητος. Ήρθε από τον ουρανό και αναχώρησε πάλι στον ουρανό. Να ενθυμηθεί ο μουσουλμάνος ότι η θρησκεία του αποδέχεται την παρθενογένεση, την ανάληψη, μάλιστα και τη δεύτερη έλευση. Αυτές οι αλήθειες δεν πρέπει να παραμεληθούν. Και πάντοτε η επέμβαση του Αγίου Πνεύματος να ζητηθεί με θερμή προσευχή. Ο θρησκευόμενος μουσουλμάνος έχει πολύ μεγάλο σεβασμό στην Αραβική. Ίσως περισσότερο από τη δική του γλώσσα! Οι Έλληνες που κατέχουν την Αραβική , όπως οι Αιγυπτιώτες, έχουν ένα προτέρημα στο να δώσουν τη μαρτυρία του Χριστού. Μερικές κοινές φράσεις του Κορανίου στην Αραβική είναι πάντοτε χρήσιμες. Οι ιεραπόστολοι που μαθαίνουν κάποια γλώσσα για το συμφέρον του Ευαγγελίου είναι θετικό παράδειγμα και από αυτούς μπορούμε να μάθουμε διάφορα στοιχεία της θρησκείας, στης οποίας τον ακόλουθο επιδιώκουμε να συστήσουμε τον Ιησού Χριστό. Φανταστείτε τον Άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, τον Πατέρα Της Εκκλησίας, που ήξερε άπταιστα την αραβική και το Κοράνι, που τα χρησιμοποίησε ως βάση για τη δράση του. Η τον Samuel Zwemer (1867-1952) τον μέγα αναμορφωτή ιεραπόστολο που ονομάστηκε ο Απόστολος του Ισλάμ. Υπηρέτησε τον Ιησού Χριστό επί σαράντα χρόνια σε διάφορες αραβικές χώρες με μία γνώση των αραβικών και του Κορανίου που προξενούσε το σεβασμό όλων των μουσουλμάνων.
Κάποτε όταν οι Ιμάμηδες ζητούσαν εξήγηση για κάποιο εδάφιο του Κορανίου έρχονταν σε αυτόν για να τους διαφωτίσει. Αυτοί οι δύο άνδρες και τόσοι άλλοι υπηρέτησαν τον Κύριο, πιστεύοντας ότι το μήνυμα του Ιησού Χριστού είναι τόσο θαυμαστό και μοναδικό που πρέπει να διακηρυχθεί εις πάντας, ακόμα και στον πιο σκληρό λαό που είναι δεσμευμένος σε μία θρησκεία χωρίς Χριστό, προφήτη χωρίς θαύματα, συνεχή προσπάθεια χωρίς αιώνια σωτηρία.
_________________________
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Το Κοράνι
Encyclopaedia Brittanica
The Quran says, A.H.Whitehouse
The five pillars of Islam, L.Bevan Jones
The life of Muslim Women V.R.Bevan Jones
Answering Islam. Των Norman L.Geisler και Abdul Saleeb. Baker books, 1993
Connaissance de l’Islam. Του Α.Κayayan. Perspectives Reformees, 1994.
Connaissance de l’Islam. Του Α.Κayayan. Perspectives Reformees, 1994.
Πηγή: Αστήρ της ανατολής